«Φοβερώς και Θαυμασίως Επλάσθην»

Έτσι εκφράσθηκε ο Δαβίδ πριν από πολύ καιρό σ’ έναν ψαλμό προς αίνο του Ιεχωβά

ΕΝΑ και 1 κάνει 1. Αυτά είναι παράξενα μαθηματικά. Αλλά έπειτα το 1 διαιρείται σε 2, ύστερα σε 4, ύστερα σε 8, και εξακολουθεί να διαιρήται μέχρις ότου μετά από χρόνια το 1 γίνεται 60 τρισεκατομμύρια ή περισσότερο. Αυτά είναι θαυμάσια μαθηματικά!

Μιλούμε για μας, για μια διαδικασία που ο καθένας μας έχει περάσει. Ένα σπερματοζωάριο του άνδρα κι ένα ωάριο της γυναίκας συναντήθηκαν στη σάλπιγγα της μητέρας μας και συγχωνεύθηκαν για να γίνη ένα γονιμοποιημένο ωοκύτταρο. Μετά από εννέα μήνες βγήκαμε στον κόσμο σαν ένα νεογέννητο βρέφος με αναρίθμητα εκατομμύρια κύτταρα. Καθώς αναπτυσσόμασταν προς την ενηλικίωσι, τα κύτταρά μας αριθμούντο σε δεκάδες τρισεκατομμύρια. Και όλα αυτά άρχισαν με το 1 και 1 ίσον 1.

Η διαδικασία περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από μαθηματικά, που είναι και περίεργα και θαυμαστά. Είναι ένα φοβερό θαύμα, και ήταν κάτι για το οποίο ύμνησε ο Βασιλιάς Δαβίδ του Ισραήλ, πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια. Ο ύμνος του προς τον Ιεχωβά το Δημιουργό του αναγράφεται στα εδάφια Ψαλμός 139:13-16:

«Συ εμόρφωσας τους νεφρούς μου· με περιετύλιξας εν τη κοιλία της μητρός μου. Θέλω σε υμνεί διότι φοβερώς και θαυμασίως επλάσθην· θαυμάσια είναι τα έργα σου· και η ψυχή μου κάλλιστα γνωρίζει τούτο. Δεν εκρύφθησαν τα οστά μου από σου, ενώ επλαττόμην εν τω κρυπτώ και διεμορφωνόμην εν τοις κατωτάτοις της γης. Το αδιαμόρφωτον του σώματός μου είδον οι οφθαλμοί σου· και εν τω βιβλίω σου πάντα ταύτα ήσαν γεγραμμένα, ως και αι ημέραι καθ’ ας εσχηματίζοντο, και ενώ ουδέν εκ τούτων υπήρχε.»

Εκατομμύρια άνθρωποι στη γη σήμερα απορρίπτουν αυτό το φοβερό θαύμα της ανθρώπινης γεννήσεως θεωρώντας το μια διαδικασία που προήλθε κατά τύχη. Εκατομμύρια άλλα άτομα βλέπουν τη διαδικασία αυτή σαν μια ενόχλησι και τη συντρίβουν στην αρχή της. Ωστόσο, υπάρχουν κι’ άλλα εκατομμύρια που συγκινούνται βαθιά από τα θαύματα της ανθρώπινης γεννήσεως και αναφωνούν όπως ο Δαβίδ : «Θέλω σε υμνεί, διότι φοβερώς και θαυμασίως επλάσθην.»

Η αυξημένη γνώσις έχει φέρει σε φως πολλά από τα θαυμάσια έργα που γίνονται, μέσα στο σκοτάδι της μήτρας, αλλά παραμένουν ακόμη πολλά μυστήρια. Και τα γνωστά και τα άγνωστα εμπνέουν δέος στα ευαίσθητα και γεμάτα εκτίμησι εκατομμύρια των ανθρώπων. Και αισθάνονται αυτό το δέος όχι μόνο για τη δική τους ατομική γέννησι αλλά και για τη γέννησι των απογόνων τους, τους οποίους αναγνωρίζουν ως «κληρονομιά παρά του Ιεχωβά.»—Ψαλμ. 127:3, ΜΝΚ.

