Το Γεγραμμένον Ήτο Ευθύτης και Λόγοι Αληθείας
«Ο Εκκλησιαστής εζήτησε να εύρη λόγους ευαρέστους· και το γεγραμμένον ήτο ευθύτης, και λόγοι αληθείας.»—Εκκλησ. 12:10.
1. Πότε μια ιστορία είναι ωφέλιμη κι’ έχει πραγματική αξία για μας;
ΠΟΙΟΣ δεν απολαμβάνει την ακρόασι μιας καλής ιστορίας ή την ανάγνωσί της; Αν η ιστορία παρουσιάζεται με λόγια που είναι διαλεγμένα μ’ επιδεξιότητα κι’ εκφράζονται με κομψότητα εννοίας, αυξάνει την ευχαρίστησι που δοκιμάζει ένας ακροατής καθώς εκτυλίσσεται η ιστορία. Αν είναι μια ιστορία αληθινής ζωής, μας γίνεται πράγματι επωφελής, όταν λέγεται χωρίς διαστροφές ή χωρίς καμμιά υπερβολή, αλλά με ‘λόγους αληθείας’ μ’ έναν ορθό κι’ αμερόληπτο τρόπο. Έτσι μαθαίνομε την αλήθεια που θα παραμείνη και θα επικρατήση και θα έχη πραγματική αξία για μας.
2. Σε ποια χρήσι βρίσκει ευχαρίστησι ο αφηγητής της ιστορίας, και τι θα έπρεπε να συμβαίνη όταν παρουσιάζωμε ένα γραπτό άγγελμα που σημαίνει αιώνια ζωή γι’ αυτούς που το λαμβάνουν;
2 Όσον αφορά τον ίδιο τον αφηγητή της ιστορίας, κι’ αυτός επίσης βρίσκει ευχαρίστησι παρουσιάζοντάς την με λόγια που η χρησιμοποίησίς των ευαρεστεί και αυτόν τον ίδιο. Επειδή αγαπά την αλήθεια κι’ επιθυμεί να εποικοδομήση εκείνους που απορροφώνται από την ιστορία του, προσπαθεί ευσυνείδητα να την πη ορθά και με ‘λόγους αληθείας.’ Αυτοί οι «λόγοι αληθείας» είναι τα ορθά πράγματα για να πη. Εφόσον αυτό συμβαίνει με μια απλή ιστορία, πόσο περισσότερο πρέπει να συμβαίνη, όταν, με το γράψιμο, παρουσιάζωμε ένα άγγελμα που σημαίνει αιώνια ζωή σ’ εκείνους που λαμβάνουν το άγγελμα!
3. Γιατί ο Σολομών μπορεί να ονομασθή ένας τέτοιος ειλικρινής αφηγητής;
3 Ο πιο σοφός βασιλεύς των αρχαίων χρόνων, ο Σολομών της Ιερουσαλήμ, ήταν ακριβώς ένας τέτοιος ειλικρινής αφηγητής και αγγελιαφόρος. Εδιαβάσατε ποτέ τις πολλές παροιμίες του που περιέχονται στο Γραφικό βιβλίο των Παροιμιών; Ή την ωραία ιστορία αγάπης που αφηγείται στο Γραφικό βιβλίο «Άσμα Ασμάτων»; Ή τη σοφία του που εκφράζεται στο Γραφικό βιβλίο «Εκκλησιαστής,» γραμμένο για ανθρώπους που θέλουν να γνωρίζουν τον σκοπό της ζωής, που σε πλείστες περιπτώσεις φαίνεται ότι είναι τόσο κενός και μάταιος; Αν έχετε διαβάσει αυτά τα Γραφικά βιβλία, τότε μπορείτε να εκτιμήσετε την εξαίρετη εκλογή λέξεων που έκαμε ο Σολομών για να ταιριάζουν σε εξαίρετες ιδέες. Πόσο ωραίες και αληθινές στη ζωή είναι οι παροιμίες του! Πόσο καλές είναι οι συμβουλές του!
4. Εκτός του ότι ο Σολομών ήταν εμπνευσμένος, τι έπρεπε να είναι, και να κάμη, και που το αναφέρει αυτό;
4 Είναι αληθές ότι ο Σολομών ενεπνεύσθη από το πνεύμα του Θεού όταν έγραψε το μέρος του της Αγίας Γραφής. Κι’ ωστόσο έπρεπε να έχη αγάπη για την αλήθεια, έπρεπε ν’ ασκή τον εαυτό του, τη διάνοιά του, για να εκφράζη την αλήθεια μ’ ένα ελκυστικό τρόπο με λόγους ορθής σημασίας. Τα πράγματα δεν του ήρχοντο αυτομάτως, μόνα τους. Αυτός έπρεπε ν’ αναζητή για να εύρη τ’ αληθινά πράγματα που έπρεπε να πη ή να γράψη και ν’ αναζητή την κατάλληλη γλώσσα στην οποία να τα πη. Η προσωπική προσπάθεια που απαιτείτο από μέρους του γράφεται προς το τέλος του Θεοπνεύστου βιβλίου του του Εκκλησιαστού. Εκεί λέγει σχετικά με τον εαυτό του: «Ο εκκλησιαστής εζήτησε να εύρη λόγους ευαρέστους· και το γεγραμμένον ήτο ευθύτης, και λόγοι αληθείας.»—Εκκλησ. 12:10.
