Πιστότης με Ενοποιημένη Καρδιά

«Φύλαξον την ψυχήν μου, διότι είμαι πιστός. . . . Δίδαξόν με, ω Ιεχωβά, την οδόν σου. Θέλω περιπατεί εν τη αληθεία σου. Ενοποίησον την καρδίαν μου εις τον φόβον του ονόματός σου.»—Ψαλμ. 86:2, 11, ΜΝΚ.

 1, 2. (α) Τι ζητείται να υπάρχη σ’ έναν ηγέτη, και σε ποια έθνη αποβλέπουν για πολιτική ηγεσία τα λοιπά έθνη σήμερα; (β) Ποια άλλη ηγεσία ζητείται, και συνεπώς ποιο ερώτημα εγείρεται;

Σ’ ΑΥΤΟΝ τον κόσμο της αβεβαιότητος, της αλλαγής και της αμηχανίας, οι λαοί, ναι, τα έθνη, ζητούν ηγεσία. Θέλουν να ευθυγραμμισθούν πίσω από έναν αξιόπιστο, ακλόνητον ηγέτη με μια σαφώς καθωρισμένη πολιτική, που υπόσχεται καλά αποτελέσματα. Ο ηγέτης πρέπει να διαθέτη γόητρο με τις επιτυχίες του, με τα κατορθώματά του, με την κοινωνική του τάξι, με το θάρρος του που προέρχεται από πεποίθησι, με την ωριμότητα της κρίσεώς του. Πρέπει να είναι κάποιος που εμπνέει πιστότητα στους ακολούθους του, επειδή και αυτός, αντιστοίχως, είναι πιστός στους ακολούθους του και στους καθωρισμένους σκοπούς και κανόνες ενεργείας.

² Σ’ αυτόν, λοιπόν, τον κόσμο που είναι διηρημένος με «ψυχρόν πόλεμο», μερικοί εκπρόσωποι των εθνών επικαλούνται τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ν’ αναλάβουν την ηγεσία στις παγκόσμιες υποθέσεις, ειδικά χάριν των δημοκρατικών εθνών της Δύσεως. Λόγω του μεγαλείου, του πλούτου και της ισχύος της Αμερικής, φρονούν ότι αυτή πρέπει ν’ αναλάβη την ηγεσία, για την οποίαν η μοίρα φαίνεται να την έχη διαμορφώσει. Άλλα έθνη, εκείνα του Κομμουνιστικού συγκροτήματος, αποβλέπουν στη Μόσχα της Ερυθράς Ρωσίας για ηγεσία και ομολογούν δημοσία την πιστότητά των σ’ αυτήν. Πιστότης απαιτείται και αν ακόμη δεν έχη καταπεισθή η καρδιά. Εκτός από την κραυγή και την επιμονή για πολιτική ηγεσία, υπάρχει η κλήσις για θρησκευτική ηγεσία. Όλα αυτά περιπλέκουν το ζήτημα της πιστότητος σ’ αυτές τις ημέρες. Σε ποιον πρέπει να δώσωμε την πιστότητά μας με ενοποιημένη καρδιά;

 3. (α) Ποιος αγών προχωρεί τώρα μεταξύ των πολιτικών και θρησκευτικών δυνάμεων, και η απώλεια της εμπιστοσύνης σε ποιο πράγμα αυξάνει; (β) Ποιο άγγελμα, εν τούτοις, ηχεί αληθινό, και γιατί;

³ Όπως ποτέ προηγουμένως, είναι αληθές ότι η ημέρα αυτή είναι ημέρα προπαγάνδας. Με όλα τα μέσα προσεγγίσεως των ανθρώπων με τα μάτια και τα αυτιά, προχωρεί ο αγών μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων και των θρησκευτικών δυνάμεων να κυριεύσουν τη διάνοια και την πιστότητα των ανθρώπων. Σύγχυσις και διαίρεσις έχουν προκύψει. Η απώλεια της εμπιστοσύνης σ’ εκείνο που βλέπουν και ακούουν οι άνθρωποι εξακολουθεί ν’ αυξάνη επειδή πάρα πολλή από την προπαγάνδα αποδεικνύεται ότι είναι «ψευδόμενη προπαγάνδα». Ένα μεγάλο μέτρον απ’ αυτή αποτελεί μέρος του «ψυχρού πολέμου» που μαίνεται τώρα. Αλλά μέσα από όλη τη σύγκρουσι και τον θόρυβο της μάχης της προπαγάνδας ακούεται ένα άγγελμα που έχει τον ήχο της αληθείας. Έχει την υποστήριξι αδιαφιλονείκητης αυθεντίας και δεν μας αφήνει απογοητευμένους. Είναι το άγγελμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού. Είναι άγγελμα που δεν μας απατά ούτε μας οδηγεί στη δουλεία ανθρώπων και ανθρωπίνων συστημάτων, διότι προέρχεται από τον ‘αψευδή Θεόν’. (Τίτον 1:2) «Είναι αδύνατον να ψευσθή ο Θεός.»—Εβρ. 6:18.

