Εκδήλωσις του Καρπού του Πνεύματος

 1. (α) Κατονομάστε τα έργα της σαρκός. (β) Μ’ έναν κόσμο γεμάτον από τέτοια έργα, μπορεί ένας Χριστιανός να τα αποφύγη; Πώς;

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ του κόσμου τούτου παράγει τα «έργα της σαρκός». Αυτά είναι πολύ φανερά. Ο Παύλος λέγει ότι είναι «μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων.» «Περί των οποίων σας προλέγω, καθώς και προείπον, ότι οι τα ταιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.» (Γαλ. 5:19-21) Αυτά, λοιπόν, είναι μερικά από τα πράγματα, από τα οποία πρέπει ασφαλώς κανείς να απαλλαγή αν θέλη αιώνια ζωή. Η περιγραφή του Παύλου ταιριάζει βέβαια σ’ αυτόν τον κόσμο σήμερα όπως εταίριαζε και στον αρχαίο Ρωμαϊκό κόσμο, μέσα στον οποίο ζούσε. Αλλά μπορεί ένας Χριστιανός να ζη σήμερα σ’ έναν κόσμο σαν κι αυτόν και να μεταβληθή; Μάλιστα, και αν ακόμη περιβάλλεται από ανθρώπους που πράττουν «τα έργα της σαρκός». Ο Χριστιανός μπορεί να παραγάγη τον καρπόν του πνεύματος. Ασφαλώς ο Παύλος και όλοι οι άλλοι θεόπνευστοι συγγραφείς δεν θα μας έλεγαν να το πράξωμε αυτό αν δεν μπορούσε να γίνη μέσω του πνεύματος του Ιεχωβά.

ΕΞΑΣΚΗΣΙΣ ΑΓΑΠΗΣ

 2. Ποια είναι η πρώτη αγάπη που χρειάζεται για να παραχθή ο καρπός του πνεύματος; Η δευτέρα;

² Ο Χριστιανός, για να παραγάγη τον «καρπόν του πνεύματος», πρέπει πρώτα απ’ όλα να αγαπά τον Ιεχωβά Θεό, που θα εσήμαινε ν’ ακολουθή τη μεγάλη εντολή που ανέφερε ο Ιησούς, δηλαδή: «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου.» Ο Ιησούς προσέθεσε: «Δευτέρα δε ομοία αυτής, “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν”.» (Ματθ. 22:37, 39, ΜΝΚ) Αυτό σημαίνει πολλή αγάπη· αλλά σημαίνει και τη ζωή σας επίσης.

 3. Για τον απόστολο Παύλο τι εσήμαινε αγάπη, και έδειξε προσωπικώς ότι είχε αυτή την ιδιότητα;

³ Στην προς Γαλάτας επιστολή 5:22 η αγάπη περιγράφεται από τον Παύλο ως ο πρώτος καρπός που πρέπει να εκδηλωθή από μέρους ενός Χριστιανού. Αυτός που αγαπούσε πολύ τον Θεό και τον Υιό του Ιησού Χριστό, επολέμησε για τη Χριστιανοσύνη με την «μάχαιραν του πνεύματος». Την προσδιώρησε ως τον λόγον του Θεού (Εφεσ. 6:17) Ο Παύλος δεν μισούσε τους ανθρώπους· αγαπούσε τους ανθρώπους. Ήθελε να γνωρίσουν οι άνθρωποι την αλήθεια. Ο Παύλος, επειδή ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος αγάπη, είχε πολλά να πη γι’ αυτήν, αλλά βρήκε ότι ήταν μάλλον δύσκολο να δώση μια ακριβή περιγραφή της αγάπης. Στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο της Πρώτης προς Κορινθίους επιστολής μάς λέγει ότι και ‘αν λαλούσε τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, δεν είχε δε αγάπη, θα ήταν χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και αν είχε το χάρισμα της προφητείας και κατανοούσε όλα τα ιερά μυστικά του Θεού και είχε την πιο μεγάλη πίστι από κάθε άνθρωπο στον κόσμο, αρκετή για να μετατοπίζη όρη, αλλά δεν είχε αγάπη, θα εξισούτο με μηδέν’. Τι ταξιδιώτης και εργάτης ήταν ο Παύλος! Τι ενέργεια δαπανούσε στην υπηρεσία! Δεν εφείδετο της ζωής του. Την εξέχεε κηρύττοντας τα αγαθά νέα. Σ’ έναν Έλληνα ο Παύλος ήταν σαν Έλληνας, σ’ έναν Ιουδαίο σαν Ιουδαίος. Εν τούτοις, αν δεν είχε αγάπη, αγάπη για τον Ιεχωβά Θεό, για τον Υιό του, και για τους Χριστιανούς αδελφούς του, ο Παύλος είπε: «Είμαι ουδέν.» Η αγάπη, είπε, αγαθοποιεί. Ο Παύλος έκανε τα πάντα για τους ανθρώπους, μη θέλοντας ή αναμένοντας ανταπόδοσι. Όταν παρατηρούσε την επιτυχία ενός αδελφού δεν ήταν ζηλότυπος για ένα τέτοιο άτομο, διότι η αγάπη δεν φθονεί.

