Μέρος 5

Πάλι στο κατά Ιωάννην 1:1, 2

58. Σε ποια κατανόησι αναφορικά με τον Ιησού Χριστό μάς φέρνει ο Ιωάννης στο τέλος της πρώτης του επιστολής προς τους Χριστιανούς;

ΑΚΟΜΗ και στο τέλος της πρώτης του επιστολής προς τους Χριστιανούς ο απόστολος Ιωάννης μάς οδηγεί προς την ίδια αντίληψι, δηλαδή, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού και ότι άνθρωποι αποκεκυημένοι εκ του Θεού είναι τέκνα του Θεού μετά του Ιησού Χριστού. Η Μία Αμερικανική Μετάφρασις παρουσιάζει το τέλος της επιστολής του Ιωάννου ως εξής: «Ημείς γνωρίζομεν ότι ουδέν τέκνον του Θεού διαπράττει αμαρτίαν, αλλ’ ότι αυτός ο οποίος εγεννήθη εκ του Θεού προστατεύει αυτόν, και ο πονηρός δεν δύναται να εγγίση αυτόν. Ημείς γνωρίζομεν ότι είμεθα τέκνα του Θεού, ενώ όλος ο κόσμος είναι εις την δύναμιν του πονηρού. Και γνωρίζομεν ότι ο Υιός του Θεού ήλθε, και μας έδωκε δύναμιν ν’ αναγνωρίζωμεν αυτόν ο οποίος είναι αληθινός· και είμεθα εν ενότητι με αυτόν ο οποίος είναι αληθινός.» Πώς; «Μέσω του Υιού αυτού, Ιησού Χριστού. Αυτός είναι ο αληθινός Θεός και η αιώνιος ζωή. Αγαπητά τέκνα, φυλάττεσθε μακράν των ειδώλων.»​—1 Ιωάν. 5:18-21, ΜΑΜ· ΑΣΜ.

59. Τι λέγουν οι διάφορες μεταφράσεις του κατά Ιωάννην 1:1, αλλά τώρα τι είμεθα σε θέσι να προσδιορίσωμε;

⁵⁹ Αφού Εκείνος, του οποίου ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός, είναι «ο αληθινός Θεός και η αιώνιος ζωή», και αφού ο Ιησούς Χριστός είναι «αυτός ο οποίος εγεννήθη εκ του Θεού» και ο οποίος προστατεύει τα άλλα τέκνα του Θεού, πώς πρέπει να εννοήσωμε το εδάφιο Ιωάννης 1:1, 2, για το οποίον υπάρχουν μεταφράσεις που διαφέρουν; Πολλές μεταφράσεις λέγουν: «Και ο Λόγος ήτο μετά του Θεού, και ο Λόγος ήτο Θεός». Άλλες λέγουν: «Και ο Λόγος ήτο θείος.» Μια άλλη: «Και ο Λόγος ήτο Θεός.» Άλλες: «Και ο Λόγος ήτο (ένας) θεός.» Αφού εξετάσαμε τόσο πολλά από όσα ο Ιωάννης έγραψε περί του Ιησού, ο οποίος ήταν ο Λόγος που έγινε σαρξ, είμεθα τώρα σε θέσι να προσδιορίσωμε ποια απ’ αυτές τις διάφορες μεταφράσεις είναι ορθή. Αυτό σημαίνει τη σωτηρία μας.

60. Ποιο σχόλιο έκαμε ο Κόμης Λέων Τολστόι πάνω στο Ιωάννης 1:1, 2, σύμφωνα με την κοινή μετάφρασί του;

⁶⁰ Λάβετε πρώτον εκείνη τη δημοφιλή απόδοσι της Κατ’ ‘Εξουσιοδότησιν Μεταφράσεως ή της Μεταφράσεως Ντουαί: «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο μετά του Θεού, και ο Λόγος ήτο Θεός. Ο ίδιος ήτο εν αρχή μετά του Θεού.» Εδώ λίγες γραμμές αξίζει να σημειωθούν από το βιβλίο Τα Τέσσερα Ευαγγέλια Εναρμονισμένα και Μεταφρασμένα, του Κόμητος Λέοντος Τολστόι, ως ακολούθως:

Αν λέγη ότι στην αρχή ήταν η νόησις, ή λόγος και ότι ο λόγος ήτο προς τον Θεόν, ή μετά του Θεού, ή δια τον Θεόν, είναι αδύνατο να προχωρήση κανείς και να πη ότι αυτός ήταν ο Θεός. Αν ήταν ο Θεός, δεν θα μπορούσε να στέκεται σε (καμμιά) σχέσι προς τον Θεόν.a

Ωρισμένως ο απόστολος Ιωάννης δεν ήταν τόσο παράλογος ώστε να λέγη ότι κάποιος («ο Λόγος») ήταν μαζί με κάποιο άλλο άτομο (τον «Θεό») και συγχρόνως ήταν εκείνο το άλλο άτομο (ο «Θεός»).

