Μην Απομονώνετε τον Εαυτό σας

ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ περιπτώσεις η απομόνωσις είναι αφύσικη. Η επίμονη απομόνωσις δεν είναι Χριστιανική. Ο Ιεχωβά Θεός, μολονότι είναι αυτάρκης και δεν έχει ανάγκη συντροφιάς, είδε ότι ήταν κατάλληλο να περιβάλη τον εαυτό του με μυριάδες πνευματικούς γιους. (Ιώβ 38:4-7· Δαν. 7:10) Αυτό ήταν μια ενεργός εκδήλωσις της αγάπης του. Υποκινούμενος από την ίδια αγάπη, δημιούργησε αργότερα έναν επίγειο γιο, τον Αδάμ. Οι ουράνιοι και οι επίγειοι γιοι είχαν προικισθή με μια θαυμάσια σχεδιασμένη ικανότητα για επικοινωνία. (1 Κορ. 13:1) Ο Θεός δεν δημιούργησε αυτές τις νοήμονες υπάρξεις απλώς για να παίρνη απ’ αυτές, αλλά, αντιθέτως, για να δίνη. Εύρισκε απόλαυσι σ’ αυτούς τους γιους, κι εκείνοι ευχαριστούντο να είναι μαζί του και μεταξύ τους.—Παράβαλε με Παροιμίες 8:30, 31.

Ο Ύψιστος αποφάσισε επίσης ότι δεν θα ήταν καλό για τον Αδάμ να ζη μόνος και, γι’ αυτό, προμήθευσε ένα σύντροφο γι’ αυτόν. (Γέν. 2:18) Η εκπλήρωσις της εντολής του Ιεχωβά στο πρώτο ζευγάρι να γεμίση τη γη επρόκειτο να φέρη σε ύπαρξι μια παγκόσμια οικογένεια ανθρώπων που θα επικοινωνούσαν μεταξύ τους. (Γέν. 1:28) Πόσο σαφές είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν επρόκειτο να υποφέρουν από τις κακές επιδράσεις της απομονώσεως!

Δεν απορούμε, λοιπόν, που τα περισσότερα Γραφικά εδάφια για τα διάφορα είδη απομονώσεως συνδέονται με αρνητικές απόψεις. (Ψαλμ. 25:16· 102:7) Η εξορία του Κάιν για το φόνο του αδελφού του ήταν να απομονώση τον εαυτό του από την υπόλοιπη ανθρώπινη οικογένεια. Ο Κάιν το είδε πράγματι σαν τιμωρία, κάτι δύσκολο να το αντέξη.—Γέν. 4:11-14.

Η Θεραπεία

Αλλά τι μπορεί να κάνη ένα άτομο που αισθάνεται μόνο, ότι δεν το αγαπούν ή δεν το θέλουν; Αντί να λυπάται τον εαυτό του, να περιμένη από τους άλλους να κάνουν κάτι, να περιμένη να λάβη, πρέπει ν’ αναλάβη την πρωτοβουλία να εκδηλώση ενεργό αγάπη για τους άλλους μιμούμενος τον Θεό και το Χριστό. Με το να απομονώνεται, είτε ενσυνείδητα ή χωρίς να το θέλη, ένα άτομο ενεργεί αντίθετα με το θείο σκοπό για το ανθρώπινο γένος. Δεν είναι παράξενο το ότι η απομόνωσις δημιουργεί προβλήματα! Η θεραπεία, λοιπόν, είναι να κάνωμε ό,τι ο Δημιουργός είχε κατά νου για μας. Εκείνος επιθυμούσε να απολαμβάνωμε τη συντροφιά των συνανθρώπων μας. Μια πρώην μοναχική γυναίκα έφθασε να εκτιμήση το σημείο αυτό. Είπε: ‘Επί τέλους ξύπνησα. Ωρθώθηκα, σταμάτησα να σκέπτωμαι τον εαυτό μου και άρχισα να εργάζωμαι σκληρά. Από τότε εργάζομαι πολύ σκληρά.’

Τι μπορούμε να μάθωμε απ’ αυτή την πείρα; Κανείς δεν πρέπει να ζη μοναχικά. Υπάρχει κάτι θετικό που μπορεί να κάνη γι’ αυτό. Μπορεί να ακολουθήση τη βασική Χριστιανοσύνη. Στο κάτω-κάτω, μπορεί ένα άτομο να είναι και Χριστιανός και να απομονώνεται ταυτόχρονα; Όχι, διότι η αγάπη για τον πλησίον απαιτεί να κάνη κανείς το καλό στον συνάνθρωπό του, να είναι δραστήριος μιμούμενος τον Δημιουργό. (Ματθ. 22:37-39· 7:12) Και το να δίνη κανείς σπλαγχνικά σ’ εκείνους που έχουν ανάγκη φέρνει χαρά. Αυτό το ‘δίδειν’ εκτοπίζει τη δυστυχία που συχνά χαρακτηρίζει τη μοναχική ζωή.