5. (α) Πώς απεκάλεσε τον εαυτό του ο Σολομών, και ποια ευθύνη έθετε αυτό επάνω του; (β) Με ποιο τρόπο ήταν παράδειγμα για μας;
5 Σημειώστε ότι ο Σολομών αποκαλεί τον εαυτό του «εκκλησιαστήν» κι’ όχι απλό «κήρυκα.» Τίνος «εκκλησιαστής» ήταν ο Σολομών; Ήταν της εκκλησίας του Θεού, της εκκλησίας του λαού του Σολομώντος, του αρχαίου εκλεκτού έθνους του Θεού. Αυτό έκαμε την ευθύνη του Σολομώντος ακόμη μεγαλύτερη, διότι αυτή η εκκλησία ιδιαίτερα ήταν άξια για να της λεχθή και να της γραφθή η αλήθεια. Ο Σολομών, για να ζη σύμφωνα με αυτό που ο ίδιος ωνόμαζε «Κοέλεθ» στην Εβραϊκή ή «εκκλησιαστής» στην Ελληνική, προσπαθούσε να συνάγη τον λαό του σε ενότητα· αυτός ως βασιλεύς έπρεπε να ομιλή, να γράφη και να διδάσκη με τέτοιον τρόπο ώστε να τους τηρή ενωμένους ως λάτρεις του ενός ζώντος και αληθινού Θεού, τον οποίον ο Σολομών εκαλούσε Ιεχωβά. Ο Σολομών εγνώριζε τη σπουδαιότητα των λόγων, την κρυμμένη δύναμι των λέξεων. Επομένως, γι’ αυτά που είπε, έγραψε κι’ εδίδαξε, προσπάθησε να διανοηθή τους «ευαρέστους λόγους,» τους ‘λόγους αληθείας.’ Ο Σολομών επέτυχε θαυμάσια, και σ’ αυτό έθεσε ένα παράδειγμα για μας.
6, 7. (α) Ποια σπουδαιότητα έχουν οι λόγοι για τη σκέψι, και από που έλαβε ο άνθρωπος την ικανότητα σκέψεως; (β) Ποιο γραπτό υπόμνημα έχομε στη Βίβλο ότι αυτό δεν είναι απλή παράδοσις κατασκευασμένη από φαντασία;
6 Θα μπορούσατε να σκεφθήτε καν χωρίς λέξεις; Όχι! Τα κατώτερα πλάσματα, ζώα, πτηνά, ψάρια, έντομα, δεν σκέπτονται· ενεργούν από ένστικτο κι’ ανταποκρίνονται σε ήχους και όψεις κι’ αισθήματα. Η σκέψις πρέπει να γίνεται σε γλώσσα. Η γλώσσα πρέπει να εκφράζεται με λέξεις που είναι γραμματικώς συνδεδεμένες για να σχηματίσουν μια ιδέα, μια διανοητική αντίληψι. Τα ανθρώπινα πλάσματα μπορούν να σκέπτωνται. Από που έλαβαν αυτή την ικανότητα να σκέπτωνται; Όχι από κάποιο ζωντανό κύτταρο χωρίς εγκέφαλο, χωρίς διάνοια, πλασμένο χημικώς, που αναπτύχθηκε μόνο του κι’ ανήλθε την κλίμακα της ζωής για να γίνη ένας άνδρας ή μια γυναίκα. Πρέπει να προήλθε αυτή απ’ έξω στα ανθρώπινα πλάσματα. Πρέπει να έχη έλθει από ένα διανοούμενο, έναν που γνωρίζει τη διανόησι, που ξέρει πώς αυτή λειτουργεί, που έπλασε τον εγκέφαλο. Η ικανότης του σκέπτεσθαι πρέπει να προήλθε απ’ έξω. Είναι ένα χάρισμα! Από τι ή από ποιον; Μόνο από τον Δημιουργό, από τον Θεό. Αυτό το γεγονός δεν είναι μια απλή ανθρωπίνη παράδοσις κατασκευασμένη με τη φαντασία. Υπάρχει αναγραφή αυτής με γραπτούς λόγους, οι οποίοι, μεταφραζόμενοι σε σύγχρονη γλώσσα, έχουν ως εξής:
7 «Και είπεν ο Θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών· και ας εξουσιάζη επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί των κτηνών, και επί πάσης της γης, και επί παντός ερπετού, έρποντος επί της γης. Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού· κατ’ εικόνα εαυτού εποίησεν αυτόν· άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς· και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.»—Γέν. 1:26-28.
