Αυτές οι Μυστηριώδεις Κοσμικές Ακτίνες

ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ στέκονται με δέος μπροστά στις κοσμικές ακτίνες. Είναι τα πιο ισχυρά μόρια γνωστά στον άνθρωπο. Περιέχουν εκατομμύρια φορές περισσότερη ενέργεια από οποιαδήποτε μόρια που μπορούν να παράγουν οι μεγαλύτεροι ατομικοί επιταχυνταί που έχει εφεύρει ο άνθρωπος.

Οι ακτίνες αυτές, γνωστές ως «πρωτογενείς» κοσμικές ακτίνες, βομβαρδίζουν την ατμόσφαιρα της γης ημέρα και νύκτα. Συγκρούονται με άτομα που αποτελούν τα διάφορα στοιχεία της ατμοσφαίρας. Η σύγκρουσις αυτή παράγει ένα εκρηκτικό κατακλυσμό «δευτερογενών» κοσμικών ακτίνων. Αυτές οι δευτερογενείς ακτίνες σπεύδουν τότε στην επιφάνεια της γης.

Οι δευτερογενείς κοσμικές ακτίνες εισδύουν στο κάθε τι, καθώς και σε μίλια βράχων, ακόμη και σε μόλυβδο. Πραγματικά, τώρα ακριβώς που διαβάζετε αυτές τις σελίδες, οι κοσμικές δευτερογενείς ακτίνες διέρχονται δια μέσου κάθε τετραγωνικής ίντσας του σώματός σας με ρυθμό περίπου δέκα στο λεπτό!

Τι είναι ακριβώς αυτές οι μυστηριώδεις «πρωτογενείς» κοσμικές ακτίνες; Από πού έρχονται; Τι είναι εκείνο που τις κάμνει τόσο ισχυρές; Τι επίδρασι έχουν στον άνθρωπο;

Τι Είναι οι Κοσμικές Ακτίνες

Περισσότερο από μισό αιώνα οι επιστήμονες έχουν εξετάσει τα μυστήρια των κοσμικών ακτίνων. Το 1912 ο αποθανών Βίκτωρ Φ. Ες, Αυστριακός φυσικομηχανικός, πέταξε επάνω από την Ευρώπη με αερόστατο σε ύψος μέχρι 16.000 ποδών. Ζητούσε περισσότερες πληροφορίες για την πηγή της μυστηριώδους ακτινοβολίας που είχε παρατηρηθή στα πειράματα του εργοστασίου. Βασιζόμενος στις μετρήσεις που έγιναν κατά την πτήσι, εδήλωσε:

«Τα αποτελέσματα των παρατηρήσεών μου εξηγούνται καλύτερα από την υπόθεσι ότι μια ακτινοβολία πολύ μεγάλης διεισδυτικότητος εισέρχεται στην ατμόσφαιρα άνωθεν.»

Το 1925 ο Αμερικανός φυσικομαθηματικός Ρόμπερτ Α. Μίλλικαν ωνόμασε την ακτινοβολία «κοσμικές ακτίνες» διότι προήρχοντο από τον «κόσμο,» ή το σύμπαν. Στις δεκαετηρίδες που πέρασαν από τότε, η φύσις των κοσμικών ακτίνων έχει καθορισθή αρκετά καλά.

Έχει ανακαλυφθή ότι οι περισσότερες πρωτογενείς κοσμικές ακτίνες είναι οι πυρήνες ατόμων. Πρόκειται περί ατόμων που έχουν απογυμνωθή από τα περιδεινούμενα ηλεκτρόνια. Τα αφθονώτερα απ’ αυτά είναι τα άτομα του υδρογόνου, που είναι το ελαφρότερο στοιχείο γνωστό στον άνθρωπο. Τα πυρηνικά περιεχόμενά των είναι μόνο ένα πρωτόνιο. Έτσι η μεγάλη πλειονότης των πρωτογενών κοσμικών ακτίνων, περίπου 90 τοις εκατό, είναι πρωτόνια υδρογόνου.

Περίπου 9 τοις εκατό των πρωτογενών κοσμικών ακτίνων είναι οι πυρήνες του κατά σειράν επομένου πιο ελαφρού στοιχείου που είναι το ήλιον. Το υπόλοιπο 1 τοις εκατό αποτελείται από πυρήνες βαρυτέρων ατόμων. Όσο βαρύτεροι είναι οι πυρήνες, τόσο σπανιώτερα βρίσκονται ως κοσμικές ακτίνες.

