Ο Άνθρωπος—Πλασμένος για τη Γη
Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ μας πείρα μας λέγει ότι χρειαζόμεθα τη γη. Αυτή μας προμηθεύει ότι χρειαζόμεθα για τις υλικές ανάγκες μας, όπως είναι η τροφή, το νερό και ο ρουχισμός. Και ποιος δεν απολαμβάνει την ομορφιά της γης, τα μεγαλοπρεπή βουνά της, τα ήρεμα δάση της και το σφυροκόπημα των κυμάτων του ωκεανού;
Η χημική μελέτη του ανθρωπίνου σώματος αποκαλύπτει ότι όλα τα στοιχεία του μπορούν να βρεθούν στο έδαφος που μας περιβάλλει. Αυτό βρίσκεται σε αρμονία με τη δήλωσι της γραφής ότι ο άνθρωπος επλάσθη «από χώματος εκ της γης.» (Γέν. 2:7) Είναι ενδιαφέρον το ότι η Γραφή μάς λέγει ότι ο πρώτος άνθρωπος ωνομάσθηκε Αδάμ, όνομα που μπορεί να μεταφρασθή «γήινος άνθρωπος.» Ο Θεός ανέθεσε στον άνθρωπο να περιποιήται τη γη. Πράγματι, ο Ψαλμός 115:15, 16 δείχνει ότι την γην «έδωκεν» στον άνθρωπο για κατοικία του.
Αλλά σήμερα ο άνθρωπος πειραματίζεται με την εξερεύνησι του διαστήματος. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε να προσαρμόση τη ζωή του σε κάποιον άλλον πλανήτη επίσης; Αν πράγματι έχει πλασθή για τη γη, δεν θα έπρεπε να είναι καταφανές με περισσότερους ακόμη τρόπους εκτός από την ανάγκη για αέρα, νερό και τροφή;
Παραδείγματος χάριν, στον πλανήτη Δία μια ‘μέρα’ διαρκεί περίπου δέκα ώρες. Αλλά το ‘έτος’ του Διός ισοδυναμεί με δώδεκα περίπου έτη της γης. Με λίγη πείρα δεν θα μπορούσε ο άνθρωπος να προσαρμοσθή σ’ αυτές τις μορφές του χρόνου; Έχει πράγματι πλασθή για τις προβλέψεις του χρόνου της γης; Η μαρτυρία της σημερινής επιστημονικής γνώμης επάνω σ’ αυτό το ζήτημα είναι ενδιαφέρουσα.
Ο Καθηγητής Τζων Δ. Πάλμερ του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης λέγει: «Είναι καταφανές ότι η ικανότης της μετρήσεως των περιόδων σε 24ωρα περίπου είναι μια έμφυτη ιδιότης του πρωτοπλάσματος,» που συναντάται σ’ όλα τα ζώντα πλάσματα στη γη, περιλαμβανομένου και του ανθρώπου. Ο καθηγητής της βιολογίας Φρανκ Α. Μπράουν του Βορειοδυτικού Πανεπιστημίου λέγει: «Τα ρυθμικά συστήματα της 24ωρης ωρολογιακής χρονομετρήσεως υπάρχουν στον άνθρωπο.»
Αυτά τα ημερήσια ‘ωρολόγια,’ που μερικές φορές ονομάζονται ‘βιολογικά ωρολόγια,’ αναφέρονται ακόμη πιο ορθά ως ‘τσιρκαδιανοί ρυθμοί’ (από το Λατινικό τσίρκα, που σημαίνει «περίπου,» και ντίες, που σημαίνει «ημέρα,» ή «περίπου μια μέρα») εφόσον οι περισσότεροι από τους ρυθμούς δεν είναι ακριβώς εικοσιτεσσάρων ωρών.
ΕΙΚΟΣΙΤΕΤΡΑΩΡΟΙ ΡΥΘΜΟΙ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
Ο πιο καταφανής απ’ αυτούς τους ρυθμούς στον άνθρωπο λέγουν ότι είναι ο κύκλος του ύπνου και της εγρηγόρσεως. Σε κάθε εικοσιτέσσερις ώρες, πολλοί άνθρωποι διαθέτουν οκτώ περίπου ώρες για ύπνο και δεκαέξη ώρες για δράσι. Προσπαθήσατε ποτέ ν’ αλλάξετε αυτό τον κύκλο, ίσως με το να παραλείψετε μιας νύχτας ύπνο; Δεν μπορείτε να το κάμετε αυτό για πολύν καιρό, δεν είν’ έτσι; Το σώμα σας δεν θα σας το επιτρέψη.
