Κεφάλαιον 2

Ο Αθάνατος Κάτοχος τον «Αιωνίου Σκοπού»

 1, 2. Ποιος μόνο μπορούσε να έχη έναν «αιώνιο σκοπό», και τι είπε ο Μωυσής γι’ αυτόν;

«ΑΙΩΝΙΟΣ σκοπός»! Ποιος θα μπορούσε να έχη έναν τέτοιο σκοπό εκτός από έναν αθάνατο Θεό; Η θεωρία της εξελίξεως, όπως διδάσκεται από τους συγχρόνους επιστήμονας, δεν θα μπορούσε να έχη ένα τέτοιο σκοπό, εφόσον το τυχαίο ή η τύχη με την οποία αρχίζει η αναπόδεικτη θεωρία της εξελίξεως, δεν βασίζεται σ’ ένα σκοπό και γι’ αυτό δεν έχει κανένα σκοπό. Στον δέκατον πέμπτον αιώνα προ Χριστού ένας παγκοσμίου φήμης νομοθέτης και ποιητής, δηλαδή ο Μωυσής, γιος του Αμράμ, επέστησε την προσοχή μας σ’ έναν τέτοιο αιώνιο Θεό, λέγοντας:

² «Πριν γεννηθώσι τα όρη, και πλάσης την γην και την οικουμένην, και από του αιώνος έως του αιώνος, συ είσαι ο Θεός. . .. Διότι χίλια έτη ενώπιόν σου είναι ως ημέρα η χθες, ήτις παρήλθε, και ως φυλακή [τεσσάρων ωρών διαρκείας] νυκτός.»—Ψαλμός 90, εδάφια 2-4.

 3. Γιατί ο «Βασιλεύς της αιωνιότητος» μπορούσε να φέρη οε πέρας ένα τέτοιο σκοπό;

³ Στον πρώτο αιώνα μετά Χριστόν ένας που επίστευε σταθερά στον νομοθέτη Μωυσή επέστησε την προσοχή μας στον ίδιο Θεό, που δεν έχει χρονικούς περιορισμούς στο παρελθόν και στο μέλλον, γράφοντας: «Εις δε τον βασιλέα των αιώνων, τον άφθαρτον, τον αόρατον, τον μόνον σοφόν Θεόν, είη τιμή και δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.» (1 Τιμόθεον 1:17) Ένας τέτοιος Αιώνιος Θεός μπορεί να εμμείνη στον σκοπό του ώσπου να πραγματοποιηθή με επιτυχία, οσοδήποτε κι’ αν αργήση, ακόμη κι’ αν χρειασθή να περάσουν αιώνες.

 4. Με ποιον συσχέτισε αυτόν τον σκοπό εκείνος που έγραψε για τον αιώνιο σκοπό του Θεού;

⁴ Ο ίδιος αυτός συγγραφεύς του πρώτου αιώνος μ.Χ. ενεπνεύσθη να γράψη σχετικά με τον «αιώνιον σκοπόν» (πρόθεσιν των αιώνων, Κείμενον· αιώνιον πρόθεσιν, Νεοελληνική μετάφρασις) του Θεού και να τον συσχετίση με τον από πολλού αναμενόμενον Μεσσία, τον «Κεχρισμένον» ή «Καθιερωμένον», την έλευσιν του οποίου είχε προείπει ο Μωυσής. Εκείνο τον καιρό όσοι μιλούσαν τη Συριακή γλώσσα στη Μέση Ανατολή τον έλεγαν «Μ’ σίχα»· αλλ’ οι Ελληνόφωνες Ιουδαίοι της Αλεξανδρείας της Αιγύπτου, όταν μετέφρασαν τις θεοπνευστες Εβραϊκές Γραφές, που ονομάσθηκαν μετάφρασις των «Εβδομήκοντα», εχρησιμοποίησαν την Ελληνική λέξι «Χριστός», η οποία βασικά σημαίνει «Κεχρισμενος.»—Βλέπε Δανιήλ 9:25, Μετάφρασις των Εβδομήκοντα

 5, 6. Πώς οι σύγχρονοι μεταφρασταί δημιούργησαν ένα πρόβλημα γι’ αυτό που διεμόρφωσε ο Θεός σχετικά με τον Μεσσία;

⁵ Εν τούτοις, οι σύγχρονοι μεταφρασταί των συγγραμμάτων αυτού του συγγραφέως του πρώτου αιώνος έχουν δημιουργήσει ένα πρόβλημα για μας. Από τον δέκατο έκτο αιώνα κι εμπρός οι Αγγλικές μεταφράσεις της Βίβλου απέδωσαν τη φράσι «πρόθεσιν των αιώνων» ως «αιώνιον σκοπόν» του Θεού.a Αλλά στα πιο πρόσφατα χρόνια μερικοί μεταφρασταί της Βίβλου αποδίδουν αυτή την Ελληνική φράσι ως «σχέδιον των αιώνων». Λέγουν λοιπόν ότι ο Θεός έχει ένα «σχέδιο» εν σχέσει με τον Μεσσία.

⁶ Λόγου χάριν, η μετάφρασίς του 1897 (μ.Χ.) της προς Εφεσίους επιστολής, κεφάλαιον τρίτον, εδάφια εννέα έως ένδεκα, λέγει: «Να φωτίσω πάντας, ποια είναι η οικονομία του μυστηρίου του αποκεκρυμμένου από των αιώνων εν τω Θεώ, όστις έκτισε τα πάντα δια του Ιησού Χριστού· διά να γνωρισθή τώρα διά της εκκλησίας εν τοις επουρανίοις εις τας αρχάς και τας εξουσίας η πολυποίκιλος σοφία του Θεού,—κατά το σχέδιον των αιώνων το οποίον έκαμεν εν Χριστώ.» Ακόμα νωρίτερα, το 1865 μ.Χ., Το Εμφατικόν Δίγλωττον, που εξεδόθη από τον εκδότη Βενιαμίν Ουίλσον, είχε την εξής διατύπωσι: «κατά ένα σχέδιον των αιώνων, το οποίον αυτός διεμόρφωσε.» Θα μπορούσαν να παρατεθούν και μερικές άλλες πρόσφατες μεταφράσεις που προτίμησαν ν’ αποδώσουν έτσι το Ελληνικό κείμενο.b

 7, 8. Ποιο σχεδιάγραμμα εδημοσίευσε ο Κ. Τ. Ρώσσελ και τι έλεγε το πρώτο του βιβλίο σχετικά με τον τίτλο του;

⁷ Βάσει της διαφορετικής αυτής μεταφράσεως του Ελληνικού κειμένου της επιστολής προς Εφεσίους 3:11, δημοσιεύθηκε στο τεύχος Σεπτεμβρίου 1881, του περιοδικού «Η Σκοπιά της Σιών» (στην Αγγλική), που εξεδίδετο στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας των Η.Π.Α., από τον συντάκτη και εκδότη Κάρολο Τέηζ Ρώσσελ, το άρθρο με τίτλο «Το Σχέδιον των Αιώνων». Αυτό έδινε την επεξήγησι ενός ολοσέλιδου σχεδιαγράμματος που ελέγετο «Χάρτης των Αιώνων.» Ευχαρίστως ανατυπώνομε αυτόν τον χάρτη εδώ για εξέτασι απ’ όλους τους ενδιαφερομένους. Ένας όμοιος «Χάρτης των Αιώνων που παριστά το Σχέδιον του Θεού» περιελήφθη στο βιβλίο με τίτλο «Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων», που εξεδόθη από τον Κ.Τ. Ρώσσελ το 1886.

