«Να Περιπατής Ταπεινώς Μετά του Θεού Σου»

«ΙΔΟΥ, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί!» Ασφαλώς τα λόγια αυτά του Δαβίδ θίγουν μια ευαίσθητη χορδή στις καρδιές όλων εκείνων που ανήκουν στην κοινωνία Νέου Κόσμου, διότι πράγματι είναι χαρά να συνδέεσαι με Χριστιανούς αδελφούς που είναι σε ομόνοια «ως πρόβατα εις την μάνδραν.» Πόσο διαφορετικοί είναι από την πορεία που ακολουθεί η κοινωνία του παλαιού κόσμου! Όπως, παραδείγματος χάριν, όταν συνέρχωνται σε μια συνέλευσι τα Ηνωμένα Έθνη και επικρατή τέτοια οχλαγωγία, ώστε ο πρόεδρος θραύει το σφυρί του προσπαθώντας να αποκαταστήση μια τάξι και η συνεδρίασις λύεται λόγω της διαμάχης και της συγχύσεως!​—Ψαλμ. 133:1· Μιχ. 2:12.

Αλλά γιατί υπάρχει ενότης στην κοινωνία Νέου Κόσμου; Λόγω της αγάπης, που είπε ο Ιησούς ότι θα διέκρινε τους αληθινούς οπαδούς του. Μια τέτοια αγάπη δημιουργεί ταπεινοφροσύνη, χωρίς την οποία η ενότης δεν είναι δυνατή. Η υπερηφάνεια, το αντίθετο ακριβώς της ταπεινοφροσύνης, είναι εκείνη που από την αρχή επροκάλεσε προστριβές και διαιρέσεις, τα αντίθετα της ομονοίας.​—Ιωάν. 13:34, 35.

Πολύ κατάλληλα, λοιπόν, επανειλημμένως ο λόγος του Θεού μάς παραγγέλλει να είμεθα ταπεινοί: «Να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου.» «Ταπεινώθητε ενώπιον του Ιεχωβά.» «Πάντες δε . . . ενδύθητε ταπεινοφροσύνην.» «Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού.»​—Μιχ. 6:8· Ιάκ. 4:10, ΜΝΚ· 1 Πέτρ. 5:5, 6.

Η ανάγκη του να είμεθα ταπεινοί ετονίσθη κατ’ επανάληψι από τον Ιησούν: Να γίνητε ως τα παιδία· λάβε του έσχατον τόπον στους γάμους· όταν προσεύχεσαι να είσαι σαν τον ταπεινό τελώνη και όχι σαν τον αυτοδικαιούμενον Φαρισαίον. Σημειώστε, επίσης, ότι η εντολή να είμεθα ταπεινοί εχρησίμευσε ως ορμητήριο για τη δριμεία εκ μέρους του Ιησού καταγγελία των υπερηφάνων και υποκριτών θρησκευτικών ηγετών της εποχής του. Σε χτυπητή αντίθεσι προς την αλαζονική πορεία των, ήταν η ταπεινή πορεία του Ιησού, που εδόξαζε τον Θεό κάθε φορά: «Απ’ εμαυτού δεν κάμνω ουδέν.» Αυτή η έλευσίς του στη γη, όσο και ολόκληρη η επίγεια διαμονή του ήταν ένα λαμπρόν παράδειγμα ταπεινότητος, όπως ο απόστολος Παύλος τόσον καθαρά δείχνει εις Φιλιππησίους 2:5-8. Μια χαρακτηριστική απόδειξις της ταπεινότητος του Ιησού ήταν η προθυμία του να πλύνη τα πόδια των αποστόλων του.​—Ματθ. 18:3, 4· Λουκ. 14:7-11· 18:9-14· Ματθ. 23:12· Ιωάν. 8:28· 13:5.

ΓΙΑΤΙ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ

Τι σημαίνει να είμεθα ταπεινοί; Η λέξις «ταπεινός» έχει την έννοιαν ότι «ένας σκέπτεται για τον εαυτό του χαμηλά· έχει μικρές αξιώσεις σαν ένας εγκαταλελειμμένος· όχι υπερήφανος ή δογματικός στο πνεύμα, στον τρόπο ή επιδεικτικός· ταπεινόφρων,»​—Ουέμπστερ.

