Διεθνής Αίνος στον ένα Θεό

«Αινείτε τον Ιεχωβά, πάντα τα έθνη.»—Ψαλμ. 117:1· Ρωμ. 15:11, ΜΝΚ.

 1. Σε τι πρόκειται ακόμη να φθάσουν όλα τα έθνη;

ΟΛΑ τα έθνη πρόκειται ακόμη να φθάσουν στο να αινούν τον ένα Θεό. Πρόκειται ακόμη όλα να εγκαταλείψουν τα εκατομμύρια των θεών που λατρεύουν τώρα και να ενωθούν στη λατρεία του ενός Θεού. Μόνο ο ένας αληθινός Θεός θα μπορούσε έτσι να κερδίση τη λατρεία όλων των θρησκευτικώς διηρημένων σημερινών εθνών.

 2. Τι απεδείχθησαν ότι είναι όλοι οι θεοί των παγκοσμίων δυνάμεων έως τώρα, αλλά τίνος η λατρεία συνεχίσθηκε έως τώρα με ελπίδα, προστασία και απελευθέρωσι για τους λατρευτάς;

² Οι θεοί της αρχαίας Αιγύπτου παρήλθαν, ανίκανοι να την διατηρήσουν ως παγκόσμια δύναμι όπως ήταν άλλοτε. Οι θεοί της διαδόχου παγκοσμίου δυνάμεως, της Ασσυρίας, παρήλθαν επίσης. Οι θεοί της ισχυρής παγκοσμίου δυνάμεως Βαβυλώνος παρήλθαν. Ναι, οι θεοί των παγκοσμίων δυνάμεων που ακολούθησαν κατά σειράν, δηλαδή, της Μηδοπερσίας, της Ελλάδος και της Ρώμης, παρήλθαν όλοι, εγκαταλείποντας τον ιμπεριαλισμό των αντιστοίχων λατρευτών των ως μια μαραινόμενη μόνο μνήμη. Πού είναι η Αιγυπτιακή τριάς της Ίσιδος, του Οσίριδος και του Χόρους; Πού είναι ο Ασούρ και ο Νισρώκ της Ασσυρίας; Πού είναι ο Βηλ και ο Μαρδώκ της Βαβυλώνος; Πού είναι ο Αχούρα-Μάζντα της Περσίας, ο Ζεύς της Ελλάδος και ο Γιούπιτερ της Ρώμης; Δια μέσου των πολλών αιώνων των αρχαίων χρόνων, ένας Θεός αγωνίσθηκε με όλους εκείνους τους θεούς και τους απέδειξε ψευδείς. Ένας Θεός επέζησε ως νικητής και η λατρεία του συνεχίσθηκε, καθώς και έπρεπε, ως την ημέρα αυτή. Αυτός γνωρίζει ποιος είναι. Αυτός γνωρίζει ότι δεν υπάρχει άλλος αληθινός Θεός εκτός από τον εαυτό του, και όπως στο παρελθόν, έτσι και σήμερα, όλοι οι ψευδείς θεοί των εθνών του κόσμου αποδεικνύονται ανίσχυροι για τα δισεκατομμύρια των λατρευτών των, αλλ’ αυτός ο ένας αληθινός Θεός αποτελεί την ελπίδα και προστασία και απελευθέρωσι των λατρευτών του. Στο βιβλίο, του οποίου τη συγγραφή ενέπνευσε, μας λέγει σαφώς ποιος είναι. Υπό την λειτουργία του πνεύματός του, ένας σπουδαστής της ιεράς του ιστορίας έγραψε:

 3. Υπό την λειτουργία του πνεύματός Του, τι έγραψε γι’ αυτόν στον Ψαλμό 135 ένας σπουδαστής της ιεράς του ιστορίας;

³ «Εγώ εγνώρισα ότι μέγας ο Ιεχωβά· και ο Κύριος ημών είναι υπέρ πάντας τους θεούς. Πάντα όσα ηθέλησεν ο Ιεχωβά εποίησεν, εν τω ουρανώ, και εν τη γη, εν ταις θαλάσσαις, και εν πάσαις ταις αβύσσοις. Το όνομά σου, Ιεχωβά, μένει εις τον αιώνα· το μνημόσυνόν σου, Ιεχωβά, εις γενεάν και γενεάν. Τα είδωλα των εθνών είναι αργύριον και χρυσίον, έργον χειρών ανθρώπου. Στόμα έχουσι, και δεν λαλούσιν· οφθαλμούς έχουσι, και δεν βλέπουσιν· ώτα έχουσι, και δεν ακούουσιν· ουδέ είναι πνοή εν τω στόματι αυτών. Όμοιοι αυτών ας γείνωσιν, οι ποιούντες αυτά· πας ο ελπίζων επ’ αυτά! Ευλογητός ο Ιεχωβά εκ Σιών, ο κατοικών εν Ιερουσαλήμ. Αινείτε τον Γιάχ!»—Ψαλμ. 135:5, 6, 13, 15-18, 21, ΜΝΚ.

 4. Ποια σημερινή ενέργεια των αρχόντων και εθνών προελέχθη στον Ψαλμό 2, και όμως ποια πρόσκλησις προς αίνον εξεπέμφθη προφητικώς;

⁴ Η όψις των πραγμάτων σήμερα φαίνεται να νεκρώνη κάθε ελπίδα και πιθανότητα ότι όλα τα έθνη της γης θα ενωθούν μια μέρα ευτυχισμένα στη λατρεία αυτού του ενός Θεού, ο οποίος μόνος έχει το όνομα Ιεχωβά. Ναι, στο ίδιο το βιβλίο της προφητείας του, η κατάστασις του σημερινού καιρού προελέχθη με τα εξής ποιητικά λόγια: «Δια τι εφρύαξαν τα έθνη, και οι λαοί εμελέτησαν μάταια; Παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού, κατά του Ιεχωβά, και κατά του χριστού αυτού, λέγοντες, “Ας διασπάσωμεν τους δεσμούς αυτών, και ας απορρίψωμεν αφ’ ημών τας αλύσεις αυτών”.» (Ψαλμ. 2:1-3, ΜΝΚ) Και όμως, παρ’ ότι ο Θεός ενέπνευσε αυτή την προφητεία της σημερινής εναντιώσεως προς τον Ιεχωβά ως Θεόν και προς τον κεχρισμένον του Υιόν Ιησούν Χριστόν ως Βασιλέα του νέου κόσμου, απηύθυνε επίσης την εξής διαταγή στους λαούς των εθνών: «Αινείτε τον Ιεχωβά, πάντα τα έθνη· δοξολογείτε αυτόν, πάσαι αι φυλαί.» (Ψαλμ. 117:1, ΜΝΚ) Επί πλέον, ένας από τους δώδεκα αποστόλους του Χριστού επήρε τη διαταγή αυτή και την επανέλαβε στους Χριστιανούς της Ρώμης, κατά τον καιρό που η Ρώμη ήταν παγκόσμιος δύναμις, λέγοντας: «Αινείτε τον Ιεχωβά, πάντα τα έθνη, και δοξολογείτε αυτόν, πάντες οι λαοί.»—Ρωμ. 15:11, ΜΝΚ.

 5. Πώς τα γεγονότα, στα τελευταία σαράντα και πλέον χρόνια, δείχνουν ότι η πρόσκλησις δεν εξεπέμφθη εις μάτην;

⁵ Αυτή η πρόσκλησις προς αίνον του μόνου ζώντος και αληθινού Θεού δεν διεφυλάχθη γραπτώς ως την ημέρα αυτή εις μάτην, για να παρέλθη ανεκπλήρωτη. Παρά το φρύαγμα των εθνών επί σαράντα ήδη έτη και πλέον, η πρόσκλησις προς αίνον του Ιεχωβά συνήντησε μια αξιοσημείωτη ανταπόκρισι σε 160 και πλέον χώρες της γης. Το τέλος αυτής της ανταποκρίσεως δεν ήλθε ακόμη. Η πρόσκλησις εξακολουθεί να απευθύνεται με αυξανόμενον όγκον φωνής. Περισσότεροι άνθρωποι ακούουν νοημόνως. Είναι βέβαιο ότι περισσότεροι θ’ ανταποκριθούν από όλα τα έθνη και θα αινέσουν αυτόν τον ένα Θεόν, Ιεχωβά. Αυτό θα σημαίνη σωτηρία γι’ αυτούς.

ΕΚΑΤΟΝ ΠΕΝΗΝΤΑ ΨΑΛΜΟΙ

 6. Πώς ονομάζεται το βιβλίο αίνων γι’ αυτόν, και από ποιους συνετάχθη και μέσω τίνος;

⁶ Ένα ολόκληρο βιβλίο αίνων εγράφη γι’ αυτόν. Στην αρχική γλώσσα, στην οποίαν εγράφη το βιβλίο, ωνομάζετο Τεχιλλίμ, που σημαίνει «Αίνοι». Αλλά μεταξύ εκείνων που δεν γνωρίζουν την Εβραϊκή, ονομάζεται γενικά Οι Ψαλμοί. Ένας ψαλμός είναι ένα ποίημα προωρισμένο να ψάλλεται με συνοδεία εγχόρδων οργάνων όπως η άρπα. Ο ποιμήν Δαβίδ από τη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, ο οποίος έγινε βασιλεύς της Ιερουσαλήμ, δεν ήταν ο συνθέτης και των 150 Ψαλμών. Το όνομα του Δαβίδ εμφανίζεται στις επικεφαλίδες εβδομήντα τριών ψαλμών. Στην επικεφαλίδα άλλων ψαλμών εμφανίζονται τα ονόματα άλλων συνθετών, του υιού του Δαβίδ Βασιλέως Σολομώντος, του προφήτου Μωυσέως, των συνθετών Ασάφ, Αιμάν και Εθάν, και κατόπιν των υιών του Κορέ. Υπάρχουν σαράντα εννέα ψαλμοί που δεν φέρουν τα ονόματα συνθετών. Αλλά από οποιονδήποτε και αν συνετέθησαν επάνω στη γη, και οι 150 Ψαλμοί ήσαν εμπνευσμένοι από άγιο πνεύμα.