4, 5. (α) Ποιο είναι το πρώτο ενδιαφέρον ενός Χριστιανού; (β) Έτσι ποια πορεία ακολουθεί στη ζωή;

⁴ Ένας Χριστιανός πρέπει να ενδιαφέρεται για ένα μόνο πράγμα, και αυτό είναι η αληθινή λατρεία του Ιεχωβά. Ασκώντας αυτή τη λατρεία ο Χριστιανός δεν κομπάζει για ότι έκαμε. Η αγάπη δεν επαίρεται εξαιτίας των κατορθωμάτων της· και ασφαλώς η αγάπη δεν συμπεριφέρεται απρεπώς. Η αγάπη εκφράζεται με καλή διαγωγή. Ένας Χριστιανός που δείχνει αγάπη δεν εξακολουθεί να ζη σαν τον κόσμο, αν και βρίσκεται μέσα σ’ αυτόν. Η αγάπη τον κάνει ν’ αλλάξη την πορεία της ενεργείας του έτσι ώστε ν’ ακολουθή το σωστό δρόμο.

⁵ Ο Χριστιανός, παράγοντας αυτόν τον πρώτο καρπό του πνεύματος, την αγάπη, δεν θα φροντίζη πάντοτε για τα δικά του συμφέροντα, να είναι πάντοτε πρώτος και ανώτερος. Δεν θα παροξύνεται για κάθε μικρό πράγμα που κάποιος άλλος κάνει, διότι η αγάπη δεν παροξύνεται. Και όταν κάποιος κάνη κάτι εναντίον του Χριστιανού, ή φθάνη ακόμη και να τον βλάψη, αυτός, έχοντας τον καρπόν αυτόν του πνεύματος, την αγάπη, ούτε καν θα λάβη υπ’ όψι τη ζημία. Όταν κάτι συμβαίνη σ’ έναν Χριστιανό που δεν είναι ορθό ή δίκαιο, η αγάπη δεν θα χαρή για την αδικία. Υπάρχει ένα μόνο πράγμα για το οποίο η αγάπη μπορεί να χαίρη, και αυτό είναι η αλήθεια.

 6. Πώς οι άνθρωποι της εκκλησίας του Θεού γνωρίζουν ότι ανήκουν στον Χριστό;

⁶ Η αγάπη είναι μια ιδιότης που ο Ιεχωβά Θεός έθεσε στον τέλειον άνθρωπο Αδάμ. Γιατί να μην την εγκαταστήσωμε και πάλι; Επί πλέον, «ο Θεός είναι αγάπη», και είναι εκείνος τον οποίο λατρεύομε. Η αγάπη είναι μια αναγκαία ιδιότης για κάθε Χριστιανό. Δεν μπορούμε να προχωρήσωμε χωρίς αυτήν. Είναι επείγον κάθε Χριστιανός να στέκεται κάθε λίγο για να σκεφθή πόσο αγαπά τους άλλους ανθρώπους. Πόσο αγαπά τους αδελφούς του; Ο μετρικός κανών με τον οποίο μπορεί κανείς να προσδιορίση αν είναι Χριστιανός ή όχι είναι η αγάπη. Ο Ιησούς είπε: «Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.»​—Ιωάν. 13:35.

 7. (α) Τι λείπει αν φοβούμεθα να εκφρασθούμε; (β) Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει ελπίδα για μας;

⁷ Φοβάστε να μιλήσετε στους ανθρώπους για την πίστι σας στη Γραφή; Μήπως ισχυρίζεσθε ότι είσθε Χριστιανός και όμως έχετε φόβο να πάτε από σπίτι σε σπίτι και να κάμετε το ίδιο είδος έργου που έκανε ο Ιησούς και οι μαθηταί του; Φοβάστε να εκφρασθήτε ακόμη και στους αδελφούς σας σε μια συνάθροισι της εκκλησίας; Μήπως λέτε, «Ναι, φοβάμαι»; Τότε δεν έχετε τελεία αγάπη, και γνωρίζετε ότι υπάρχει έδαφος για βελτίωσι. Ο Ιωάννης, ο οποίος αληθινά αγαπούσε τον Διδάσκαλο, έγραψε τούτο: «Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον· διότι ο φόβος έχει περιορισμόν.» (1 Ιωάν. 4:18, ΜΝΚ) Υπάρχει περιορισμός σε σας που σας αναχαιτίζει από το να εκφράσετε τη Χριστιανιική σας πίστι; Αν υπάρχη αυτός ο φόβος, τότε πρέπει να γίνη κάποιος καθαρισμός στο κλήμα ώστε να καταστή δυνατόν να φέρη περισσότερον καρπό. Ο Ιησούς είπε: ‘Παν κλήμα φέρον καρπόν, καθαρίζει αυτό, δια να φέρη πλειότερον καρπόν’· και επίσης είπε: «Παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, εκκόπτει αυτό.» (Ιωάν. 15:2) Μήπως θέλετε να εποικοδομηθήτε με το να κλαδευθήτε, ή τελείως να εκκοπήτε από την άμπελο επειδή δεν παράγετε τον καρπόν του πνεύματος;