Πειραματικές προσπάθειες για ν’ αλλάξη αυτός ο εικοσιτετράωρος κύκλος ύπνου και εγρηγόρσεως απεδείχθησαν ανεπιτυχείς. Έτσι ο ειδικός στα ζητήματα του ύπνου Ναθάνιελ Κλάιτμαν λέγεί: «Προσπάθειες εγκαθιδρύσεως ενός 12ώρου ρυθμού στον άνθρωπο έχουν αποτύχει με ομοιόμορφο τρόπο . . . . Ούτε πιο επιτυχείς υπήρξαν οι προσπάθειες αναπτύξεως ενός 48ώρου ρυθμού στο εργαστήριό μας.» Οι συνήθειες ύπνου του ανθρώπου δείχνουν ότι έχει πλασθή για 24ωρο κύκλο.
Η θερμοκρασία του σώματος, επίσης, μας λέγουν ότι ακολουθεί ένα τέτοιο εικοσιτετράωρο ρυθμό. Η μέση θερμοκρασία ενός υγιούς ανθρώπου είναι 98,6ο Φαρενάιτ (ή 37ο εκατονταβάθμου). Αλλά αυτό ποικίλλει κάθε μέρα, κατά δύο περίπου βαθμούς· με συνεπή τρόπο η θερμοκρασία του σώματος είναι πιο χαμηλή τις πρωινές ώρες και πιο υψηλή τις απογευματινές.
Πολλές χημικές ουσίες που εκκρίνονται στο σώμα ακολουθούν, όπως πιστεύεται, ένα εικοσιτετράωρο πρόγραμμα. Παραδείγματος χάριν, παρατηρήστε τι λέγει ένα σχολικό βιβλίο του 1968 σχετικά με τις ορμόνες που εκκρίνουν οι αδένες των επινεφριδίων και της υποφύσεως:
«Υπάρχει ένας οργασμός δραστηριότητος της αδρενοκορτικοτρόπου ορμόνης της υποφύσεως περίπου στις 3 π.μ. που φθάνει σ’ ένα κορύφωμα γύρο στις 6 π.μ. Αυτό ακολουθείται σε λίγο από μια ζωηρή αύξησι στο επίπεδο του πλάσματος της κορτιζόλης και των παραγώγων της. Είναι σαν οι συστοιχίες να είχαν γεμίσει στη διάρκεια του ύπνου, έτοιμες να ‘ξεκινήσουν’ το πρωί όταν το άτομο θα ξυπνήση. Σ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας υπάρχει μια βαθμιαία πτώσις ώστε τα μεσάνυκτα να βρίσκεται η κορτιζόλη στα κατώτερα επίπεδα. Υπάρχει περίπου μια διπλή διαφορά μεταξύ του κορυφώματος στις πρώτες πρωινές ώρες και του κατωτάτου σημείου αργά τη νύχτα.»
Υποθέστε, όμως, ότι το άτομο κοιμάται στη διάρκεια της ημέρας και είναι δραστήριο στη διάρκεια της νυκτός. Επηρεάζουν αυτές οι συνθήκες τον εικοσιτετράωρο ρυθμό αυτών των αδένων; Η πηγή αυτή εξακολουθεί:
«Ο ρυθμός της επινεφριδίου δραστηριότητος είναι ανεξάρτητος από τον ύπνο όπως αποδεικνύεται από τους νυκτερινούς εργάτας, οι οποίοι διατηρούν τον αρχικό ρυθμό τους· δεν σχετίζεται με άμεσο τρόπο με την όρασι, εφόσον τυφλοί άνθρωποι διεπιστώθη ότι έχουν τις ίδιες ημερήσιες διαφορές όπως τα κανονικά άτομα.»—«Εγχειρίδιον Ενδοκρινολογίας,» εκδοθέν υπό Ρ.Χ. Ουίλλιαμς, Διδάκτορος Ιατρικής.