8. (α) Πώς γνωρίζομε αν, όταν έκανε αυτή τη δήλωσι σχετικά με τη δημιουργία του ανθρώπου, Αυτός ωμιλούσε στον εαυτό του ή όχι; (β) Πώς έδειξε ο Θεός έτσι ότι αυτός ο ίδιος είναι ο δημιουργός του λόγου, της γλώσσης, της γραμματικής;
8 Αυτή η αναγραφή παρουσιάζει τον Θεό ως ένα Σκεπτόμενον, ως ένα Ομιλητήν, και τον Δημιουργόν ανθρωπίνων πλασμάτων με εγκεφάλους μέσα στα κρανία των. Προτού ο Θεός ομιλήση, λέγοντας: «Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών,» ο Θεός σκέφθηκε. Για να σκεφθή, ανέφερε λέξεις που περιείχαν ιδέες στη διάνοια. Προτού κάμη οποιοδήποτε νοήμον πλάσμα, εσκέπτετο και δεν εχρειάζετο τη συντροφιά κανενός άλλου ζώντος ατόμου. Δεν ωμιλούσε στον εαυτό του, μολονότι σκέφθηκε με λέξεις οι οποίες φέρνουν ιδέες. Όταν, σύμφωνα με το εδάφιο Γένεσις 1:26, είπε: «Ας κάμωμεν,» δεν ωμιλούσε στον εαυτό του, εκφράζοντας την προσωπική του απόφασι. Ωμιλούσε τουλάχιστον σε κάποιον άλλον. Σύμφωνα με το υπόλοιπον της Γραφής, το άλλο αυτό πρόσωπο ήταν η πρώτη δημιουργία του, ένα ουράνιο πλάσμα, ο πρώτος του πνευματικός υιός, που έγινε απ’ ευθείας από τον Θεό, χωρίς καμμιά μεσολάβησι. Ο Θεός εσκόπευε να επικοινωνή με αυτόν τον Υιόν. Γι’ αυτό, ο Θεός τον έπλασε με ικανότητα σκέψεως και με το κατάλληλο συνοδευτικό της, την ικανότητα να ομιλή. Αμέσως ο Υιός αυτός μπορούσε να ομιλή, μπορούσε να σχηματίζη λέξεις και να τις θέτη μαζί με γραμματικό τρόπο. Έτσι, ο Θεός εδημιούργησε τον λόγο, εδημιούργησε τη γλώσσα και, εφόσον η γλώσσα απαιτεί γραμματική, Αυτός εδημιούργησε γραμματική.
9. Πώς ο Θεός εχρησιμοποίησε κατόπιν αυτόν τον Υιό, δείχνοντας περαιτέρω έτσι ότι αυτός είναι ο δημιουργός της γλώσσης και ο μέγιστος Γραμματικός;
9 Ποια γλώσσα ωμίλησε ο Θεός με αυτόν τον πρώτον υιόν Του, δεν γνωρίζομε. (Αποκάλ. 3:14· Κολ. 1:15-18) Κατόπιν, μέσω αυτού του Υιού, ο Θεός εδημιούργησε άλλα πνευματικά πλάσματα, χερουβικά πλάσματα, σεραφικά πλάσματα, αγγέλους. Ο Θεός εσχημάτισε τις αρχικές των γλώσσες, ανάλογα με τις ικανότητες των πλασμάτων αυτών που μιλούσαν. Εδημιούργησε όλες τις φωνητικές των δυνάμεις, για να μιλούν τη γλώσσα τους, με τον κατάλληλον γραμματικόν τύπον. Εφεύρε τη γραμματική τους. Ο Θεός είναι ο μεγαλύτερος Γραμματικός. Τα πνευματικά αυτά πλάσματα κατενόησαν όταν τους μίλησε ο Θεός, και μπορούσαν να του απαντήσουν με τρόπο κατανοητό.—Ψαλμ. 103:20.
10. (α) Ποια γλώσσα δεν περιλαμβάνει στον κατάλογό της η Ακαδημία Γλωσσών, και γιατί όχι; (β) Αν ο απόστολος Παύλος μπορούσε να ομιλήση εκείνες τις γλώσσες, τι άλλο έπρεπε να έχη επί πλέον για να μη είναι απλώς ένας παραγωγός ήχου;
10 Ο κατάλογος γλωσσών που έχει καταρτισθή από τη σύγχρονη Ακαδημία Γλωσσών δεν περιλαμβάνει καμμιά αγγελική γλώσσα, διότι οι άνθρωποι ποτέ δεν την άκουσαν και δεν ξέρουν με τι αυτή ομοιάζει. Η Ακαδημία μπορεί να χλευάση ένα τέτοιο πράγμα. Αλλ’ εκείνος ο άνθρωπος του πρώτου αιώνος με την πλούσια πνευματική πείρα του, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, ομιλεί για την αγγελική γλώσσα, όταν γράφη: «Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, έγεινα χαλκός ηχών, ή κύμβαλον αλαλάζον.» (1 Κορ. 13:1) Ο Παύλος μπορούσε να μιλήση σε μερικές γλώσσες ή διαλέκτους, τουλάχιστον στην Εβραϊκή και στην Ελληνική του πρώτου αιώνος μετά Χριστόν. Δεν ωμιλούσε σε καμμιά γλώσσα των αγγέλων, και ασφαλώς δεν μπορούσε, διότι οι άγγελοι έχουν φωνητικές ικανότητες που υπερέχουν από εκείνες του ανθρώπου. Αλλά κι’ αν ακόμη ο Παύλος μπορούσε να ομιλή τις γλώσσες των αγγέλων και να μην είχε, εν τούτοις, Θεοειδή αγάπη ως κίνητρον της ομιλίας και των πράξεών του, θα ήταν ως ένας χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Ακριβώς όπως ο Σατανάς ή Διάβολος και οι πνευματικοί του δαίμονες, που μιλούν τη γλώσσα των αγγέλων, αλλ’ οι οποίοι δεν έχουν αγάπη, αλλ’ έχουν θανάσιμο μίσος.
