Ο Μεσσίας—Τι Επρόκειτο να Επιτελέση; Και Πότε;

ΤΙ σημαίνει ο όρος «Μεσσίας» για σας; Σκέπτεσθε μήπως μια ανθρώπινη πολιτική φυσιογνωμία που θα πολεμούσε τους εχθρούς του Ισραήλ, θ’ αποκαθιστούσε τους Ιουδαίους στη Γη της Επαγγελίας και θα ξανάχτιζε το ναό της λατρείας του Θεού στην Ιερουσαλήμ;

Δεν παρουσιάσθηκε ποτέ κανείς τέτοιος Μεσσίας. Σε ωρισμένα μέρη της γης οι Ιουδαίοι ακόμη καταπιέζονται. Εν τούτοις, οι Εβραϊκές Γραφές αναφέρουν οριστικά ένα «σπέρμα» μέσω του οποίου όλο το ανθρώπινο γένος θα ευλογείτο κάποτε. Αυτό το σπέρμα, ή Μεσσίας (που σημαίνει «κεχρισμένος»), θα κατήγετο από τους πατριάρχες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, μέσω της φυλής του Ιούδα και της οικογενείας του Βασιλέως Δαβίδ—Γεν. 3:15· 12:1-3· 22:18· 26:3, 4· 28:13, 14· 49:10· 2 Σαμ. 7:12-16.

Το θέμα του Μεσσία, όμως, σε πολλούς προξενεί αρκετή σύγχυσι. Το Λεξικόν του Ιουδαϊσμού λέγει τα εξής: «Υπήρχαν διάφορες ιδέες σχετικά με τον Μεσσία . . . Εν τούτοις, δεν υπάρχει καμμιά αυθεντική γνώμη σχετικά με όλες αυτές τις ιδέες και ο Ιουδαϊσμός δεν έχει τίποτε οριστικό να πη σχετικά μ’ αυτά τα θέματα.» Τι θα πούμε, όμως, για τις Εβραϊκές Γραφές; Έχετε εξετάσει προσωπικά τι λέγουν αυτές σχετικά με τον υποσχεμένο Μεσσία; Τι επρόκειτο να επιτελέση; Και πότε;

Ένα Προκαταρκτικό Επίτευγμα

Υπάρχει μόνο ένα μέρος στις Γραφές όπου η Εβραϊκή λέξις Μασιάχ, ή Μεσσίας, παρουσιάζεται ως όνομα μόνο του (δηλαδή, χωρίς λέξεις που προσδιορίζουν, όπως στην περίπτωσι που λέγει ‘ο κεχρισμένος του Θεού,’ «ο κεχρισμένος μου»). Είναι στα εδάφια Δανιήλ 9:24-27, που μιλούν για ένα ασυνήθιστο επίτευγμα του Μεσσία, κάτι που θα πραγματοποιούσε πολύ πριν επεκταθούν παγκοσμίως οι ευλογίες της διακυβερνήσεώς του. Διαβάζομε τα εξής:

«Εβδομήκοντα εβδομάδες διωρίσθησαν επί τον λαόν σου και επί την πόλιν την αγίαν σου, δια να συντελεσθή η παράβασις και να τελειώσωσιν αι αμαρτίαι, και να γείνη εξιλέωσις περί της ανομίας και να εισαχθή δικαιοσύνη αιώνιος και να σφραγισθή όρασις και προφητεία και να χρισθή ο Άγιος των αγίων. Γνώρισον λοιπόν και κατάλαβε ότι από της εξελεύσεως της προσταγής του ν’ ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ έως του Χριστού του ηγουμένου θέλουσιν είσθαι εβδομάδες επτά και εβδομάδες εξήκοντα δύο· θέλει, οικοδομηθή πάλιν η πλατεία και το τείχος· μάλιστα εν καιροίς στενοχωρίας.

«Και μετά τας εξήκοντα δύο εβδομάδας θέλει εκκοπή ο Χριστός, πλην ουχί δι’ εαυτόν.

«Και ο λαός του ηγουμένου, όστις θέλει ελθεί, θέλει αφανίσει, την πόλιν και το αγιαστήριον· και το τέλος αυτής θέλει ελθεί μετά κατακλυσμού, και έως του τέλους του πολέμου είναι διωρισμένοι αφανισμοί.

«Και θέλει στερεώσει την διαθήκην εις πολλούς εν μια εβδομάδι· και εν τω ημίσει της εβδομάδος θέλει παύσει, η θυσία και η προσφορά.»

