Η Άποψις της Βίβλου

Πρέπει τα Παιδιά να Ραβδίζωνται;

ΜΠΟΡΕΙ να βρεθήκατε σε περιπτώσεις που ανυπάκουα παιδιά έκαναν θόρυβο και ενωχλούσαν όλους εκείνους που ευρίσκοντο γύρω. «Αν ήσαν δικά μου,» μπορεί να σκεφθήκατε, «θα τα μαύριζα στο ξύλο.» Εξ άλλου, ίσως να είδατε κάποιον γονέα να κτυπά θυμωμένα ένα κουρασμένο ή άρρωστο παιδί, του οποίου το κλάμα προκάλεσε την πατρική έκρηξι. Μπορεί να σκεφθήκατε ότι δεν θα πρέπει να επιτρέπεται στους γονείς να δέρνουν τα παιδιά, επειδή αυτό συχνά οδηγεί σε κακώσεις.

Δεν μπορεί ν’ αρνηθή κανείς το γεγονός ότι ο τρόπος διαπαιδαγωγήσεως είναι μια από τις πιο δύσκολες αποφάσεις που πρέπει να πάρουν οι γονείς. Πρέπει να χρησιμοποιούν τη ράβδο; Ή μήπως αυτό αποτελεί απλώς μια άλλη πλευρά οικιακής βίας; (Βλέπε σελίδες 3 ως 19.)

Πολλά άτομα, μεταξύ των οποίων και ειδικοί στα θέματα των παιδιών και ψυχολόγοι, αντιτίθενται στο ράβδισμα των παιδιών από τους γονείς. Στα Επιστημονικά Νέα (4 Μαρτίου 1978) ο Δρ Ρ. Σ. Ουέλς έγραψε τα εξής: «Η σωματική τιμωρία στο σπίτι και στο σχολείο δεν πρέπει πια να χρησιμοποιήται.» Μερικοί ισχυρίζονται ότι ο ραβδισμός διδάσκει άσχημα μαθήματα—ότι ο ισχυρότερος μπορεί να κυβερνά δια της βίας, και ότι η θυμώδης βία είναι η κατάλληλη διαγωγή.

Εν τούτοις, άλλες αυθεντίες έχουν διαφορετική γνώμη. Παραθέτοντας λόγια του Σόιν Τόρμα, διευθυντή της Βορειοδυτικής Καθοδηγητικής Κλινικής του Παιδιού, μια εφημερίδα έγραψε τα εξής: «‘Πρέπει να υπάρχη διαπαιδαγώγησις, πρέπει να υπάρχη τάξις.’ Αυτό περιλαμβάνει, και τον ραβδισμό, εφ’ όσον ‘γίνεται για κακή συμπεριφορά.’» Και στο άρθρο Τόλμη για Διαπαιδαγώγησι ο Δρ. Τζέημς Ντόμπσον γράφει τα εξής:

«Είναι δυνατόν για τους γονείς να δημιουργήσουν εχθρότητα και επιθετικότητα στα παιδιά τους, όταν τα μεταχειρίζονται με βία. . . . Εν τούτοις, όταν το παιδί κατεβάζη το κεφάλι του και σφίγγη τη γροθιά του, προκαλεί τον γονέα ν’ αναμετρηθή μαζί του. Αν ο γονέας ανταποκριθή κατάλληλα (δέρνοντάς το στα πισινά), διδάσκει στο παιδί ένα αξιόλογο μάθημα που συμφωνεί με τη μέθοδο εκπαιδεύσεως της φύσεως.»

Στην πραγματικότητα, ο Λόγος του Θεού είναι η καλύτερη πηγή συμβουλών για τη διαπαιδαγώγησι του παιδιού, διότι ο Ιεχωβά Θεός δημιούργησε την ανθρώπινη οικογένεια και, επίσης, γνωρίζει τα δισεκατομμύρια των περιπτώσεων που επιτυγχάνουν ή αποτυγχάνουν.

Ο Ιεχωβά, που είναι Θεός αγάπης, συμβουλεύει τους γονείς: «Μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου.» (Εφεσ. 6:4) Η διαπαιδαγώγησις—κατεύθυνσις ή εκπαίδευσις που διαμορφώνει χαρακτήρα—μπορεί να είναι μια εκδήλωσις αγάπης. Διαβάζομε τα εξής: «Υιέ μου. . . . όντινα αγαπά Κύριος παιδεύει. . . . Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι’ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.» Αυτό αληθεύει και για την οικογένεια, επίσης.—Εβρ. 12:4-11.