Ένας κανονικός τσιρκαδιανός ρυθμός λέγουν ότι έχει αποδειχθή σε πολλά άλλα μέρη και λειτουργίες του ανθρωπίνου σώματος. Σύμφωνα με ιατρούς του Κολλεγίου της Ιατρικής Μπέυλορ στο Χιούστον, Τέξας, ακόμη και «μια απονευρωμένη καρδιά δωρητού διατηρεί ένα όμοιο τσιρκαδιανό ρυθμό.»—Περιοδικόν Σάιενς, 14 Αυγούστου 1970,
Εφόσον τόσο πολλοί ρυθμοί φαίνεται ν’ ανταποκρίνωνται στενά στο μήκος της εικοσιτετραώρου ημέρας της γης, είναι κατανοητό το ότι μερικοί επιστήμονες υπαινίσσονται μια κοσμική σχέσι μεταξύ των δύο. Έτσι ο καθηγητής Μπράουν λέγει ότι το ‘ωρολόγι’ στα ζώντα πλάσματα της γης κουρδίζεται από φυσικούς γεωφυσικούς κύκλους. Μολονότι αυτή η άποψις δεν γίνεται ευρέως δεκτή, λίγοι ειδικοί είναι πρόθυμοι να αποκλείσουν τελείως την πιθανή ορθότητά της. Αλλά, μπορούν ν’ αλλάξουν αυτοί οι ρυθμοί στο εξωτερικό διάστημα;
Όχι σύμφωνα με το βιβλίο του Καθηγητού Έρβιν Μπίννινγκ, Το Φυσιολογικόν Ωρολόγιον (έκδοσις 1967, στην Αγγλική) το οποίο λέγει: «Έρευνες στα προβλήματα των ταξιδίων στο διάστημα απέδειξαν ότι οι άνθρωποι μπορούν επίσης να κάμουν μόνο περιωρισμένες προσαρμογές σ’ ένα περιβάλλον το οποίο παρεκκλίνει σημαντικά από την εικοσιτετράωρη περιοδικότητα.» Ο καθηγητής Μπίννινγκ συμπεραίνει ότι όλες οι αποδείξεις αποδεικνύουν την αληθινότητα της δηλώσεως που έγινε τον δέκατο όγδοο αιώνα από τον Γερμανό φυσικό Κ.Β. Χούφελαντ: «Η περίοδος των εικοσιτεσσάρων ωρών . . . είναι, όπως θα λέγαμε, η μονάς της φυσικής χρονολογίας μας.»
Πραγματικά, ο άνθρωπος ανήκει σ’ ένα περιβάλλον που βασίζεται σ’ ένα εικοσιτετράωρο πρόγραμμα.
ΑΛΛΑ ΩΡΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
Οι τσιρκαδιανοί ρυθμοί δεν είναι τα μόνα ‘ωρολόγια’ που υπάρχουν στον άνθρωπο. Άλλοι ερευνηταί αναφέρουν αποδείξεις ενός κύκλου που βασίζεται σ’ ένα γήινο έτος. Ένα άρθρο στο περιοδικό Σαιντίφικ Αμέρικαν του Απριλίου 1971 λέγει σχετικά με μια μελέτη τα εξής: «Στα 15 χρόνια μελέτης αυτό το θέμα έδειξε ένα οριστικό ετήσιο ρυθμό.»
Τι θα πούμε για τη σελήνη; Η Γραφή δείχνει ότι με την σελήνη καθώς και με τον ήλιο ο άνθρωπος επρόκειτο να μετρά τον χρόνο· υπάρχουν Γραφικές παραπομπές για το σεληνιακό μήνα των 29.5 ημερών. (1 Βασ. 6:37) Σύγχρονες πραγματικές αποδείξεις δείχνουν ότι η σελήνη επηρεάζει πολλές μορφές της ζωϊκής ζωής, όπως τα στρείδια. Ελέγχει επίσης σε μεγάλο βαθμό τις παλίρροιες της γης.