Προσέξατε ότι η έλευσις «του Χριστού του ηγουμένου» (Μεσίαχ Ναγκίντ, στην Εβραϊκή) συνδέεται εδώ με τον τερματισμό της αμαρτίας; Τι ρόλο έχει ο Ιησούς σ’ αυτό; Ας εξετάσωμε μερικά χαρακτηριστικά της προφητείας που βρίσκεται στα εδάφια Ησαΐας 52:13-53:12, την οποία η Ιουδαϊκή Αραμαϊκή παράφρασις, ή Ταργκούμ, εφαρμόζει στον «δούλον μου, τον Κεχρισμένον [ή, τον Μεσσία].»

«Αλλ’ αυτός ετραυματίσθη δια τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη δια τας ανομίας ημών· η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ’ αυτόν και δια των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν.

«Αλλ’ ο Κύριος ηθέλησε να βασανίση αυτόν· εταλαιπώρησεν αυτόν. Αφού όμως δώσης την ψυχήν αυτού προσφοράν περί αμαρτίας, θέλει ιδεί έκγονα, θέλει μακρύνει τας ημέρας αυτού, και το θέλημα του Κυρίου θέλει ευοδωθή εν τη χειρί αυτού.

«Δια τούτο θέλω δώσει εις αυτόν μερίδα μετά των μεγάλων και τους ισχυρούς θέλει μοιρασθή λάφυρον, διότι παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον και μετά ανόμων ελογίσθη, και αυτός εβάστασε τας αμαρτίας πολλών και θέλει μεσιτεύσει υπέρ των ανόμων.»—Ησ. 53:5, 10, 12.

Η ‘μεσίτευσις υπέρ των ανόμων’ είναι ένα προκαταρκτικό βήμα που θέτει το θεμέλιο ώστε να μπορέσουν οι άνθρωποι ν’ απολαύσουν τις μελλοντικές Μεσσιανικές ευλογίες. Πώς συμβαίνει αυτό; Θα μπορούσε κάποιος πράγματι ν’ απολαμβάνη τα οφέλη της διακυβερνήσεως του Μεσσία και συγχρόνως ν’ αντιμετωπίζη τα ρίγη των γηρατειών και του θανάτου; Και ποια είναι η αιτία που προκαλεί τον θάνατο;

Η πρώτη μνεία για θάνατο στην Αγία Γραφή βρίσκεται στα εδάφια Γένεσις 2:16, 17, όπου αναφέρεται ότι ο Θεός είπε στον πρώτο άνθρωπο Αδάμ. «Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» Η ανυπακοή σ’ αυτή την εντολή θα έκανε τη διαδικασία του θανάτου ν’ αρχίση αμέσως να λειτουργή στον Αδάμ και να οδηγήση τελικά σε θάνατο.

Οι Γραφές αναφέρουν ότι ο Αδάμ και η σύζυγος του, Εύα, παρέβησαν αυτή την εντολή. (Γεν. 3:6) Αυτό επηρέασε, όχι μόνον αυτούς, αλλά όλους τους απογόνους των, στους οποίους περιλαμβανόμεθα κι εμείς σήμερα. Ο πατριάρχης Ιώβ είπε τα εξής: «Τις δύναται να εξαγάγη καθαρόν από ακαθάρτου; ουδείς.» (Ιώβ 14:4) Ο ψαλμωδός Δαβίδ έγραψε: «Ιδού, συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν η μήτηρ μου.» (Ψαλμ. 51:5) Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, ο άνθρωπος κληρονομεί την αμαρτία και το τελικό της αποτέλεσμα, τον θάνατο, ακριβώς από τη σύλληψι.

Είναι αλήθεια ότι μερικοί αντιτίθενται στη διδασκαλία ότι ο άνθρωπος κληρονομεί την αμαρτία. Ισχυρίζονται ότι, μολονότι όλοι οι άνθρωποι έχουν μια «τάσι» προς την αδικοπραγία, έχουν πλήρη ικανότητα να την υπερνικήσουν. Τα Ιουδαϊκά ραββινικά συγγράμματα, παραδείγματος χάριν, αναφέρονται σε ωρισμένα «τελείως δίκαια» άτομα. Αλλά συναντήσατε εσείς ποτέ κανένα τέτοιο άτομο; Μήπως οι συνδιασμένες προσπάθειες ακόμη και των πιο αφωσιωμένων και πολύ μορφωμένων ατόμων πέτυχαν ν’ αναχαιτίσουν το αυξανόμενο ρεύμα του μίσους, του εγκλήματος, της βίας, της σεξουαλικής ανηθικότητος και των άλλων πληγών που μαστίζουν το ανθρώπινο γένος; Είναι φανερό ότι ο άνθρωπος χρειάζεται θεία βοήθεια για ν’ αποβάλη τις αμαρτωλές τάσεις.