Η Χριστιανική ταπεινότης είναι ειλικρινής. Δεν είναι μια ασθενική, άτονη υποταγή λόγω φόβου ή για ιδιοτελές όφελος, αλλά στηρίζεται επάνω σε δίκαιες αρχές, μια από τις οποίες είναι η δικαιοσύνη. Οφείλομε να είμεθα ταπεινοί απέναντι του Θεού. Από όλη τη νοήμονα δημιουργία του Θεού εμείς ειδικά οφείλομε να είμεθα ταπεινοί, διότι κατέχομε την πιο χαμηλή θέσι. Και λόγω αμαρτίας, δεν είναι επίσης το ανθρώπινο γένος το πιο ανάξιο; Διότι και τα πιο ισχυρά έθνη του κόσμου, συγκρινόμενα προς τον Ιεχωβά Θεόν, «είναι ως ρανίς από κάδου» και όλοι οι κάτοικοι «είναι ως ακρίδες» και «πάσα σαρξ είναι ως χόρτος.»​—Ησ. 40:15, 22· 1 Πέτρ. 1:24.

Οφείλομε, επίσης, να είμεθα ταπεινοί και απέναντι του πλησίον μας: «Τις σε διακρίνει από του άλλου; και τι έχεις το οποίον δεν έλαβες; Εάν δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;» Συγχρόνως το να είμεθα ταπεινοί μας βοηθεί ν’ αποφύγωμε την παγίδα της υποκρισίας.​—1 Κορ. 4:7.

Η αρχή της αγάπης, επίσης, απαιτεί από μας να είμεθα ταπεινοί, και εδώ, επίσης, αντιστρόφως, το να είμεθα ταπεινοί θα μας κάνη περισσότερο στοργικούς. Αν αγαπούμε τον ουράνιο Πατέρα μας, δεν θα θέλομε να κάμωμε οτιδήποτε για να τον στερήσωμε από τη δόξα που οφείλομε σ’ αυτόν. Θα το θέλαμε μήπως; Η αγάπη, λοιπόν, προς τον Θεό θα μας κάμη να περιπατώμεν ταπεινώς ενώπιόν του. Και πώς είναι δυνατόν να λεχθή ότι το να είμεθα ταπεινοί αυξάνει την αγάπη μας προς τον Θεόν; Διότι η ταπεινότης μάς κάνει να έχωμε συναίσθησι της πνευματικής μας ανάγκης και μας βοηθεί να εκτιμήσωμε ότι δεν μπορούμε κατευθύνωμε τα βήματά μας, που μας ελκύουν προς τον Θεό.​—Ματθ. 5:3· Ιερεμ. 10:23.

Ομοίως, η αγάπη προς τους αδελφούς μας θα μας κάμη ταπεινούς στις σχέσεις μας προς αυτούς διότι η ταπεινότης μάς βοηθεί, επίσης, να είμεθα περισσότερο στοργικοί. « Έχοντες την αυτήν αγάπην, όντες ομόψυχοι, και ομόφρονες· μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ’ εν ταπεινοφροσύνη, θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών.» Αν είμεθα ταπεινόφρονες δεν θα λέμε προς έναν άλλον, «Δεν έχω χρείαν σου», αλλά θα εκτιμήσωμε την αλληλοεξάρτησί μας. Αν είμεθα ταπεινοί, δεν θα αισθανώμεθα την προσβολή, οφείλομε να φαινώμεθα ότι είμεθα ασήμαντοι, Αν είμεθα ταπεινόφρονες, θα είμεθα ελεήμονες προς τους άλλους όπως ο Θεός είναι ελεήμων απέναντί μας και θα διακρατούμε και θα δείχνομε αγαθότητα και συμπάθεια. Ταπεινότης είναι ιδιαιτέρως το να προσαρμοζώμεθα με όλους εκείνους που ζητούν στοργή και αγάπη.​—Φιλιππησ. 2:2, 3· 1 Κορ. 12:20, 21.

Το ίδιο αληθεύει, επίσης, όσον αφορά την αρχή της σοφίας: μας υποχρεώνει να είμεθα ταπεινοί. Με το να είμεθα μόνον ταπεινόφρονες μπορούμε να έχωμε ειρήνη με τον Θεό: «Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.» Αυτός κατοικεί «μετά του συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα.» Η σύνεσις μάς υπαγορεύει, επίσης, να είμεθα ταπεινοί τόσον ώστε να μπορέσωμε να ειρηνεύωμε με τον εαυτό μας. Εκείνος που είναι ταπεινόφρων, δεν είναι πιθανόν ότι θα γίνη ματαιόδοξος, ή ένας που σπαράσσεται από ιδιοτελείς φιλοδοξίες, αλλά με σοφία θα εκτιμά ότι η ευσέβεια μετ’ αυταρκείας είναι μεγάλος πλουτισμός.​—Ιακ. 4:6· Ησ. 57:15· 1 Τιμ. 6:6.