 8. Γιατί η αγάπη είναι ο κυριώτερος καρπός του πνεύματος;

⁸ «Η γνώσις όμως φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί.» (1 Κορ. 8:1) Οι Χριστιανοί πρέπει να δείχνουν αγάπη και να οικοδομούν. Η αγάπη δεν είναι απλώς μια λέξις που να χρησιμοποιήται χωρίς διάκρισι. Είναι μια λέξις γεμάτη από εκφραστική έννοια. Η αγάπη είναι ζωντανή, ενεργητική. Ένα άτομο που έχει αυτή την ιδιότητα, την αγάπη, θα την δείχνη κάθε μέρα και σε κάθε τι που πράττει. «Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι δια της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους.» (Ρωμ. 12:10) Η αγάπη, ενώ είναι ένας μόνο από τους καρπούς του πνεύματος, είναι ο κυριώτερος. Είναι βασικός, θεμελιώδης, επειδή όλοι οι άλλοι καρποί του πνεύματος είναι διάφορες απόψεις της εκφράσεως αγάπης. Όλοι κρατούν την αγάπη σε ενέργεια. Για τούτο καλλιεργείτε αυτές τις ιδιότητες και επιδεικνύετε περισσότερη αγάπη.

ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

 9. (α) Δώστε τον ορισμό της χαράς. (β) Περιγράψτε τη χαρά ενός Χριστιανού.

⁹ Η χαρά είναι κάτι που ένας Χριστιανός πρέπει να έχη, ή ν’ αποκτήση, επειδή είναι ο δεύτερος καρπός του πνεύματος που αναφέρεται από τον Παύλο. Τι σημαίνει να έχωμε χαρά; Η χαρά είναι «μια συγκίνησις ή οξεία ή ζωηρή ευχαρίστησις που πηγάζει από τωρινό ή αναμενόμενο αγαθό.» (Λεξικό του Αμερικανικού Κολλεγίου) Η πιο μεγάλη χαρά ενός Χριστιανού έρχεται λόγω του κηρύγματος, από το ν’ ακούη αγαθά νέα και πείρες εκείνων που τα εκήρυξαν. Έτσι ακριβώς συνέβαινε με τους πρώτους Χριστιανούς. Διαβάζομε στις Πράξεις 15:3: «Εκείνοι λοιπόν προπεμφθέντες υπό της εκκλησίας, διήρχοντο την Φοινίκην και Σαμάρειαν, εκδιηγούμενοι την επιστροφήν των εθνών· και επροξένουν χαράν μεγάλην εις πάντας τους αδελφούς.» Πώς επροξενείτο αυτή η ‘μεγάλη χαρά’; Με το ότι διηγούντο την επιστροφήν των εθνών. Είχαν ομιλήσει σε ανθρώπους για τη βασιλεία του Θεού. Είχαν να πουν στους άλλους θαυμάσιες πείρες από την υπηρεσία του αγρού. Αυτό έφερνε μεγάλη χαρά και σ’ εκείνους που άκουαν και σ’ εκείνους που διηγούντο. Το ν’ ακούη κανείς για άλλους ανθρώπους που προσέχουν την αλήθεια και έπειτα έρχονται στην αλήθεια φέρνει χαρά. Η αγάπη έκανε τους μαθητάς να κηρύττουν· χαρά ήταν το αποτέλεσμα.​—Πράξ. 13:45-52· 2 Κορ. 7:13.