Εν τούτοις, ένα μεγάλο μέρος του διαστήματος στο σύμπαν περιέχει τεράστια νέφη υδρογονικού αερίου, που δημιουργείται από τους πυρήνας των υδρογονικών ατόμων. Είναι όλα αυτά τα μόρια κοσμικές ακτίνες;

Όχι, διότι για να καταταχθή ένα μόριο στις πρωτογενείς κοσμικές ακτίνες χρειάζεται ν’ αναπτύξη πολύ μεγάλη ταχύτητα και ενέργεια. Τα νέφη του υδρογονικού αερίου στο σύμπαν δεν έχουν τόση ταχύτητα και ενέργεια. Μπορούμε να το εξεικονίσωμε αυτό έχοντας υπ’ όψιν μια σιδηρένια ράβδο που είναι στο έδαφος. Η ράβδος μπορεί να παρουσιάση μεγάλη δύναμι, αλλ’ έχει ανάγκη να τεθή σε κίνησι. Αν πάρετε τη σιδηρένια αυτή ράβδο και χτυπήσετε κάτι μ’ αυτήν, τότε παρουσιάζει μεγάλη δύναμι, θραύοντας ακόμη και τα αντικείμενα που χτυπά. Οι υδρογονικοί πυρήνες σε νέφη αερίου μπορούν να μας δώσουν ένα συγκριτικό παράδειγμα. Έχουν τη δύναμι να γίνουν πρωτογενείς κοσμικές ακτίνες, αλλά δεν γίνονται εκτός αν αναπτύξουν πολύ μεγάλη ταχύτητα που θα προσήγγιζε την ταχύτητα του φωτός, 186.000 μίλια στο δευτερόλεπτο!

Υπάρχει ένα ελάχιστο όριο δυνάμεως που πρέπει να κατέχη ένα μόριο για να καταταχθή στις κοσμικές ακτίνες; Γράφοντας στο περιοδικό Σαϊεντίφικ Αμέρικαν του Φεβρουαρίου 1969, ο Β. Γ. Γκίνσμπουργκ, καθηγητής του Φυσικομαθηματικού και Τεχνικού Ινστιτούτου στη Μόσχα, αναφέρει:

«Μολονότι δεν υπάρχει παγκόσμιος συμφωνία όσον αφορά την ελαχίστη κινητική ενέργεια που πρέπει να κατέχη ένα μόριο για να ονομάζεται κοσμική ακτίς, θα λάβω αυθαιρέτως ως ελάχιστο όριο τα 100 εκατομμύρια ηλεκτρονικών βολτ.»

Υπολογίζεται ότι η μέση κοσμική ακτίς κατέχει μια ενέργεια περίπου 10 δισεκατομμυρίων ηλεκτρονικών βολτ (10 Μπεβ). Μερικές πλήττουν με πολύ μεγαλύτερη ενέργεια, ως ένα δισεκατομμύριο ηλεκτρονικών βολτ (1.000.000.000 Μπεβ). Αναφέρεται δε ότι μερικές ακτίνες ήσαν είκοσι ως σαράντα φορές ισχυρότερες! Πόση δύναμι παρουσιάζει όλο αυτό; Έχετε υπ’ όψιν ότι το μέσο οικιακό ηλεκτρικό σύστημα ενεργεί επί 120 βολτ!

Από πού Προέρχονται;

Επί έτη η προέλευσις των πρωτογενών ακτίνων ήταν ζήτημα διαφιλονεικούμενο. Και ακόμη είναι.