61. (α) Αφού ο Ιωάννης απέδειξε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι «ο Υιός του Θεού», τι μπορεί να λεχθή ορθώς για τον Λόγον; (β) Αν έχομε υπ’ όψι το Αποκάλυψις 19:13, τι πρέπει να εννοή κυρίως για τον Λόγον το κατά Ιωάννην 1:1;

⁶¹ Ο Ιωάννης αποδεικνύει ότι ο Λόγος ο οποίος ήτο μετά του Θεού «έγεινε σαρξ» και έγινε ο Ιησούς Χριστός και ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν «ο Υιός του Θεού». Λοιπόν, θα ήταν κατάλληλο να πούμε ότι ο Λόγος ήταν ο Υιός του Θεού. Το να λέγη οποιοσδήποτε ότι ο Λόγος ήταν (ο) Θεός, ‘ο μόνος αληθινός Θεός’, θα ήταν αντίθετο προς όσα ο απόστολος Ιωάννης αποδεικνύει με το υπόλοιπο των γραφομένων του. Στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, δηλαδή, στην Αποκάλυψι 19:13, ο Ιωάννης ονομάζει αυτόν «Ο Λόγος του Θεού», όταν λέγη: «Και καλείται το όνομα αυτού, Ο Λόγος του Θεού». Σημειώστε ότι το όνομα αυτού δεν καλείται «Θεός ο Λόγος», αλλά καλείται «Ο Λόγος του Θεού», ή Θεού Λόγος. Επομένως, το εδάφιο κατά Ιωάννην 1:1 πρέπει να εννοή, κυρίως, ότι ο Λόγος ήταν του Θεού.

62. Ποια λέγει το βιβλίο που τιτλοφορείται «Τα Ευαγγέλια των Πρώτων Πατέρων» ότι είναι πιθανώς η αληθινή ανάγνωσις του κατά Ιωάννην 1:1;

⁶² Εδώ ανά χείρας έχομε ένα βιβλίοb με τον τίτλο «Τα Ευαγγέλια των Πρώτων Πατέρων​—Μια Αγγλική Μετάφρασις των αγίων Ευαγγελίων ως αυτά υφίσταντο κατά τον Δεύτερον Αιώνα», υπό Ρόσλυν Ντ’ Όνστον. Η σελίς του τίτλου λέγει πώς έγινε η συναρμολόγησις της μεταφράσεως αυτής. Στο εδάφιο Ιωάν. 1:1 η μετάφρασις αυτή λέγει: «και ο Λόγος ήτο Θεός». Αλλά έχει αυτή την υποσημείωσι: «Η αληθινή ανάγνωσις εδώ είναι, πιθανώς, του Θεού. Βλέπε Κριτικήν Σημείωσιν».​—Σελίς 118.c

63. Γιατί η διατύπωσις στο κατά Ιωάννην 1:1 του Ελληνικού κειμένου κάνει τους μεταφραστάς να διαφωνούν για το τι ήταν ο Λόγος;

⁶³ Τώρα γιατί συμβαίνει οι μεταφρασταί να διαφωνούν ως προς τι ήταν ο Λόγος-«Θεός», ή «θεός»; ή «ένας θεός»; Αυτό συμβαίνει επειδή η Ελληνική λέξις «Θεός» είναι στην αρχή της δηλώσεως μολονότι ανήκει στο κατηγορούμενον, και, επίσης, διότι δεν έχει το οριστικό άρθρο «ο» πριν απ’ αυτήν. Μια κατά γράμμα λέξιν προς λέξιν μετάφρασις του εδαφίου Ιωάν. 1:1, 2 έχει ως εξής: «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και Θεός ήτο ο Λόγος. Ούτος ήτο εν αρχή παρά τω Θεώ.» Το αρχαίο Ελληνικό κείμενο έχει ως εξής:

«ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ, ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΗΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ, ΚΑΙ ΘΕΟΣ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ.»

64. Τι είπε ο Επίσκοπος Ουέστκοτ, όπως παρατίθεται από τον Καθηγητή Μάουλ, ότι περιγράφεται από τη λέξι «Θεός» χωρίς το οριστικό άρθρο «ο» προ αυτής;

⁶⁴ Παρακαλούμε σημειώστε την παράλειψι του οριστικού άρθρου «Ο» προ της δευτέρας λέξεως «ΘΕΟΣ». Επί της παραλείψεως αυτής ο Καθηγητής Μάουλ ερωτά: «Είναι η παράλειψις του άρθρου στην έκφρασι θεός ην ο λόγος τίποτε περισσότερο παρά ζήτημα ιδιωματικόν;» Κατόπιν, στην επόμενη παράγραφο, ο Μάουλ προχωρεί για να ειπή:

Εξ άλλου, είναι ανάγκη ν’ αναγνωρισθή ότι ο Τέταρτος Ευαγγελιστής [Ιωάννης] δεν ήταν ανάγκη να εκλέξη αυτή τη διάταξι λέξεων, και ότι η εκλογή του γι’ αυτήν, μολονότι δημιουργούσε κάποιο διφορούμενο νόημα, δυνατόν καθ’ εαυτήν να είναι μια ένδειξις του πώς αυτός εννοούσε το ζήτημα· η δε σημείωσις του [Επισκόπου] Ουέστκοτ (in loc.), μολονότι δυνατόν ν’ απαιτή την προσθήκη κάποιας παραπομπής σε ιδίωμα, ακόμη, ίσως, αντιπροσωπεύει τη θεολογική πρόθεσι του συγγραφέως: ‘Είναι κατ’ ανάγκην χωρίς το άρθρο (θεός όχι ο θεός) επειδή περιγράφει τη φύσι του Λόγου και δεν προσδιορίζει την ταυτότητα του Προσώπου Του. Θα ήταν καθαρός Σαβελλιανισμός να ειπή «ο Λόγος ήτο ο θεός». Καμμιά ιδέα κατωτερότητος φύσεως δεν υποβάλλεται με τον τρόπο εκφράσεως, ο οποίος απλώς επιβεβαιώνει την αληθή θεότητα του Λόγου. Συγκρίνατε την αντίστροφο δήλωσι για την αληθή ανθρωπότητα του Χριστού εις 5:27 (ότι υιός ανθρώπου εστίν . . .)’.d