10. (α) Τι είναι ειρήνη; (β) Πώς ένας Χριστιανός την επιδιώκει;

¹⁰ Η ειρήνη είναι ένας καρπός του πνεύματος. Ένας που είναι ειρηνικός είναι «απηλλαγμένος από διαμάχη ή ταραχή». Είναι γαλήνιος ή ήσυχος. Ο Πέτρος ενουθέτησε τους Χριστιανούς να ζητούν ειρήνην και να την ακολουθούν. Ο τρόπος με τον οποίο τους είπε να επιδιώκουν αυτή τη θαυμαστή κατεύθυνσι ζωής ήταν ο εξής: «Όστις θέλει να αγαπά την ζωήν, και ίδη ημέρας αγαθάς, ας παύση την γλώσσαν αυτού από κακού, και τα χείλη αυτού από του να λαλώσι δόλον. Ας εκκλίνη από κακού, και ας πράξη αγαθόν· ας ζητήση ειρήνην, και ας ακολουθήση αυτήν.» (1 Πέτρ. 3:10, 11) Για ν’ απολαμβάνη κανείς ειρήνη με τον συνάνθρωπό του πρέπει να επαγρυπνή στη γλώσσα του. Τα λόγια μπορούν να προκαλέσουν πολλή ταραχή, ιδιαίτερα τα προσβλητικά. Τα καλά λόγια δημιουργούν καλές σχέσεις. Αλλά όταν κανείς αρχίζη να μιλή απατηλά και προσβλητικά, η ειρήνη γρήγορα φεύγει. Ένα ειρηνικό άτομο, με ένα ειρηνικό άγγελμα μπορεί να μιλήση για τον Ιησού Χριστό και τη βασιλεία των ουρανών και το πώς ο Θεός θα φέρη ‘επί γης ειρήνην εν ανθρώποις ευδοκίας’. (Λουκ. 2:14, Κριτικόν Κείμενον) Ένας Χριστιανός θα χρησιμοποιήση τη γλώσσα του για ευλογία. Ο Παύλος είπε στους Χριστιανούς: «Ειρηνεύετε· και ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών.»​—2 Κορ. 13:11· Ματθ. 10:12-14.

ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ

11, 12. (α) Πώς θα εδίνατε τον ορισμό της μακροθυμίας; (β) Περιγράψτε τη μακροθυμία του Ιησού προς τον Σαούλ, ο οποίος έγινε ο απόστολος Παύλος. (γ) Ποια πρέπει να είναι η διάθεσίς μας για μακροθυμία που εκδηλώνεται σ’ εμάς;

¹¹ «Μακρά και ανεκτική υπομονή σε περιπτώσεις βλάβης ή προκλήσεως» είναι εκείνο που ορίζεται μακροθυμία. Αυτή είναι ένας καρπός του πνεύματος. Μερικών ανθρώπων η μακροθυμία φθάνει στο όριό της μέσα σε τριάντα περίπου δευτερόλεπτα, άλλων σε ένα ή δύο λεπτά αλλά μερικοί μπορούν να υποφέρουν τη βλάβη ή πρόκλησι επί πολύν καιρό. Θυμηθήτε ότι ο Παύλος είπε ότι «η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί». (1 Κορ. 13:4) Και εμνημόνευσε τη μακροθυμία του Θεού προς το ανθρώπινο γένος όταν έγραψε προς τους Ρωμαίους: «Ή καταφρονείς τον πλούτον της χρηστότητος αυτού και της υπομονής και της μακροθυμίας, αγνοών ότι η χρηστότης του Θεού σε φέρει εις μετάνοιαν;» (Ρωμ. 2:4) Ο Ιησούς ασφαλώς έδειξε μακροθυμία προς τον Σαούλ, ο οποίος τελικά μετεστράφη και ο οποίος είπε: «Αλλά δια τούτο ηλεήθην, δια να δείξη ο Ιησούς Χριστός εις εμέ πρώτον την πάσαν μακροθυμίαν, εις παράδειγμα των μελλόντων να πιστεύωσιν εις αυτόν εις ζωήν αιώνιον.» (1 Τιμ. 1:16) Ο Παύλος πρέπει συχνά να συλλογίσθηκε τις ημέρες που ήταν Φαρισαίος και εδίωκε τους Χριστιανούς, υπερήφανος για τη θέσι του και γεμάτος ικαναποίησι για την ερήμωσι της Χριστιανικής οργανώσεως. Ήταν τότε ένας καταστροφεύς, όχι ένας οικοδόμος. Αλλά ‘ενώ επλησίαζεν εις την Δαμασκόν, εξαίφνης ήστραψε περί αυτόν φως’ και άκουσε φωνή να λέγη: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;» Τα γεγονότα δείχνουν ότι ο Παύλος εξετίμησε τη μακροθυμία του Χριστού Ιησού που του επέτρεψε να έλθη σε γνώσι της αληθείας.

¹² Όλα τα άτομα επάνω στη γη σήμερα, και ειδικά οι Χριστιανοί, οφείλουν να δείξουν τέτοια ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά Θεό και στον Χριστό Ιησού για τη μακροθυμία τους που τους επέτρεψε να ζουν έως σήμερα. Τώρα και αυτοί, επίσης, μπορούν να είναι μακρόθυμοι στους άλλους, όταν οι ακροαταί δεν συμφωνούν μαζί τους. Κάνοντας τούτο, προσπαθούν να τους δείξουν το δρόμο της αιωνίου ζωής στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού. Δείξτε μακροθυμία και προς τους αδελφούς σας, επίσης.​—1 Θεσ. 5:14.

