Ψαλμοί
Γιατί Είναι Καλό να Είμεθα Ευγνώμονες;
Η ΑΓΙΑ Γραφή πολλές φορές μας ενθαρρύνει ν’ αποδεικνύωμε ότι είμεθα ευγνώμονες. Ένα πνεύμα εκτιμήσεως εποικοδομεί άλλους, προωθεί την ειρήνη και αυξάνει τη δική μας ευτυχία. Πόσο διαφέρει αυτό με τους αχάριστους! Τα πολλά τους παράπονα και το ιδιοτελές τους πνεύμα προκαλεί αποθάρρυνσι και πληγωμένα αισθήματα.
Το πνεύμα ευγνωμοσύνης που πρέπει να προσπαθούμε να καλλιεργούμε, περιγράφεται στον Ψαλμό 92. Αυτός ο ψαλμός αποκαλύπτει επίσης γιατί η καλλιέργεια του πνεύματος εκτιμήσεως είναι ορθή και ωφέλιμη. Διαβάζομε: «Αγαθόν το να δοξολογή τις τον Κύριον και να ψαλμωδή εις το όνομά σου, Ύψιστε· να αναγγέλλη το πρωί το έλεός σου και την αλήθειάν σου πάσαν νύκτα, με δεκάχορδον όργανον και με ψαλτήριον· με ωδήν και κιθάραν. Διότι με εύφρανας, Κύριε, εν τοις ποιήμασί σου· θέλω αγάλλεσθαι εν τοις έργοις των χειρών σου.»—Ψαλμ. 92:1-4.
Η πρώτη δήλωσις του Ψαλμού 92 παρουσιάζει έναν ισχυρό λόγο για να είμεθα ευγνώμονες στον Ιεχωβά. Είναι «αγαθόν,» δηλαδή, ορθό, πρέπον, κατάλληλο. Ο Ύψιστος αξίζει την ευγνωμοσύνη μας, διότι είναι ο Ζωοδότης μας και έχει προμηθεύσει ό,τι είναι αναγκαίο για τη διατήρησι της ζωής και την εξασφάλισι της αιώνιας ευτυχίας και ευημερίας μας. Επίσης, το πνεύμα εκτιμήσεως έχει ευεργετικό αποτέλεσμα επάνω μας. Οι αχάριστοι ποτέ δεν είναι ευτυχισμένοι.
Εκτός από το να εκφράζωμε ευγνωμοσύνη όταν προσευχώμεθα, μπορούμε επίσης να υψώνωμε τη φωνή μας σε υμνολογία με τη συνοδεία μουσικής. Έτσι, υμνολογούμε στο όνομα του Θεού, δηλαδή, σ’ Εκείνον που αντιπροσωπεύεται απ’ αυτό το όνομα.
Είναι πράγματι κατάλληλο ν’ αρχίζωμε τη μέρα μας με μια έκφρασι ευγνωμοσύνης για την καλωσύνη του Ιεχωβά και το ζωηρό ενδιαφέρον συμπαθείας που δείχνει. Ενώπιόν μας βρίσκεται άλλη μια μέρα ζωής, κατά την οποία μπορούμε να αινέσωμε τον ουράνιο Πατέρα μας. Όταν σηκωνώμεθα το πρωί μ’ ένα τέτοιο πνεύμα εκτιμήσεως, αυτό μπορεί να μας βοηθήση να χρησιμοποιήσωμε τη μέρα φέροντας αίνο και τιμή στον Ιεχωβά. Τότε, θα αγωνιζώμαστε να συμμορφωθούμε με τη Βιβλική νουθεσία: «Είτε λοιπόν τρώγετε είτε πίνετε είτε πράττετέ τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού.» (1 Κορ. 10:31) Στη διάρκεια των περιόδων αγρυπνίας τη νύχτα και προτού κατακλιθούμε, θα κάνωμε καλά να θυμώμαστε την «αλήθειαν» του Ιεχωβά, την πιστότητά του, την αξιοπιστία του ως εκτελεστού των υποσχέσεών του. Μπορούμε να τον ευχαριστούμε για τις ευλογίες της ημέρας που βεβαιώνουν ότι είναι ένας Θεός πιστότητας. Μια τέτοια στάσις εκτιμήσεως στο τέλος της ημέρας και στη διάρκεια της νύχτας, μπορεί να μας ηρεμή, συμβάλλοντας στο ν’ απολαμβάνωμε ειρηνικό ύπνο. Φυσικά, όχι μόνο οι ευλογίες της ημέρας παρέχουν την ευκαιρία για να αινούμε τον Ιεχωβά Θεό, αλλά όλες οι δραστηριότητές του ή η πολιτεία του με τον λαό του δίδουν αιτία χαράς. Μεταξύ των έργων του Θεού στα οποία μπορούμε να βρούμε απόλαυσι, είναι τα δημιουργικά του έργα και οι λυτρωτικές του πράξεις.
