Άρχων από τον Οίκον του Δαβίδ
Πώς μπορεί να προσδιορισθή; Τι θα πράξη;
ΥΣΤΕΡ’ από κάθε φαγητό πολλοί Ιουδαίοι εκφέρουν μια προσευχή, που εκφράζει την ελπίδα τους για τον μεγάλον Άρχοντα, ο οποίος προελέχθη ότι θα ήρχετο από τον οίκο του Βασιλέως Δαβίδ. Ένα μέρος αυτής της προσευχής, όπως δημοσιεύεται στο Βιβλίον Καθημερινής Προσευχής υπό του Ιωσήφ Χερτς, λέγει: «Ω, αξίωσε μας των ημερών του Μεσσία, και της ζωής του μέλλοντος κόσμου.» Η έλευσις του Μεσσία υπήρξε μια ελπίς των Ιουδαίων επί χιλιάδες χρόνια. Πολύ προτού απελευθερωθούν οι Εβραίοι από τη δουλεία της Αιγύπτου, ο προπάτωρ αυτών Ιακώβ μίλησε για την έλευσί του, αναφερόμενος σ’ αυτόν ως τον Σηλώ.
Στην ευλογία, που έδωσε ο Ιακώβ στον υιό του Ιούδα, προείπε ότι ο Μεσσίας (Μασσίαχ, στην Εβραϊκή, και Μεσίχχα, στην Αραμαϊκή) θα ήρχετο από τη γραμμή καταγωγής του Ιούδα. «Δεν θέλει φύγει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού· εωσού έλθη ο Σηλώ, και εις αυτόν θέλει είσθαι η σύναξις των λαών.» (Γέν. 49:10, μετάφρασις Λήσερ) Μια παράφρασις αυτής της προφητείας στο Ταργκούμ της Παλαιστίνης αναφέρεται στον Σηλώ ως «τον Βασιλέα Μεσσία. . . , του οποίου είναι η βασιλεία, και στον οποίον όλα τα βασίλεια της γης θα υπακούουν.» Ο Μωυσής, επίσης, προείπε την έλευσί του.
Κατά τον καιρό, που το έθνος του Ισραήλ ήταν στο κατώφλι της Γης της Επαγγελίας, ο Θεός μίλησε στον Μωυσή για τον ερχόμενο Μεσσία, λέγοντας: «Προφήτην θέλω εγείρει εις αυτούς μεταξύ των αδελφών των, καθώς σε· και θέλω θέσει τους λόγους μου εις το στόμα του· και θέλει λαλήσει εις αυτούς πάντα όσα θέλω προστάξει αυτόν. Και θέλει συμβή ώστε αν υπάρξη άνθρωπος όστις δεν υπακούση εις τους λόγους μου, τους οποίους αυτός θέλει λαλήσει εν τω ονόματι μου, εγώ θέλω εκζητήσει τούτο παρ’ αυτού.» (Δευτ. 18:18, 19, Λήσερ) Με το να έχουν τα δύο αυτά πολύ εκτιμώμενα πρόσωπα της Ιουδαϊκής ιστορίας εμπνευσθή από τον Θεό να μιλήσουν για τον Μεσσία, ο Ιουδαϊκός λαός είχε μια σταθερή βάσι να ελπίζη γι’ αυτόν.
Μολονότι υφίσταται σύγκρουσις μεταξύ των Ιουδαϊκών απόψεων όσον αφορά τον Μεσσία, η πίστις εκείνων που έχουν εμπιστοσύνη στον Ιακώβ, στον Μωυσή και άλλους Εβραίους προφήτας, είναι ότι ένας Μεσσίας είναι υποσχεμένος από τον Θεό. Πάνω στο σημείο αυτό Η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαιδεία λέγει: «Στη ραββινική αποκαλυπτική φιλολογία η αντίληψις για ένα επίγειον Μεσσίαν είναι εκείνη που επικρατούσε, και από το τέλος του πρώτου αιώνος της κοινής [Χριστιανικής] εποχής είναι, επίσης, εκείνος που επισήμως γίνεται αποδεκτός από τον Ιουδαϊσμό.» Κατόπιν παραπέμπει στην «‘Προσευχή για την Έλευσι του Μεσσία,’ . . . στην οποία ο Μεσσίας ονομάζεται ‘απόγονος του Δαβίδ’.»