Μερικοί επίστευαν ότι προέρχονται από τον ήλιο. Άλλοι υπεστήριζαν ότι δημιουργούνται από τις εκρήξεις αστέρων (σουπερνόβε) του Γαλαξίου μας. Επίσης άλλοι είπαν ότι μερικές προήρχοντο από άλλους Γαλαξίας. Ελέχθη επίσης ότι η κοσμική ακτινοβολία πιθανόν να είναι το κατάλοιπο της εκρήξεως μιας αρχικής πύρινης σφαίρας, η οποία έδωσε αρχή στο σύμπαν.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1940 παρετηρήθη ότι ο ήλιος μας παρήγαγε σχετικώς «ήπιες» κοσμικές ακτίνες κατά τη διάρκεια των ηλιακών εκρήξεων. Οι ηλιακές εκρήξεις προκαλούνται από τις ηλιακές κηλίδες, οι οποίες μπορούν να παραβληθούν με μαγνητικές και ηλεκτρικές «θύελλες» επί της επιφανείας του ηλίου. Κατά τη διάρκεια των εκρήξεων αυτών τεράστιες ποσότητες μορίων, κυρίως υδρογονικών πυρήνων, εκτοξεύονται στο διάστημα. Μερικά από τα μόρια αυτά φθάνουν την ταχύτητα και ενέργεια που τα κατατάσσουν στην κατηγορία των πρωτογενών κοσμικών ακτίνων.

Εν τούτοις το πρόβλημα δεν λύθηκε. Γιατί όχι; Διότι και όταν ακόμη δεν υπήρχαν ηλιακές εκρήξεις έφθανε στη γη έντονη κοσμική ακτινοβολία.

Γι’ αυτό έφθασαν στα εξής συμπεράσματα: (1) Οι ηλιακές εκρήξεις είναι πολύ σπάνιες ώστε ν’ αποτελούν την πηγή ενός τόσο σταθερού βομβαρδισμού από κοσμικές ακτίνες. (2) Πολλές ηλιακές εκρήξεις παράγουν κοσμικές ακτίνες με ενέργειες πολύ μικρότερες από όσες ανεκαλύφθησαν κανονικώς. (3) Η χημική σύνθεσις ενός βομβαρδισμού από ηλιακές κοσμικές ακτίνες είναι διαφορετική, διότι το ήλιον απουσιάζει σε μεγάλο ποσοστό, ενώ περίπου 9 τοις εκατό των άλλων κοσμικών ακτίνων αποτελούνται από ήλιον. Και τελικά (4) κοσμικές ακτίνες πολύ υψηλής ενεργείας πλήττουν την ατμόσφαιρα της γης από όλες τις διευθύνσεις και όχι απλώς από τη διεύθυνσι του ήλιου.

Κατόπιν των ανωτέρω εξήχθη το συμπέρασμα ότι ο ήλιος δεν συμβάλλει παρά κατά μικρό μέρος στον βομβαρδισμό της γήινης ατμοσφαίρας με κοσμική ακτινοβολία. Αλλά τότε από πού προέρχονται οι άλλες ισχυρότερες κοσμικές ακτίνες; Μολονότι δεν είναι οριστικά γνωστό, μερικοί πιστεύουν ότι οι περισσότερες προέρχονται από τον δικό μας γαλαξία. Άλλοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η πηγή της ακτινοβολίας είναι οι «εκρήξεις» των αστέρων που λέγονται σουπερνόβε [ οι πιο νέοι αστέρες]. Αυτοί οι αστέρες πιστεύεται ότι εκπέμπουν τους πυρήνες στοιχείων, κυρίως υδρογόνου, μακρυά στο διάστημα.

Υπάρχουν εν τούτοις επιστήμονες οι οποίοι φρονούν ότι οι βαρύτεροι πυρήνες μερικών κοσμικών ακτίνων είναι τόσο ισχυροί ώστε θα μπορούσαν να διαφύγουν από άλλους γαλαξίες και να έλθουν στον δικό μας, οπότε η πηγή των θα ήταν έξω από τον δικό μας γαλαξία. Κατόπιν, όπως ελέχθη προηγουμένως, μερικοί υποστηρίζουν ότι ο δικός μας γαλαξίας μπορεί να είναι κεκορεσμένος από κοσμικές ακτίνες ως αποτέλεσμα της εκρήξεως της αρχικής πύρινης σφαίρας η οποία επεξετάθη για να γίνη ολόκληρο το σύμπαν.

Οποιαδήποτε και αν είναι η προέλευσίς των, τα μόρια αυτά πιστεύεται ότι ταξιδεύουν σε ευθύ δρόμο μέσα από το μεταξύ των άστρων διάστημα ωσότου παρεκκλίνουν από διάφορα μαγνητικά πεδία, όπως είναι τα μαγνητικά πεδία των νεφών. Καθώς ταξιδεύουν δια μέσου του γαλαξία, μπορούν να παρεκκλίνουν πολλές φορές ωσότου φθάσουν σ’ έναν τελείως διαφορετικό δρόμο και ταχύτητα παρ’ όταν ξεκίνησαν. Αυτός λέγουν ότι είναι ο λόγος για τον οποίο οι κοσμικές ακτίνες από το εξωτερικό διάστημα πλήττουν τη γη απ’ όλες τις διευθύνσεις.