Πόσο Υψηλό θα Ήταν το «Τίμημα»;

Αλλά γιατί οι θυσίες ζώων και άλλες θυσίες που εγίνοντο κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο, περιλαμβανομένων και των θυσιών που εγίνοντο την Ημέρα του Εξιλασμού, δεν κάλυπταν τις αμαρτίες; Οι Γραφές δείχνουν ότι ο εξιλασμός για την κληρονομημένη αμαρτία θ’ απαιτούσε κάτι πολύ πιο πολύτιμο απ’ αυτά τα ζώα. Διαβάζομε στον Ψαλμό 49:6-9:

«Οίτινες ελπίζουσιν εις τα αγαθά αυτών και καυχώνται εις το πλήθος του πλούτου αυτών· ουδείς δύναται ποτέ να εξαγοράση αδελφόν, μηδέ να δώση εις τον Θεόν λύτρον δι’ αυτόν· διότι πολύτιμος είναι η απολύτρωσις της ψυχής αυτών, και ανεύρητος διαπαντός, ώστε να ζη αιωνίως, να μη ίδη διαφθοράν.»

Πόσο υψηλό ήταν το «τίμημα» για την εξαγορά του ανθρωπίνου γένους από την αμαρτία και τον θάνατο; Η τέλεια δικαιοσύνη του Θεού απαιτούσε «ζωή αντί ζωής.» (Δευτ. 19:21) Αφού ο Αδάμ ήταν αρχικά τέλειος, αναμάρτητος, μόνον κάποιος άλλος τέλειος άνθρωπος θα μπορούσε ν’ αποκαταστήση αυτό που έχασε ο Αδάμ για τους απογόνους του μέσω της αμαρτίας. Όπως αναφέρεται προηγουμένως, το Γραφικό βιβλίο του Δανιήλ αναθέτει αυτό τον ρόλο στον ‘Χριστό τον Ηγούμενο.’

Πότε έπρεπε οι άνθρωποι ν’ αρχίζουν ν’ αναζητούν την εκπλήρωσι αυτής της προκαταρκτικής δραστηριότητος του Μεσσία; Πώς μπορούσε αυτός ο «κεχρισμένος» να έχη ανθρώπινη καταγωγή, κι εν τούτοις να είναι αναμάρτητος;

Μετρώντας τις «Εβδομάδες» Μέχρι τον Μεσσία

Η προφητεία για τις ‘εβδομήντα εβδομάδες’ τονίζει ότι ο ‘Χριστός ο Ηγούμενος’ θα παρουσιαζόταν 69 εβδομάδες (7 + 62) «από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ.» (Δαν. 9:25) Πότε εξεδόθη αυτή η ‘προσταγή’;

Οι Εβραϊκές Γραφές, στα εδάφια Νεεμίας 2:1-6, αναφέρουν ότι ο Πέρσης Βασιλεύς Αρταξέρξης ο Μακρόχειρ εξέδωσε μια τέτοια ‘προσταγή,’ η εντολή, για την αποκατάστασι και ανοικοδόμησι στην Ιερουσαλήμ το εικοστό έτος της βασιλείας του, δηλαδή το έτος 455 π.Χ. Πολλοί Ιουδαίοι και άλλοι λόγιοι συμφωνούν ότι οι «εβδομάδες» που αναφέρονται εδώ είναι «εβδομάδες ετών,» δηλαδή, κάθε εβδομάδα αποτελείτο από επτά έτη. Αν μετρήσωμε 69 εβδομάδες ετών, ή 483 έτη, από το 455 π.Χ. θα φθάσωμε στο έτος 29 μ.Χ. Εμφανίσθηκε κανείς εκείνο το έτος που ισχυριζόταν ότι είναι ο Μεσσίας;a

Τι θα Λεχθή για τον Ιησού από τη Ναζαρέτ;