Στο Βιβλίον Καθημερινής Προσευχής του Χερτς, στη σελίδα 254, η έλευσις του Μεσσία αναφέρεται ως η Ιουδαϊκή ελπίς: «Η σωτηρία του Ισραηλίτου ως ατόμου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη σωτηρία του Ισραήλ· και μέσω του Ισραήλ, με τον θρίαμβο της δικαιοσύνης κατά την έλευσι της Μεσσιανικής Βασιλείας. . . . Για τη συντριπτική πλειοψηφία του Οίκου του Ισραήλ σε κάθε γενεά, η Μεσσιανική Ελπίς εσήμαινε την πίστι στην έλευσι ενός Μεσσία (κατά γράμμα, ‘Του Κεχρισμένου’)—μιας εξυψωμένης Προσωπικότητος, πάνω στην οποία θα αναπαυθή το πνεύμα του Κυρίου. Αυτός θ’ αποκαταστήση τις δόξες του Ισραήλ στην αρχαία χώρα του Ισραήλ. Στις ημέρες του, οι λαοί θα ενωθούν στην αναγνώρισι της ενότητος του Θεού, και θα σημειωθή παύσις των πολέμων και εξάπλωσις της ελευθερίας και της δικαιοσύνης σε όλη τη γη.»
ΑΚΟΜΗ ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ
Το ότι αναπέμπονται Ιουδαϊκές προσευχές για να έλθη ο Μεσσίας καθιστά έκδηλο το γεγονός ότι υπάρχουν σήμερα Εβραίοι, που αποβλέπουν ακόμη σ’ αυτόν και στη βασιλεία του. Αυτό φανερώνεται, επίσης, από το έθιμο του ν’ αφήνουν μια πόρτα του σπιτιού ανοιχτή στη διάρκεια της τηρήσεως του Πάσχα. Ο Ιουδαίος θρησκευτικός ηγέτης Μπερνστάιν, στο βιβλίο του Τι Πιστεύουν οι Ιουδαίοι, στη σελίδα 62, λέγει ότι αυτό γίνεται «για την επιστροφή του Ηλία, του προφήτου, για να αναγγείλη την έλευσι του Μεσσία.» Προχωρεί και λέγει στη σελίδα 69: «Οι Ορθόδοξοι πιστεύουν ακόμη στην έλευσι ενός προσωπικού Μεσσία, και προσεύχονται καθημερινώς για την έλευσί του.»
Αν αυτός ο Άρχων από τον οίκον του Δαβίδ πρόκειται ακόμη να έλθη, πώς πρέπει να εξευρεθή η ταυτότης του; Πώς πρέπει να τον διακρίνωμε από έναν ψευδή Μεσσία; Προφανώς, η ταυτότης του θα έπρεπε να θεμελιωθή από μερικά αξιόπιστα μέσα, κι εφόσον ο Θεός ενέπνευσε τους προφήτας του να προείπουν την έλευσι του Μεσσία, πρέπει να έχη προμηθεύσει μερικά μέσα προς αναγνώρισίν του.
Μερικά άτομα θα μπορούσαν να ισχυρισθούν ότι μπορούν να είναι βέβαια περί της ταυτότητος του Μεσσία, από την ίδρυσι της υποσχεμένης βασιλείας της δικαιοσύνης, αληθείας και ειρήνης, και από την αγάπη που θα ρυθμίζη τις υποθέσεις του ανθρωπίνου γένους. Αλλά το να περιμένη ένας ωσότου τούτο συμβή για να τον αναγνωρίση, είναι επικίνδυνο, διότι θα περίμενε ωσότου θα είναι πολύ αργά για να αποδείξη ένας τον εαυτό του άξιο εισδοχής στη βασιλεία του Μεσσία.
Το να είναι απλώς ένας κατά σάρκα απόγονος του Ιακώβ δεν αποτελεί εγγύησι για την επιδοκιμασία του Θεού και την ευλογία του για ζωή κάτω από τη διακυβέρνησι του Μεσσία. Απαιτείται κάτι περισσότερο. Τούτο δείχνεται από την πολιτεία του Θεού προς τον αρχαίο Ισραήλ, στον οποίον κατ’ επανάληψιν ετόνισε την ανάγκη για υπακοή. Ανέμενε, επίσης, απ’ αυτούς ν’ ασκήσουν πίστι σ’ αυτόν, την οποίαν είχε ο προπάτωρ των Αβραάμ. Μόνο μέσω υπακοής και πίστεως θα μπορούσαν ν’ αναμένουν την ευλογία του. Ο Θεός δεν αλλοιούται· αναμένει και τώρα πίστι και υπακοή.—Δευτ. 28:1-68.