 4, 5. (α) Πώς γνωρίζομε ότι όχι απλώς εκ τύχης ή από ανθρώπινη επινόησι ή σχέδιο διαδίδεται τώρα αυτό το άγγελμα της Βασιλείας; (β) Ως απάντησις ποιου ερωτήματος, και ως απόδειξις ποιου γεγονότος, προελέχθη αυτό;

⁴ Όχι απλώς εκ τύχης, όχι απλώς από ανθρώπινη επινόησι και σχέδιο, αυτό το άγγελμα της βασιλείας του Θεού διεδόθη σε όλο τον κόσμο από το 1914 μ.Χ. Είχε προλεχθή πριν από πολύν καιρό, και σήμερα διαδίδεται σε εκπλήρωσι της προφητείας. Πριν από δεκαεννέα αιώνες ο πιο μεγάλος κήρυξ της βασιλείας του Θεού που υπήρξε ποτέ επάνω στη γη, το προείπε ως σημείο των καιρών μας. Προλέγοντας την ιστορία της γενεάς μας, αυτός ο κήρυξ της Βασιλείας, ο Ιησούς Χριστός, περιέγραψε τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος προσδιώρισε το έτος 1914 ως το σημείο στροφής της ανθρωπίνης ιστορίας, μαζί με τους λιμούς, επιδημίες, σεισμούς, απιστία, ανομία, θρησκευτικό διωγμό, και διεθνή αμηχανία και φόβο του μέλλοντος, που εχαρακτήρισαν την εποχή μας από το 1914.

⁵ Αλλ’ ο Ιησούς Χριστός δεν άφησε την πρόβλεψι του μέλλοντος σκοτεινή. Είπε επίσης: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει έλθει το τέλος.» (Ματθ. 24:3-14) Όλα αυτά τα πράγματα τα προείπε απαντώντας στο ερώτημα για το πώς επρόκειτο να γνωρίζωμε πότε θα ήταν παρών στον θρόνο της ουρανίας βασιλείας του Θεού και πότε θα εγράφετο το τελευταίο κεφάλαιο, η κατακλείς, του παλαιού αυτού γηίνου συστήματος πραγμάτων. Στο τελικό κεφάλαιο της ιστορίας του παλαιού κόσμου από το 1914 εγράφη η εκπλήρωσις αυτού του χαρακτηριστικού στοιχείου της προφητείας του Ιησού που χαροποιεί την καρδιά, δηλαδή, του κηρύγματος του ευαγγελίου της Βασιλείας παγκοσμίως. Αλλ’ από ποιους;

 6, 7. (α) Μέσω ποιας τάξεως ανθρώπων θα ανεμένετο λογικά να κηρυχθή το ευαγγέλιο της Βασιλείας; (β) Ποιους δείχνει η σύγχρονη ιστορία ως εκείνους που κάνουν το προειπωμένο κήρυγμα;

⁶ Φυσικά, όχι από τους εχθρούς της βασιλείας του Θεού, μολονότι οι εχθροί με τις δημοσιευόμενες επιθέσεις των εναντίον του αγγέλματος και των κηρύκων του απλώς διαφημίζουν τη Βασιλεία ακόμη περισσότερο. Το κήρυγμα γίνεται από την ίδια τάξι ανθρώπων που εκήρυττε τη βασίλεια του Θεού στις ημέρες του Ιησού και των δώδεκα αποστόλων του, από αφιερωμένα, βαπτισμένα άτομα που ακολουθούν τα ίχνη του. Σε οποιαδήποτε πολιτική εκστρατεία, π.χ., στην Αμερική, ποιος είναι εκείνος που κηρύττει το Δημοκρατικό κόμμα και τις υποσχέσεις του από το βήμα και στις προεκλογικές περιοδείες; Οι Δημοκράται, φυσικά! Ποιος είναι εκείνος που κηρύττει το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων και την πολιτική του και τις υποσχέσεις του; Οι Ρεπουμπλικάνοι, φυσικά! Ποιος είναι εκείνος που κηρύττει το Σοσιαλιστικό κόμμα και τους πολιτικούς του σκοπούς και τους υποψηφίους του; Οι Σοσιαλισταί, φυσικά! Ποιοι, λοιπόν, θα ήσαν εκείνοι που, σε αρμονία με την προφητεία του Ιησού, θα εκήρυτταν «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη»; Οι ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, φυσικά! Αυτοί ευνοούν τελείως τη βασιλεία του Θεού και είναι πιστοί υποστηρικταί της. Αυτοί ενεργούν όπως είπε ο Ιησούς στους μαθητάς του στην επί του όρους ομιλία του: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.»—Ματθ. 5:1, 2· 6:32, 33.

⁷ Μήπως αυτό σημαίνει ότι όλα εκείνα τα 869 εκατομμύρια που ισχυρίζονται σήμερα ότι είναι Καθολικοί και Προτεστάνται Χριστιανοί είναι αυτοί που εκπληρώνουν την προφητεία του Ιησού περί κηρύξεως των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού στη διάρκεια του τέλους αυτού του συστήματος πραγμάτων; Καθόλου. Η ιστορία της εποχής μας αποδεικνύει ότι από το 1914 το κήρυγμα έγινε και γίνεται ακόμη από εκείνους τους αφιερωμένους, βαπτισμένους Χριστιανούς που είναι γνωστοί ως μάρτυρες του Ιεχωβά.—Βλέπε Η Ετησία Αμερικάνα 1961, σελίς 396, στήλη 2 (στην Αγγλική).

 8, 9. (α) Σε ποιες ερωτήσεις για μαρτυρία της Βασιλείας πρέπει τώρα ν’ απαντήσωμε; (β) Ποιοι άνθρωποι δεν θα εισέλθουν στις ευλογίες της Βασιλείας, και γιατί, λοιπόν, οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι εκείνοι που χρησιμοποιούνται να κηρύξουν τα αγαθά νέα;

