Μήπως Ενοχλείσθε;

ΑΠΟ πολλές χώρες έρχονται παρόμοιες ειδήσεις. Η ανεντιμότης έχει γίνει πληγή. Πολλοί άνθρωποι κλέβουν στα καταστήματα. Οι εργοδότες διαπιστώνουν ότι υφίστανται μεγάλες απώλειες λόγω της κλοπής των υπαλλήλων. Η δωροδοκία έγινε συνήθεια στον κόσμο των επιχειρήσεων. Η απάτη, ο εκβιασμός και η κατάχρησις αφθονούν. Γενικά φαίνεται ότι η πλειονότης δεν τιμωρείται για την ανεντιμότητά της. Ακόμη και μεταξύ εκείνων που συλλαμβάνονται, λίγοι τιμωρούνται στον βαθμό που αξίζουν λόγω των εγκλημάτων τους.

Πώς επηρεάζει εσάς αυτή η ηθική κατάρρευσις; Πολλοί έχουν την τάσι να λέγουν, «Τι ωφελεί να είναι κανείς έντιμος;» Αρχίζουν να κοιτούν με φθόνο την ευημερία των ανόμων. Αλλά πρέπει να φθονούμε την επιτυχία των ανέντιμων ανθρώπων;

Πριν από πολλούς αιώνες, εδόθη μια θεόπνευστη απάντησις σ’ αυτό το ερώτημα. Και δικαιολογημένα, διότι η ηθική διαφθορά δεν είναι κάτι καινούργιο. Ήταν πηγή ενοχλήσεως για τους δίκαιους ανθρώπους σ’ όλη τη διάρκεια των πολλών αιώνων της ανθρώπινης υπάρξεως. Πριν από 3.000 και πλέον χρόνια, ο θεοφοβούμενος Βασιλεύς Δαβίδ παραδείγματος χάριν, παρετήρησε την ανομία μεταξύ του λαού του, των Ισραηλιτών. Κάτω από έμπνευσι, έδωσε θαυμάσιες συμβουλές σχετικά με το πώς να διατηρούμε μια κατάλληλη πορεία όταν βλέπωμε τους αδικοπραγούντες να ευημερούν.

Ο Δαβίδ παρώτρυνε: «Μη αγανάκτει δια τους πονηρευομένους, μηδέ ζήλευε τους εργάτας της ανομίας. Διότι ως χόρτος ταχέως θέλουσι κοπή, και ως χλωρά βοτάνη θέλουσι καταμαρανθή.» (Ψαλμ. 37:1, 2) Πράγματι, τι θα κερδίση πραγματικά κανείς με το ν’ ανησυχή υπερβολικά για τον τρόπο με τον οποίον φαίνεται ότι οι άνομοι διαφεύγουν την τιμωρία; Αν φθονούμε τον πλούτο που έχουν, τι θ’ αλλάξη μ’ αυτό; Τίποτα, στην πραγματικότητα, αλλά θα κάνωμε τον εαυτό μας δυστυχισμένο και ανικανοποίητο. Έτσι, η πιο συνετή πορεία είναι να έχωμε κατά νου ότι η υλική ευημερία των αδικοπραγούντων είναι απλώς προσωρινή. Ακόμη κι αν δεν συλληφθούν από τη δικαιοσύνη, δεν μπορούν να επεκτείνουν τη ζωή τους επ’ άπειρον. Λόγω της σύντομης διάρκειας της ανθρώπινης ζωής, οι ασεβείς είναι σαν χλόη που, όταν κοπή, γρήγορα μαραίνεται. Μοιάζουν με τη χλωρή βοτάνη που μαραίνεται όταν μείνη χωρίς νερό. Όπως ακριβώς οι παραβάτες φθάνουν στο τέλος τους, έτσι και το παράνομο κέρδος τους.