11. (α) Σε ποια γλώσσα ωμίλησε ο άγγελος του Θεού με τον Αβραάμ, δίνοντας του ποια υπόσχεσι ύστερ’ από τη θυσία του Ισαάκ που είχε επιχειρήσει να κάμη; (β) Σε ποιες γλώσσες εγράφη η Βίβλος, και από τους απογόνους τίνος;
11 Συνεπώς, όταν ο Θεός έστειλε τους αγγέλους του για να μιλήσουν σε ανθρώπους, εκείνοι ωμίλησαν σε ανθρώπινη γλώσσα του ενός ή των πολλών στους οποίους ωμίλησαν, όχι στη γλώσσα που μιλούσαν οι άγγελοι μεταξύ τους στον ουρανό. Έχομε γραπτά στοιχεία, που καταδεικνύουν ότι ωμίλησαν με ανθρώπους για τους οποίους υλοποιήθηκαν ή εμφανίσθηκαν σε οράματα, στην Εβραϊκή, Αραμαϊκή και Ελληνική του πρώτου αιώνος, στις γλώσσες στις οποίες ήταν γραμμένη η Αγία Γραφή. Παραδείγματος χάριν, ο Θεός, δια του αγγέλου του, είπε στον Αβραάμ τον Εβραίο ευθύς μόλις αυτός έδειξε την προθυμία του να προσφέρη τον γυιο του Ισαάκ ως θρησκευτική θυσία: «Ευλογών θέλω σε ευλογήσει, και πληθύνων θέλω πληθύνει το σπέρμα σου ως τα άστρα . . . και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης· διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου.» (Γεν. 22:17, 18) Ο Αβραάμ κατάλαβε τι ελέγετο από τον ουρανό κι’ έχαιρε με την ελπίδα ότι, μια μέρα, όλα τα έθνη της γης επρόκειτο να ευλογηθούν μέσω του σπέρματός του. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθή ότι όλα τα βιβλία της Αγίας Γραφής γράφθηκαν από μέλη του σπέρματος του Αβραάμ για να τα διαβάζουν και να τα καταλαβαίνουν άνθρωποι όλων των εθνών, για διαρκές όφελός των.
12. Σε ποια γλώσσα μίλησε ένας άγγελος στον Δανιήλ, και τι είπε για να εξηγήση μια όρασι για Βασιλεία;
12 Ύστερ’ από αιώνες, το πολλαπλασιασμένο σε μεγάλο βαθμό σπέρμα του Αβραάμ περιελάμβανε και τον προφήτη Δανιήλ. Στην πόλι της Βαβυλώνος, στον Ευφράτη Ποταμό, εμφανίσθηκε στον Δανιήλ ένας άγγελος «εν οράματι . . . της νυκτός» και του μίλησε στην Αραμαϊκή. Ο άγγελος που μίλησε Αραμαϊκά, εξηγώντας τα οράματα που δόθηκαν στον Δανιήλ, είπε: «Και η βασιλεία, και η εξουσία, και η μεγαλωσύνη των βασιλειών των υποκάτω παντός του ουρανού, θέλει δοθή εις τον λαόν των αγίων του Υψίστου, του οποίου η βασιλεία είναι βασιλεία αιώνιος, και πάσαι αι εξουσίαι θέλουσι λατρεύσει και υπακούσει εις αυτόν.» (Δαν. 7:1-4, 23, 27) Ο Δανιήλ κατέγραψε αυτά τα οράματα στην Αραμαϊκή.
13. Ποια αναγγελία Βασιλείας, και σε ποια γλώσσα, άκουσε ο Ιωάννης να κάνουν δυνατές φωνές στον ουρανό;
13 Στο τελευταίο σε κατάταξι βιβλίο της Αγίας Γραφής, στην αποκάλυψι που δόθηκε στον Χριστιανό απόστολο Ιωάννη το έτος 96 περίπου μ.Χ., ο Ιωάννης άκουσε δυνατές φωνές στον ουρανό, που έλεγαν: «Αι βασιλείαι του κόσμου έγειναν του Κυρίου ημών, και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.» (Αποκάλ. 11:15) Ο Ιωάννης το κατέγραψε αυτό στην κοινή Ελληνική του πρώτου αιώνος.
ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΣ ΠΟΛΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ
14, 15. (α) Ποιο ερώτημα εγείρεται σήμερα, εφόσον όλοι είμεθα απόγονοι εκείνων που ωμιλούσαν τη μία αρχική γλώσσα; (β) Ποιο άγγελμα ειρήνης, και σε ποια γλώσσα, έδωσε ο άγγελος του Θεού σ’ εκείνους που επέζησαν από τον Κατακλυσμό;
14 Σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότερες γλώσσες από την Εβραϊκή, την Αραμαϊκή και την κοινή Ελληνική, στην οποία είναι γραμμένη η Αγία Γραφή. Ένα από τα σπουδαία πράγματα που αυξάνει τους λόγους, για τους οποίους δεν έχομε παγκόσμια ειρήνη σήμερα, είναι το γεγονός ότι έχομε τόσο πολλές γλώσσες, ώστε δεν μπορούμε αμέσως να καταλάβωμε ο ένας τον άλλον. Πώς γίνεται ώστε, αφού όλοι προήλθαμε από τον πρώτον άνδρα και γυναίκα που εδημιούργησε ο Θεός στον Κήπο της Εδέμ, δεν μιλούμε όλοι σήμερα την ίδια γλώσσα που μιλούσαν οι πρώτοι εκείνοι δύο άνθρωποι; Ο προφήτης Νώε και οι επτά συνταξιδιώται του, που επέζησαν από τον παγκόσμιο κατακλυσμό που συνέβη πριν από σαράντα τρεις αιώνες, μιλούσαν όλοι την ίδια γλώσσα στην κιβωτό όπου διεφυλάχθησαν ζωντανοί. Ήταν η ίδια γλώσσα μ’ εκείνη του πρώτου ανθρωπίνου ζεύγους, ανεπτυγμένη όμως στα 1.656 χρόνια από τη δημιουργία του ανθρώπου ως τον Κατακλυσμό. Μετά τον Κατακλυσμό εκείνον και μετά την έξοδο του Νώε και εκείνων που επέζησαν μαζί του από την κιβωτό του Όρους Αραράτ της νοτιοδυτικής Ασίας, ο Θεός ωμίλησε μέσω του αγγέλου του. Έκαμε να εμφανισθή ένα σύμβολο ειρήνης, το ουράνιο τόξο, και τους έδωσε ένα άγγελμα ειρήνης. Στη μία γλώσσα των είπε:
15 «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην· . . . Θέτω το τόξον μου εν τη νεφέλη, και θέλει είσθαι εις σημείον διαθήκης μεταξύ εμού και της γης· και όταν συννεφώσω νεφέλην επί της γης, θέλει φανή το τόξον εν τη νεφέλη· και θέλω ενθυμηθή την διαθήκην μου, την μεταξύ εμού και υμών, και παντός εμψύχου ζώου εκ πάσης σαρκός· και τα ύδατα δεν θέλουσιν είσθαι πλέον εις κατακλυσμόν δια να εξαλείψωσι πάσαν σάρκα.»—Γέν. 9:1, 13-15.
16. Για πόσο περίπου καιρό εξακολούθησε το ανθρώπινο γένος να έχη μια γλώσσα, και από ποιον προήλθε η απόφασις να υπάρχουν ομάδες γλωσσών, και γιατί;
16 Σε διάστημα δύο γενεών και πλέον, δηλαδή περίπου εκατόν ογδόντα έτη, μετά τον Κατακλυσμό, η γλώσσα του Νώε και των απογόνων του εξακολούθησε να είναι μία. «Το γεγραμμένον,» που ήταν «ευθύτης και λόγοι αληθείας,» όπως βρίσκεται στη Θεόπνευστη Γραφή, λέγει: «Και ήτο πάσα η γη μιας γλώσσης, και μιας φωνής.» (Εκκλησ. 12:10· Γεν. 11:1) Μήπως, λοιπόν, από τότε οι άνθρωποι απεφάσισαν να κάμουν κάτι ακαδημαϊκό ή κολλεγιακό και ν’ αρχίσουν να μιλούν διάφορες γλώσσες; Όχι! Γιατί έπρεπε να έλθη σ’ αυτούς η ιδέα να το κάμουν αυτό; Αντιθέτως, ο Θεός ήταν εκείνος που απεφάσισε τότε να επινοήση νέες ανθρώπινες γλώσσες. Προεγνώριζε τη διαιρετική δύναμι μιας συγχύσεως γλωσσών μεταξύ ανθρώπων. Έκρινε καλό να τους χωρίση σε γλωσσικές ομάδες κι’ έτσι να καταστήση δύσκολο το να συνεννοούνται και να διάγουν μαζί.
17. Σε ποιο έργο ήσαν ενασχολημένοι οι άνθρωποι στις πεδιάδες Σεναάρ, και πώς ο Θεός επέφερε μια μεγάλη ματαίωσι εκείνου του έργου;
17 Σ’ εκείνον τον ιδιαίτερο καιρό οι απόγονοι εκείνοι του Νώε που κατήλθαν στις πεδιάδες Σενναάρ στη Μεσοποταμία ενώθηκαν σ’ ένα κακό έργον, αντίθετο στο θέλημα του Θεού όπως είχε λεχθή στον Νώε και στους γυιους του μετά τον Κατακλυσμό. Αυτοί οι στασιασταί, που μιλούσαν μια κοινώς εννοούμενη γλώσσα, απεφάσισαν να χτίσουν μια πόλι εκεί ως ένα κέντρον θρησκευτικής λατρείας, μ’ ένα όμοιο με ουρανοξύστη πύργο, κι’ έτσι ν’ αποκτήσουν ένα περίφημο όνομα για τους εαυτούς των. Ο Παντοδύναμος Θεός, για να διακόψη αυτό το σχέδιό των, απεφάσισε να διάσπαση την ενότητα ενεργείας των, εφευρίσκοντας κι’ εμφυτεύοντας διάφορες γλώσσες σ’ αυτούς, εξαλείφοντας κάθε μνήμη της προτέρας κοινής γλώσσης των. Ξαφνικά, ενώ συνειργάζοντο αρμονικά στο μη θεάρεστο οικοδομητικό σχέδιό τους, πολλοί άρχισαν να μιλούν διάφορες γλώσσες και περιήλθαν σε σύγχυσι που τους ανάγκασε να διακόψουν τις σχέσεις μεταξύ τους και να χωρισθούν. Προφανώς, μόνο μια γλωσσική ομάς παρέμεινε στην ημιτελή πόλι και τον θρησκευτικό της πύργο, υπό τον Νεβρώδ.