Πρόληψις

Φυσικά, απαιτείται προσπάθεια για να γίνη κανείς δραστήριος στο να συνεργάζεται με άλλους, να μην επιτρέπη στον εαυτό του να αποθαρρύνεται λόγω αισθημάτων κατωτερότητας. Επειδή δεν είναι εύκολο να υπερνικήσωμε τη μοναξιά, θα κάνωμε καλά να αποφύγωμε να γίνωμε θύμα αυτής της ασθένειας. Επομένως, ακόμη και όταν άλλοι μπορεί να μας απογοητεύσουν, είναι ανάγκη να προσέξωμε μήπως αποτραβηχθούμε από τους ανθρώπους. Η Βίβλος λέει: «Ουδείς εξ ημών ζη δι’ εαυτόν.» (Ρωμ. 14:7) Όταν απομονώνη κανείς τον εαυτό του, κινδυνεύει να κάνη άσοφες σκέψεις, ακόμη και ανόητες, προς βλάβη του. Μια παροιμία της Βίβλου το εκφράζει αυτό ως εξής: «Ο ιδιογνώμων [ο απομονώνων τον εαυτό του, ΜΝΚ] ζητεί κατά την επιθυμίαν αυτού και εναντιώνεται εις παν ό,τι είναι ορθόν.»—Παρ. 18:1.

Πάρτε την περίπτωσι μιας νεαρής γυναίκας που συνήθιζε να παρακολουθή αργά τη νύχτα πορνογραφικά έργα στη τηλεόρασι. Κάτω απ’ αυτή την ανθυγιεινή επιρροή, σύντομα έπαψε να προσεύχεται, να διαβάζη τη Γραφή και να παρακολουθή τις Χριστιανικές συναθροίσεις. Σύντομα άρχισε να πιστεύη ότι ο σύζυγός της ήταν κατώτερός της και άρχισε να λυπάται τον εαυτό της. Άρχισε μια πορεία που πριν από μήνες θα είχε αμέσως απορρίψει σαν απερισκεψία. Ενθαρρυνόμενη από τις κακές επιθυμίες της, εγκατέλειψε τον σύζυγό της και τη μικρή της κόρη για να αρχίση να ζη μ’ έναν άλλο άνδρα. Βρήκε πράγματι ευτυχία; Όχι. Αργότερα, ομολόγησε σ’ ένα φίλο ότι ο νέος της σύντροφος την έδερνε και ήταν δυστυχισμένη χωρίς το παιδί της. Αυτή η γυναίκα έβλαψε τον εαυτό της, το σύζυγό της, το παιδί της και τους συγχριστιανούς της και έφερε μεγάλο όνειδος στο Δημιουργό—όλα αυτά εξ αιτίας του ότι απομόνωσε τον εαυτό της.

Η Απομόνωσις Δεν Είναι Χριστιανική

Η απομόνωσις πράγματι δεν είναι Χριστιανική. Είναι διαιρετική, θέτει ένα φραγμό στα γεμάτα ζήλο Χριστιανικά έργα και περιορίζει την επικοινωνία. Ξεκόβοντας από τους άλλους, το άτομο μπορεί να γίνη δυστυχισμένο και να ενδώση σε αμφιβολίες σχετικά με την αξιοπιστία των ανθρώπων, ακόμη και για τον Θεό και τις Γραφές. Ο μαθητής Ιούδας δείχνει ότι μερικοί στην εποχή του δεν κατανόησαν ότι ακόμη και άγγελοι έβλαψαν τον εαυτό τους όταν εγκατέλειψαν τη συναναστροφή με τον Θεό και τους πιστούς αγγέλους για να ενδώσουν στις κακές επιθυμίες τους.—Ιου 6, 8, 10, 20-22.