Τι τις Κάμνει Τόσο Ισχυρές

Πάντως ένα πράγμα είναι πολύ βέβαιο. Οι πρωτογενείς κοσμικές ακτίνες που προέρχονται από το εξωτερικό του ηλιακού μας συστήματος είναι πανίσχυρες. Πλήττουν την ατμόσφαιρα της γης με σχεδόν απίστευτη δύναμι. Πώς απέκτησαν τέτοια δύναμι;

Μερικοί επιστήμονες φρονούν ότι αποκτούν αυτή τη δύναμι όταν εκτοξεύωνται αρχικώς ως εκρήξεις μορίων από τους πιο νέους αστέρες που εκρήγνυνται. Άλλοι όμως φρονούν ότι οι κοσμικές ακτίνες αποκτούν την ταχύτητα και τη δύναμι των με κάποιο άλλο τρόπο.

Σ’ όλο το μεταξύ των άστρων διάστημα υπάρχουν μαγνητικά πεδία και τεράστια μαγνητικά νέφη αερίων. Μερικά μόρια συμβαίνει να πέσουν ή να πλησιάσουν σ’ αυτά τα μαγνητικά πεδία ή μαγνητικά νέφη αερίων ακριβώς σε ορθή γωνία. Αν παραμένουν στην κάθετη διεύθυνσι επ’ αρκετόν διάστημα ωθούνται προς μεγαλύτερες ταχύτητες και ενέργειες. Στο ταξίδι των δια μέσου του γαλαξία τα μόρια αυτά έρχονται σε επαφή με άλλα μαγνητικά πεδία και νέφη και δέχονται μεγαλύτερη ώθησι.

Μπορούμε να το παρομοιάσωμε αυτό με ένα άτομο που λακτίζη μια μπάλα. Καθώς αρχίζει να κυλά αργά φαντασθήτε την να δέχεται νέο λάκτισμα από άλλο άτομο που την κάνει να κυλά ακόμη γρηγορώτερα. Κατά παρόμοιο τρόπο, καθώς οι πυρήνες των ατόμων ταξιδεύουν μέσα στο διάστημα, μερικά συλλαμβάνονται από τα διάφορα μαγνητικά πεδία του διαστήματος και ωθούνται ολοένα ταχύτερα ωσότου η ταχύτης των φθάση την ταχύτητα του φωτός. Τώρα περιέχουν τρομακτική ενέργεια. Έγιναν κοσμικές ακτίνες. Τουλάχιστον αυτός είναι ο τρόπος της εξελίξεως τον οποίον μερικοί επιστήμονες δίνουν ως απάντησι.

Δευτερογενείς Κοσμικές Ακτίνες

Όπως ελέχθη παραπάνω, οι κοσμικές ακτίνες που προέρχονται από το εξωτερικό του ηλιακού συστήματος, καθώς και εκείνες που προέρχονται από τον ήλιο, ονομάζονται πρωτογενείς κοσμικές ακτίνες. Καμμιά απ’ αυτές δεν πλήττει κατ’ ευθείαν τη γη. Πραγματικά, πολλές που κατευθύνονται προς τη γη δεν την φθάνουν ποτέ, διότι εκτρέπονται, προς άλλες διευθύνσεις από το μαγνητικό πεδίο της γης.

Τα πρωτογενή μόρια, που δεν εκτρέπονται και που ταξιδεύουν σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός, πλησιάζουν μόνο ως την εξωτερική επιφάνεια της γήινης ατμοσφαίρας. Εκεί συγκρούονται με άτομα του αέρος, όπως είναι το οξυγόνο και το άζωτο.

