Σύμβουλοι που Επιδεικνύουν Πραότητα Σοφίας
ΜΙΑ Χριστιανική εκκλησία που έχει μέσα της ανθρώπους συνετούς με κατανόησι είναι πράγματι πλούσια ευλογημένη. Διότι εκείνο που αληθεύει για έναν οικογενειακό οίκο αληθεύει και για τον οίκο του Θεού—ότι δηλαδή «δια της σοφίας οικοδομείται οίκος και δια της συνέσεως στερεώνεται. Και δια της γνώσεως τα ταμεία θέλουσι γεμισθή από παντός πολυτίμου και ευφρόσυνου πλούτου.»—Εφεσ. 2:19· Παροιμ. 24:3, 4.
Εκείνοι που υπηρετούν ως Χριστιανοί πρεσβύτεροι έχουν το προνόμιο να δίνουν συμβουλές από τον Λόγο του Θεού στους αδελφούς των. Πώς μπορεί ένας πρεσβύτερος ν’ αποδειχθή συνετός και νοήμων για να το κάμη αυτό; Ο μαθητής Ιάκωβος απαντά: «Ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας.» Αυτή η πραότης προέρχεται από ένα βαθύ σεβασμό και εκτίμησι στη σοφία του Θεού, την ‘άνωθεν σοφία,’ και μια ταπεινή αναγνώρισι των δικών μας περιορισμένων δυνατοτήτων. Η ταπεινή αυτή στάσις θα προστατεύση τον συμβουλεύοντα από το να διαπράξη επιζήμια σφάλματα, θ’ αυξήση πολύ την αποτελεσματικότητα των συμβουλών του.—Ιακ. 3:13, 17.
Η ΠΡΑΟΤΗΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ ΤΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΣΥΝΕΤΟΥ
Κατά καιρούς ένα άτομο μπορεί να πλησιάση έναν πρεσβύτερο, ή να πάη από τον ένα πρεσβύτερο στον άλλο, ζητώντας να βρη κάποιον που θα του δώση την απάντησι που θέλει—όχι κατ’ ανάγκην τι είναι ορθό σύμφωνα με τις Γραφικές αρχές. Αυτό ομοιάζει με την τακτική μερικών παιδιών που ερεθίζουν τον ένα γονέα εναντίον του άλλου. Κατά καιρούς μπορεί να συμβή ώστε ο πρεσβύτερος να θέλη πρώτα να ρωτήση αυτόν που ζητεί συμβουλή αν έχη μιλήσει με άλλους ή όχι και τι συμβουλή του έδωσαν. Η ταπεινότης θα τον κάμη να διστάση ν’ αντείπη κατά της συμβουλής αυτής, ιδιαίτερα αν δεν είχε την ευκαιρία να μιλήση πρώτα με τον άλλον σύμβουλο.
Η πραότης δεν επιτρέπει να είμεθα σκληροί ή απότομοι χωρίς λόγο. Εν τούτοις, ένας πρεσβύτερος πρέπει να προσέχη να μη αφήνη τη σχέσι της προσωπικής φιλίας ή την επιθυμία να έχη την επιδοκιμασία ενός άλλου να τον πιέζη να δώση μια συμβουλή με σκοπό να ευχαριστήση, αντί να παρουσιάση με ευθύτητα τη συμβουλή του Λόγου του Θεού. (Παροιμ. 24:25, 26) Δεν μπορούμε να εξασθενήσωμε τη δύναμη του Λόγου του Θεού για να ευαρεστήσωμε άτομα, απαλύνοντας τις αρχές του για να καθησυχάσουμε τη συνείδησί των. Τι καλό θα μπορούσε αυτό να φέρη, αφού θέτει σε κίνδυνο τα συμφέροντα της ζωής των; Θα ήταν σαν τη συμβουλή που έδωσε στον Αμνών ο εξάδελφος του. Εκείνη η συμβουλή έφερε στον Αμνών στιγμιαία επιτυχία για την ικανοποίησι της επιθυμίας του, αλλά αργότερα του εστοίχισε τη ζωή του.—2 Σαμ. 13:1-19, 28, 29.