 7. Τι είπε ο Δαβίδ και διάφοροι άλλοι για τη θεοπνευστία των Ψαλμών, και επομένως τι θα προέλθη από την πρόσκλησι προς αίνον;

⁷ Ο Βασιλεύς Δαβίδ, ο πιο γόνιμος παραγωγός ψαλμών, είπε: «Ο Δαβίδ, ο υιός του Ιεσσαί, είπε, και ο ανήρ όστις ανεβιβάσθη εις ύψος, ο κεχρισμένος του Θεού του Ιακώβ, και ο γλυκύς ψαλμωδός του Ισραήλ, είπε, Πνεύμα Ιεχωβά ελάλησε δι’ εμού, και ο λόγος αυτού ήλθεν επί της γλώσσης μου.» (2 Σαμ. 23:1, 2, ΜΝΚ) Επιβεβαιώνοντας την έμπνευσι αυτή, ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος είπε σε μια συνάθροισι στην Ιερουσαλήμ: «Άνδρες αδελφοί, έπρεπε να πληρωθή η γραφή αύτη, την οποίαν προείπε το πνεύμα το άγιον δια στόματος του Δαβίδ.» (Πράξ. 1:15, 16) Παραθέτοντας τον Ψαλμό 95 του Δαβίδ, ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής είπε: «Δια τούτο, καθώς λέγει το πνεύμα το άγιον, “Σήμερον, εάν ακούσητε της φωνής αυτού, μη σκληρύνητε τας καρδίας σας”.» (Εβρ. 3:7, 8· 4:7) Σ’ έναν κρίσιμο καιρό, οι πρώτοι Χριστιανοί προσηυχήθησαν στον Θεό, απευθυνόμενοι σ’ αυτόν ως εξής: «Ο του πατρός ημών δια πνεύματος αγίου στόματος Δαβείδ παιδός σου ειπών Ίνα τι εφρύαξαν έθνη και λαοί εμελέτησαν κενά;» (Πράξ. 4:24, 25, Κριτ. Έκδ. Κειμ.) Αφού, λοιπόν, το βιβλίο των Ψαλμών είναι εμπνευσμένο από τον Παντοδύναμον Θεόν, η πρόσκλησις που αναγράφεται στον Ψαλμό 117:1 για να τον αινέσουν όλα τα έθνη, είναι προωρισμένη να εκπληρωθή.

 8. Ποιος είναι ο καλύτερος για να προσδιορίση τη θεοπνευστία και τον προφητικόν χαρακτήρα των Ψαλμών, και πώς οι Ψαλμοί επροφήτευσαν για την εξύψωσί του στον ουρανό, όπως επεβεβαιώθη από τον Πέτρο;

⁸ Για τον προσδιορισμό της θεοπνευστίας και της προφητικής ιδιότητος των Ψαλμών, κανείς δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος από τον Ιησού Χριστό, τον Ιδρυτή της Χριστιανοσύνης. Αυτός ήταν κάτι περισσότερο από απλός προφήτης όπως ήσαν εκείνοι τους οποίους ο Θεός είχε αποστείλει πριν απ’ αυτόν. Ήταν ο πρωτότοκος Υιός του Θεού από τον ουρανό. (Εβρ. 1:1, 2) Γι’ αυτό το λόγο, μολονότι ήταν μακρινός υιός του Δαβίδ, ήταν Κύριος του Βασιλέως Δαβίδ. Για να δείξη ότι το βιβλίο των Ψαλμών επροφήτευσε για την εξύψωσί του στον ουρανό πολύ πιο πάνω από τον Βασιλέα Δαβίδ, ο Ιησούς είπε στους θρησκευτικούς αρχηγούς: «Πώς λέγουσι τον Χριστόν, ότι είναι υιός του Δαβίδ; Και αυτός ο Δαβίδ λέγει εν τη βίβλω των Ψαλμών, “Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.” Ο Δαβίδ λοιπόν ονομάζει αυτόν Κύριον· και πώς είναι υιός αυτού;» (Λουκ. 20:41-44, ΜΝΚ) Ο απόστολος Πέτρος, μιλώντας με το πνεύμα του Θεού, είπε ότι αυτός ο Ψαλμός 110 εξεπληρώθη στον Ιησού Χριστό, ο οποίος ηγέρθη από τους νεκρούς και εξυψώθη στα δεξιά του Θεού για να γίνη ο κεχρισμένος του Βασιλεύς του νέου κόσμου. Εναντίον αυτού ακριβώς του κεχρισμένου του Ιεχωβά εφρύαξαν τα έθνη του κόσμου τούτου από το 1914, και παρεστάθησαν οι βασιλείς και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού· αλλά δεν θα αποκλείσουν ποτέ τη χιλιετή απ’ αυτόν διακυβέρνησι του ανθρωπίνου γένους.

 9. Κατά την ημέρα της αναστάσεώς του, πώς έδειξε ο Ιησούς την προφητική ιδιότητα των Ψαλμών;

⁹ Το βράδυ της ημέρας που ηγέρθη από τους νεκρούς για να γίνη Κύριος του Δαβίδ στον ουρανό, ο Ιησούς εμφανίσθηκε ξαφνικά στους μαθητάς του σ’ ένα δωμάτιο στην Ιερουσαλήμ. Τους έδειξε καθαρά ότι ήταν ο Ιησούς που είχε θανατωθή σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου πριν από τρεις ακριβώς ημέρες. Κατόπιν, για ν’ αποδείξη ότι οι Ψαλμοί ήσαν και θεόπνευστοι και προφητικοί, είπε σ’ αυτούς: «Ούτοι είναι οι λόγοι τους οποίους ελάλησα προς υμάς, ότε ήμην έτι μεθ’ υμών, ότι πρέπει να πληρωθώσι πάντα τα γεγραμμένα εν τω νόμω του Μωυσέως και προφήταις και ψαλμοίς περί εμού. Τότε διήνοιξεν αυτών τον νουν, δια να καταλάβωσι τας γραφάς. Και είπε προς αυτούς, Ότι ούτως είναι γεγραμμένον, και ούτως έπρεπε να πάθη ο Χριστός, και να αναστηθή εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα, και να κηρυχθή εν τω ονόματι αυτού μετάνοια και άφεσις αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ. Σεις δε είσθε μάρτυρες τούτων.»—Λουκ. 24:44-48.

10. Σύμφωνα με τούτο, τι μπορεί ν’ αποδειχθή όσον αφορά τον Ιησούν από το βιβλίο των Ψαλμών, μολονότι η έκφρασις «Ψαλμοί» μπορούσε να περιλάβη τι;

¹⁰ Σύμφωνα με τούτο, μπορεί μήπως ν’ αποδειχθή από τους Ψαλμούς ότι ο Ιησούς Χριστός έπρεπε να υποφέρη και να πεθάνη και να εγερθή από τους νεκρούς και κατόπιν να κηρυχθή το όνομά του σε όλα τα έθνη ως μέσον σωτηρίας από τις αμαρτίες των; Μάλιστα, από μόνο το βιβλίο των Ψαλμών αυτό καθ’ εαυτό. Εν τούτοις, ας λεχθή ότι ο Ιησούς διήρεσε τις αρχαίες Εβραϊκές Γραφές σε τρία τμήματα, δηλαδή, στον «νόμον του Μωυσέως» και στους «Προφήτας και Ψαλμούς». Το βιβλίο των 150 Ψαλμών ήταν το πρώτο βιβλίο του τμήματος που ήταν γνωστό ως Αγιόγραφα ή Άγια Συγγράμματα, και που απετελείτο από δεκατρία βιβλία. Επομένως, ολόκληρο το τρίτο τμήμα ανεφέρετο ως οι Ψαλμοί, χάριν συντομίας. Εν τούτοις, εδώ ας εξετάσωμε ιδιαίτερα το θεόπνευστο βιβλίο των 150 Ψαλμών.

11. Ποιοι ακολούθησαν το παράδειγμα του Ιησού παραθέτοντας από τους Ψαλμούς, και επομένως τι είναι μάλλον οι Ψαλμοί παρά μια απλή αισθηματική, συγκινητική ποίησις;

¹¹ Οι δώδεκα απόστολοι του Ιησού και οι συμμαθηταί των ακολούθησαν το παράδειγμα του Ιησού και παρέθεταν συχνά από το βιβλίο των Ψαλμών. Στα είκοσι επτά βιβλία των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, από το ευαγγέλιο του Ματθαίου ως την Αποκάλυψι, οι οκτώ θεόπνευστοι Χριστιανοί συγγραφείς παρέθεσαν περικοπές εκατόν τριών από τους 150 Ψαλμούς,a δηλαδή από τον Δεύτερο Ψαλμό ως τον Ψαλμό 149. Οι Ψαλμοί, επομένως, δεν είναι απλή αισθηματική και συγκινητική ποίησις. Είναι ιστορικοί, είναι επίσης προφητικοί, είναι ένας οδηγός για τις Χριστιανικές προσευχές και τους αίνους, και είναι ένας οδηγός για το έργον ενός Χριστιανού στην υπηρεσία του Θεού. Αποτελούν ένα σπουδαίο μέρος της ‘όλης Γραφής’ που είναι «θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»—2 Τιμ. 3:16, 17.

ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΕΠΙΜΑΧΟ ΖΗΤΗΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

12. Γιατί ηγέρθη το υπέρτατο επίμαχο ζήτημα ενώπιον όλου του σύμπαντος, και πώς οι Ψαλμοί 90 και 91 μιλούν εν σχέσει με το ζήτημα αυτό;

¹² Μ’ έναν αξιοσημείωτο τρόπο το βιβλίο των Ψαλμών αναφέρεται στο όλον πρόγραμμα γεγονότων από τη δημιουργία του ουρανού και της γης και δια μέσου των χιλιετηρίδων της υπάρξεως του ανθρώπου και δια μέσου της εποχής μας και πέρα ως την τακτοποίησι του υπερτάτου επιμάχου ζητήματος ενώπιον όλου του σύμπαντος. Αυτό το σπουδαιότατο ζήτημα είναι η παγκόσμια κυριαρχία του ενός Θεού, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά. Αυτό το ζήτημα ή αμφισβητούμενο σημείο ηγέρθη λόγω της εισόδου της αμαρτίας στο ανθρώπινο γένος. Ο μισθός της αμαρτίας αυτής είναι ο θάνατος του ανθρωπίνου γένους και η επιστροφή στο χώμα της γης. Εφιστώντας την προσοχή μας στο γεγονός αυτό, ο ψαλμός που εγράφη από τον προφήτη Μωυσή, λέγει: «Ιεχωβά, συ έγεινες εις ημάς καταφυγή εις γενεάν και γενεάν. Πριν γεννηθώσι τα όρη, και πλάσης την γην και την οικουμένην, και από του αιώνος έως του αιώνος, συ είσαι ο Θεός. Επαναφέρεις τον άνθρωπον εις τον χουν· και λέγεις, Επιστρέψατε, υιοί των ανθρώπων. Διότι χίλια έτη ενώπιόν σου είναι ως ημέρα η εχθές, ήτις παρήλθε, και ως φυλακή νυκτός. Κατακλύζεις αυτούς· είναι ως όνειρον της αυγής.» (Ψαλμ. 90:1-5, ΜΝΚ και επιγραφή) Τα πρώτα δύο εδάφια του αμέσως επομένου ψαλμού μιλούν γι’ αυτόν τον Αιώνιον ως τον Ύψιστον, τον Παντοκράτορα, τον Ιεχωβά και Θεόν. Οι Ψαλμοί, υποστηρίζοντας το μέρος του στο υπέρτατο επίμαχο ζήτημα, μιλούν επίσης για τον Ιεχωβά ως Κυρίαρχον Θεόν.