⁸ Αυτό το κήρυγμα της Βασιλείας έπρεπε να γίνη στην εποχή μας, επειδή ο Θεός το προείπε δια του Ιησού Χριστού, και ο Θεός δεν μπορεί να ψευσθή και δεν έχει αποδειχθή ότι είναι ψεύτης. Αφού το κήρυγμα της Βασιλείας για μαρτυρία προχωρεί τώρα σε εκπλήρωσι της θεόπνευστης προφητείας, πρέπει ο καθένας μας ν’ αντιμετωπίσωμε ένα μεγάλο ερώτημα και ν’ απαντήσωμε σ’ αυτό. Δηλαδή: Θα είμεθα απλώς εκείνοι στους οποίους γίνεται το κήρυγμα για μαρτυρία και που δεν κάνουν τίποτε ευνοϊκό γι’ αυτό, ή θα είμεθα μεταξύ εκείνων που εκτελούν το κήρυγμα και τη μαρτυρία και έτσι θα δείχνωμε ότι συνηγορούμε πιστά υπέρ της βασιλείας αυτής ως της μόνης ελπίδος και της μόνης θεραπείας ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους; Αν ομολογούμε ότι είμεθα Χριστιανοί, τότε τι θα πούμε για την καρδιά μας; Μήπως η καρδιά μας είναι μερισμένη επειδή αναμιγνυόμεθα ενεργώς στην πολιτική του κόσμου τούτου, νομίζοντας ότι η «βασιλεία του Θεού» είναι απλώς μια κατάστασις καρδιάς τώρα και ότι ένας Χριστιανός θα γίνη δραστήριος για τη βασιλεία του Θεού μόνο όταν πεθάνη και πάη στον ουρανό;

⁹ Άνθρωποι των οποίων η πιστότης είναι διηρημένη δεν θα εισέλθουν ποτέ στις ευλογίες της βασιλείας του Θεού. Στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, λέγει: «Επειδή είσαι χλιαρός, και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου.» (Αποκάλ. 3:16) Όχι άνθρωποι απλώς στους οποίους δίδεται μαρτυρία, αλλ’ άνθρωποι που κάνουν το κήρυγμα και το έργο της μαρτυρίας—αυτοί είναι εκείνοι που θα διαφυλαχθούν ζωντανοί μέσ’ από το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων και θα εισέλθουν στις ευλογίες της Βασιλείας μετά τη ‘μεγάλη θλίψι,’ «οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει.» (Ματθ. 24:21, 22) Γι’ αυτό ακριβώς οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά είναι εκείνοι που ο Θεός χρησιμοποιεί για να εκπληρώσουν την προφητεία κηρύττοντας τα αγαθά νέα της Βασιλείας.

Η ΕΝΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

10. (α) Είναι λογικό οι κήρυκες της Βασιλείας να διώκωνται; (β) Γιατί οι κατ’ όνομα Χριστιανοί αφήνουν απλώς τον εαυτό τους να λαμβάνη τη μαρτυρία;

¹⁰ Ακόμη και στις πολιτικές μάχες, οι άνθρωποι, που υπερασπίζουν μια μορφή κυβερνήσεως εναντίον άλλης, έχουν τους αντιπάλους των και κατηγορούνται. Είναι συνεπώς λογικό, ότι εκείνοι που κηρύττουν και υπερασπίζουν τη βασιλεία του Θεού ως τη δικαιωματική διακυβέρνησι και ως τη μόνη ελπίδα του ανθρωπίνου γένους, πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν εναντίωσι, κακεντρέχεια, ακόμη και διωγμό; Ναι, σύμφωνα με την προφητεία του Ιησού για τη «συντέλεια του αιώνος». Στους μαθητάς του που άκουαν, ο Ιησούς είπε αμέσως αφού προείπε τον παγκόσμιο πόλεμο: «Τότε θέλουσι σας παραδώσει εις θλίψιν, και θέλουσι σας θανατώσει· και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων των εθνών δια το όνομά μου.» (Ματθ. 24:9) Από πόσα έθνη; «Υπό πάντων των εθνών», είπε ο Ιησούς, βεβαιώνοντας έτσι ότι όλα τα πολιτικά έθνη θα ήσαν εναντίον της βασιλείας του Θεού και θα μισούσαν τους κήρυκάς της. Αυτή είναι η αιτία, για την οποία πλείστοι από τους ανθρώπους, ακόμη και Καθολικοί και Προτεστάνται Χριστιανοί, αφήνουν τον εαυτό τους να λαμβάνη απλώς τη μαρτυρία αντί να εκτελούν μάλλον οι ίδιοι το έργο της μαρτυρίας.

11. Ποια ιδιότητα απαιτεί το κήρυγμα της Βασιλείας, και επομένως για ποιο πράγμα προσεύχεται ένας αληθινός Χριστιανός;

¹¹ Το κήρυγμα των αγαθών νέων της Βασιλείας απαιτεί πιστότητα καρδιάς στη βασιλεία του Θεού. Αλλά ποιος αληθινός Χριστιανός θέλει να είναι άπιστος στη βασιλεία του Θεού, για την οποίαν απέθανε ο Ιησούς Χριστός; Ένας αληθινός Χριστιανός ποθεί να είναι πιστός σ’ αυτή την ένδοξη βασιλεία, για την οποία προσηυχήθη στην Κυριακή Προσευχή, ακόμη και αν αυτό σημαίνη το να διωχθή και μισηθή από όλα τα έθνη. Προσεύχεται να είναι πιστός στη βασιλεία του Θεού, όπως προσηύχετο και ο Δαβίδ, ο οποίος είχε χρισθή για να καθίση «επί του θρόνου του Ιεχωβά» στο έθνος Ισραήλ.—1 Χρον. 29:23, ΜΝΚ.

