Αφιέρωση—Σε Ποιον; Γιατί;

«Σεις όμως είσθε ‘γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον [καθαγιασμένο έθνος· αφιερωμένο έθνος], λαός εις περιποίησιν [που αποκτήθηκε για ιδιαίτερο σκοπό]’.»—1 Πέτρου 2:9, Μετάφραση Νέου Κόσμου· Η Βίβλος της Ιερουσαλήμ· Η Νέα Αγγλική Βίβλος.

 1, 2. (α) Ανήκε μήπως ο Αβραάμ Λίνκολν σε καμιά εκκλησία του Χριστιανικού κόσμου, και ωστόσο στην ομιλία του στο Γκέττυσμπουργκ πώς αναφέρθηκε στο έθνος του οποίου ήταν πρόεδρος; (β) Ποια ενέργεια αντανακλά την εμπιστοσύνη αυτού του έθνους στον Θεό, και πώς θα είναι «για τον λαό» η κυβέρνηση που θα έρθει μετά την παγκόσμια θλίψη;

ΑΠ’ ΟΛΕΣ τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου, καμιά τους δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο 16ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ήταν μέλος της. Και όμως, όταν ο Αβραάμ Λίνκολν, ένας άνθρωπος που διάβαζε τη Γραφή, έδωσε την περίφημη ομιλία του στο Γκέττυσμπουργκ στις 19 Νοεμβρίου 1863 είπε τα ακόλουθα δυνατά λόγια:

«Ογδόντα εφτά χρόνια πριν οι πατέρες μας δημιούργησαν πάνω σ’ αυτή την ήπειρο, ένα νέο έθνος, που είχε συλληφθεί σαν ιδέα με την Ελευθερία κατά νου, και ήταν αφιερωμένο στην αρχή ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι . . . Αλλά, με μια μεγαλύτερη έννοια, δεν μπορούμε να αφιερώσουμε—δεν μπορούμε να καθαγιάσουμε—να κάνουμε άγιο—αυτό το χώμα. Οι γενναίοι άνδρες, ζωντανοί και νεκροί, που αγωνίστηκαν εδώ, το έχουν καθαγιάσει, πολύ περισσότερο από όσο οι δικές μας φτωχές δυνάμεις μπορούν να προσθέσουν ή να αφαιρέσουν απ’ αυτόν τον καθαγιασμό. . . . Και σε μας τους ζωντανούς εναπόκειται, μάλλον, να αφιερωθούμε στο ημιτελές έργο το οποίο μέχρι τώρα προώθησαν ευγενώς όσοι αγωνίστηκαν εδώ. Σε μας μάλλον εναπόκειται να αφιερωθούμε στο μεγάλο καθήκον που μένει μπροστά μας . . .»

² Από τον καιρό που δόθηκε ή ομιλία αυτή στο πεδίο της μάχης του Γκέττυσμπουργκ, στην Πενσυλβανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν διαψεύσει το ρητό που είναι γραμμένο στο χαρτονόμισμα του δολλαρίου τους, «Στον Θεό Εμπιστευόμαστε». Παρά την αφιέρωση του προέδρου και οποιωνδήποτε άλλων ειλικρινών Αμερικανών στην κυβέρνησή τους, αυτή η «κυβέρνηση του λαού, (που προέρχεται) από το λαό» θα «χαθεί από τη γη». Ευτυχώς, «για τον λαό» αυτή δε θα είναι μια μόνιμη συμφορά, γιατί θ’ ακολουθήσει η ανώτατη βασιλική κυβέρνηση του Θεού με το Βασιλιά που εκείνος διορίζει, τον Ιησού Χριστό, για την ευλογία όλων των κατοίκων αυτής της γης, συμπεριλαμβανομένης και της Αμερικανικής ηπείρου.

 3, 4. (α) Ποιο «έθνος» θα έρθει κατόπιν στο προσκήνιο; (β) Από ποια λόγια του Ιεχωβά προς το λαό Ισραήλ παρέθεσε ο Πέτρος σχετικά μ’ αυτό το νέο «έθνος»;

³ Τότε ένα καινούργιο έθνος θα έρθει στο προσκήνιο. Ποιο έθνος είναι αυτό; Είναι εκείνο στο οποίο απευθύνθηκαν τα παρακάτω θεόπνευστα λόγια: «Σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός εις περιποίησιν [που αποκτήθηκε για ιδιαίτερο σκοπό, ΜΝΚ].»—1 Πέτρου 2:9.