13. Ως ο Κυρίαρχος Θεός, τι μπορεί να κάμη για τους υποστηρικτάς του, και πώς οι Ψαλμοί δεν κάνουν προκατειλημμένη προσπάθεια ν’ αποκρύψουν το όνομά του και τους τίτλους του και την κυριαρχία του;

¹³ Επειδή αυτός είναι ο Κυρίαρχος Θεός, ο παγκόσμιος Κυρίαρχος, μπορεί να προστατεύση και να διαφυλάξη εκείνους που ίστανται υπέρ της παγκοσμίου κυριαρχίας του. Ο Βασιλεύς Δαβίδ ως ο ψαλμωδός είπε: «Ω Ιεχωβά ο Κυρίαρχος Θεός, η δύναμις της σωτηρίας μου, συ περιεσκέπασας την κεφαλήν μου εν ημέρα πολέμου.» «Οι οφθαλμοί μου, ω Ιεχωβά ο Κυρίαρχος Θεός, ατενίζουσι προς σε· επί σε ήλπισα· μη καταστρέψης την ψυχήν μου.» (Ψαλμ. 140:7· 141:8, ΜΝΚ) «Ο [αληθινός] Θεός είναι δι’ ημάς Θεός σωτηρίων πράξεων, και εις Ιεχωβά τον Κυρίαρχον Θεόν ανήκει η λύτρωσις από του θανάτου.» «Αλλά δι’ εμέ, το να προσκολλώμαι εις τον Θεόν είναι το αγαθόν μου· έθεσα την ελπίδα μου επί σε τον Κυρίαρχον Θεόν Ιεχωβά, δια να κηρύττω πάντα τα έργα σου.» (Ψαλμ. 68:20· 73:28, ΜΝΚ· 69:6· 109:21) Χωρίς καμμιά προκατειλημμένη προσπάθεια αποκρύψεως του προσωπικού ονόματος του Θεού, το βιβλίο των Ψαλμών τον αναφέρει 848 φορέςb με το όνομά του Ιεχωβά, σαράντα τρεις φορές αναφέρεται σ’ αυτόν με το συντετμημένο του όνομα Γιάχ, και 475 φορές αναφέρεται σ’ αυτόν υπό τον τίτλο του Θεός ή Ελοχίμ. Στον Ψαλμό 50:1, ΜΝΚ, διαβάζομε: «Ο Θεός των θεών, ο Ιεχωβά ελάλησε.» Στον Ψαλμό 103:20-22 (ΜΝΚ), η κυριαρχία του ή επικράτεια στον ουρανό και στη γη δίδεται ως αιτία για την έκδοσι της εξής διαταγής: «Ευλογείτε τον Ιεχωβά, άγγελοι αυτού, δυνατοί εν ισχύι, οι εκτελούντες τον λόγον αυτού, οι ακούοντες της φωνής του λόγου αυτού. Ευλογείτε τον Ιεχωβά, πάσαι αι δυνάμεις αυτού· λειτουργοί αυτού, οι εκτελούντες το θέλημα αυτού. Ευλογείτε τον Ιεχωβά, πάντα τα έργα αυτού, εν παντί τόπω της δεσποτείας αυτού. Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Ιεχωβά.»

14. Τι αποτέλεσμα είχε σ’ εμάς το ότι ο Αδάμ και η Εύα έλαβαν το εσφαλμένο μέρος στην αμφισβήτησι, και γιατί κατέστη αναγκαίο να προμηθεύση ο Θεός την επαρκή θυσία;

¹⁴ Όταν ο Αδάμ και η Εύα έλαβαν το εσφαλμένο μέρος στη συζήτησι για την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού, αυτό επέφερε θανατική καταδίκη σ’ αυτούς, έτσι ώστε όλοι εμείς γεννηθήκαμε ατελείς και υπό την καταδίκη του θανάτου. Ο ψαλμωδός Δαβίδ, μέσα στη λύπη που ένοιωθε επειδή είχε διαπράξει βαρύ αμάρτημα, προσηυχήθη στον Θεό: «Ιδού, συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν η μήτηρ μου. Ράντισόν με με ύσσωπον, και θέλω είσθαι καθαρός· πλύνον με, και θέλω είσθαι λευκότερος χιόνος.» (Ψαλμ. 51:5, 7) Εκείνο τον καιρό ο Βασιλεύς Δαβίδ και άλλοι λάτρεις προσέφεραν θυσίες ζώων στον Ιεχωβά Θεό για αμαρτία, αλλά ο ψαλμωδός ενεπνεύσθη να πη ότι τέτοια θύματα, που άνθρωποι πλούσιοι μπορούσαν ν’ αγοράσουν και να προσφέρουν με αφθονία, δεν μπορούσαν ν’ αφαιρέσουν πραγματικά την αμαρτία και να άρουν την καταδίκη σε θάνατο από το ανθρώπινο γένος: «Ουδείς δύναται ποτέ να εξαγοράση αδελφόν, μηδέ να δώση εις τον Θεόν λύτρον δι’ αυτόν· διότι πολύτιμος είναι η απολύτρωσις της ψυχής αυτών, και ανεύρητος διαπαντός, ώστε να ζη αιωνίως, να μη ίδη διαφθοράν. Διότι βλέπει [και] τους σοφούς αποθνήσκοντας.» (Ψαλμ. 49:7-10) Γι’ αυτό το λόγο κατέστη αναγκαίο να προμηθεύση ο παγκόσμιος Κυρίαρχος μια τελεία ανθρώπινη θυσία για όλο το ανθρώπινο γένος. Πώς;

15. Πώς επρομήθευσε ο Θεός την τελεία ανθρώπινη θυσία, και μέσω ποιας γνώσεως παρουσίασε ο Ιησούς τον εαυτό του ως επαρκή θυσία;

¹⁵ Ο παγκόσμιος Κυρίαρχος Θεός έστειλε κάτω τον μονογενή του Υιό από τον ουρανό για να γεννηθή ως άνθρωπος με τέλειο σώμα, ώστε να μπορέση να γίνη ο Μεσσίας ή Κεχρισμένος, για τον οποίον οι Ψαλμοί μιλούν προφητικώς. Αυτός ο ουράνιος Υιός του Θεού εγεννήθη πριν από δεκαεννέα αιώνες στη βασιλική οικογένεια του Βασιλέως Δαβίδ, όχι, εν τούτοις, σ’ ένα ένδοξο παλάτι, αλλά σ’ ένα σταύλο στη γενέτειρα πόλι του Δαβίδ, στη Βηθλεέμ. Μια φάτνη ήταν τότε το λίκνο του. Ωνομάζετο Ιησούς, το δε όνομά του εσήμαινε «ο Ιεχωβά είναι σωτηρία», και μ’ αυτό το όνομα επρόκειτο να σώση τον λαό του, τους Χριστιανούς, από τις αμαρτίες των. (Ματθ. 1:20, 21 ) Δεν είναι παράδοξο ότι επανειλημμένως είπε ότι ήλθε εν ονόματι του Πατρός του. Σε ηλικία τριάντα ετών εβαπτίσθη στα νερά του Ιορδάνου Ποταμού, όχι για να συμβολίση ότι ήταν ένας αμαρτωλός, αλλά παρέχοντας σημείο ενώπιον του Θεού και των αγίων αγγέλων και του Ιωάννου του Βαπτιστού, ότι αφιερώνετο στην ευρύτερη υπηρεσία του Θεού και Πατρός του. Αμέσως μετά το βάπτισμά του ο Θεός έχρισε τον Ιησούν με άγιο πνεύμα από τον ουρανό και έτσι προσετέθη στο όνομά του ο τίτλος «Χριστός» ή Κεχρισμένος· έγινε Ιησούς Χριστός. Ο τέλειος Ιησούς εγνώριζε ότι οι θυσίες ζώων των Ιουδαίων δεν ήσαν ίσες προς την αξία ενός ανθρώπου και συνεπώς δεν μπορούσαν ν’ αποτελέσουν απολυτρωτική τιμή για το ανθρώπινο γένος· το αίμα των δεν μπορούσε ν’ αποπλύνη τις αμαρτίες του ανθρωπίνου γένους. Γι’ αυτό ακριβώς ο Ιησούς, γνωρίζοντας την ανθρώπινη τελειότητά του, παρουσίασε τον εαυτό του ως επαρκή θυσία.

16. Πότε το έκαμε αυτό, ποιους λόγους του Ψαλμού 40 εκτελούσε ο Ιησούς, και τι εσήμαινε γι’ αυτόν η δήλωσις αυτή;

¹⁶ Όταν ο Ιησούς το έκαμε αυτό, εκτελούσε τους λόγους του Ψαλμού 40:6-8: «Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας· διήνοιξας εν εμοί ώτα [αλλ’ ητοίμασας εις εμέ σώμα]· ολοκαύτωμα και προσφοράν περί αμαρτίας δεν εζήτησας. Τότε είπα, Ιδού έρχομαι· εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού· χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου.» (Εβρ. 10:5-10) Αυτό εσήμαινε ότι ο Ιησούς έπρεπε να πεθάνη αναμάρτητα, θυσιαστικά, εγκαταλείποντας με τον τρόπο αυτόν για πάντα το τέλειο ανθρώπινο σώμα που ο Ιεχωβά Θεός είχε θαυματουργικά ετοιμάσει γι’ αυτόν. Έπρεπε να χρησιμοποιήση αυτή τη θυσία, όχι να την πάρη πίσω.

17. Με ποιόν ωρισμένο τρόπο έπρεπε να πεθάνη ο Ιησούς, σύμφωνα με τον Ψαλμό 22;

¹⁷ Σύμφωνα με τους Ψαλμούς καθώς και άλλες προφητικές γραφές, ο Ιησούς έπρεπε να πεθάνη μ’ έναν ωρισμένο τρόπο. Όχι, όχι στο θυσιαστήριο του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ· αυτό δεν προωρίζετο για ανθρώπινες θυσίες. Αλλά σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου, και με καρφωμένα σ’ αυτό τα χέρια και τα πόδια. Όπως επροφήτευσε για τον Ιησούν ο Ψαλμός 22:16 (ΜΝΚ): «Κύνες με περιεκύκλωσαν· σύναξις πονηρευομένων με περιέκλεισεν· ως λέων [είναι αυτοί επί] τας χείράς μου και τους πόδας μου [Ετρύπησαν τας χείράς μου και τους πόδας μου].»—Περιθωριακή γραφή.

