Ο Εκκλησιαστής για Έργα Μάταια και Αξιόλογα — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Ο Εκκλησιαστής για Έργα Μάταια και Αξιόλογα

«Φοβού τον [αληθινόν] Θεόν, και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν [η όλη υποχρέωσις] του ανθρώπου.—Εκκλησ. 12:13.

1. Από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ποια δύο είδη συνάξεως επροχώρησαν, και από ποιους για κάθε είδος;

ΑΠΟ το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στο έτος 1918, οι πολιτικοί άρχοντες και οι στρατοί όλων των εθνών λαμβάνουν πείραν μιας συνάξεως, μιας συναθροίσεως, στον «τόπον τον καλούμενον Εβραϊστί Αρμαγεδδών». (Αποκάλ. 16:14, 16· Ιεζ. 38:7, 13) Προχωρεί επίσης μια μεγάλη σύναξις, μια παγκόσμια συνάθροισις, ανδρών και γυναικών που αγαπούν την ειρήνη, σ’ έναν τόπο πραγματικής ασφαλείας. Ήδη αυτοί αποτελούν ένα εκκλησίασμα που εκτείνεται ολόγυρα στη γη, και ακόμη συνάγονται καθημερινά πολλοί άλλοι μ’ αυτούς. Σ’ αυτή την ταραχώδη περίοδο από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, είδαν ολοένα περισσότερες αποδείξεις ότι ο κόσμος αυτός, ή σύστημα πραγμάτων, δεν έχει μέλλον, αλλά θα τελειώση με την παγκόσμια σύρραξι του Αρμαγεδδώνος. Εκτιμούν πόσο μάταια και χωρίς αξία είναι τα έργα των ανθρώπων που υποστηρίζουν αυτόν τον παλαιό κόσμο. Δεν θέλουν πια να δαπανούν κακώς τη ζωή τους στο να κυνηγούν απλώς τον άνεμο. Θέλουν να δαπανούν στο εξής τη ζωή τους σε αξιόλογα έργα που δίνουν χαρά και ικανοποίησι τώρα και που επιτελούν ένα καλό που δεν θα εξαλειφθή από τον Αρμαγεδδώνα, αλλά θα συνεχισθή στον λαμπρό νέο κόσμο. Όλοι όσοι κάνουν αξιόλογα έργα συναθροίζονται μαζί κάτω από μια εξουσία διαφορετική από εκείνη που ενεργεί επάνω σ’ αυτόν τον κόσμο. Οι άρχοντες και οι στρατοί των συνάγονται στον Αρμαγεδδώνα με την επιρροή δαιμόνων κάτω από τον έλεγχο του Σατανά ή Διαβόλου. Οι άνδρες και οι γυναίκες που κάνουν έργα άξια του δικαίου, ειρηνικού νέου κόσμου συνάγονται από ένα σοφόν, Θεοσεβή εκκλησιαστή, ο οποίος τους διδάσκει και τους οδηγεί σε αξιόλογα έργα.

2. Πώς ο εκκλησιαστής προσδιορίζει την ταυτότητά του, και γιατί δεν υπάρχει αντίρρησις στο ότι χρησιμοποιεί θηλυκό τίτλο για τον εαυτό του;

² Ποιος είναι ο εκκλησιαστής; Είναι δυνατόν να γνωρίζωμε ποιος είναι. Προεσκιάσθη πριν από πολύν καιρό από τον σοφώτατον άρχοντα των αρχαίων χρόνων, τον Βασιλέα Σολομώντα, ο οποίος εβασίλευσε επί σαράντα χρόνια στην πόλι της Ιερουσαλήμ. Χίλια χρόνια πριν από τη Χριστιανική εποχή ο Βασιλεύς Σολομών έγραψε ένα βιβλίο που περιείχε κάτι περισσότερο από ανθρώπινη σοφία, το κοινώς ονομαζόμενο βιβλίο του Εκκλησιαστού, και στην αρχή ακριβώς αυτού του βιβλίου μιλεί για τον εαυτό του υπό την ιδιότητα αυτή του εκκλησιαστού, ή συναθροιστού, λέγοντας: «Λόγοι του Εκκλησιαστού, υιού του Δαβίδ, βασιλέως εν Ιερουσαλήμ. Ματαιότης ματαιοτήτων, είπεν ο Εκκλησιαστής· ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης. Εγώ ο Εκκλησιαστής εστάθην βασιλεύς επί τον Ισραήλ εν Ιερουσαλήμ.» (Εκκλησ. 1:1, 2, 12) Το γεγονός είναι ότι, στη γλώσσα στην οποίαν έγραψε ο Βασιλεύς Σολομών, το βιβλίο ονομάζεται Κο-έλ-εθ, που σημαίνει «Εκκλησιαστής». Είναι αλήθεια ότι στην Εβραϊκή γλώσσα η λέξις Κο-έλ-εθ είναι θηλυκού γένους, αλλά το ίδιο συμβαίνει και με την Εβραϊκή λέξι για τη «σοφία»· και όμως ο Βασιλεύς Σολομών, λόγω της Θεόδοτης σοφίας του εχρησιμοποιήθη ως σύμβολο της σοφίας, ωσάν να ήταν η σοφία προσωποποιημένη. Επίσης, Εκείνος τον οποίον προεσκίαζε ο Βασιλεύς Σολομών στις ημέρες της σοφίας του, είναι εξόχως η ενσωμάτωσις της ουρανίας σοφίας.—Παροιμ. 8:12, 22-31.

3. Πώς ο Βασιλεύς Σολομών ήταν ένας εκκλησιαστής, και σε τι έκανε σύναξι ή συνάθροισι;

³ Αλλά πώς ήταν ο Βασιλεύς Σολομών ένας εκκλησιαστής, και σε τι έκανε τη σύναξι ή συνάθροισι; Συνήθροιζε λαόν, τον λαό του, τους υπηκόους του, και άλλα άτομα φιλικής διαθέσεως και καλής θελήσεως. Συνήθροιζε όλους αυτούς στη λατρεία του Θεού της ειρήνης και της ευτυχίας, του Ιεχωβά. Επί επτάμισυ χρόνια ο Σολομών ενησχολήθη στην οικοδόμησι ενός μεγαλοπρεπούς ναού στο όνομα του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, τον οποίον ετελείωσε στο ενδέκατο έτος της βασιλείας του. Για την εγκαινίασι του ναού αυτού της λατρείας ο Βασιλεύς Σολομών συνεκάλεσε ή συνήθροισε όλους τους ανθρώπους που ενδιεφέροντο ειδικά. Η εξιστόρησις τούτου λέγει: «Τότε συνήθροισεν ο βασιλεύς Σολομών προς εαυτόν εν Ιερουσαλήμ τους πρεσβυτέρους του Ισραήλ, και πάντας τους αρχηγούς των φυλών, τους οικογενάρχας των υιών Ισραήλ, δια να αναβιβάσωσι την κιβωτόν της διαθήκης του Ιεχωβά εκ της πόλεως Δαβίδ, ήτις είναι η Σιών. Και εισήγαγον οι ιερείς την κιβωτόν της διαθήκης του Ιεχωβά εις τον τόπον αυτής, εις το χρηματιστήριον του οίκου, εις τα άγια των αγίων, υποκάτω των πτερύγων των χερουβείμ.» (1 Βασ. 8:1, 6· 2 Χρον. 5:2, 7, ΜΝΚ) Έτσι η από τον Σολομώντα συνάθροισις των υπηκόων του στον πρόσφατα συμπληρωμένον ναόν του Ιεχωβά, έδωσε αρχή στη λατρεία τους προς τον Θεό στο μέρος όπου αυτός είχε θέσει το όνομά του.