⁴ Μ’ αυτά τα λόγια ο απόστολος Πέτρος αναφέρει εκφράσεις που χρησιμοποίησε ο Θεός για τον εκλεκτό Του λαό Ισραήλ, που βρισκόταν τότε στο Όρος Σινά στην Αραβία, όπως αναγράφεται στην Έξοδο 19:5, 6. Εκεί διαβάζουμε: «Τώρα λοιπόν, εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, θέλετε είσθαι εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών· διότι ιδική μου είναι πάσα η γη· και σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα, και έθνος άγιον.»

 5. Από Γραφική άποψη, οι λέξεις «καθαγιάζω» και «αφιερώνω» σημαίνουν το ίδιο πράγμα;

⁵ Στην Έξοδο 19:6 και 1 Πέτρου 2:9, που αναφέρθηκαν πριν, μερικές μεταφράσεις κάνουν πιο δυνατή την απλή φράση «έθνος άγιον», μεταφράζοντάς τη «καθαγιασμένο έθνος» ή«αφιερωμένο έθνος».a (Δείτε τη Βίβλο της Ιερουσαλήμ· Μόφφατ· Νόξ· τη Νέα Αγγλική Βίβλο.) Αν οι Ισραηλίτες δέχονταν τις αρχές του Ιεχωβά και ζούσαν σύμφωνα μ’ αυτές, αυτό θα τους ξεχώριζε σαν ένα καθαγιασμένο ή αφιερωμένο λαό. Ο Θεός μπορεί να «καθαγιάσει» ή να «αφιερώσει» ένα πράγμα, ένα άτομο ή μια ομάδα ανθρώπων. Από την άποψη του Θεού, οι δυο αυτές λέξεις μπορούν να σημαίνουν βασικά το ίδιο πράγμα. Ωστόσο, οι ατελείς άνθρωποι, ενώ δεν μπορούν να «καθαγιάσουν» τίποτε, κάνοντάς το καθαρό για ένα ιερό σκοπό, μπορούν κατάλληλα και με αγάπη να «αφιερώσουν» κάτι, όπως και τον εαυτό τους.

 6. (α) Όταν έλεγαν, «Πάντα όσα είπεν ο Κύριος, θέλομεν πράξει», σε ποια ενέργεια προέβαινε το έθνος Ισραήλ, και ατομικά και σαν σύνολο; (β) Σε ποια διευθέτηση τους έφερε ο Θεός χωρίς πίεση;

⁶ Ο Θεός έδωσε την ευκαιρία στους απελευθερωμένους Ισραηλίτες να γίνουν ένα έθνος άγιο για εκείνον, με τον όρο να ‘υπακούουν εις την φωνήν του και να φυλάττουν την διαθήκην του’. Και να τι απάντησαν: «Πάντα όσα είπεν ο Κύριος, θέλομεν πράξει.» Έτσι, και ατομικά αλλά και σαν σύνολο, αφιερώθηκαν στον Σωτήρα τους, τον Ιεχωβά Θεό, αμετάκλητα. Αν και ο Ιεχωβά τους είχε ήδη διαλέξει επειδή ήταν οι φυσικοί απόγονοι του Αβραάμ, και τους είχε θαυματουργικά απελευθερώσει από την Αίγυπτο μέσα από την Ερυθρά Θάλασσα, ωστόσο περίμενε από τους Ισραηλίτες να αφιερωθούν σ’ αυτόν και στη λατρεία του εθελοντικά. Πάνω στη βάση αυτή έγιναν λαός της διαθήκης του Ιεχωβά. Σχετικά μ’ αυτό, διαβάζουμε:

«Αφού πάσα εντολή του νόμου ελαλήθη υπό του Μωυσέως προς πάντα τον λαόν, λαβών το αίμα των μόσχων και των τράγων, με ύδωρ και μαλλίον κόκκινον και ύσσωπον, ερράντισεν και αυτό το βιβλίον και πάντα τον λαόν λέγων, ‘Τούτο είναι το αίμα της διαθήκης, την οποίαν διέταξεν εις εσάς ο Θεός’».—Εβραίους 9:19, 20· Έξοδος 24:1- 8.