18. Οι εκπληρώσεις ποιών άλλων μερών του Ψαλμού 22 και του Ψαλμού 69 αποδεικνύουν τον Ιησούν ως τον προειπωμένο Μεσσία;

¹⁸ Καθώς διαβάζομε το υπόλοιπο του Ψαλμού 22 υπό το φως της μεταγενέστερης εκπληρώσεώς του, μπορούμε ν’ ακούσωμε τους εχθρούς, που εμηχανεύθησαν να τον καρφώσουν στο ξύλο του μαρτυρίου, να τον ονειδίζουν, λέγοντας: «Ήλπισεν επί τον Ιεχωβά· ας ελευθερώση αυτόν· ας σώση αυτόν, επειδή θέλει αυτόν.» Μπορούμε να δούμε τους Ρωμαίους στρατιώτας οι οποίοι εγύμνωσαν τον Ιησούν από τα ενδύματά του προτού τον καρφώσουν, ρίχνοντας κλήρο για τον εσωτερικό ιματισμό του: «Διεμερίσθησαν τα ιμάτιά μου εις εαυτούς· και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον.» Μπορούμε ν’ ακούσωμε τον Ιησούν πριν ακριβώς από τον θάνατό του ν’ αναλαμβάνη τα λόγια του Ψαλμού 22:1: «Θεέ μου, Θεέ μου, δια τι με εγκατέλιπες; δια τι ίστασαι μακράν από της σωτηρίας μου, και από των λόγων των στεναγμών μου;» Και καθώς τελικά πνέει τα λοίσθια κι ένας Ρωμαίος στρατιώτης τρυπά την πλευρά του με μια λόγχη και εξέρχεται αίμα και νερό, βλέπομε εκπληρωμένα τα λόγια: «Εξεχύθην ως ύδωρ, και εξηρθρώθησαν πάντα τα οστά μου· η καρδία μου έγεινεν ως κηρίον, κατατήκεται εν μέσω των εντοσθίων μου. Η δύναμίς μου εξηράνθη ως όστρακον, και η γλώσσά μου εκολλήθη εις τον λάρυγγά μου· και συ με κατεβίβασας εις το χώμα του θανάτου.» (Ψαλμ. 22:8, ΜΝΚ, 14, 15, 18· Ματθ. 27:43, 46· Ιωάν. 19:23, 24) Ακόμη και η χολή που προσπάθησαν να τον κάμουν να πιή, και το όξος που του έδωσαν με σπόγγο στο στόμα οι στρατιώται για να σβήσουν τη δίψα του, είχαν προλεχθή: «Ονειδισμός συνέτριψε την καρδίαν μου· και είμαι περίλυπος· περιέμεινα δε συλλυπούμενον, αλλά δεν υπήρξε, και παρηγορητάς, αλλά δεν εύρηκα. Και έδωκαν εις εμέ χολήν δια φαγητόν μου, και εις την δίψαν μου με επότισαν όξος.» (Ψαλμ. 69:20, 21· Ιωάν. 19:28-30) Οι εκπληρώσεις αυτές αποδεικνύουν τον Ιησούν ως τον προειπωμένο Μεσσία!

19. Στους Ψαλμούς πώς προείπε ο Ιεχωβά την ανάστασι του Ιησού, και πώς εξεπλήρωσε την προφητεία αυτή;

¹⁹ Αλλά ένας νεκρός Ιησούς δεν θα εχρησίμευε για να υπερασπίση τον εαυτό του ως Υιόν του Θεού πιστόν μέχρι θανάτου ούτε για να υπερασπίση τον Ιεχωβά Θεό ως παγκόσμιον Κυρίαρχον με όλη την εξουσία και την κυριότητα. Έχοντας τούτο υπ’ όψιν, ο Ιεχωβά στους Ψαλμούς προείπε την ανάστασι του Ιησού από τους νεκρούς. Ο νεκρός Ιησούς ετάφη σ’ ένα μνημείο λαξευμένο σε βράχο εκεί πλησίον και έτσι η ψυχή του, την οποίαν είχε εκχύσει στον θάνατο, επήγε στον Σιεόλ ή κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους. Αλλ’ ο Ιησούς απέθανε με πλήρη ελπίδα αναστάσεως, η δε ελπίδα του διετυπώθη στον Ψαλμό 16:8-11 (ΜΝΚ): «Ενώπιόν μου είχον τον Ιεχωβά διαπαντός· διότι [αυτός] είναι εκ δεξιών μου, δια να μη σαλευθώ. Δια τούτο ευφράνθη η καρδία μου, και ηγαλλίασεν η γλώσσά μου· έτι δε και η σαρξ μου θέλει αναπαυθή επ’ ελπίδι. Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω Σιεόλ, ουδέ θέλεις αφήσει τον Όσιόν σου να ίδη διαφθοράν. Εφανέρωσας εις εμέ την οδόν της ζωής· χορτασμός ευφροσύνης είναι το πρόσωπόν σου· τερπνότητες είναι διαπαντός εν τη δεξιά σου.» Για να εκτελεσθή η προφητεία αυτή και άλλες προφητείες των Ψαλμών, ο Ιεχωβά Θεός εματαίωσε τις παρακωλυτικές προσπάθειες του Σατανά και ήγειρε τον Ιησούν από τους νεκρούς, απελευθερώνοντάς τον από τον Σιεόλ την τρίτη ημέρα. Ο Θεός τον αντήμειψε με πνευματικό σώμα αντί του ανθρωπίνου σώματος που εθυσιάσθη, για να γνωρίση πάλι την οδό της ζωής και να γνωρίση τερπνότητες στα δεξιά του Θεού για πάντα.—Πράξ. 2:22-31.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

20. Όπως προελέχθη στον Ψαλμό 40:8-10, ποιο έργο είχε να εκτελέση ο Ιησούς επάνω στη γη, πώς έγινε ποιμήν, και ποιον, εξ άλλου, ανεγνώριζε ως ποιμένα του;

²⁰ Εν τούτοις, πριν τελειώση ο Ιησούς την πορεία του στη γη, είχε να εκτελέση ένα έργο. Το έργο του ήταν το να καταστήση γνωστό το όνομα και την κυριαρχία του ενός αληθινού Θεού· ήταν το να γίνη ο πρώτιστος μάρτυς του Ιεχωβά, ήταν το να συνάξη γύρω του μια εκκλησία μαθητών, πνευματικών αδελφών, οι οποίοι θα προωθούσαν και θα ετελείωναν στη γη το έργο της μαρτυρίας της Βασιλείας που αυτός είχε αρχίσει. Αυτό ήταν μέρος του θελήματος του Θεού για τον Ιησούν, καθώς προείπε ο Ψαλμός 40:8-10 (ΜΝΚ): «Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου. Εκήρυξα δικαιοσύνην εν συνάξει μεγάλη· ιδού, δεν εμπόδισα τα χείλη μου, Ιεχωβά συ εξεύρεις. Την δικαιοσύνην σου δεν έκρυψα εντός της καρδίας μου· την αλήθειάν σου και την σωτηρίαν σου ανήγγειλα· δεν έκρυψα το έλεός σου και την αλήθειάν σου από συνάξεως μεγάλης.» Ο Ιησούς, αληθινός ως προς αυτή την προφητεία που εγράφη γι’ αυτόν στον τόμο της Βίβλου του Θεού, προέβη στο να συνάξη δώδεκα αποστόλους και άλλους μαθητάς ολόγυρά του. Ήταν ο Καλός Ποιμήν του Ιεχωβά γι’ αυτό το «μικρόν ποίμνιον». Αλλ’ αυτός ο ίδιος ήταν και ο «Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», και έτσι, όπως ο ψαλμωδός Δαβίδ, μπορούσε να πη στον Θεό και Πατέρα του: «Ο Ιεχωβά είναι ο ποιμήν μου· δεν θέλω στερηθή ουδενός. Εις βοσκάς χλοεράς με ανέπαυσεν· εις ύδατα αναπαύσεως με ωδήγησεν.—Ψαλμ. 23:1, 2, ΜΝΚ

21. Ποια δημοσία ομολογία έκαμε όσον αφορά τους ακολούθους του, και πώς προελέχθη αυτό στον Ψαλμό 22;

²¹ Σ’ αυτό το δικό του έργο κηρύγματος ο Ιησούς έπαιρνε μαζί πολλούς από τους μαθητάς του για να τους εκπαιδεύη για τη μέλλουσα διακονία των. Δεν ησχύνετο να τους αποκαλή αδελφούς του με μια πνευματική έννοια. Τούτο το προείπαν τα εξής λόγια του Ψαλμού 22:22: «Θέλω διηγείσθαι το όνομά σου προς τους αδελφούς μου· εν μέσω συνάξεως θέλω σε επαινεί.» (Εβρ. 2:11, 12) Όταν κάποιος σ’ ένα μεγάλο συνωστισμό είπε ότι η μητέρα του και οι άλλοι της γυιοί ήθελαν να τον πλησιάσουν και να του μιλήσουν, έδειξε τους μαθητάς του και είπε: «Ιδού η μήτηρ μου και οι αδελφοί μου.» Κατά την ημέρα της αναστάσεως του ενεφανίσθη στη Μαρία τη Μαγδαληνή και είπε: «Ύπαγε προς τους αδελφούς μου, και ειπέ προς αυτούς, Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεόν μου και Θεόν σας.»—Ματθ. 12:46-50· Ιωάν. 20:17.

22. Ποια διαθήκη έκαμε γνωστή ο Ιησούς όταν ετέλεσε το δείπνον του Κυρίου, και πώς αυτή είχε προλεχθή στον Ψαλμό 50;

²² Σ’ αυτούς τους πιστούς μαθητάς ο Ιησούς κατέστησε γνωστή την υποσχεμένη νέα διαθήκη που επρόκειτο να λάβη τη θέσι της παλαιάς διαθήκης του νόμου, της οποίας ο προφήτης Μωυσής ήταν μεσίτης μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και του Ισραήλ. Όταν ο Ιησούς εμνημόνευσε τη νέα διαθήκη στο τελευταίο του δείπνο με τους αποστόλους του πριν από το θάνατό του, ανεφέρετο στη νέα διαθήκη που επρόκειτο να συντελεσθή με την ανθρώπινη θυσία του και η οποία είχε προλεχθή στον Ψαλμό 50:4, 5 (ΜΝΚ): «[Ο Θεός] προσκαλεί τους ουρανούς άνωθεν, και την γην, δια να κρίνη τον λαόν αυτού: ‘Συναθροίσατέ μοι τους άνδρας του ελέους μου, οίτινες τελούσι την διαθήκην μου επί θυσίας’.»

23. Μέσω αυτής της νέας διαθήκης ποια παρ’ αξίαν χάριν επρόκειτο να λάβουν οι πιστοί, που θα τους έκανε πάρα πολύ ευτυχείς, και με αυτή τη διαθήκη τι λαμβάνεται από τα έθνη;

²³ Μέσω αυτής της νέας διαθήκης επρόκειτο αυτοί να λάβουν πραγματική συγχώρησι των αμαρτιών των λόγω της πίστεώς των στην ανθρώπινη θυσία, με την οποία η διαθήκη ετέθη σε ισχύν, καθιστώντας τους έτσι τον πιο ευτυχή λαό επάνω στη γη. Όπως προείπε ο Δαβίδ στον Ψαλμό 32:1, 2 (ΜΝΚ): «Μακάριος εκείνος, του οποίου συνεχωρήθη η παράβασις, του οποίου εσκεπάσθη η αμαρτία. Μακάριος ο άνθρωπος, εις τον οποίον ο Ιεχωβά δεν λογαριάζει ανομίαν, και εις του οποίου το πνεύμα δεν υπάρχει δόλος,» (Ρωμ. 4:5-8· Ιερεμ. 31:31-34) Μ’ αυτή τη διαθήκη λαμβανόμεθα έξω από όλα τα κοσμικά έθνη για να γίνωμε λαός για το όνομα του Ιεχωβά, δηλαδή, ευτυχείς, δίκαιοι μάρτυρες του Ιεχωβά. (Πράξ. 15:14) Σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες το υπόλοιπο εκείνων, στους οποίους ο Ιεχωβά εχορήγησε το έλεός του, συνήχθησαν σ’ αυτόν για να υπηρετήσουν ως μάρτυρες της βασιλείας του σε όλα τα έθνη όλης της οικουμένης.