18. (α) Τι δείχνει ότι αυτό δεν ήταν καθόλου ανθρωπίνη επινόησις, αλλά ένα θείον θαύμα; (β) Γιατί το θαύμα των γλωσσών μεταξύ των μαθητών του Χριστού την ημέρα της Πεντηκοστής ήταν ακόμη πιο αξιοσημείωτο;
18 Πώς μπορούσε να συμβή ένα τέτοιο πράγμα, σε μια στιγμή, αν δεν προήρχετο από τον Παντοδύναμο Θεό; Αυτός έδωσε σε κάθε ομάδα μια διαφορετική γλώσσα με δική της γραμματική και σειρά λέξεων, έτσι ώστε αμέσως άρχισαν να μιλούν τέλεια τη νέα γλώσσα. Δεν ήταν ανθρωπίνης επινοήσεως, και με το θαυματουργικό αυτό γεγονός ο Θεός κατέδειξε ότι ήταν ο Πρώτιστος Ειδικός στη Γραμματική, ο μέγιστος Γραμματικός μέχρι σήμερα. Αυτό δεν ήταν πρόδρομος της εορταστικής ημέρας της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., οπότε το άγιον πνεύμα του Θεού εξεχύθη σ’ εκατόν είκοσι μαθητάς του Ιησού Χριστού στην Ιερουσαλήμ κι’ άρχισαν αμέσως να μιλούν σε πολλές γλώσσες που δεν τις είχαν ποτέ σπουδάσει ή μάθει. Εν τούτοις, το αρχαίο εκείνο γεγονός των πεδιάδων Σενναάρ παρίστανε, εξεικόνιζε, ο,τι μπορούσε να κάμη αργότερα ο Παντοδύναμος Θεός, την ημέρα της Πεντηκοστής στην Ιερουσαλήμ. Και το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι οι μαθηταί εκείνοι του Ιησού Χριστού, μολονότι ξαφνικά έλαβαν το χάρισμα του να μπορούν να ομιλούν νέες γλώσσες, δεν ελησμόνησαν την αρχική τους γλώσσα, την Εβραϊκή. Έτσι, δεν περιήλθαν σε σύγχυσι και δεν χωρίσθηκαν. Το ένα πνεύμα του Θεού σ’ αυτούς τους διετήρησε ενωμένους στην κήρυξι της Βασιλείας Του.—Πράξ. 2:1-21.
19. (α) Ποια είναι η σημασία του ονόματος που εδόθη στην πόλι, και απ’ αυτή τι άλλο μετεφέρθη αλλού εκτός από τις νέες γλώσσες; (β) Τίνος η γλώσσα δεν είχε αλλάξει, και γιατί;
19 Εξαιτίας της συγχύσεως των γλωσσών, που ηγέρθη τον καιρό στις πεδιάδες Σενναάρ, στην πόλι της οποίας το οικοδομικό πρόγραμμα διεκόπη φοβερά, δόθηκε το όνομα Βαβέλ. Και πολύ σωστά, διότι αυτό το όνομα σημαίνει «Σύγχυσις.» Οι Ελληνόφωνοι την απεκάλεσαν Βαβυλών. (Γεν. 11:2-9) Αυτό συνέβη στις ημέρες του Νεβρώδ, δισεγγόνου του Νώε. Ο Νεβρώδ απεκλήθη «ισχυρός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά,» η δε Γένεσις 10:8-10 (ΜΝΚ) αποκαλεί τον ισχυρόν αυτόν κυνηγόν πρώτον βασιλέα της Βαβέλ, διότι «η αρχή της βασιλείας αυτού ήτο η Βαβέλ.» Απ’ αυτή την πόλι οι διάφορες γλωσσικές ομάδες, που εγκατέλειψαν το κτίσιμο της πόλεως, έφεραν την ψευδή Βαβυλωνιακή θρησκεία στα διάφορα μέρη της γης, στα οποία είχαν διασκορπισθή. Η ανθρώπινη οικογένεια άρχισε τότε να γίνεται μια πολύγλωσση γενεά. Ο προφήτης Νώε κι’ ο θεοσεβής γυιος του ο Σήμ δεν είχαν λάβει μέρος στο χτίσιμο της πόλεως και του πύργου της Βαβέλ. Γι’ αυτό και η γλώσσα των δεν άλλαξε. Εξηκολούθησαν να μιλούν μεταξύ των την ίδια αρχική γλώσσα.—Γέν. 9:26-29.
