Οικογένειες σε Κρίσι, Κοινωνίες σε Παρακμή
ΤΟ ΗΜΙΣΥ και πλέον απ’ όλα τα σοβαρά εγκλήματα που γίνονται στις Ηνωμένες Πολιτείες διαπράττονται από παιδιά ηλικίας 10 έως 17 ετών. Φόνοι, βιασμοί, κακοποιήσεις, ληστείες, διαρρήξεις, κλοπές αυτοκινήτων—όλ’ αυτά αποτελούν μορφές σοβαρού εγκλήματος και διαπράττονται, από παιδιά. Το έγκλημα μεταξύ των νέων αυξάνει με διπλάσιο ρυθμό απ’ ό,τι μεταξύ των ενηλίκων, και τα κορίτσια αναμιγνύονται όλο και περισσότερο σε βίαια εγκλήματα. Από το 1970 μέχρι το 1975, τα κορίτσια κακοποιοί αυξήθηκαν κατά 40 τοις εκατό, σε σύγκρισι με την κατά 24 τοις εκατό αύξησι μεταξύ των αγοριών.
Τα δικαστήρια ανηλίκων και οι νόμοι που διέπουν τους νεαρούς εγκληματίες τους καθιστούν μια ευνοούμενη τάξι. Τα δικαστήρια απορρίπτουν με αποστροφή τις υποθέσεις των νεαρών αυτών αμέσως μόλις φέρονται σ’ αυτά προς εκδίκασι κι έτσι οι νεαροί είναι πάλι ελεύθεροι να επιτίθενται σε πολύ νέους, πολύ ηλικιωμένους, σε χωλούς και τυφλούς—ή, παρέα με κακοποιούς, και ωπλισμένοι με μαχαίρια και όπλα—σε οποιονδήποτε. Καθημερινά ακούμε ότι η τιμωρία δεν αποτρέπει το έγκλημα. Ωστόσο, η έλλειψις τιμωρίας αφαιρεί όλους τους περιορισμούς από τους νεαρούς εγκληματίες. Ένας 12χρονος ο οποίος είχε ειδικευθή στο να ληστεύη ηλικιωμένες γυναίκες, είπε αργότερα: «Ήμουν μικρός και ήξερα πως δεν θα είχα πολλές φασαρίες. Έτσι, γιατί ν’ ανησυχώ;» Ένα άλλο αγόρι, 15 ετών, λέγει γιατί πυροβόλησε έναν άνδρα; «Δεν ήταν τίποτα. Δεν το σκέφθηκα. . . . Ήμουν μικρός. Η μεγαλύτερη ποινή που θα μπορούσαν να μου επιβάλουν τότε ήταν 18 μήνες.»
Χωρίς αμφιβολία, υπάρχουν μερικοί παράγοντες που ευθύνονται γι’ αυτή τη σύγχρονη επιδημία των νεαρών εγκληματιών. Το περιοδικό Τάιμ, της 11ης Ιουλίου 1977, περιείχε ένα κύριο άρθρο με τον τίτλο «Η Πληγή του Εγκλήματος Μεταξύ των Νέων,» και έλεγε: «Εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η κατάρρευσις της οικογενείας.» Κάποιος δικαστής, ο οποίος εκδικάζει χιλιάδες περιπτώσεις νεαρών τον χρόνο, αναφέρεται ότι είπε τα εξής: «Αναζητούμε γρήγορες λύσεις, αλλά η βεβαία απάντησις είναι οικογενειακή σταθερότης.»
Πολλοί ισχυρίζονται ότι ένας μεγάλος παράγων που συμβάλλει στο βίαιο έγκλημα είναι εκείνα που παρουσιάζονται στην τηλεόρασι. Οι νεαροί περιβάλλονται, από σεξ και φόνους, που βλέπουν στην τηλεόρασι και οπωσδήποτε αυτό έχει κακή επίδρασι. Ωστόσο, ένα ενδιαφέρον άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό TV Γκάιντ της 28ης Ιανουαρίου 1978. Μεταξύ των δηλώσεων του ήσαν τα ακόλουθα: «Η Ιαπωνική τηλεόρασις μοιάζει πάρα πολύ με τη δική μας, ως προς τη βία και όλα τα άλλα.» «Οι Ιάπωνες πλήττονται από την τηλεόρασι τόσο αναπόφευκτα όσο κι εμείς.» «Η Ιαπωνική τηλεόρασις παρουσιάζει αρκετή βία κάθε βδομάδα για να μεταστρέψη ολόκληρη τη νέα γενιά αυτής της χώρας σε δολοφόνους, τοξικομανείς και σαδιστάς—αν είναι δυνατόν να γίνη αυτό. Ωστόσο, κατά περίεργο τρόπο, δεν συνέβη κάτι τέτοιο.» Το περιοδικό αναφέρει ότι άλλοι είπαν: «Η τηλεόρασις απλώς δεν ασκεί τέτοιου είδους επίδρασι στη νεολαία της Ιαπωνίας.» «Δεν μπορεί να συσχετίση κανείς την τηλεοπτική βία με το έγκλημα στην Ιαπωνία, επειδή το ποσοστό εγκλήματος είναι πολύ μικρό.»