Ο Θεός πάντοτε στους Εβραίους των παλαιών καιρών έδωσε χρόνο να μετανοήσουν προτού να επιφέρη μεγάλες μεταβολές που επηρέασαν τη ζωή τους. Το έκαμε αυτό πριν από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, προειδοποιώντας τους κατοίκους της Ιουδαίας επί σαράντα έτη μέσω του προφήτου του Ιερεμία. Αυτό τους έδωσε άφθονο χρόνο, στη διάρκεια του οποίου μπορούσαν να μετανοήσουν από την ανυπακοή των στον Θεό και να διαφύγουν τη συμφορά της καταστροφής της Ιερουσαλήμ. Ασφαλώς, μπορούμε ν’ αναμένωμε ότι θα κάμη το ίδιο, προτού η βασιλεία του Μεσσία γίνη αισθητή στον κόσμο, επιφέροντας μνημειώδεις μεταβολές. Θα έδιδε στον λαό ευκαιρία να μετανοήση και να κάμη τον εαυτό του ευπρόσδεκτο σ’ αυτόν προτού γίνουν αυτές οι μεταβολές.
Όπως ο Θεός έστειλε τον προφήτη του Ιερεμία να διδάξη και να οδηγήση τον λαό σε διαφύλαξι πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, έτσι μπορούμε ν’ αναμένωμε ότι θ’ αποστείλη τον Μεγαλύτερο, τον όμοιον με τον Μωυσή Προφήτη, τον Μεσσία του, πριν από τη μεγάλη μεταβολή που πρόκειται να επιφέρη η Μεσσιανική βασιλεία, για να καταστή δυνατόν να δοθή στον λαό η ευκαιρία να προπαρασκευασθή γι’ αυτή. Το γεγονός ότι ο Θεός ενέπνευσε να γραφούν προφητείες για να δοθούν πληροφορίες για τον προσδιορισμό της ταυτότητος του Μεσσία δείχνει ότι αυτός έρχεται προτού να επιφέρη η βασιλεία του προφανείς μεταβολές. Ο Θεός δεν θα είχε δώσει αυτές τις προσδιοριστικές προφητείες, αν θα έπρεπε να περιμένωμε ωσότου οι ευλογίες της διακυβερνήσεως της Μεσσιανικής βασιλείας θα έχουν κάμει την ταυτότητα του προφανή.
ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙΑ
Ο Ιακώβ ενεπνεύσθη να προείπη ότι ο Μεσσίας θα προήρχετο από τη φυλή του Ιούδα. Συνεπώς, η έλευσίς του έπρεπε να επισυμβή σε χρόνο, που η φυλή αυτή θα ήταν δυνατόν ν’ αναγνωρισθή. Ο προφήτης Ησαΐας είπε ότι θα ήταν «βλαστός εκ του κορμού του Ιεσσαί.» (Ησ. 11:1, Λήσερ) Εφόσον ο Ιεσσαί ήταν ο πατήρ του Δαβίδ, ο Ησαΐας προέλεγε ότι ο Μεσσίας θα προήρχετο από τον οίκο του Δαβίδ, από τη δική του γενεαλογική γραμμή. Ο Ιερεμίας επίσης προείπε τούτο: «Ιδού έρχονται ημέραι, λέγει Κύριος, και θέλω ανεγείρει εις τον Δαβίδ βλαστόν δίκαιον, και βασιλεύς θέλει βασιλεύσει, και ευημερήσει, και εκτελέσει κρίσιν και δικαιοσύνην επί της γης.» (Ιερεμ. 23:5) Οι προφητείες αυτές δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σήμερα προς αναγνώρισιν του Μεσσία, διότι τα γενεαλογικά αρχεία που χρειάζονται για να τον συνδέσουν με την φυλή του Ιούδα και τον οίκο του Δαβίδ δεν υπάρχουν. Κατεστράφησαν μαζί με τον ναό στο έτος 70 μ.Χ.
