Ψαλμοί
Γιατί ν’ Αποβλέπετε στον Ιεχωβά για ό,τι Αναλαμβάνετε;
ΑΝ ΚΑΤΙ είναι αντίθετο στο θέλημα του Θεού δεν θα επιτύχη. Από ανθρώπινη άποψι, μια συγκεκριμένη ενέργεια μπορεί να φαίνεται ότι έχει λαμπρό μέλλον. Τελικά, όμως, θα αποτύχη οικτρά. Έτσι, πρέπει να λαμβάνωμε υπ’ όψι μας το Δημιουργό σε όλες μας τις ενέργειες.
Ο Ψαλμός 127 με δυναμικό τρόπο μας υπενθυμίζει τη σπουδαιότητα αυτού. Διαβάζομε τα εξής: «Εάν ο Κύριος δεν οικοδομήση οίκον, εις μάτην κοπιάζουσιν οι οικοδομούντες αυτόν· εάν ο Κύριος δεν φυλάξη πόλιν, εις μάτην αγρυπνεί ο φυλάττων. Μάταιον είναι εις εσάς να σηκόνησθε πρωί, να πλαγιάζητε αργά, τρώγοντες τον άρτον του κόπου· ο Κύριος βεβαίως δίδει ύπνον εις τον αγαπητόν αυτού.»—Ψαλμ. 127:1, 2.
Μπορεί κάποιος να χτίση να σπίτι. Αλλά δεν υπάρχει καμμιά εγγύησις ότι θα το απολαύση. Ένας ξαφνικός θάνατος, μια καταστροφή ή ένα ατύχημα θα αποδείκνυαν ότι εργάσθηκε ματαίως. Μια πόλις μπορεί να φρουρήται καλά και να είναι ωχυρωμένη. Ωστόσο, θα μπορούσε να καταστραφή σε καιρό πολέμου ή από ένα σεισμό, ή από φωτιά. Οι άνθρωποι μπορεί να σηκώνωνται νωρίς το πρωί και να εργάζωνται μέχρι αργά το βράδυ προτού τελικά καθήσουν για ν’ αναπαυθούν και να φάνε. Ωστόσο, το έργο τους μπορεί να μη τους φέρη καμμιά ικανοποίησι. Επειδή κουράζονται πάρα πολύ από την εργασία τους, μπορεί να μην απολαμβάνουν ούτε το φαγητό τους. Από την άλλη πλευρά, εκείνο που αυτοί οι άνθρωποι κερδίζουν μετά από σκληρό μόχθο, ο δούλος του Θεού το αποκτά χωρίς να προσπαθή με ανησυχία και να αγωνίζεται. Η από μερους του απόλαυσις του ύπνου ή η ανάπαυσις αποτελεί πραγματικά δώρο από τον Θεό.
Συνεπώς, ο ψαλμωδός θεωρούσε ως θείες ευλογίες πράγματα όπως η ασφάλεια ενός σπιτιού, η ασφάλεια μιας πόλεως και η απόλαυσις των προμηθειών της ζωής. Θεωρούσε, επίσης ευλογία το να έχη κανείς μια καλή οικογένεια, λέγοντας: «Ιδού, κληρονομία παρά του Κυρίου είναι τα τέκνα· μισθός αυτού ο καρπός της κοιλίας. Καθώς είναι τα βέλη εν τη χειρί του δυνατού, ούτως οι υιοί της νεότητος. Μακάριος ο άνθρωπος, όστις εγέμισε την βελοθήκην αυτού εκ τούτων· οι τοιούτοι δεν θέλουσι καταισχυνθή, όταν λαλώσι μετά των εχθρών εν τη πύλη.»—Ψαλμ. 127:3-5.
Ο άνθρωπος που απέκτησε γιους όταν ο ίδιος απολάμβανε ακόμη τη δύναμι και το σφρίγος της νεότητας ορθά εθεωρείτο ευλογημένος. Όταν οι γιοι του μεγάλωναν, ήσαν σαν βέλη στο χέρι του. Μπορούσαν να υπερασπισθούν νόμιμα τον πατέρα τους ενώπιον των εχθρών του. Εφόσον οι πρεσβύτεροι της πόλεως έκριναν στο ύπαιθρο κοντά στις πύλες, εκεί ακριβώς θα μπορούσαν οι γιοι του να μιλήσουν με τους εχθρούς σε μια νομική περίπτωσι, αποστομώνοντας με επιτυχία αβάσιμες κατηγορίες και ψευδείς μαρτυρίες.
Εφόσον η ευλογία του Ιεχωβά είναι ζωτική για την επιτυχία οποιασδήποτε ενέργειας, πρέπει να προσπαθούμε να συμπεριφερώμαστε με τον τρόπο που εκείνος επιδοκιμάζει. Πρέπει να χειριζώμαστε τις υποθέσεις μας σε αρμονία με το πνεύμα των θεόπνευστων λόγων: «Εάν ο Κύριος θελήση, και ζήσωμεν, θέλομεν κάμει τούτο ή εκείνο.»—Ιακ. 4:15.