Σχολιάζοντας τα έργα και τις σκέψεις του Ιεχωβά, ο ψαλμωδός συνεχίζει: «Πόσον μεγάλα είναι τα έργα σου, Κύριε! Βαθείς είναι οι διαλογισμοί σου σφόδρα.» (Ψαλμ. 92:5) Και τα δημιουργικά έργα του Ιεχωβά και οι λυτρωτικές του ενέργειες είναι μεγάλες, εμπνέουν θαυμασμό. Επειδή οι διαλογισμοί του είναι βαθείς, δεν μπορούν εύκολα να κατανοηθούν. Χρειάζεται κάτι περισσότερο από το να κοιτάζη κανείς απλώς την επιφανειακή εμφάνισι των πραγμάτων. Όταν πρόκειται για τους λόγους που ο Ιεχωβά Θεός κάνει κάτι ή επιτρέπει μια κατάστασι, τα άτομα που στερούνται λογικής όπως τα ζώα ή που είναι ηθικώς διεφθαρμένα, απλώς δεν μπορούν να το καταλάβουν. Είναι όπως ακριβώς είπε ο ψαλμωδός: «Ο άνθρωπος ο ανόητος δεν γνωρίζει, και ο μωρός δεν εννοεί τούτο.»—Ψαλμ. 92:6· Ιου 10.
Μολονότι τα δίκαια άτομα μπορεί να υποφέρουν για λίγο, ο Παντοδύναμος επεξεργάζεται τον μεγαλειώδη σκοπό του για να τους ευλογήση. Σημειώστε πώς τονίζεται αυτό στα εδάφια 7-15 του Ψαλμού 92, όπου διαβάζομε:
«Ότι οι ασεβείς βλαστάνουσιν ως ο χόρτος, και ανθούσι πάντες οι εργάται της ανομίας, διά να αφανισθώσιν αιωνίως. Αλλά συ, Κύριε, είσαι ύψιστος εις τον αιώνα. Διότι, ιδού, οι εχθροί σου, Κύριε, διότι, ιδού, οι εχθροί σου θέλουσιν εξολοθρευθή· θέλουσι διασκορπισθή πάντες οι εργάται της ανομίας. Αλλά συ θέλεις υψώσει ως του μονοκέρωτος το κέρας μου· εγώ θέλω χρισθή με νέον έλαιον και ο οφθαλμός μου θέλει ιδεί την εκδίκησιν των εχθρών μου· τα ώτα μου θέλουσιν ακούσει περί των κακοποιών των επανισταμένων κατ’ εμού. Ο δίκαιος ως φοίνιξ θέλει ανθεί· ως κέδρος του Λιβάνου θέλει αυξάνει. Πεφυτευμένοι εν τω οίκω του Κυρίου, θέλουσιν ανθεί εν ταις αυλαίς του Θεού ημών· θέλουσι καρποφορεί και εν αυτώ τω βαθεί γήρατι, θέλουσιν είσθαι ακμάζοντες και ανθηροί· διά να αναγγέλλωσιν ότι δίκαιος είναι ο Κύριος, το φρούριόν μου· και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ.»
Τίποτε δεν διαφεύγει της προσοχής του Ιεχωβά Θεού ο οποίος κατοικεί στους ύψιστους ουρανούς. Θα έλθη ο καιρός οπότε οι πονηροί δεν θα «ανθούσιν» πια, δεν θα ευημερούν, αλλά θα αφανισθούν. Προφανώς ο ψαλμωδός μιλά για τους δούλους του Θεού ως σύνολο όταν λέγη ότι ο Ιεχωβά θα υψώση το «κέρας» του, τη δύναμί του, και θα αλείψη τον εαυτό του με έλαιον που αντιπροσωπεύει την ξεκούρασι και τη χαρά. Ενώ οι πονηροί καταστρέφονται, οι ευγνώμονες εργάτες της δικαιοσύνης θα ανθούν με αφθονία όπως οι φοίνικες και οι ισχυροί κέδροι του Λιβάνου. Φυτευμένοι, σαν να λέγαμε, στον οίκο του Ιεχωβά, είναι οι αφιερωμένοι λάτρεις του. Απ’ αυτόν, σαν από το ιερό έδαφος του αγιαστηρίου, παίρνουν δυνάμεις. Ακόμη και σε μεγάλη ηλικία θα καρποφορούν όπως τα δένδρα που ζουν πάρα πολύ. Θα ακμάζουν πράγματι και θα ανανεώνωνται, απολαμβάνοντας ζωτικότητα και υγεία. Στη διάρκεια της ζωής τους θα φέρουν μαρτυρία για την ευθύτητα του Ιεχωβά, την πιστότητά του στις υποσχέσεις του. Ο Ύψιστος είναι ένα αξιόπιστο «φρούριον,» ένας τόπος σταθερότητος, ασφαλείας και προστασίας. Είναι απόλυτα δίκαιος.
Είθε, λοιπόν, ν’ αποδείξωμε ότι είμεθα ευγνώμονες στον Ιεχωβά. Αυτό θα μας οδηγήση στο ν’ απολαμβάνωμε μια ευτυχισμένη και ικανοποιητική ζωή τώρα, με προοπτική για ένα αιώνιο μέλλον.