4. Γράφοντας το βιβλίο του, γιατί ωνόμασε τον εαυτό του Κο-έλ-εθ, και σε τι βοηθούμεθα σήμερα με τη μελέτη του βιβλίου του;

⁴ Ως ο εκκλησιαστής του λαού του ο Σολομών ενήργησε για το ύψιστο καλό τους, για να τους οδηγήση στη λατρεία του Θεού με τον οποίον είχαν κάμει μια εθνική διαθήκη ή ιεροπρεπή συμφωνία να τον αγαπούν, να τον λατρεύουν και να τον υπηρετούν. Αργότερα, όταν έγραψε το βιβλίο του Εκκλησιαστού, μίλησε για τον εαυτό του ως Κο-έλ-εθ ή «εκκλησιαστήν». Εδώ ωνόμαζε έτσι τον εαυτό του, όχι απλώς επειδή είχε αρχικά συναθροίσει τον λαό του και τους καλής θελήσεως συντρόφους του στην εγκαινίασι του νέου ναού, αλλά επειδή ζητούσε, με το πρόσφατα γραμμένο βιβλίο του, να συναθροίση τον λαό του μακριά από τα μάταια, άκαρπα έργα του κόσμου τούτου, στα έργα που ήσαν άξια του Θεού, στον οποίον ως έθνος ήσαν αφιερωμένοι. Ο σκοπός του βιβλίου του που ωνομάζετο Κο-έλ-εθ ήταν το να φυλάξη τον λαό του Θεού από το να παρασυρθή και απομακρυνθή από τον Θεό, ή να τον ανακτήση από οποιαδήποτε περιπλάνησι στις υλιστικές επιδιώξεις του κόσμου τούτου. Το γεγονός αυτό εξαίρεται στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, όπου ο εκκλησιαστής λέγει: «Ματαιότης ματαιοτήτων, είπεν ο Εκκλησιαστής· τα πάντα ματαιότης. Και όσον περισσότερον ο Εκκλησιαστής εστάθη σοφός, τόσον περισσότερον εδίδαξε την γνώσιν εις τον λαόν· μάλιστα επρόσεξε και ηρεύνησε, και έβαλεν εις τάξιν πολλάς παροιμίας. Ο Εκκλησιαστής εζήτησε να εύρη λόγους ευαρέστους· και το γεγραμμένον ήτο ευθύτης, και λόγοι αληθείας.» (Εκκλησ. 12:8-10) Με τη μελέτη του βιβλίου του Κο-έλ-εθ και των παροιμιών του που εγράφησαν με τέτοιους λόγους ευαρέστους και με τέτοιες ορθές εκφράσεις αληθείας, κι εμείς οι ίδιοι σήμερα βοηθούμεθα για να πλησιάσωμε περισσότερο τον Ιεχωβά Θεό και να λάβωμε βαθύτερη εκτίμησι της ομοίας με θησαυρό υπηρεσίας του.

5. Εκτός του ότι έχομε το βιβλίο του Κο-έλ-εθ, τι άλλο πιο σπουδαίο έχομε, και γιατί είναι πολύ σπουδαίο να προσέξωμε τώρα;

⁵ Εν τούτοις, σήμερα όχι μόνο έχομε το βιβλίο του Κο-έλ-εθ, που οι Έλληνες μεταφρασταί ωνόμασαν Εκκλησιαστής, αλλά έχομε και έναν Εκκλησιαστή μεγαλύτερον από τον Βασιλέα Σολομώντα. Αυτός είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο οποίος προεσκιάσθη από τον Βασιλέα Σολομώντα. Ήταν πολύ σπουδαίο το ν’ ακούσουν οι άνθρωποι τον Ιησού Χριστό όταν ήταν στη γη, διότι, όπως αυτός είπε, «η βασίλισσα του Νότου θέλει σηκωθή εν τη κρίσει μετά της γενεάς ταύτης, και θέλει κατακρίνει αυτήν· διότι ήλθεν εκ των περάτων της γης δια να ακούση την σοφίαν του Σολομώντος· και ιδού, πλειότερον του Σολομώντος είναι εδώ.» (Ματθ. 12:42) Σήμερα, είναι ακόμη πιο σπουδαίο ν’ ακούσωμε τον Ιησού Χριστό τώρα που είναι στον ουρανό και βασιλεύει στα δεξιά του ουρανίου Πατρός του, Ιεχωβά Θεού. Είμεθα η γενεά του ανθρωπίνου γένους που ζη στον «έσχατον καιρόν» του παλαιού αυτού κόσμου. Για μας οι ορατές αποδείξεις της βασιλείας του που άρχισε, αυξάνουν ολοένα περισσότερο κάθε μέρα από το 1914. Βρισκόμαστε στον καιρό της κρίσεως όχι μόνο της εκκλησίας των αγίων, της οποίας Κεφαλή είναι ο Ιησούς Χριστός, αλλά και των εθνών του κόσμου τούτου, που συνάγονται στο πεδίον της μάχης του Αρμαγεδδώνος.

6. Πώς μπορούμε να γνωρίζωμε αν η βασίλισσα της Σεβά είναι καλύτερη από μας σήμερα, και ποιους ειδικώς προεικόνιζε αυτή;

⁶ Το πιστό παράδειγμα της βασιλίσσης της Σεβά από τον νότο, θα μας καταδικάση σήμερα αν δεν εκτιμούμε τον Μεγαλύτερον Σολομώντα που είναι στον ουρανό και δεν ερχώμεθα σ’ αυτόν για να μάθωμε για τη σοφία του και για τα θεοσεβή έργα του. Εκείνη, που δεν ήταν Ιουδαία, ήταν καλύτερη από πλείστους Ιουδαίους της εποχής του Ιησού, διότι εκτιμούσε τον Σολομώντα. Είναι μήπως καλύτερη από μας σήμερα; Είναι, αν εμείς δεν εκτιμούμε Εκείνον που είναι τώρα εδώ και είναι πολύ μεγαλύτερος από τον Βασιλέα Σολομώντα. Ο Εκκλησιαστής, Ιησούς Χριστός, συναθροίζει σήμερα ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων καλής θελήσεως, που προεικονίσθη από τη βασίλισσα της Σεβά, για να είναι ο βασιλικός Ποιμήν αυτών των «άλλων προβάτων». Αυτό το κάνει αφότου συνήθροισε τους υπολοίπους του «μικρού ποιμνίου» επάνω στη γη, της εκκλησίας των 144.000 προβάτων, των οποίων αυτός ο ίδιος είναι η ουράνια Κεφαλή. Όλους αυτούς τους «προβατοειδείς» ακολούθους του στην ημέρα αυτή τους έχει συναθροίσει προς το μέρος της βασιλείας του Θεού και στον πνευματικό ναό της λατρείας του Θεού. Σχετικά με τούτο είναι γραμμένο: «Δια να συνάξη εις εν τα τέκνα του Θεού τα διεσκορπισμένα.»—Ιωάν. 11:52· Αποκάλ. 7:1-17· Ιωάν. 10:16.

«ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ»

7. Κράζοντας, «Τα πάντα ματαιότης», τι περιελάμβανε και τι δεν περιελάμβανε ο Σολομών;

⁷ Στην εκκλησία υπό τον Βασιλέα Ιησούν Χριστόν ο απόστολος Παύλος γράφει: «Αδελφοί μου αγαπητοί, γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω.» (1 Κορ. 15:58) Αλλά στην αρχή ακριβώς του βιβλίου του Εκκλησιαστού, ο Βασιλεύς Σολομών κράζει: «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης.» (Εκκλησ. 1:2) Τώρα αν ο Βασιλεύς Σολομών είναι προφητικός τύπος του Βασιλέως Ιησού Χριστού, γιατί το κάνει αυτό; Ο Βασιλεύς Σολομών δεν ανεφέρετο εδώ στο έργο της υπηρεσίας του Ιεχωβά και του κεχρισμένου Βασιλέως του. Δεν το περιελάμβανε αυτό στη γενική του έκφρασι «τα πάντα». Με την έκφρασι «τα πάντα» εννοούσε κάθε τι που αυτός επισκοπεί, κάθε τι που άμεσα τονίζει στο βιβλίο του χρησιμοποιώντας το ένα παράδειγμα μετά το άλλο. Αυτά τα πράγματα έχουν σχέσι με αυτόν τον κόσμο, όχι με τη βασιλεία του Θεού, τη βασιλεία των ουρανών, η οποία θα κυβερνά για πάντα στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού. Ο Σολομών, ως κεχρισμένος βασιλεύς του Θεού που εκάθητο τότε στον «θρόνον του Ιεχωβά» και που είχε ειδικώς ζητήσει σοφία από τον Θεό για να κρίνη τον λαόν του Ιεχωβά, ήταν σε μια πολύ ευνοϊκή θέσι για να μελετά τη συμπεριφορά και τις πράξεις των ανθρώπων, ακόμη και να τα δοκιμάζη αυτά ο ίδιος. Αυτός ο ίδιος μας λέγει:

8. Τι μας λέγει για την εντρύφησί του σε διάφορα πράγματα και για το συμπέρασμα στο οποίον έφθασε;

⁸ «Εγώ ο Εκκλησιαστής εστάθην βασιλεύς επί τον Ισραήλ εν Ιερουσαλήμ· και έδωκα την καρδίαν μου εις το να εκζητήσω και να ερευνήσω δια της σοφίας περί πάντων των γινομένων υπό τον ουρανόν—την εις συμφοράν οδηγούσαν απασχόλησιν, την οποίαν ο Θεός έδωκεν εις τους υιούς των ανθρώπων, δια να μοχθώσιν εν αυτή. Είδον πάντα τα έργα τα γινόμενα υπό τον ήλιον, και ιδού, τα πάντα ματαιότης, και αγών οπίσω του ανέμου. Και παν ό,τι εζήτησαν οι οφθαλμοί μου, δεν ηρνήθην εις αυτούς· δεν εμπόδισα την καρδίαν μου από πάσης ευφροσύνης, διότι η καρδία μου ευφραίνετο εις πάντας τους μόχθους μου· και τούτο ήτο η μερίς μου εκ παντός του μόχθου μου. Και παρετήρησα εγώ εν πάσι τοις έργοις μου τα οποία έκαμον αι χείρές μου, και εν παντί τω μόχθω τον οποίον εμόχθησα, και ιδού, τα πάντα ματαιότης, και αγών οπίσω του ανέμου, και ουδέν όφελος υπό τον ήλιον. Εις τον άνθρωπον δεν είναι αγαθόν καλύτερον από το να τρώγη, και να πίνη, και να κάμνη την ψυχήν αυτού να απολαμβάνη καλόν εκ του μόχθου αυτού. Και τούτο είδον εγώ, ότι είναι από της χειρός του [αληθινού] Θεού [Ιεχωβά, Συριακή Μετάφρασις· Ταργκούμ]. Διότι τις τρώγει και τις πίνει καλύτερον εμού;»—Εκκλησ. 1:12-14· 2:10, 11, 24, 25, ΜΝΚ.

9. Γιατί ο Σολομών, όταν μιλούσε έτσι, δεν είχε στο νου τον ναό και την εγκάρδια λατρεία του Θεού;

⁹ Ο Βασιλεύς Σολομών, όταν έλεγε ότι η προσωπική δοκιμή που έκαμε διαφόρων πραγμάτων έδειχνε ότι «τα πάντα [ήσαν] ματαιότης, και αγών οπίσω του ανέμου», δεν περιελάμβανε σ’ αυτά την από μέρους του οικοδόμησι του ναού του Ιεχωβά στο Όρος Μοριά στην Ιερουσαλήμ. Αυτό ήταν το πιο μεγάλο έργο που είχε ποτέ κάμει. Δεν το μνημονεύει όταν μιλή για τα πιο εκτεταμένα έργα στα οποία είχε ενασχοληθή, για τα σπίτια που είχε οικοδομήσει, για τους αμπελώνας που είχε φυτεύσει, για τους κήπους και τα άλση που είχε κάμει, για τις δεξαμενές που είχε κατασκευάσει για αρδευτικούς σκοπούς, για τους πολυπληθείς δούλους και δούλες που είχε αποκτήσει, διότι όλα αυτά ήσαν, όπως λέγει, «δι’ εμαυτόν», και όχι για τον Ιεχωβά Θεό και τη λατρεία του. Αυτά ήσαν πράγματα, στα οποία ο Βασιλεύς Σολομών είδε και άλλους ανθρώπους να ενασχολούνται και να προσπαθούν να τα απολαύσουν, αλλά κανένας άλλος άνθρωπος του καιρού του δεν οικοδόμησε ένα ναό στο όνομα του Ιεχωβά Θεού όπως είχε οικοδομήσει ο Βασιλεύς Σολομών. Οικοδομώντας αυτόν τον ναό δεν αντέγραφε ούτε εδοκίμαζε κάτι που έκαναν και άλλοι άνθρωποι. Αυτό, το πιο μεγάλο οικοδομικό του έργο, δεν ήταν «ματαιότης ματαιοτήτων», διότι η οικοδόμησις του ναού από τον Σολομώντα είχε προλεχθή από τον Θεό και εξετελέσθη με τη βοήθεια και καθοδηγία του Θεού. Εξυπηρέτησε, επίσης, τον σκοπό του Ιεχωβά όσον καιρό αυτός ηυδόκησε να χρησιμοποιή τον υλικόν αυτόν ναόν ως τύπον του μεγαλυτέρου του πνευματικού ναού. (2 Σαμ. 7:12, 13· 1 Βασ. 8:15-21) Επομένως, ο Σολομών, χαρακτηρίζοντας τα πάντα ως ματαιότητα και κυνήγι πίσω από τον άνεμο, δεν είχε στο νου του τον ναό και την εγκάρδια λατρεία του Θεού· ούτε εμείς πρέπει να τα έχωμε.