ΧΡΗΣΤΟΤΗΣ

13. (α) Περιγράψτε ένα χρηστό άτομο. (β) Πώς οι κάτοικοι της Μάλτας έδειξαν αυτή την ιδιότητα στον Παύλο και στους ναυαγούς που ήσαν μαζί του;

¹³ Η χρηστότης, ο πέμπτος καρπός του πνεύματος που αναγράφεται, είναι κάτι που μπορεί να εκδηλωθή με πάρα πολλούς τρόπους. Όταν είναι κανείς χρηστός, δείχνει μια αγαθή ή φιλάνθρωπη διάθεσι, είναι διακριτικός και υποβοηθητικός. Η χρηστότης δεν είναι κάτι που εκδηλώνομε μόνο σ’ εκείνους που μας είναι αρεστοί. Πρέπει να είμεθα χρηστοί και σε ανθρώπους που ούτε καν γνωρίζομε. Ο Παύλος έτυχε τέτοιας χρηστότητος ή φιλανθρωπίας και την εμνημόνευσε, λέγοντας: «Και αφού διεσώθησαν, τότε εγνώρισαν ότι η νήσος ονομάζεται Μελίτη. Οι δε βάρβαροι έδειξαν εις ημάς ου την τυχούσαν φιλανθρωπίαν· διότι ανάψαντες πυράν, υπεδέχθησαν πάντας ημάς δια την επικειμένην βροχήν, και δια το ψύχος.» (Πράξ. 28:1, 2) Αυτοί οι κάτοικοι της Μελίτης ή Μάλτας κατέβαλαν ασυνήθη προσπάθεια για να βοηθήσουν τους ναυαγούς. Δεν εγνώριζαν αυτούς τους εντελώς ξένους. Θα μπορούσαν να είναι επιδρομείς στη νήσο. Αλλ’ αυτοί οι ξενόγλωσσοι άνθρωποι δεν είδαν έτσι το ζήτημα. Μπροστά τους ήταν μια ευκαιρία να δείξουν όχι τη συνήθη φιλανθρωπία.

14, 15. Πώς εκδηλώνεται στους ανθρώπους η χρηστότης των μαρτύρων του Ιεχωβά;

¹⁴ Κάθε Χριστιανός έχει αυτή την ευκαιρία, μερικές φορές σε περισσοτέρους του ενός τρόπους. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά προσπαθούν να δείξουν ασυνήθη χρηστότητα ή φιλανθρωπία με το να φέρνουν το άγγελμα της ζωής απ’ ευθείας στους ανθρώπους στα σπίτια των, με το να κάνουν επανεπισκέψεις σε ενδιαφερομένους και να διεξάγουν Γραφικές μελέτες, και τούτο με μεγάλη δαπάνη του εαυτού των και με τη χρήσι πολλού χρόνου. Δεν ζητούν τίποτε σε ανταπόδοσι. Πολλοί άνθρωποι δεν εκτιμούν αυτή τη χρηστότητα που δείχνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Ωστόσο η χρηστότης πρέπει να συνεχισθή, επειδή αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Οι Γραφές διακηρύττουν ότι όλο το ανθρώπινο γένος πρέπει να γνωρίση ότι ο Ιησούς εξαγόρασε ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή καταθέτοντας τη ζωή του. Ενεργώντας έτσι, προσέφερε σε όλους τους ανθρώπους το δώρο της αιωνίου ζωής, αν και όλοι δεν θα το δεχθούν. Αυτό θ’ αποτελή ευθύνη κάθε ατόμου.

¹⁵ Αν ένας Χριστιανός πρόκειται να έχη αυτόν τον καρπόν του πνεύματος, τη χρηστότητα, τότε θα πρέπει να τον εκδηλώνη στην καθημερινή του δράσι προς όλους τους ανθρώπους, όχι απλώς προς ολίγους εκλεκτούς.