Ίσως σκέπτεσθε τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, ο οποίος ζούσε τότε. Κατείχε τα διαπιστευτήρια του υποσχεμένου Μεσσία; Η Ευαγγελική αφήγησις του Λουκά, που επαινείται για την ιστορική της ακρίβεια, λέγει ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, πρόδρομος του Ιησού, άρχισε το δημόσιο κήρυγμα του την άνοιξι ‘του δεκάτου πέμπτου έτους της ηγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος,’ δηλαδή το έτος 29 μ.Χ. (Λουκ. 3:1, 2) Ο Ιησούς βαπτίσθηκε και άρχισε τη δημόσια υπηρεσία του κηρύγματος και διδασκαλίας ως ‘κεχρισμένος’ του Θεού περίπου έξη μήνες αργότερα, το φθινόπωρο του έτους 29 μ.Χ.—Λουκ. 3:21-23· 4:16-21.

Όπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο αυτού του περιοδικού, η μέθοδος και το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Ιησού, καθώς επίσης και τα καταπληκτικά του θαύματα, έκαμαν πολλούς να συμπεράνουν ότι ήταν ο υποσχεμένος Μεσσίας. Ακόμη και οι περιστάσεις της γεννήσεως και του θανάτου τον Ιησού ήσαν πράγματα που προφήτευαν οι Εβραϊκές Γραφές σχετικά με τον υποσχεμένο Μεσσία. Πώς συνέβη αυτό;

Πρώτα απ’ όλα, ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, και σχετικά μ’ αυτό διαβάζομε στο εδάφιο Μιχαίας 5:2 τα εξής: «Και συ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρά ώστε να ήσαι μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ δια να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ· του οποίου αι έξοδοι είναι απ’ αρχής, από ημερών αιώνος,» Η Ιουδαϊκή Αραμαϊκή παράφρασις, ή Ταργκούμ, αναφέρει αυτό το εδάφιο ως εξής: «Εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ο Μεσσίας.»—Βλέπε Ματθαίον 2:1.

Ο τρόπος με τον οποίον γεννήθηκε ο Ιησούς, επίσης, αξίζει να εξετασθή. Η Ευαγγελική αφήγησις συνεχίζει:

«Εν δε τω μηνί τω έκτω απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ υπό του Θεού εις πόλιν της Γαλιλαίας ονομαζομένην Ναζαρέτ, προς παρθένον ηρραβωνισμένην με άνδρα ονομαζόμενον Ιωσήφ, εξ οίκου Δαβίδ. . . . Εισελθών ο άγγελος προς αυτήν, είπε· . . . Ιδού, θέλεις συλλάβει εν γαστρί και θέλεις γεννήσει υιόν και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν. Ούτος θέλει είσθαι μέγας και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή. . . . Είπε δε η Μαριάμ προς τον άγγελον· Πώς θέλει είσθαι τούτο, επειδή άνδρα δεν γνωρίζω; Και αποκριθείς ο άγγελος είπε προς αυτήν· Πνεύμα Άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει· δια τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον θέλει ονομασθή Υιός Θεού.»—Λουκ. 1:26, 27, 30-32, 34, 35.

Η θαυματουργική σύλληψις του Ιησού και η θεία ‘επισκίασις’ της αναπτύξεως του στη μήτρα της Μαρίας τον απήλασσαν από την Αδαμιαία αμαρτία κι έτσι μπορούσε να είναι τέλειος άνθρωπος. Έτσι, ο Μεσσίας μπορούσε να είναι σε θέσι να καταβάλη τη δαπανηρή τιμή του αντιλύτρου και να ελευθερώση το ανθρώπινο γένος από την αμαρτία και το θάνατο.—Ψαλμ. 49:7· Ματθ. 20:28.

Σύμφωνα με τα εδάφια Δανιήλ 9:25-27, ο ‘Χριστός ο Ηγούμενος’ θα ‘εκόπτετο’ «εν τω ημίσει της [εβδομηκοστής] εβδομάδος.» Σε ακριβή εκπλήρωσι ο Ιησούς πέθανε την Ημέρα του Πάσχα την άνοιξι του 33 μ.Χ., ακριβώς μισή ‘εβδομάδα ετών,’ ή τρισήμισυ χρόνια, μετά το βάπτισμα του.—Ματθ. 26:2· Ιωάν. 13:1, 2.