24. Ποιόν σκοπό εξυπηρετεί η Βασιλεία, και ποιος έπρεπε να συλλάβη την ιδέα μιας διαθήκης γι’ αυτήν, και μήπως οι ψαλμοί μιλούν επίσης γι’ αυτό;

²⁴ Στην εξυψωμένη διάταξι του Ιεχωβά, η Βασιλεία εξυπηρετεί τον πιο σπουδαίο σκοπό. Είναι το ειδικό μέσον, με το οποίον ο Ιεχωβά θα διεκδικήση τη θέσι του ως του παγκοσμίου Κυριάρχου Θεού. Σ’ αυτή τη βασιλεία έχει έναν αντιπρόσωπό του στο θρόνο, έναν τον οποίον χρίει για να είναι Βασιλεύς. Ενωρίς μετά τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε, ο Ιεχωβά ήγειρε έναν βασιλέα επάνω στη γη, ο οποίος προεσκίαζε τον κεχρισμένον Βασιλέα του Ιεχωβά, τον Βασιλέα του νέου κόσμου. Το όνομά του ήταν Μελχισεδέκ, και ήταν βασιλεύς της πόλεως Σαλήμ και συγχρόνως ιερεύς του Υψίστου Θεού. Κανένα πλάσμα στον ουρανό ή στη γη δεν θα μπορούσε να κάμη διευθέτησι για να καταστήση τον εαυτό του βασιλέα του νέου κόσμου. Ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που έπρεπε να συλλάβη την ιδέα ενός τέτοιου βασιλέως και να κάμη διαθήκη ή ιεροπρεπή συμφωνία μ’ έναν που Αυτός θα ήθελε να κατέχη αυτή τη βασιλεία. Ο Ιησούς Χριστός είναι εκείνος που ο Ιεχωβά έχρισε ως Βασιλέα, εκείνος, με τον οποίον έκαμε την ειδική διαθήκη για τη βασιλεία των ουρανών. Αφού ο Ιησούς έδειξε στους μαθητάς του ότι οι Ψαλμοί είχαν να πουν τόσο πολλά προφητικώς γι’ αυτόν, μήπως βρίσκομε μερικούς ψαλμούς να μιλούν για τη διαθήκη της Βασιλείας και για τον Μελχισεδέκ; Μάλιστα. Ο Ιεχωβά εξέλεξε την οικογενειακή γραμμή του Βασιλέως Δαβίδ ως εκείνη, μέσω της οποίας θα ήρχετο ο Μεσσίας, ο κεχρισμένος Βασιλεύς του νέου κόσμου. Ο Ιεχωβά, λοιπόν, έκαμε με τον Δαβίδ διαθήκη για μόνιμη βασιλεία.

25. Πώς ο Εθάν ο Εζραΐτης έκαμε έκκλησι στον Θεό εν ονόματι της διαθήκης της Βασιλείας στον Ψαλμό 89;

²⁵ Στον Ψαλμό 89 ο Εθάν ο Εζραΐτης κάνει έκκλησι στον Ιεχωβά Θεό εν ονόματι αυτής της διαθήκης της Βασιλείας· αναφέρει τον Ιεχωβά ως να λέγη: «“Έκαμα διαθήκην μετά του εκλεκτού μου· ώμοσα προς Δαβίδ τον δούλόν μου· διαπαντός θέλω στερεώσει το σπέρμα σου, και θέλω οικοδομήσει τον θρόνον σου εις γενεάν και γενεάν.” Αυτός θέλει κράξει προς εμέ, Πατήρ μου είσαι, Θεός μου, και πέτρα της σωτηρίας μου. Εγώ βεβαίως θέλω κάμει αυτόν πρωτότοκόν μου, ύψιστον επί τους βασιλείς της γης. Διαπαντός θέλω φυλάττει εις αυτόν το έλεός μου, και η διαθήκη μου θέλει είσθαι στερεά μετ’ αυτού. Και θέλω κάμει να διαμένη το σπέρμα αυτού εις τον αιώνα, και ο θρόνος αυτού ως αι ημέραι του ουρανού. Δεν θέλω παραβή την διαθήκην μου, ουδέ θέλω αθετήσει ό,τι εξήλθεν εκ των χειλέων μου. Άπαξ ώμοσα εις την αγιότητά μου, ότι δεν θέλω ψευσθή προς τον Δαβίδ. Το σπέρμα αυτού θέλει διαμένει εις τον αιώνα, και ο θρόνος αυτού ως ο ήλιος, ενώπιόν μου· ως η σελήνη θέλει στερεωθή εις τον αιώνα, και μάρτυς πιστός εν τω ουρανώ.»—Ψαλμ. 89:3, 4, 26-29, 34-37.

26. Πώς ο ψαλμωδός υπέμνησε στον Ιεχωβά τη διαθήκη της Βασιλείας στον Ψαλμό 132, και γιατί ο Ιεχωβά δεν θα αθετήση εκείνο που ώμοσε στον Δαβίδ αν και πριν από πολύν καιρό;

²⁶ Ένας άλλος ψαλμωδός, πιθανώς ο Βασιλεύς Εζεκίας, ο οποίος εκάθησε στον θρόνο του Δαβίδ, υπενθυμίζει επίσης στον Ιεχωβά Θεό τη διαθήκη της βασιλείας του, λέγοντας: «Ένεκεν Δαβίδ του δούλου σου, μη αποστρέψης το πρόσωπον του κεχρισμένου σου. Ώμοσεν ο Ιεχωβά αλήθειαν προς τον Δαβίδ, δεν θέλει αθετήσει αυτήν, “Εκ του καρπού του σώματός σου θέλω θέσει επί τον θρόνον σου. Εάν φυλάξωσιν οι υιοί σου την διαθήκην μου, και τα μαρτύριά μου τα οποία θέλω διδάξει αυτούς, και οι υιοί αυτών θέλουσι καθίσει διαπαντός επί του θρόνου σου. Διότι εξέλεξεν ο Ιεχωβά την Σιών· ευηρεστήθη να κατοική εν αυτή· . . . Εκεί θέλω κάμει να βλαστήση κέρας εις τον Δαβίδ· ητοίμασα λύχνον δια τον κεχρισμένον μου. Τους εχθρούς αυτού θέλω ενδύσει αισχύνην· επί δε αυτόν θέλει ανθεί το διάδημα αυτού”.» (Ψαλμ. 132:10-18, ΜΝΚ) Αφού η Βασιλεία είναι το ισχυρό μέσον, με το οποίον ο Ιεχωβά προέκρινε να διεκδικήση την παγκόσμια κυριαρχία του, πώς θα μπορούσαμε και να σκεφθούμε ακόμη ότι ο Ιεχωβά θα αθετούσε εκείνο που ώμοσε ιεροπρεπώς στον Βασιλέα Δαβίδ έστω και αν αυτό έγινε πριν από τριάντα αιώνες! Αυτός είναι Θεός που τηρεί πιστά τη διαθήκη του.

27. Με ποιον, συνεπώς, ο Ιεχωβά έκαμε διαθήκη Βασιλείας κατόπιν και για ποιους έκαμε αυτή τη μία διαθήκη για την ίδια βασιλεία;

²⁷ Εκτελώντας αυτή τη διαθήκη της βασιλείας, έθεσε τον Υιό του Ιησού Χριστό επάνω στη γη ως απόγονον του Βασιλέως Δαβίδ, και με τον Ιησούν έκαμε διαθήκη όχι μόνο για τη βασιλεία της γης αλλά και για τη βασιλεία των ουρανών. Γι’ αυτό ακριβώς, τη νύχτα προτού πεθάνη ως μάρτυς της βασιλείας αυτής, ο Ιησούς είπε στους πιστούς αποστόλους του: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω [διατίθεμαι, Κείμενον] εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν [διέθετο] εις εμέ.» (Λουκ. 22:28, 29) Γι’ αυτό το λόγο ο Ιησούς θα έχη την εκκλησία των αδελφών του, κεχρισμένη με το ίδιο πνεύμα του Θεού, ως συγκληρονόμον στη βασιλεία των ουρανών.

28. Πώς επρόκειτο ο Ιησούς να γίνη υψηλότερος από τους βασιλείς της γης;

²⁸ Για τον Ιησούν προεφητεύθη ότι θα γίνη υψηλότερος από οποιουσδήποτε βασιλείς που υπήρξαν ποτέ επάνω στη γη, υψηλότερος και από τον Βασιλέα Δαβίδ τον ίδιον. Έτσι ο Ιησούς, μολονότι υιός του Δαβίδ, θα εγίνετο Κύριος του Δαβίδ. Θα μπορούσε να γίνη Κύριος του Δαβίδ μόνο με το να γίνη ουράνιος Βασιλεύς, καθήμενος στα δεξιά του Θεού στους ουρανούς. Θα εγίνετο ιερεύς για τον Δαβίδ, και αφού ο Δαβίδ ήταν μόνο βασιλεύς αλλά όχι ιερεύς, ο Ιησούς πάλι θα εγίνετο κάτι περισσότερο από τον Δαβίδ· θα εγίνετο Βασιλεύς-Ιερεύς όμοιος με τον αρχαίο Μελχισεδέκ, τον βασιλέα της Σαλήμ.

29. Με ποιόν τρόπο ο Ιησούς επέστησε την προσοχή σ’ αυτά τα γεγονότα για να κατασιωπήση τους εχθρούς του, και πώς ο Πέτρος ανεφέρθη επίσης σ’ αυτά τα γεγονότα κατά την ημέρα της Πεντηκοστής;

²⁹ Ο Ιησούς εφιστώντας την προσοχή των εχθρών του στα γεγονότα αυτά, τους κατεσιώπησε. Ανέφερε σ’ αυτούς περικοπή από τον Ψαλμό 110, στον οποίον ο Βασιλεύς Δαβίδ ωνόμαζε προφητικώς τον Ιησού Χριστό Κύριόν του, λέγοντας: «Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. Εκ της Σιών θέλει εξαποστείλει ο Ιεχωβά την ράβδον της δυνάμεώς σου· κατακυρίευε εν μέσω των εχθρών σου. Ώμοσεν ο Ιεχωβά, και δεν θέλει μεταμεληθή, Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ. Ο Ιεχωβά, ο εκ δεξιών σου, θέλει συντρίψει βασιλείς εν τη ημέρα της οργής αυτού.» (Ψαλμ. 110:1, 2, 4, 5, ΜΝΚ· Ματθ. 22:41-45) Για να εκπληρώση αυτή την πρόσκλησι προς τον Ιησούν να καθήση στα δεξιά του και σύμφωνα μ’ αυτόν τον δοσμένο όρκο να καταστήση τον Ιησούν, καθήμενον τώρα εκεί, αιώνιον βασιλέα όμοιον με τον Μελχισεδέκ, ο Ιεχωβά ήγειρε τον Ιησούν από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα, για να εισέλθη στους αοράτους ουρανούς. Στην τεσσαρακοστή ημέρα έπειτα απ’ αυτό, οι μαθηταί του στο Όρος των Ελαιών τον είδαν να ανέρχεται στον ουρανό προς τον Πατέρα του. Δέκα ημέρες αργότερα την ημέρα της Πεντηκοστής, ο απόστολος Πέτρος εκήρυξε σε πάνω από 3.000 Ιουδαίους και ανέφερε τον Ψαλμό 110, δίδοντάς τους την απόδειξι ότι ο Ιησούς ήταν τότε, την ημέρα εκείνη, στον ουρανό στα δεξιά του Ιεχωβά ως Κύριος του Δαβίδ και ως Χριστός.—Πράξ. 2:32-36.

