και όμως θέλει εξουσιάσει επί παντός του μόχθου μου τον οποίον εμόχθησα, και εις τον οποίον έδειξα την σοφίαν μου υπό τον ήλιον· ματαιότης και τούτο. Όθεν εγώ στραφείς απήλπισα την καρδίαν μου, περί παντός του μόχθου τον οποίον εμόχθησα υπό τον ήλιον. Διότι είναι άνθρωπος, του οποίου ο μόχθος εστάθη εν σοφία, και γνώσει, και εν ορθότητι· και όμως αφίνει αυτόν εις άλλον δια μερίδα αυτού, όστις δεν εκοπίασεν εις αυτόν· και τούτο ματαιότης, και κακόν μέγα.»—Εκκλησ. 2:17-21, ΜΝΚ.

24. Πώς θεωρούν τη ζωή οι Ινδουισταί, και αν η ζωή διαλαμβάνη μόνο τέτοιες συμφορές σαν εκείνες που περιέγραψε ο Σολομών, ποια στάσι θα είχαμε αιτία να κρατούμε απέναντι της ζωής;

²⁴ Οι Ινδουισταί ομολογούν ότι μισούν τη ζωή επειδή θρησκευτικώς νομίζουν ότι η ζωή ανάμεσα σ’ ένα υλικό, φυσικό κόσμο δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά συνεχή ταλαιπωρία. Ζητούν, λοιπόν, να εξαλειφθούν από το να υπάρχουν με το ν’ απορροφηθούν σε μια αιώνια εκμηδένισι, μια νιρβάνα, στον καιρό ακριβώς που νομίζουν ότι είναι στην πιο καλή τους κατάστασι και έχουν την πιο μεγάλη αξία. Αν η ζωή σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο δεν διαλαμβάνη τίποτε άλλο παρά τέτοιες συμφορές σαν αυτές που περιέγραψε ο Σολομών, τότε είχε αιτία να μισή μια τέτοια κοσμική, υλιστική ζωή. Δεν θα υπήρχε σκοπός στο να ζη κανείς. Τίποτε με αιώνια αξία δεν θα εξυπηρετείτο με το να ζη κανείς. Η ύπαρξις ενός ατόμου επάνω στη γη, με μια επανάληψι μικροτέρων συμφορών του ενός ή του άλλου είδους, θα ετελείωνε στη μεγάλη συμφορά του να πεθάνη όπως όλοι οι άλλοι και όπως τα κτήνη, ο δε τάφος να γίνη το κοινό μέρος στο οποίο πηγαίνει το σώμα. Και τι επιφυλάσσει για τους νεκρούς ο τάφος, ο κοινός τάφος ή Σιεόλ; Ακούστε:

25. Ποια λέγει ο Σολομών ότι είναι η διαφορά μεταξύ των ζώντων και των νεκρών, και τι επιφυλάσσει ο Σιεόλ για τους νεκρούς;

²⁵ «Κύων ζων είναι καλήτερος παρά λέοντα νεκρόν. Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν· επειδή το μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη. Έτι και η αγάπη αυτών, και το μίσος αυτών, και ο φθόνος αυτών, ήδη εχάθη· και δεν θέλουσιν έχει πλέον εις τον αιώνα μερίδα εις πάντα όσα γίνονται υπό τον ήλιον. Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου· διότι δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία, εν τω άδη όπου υπάγεις.»—Εκκλησ. 9:4-6, 10.

Αξιόλογα Έργα των Συναθροισμένων

 1. Γιατί δεν είναι ανάγκη τα έργα μας να τελειώσουν σε συμφορά, όπως περιεγράφη στο προηγούμενο άρθρο, και ποιο μέσον έχει παρασχεθή για να γίνη η ζωή μας αιωνίως χρήσιμη;

ΑΛΛΑ μήπως τα έργα μας στη διάρκεια αυτού του παρόντος πονηρού κόσμου της αμαρτίας και του θανάτου είναι ανάγκη να τελειώσουν σε συμφορά, όπως περιεγράφη πιο πάνω, έτσι ώστε να πρέπει κατάλληλα να αισθανώμεθα αηδία για την ευκαιρία να ζούμε; Μήπως η ζωή μας πρέπει να είναι απλώς εις μάτην και να είναι ένα απλό κυνήγημα πίσω από κάτι εξίσου ασύλληπτο όσο και ο άνεμος; Όχι, όχι αν αποστραφούμε το να υπηρετούμε αυτόν τον κόσμο και έπειτα εργασθούμε για τον νέο κόσμο του Θεού. Το να εργασθούμε για τον νέο του κόσμο σημαίνει να υπηρετήσωμε τον Ιεχωβά Θεό· και το να εργαζώμεθα γι’ αυτόν δεν είναι ποτέ μάταιο. Είναι αξιόλογο, άσχετα με το πόσον διωγμό και εναντίωσι αντιμετωπίζομε εξαιτίας αυτού του θεοσεβούς έργου. Δεν μπορούμε να φθάσωμε πουθενά χωρίς τον Θεό. Οι άνθρωποι είναι ατελείς, είναι καταφανώς, αμαρτωλοί, είναι υπό καταδίκην από ένα ουράνιο δικαστήριο και για τούτο πεθαίνουν. Ας προσπαθήσουν για οτιδήποτε θέλουν, ας εργασθούν όσο σκληρά θέλουν χωρίς τον Θεό, οι συνθήκες αυτές θα τους εμποδίζουν πάντοτε, θα τους καταδικάζουν πάντοτε σε συμφορά. Μόνοι τους δεν μπορούν να διαφύγουν αυτό το αδιέξοδον. Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός έχει προμηθεύσει το μέσον, με το οποίον η ζωή μας μπορεί να γίνη σημαντική, μπορεί να έχη έναν εξευγενιστικό σκοπό και μπορεί να έχη αιώνια χρησιμότητα. Το μέσον αυτό είναι η βασιλεία του Εκκλησιαστού του, Ιησού Χριστού.