Αντί να ‘γαργαλίζωμε τ’ αυτιά των αδελφών μας,’ πρέπει πιστά να ομιλούμε «τον λόγον,» δηλαδή τον Λόγον του Θεού. (2 Τιμ. 4:1-4) Μιμηθήτε τον απόστολο Παύλο, ο οποίος δεν απέφευγε να λέγη στους αδελφούς του «πάσαν την βουλήν του Θεού.» Έτσι θα είσθε απηλλαγμένοι από πιθανή ενοχή αίματος ενώπιον του Θεού. (Πράξ. 20:26, 27) Ένας σύμβουλος λοιπόν, που έχει την ταπεινότητα της συνέσεως θα εκδηλώση θεοσεβή φόβο και θα συμβουλεύση ή, όπου είναι ανάγκη, θα επιπλήξη δίκαια και στο τέλος θα εκτιμηθή περισσότερο από τους αδελφούς του παρά αν είχε επιδοθή σε κολακείες.—Παροιμ. 28:23.
Οι πρεσβύτεροι, μολονότι δεν θ’ αποφεύγουν να δίνουν αναγκαίες συμβουλές, θ’ αναγνωρίζουν επίσης ταπεινά ότι δεν μπορούν να παίρνουν αποφάσεις για τους άλλους. Εκεί όπου η Γραφή είναι σαφής μπορούν και αυτοί να είναι σαφείς. Αλλά πάρα πολλά πράγματα είναι ζήτημα που πρέπει να καθορίση η συνείδησις και η προσωπική κρίσις του ατόμου ως προς το τι θα κάμη ή δεν θα κάμη. Το να παίρνη ο πρεσβύτερος την απόφασι για τον άλλον, θα τον καθιστούσε υπεύθυνο για τ’ αποτελέσματα. Αυτός θα μετείχε στην μομφή για οτιδήποτε κακό θα επήρχετο.—Γαλ. 6:5· Ρωμ. 14:5, 12.
Ένας Χριστιανός αδελφός μπορεί συχνά να βοηθηθή για να καταλήξη σε μια προσωπική απόφασι απλώς με ερωτήματα που τον βοηθούν να σκεφθή πάνω στα «υπέρ» και τα «κατά» του ζητήματος και θα τον βοηθήση να σταθμίση τις πιθανές εκβάσεις των οδών που διανοίγονται ενώπιόν του.
«ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΣΙΓΑΝ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΛΕΙΝ»
Ένας πρεσβύτερος μπορεί απλώς να μη γνωρίζη την απάντησι σε ωρισμένα ερωτήματα που του ετέθησαν. Ή μπορεί να είναι αβέβαιος για το πώς εφαρμόζονται οι Γραφικές αρχές σε ένα ωρισμένο ζήτημα. Τι πρέπει να κάμη;
Θα μπορούσε κανείς εύκολα ν’ αφήση τον φόβο ‘μήπως ντροπιασθή’ ή μήπως πέση το γόητρό του στα μάτια του ερωτώντος να αισθανθή πίεσι να δώση κάποιο είδος απαντήσεως. Αλλ’ αυτό δεν είναι η ‘πραότης ή η ταπεινότης της σοφίας’. Η υπερηφάνεια οδηγεί σε καταισχύνη. Η ταπεινότης δείχνει σύνεσι. (Παροιμ. 11:2) Το εδάφιον Παροιμίαι 21:23 συμβουλεύει τα εξής: «Όστις φυλάττει το στόμα αυτού και την γλώσσαν αυτού, φυλάττει την ψυχήν αυτού από στενοχωριών.» Πολύ καλύτερο είναι να ομολογήσετε ότι δεν γνωρίζετε παρά να δώσετε μια εσφαλμένη απάντησι που θα μπορούσε να καταλήξη σε δυσάρεστα προβλήματα. Υπάρχει «καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν,» και ο καιρός του λαλείν είναι όταν θα είχατε την ευκαιρία να βρήτε την ορθή απάντησι.—Εκκλ. 3:7.
