πια να τηρήσω μια εικόνα δόξης. Ήθελα απλώς να υπηρετώ τον Ιεχωβά. Εγνώριζα ότι είναι ένα πραγματικό πρόσωπο, το μόνο Πρόσωπο που μπορεί να διευθετήση όλες τις αδικίες. Η Γραφική απόδειξις—η εκπλήρωσις των προφητειών και η δύναμις της Αγίας Γραφής να φτιάξη τη ζωή μας—με είχε πείσει γι’ αυτό.

Όταν επιστρέψαμε από μια μεγάλη συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά το 1973 είπα στη σύζυγό μου: «Πρέπει να κάνω έργο σκαπανέως (ολοχρόνιο κήρυγμα). Εφόσον είχαμε περισσότερα ακίνητα περιουσιακά στοιχεία που μπορούσαμε να πωλήσωμε, δεν υπήρχε τίποτε που μπορούσε να με σταματήση. Έτσι άρχισα έργο σκαπανέως.

Μετά από λίγο σκέφθηκα, ‘θα μπορούσαμε να προσφέρωμε την υπηρεσία μας εκεί όπου η ανάγκη για κήρυκες της Βασιλείας είναι μεγαλύτερη.’ Κατά σύμπτωσι, ο Φρεντ Κούπερ, ένα άτομο με το οποίο πήγαινα μαζί στο γυμνάσιο, μου τηλεφώνησε από την πολιτεία της Γεωργίας. Αυτός είναι τώρα ένας πρεσβύτερος σε μια εκκλησία εκεί και είχε ακούσει ότι εγώ είχα γίνει Μάρτυς. Του είπα ότι σκεπτόμουν να πάω εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη. Έτσι καταλήξαμε στο να πωλήσωμε το σπίτι μας και να μετακομίσωμε στην πολιτεία της Γεωργίας.

Το έργο σκαπανέως ήταν μια πραγματική χαρά, αλλά λόγω του προβλήματος της πλάτης μου και της ανάγκης να βρω μια εργασία για να συντηρήσω την οικογένειά μου, αναγκάσθηκα τελικά να εγκαταλείψω το έργο σκαπανέως, τον Μάιο του 1975. Εν τούτοις, τον Σεπτέμβριο διωρίσθηκα πρεσβύτερος σε μια τοπική εκκλησία. Από τότε, η σύζυγός μου κι εγώ δίνομε μερικά μαθήματα σ’ ένα δημοτικό σχολείο για ν’ αντιμετωπίσομε τα έξοδά μας. Όχι, δεν έχομε πολλά από υλική άποψι, αλλά είμαστε πλούσιοι με πιο σπουδαίους τρόπους.

Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, ο γιος μου ενδιαφέρεται για τα πνευματικά πράγματα—διαβάζει την Αγία Γραφή και η δική μας μελέτη τον βοηθεί. Πριν από ένα περίπου χρόνο, όταν ήταν ηλικίας επτά ετών με ρώτησε αν μπορούσε να εγγραφή στη Θεοκρατική Σχολή της εκκλησίας. Μέσα μου αναπήδησα από χαρά. Στην ηλικία του εκείνο που σκεπτόμουν πάντοτε ήταν τα σπορ· και πώς θα γινόμουν ένας μεγάλος αστέρας του στίβου. Κι εγνώριζα ότι η Πόλις του Πέιτον θα με παρακαλούσε τότε να συγκροτήσω μια μικρή ομάδα ή κάτι παρόμοιο.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ

Πιστεύω ότι ο αθλητισμός είναι καλός—όταν είναι στη θέσι του. Αλλά από την ίδια ακριβώς την αρχή υπάρχει απάτη. Οι αθληταί ειδωλοποιούνται σαν να είναι υπεράνθρωποι, ενώ είναι πραγματικά σάρκα και αίμα, όπως οποιοσδήποτε άλλος. Και—τα παιδιά υποχρεώνονται να δαπανούν όλο τους τον εαυτό στον αθλητισμό—αυτό στην πραγματικότητα είναι επιχείρησις, δεν είναι αθλητισμός. Και, κοιτάξτε πόσο βλάπτονται οι νεώτεροι, οι οποίοι τίθενται κάτω από τέτοια πίεσι για να γίνουν οι καλύτεροι, ενώ οι περισσότεροι από αυτούς δεν μπορούν να γίνουν.

Ακόμη κι όταν ένας διακριθή και αυτό είναι απάτη. Γιατί; Διότι δεν διαρκεί, δεν είναι κάτι πράγματι ικανοποιητικό. Οι αστέρες σύντομα αντικαθιστώνται και γενικά ξεχνιώνται. Κατόπιν επακολουθεί απογοήτευσις, κατάθλιψις καθώς και προβλήματα υγείας. Τι είναι επομένως εκείνο που αξίζει;

Αντί ν’ ανταγωνίζεται κανείς με τους άλλους για να γίνη ο καλύτερος, το να βοηθή και να υπηρετή τους άλλους είναι αυτό που πραγματικά φέρνει ικανοποίησι. Αυτό είναι εκείνο που έκαμε ο Χριστός. Ήλθε για να ‘υπηρετήση, όχι να υπηρετηθή.’ (Ματθ. 20:28) Πράγματι, η θερμή ενότης που αυτό το πνεύμα της ανιδιοτελείας και η αγάπη εμφυτεύουν μέσα σε μια οικογένεια και σε μια εκκλησία είναι εκείνο που κάνει τη ζωή πραγματικά αξιόλογη.—Ενώ ο αγώνας για να διακριθή κανείς ως ο καλύτερος δεν κάνει αυτό.—Από συνεργάτη.

«Ως το Ψύχος της Χιόνος εν Καιρώ του Θερισμού»

● Στις Παροιμίες 25:13, η αναψυκτική επίδραση ενός πιστού απεσταλμένου σ’ εκείνους που τον αποστέλλουν παραβάλλεται με το ‘ψύχος της χιόνος εν καιρώ του θερισμού.’ Προφανώς αυτό αναφέρεται στην αναψυκτική δροσιά ενός ποτού στο οποίο έχουν προσθέσει χιόνι από τα βουνά για να το παγώσουν, κάτι το οποίο θα εκτιμάτο πολύ απ’ εκείνους που εργάζονταν σκληρά στο θερισμό.