⁸ Παρά τις ανακρίβειες που διακρίνονται εκεί σήμερα, αυτός ο «Χάρτης των Αιώνων» εχρησίμευσε για να δείξη τη γραμμή του ειλικρινούς συλλογισμού που εβασίζετο στη σκέψι ότι ο Πάνσοφος και Παντοδύναμος Θεός έχει ένα «σχέδιον». Το Πρώτο Κεφάλαιο αυτού του βιβλίου αρχίζει ως εξής:

Ο τίτλος αυτής της σειράς Μελετών—«Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων,» υπονοεί μια εξέλιξι της θείας διατάξεως, η οποία είναι εκ των προτέρων γνωστή στον Θεό και χαρακτηρίζεται από τάξι. Πιστεύομε ότι οι διδασκαλίες της Θείας αποκαλύψεως μπορούν να φανούν ωραίες και αρμονικές απ’ αυτή μόνο την άποψι κι’ από καμμιά άλλη.

 9. (α) Παρά τις ανακρίβειές του, ποιο σημείο ετόνιζε αυτό το βιβλίο με την ευρεία κυκλοφορία; (β) Εν τούτοις ποιο ερώτημα ήγειρε περί σχεδίου και Θεού;

⁹ Αυτό το βιβλίο εκυκλοφόρησε σε έξη εκατομμύρια και πλέον αντίτυπα, σε πολλές γλώσσες. Η κυκλοφορία του έπαυσε στο έτος 1929 μ.Χ. Το βιβλίο συνεκέντρωνε την προσοχή των αναγνωστών του στην Αγία Γραφή κι ετόνιζε ότι ο Ζων Θεός είναι προοδευτικός. Λαμβάνει μια κατεύθυνσι ως προς αυτό που έχει υπ’ όψι για την πάσχουσα ανθρωπότητα. Γνωρίζομε ότι ένας άνθρωπος συχνά κάνει ένα σχέδιο για το πώς θα ενεργήση, αλλά πίσω από ένα τέτοιο σχέδιο υπάρχει ένας σκοπός τον οποίον επιθυμεί να πραγματοποιήση. Αλλά το ερώτημα που εγείρεται είναι: Έπρεπε ο Πάνσοφος και Παντοδύναμος Θεός να καταστρώση ένα σχέδιο ενεργείας, μια προκαθωρισμένη πορεία τον καιρό που απεφάσισε να κάμη κάτι, υποχρεώνοντας έτσι τον εαυτό του ως αναλλοίωτος Θεός να εμμείνη σ’ αυτή την προσχεδιασμένη πορεία χωρίς παρέκκλισι; Ή μήπως μπορούσε ν’ αντιμετωπίση όλες τις επείγουσες καταστάσεις και τα απρόοπτα λόγω ελευθέρας θελήσεως κι’ εκλογής από μέρους των πλασμάτων του, αυτοστιγμεί και χωρίς προηγούμενη σκέψι, κι εν τούτοις να επιτύχη τον σκοπό του; Εχρειάζετο κανένα σχέδιο; Φυσικά, τώρα που έχει επιτευχθή ο σκοπός του μπορούμε να ελέγξωμε το ιστορικά των κινήσεων του και να χαράξωμε ή να καταγράψωμε την πορεία που ακολούθησε. Αλλά σχεδιάσθηκε ακριβώς έτσι;c

ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ

10. Τι εσήμαινε κατά γράμμα η Ελληνική λέξις «πρόθεσις» και πώς την εχρησιμοποίησαν οι Ιουδαίοι στην Ελληνική Μετάφρασι των «Εβδομήκοντα»;

¹⁰ Ο συγγραφεύς του πρωτοτύπου Ελληνικού κειμένου του εδαφίου προς Εφεσίους 3:11 επιθυμούσε πράγματι να τονίση ότι ο Θεός ο Δημιουργός έχει ένα σχέδιο σχετικό με τον Μεσσία Του; Στην επιστολή του, που είναι γραμμένη σε Ελληνικά του πρώτου αιώνος, τι εννοούσε όταν χρησιμοποίησε τη λέξι πρόθεσις; Αυτή η λέξις κατά γράμμα σημαίνει «θέσις ενώπιον,» κι επομένως θέσις προ οφθαλμών. Γι’ αυτά και οι Αλεξανδρινοί Ιουδαίοι, όταν μετέφρασαν τις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές στην Ελληνική, εχρησιμοποίησαν την Ελληνική αυτή λέξι εν σχέσει με τους αγίους άρτους που ετοποθετούντο επάνω στη χρυσή τράπεζα των Αγίων της Ιερής σκηνής της λατρείας που είχε στήθη από τον προφήτη Μωυσή. Αυτοί οι άρτοι εκαλούντο συνήθως άρτοι της προθέσεως, και η Ελληνική Μετάφρασις των Εβδομήκοντα έτσι τους ονομάζει. Αυτοί λοιπόν οι άρτοι, τους οποίους έθεταν επάνω στη χρυσή τράπεζα, ήσαν εμφανείς και εγίνετο νέα προμήθεια απ’ αυτούς την έβδομη μέρα κάθε εβδομάδος, δηλαδή κάθε Σαββατιαία ημέρα.—2 Χρονικών 4:19.

11. Ποια, λοιπόν, είναι η «πρόθεσις» του Θεού;

¹¹ Η λέξις «πρόθεσις εχρησιμοποιείτο επίσης για να σημαίνη «κατάστασιν [λογαριασμού]» ή «προθεσμίαν», και στη γραμματική εσήμαινε «πρόθεσιν.» Εχρησιμοποιείτο επίσης με τη σημασία του «προτάσσω» ή «προτείνω». Επειδή η λέξις εχρησιμοποιείτο επίσης για να σημάνη ένα τέλος ή ένα καθωρισμένο στόχο ή το να θέση κανείς ενώπιόν του κάτι για να εκτελέση ή να επιτύχη, έπαιρνε τη σημασία του «σκοπού». (Σ’ αυτό, ιδέ Ελληνο-Αγγλικόν Λεξικόν υπό Λίντελ και Σκότ, Τόμος 2, σελίδες 1480-1481, ανατύπωσις 1948, κάτω από τη λέξι πρόθεσις). Η τελευταία αυτή έννοια αναγνωρίζεται από τους περισσοτέρους Βιβλικούς μεταφραστάς στις σύγχρονες γλώσσες. Η «πρόθεσις» λοιπόν του Θεού είναι η απόφασίς του, η κυρία απόφασίς του, ο σκοπός του.d

12. Πώς απέδωσαν οι σύγχρονοι μεταφρασταί την Ελληνική λέξι «πρόθεσις» που ακολουθείται από τις λέξεις «των αιώνων»;