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ

30. Γιατί αυτά τα γεγονότα που έγιναν πριν από δεκαεννέα αιώνες δεν βρίσκονται πολύ μακριά στο παρελθόν ώστε να μας επηρεάσουν σήμερα;

³⁰ Αλλ’ αυτά έγιναν πριν από 1.900 χρόνια και πλέον! Τι σχέσιν έχουν αυτά μ’ εμάς σήμερα; Πώς θα μπορούσαν να μας επηρεάσουν σήμερα σ’ αυτόν τον αιώνα των βομβών υδρογόνου και του πυρηνικού πολέμου; Εμείς οι άνθρωποι δεν πρέπει να νομίζωμε ότι όλα αυτά βρίσκονται πολύ μακριά στο παρελθόν και επομένως δεν έχουν ενδιαφέρον ή αξία για μας σήμερα. Οι δεκαεννέα αιώνες που πέρασαν φαίνονται σ’ εμάς σαν πάρα πολύς καιρός, αλλά για τον δίχως αρχή και τέλος Ιεχωβά Θεό, για τον οποίον χίλια χρόνια δικά μας είναι σαν μια μόνο μέρα, τα χίλια εννιακόσια χρόνια που πέρασαν είναι λιγώτερα από δύο ημέρες. Περισσότερο παρά ποτέ οι ενέργειες όλων των εθνών από το 1914 απαιτούν την τακτοποίησι του υπερτάτου επιμάχου ζητήματος, τη διεκδίκησι της κυριαρχίας του Ιεχωβά επάνω στη γη καθώς και στον ουρανό. Γι’ αυτόν τον σκοπό υπάρχει τώρα ανάγκη της βασιλικής κυβερνήσεως του Βασιλέως του, του ομοίου με τον Μελχισεδέκ.

31. Πώς η βασιλεία αυτή έφθασε να είναι παρούσα από το 1914, και πώς άρχισε να κατακυριεύη εν μέσω των εχθρών του Χριστού;

³¹ Η βασιλεία αυτή είναι τώρα πλησίον για να υποστηρίξη το μέρος του Ιεχωβά στο επίμαχο ζήτημα της παγκοσμίου κυριαρχίας. Η βασιλεία αυτή εγεννήθη στους ουρανούς το 1914 προς εκπλήρωσιν του όρκου του Ιεχωβά προς τον Κύριον τού Δαβίδ. Ως το έτος εκείνο ο Ιησούς εκάθητο καθ’ όλην την προσδιωρισμένη χρονική περίοδο στα δεξιά του ουρανίου Πατρός του. Συνεπώς, στο 1914 είχε έλθει ο καιρός για ν’ αρχίση ο Ιεχωβά να καθιστά τους εχθρούς του Χριστού υποπόδιον των ποδών του. Είχε έλθει ο καιρός για να εξαποστείλη ο Ιεχωβά την ράβδον της δυνάμεως του Χριστού από την ουράνια Σιών με την προσταγή: «Κατακυρίευε εν μέσω των εχθρών σου.» Στον ακριβή καιρό, το 1914, ο Ιεχωβά Θεός εξετέλεσε πιστά αυτά τα πράγματα. Η βασιλεία του δια του Χριστού είναι τώρα εν δράσει. Λόγω της δράσεώς της ο Σατανάς ή Διάβολος και όλοι οι δαίμονές του βρίσκονται τώρα εκσφενδονισμένοι και περιωρισμένοι στα γειτονικά μέρη της γης για να περιμένουν τον καιρό, που δεν απέχει πολύ, οπότε ο Ιεχωβά ο ίδιος, από τα δεξιά του Κεχρισμένου του Βασιλέως, θα συντρίψη τους εχθρικούς βασιλείς της γης κατά την ημέρα της διεκδικήσεως της παγκοσμίου κυριαρχίας του.

32. Γιατί η ημέρα αυτή είναι ημέρα ασυνήθους δράσεως και μαρτυρίας από μέρους της εκκλησίας των αδελφών του Χριστού;

³² Συνεπώς, η ημέρα αυτή είναι ημέρα για ασυνήθη δράσι από μέρους της εκκλησίας των αδελφών του Χριστού επάνω στη γη. Αυτή είναι ημέρα για ασυνήθη μαρτυρία από μέρους των κεχρισμένων μαρτύρων του παγκοσμίου Κυριάρχου. Είναι η ημέρα που προελέχθη από τον Ιησού Χριστό ως ημέρα διακηρύξεως του ευαγγελίου της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού σε όλους τους κατοίκους της γης για μαρτυρία σε όλα τα έθνη προτού έλθη το τέλος των στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.» Όλοι χαιρετίζουν αυτή την ημέρα, διότι είναι η ημέρα για την εκπλήρωσι των θείων διαταγών που περιέχονται στον Ψαλμό 96 (ΜΝΚ): «Ψάλατε εις τον Ιεχωβά άσμα νέον· ψάλατε εις τον Ιεχωβά, πάσα η γη [όλοι σεις λαοί της γης]. Ψάλατε εις τον Ιεχωβά· ευλογείτε το όνομα αυτού· από ημέρας εις ημέραν κηρύττετε τα αγαθά νέα της σωτηρίας αυτού. . . . Είπατε μεταξύ των εθνών, ‘Ο Ιεχωβά ο ίδιος έγινε βασιλεύς.’» Και ο αμέσως επόμενος ψαλμός λέγει σε λαούς χωρών μεγάλων και μικρών να χαίρουν επειδή ο Ιεχωβά έφερε σε γέννησι τη βασιλική του κυβέρνησι, λέγοντας: «Ο Ιεχωβά ο ίδιος έγινε βασιλεύς! Ας αγάλλεται η γη· ας ευφραίνεται το πλήθος των νήσων. Διότι συ, Ιεχωβά, είσαι ύψιστος εφ’ όλην την γην· σφόδρα υπερυψώθης υπέρ πάντας τους θεούς.» (Ψαλμ. 97:1, 9, ΜΝΚ) Συνετοί είμεθα, πράγματι, αν χαίρωμε με πίστι για την ίδρυσι της βασιλείας του Θεού μάλλον παρά να λυπούμεθα για την επερχόμενη ανατροπή των βασιλειών του πονηρού αυτού κόσμου.

33. Τι κάνουν εκείνοι που χαίρουν, και ποιο υπήρξε το αποτέλεσμα της ενεργείας των αυτής;

³³ Τι κάνουν εκείνοι που χαίρουν; Από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το 1918 εκπληρώνουν κατ’ εξοχήν τον Ψαλμό 145:10-13 (ΜΝΚ): «Πάντα τα ποιήματά σου, Ιεχωβά, θέλουσι σε αινεί· και οι άνδρες του ελέους σου [η εκκλησία εκείνων που είναι στη διαθήκη της βασιλείας] θέλουσι σε ευλογεί· Την δόξαν της βασιλείας σου θέλουσι κηρύττει, και θέλουσι διηγείσθαι το μεγαλείόν σου· δια να γνωστοποιήσωσιν εις τους υιούς των ανθρώπου τας κραταιάς πράξεις αυτού και την δόξαν της μεγαλοπρεπείας της βασιλείας αυτού. Η βασιλεία σου βασιλεία πάντων των αιώνων, και η δεσποτεία σου εν πάση γενεά και γενεά.» Αυτή η διακήρυξις της δόξης της βασιλείας του Ιεχωβά με όλα τα πολλά μέσα κηρύγματος δεν έγινε ματαίως. Ήδη εκατοντάδες χιλιάδων υιών ανθρώπων, στους οποίους εγνωστοποιήθη η δόξα της μεγαλοπρεπείας της βασιλείας του Ιεχωβά σε περισσότερες από εκατό γλώσσες, επίστεψαν και εδέχθησαν το άγγελμα της Βασιλείας και χαίρουν γι^: αυτό. Επί πλέον, ενεργούν σύμφωνα μ’ αυτό εις εκπλήρωσιν της προσευχής του ψαλμωδού: «Το στόμα μου θέλει λαλεί την αίνεσιν του Ιεχωβά· και πάσα σαρξ ας εύλογή το όνομα το άγιον αυτού εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα.» (Ψαλμ. 145:21, ΜΝΚ) Και αυτοί επίσης έγιναν μάρτυρες της βασιλείας του Ιεχωβά.

34. Πώς η τάξις της νύμφης του Χριστού είναι θυγάτηρ Βασιλέως, και ποιοι τώρα ενώνονται μαζί της καθώς πλησιάζει στην ημέρα του γάμου της;

³⁴ Με ευφραντική γλώσσα το βιβλίο των Ψαλμών μιλεί γι’ αυτούς τους χαρούμενους συντρόφους του κηρύττοντος υπολοίπου των κληρονόμων της Βασιλείας. Το υπόλοιπο είναι οι τελευταίοι που απέμειναν επάνω στη γη από την τάξι που χαρακτηρίζεται ως η νύμφη του Χριστού. Αυτοί εγεννήθησαν ή απεκυήθησαν από τον Ιεχωβά Θεό μέσω του ζωοπαρόχου πνεύματός του και έτσι έγιναν ως «θυγάτηρ» του μεγάλου Βασιλείας της αιωνιότητος, Ιεχωβά, του παγκοσμίου Κυριάρχου. Τώρα που η βασιλεία του αγαπητού Υιού του Θεού, του Νυμφίου των, έχει ιδρυθή, πλησιάζει ο καιρός για τον γάμο των μαζί του στην «πρώτη ανάστασι». Τώρα, καθώς το υπόλοιπο της τάξεως της νύμφης πλησιάζει στην ημέρα του γάμου, μιλεί σε όλους όσοι αγαπούν τη θεία κυβέρνησι για τον Νυμφίον, ο οποίος έγινε Βασιλεύς στα δεξιά του Ιεχωβά στον ουρανό. Καθώς προχωρούν μέσα απ’ αυτόν τον κόσμο προς την τελική τους ένωσι με τον Νυμφίον, ενώνονται μαζί τους καλής θελήσεως σύντροφοι που επιθυμούν να γίνουν υπήκοοι του Νυμφίου Βασιλέως των. Αυτοί γίνονται σαν νεάνιδες παράνυμφοι του υπολοίπου.