20. (α) Ποιο νέο επάγγελμα ηγέρθη, και ποιος έκαμε χρήσι του στη διάρκεια του λιμού στην αρχαία Αίγυπτο; (β) Στην περίπτωσι ποιων έγινε θεόπνευστη μετάφρασις ή ερμηνεία;
20 Λόγω της συγχύσεως των γλωσσών που άρχισε ο Θεός στη Βαβέλ, ηγέρθη ένα νέο επάγγελμα, το επάγγελμα του διερμηνέως ή μεταφραστού. Έτσι έγινε ώστε σε μια περίπτωσι, ένας απόγονος του Σήμ, δηλαδή, ο Ιωσήφ ο δισέγγονος του Αβραάμ, εχρησιμοποίησε ένα διερμηνέα. Οι ζηλότυποι αδελφοί του τον επώλησαν ως δούλο στην Αίγυπτο, αλλά, ύστερ’ από δεκατρία χρόνια, ο Θεός έκαμε τον Ιωσήφ να γίνη πρωθυπουργός και διαχειριστής τροφίμων της Αιγύπτου, λόγω ενός προειπωμένου παγκοσμίου λιμού. Όταν, στη διάρκεια του πραγματικού λιμού, οι αδελφοί του κατήλθαν στην Αίγυπτο για ν’ αγοράσουν τρόφιμα, δεν ανεγνώρισαν τον Ιωσήφ. Μεταξύ άλλων πραγμάτων που απέκρυπταν την ταυτότητά του, ήταν και το ότι ο Ιωσήφ δεν τους μίλησε στην Εβραϊκή, και γι’ αυτό εχρησιμοποίησε έναν Αιγύπτιο Εβραίο διερμηνέα. Όπως λέγει το εδάφιον Γένεσις 42:23: «Συνωμίλουν δι’ ερμηνέως.» Αυτό έγινε στον δέκατον όγδοον αιώνα π.Χ. Από τότε είχαν πληθυνθή οι διερμηνείς. Αυτοί οι διερμηνείς δεν ήσαν Θεόπνευστοι. Μόνο στην περίπτωσι της Χριστιανικής εκκλησίας, στην οποία δόθηκε το θαυματουργικό χάρισμα της ομιλίας σε ξένες γλώσσες στις ημέρες των αποστόλων του Χριστού, δόθηκε επίσης το θαυματουργικό χάρισμα της ερμηνείας των γλωσσών.—1 Κορ. 14:13-28.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ
21. (α) Για μια ακριβή μετάφρασι, η εκλογή τίνος πράγματος ήταν αναγκαία, και τι απαιτεί μια απολύτως τελεία μετάφρασις; (β) Πότε είχαν μεταφρασθή οι Εβραιο-Αραμαϊκές Γραφές, και πώς ωνομάσθηκε αυτή η πρώτη μετάφρασις;
21 Για να γίνη μια ακριβής μετάφρασις ή μια αληθινή ερμηνεία, πρέπει να υπάρχη χρήσις ορθών λέξεων στη μία γλώσσα που αντιστοιχούν μ’ εκείνες της γλώσσης που ερμηνεύεται ή μεταφράζεται. Στις ημέρες των Χριστιανών αποστόλων οι ερμηνείες που είχαν γίνει από τους Χριστιανούς εκείνους που έλαβαν το χάρισμα της θαυματουργικής ικανότητος να ερμηνεύουν ή να μεταφράζουν θα ήσαν τέλειες, απολύτως ορθές, διότι η ερμηνεία θα ήταν Θεόπνευστη. (1 Κορ. 12:4-11, 27-30) Τα πιο σπουδαία συγγράμματα προς ερμηνείαν είναι οι Άγιες Γραφές, η Αγία Γραφή. Έως τον πέμπτον αιώνα π.Χ. τα Θεόπνευστα συγγράμματα στην Εβραϊκή και Αραμαϊκή συμπληρώθηκαν στη μορφή τριάντα εννέα βιβλίων, όπως αριθμούνται τώρα. Αφού η κοινή Ελληνική έγινε διεθνής γλώσσα του επομένου αιώνος, άρχισε μια μετάφρασις των Ιερών εκείνων Γραφών από την Εβραϊκή στην Ελληνική από Ελληνοφώνους Ιουδαίους στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Αυτή έγινε γνωστή ως Ελληνική Μετάφρασι των Εβδομήκοντα (ή Ο΄) λόγω της παραδόσεως ότι εβδομήντα περίπου Ιουδαίοι μεταφρασταί εσχετίζοντο αρχικά με αυτήν.
