Η Ευθύνη της Παρακινήσεως Άλλων για Ζωή
1, 2. Πού μπορούμε να πάμε για βοήθεια, και ποια βεβαίωσις υπάρχει ότι θα την λάβωμε;
Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι ένας Θεός που βοηθεί. Μπορούμε εύκολα να πάμε σ’ αυτόν για βοήθεια. Μπορούμε να χρησιμοποιήσωμε τις ίδιες προμήθειες, που εχρησιμοποίησε ο Δαβίδ και που είναι ακόμη διαθέσιμες σ’ εμάς για να γίνωμε ισχυρότεροι. Ασφαλώς μπορούμε κι εμείς, επίσης, να πούμε, όπως εξεφράσθη στον Ψαλμό 121:2 (ΜΝΚ): «Η βοήθεια μου έρχεται από του Ιεχωβά.» Και με θετική βεβαίωσι αυτός είπε στον λαό του: «Μη φοβού· εγώ θέλω σε βοηθήσει.»—Ησ. 41:13.
2 Αυτή η ίδια ιδιότης υποβοηθήσεως διατρέχει ολόκληρη την οργάνωσι του Ιεχωβά σήμερα. Η προθυμία υποβοηθήσεως άλλων βρίσκεται και στην ουράνια οργάνωσί Του επίσης. Δεν εβοήθησε ο Μιχαήλ έναν όμοιό του άγγελο; Αυτός ο άγγελος είπε: «Ο άρχων της βασιλείας της Περσίας ανθίστατο εις εμέ εικοσιμίαν ημέραν· αλλ’ ιδού, ο Μιχαήλ, είς των πρώτων αρχόντων, ήλθε δια να μοι βοηθήση.» (Δαν. 10:13) Δεν εταξίδεψαν άγγελοι στη γη για να βοηθήσουν τον άνθρωπο; Ναι! «Δεν είναι πάντες λειτουργικά πνεύματα, εις υπηρεσίαν αποστελλόμενα, δια τους μέλλοντας να κληρονομήσωσι σωτηρίαν;» (Εβρ. 1:14) Αλλά το εξέχον παράδειγμα είναι στον Χριστό Ιησού. «Εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού προς ημάς, ότι τον υιόν αυτού τον μονογενή απέστειλεν ο Θεός εις τον κόσμον, δια να ζήσωμεν δι’ αυτού.»—1 Ιωάν. 4:9.
3, 4. Τι απαιτείται από εκείνους που βοηθούν άλλους σε ωριμότητα;
3 Βρίσκεται σ’ εσάς αυτή η ιδιότης υποβοηθήσεως; Είσθε πρόθυμοι να βοηθήτε τους αδελφούς σας; Έχετε διαπιστώσει ότι χρειάζεται πολύ περισσότερη δύναμις για να βοηθήσετε άλλους από όση χρειάζεται για να προχωρήτε μόνος σας; Εν τούτοις, δεν μπορούμε να «προχωρούμε μόνοι μας» επειδή η οργάνωσις του Ιεχωβά είναι οργάνωσις που εργάζεται μαζί και με ενότητα μεγαλώνει το όνομα του Ιεχωβά παγκοσμίως. Το Εβραίους 12:22-24 καθιστά τούτο σαφές, λέγοντας σ’ εμάς ως Χριστιανούς: «Αλλά προσήλθετε εις όρος Σιών, και εις πόλιν Θεού ζώντος, την επουράνιον Ιερουσαλήμ, και εις μυριάδας αγγέλων, εις πανήγυριν και εκκλησίαν πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς, και εις Θεόν κριτήν πάντων, και εις πνεύματα δικαίων οίτινες έλαβον την τελειότητα· και εις νέας διαθήκης μεσίτην Ιησούν, και εις αίμα καθαρισμού, το οποίον λαλεί καλήτερα παρά το του Άβελ.»