Όταν συμβή αυτή η σύγκρουσις, αρχίζει μια αλυσιδωτή αντίδρασις. Η πρωτογενής κοσμική ακτίς, συνήθως το υδρογονικό πρωτόνιο, διασπά το άτομο του αέρος το οποίο πλήττει. Αυτό παράγει τότε βροχή ατομικών μορίων. Αυτά με τη σειρά των εξακολουθούν να πέφτουν με ορμή επάνω σε άλλα άτομα και μόρια. Μια πρωτογενής κοσμική ακτίς ορμώντας μέσα σ’ ένα άτομο αέρος μπορεί να παραγάγη βροχή εκατομμυρίων ή και δισεκατομμυρίων άλλων μεγάλης ταχύτητος μορίων, ισχυρών δευτερογενών κοσμικών ακτίνων.

Μια τέτοια βροχή δευτερογενών κοσμικών ακτίνων, όπως αναφέρεται στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασσαχουσέττης, παρήγαγε περίπου δέκα δισεκατομμύρια μόρια δευτερογενών κοσμικών ακτίνων. Η πρωτογενής ακτίς που άρχισε τη βροχή λέγεται ότι είχε ενέργεια μεταξύ είκοσι και σαράντα δισεκατομμυρίων ηλεκτρονικών βολτ (20 ως 40.000.000.000 Μπεβ), μια ασύλληπτη επίδειξις ενεργείας! Για την εποχή αυτή, αυτό σημαίνει 500 εκατομμύρια φορές και πλέον από την ενέργεια που παράγεται από τον ισχυρότερο ατομικό αντιδραστήρα του κόσμου. Η γιγαντιαία αυτή βροχή δευτερογενών κοσμικών ακτίνων έλαβε χώραν, σύμφωνα με τους επιστήμονας, σε δέκα εκατομμυριοστά του δευτερολέπτου!

Ώστε η συνεχής βροχή κοσμικών ακτίνων που φθάνει στη γη αποτελείται από τα δευτερογενή αυτά μόρια, που είναι ο γόνος των εισερχομένων πρωτογενών κοσμικών ακτίνων. Αυτά τα δευτερογενή μόρια διαπερνούν μίλια στερεών βράχων. Και μολονότι η βαρειά συμπυκνωμένη ύλη γνωστή ως μόλυβος μπορεί ν’ αναχαιτίση πολλούς από τους άλλους τύπους ακτινοβολίας, δεν μπορεί εν τούτοις να αναχαιτίση τη διείσδυσι αυτών των δευτερογενών κοσμικών ακτίνων. Εν τούτοις, η ολική ενέργεια της ακτινοβολίας, που πραγματικά φθάνει στη γη, είναι κλάσμα μόνο της εισδυούσης ακτινοβολίας, διότι μεγάλη ποσότης της δευτερογενούς ακτινοβολίας απορροφάται από τη χαμηλότερη ατμόσφαιρα.

Ποια Επίδρασι Έχει στον Άνθρωπο

Παρ’ όλα αυτά, κάθε λεπτό της ώρας, επί είκοσι τέσσαρες ώρες την ημέρα, μια βροχή δευτερογενών ακτίνων διαπερνά εσάς και κάθε άλλο πράγμα επάνω στη γη. Τι επίδρασι έχει αυτό στον άνθρωπο;

Οι επιστήμονες δεν έχουν σαφή απάντησι στο ερώτημα αυτό. Εν τούτοις, εφόσον οι κοσμικές ακτίνες είναι μορφή ακτινοβολίας, ελέχθη ότι αυτές θα μπορούσαν να επιφέρουν μεταβολές στην κληρονομικότητα. Πραγματικά, μια αρκετή ποσότης ακτινοβολίας θα μπορούσε να προξενήση βλάβη όχι μόνο στα ζώντα κύτταρα, αλλ’ ακόμη και να φονεύση άνθρωπο. Εν τούτοις, δεν υπάρχει τώρα τόσο θανατηφόρος ακτινοβολία που να φθάνη στη γη.

Μολονότι δεν είναι βέβαιο ποιο είναι το αποτέλεσμα της μακράς διαρκείας ακτινοβολίας στον άνθρωπο, αξίζει να σημειωθή ότι λίγο μετά από τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε το 2370 π.Χ. το μήκος της ανθρωπίνης ζωής υπέστη δραματική πτώσι. Προ του κατακλυσμού μερικά άτομα έζησαν επάνω από 900 έτη (Γεν. 5:5, 8, 11, 14, 20, 27) Εν τούτοις περίπου 800 χρόνια μετά τον κατακλυσμό το μήκος της ζωής κατήλθε στα 70 περίπου χρόνια, όπως είναι τώρα.—Ψαλμ. 90:10.