22. (α) Ήταν θεόπνευστη αυτή η πρώτη μετάφρασις, και ήταν αυτή η μετάφρασις αντίθετη στο θέλημα και στο πνεύμα του Θεού; (β) Όταν οι μαθηταί του Χριστού έγραφαν τις θεόπνευστες Ελληνικές Γραφές, πώς παρέθεταν από τις Εβραϊκές Γραφές, και γιατί;
22 Η Ελληνική Μετάφρασις των Εβδομήκοντα των Εβραϊκών Γραφών δεν ήταν εμπνευσμένη από το πνεύμα του Θεού, αλλά και δεν ήταν αντίθετη στο πνεύμα του Θεού. Ήταν θέλημα του Θεού να μεταφρασθή ο εμπνευσμένος Λόγος του σε όσο το δυνατόν περισσότερες γλώσσες του κόσμου, προτού η βασιλεία του δια Ιησού Χριστού αναλάβη τον πλήρη έλεγχον όλης της γης. Τέσσερες από τους αποστόλους του Χριστού και τέσσερες από τους άλλους μαθητάς του, γράφοντας τις Θεόπνευστες Ελληνικές Γραφές, σε είκοσι επτά βιβλία, παρέθεσαν εκατοντάδες περικοπές από τις Θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές. Μερικές φορές παρέθεταν απ’ ευθείας από την Ελληνική Μετάφρασι των Εβδομήκοντα· άλλες φορές έκαναν δικές τους άμεσες μεταφράσεις από τις Εβραϊκές Γραφές. Αυτό έγινε για να καταδειχθή ότι εκείνες οι Εβραϊκές Γραφές ήσαν πραγματικά οι «λόγοι αληθείας» του Θεού και ότι εγίνετο εκπλήρωσίς των σχετικά με τη Χριστιανική εκκλησία και το έργον της του κηρύγματος της Βασιλείας του Θεού.
23. (α) Πώς ο Ιησούς έδειξε με έμμεσο τρόπο ότι η Βίβλος έπρεπε να μεταφρασθή σε πολλές γλώσσες; (β) Πότε οι μαθηταί του κατενόησαν τη σημασία τούτου, και πώς εργάσθηκαν πάνω σ’ αυτό;
23 Όταν ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, ωμίλησε στους μαθητάς του μετά την ανάστασί του εκ νεκρών και λίγες μέρες πριν από την ανάληψί του στον ουρανό, ετόνισε ότι οι Ιερές Γραφές, η Αγία Γραφή, θα έπρεπε να μεταφρασθή σε πολλές γλώσσες. Είπε: «Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντας αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.» (Ματθ. 28:18-20) Επίσης είχε προφητεύσει ενωρίτερα: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει έλθει το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Μετά την έκχυσι του αγίου πνεύματος του Θεού σ’ αυτούς την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., οι μαθηταί του Χριστού κατενόησαν τη σημασία αυτών των λόγων κι’ άρχισαν να μεταφράζουν και να γράφουν μεταφράσεις των Ιερών Γραφών στις γλώσσες των εθνών, μεταξύ των οποίων εκήρυτταν τη βασιλεία του Θεού κι’ έκαναν μαθητάς. Όπως λέγεται, ο απόστολος Ματθαίος έγραψε το ευαγγέλιό του πρώτα στην Εβραϊκή και κατόπιν το διετύπωσε στην Ελληνική.
24. (α) Οι μεταφρασταί, γνωρίζοντας ότι η Βίβλος είναι ένα φιλολογικό αριστούργημα, τι προσπάθησαν ευσυνείδητα να κάμουν; (β) Ποια υπήρξε η πρόοδος των μεταφράσεων της Γραφής και ποια εταιρία σήμερα κατατάσσεται μεταξύ των ηγετικών εταιριών οι οποίες εκτυπώνουν και διαθέτουν Γραφές;
24 Σε λίγον καιρό έγιναν μεταφράσεις των Ιερών Γραφών στις αρχαίες γλώσσες που επικρατούσαν τότε, όπως ήταν η Λατινική, η Συριακή, η Αιθιοπική, η Αραβική, η Περσική, και λοιπές. Οι μεταφρασταί ήξεραν ότι η Αγία Γραφή είναι ένα φιλολογικό αριστούργημα και προσεπάθησαν ευσυνείδητα να την αποδώσουν σε διάφορες γλώσσες με τη χρήσι ‘ευαρέστων λόγων’ και ευθέων ‘λόγων αληθείας’ που μετέδιδαν πιστά τη σκέψι των Θεοπνεύστων Γραφών. Παρά την τεράστια εναντίωσι από μέρους του επικρατούντος σώματος του «Χριστιανικού κόσμου,» η μετάφρασις της Αγίας Γραφής στις γλώσσες του κοινού λαού προώδευσε έως τώρα. Σήμερα υπάρχουν μεταφράσεις της Αγίας Γραφής διαθέσιμες σε 1.337 ή περισσότερες γλώσσες, είτε εν όλω είτε εν μέρει. Σχηματίσθηκαν εταιρίες για την εκτύπωσι και διάδοσι των Θεοπνεύστων Γραφών. Σήμερα μια από τις ηγετικές εταιρίες εκτυπώσεως κι’ εκδόσεως της Αγίας Γραφής είναι η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας με τα τμήματά της σε ενενήντα τέσσερες χώρες και νησιωτικά συγκροτήματα.
[Εικόνα στη σελίδα 109]
Οι εργάται του Πύργου της Βαβέλ, που προκαλούσε τον Θεό, άρχισαν ξαφνικά να ομιλούν διάφορες γλώσσες κι’ έπεσαν σε συντριπτική σύγχυσι