4 Για να ζήσωμε στον νέο κόσμο του Ιεχωβά, απαιτείται να προοδεύωμε στη γνώσι και να συμμετέχωμε στο έργο του, αλλά να το πράττωμε αυτό με την οργάνωσί του. Αυτό σημαίνει αλλαγή της προσωπικότητός μας, όπως τονίζει ο Παύλος: «Απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον.» (Κολ. 3:2, 9, 10) Αν ένας γίνη πνευματικώς ασθενής, εσκεμμένως αποσύρεται από την οργάνωσι και επιστρέφει στην παλαιά προσωπικότητα από την οποίαν απηλλάγη κάποτε με το να καταβάλη επιμελή προσπάθεια να μάθη την αλήθεια. Η οργάνωσις του Ιεχωβά είναι ισχυρή. Πρέπει να προσκολληθούμε σ’ αυτήν για να κάμωμε σταθερή πρόοδο και να είμεθα επιμελείς στο να εκτελέσουμε το έργο Του. Όχι με απομόνωσι, αλλά με στενή προσκόλλησι στην εκκλησία του Θεού θα είναι κανείς ισχυρός και θα παραμείνη αφυπνισμένος ως προς τις ευθύνες του.
5. Ποια περαιτέρω ιδιότητα τονίζουν οι Γραφές σ’ αυτό το ζήτημα της υποβοηθήσεως άλλων στην εκκλησία;
5 Οι ώριμοι κατανοούν αυτό το γεγονός καθώς επίσης γνωρίζουν ότι και άλλοι πρέπει να διεγερθούν στο να κατανοήσουν τη σπουδαιότητα αυτών των απαιτήσεων καθώς και να γνωρίσουν ότι ο καιρός στον οποίον ζούμε είναι καιρός μεγάλης και επειγούσης ανάγκης. Χρειάζεται μεγάλη δύναμις για να παρακινήσωμε άλλους για ζωή. Όπως στην περίπτωσι όλων των δούλων του Ιεχωβά, απαιτείται προθυμία για να εξακολουθήσωμε να δίνωμε βοήθεια· αλλιώς γρήγορα θα παραπονεθούμε και θ’ αναπτύξωμε μια γογγυστική διάθεσι, επειδή αισθανόμεθα ότι οι άλλοι στηρίζονται σ’ εμάς πολύ βαριά και ζητούν πάρα πολλά από μας. Εξετάστε στη Γραφή τις πολλές περιπτώσεις της προθυμίας του λαού του Ιεχωβά. Μεταξύ αυτών θα εύρετε το 1 Πέτρου 4:9 που μας προτρέπει να είμεθα «φιλόξενοι εις αλλήλους, χωρίς γογγυσμών.» Και το 1 Πέτρου 5:2 νουθετεί τους επίσκοπους: «Ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικώς, αλλ’ εκουσίως· μηδέ αισχροκερδώς, αλλά προθύμως.»
6. Διευκρινίστε την αξία της συναναστροφής που χρειάζεται για να παρακινήσωμε άλλους σε δράσι.
6 Οι μάρτυρες του Ιεχωβά διακονούν «κατ’ οίκους» με καλά προετοιμασμένες ομιλίες που πρέπει να εκφωνούνται μ’ ένα διακριτικό, φιλάγαθο τρόπο. Γιατί; Επειδή αναζητούν τα «πρόβατα» και είναι πρόθυμοι να δαπανήσουν πολλές ώρες για να τα βοηθήσουν. Αλλά τι θα πούμε για κείνους που είναι ασθενείς στην εκκλησία που Θεού, οι οποίοι για τη μια αιτία ή για την άλλη δεν απολαμβάνουν πια την υπηρεσία του Θεού και οι οποίοι έρχονται σε πολύ ολίγες συναθροίσεις για να λατρεύσουν τον Θεό με τους αδελφούς των; Δεν συναναστρέφονται πια μ’ εκείνους στην οργάνωσι που είναι ισχυροί και αφυπνισμένοι ως προς τις ευθύνες των. Ιδού μια διευκρίνισις της βοηθείας που χρειάζεται. Ένα νυμφευμένο ζεύγος, αφού ζη μαζί επί ένα βραχύ χρονικό διάστημα, βλέπει τις καλές ιδιότητες της συζύγου, όπως υπομονή, αγαθότητα, λεπτότητα και ευγένεια, να μεταδίδονται στον σύζυγο. Η σύζυγος, εξ άλλου, θα αντιγράψη αποφασιστικότητα, οργάνωσι και σταθερότητα από τον σύζυγό της. Αν αυτό συμβαίνη στο σπίτι, γιατί να μη συμβή και εν σχέσει με τους ανωρίμους αδελφούς μας στην εκκλησία; Αλλά θα χρειασθή συναναστροφή για να γίνη αυτό, να είμεθα μαζί αρκετά, ώστε ο ανώριμος να αντιγράψη την τακτικότητα στην παρακολούθησι των συναθροίσεων, τη συμμετοχή στη συζήτησι της αληθείας και την καθημερινή στροφή στον Ιεχωβά με ευχαριστία.