Το να είμεθα ταπεινοί είναι, επίσης, η πορεία της σοφίας, επειδή, εκτός του ότι συντελεί να ειρηνεύωμε με τον Θεό και τον εαυτό μας, μας κάνει, επίσης, να ειρηνεύωμε με τους συνανθρώπους μας και ιδιαιτέρως με τους ομοίους με μας Χριστιανούς. Αυτό ωφελεί στην ομαλή συνεργασία, στην ενότητα, διότι εκείνος που είναι ταπεινός δεν θα ανταγωνίζεται με τον σύντροφό του Χριστιανό· δεν θα προσπαθήση να τον επισκιάση. Οι ταπεινοί είναι με σοφία πειθήνιοι, και ευπειθείς και συνεπώς συντελούν στο να υπάρχη ειρήνη στην κοινωνία Νέου Κόσμου. Η δικαιοσύνη, λοιπόν, η αγάπη και η σοφία, όλα δείχνουν ότι πρέπει να είμεθα ταπεινοί.

ΠΡΟΦΥΛΑΞΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΕΘΑ ΤΑΠΕΙΝΟΙ

Δεν είναι εύκολο για τον άνθρωπον, που συνελήφθη στην αμαρτία και εγεννήθη στην πλάνη, να είναι ταπεινόφρων. Η φιλαυτία κάνει τον καθένα να θέλη να εξυψώση τον εαυτό του όπως έκαμε ο Σατανάς. Γι’ αυτό, ο λόγος του Θεού όχι μόνον περιέχει πολλές εντολές για μας να είμεθα ταπεινοί, αλλ’ επίσης μας προειδοποιεί εναντίον της υπερηφανείας. Πράγματι, επανειλημμένως και τα δύο συμβαδίζουν, η συμβουλή να είμεθα ταπεινοί και η προειδοποίησις εναντίον της υπερηφανείας: «Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.» «Προ του αφανισμού υψώνεται η καρδία του ανθρώπου· και η ταπείνωσις προπορεύεται της δόξης.» «Η υπερηφανία του ανθρώπου θέλει ταπεινώσει αυτόν· ο δε ταπεινόφρων απολαμβάνει τιμήν.»​—Ιακ. 4:6· Παροιμ. 18:12· 29:23.

Ενώ όλοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου πρέπει να προφυλαχθούν από το να μην είναι ταπεινοί, ειδικά τούτο απαιτείται από εκείνους που ασκούν εξουσία επάνω σε άλλους, όπως οι γονείς, από εκείνους στην εκκλησία που διδάσκουν άλλους στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, από τους διακονικούς βοηθούς της εκκλησίας και, προπάντων, από εκείνους που ασκούν εποπτεία, είτε είναι υπηρέται εκκλησίας, περιοχής, περιφερείας, τμήματος ή ζώνης.

Όλοι αυτοί έχουν την υποχρέωσι να είναι παραδείγματα στην ταπεινοφροσύνη βαδίζοντας με τον Θεό, όπως ακριβώς οφείλουν να είναι υποδείγματα στην γνώσι και στον ζήλο. Έτσι ο απόστολος Πέτρος συμβουλεύει τους πρεσβυτέρους: «Μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου.» Διδάσκοντας τους άλλους, πρέπει να προσέχουν μήπως η επίπληξις του Παύλου εφαρμόζεται σ’ αυτούς: «Ο διδάσκων λοιπόν άλλον, σεαυτόν δεν διδάσκεις;»​—1 Πέτρ. 5:3· Ρωμ. 2:21.

Ένας άλλος λόγος, για τον οποίον οι επίσκοποι πρέπει να προσέχουν, είναι ότι έχουν πολλούς αδελφούς, τους οποίους εξυπηρετούν. Κάθε επαφή παρέχει μία ευκαιρία να είναι βοηθητικοί, ή όχι, πράγμα που εξαρτάται από το αν είναι ταπεινοί ή όχι. Εξ άλλου, επίσης, λόγω της θέσεώς των κάθε τι που λέγουν ή κάνουν θεωρείται εξαιρετικά σοβαρόν παρά αν εγίνετο αλλιώς.