Όταν κάποιο από τα χιλιάδες σπέρματα του άνδρα ολοκληρώση το απίστευτο ταξίδι του μέχρι το ωάριο μέσα στη σάλπιγγα και διαπεράση το εξωτερικό του κέλυφος, κανένα άλλο σπέρμα δεν μπορεί να εισέλθη. Το ωάριο γονιμοποιείται, η σύλληψης έχει πραγματοποιηθή, και έχει γίνει το «σχέδιο» για ένα ζωντανό ανθρώπινο πλάσμα. Εκείνη τη στιγμή, καθορίζονται το φύλο, βασικά σωματικά και συναισθηματικά, τα ειδικά χαρίσματα και ταλέντα, καθώς επίσης και τα ελαττώματα, μαζί με πάρα πολλές άλλες λεπτομέρειες, Το περιβάλλον και στη διάρκεια της εγκυμοσύνης και μετά τη γέννησι, ασκεί μετριαστική ή ενισχυτική επιρροή, αλλά το βασικό σχέδιο του ατόμου έχει καθορισθή.

Προτού κάνη την εμφάνισί του οποιοδήποτε από τα χιλιάδες μέρη του σώματος έχει καθορισθή ο καιρός της εμφανίσεώς τους καθώς και το μέγεθος, το σχήμα και η λειτουργία τους. «Εν τω βιβλίω σου πάντα ταύτα ήσαν γεγραμμένα, ως και αι ημέραι καθ’ ας εσχηματίζοντο, και ενώ ουδέν εκ τούτων υπήρχε.» Τα «γεγραμμένα» ή «σχέδιο» βρίσκονται στα 46 χρωμοσώματα με τις πολλές χιλιάδες των γονιδίων τους που μεταφέρουν το υλικό της κληρονομικότητας και από τους δύο γονείς—23 χρωμοσώματα από τον κάθε ένα.

Στην αρχή τα κύτταρα που διαιρούνται είναι τα ίδια, αλλά γρήγορα παρουσιάζουν βαθειές διαφορές. Τα κύτταρα διαφέρουν τώρα στην εμφάνισι και στη λειτουργία και μεταξύ τους και από το αρχικό γονιμοποιημένο ωάριο. Μέσα σε οκτώ εβδομάδες εμφανίζονται τα κύτταρα του ήπατος, τα κύτταρα της καρδιάς, τα μυϊκά κύτταρα, τα αιμοσφαίρια, τα κύτταρα του εγκεφάλου, τα κύτταρα των οστών και πολύ περισσότερα—όλα με ειδικευμένες λειτουργίες, όλα όμως με την ίδια αρχική σειρά γονιδίων όπως στο γονιμοποιημένο ωάριο!

Πώς συμβαίνει αυτό, είναι ακόμη μυστήριο, αλλά το επόμενο αφάνταστα υπεραπλουστευμένο παράδειγμα θα δώση μια ιδέα της πολυπλοκότητας που περιλαμβάνεται. Υπάρχουν χιλιάδες όμοια εργοστάσια, το κάθε ένα με τις ίδιες χιλιάδες μηχανές, και κάθε μηχανή κατασκευάζει ένα διαφορετικό εξάρτημα απαραίτητο για τη συναρμολόγησι ενός αυτοκινήτου. Κάθε εργοστάσιο, με όλες τις μηχανές του, έχει την ικανότητα να κατασκευάση ένα πλήρες αυτοκίνητο. Παραδόξως, όμως, σε κάθε εργοστάσιο λειτουργεί μόνο μια μηχανή, κατασκευάζοντας μόνο ένα συγκεκριμένο εξάρτημα του αυτοκινήτου. Όλες οι άλλες μηχανές δεν λειτουργούν! Το ένα εργοστάσιο κατασκευάζει σύρματα αναφλεκτήρων, το άλλο κατασκευάζει χερούλια θυρών, ένα τρίτο κατασκευάζει κάποιο συγκεκριμένο σύστημα, και κάθε εργοστάσιο χρησιμοποιεί μόνο τη μηχανή που χρειάζεται γι’ αυτό το ιδιαίτερο εξάρτημα. Κάθε εργοστάσιο κατασκευάζει μόνο το εξάρτημα για το οποίο είναι προγραμματισμένο, χρησιμοποιώντας μόνο τη μηχανή που χρειάζεται για να παραγάγη αυτό το εξάρτημα, και όλες οι άλλες μηχανές είναι σε ακινησία. Αλλά όταν όλα τα εξαρτήματα που κατασκευάζονται απ’ όλα αυτά τα εργοστάσια φερθούν μαζί και συναρμολογηθούν, το αποτέλεσμα είναι ένα πλήρες αυτοκίνητο.