Ήταν ο Ιησούς ο υποσχεμένος Μεσσίας; Τα γεγονότα που ανεφέρθησαν προηγουμένως τονίζουν με σαφήνεια αυτό το συμπέρασμα. Αλλ’ ίσως οι αποδείξεις αυτού του είδους να μη φθάνουν για να πείσουν πολλά άτομα. Χρειάζεται κάτι περισσότερο. Και είναι διαθέσιμο. Με ποιον τρόπο;

‘Πνεύμα Μεγαλοφυΐας’

Είναι σπουδαίο να έχωμε υπ’ όψι ότι η ζωή του Ιησού περιέχει πολύ περισσότερα πράγματα από απλή συμφωνία με χρονολογίες και τοποθεσίες που είχαν προκαθορισθή στη Βιβλική προφητεία. Οι διδασκαλίες του και τα έργα του δεν είναι απλώς λέξεις γραμμένες στο χαρτί. Ο Ιησούς ήταν πρόσωπο. Για να εξακριβώση κανείς αν ήταν ο Μεσσίας, πρέπει να εξετάση το «πνεύμα,» ή την κυριαρχούσα στάσι της καρδιάς που έκαμε τον Ιησού να είναι αυτό που ήταν και που υποκινούσε τα πράγματα που έλεγε κι έκανε. Σχετικά μ’ αυτό, ο Ιουδαίος λόγιος Κλωντ Μοντεφιόρ λέγει τα εξής στο βιβλίο του Τα Συνοπτικά Ευαγγέλια:

«Υπάρχει ένα ωρισμένο πνεύμα και μια φλόγα σχετικά με τη διδασκαλία του Ιησού που ή τα εκτιμάτε ή δεν μπορείτε να τα εκτιμήσετε. . . . Η διδασκαλία του Ιησού, που είχε τόσο γιγαντιαία αποτελέσματα στον κόσμο, είναι κάτι περισσότερο και διαφορετικό από έναν αναλυτικό κατάλογο διαταγών. Δεν είναι απλώς το ποσόν των τμημάτων από τα οποία αποτελείται· όλα αποτελούν ένα σύνολο, ένα πνεύμα. Αυτό το πνεύμα έχει τα χαρακτηριστικά της μεγαλοφυΐας. Είναι μεγαλειώδες, διεγερτικό, ηρωικό . . .

«Ακόμη κι αν μπορούσατε να βρήτε ξεχωριστά όμοια παράλληλα (αποσπάσματα από λόγους ανθρώπων) με τα 970, ας πούμε, από τα 1.000 εδάφια που βρίσκονται στο Ευαγγέλιο στα οποία μιλά ο Ιησούς, ακόμη κι αν αυτά (τα παράλληλα αποσπάσματα) τα βάζατε μαζί και φτιάχνατε απ’ αυτά ένα ωραίο μικρό βιβλίο, δεν θα μπορούσατε να φτιάξετε ένα υποκατάστατο ίσης θρησκευτικής αξίας. Η ενότης, το άρωμα, το πνεύμα, η μεγαλοφυΐα, όλ’ αυτά θα έλειπαν. Ή, μάλλον, δεν θα μπορούσατε να τα ενσταλάξετε στην κομψή συλλογή σας από αποσπάσματα και έξυπνα μέρη (λόγων ανθρώπων).

Προσπαθήσατε ποτέ προσωπικά να συλλάβετε το «πνεύμα» της διδασκαλίας του Ιησού με μια προσεκτική μελέτη των τεσσάρων Ευαγγελικών αφηγήσεων του Ματθαίου, Μάρκου, Λουκά και Ιωάννου στο φως των Εβραϊκών Γραφών; Αν το κάνετε αυτό, θα βοηθηθήτε να διακρίνετε τον προκαταρκτικό ρόλο του Μεσσία και τον λόγο για τον οποίον ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ δεν εξεπλήρωσε στην εποχή του πολλές δημοφιλείς προσδοκίες σχετικά με τον «κεχρισμένον» του Θεού. Αυτό που επετέλεσε, όμως, έθεσε τα θεμέλια ώστε όλο το ανθρώπινο γένος ν’ αποκτήση θαυμάσιες ευλογίες στο προσεχές μέλλον. Τι είδους ευλογίες θα είναι αυτές; Θα ζήτε να δήτε την εκπλήρωσί των;