 7. (α) Ποια θα ήταν η κατάσταση των Ιουδαίων στις επόμενες γενιές; (β) Πώς θα μπορούσαν να χάσουν την κατάσταση αφιερώσεως στην οποία βρίσκονταν;

⁷ Οι μετέπειτα γενιές των Ιουδαίων θα γεννιούνταν μέσα σ’ αυτό το αφιερωμένο έθνος και, συνεπώς, σε μια σχέση αφιερώσεως στον Θεό. Αλλά ατομικά ο καθένας όταν θα έφθαναν σε μια ηλικία ευθύνης, θα έπρεπε να μιμηθούν εκείνους τους Ιουδαίους στο Όρος Σινά, αποδεικνύοντας με την υποκίνηση της καρδιάς τους και με τις πράξεις τους ότι ήταν πραγματικά αφιερωμένοι στον Ιεχωβά για να συνεχίσουν να στέκονται καλά μέσα σ’ αυτό το άγιο έθνος. Πραγματικά, περιλαμβανόταν η ευημερία τους σαν έθνος και η ίδια τους η ζωή. Αυτό αληθεύει γιατί ο Θεός μπορεί ν αφαιρέσει την ιερή, την άγια κατάσταση που αποδίδει σ’ ένα λαό, αν αυτός αποδειχθεί αναξιόπιστος, και να μεταθέσει αυτό το προνόμιο σ’ όσους αποδείχνονται άξιοι. Γι’ αυτό ο απόστολος Πέτρος έφθασε να εφαρμόσει τα λόγια που αρχικά είπε ο Θεός στον φυσικό Ισραήλ, ότι δηλαδή θα τους έκανε για τον εαυτό του «βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον», στο νέο Χριστιανικό έθνος που ήρθε σε ύπαρξη την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. Πώς έγινε αυτή η μετάθεση της ιδιότητας του άγιου;

 8. (α) Όταν ο Πέτρος έγραφε την πρώτη του εμπνευσμένη επιστολή, ποια συμφορά πλησίαζε στον Ισραήλ, και ποια σχέση δεν είχαν πια οι Ιουδαίοι με τον Ιεχωβά; (β) Ποιοι, τότε, αποτελούσαν το «άγιον έθνος»;

⁸ Όταν ο απόστολος έγραψε τα λόγια της 1 Πέτρου 2:9, ο Ιουδαϊκός λαός πλησίαζε σε εθνική καταστροφή. Η πόλη τους Ιερουσαλήμ με το ναό επρόκειτο να καταστραφεί από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες κι αυτοί να διασκορπισθούν σ’ όλη τη γη, όπως είχε προφητέψει ο Ιησούς. (Λουκάς 21:20-24) Είναι λυπηρό το ότι, το 33 μ.Χ., είχαν απορρίψει τον Ιησού Χριστό, το Μεσίτη της νέας διαθήκης του Θεού, και χωρίς αμφιβολία η παλαιά διαθήκη του Νόμου, στην οποία είχε μεσιτέψει ο Μωυσής, δεν ίσχυε πια. «Ο Ισραήλ κατά σάρκα» απορριπτόταν τώρα. (1 Κορινθίους 10:18· Ματθαίος 23:38) Το νέο έθνος του πνευματικού Ισραήλ είχε δημιουργηθεί από τον Ιεχωβά Θεό. (Ρωμαίους 9:6· Γαλάτας 6:15, 16) Αυτό το νέο «καθαγιασμένο έθνος» αποτελείτο από τους μαθητές του Ιησού Χριστού στους οποίους απηύθυνε την επιστολή του ο Πέτρος, δηλαδή «προς τους εκλεκτούς κατά πρόγνωσιν Θεού Πατρός, δια του αγιασμού του Πνεύματος».—1 Πέτρου 1:1, 2.