Αλλά περιλαμβάνει η στοργική διαπαιδαγώγησις τη χρήσι ραβδισμού εκ μέρους των γονέων; Σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού, μπορεί να συμβαίνη αυτό, όταν ο ραβδισμός είναι μια έκφρασις αγάπης και γίνεται μ’ ένα τρόπο που είναι συνεπής με την αγάπη. Εξετάστε τα επόμενα εδάφια από το θεόπνευστο βιβλίο των Παροιμιών:

«Η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου· η ράβδος της παιδείας θέλει αποχωρίσει αυτήν απ’ αυτού.» (22:15) «Μη φείδου να παιδεύης το παιδίον· διότι, εάν κτυπήσης αυτό δια της ράβδου, δεν θέλει αποθάνει· συ κτυπών αυτό δια της ράβδου, θέλεις ελευθερώσει την ψυχήν αυτού εκ του άδου.» (23:13, 14) «Ο φειδόμενος της ράβδου αυτού μισεί τον υιόν αυτού· αλλ’ ο αγαπών αυτόν παιδεύει αυτόν εν καιρώ.» (13:24).

Μολονότι η μνεία για ‘ράβδο’ θα μπορούσε να καλύψη διάφορες διαπαιδαγωγήσεις εκ μέρους των γονέων, ασφαλώς όμως, περιλαμβάνει και τη σωματική τιμωρία. Είτε το κάνουν αυτό με τα χέρια, μ’ ένα ξύλινο χάρακα ή κάποιο άλλο είδος κατάλληλης ράβδου, οι γονείς εξουσιοδοτούνται από τον Θεό να χρησιμοποιούν το ράβδισμα καθώς στοργικά διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους.

Η Αγία Γραφή, ωστόσο, βοηθεί τους γονείς ν’ αποφεύγουν να φθάνουν στα άκρα, με το να τους δίνη ισχυρές συμβουλές να μη ξεσπούν σε βίαιο θυμό. (Παροιμ. 16:32· 25:28· Κολ. 3:8) Αν ένας γονεύς, αγνοώντας αυτή την συμβουλή σχετικά με τον έλεγχο του θυμού, κτυπήση άγρια ένα παιδί σ’ ένα ξέσπασμα οργής, θα ενεργούσε σε αντίθεσι μ’ εκείνο που λέγει ο Λόγος του Θεού, δηλαδή ότι η διαπαιδαγώγησις πρέπει να είναι έκφρασις αγάπης. Η Αγία Γραφή με κανένα τρόπο δεν υποστηρίζει τους θυμώδεις ραβδισμούς ή τα σοβαρά κτυπήματα που μωλωπίζουν και μπορούν ακόμη να κάμουν ανάπηρο ένα μικρό παιδί. Αυτό είναι κακοποίησις του παιδιού, όχι στοργική διαπαιδαγώγησις,

Ένας συνετός γονεύς αναγνωρίζει ότι υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να διορθώση ή να τιμωρήση ένα παιδί. Μερικές φορές αρκεί μια λέξι που λέγεται με σταθερό ύφος. Σε άλλες περιπτώσεις, ένα ανυπάκουο παιδί μπορεί ν’ απομονωθή για λίγο. Όταν ένα παιδί χύση ή σπάση κάτι λόγω παιδικής απροσεξίας ή ανευθυνότητος, συχνά είναι πιο αποτελεσματικό να βάλετε το παιδί να το καθαρίση ή να εργασθή για να το αντικαταστήση, αν είναι δυνατόν. Φυσικά, η ευελιξία είναι ουσιώδης, για να προσαρμόζετε τη διαπαιδαγώγησι ανάλογα με την κατάστασι και το παιδί· εκείνο που εφαρμόζεται στο ένα παιδί, μπορεί να μην εφαρμόζεται στο άλλο.

