αργότερα, στη διάρκεια της εξεγέρσεως του γιου του Αβεσσαλώμ. Άσχετα με τη χρονική περίοδο που συνέβη αυτό, ο Δαβίδ είχε δυσκολίες επί τόσο πολύν καιρό ώστε βρέθηκε σε πολύ άσχημη κατάστασι, διερωτώμενος αν ο Ιεχωβά τον είχε λησμονήσει. Υποκινήθηκε ν’ αναφωνήση: «Έως πότε, Κύριε, θέλεις με λησμονεί διαπαντός; Έως πότε θέλεις κρύπτει το πρόσωπόν σου απ’ εμού;» (Ψαλμ. 13:1) Ο Δαβίδ αισθανόταν ότι ο Ιεχωβά είχε κρύψει το πρόσωπό του με δυσμένεια, και δεν παρενέβαινε προς όφελός του. Έτσι, ερώτησε κατόπιν: «Έως πότε θέλω έχει βουλάς εν τη ψυχή μου, οδύνας καθ’ ημέραν εν τη καρδία μου;» Αυτό μπορεί να σημαίνη ότι αναρωτιόταν πόσον καιρό θ’ αφήνετο να προσπαθή μόνος του, με τα δικά του μέσα, να ανθίσταται στις δύσκολες περιστάσεις στις οποίες βρέθηκε, και πόσον καιρό θα διαρκούσε η λύπη του κάθε μέρα.

Κατόπιν, ο ψαλμωδός υποβάλλει το ερώτημα: «Έως πότε θέλει υψόνεσθαι ο εχθρός μου επ’ εμέ;» Φαινομενικά εγκαταλελειμμένος από τον Ιεχωβά, αναρωτιέται έτσι επί πόσον καιρό οι εχθροί του θα είχαν το ‘επάνω χέρι.’ Συνοδεύει το ερώτημά του αυτό με την εξής έκκλησι: «Επίβλεψον εισάκουσόν μου, Κύριε ο Θεός μου· Φώτισον τους οφθαλμούς μου, μήποτε υπνώσω τον ύπνον του θανάτου· μήποτε είπη ο εχθρός μου, υπερίσχυσα κατ’ αυτού, και οι θλίβοντές με αγαλλιασθώσιν, εάν σαλευθώ.» (Ψαλμ. 13:2-4) Ο Δαβίδ πρόθυμα ζητούσε από τον Ύψιστο ν’ απαντήση στο αίτημά του, να τον βοηθήση και ν’ ανυψώση τη διάθεσί του, έτσι ώστε τα μάτια του να μπορούν να ‘φωτισθούν’ ή να ‘λάμψουν.’ Επιθυμούσε να παραμείνη ζωντανός έτσι ώστε οι εχθροί του να μη συμπεράνουν ότι είχαν, στην πραγματικότητα, θριαμβεύσει και να χαρούν για το ότι βασανίσθηκε και υπέστη πτώσι από την οποία δεν μπόρεσε να ανανήψη.

Μολονότι ο Δαβίδ αισθανόταν σαν να τον είχε εγκαταλείψει ο Ιεχωβά, η πίστις του παρέμεινε ισχυρή. Αυτό καταφαίνεται από τα τελευταία λόγια του: «Αλλ’ εγώ ήλπισα επί το έλεός σου· η καρδία μου θέλει αγάλλεσθαι εις την σωτηρίαν σου. Θέλω ψάλλει εις τον Κύριον, διότι με αντήμειψε.» (Ψαλμ. 13:5, 6) Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, ο Δαβίδ εμπιστεύθηκε στο έλεος ή ενεργό στοργικό ενδιαφέρον του Ιεχωβά και, με ελπίδα και χαρά, απέβλεπε στην απελευθέρωσι από τις δοκιμασίες του. Θυμόταν πώς ο Ιεχωβά τον είχε ανταμείψει στο παρελθόν και ήταν αποφασισμένος να εξακολουθήση να ψάλλη ύμνους αίνου.

Όπως ο Δαβίδ, έτσι κι εμείς δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε τα θαυμάσια πράγματα που ο Ιεχωβά Θεός έχει κάνει για μας. Εκφράζοντας την υπέροχη αγάπη του, έδωσε τον μονογενή του Υιό. (Ιωάν. 3:16) Από τότε που γνωρίσαμε τον Ύψιστο, έχομε προσωπικά δοκιμάσει τη στοργική του φροντίδα και βοήθειά του καθώς απαντά στις προσευχές μας. Από όσα γνωρίζομε σχετικά με τον τρόπο πολιτείας του Δημιουργού μας με τους δούλους του συνολικά και ατομικά, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι θα μας ενισχύση στην ώρα της ανάγκης μας. Όταν δοκιμάζωμε κάποια ιδιαίτερη περίοδο δοκιμασίας, μπορούμε να λάβωμε παρηγοριά από τα θεόπνευστα λόγια: «Πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ’ αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών.»—1 Πέτρ. 5:7.

Η Προσευχή του Απαντήθηκε

ΕΙΝΑΙ συχνά εκπληκτικό να βλέπωμε πώς ο Ιεχωβά βοηθεί τους ειλικρινείς ανθρώπους ν’ αποτινάσσουν τα δεσμά αυτού του παλαιού συστήματος πραγμάτων. Ακολουθεί η πείρα ενός νεαρού ο οποίος ζη σε μια απομονωμένη ορεινή κοιλάδα της Ελβετίας, κοντά στα Ιταλικά σύνορα.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

«Λόγω δυσάρεστων οικογενειακών καταστάσεων, πέρασα μια δύσκολη παιδική ηλικία. Στην αρχή της νεότητός μου, άρχισα να εκζητώ ένα Θεό ο οποίος θα μπορούσε να με βοηθήση στην κατάστασί μου. Η μητέρα μου ήταν προσκολλημένη στις παραδόσεις της Καθολικής Εκκλησίας,