Αυτό ωδήγησε ένα συγγραφέα του περιοδικού Σάιενς Ντάιτζεστ να θέση το ερώτημα: «Αν η σελήνη μπορεί ν’ ασκήση μια άμεση έλξι επάνω σε ζώντας ζωϊκούς ιστούς καθώς επίσης και στις θάλασσες, γιατί δεν θα μπορούσε να έχη κάποια επίδρασι και στους ανθρώπους;» Υπάρχουν προφανώς μερικές ενδιαφέρουσες σχέσεις μεταξύ του σεληνιακού κύκλου και του ανθρωπίνου γένους.
Δύο απ’ αυτές συζητεί ο Καθηγητής Πάλμερ:
«Ακόμη και τα στοιχειώδη διδακτικά βιβλία διακηρύττουν ότι ο κύκλος της εμμήνου ρύσεως περιλαμβάνει ένα μέσον όρο 28 ημερών. . . Μια στενώτερη επανεξέτασις των στοιχείων που έχουν συγκεντρώσει προηγούμενοι ερευνηταί . . . αποδεικνύει τώρα ότι η πραγματική μέση περίοδος του κύκλου της εμμήνου ανθρωπίνης ρύσεως είναι 29.5 ημέρες—το ακριβές μήκος του συνοδικού σεληνιακού μηνός. Εξακριβώθηκε επίσης ότι η μέση περίοδος της κυοφορίας—ο χρόνος μεταξύ της ημέρας της συλλήψεως και της γεννήσεως—είναι ακριβώς εννέα σεληνιακοί μήνες (266 ημέρες).»—«Νάτιουραλ Χίστορυ,» Απρίλιος 1970.
Η γνώσις αυτών των φαινομενικών σχέσεων ωδήγησε τον ανωτέρω συγγραφέα του περιοδικού Σάιενς Ντάιτζεστ να θέση το ερώτημα: ‘Είναι απλή σύμπτωσις;’
Είναι δυνατόν, όπως υποθέτουν μερικοί, ότι, όπως ακριβώς υπάρχουν φαινομενικοί εικοσιτετράωροι ρυθμοί, «υπάρχουν και έμφυτοι πρωτοπλασμικοί ρυθμοί οι οποίοι έχουν την ίδια περιοδικότητα του σεληνιακού κύκλου»;
Ένας άλλος τρόπος να εκτιμήσωμε ότι η γη είναι η κατοικία του ανθρώπου είναι να εξετάσωμε τι συμβαίνει όταν την εγκαταλείπη ο άνθρωπος και πηγαίνει στο διάστημα.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΟΥ
Μακρυά από τη γη, την κατοικία του, ο άνθρωπος βρίσκεται σ’ ένα αφύσικο περιβάλλον. Το εξωτερικό διάστημα είναι πολύ θανατηφόρο· το να εκτεθή ο άνθρωπος ένα λεπτό και μόνο απροστάτευτος σ’ αυτό θα τον θανατώση. Ακόμη και με ειδική εξάρτησι στο εξωτερικό διάστημα υπάρχουν συνεχώς παρόντες κίνδυνοι τους οποίους ο άνθρωπος δεν συναντά στην ατμόσφαιρα που γεννήθηκε.
Εξέχουσα θέσι μεταξύ αυτών έχει η έλλειψις βαρύτητος. Λόγω της εξασθενητικής επιδράσεως της στο κυκλοφοριακό σύστημα ένας άνθρωπος μπορεί να θανατωθή κατά την επιστροφή του στην κανονική έλξι της γης. Έτσι ειδικές μέθοδοι πρέπει να επινοηθούν για να ελέγχουν την ροή του αίματος όταν οι άνθρωποι βρίσκωνται στο διάστημα. Αυτά τα μέτρα, τα οποία δεν είναι αναγκαία στη γη, δεν είναι και τελείως επιτυχή στα ταξίδια του διαστήματος.
Παραδείγματος χάριν, το 1970 όταν οι δύο Ρώσοι κοσμοναύται επέστρεψαν στη γη ύστερ’ από μια πτήσι ρεκόρ του Σογιούζ 9, που την περιέγραψαν ως ‘πλήρη επιτυχία,’ μια έκθεσις λέγει ότι δυσκολεύθησαν ν’ αναπροσαρμοσθούν στη βαρύτητα της γης. Όχι μόνο υπήρχε η συνήθης απώλεια βάρους και τονικότητος των μυώνων στη διάρκεια της πτήσεως, αλλά και επί δέκα μέρες αργότερα «είχαν επίσης ενοχλήσεις με κάποιο βαθμό ασταθείας του καρδιαγγειακού συστήματός των και δυσκολία στον ύπνο.» Δυσκολία στη διάκρισι χρωμάτων λόγω εσφαλμένου συντονισμού των ματιών απεδόθη επίσης στην παρατεταμένη έλλειψι βαρύτητος.