Ένα άλλο πράγμα που θα μας εμποδίση να φθονούμε τους αδικοπραγούντες, είναι ν’ αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι ο Ύψιστος μπορεί και θα διορθώση τα ζητήματα στον ωρισμένο του καιρό. Ο ψαλμωδός συνέχισε: «Έλπιζε επί Κύριον και πράττε το αγαθόν· κατοίκει την γην και νέμου την αλήθειαν.» (Ψαλμ. 37:3) Πεπεισμένοι ότι ο Ιεχωβά Θεός θα διορθώση τα ζητήματα, πρέπει να εξακολουθούμε να κάνωμε το ορθό και να μην αφήνωμε τη φαινομενική επιτυχία των παράνομων ανθρώπων να μας κάνη να παρεκκλίνωμε από την ορθή πορεία. Ο ψαλμωδός, επίσης, παρώτρυνε να ‘κατοικούμε την γην’ (προφανώς αναφερόμενος εδώ στη γη όπου βρισκόταν το σπίτι του Δαβίδ και, επομένως, στην περίπτωσί μας, στον τόπο κατοικίας μας). Ενώ θα εξακολουθούμε να ζούμε μεταξύ ανόμων, πρέπει να εμπιστευώμεθα στη θεία βοήθεια και ν’ αποδεικνυώμεθα πιστοί ή ευθείς σε ό,τι κι αν κάνωμε.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα διατηρούμε μια θαυμάσια σχέσι με τον Δημιουργό—κάτι που έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από τα υλικά πράγματα. Ο ψαλμωδός έδωσε την εξής συμβουλή: «Και ευφραίνου εν Κυρίω, και θέλει σοι δώσει τα ζητήματα της καρδίας σου. Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου και έλπιζε επ’ αυτόν, και αυτός θέλει ενεργήσει· και θέλει εξαγάγει ως φως την δικαιοσύνην σου και την κρίσιν σου ως μεσημβρίαν.»—Ψαλμ. 37:4-6.

Σύμφωνα μ’ αυτά τα λόγια, η πραγματική μας ευχαρίστησις, απόλαυσις ή ευτυχία πρέπει να βρίσκεται στον Θεό μας, στο ότι τον υπηρετούμε με πιστότητα. Αν στεκώμεθα επιδοκιμασμένοι ενώπιον του, εκείνος θα μας δώση ‘τα ζητήματα της καρδιάς μας,’ καθώς θ’ αναπέμπωμε τα αιτήματά μας προς Αυτόν σε αρμονία με το θέλημά του. (1 Ιωάν. 5:14, 15) Μπορούμε ν’ αναθέτωμε σ’ αυτόν ό,τι βάρη ή φροντίδες έχομε, εμπιστευόμενοι όλες τις υποθέσεις μας στα χέρια του και αποβλέποντας στη βοήθεια, καθοδηγία και κατεύθυνσί του. Αν βασιζώμεθα σ’ αυτόν, εκείνος οπωσδήποτε θα ενεργήση προς όφελός μας. Μολονότι μπορεί να κακοπαρασταθούμε από άλλους και η ευθεία διαγωγή μας μπορεί να αμαυρωθή σαν από μια σκοτεινή κηλίδα, ο Ιεχωβά Θεός, στον ωρισμένο του καιρό, θα κάνη τη δικαιοσύνη μας να λάμψη φωτεινά και ζωηρά όπως η λιακάδα το μεσημέρι.

Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ

Αλλά προτού έλθη αυτή η διεκδίκησις, τι πρέπει να κάνωμε; Ο ψαλμωδός απαντά: «Αναπαύου επί τον Κύριον και πρόσμενε αυτόν· μη αγανάκτει δια τον κατευοδούμενον εν τη οδώ αυτού, δια άνθρωπον πράττοντα παρανομίας. Παύσον από θυμού και άφες την οργήν· μηδόλως αγανάκτει, ώστε να πράττης πονηρά. Διότι οι πονηρευόμενοι θέλουσιν εξολοθρευθή· οι δε προσμένοντες τον Κύριον, ούτοι θέλουσι κληρονομήσει την γην.»—Ψαλμ. 37:7-9.

Τι μας λέγει εδώ ο ψαλμωδός; Τονίζει ότι πρέπει να περιμένωμε υπομονητικά τον Ιεχωβά Θεό να ενεργήση στον ωρισμένο του καιρό, και να μην εκφράζωμε παράπονα. Πρέπει να συγκρατούμεθα ώστε να μην οργιζώμεθα με την επιτυχία των ανέντιμων ανθρώπων ώστε να ενεργούμε βιαστικά και να διακινδυνεύωμε τη στάσι μας ενώπιον του Θεού. Εκείνο που θα μας βοηθήση, απ’ αυτή την άποψι, είναι να έχωμε κατά νου ότι οι παράνομοι θα εκκοπούν. Ακόμη και στη φυσιολογική διαδικασία των ζητημάτων, η παράνομη ενέργεια εργάζεται εναντίον της επιμηκύνσεως της ζωής. Το άτομο που κάνει μια άσωτη ζωή, παραδείγματος χάριν, θα πεθάνη πολύ γρηγορώτερα από ό,τι θα πέθαινε αν έκανε μια έντιμη ζωή. Έτσι, γενικά, εκείνοι που ελπίζουν ή εμπιστεύονται στον Θεό απολαμβάνουν μια μακρότερη, πιο ικανοποιητική ζωή.