7, 8. Ποια ατμόσφαιρα βρίσκεται στον παλαιό κόσμο, και πώς αυτή επηρεάζει τους ασθενείς;
7 Ο κόσμος γύρω μας είναι πολύ κοιμισμένος παρ’ όλα τα συνθήματα ανθρώπων που ζητούν να τον διεγείρουν. Πλήθη ανθρώπων διερωτώνται γιατί οι συνθήκες στον κόσμο έγιναν χειρότερες από το 1914. Χιλιάδες πενθούν και παραπονούνται για την αύξησι της πονηρίας. Ολόκληρες οργανώσεις, κοινότητες και έθνη διαταράσσονται, πολλές δε έχουν προγράμματα για την υπερνίκησι αυτών των αυξημένων θλίψεων. Ναι, μπορεί να λεχθή ότι ολόκληρος ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους κυττάζει το ωρολόγιον του «καιρού του τέλους», αλλά μόνο ολίγοι μπορούν να πουν τι ώρα είναι. Μάνο ολίγοι απαντούν όταν ηχή ο κώδων του κίνδυνου.
8 Έτσι αυτή η ατμόσφαιρα που υποκινεί σε ύπνο έχει νανουρίσει και αποκοιμίσει αυτούς τους ασθενείς. Είναι αδιάφοροι για την προμήθεια πνευματικής τροφής του Ιεχωβά στις συναθροίσεις, θεωρούν τις ευθύνες ως βάρη μάλλον παρά ως ευλογίες από τον Ιεχωβά. Ο Ιησούς είπε ότι πολλοί θα ελάμβαναν την ευκολότερη πορεία· η υπερβάρυνσις με κοσμικές εντρυφήσεις θα έκανε να επέλθη νυσταγμός και γρήγορα αυτοί θα ήσαν βαριά κοιμισμένοι.—Λουκ. 21:34, 35.
9, 10. Αναφέρατε την αιτία επειγούσης ανάγκης στο έργο της διακονίας μας σήμερα, και τι αυτό σημαίνει για μας;
9 Ο Παύλος σαλπίζει την προειδοποίησι: «Άρα λοιπόν ας μη κοιμώμεθα ως και οι λοιποί, αλλ’ ας αγρυπνώμεν, και ας εγκρατευώμεθα.» (1 Θεσ. 5:6) Γιατί; Στην προς Ρωμαίους επιστολή 13:11 απαντά: «Και μάλιστα εξεύροντες τον καιρόν, ότι είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου· διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ’ ότε επιστεύσαμεν.» Είναι καιρός να εργασθούμε για τον Ιεχωβά. «Μη αγάπα τον ύπνον, διά να μη έλθης εις πτωχείαν.»—Παροιμ. 20:13.
10 Αυτός είναι ο καιρός του θερισμού, που φέρνει μαζί του πρόσθετες ευθύνες, μακρότερες ώρες, και μια επείγουσα ανάγκη που διαρκεί ώσπου και η τελευταία ποσότης να είναι στην αποθήκη. Ο θερισμός μας βέβαια είναι επείγων, και πρέπει να παραμείνωμε ισχυροί για να τον τελειώσωμε. «Ο συνάγων εν τω θέρει είναι υιός συνέσεως· ο δε κοιμώμενος εν τω θερισμώ υιός αισχύνης.»—Παροιμ. 10:5.
11. Από πού λαμβάνομε τη δύναμι για να εξακολουθήσωμε να βοηθούμε τους άλλους;
11 Από πού, λοιπόν, πρόκειται να λάβωμε τη δύναμι να εξακολουθήσουμε να προχωρούμε; Ο Ιεχωβά μάς λέγει στον λόγο του στην προς Εφεσίους επιστολή 5:8-11, 15-20 (ΜΝΚ): «Περιπατείτε ως τέκνα φωτός· (διότι ο καρπός του πνεύματος είναι εν πάση αγαθωσύνη, και δικαιοσύνη, και αληθεία·) εξετάζοντες τι είναι ευάρεστον εις τον Κύριον· και μη συγκοινωνείτε εις τα έργα τα άκαρπα του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε . . . Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι οι ημέραι είναι πονηραί . . . αλλά νοείτε τι είναι το θέλημα του Ιεχωβά . . . ευχαριστούντες πάντοτε υπέρ πάντων εις τον Θεόν και Πατέρα.»