65. Τι έχοντας υπ’ όψι ο Επίσκοπος Ουέστκοτ είπε, πώς απέδωσαν μερικοί μεταφρασταί το κατά Ιωάννην 1:1, και τι αυτό περιγράφει ότι ήταν ο Λόγος;

⁶⁵ Ο αποθανών Επίσκοπος Ουέστκοτ, συνεκδότης του περίφημου Ελληνικού κειμένου των Χριστιανικών Γραφών, Ουέστκοτ και Χορτ, μιλεί για την «αληθή ανθρωπότητα του Χριστού» και όμως υποστηρίζει ότι ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν «αληθής ανθρωπότης», αλλά ένα μίγμα, ένας ούτω λεγόμενος Θεάνθρωπος. Οπωσδήποτε, σημειώστε ότι ο Επίσκοπος λέγει ότι η παράλειψις του οριστικού άρθρου «ο» προ της Ελληνικής λέξεως «θεός» κάνει τη λέξι «θεός» σαν ένα επίθετο που «περιγράφει την φύσιν του Λόγου» μάλλον αντί να προσδιορίζη την ταυτότητα του προσώπου του. Το γεγονός αυτό εξηγεί γιατί μερικοί μεταφρασταί το αποδίδουν: «Και ο Λόγος ήτο θείος». Αυτό δεν είναι το ίδιο με το αν έλεγε ότι ο Λόγος ήτο Θεός και ήτο εντελώς ο ίδιος με τον Θεόν. Ένας γραμματολόγος θα μετέφραζε το εδάφιο ως εξής: «Και ο Λόγος ήτο θεότης», για να εκφέρη την άποψί του ότι ο Λόγος δεν ήταν «όλος εκ Θεού.»e Κατά τους τριαδιστάς ο Λόγος ήταν μόνον ένα τρίτον Θεού, εν ίσον Δεύτερον Πρόσωπον σ’ ένα εκ τριών-εν-ενί Θεόν. Οπωσδήποτε, η εξέτασις, που εκάμαμε όλων όσα ο Ιωάννης έγραψε, απέδειξε πόσο ψευδής είναι μια τέτοια διδασκαλία, μια διδασκαλία που ακόμη και οι τριαδισταί οι ίδιοι δεν μπορούν να εννοήσουν ή εξηγήσουν. Ο Λόγος είναι ο Υιός του Θεού, όχι το Δεύτερο Πρόσωπο του Θεού.

66, 67. (α) Πώς η μετάφρασις του Τόρρεϋ διετύπωσε το κατά Ιωάννην 1:1; (β) Πώς το διετύπωσε το Εμφατικόν Δίγλωττον;

⁶⁶ Τα Τέσσερα Ευαγγέλια, έκδοσις του Κ. Κ. Τόρρεϋ, δείχνουν τη διαφορά μεταξύ της λέξεως θεός με το ο (το οριστικό άρθρο) και της λέξεως θεός χωρίς το ο με την εξής μεταφραστική διατύπωσι: «Και ο Λόγος ήτο μετά του Θεού, και ο Λόγος ήτο θεός.» (Δευτέρα έκδοσις 1947)

⁶⁷ Το Εμφατικόν Δίγλωττον, υπό του Βενιαμίν Ουίλσων, του 1864, δείχνει τη διαφορά με διατύπωσι της μεταφράσεως του ως ακολούθως: «Και ο ΛΟΓΟΣ ήτο με τον ΘΕΟΝ, και ο ΛΟΓΟΣ ήτο Θεός».

68. (α) Τι δείχνουν για τον Λόγον μεταφράσεις με τέτοια διατύπωσι; (β) Ποιο ερώτημα, λοιπόν, εγείρεται τώρα;

⁶⁸ Ακόμη και μεταφράσεις με τέτοια διατύπωσι δείχνουν ότι ο Λόγος, στην προανθρώπινη ύπαρξί του στον ουρανό μαζί με τον Θεό, είχε μια θεϊκή ιδιότητα αλλά δεν ήταν ο Θεός ο ίδιος ή μέρος του Θεού. Ο Λόγος ήταν ο Υιός του Θεού. Έτσι εγείρεται το ερώτημα, Πώς θα ονομάζαμε ένα τέτοιον Υιόν του Θεού, ο οποίος πρώτος απ’ όλους είχε αυτή τη θεϊκή ιδιότητα μεταξύ των υιών του Θεού στον ουρανό; Ενθυμούμεθα ότι ο Ιησούς Χριστός είπε στους Ιουδαίους ότι οι ανθρώπινοι εκείνοι κριταί, προς τους οποίους ή εναντίον των οποίον ήλθε ο λόγος του Θεού, ωνομάζοντο «θεοί» στον Ψαλμό 82:1-6.​—Ιωάν. 10:34-36.