10. Στον Εκκλησιαστή, τι λέγει ο Σολομών ότι είναι δώρο του Θεού σ’ εμάς;

¹⁰ Ο Ιεχωβά Θεός ο Δημιουργός επιθυμεί να είναι ευτυχή τα ανθρώπινα πλάσματά του και ν’ απολαμβάνουν ζωή επάνω στη γη. Αυτό είναι δώρο του σ’ εμάς, αν θα το δεχθούμε. Παρατηρήστε πώς ο Βασιλεύς Σολομών εφιστά την προσοχή μας σ’ αυτό το δώρο του Θεού. «Εγνώρισα ότι δεν είναι άλλο καλόν δι’ αυτούς, ειμή να ευφραίνηταί τις, και να κάμνη καλόν, εν τη ζωή αυτού. Και έτι το να τρώγη πας άνθρωπος, και να πίνη, και να απολαμβάνη καλόν εκ παντός του μόχθου αυτού, είναι χάρισμα Θεού.» Επίσης: «Ιδού τι είδον εγώ αγαθόν· είναι καλόν να τρώγη τις και να πίνη, και να απολαμβάνη τα αγαθά όλου του κόπου αυτού, τον οποίον κοπιάζει υπό τον ήλιον, κατά τον αριθμόν των ημερών της ζωής αυτού, όσας έδωκεν ο [αληθινός] Θεός εις αυτόν· διότι τούτο είναι η μερίς αυτού. Και εις όντινα άνθρωπον ο [αληθινός] Θεός δόσας πλούτη και υπάρχοντα, έδωκεν εις αυτόν και εξουσίαν να τρώγη απ’ αυτών, και να λαμβάνη το μερίδιον αυτού, και να ευφραίνεται εις τον κόπον αυτού, τούτο είναι δώρον Θεού· διότι δεν θέλει ενθυμείσθαι πολύ τας ημέρας της ζωής αυτού· επειδή ο [αληθινός] Θεός αποκρίνεται εις την καρδίαν αυτού δι’ ευφροσύνης.» Πάλιν: «Δια τούτο εγώ επήνεσα την ευφροσύνην· διότι ο άνθρωπος δεν έχει καλήτερον υπό τον ήλιον, ειμή να τρώγη, και να πίνη, και να ευφραίνηται· και τούτο θέλει μείνει εις αυτόν από του κόπου αυτού εν ταις ημέραις της ζωής αυτού, τας οποίας ο [αληθινός] Θεός έδωκεν εις αυτόν υπό τον ήλιον.»—Εκκλησ. 3:12, 13· 5:18-20· 8:15.

11. Πώς μπορούμε ν’ απολαμβάνωμε αυτό το «δώρον Θεού» τώρα, και μήπως αυτό αντιφάσκει στο γεγονός ότι ο Θεός έδωκε μια «εις συμφοράν οδηγούσαν απασχόλησιν» στους ανθρώπους;

¹¹ Μπορούμε ν’ απολαμβάνωμε αυτό το «δώρον Θεού» τώρα ως πιστοί και ευπειθείς υπήκοοι του ανάσσοντος Βασιλέως Ιησού Χριστού, του Εκκλησιαστού, ενεργώντας σύμφωνα με την ουράνια σοφία που αυτός μεταδίδει στους ταπεινούς και ευδιδάκτους. Γιατί, λοιπόν, ο Σολομών λέγει ότι εζήτησε να ερευνήση και ν’ αποκτήση σοφίαν εν σχέσει με την «εις συμφοράν οδηγούσαν απασχόλησιν, την οποίαν ο Θεός έδωκεν εις τους υιούς των ανθρώπων, δια να μοχθώσιν εν αυτή»; Δεν υπάρχει αντίφασις εδώ; Όχι! Πώς, λοιπόν, ο Θεός έδωκε μια «εις συμφοράν οδηγούσαν απασχόλησιν,» και σε ποιους;

12. Τι, όπως λέγει ο Σολομών, έθεσε τη βάσι για την «εις συμφοράν οδηγούσαν απασχόλησιν», και πώς ο Θεός την έδωσε στους ανθρώπους;

¹² Ο Σολομών ο ίδιος το εξηγεί αυτό, λέγοντας: «Ιδού, τούτο μόνον εύρηκα· ότι ο [αληθινός] Θεός έκαμε τον άνθρωπον ευθύν, αλλ’ αυτοί επεζήτησαν σχέδια πολλά.» (Εκκλησ. 7:29, ΜΝΚ) Πριν από 6.000 περίπου χρόνια, στον κήπο της Εδέμ, ο Ιεχωβά Θεός έκαμε τον άνθρωπον Αδάμ ευθύν, τέλειον, κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του τελείου Θεού. Έδωσε, επίσης, στον Αδάμ μια σύζυγο. Κάτω από τον πειρασμό του αρχαίου Όφεως, του Σατανά ή Διαβόλου, αυτοί επεζήτησαν άλλα σχέδια για να κάμουν τους εαυτούς των ‘σοφούς ως ο Θεός’ χωρίς να πεθάνουν. Ακόμη και όταν ο Ιεχωβά Θεός κατέστρεψε τον παλαιό κόσμο με τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε, διεφύλαξε ζωντανή μια ευθεία οικογένεια, τον Νώε και τη σύζυγό του και τους τρεις νυμφευμένους γυιους των, για να έχη το ανθρώπινο γένος ένα νέο ξεκίνημα με ευθύτητα και θεοσέβεια. Αλλά με την πάροδο του χρόνου το ανθρώπινο γένος επεζήτησε πάλι πολλά σχέδια σε αντίθεσι προς το θέλημα και τις εντολές του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο, απλώς με την εκτέλεσι της κρίσεώς του εναντίον του αμαρτωλού, αποπλανημένου ανθρωπίνου γένους, ο Θεός επέφερε εκείνο που απεδείχθη πραγματική συμφορά στην ιδιοτελή ζωή τους. Επληροφόρησε τον Αδάμ ότι η ποινή της αμαρτίας θα ήταν θάνατος· και όταν ο Αδάμ αμάρτησε, η καταδίκη σε θάνατο επήλθε επίσης στους αγέννητους απογόνους του που ήσαν στην οσφύ του. (Γέν. 2:16, 17· Ρωμ. 5:12) Αυτοί άρχισαν να πεθαίνουν όπως πεθαίνουν τα κτήνη.