Αλλά και, λόγω των καθηκόντων που έχει ένας επίσκοπος, είναι πολύ εύκολο γι’ αυτόν να φαίνεται πολυάσχολος, ή πραγματικά να είναι πολύ ενεργητικός και αποτελεσματικός για να είναι αληθινά βοηθητικός σε εκείνους για τους οποίους είναι υπεύθυνος. Αυτό θα τον κάμη ελλιπή σε αισθήματα αγάπης προς τον πλησίον του. Έτσι μπορεί να αποτύχη στο να κατέλθη στο επίπεδο των άλλων και να μη μπορέση να λέγη, όπως έκαμε ο απόστολος Παύλος: «Έγεινα εις τους ασθενείς ως ασθενής, δια να κερδήσω τους ασθενείς.»​—1 Κορ. 9:22.

Οι επίσκοποι πρέπει να ενθυμούνται επίσης την προειδοποίησι: «Η γνώσις . . . φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί.» Η έμφυτη ικανότης, η απόκτησις γνώσεων ή ο διορισμός σε θέσι υπηρεσίας εύκολα μπορεί να κάμη ένα άτομο να αποβάλη την ταπεινοφροσύνη. Το «αυτός είναι καλός, αλλά το γνωρίζει», δεν πρέπει να λέγεται για κανένα επίσκοπο στην κοινωνία Νέου Κόσμου. Οφείλει να είμαι πάντοτε ταπεινός και να έχη μια ορθή προοπτική, διότι διαφορετικά μπορεί αυτός πολύ εύκολα να υπερηφανευθή και να «πέση εις ονειδισμόν και παγίδα του διαβόλου.»​—1 Κορ. 8:1· 1 Τιμ. 3:6.

ΠΟΤΕ ΕΙΔΙΚΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΦΥΛΑΣΣΩΜΕΘΑ

Φαίνεται ότι υπάρχουν μερικές περιπτώσεις, στις οποίες πρέπει ειδικά να προφυλασσώμεθα για να κρατήσωμε την ταπεινότητά μας καθώς περιπατούμε ενώπιον του Θεού. Μια από τις περιπτώσεις αυτές είναι όταν λαμβάνωμε μια επίπληξι ή μια διόρθωσι. Καθώς ο Εκκλησιαστής σοφά συμβουλεύει: «Εάν το πνεύμα του ηγεμόνος εγερθή εναντίον σου, μη αφήσης τον τόπον σου· διότι η γλυκύτης καταπαύει αμαρτίας μεγάλας.» Έτσι, όταν ο Βασιλεύς Δαβίδ ήλθε αντιμέτωπος με τον προφήτη Νάθαν και του ελέχθη για την αμαρτία του, δεν εξηγριώθη εναντίον του προφήτου του Θεού, αλλά ταπεινώς εδέχθη την επίπληξι. Η ηρεμία του, η ταπεινοφροσύνη του, η μετάνοιά του ελάφρωσαν κάπως τη μεγάλη του αμαρτία κατά τούτο, ότι δεν του εκόστισε τον θρόνον τον ούτε την διαθήκη της Βασιλείας.​—Εκκλησ. 10:4· 2 Σαμ. 12:1-14.

Εξ άλλου, υπάρχει η περίπτωσις του Βασιλέως Οζία, που ήταν μια στρατιωτική μεγαλοφυΐα. Όταν αλαζονικά επροχώρησε για να προσφέρη θυμίαμα, αρνήθηκε ν’ αφήση τους ιερείς να τον ελέγξουν, αλλά με υπερήφανη μανία τους απώθησε παράμερα και το αποτέλεσμα υπήρξε να ταπεινωθή με το να παταχθή με λέπρα και να αποθάνη από την πληγή που προήλθε από τον Ιεχωβά. Όταν παίρνωμε συμβουλή ή επίπληξι από τους εκπροσώπους του Θεού, τότε είναι ο καιρός για μας να ταπεινωθούμε προσέχοντας τη συμβουλή: «Υιέ μου, μη καταφρόνει την παιδείαν του Ιεχωβά, και μη αθύμει ελεγχόμενος υπ’ αυτού· διότι ο Ιεχωβά ελέγχει όντινα αγαπά.»​—2 Χρον. 26:16-21· Παροιμ. 3:11, 12, ΜΝΚ.