«ΟΙ ΥΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

69. Τι λέγει η Εβραϊκή Γραμματική του Γκεσένιους σχετικά με την έκφρασι «οι υιοί του Θεού» στις Εβραϊκές Γραφές;

⁶⁹ Οι Εβραϊκές Γραφές αναφέρουν «τους υιούς του Θεού» (μπενεΐ χα-Ελοχίμ) στη Γένεσι 6:2, 4· Ιώβ 1:6· 2:1· και 38:7. Η Εβραϊκή Γραμματική του Γκεσένιους, στην σελίδα 418, παράγραφος 2, κάνει σχόλια επί των Γραφικών αυτών εδαφίων και λέγει τα εξής:

Υπάρχει και μια άλλη χρήσις του μπεν- [«υιός του»] ή μπενεΐ [«υιοί του»] για να υποδηλώση την ιδιότητα του μέλους ενός συνδέσμου ή κοινωνίας (ή μιας φυλής, ή οιασδήποτε ωρισμένης τάξεως). Τοιουτοτρόπως μπενεΐ Ελοχίμ [«υιοί Θεού»] ή μπενεΐ χα-Ελοχίμ [«υιοί Του Θεού»] εις Γένεσιν 6:2, 4· Ιώβ 1:6· 2:1· 38:7 (παράβαλε επίσης τα μπενεΐ Ελίμ εις Ψαλμούς 29:1· 89:7) καταλλήλως σημαίνει όχι «υιούς θεού (ών)», αλλά όντα της τάξεως των ελοχίμ ή ελίμ·. . .

Και έπειτα η Γραμματική αυτή προχωρεί για να εξηγήση την Εβραϊκή έκφρασι εις 1 Βασιλέων 20:35 περί «υιών των προφητών» ότι εννοεί «πρόσωπα που ανήκουν στην αδελφότητα των προφητών» και την Εβραϊκή έκφρασι στον Νεεμία 3:8 «ο εκ των μυρεψών» ότι σημαίνει «έναν της τάξεως των μυρεψών».​—Βλέπε, επίσης, Αμώς 7:14.

70. Πώς Το Λεξικόν των Βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης υπό Κέλλερ και Μπαουμγκάρτνερ παρουσιάζει συμφωνία με την Εβραϊκή Γραμματική του Γκεσένιους;

⁷⁰ Το Λεξικόν των Βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, υπό Κέλλερ και Μπαουμγκάρτνερ, συμφωνεί με την Εβραϊκή Γραμματική του Γκεσένιους. Στη σελίδα 134, στήλη 1, στίχους 12, 13 της εκδόσεως 1951, το Λεξικόν αυτό τυπώνει πρώτα την Εβραϊκή έκφρασι και κατόπιν τη σημασία της στη Γερμανική και στην Αγγλική και λέγει: «ΜΠΕΝΕΪ ΕΛΟΧΙΜ (ατομικά) θεία όντα, θεοί.» Και έπειτα στη σελίδα 51, στήλη 1, στίχους 2, 3, λέγει: «ΜΠΕΝΕΪ ΧΑ-ΕΛΟΧΙΜ οι (χωριστοί) θεοί Γένεσις 6:2· Ιώβ 1:6· 2:1· 38:7.»

71. Στον Ψαλμό 8, πώς ονομάζει ο Δαβίδ τους αγγέλους του ουρανού, και έτσι πώς αποδίδουν διάφορες μεταφράσεις τον Ψαλμό 8:5;

⁷¹ Στον Ψαλμό 8:4, 5, ο Δαβίδ μιλεί προφητικά περί του πώς ο Λόγος του Θεού έγινε σαρξ και ονομάζει ο Δαβίδ τους αγγέλους του ουρανού ελοχίμ ή «θεούς», χρησιμοποιώντας την ίδια λέξι που συναντάται στον Ψαλμό 82:1, 6. Η Κατ’ Έξουσιοδότησιν Μετάφρασις ή Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου γράφει: «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν; και ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτησαι αυτόν; Διότι έκαμες αυτόν ολίγον τι κατώτερον από τους αγγέλους· με δόξαν και τιμήν εστεφάνωσας αυτόν.» Το εδάφιον Εβραίους 2:6-9 εφαρμόζει τους λόγους εκείνους στον Ιησού Χριστό, πώς με το να γίνη σαρξ αυτός ‘εγένετο ολίγον τι κατώτερος των αγγέλων’. (ΚΕΜ) Οπωσδήποτε, η Μία Αμερικανική Μετάφρασις αποδίδει τον Ψαλμό 8:5 ώστε ν’ αναγινώσκεται: «Εν τούτοις έκαμες αυτόν ολίγον μόνον κατώτερον από τον Θεόν.» Το Βιβλίο των Ψαλμών υπό Σ. Τ. Μπάυγκτον, το μεταφράζει ως εξής: «Και έκαμες αυτόν ολίγον τι μικρότερον του Θεού.» Η Μετάφρασις του Μόφφατ λέγει: «Εν τούτοις έκαμες αυτόν ολίγον τι μικρότερον από θείον.»

72. Πώς αποδίδει η Μετάφρασις Νέου Κόσμου τον Ψαλμό 8:5, και γιατί η απόδοσίς της δεν είναι διδασκαλία πολυθεϊσμού;

⁷² Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου λέγει: «Επίσης ενήργησες να κάμης αυτόν ολίγον τι μικρότερον από τους θεοειδείς.» Είναι αυτή η τελευταία μετάφρασις μια διδασκαλία πολυθεϊσμού ή λατρείας πολλών θεών; Καθόλου! Γιατί; Επειδή οι Εβραϊκές Γραφές πράγματι περιέχουν αυτά τα πράγματα και εφαρμόζουν τον τίτλον ελοχίμ ή «θεοί» σε ανθρώπους και αγγέλους, εν τούτοις ακόμη και εκείνες οι Εβραϊκές Γραφές δεν εδίδασκαν πολυθεϊσμό στους Ιουδαίους.