 9. Προεγνώριζε ατομικά ο Θεός τα μέλη αυτού του άγιου έθνους, και πώς θα γίνονταν ένα «γένος» εκλεκτό;

⁹ Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός γνώριζε ένα-ένα τα μέλη και τα διόρισε από πριν ονομαστικά. Αλλά προγνώριζε ότι θα παρήγε ένα καινούργιο έθνος, ένα «έθνος άγιον», και προγνώριζε τις απαιτήσεις για κάθε ένα μέλος για να μπορέσει να εκλεγεί και να αποτελέσει μέρος του άγιου έθνους. Επίσης, αυτό το πνευματικό έθνος θα γινόταν ιδιαίτερα άγιο με το άγιο πνεύμα του Θεού, και τα μέλη του έθνους αυτού θα γεννιούνταν μέσω του αγίου πνεύματος σαν πνευματικοί γιοι του Θεού. (Τίτον 3:4-7) Σ’ αυτή την άγια ή καθαγιασμένη κατάσταση θα μπορούσαν να υπηρετήσουν σαν «βασίλειο ιεράτευμα». Σαν αναγεννημένοι από το πνεύμα, ήταν ένα «γένος», «εκλεκτόν γένος».

10. Εφόσον ο Θεός πολιτεύεται με τους χρισμένους Χριστιανούς σαν «έθνος» ή σαν σύνολο, ποια ερωτήματα εγείρονται ως προς την ατομική ευθύνη;

¹⁰ Αλλά πώς σχετίζεται μ’ αυτό το ζήτημα η ατομική αφιέρωση των μελών του νέου έθνους στον Ιεχωβά; Ενώ ο Θεός τους «καθαγιάζει» ή τους «αφιερώνει» σαν σύνολο, σαν έθνος, πρέπει άραγε ο καθένας τους να αφιερωθεί ανεπιφύλαχτα στον Θεό για να γίνει δεκτός σαν ένα μέλος αυτού του νέου έθνους; Μήπως οι Γραφές δεν λένε απλά: ‘Πίστεψε στον Κύριο Ιησού Χριστό και θα σωθείς;’ Ή, απλά, ‘Μετάνοιωσε και άλλαξε πορεία ζωής’; Έτσι, η πίστη απλώς, η μετάνοια και η αλλαγή πορείας δεν είναι όλα όσα χρειάζονται για να γίνει κανείς μαθητής του Χριστού, Χριστιανός; Έκανε άραγε ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού, το βήμα της αφιερώσεως όταν βρισκόταν πάνω στη γη; Ας δούμε.

«Έρχομαι . . . να Εκτελώ το Θέλημά Σου»

11. Κάτω από ποια διευθέτηση διαθήκης με τον Θεό γεννήθηκε ο Ιησούς, και πώς έγινε αυτό;

¹¹ Σχετικά με την ανθρώπινη γέννηση του Ιησού το Γαλάτας 4:4 μας λέει: «Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον [Μωσαϊκόν] νόμον.» Μετά τη θαυματουργική του γέννηση από μια Ιουδαία παρθένο, η περιτομή του την όγδοη μέρα επιβεβαίωσε ότι με τη γέννησή του ανήκε στο λαό της διαθήκης του Ιεχωβά, και γι’ αυτό ο Ιωσήφ και η Μαρία «ανεβίβασαν αυτόν εις Ιεροσόλυμα, δια να παραστήσωσιν εις τον Κύριον».—Λουκάς 2:22-24.

12. Τι συμβόλιζε το βάπτισμα των Ιουδαίων από τον Ιωάννη, αλλά γιατί εκείνος αρχικά αρνήθηκε να βαπτίσει τον Ιησού;

¹² Σ’ αυτό ακριβώς το αφιερωμένο έθνος στάλθηκε ο πρόδρομος του Ιησού Χριστού, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, για να το καλέσει σε μετάνοια. Όπως είπε κι ο Ιησούς: «Δεν απεστάλην, ειμή εις τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ.» (Ματθαίος 15:24) Το μήνυμα που απευθυνόταν σ’ αυτόν τον αφιερωμένο λαό του Θεού ήταν ένα ειδικό μήνυμα, που δεν εφαρμοζόταν στα μη Ισραηλιτικά έθνη. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής προσκάλεσε αυτά τα «απολωλότα πρόβατα του οίκου Ισραήλ» να μετανοιώσουν για τις αμαρτίες τους ενάντια στη διαθήκη του Νόμου. (Ματθαίος 3:1-6) «Ο Ιωάννης μεν εβάπτισε βάπτισμα μετανοίας, λέγων προς τον λαόν να πιστεύσωσιν εις τον ερχόμενον μετ’ αυτόν, τουτέστιν εις τον Ιησούν Χριστόν.» (Πράξεις 19:4) Όμως, όταν ο Ιησούς παρουσιάστηκε στον Ιωάννη για βάπτισμα στο νερό, είναι φανερό ότι αυτό δεν ήταν σύμβολο μετανοίας, γιατί ο Ιησούς ήταν αναμάρτητος και δεν παραβίασε τη διαθήκη του Νόμου κάτω από την οποία είχε γεννηθεί. Επειδή ο Ιωάννης το γνώριζε αυτό, δίσταζε να βαφτίσει τον Ιησού, αλλά συμμορφώθηκε με το αίτημά του όταν του είπε: «Άφες τώρα, διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην.» (Ματθαίος 3:13-17) Τι εννοούσε;