12. Ποιες συνήθειες μας ενισχύουν, και τι θα παρακινήσωμε τους άλλους να πράξουν;
12 Γνωρίζομε ότι η προσευχή είναι ένα ισχυρό τονωτικό, ότι το να παρευρισκώμεθα τακτικά στις συναθροίσεις φέρνει δύναμι, ότι η οικογενειακή και προσωπική μελέτη της Βιβλικής προφητείας μάς διεγείρει σε υπηρεσία, και ότι το να κηρύττωμε την αλήθεια στους άλλους μας κρατεί αφυπνισμένους. Αλλά τώρα πώς θα βοηθήσωμε τους ασθενείς αδελφούς μας να εκτιμήσουν αυτά τα πράγματα; Πώς θα τους αφυπνίσωμε; Ως πού θα φθάσωμε βοηθώντας τους;
13, 14. (α) Πώς η προσευχή είναι ένα τονωτικό; (β) Ποιο παράδειγμα ακολουθούμε διδάσκοντας άλλους να προσεύχωνται;
13 Πιθανώς θα χρειασθή να τους διδάξωμε πώς να προσεύχωνται και να τους βοηθήσωμε να στρέφωνται στον Ιεχωβά τακτικά για δύναμι. Αυτή η καθημερινή προσέγγισις του Θεού και η γνώσις ότι μας ακούει θα εμποδίση τον νυσταγμό και θα αυξήση την εκτίμησί μας. Ο Παύλος ενθαρρύνει στην προς Κολοσσαείς επιστολή του 4:2: «Εμμένετε εις την προσευχήν, αγρυπνούντες εις αυτήν μετά ευχαριστίας.» Ο πνευματικός νυσταγμός εμποδίζεται από τους δούλους που εκτιμούν τη δύναμι της προσευχής και κάνουν την κατάλληλη χρήσι αυτής. Σημειώστε τι λέγει γι’ αυτήν το Παροιμίαι 18:10 (ΜΝΚ): «Το όνομα του Ιεχωβά είναι πύργος οχυρός· ο δίκαιος, καταφεύγων εις αυτόν, είναι εν ασφαλεία.» Στο τέλος της ημέρας, όταν η εκτίμησις για τις ευλογίες της ημέρας είναι ισχυρή και είμεθα πολύ αφυπνισμένοι, στρεφόμεθα στον Ιεχωβά με προσευχή. Το πρωί, όταν είμεθα δροσεροί, προβλέποντας τι μπορούμε να κάμωμε για να αινέσωμε το όνομά του, ζητούμε την κατεύθυνσί του και έπειτα εργαζόμεθα όλη την ημέρα για την επιδοκιμασία του.
14 Είναι, επίσης, μια σοβαρή σκέψις, όταν κατανοούμε ότι οι αδελφοί μας σε όλη τη γη μιλούν στον Ιεχωβά προς όφελός μας, ζητώντας να είναι επάνω μας στο έργο μας το πνεύμα του και η ευλογία του, όπως ακριβώς έκαναν οι αδελφοί μας πριν από αιώνες. Στην 1 Θεσσαλονικείς 1:2 ο Παύλος λέγει: «Ευχαριστούμεν πάντοτε τον Θεόν περί πάντων υμών, και σας μνημονεύομεν εν ταις προσευχαίς ημών.» Οι προσευχές μας θα κάνουν το ίδιο για τους αδελφούς μας σε άλλες γωνίες της γης. Οι ώριμοι θα παρακινήσουν άλλους να το κατανοήσουν αυτό και να χρησιμοποιούν την προμήθεια της προσευχής. Πράγματι, πολλές φορές οι πνευματικώς ασθενείς ζητούν από τους ωρίμους να προσευχηθούν μαζί τους. Ακολουθήστε το παράδειγμα του Ιησού, ο οποίος ανταπεκρίθη στην αίτησι των μαθητών του και τους εδίδαξε πώς να προσεύχωνται. Όταν είσθε στα σπίτια των, στρέφετέ τους προς τον Ιεχωβά με προσευχή. Κάποτε προσηύχοντο. Πραγματικά, αν έκαμαν ήδη αφιέρωσι, αυτή έγινε με προσευχή στον Ιεχωβά.