¹² Στην επιστολή προς Εφεσίους 3:11 η λεξις αυτή ακολουθείται από τη φράσι «των αιώνων.» Αυτός λοιπόν ο συνδυασμός λέξεων μεταφράζεται από μερικούς ως «ο σκοπός των αιώνων»,e ή «ένας σκοπός των αιώνων»f ή «αιωνόβιος σκοπός»g ή «σκοπός αρχαίων αιώνων»h κι’ από άλλους ως «αιώνιος σκοπός».i

13, 14. Γιατί μπορεί να λεχθή ότι ο θείος «σκοπός των αιώνων» είναι «ο αιώνιος σκοπός» του;

¹³ Ο θείος «σκοπός των αιώνων» είναι ο «αιώνιος σκοπός» του Θεού. Πώς συμβαίνει αυτό; Εδώ, αιών σημαίνει μια ακαθόριστη άλλα σχετικώς μακρά περίοδο χρόνου εν σχέσει με ανθρώπινες υποθέσεις, με περισσότερη έμφασι στο χρονικό μήκος του αιώνος παρά στα φαινόμενα ή στα χαρακτηριστικά του.

¹⁴ Έτσι, ο θείος «σκοπός των αιώνων» δεν μπορεί να σημαίνη ένα «σκοπό» ο οποίος σχετίζεται με διάφορες καθορισμένες περιόδους χρόνου, όπως είναι, λόγου χάριν, ο «πατριαρχικός αιών», ο «Ιουδαϊκός αιών», ή «ο Ευαγγελικός αιών» και ο «Χιλιετής αιών». Μάλλον, η έμφασις δίδεται στον χρόνο, σε περιόδους μακράς διαρκείας. Για ν’ ακολουθή ο ένας αιών τον άλλο αιώνα, ο κάθε αιών πρέπει να έχη μια αρχή κι’ ένα τέλος. Ωστόσο, μια σειρά αιώνων θα επεξέτεινε τον χρόνο. Κι εφόσον στη φράσι «σκοπός των αιώνων» δεν καθορίζεται ο αριθμός των αιώνων, ο αριθμός των θα μπορούσε να είναι απεριόριστος. Η φράσις λοιπόν «σκοπός των αιώνων» αφήνει ακαθόριστο το σύνολο του χρόνου και πρόκειται για ένα «σκοπό» που επεκτείνεται σε ατελεύτητο χρόνο, χωρίς να σημειώνεται πραγματικά το σύνολο του χρόνου. Έτσι, ο «σκοπός» γίνεται ζήτημα αιωνιότητος, δηλαδή γίνεται ένας «αιώνιος σκοπός.» Ο σκοπός του Θεού εν σχέσει με τον Μεσσία ή Κεχρισμένο του είχε μια αρχή, αλλ’ αφήνονται να περάσουν αιώνες χρόνου προτού πραγματοποιηθή αυτός ο σκοπός.j Για τον «Βασιλέα της αιωνιότητος» το ζήτημα του χρόνου δεν αποτελεί πρόβλημα εδώ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΝΥΜΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

15. Τι είπε ο Θεός στον Μωυσή στο όρος Σινά όταν ρωτήθηκε για το όνομά Του;

¹⁵ Αυτός ο Βασιλεύς της Αιωνιότητος δεν είναι ένα ανώνυμο πρόσωπο, Έχει δώσει στον εαυτό του όνομα και μας έχει κάμει γνωστό το όνομα με το οποίο αναγνωρίζεται. Το όνομα που δίνει στον εαυτό του δείχνει σκοπό, σημαίνει ότι έχει ένα αντικειμενικό σκοπό. Πόσο καλά τονίζεται αυτό στην περίπτωσι που ο Θεός, μέσω του αγγέλου του, φάνηκε στον Μωυσή, που είχε φύγει από την Αίγυπτο, στην καιόμενη βάτο κοντά στους πρόποδας του Όρους Σινά της Αραβίας, τον δέκατο έκτο αιώνα π.Χ.! Ο Μωυσής έλαβε οδηγίες να επιστρέψη στην Αίγυπτο και να απελευθερώση τον υποδουλωμένο λαό του. Αλλά τι θα εγίνετο αν ο λαός του Μωυσέως ζητούσε να μάθη το όνομα του Θεού που τον έστειλε σ’ αυτούς ως αρχηγό τους; Τι θα τους έλεγε ο Μωυσής; Αυτό ήθελε ο Μωυσής να γνωρίζη. Στην αυτοβιογραφία του μας λέγει: «Και είπεν ο Θεός προς τον Μωυσήν: ‘ Εγώ είμαι ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ.’ Και πρόσθεσε: ‘Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ, «ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ με απέστειλε προς εσάς.’»—Έξοδος 3:14, ΜΝΚ.

16. Εννοούσε ο Θεός απλώς την ύπαρξί του με την απάντησι στον Μωυσή, ή τι άλλο;

¹⁶ Ο Θεός εδώ δεν ομιλεί για την ύπαρξί του. Θα μπορούσε να το υποθέση αυτό κανείς από τον τρόπο με τον οποίον μερικοί μεταφρασταί αποδίδουν στην Αγγλική την Εβραϊκή φράσι εχγέχ ασέρ εχγέχ και εχγέχ. Λόγου χάριν, η Βίβλος της Ιερουσαλήμ (Αγγλική μετάφρασις) του 1966, λέγει: «Και είπεν ο Θεός προς τον Μωυσήν, Εγώ Είμαι ο Ων· και είπεν, Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ: Ο Ων με απέστειλε προς εσάς.» Εν τούτοις, ο Θεός πραγματικά λέγει ότι είναι κάτι. Αυτό επίσης εξάγεται από τη μετάφρασι των Είκοσι Τεσσάρων Βιβλίων των Αγίων Γραφών, υπό του Ραββίνου Ισαάκ Λήσερ, ως εξής: «Και είπεν ο Θεός προς τον Μωυσήν, ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΜΑΙ: και είπεν, Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ, Ο ΘΑ ΕΙΜΑΙ με απέστειλε προς εσάς.»k

17. Πώς αποδίδει ο Ρόδερχαμ το εδάφιο Έξοδος 3:14 και πώς το σχολιάζει;

¹⁷ Η Εμφατική Βίβλος υπό Ιωσήφ Β. Ρόδερχαμ, αποδίδει πιο συγκεκριμένα το εδάφιο Έξοδος 3:14 ως εξής: «Και είπεν ο Θεός προς τον Μωυσήν: Θα Γίνω ό,τι ευαρεστούμαι. Και είπεν—Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ: Ο θα Γίνω με απέστειλε προς εσάς.» Η υποσημείωσις σ’ αυτά το εδάφιο λέγει, εν μέρει: «Χαγιά [η λέξις που αποδίδεται ανωτέρω ‘θα γίνω’] δεν σημαίνει ‘θα είμαι’ με μια ουσιαστική η πραγματική έννοια, αλλά με μια φαινομενική έννοια. . . . Το τι θα είναι, δεν αποκαλύπτεται—θα είναι μαζί τους, βοηθός, ενισχυτής, ελευθερωτής.» Δεν αναφέρεται λοιπόν εδώ στην αυθυπαρξία του Θεού, αλλά, μάλλον, σε ό,τι αυτός έχει κατά νουν να γίνη χάριν των άλλων.