73, 74. (α) Τι ήσαν κάποτε ο Σατανάς ή Διάβολος και οι δαίμονες του, και τι έγιναν σ’ αυτόν τον κόσμο και στα έθνη του; (β) Γιατί δεν ήταν πολυθεϊσμός εκείνο που εδίδασκε ο Παύλος στην 1 Κορινθίους 8:5, 6;

⁷³ Μη λησμονείτε ότι η Βίβλος διδάσκει ότι το πνευματικό πλάσμα, το οποίον μετεβλήθη σε Σατανάν ή Διάβολο, αρχικά ήταν ένας από εκείνους τους «υιούς του Θεού» ή ένας από εκείνους τους «θεοειδείς», ένας από τους ελοχίμ. Επίσης τα πνεύματα που έγιναν δαίμονες υπό τον Σατανάν αριθμούντο κάποτε μεταξύ εκείνων «των θεοειδών». Έτσι δεν είναι αξιοσημείωτο πράγμα το ότι ο απόστολος Παύλος ονομάζει τον Σατανάν ‘θεόν του κόσμου τούτου’, ή ότι λέγει ότι τα ειδωλολατρικά έθνη έκαμαν τους πνευματικούς δαίμονας θεούς των και προσφέρουν θυσίαν σ’ αυτούς.​—2 Κορ. 4:4· 1 Κορ. 10:20, 21.

⁷⁴ Ο Παύλος είπε: «Αν και ήναι λεγόμενοι θεοί, είτε εν τω ουρανώ, είτε επί της γης· (καθώς και είναι θεοί πολλοί, και κύριοι πολλοί)»· αλλά ο Παύλος δεν εδίδασκε πολυθεϊσμό με αυτά. Διότι προσέθεσε: «Αλλ’ εις ημάς είναι είς Θεός, ο Πατήρ, εξ ου τα πάντα, και ημείς εις αυτόν· και είς Κύριος Ιησούς Χριστός, δι’ ου τα πάντα, και ημείς δι’ αυτού.» (1 Κορ. 8:5, 6) Εμείς λατρεύομε τον ίδιο Θεό, τον οποίον ο Κύριος Ιησούς Χριστός λατρεύει, και αυτός είναι ο «είς Θεός, ο Πατήρ». Την λατρεία αυτή αποδίδομε σ’ αυτόν μέσω του Υιού του Θεού, ‘του ενός Κυρίου [μας] Ιησού Χριστού’.

75. Πώς αποδίδει το κατά Ιωάννην 1:1-3 η Μετάφρασις Νέου Κόσμου, και απέναντι ποιου ιστορικού βάθους το πράττει αυτό;

⁷⁵ Με τη βάσι των διδασκαλιών του αποστόλου Ιωάννου, και μάλιστα, όλων των Γραφών της Ιεράς Βίβλου, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών αποδίδει το εδάφιον Ιωάννου 1:1-3 ως εξής: «Εν [τη] αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο μετά του Θεού, και θεός ήτο ο Λόγος. Ούτος ήτο εν [τη] αρχή μετά του Θεού. Πάντα ήλθον εις ύπαρξιν μέσω αυτού, και χωρίς αυτού δεν έγεινεν ουδέ έν το οποίον ήλθεν εις ύπαρξιν.»

76. (α) Επειδή εχρησιμοποιήθη να φέρη σε ύπαρξι όλα τα άλλα πλάσματα, τι πρέπει να ήταν ο Λόγος στον ουρανό; (β) Όπως ένας λαλούμενος λόγος, τι είναι ο Λόγος, και ποια θέσι κατέχει;

⁷⁶ Βεβαίως ο Λόγος, τον οποίον ο Θεός ο Πατήρ του εχρησιμοποίησε για να φέρη σε ύπαρξι όλα τα άλλα πλάσματα, ήταν ο πρώτος ή πρωτότοκος μεταξύ όλων των άλλων αγγέλων, τους οποίους οι Εβραϊκές Γραφές καλούν ελοχίμ ή «θεούς». Αυτός είναι ο «μονογενής Υιός» διότι είναι ο μόνος, τον οποίον ο ίδιος ο Θεός εδημιούργησε απ’ ευθείας χωρίς την ενέργεια ή συνεργασία οιουδήποτε πλάσματος. (Ιωάν. 3:16) Αν ο Λόγος δεν ήταν το πρώτο ζων πλάσμα, το οποίον ο Θεός εδημιούργησε, ποίος, τότε, είναι ο πρώτος δημιουργηθείς Υιός του Θεού, και πώς αυτή η πρώτη δημιουργία ετιμήθη κι εχρησιμοποιήθη ως ο πρώτος εκείνος που επλάσθη από την οικογένεια των υιών του Θεού; Εμείς δεν γνωρίζομε κανένα άλλον ειμή τον Λόγον, «Τον Λόγον του Θεού.» Όπως ένας λόγος που παράγεται από έναν ομιλητή, ο Λόγος είναι δημιουργία του Θεού, η πρώτη δημιουργία του Θεού. Εφόσον μη δίκαιοι κριταί επάνω στη γη, εναντίον των οποίων ήλθε ο λόγος της κρίσεως του Θεού, Γραφικώς ονομάζονται «θεοί» (ελοχίμ), ο Λόγος, τον οποίον ο Θεός διώρισε να είναι ένας δίκαιος Κριτής και δια του οποίου ο λόγος του Θεού έχει έλθει σε μας, ονομάζεται, επίσης, Γραφικώς «θεός». Αυτός είναι περισσότερο ισχυρός από ανθρωπίνους κριτάς.