13. Πώς δείχνει ο Σολομών ότι οι άνθρωποι είναι όμοιοι με τα κτήνη από αυτή την άποψι;

¹³ Ο Σολομών είπε: «Είπα εγώ εν τη καρδία μου περί της καταστάσεως των υιών των ανθρώπων, ότι θέλει δοκιμάσει αυτούς ο [αληθινός] Θεός, και θέλουσιν ιδεί ότι αυτοί καθ’ εαυτούς είναι κτήνη. Διότι το συνάντημα των υιών των ανθρώπων είναι και το συνάντημα του κτήνους· και έν συνάντημα είναι εις αυτούς· καθώς αποθνήσκει τούτο, ούτως αποθνήσκει και εκείνος· και η αυτή πνοή είναι εις πάντας· και ο άνθρωπος δεν υπερτερεί κατ’ ουδέν το κτήνος· διότι τα πάντα είναι ματαιότης. Τα πάντα καταντώσιν εις τον αυτόν τόπον· τα πάντα έγειναν εκ του χώματος, και τα πάντα επιστρέφουσιν εις το χώμα. Τις γνωρίζει το πνεύμα των υιών των ανθρώπων, αν αυτό αναβαίνη εις τα άνω, και το πνεύμα του κτήνους, αν αυτό καταβαίνη κάτω εις την γην;»—Εκκλησ. 3:18-21.

ΣΥΜΦΟΡΕΣ

14. Γιατί οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν ν’ απολαύσουν την ωφέλεια των προσωπικών των έργων εξακολουθητικά, και αν ακόμη πεθαίνωμε; τίνος άξιοι πρέπει τώρα να προσπαθήσωμε ν’ αποδειχθούμε;

¹⁴ Ο θάνατος είναι μια συμφορά, αλλ’ ο Αδάμ θα μπορούσε να έχη διαφυλάξει τον εαυτό του κι εμάς τους απογόνους του απ’ αυτόν με το να φοβήται τον Θεόν και με το να τηρήση την εντολή του. Ο θάνατος είναι εχθρός (1 Κορ. 15:26), αλλ’ ο Αδάμ θα μπορούσε να μας έχη φυλάξει από τους όνυχας αυτού του εχθρού παραμένοντας φίλος του Θεού με στοργική υπακοή σ’ αυτόν. Λόγω του θανάτου, κανείς άνδρας ή γυναίκα δεν μπόρεσε ν’ απολαύση την ωφέλεια των προσωπικών του έργων και κόπων εξακολουθητικά, χωρίς διακοπή. Όλο το ανθρώπινο γένος θα πέθαινε αιωνίως, όπως ακριβώς και τα κτήνη, αν δεν υπήρχε το γεγονός ότι ο Θεός, μέσω του Εκκλησιαστού, Ιησού Χριστού, επρομήθευσε στοργικά έναν τρόπο άρσεως της ποινής του θανάτου και αναστάσεως όλων εκείνων που είναι νεκροί στα μνημεία. (1 Κορ. 15:17-24) Εκείνοι που, αγαπώντας την αμαρτία, προτιμούν να παρακούσουν στον Ιεχωβά Θεό εκουσίως, θα χαθούν για πάντα σαν πραγματικά κτήνη. Σαν κτήνη, προτιμούν να τρώγουν και να πίνουν και να ζουν σύμφωνα με τις ζωώδεις επιθυμίες των με απόλυτο υλισμό, χωρίς σκέψι ή σεβασμό για τον Θεό. Αφού αυτοί προτιμούν να ζουν σαν κτήνη, χωρίς καν να εξυπηρετούν τους σκοπούς του Θεού, όπως κάνουν τα κτήνη, ας απολεσθούν σαν κτήνη. Γιατί να είμεθα όμοιοι με κτήνη και απλώς να ζούμε ιδιοτελώς σαν ζώα και να πεθαίνωμε μαζί τους; Και αν ακόμη πεθαίνωμε, γιατί να μην προσπαθούμε τώρα ν’ αποδειχθούμε άξιοι αναστάσεως σε ζωή στον νέο κόσμο του Θεού και έτσι να λογισθούμε καλύτεροι από απλά κτήνη;

15. Πώς μπορεί να συμβή μια συμφορά όσον αφορά μια κληρονομία για ένα γυιο, και πώς μπορούμε να ενεργήσωμε σοφώτερα στο ζήτημα της διαβιβάσεως μιας κληρονομίας;

¹⁵ Είναι περιττό να πούμε ότι η εισβολή του θανάτου στο ανθρώπινο γένος ωδήγησε σε πολλές συμφορές και αντιξοότητες εκείνους που δεν γνωρίζουν ή δεν προτιμούν να γνωρίσουν τον Ιεχωβά Θεό. Ένας πατέρας με υλιστικό φρόνημα μπορεί να εργάζεται σκληρά για να συγκεντρώση μια κληρονομία για τον γυιό του, λόγου χάριν, χρήματα στην τράπεζα ή περιουσία κάποιου είδους. Χρεωκοπεί, όμως, η τράπεζα ή συμβαίνει κάποια άλλη συμφορά και ο πατέρας τα χάνει όλα και δεν έχει τίποτε να διαβιβάση στον γυιο του. Δεν θα το θεωρούσε αυτό συμφορά ένας άνθρωπος με γήινο φρόνημα; Ο Σολομών λέγει: «Υπάρχει κακόν θλιβερόν το οποίον είδον υπό τον ήλιον· πλούτος φυλαττόμενος υπό του έχοντος αυτόν προς βλάβην αυτού. Και ο πλούτος εκείνος χάνεται υπό συμφοράς κακής· αυτός δε γεννά υιον, και δεν έχει ουδέν εν τη χειρί αυτού.» (Εκκλησ. 5:13, 14) Πόσο παροδικά και αβέβαια είναι τα επίγεια πλούτη, και πόσο ξαφνικά μπορούν να χαθούν ή και να είναι πνευματικώς επιβλαβή στον κάτοχό τους ή στο τέκνο στο οποίον αυτός κληροδοτεί τέτοια πλούτη! Πολύ καλύτερο και σοφώτερο, λοιπόν, είναι να ζητούμε να παραδώσωμε στα τέκνα μας πνευματικά πλούτη, τα οποία είναι μόνιμα, ένα καλό όνομα, ένα πιστό παράδειγμα θεοσεβείας ως γονείς, μια καλή πειθαρχική ανατροφή καθώς αρμόζει στην ανδρική ή στη γυναικεία φύσι, μια οικιακή εκπαίδευσι στην αλήθεια του Θεού και μια θεοκρατική εκγύμνασι στο πώς να παρουσιάζωμε αυτή την αλήθεια στους άλλους ως διάκονοι του Θεού. Μια υλική συμφορά δεν μπορεί να μας αποστερήση απ’ αυτές τις πνευματικές αξίες και, μολονότι πεθαίνομε, δεν αφήνομε πίσω τέκνα που να μην έχουν μια κληρονομία από πραγματικό πλούτο.