12. (α) Ποια ιδιότητα έδειξε ο Δαβίδ απέναντι του Θεού, και τι ανέμενε να δείξη ο Θεός σε ανταπόδοσι; (β) Πότε, και γιατί, μπορούμε να περιμένωμε ότι ο Θεός θα είναι πιστός σ’ εμάς;

¹² Ο Δαβίδ, στον ογδοηκοστό έκτο Ψαλμό, στον οποίον αναφέρει ότι διώκεται, λέγει: «Κλίνον, ω Ιεχωβά, το ωτίον σου· επάκουσόν μου, διότι πτωχός και πένης είμαι εγώ. Φύλαξον την ψυχήν μου, διότι είμαι πιστός· συ, Θεέ μου, σώσον τον δούλόν σου, τον ελπίζοντα επί σε.» (Ψαλμ. 86:1, 2, 14, 17, ΜΝΚ) Ο Δαβίδ είχε πιστή αγάπη για τον Ιεχωβά Θεό, στου οποίου τη βασιλεία είχε χρισθή να υπηρετήση ως ο ύπατος εκτελεστικός άρχων. Σε αρμονία με την πιστότητά του, ενεπιστεύετο ή ήλπιζε στον Ιεχωβά Θεό. Ανέμενε να είναι ο Θεός πιστός σ’ αυτόν και σ’ εκείνους που υπέφεραν μαζί του για τη βασιλεία. Στον Ψαλμό 18:25 ο Δαβίδ έλεγε στον Θεό: «Μετά πιστού πιστός θέλεις είσθαι.» (2 Σαμ. 22:1, 2, 26, ΜΝΚ) Αν, λοιπόν, είμεθα αφιερωμένοι στα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού και ζητούμε αυτήν πρώτα, τότε κι εμείς επίσης, όπως ο Δαβίδ, θ’ αγωνιζώμεθα να είμεθα πιστοί στον Θεό, στον οποίον ανήκει η βασιλεία. Σ’ αυτή την περίπτωσι μπορούμε να είμεθα βέβαιοι για την πιστότητα του Θεού σ’ εμάς. Πόσο θαυμαστό είναι να σκεπτώμεθα ότι ο Θεός είναι πιστός σ’ εμάς! Εν τούτοις, μολονότι είναι θαυμαστό, διαβάζομε: «Πιστός είμαι, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ιερεμ. 3:12, ΜΝΚ) Είναι δίκαιο να είμεθα πιστοί στον Θεό, ο οποίος είναι πιστός σ’ εμάς.

13. Από ποιο όργανο προέρχεται η πιστότης, και τι, επομένως, πρέπει να πράξωμε όσον αφορά την πιστότητα;

¹³ Η πιστότης είναι απ’ την καρδιά. Δεν μπορούμε να είμεθα πιστοί αν οι καρδιές μας είναι διηρημένες στις αφοσιώσεις των, στην αγάπη των, στην προσήλωσί των. Δεν μπορούμε να είμεθα πιστοί αν φοβούμεθα κάποιον που εναντιώνεται στο αντικείμενο της αγάπης μας και της αφοσιώσεώς μας και που μας διώκει γι’ αυτή την αιτία. Οι διώκται μας και οι αντίπαλοί μας ενεργούν ως δούλοι του Σατανά ή Διαβόλου, και ο σκοπός των είναι να διαρρήξουν την πιστότητά μας προς τον Θεό και τη βασιλεία του. Αν θέλωμε να ζητούμε πρώτα τη βασιλεία του και να την κηρύττωμε όπως την εκήρυττε και ο Ιησούς Χριστός, παρίσταται ανάγκη να καλλιεργούμε πιστότητα και πάντοτε να την ενισχύωμε, να την εκτρέφωμε, και ν’ απομακρύνωμε τον φόβο του εχθρού. Ο Δαβίδ έδειξε για μας πώς να το κάνωμε αυτό όταν είπε στον Ψαλμό 86:10, 11 (ΜΝΚ): «Συ είσαι Θεός μόνος. Δίδαξόν με, ω Ιεχωβά, την οδόν σου. Θέλω περιπατεί εν τη αληθεία σου. Ενοποίησον την καρδίαν μου εις τον φόβον του ονόματός σου.»

14. (α) Τι υπαινίσσεται η έκφρασις «Ενοποίησον την καρδίαν μου» ως προς την κατάστασι της καρδιάς; (β) Γιατί ο Βασιλεύς Σαούλ απεδείχθη άπιστος;

¹⁴ Τι μοναδική έκφρασις, «Ενοποίησον την καρδίαν μου»! Αυτό υπαινίσσεται ότι η καρδιά δεν βρίσκεται σε κατάστασι ενότητος, ότι είναι μερισμένη όσον αφορά τις αφοσιώσεις της και τους φόβους της. Φαίνεται να ομολογή ότι υπάρχει κάποιος φόβος ανθρώπου στην καρδιά, ο οποίος αφαιρεί κάτι από τον πλήρη φόβο του Θεού. «Ο φόβος του ανθρώπου στήνει παγίδα», λέγουν οι Παροιμίες 29:25· και τέτοια παγίδα σημαίνει το να συλληφθούμε για τον θάνατό μας στα χέρια εκείνων που θέλουν να μας καταβροχθίσουν ή να μας καταστρέψουν. Ο διώκτης του Δαβίδ, ο Βασιλεύς Σαούλ, ήταν ένας που εφοβείτο ανθρώπους· και εξαιτίας αυτού του φόβου ελησμόνησε τον φόβο του για τον Θεό και παρέβη τις διαταγές και εντολές του Θεού. Ο Βασιλεύς Σαούλ είπε στον προφήτη του Θεού Σαμουήλ: «Ημάρτησα· διότι παρέβην το πρόσταγμα του Ιεχωβά, και τους λόγους σου, φοβηθείς τον λαόν, και υπακούσας εις την φωνήν αυτών.» (1 Σαμ. 15:24, ΜΝΚ) Τέτοιος φόβος ωδήγησε σε απιστία στον Ιεχωβά Θεό.