«Ο ΛΟΓΟΣ»

77. Ως τι τον προσδιορίζει ο τίτλος του «Ο Λόγος», και ποιόν Αβησσυνό αξιωματικό μας υπενθυμίζει;

⁷⁷ Ο ίδιος του ο τίτλος «Ο Λόγος» τον προσδιορίζει ως τον Άρχοντα μεταξύ των υιών του Θεού. Εδώ ανακαλούμε στη μνήμη μας τον Αβησσυνό Καλ Χατζέ, που περιεγράφη από τον Τζαίημς Μπριούς οπό βιβλίο Ταξίδια προς Ανακάλυψιν των Πηγών του Νείλου κατά τα έτη 1768, 1769, 1770, 1771, 1772 και 1773:f

Υπάρχει ένας αξιωματικός, ονομαζόμενος Καλ Χατζέ, ο οποίος στέκεται πάντοτε όρθιος στην πλευρά του κιγκλιδώματος του παραθύρου, όπου υπάρχει μια οπή σκεπασμένη στο εσωτερικό από ένα παραπέτασμα από πράσινου ταφτά· πίσω από αυτό το παραπέτασμα κάθεται ο βασιλεύς, και μέσω αυτής της οπής διαβιβάζει ό,τι θέλει να ειπή στο Συμβούλιο, το οποίον σηκώνεται και δέχεται τον αγγελιαφόρο όρθιο . . . . Ως εδώ, όταν ήσαν ξένοι στο δωμάτιο, μας μιλούσε με κάποιον αξιωματικόν ονομαζόμενον Καλ Χατζέ, τη φωνή ή λόγον του βασιλέως. . . . παρουσιάσεις αυτού του είδους, που γίνονται από τον βασιλέα δημοσίως, σε καμμιά περίοδο δεν φαίνεται ότι ταίριαζαν με τη μεγαλοφυΐα αυτού του λαού. Προηγουμένως, το πρόσωπό του ουδέποτε το έβλεπαν, ούτε οιοδήποτε μέρος αυτού, εκτός από μερικές φορές που έβλεπαν το πόδι του. Αυτός κάθεται σ’ ένα είδος εξώστου με κιγκλιδωτά παράθυρα και παραπετάσματα ενώπιόν του. Ακόμη μάλιστα καλύπτει το πρόσωπό του κατά τις ακροάσεις ή ευκαιρίες δημοσίων εμφανίσεων, και όταν δικάζη. Σε περιπτώσεις προδοσίας, κάθεται μέσα από τον εξώστη του, και μιλεί μέσω μιας τρύπας που βρίσκεται στα πλάγιά του, προς ένα αξιωματικό που ονομάζεται Καλ Χατζέ, «η φωνή ή λόγος του βασιλέως», δια του οποίου στέλλει τις ερωτήσεις του, ή οτιδήποτε άλλο που απαντά, προς τους δικαστάς, οι οποίοι είναι καθισμένοι στην τράπεζα του συμβουλίου.

78. Τι σημαίνει για ένα πρόεδρο δημοκρατίας το ν’ αποκαλήται η γλώσσα ενός λαού;

⁷⁸ Κάπως υποδηλωτικό των ανωτέρω είναι το άρθρο που φέρει τον τίτλο «Το Είδωλο των Ινδονησίων-Σονκάρνο,» που εδημοσιεύθη στους Τάιμς της Νέας Υόρκης υπό ημερομηνίαν 12 Σεπτεμβρίου 1961. Κάτω από την φωτογραφία του είναι η επεξήγησις «Η γλώσσα του Ινδονησιακού λαού», το δε άρθρο προχωρεί και λέγει:

. . . Χωρίς σχεδόν αμφιβολία ο ομιλητής θα προσθέση: «Όταν πεθάνω, μη γράψετε με χρυσά γράμματα επάνω στον τάφο μου: ‘Ενθάδε κείται η Αυτού Εξοχότης ο Δόκτωρ Μηχανικός Σουκάρνο, Πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ινδονησίας.’ Μάλλον γράψτε: ‘Ενθάδε κείται ο Μπαγκ [Αδελφός] Κάρνο, η Γλώσσα του Ινδονησιακού λαού’.»

Με το να τον αποκαλή «Γλώσσα», αυτό σημαίνει ότι αυτός μιλεί για ολόκληρο τον λαό.