15. Πώς μπορούμε να βοηθήσωμε νέους και τις οικογένειες μας ν’ αποφύγουν την κατάστασι που περιγράφεται στο Εβραίους 5:11-13 και Εβραίους 10:24-25;
15 Η συναναστροφή με τους μάρτυρας του Ιεχωβά είναι πολύ εποικοδομητική και είναι μια χαρούμενη ευκαιρία. Το να παρακολουθούμε τακτικά μαζί τις συναθροίσεις μάς κάνει να προοδεύωμε συνεχώς στη γνώσι. Αυξάνομε σε ωριμότητα. Μαθαίνομε πώς να ζούμε με τον «πολύν όχλον» των «άλλων προβάτων» στην κοινωνία Νέου Κόσμου. (Αποκάλ. 7:9· Ιωάν. 10:16) Ακόμη και όταν η διδασκαλία που δίδεται προσαρμόζεται άμεσα σ’ εμάς, παράγει μια τέτοια κατάστασι και διάθεσι που δεν βρίσκεται σε καμμιά άλλη οργάνωσι στον κόσμο. Ο Ψαλμός 141:5 λέγει ότι θα γινόταν έτσι: «Ας με κτυπά ο δίκαιος· τούτο θέλει είσθαι έλεος· και ας με ελέγχη· τούτο θέλει είσθαι μύρον εξαίρετον· δεν θέλει βλάψει την κεφαλήν μου.» Αν παίρνωμε μαζί μας τακτικά τους αδελφούς μας στις συναθροίσεις, θ’ αποφύγωμε τη νωθρή κατάστασι που περιγράφεται από τον Παύλο στην προς Εβραίους επιστολή 5:11-13: «Περί του οποίου πολλά έχομεν να είπωμεν, και δυσερμήνευτα· διότι εγείνετε νωθροί τας ακοάς. Επειδή ενώ ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν του να σας διδάσκη τις τα αρχικά στοιχεία των λόγων του Θεού και κατηντήσατε να έχητε χρείαν γάλακτος, και ουχί στερεάς τροφής. Διότι πας ο μετέχων γάλακτος, είναι άπειρος του λόγου της δικαιοσύνης· επειδή είναι νήπιος.» Προβλήματα ανακύπτουν από καιρό σε καιρό, που θα μας ενεθάρρυναν να σκεφθούμε να απουσιάσωμε από μία ή δύο συναθροίσεις· αυτό θα είναι μόνο μια προσωρινή απομάκρυνσις και έπειτα μπορούμε να επανέλθωμε στην τακτική συνήθεια πάλι. Πολλές φορές το πρόβλημα είναι σχετικό με τα παιδιά, επειδή μερικοί γονείς φρονούν ότι το παιδί τους πρέπει να εκπαιδευθή στο σπίτι πρώτα προτού πάη στις συναθροίσεις. Άλλοι έχουν την ιδέα ότι τα παιδιά είναι ανάγκη να πηγαίνουν νωρίς για ύπνο και έτσι δεν μπορούν να πηγαίνουν στις συναθροίσεις της εκκλησίας τα βράδυα εκείνα. Συλλογισθήτε τώρα. Ποιο πρόβλημα μπορεί να λυθή με ολιγώτερη πνευματική τροφή; Ο Ιεχωβά, αναγνωρίζοντας ότι μερικοί έχουν μια νυσταλέα συνήθεια να μένουν μακριά από τις συναθροίσεις, μέσω του λόγου του λέγει στους ωρίμους: «Και ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» (Εβρ. 10:24, 25) Θέλει να φροντίζωμε για τους αδελφούς μας και τις οικογένειές μας, κάνοντας θετικά σχέδια για να τους παρακινήσωμε να εργάζονται γι’ αυτόν και να συναναστρέφωνται τον λαό του. Αυτό χρειάζεται να γίνεται ολοένα περισσότερο, επειδή κάθε έτος φέρνει πολλούς νέους στην οργάνωσι και επειδή αυξανόμενα προβλήματα αναχαιτίζουν άλλους από την ωριμότητα.