Μια άλλη ιδιαιτέρως ευαίσθητη ευκαιρία, που πρέπει να προσέξωμε να κρατήσωμε την ταπεινοφροσύνη μας, είναι όταν λαμβάνωμε μια θέσι ευθύνης. Δεν θέλομε να είμεθα σαν τον απορριφθέντα Βασιλέα Σαούλ, που ξεκίνησε ταπεινώς, αλλά όταν εξέλαβε τον εαυτό του πολύ σοβαρά, ενεργώντας απειθώς και αλαζονικώς, απώλεσε τα πάντα. Καθώς ο Σαμουήλ εχρειάσθηκε να του πη: «Ενώ συ ήσο μικρός έμπροσθεν των οφθαλμών σου, δεν έγεινες η κεφαλή των φυλών του Ισραήλ, και σε έχρισεν ο Ιεχωβά βασιλέα επί τον Ισραήλ; . . . Μήπως ο Ιεχωβά αρέσκεται εις τα ολοκαυτώματα και εις τας θυσίας, καθώς εις το να υπακούωμεν της φωνής του Ιεχωβά; Ιδού, . . . η απείθεια είναι καθώς το αμάρτημα της μαγείας· και το πείσμα, καθώς η ασέβεια και ειδωλολατρεία.» Μόνον όταν εξακολουθούμε να μένωμε μικροί στα ίδια μας τα μάτια, μπορούμε να ελπίζωμε ότι θα εξακολουθήσωμε ν’ απολαμβάνωμε τα πρόσθετα προνόμια που έρχονται στον δρόμο μας.​—1 Σαμ. 15:17, 22, 23, ΜΝΚ.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΤΑΠΕΙΝΟΙ

Τι βοηθήματα επρομήθευσε ο Θεός για να μας βοηθήση να ‘περιπατώμεν ταπεινώς μετά του Θεού ημών’; Βεβαίως, το πρώτιστον μεταξύ αυτών είναι ο λόγος του Θεού, η Γραφή. Έτσι ο βασιλεύς του Ισραήλ έπρεπε να κάμη για τον εαυτό του ένα αντίγραφον του Νόμου και «θέλει αναγινώσκει εν αυτώ πάσας τας ημέρας της ζωής αυτού· δια να μάθη να φοβήται Ιεχωβά τον Θεόν αυτού, να φυλάττη πάντας τους λόγους του νόμου τούτου, και τα διατάγματα ταύτα, ώστε να εκτελή αυτά δια να μη υψωθή η καρδία αυτού υπεράνω των αδελφών αυτού.»​—Δευτ. 17:18-20, ΜΝΚ.

Το άγιο πνεύμα του Θεού είναι πνεύμα αγάπης και δυνάμεως και σωφρονισμού. Επομένως, θα μας βοηθήση επίσης να είμεθα ταπεινοί, να αποφεύγωμε το να φέρωμε βαρέως, όταν υποβαλλώμεθα σε πειθαρχικά μέτρα, και να προφυλασσώμεθα από το να γίνωμε υπερήφανοι, όταν τιμώμεθα με πρόσθετα προνόμια υπηρεσίας. Βεβαίως ο φόβος του Ιεχωβά θα μας βοηθήση να διατηρήσωμε την ταπεινοφροσύνη με το να μας κάνη πάντοτε ενημέρους όσον αφορά τις σχέσεις μας με τον Ιεχωβά, τις ευθύνες μας, καθώς και την εξάρτησί μας απ’ αυτόν. Και ιδιαιτέρως η προσευχή θα είναι μια βοήθεια για να είμεθα ταπεινοί. Στην προσευχή ζητούμε ικετευτικά το έλεος του Θεού, συγχώρησι, σοφία, το άγιο πνεύμα του, ενίσχυσι και ευόδωσι των προσπαθειών μας και τα όμοια. Εκτιμώντας την αναξιότητά μας και τις ανάγκες μας, θα προσευχώμεθα προς τον Θεόν να μας προφυλαξη από την υπερηφάνεια.

Ας αποδεχθούμε, λοιπόν, εγκαρδίως τη συμβουλή να «περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου.» Αυτό σημαίνει πολλές ευλογίες τόσο τώρα όσο και στον νέο κόσμο, διότι «η αμοιβή της ταπεινώσεως, και του φόβου του Ιεχωβά, είναι πλούτος, και δόξα, και ζωή.»​—Παροιμ. 22:4, ΜΝΚ.