Σχετικά με την καταστροφή του ναού και των αρχείων, το βιβλίον Ιστορία του Ιουδαϊκού Λαού του Μαξ Μαργκολίς και Αλεξάντερ Μαρξ λέγει στις σελίδες 202, 203: «Ο Τίτος έσπευσε να επιθεωρήση τον Ναό. Αλλά γρήγορα η ιερά οικοδομή έγινε η λεία των φλογών, τις οποίες οι Ρωμαίοι διατηρούσαν ζωηρές. . . . Έτσι ο Τίτος κατέκαυσε το συγκρότημα κτιρίων που είχαν καταλάβει οι στρατιώτες του: τον οίκο του συνεδρίου, την αίθουσα των αρχείων, ολόκληρη την κάτω πόλι έως τη Δεξαμενή του Σιλωάμ.» Η Εγκυκλοπαιδεία της Γραφής του Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ λέγει: «Δεν δύναται να υπάρξη αμφιβολία ότι τα αρχεία των Ιουδαϊκών φυλών και οικογενειών απωλέσθησαν στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ, και όχι προηγουμένως.»
Ο Θεός δεν θα ενεργούσε ώστε να γραφούν προφητείες που προλέγουν ότι ο Μεσσίας θα ήρχετο από τη φυλή του Ιούδα και από τον οίκο του Δαβίδ, αν ο Μεσσίας επρόκειτο να έλθη σε χρόνο που θα ήταν ανέφικτος ο προσδιορισμός της ταυτότητος του. Αυτό θα ήταν δυνατόν να συμβή, αν η έλευσίς του επρόκειτο να λάβη χώραν μετά το 70 μ.Χ., διότι τότε έπαυσαν να υπάρχουν τα γενεαλογικά αρχεία. Χωρίς αυτά, δεν υπάρχει τρόπος προσδιορισμού της φυλής, στην οποίαν ανήκει ένας Εβραίος, ή του οίκου, από τον οποίον κατάγεται. Εφόσον ο Θεός διεφύλαξε αυτά τα αρχεία, όταν ο ναός κατεστράφη την πρώτη φορά, πριν από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, θα τα είχε διαφυλάξει πάλιν στο 70 μ.Χ., αν τα θεωρούσε ως αναγκαία μετά την ημέρα αυτή. Με το να τα αφήση να καταστραφούν, ο Θεός έδειξε ότι είχαν εκπληρώσει το σκοπό τους, που πρωτίστως ήταν να βοηθήσουν στον προσδιορισμό της ταυτότητος του Μεσσία. Αλλ’ υπάρχουν και άλλες προφητείες που βοηθούν στην επιβεβαίωσι της ταυτότητός του.
Ο προφήτης Μιχαίας ενεπνεύσθη να κατονομάση ακριβώς την πόλι, όπου ο Άρχων εκ του οίκου του Δαβίδ επρόκειτο να γεννηθή. «Και συ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρά ώστε να ήσαι μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ δια να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ· του οποίου αι έξοδοι είναι απ’ αρχής, από ημερών αιώνος.» (Μιχ. 5:2) Η Βηθλεέμ σήμερα δεν είναι Εβραϊκή πόλις, αλλά μια πόλις που ελέγχεται από Άραβας. Η εκπλήρωσις αυτής της προφητείας που καθώριζε την ταυτότητα θα έπρεπε να λάβη χώραν όταν η Βηθλεέμ θα ήταν μέρος του Ιούδα και θα κατοικούσαν εκεί Εβραίοι. Αυτό δεν θα μπορούσε να συμβή στο μέλλον, διότι ο Ιούδας, ως φυλή, δεν υφίσταται πλέον, και, συνεπώς, η Βηθλεέμ δεν θα μπορούσε να είναι «μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα.»
Η έλευσις του Μεσσία προελέχθη από τον προφήτη Δανιήλ όταν είπε: «Είδον εν οράμασι νυκτός, και ιδού, ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού, και έφθασεν έως του Παλαιού των ημερών, και εισήγαγον αυτόν ενώπιον αυτού. Και εις αυτόν εδόθη η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη, και αι γλώσσαι· η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η βασιλεία αυτού, ήτις δεν θέλει φθαρή.» (Δαν. 7:13, 14) Η προφητεία του Δανιήλ αναφέρεται στο χρονικό σημείο, που ο Μεσσίας, δοξασμένος και εξυψωμένος, εγκαθίσταται στη βασιλεία του και φέρει όλη τη γη κάτω από τη διακυβέρνησί του.