Πραγματικά, μερικά ερωτήματα είναι καλύτερα ν’ αφήνονται αναπάντητα. Μπορεί αυτά να είναι απλώς υποθετικά, χωρίς να σχετίζωνται με καμμιά κατάστασι ή με κανένα πρόβλημα που πραγματικά υπάρχουν. Τέτοιες ερωτήσεις συχνά δεν καταλήγουν σε τίποτε, και μόνον «προξενούσι φιλονεικίας μάλλον παρά την εις την πίστιν οικοδομήν του Θεού,» είναι απλώς ματαιολογία. (1 Τιμ. 1:4-7· 2 Τιμ. 2:14) Και αν ακόμη ο ερωτών τυγχάνει να είναι πολύ επίμονος, ο διακριτικός σύμβουλος μπορεί ν’ αποφασίση ν’ αποφύγη την ανάμιξί του.—Παροιμ. 12:8· 17:27.
«ΕΝ. . . ΤΩ ΠΛΗΘΕΙ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ [ΟΙ ΣΚΟΠΟΙ] ΣΤΕΡΕΩΝΟΝΤΑΙ»
Όταν αντιμετωπίζετε δύσκολα ζητήματα ή ακανθώδη προβλήματα, η προσευχή και η προσωπική μελέτη είναι πάντοτε ουσιώδη. Ωστόσο, ο συνετός άνθρωπος θα θυμάται και το ότι «εν . . . τω πλήθει των συμβούλων οι σκοποί στερεώνονται.» (Παροιμ. 15:22) Το να συμβουλεύεσθε τους άλλους έχει σαν αποτέλεσμα μια συνεργασία συνέσεως και πείρας. (Παροιμ. 13:10) Μπορεί να προκύψη έτσι μια πιο ισορροπημένη άποψις. Εξ άλλου, αν ένας άλλος πρεσβύτερος προσκληθή να μετάσχη σε μια συζήτησι όπου κάποιος ζητεί συμβουλή για ένα σοβαρό ζήτημα, υπάρχει προστασία από το να παραποιηθή αργότερα η δήλωσις ενός πρεσβυτέρου και να επέλθη κακή παρουσίασις της συμβουλής που έδωσε. (Δευτ. 19:15· παράβαλε Κριταί 12:1-3.) Το ότι όμως προσκαλείτε άλλον έναν πρεσβύτερο να εξετάση μαζί σας το ζήτημα κάποιου ατόμου δεν αποτελεί λόγο να κάμη τον ερωτώντα να νομίζη ότι πρόκειται τώρα για κάποιο είδος δικαστικής ακροάσεως. Μάλλον, ως ο πρώτος πρεσβύτερος που επλησίασαν για συμβουλή μπορείτε ταπεινά να αναγνωρίσετε ότι αισθάνεσθε πως θα μπορούσατε να ωφεληθήτε από τη συμπαράστασι και ενός άλλου πρεσβυτέρου.
Ορισμένοι πρεσβύτεροι σε μια εκκλησία είναι επιφορτισμένοι με το καθήκον να υπηρετούν ως δικαστική επιτροπή, αλλ’ αυτό βέβαια δεν αποκλείει το να ζητούν και αυτοί βοήθεια όταν αντιμετωπίζουν μια δύσκολη απόφασι. Αυτοί μπορούν να επωφεληθούν από τη βοήθεια άλλων πρεσβυτέρων, έστω και αν πρόκειται αυτοί οι ίδιοι να λάβουν την τελική απόφασι. Ενδιαφέρει να σημειωθή ότι το Ιουδαϊκό Μισνά λέγει ότι τα δικαστήρια που λειτουργούσαν στα χωριά του Ισραήλ εποίκιλλαν σε αριθμό ανάλογα με τη σοβαρότητα της υποθέσεως που ήταν ενώπιόν των.—Βλέπε Βοήθημα προς Κατανόησιν της Γραφής, σελίς 385, (στην Αγγλική).
Υπάρχει πραγματικά αξία στο ‘πλήθος των συμβούλων’. Εν τούτοις οι αριθμοί μόνον δεν εγγυώνται την ορθότητα. Μια πλειονότης μπορεί να σφάλλη. Οι αποφασιστικοί παράγοντες που εξασφαλίζουν κατάλληλες αποφάσεις είναι πάντοτε η Αγία Γραφή και το άγιο πνεύμα του Θεού. Η πραότης της αληθινής σοφίας απαιτεί ταπεινή και μετριόφρονη υποταγή σ’ αυτά.