35. Πώς περιγράφει ο Ψαλμός 45 αυτές τις νυμφικές συντρόφους, και πώς βρίσκονται τώρα στο παλάτι του βασιλέως;

³⁵ Ο Ψαλμός 45:13-15 περιγράφει και την τάξι της νύμφης και τις παρανύμφους με τα εξής ωραία λόγια: «Όλη η δόξα της θυγατρός του βασιλέως είναι έσωθεν [του οίκου]· το ένδυμα αυτής είναι χρυσοΰφαντον. Θέλει φερθή προς τον βασιλέα με ιμάτιον κεντητόν· παρθένοι σύντροφοι αυτής, κατόπιν αυτής, θέλουσι φερθή . . . εν ευφροσύνη και αγαλλιάσει· θέλουσιν εισέλθει εις το παλάτιον του βασιλέως.» Αυτές οι ούτως ειπείν παράνυμφοι από όλα τα έθνη προελέχθησαν έτσι ως ένα ευτυχές πλήθος ατόμων, σήμερα δε είναι ανέκφραστα ευτυχείς. Είναι ευτυχείς επειδή έχουν το προνόμιο να δώσουν στους άλλους τα αγαθά νέα της Βασιλείας σε στενή συνεργασία με το υπόλοιπο της τάξεως της νύμφης. Βρίσκονται στο παλάτι του παγκοσμίου Βασιλέως Ιεχωβά, επειδή βρίσκονται στον πνευματικό του ναό, προσφέροντάς του εκεί ιερή υπηρεσία συνεχώς.

36. Πώς εξεπληρώθη σ’ αυτούς ο Ψαλμός 22:27, 28;

³⁶ Αυτό το μεγάλο πλήθος παρανύμφων έρχεται από τα πέρατα της γης, στα οποία κηρύττεται το άγγελμα της Βασιλείας, και είναι μέλη όλων των φυλών των εθνών, διότι ο Θεός είναι αμερόληπτος απέναντι όλων. Έμαθαν για το όνομα του Ιεχωβά και απεμακρύνθησαν από τους ψευδείς θεούς που φέρουν άλλα ονόματα, για να λατρεύσουν τον Ιεχωβά ως Θεόν και να τον υπηρετήσουν ως δικαιωματικόν Βασιλέα. Σ’ αυτούς εκπληρώνεται ο Ψαλμός 22:27, 28 (ΜΝΚ): «Θέλουσιν ενθυμηθή, και επιστραφή προς τον Ιεχωβά, πάντα τα πέρατα της γης· και θέλουσι προσκυνήσει ενώπιόν σου πάσαι αι φυλαί των εθνών. Διότι του Ιεχωβά είναι η βασιλεία, και αυτός εξουσιάζει τα έθνη.»

ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΙ

37. Για να οδηγηθούμε στην ευτυχία, τι μας προμηθεύει το βιβλίο των Ψαλμών, όπως δείχνουν οι Ψαλμοί 1 και 2;

³⁷ Καθώς τα κοσμικά έθνη βασανίζονται μέσα στη δυσφορία των και στην αβεβαιότητα, και καθώς προχωρούν στην καταστροφή των στον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, μπορούμε να είμεθα ευτυχείς. Θέλομε να είμεθα ευτυχείς; Μπορούμε να είμεθα. Πώς; Υπάρχουν είκοσι τέσσερες μακαρισμοί στους Ψαλμούς, που μας λέγουν το μυστικό τού πώς να είμεθα ευτυχείς με την ευτυχία, η οποία ουδέποτε θα τελειώση. Είναι διδακτικό για μας ν’ ακούσωμε μερικούς από τους μακαρισμούς αυτούς! Το βιβλίο των Ψαλμών αρχίζει ακριβώς μ’ ένα μακαρισμό, «Μακάριος ο άνθρωπος, όστις δεν περιεπάτησεν εν βουλή ασεβών, και εν οδώ αμαρτωλών δεν εστάθη, και επί καθέδρας χλευαστών δεν εκάθισεν· αλλ’ εν τω νόμω του Ιεχωβά είναι το θέλημα αυτού, και εν τω νόμω αυτού μελετά ημέραν και νύκτα.» (Ψαλμ. 1:1, 2, ΜΝΚ) Ο μακαρισμός του Δευτέρου Ψαλμού είναι ένας μακαρισμός που όχι μόνο οι άρχοντες του κόσμου, αλλά και όλοι εμείς, κάτω από τη σκιά του Αρμαγεδδώνος, πρέπει να τον προσέξωμε: «Δουλεύετε τον Ιεχωβά εν φόβω, και αγάλλεσθε εν τρόμω. Φιλείτε τον Υιόν, μήποτε οργισθή, και απολεσθήτε εκ της οδού, όταν εξαφθή ταχέως ο θυμός αυτού. Μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επ’ αυτόν.»—Ψαλμ. 2:11, 12, ΜΝΚ.

38. Ποια περαιτέρω ευτυχία μνημονεύεται για μας στους Ψαλμούς 40, 41, 94, 112, 119;

³⁸ Δεν μπορούμε να προκαλούμε τον Θεό και να λέμε ψεύδη γι’ αυτόν, και να είμεθα ευτυχείς. «Μακάριος ο άνθρωπος όστις έθεσε τον Ιεχωβά ελπίδα αυτού, και δεν αποβλέπει εις τους υπερηφάνους, και εις τους κλίνοντας επί ψεύδη.» (Ψαλμ. 40:4, ΜΝΚ) Εκείνοι που απολαμβάνουν την ευτυχία του να δίδουν, θα διαφυλαχθούν μέσα από τον Αρμαγεδδώνα: «Μακάριος ο επιβλέπων εις τον πτωχόν· εν ημέρα θλίψεως θέλει ελευθερώσει αυτόν ο Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά θέλει φυλάξει αυτόν, και διατηρήσει την ζωήν αυτού· μακάριος θέλει είσθαι επί της γης· και δεν θέλεις παραδώσει αυτόν εις την επιθυμίαν των εχθρών αυτού.» (Ψαλμ. 41:1, 2, ΜΝΚ) Η διόρθωσις από τον Ιεχωβά έχει σκοπό να καταλήξη στην ευτυχία μας: «Μακάριος ο άνθρωπος, τον οποίον σωφρονίζεις, Ιεχωβά, και δια του νόμου σου διδάσκεις αυτόν· δια να αναπαύης αυτόν από των ημερών της συμφοράς, εωσού σκαφθή λάκκος εις τον ασεβή.» (Ψαλμ. 94:12, 13, ΜΝΚ) Υπακοή στη διαταγή του Θεού καταλήγει σε ασυνήθη ευτυχία: «Μακάριος ο άνθρωπος ο φοβούμενος τον Ιεχωβά· εις τας εντολάς αυτού ηδύνεται σφόδρα.» «Μακάριοι οι άμωμοι εν οδώ· οι περιπατούντες εν τω νόμω του Ιεχωβά· μακάριοι οι φυλάττοντες τα μαρτύρια αυτού, οι εκζητούντες αυτόν εξ όλης καρδίας.»—Ψαλμ. 112:1· 119:1, 2, ΜΝΚ.

39. Ποια κατάστασι θεωρούν μακαρία οι υλικώς πλούσιοι, αλλά τι λέγουν αντιθέτως οι μάρτυρες του Ιεχωβά;

³⁹ Οι υλικώς πλούσιοι μπορεί να κομπάζουν για τις οικογένειές των και για τα επίγεια υπάρχοντά των και μπορεί τότε να λέγουν: «Μακάριος ο λαός, όστις ευρίσκεται εν τοιαύτη καταστάσει!» Αλλ’ η πνευματικώς πλουσία κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά λέγει αντιθέτως: «Μακάριος ο λαός του οποίου ο Ιεχωβά είναι ο Θεός αυτού!» (Ψαλμ. 144:12-15, ΜΝΚ) «Μακάριος εκείνος, του οποίου βοηθός είναι ο Θεός του Ιακώβ· του οποίου η ελπίς είναι επί Ιεχωβά τον Θεόν αυτού· τον ποιήσαντα τον ουρανόν, και την γην.»—Ψαλμ. 146:5, 6, ΜΝΚ.

ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ

40. Καθώς πλησιάζομε την ημέρα του πολέμου του Ιεχωβά, τι πρέπει να κάνωμε για την ενοποίησί μας, και επομένως, ποια πρέπει να είναι η απόφασίς μας;

⁴⁰ Για την υψίστη ευτυχία μας τώρα και στον ερχόμενο κόσμο, οι Ψαλμοί χρησιμεύουν ως πιστός οδηγός σ’ εμάς όσον αφορά το ποιο είναι το θέλημα του Θεού για μας τώρα. Καθώς πλησιάζομε την ημέρα των ημερών, που ο Ιεχωβά θα κάμη να παύσουν οι πόλεμοι ως τα πέρατα της γης, κατασυντρίβοντας τους εξοπλισμούς του εχθρού και ενεργώντας να συμβούν εκπληκτικά γεγονότα στη γη, έχομε ανάγκη να τηρούμεθα ενωμένοι ως λαός του και να συνερχώμεθα μαζί τόσο συχνά, όσο αυτό μπορεί να διευθετηθή. «Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί!» (Ψαλμ. 133:1) Για να προαγάγωμε αυτή την καλωσύνη και την τερπνότητα του να συγκατοικούμε ενωμένοι, πρέπει να επιληφθούμε της ευκαιρίας και να οικοδομούμε ο ένας τον άλλον ως ομόπιστοι και σύνδουλοι. Συνερχόμεθα, όχι μόνο για να αινούμε τον παγκόσμιο Κυρίαρχο, και τη βασιλεία του, αλλά και για να βοηθήσωμε ο ένας τον άλλον να τον αινή ενώπιον ανθρώπων έξω από τη θεοκρατική οργάνωσι, οι οποίοι έχουν ανάγκην σωτηρίας. Η απόφασίς μας πρέπει να είναι: «Αλλ’ εγώ θέλω περιπατεί εν τη ακεραιότητί μου· λύτρωσόν με, και ελέησόν με. Ο πους μου βεβαίως θέλει ίστασθαι εις επίπεδον τόπον· μεταξύ του πλήθους των εκκλησιαζομένων θέλω ευλογεί τον Ιεχωβά.» (Ψαλμ. 26:11, 12, ΜΝΚ) «Εγώ θέλω σε υμνεί εν μεγάλη συνάξει· μεταξύ πολυαρίθμου λαού θέλω σε υμνεί.»—Ψαλμ. 35:18.

41. Τι πρέπει να προσκαλέσωμε τους απ’ έξω ανθρώπους να κάμουν, καθώς δείχνουν οι Ψαλμοί 107 και 149;

⁴¹ Πρέπει να προσκαλέσωμε τους ατυχείς ανθρώπους που βρίσκονται σε σύγχυσι και σε κίνδυνο έξω από τη θεοκρατική οργάνωσι, να ενωθούν μαζί μας στις χαρούμενες, εποικοδομητικές συναθροίσεις μας: «Ας υμνολογώσιν εις τον Ιεχωβά τα ελέη αυτού, και τα θαυμάσια αυτού τα προς τους υιούς των ανθρώπων· και ας υψόνωσιν αυτόν εν τη συνάξει του λαού, και εν τω συνεδρίω των πρεσβυτέρων ας αινώσιν αυτόν.» (Ψαλμ. 107:31, 32, ΜΝΚ) «Αινείτε τον Γιάχ! Ψάλατε εις τον Ιεχωβά ωδήν νέαν, την αίνεσιν αυτού εν τη συνάξει των οσίων. Ας ευφραίνεται ο Ισραήλ εις τον Ποιητήν αυτού· οι υιοί της Σιών ας αγάλλωνται εις τον Βασιλέα αυτών.»—Ψαλμ. 149:1, 2, ΜΝΚ.