18. Πότε για πρώτη φορά απεφάσισε ο Θεάς τι θα είναι ή τι θα γίνει;

¹⁸ Κάτι παρόμοιο συμβαίνει μ’ ένα νεαρό, ο οποίος όταν φθάνη σε εφηβική ηλικία στοχάζεται και λέγει μέσα του: ‘Τι θα κάμω με τη ζωή μου; Τι θα κάμω με τον εαυτό μου;’ Το ίδιο συνέβη και όταν ο μόνος ζων και αληθινός Θεός ήταν εντελώς μόνος κι έπρεπε ν’ αποφασίση τι θα έκαμε με την αυθυπαρξία του, τι θα έκανε με τον εαυτό του, τι θα εγίνετο. Ύστερ’ από μια αιωνιότητα προδημιουργικής υπάρξεως στη μοναξιά του, θέλησε να γίνη Δημιουργός. Διεμόρφωσε ένα σκοπό για τον εαυτό του.

19. Πώς ο Θεός διετύπωσε το όνομά του στις Δέκα Εντολές;

¹⁹ Εν τούτοις, το όνομα με το οποίο είναι γνωστός ο ζων και αληθινός Θεός σε όλες τις θεόπνευστες Άγιες Γραφές δεν είναι Εχγέχ, δηλαδή «Θα Δείξω ότι Είμαι.» Όταν, το έτος 1513 π.Χ., στο Όρος Σινά, ο Θεός θαυματουργικά εχάραξε σε λίθινες πλάκες τις Δέκα Εντολές και τις έδωσε στον προφήτη Μωυσή, ο Θεός έγραψε το όνομα που εξέλεξε. Γράφοντας από τα δεξιά προς τ’ αριστερά, ο Θεός έγραψε το Εβραϊκό γράμμα Γιόδ, κατόπιν ένα Χεχ, κατόπιν ένα Βαδ, και τελικά άλλο ένα Χεχ. Ασφαλώς έγραψε με τον αρχαίο τύπο των Εβραϊκών γραμμάτων, δηλαδή:· όχι με τον σύγχρονο τύπο των Εβραϊκών γραμμάτων: הוה’. Τα αντίστοιχα γράμματα στην Ελληνική όταν διαβάζωνται από τα δεξιά προς τ ’αριστερά, είναι ΧΒΧΓ. Στην Αγγλική είναι HWHY ή στην αρχαία Λατινική γλώσσα, HVHJ. Και τα τέσσερα γράμματα είναι σύμφωνα, χωρίς να παρεμβάλλωνται φωνήεντα μεταξύ αυτών των συμφώνων.

20. Πώς προφέρεται το θείο όνομα, με βάση τα τέσσερα Εβραϊκά γράμματα;

²⁰ Γι’ αυτόν το λόγο, πώς ακριβώς επρόφερε ο Ιεχωβά αυτό το θείο όνομα στον Μωυσή δεν είναι γνωστό σήμερα. Επί αιώνες οι Λατίνοι συγγραφείς το επρόφεραν ως Τζεχόβα. Πολλοί σύγχρονοι Εβραίοι λόγιοι προτιμούν να προφέρουν το όνομα ως Γιαχβέ, ή και Γιεχβά. Όπως ακριβώς ένα παιδί δεν δίνει το όνομα στον πατέρα του, έτσι και το πλάσμα δεν έδωσε το όνομα στον Δημιουργό του. Ο Δημιουργός ονόμασε τον εαυτό του.

21. (α) Τι σημαίνει το όνομα Ιεχωβά, που είναι στην πραγματικότητα ρήμα; (β) Γιατί είναι ορθό να χρησιμοποιούμε αυτό το όνομα σήμερα;

²¹ Το ιερό αυτό όνομα αναγνωρίζεται στην πραγματικότητα ότι είναι ρήμα, η αόριστη αιτιολογική μορφή του Εβραϊκού ρήματος χαβά. Έτσι, μπορεί να σημαίνη «Αυτός Κάνει να Γίνη». Πίσω από κάθε αποτέλεσμα υπάρχει μια αιτία· και πίσω από κάθε λογική αιτία ή έναν υπαίτιο, υπάρχει ένας σκοπός. Φυσικά, λοιπόν, το θείο όνομα που σημαίνει «Αυτός Κάνει να Γίνη» περιλαμβάνει ένα σκοπό. Δείχνει ότι ο Φορεύς του μοναδικού αυτού ονόματος θέτει σκοπούς. Ασφαλώς μ’ αυτή την ιδιότητα εμφανίσθηκε στον Μωυσή στην καιόμενη βάτο κοντά στο Όρος Σινά κι εκείνο που είχε σκοπό να κάμη το απεκάλυψε στον Μωυσή. Ο Θεός, τονίζοντας τη μονιμότητα ή τη διαμένουσα ιδιότητα του θείου ονόματος είπε περαιτέρω στον Μωυσή: «Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ· Ιεχωβά ο Θεός των πατέρων σας, ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ, με απέστειλε προς εσάς· τούτο θέλει είσθαι το όνομά μου εις τον αιώνα και τούτο το μνημόσυνόν μου εις γενεάς γενεών.» (Έξοδος 3:15, ΜΝΚ) Το αναμνηστικό αυτό όνομα δεν έπαυσε να είναι δικό του έως σήμερα. Είναι ένα όνομα που δικαίως χρησιμοποιείται σήμερα,

ΕΝΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

22. (α) Πώς ο Ιεχωβά έκαμε όνομα για τον εαυτόν του στην περίπτωση της αρχαίας Αιγύπτου; (β) Τι παρηγορητικό μάθημα μας παρέχει αυτό σήμερα;

²² Στις ημέρες του προφήτου Μωυσέως ο Ιεχωβά, ο μόνος ζων και αληθινός Θεός, εδημιούργησε ιστορία με τον τρόπο που ενήργησε στην αρχαία Αίγυπτο, που καταδυνάστευε τους απογόνους του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Έκαμε ένα ένδοξο όνομα για τον εαυτό του ελευθερώνοντας τον υποδουλωμένο λαό του από τη βαρεία στρατιωτικοποιημένη εκείνη παγκόσμιο δύναμί. (Ιερεμίας 32:20· 2 Σαμουήλ 7:23· Ησαΐας 63:14) Αυτό μας διαβεβαιώνει ότι ο εξαιρετικά στρατιωτικοποιημένος κόσμος αυτού του εικοστού αιώνος μ,Χ. δεν είναι διόλου τόσο φοβερός γι’ αυτόν ώστε να μην αναλάβη δράσι ως εναντιούμενός του για να ελευθερώση το ανθρώπινο γένος. Όπως άφησε τον Φαραώ της αρχαίας Αιγύπτου ν’ αναλάβη την εξουσία και να συνεχίση τη θανατηφόρο καταδυνάστευσι του λαού του Μωυσέως, έτσι ο Ιεχωβά άφησε τους ασεβείς καταδυνάστες να αναλάβουν εξουσία σε όλη τη γη με αποτέλεσμα να επέλθη μεγάλη καταπίεσις σ’ όλους τους λαούς. Υπήρχε λόγος για να γίνη αυτό. Τους φυλάττει, τους κρατεί υπό επιτήρησιν, για την ημέρα που ώρισε να τους καταστρέψη. Για την παρηγοριά, λοιπόν, των καταδυναστευομένων λαών, ενέπνευσε τον σοφό Βασιλέα Σολομώντα της Ιερουσαλήμ να πη:

«Αφιέρωνε τα έργα σου εις τον Ιεχωβά, και αι βουλαί σου θέλουσι στερεωθή. Ο Ιεχωβά έκαμε τα πάντα δι’ εαυτόν (διά τον σκοπών του, ΜΝΚ·Εβραϊστί: «μαανέχ»), έτι και τον ασεβή διά την ημέραν την κακήν.»—Παροιμίαι 16:3, 4, ΜΝΚ.