Ποια σχέσι έχει αυτό με τις κοσμικές ακτίνες; Εφόσον οι πρωτογενείς κοσμικές ακτίνες αναχαιτίζονται από του να φθάσουν στη γη κατ’ ευθείαν από τη σχετικά λεπτή ατμόσφαιρα της γης, είναι πιθανόν να απερροφώντο καλύτερα πριν από τον κατακλυσμό. Γιατί αυτό; Διότι η Γραφή δείχνει ότι υπήρχε ένας υδάτινος θόλος ψηλά υπεράνω της γης. Αυτή η πτώσις των υδάτων επέφερε τον κατακλυσμό. (Γεν. 7:11,12· 8:2) Αυτός ο προκατακλυσμιαίος υδάτινος θόλος θα ανεχαίτιζε πιθανώς τις πρωτογενείς κοσμικές ακτίνες πολύ αποτελεσματικώτερα από τώρα. Έτσι είναι δυνατόν η απότομη πτώσις του μήκους της ανθρώπινης ζωής μετά τον κατακλυσμό να οφείλεται, κατά μέρος, στον περισσότερο ανεμπόδιστο βομβαρδισμό των κοσμικών ακτίνων επάνω στην ατμόσφαιρά μας.

Μια μακρά έκθεσις στην κοσμική ακτινοβολία βλάπτει τους ζώντας ιστούς του σώματος. Γι’ αυτό οι επιστήμονες ανησυχούν όταν οι αστροναύται κατά τις πτήσεις των προς τη σελήνη αφήνουν την προστατευτική ατμόσφαιρα της γης. Αντιμετωπίζουν την άμεση έκθεσί των όχι μόνο στις δευτερογενείς κοσμικές ακτίνες αλλά και στις πολύ ισχυρότερες πρωτογενείς κοσμικές ακτίνες. Μια πτήσις ολίγων μόνον ημερών ίσως να μη παράγη αξιοσημείωτα βλαβερά αποτελέσματα. Αλλά μια πτήσις εβδομάδων είναι πολύ διαφορετικό. Οποιοδήποτε προστατευτικό κάλυμμα μέσα στο διαστημόπλοιό τους δεν θα ήταν τελείως αποτελεσματικό. Η ισχυρή πρωτογενής κοσμική ακτίς πλήττοντας τα άτομα του προστατευτικού καλύμματος θα εξαπέλυε δευτερογενείς κοσμικές ακτίνες που θα μπορούσαν εύκολα να διεισδύσουν στους αστροναύτες.

Επί πλέον, ένας μεγάλος κίνδυνος στα διαστημικά ταξίδια προέρχεται από βροχές κοσμικών ακτίνων που προέρχονται από τις ηλιακές εκρήξεις. Η πρόγνωσις του φαινομένου αυτού δεν είναι δυνατή από τους επιστήμονας. Επομένως, αν οι αστροναύται βρεθούν έξω από τη γήινη ατμόσφαιρα και το μαγνητικό πεδίο, όταν συμβή μια ξαφνική γιγαντιαία ηλιακή έκρηξις, θα μπορούσαν να καταποντισθούν επί ημέρες σε μια φοβερή βροχή κοσμικών ακτίνων.

Τρομακτικό

Το μαγνητικό πεδίο της γης στρέφει προς άλλη διεύθυνσι πολλές πρωτογενείς κοσμικές ακτίνες ώστε αυτές ούτε στην ατμόσφαιρα της γης δεν φθάνουν. Αλλ’ οι επιστήμονες εκφράζουν μεγάλη ανησυχία σχετικά με τη ζωή επάνω στη γη αν δεν υπήρχε αυτό το μαγνητικό πεδίο.

Υπάρχει άραγε κίνδυνος ώστε το μαγνητικό πεδίο της γης να μην ενεργήση ως προστατευτικό μέσο; Ναι. Έχει αναγνωρισθή γενικά από επιστήμονες ότι το μαγνητικό πεδίο της γης έχει σημειώσει εκτροπές πολλές φορές, και έχει εξασθενίσει προσωρινώς κατά τη λειτουργία του. Λέγεται μάλιστα ότι το μαγνητικό πεδίο έχει παύσει να λειτουργή τελείως κατά το παρελθόν! Και πολλοί επιστήμονες φρονούν ότι μια εκτροπή του μαγνητικού πεδίου λαμβάνει ήδη χώραν.

