Θεού, η Αγία Γραφή να μη έχη αρχές για καθοδήγησι που χάνουν τον Χριστιανό να μπορή να είναι «τέλειος, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.» (2 Τιμ. 3:16, 17) Δεν υπάρχει, λοιπόν, ποτέ δικαιολογημένη αιτία για να στηριζώμεθα στη δική μας σοφία όταν δίνωμε συμβουλές. (Παροιμ. 3:5-7) Αντί να δίνετε συμβουλές που στηρίζονται σε προσωπικές σας ιδέες ή θεωρίες, να προσηλώνεστε καλά στον Λόγο του Θεού παραμένοντας σαφώς μέσα στα όρια των Γραφικών συμβουλών. (Παροιμ. 8:20) Η ταπεινή προσευχή στον Θεό πρέπει ν’ αποτελή τη συνεχή προσφυγή εκείνου ο οποίος ζητεί να συμβουλεύη με σοφία.—Ιακ. 1:5· 1 Βασ. 3:7-12.

Οι Χριστιανοί, σύμβουλοι που υποτάσσονται στις συμβουλές του Λόγου του Θεού, θ’ αποτελούν μια πραγματική ευλογία στους αδελφούς των. Και μάλιστα, θα εκτιμώνται από τους μεγάλους Βασιλείς, τον Ιεχωβά Θεό και τον Υιόν του Χριστόν Ιησούν.—Παροιμ. 27:9· 14:35· 16:13.

Αντισταθείτε στην Τάσι «Προς Φθόνον»

ΥΠΑΡΧΕΙ μια έντονη τάσις στην ατελή ανθρωπότητα να φθονή εκείνους που προεξέχουν, που έχουν μεγαλύτερες επιτυχίες ή περισσότερα υλικά αποκτήματα. Τόσο ισχυρή είναι αυτή η τάσις ώστε η Γραφή λέγει: «Προς φθόνον επιθυμεί το πνεύμα το οποίον κατώκησεν εν ημίν.»—Ιακ. 4:5.

Μολονότι το πνεύμα, η τάσις ή η διάθεσις να φθονούμε ‘κατοικεί’ σε όλους εμάς τους ατελείς ανθρώπους, αυτό δεν κάνει το φθόνο κάτι που συγχωρείται στα όμματα του Θεού. Οι φθόνοι καταδικάζονται μαζί με την πορνεία, την ασέλγεια, τη μέθη ως εξευτελιστικές πράξεις της σαρκός που μας εμποδίζουν να κληρονομήσωμε τη βασιλεία του Θεού. (Γαλ. 5:19-21) Αλλά γιατί ο Ιεχωβά Θεός εκδηλώνει τόσο έντονη αποδοκιμασία του φθόνου;

Διότι ο φθόνος είναι ριζωμένος στην ιδιοτέλεια και είναι τελείως ξένος στην προσωπικότητα, στις οδούς και στους τρόπους ενεργείας του Δημιουργού. Η επικρατούσα ιδιότης του Ιεχωβά Θεού είναι η αγάπη, και μόνον εκείνοι που εκδηλώνουν τέτοια αγάπη αναγνωρίζονται απ’ αυτόν ως επιδοκιμασμένοι δούλοι του.

Ο φθονερός άνθρωπος, που στερείται αγάπης, αρνείται να ‘χαίρεται μετά χαιρόντων.’ (Ρωμ. 12:15) Μπορεί μάλιστα να καταφύγη και σε απάτη, κλοπή ή άλλες ανέντιμες πράξεις προσπαθώντας να πάρη εκείνα που έχουν οι άλλοι. Ή, μπορεί να προσπαθή να υποτιμήση το άτομο που φθονεί, σμικρύνοντας τα επιτεύγματα αυτού του ατόμου με ακατάλληλη επίκρισι ή με αμφισβήτησι των ικανοτήτων και ελατηρίων του. Έτσι, ο φθόνος γεννά ανταγωνισμόν, διχόνοια, φιλονεικίες, μίση, ακόμη δε και βίαιες διαμάχες, καταστρέφοντας εκείνο που αλλιώς θα μπορούσε ν’ αποτελέση αγαθές σχέσεις με συνανθρώπους. Αυτό υπονοούν τα εδάφια Ιακώβου 4:1, 2, όπου διαβάζομε τα εξής: «Πόθεν προέρχονται πόλεμοι και μάχαι μεταξύ σας; Ουχί εντεύθεν, εκ των ηδονών σας αίτινες στρατεύονται εντός των μελών σας; Επιθυμείτε, και δεν έχετε· φονεύετε και φθονείτε, και δεν δύνασθε να επιτύχητε!»

Φυσικά, η τάσις προς φθόνο δεν περιορίζεται σ’ εκείνους που προσπαθούν να φθάσουν σε εξέχουσα θέσι και ευημερία με ανέντιμες μεθόδους. Λόγου χάριν, η σκληρή εργασία και η αποδοτικότης είναι αξιέπαινα πράγματα. Ωστόσο ένα άτομο μπορεί να δώση μεγάλη έμφασι σ’ αυτά λόγω της τάσεως του να φθονή. Πώς συμβαίνει αυτό; Διότι αυτός μπορεί να εργάζεται σκληρά, όχι απλώς για να εκτελέση κάτι αξιόλογο, αλλά με την επιθυμία να λάμψη περισσότερο από τους