15. Όταν ο Ιησούς απέστειλε τους αποστόλους του να κηρύξουν, ποια οδηγία τους έδωσε σχετικά με αυτό, και γιατί;

¹⁵ Ο Δαβίδ δεν ήθελε να ενδώση σε τέτοιο φόβο. Όταν ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Δαβίδ, απέστειλε τους δώδεκα αποστόλους του ως ιεραποστόλους να κηρύξουν, λέγοντας: «Επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών», τους ενουθέτησε να μη φοβούνται ανθρώπους. Αυτό θα τους εμπόδιζε από το να κηρύττουν τολμηρά τη Βασιλεία. Ο Ιησούς είπε: «Μη φοβηθήτε από τον αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη.» (Ματθ. 10:5-7, 27, 28) Σ’ Αυτόν, επομένως, ήταν ορθό να προσεύχεται ο Δαβίδ: «Φύλαξον την ψυχήν μου, διότι είμαι πιστός.»

16, 17. (α) Τι έπρεπε να κάμη ο Ιεχωβά για να ενοποιήση την καρδιά του Δαβίδ στον φόβον του ονόματός Του; (β) Με το να φερθή το όνομά Του υπό την προσοχή των μαρτύρων του Ιεχωβά, γιατί περικαλύπτει φόβος ολόκληρη την καρδιά των, και σε τι οδηγεί αυτό;

¹⁶ Ο θεόπνευστος ψαλμός του Δαβίδ διεφυλάχθη προς όφελός μας σήμερα. Τι πρέπει, λοιπόν, να εννοήσωμε από την προσευχή του Δαβίδ προς τον Ιεχωβά: «Ενοποίησον την καρδίαν μου εις τον φόβον του ονόματός σου»; Τι έπρεπε να κάμη ο Ιεχωβά Θεός για ν’ απαντήση σ’ αυτή την προσευχή; Αυτή εσήμαινε ν’ αφαιρέση ο Θεός κάθε άλλο φόβο που θα διαιρούσε την καρδιά του Δαβίδ και θα εμπόδιζε τον φόβο του προς τον Παντοδύναμο Θεό, ο οποίος μπορεί να καταστρέψη και ψυχή και σώμα στη γέεννα της εκμηδενίσεως. Εσήμαινε να κάμη ο Θεός όλη την καρδιά του Δαβίδ ένα στο να φοβήται το όνομα του Ιεχωβά. Άνθρωποι του κόσμου τούτου μπορεί να έχουν επιβλητικά ονόματα ή υπολήψεις, και η απλή μνεία των ονομάτων των θα μπορούσε να δημιουργήση τρόμο στην καρδιά οποιουδήποτε που δεν εγνώρισε ανώτερο φόβο. Σήμερα οι άνθρωποι δεν τρέμουν στη μνεία του Θεού. Αλλ’ αναφέρατέ τους απειλητικά το όνομα κάποιου αρχηγού γκαγκστερικής σπείρας, κάποιου δικτάτορος ή κάποιου μάγου ιατρού, και γίνονται σοβαροί· τρέμουν· φοβούνται για το σώμα και τη ζωή τους.

¹⁷ Αλλά δεν συνέβαινε αυτό για τον Δαβίδ πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια! Δεν συμβαίνει αυτό για τους μάρτυρας του Ιεχωβά σήμερα. Ας φερθή το όνομα του Ιεχωβά Θεού στη διάνοιά των, ας αναφερθή το όνομά του σ’ αυτούς, και αυτοί θα σκεφθούν για όλη τη δόξα, με την οποίαν αυτός εστεφάνωσε το όνομα αυτό. Θα θυμηθούν όλα τα θαυμαστά του έργα και κατορθώματα στο παρελθόν και όλες τις προφητείες που αυτός κάνει να επαληθεύουν σ’ αυτές τις ημέρες του εικοστού αιώνος. Η απλή μνεία του ονόματός του ανακαλεί στις διάνοιές των όλες τις τιμωρίες και καταστροφές που αυτός εξετέλεσε ως κρίσι εναντίον τον εχθρών του και εναντίον εκείνων που ήσαν άπιστοι σ’ αυτόν. Ναι, πώς κατέστρεψε έναν ολόκληρο κόσμο ανθρώπων στον καιρό του Νώε. (2 Πέτρ. 2:5· 3:6) Έπειτα ο φόβος των για τον Ιεχωβά κυριαρχεί επάνω σε όλους τους άλλους πιθανούς φόβους. Ο φόβος του ονόματός του περικαλύπτει ολόκληρη την καρδιά των ως ένα ενιαίο σύνολο και κατευθύνει έτσι την ενοποιημένη καρδιά στο δρόμο της πιστότητος προς τον εμπνέοντα φόβον Θεόν.

18. Γιατί αυτός δεν είναι άνανδρος φόβος;

¹⁸ Αυτός δεν είναι άνανδρος φόβος, δεν είναι αναξιοπρεπής φόβος. Ο Ψαλμός 19:9 (ΜΝΚ) λέγει: «Ο φόβος του Ιεχωβά καθαρός, διαμένων εις τον αιώνα.» Μας φυλάττει από το να είμεθα δειλοί ενώπιον ανθρώπων και οδηγεί σε καθαρότητα ζωής. Απομακρύνει κάθε αναποφάσιστη στάσι ως προς το αν θα πειθαρχήσωμε μάλλον στον Θεό ως άρχοντα παρά στους ανθρώπους. Με καρδιά ενοποιημένη στον φόβο της προς τον Θεό, δεν είναι πια κανείς «άνθρωπος δίγνωμος [δίψυχος, Κείμενον] . . . ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού». (Ιάκ. 1:8) Είναι, λοιπόν, η πορεία της σοφίας για μας το να είμεθα ολόκαρδοι στον φόβο μας για τον Ύψιστο Θεόν.