Τι θα συνέβαινε αν το μαγνητικό πεδίο της γης εξασθενούσε πολύ στη διάρκεια μιας εκτροπής του, ή και αν έπαυε να λειτουργή τελείως έστω και επί μικρό χρονικό διάστημα; Οι πρωτογενείς κοσμικές ακτίνες που εκτρέπονται τώρα από το μαγνητικό πεδίο της γης θα έπλητταν κατ’ ευθείαν την ατμόσφαιρά μας. Τότε μια τεραστία αύξησις της κοσμικής ακτινοβολίας θα έφθανε στη γη.

Όσο μεγαλύτερη είναι η ποσότης των κοσμικών ακτίνων τόσο καταστρεπτικώτερα θα είναι τα αποτελέσματα. Σε περίπτωσι μακράς εκθέσεως στην ακτινοβολία αυτή, θα παρετηρούντο αξιοσημείωτα αποτελέσματα στο κεντρικό νευρικό σύστημα και τα μάτια. Υπερευαισθησία, που στα τελευταία στάδιά της ομοιάζει με κρίσεις επιληψίας, περίοδοι νάρκης και ασυναρτησίας θα ήσαν τα πρώτα φαινόμενα. Ο θάνατος θα επήρχετο σε λίγες ημέρες.

Σε περίπτωσι μικροτέρας, αλλ’ εν τούτοις θανατηφόρου ακτινοβολίας, τα αποτελέσματα θα ήσαν διαφορετικά. Γενικά θα παρετηρείτο απώλεια της ορέξεως, ναυτία, έμετοι, εξάντλησις, υδαρής και αιματηρή διάρροια. Θ’ ακολουθούσε υψηλός πυρετός. Οι ιστοί σχηματισμού αίματος θα προσεβάλλοντο επίσης και σε λίγες ημέρες η ποσότης των λευκοκυττάρων θα εσημείωνε μεγάλη πτώσι. Ως αποτέλεσμα τούτου, το σώμα θα έχανε τη φυσική άμυνά του κατά της μολύνσεως. Θα επήρχετο επίσης φλόγωσις της εσωτερικής επιφανείας των εντέρων μαζί με φλόγωσι και άλλων βλεννογόνων μερών του σώματος. Το αίμα θα είχανε την πηκτικότητά του με αποτέλεσμα την εξωτερική και εσωτερική αιμορραγία. Τα μαλλιά θα άρχιζαν να πέφτουν. Τελικά θα επήρχετο παραλήρημα ή κώμα και ο θάνατος.

Δεν θα υπήρχε τόπος για να διαφύγη κανείς αυτές τις κολοσσιαίες διεισδυτικές βροχές των κοσμικών ακτίνων, αν συνέβαινε μια τέτοια εξασθένισις του μαγνητικού πεδίου της γης. Ούτε και η ίδια η γη δεν θα μπορούσε να προμηθεύση ένα τόπο για να κρυφθή κανείς, διότι τα μόρια των ακτίνων αυτών θα εισέδυαν σε βάθος μιλίων κάτω από την επιφάνεια της γης.

Αν, όταν επιφέρη το τέλος του ασεβούς αυτού συστήματος πραγμάτων εντός ολίγου, όπως προλέγει η Γραφή, ο Δημιουργός, Ιεχωβά Θεός, εκλέξη να χρησιμοποιήση κοσμικές ακτίνες ως μέρος των καταστρεπτικών δυνάμεών του τι θα συμβή τότε; Τότε μόνον ο Ιεχωβά θα μπορούσε να προστατεύση τα ζώντα εκείνα πλάσματα που επιθυμεί να διαφυλάξη. Αυτό θα μπορούσε εύκολα να το κάμη, διότι ενώ οι κοσμικές ακτίνες πιθανόν να είναι σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο για τον άνθρωπο, δεν αποτελούν μυστήριο και για τον Δημιουργό των, ο οποίος μπορεί να τις κρατή κάτω από έλεγχο για την εκτέλεσι των σκοπών του.—Ησ. 26:20· Σοφον. 2:3· Ζαχ. 14:12.