ακάθαρτος, ανόσιος. Δεν έπρεπε πια να τρώγη τροφή του Παραδείσου, αλλά τον «χόρτον του αγρού», αποκτώντας τον με τον ιδρώτα του προσώπου του. Δεν ήταν το Παραδεισιακό αγιαστήριο εκείνο που ήταν καταραμένο εξ αιτίας του Αδάμ, αλλά ήταν η έξω γη· αυτή δε, και όχι το Παραδεισιακό αγιαστήριο, ήταν το μέρος της γης που επρόκειτο να βλαστάνη ακάνθας και τριβόλους γι’ αυτόν. Το Εδεμικό Παραδεισιακό αγιαστήριο δεν έπρεπε να σπιλωθή με τάφους αμαρτωλών, αλλά στο χώμα της γης που ήταν έξω από το Παραδεισιακό αγιαστήριο έπρεπε να επιστρέψη ο Αδάμ. «Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης, χοϊκός· ο δεύτερος άνθρωπος, ο Κύριος [Ιησούς Χριστός] εξ ουρανού.» (1 Κορ. 15:47) Ο Αδάμ λοιπόν δεν επρόκειτο να πάη στον ουρανό κατά τον θάνατό του. Επειδή ήταν από τη γη, επέστρεψε εκεί από όπου προήλθε, στο χώμα. Η δύναμις της ζωής που τον είχε ζωογονήσει επέστρεψε τότε στον Θεό, ο οποίος την είχε δώσει.—Εκκλησ. 12:7.

21. Ποιον άλλον καρπό δεν είχε δικαίωμα τώρα να φάγη ο Αδάμ, και τι έκαμε ο Θεός για να παρεμποδίση την προσπάθειά του να φάγη τον καρπόν αυτόν;

²¹ Τι έγινε για να εμποδισθή ο Αδάμ από το να λάβη έναν άλλο καρπό, πάνω στον όποιο δεν είχε δικαίωμα, δηλαδή τον καρπό του δένδρου της ζωής που αντιστοιχούσε με τη χορήγησι αιωνίου ζωής; «Ο Ιεχωβά Θεός εξαπέστειλεν αυτόν εκ του παραδείσου της Εδέμ, δια να εργάζηται την γην εκ της οποίας ελήφθη. Και εξεδίωξε τον Αδάμ· και κατά ανατολάς του Παραδείσου της Εδέμ έθεσε τα χερουβείμ, και την ρομφαίαν την φλογίνην, την περιστρεφομένην, δια να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής.»—Γέν. 3:22-24, ΜΝΚ.

22. Τι θα εσήμαινε η προσπάθεια επανόδου στο Παραδεισιακό αγιαστήριο, και τι δείχνει αν συνέβη κάτι για ν’ αφαιρεθή η καταδίκη από τον Αδάμ και την Εύα;

²² Ο Αδάμ, σε οποιαδήποτε απόπειρά του να επιστρέψη στο Παραδεισιακό αγιαστήριο, θα απεκλείετο από εκείνα τα χερουβείμ. Εφόσον δεν μπορούσε να επιστρέψη στον επίγειο Παράδεισο λόγω των χερουβείμ αυτών, πολύ λιγώτερο θα μπορούσε να εισέλθη στο μεγαλύτερο αγιαστήριο του ουρανού, όπου πολύ περισσότερα χερουβείμ θα ήσαν έτοιμα να τον αποκλείσουν. Κάθε προσπάθεια να πλησιάση στο δένδρο της ζωής, που ήταν στο μέσον του κήπου, για ν’ αποκτήση ζωή επάνω στη γη για πάντα, θα εσήμαινε πορεία προς την καταστροφή από τη φλογίνη ρομφαία την περιστρεφόμενη. Εν τούτοις, κι έξω από το αγιαστήριο, ο Αδάμ έζησε εκατοντάδες χρόνια. Σε όλους εκείνους τους αιώνες συνέβη μήπως τίποτε που ν’ αφήρεσε τη θανατική καταδίκη από τον Αδάμ και την Εύα; Όχι· δεν επήλθε μεταβολή στην αποξένωσι από τον Θεό. «Και έγειναν πάσαι αι ημέραι του Αδάμ, τας οποίας έζησεν, εννεακόσια τριάκοντα έτη· και απέθανε.» (Γέν. 5:5) Ο Αδάμ εκέρδισε τον μισθόν της αμαρτίας—τον θάνατον.—Ρωμ. 6:23.

(Ακολουθεί)

Άτομα Χωρίς Καμμιά Αξία

◀ «Η πολιτική και επαγγελματική φήμη δεν μπορεί να διαρκέση για πάντα,» είπε κάποτε ο Αμερικανός πολιτικός Ντάνιελ Ουέμπστερ, «μια συνείδησις όμως κενή από αμαρτήματα ενώπιον Θεού και ανθρώπων είναι μια κληρονομία για αιωνιότητα. Η θρησκεία, επομένως, είναι ένα αναγκαίο, ένα απαραίτητο στοιχείο σε κάθε μεγάλο ανθρώπινο χαρακτήρα. Δεν ζη κανείς δίχως αυτήν. Η θρησκεία είναι ο δεσμός που συνδέει τον άνθρωπο με τον δημιουργό του, και τον κρατεί κοντά στον θρόνο του. Αν ο δεσμός αυτός διασπασθή ή θραυσθή, εκσφενδονίζει στο σύμπαν ένα άτομο χωρίς καμμιά αξία, που οι δικές του δυνάμεις έλξεως όλες έχουν φύγει . . . και όλο το μέλλον του έγινε σκοτάδι, ερήμωσις και θάνατος. Ένας άνθρωπος δίχως συναίσθησι των θρησκευτικών του καθηκόντων είναι σαν εκείνους, που οι Γραφές περιγράφουν με τόσο σύντομο αλλά τρομακτικό τρόπο, ως ‘ελπίδα μη έχοντας και όντας εν τω κόσμω χωρίς Θεού’. Ένας τέτοιος άνθρωπος βρίσκεται έξω από τον εαυτό του, έξω από τον κύκλο όλων των καθηκόντων του, έξω από τον κύκλο της ευτυχίας του και μακριά, πολύ, πολύ μακριά από τον σκοπό της δημιουργίας του.»