16. Πώς ο Σολομών περιγράφει μια άλλη συμφορά που είναι βέβαιο ότι θα συμβή στους υλικώς πλουσίους, και επομένως γιατί δεν πρέπει να υποδουλώση κανείς τον εαυτό του στα Πλούτη;

¹⁶ Οι υλικώς πλούσιοι πρέπει να θυμούνται μια άλλη συμφορά που είναι βέβαιο ότι θα συμβή σ’ αυτούς. Ο Σολομών την περιέγραψε με τον εξής τρόπο: «Καθώς εξήλθεν εκ της κοιλίας της μητρός αυτού, γυμνός θέλει επιστρέψει, υπάγων καθώς ήλθε· και δεν θέλει βαστάζει ουδέν εκ του κόπου αυτού, δια να έχη εν τη χειρί αυτού. Και τούτο έτι κακόν θλιβερόν, καθώς ήλθεν, ούτω να υπάγη· και τις ωφέλεια εις αυτόν ότι εκοπίασε δια τον άνεμον; Θέλει προσέτι τρώγει κατά πάσας αυτού τας ημέρας εν σκότει, και εν πολλή λύπη, και αρρωστία και βασάνω.» (Εκκλησ. 5:15-17) Γιατί, λοιπόν, να υποδουλώση κανείς τον εαυτό του στα ιδιοτελή πλούτη, στον Μαμμωνά, με όλο το σκότος όσον αφορά τον σκοπό του Θεού, όλη τη λύπη, όλη την απογοήτευσι, όλους τους πειρασμούς και τις παγίδες, και όλους τους διαπεραστικούς πόνους που αυτός προξενεί; Δεν μπορούμε να είμεθα δούλοι του Θεού και συγχρόνως να είμεθα δούλοι του Πλούτου ή του Μαμμωνά. (Ματθ. 6:24) Ένας άνθρωπος μπορεί ιδιοτελώς να γίνη υπέρπλουτος, πολυεκατομμυριούχος, και στον θάνατό του μπορεί να βάλουν στον τάφο του κάθε είδους οικιακά σκεύη, και πολύτιμα κοσμήματα και ενδύματα, και ένα αερόπλοιο, ακόμη δε και τα νεκρά σώματα δούλων τους οποίους εφόνευσαν για να τους θάψουν μαζί του, και όμως δεν μπορεί να πάρη τίποτε μαζί του για να το απολαμβάνη. Δεν έφερε τίποτε σ’ αυτόν τον κόσμο και δεν μπορεί τίποτε να παραλάβη. Απέθανε σαν ένα πραγματικό κτήνος, και δεν έθεσε θεμέλιο για πραγματική ζωή και ελευθερία σ’ ένα μέλλοντα κόσμο. Τι συμφορά σ’ ένα τέτοιον άνθρωπο που δεν υπήρξε δούλος του Θεού! «Επειδή τι ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τι θέλει δώσει άνθρωπος εις ανταλλαγήν της ψυχής αυτού;» Αυτή η ερώτησις του Ιησού Χριστού δίνει μόνη της την απάντησι.—Ματθ. 16:26.

17. Ποια συμφορά σχετική με την ευχαρίστησι του εαυτού μας αναγράφει επίσης ο Σολομών, και πώς αυτό εξεικονίσθηκε στην περίπτωσι του Ναβουχοδονόσορ;

¹⁷ Ο Σολομών συνεχίζει τον κατάλογο των συμφορών: «Υπάρχει κακόν, το οποίον είδον υπό τον ήλιον, και τούτο συχνόν μεταξύ των ανθρώπων· Άνθρωπος, εις τον οποίον ο [αληθινός] Θεός έδωκε πλούτον, και υπάρχοντα, και δόξαν, ώστε δεν στερείται η ψυχή αυτού από πάντων όσα ήθελεν επιθυμήσει· πλην ο [αληθινός] Θεός δεν έδωκεν εις αυτόν εξουσίαν να τρώγη εξ αυτών, αλλά τρώγει αυτά ξένος· και τούτο ματαιότης, και είναι νόσος κακή.» (Εκκλησ. 6:1, 2) Το να κατέχη κανείς κάτι και να μην μπορή να το απολαύση είναι εξαιρετικά λυπηρό αν το άτομο αυτό σκέπτεται μόνο για τον εαυτό του. Το να έχη εύγευστη τροφή και όμως, λόγω κάποιας στομαχικής ή κοιλιακής ανωμαλίας, να μην μπορή να την απολαύση, είναι σαν να εμπαίζεται. Ο Ιεχωβά Θεός επέτρεψε να γίνη ο Ναβουχοδονόσορ παγκόσμιος άρχων στη Βαβυλώνα· και όμως, όταν ο Θεός τον εταπείνωσε για την υπερηφάνειά του, τη μεγαλαυχία του και την αυτοεξύψωσί του και έγινε παράφρων, νομίζοντας ότι είχε μεταβληθή σε κτήνος, οι πλούσιες τροφές και τα ποτά του αυτοκρατορικού παλατιού του δεν του εταίριαζαν. Επροτίμησε να τρώγη χόρτο σαν βόδι. Τι συμφορά, τι νόσος κακή ήταν αυτό στον Ναβουχοδονόσορ επί επτά χρόνια!—Δαν. 4:28-37.

18. Καλύτερο από ποιόν, λέγει ο Σολομών ότι είναι ένα νεκρογέννητο παιδί, και από τι προέρχονται όλα αυτά;

¹⁸ Μακρά ζωή χωρίς προσωπική απόλαυσι των όσων φθάνει κανείς να κατέχη, και στην οποία ποθεί κανείς ακόμη και τον τάφο, αφήνει ένα άτομο ανικανοποίητο, με αίσθημα απογοητεύσεως λόγω της επιθυμίας τόσο πολλών πραγμάτων. «Εάν άνθρωπος γεννήση εκατόν τέκνα, και ζήση πολλά έτη, ώστε αι ημέραι των ετών αυτού να γείνωσι πολλαί, και η ψυχή αυτού δεν χορταίνη αγαθού, και δεν λάβη και ταφήν, λέγω ότι το εξάμβλωμα είναι καλήτερον παρ’ αυτόν. Διότι [το εξάμβλωμα ή προώρως γεννηθέν] ήλθεν εν ματαιότητι, και θέλει υπάγει εν σκότει, και το όνομα αυτού θέλει σκεπασθή υπό σκότους· δεν είδεν, ουδέ εγνώρισε τον ήλιον, έχει όμως περισσοτέραν ανάπαυσιν παρ’ εκείνον [όστις έχει μακράν ζωήν], και δισχίλια έτη αν ζήση, και καλόν δεν ίδη· δεν υπάγουσι πάντες εις τον αυτόν τόπον;» (Εκκλησ. 6:3-6) Χωρίς ελπίδα άλλη παρά σ’ αυτή τη ζωή, είναι καλύτερα να γεννηθή κανείς νεκρός και να μην αρχίση τη ζωή σ’ αυτόν τον κόσμο του υλισμού, παρά να επιζήση για να διέλθη μια μακρά ζωή χωρίς να έχη πραγματική ευχαρίστησι απ’ αυτήν, υποφέροντας μόνο πικρία και λύπη. Όλα αυτά προέρχονται από το ότι δεν λαμβάνει κανείς την ωφέλεια άλλων πραγμάτων παρά των υλικών ωφελημάτων αυτής· της γης ή των ιδιοτελών επιδιώξεων του κόσμου τούτου.

