δούλους και δούλας και είχον δούλους οικογενείς· απέκτησα έτι αγέλας και ποίμνια περισσότερα υπέρ πάντας τους υπάρξαντας προ εμού εν Ιερουσαλήμ. Συνήθροισα εις εμαυτόν και αργύριον και χρυσίον και εκλεκτά κειμήλια βασιλέων και τόπων· απέκτησα εις εμαυτόν άδοντας και αδούσας και τα εντρυφήματα των υιών των ανθρώπων, παν είδος παλλακίδων. Και εμεγαλύνθην και ηυξήνθην υπέρ πάντας τους υπάρξαντας προ εμού εν Ιερουσαλήμ· και η σοφία μου έμενεν εν εμοί. Και παν ό,τι εζήτησαν οι οφθαλμοί μου, δεν ηρνήθην εις αυτούς· δεν εμπόδισα την καρδίαν μου από πάσης ευφροσύνης, διότι η καρδία μου ευφραίνετο εις πάντας τους μόχθους μου· και τούτο ήτο η μερίς μου εκ παντός του μόχθου μου.»—Εκκλησ. 2:4-10.

Στη θέσι του ως βασιλεύς, ο Σολομών είχε στο ενεργητικό του τους παράγοντας που τον καθιστούσαν ικανό να κάνη οτιδήποτε ήθελε. Εν τούτοις, δεν εγκατέλειψε τη σοφία στην επιδίωξι των καταλλήλων έργων και μορφώσεως—στην αρχιτεκτονική, στην κηπουρική, στη ζωγραφική και στη μουσική. Έτσι, ο Σολομών δεν εσπατάλησε τους οικονομικούς του πόρους, αλλά συνέχισε να συσσωρεύη περισσότερο χρυσό και άργυρο. Η ‘σοφία έμεινε εν αυτώ,’ καθοδηγώντας τον στις πολυάριθμες δραστηριότητές του. Βρήκε επίσης κάποια ευχαρίστησι σ’ αυτά που μπόρεσε να επιτύχη. Αλλά διεπίστωσε ο Σολομών σ’ αυτές τις διάφορες επιδιώξεις τι ήταν αυτό που είχε διαρκή αξία στη ζωή; Η απάντησίς του ήταν: «Και παρετήρησα εγώ εν πάσι τοις έργοις μου τα οποία έκαμον αι χείρες μου, και εν παντί τω μόχθω τον οποίον εμόχθησα, και ιδού, τα πάντα ματαιότης και θλίψις πνεύματος, και ουδέν όφελος υπό τον ήλιον.» (Εκκλησ. 2:11) Ναι, ακόμη και σ’ αυτά που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως αξιόλογοι σκοποί, ο Σολομών αισθάνθηκε ένα κενό αίσθημα, ένα αίσθημα ματαιότητος. Αντιλήφθηκε ότι ο θάνατος θα τον συναντούσε και δεν θα υπήρχε τρόπος να γνωρίση τι επρόκειτο να συμβή κατόπιν σε όλη τη σκληρή του εργασία.—Εκκλησ. 2:17-19.

Πραγματικά, η επιδίωξις διασκεδάσεων και μορφώσεως δεν εξασφαλίζουν από μόνα τους μια ευχάριστη ευτυχισμένη ζωή. Στην πραγματικότητα, εκείνος του οποίου η ζωή περιστρέφεται γύρω απ’ αυτό μονάχα, μπορεί τελικά ν’ αντιληφθή ότι η ζωή του είναι πολύ κενή και ότι έχει ανάγκη πνευματικής τροφής.

Ο Ηλίας «Προσηυχήθη Εθέρμως να Μη Βρέξη»

Η προσευχή ενός δικαίου ανθρώπου, ενός ανθρώπου που έχει επιδοκιμασμένη σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό, έχει ισχύ. Φέρνει αποτελέσματα. (Ιακ. 5:16) Αυτό είναι το σημείο που ο μαθητής Ιάκωβος έδειξε όταν έγραψε: «Ο Ηλίας ήτο άνθρωπος ομοιοπαθής με ημάς και προσηυχήθη ενθέρμως να μη βρέξη, και δεν έβρεξεν επί της γης έτη τρία και μήνας εξ· και πάλιν προσηυχήθη, και ο ουρανός έδωκε βροχήν και η γη εβλάστησε τον καρπόν αυτής.»—Ιακ. 5:17, 18,

Μολονότι ήταν ένας προφήτης, ο Ηλίας ως άνθρωπος δεν ήταν διαφορετικός από οποιονδήποτε άλλο δίκαιο άνθρωπο. Είχε τα ίδια συναισθήματα, αδυναμίες και ατέλειες. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά Θεός απήντησε στις προσευχές του. Ο Θεός χωρίς αμφιβολία δεν θα κάμη λιγώτερα για τους δούλους του όταν αυτοί κάνουν δεήσεις σε αρμονία με το θέλημά του.

Πρέπει να σημειωθή ότι οι Εβραϊκές Γραφές δεν δηλώνουν ακριβώς ότι ο Ηλίας «προσηυχήθη» σχετικά με τα ζητήματα που αναφέρει ο Ιάκωβος. Εν τούτοις, υπάρχει απόδειξις ότι έτσι πρέπει να είχε κάνει. Σχετικά με το τι έκαμε ο Ηλίας προτού να τελειώση η μακρά ξηρασία, διαβάζομε: «Ο δε Ηλίας ανέβη εις την κορυφήν του Καρμήλου και έκυψεν εις την γην και έβαλε το πρόσωπον αυτού αναμέσον των γονάτων αυτού.» (1 Βασ. 18:42) Ναι, ο Ηλίας είχε λάβει μια θέσι που έδειχνε ότι πλησίαζε τον Θεό με προσευχή. Λογικά, λοιπόν, αυτός προσευχήθηκε και δεήθηκε σε σχέσι με τη δήλωσι που προηγουμένως είχε κάνει στον Αχαάβ: «Ζη Ιεχωβά ο Θεός του Ισραήλ, έμπροσθεν του οποίου παρίσταμαι, δεν θέλει είσθαι τα έτη ταύτα δρόσος και βροχή, ειμή διά του λόγου του στόματός μου.»—1 Βασ. 17:1, ΜΝΚ.

Φυσικά, ο μαθητής Ιάκωβος έγραψε κάτω από έμπνευσι και έτσι μπορούσε να εκθέση γεγονότα που δεν είχαν ειδικά αναφερθή στις Εβραϊκές Γραφές, αλλ’ εν τούτοις ήσαν σε πλήρη αρμονία με τις Γραφές. Και η προσευχή του Ηλία είναι ένα παράδειγμα γι’ αυτό.

Αυτά που έγραψε ο Ιάκωβος για τον Ηλία πρέπει να μας ενθαρρύνουν να εμμένωμε στην προσευχή. Μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι θα λάβωμε όσα ζητούμε, αρκεί να είναι σε αρμονία με το θέλημα του Θεού.—Ιωάν. 14:13, 14.