Μ’ όλα ταύτα, στη Γένεσι 3:15 και στον Ησαΐα 53:3-5, προλέγεται ότι ο Μεσσίας θα ήταν «καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων», θα ‘ετραυματίζετο, εταλαιπωρείτο και θα εκεντάτο,’ πράγμα που αποκλείεται να γίνη όταν, με τη δύναμι της βασιλείας, συντρίβη τα πολιτικά έθνη, όπως προελέχθη στον δεύτερο Ψαλμό. Επομένως, είναι φανερό ότι ο Μεσσίας πρέπει να έχη περισσότερες από μια ελεύσεις. Η πρώτη θα ήταν για να προετοιμάση τον λαό για τον χρόνο, που θα εγκαθιστάτο η βασιλεία του και η δευτέρα θα ήταν, όταν η βασιλεία έχη ιδρυθή.
Ο Ησαΐας προείπε ότι η συντριβή του Μεσσία θα έφερε θεραπεία στον λαό. «Αλλ’ αυτός ετραυματίσθη δια τας παραβάσεις ημών, εκεντήθη δια τας ανομίας ημών· η τιμωρία χάριν της ειρήνης ημών, ήτο επ’ αυτόν· και δια των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν.» (Ησ. 13:5, Λήσερ) Ο τραυματισμός του θ’ αποτελούσε θεραπεία για μας, διότι θα εγίνετο όμοια με προσφορά για παρανομία ‘ενός αμώμου κριού,’ τον οποίον προσέφερε ο αρχιερεύς του Ισραήλ επί του θυσιαστηρίου υπέρ των Εβραίων, που είχαν διαπράξει ‘αμαρτίαν εξ αγνοίας, εις τα άγια του ΚΥΡΙΟΥ.’ (Λευιτ. 5:15) Τονίζοντας τούτο, ο Ησαΐας προχωρεί και λέγει: «Αλλ’ ο ΚΥΡΙΟΣ ευηρεστήθη να συντρίψη αυτόν μέσω ασθενείας: αφού λοιπόν η ψυχή του βαστάση την προσφοράν περί παρανομίας, θέλει ιδεί έκγονα, θέλει μακρύνει τας ημέρας αυτού, και η ευαρέσκεια του ΚΥΡΙΟΥ θέλει ευοδωθή εν τη χειρί αυτού.» (Ησ. 53:10, Λήσερ) Δεν είναι δυνατόν να αναμένεται ότι ο Μεσσίας θα ‘συντριβή’ ως προσφορά περί παρανομίας, όταν θα έλθη στη δόξα και μεγαλειότητα της βασιλείας του, στον καιρό που προείδε ο Δανιήλ. Όχι, αλλ’ η συντριβή του έπρεπε να λάβη χώραν σε καιρό που θα ήταν «καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων,» σε καιρό που η φυλή του Ιούδα θα εξακολουθούσε να υπάρχη ακόμη.
ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΕΚΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ
Οι πολλές προφητείες, που προσδιορίζουν την ταυτότητα του Μεσσία εξεπληρώθησαν σε καιρό που οι Εβραίοι είχαν τα γενεαλογικά τους αρχεία κι εγνώριζαν ποιος ανήκε στον οίκο του Δαβίδ και ποιος ανήκε στις διάφορες φυλές. Εξεπληρώθησαν όλες από έναν Εβραίο στον πρώτον αιώνα. Αυτός ήταν από τη φυλή του Ιούδα, καθώς προείπε ο Ιακώβ, και ήταν απόγονος του Βασιλέως Δαβίδ, όπως προείπαν ο Ησαΐας και ο Ιερεμίας. Μολονότι ανετράφη στη Ναζαρέτ, εγεννήθη στη Βηθλεέμ, όπως προείπε ο Μιχαίας. Μια διαταγή απογραφής που εξεδόθη από τον Καίσαρα Αύγουστο υπεχρέωσε τους Εβραίους ν’ απογραφούν στις γενέτειρές των, κι αυτό έκαμε τους γονείς αυτού του Εβραίου να βρίσκωνται στη Βηθλεέμ την ημέρα της γεννήσεως του.—Λουκ. 2:1-4.