19. Ποια συμφορά σχετική με κυβέρνησι περιγράφει ο Σολομών, και γιατί αυτό θα καταλήξη σε συμφορά στον Αρμαγεδδώνα για κείνους που υποστηρίζουν τέτοια κυβέρνησι;

¹⁹ Μια άλλη συμφορά που περιγράφει ο Σολομών είναι η περίπτωσις που ένας άνθρωπος ή μια μορφή κυβερνήσεως λαμβάνει την εξουσία μιας χώρας. Κατόπιν, αναλαμβάνει την ευθύνη να δίνη διαταγές στους ανθρώπους και να τους κρατή μακριά από τον Θεό, κυβερνώντας τους ανθρώπους μ’ ένα εσφαλμένο τρόπο. Οι άνθρωποι, υποτασσόμενοι σ’ αυτή την ψευδή ηγεσία και υπακούοντας σ’ αυτή μάλλον παρά στον Θεό, αναλαμβάνουν ευθύνη για τα κυβερνητικά λάθη και τον κυβερνητικό πόλεμο εναντίον του Θεού. Μαζί με τον άρχοντά των γίνονται υπεύθυνοι για αφροσύνη στην κυβέρνησι. Ο Σολομών λέγει: «Είναι κακόν το οποίον είδον υπό τον ήλιον, λάθος, λέγω, προερχόμενον από του εξουσιαστού· ότι ο άφρων βάλλεται εις μεγάλας αξίας, οι δε πλούσιοι κάθηνται εν ταπεινώ τόπω. Είδον δούλους εφ’ ίππων, και άρχοντας περιπατούντας ως δούλους επί της γης.» (Εκκλησ. 10:5-7) Σ’ αυτόν τον «έσχατον καιρόν» τα έθνη του κόσμου τούτου βρίσκονται σε κρίσι ενώπιον της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού. Συνεπώς, η συμβουλή του Θεού μέσω του λόγου του και των μαρτύρων του είναι να ενεργούν συνετά οι πολιτικοί άρχοντες και κριταί, να φοβούνται τον Ιεχωβά και να φιλούν τον Υιό του με υπακοή. Αλλ’ οι άρχοντες και ηγέται των ανθρώπων εξακολουθούν να ενεργούν αφρόνως απέναντι του Ιεχωβά Θεού, και οι κυβερνήσεις των θα κατασυντριβούν στον Αρμαγεδδώνα από τον Υιόν του Ιεχωβά Ιησούν Χριστόν. Αυτό θα σημάνη μια παγκόσμια συμφορά όχι μόνο στις κυβερνήσεις και στους άρχοντάς των, αλλά και στους ανθρώπους που υπεστήριξαν τα κακά λάθη των κυβερνήσεών των πολεμώντας εναντίον του Ιεχωβά Θεού και της βασιλείας του δια του Χριστού.—Ψαλμ. 2:1-12.

20. Επειδή ο θάνατος είναι το κοινό τέλος όλων, ποια είναι η κατάστασις της καρδιάς των ανθρώπων, και πώς φέρνουν τον εαυτό τους σε μια θέσι χωρίς βοήθεια και χωρίς παρηγοριά;

²⁰ Επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν ελπίδα αναστάσεως, αλλά νομίζουν ότι ο θάνατος θέτει τέρμα σε όλα για όλους, προάγουν μια άλλη συμφορά υπό τον ήλιον: «Τούτο είναι το κακόν μεταξύ πάντων των γινομένων υπό τον ήλιον, ότι έν συνάντημα είναι εις πάντας· και δια τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι πλήρης κακίας, και αφροσύνη είναι εν τη καρδία αυτών ενόσω ζώσι, και μετά ταύτα υπάγουσι προς τους νεκρούς.» (Εκκλησ. 9:3, ΜΝΚ) Οι δημοκρατικές κυβερνήσεις της Δύσεως παρατηρούν την Ουγγαρία και ονομάζουν εκείνο που συνέβη σ’ αυτήν από το 1956 τρομερή συμφορά. Αλλά υπάρχουν καταπιέσεις που συνεχίζονται και σε άλλα μέρη του κόσμου. Οι πτωχοί άνθρωποι είναι αυτοί καθ’ εαυτούς αβοήθητοι. Αν όμως δεν στραφούν στον Ιεχωβά Θεό και στη βασιλεία του, ποια άλλη πηγή βοηθείας γι’ αυτούς υπάρχει; Ο αρχαίος εκκλησιαστής εσχολίασε αυτή τη θλιβερή κατάστασι, λέγοντας: «Εγώ εστράφην, και είδον πάσας τας αδικίας τας γινομένας υπό τον ήλιον· και ιδού δάκρυα των αδικουμένων, και δεν υπήρχεν εις αυτούς ο παρηγορών· η δε δύναμις ήτο εν τη χειρί των αδικούντων αυτούς· και δεν υπήρχεν εις αυτούς ο παρηγορών. Όθεν εγώ εμακάρισα τους τελευτήσαντας, τους ήδη αποθανόντας, μάλλον παρά τους ζώντας, όσοι ζώσιν έτι. Καλήτερος δε αμφοτέρων είναι, όστις δεν υπήρξεν έτι, όστις δεν είδε τα πονηρά έργα τα γινόμενα υπό τον ήλιον.»—Εκκλησ. 4:1-3.

21. Γιατί μπορούσε ο Σολομών να σχολιάση καλά την κατάστασι που επικρατούσε κάτω από τις κυβερνήσεις ανθρώπων που δεν ελάτρευαν τον Ιεχωβά;

²¹ Ο Βασιλεύς Σολομών δεν περιέγραφε εδώ εκείνο που γινόταν στην επικράτειά του, στην τυπική βασιλεία του Θεού επάνω στη γη. Εφ’ όσον χρόνον κυβερνούσε ως σοφός βασιλεύς, δεν υπήρχε κυβερνητική καταπίεσις. Αυτοί «ήσαν . . . τρώγοντες, και πίνοντες, και ευθυμούντες», κατοικούντες «εν ασφαλεία, έκαστος υπό την άμπελον αυτού και υπό την συκήν αυτού, από Δαν έως Βηρ-σαβεέ.» (1 Βασ. 4:20-25) Η βασιλεία του αρχαίου εκκλησιαστού ξεχώριζε με διαφορετικά χρώματα από τις καταπιεστικές κυβερνήσεις ανθρώπων που δεν ελάτρευαν τον Ιεχωβά. Έτσι ο Σολομών μπορούσε καλά να σχολιάση τη θλιβερή κατάστασι που επικρατούσε κάτω από αυτές.