16. Πώς πρέπει να βλέπωμε το ζήτημα όταν αισθανώμεθα τόσο κουρασμένοι ώστε δεν μπορούμε να βοηθήσωμε τους αδυνάτους ή ακόμη και την οικογένειά μας να πάνε στις συναθροίσεις;
16 «Αλλά, είμαι τόσο εξαντλημένος που δεν μπορώ να σύρω τον εαυτό μου, πολύ περισσότερο να πάρω κάποιον ή να ετοιμάσω την οικογένεια να πάη στις συναθροίσεις απόψε», ακούεται πολλές φορές. Πράγματι, η κούρασις λαμβάνει τον σταθερό φόρο της και εμποδίζει πολλές φορές την υπηρεσία μας της Βασιλείας. Αυτό μπορεί να διευθετηθή με το να σκεπτώμεθα την αφιέρωσί μας και την απόφασί μας να προσαρμόζωμε το κάθε τι στην κατάλληλη θέσι του για να υποστηρίξωμε αυτή την αφιέρωσι. Μια ενδιαφέρουσα παρατήρησις γίνεται από τον κ. Χουτσνέχερ στο βιβλίο του που τιτλοφορείται Η Θέλησις του Ζην: «Παντού, κάθε μέρα, οι άνθρωποι εκτελούν τα καθήκοντά τους χωρίς καταβάρυνσι αν υποστηρίζονται από ενθουσιασμό και πίστι σ’ εκείνο που κάνουν.» Επί πλέον, το περιοδικό Νιους εντ Ουώρλντ Ρηπόρτ των Η.Π. της 18ης Ιανουαρίου 1957, αναφέρει στα συμπεράσματα ερεύνης για την κόπωσι: «Μια μελέτη δείχνει μια μοναδική διαφορά μεταξύ μιας ομάδος εργατών βιομηχανίας τελείως ‘αποκαμωμένων’ και μιας άλλης ομάδος γεμάτης από ‘αναπήδημα’ έπειτα από ίση εργασία—οι ζωηροί απέβλεπαν σε κάποιο είδος εσπερινής δράσεως.» Αν έχωμε υπ’ όψιν όχι μόνο τα οφέλη των συναθροίσεων για τον εαυτό μας, αλλά και τα πράγματα που θέλομε ν’ αποκτήσουν οι αδελφοί μας, θα είμεθα τόσο πολυάσχολοι όσο και ο Παύλος σ’ αυτό το προνόμιο που δεν τελειώνει ποτέ. Αυτός έλεγε: «Επιθυμούμεν δε να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος μέχρι τέλους.» (Εβρ. 6:11) Γινόμεθα τόσο απορροφημένοι στην υποβοήθησι άλλων και στην εκπαίδευσι των οικογενειών μας, ώστε η κούρασις δίνει τόπο σ’ ένα αίσθημα χρησιμότητος στον Ιεχωβά και στην οργάνωσί του. Πραγματικά, λοιπόν, αυτό το είδος της δράσεως αποτελεί μια μετρική ράβδο της ωριμότητος μας. Είναι σαν να θέτωμε ένα μεγεθυντικό φακό στην ανάπτυξί μας.
17, 18. (α) Είναι το να πηγαίνωμε νέους και τις οικογένειες μας στις συναθροίσεις το τέλος της υποκινήσεως άλλων; (β) Από αυτή την άποψι, ποια οικογενειακή διευθέτησις είναι πολύ υποβοηθητική;
17 Αυτή η παρακίνησις άλλων για ζωή περιλαμβάνει μια άλλη πλευρά διδασκαλίας, το να δείχνωμε σ’ αυτούς πώς να δίνουν σχόλια στις συναθροίσεις. Μπορούμε να διεξερχώμεθα το μάθημα μαζί, και να προετοιμάζωμε τμήματα για σχόλια στις συναθροίσεις. Εδώ πάλι η πρόοδος του σπουδαστού μας θ’ αντανακλά τη διδασκαλία μας, την τακτικότητα της βοηθείας μας και το αν ακολουθούμε ένα θετικό σχέδιο ή όχι. Η συμβουλή της προς Εβραίους επιστολής 10:23: «Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον· διότι πιστός ο υποσχεθείς», θα εφαρμοσθή και στους δύο μας από αυτή την άποψι. Το να δίδωμε ένα καλό παράδειγμα ομολογίας θα τους κάμη να εκτιμήσουν πληρέστερα τον Ψαλμό 26:12 (ΜΝΚ): «Εν εκκλησίαις θέλω ευλογεί τον Ιεχωβά.»