ΑΓΑΘΩΣΥΝΗ

16, 17. (α) Δώστε τον ορισμό της αγαθωσύνης, και με ποιες ιδιότητες αντιπαραβάλλεται; (β) Πόσο αναγκαία είναι αυτή η ιδιότης στη ζωή ενός Χριστιανού;

¹⁶ Η αγαθωσύνη είναι κάτι αξιοθαύμαστο. Σημαίνει «ηθική υπεροχή, αρετή». Για να τονίση ο Παύλος την αγαθωσύνη, την κάνει να εξέχη με αντιπαραβολή. Λέγει: «Πορνεία δε και πάσα ακαθαρσία, ή πλεονεξία, μηδέ ας ονομάζηται μεταξύ σας, . . . μηδέ αισχρότης και μωρολογία ή βωμολοχία. . . . Διότι τούτο εξεύρετε, ότι πας πόρνος, ή ακάθαρτος, ή πλεονέκτης, όστις είναι ειδωλολάτρης, δεν έχει κληρονομίαν εν τη βασιλεία του Χριστού και Θεού.» (Εφεσ. 5:3-5) Ο Παύλος κατόπιν νουθετεί τους Χριστιανούς ότι πρέπει να είναι χωρισμένοι από αυτόν τον τύπον ανθρώπων. Δεν υπάρχει χώρος στη ζωή των Χριστιανών για να είναι συνδεδεμένοι μαζί τους. Λέγει: «Μη γίνεσθε λοιπόν συμμέτοχοι αυτών. Διότι ήσθε ποτέ σκότος, τώρα όμως φως εν Κυρίω· περιπατείτε ως τέκνα φωτός· (διότι ο καρπός του πνεύματος είναι εν πάση αγαθωσύνη, και δικαιοσύνη, και αληθεία.)» (Εφεσ. 5:7-9) Δίκαιη, κόσμια, αξιοσέβαστη ζωή, αυτό είναι αγαθωσύνη. Ακόμη και σ’ αυτόν τον πονηρό εκφυλισμένο κόσμο, είναι αναγκαίος καρπός του πνεύματος, λέγει ο Παύλος.

¹⁷ Η αγαθωσύνη είναι μια ιδιότης που πρέπει να φυλάττεται, και ασφαλώς πρέπει ν’ αποτελή αντικειμενικό σκοπό ενός που αφιερώνει τη ζωή του στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Προτού κανείς μπορέση ν’ αποκληθή Χριστιανός, πρέπει αποβάλη την επαίσχυντη διαγωγή. Αν πρόκειται να παραγάγωμε μέσα μας τους καρπούς του πνεύματος και να γίνωμε κατάλληλοι για ζωή στον νέο κόσμο του Θεού, τότε πρέπει ασφαλώς να έχωμε αυτόν τον καρπό του πνεύματος, την αγαθωσύνη.

ΠΙΣΤΙΣ

18. Ποια είναι τα λόγια, με τα οποία ο Παύλος έδωσε τον ορισμό της πίστεως, και πόσο αναγκαία έδειξε ότι είναι η πίστις για ένα άτομο;

¹⁸ «Είναι δε η πίστις, ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων.» (Εβρ. 11:1) Αυτός είναι ο ορισμός της πίστεως που έδωσε ο Παύλος. Ένας Χριστιανός δεν μπορεί να είναι χωρίς πίστι, επειδή ‘χωρίς πίστεως αδύνατον είναι ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθοποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν’. (Εβρ. 11:6) Ο μαθητής Ιάκωβος έδειξε την πίστι του, και ετόνισε ότι η πίστις πρέπει να υποστηρίζεται με έργα. (Ιακ. 2:26) Αν κανείς πιστεύη στον Ιεχωβά Θεό, στον Χριστό Ιησού και στη βασιλεία του, τότε θ’ αποδείξη την πίστι του με ό,τι λέγει, με ό,τι πράττει, με τον τρόπο που ζη.

19. (α) Τι συνδέεται στενά με την πίστι; (β) Ποιοι αποτελούν παραδείγματα πίστεως και έργων σε δράσι;

¹⁹ Η πίστις ενός ανθρώπου μπορεί να πεθάνη, ή να εξασθενήση. Πολλά άτομα, που κάποτε επίστευαν στον Ιησού Χριστό ως τον Λυτρωτή και Σωτήρα του ανθρωπίνου γένους, απεστάτησαν. Εστράφησαν στην εξέλιξι. Απορρίπτουν τη Γραφή. Και όμως, οι άνθρωποι αυτοί αποκαλούνται Χριστιανοί και πηγαίνουν στις εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου». Ο Ιάκωβος θα τους έλεγε: «Ούτω και η πίστις, εάν δεν έχη έργα, νεκρά είναι καθ’ εαυτήν.» (Ιάκ. 2:17) Η πίστις είναι εκφραστική. Κάνει ομολογία. Ο Παύλος είπε: «Διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» (Ρωμ. 10:10) Η πίστις ενός ατόμου γίνεται ισχυρότερη όταν χρησιμοποιή την καρδιά του, τη διάνοιά του και το στόμα του για να κάμη δημοσία διακήρυξι της πίστεώς του στη βασιλεία του Θεού ως τη μόνη ελπίδα του ανθρώπου. Ο Ιησούς είπε: «Και θέλει κηρυχθή τούτο ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Αυτό γίνεται σήμερα όχι μόνο από ένα υπόλοιπο του «μικρού ποιμνίου», που έχει πίστι και που ο Ιησούς άρχισε να το συνάγη πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια, αλλά και από έναν «πολύν όχλον» ανθρώπων από όλα τα έθνη, που έχουν το ίδιο είδος πίστεως. Λόγω αυτής της πίστεως από μέρους των πολλών Χριστιανών, έγιναν μεγάλα έργα σ’ αυτές τις πολύ ταραχώδέις ημέρες.