23. Γιατί ο τρόπος που πολιτεύθηκε ο θεός με τις αρχαίες παγκόσμιες δυνάμεις μάς παρέχει διαβεβαίωσι για το τι πρέπει ν’ αναμένωμε στην εποχή μας ως προς τις πολιτικές εξουσίες;

²³ Από το έτος 1914 μ.Χ. άρχισε μια ‘κακή ημέρα’ για τα κυβερνητικά συστήματα που έχουν επιζήσει από τους δύο παγκοσμίους πολέμους και από τις διεθνείς αναταραχές που προέκυψαν απ’ αυτούς. Επί χρόνια έως τώρα, οι πολιτικές υπερδυνάμεις που έχουν κυριαρχήσει επάνω στη γη, βλέπουν ύποπτα η μια την άλλη στον αγώνα των για παγκόσμια κυριαρχία. Ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά, που δημιούργησε τα πάντα για να εξυπηρετούν τον σκοπό του, θα πρέπει λογικά να έχη ένα σκοπό γι’ αυτούς που φιλοδοξούν να καταλάβουν την παγκόσμια κυριαρχία. Έχει καταγραφή ότι είχε ένα σκοπό εν σχέσει με τις ασεβείς παγκόσμιες δυνάμεις των αρχαίων βιβλικών χρόνων. Το γεγονός ότι ο Ιεχωβά εξετέλεσε στο παρελθόν όλα όσα είχε σκοπό σχετικά μ’ αυτές τις αρχαίες παγκόσμιες δυνάμεις, είναι μια διαβεβαίωσις ότι μπορούμε ν’ αναμένωμε πως θα κάμη το ίδιο και στην εποχή μας.

24. (α) Τι έκαμε ο Ιεχωβά σχετικά με την Ασσυρία, μολονότι την άφησε ν’ αποκτήση παγκόσμια κυριαρχία; (β) Γιατί δεν μπορεί να λεχθή ότι απέτυχε η προφητεία του Ιεχωβά που είναι στον Ησαΐα 14:24-27;

²⁴ Επί παραδείγματι, η Ασσυριακή Αυτοκρατορία διεδέχθη την αρχαία Αίγυπτο σε πολιτική και στρατιωτική σπουδαιότητα και έγινε η δεύτερη παγκόσμια δύναμις της Βιβλικής Ιστορίας. Αλλ’ ακόμη και στην ακμή της εξουσίας της ποτέ δεν μπόρεσε να υπερηφανευθή ότι κατέλαβε ή κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ, την πρωτεύουσα του βασιλείου του Ιούδα. Τουναντίον, η Ιερουσαλήμ έγινε μάρτυς της καταστροφής της Νινευή, η οποία ήταν πρωτεύουσα της Ασσυρίας. Γιατί έγινε αυτό; Διότι η Ασσυριακή Παγκόσμια Δύναμις ήταν ασεβής. Ο Παντοδύναμος Θεός, ο Ιεχωβά, της επέτρεψε να καταλαβη την παγκόσμια κυριαρχία και να ενεργή με ασέβεια, ιδιαίτερα απέναντι του εκλεκτού Του λαού. Αλλ’ είχε σκοπό να διατηρήση αυτή τη παγκόσμια ασεβή δύναμι για μια ‘κακή ημέρα’ στον ωρισμένο Του καιρό. Στο έτος 633 π.Χ. η πρωτεύουσα της Ασσυρίας, η Νινευή, έπεσε στους συμμάχους Μήδους και Χαλδαίους και κατεστράφη. (Ναούμ, Κεφάλαια 1-3) Δεν απέτυχε, λοιπόν, ο σκοπός του Ιεχωβά όπως τον έκαμε γνωστό μέσω του προφήτου Του Ησαΐα πριν από ένα και πλέον αιώνα με τα ακόλουθα λόγια:

«Ώμοσεν ο Ιεχωβά των δυνάμεων, λέγων, Εξάπαντος καθώς εβουλεύθην, ούτω θέλει γείνει· και καθώς απεφάσισα, ούτω θέλει μείνει, να συντρίψω τον Ασσύριον εν τη γη μου και να καταπατήσω αυτόν επί των ορέων μου τότε ο ζυγός αυτού θέλει σηκωθή απ’ αυτών και το φορτίον αυτού θέλει αφαιρεθή από των ώμων αυτών, Αύτη είναι η βουλή η δεδουλευμένη καθ’ όλης της γης· και αύτη η χειρ η εξηπλωμένη επί πάντα τα έθνη. Διότι ο Ιεχωβά των δυνάμεων απεφάσισε και τις θέλει αναιρέσει; και η χειρ αυτού εξηπλώθη και τις θέλει αποστρέψει αυτήν;»—Ησαΐας 14:24-27, ΜΝΚ.

25. Σ’ εκείνη την προφητεία, τι σημαίνει η λέξις «βουλή,» και γιατί;

²⁵ Ο Παντοδύναμος και Πάνσοφος Θεός δεν συμβουλεύθηκε κανένα στον ουρανό για να Τον καθοδηγήση πώς να ενεργήση σ’ αυτή την πορεία ενεργείας. «Τις ,, . έγινε σύμβουλος αυτού και εδίδαξεν αυτόν;» είναι η αρμόζουσα ερώτησις που εγείρεται στην προφητεία του Ησαΐα 40:13. (Επίσης, Ιώβ 21:22· 36:22· Ρωμαίους 11:34) Η ‘βουλή’ Του είναι δική Του και δεν εξαρτάται από κανένα σώμα συμβούλων για να τον βοηθήση σε ορθή κρίσι και απόφασι. Επομένως, η ‘βουλή’ του εδώ περιλαμβάνει περισσότερα από την έννοια της συμβουλής· σημαίνει την έκδηλη απόφασί του, το διάταγμά του. Όσο για τη Γραφική χρήσι της λέξεως ‘βουλή’ η Εγκυκλοπαίδεια Μακκλίντοκ και Στρόνγκ, τόμος 2, σελίς 539, λέγει: «Η λέξις αυτή, εκτός από την κοινή σημασία της που σημαίνει συμβούλιον ανθρώπων, χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή για τα διατάγματα του Θεού, για τις διαταγές του θελήματος του.»