18 Γονείς, διευθετήστε μια οικογενειακή μελέτη για να καταρτίσετε τα μέλη της οικογενείας, ώστε να μιλούν ελεύθερα στην εκκλησιαστική συνάθροισι. Εκείνοι που δεν έχουν το προνόμιο να είναι συνδεδεμένοι με μια τέτοια οικογενειακή διευθετήσι μπορούν πάντοτε να συζητούν αυτές τις σπουδαίες αλήθειες μ’ έναν άλλον αδελφό ή αδελφή τακτικά κάθε εβδομάδα. Αν έχωμε την ιδέα στη διάνοιά μας, θα μπορούμε να την εκφράσωμε με εξάσκησι. Η ομιλία θα βαθύνη την εντύπωσι, και αυτό είναι πολύ ουσιώδες στο να ‘κρατούμε την ομολογία της ελπίδος μας’. (Εβρ. 10:23) Η ησυχία φέρνει ύπνο· γιατί, λοιπόν, να μισοκοιμώσαστε στις συναθροίσεις και έπειτα να βρίσκετε ότι «παγώνετε», όταν κάποιος σας υποβάλλη μια ερώτησι για την ελπίδα σας;
19. Για ποιο ενισχυτικό χαρακτηριστικό μιλεί το Λουκάς 24:13-31, και πώς ενεργεί αυτό;
19 Πρόοδος στην κατανόησι εξασφαλίζει το να μένωμε αφυπνισμένοι. Σαν τροφή μάς ενισχύει και μας καθιστά ικανούς να εργαζώμεθα σκληρά. Είμεθα ζωντανοί και υγιείς, δείχνοντας μεγάλο ενδιαφέρον για το έργο του κηρύγματος. Η εξήγησις αυτών των πρόσφατα αποκαλυμμένων αληθειών στους άλλους μας διεγείρει όπως διήγειρε τους αδελφούς στον καιρό του Ιησού. Διαβάστε το κατά Λουκάν 24:13-31 και έπειτα σημειώστε τι αποκαλύπτει το εδάφιο 32, δηλαδή: «Και είπον προς αλλήλους, Δεν εκαίετο εν ημίν η καρδία ημών, ότε ελάλει προς ημάς καθ’ οδόν, και μας εξήγει τας γραφάς;» Πολύ ουσιώδες για να παραμένωμε αφυπνισμένοι στην υπηρεσία του Ιεχωβά είναι το να συζητούμε τα πολλά θαυμάσια πράγματα που μαθαίνομε στις μελέτες μας και να συζητούμε την ευθύνη που έχομε να χρησιμοποιούμε το μέσον αυτό στο να υποκινούμε τους αδελφούς μας για ζωή. Αυτό το είδος της αναπτύξεως έρχεται με το να τρεφώμεθα τακτικά με την τροφή που παρέχει δύναμι. Θυμηθήτε ότι η περικοπή, που ήδη εξητάσθη στην προς Εβραίους επιστολή 10:23, 25, ειδικά αναφέρει για ‘ομολογίαν ασάλευτον’ και κακίζει την ‘συνήθεια’ του να ‘αφίνωμεν το να συνερχώμεθα’ με τον λαόν του Ιεχωβά.
20. Πώς τίθεται σε δοκιμή η διδασκαλία μας;
20 Η πηγή της δυνάμεως προσδιορίζεται περαιτέρω στην 2 προς Τιμόθεον 2:1, 2: «Ενδυναμού δια της χάριτος της εν Χριστώ Ιησού· και όσα ήκουσας παρ’ εμού δια πολλών μαρτύρων, ταύτα παράδος εις πιστούς ανθρώπους, οίτινες θελουσιν είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι.» Η ομιλία μας δεν γίνεται απλώς για να βγάλωμε κάτι «έξω από τη διάνοιά μας». Γίνεται για κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Μιλούμε έτσι ώστε ο ακροατής να μπορέση να μιλήση κι αυτός σε άλλους. Το αποτέλεσμα και η δύναμις της ομιλίας των θ’ αντανακλά τη δική μας ωριμότητα. Αλλά όταν τους βλέπωμε να τρέφουν τα πρόβατα όπως ο Ιεχωβά θα ήθελε να γίνη, η ευτυχία μας θ’ αυξήση και θα είμεθα ευγνώμονες ότι αυτός μας εδίδαξε να μιλούμε με τόση ακρίβεια.