Όπως προελέχθη από τον προφήτη Ζαχαρία, ο ταπεινός αυτός Εβραίος, που ωνομάζετο Ιεόσουα στην Εβραϊκή γλώσσα και Ιησούς στην Ελληνική, μπήκε στην Ιερουσαλήμ πάνω σ’ ένα όνο, όπως είχαν κάμει οι πριν απ’ αυτόν βασιλείς, αλλ’ οι ηγέται του λαού τον απέφυγαν περιφρονητικά. (Ζαχ. 9:9· Ματθ. 21:1-17) Όπως προελέχθη από τον Ησαΐα, ετραυματίσθη «δια τας παραβάσεις ημών» και «δια των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν.» Αυτό κατέστη δυνατόν διότι η ζωή του, όπως προείπε ο Ησαΐας, ‘εβάστασε την προσφοράν περί παρανομίας.’ (Ησ. 53:5, 10, Λήσερ) Ήταν μια τελεία θυσία εξιλαστική για την αμαρτία, η οποία προεσκιάσθη από τον μόσχον και τον τράγον δια τον Κύριον, που προσεφέρετο από τον Ααρών για τις αμαρτίες του λαού κατά την ημέρα του εξιλασμού.—Λευιτ. 16:17, 18.
Όπως προελέχθη από τον Ησαΐα, ‘κατεφρονήθη και απερρίφθη’ από τους Εβραίους. (Ησ. 53:3) Δεν ‘εξετίμησαν αυτόν’ διότι εσφαλμένα επερίμεναν να έλθη ο Μεσσίας με δύναμι και δόξα κατά τον πρώτον αιώνα και να τους απελευθερώση από τον ζυγό της Ρώμης. Αυτό επιβεβαιώνεται από το Βιβλίον Καθημερινής Προσευχής, που λέγει στις σελίδες 145 και 146: «Η ανοικοδόμησις της Ιερουσαλήμ ως Πόλεως Δικαιοσύνης θα εισήγε στη Μεσσιανική περίοδο. . . . Σ’ αυτή τη Νέα Ιερουσαλήμ, ο Μεσσιανικός Βασιλεύς θα εγκαθιστούσε τον θρόνο του. Στη διάρκεια των ημερών του Δευτέρου Ναού, το αίσθημα αυτό επεκράτησε, κι εμεγάλωσε σε έντασι στο διάστημα της τυραννίας των Ηρωδών, των Ρωμαίων ανδρεικέλων βασιλέων της Ιουδαίας.» Οι Εβραίοι απέτυχαν να διακρίνουν ότι η ταπεινή έλευσις στον πρώτον αιώνα του Μεσσία, τον οποίον απέρριψαν, ήταν παρασκευαστική της ενδοξοτέρας ελεύσεως που έπρεπε να συμβή σε χρόνο μεταγενέστερο της εποχής των.
Όπως προελέχθη στον Ψαλμό 69:21, οι εχθροί του έδωσαν σ’ αυτόν ξύδι για να πιή. Όπως προελέχθη στον Ψαλμό 22:18, ερρίφθησαν κλήροι για τα ενδύματά του. Όπως προελέχθη στον Ησαΐα 53:9, ετάφη μετά του πλουσίου με το να τεθή στο κενό μνημείο ενός ανθρώπου πλουσίου. Αυτός και η επίγεια μητέρα του δεν μπορούσαν ν’ ασκήσουν έλεγχο πάνω σ’ αυτά τα πράγματα, που συνέβησαν σ’ αυτόν για εκπλήρωσι των προφητειών.
Όπως προελέχθη στο Δευτερονόμιο 18:18, ήταν προφήτης όμοιος με τον Μωυσή, και με την ιδιότητα αυτή προείπε την πολιορκία και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Αυτά συνέβησαν τριάντα πέντε και πλέον έτη αργότερα, όταν οι Ρωμαίοι επυρπόλησαν τον ναό στο 70 μ.Χ. Με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς Χριστός απεδείχθη αληθινός προφήτης μέσω του οποίου μίλησε ο Θεός. (Λουκ. 21:20-24) Δεν ήταν ο Θεός εν σαρκί, όπως εσφαλμένως ισχυρίσθησαν μερικοί, διότι είπε: «Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεόν μου και Θεόν σας.» (Ιωάν. 20:17) Ωστόσο, ήταν ο Μεσσίας, που είχε προλεχθή.