ΠΡΑΟΤΗΣ

20. (α) Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι η πραότης δεν είναι αδυναμία; (β) Ποια ήσαν τα σχετικά λόγια του Παύλου;

²⁰ Η πραότης μερικές φορές παρεξηγείται ως αδυναμία. Όταν ένας διαβάζη τη ζωή του Χριστού, όπως εξιστορήθη από τους συγγραφείς των τεσσάρων Ευαγγελίων, βλέπει τον Ιησούν ως ένα πράον άνθρωπο. Αλλά διαβάστε θετικά το κεφάλαιο 23 του Ματθαίου και θα δήτε τον Ιησούν ως έναν που κατήγγειλε με δύναμι την πονηρία. Ήταν άφοβος. Είχε τελεία αγάπη, και μια τέτοια αγάπη διώχνει έξω τον φόβο. Μ’ εκείνους που ήθελαν να μάθουν ήταν φιλικά ευγενής, αβρός στα αισθήματά του και στη συμπεριφορά του προς όλους. Λόγω της πραότητός του ο Ιησούς μπορούσε να διδάσκη τον λαό. Τους έλεγε: «Μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών.» (Ματθ. 11:29) Αυτοί έθεταν την εμπιστοσύνη τους σ’ αυτόν. Δεν εφοβούντο όταν ο Ιησούς μιλούσε καθαρά την αλήθεια, διότι το έκανε αυτό με αγάπη. Ήσαν πρόθυμοι ν’ ακούσουν. Ο Παύλος εγνώριζε την αξία της πραότητος και είπε στον Τιμόθεο: «Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται.» Το να μάχεται κανείς δεν είναι ο τρόπος για να βοηθήσωμε κάποιον να κερδίση την αλήθεια. Ο Παύλος προχώρησε λέγοντας: Ο δούλος του Κυρίου πρέπει «να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας.» (2 Τιμ. 2:24, 25) Ο λόγος του Θεού που εκτίθεται κατάλληλα είναι εκείνο που κάνει ένα άτομο να μετανοήση, όχι η βία.

21. (α) Έδειξε η ιστορία της Καθολικής εκκλησίας ότι αυτή είναι μια πράη οργάνωσις, και γιατί απαντάτε έτσι; (β) Πώς η αληθινή Χριστιανοσύνη είναι διαφορετική από αυτή την άποψι;

²¹ Τι διαφορετική πορεία έλαβε στα χρόνια της Ιεράς Εξετάσεως η Ρωμαιοκαθολική Ιεραρχία, η οποία ακόμη ασκεί μεγάλη εξουσία στον κόσμο σήμερα. Αυτό το ψευδές θρησκευτικό σώμα δεν μπορεί ποτέ να κάμη να λησμονηθή η ιστορία του, που περιλαμβάνει βασανισμούς, υποβολή ανδρών και γυναικών σε μαρτύρια, απόσπασι μελών από τα σώματά των, κρέμασμα ατόμων από τους αντίχειράς των. Οι ιεροεξετασταί αυτοί που ισχυρίζοντο ότι ήσαν Χριστιανοί​—ναι, ιερείς, που έκαμαν διευθετήσεις να υποφέρουν αλγεινούς πόνους Ιουδαίοι, Μαυριτανοί και «αιρετικοί»—​ασφαλώς δεν είχαν ένα πράο πνεύμα. Οι θρησκευτικοί αυτοί ηγέται επολέμησαν για να ωθήσουν ανθρώπους στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Τι επετέλεσαν με τους πολέμους των και τα βασανιστήριά των; Έναν κόσμο ειρήνης και ενότητος; Όχι! Η ψευδής θρησκεία ώθησε τους ανθρώπους μακριά από τον Θεό με τους πολέμους της και τις σταυροφορίες της. Η Χριστιανοσύνη ποτέ δεν θα προαχθή με τη χρήσι σαρκικών όπλων. Αν κανείς δέχεται την αλήθεια, αυτό θα συμβή επειδή ο διάκονος είναι πράος και υπομονητικός απέναντι εκείνων που δεν είναι ευνοϊκά διατεθειμένοι προς το Βιβλικό άγγελμα. Ο Ιησούς εχρησιμοποίησε αυτή τη μέθοδο, το ίδιο δε έκαμαν και οι απόστολοι. Οι αληθινοί Χριστιανοί σήμερα πρέπει να χρησιμοποιούν την ίδια μέθοδο. Η πραότης είναι ένας καρπός του αγίου πνεύματος του Θεού, η δε χρήσις της φέρνει διαρκή αποτελέσματα στη διακήρυξι της βασιλείας του Θεού.

ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ

22. (α) Σε ποια έκτασι η εγκράτεια κυβερνά τη ζωή ενός Χριστιανού; (β) Με ποιο είδος ανθρώπων κατατάσσονται εκείνοι που έχουν έλλειψι εγκρατείας;

²² Η εγκράτεια δύσκολα εξασκείται από ατελείς ανθρώπους. Γιατί να προβάλλωμε δικαιολογίες; Προσπαθήστε να την εξασκήσετε. Είναι ένας από τους καρπούς του πνεύματος. Πρέπει, λοιπόν, να είναι εφικτή. Να έχωμε εγκράτεια σημαίνει να μπορούμε να εξουσιάζωμε τον εαυτό μας, τις πράξεις μας, τους λόγους μας, τις συνήθειές μας φαγητού και ποτού, ναι, τα αισθήματά μας. Στα μάτια του Παύλου ένας που δεν μπορεί να έχη κάποια εγκράτεια κατατάσσεται μ’ ένα μάλλον αξιοκαταφρόνητο πλήθος ανθρώπων. Εκείνους που δεν έχουν εγκράτεια ο Παύλος τους κατατάσσει με άτομα πολύ κακής υπολήψεως, που η Γραφή λέγει ότι θα επικρατούσαν στις έσχατες ημέρες. Γράφοντας στον Τιμόθεο, είπε: «Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι.» (2 Τιμ. 3:1-3) Γιατί να κατατάσσωνται με τέτοιους πταίστας λόγω ελλείψεως εγκρατείας; Ο Σολομών έγραψε: «Ο άφρων εκθέτει όλην αυτού την ψυχήν· ο δε σοφός αναχαιτίζει αυτήν εις τα οπίσω.» (Παροιμ. 29:11) Αν ένας Χριστιανός δεν έχη εγκράτεια, ή χάση εκείνην που έχει, πόσο εύκολο είναι να ολισθήση πάλι στις κατευθύνσεις της σαρκός και να γίνη ακατάλληλος, ώστε να μην κληρονομήση τις ευλογίες της βασιλείας του Θεού! Πόσο ανόητο είναι, λοιπόν, να μην αγωνίζεται κανείς για να παραγάγη και αυτόν τον καρπόν επίσης, δηλαδή, την εγκράτεια! Δείχνει κανείς αγάπη αν έχη εγκράτεια.

23. Για να εποικοδομήσωμε τον εαυτό μας και να παραμείνωμε στο οικοδομικό έργο τον Θεού, τι πρέπει να κάμωμε;

²³ Όλους αυτούς τους καρπούς του πνεύματος ο Παύλος τους αντιπαραβάλλει με τα έργα της σαρκός. Μια αλλαγή πρέπει να γίνη όταν ένας που πιστεύει αφιερώνεται να πράξη το θέλημα του Θεού. Δεν μπορεί πια να ενεργή όπως ενεργεί ο κόσμος, αλλά όσοι «είναι του Χριστού, εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας.» (Γαλ. 5:24) Πρέπει να γίνη αλλαγή, εποικοδόμησις του ατόμου. «Εάν ζώμεν κατά το πνεύμα, ας περιπατώμεν και κατά το πνεύμα. Μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους ερεθίζοντες, αλλήλους φθονούντες.» (Γαλ. 5:25, 26) Η παραγωγή του καρπού του πνεύματος καθιστά ένα άτομο αρμόδιο να είναι στην κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. Επομένως ‘το να προσέχης εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν’ κάνει κάτι για σε. «Και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.» (1 Τιμ. 4:16) Εποικοδομηθήτε με το να προσέχετε τον ιδικό σας καρπό του πνεύματος, και συγχρόνως βοηθήστε ώστε ν’ αυξηθή η κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. Οι Χριστιανοί πρέπει να είναι συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλον, δείχνοντας ενότητα «ως πρόβατα εις την μάνδραν, ως ποίμνιον εν μέσω της βοσκής αυτών.» Τρέφεσθε μαζί με τα πρόβατα του Ιεχωβά και μένετε σε ενότητα, διότι «εν τω οίκω του δικαίου είναι θησαυρός πολύς εις δε το εισόδημα του ασεβούς διασκορπισμός.»​—Παροιμ. 15:6.