Όλοι Χρειάζονται Ελπίδα

«Η ΕΛΠΙΔΑ αναβλύζει αιώνια μέσα στην ανθρώπινη καρδιά.» Έτσι είπε ο Άγγλος βάρδος, Αλέξανδρος Ποπ στο έργο του «Πραγματεία για τον Άνθρωπο.» Δύο χιλιάδες χρόνια νωρίτερα ο Έλληνας ποιητής Θεόκριτος το έθεσε ως εξής: «Υπάρχει ελπίδα όσο ζει κανείς.» Πολύ νωρίτερα ακόμη ο Ιουδαίος σοφός Σολομών έγραψε: «Διότι εις τον έχοντα κοινωνίαν μεταξύ πάντων των ζώντων, είναι ελπίς.»—Εκκλ. 9:4.

Ναι, άνθρωποι κάθε είδους σ’ όλες τις εποχές χρειάζονταν την ελπίδα. Σήμερα, υπάρχουν εκατομμύρια που λένε ότι η μοναδική ελπίδα είναι ένας καλύτερος κόσμος που θα δημιουργηθεί απ’ τον Κομμουνισμό. Πιστεύουν ότι οι επαναστατικές αλλαγές θα φέρουν καλύτερους καιρούς για τις μάζες. Αναφέρουν τα λόγια του Γάλλου Κομμουνιστή μάρτυρα Γκαμπριέλ Περί, ότι, χάρις στον Κομμουνισμό, οι μελλοντικές γενιές θα ζήσουν «ευτυχισμένο το αύριο.» Είναι αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι έχουν δει τα απογοητευτικά αποτελέσματα που έφεραν οι κυβερνήσεις που ακολουθούν τις Μαρξιστικές αρχές, κι έχουν απογοητευθεί. Εν πάσει περιπτώσει, ο Κομμουνισμός εξακολουθεί να αποτελεί την «ελπίδα» εκατομμυρίων ανθρώπων που επιδιώκουν ένα κόσμο με κοινωνική δικαιοσύνη.

Το Κοράνι προσφέρει σε μισό περίπου δισεκατομμύριο Μουσουλμάνους την ελπίδα αιώνιας μακαριότητας σ’ ένα παράδεισο που λέγεται «ο Κήπος,» όπου οι ευλογημένοι θα απολαμβάνουν πολυτέλειες με τα αναστημένα τους σώματα. Πολλοί Μουσουλμάνοι πιστεύουν ακόμη και μια χιλιετή βασιλεία ειρήνης στη γη πριν απ’ τη Μέρα της Κρίσεως. Αυτοί που θα απορριφθούν απ’ τον Αλλάχ θα ριφθούν «στον Καυτό Τόπο» για αιώνιο βασανισμό.

Η ελπίδα εκατοντάδων εκατομμυρίων Ινδουιστών και Βουδιστών είναι να φθάσουν σ’ ένα τέρμα, στη Νιρβάνα. Για τους Ινδουιστές, αυτό αντιπροσωπεύει κυριολεκτικά ένα «σβήσιμο», εξάλειψη της φλόγας της ζωής που απορροφιέται από τον Βράχμα ή την Παγκόσμια απρόσωπη ψυχή. Για τους Βουδιστές, Νιρβάνα είναι «η κατάστασις της τέλειας ευλογίας που επιτυγχάνεται με την εξάλειψη της ατομικής υπάρξεως και την απορρόφηση της ψυχής μέσα στο υπέρτατο πνεύμα.»

Έπειτα για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί, ελπίδα τους λένε ότι είναι μια απ’ τις τρεις «θεολογικές αρετές» μαζί με την πίστη και την αγάπη. Γι’ αυτές τις τρεις αρετές η Εγκυκλοπαίδεια Μακλίντοκ και Στρονγκ δηλώνει: «Η πίστη είναι η ρίζα, η αγάπη το κλαδί που βαστά τον καρπό, και η ελπίδα είναι η κορυφή του δένδρου της Χριστιανικής ζωής που φθάνει στον ουρανό.»

Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια, συμφωνώντας με την παραπάνω Προτεσταντική εργασία που λέγει ότι η ελπίδα των μελών των εκκλησιών του Χριστιανικού λεγόμενου κόσμου είναι να πάνε στον ουρανό, λέγει στο θέμα «Ελπίδα»: «[Σαν Ελπίδα] ορίζεται η θεία αρετή με την οποία αναμένουμε μ’ εμπιστοσύνη ότι, με τη βοήθεια του Θεού, θα φτάσουμε στην αιώνια ευδαιμονία . . . Όλ’ αυτά γίνονται αντιληπτά μόνο πάνω στη βάση, που παίρνουμε σα δεδομένη, ότι υπάρχει αυτό που λέγεται υπερφυσική τάξη, και ότι ο μόνος πραγματοποιήσιμος τελικός προορισμός του ανθρώπου στην παρούσα πρόνοια του Θεού βρίσκεται μέσα σ’ αυτή την τάξη. . . . η ελπίδα σαν κύριο αντικείμενο της έχει την ένωση με τον Θεό στους ουρανούς» (Τα πλάγια γράμματα δικά μας)

Συνεπώς για τους Καθολικούς και τους περισσότερους Προτεστάντες η μόνη ελπίδα είναι «η αιώνια ευδαιμονία . . . στους ουρανούς.» Αν αυτό χαθεί, δεν υπάρχει καμμιά απολύτως ελπίδα. Όπως λέγει Ένα Καθολικό Λεξικό: «Οι καταραμένοι στην κόλαση δεν μπορούν να ελπίζουν, γιατί δεν μπορούν να περιμένουν καμιά σωτηρία.» Η επιγραφή, που φαντάστηκε ο Δάντης ότι υπάρχει πάνω απ’ τις πύλες της κολάσεως, λέει: «Εγκαταλείψτε κάθε ελπίδα σεις που μπαίνετε εδώ.»

Αλλά είναι στ’ αλήθεια η μόνη εκλογή για όλους όσους πιστεύουν στον Θεό και στον Χριστό, η «αιώνια ευδαιμονία» στον παράδεισο ή μια χωρίς ελπίδα κατάσταση αιώνιας τιμωρίας στην «κόλαση;» Εφόσον οι ρίζες της Χριστιανοσύνης βρίσκονται βαθιά μέσα στη Βίβλο, πώς καθορίζουν οι Γραφές τη Χριστιανική ελπίδα και την οποιαδήποτε τιμωρία;

Επί πλέον, δεδομένου ότι τα εκατομμύρια θαυμαστών του Κομμουνισμού προφανώς δεν συγκινούνται απ’ την «ουράνια μακαριότητα» που τονίζεται σαν η μοναδική ελπίδα απ’ τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου, μήπως η Βίβλος προσφέρει σ’ αυτούς τους ανθρώπους—όχι για το μικρό διάστημα της ζωής αλλά για την αιωνιότητα—την ίδια ακριβώς ελπίδα που εκείνοι νομίζουν ότι βρήκαν στον Κομμουνισμό, δηλαδή ένα κόσμο «κοινωνικής και οικονομικής ισότητας για όλους» σε μια «αταξική κοινωνία»;

Και μήπως η Βίβλος έχει και για τα εκατομμύρια των Μουσουλμάνων μια ελπίδα που μοιάζει με τον παραδεισένιο «Κήπο» που τους προσφέρει το Κοράνι, αλλά χωρίς τον κίνδυνο να καταλήξουν στον «Καυτό Τόπο»;

Και τι θα πούμε για τα εκατοντάδες εκατομμύρια πιστών ορισμένων Ανατολικών Θρησκειών που έχουν διδαχθεί ότι κάθε υλική ύπαρξη ισοδυναμεί με βάσανα και για τους οποίους ως εκ τούτου, η ζωή στη γη είναι κάτι κακό; Θα ήθελαν αυτοί οι άνθρωποι να εγκαταλείψουν την ιδέα της υπάρξεως στη Νιρβάνα, αν μπορούσαν να πεισθούν ότι η ζωή στη γη ποτέ δεν προοριζόταν να είναι όλο βάσανα σαν αυτά που έχουν γνωρίσει; Δεν θα μπορούσε η Βίβλος ν’ αλλάξει την άποψή τους για τη ζωή και να τους δώσει μια ελπίδα που ανταποκρίνεται περισσότερο στις φυσικές επιθυμίες των νοημόνων ανθρώπων;

Μ’ αυτά τα ερωτήματα κατά νου ας εξετάσουμε τη Βίβλο και τη Θρησκευτική ιστορία για να δούμε αν η μόνη ελπίδα που προσφέρεται στο ανθρώπινο γένος είναι «να πάνε στον ουρανό.» Και δεδομένου ότι σύμφωνα με τη Βίβλο δόθηκε στο ανθρώπινο γένος μια ελπίδα ακόμη και πριν από τη θεμελίωση της Χριστιανοσύνης, ας ανατρέξουμε πρώτα πρώτα στους αρχαίους Ιουδαίους να δούμε ποια ελπίδα είχαν.