13. (α) Πώς εκπλήρωσε ο Ιησούς τον Ψαλμό 40:7, 8; (β) Τι συμβόλιζε το βάπτισμα του Ιησού;

¹³ Εδώ ο Ιησούς ενεργούσε σύμφωνα με την προφητεία που τον αφορούσε στον Ψαλμό 40:7, 8: «Τότε είπα, Ιδού έρχομαι· εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού· χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου.» Στην προς Εβραίους 10:5-10 αυτή η προφητεία εφαρμόζεται στον Ιησού Χριστό, δεδομένου ότι, στην περίπτωση του Ιησού, ο Θεός δεν θέλησε θυσίες που προσφέρονταν σύμφωνα με τη διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου, αλλά σαν θυσία θέλησε το τέλειο ανθρώπινο σώμα, που είχε ετοιμάσει ο Θεός για τον Υιό του, να θυσιαστεί σαν βάση για τη νέα διαθήκη. Έτσι, όταν ο Ιησούς βαπτιζόταν, δεν αφιερωνόταν στον Θεό, γιατί ήδη ήταν μέλος ενός αφιερωμένου έθνους και, επειδή ήταν αναμάρτητος, δεν χρειαζόταν ν’ αλλάξει την πορεία της ζωής του. (Εβραίους 7:26) Αλλά μάλλον, το βάπτισμά του ήταν ένα σύμβολο της προσφοράς του εαυτού του στον ουράνιο Πατέρα του για να κάνει το περαιτέρω θέλημά Του. Και μ’ αυτή την έννοια ο Ιησούς έθεσε ένα πρότυπο για το βάπτισμα των μαθητών του.

14. (α) Μετά τη φυλάκιση του Ιωάννη, ποιο μήνυμα άρχισε να κηρύττει ο Ιησούς; (β) Για ποιο σκοπό προετοίμαζαν τότε τους ανθρώπους η μετάνοια και το βάπτισμα;

¹⁴ Αφού άκουσε ο Ιησούς ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε φυλακιστεί, ξεκίνησε ένα έργο κηρύγματος στους ήδη αφιερωμένους Ισραηλίτες. «Από τότε ήρχισεν ο Ιησούς να κηρύττη και να λέγη, Μετανοείτε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθαίος 4:17) Το βάπτισμα, σαν σύμβολο μετανοίας, άρχισε τώρα να γίνεται σε μεγαλύτερη έκταση. (Ιωάννης 3:26· 4:1, 2) Όταν ο Μεγαλύτερος Μωυσής, ο Ιησούς Χριστός, αναλήφθηκε στους ουρανούς και παρουσίασε στον Ιεχωβά Θεό την αξία της ανθρώπινης θυσίας του, ο Μωσαϊκός νόμος καταργήθηκε και μπήκε η βάση για τη δημιουργία της προειπωμένης «νέας διαθήκης». (Ιερεμίας 31:31-34) Έτσι, τη μέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., οι Ιουδαίοι μαθητές του Ιησού μεταφέρθηκαν από τη διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου στη «νέα διαθήκη» της οποίας Μεσίτης ήταν ο Μεγαλύτερος Μωυσής, ο Ιησούς Χριστός. b

15. (α) Τι δεν τέλειωσε αμέσως για τους Ιουδαίους με την ακύρωση της διαθήκης του Νόμου; (β) Ποιο ήταν τώρα το θέλημα του Θεού για τους Ιουδαίους που ενδιαφέρονταν για τη σχέση τους αφιερώσεως με τον Θεό;