Αυτά τα πράγματα δεν είναι συνήθη προβλήματα στον υγιή άνθρωπο στην επίγεια κατοικία του. Αλλά, και κάτι πιο σπουδαίο ακόμη, επιθυμούν πραγματικά οι άνθρωποι ν’ απομακρυνθούν από την γη; Παρατηρήστε εκείνους που έχουν πάει στο εξωτερικό διάστημα. Έχουν κάμει μερικές εύστοχες δηλώσεις οι οποίες με άμεσο τρόπο δείχνουν ότι η γη είναι πραγματικά η κατοικία του ανθρώπου.
Όταν η διαστημική ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών στο διαστημόπλοιο Απόλλων 8 περιεστράφη γύρω στη σελήνη σε απόστασι 69 μιλίων από την επιφάνειά της περιέγραφαν ως «μια απέραντη, έρημη, αποκρουστικού τύπου έκτασι χωρίς τίποτε,» και όχι «πολύ ελκυστικό τόπο για παραμονή ή εργασία.» Το τριμελές πλήρωμα διάβασε από το Γραφικό βιβλίο της Γενέσεως, όπου τονίζεται σχετικά με τη γη ότι είναι ‘καλή.’
Οι δύο Ρώσοι κοσμοναύται του 1970 αναφέρεται ότι «αισθάνθηκαν σφοδρή επιθυμία για ‘τροφή της γης.’» Και τον Ιούνιο του περασμένου έτους, λίγες μόλις ώρες πριν από τον θάνατό του μαζί με δυο άλλους κοσμοναύτες την ώρα της επιστροφής στη γη του διαστημοπλοίου Σογιούς 11, ο παλαίμαχος άνθρωπος του διαστήματος Β. Ν. Φολκόφ έκαμε σε ραδιοφωνική εκπομπή την εξής παρατήρησι για τη γη: «Παρατηρήτε κάτω και αισθάνεσθε νοσταλγία. Επιθυμείτε λίγη λιακάδα, καθαρό αέρα και να περιπλανηθήτε στα δάση.» Και αυτός, επίσης, γνωρίζει ότι η γη είναι η κατοικία του ανθρώπου.
Ναι, ο άνθρωπος είναι, σε κάθε μικρή λεπτομέρεια, από τη γη. Και η γη είναι από κάθε άποψι με ιδεώδη τρόπο κατάλληλη γι’ αυτόν. Επιστημονικές έρευνες υποστηρίζουν αυτό το γεγονός. Η Γραφή το είπε αυτό πριν από χιλιάδες χρόνια. Δεν πρέπει λοιπόν να στηρίζεσθε σ’ αυτά που λέγει σχετικά με τον σκοπό του Θεού να κάμη σύντομα αυτή τη γη ένα παράδεισο, απηλλαγμένη από κάθε κακία;—Ματθ. 6:9, 10· Λουκ. 23:43· Αποκάλ. 21:4, 5.
[Εικόνα στη σελίδα 484]
Οι συνήθειες ύπνου στους ανθρώπους, δείχνουν ότι ο άνθρωπος έχει πλασθή για ένα εικοσιτετράωρο κύκλο
[Εικόνα στη σελίδα 485]
Η σελήνη έχει μεγάλη επίδρασι επάνω στη φυσική γη και στα πλάσματά της. Είναι απλή σύμπτωσις ότι υπάρχει σχέσις μεταξύ του σεληνιακού κύκλου και των αναπαραγωγικών λειτουργιών του σώματος της γυναικός;
[Εικόνα στη σελίδα 486]
Μακρυά από την επίγεια κατοικία του, ο άνθρωπος συναντά κινδύνους που είναι πάντοτε παρόντες· η επίδρασις της ελλείψεως βαρύτητος στο κυκλοφοριακό σύστημα παραδείγματος χάριν, μπορεί να θανατώση έναν άνθρωπο στην επιστροφή του στη βαρύτητα της γης