Τα Τελικά Επιτεύγματα Αρχίζουν στην Εποχή Μας

Οι Εβραϊκές Γραφές επίσης περιέχουν προφητείες σχετικά με τον ‘Υιόν του ανθρώπου,’ ή Μεσσία, ως ένδοξο ουράνιο βασιλέα που θα ελάμβανε από τον Θεό «εξουσία και . . . δόξα και . . . βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη και αι γλώσσαι.» (Δαν. 7:13, 14) Κάτω από την ουράνια Βασιλική διακυβέρνησι, το ανθρώπινο γένος θ’ απολαύση αιώνια ζωή με τέλεια υγεία στον παράδεισο που θα έχη αποκατασταθή παγκοσμίως. (Ψαλμ. 133:3· παράβαλε με Ησαΐαν 33:24· 35:5, 6.) Ακόμη κι οι νεκροί θα επιστρέψουν σε ζωή μέσω αναστάσεως. (Ιώβ 14:13-15· Δαν. 12:13· Ιωάν. 5:28, 29) Η εκούσια θυσία της τελείας ανθρώπινης ζωής του Μεσσία εκ μέρους του, καθιστά όλ’ αυτά τα πράγματα δυνατά. Αλλά πότε θα έλθουν αυτές οι ευλογίες;

Αντίθετα με τις δημοφιλείς Ιουδαϊκές προσδοκίες της εποχής του, ο Ιησούς είπε: «Δεν έρχεται η βασιλεία του Θεού ούτως ώστε να παρατηρήται.» (Λουκ. 17:20) Πώς, λοιπόν, μπορούμε να προσδιορίσωμε πότε φθάνει η Βασιλεία;

Ως «σημείον . . . της συντελείας του αιώνος,» ο Ιησούς μεταξύ άλλων προείπε πολέμους σε μεγάλη κλίμακα, αξιοσημείωτες ελλείψεις τροφίμων, σεισμούς, αύξησι της ανομίας και «αρχή ωδίνων.» (Ματθ. 24:3, 6-8, 12· παράβαλε με Αποκάλυψιν 6:1-8.) Δεν πλήττουν όλ’ αυτά τα πράγματα το ανθρώπινο γένος σε μια άνευ προηγουμένου κλίμακα από το έτος 1914 που σημείωσε την έναρξι μιας νέας εποχής; Σύμφωνα με την προφητεία του Ιησού, η γενεά που θα ζούσε όταν θα συνέβαιναν όλ’ αυτά, θα έβλεπε τις ευλογίες της διακυβερνήσεως του Μεσσία ν’ αρχίσουν να διαδίδωνται σ’ όλη τη γη. (Ματθ. 24:34· Ζαχ. 9:10) Δεν είναι αυτή η καλύτερη είδησις για όλους τους ανθρώπους που ζουν σήμερα;

Οι Εβραϊκές Γραφές περιγράφουν έναν προκαταρκτικό ρόλο εξαλείψεως της αμαρτίας για τον ‘Χριστό τον ηγούμενο’ και δείχνουν ότι θα εμφανιζόταν το έτος 29 μ.Χ. (Δαν. 9:25) Ο θυσιαστικός του θάνατος θα συνέβαινε μισή ‘εβδομάδα ετών,’ ή τριάμισυ χρόνια, αργότερα. (Δαν. 9:26, 27· Ησ. 52:13-53:12) Η ζωή του Ιησού από τη Ναζαρέτ συμφωνεί, ακριβώς μ’ αυτές και με άλλες προφητείες σχετικά με το προκαταρκτικό έργο του Μεσσία. Έχοντας αυτά υπ’ όψιν, δεν αξίζουν οι Ευαγγελικές αφηγήσεις σοβαρή και προσεκτική μελέτη; Είσθε πρόθυμος να κάμετε αυτή την έρευνα; Η επιθυμία σας να συμμετάσχετε στις παγκόσμιες ευλογίες της διακυβερνήσεως του Μεσσία θα σας παρακινήσουν να ενεργήσετε έτσι.

[Υποσημειώσεις]

Όσον αφορά τη γνώμη που είχαν σχετικά μ’ αυτή την προφητεία οι Ιουδαίοι στην αρχή της Κοινή μας Χρονολογίας, ένας ραββίνος του δεκάτου εβδόμου αιώνος, ο Μενασσά μπεν Ισραήλ, έγραψε στο σύγγραμμα τον Ντε Τερμίνο Βίτε [«Σχετικά με το Τέλος της Ζωής»] τα εξής: «Μερικοί πίστευαν ότι όταν θα τελείωναν αυτές οι 70 εβδομάδες, θα ερχόταν ο Μεσσίας και θα τους καθιστούσε κυβερνήτες όλου του κόσμου. Πράγματι, όλοι εκείνοι που επαναστάτησαν εναντίον των Ρωμαίων εκείνο τον καιρό διακρατούσαν αυτή την άποψι.»