¹⁵ Ενώ η διαθήκη του Νόμου είχε πάψει να ισχύει, ο καιρός ειδικής εύνοιας και προσοχής του Θεού προς τους Ιουδαίους, που βασιζόταν στο ότι ήταν το φυσικό σπέρμα του Αβραάμ, δεν είχε τελειώσει· τελείωσε το έτος 36 μ.Χ. Έτσι ακόμη και μετά την πρώτη έκχυση του αγίου πνεύματος το 33 μ.Χ., ο χρισμένος απ’ το πνεύμα απόστολος Πέτρος είπε σ’ ένα πλήθος Ιουδαίων στην Ιερουσαλήμ: «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, δια να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, δια να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου, και αποστείλη τον προκεκηρυγμένον εις εσάς Ιησούν Χριστόν.» Για να αποκαταστήσουν τη σχέση αφιερώσεώς τους με τον Θεό, τώρα θα έπρεπε όχι μόνο να μετανοιώσουν για αμαρτίες ενάντια στη διαθήκη του Νόμου στην οποία θεωρούσαν ότι ακόμη ανήκαν, αλλά επίσης να παρουσιαστούν σαν υποψήφια μέλη αυτού του νέου έθνους, πράγμα που ήταν και το θέλημα του Θεού για όλους όσοι γίνονταν μαθητές του Ιησού, Χριστιανοί. Αυτό επιβεβαιώνεται απ’ όσα είπε ο Πέτρος νωρίτερα τη μέρα της Πεντηκοστής στους Ιουδαίους, οι οποίοι ήρθαν σε «κατάνυξιν καρδίας» για τη συμμετοχή τους στην πρόκληση του θανάτου του Ιησού. Σ’ αυτούς, είπε ο Πέτρος: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και θέλετε λάβει την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος.» Συνεπώς, περιλαμβάνονταν πολύ περισσότερα πράγματα εκτός από την απλή μετάνοια και μια γενική απόφαση να κάνουν το καλύτερο, βασισμένη στην πίστη στον Ιησού.—Πράξεις 3:19, 20· 2:37-40.

16. (α) Όταν το μήνυμα της Βασιλείας έφτασε στους περιτμημένους Σαμαρείτες, τι συμβόλιζε το βάπτισμά τους στο νερό; Γιατί; (β) Τι πιστοποιούσε ότι είχαν γίνει δεκτοί σε σχέση διαθήκης με τον Θεό;

¹⁶ Πριν αναληφθεί στους ουρανούς ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του ότι θα επέκτειναν τη μαρτυρία γι’ αυτόν στη «Σαμάρεια και έως εσχάτου της γης.» (Πράξεις 1:8) Ενώ οι Σαμαρείτες δεν ήταν Ισραηλίτες αλλά «αλλοεθνείς», έκαναν περιτομή, επειδή δέχονταν τα βιβλία της Γραφής που έγραψε ο Μωυσής και τον θεωρούσαν μεσίτη μεταξύ αυτών και του Θεού. (Λουκάς 17:16-18) Μέσα στο έλεός Του, ο Ιεχωβά θεώρησε καλό να χρησιμοποιήσει ο Πέτρος ένα ειδικό κλειδί για τους Σαμαρείτες, λίγο πριν χρησιμοποιήσει το κλειδί για τους απερίτμητους Εθνικούς, για να τους ανοίξει ευκαιρίες σε σχέση με τη βασιλεία των ουρανών. Αλλ’ εφόσον εκείνοι οι Σαμαρείτες δεν συμμετείχαν πραγματικά στη διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου, και ‘λάτρευαν αυτό το οποίο δεν ήξέραν’, τώρα, όταν βαπτίζονταν, θα ’πρεπε πρώτα να αφιερωθούν με κατανόηση στον Ιεχωβά Θεό στο όνομα του Μεσσία, του Ιησού, στο ρόλο του σαν Μεσίτη της νέας διαθήκης. Στη συνέχεια το βάπτισμά τους με άγιο πνεύμα σήμαινε ότι είχαν γίνει δεκτοί στη νέα διαθήκη.—Ματθαίος 16:18, 19· Ιωάννης 4:4-42· Πράξεις 8:5-25.