Και γιατί συμβαίνει αυτό; Για απάντησι, το άρθρο αναφέρει ότι ο Δρ Ιγουάο είπε: «Τα μαζικά μέσα ενημερώσεως δεν έχουν την ίδια επίδρασι στην Ιαπωνία. Η οικογένεια εξακολουθεί να παραμένη πολύ ισχυρή και επηρεάζει πολύ τη ζωή και τη διαγωγή των νέων. Στην Ιαπωνία, αν ένα μέλος κάποιας οικογενείας, ακόμη και ένα μικρό παιδί, διαπράξη ένα έγκλημα, η πράξις καταισχύνει όλα τα μέλη της οικογενείας. Αυτό είναι ένα ισχυρό ανασταλτικό κατά της κακής συμπεριφοράς.» Η οικογένεια είναι πολύ ισχυρή. Το γεγονός αυτό προσδίδει ανοσία κατά του ιού της βίας που παρουσιάζει η τηλεόρασις. Η οικογένεια δεν πρέπει να καταισχύνεται. Αυτό μας υπενθυμίζει τη Γραφική παροιμία: «Παιδίον δε απολελυμένον καταισχύνει την μητέραν αυτού.»—Παροιμ. 29:15.
Η οικογένεια στην Ιστορία
Το Δεύτερο Μέρος Της Ιστορίας του Πολιτισμού του Γουίλλ Ντουράντ, αναφέρει πώς, στην αρχαία Ελλάδα, η ηθική παρακμή κατέστρεψε την οικογένεια. Η πορνεία, η ομοφυλοφιλία, οι χοροί γυμνών γυναικών—όλα ήσαν παραδεκτά. Η Αθηναϊκή ζωή απεικονίζετο σε θεατρικές παραστάσεις ως ένας κύκλος από χυδαιότητα, διαφθορά και μοιχεία—κάτι που μας θυμίζει τις σημερινές τηλεοπτικές παραστάσεις. Καθώς οι γυναίκες χειραφετήθηκαν, επανεστάτησαν κατά της μητρότητος. Οι οικογένειες περιορίσθηκαν με τις αμβλώσεις, οι οποίες ήσαν αξιόποινες μόνο όταν εγίνοντο χωρίς τη συγκατάθεσι του συζύγου, ή καθ’ υποκίνησι εκείνου που αποπλάνησε τη γυναίκα. Ο Ντουράντ, αφού περιγράφει αυτές τις καταστάσεις συνεχίζει: «Προσπαθήσαμε να δείξωμε ότι η κυριώτερη αιτία της κατακτήσεως της Ελλάδος από τους Ρωμαίους ήταν η διάλυσις του Ελληνικού πολιτισμού εκ των έσω. Κανένα μεγάλο έθνος δεν υφίσταται ήττα, εκτός αν έχη αυτοκαταστραφή.»—Σελ. 567, 568, 659 (στην Αγγλική).
Στο Τρίτο μέρος της ιστορίας του, ο Ντουράντ λέγει για τη δύναμι της οικογενείας στη Ρωμαϊκή εποχή, για το πώς αυτό σκλήρυνε τον Ρωμαϊκό χαρακτήρα κι έκανε την αυτοκρατορία δυνατή και της έδωσε την ικανότητα να κατακτήση τον κόσμο. Αλλά με την πάροδο των αιώνων, η οικογενειακή ζωή εξασθένησε και η δύναμις της Αυτοκρατορίας ελαττώθηκε. Στη σελίδα 364 λέγει για την οικογενειακή διάβρωσι: «Αντισυλληπτικές μέθοδοι εφηρμόζοντο και με μηχανικούς και με χημικούς τρόπους. Αν αυτές οι μέθοδοι απετύγχαναν, υπήρχαν πολλοί τρόποι εκτρώσεως. Οι φιλόσοφοι και ο νόμος το κατεδίκαζαν αυτό, αλλά οι περισσότερες οικογένειες το εφήρμοζαν. ‘Οι άμοιρες γυναίκες,’ λέγει ο Ιουβενάλιος ‘υπομένουν τους κινδύνους’ της τεκνοποιήσεως, . . . αλλά πόσο συχνά μια έγκυος γυναίκα φιλοξενείται σ’ ένα επιχρυσωμένο κρεββάτι; Είναι μεγάλη η επιδεξιότης και πολύ δυνατά τα φάρμακα εκείνου που εκτελεί την άμβλωσι!’ Παρ’ όλα αυτά, αυτός λέγει στον σύζυγο, ‘να χαίρεσαι· δώσε της τη δόσι . . . διότι αν γεννήση, μπορεί να διαπιστώσης ότι είσαι ο πατέρας ενός Αιθίοπα.’»