Με όμοιο τρόπο, κάθε κύτταρο του σώματος μοιάζει μ’ ένα εργοστάσιο, και οι σειρές ή συνδυασμοί των γονιδίων μοιάζουν με τις μηχανές—μόνο που οι συνδυασμοί κυττάρων και γονιδίων αριθμούν σε τρισεκατομμύρια αντί των χιλιάδων που χρησιμοποιούνται στην αναλογία. Κάθε σειρά γονιδίων έχει ειδικευθή έτσι ώστε να κατασκευάζη ένα συγκεκριμένο εξάρτημα για το ανθρώπινο σώμα. Κάθε κύτταρο έχει όλο το πλήθος των συνδυασμών γονιδίων που χρειάζονται για την παραγωγή του σώματός μας, αλλά μόνο μια σειρά γονιδίων (μια μηχανή στην αναλογία μας) λειτουργεί για να κατασκευάση το δικό του ειδικά προσδιωρισμένο εξάρτημα—τα κύτταρα του ήπατος, παραδείγματος χάρι. Όλα τα άλλα γονίδια σ’ αυτό το κύτταρο παραμένουν στάσιμα. Με όμοιο τρόπο, άλλα κύτταρα ειδικεύονται και λειτουργούν μόνο με τους συνδυασμούς των γονιδίων ή «μηχανών» που κατασκευάζουν τα κύτταρα της καρδιάς, ή τα κύτταρα του δέρματος, ή τα μυϊκά κύτταρα, και ούτω καθ’ εξής. Όλα μαζί, τα κύτταρα παράγουν όλα τα διαφορετικά είδη των ιστών που χρειάζονται για να κατασκευασθή ένα πλήρες ανθρώπινο σώμα.

Τι υποκινεί ωρισμένες σειρές γονιδίων να εργασθούν, και τι σταματά όλα τα άλλα γονίδια στο ίδιο κύτταρο; Τι ρυθμίζει το ποια κύτταρα θα κατασκευάσουν ποια εξαρτήματα; Τι κάνει την παραγωγή ν’ αρχίση, και τι λέει πότε ν’ αρχίση; Τι σταματά αυτά τα κύτταρα όταν τα εξαρτήματα έχουν ολοκληρωθή, σε αντίθεσι με τα τρελλά κύτταρα του καρκίνου που δεν ξέρουν πότε να σταματήσουν; Και γιατί τα κύτταρα που αρχίζουν να κατασκευάζουν ωρισμένα όργανα συγκεντρώνονται πάντοτε μαζί στο ίδιο ακριβώς μέρος, έτσι ώστε τα δόντια να αναφύωνται πάντοτε στο στόμα και όχι στην κορυφή τον κεφαλιού, και οι πνεύμονες να συνδέονται πάντοτε με τις διόδους του αέρος και όχι με τα έντερα;

Οι επιστήμονες παρουσιάζουν θεωρίες, αλλά δεν ξέρουν. Εμείς ξέρομε ότι αυτό συμβαίνει επειδή τίποτε δεν αφέθηκε στην τύχη· τα κύτταρα ακολουθούν τα όμοια με σχέδιο «γεγραμμένα» του Ιεχωβά που έχουν τοποθετηθή στα γονίδια. Για μας αυτή είναι μια φοβερή θαυμάσια και ισχυρή αιτία για να τον υμνούμε. «Θαυμάσια είναι τα έργα σου και η ψυχή μου κάλλιστα γνωρίσει τούτο.»

Ένα άλλο θαύμα που πρέπει να γνωρίζομε: το σώμα της μητέρας δεν απορρίπτει το έμβρυο, μολονότι πρόκειται για ένα ξένο σώμα που έχει διαφορετική γενετική δομή. Το ανθρώπινο σώμα φυσιολογικά δεν μπορεί να κρατήση κανένα ιστό που διαφέρει απ’ αυτό γενετικά και στον πιο ελάχιστο βαθμό ακόμη, αλλ’ ωστόσο τα μισά από τα γονίδια του εμβρύου προέρχονται από τον πατέρα. Παρ’ όλα αυτά, το σώμα της μητέρας όχι μόνο κρατά τον γενετικά ξένο ιστό του παιδιού αλλά και το τρέφει επί εννέα μήνες! Επιστημονικά πειράματα έχουν δείξει ότι κάτι συμβαίνει στη διάρκεια της εγκυμοσύνης που καταστέλλει τους μηχανισμούς της αποβολής, και το αναπτυσσόμενο παιδί απομονώνεται (ασφαλώς) απ’ αυτόν τον κίνδυνο. Όπως λέει ο Ψαλμός, «Με περιετύλιξας εν τη κοιλία της μητρός μου.»