22. Λόγω ποιας γνώσεως, οι μάρτυρες του Ιεχωβά κάτω από τέτοιες καταπιεστικές κυβερνήσεις δεν οικτείρουν τον εαυτό τους, και πώς εκδηλώνουν οίκτον για κείνους που πρέπει να τους οικτείρη κανείς;

²² Αλλά οι μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι σήμερα ζουν κάτω από τέτοιου είδους καταπιεστικές κυβερνήσεις απίστων, υλιστών ανθρώπων, δεν οικτείρουν τον εαυτό τους. Έχουν ένα παρηγορητή. Γνωρίζουν ότι ο Ιεχωβά τους βοηθεί καθημερινά. Κατανοούν ότι η ακεραιότης των απέναντι του Ιεχωβά, του οποίου είναι μάρτυρες, βρίσκεται τώρα υπό δοκιμήν κάτω από τις καταπιεστικές αυτές συνθήκες. Γνωρίζουν τι είπε ο εκκλησιαστής των αρχαίων χρόνων. «Εάν ίδης κατάθλιψιν πένητος, και παραβίασιν κρίσεως και δικαιοσύνης εν τη χώρα, μη θαυμάσης δια τούτο· διότι ο επί τον υψηλόν υψηλότερος επιτηρεί· και επί τούτους υψηλότεροι.» (Εκκλησ. 5:8) Γνωρίζομε ότι πιο πάνω από το Ανώτατο «Πρεζίντιουμ» ή το Ανώτατο Δικαστήριο, ή οτιδήποτε οι άνθρωποι ονομάζουν Ανώτατο στη γη, υπάρχουν εκείνοι που είναι ακαταμέτρητα υψηλότεροι, ο Ιεχωβά Θεός ο Ύψιστος και ο Βασιλεύς του Ιησούς Χριστός, ο οποίος βασιλεύει στα δεξιά του. Υπάρχουν οι Θείοι Κριταί, τους οποίους κανένα Σιδηρούν Παραπέτασμα ή Ινδοκαλάμινο Παραπέτασμα δεν μπορεί να εμποδίση από το να επιτηρούν και να βλέπουν, οι δε κρίσεις των θα εκτελεσθούν εναντίον όλων των καταδυναστών στον Αρμαγεδδώνα. Οι καταπιεζόμενοι μάρτυρες του Ιεχωβά περιμένουν με εμπιστοσύνη και υπομονή την ενέργεια αυτών των Κριτών του Ανωτάτου Δικαστηρίου του σύμπαντος. Υποστηριζόμενοι από τον λόγον και το πνεύμα του Θεού και με την καρδιά γεμάτη από την αγάπη του Θεού, οικτείρουν τους πτωχούς ανθρώπους που βρίσκονται χωρίς ελπίδα και χωρίς βοήθεια κάτω από τέτοιες θλιβερές συνθήκες. Σ’ εκείνους που έχουν ώτα για ν’ ακούουν, κηρύττουν με θάρρος τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού ως της μόνης ελπίδος και της μόνης βοηθείας για το ανθρώπινο γένος.

ΕΝΑ ΜΙΣΗΤΟ ΕΙΔΟΣ ΖΩΗΣ

23. Λόγω ποιας αβεβαιότητος ως προς το μέλλον, εξέφρασε ο Σολομών μίσος για τη ζωή ένεκα των συμφορών της;

²³ Ο Βασιλεύς Σολομών, έχοντας υπ’ όψιν όλες τις ανθρώπινες συμφορές έξω από τη βασιλεία του Θεού, και μη γνωρίζοντας ακόμη τι είδους διάδοχον θα μπορούσε να έχη στο θρόνο του, αυτός, ο πιο σοφός άνθρωπος τότε επάνω στη γη, είπε: «Εμίσησα την ζωήν, διότι μοχθηρά εφάνησαν εις εμέ τα έργα τα γινόμενα υπό τον ήλιον· επειδή τα πάντα ματαιότης και αγών οπίσω του ανέμου. Εμίσησα έτι εγώ πάντα τον μόχθον μου, τον οποίον είχον μοχθήσει [πειραματικώς] υπό τον ήλιον· διότι αφίνω αυτόν εις τον άνθρωπον όστις θέλει σταθή μετ’ εμέ. Και τις οίδεν αν θέλη είσθαι σοφός ή άφρων; και όμως θέλει εξουσιάσει επί παντός του μόχθου μου τον οποίον εμόχθησα, και εις τον οποίον έδειξα την σοφίαν μου υπό τον ήλιον· ματαιότης και τούτο. Όθεν εγώ στραφείς απήλπισα την καρδίαν μου, περί παντός του μόχθου τον οποίον εμόχθησα υπό τον ήλιον. Διότι είναι άνθρωπος, του οποίου ο μόχθος εστάθη εν σοφία, και γνώσει, και εν ορθότητι· και όμως αφίνει αυτόν εις άλλον δια μερίδα αυτού, όστις δεν εκοπίασεν εις αυτόν· και τούτο ματαιότης, και κακόν μέγα.»—Εκκλησ. 2:17-21, ΜΝΚ.

24. Πώς θεωρούν τη ζωή οι Ινδουισταί, και αν η ζωή διαλαμβάνη μόνο τέτοιες συμφορές σαν εκείνες που περιέγραψε ο Σολομών, ποια στάσι θα είχαμε αιτία να κρατούμε απέναντι της ζωής;

²⁴ Οι Ινδουισταί ομολογούν ότι μισούν τη ζωή επειδή θρησκευτικώς νομίζουν ότι η ζωή ανάμεσα σ’ ένα υλικό, φυσικό κόσμο δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά συνεχή ταλαιπωρία. Ζητούν, λοιπόν, να εξαλειφθούν από το να υπάρχουν με το ν’ απορροφηθούν σε μια αιώνια εκμηδένισι, μια νιρβάνα, στον καιρό ακριβώς που νομίζουν ότι είναι στην πιο καλή τους κατάστασι και έχουν την πιο μεγάλη αξία. Αν η ζωή σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο δεν διαλαμβάνη τίποτε άλλο παρά τέτοιες συμφορές σαν αυτές που περιέγραψε ο Σολομών, τότε είχε αιτία να μισή μια τέτοια κοσμική, υλιστική ζωή. Δεν θα υπήρχε σκοπός στο να ζη κανείς. Τίποτε με αιώνια αξία δεν θα εξυπηρετείτο με το να ζη κανείς. Η ύπαρξις ενός ατόμου επάνω στη γη, με μια επανάληψι μικροτέρων συμφορών του ενός ή του άλλου είδους, θα ετελείωνε στη μεγάλη συμφορά του να πεθάνη όπως όλοι οι άλλοι και όπως τα κτήνη, ο δε τάφος να γίνη το κοινό μέρος στο οποίο πηγαίνει το σώμα. Και τι επιφυλάσσει για τους νεκρούς ο τάφος, ο κοινός τάφος ή Σιεόλ; Ακούστε:

25. Ποια λέγει ο Σολομών ότι είναι η διαφορά μεταξύ των ζώντων και των νεκρών, και τι επιφυλάσσει ο Σιεόλ για τους νεκρούς;

²⁵ «Κύων ζων είναι καλήτερος παρά λέοντα νεκρόν. Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν· επειδή το μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη. Έτι και η αγάπη αυτών, και το μίσος αυτών, και ο φθόνος αυτών, ήδη εχάθη· και δεν θέλουσιν έχει πλέον εις τον αιώνα μερίδα εις πάντα όσα γίνονται υπό τον ήλιον. Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου· διότι δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία, εν τω άδη όπου υπάγεις.»—Εκκλησ. 9:4-6, 10.