Ωστόσο, στον φθίνοντα Ρωμαϊκό κόσμο, «η οικογενειακή ζωή των Ιουδαίων ήταν υποδειγματική και οι λίγες Χριστιανικές κοινότητες, με την ευσέβεια τους και τη σεμνότητα τους ενοχλούσαν τον ηδυπαθή ειδωλολατρικό κόσμο.» (Σελ. 366) Οι Ιουδαϊκές κοινότητες ακολουθούσαν τις Γραφικές αρχές σχετικά με την οικογενειακή ζωή, όπως επίσης και οι Χριστιανικές οικογένειες. Σήμερα εκείνη η ‘υποδειγματική οικογενειακή ζωή’ δεν είναι και τόσο έκδηλη. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης, σ’ ένα άρθρο σχετικά με την ‘Κρίσι της Ορθοδόξου Ιουδαϊκής οικογενείας,’ ανέφεραν:
«Οι Ορθόδοξες Ιουδαϊκές—Αμερικανικές οικογένειες, ακόμη και με τη σταθερή τους προσκόλλησι στην παράδοσι, αντιμετωπίζουν τώρα αύξησι στις εξώγαμες σεξουαλικές σχέσεις, στον αλκοολισμό, στη χρήσι ναρκωτικών, στην κατάρρευσι της επεκτεινόμενης οικογενείας, στην επαναστατικότητα των νέων και, ιδιαίτερα, στο διαζύγιο. Ο Ραββίνος Βουρτσμπούργκερ ανέφερε μια πρόσφατη έρευνα των θρησκευτικών δικαστηρίων διαζυγίου (Μπεθ Ντιν) κι έδειξε ότι οι τέσσερις στους δέκα Ιουδαϊκούς γάμους διελύοντο. Μολονότι η αναλογία ήταν κάπως χαμηλότερη μεταξύ των Ορθοδόξων οικογενειών, ο Ραββίνος Βουρτσμπούργκερ χαρακτήρισε την τάσι ως ‘τη φοβερώτερη απειλή για την Ιουδαϊκή επιβίωσι που αντιμετωπίζομε σήμερα.’ . . . οι παρεκτροπές κατά παράδοσιν ετύγχανον χειρισμού εντός ενός ασφαλούς οικογενειακού και κοινοτικού πλαισίου—με γενική συμφωνία όσον αφορά το ορθό και το εσφαλμένο. Τώρα που η μονόπλευρη εξουσία φαίνεται να εξασθενή πιο γρήγορα απ’ όσο ποτέ προηγουμένως, οι ηγέτες δεν γνωρίζουν με βεβαιότητα τι θα πάρη τη θέσι της.»
Τίποτε δεν θα πάρη τη θέσι της. Η Ελλάδα δεν βρήκε τίποτα για να την αντικαταστήση. Ούτε η Ρώμη. Αυτός ο παρών κόσμος υφίσταται σήμερα μια παρόμοια ηθική κατάρρευσι και διάβρωσι της οικογενειακής σταθερότητος. Η ιστορία είναι κατηγορηματική: «Όταν η οικογενειακή διάταξις φθίνη, η δύναμις των κοινοτήτων και των εθνών παρακμάζει. Η Παγκόσμιος Εγκυκλοπαιδεία του Βιβλίου (1978), κάτω από τη λέξι «Οικογένεια» (Τόμ. 7, σελ. 24, στην Αγγλική), συνοψίζει το θέμα ως εξής:
«Η οικογένεια είναι ο αρχαιότερος ανθρώπινος θεσμός. Κατά πολλούς τρόπους είναι ο πιο σπουδαίος. Αποτελεί την βασικότερη μονάδα της κοινωνίας. Ολόκληροι πολιτισμοί έχουν επιζήσει ή εξαφανισθή, ανάλογα με το αν η οικογενειακή ζωή ήταν ισχυρή ή ανίσχυρη. Η οικογένεια υπάρχει από τους αρχαιοτάτους χρόνους και, χωρίς αμφιβολία, θα υπάρχη όσο ζουν άνθρωποι επάνω στη γη.»
Βασικά, η κατάρρευσις της οικογενειακής ζωής στην κοινωνία μας σήμερα είναι η βασική αιτία της επιδημίας των νεαρών εγκληματιών.