Στην περίπτωσι των Ισραηλιτών, στους οποίους απευθύνθηκαν αρχικά τα λόγια του ψαλμωδού, το αν θα συνέχιζαν να ζουν στη Γη της Επαγγελίας και αν θ’ απελάμβαναν μακροβιότητα, εξηρτάτο από την υπακοή τους στον Θεό. Η συνεχής παρανομία, εξ άλλου, θα είχε ως αποτέλεσμα ν’ αποσύρη ο Θεός την ευλογία του και την προστασία του. Συχνά αυτό εσήμαινε θάνατο στα χέρια των εχθρικών εθνών ή από πείνα και ασθένεια.—Λευιτ. 26:3-39· Αμώς 4:6-5:3.

Ο ψαλμωδός Δαβίδ, από τη δική του πείρα στη ζωή, αντελήφθη ότι τελικά είναι πάντοτε καλύτερο να συμμορφώνεται κανείς με τις δίκαιες εντολές του Θεού. Δήλωσε: «Νέος ήμην και ήδη εγήρασα, και δεν είδον δίκαιον εγκαταλελειμμένον ουδέ το σπέρμα αυτού ζητούν άρτον. Παρατήρει τον άκακον και βλέπε τον ευθύν, ότι εις τον ειρηνικόν άνθρωπον θέλει είσθαι εγκατάλειμμα· οι δε παραβάται θέλουσιν όλως εξολοθρευθή· των ασεβών το εγκατάλειμμα θέλει αποκοπή.»—Ψαλμ. 37:25, 37, 38.

Εκείνοι που γέρασαν στην υπηρεσία του Ιεχωβά στους σύγχρονους καιρούς είχαν την ίδια πείρα. Ο Ιεχωβά τους υπεστήριξε σε καιρούς δυσκολιών, και πολλοί απ’ αυτούς παρέστησαν μάρτυρες του θανάτου καταπιεστικών ηγετών οι οποίοι ήθελαν να τους εξαλείψουν. Καθώς αυτοί οι άμωμοι δούλοι του Θεού ανατρέχουν στο παρελθόν αναπολώντας αυτά που συνέβησαν, μπορούν να διακρίνουν πώς η ζωή τους εξελίχθηκε πολύ καλά.

Το γεγονός ότι είναι ακόμη ζωντανοί αποδεικνύει ότι ο Θεός τους παρέσχε αυτά που εχρειάζοντο. Απόλαυσαν ειρήνη, μια εσωτερική ηρεμία και ησυχία. Γιατί; Επειδή διατήρησαν μια αγαθή συνείδησι και επροφυλάχθηκαν από τις ανησυχίες μιας ζωής που επίκεντρό της είναι αποκλειστικά η επιδίωξις υλικών αγαθών και έχει μόνο τον θάνατο εν όψει. Επί πλέον, με εμπιστοσύνη αποβλέπουν στο μέλλον, όταν ο Ιεχωβά Θεός θα χρησιμοποιήση τον Υιόν του Ιησού Χριστό και τις αγγελικές του δυνάμεις για να εκριζώση όλη τη διαφθορά και τους παράνομους από το πρόσωπο της γης και να τους φέρη σε μια εποχή διαρκούς ειρήνης.—2 Θεσ. 1:6-10.

Πράγματι, τα λόγια του ψαλμωδού μας βοηθούν να δούμε τη ζωή ρεαλιστικά. Ναι, είναι ενοχλητικό, στην πραγματικότητα απογοητευτικό, να βλέπωμε τους ανόμους να ευημερούν. Αλλά δεν πρόκειται να κερδίσωμε τίποτα με το να ανησυχούμε υπερβολικά γι’ αυτό. Το να στραφούμε εμείς οι ίδιοι σε αδικοπραγία θα κατέστρεφε τη σχέσι μας με τον Δημιουργό. Η σοφή πορεία, λοιπόν, είναι να υπομένωμε, πεπεισμένοι ότι ο Θεός θα ενεργήση και ότι το μέλλον μας είναι ασφαλές όταν αναθέτωμε όλες τις υποθέσεις μας σ’ αυτόν.