Ο Ιησούς εξεπλήρωσε εκατό και πλέον προφητείες, που είχαν δοθή για να πρσδιορίσουν τον Μεσσία. Η πιθανότης τού να τις εκπληρώση ένας άνθρωπος τυχαίως είναι απείρως μικρή. Το γεγονός ότι ο Ιησούς τις εξεπλήρωσε σε χρόνο, που τα γενεαλογικά αρχεία υπήρχαν και απεδείκνυαν την προγονική του γραμμή, είναι επί πλέον απόδειξις που του προσδιορίζει την ταυτότητα ως του υποσχεμένου Άρχοντος από τον οίκο του Δαβίδ.
Η βασιλεία του Μεσσία δεν εγκαθιδρύθη από τον Θεό στον πρώτον αιώνα διότι ο ωρισμένος καιρός του Θεού γι’ αυτό δεν είχε έλθει τότε. Οι άνθρωποι έπρεπε να διδαχθούν και να ιδούν την ανάγκη για μετάνοια λόγω της ανυπακοής των στον Θεό, όπως ακριβώς στις ημέρες του Ιερεμία. Ανόμοια προς το προετοιμαστικό έργο του Ιερεμία, που διήρκεσε σαράντα χρόνια και περιωρίσθη κυρίως στην Ιουδαία, το προετοιμαστικό έργο για τη Βασιλεία του Μεσσία επρόκειτο να γίνη σε όλη τη γη. Αυτό απαιτεί χρόνο. Όταν το έργο τελειώση, τότε ο Μεσσίας θα επιφέρη τις ριζικές αλλαγές, που θα επηρεάσουν όλο το ανθρώπινο γένος. Καθώς προελέχθη στον Ψαλμό 2:9, θα συντρίψη τις πολιτικές κυβερνήσεις, που έχει κάμει ο άνθρωπος, «ως σκεύος κεραμέως,» και θα ευλογήση άτομα απ’ όλα τα έθνη με διακυβέρνησι κρίσεως, δικαιοσύνης και ειρήνης, όπως προελέχθη στον Ησαΐα 9:6, 7.
Στο διάστημα της δευτέρας παρουσίας του, ο Μεσσίας, κυβερνώντας από τον ένδοξο ουράνιο θρόνο του, θα κάμη εκείνο, που οι Εβραίοι εσφαλμένα ανέμεναν να κάμη στον πρώτον αιώνα. Έτσι ο Βασιλεύς Μεσσίας πρόκειται να δώση ένα τέλος στους πονηρούς άρχοντας, στην καταπίεσι, στην αδικία, στους πολέμους και στα ανθρώπινα παθήματα. Για να επωφεληθήτε από τις μεταβολές που αυτός θα επιφέρη, πρέπει ν’ ασκήσετε πίστι σ’ αυτόν και ν’ αφήσετε τον εαυτό σας να οδηγηθή από το προετοιμαστικό έργο για τη βασιλική του διακυβέρνησι, το οποίον άρχισε πριν από 1.900 και πλέον έτη, οπότε εξεπλήρωσε τις προφητείες που προσδιορίζουν την ταυτότητα του Μεσσία. Το να ασκήσετε πίστι σ’ αυτόν τον Άρχοντα εκ του οίκου Δαβίδ και στον Θεό του σημαίνει αιώνια ζωή κάτω από τη δικαία διακυβέρνησι της βασιλείας του.—Ιωάν. 3:16.
Είπε ένας άνθρωπος, που είχε εκπαιδευθή παρά τους πόδας του περίφημου Ιουδαίου νομοδιδασκάλου Γαμαλιήλ, στον πρώτον αιώνα μ.Χ.: «Και ημείς ευαγγελιζόμεθα προς εσάς την γενομένην εις τους Πατέρας επαγγελίαν, ότι ταύτην ο Θεός εξεπλήρωσεν εις ημάς τα τέκνα αυτών, αναστήσας τον Ιησούν. Ως είναι γεγραμμένον και εν τω Ψαλμώ τω δευτέρω, “Υιός μου είσαι συ· εγώ σήμερον σε εγέννησα”.»—Πράξ. 13:32, 33.