19. Τι δείχνει ο Δαβίδ ότι είναι ανάγκη να πράξη ο Θεός για να ενοποιήση την καρδιά;

¹⁹ Ένα άτομο αφιερωμένο στον Ιεχωβά Θεό προσεύχεται γι’ αυτή την ενοποίησι της καρδιάς· αλλά πώς ο Θεός απαντά στην προσευχή; Τι πράττει ο Χριστιανός, που προσεύχεται έτσι, σε αρμονία με αυτή την προσευχή, για να συνεργασθή με την ενέργεια του Θεού; Αμέσως πριν από αυτή την προσευχή, ο Δαβίδ μάς μιλεί για το μέρος του Θεού σ’ αυτό το ζήτημα και έπειτα για το δικό του μέρος, λέγοντας: «Διότι μέγας είσαι, και κάμνεις θαυμάσια· συ είσαι Θεός μόνος. Δίδαξόν με, ω Ιεχωβά, την οδόν σου. Θέλω περιπατεί εν τη αληθεία σου.» (Ψαλμ. 86:10, 11, ΜΝΚ) Ήταν ανάγκη ο Ιεχωβά να διδάξη την οδόν του· ήταν επίσης ανάγκη ο Δαβίδ να περιπατή στην οδό και στην αλήθεια του Ιεχωβά. Το ίδιο πράγμα είναι ανάγκη να γίνη σήμερα.

20. Προσευχή προς τον Θεό να μας διδάξη, τι σημαίνει επίσης από μέρους μας;

²⁰ Αν προσευχώμεθα, όπως προσηύχετο ο Δαβίδ, να μας διδάξη ο Ιεχωβά, τότε αυτό σημαίνει ότι είμεθα πρόθυμοι να διδαχθούμε, έτοιμοι να διδαχθούμε, ζητώντας να διδαχθούμε όλα τα σχετικά με την οδό του. Αυτή υπήρξε η προσευχή των μαρτύρων του Ιεχωβά των ομοίων με τον Δαβίδ δια μέσου των πολλών αιώνων.

21. Απαντώντας στην προσευχή μας, τι επρομήθευσε ο Ιεχωβά σε πολύ μεγαλύτερη ποσότητα από εκείνην που είχε ο Δαβίδ;

²¹ Απαντώντας σ’ αυτή την προσευχή ο Ιεχωβά επρομήθευσε μια μεγάλη ποσότητα διδασκαλίας, πολύ μεγαλύτερη από εκείνην που είχε ο Δαβίδ στην εποχή του. Ο Δαβίδ είχε μόνο τα πρώτα οκτώ βιβλία της Γραφής, πιθανόν μαζί με το βιβλίο του Ιώβ, αν εγράφη από τον Μωυσή. Σήμερα έχομε την πλήρη Γραφή, από εξήντα έξη θεόπνευστα βιβλία. Τι πλούτο διδασκαλίας περιέχει αυτή, διδασκαλίας που ποτέ δεν γίνεται ασυγχρόνιστη έτσι ώστε να χρειασθή να γραφή ένα νέο θρησκευτικό βιβλίο για τη Χριστιανική εκκλησία σ’ αυτόν τον αιώνα του διαστήματος!

22. (α) Τι όσον αφορά τις προφητείες του Θεού αποκαλύπτει την οδό του για μας; (β) Επομένως, για να μας διδάξη την οδό του, τι πρέπει να κάμωμε πρώτα εμείς;

²² Εκτός από τις πολλές προφητείες που η Γραφή η ίδια αναγράφει ως εκπληρωνόμενες, τι παράταξις προφητειών της εξεπληρώθη αφότου η Γραφή συνεπληρώθη πριν από δεκαεννέα αιώνες! Οι εκπληρώσεις αυτές είναι, επίσης, για τη διδασκαλία μας σήμερα, και μας αποκαλύπτουν την οδό του Θεού, για την οποία προσευχόμεθα να διδαχθούμε. Συνεπώς, ο τρόπος της συνεργασίας μας με τον Θεό για την απάντησι στην προσευχή μας είναι σαφής. Αν προσευχώμεθα σ’ αυτόν να μας διδάξη την οδό του, πρέπει πρώτ’ απ’ όλα ν’ ανατρέξωμε στο Βιβλίο του, στον γραπτό του λόγο, που μας λέγει περισσότερα για τις οδούς του από οποιοδήποτε άλλο βιβλίο που υπάρχει, ακόμη και από το λεγόμενο Βιβλίο της Φύσεως. Ο Θεός δεν θέτει κατά μέρος το Βιβλίο του και να μας διδάξη απ’ ευθείας. Πρέπει να ενεργήσωμε όπως ακριβώς ενήργησε και ο Υιός του όταν ήταν στη γη, να μελετήσωμε τον γραπτό λόγο του Θεού. Ο Ιησούς είπε: «Ιδού, έρχομαι· εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού· χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου.»—Ψαλμ. 40:7, 8· Εβρ. 10:5-9.

23. Τι κάνει για μας όσον αφορά τον Θεό μια έρευνα δια μέσου της Γραφής;

²³ Για να διδαχθούμε τις οδούς του, δεν υπάρχει άλλη πορεία για μας παρά να επιχειρήσωμε μελέτη του πολυτίμου γραπτού του λόγου. Πρέπει να ερευνήσωμε δια μέσου των σελίδων του για πληροφορία. Αυτό δεν είναι ανιαρή, οχληρή θρησκευτική εργασία, αλλά διεγείρει και ανταμείβει τόσο, όσο και η αναζήτησις ενός κρυμμένου θησαυρού. «Οι σοφοί αποταμιεύουσι γνώσιν.» (Παροιμ. 10:14) Αυτή μας γνωρίζει με τον Θεό και τις οδούς του. Οικοδομεί την εμπιστοσύνη μας σ’ αυτόν και τον σεβασμό μας γι’ αυτόν. Παράγει μέσα μας έναν καθαρό, υγιεινό φόβο γι’ αυτόν. Ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα της αληθινής γνώσεως του Θεού εκτίθεται ωραία στις Παροιμίες 22:17, 19 (ΜΝΚ): «Κλίνον το ωτίον σου, και άκουε τους λόγους των σοφών, και προσκόλλησον την καρδίαν σου εις την γνώσιν μου. Δια να ήναι το θάρρος σου επί τον Ιεχωβά, εδίδαξα ταύτα εις σε την ημέραν ταύτην, μάλιστα εις σε.»