26. Τι εσκόπευε να κάμη ο Ιεχωβά αφήνοντας τη Βαβυλώνα να διαδεχθή την Ασσυρία στην παγκόσμια κυριαρχία;

²⁶ Η ‘βουλή’ δηλαδή η απόφασις, την οποία ο Παντοδύναμος και Πάνσοφος Θεός λαμβάνει μόνος του, δεν μπορεί να παραβιασθή ούτε από ανθρώπους ούτε από δαίμονες. Αυτό συνέβη με τη βουλή Του εναντίον της Ασσυριακής Παγκοσμίου Δυνάμεως. Αυτό αποδείχθηκε αληθινό και για την αμέσως επόμενη δύναμι, τη νέα Βαβυλωνιακή παγκόσμια δύναμι, την τρίτη παγκόσμια δύναμι της Βιβλικής ιστορίας. Αυτή ήταν η παγκόσμια δύναμις που κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ, για πρώτη φορά, το έτος 607 π.Χ. Ενεργώντας έτσι η παγκόσμια αυτή δύναμις αποδείχθηκε ότι ήταν ‘ασεβής’. Ο Ιεχωβά, λοιπόν, την διετήρησε επίσης για την ‘κακήν ημέραν’ στον ωρισμένο του καιρό. Ο Θεός πριν επιτρέψη στη Βαβυλώνα να καταστρέψη την Ιερουσαλήμ και να γίνη έτσι ιδιαίτερα ασεβής ενώπιόν Του, ενέπνευσε τον προφήτη του Ιερεμία να πη τα εξής: «Διά τούτο ακούσατε την βουλήν του Ιεχωβά, την οποίαν εβουλεύθη κατά της Βαβυλώνος, και τους λογισμούς αυτού, τους οποίους ελογίσθη κατά της γης των Χαλδαίων.»—Ιερεμίας 50:1, 45, ΜΝΚ.

27. Στη μελέτη της Γραφής, τι βρήκαν ο Ιερεμίας και ο Δανιήλ γραμμένο στην προφητεία του Ησαΐα για την πτώσι της Βαβυλώνος;

²⁷ Αυτός ο προφήτης Ιερεμίας επέζησε με την προστασία του Θεού στη διάρκεια της καταστροφής της Ιερουσαλήμ και του ναού της από τις δυνάμεις της Βαβυλώνος στο έτος 607 π.Χ. Αλλά δεν έζησε αρκετά ώστε να δη τις προφητείες του εναντίον της ‘ασεβούς’ Βαβυλώνος να επιβεβαιώνονται. Αλλ’ η κοσμική ιστορία και το Βιβλικό ιστορικό υπόμνημα περιέχουν την πτώσι της Βαβυλωνιακής Παγκοσμίου Δυνάμεως, η οποία έγινε στο έτος 539 π.Χ. στις ημέρες του προφήτου Δανιήλ. (Δανιήλ κεφάλαιον 5) Αυτό επίσης επεβεβαίωσε τις προφητείες ενός πολύ προγενεστέρου προφήτου, του Ησαΐα, ο οποίος όχι μόνο προφήτευσε την πτώσι της Βαβυλωνιακής Παγκοσμίου Δυνάμεως, αλλά προείπε και το όνομα του Πέρσου κατακτητού, τον οποίον ο Θεός θα χρησιμοποιούσε για να επιφέρη την πτώσι της Βαβυλώνος. Όταν οι προφήται Ιερεμίας και Δανιήλ στην προσωπική τους μελέτη της Γραφής διάβασαν την προφητεία του Ησαΐα που είχε γραφή τον 8ον αιώνα π.Χ., βρήκαν γραμμένα τα εξής λόγια του Θεού των, Ιεχωβά:

«Ο λέγων προς τον Κύρον, Ούτος είναι ο βοσκός μου, και θέλει εκπληρώσει πάντα τα θελήματά μου· και ο λέγων προς την Ιερουσαλήμ, θέλεις ανακτισθή· και προς τον ναόν, Θέλουσι τεθή τα θεμέλιά σου. Ούτω λέγει ο Ιεχωβά προς τον κεχρισμένον αυτού, τον Κύρον, του οποίου την δεξιάν χείρα εκράτησα, διά να υποτάξω τα έθνη έμπροσθεν αυτού· και θέλω λύσει την οσφύν των βασιλέων, διά να ανοίξω, τα δίθυρα έμπροσθεν αυτού· και αι πύλαι δεν θέλουσι κλεισθή. Εγώ θέλω υπάγει έμπροσθέν σου . . . διά να γνωρίσεις ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά ο καλών σε κατ’ όνομα, ο Θεός του Ισραήλ. Διά τον Ιακώβ τον δούλον μου και τον Ισραήλ τον εκλεκτόν μου σε εκάλεσα μάλιστα με το όνομά σου, σε επωνόμασα, αν και δεν με εγνώρισας. Εγώ είμαι ο Ιεχωβά και δεν είναι άλλος· δεν υπάρχει εκτός εμού Θεός· εγώ δε περιέζωσα, αν και δεν με εγνώρισας, δια να γνωρίζωσιν από ανατολών ηλίου και από δυσμών, ότι εκτός εμού δεν υπάρχει ουδείς· εγώ είμαι ο Ιεχωβά και δεν υπάρχει άλλος.»

28. ΤΙ λέγει ο Ιεχωβά για τον Κύρο τον Πέρση στο επόμενο κεφάλαιο του Ησαΐα;

²⁸ Αυτά τα θαυμάσια λόγια βρίσκονται σήμερα στο Ρόλο της Νεκράς θαλάσσης που περιέχει την προφητεία του Ησαΐα όπως βρέθηκε το έτος 1947 και χρονολογείται από τον δεύτερο αιώνα π.Χ. Οι λόγοι αυτοί βρίσκονται στην προφητεία του Ησαΐα από το κεφάλαιο σαράντα τέσσερα, εδάφιο είκοσι οκτώ, έως το κεφάλαιο σαράντα πέντε, εδάφιο έξη (ΜΝΚ). Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο, ο Θεός χαρακτηρίζει τον Κύρο ως «τον άνδρα της βουλής μου,» στο μέσον των εδαφίων που παρατίθενται τώρα:

«Ενθυμηθήτε τούτο και δείχθητε άνθρωποι· ανακαλέσατε αυτό εις τον νουν σας, αποστάται. Ενθυμηθήτε τα πρότερα, τα απ’ αρχής· διότι εγώ είμαι ο Θεός και δεν υπάρχει άλλος· εγώ είμαι ο Θεός και ουδείς όμοιός μου· όστις απ’ αρχής αναγγέλλω το τέλος και από πρότερον τα μη γεγονότα, λέγων, Η βουλή μου θέλει σταθή και θέλω εκτελέσει άπαν το θέλημα μου· όστις κράξω το αρπακτικόν πτηνόν εξ ανατολών, τον άνδρα της βουλής μου από γης μακράν· ναι, ελάλησα και θέλω κάμει να γείνη· εβουλεύθην και θέλω εκτελέσει αυτό.»—Ησαΐας 46:8-11, ΜΝΚ.