17. (α) Πότε και πώς επισκέφθηκε πρώτη φορά τους απερίτμητους μη Ιουδαίους ο Θεός «δια να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού»; (β) Τι συμβόλιζε το βάπτισμά τους στο νερό;

¹⁷ Το 36 μ.Χ., όταν τέλειωσε ο χρόνος της ειδικής εύνοιας του Θεού προς τους Ιουδαίους, ο Ιεχωβά Θεός έστρεψε την προσοχή του στους απερίτμητους μη Ισραηλίτες, τους Εθνικούς, «δια να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού». (Πράξεις 15:14-18) Χρησιμοποιώντας ο Πέτρος ένα άλλο από τα «κλειδιά», στάλθηκε στο σπίτι του Ρωμαίου εκατόνταρχου που λεγόταν Κορνήλιος, και ο οποίος είχε αγαθή διάθεση για τον Ιουδαϊκό λαό. Αυτοί οι Εθνικοί πρέπει να δέχτηκαν τη μαρτυρία για τον Ιεχωβά Θεό και τον δοξασμένο Μεσσία του, γιατί το άγιο πνεύμα ήρθε πάνω τους και άρχισαν να μιλούν σε διάφορες γλώσσες. Ο Θεός με έλεος είχε αρχίσει να παρέχει «και εις τα έθνη την μετάνοιαν εις ζωήν», μέσω του Ιησού Χριστού, «του Αμνού του Θεού του αίροντος την αμαρτίαν του κόσμου.» (Πράξεις 11:18· Ιωάννης 1:29) Ο Ιεχωβά τους είχε δεχτεί και αυτούς στο πνευματικό του έθνος πάνω στη βάση της αφιερώσεως που έκαναν σ’ αυτόν μέσα στην καρδιά τους. Το άγιο πνεύμα το επιβεβαίωσε αυτό. Έτσι κανείς από τους εκχριστιανισμένους Ιουδαίους που συνόδευαν τον Πέτρο δεν μπορούσε να φέρει αντίρρηση στην εντολή του να βαπτισθούν στο όνομα του Ιησού Χριστού. Έτσι άρχισε «η επιστροφή [μεταστροφή ΜΝΚ] των εθνών». (Πράξεις 10:1-48· 15:3) Από τότε, όλοι όσοι επιθυμούν να υπηρετήσουν τον Θεό, είτε Ιουδαίοι είτε Εθνικοί, πρέπει να κάνουν μέσα στην καρδιά τους αφιέρωση στον Ιεχωβά. Και, σε σχέση με το βάπτισμά τους στο νερό, προσφέρουν τον εαυτό τους για να κάνουν το θέλημα του Θεού γι’ αυτούς, μιμούμενοι τον Ιησού.

18. Ποια ερωτήματα παρουσιάζονται τώρα, που θα τα εξετάσουμε στην επόμενη μελέτη;

¹⁸ Αλλά, πόσο σημαντική είναι η αφιέρωση, η οποία συμβολίζεται με το βάπτισμα στο νερό; Πώς συνδέεται αυτό με τη σωτηρία, ιδιαίτερα εν όψει της επικείμενης ημέρας της οργής του Θεού; Πρέπει να βαπτίζονται εκείνοι που δεν αποτελούν μέρος του πνευματικού έθνους του Ιεχωβά, αλλά ελπίζουν να ζήσουν αιώνια πάνω στη γη;

[Υποσημειώσεις]

ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΤΕ Σ’ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ, ΥΠΟ ΤΥΠΟ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΕΩΣ;

□ Ποιοι αποτελούν το «άγιο» ή «αφιερωμένο» έθνος που αναφέρεται στην 1 Πέτρου 2:9;

□ Πώς αφιερώθηκαν στον Ιεχωβά Θεό οι αρχαίοι Ισραηλίτες;

□ Όταν βαπτίστηκε ο Ιησούς, αφιερώθηκε στον Θεό;

□ Τι συμβόλιζε το βάπτισμα στο νερό των πιστών Σαμαρειτών και των Εθνικών;

□ Τι έπρεπε να κάνουν οι απερίτμητοι μη Ιουδαίοι για να γίνουν ακόλουθοι του Ιησού;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 18]

Ένα νέο « έθνος» ήρθε σε ύπαρξη τη μέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ.

[Εικόνα στη σελίδα 17]

Οι αρχαίοι Ισραηλίτες αφιερώθηκαν στον Ιεχωβά Θεό