79. (α) Ποια όμοια εικόνα λόγου χρησιμοποιεί η Έξοδος 4:16 για τον Ααρών; (β) Με ποιες δηλώσεις προς τους Ιουδαίους έδειξε ο Ιησούς ότι ήταν ο Λόγος του Θεού;

⁷⁹ Η Βίβλος, στην Έξοδο 4:16, χρησιμοποιεί μια όμοια εικόνα λόγου, όταν ο Θεός λέγη προς τον προφήτη Μωυσή σχετικά με τον αδελφό του Ααρών: «Και αυτός θέλει λαλεί αντί σου προς τον λαόν· και αυτός θέλει είσθαι εις σε αντί στόματος, συ δε θέλεις είσθαι εις αυτόν αντί Θεού.» Ως ομιλητής για τον θεοειδή Μωυσή, ο Ααρών εχρησίμευσε ως στόμα γι’ αυτόν. Το ίδιο συνέβη και με τον Λόγο, ο οποίος έγινε ο Ιησούς Χριστός. Για να δείξη ότι αυτός ήταν ο Λόγος του Θεού ή ομιλητής, ο Ιησούς είπε προς τους Ιουδαίους: «Η ιδική μου διδαχή δεν είναι εμού, αλλά του πέμψαντός με. Εάν τις θέλη να κάμη το θέλημα αυτού, θέλει γνωρίσει περί της διδαχής, αν ήναι εκ του Θεού, ή αν εγώ λαλώ απ’ εμαυτού.» Εξηγώντας ότι αυτός μιλούσε αντί του Θεού, ο Ιησούς επίσης είπε: «Όσα λοιπόν λαλώ εγώ, καθώς μοι είπεν ο Πατήρ, ούτω λαλώ.»​—Ιωάν. 7:16, 17· 12:50.

80. Έχοντας υπ’ όψι το ότι αυτός είναι ο Λόγος του Θεού, τι μπορούμε τώρα να εκτιμήσωμε, όπως επεστήθη η προσοχή μας από τον Ιωάννην 1:1, 18 και 20:28;

⁸⁰ Αφού ο Ιησούς Χριστός ως ο Λόγος του Θεού κατέχει θέσι, που κανένα άλλο πλάσμα του Θεού δεν κατέχει, μπορούμε εμείς να εκτιμήσωμε γιατί ο απόστολος Ιωάννης έγραψε, εις Ιωάν. 1:1: «Και θεός ήτο ο Λόγος», Μπορούμε να εκτιμήσωμε, επίσης, τους λόγους του Ιωάννου στο Ιωάν. 1:18, όπως κατεγράφησαν στα περισσότερα αρχαία Ελληνικά χειρόγραφα: «Ουδείς άνθρωπος είδε ποτε τον Θεόν: ένας Μονογενής Θεός, Εκείνος που είναι εις τον κόλπον του Πατρός, αυτός εφανέρωσεν αυτόν.» (ΜΙΡ) Αφού αυτός είναι «ένας Μονογενής Θεός»,g ο οποίος έχει φανερώσει τον ουράνιο Πατέρα του σε μας, μπορούμε να εκτιμήσωμε την πρέπουσα δύναμι των λέξεων του αποστόλου Θωμά που απηυθύνθησαν προς τον αναστηθέντα Ιησούν Χριστόν: «Ο Κύριος μου, και ο Θεός μου.»​—Ιωάν. 20:28.

81. Επειδή αυτός είναι ο Λόγος του Θεού, ποιος ήταν ο κύριος σκοπός του, για τον οποίον έγινε σαρξ και αίμα επάνω στη γη;

⁸¹ Επειδή ο Ιησούς Χριστός ως «ο Λόγος του Θεού» είναι ο παγκόσμιος Ομιλητής για τον Θεόν τον Πατέρα του, ο απόστολος Ιωάννης πολύ κατάλληλα παρουσιάζει τον Ιησού Χριστό ως τον Πρώτιστον Μάρτυρα του Θεού. Το να φέρη μαρτυρία ήταν ο κύριος σκοπός του Λόγου με το να γίνη σαρξ και να κατοικήση μεταξύ ημών, πλασμάτων από αίμα και σάρκα. Ενώ ίστατο ενώπιον του Ρωμαίου Κυβερνήτου Ποντίου Πιλάτου, όταν εδικάζετο για τη ζωή του, ο Λόγος που έγινε σαρξ είπε: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν. Πας όστις είναι εκ της αληθείας, ακούει την φωνήν μου.»​—Ιωάν. 18:37.

82. Πώς, επομένως, μπορούσε ν’ αποκληθή κατάλληλα ο Λόγος στην Αποκάλυψι 3:14 και 1:5;

⁸² Έχοντας υπ’ όψι το υπόμνημα της ζωής του, όταν ήταν επί της γης ως ο πρώτιστος μάρτυς του Θεού, ο «Λόγος του Θεού» σε ουράνια δόξα μπορούσε να λέγη, στην Αποκάλυψι 3:14: «Ταύτα λέγει ο Αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός, η αρχή της κτίσεως του Θεού.» Κατά συνέπειαν, ο απόστολος Ιωάννης μπορούσε να προσευχηθή για χάρι και ειρήνη στις Χριστιανικές εκκλησίες από τον Θεόν και «από του Ιησού Χριστού, όστις είναι ο μάρτυς ο πιστός, ο πρωτότοκος εκ των νεκρών, και ο άρχων των βασιλέων της γης.» (Αποκάλ. 1:4, 5) Αυτός είναι ο Αρχηγός των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά Θεού.