29, 30. Πώς ο Ιεχωβά ενέμεινε στο σκοπό του που εκφράζεται σ’ αυτή την προφητεία και με τι τρόπο μάς ενισχύει αυτό;

²⁹ Ο Πέρσης Κύρος ο Μέγας ήλθε από την ανατολή ως «αρπακτικόν πτηνόν,» από την Περσία που ήταν στα ανατολικά της Βαβυλώνος και από μια χώρα που ήταν μακρυά από τη χώρα του Ησαΐα, τη γη του Ισραήλ.

³⁰ Πολύ κατάλληλα, το σύμβολο του Κύρου του Μεγάλου ήταν ένας χρυσός αετός, ένα «αρπακτικόν πτηνόν», και ο Ιεχωβά το χρησιμοποιεί ως σύμβολο του ιδίου του Κύρου. Μολονότι, αυτά τα λόγια είχαν καταγραφή δύο αιώνες πριν από την εκπλήρωσί τους, ο σκοπός του Θεού δεν απέτυχε. Η «βουλή» Του εστάθη με το να χρησιμοποιήση τον Κύρο για να εκτελέση τη βουλή Του εναντίον της ασεβούς Βαβυλώνος. Ο Ιεχωβά το είχε πει και έκαμε μάλιστα να γραφή αυτό για να μπορούν να το διαβάσουν αργότερα· και στον ωρισμένο του καιρό έκαμε αυτό που είχε πει. Είχε διαμορφώσει τον σκοπό του σχετικά με τον Κύρο, τον είχε γνωστοποιήσει μέσω του προφήτου του και στον ακριβή του χρόνο επραγματοποίησε μ’ ένα θαυμαστό τρόπο εκείνο που είχε σκοπό να κάμη. Αυτές οι ιστορικές επαληθεύσεις των προφητειών του Θεού ενισχύουν την πεποίθησί μας ότι θα επαληθεύσουν και όλες οι άλλες προφητείες στις οποίες ο Ιεχωβά έχει εκθέσει γραπτώς αυτά που έχει αποφασίσει να κάμη σύμφωνα με τη «βουλή» του.

31. Ποια προφητεία του Ιεζεκιήλ, που δεν εκπληρώθηκε ακόμη, περιγράφει μια επίθεσι—από ποιον και εναντίον τίνων;

³¹ Αυτό αληθεύει και για μια προφητεία που η ιστορία δείχνει ότι παραμένει έως τώρα ανεκπλήρωτη, αλλ’ ο χρόνος της εκπληρώσεως της προφανώς πλησιάζει περισσότερο, ώστε να γίνη στη γενεά μας. Πρόκειται για μια προφητεία που δόθηκε μέσω του προφήτου Ιεζεκιήλ, ο οποίος ήταν σύγχρονος του προφήτου Ιερεμία. Βρίσκεται στο τριακοστό όγδοο και τριακοστό ένατο κεφάλαιο του Ιεζεκιήλ. Σχετίζεται με την επίθεσι που θα γίνη από τον μυστηριώδη «Γωγ της γης του Μαγώγ.» Αυτός ο Γωγ θα οδηγήση όλα τα έθνη αυτού του κόσμου σ’ αυτή την επίθεσι. Η παγκόσμια επίθεσις θα γίνη εναντίον του υπολοίπου των λάτρεων του μόνου ζώντος και αληθινού Θεού. Αυτό το πιστό υπόλοιπο, απελευθερωμένο από τη σύγχρονη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και αποκαταστημένο στην εύνοια του Θεού, ζη σ’ έναν πνευματικό Παράδεισο ανάμεσα στη μολυσμένη και διεφθαρμένη κατάστασι αυτού του κόσμου. Ποια είναι η αιτία για την οποία ο Παντοδύναμος Θεός επιτρέπει να γίνη μια τέτοια επίθεσις εναντίον των λάτρεών Του; Μας το λέγει ο ίδιος.

32, 33. Για ποιο σκοπό ο Θεός αφήνει τον Γωγ να επιτεθή κατά των λάτρεών Του στον σημερινό πνευματικά τους παράδεισο;

³² Ο Θεός, μιλώντας σ’ εμάς, χρησιμοποιεί μ’ ένα συμβολικό τρόπο την αρχαία γη Ισραήλ και τους κατοίκους της που διασώθηκαν από τη Βαβυλώνα για να εξεικονίση τον πνευματικό Παράδεισο του αποκαταστημένου υπολοίπου των λάτρεών Του σήμερα. Έπειτα, ο Παντοκράτωρ Θεός, απευθυνόμενος στον Πονηρό Αρχηγό αυτής της διεθνούς επιθέσεως εναντίον του πιστού υπολοίπου που είναι στον πνευματικό του Παράδεισο, διεσαφήνισε τον σκοπό για τον οποίον επέτρεψε να γίνη αυτή η επίθεσις, λέγοντας:

³³ «Και θέλεις αναβή εναντίον του λαού μου Ισραήλ ως νέφος, διά να σκεπάσης την γην τούτο θέλει είσθαι εν ταις εσχάταις ημέραις· και θέλω σε φέρει εναντίον της γης μου, διά να με γνωρίσωσι τα έθνη, όταν αγιασθώ εν σοι, Γωγ, ενώπιον αυτών.»—Ιεζεκιήλ 38:15, 16.

34, 35. Ποιος είναι ο δεδηλωμένος σκοπός του Θεού προκειμένου να αγιάση τον εαυτόν του εν σχέσει με τον Γωγ;

³⁴ Τίποτα δεν θα μπορούσε να λεχθή πιο καθαρά. Ο σκοπός του Ιεχωβά είναι να αγιασθή ενώπιον των εθνών. Σύμφωνα με όλα όσα έκαμε στα παρελθόν, Αυτός θα εκπληρώση αυτόν τον αναλλοίωτο σκοπό του στο εγγύς μέλλον, στη γενεά μας. Αφού ανέφερε πως θα χρησιμοποιήση τα εκπληκτικά μέσα που είναι στη διάθεσί του για να διεξαγάγη μια νικηφόρο μάχη εναντίον του Γωγ και όλου του διεθνούς στρατού του στη γη, ο Θεός του αλάθητου σκοπού λέγει:

³⁵ «Και θέλω μεγαλυνθή και αγιασθή, και θέλω γνωρισθή ενώπιον πολλών εθνών και θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά.»—Ιεζεκιήλ 38:23, ΜΝΚ.