42. Πώς ο Ιεχωβά απεχώρισε τον λαό του από τα έθνη και τον έθεσε σε μια νεογέννητη γη;

⁴² Ανόμοια με τον αρχαίον Ισραήλ, εμείς δεν κατοικούμε όλοι εντελώς μόνοι μας σε μια χώρα, ζώντας μόνοι μας και μη έχοντας καμμιά σχέσι με τα έθνη που βρίσκονται έξω από τα σύνορά μας. Ζούμε διασκορπισμένοι τριγύρω στη γη ανάμεσα σε κοσμικούς λαούς, στων οποίων τις ασεβείς πράξεις και δοξασίες και εθνικιστικές υπερηφάνειες και φιλοδοξίες πρέπει ν’ αντισταθούμε. Ο Ιεχωβά, όμως, έχει αποχωρίσει τον λαό του από αυτόν τον κόσμο, με την αλήθειά του, η οποία τον κατέστησε ελεύθερον, και με την οργάνωσί του σε τρόπο ώστε να μπορούν όλοι να ενεργούν μαζί πράττοντας το ένα θέλημά του γι’ αυτούς. Σ’ αυτή την ημέρα του Ιεχωβά, ο Θεός παρήγαγε το έθνος του, το έθνος του πνευματικού Ισραήλ, έθνος όχι αιχμάλωτο σε οποιοδήποτε από τα έθνη του κόσμου τούτου. Τους έδωσε μια πνευματική θέσι ενώπιόν του, μια θεοκρατική θέσι που δεν κατέχεται από κανέναν άλλον επάνω στη γη, έτσι ώστε έκαμε, ούτως ειπείν, να ‘γεννηθή μια γη’ σ’ αυτή τη μεγάλη ημέρα του Ιεχωβά για να διαμένουν εκεί. Σ’ αυτή τη γη έφερε τα πνευματικά τέκνα της γυναικός του Σιών, και εκεί συνήθροισε μαζί τους εκατοντάδες χιλιάδων παρεπιδήμους καλής θελήσεως.

43. Για να εκτιμούμε την πνευματική μας εθνικότητα, τι είναι ανάγκη να πράττωμε, και ποια ευλογία προκύπτει για μας από τα να ενεργούμε έτσι;

⁴³ Εμείς, για να εκτιμούμε την πνευματική εθνικότητά μας, την εθνική μας ενότητα, είναι ανάγκη να συνερχώμεθα τακτικά στις συναθροίσεις μας. Εκεί είναι το κατάλληλο μέρος για να μιλούμε για τον Θεό ο οποίος μας έκαμε ωργανωμένο λαό του. Εκεί, ενώπιον των αδελφών μας και μαζί με τους αδελφούς μας εν πίστει πρέπει να εκφράζωμε τη χαρά μας για τον Ιεχωβά, ο οποίος έγινε Βασιλεύς μας από το 1914. Η ευλογία που θα προκύψη απ’ αυτό για μας θα είναι το να γίνη βαθύτερη η αγάπη μας γι’ αυτόν και τον Χριστό του και για τους αδελφούς μας, και το να ενισχυθή ο δεσμός μας προς αλλήλους, ώστε να μένωμε προσκολλημένοι μαζί απέναντι όλου του κόσμου, ο οποίος είναι ενωμένος εναντίον του Ιεχωβά και εναντίον μας ως μαρτύρων του.

44. Τι είναι εκείνο που διατασσόμεθα να πράξωμε βγαίνοντας από τις συναθροίσεις μας, και, σύμφωνα με τον Ψαλμό 68:11, 12, ποιες λαμβάνουν επίσης μέρος σ’ αυτό;

⁴⁴ Από τις συναθροίσεις μας διατασσόμεθα να εξέλθωμε και να δώσωμε μαρτυρία και να σαλπίσωμε προειδοποίησι σε όλα τα έθνη για τελευταία φορά, επειδή το πλήρες τέλος των έχει ορισθή για τον Αρμαγεδδώνα. Με πίστι, κάτω από το φως της προφητείας, βλέπομε τη νίκη του Ιεχωβά και μπορούμε να χαίρωμε για το τι θα σημαίνη η νίκη αυτή για την παγκόσμια κυριαρχία του και για την ευλογία όλων εκείνων που τον αγαπούν και τον υπηρετούν. Καθώς βγαίνομε στον τομέα μας για να δώσωμε μαρτυρία δημοσία και από σπίτι σε σπίτι, Αυτός μας δίδει το θριαμβευτικό του άγγελμα σήμερα. Οι γυναίκες, και όχι μόνο οι άνδρες που συνήθως διεξάγουν τον αγώνα, πρέπει να ενωθούν σ’ αυτή τη θριαμβευτική διακήρυξι. Ο Ψαλμός 68:11, 12 (ΜΝΚ) επηλήθευσε από αυτή την άποψι: «Ο Ιεχωβά ο ίδιος δίδει τον λόγον· αι ευαγγελιζόμεναι είναι στράτευμα μέγα. Βασιλείς στρατευμάτων φεύγοντες φεύγουσιν. Η δε διαμένουσα εν τη οικία συμμετέχει εις τα λάφυρα.» Στα σπίτια μας, επίσης, πρέπει να πούμε για τις θεοκρατικές μας νίκες στη διακήρυξι των αγαθών νέων της θριαμβευούσης βασιλείας του Ιεχωβά.

45. Πού απαντάται για πρώτη φορά η έκφρασις «Αλλελουγιάχ», και πόσες φορές μας δίδεται αυτή η πρόσκλησις στους Ψαλμούς, άσχετα με την ηλικία μας ή το φύλον μας;

⁴⁵ Κυττάζοντας προς τα εμπρός στη νίκη του Ιεχωβά κατά τον Αρμαγεδδώνα, όπως έκαμε και ο ψαλμωδός, μπορούμε να ενωθούμε μαζί του στο να πούμε: «Οι αμαρτωλοί θα εκλείψωσιν από της γης, και οι ασεβείς δεν θα υπάρχωσι πλέον. Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Ιεχωβά. Αινείτε τον Γιάχ!» (Ψαλμ. 104:35, ΜΝΚ) Εδώ για πρώτη φορά απαντάται το ιερό αυτό Εβραϊκό επιφώνημα, Αλλελουγιάχ!, όπου το όνομα Γιάχ είναι η συντετμημένη μορφή του «Ιεχωβά». Σήμερα, εμείς που εδώσαμε μαρτυρία για τη γέννησι της βασιλείας του και που εδοκιμάσαμε τόσες ευλογίες κάτω απ’ αυτήν, έχομε κάθε λόγο να αινούμε τον Ιεχωβά. Σ’ αυτό το τελικό μέρος του βιβλίου των Ψαλμών, μας δίδεται είκοσι τρεις φορές αυτή η πρόσκλησις για αίνο, Αλληλούια! Όλοι όσοι ζουν επάνω στη γη σήμερα προσκαλούνται να αινέσουν τον παγκόσμιον Κυρίαρχον, άσχετα με τη θέσι που κατέχουν επάνω στη γη, άσχετα με το ποια είναι η ηλικία των ή το φύλον των. «Αινείτε τον Ιεχωβά εκ της γης, . . . Βασιλείς της γης, και πάντες λαοί· άρχοντες, και πάντες κριταί της γης· νέοι τε και παρθένοι, γέροντες μετά νεωτέρων· ας αινώσι το όνομα του Ιεχωβά· διότι το όνομα αυτού μόνου είναι υψωμένον· η δόξα αυτού είναι επί την γην και τον ουρανόν. Και αυτός ύψωσε κέρας εις τον λαόν αυτού, ύμνον εις πάντας τους οσίους αυτού, εις τους υιούς Ισραήλ, λαού όστις είναι πλησίον αυτού. Αινείτε τον Γιάχ [Αλληλούια].»—Ψαλμ. 148:7-14, ΜΝΚ.

46. Τι είναι τώρα καιρός να πράξωμε σύμφωνα με τις πέντε δοξολογίες του βιβλίου των Ψαλμών;

⁴⁶ Πλησιάζομε στο τέλος του καιρού της συντελείας αυτού του παλαιού κόσμου και των βασιλειών του. Ο καιρός παρήλθε οριστικά για τον αίνο ανθρώπων και ανθρωπίνων οργανώσεων και ιδρυμάτων. Είναι ο κρίσιμος καιρός για όλους όσοι θέλουν να ζουν για να αινούν τον Δημιουργό μας και Κυρίαρχον. Είναι η σπουδαία ευκαιρία για μας να προσέξωμε την πρόσκλησι να τον ευλογούμε. Το βιβλίο των Ψαλμών διαιρείται σε πέντε μέρη από πέντε δοξολογίες ή πέντε απαγγελίες ευλογίας στον ένα ζώντα και αληθινό Θεό, Ιεχωβά· η πρώτη δοξολογία βρίσκεται στο τέλος του Ψαλμού 41, η δευτέρα στο τέλος του Ψαλμού 72, η τρίτη στο τέλος του Ψαλμού 89, η τετάρτη στο τέλος του Ψαλμού 106, και η πέμπτη περατώνει ολόκληρο το βιβλίο των Ψαλμών. Είναι πράγματι ολόκληρος ο Ψαλμός 150. Αυτός περιλαμβάνει κάθε τι που βρίσκεται στην έκτασι των ουρανών και επάνω στη γη, στην πρόσκλησί του προς όλους να ενωθούν σ’ ένα μεγαλειώδες Αλληλούια. «Αινείτε τον Γιάχ, σεις λαοί! Αινείτε τον Θεόν εν τω αγιαστηρίω αυτού· αινείτε αυτόν εν τω στερεώματι της δυνάμεως αυτού . . . . Πάσα πνοή ας αινή τον Γιάχ. Αινείτε τον Γιάχ [Αλληλούια]!»—Ψαλμ. 150:1-6, ΜΝΚ.

47. Τι απαιτεί ο Ψαλμός 150, και επομένως, σε τι πρέπει να προβούμε;

⁴⁷ Τούτο απαιτεί διεθνή αίνον τώρα, σήμερα, στον ένα Θεό. Αυτό αισθανόταν απέναντί Του ο θεόπνευστος ψαλμωδός. Αυτό αισθανόμεθα απέναντι Εκείνου ο οποίος είναι άξιος παγκοσμίου αίνου. Εμπρός, λοιπόν, με το προστεταγμένο κήρυγμα του ευαγγελίου της Βασιλείας στους ανθρώπους όλων των εθνών για τελική μαρτυρία, για να μπορέσουν οι ευγνώμονες να ενωθούν στο παγκόσμιο Αλληλούια προς εκπλήρωσιν αυτής της προφητείας και να αναπέμπουν τον αίνον του Ιεχωβά για πάντα στον νέον του κόσμο!

[Υποσημειώσεις]