21. Σε ποιο σημείο θα φθάσωμε ενθαρρύνοντας άλλους, και τι μας βοηθεί να λάβωμε αυτή την απόφασι;
21 Ως πού θα φθάσωμε παρακινώντας άλλους να συμμετέχουν ενεργώς στο έργο του Ιεχωβά; Να ενδιαφέρεσθε τόσο, όσο ενουθέτησε ο Παύλος ότι πρέπει να ενδιαφερώμεθα: «Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων. Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού.» (Φιλιππησ. 2:4, 5) Έχετε υπ’ όψι τον τρόπο, με τον οποίον ο Ιεχωβά βοηθεί τα πλάσματά του. Αυτά εμπιστεύονται σ’ αυτόν και δεν φοβούνται να προσέρχωνται σ’ αυτόν. Με την αγάπη ως ελατήριό σας μπορεί να έχετε τον ίδιο τρόπο υποβοηθήσεως που είχε και ο Παύλος: «Εστάθημεν γλυκείς εν τω μέσω υμών· καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα.» (1 Θεσ. 2:7, 8) Αν ταξιδεύατε σε μια λεωφόρο με τον αδελφό σας στο τιμόνι του αυτοκινήτου και τον βλέπατε να μισακοιμάται, θα τον αφυπνίζατε, ή θα εδιστάζατε από φόβο μήπως πληγώσετε τα αισθήματά του; Ζούμε τώρα σε καιρούς που απαιτούν όλες τις διανοητικές μας ικανότητες για να λάβωμε σοφές αποφάσεις να παραμείνωμε στην υπηρεσία του Ιεχωβά.
22, 23. Σε τι είδους περιπτώσεις θα εσπαταλούσαμε τον καιρό μας προσπαθώντας να παρακινήσωμε σε υπηρεσία;
22 Εν τούτοις, στο υποβοηθητικό μας έργο μπορεί να βρούμε άτομα, που δεν θέλουν πια βοήθεια από τον Ιεχωβά ή τον λαό του. Αυτοί μπορεί να περιγράφωνται στο κατά Ματθαίον 13:15, 19-22. Έχουν αποφασίσει ν’ αποσυρθούν από την αλήθεια για ένα περίπλουν τέρψεως· εκλέγουν τη σύντομη ζωή, που είναι απηλλαγμένη από τις ευθύνες που βρίσκονται στην κοινωνία Νέου Κόσμου.
23 Έχομε την ευθύνη να διακρίνωμε αν η βοήθειά μας προσφέρεται σ’ εκείνους για τους οποίους ο Παύλος ενδιαφέρεται στην προς Γαλάτας επιστολή 6:1, 10: «Αδελφοί, και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος· προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής. Άρα λοιπόν ενόσω έχομεν καιρόν, ας εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας, μάλιστα δε προς τους οικείους της πίστεως.» Θυμηθήτε, είναι καταστρεπτικό όταν κάποιος δεν μπορή πια να δεχθή βοήθεια από την οργάνωσι του Ιεχωβά.
24. Πού θα στρεφώμεθα πάντοτε για βοήθεια; Γιατί;
24 Όταν αισθάνεσθε τον εαυτό σας αποθαρρημένον και έχετε πάρα πολλά προβλήματα να χειρισθήτε, ώστε φρονείτε ότι δεν μπορείτε να βοηθήσετε τους αδελφούς σας ή να λάβετε μέρος στην παρακίνησι άλλων για ζωή, ενθαρρυνθήτε και αναγνωρίστε το εξής γεγονός: «Η βοήθειά μου έρχεται από του Ιεχωβά, του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην. Δεν θέλει αφήσει να κλονισθή ο πους σου· ουδέ θέλει νυστάξει ο φυλάττων σε. Ιδού, δεν θέλει νυστάξει, ουδέ θέλει αποκοιμηθή, ο φυλάττων τον Ισραήλ. Ο Ιεχωβά είναι ο φύλαξ σου· ο Ιεχωβά είναι η σκέπη σου εκ δεξιών σου.» (Ψαλμ. 121:2-5, ΜΝΚ) Να μένετε άγρυπνοι, λοιπόν! Να είσθε ζωντανοί μάρτυρες, παρακινώντας άλλους, διεγείροντας τους σε πραγματική ζωή και διδάσκοντας τους ν’ αποβλέπουν στον Ιεχωβά, διότι αυτός ουδέποτε κοιμάται.