ΤΙ ΘΑ ΚΑΜΩΜΕ ΣΧΕΤΙΚΑ Μ’ ΑΥΤΟ;

36. Γιατί πρέπει να διερωτηθούμε αν πρέπει να παρασυρθούμε από τα έθνη που πρόκειται να γνωρίσουν μ’ ένα οδυνηρό τρόπο ποιος είναι ο Ιεχωβά;

³⁶ Το ότι θα κάμη τα κοσμικά έθνη να γνωρίσουν ποιος είναι Αυτός, δεν σημαίνει ότι τα έθνη θα γίνουν λάτρεις του για ν’ ανταμειφθούν με αιώνια ζωή. Αντιθέτως, θα σημάνη την αιώνια καταστροφή αυτών των εθνών που περιφρονούν τον Θεό! Αυτός είναι ένας καταστρεπτικός τρόπος να μάθουν από πείρα ποιος είναι ο αληθινός Θεός. Αυτός θα δείξη στα έθνη ποιος ακριβώς είναι. Έχει γίνει αναγκαίο να ενεργήση έτσι. Επομένως, το μεγάλο ερώτημα είναι, θέλομε εμείς προσωπικά να είμεθα μεταξύ αυτών των εθνών που σύντομα θα παρασυρθούν από τον Μεγάλο Εχθρό του Θεού, δηλαδή τον «Γωγ της γης του Μαγώγ,» να κάμουν την επίθεσι;

37. Αντί να μας πείθουν τα ανθρώπινα σχέδια για αυτοσωτηρία, ποια πορεία συμβουλεύουν τα εδάφια Παροιμίαι 19:20, 21;

³⁷ Τα έθνη, σε όλα τα σχέδια τους για να σώσουν την παγκόσμια κατάστασι, δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τον μόνο ζώντα και αληθινό Θεό, σύμφωνα με τον σκοπό Του, όπως εκτίθεται καθαρά στο γραπτό του Λόγο, την Αγία Γραφή. Μήπως τα σχέδιά τους μας φαίνονται καλά; Θ’ αφήσωμε τον εαυτό μας να πεισθή από τα σχέδιά τους και θα ενωθούμε στο να το υποστηρίξωμε, εμπιστευόμενοι έτσι σε ανθρώπινη αυτοσωτηρία; Για να αποφασίσωμε μόνοι μας τι θα κάμωμε, είναι επωφελές να μελετήσωμε και να λάβωμε σοβαρά υπ’ όψιν αυτό που λέγει ο θεόπνευστος σοφός της αρχαιότητος στις Παροιμίες 19:20, 21, ΜΝΚ: «Άκουε συμβουλήν και δέχου διδασκαλίαν, διά να γείνης σοφός εις τα έσχατα σου. Είναι πολλοί λογισμοί (Εβραϊστί Μαχασαμπχόθ) εν τη καρδία του ανθρώπου· η βουλή όμως του Ιεχωβά, εκείνη θέλει μένει.» Οι καρδιές μας δεν πρέπει με κανένα τρόπο να παγιδευθούν από τα σχέδια των ανθρώπων και των εθνών ώστε να ενεργήσωμε ενάντια στη συμβουλή του Ιεχωβά.

38. Γιατί η εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά δεν θα οδηγήση σε απογοήτευσι από ανθρώπους και έθνη;

³⁸ Γιατί να υποστούμε απογοήτευσι από τα έθνη για αιώνια βλάβη μας; Ας εμπιστευώμεθα με όλη την καρδιά μας στον Ιεχωβά. «Διότι αυτός είπε, και έγεινεν· Αυτός προσέταξε, και εστερεώθη. Ο Ιεχωβά ματαιώνει την βουλήν των εθνών, ανατρέπει τους διαλογισμούς των λαών. Η βουλή του Ιεχωβά μένει εις τον αιώνα· οι λογισμοί, της καρδίας αυτού εις γενεάν και γενεάν. Μακάριον το έθνος, του οποίου ο Θεός είναι ο Ιεχωβά· ο λαός, τον οποίον εξέλεξε δια κληρονομίαν αυτού.» (Ψαλμός 33:9-12, ΜΝΚ) Κατ’ επανάληψιν αποδείχθηκε αληθινό στο παρελθόν και θα αποδειχθή εξάπαντος αληθινό στο μέλλον, ότι «Δεν είναι σοφία ούτε σύνεσις ούτε βουλή εναντίον του Ιεχωβά. Ο ίππος ετοιμάζεται διά την ημέραν της μάχης· η σωτηρία όμως είναι παρά Ιεχωβά.»—Παροιμίαι 21:30, 31, ΜΝΚ.

39. Τι είδους σκοπό πρέπει να έχη ο Θεός για κείνους που ζητούν τη δικαιοσύνη του και γιατί;

³⁹ Ένα ειλικρινές βλέμμα στην κατάστασι του κόσμου μάς πείθει ότι όλοι έχομε ανάγκη σωτηρίας. Αυτό που θέλομε εμείς ως ορθοφρονούντες άνθρωποι είναι η σωτηρία! Αυτή δεν μπορεί να έλθη ποτέ από άνθρωπο. Πρέπει να συμφωνήσωμε ότι η ‘σωτηρία είναι παρά του Ιεχωβά.’ Αφού «ο ΚΥΡΙΟΣ έκαμε τα πάντα δι’ εαυτόν, έτι και τον ασεβή δια την ημέραν την κακήν,» ποιος θα πρέπει να είναι ο σκοπός Κυρίου του Θεού για κείνους που δεν είναι πονηροί, για κείνους που ζητούν τη δικαιοσύνη Του; Ασφαλώς θα πρέπει να είναι ένας στοργικός σκοπός! (Παροιμίαι 16:4) Το ανθρώπινο γένος περιλαμβάνεται πράγματι στον αγαθό σκοπό ενός στοργικού Δημιουργού.

40. Ποιος πρέπει να είναι ο στόχος μας αν θέλωμε να βαδίσωμε προς την αιώνια ζωή και γιατί;

⁴⁰ Ο Δημιουργός δεν είναι ένας Θεός χωρίς σκοπό. Κι εμείς τα πλάσματά του δεν πρέπει να είμεθα χωρίς σκοπό! Ποιος, λοιπόν, θα πρέπει να είναι ο στόχος μας; Αυτός: Να φέρωμε τη ζωή μας σε αρμονία με τον αγαθό σκοπό του Ιεχωβά Θεού. Τίποτα υψηλότερο απ’ αυτό δεν υπάρχει για να κατευθύνωμε τον σκοπό μας. Κάνοντας τούτο, θα κατευθυνθούμε πραγματικά κάπου—προς την απόλαυσι αιωνίου ζωής. Με αυτόν τον τρόπο η παρούσα ζωή μας δεν θα είναι μια αποτυχία, διότι ο σκοπός του Θεού ποτέ δεν θ’ αποτύχη. Έχοντας αυτό υπ’ όψιν, εξετάζομε με ευχαρίστησι τώρα τον «αιώνιο σκοπό» του Θεού, τον οποίον αυτός διεμόρφωσε εν σχέσει με τον Κεχρισμενο του, τον Μεσσία.

[Υποσημειώσεις]

[Πίνακας στη σελίδα 10]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

ΠΑΡΙΣΤΩΝ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΟΠΩΣ ΦΕΡΗ ΕΙΣ ΔΟΞΑΝ ΠΟΛΛΟΥΣ ΥΙΟΥΣ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΘΕΣΙΝ ΑΥΤΟΥ—

ίνα «εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, ανακεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ, και τα επί τοις ουρανοίς και τα επί της γης—εν Αυτώ».—Εφεσ. 1:10