Ωστόσο, όπως δείχνει η Αγία Γραφή, ο ραβδισμός έχει κάποια αξία ως περιστασιακή μορφή διαπαιδαγωγήσεως, ιδιαίτερα για τα μικρά παιδιά. Καθώς μεγαλώνουν, τα περισσότερα παιδιά θα προκαλέσουν πολλές φορές την εξουσία των γονέων τους, θέλοντας να δουν αν «εννοούν πάντοτε αυτό που λέγουν» και αν αξίζουν σεβασμό. Ακόμη και τα καλά παιδιά μπορεί να πουν, «Εσύ να σταματήσης!» ή «Όχι, δεν το κάνω!» Ένας γιατρός εξήγησε ότι είναι σαν να γνωρίζη το παιδί πού ‘έχει χαραχθή μια γραμμή στο έδαφος’ και κατόπιν την περνά για να δη τι θα κάνη ο γονέας. Μπορεί το παιδί να διαφύγη την τιμωρία; Ποιος έχει την εξουσία;

Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για πολύ μικρά παιδιά σε μια τέτοια περίπτωσι δεν χρειάζεται να δοθούν πολλές εξηγήσεις. Το ράβδισμα μπορεί να είναι αρκετό. Όχι βέβαια να δέρνετε το παιδί για να το καθυποτάξετε, αλλά να το δείρετε σταθερά για να καταλάβη ποιος έχει την εξουσία.

Καθώς τα δάκρυα κατεβαίνουν, ο γονέας μπορεί στοργικά να πάρη το παιδί στην αγκαλιά του. Με ήρεμα λόγια, ή μ’ ένα θερμό αγκάλιασμα, ο γονέας μπορεί να πη: «Σε αγαπώ τόσο πολύ που δεν μπορώ να σε αφήσω να μεγαλώσης χωρίς να παραδέχεσαι την εξουσία και την ανάγκη για σεβασμό.» Αυτές είναι επίσης κατάλληλες στιγμές για να προσφέρετε κατεύθυνσι που θα εγγίση την καρδιά. Όταν ένας πατέρας διάβασε στα Επιστημονικά Νέα την άποψι που ανεφέρθη προηγουμένως, σχετικά με την αποφυγή ραβδισμού, έγραψε στο περιοδικό τα εξής:

‘Όταν τα παιδιά μου ήσαν αδικαιολόγητα ανυπάκουα, η σύζυγός μου κι εγώ τονίζαμε την αιτία για την παραβίασι του νόμου και το παιδί καταλάβαινε την ανάγκη για τιμωρία. Κάποτε, μετά από μερικές υποφερτές ξυλιές στα πισινά, όπως είχαμε συμφωνήσει, ο γιος μου (περίπου 6 ετών) ανέβηκε στην ποδιά μου, με αγκάλιασε, με φίλησε και είπε, «Μπαμπά, νομίζω πως έμαθα το μάθημά μου.»’

Όλοι γύρω μας βλέπομε τις θλιβερές συνέπειες της υπερβολικής και άτοπης ανεκτικότητος. Επομένως, θα πρέπει να εκτιμούμε την αληθινότητα της δηλώσεως της Αγίας Γραφής ότι «ο αγαπών αυτόν [το παιδί του] παιδεύει αυτόν εν καιρώ.» (Παροιμ. 13:24) Είναι πραγματικά στοργικό εκ μέρους των γονέων στα πρώτα χρόνια ενός παιδιού, ν’ αρχίσουν να το βοηθούν να αναγνωρίζη την εξουσία και να κατανοή ότι είναι ανάγκη να υπάρχουν λογικά όρια στην ελευθερία. Ο λίγος πόνος που προέρχεται από τις σταθερές, αλλά όχι άγριες, ξυλιές, όταν ένα μικρό παιδί τις χρειάζεται, είναι ασφαλώς καλύτερος από την θλίψι που έρχεται αν, στην εφηβεία ή στα μετέπειτα χρόνια, δεν έχη πάρει αυτά τα μαθήματα.

Απαιτείται πραγματική προσπάθεια από τους γονείς για να χρησιμοποιούν συνετά το ξύλο,—να μην επιτρέπουν στην κακώς εννοούμενη στοργή να τους εμποδίζη να δέρνουν το παιδί τους, και, από την άλλη πλευρά, να συγκρατούνται ώστε να μην αφήνουν το ραβδισμό να καταλήγη σε σκληρότητα, ή κακομεταχείρισι του παιδιού. Αλλά η συμβουλή του Δημιουργού μας και τα καλά αποτελέσματα που επέρχονται, αποδεικνύουν ότι αυτή η προσπάθεια αξίζει τον κόπο. Όπως η Σημερινή Αγγλική Μετάφρασις αποδίδει τα εδάφια Παροιμίες 23:13, 14: «Μη διστάζης να διαπαιδαγωγής το παιδί. Ένας καλός ραβδισμός δεν θα το θανατώση. Αντιθέτως, μπορεί να σώση τη ζωή του.»