83. (α) Συνεπώς, τι κάνομε καλά να πράξωμε, και γιατί; (β) Ενεργώντας καθώς ενήργησε ο Ιωάννης, τι θα είμεθα κι εμείς επίσης;

⁸³ Αφού ο Ιησούς Χριστός είναι τώρα ο δοξασμένος «Λόγος του Θεού» στον ουρανό, κάνομε καλά να δίνωμε ακρόασι σε όσα λέγει, διότι, όταν ομιλή αυτός, είναι ως να ομιλή ο Ιεχωβά ο ίδιος. (Αποκάλ. 19:13) Με το ν’ ακροώμεθα τη φωνή τού δοξασμένου, ζώντος «Λόγου του Θεού» αποδεικνύομε ότι είμεθα «εκ της αληθείας». Με το να γνωρίζωμε τη φωνή του και να την ακούωμε και ν’ ανταποκρινώμεθα στη φωνή του αποδεικνύομε ότι είμεθα «πρόβατά» του. (Ιωάν. 10:3, 4, 16, 27) Αν ακούωμε τη φωνή του και ανοίγωμε την θύρα και τον αφήνωμε να εισέλθη όπου ζούμε, αυτός θα εισέλθη και θα έχη ένα πνευματικό δείπνο μαζί μας. (Αποκάλ. 3:20) Περισσότερο από οιονδήποτε άλλον θεόπνευστον Χριστιανόν συγγραφέα της Βίβλου ο απόστολος Ιωάννης έγραψε περί μαρτύρων και μαρτυρίας. Αν εμείς, σαν τον Ιωάννη, ακούωμε τη φωνή του βασιλικού «Λόγου του Θεού», κι εμείς, επίσης, θα είμεθα πιστοί μάρτυρες, που δίνομε μαρτυρία για την αλήθεια που ελευθερώνει τους ανθρώπους και που οδηγεί σε αιώνια ζωή στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού. Τελικά, λέγομε, Είμεθα ευγνώμονες προς τον Ιεχωβά Θεό διότι εχρησιμοποίησε τον απόστολο Ιωάννη για να κάμη γνωστό σε μας ποιος είναι ο Λόγος.

[Υποσημειώσεις]

Η Ελληνική λέξις θεού σημαίνει «του Θεού».

Το Λεξικόν της Αγίας Γραφής υπό Calmet, παραθέτοντας πρώτα τμηματικές περικοπές από το ανωτέρω βιβλίον του James Bruce, προχωρεί και λέγει:

«Περί της χρησιμοποιήσεως αυτού του λειτουργού, ο κ. Bruce δίνει διάφορα εξέχοντα παραδείγματα: ιδιαίτερα, ένα περί της δίκης ενός στασιαστού, όταν ο βασιλεύς, δια του Καλ Χατζέ, έθεσε ένα ερώτημα, με το οποίον κατεδείχθη αποτελεσματικά η ενοχή του. Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο βασιλεύς της Αβησσυνίας κάνει έρευνα, δίνει τη γνώμη του, και δηλώνει τη θέλησί του δι’ ενός πληρεξουσίου, ενός μεσάζοντος, ενός μεσολαβή του, που λέγεται ‘ο ΛΟΓΟΣ του’. Υποθέτοντας προς στιγμήν ότι επρόκειτο για ένα Ιουδαϊκό έθιμο, βλέπομε σε τι αναφέροντο οι αρχαίοι Ιουδαίοι παραφρασταί με τον όρον των ‘Λόγος του ΙΕΧΩΒΑ’, αντί του ΙΕΧΩΒΑ του ιδίου· η δε ιδέα ήταν γνωστή στην αντίληψι την ιδική των και των αναγνωστών των· ένα στοιχείον όχι λιγότερο αναγκαίον από την ίδια τους αντίληψι. . . . Δεν θα απαλλάσσωμε, στο εξής, τους ευαγγελιστάς από την υιοθέτησι των μυθολογικών αντιλήψεων του Πλάτωνος; Μάλλον, δεν υιοθέτησε ο Πλάτων την ανατολική γλώσσα; και δεν διατηρείται ακόμη αυτό το έθιμο στην Ανατολή; Ιδέτε όλες τις αφηγήσεις της επισκέψεως ενός πρέσβεως προς τον ηγεμόνα· ο οποίος ποτέ δεν απαντά ο ίδιος, αλλά κατευθύνει τον βεζύρην του να μιλήση γι’ αυτόν. Έτσι, στην Ευρώπη, ο βασιλεύς της Γαλλίας κατευθύνει τον σφραγιδοφύλακά του να ομιλή εξ ονόματός του· έτσι δε κι ο λόρδος καγκελλάριος στην Αγγλία τερματίζει τις εργασίες της Βουλής, εκφράζοντας την ευαρέσκεια της αυτού μεγαλειότητος, και χρησιμοποιώντας το όνομα της αυτού μεγαλειότητος, καίτοι παρουσία της αυτού μεγαλειότητος.»​—Παράθεσις από τη σελίδα 935 του Λεξικού της Αγίας Γραφής υπό Calmet, εκδοθέντος υπό του αποθανόντος Mr. Charles Taylor, Αμερικανική Έκδοσις, Ανατεθεωρημένη, με πολλές προσθήκες, υπό by Edward Robinson. Boston: έκδοσις υπό Crocker and Brewster. . . . Νέα Υόρκη: Jonathan Leavitt, 1832.

Ένας βασιλικός αξιωματούχος όμοιος με τον Αβησσυνόν Καλ Χατζέ, που περιγράφεται ανωτέρω, εχρησιμοποιήθη ως παράδειγμα στις σελίδες 85, 86 του βιβλίου Η Μεταξύ Θεού και Ανθρώπου Καταλλαγή, που εγράφη στο έτος 1897 από τον Κάρολον Τ. Ρώσσελ· επίσης στο «σενάριο» του με τον τίτλον «Το Φωτό-Δράμα της Δημιουργίας», έκδοσις 1914, σελίς 54, παράγραφος 3. Η εικών εχρησιμοποιήθη εν σχέσει με το εδάφιον Ιωάννης 1:1.