24. Ποιο γεγονός μας κατέστησε βέβαιο ο Ιησούς στο κατά Ιωάννην 17:3;

²⁴ Η αιώνια ζωή μας εξαρτάται από την ενδόμυχη γνώσι μας για τον Θεό, γεγονός που κατέστησε βέβαιο ο Ιησούς Χριστός λέγοντας: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.» (Ιωάν. 17:3) Το σοβαρό γεγονός, ότι η τελική απόφασις όσον αφορά την αιώνια ζωή μας ή την αιώνια καταστροφή μας απόκειται στον Ιεχωβά Θεό, πρέπει να είναι αρκετό για να ενοποιήση τις καρδιές μας στον φόβο του ονόματός του.

25, 26. (α) Τι πρέπει να γίνη εκτός από το να κάνωμε μια προσωπική μελέτη της Γραφής, και γιατί; (β) Ποιο είδος ανθρώπων θέλει ο Ιεχωβά στον νέο του κόσμο, και επομένως μέσω ποίων θα ζητήσωμε διδασκαλία;

²⁵ Εν τούτοις, η διδασκαλία μας για την οδό του Ιεχωβά δεν γίνεται όλη με το να κάνωμε προσωπική κατ’ ιδίαν μελέτη του γραπτού του λόγου. Τα «θαυμάσια», που αυτός έκαμε στη Βιβλική ιστορία, και η οδός, που ακολούθησε στην εκπλήρωσι της Βιβλικής προφητείας αφότου ετελείωσε η Γραφή, υπήρξαν πάντοτε σε συσχέτισι με τον λαό του, με τους μάρτυράς του. Για να λάβωμε την πλήρη διδασκαλία, για να λάβωμε την από πρώτη επαφή διδασκαλία, πρέπει απλώς να έλθωμε σε σύνδεσμο με τον λαό του, τους μάρτυράς του. Εκείνοι, που θέλουν να δοθούν οι καρδιές των πλήρως στον φόβον του Ιεχωβά, δεν μελετούν και δεν στέκουν ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον. Πηγαίνουν μαζί. «Τότε», λέγει ο Μαλαχίας 3:16 (ΜΝΚ), «οι φοβούμενοι τον Ιεχωβά ελάλουν προς αλλήλους· και ο Ιεχωβά προσείχε, και ήκουε· και εγράφη βιβλίον ενθυμήσεως ενώπιον αυτού, περί των φοβούμενων τον Ιεχωβά, και των ευλαβουμένων το όνομα αυτού.»

²⁶ Αν σκέπτωνται για το όνομά του, θα μιλούν γι’ αυτό ο ένας στον άλλον και θα διευρύνουν έτσι του καθενός την εκτίμησι σ’ αυτό το όνομα. Αυτό είναι το είδος ανθρώπων που θέλει ο Ιεχωβά στον νέο του κόσμο. Επομένως, αυτό είναι το είδος ανθρώπων που υπόσχεται να διαφυλάξη ζωντανούς μέσ’ από την ‘μεγάλην και φοβεράν ημέραν του Ιεχωβά’, που συνεχώς πλησιάζει. Σε αρμονία, λοιπόν, με την οδό του που χαράσσεται στη Γραφή, ο ωργανωμένος λαός του, οι φοβούμενοι το όνομά του, είναι εκείνοι, μέσω των οποίων δίνει περαιτέρω διδασκαλία, που ρίχνει φως επάνω στον γραπτό του λόγο και που συμβάλλει στο να γίνη η Βίβλος πιο κατανοητή από πολλές απόψεις. Επομένως, αν η προσευχή μας για να μας διδάξη ο Ιεχωβά την οδό του είναι ειλικρινής, θα είμεθα πρόθυμοι να λάβωμε διδασκαλία μέσω του ωργανωμένου λαού του. Θα είμεθα γεμάτοι ζήλο γι’ αυτό.

27. Πώς θέτει κανείς σε χρήσι τη διδασκαλία που έλαβε και περιπατεί στην αλήθεια του Θεού;

²⁷ Ο Δαβίδ δεν τελειώνει το ζήτημα με προσευχή για διδασκαλία. Αμέσως προσθέτει: «Θέλω περιπατεί εν τη αληθεία σου.» Με αυτό τον τρόπο θέτει κανείς σε χρήσι τη διδασκαλία που έλαβε· την ακολουθεί. Με αυτό τον τρόπο περιπατεί κανείς στην αλήθεια του Θεού. Ζη την αλήθεια. Φέρνει τη ζωή του σε αρμονία με αυτή την αλήθεια για τον Θεό και τη βασιλεία του. Εγκαταλείπει τα ψεύδη, τις παραδόσεις, τις τελετουργίες, τις εθιμοτυπίες και τις εορτές που έλαβε από τις ψευδείς θρησκείες του κόσμου τούτου. Κηρύττει την αλήθεια και δίνει μαρτυρία γι’ αυτήν με λόγο και πράξι, όπως έκανε και ο Ιησούς, διότι αυτός ήταν ο σκοπός, για τον οποίον ο Ιησούς εγεννήθη ως ανθρώπινο πλάσμα.