Ενώ το παιδί βρίσκεται περιτυλιγμένο στη μήτρα του προσφέρονται τα πάντα έτοιμα. Η μητέρα το τρέφει, το προστατεύει, το κρατά ζεστό, και το αίμα της μεταφέρει το ζωτικό οξυγόνο στο αίμα του βρέφους μέσω του πλακούντα. Αλλά κατά τον τοκετό συμβαίνει κάποια κρίσις. Το οξυγόνο από τη μητέρα σταματά! Το βρέφος πρέπει να το πάρη μόνο του, και γρήγορα, διαφορετικά θα πεθάνη!

Μια ριζική, σωτήρια αλλαγή λαμβάνει χώρα. Η δίοδος από την οποία περνά το αίμα που κυκλοφορεί πρέπει ν’ αλλάξη. Στη μήτρα μια οπή στο τοίχωμα της καρδιάς του εμβρύου που χώριζε το δεξιό και το αριστερό θάλαμο συγκρατούσε πολύ από το αίμα και το εμπόδιζε να πάη προς τους πνεύμονες, Από το αίμα που κατευθύνετο προς τα εκεί, το μεγαλύτερο μέρος παρέκαμπτε τους πνεύμονες μέσω ενός μεγάλου προσωρινού αγγείου. Μόνο το 10 περίπου τοις εκατό του αίματος περνούσε μέσα από τους πνεύμονες. Αλλά στη γέννησι όλο πρέπει να περάση από εκεί, και γρήγορα μάλιστα! Για να γίνη αυτό, μέσα σε δευτερόλεπτα μετά τον τοκετό η οπή στο τοίχωμα που χωρίζει τους θαλάμους της καρδιάς κλείνει και όλο το αίμα τώρα πηγαίνει κατ’ ευθείαν στους πνεύμονες. Το μεγάλο αγγείο που διακλάδωνε το αίμα μακρυά από τους πνεύμονες, στενεύει τώρα και όλο το αίμα περνάει μέσα από τους πνεύμονες. Το βρέφος αναπνέει, οι ενεργοποιημένοι πνεύμονες οξυγονώνουν το αίμα, οι ριζικές αλλαγές έχουν συμβή, ο μεταβολισμός συνεχίζει, και το βρέφος ζη!

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κατασκευάση ούτε ένα μόνο απλό ζωντανό κύτταρο στα πανάκριβα εργαστήριά του, αλλά ένας άνδρας και μια γυναίκα μαζί μπορούν να δημιουργήσουν μια άλλη ανθρώπινη ύπαρξι. Μια ανθρώπινη ύπαρξι απεριόριστης περιπλοκότητας, μια αυθεντική, χωρίς να μοιάζη με κανένα άλλο άτομο στη γη. Ένα εκπληκτικό κατόρθωμα, που εμπνέει δέος και δεν μπορεί να κατανοηθή—ωστόσο εκτιμάται πολύ λίγο από τόσο πολλούς, οι οποίοι με ελαφρή καρδιά εξαφανίζουν αυτή τη νέα ζωή που αναπτύσσεται στη μήτρα επειδή δεν θέλουν να ενοχληθούν απ’ αυτή. Λησμονούν το γεγονός ότι ‘ο καρπός της κοιλίας είναι μισθός’ από τον Ιεχωβά φοβερός και θαυμάσιος.—Ψαλμ. 127:3.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 6]

Γιατί τα κύτταρα που αρχίζουν να κατασκευάζουν ωρισμένα όργανα συγκεντρώνονται πάντοτε στο ίδιο ακριβώς μέρος, έτσι ώστε τα δόντια να αναφύονται πάντοτε στο στόμα και όχι στην κορυφή του κεφαλιού;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 7]

Τίποτε δεν αφέθηκε στην τύχη. Τα κύτταρα ακολουθούν τα όμοια με σχέδιο «γεγραμμένα» του Ιεχωβά που είχαν τοποθετηθή στα γονίδια