Ολόκληρο το πνεύμα της Βίβλου έρχεται σε αντίθεσι με την απομόνωσι και τα ανεπιθύμητα αποτελέσματά της—την αδράνεια, την έλλειψι επικοινωνίας και την παράλειψι εκδηλώσεως αγάπης. Οι Γραφές διδάσκουν και ενθαρρύνουν θετικές πράξεις, χρησιμοποιώντας πολλές υποκινητικές λέξεις, γι’ αυτό. Ενθαρρυνόμαστε να ‘κάνωμε στους άλλους,’ να ‘μαθητεύωμε,’ να ‘ζητούμε και θα δοθή σ’ εμάς,’ να ‘κρούωμε’ για απάντησι, να ‘αγαπούμε τον πλησίον μας,’ να ‘συναθροιζόμαστε με άλλους Χριστιανούς,’ να ‘ακολουθούμε την πορεία της φιλοξενίας.’ Αυτά είναι όλα αντίδοτα στην αδράνεια, στην αυτοσυμπόνια, στο αίσθημα ότι είμαστε ανεπιθύμητοι, ή άχρηστοι. Η Χριστιανοσύνη απαιτεί να δείχνη κανείς συμπάθεια με το να λυπάται τους άλλους, να κάνη κάποιον να αισθάνεται ότι είναι επιθυμητός και χρήσιμος αντί να αισθάνεται ότι είναι άχρηστος. Όταν δίνωμε με όλη μας την καρδιά, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι θα λάβωμε με αφθονία από τον ουράνιο Πατέρα μας. (Ματθ. 6:1-4) Η γενναιοδωρία κάνει κάποιον αγαπητό στους άλλους, και σκορπά τα αισθήματα μοναξιάς.

Φυσικά, υπάρχουν φορές που έχομε ανάγκη να μείνωμε μόνοι μας. Ακόμη και ο Ιησούς Χριστός, μολονότι ήταν απασχολημένος στο να βοηθά άλλους, διέθετε χρόνο για να μένη μόνος. Όταν άκουσε την είδησι σχετικά με το θάνατο του Ιωάννη του Βαπτιστή πήγε «εις έρημον τόπον κατ’ ιδίαν.» (Ματθ. 14:13) Για κείνους που συνηθίζουν να κάνουν συντροφιά με άλλους, η απομόνωσις μπορεί να είναι μια αναψυκτική αλλαγή και μπορεί να προσφέρη θαυμάσια ευκαιρία για σκέψι. Ο Υιός του Θεού είπε κάποτε στους μαθητές του «Έλθετε σεις αυτοί κατ’ ιδίαν εις τόπον έρημον και αναπαύεσθε ολίγον· διότι ήσαν πολλοί οι ερχόμενοι και οι υπάγοντες, και ουδέ να φάγωσιν ηυκαίρουν.» (Μάρκ. 6:31· 3:20) Εκείνο που χρειάζοντο τότε ήταν μοναξιά.

Όταν διαθέτωμε το χρόνο της μοναξιάς μας σε σοβαρό στοχασμό, μπορούμε να ενισχύσωμε την πίστι μας. Αυτός ο στοχασμός μπορεί να μας φέρη πιο κοντά στο Θεό. Μπορεί να μας υποκινήση να εκφραζώμαστε με εκτίμησι στην προσευχή, ενισχύοντας έτσι την προσωπική μας σχέσι με τον Παντοδύναμο. Αλλ’ αυτές οι περιπτώσεις είναι προσωρινές. Ποτέ δεν θα θέλαμε να απομονώνωμε τον εαυτό μας ως το σημείο ν’ αρχίσωμε να ζούμε μοναχική ζωή.—Παράβαλε με Ιωάννη 17:15.

Πράγματι, έχομε βάσιμους λόγους ν’ αποφεύγωμε μια ζωή απομονώσεως. Είναι βλαβερή. Η απομόνωσις μπορεί να επιδράση άσχημα στη Χριστιανική δραστηριότητα, στη συναναστροφή και στην επικοινωνία. Συνεπώς, επωφεληθήτε πλήρως από τις πνευματικές προμήθειες του Θεού. Διαβάζετε το Λόγο του καθημερινά. Μην παραμελήτε την προσευχή. Να έχετε τη διάνοιά σας γεμάτη με υγιείς σκέψεις. Να διατηρήτε τακτική επαφή με όσους ανήκουν στην ίδια πολύτιμη πίστι. Να απασχολήσθε στο αξιόλογο έργο διδασκαλίας του Λόγου του Θεού, και με άλλους τρόπους να ανταποκρίνεσθε στις ανάγκες των συνανθρώπων σας. Η προσκόλλησίς σας στον Ιεχωβά και στο Λόγο του και η υποταγή σας στην επιρροή του πνεύματός του θα «σας καθιστώσιν ουχί αργούς ουδέ ακάρπους εις την επίγνωσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» (2 Πέτρ. 1:5-8) Μην απομονώνετε τον εαυτό σας.