28. Πώς η αλήθεια μάς ελευθερώνει, και πώς επηρεάζει τις καρδιές μας το να περιπατούμε στην αλήθεια;

²⁸ Μέσω της αληθείας ελευθερώνεται κανείς από τις υποδουλωτικές δεισιδαιμονίες του και τους φόβους του για τους ψευδείς θεούς και δαίμονας. Ο φόβος του ενός «ζώντος και αληθινού Θεού» έρχεται να εξουσιάση και διαμορφώση τη ζωή του. Έτσι ακριβώς, με την αποδοχή διδασκαλίας από τον Ιεχωβά για την οδό του και έπειτα με το να περιπατούμε στην αλήθειά του, απαντά ο Ιεχωβά στην προσευχή μας να ενοποιήση την καρδιά μας στον φόβο του ονόματός του. Τι ανακούφισι, τι ελευθερία φέρνει μια τέτοια ενοποιημένη καρδιά στη ζωή μας!

29. Ποια κατάστασις των ανθρώπων χαρακτηρίζει τον καιρόν αυτόν ως «καιρόν του τέλους» και πώς φιλόδοξοι άνθρωποι επωφελούνται ιδιοτελώς απ’ αυτό και φέρνουν μια δοκιμή πιστότητος;

²⁹ Η ημέρα αυτή είναι ημέρα διεθνών φόβων σ’ ένα βαθμό άγνωστον προηγουμένως. Είναι ένας φόβος που χαρακτηρίζει τον καιρόν αυτόν ως τον «καιρόν του τέλους» του κόσμου ή «της συντελείας του αιώνος». Η κατάστασις των πραγμάτων είναι όπως προείπε ο Ιησούς: «Οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.» (Λουκ. 21:25, 26) Αυτός ο φόβος και η έμφοβη προσδοκία κάνουν τους αδιδάκτους ανθρώπους να ζητούν κάλυμμα ή καταφύγιο στις ανθρώπινες οργανώσεις που παρέχουν υπόσχεσι προστασίας, ασφαλείας και διαφυλάξεως. Κυττάζουν γύρω για κατάλληλη ηγεσία. Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, ότι υπάρχουν άνθρωποι και οργανώσεις που επωφελούνται από τις επιθυμίες και τους φόβους των ανθρώπων και που αναλαμβάνουν την ηγεσία και έπειτα απαιτούν την πιστότητα του λαού. Όλα αυτά οξύνουν το ζήτημα, σε ποιόν ή σε τι να δώσωμε την πιστότητά μας χωρίς να κάμωμε το λάθος να δώσωμε την πιστότητά μας στο εσφαλμένο μέρος και να υποφέρωμε γι’ αυτό χωρίς θεραπεία.

30, 31. (α) Ποιοι δεν συμμετέχουν στους φόβους του κόσμου, και τι κάνουν αυτοί; (β) Ποια έκβασι μας εξασφαλίζει το ότι είμεθα πιστοί, και συνεπώς ποια παρούσα ανταμοιβή δίδει ο Θεός στους πιστούς;

³⁰ Εμείς, δηλαδή, εκείνοι που έχομε τις καρδιές μας ενοποιημένες στον φόβον του ονόματος του Ιεχωβά, δεν συμμετέχομε στους φόβους και στις τρομερές προσδοκίες των λαών και εθνών του παλαιού αυτού κόσμου. Αντί να συμμετέχωμε στους φόβους των, ενεργούμε μάλλον καθώς ο Ιησούς μάς είπε να ενεργήσωμε στον ιδιαίτερο αυτόν καιρό: «Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.» (Λουκ. 21:28) Όχι σε κάποια ανθρώπινη οργάνωσι ή πολιτικόν δικτάτορα, αλλά στον Παντοδύναμο Θεό λέμε, με τα λόγια του ψαλμωδού Δαβίδ: «Φύλαξον την ψυχήν μου, διότι είμαι πιστός.» (Ψαλμ. 86:2, ΜΝΚ) Με το να είμεθα πιστοί στον Ιεχωβά Θεό και στη βασιλεία του δεν μπορούμε να είμεθα άδικοι και να υποφέρωμε γι’ αυτό πέραν επανορθώσεως. Εμπιστευόμεθα στο ότι θα εκπληρώση την υπόσχεσί του να κατευθύνη τα βήματά μας στο σωστό δρόμο. Γι’ αυτόν είναι γραμμένο: «Θέλει φυλάττει τους πόδας των πιστών αυτού· οι δε ασεβείς θέλουσιν απολεσθή εν τω σκότει· επειδή δια δυνάμεως δεν θέλει υπερισχύσει ο άνθρωπος.»—1 Σαμ. 2:9, ΜΝΚ.

³¹ Τι σταθεροποιούσα δύναμις στην καρδιά μας και στα νεύρα μας είναι η υπόσχεσις αυτή! Επίσης η εξής υπόσχεσις: «Είναι ασπίς εις τους περιπατούντας εν ακεραιότητι, υπερασπίζων τας οδούς της δικαιοσύνης, και φυλάττων την οδόν των πιστών αυτού.» (Παροιμ. 2:7, 8, ΜΝΚ) Τι ανταμοιβή, και σήμερα ακόμη, είναι αυτή διότι είμεθα πιστοί στον Ιεχωβά Θεό με καρδιά ενοποιημένη στον φόβον του ονόματός του! Αυτός μας ανταμείβει ακόμη και τώρα επειδή επιθυμεί ν’ απολαύσωμε μια διαρκή ανταμοιβή στον νέο του κόσμο, ο οποίος θα κληρονομηθή και θα κατοικήται από όλους εκείνους που είναι για πάντα πιστοί σ’ αυτόν.