Το Ονειδιστικό Άσμα Εναντίον Σατανά Του Διαβόλου

«Πώς έπεσες εκ του ουρανού, Εωσφόρε, υιέ της αυγής! συνετρίφθης κατά γης, συ ο καταπατών τα έθνη!»—Ησαΐας 14:12.

 1. Ποιο άσμα επρομήθευσε τώρα ο Θεός; Για να ψάλλεται προς όφελος τίνος;

Ο ΙΕΧΩΒΑ επρομήθευσε ένα άσμα για να ψάλλεται τώρα εναντίον του πρωτίστου εχθρού του Σατανά ή Διαβόλου. Ονειδίζει αυτόν τον εχθρό κάθε δικαιοσύνης. Είναι μια προειδοποίησις για την ταπείνωσι και την αισχύνη που θα επέλθη σύντομα σ’ αυτόν. Η εποχή του πέρασε. Έχει διαβή την κορυφή της αναρριχήσεώς του και είναι τώρα στο κατέβασμα. Έχει κάθε λόγο να το ξέρη αυτό, αλλ’ αν δεν εννοεί να το παραδεχθή και προτιμά να πολεμά με έντονη πικρία εναντίον του αναποφεύκτου, ο Ιεχωβά Θεός τού δίνει μια υπόμνησι. Διευκρινίζει σήμερα τα λόγια του ονειδιστικού άσματος που ωδήγησε να γραφή υπό έμπνευσι προ είκοσι έξη αιώνων και πλέον. Ακαταμάχητα κινεί τους ψαλτωδούς του να εκφωνήσουν τα λόγια στη διάρκεια των ‘εσχάτων’ αυτών ημερών της παγκοσμίου οργανώσεως του Σατανά. Το ονειδιστικό αυτό άσμα δεν ψάλλεται προς όφελος του πονηρού αυτού. Είναι γνωστό γεγονός ότι αυτός δεν θα αναμορφωθή ποτέ. Το άσμα ψάλλεται προς όφελος όλων εκείνων που επί μακρόν υπήρξαν τα θύματα του Σατανά ή Διαβόλου και της φοβερής του οργανώσεως και που θέλουν να πάψουν να βρίσκωνται κάτω από την εξουσία της και τον έλεγχό της. Το άσμα, πένθιμο για το Σατανά, είναι μια μελωδία απελευθερώσεως γι’ αυτούς. Τα ονειδιστικά του λόγια διασαλπίζουν πρόκλησι και σημαίνουν νίκη εναντίον του μακροχρονίου καταδυνάστου. Οι ψάλται του άσματος δεν θα μπορούσαν να το ψάλουν με τόσο θάρρος και πεποίθησι και μάλιστα στο μέσον της παγκοσμίου οργανώσεως του Σατανά, αν ο θείος Συνθέτης του άσματος δεν τους είχε δώσει προηγουμένως μια νίκη εναντίον του καταδυνάστου και μια απαλλαγή από την εξουσία του. Εκείνοι που θέλουν να γευθούν μια όμοια νίκη και απελευθέρωσι, πρέπει τώρα να πιστεύσουν στο άσμα και να ταχθούν με το μέρος του Συνθέτου και των ψαλτωδών του προκαλώντας έτσι τον ονειδιζόμενο καταδυνάστη.

 2. Γιατί πρέπει το άσμα να ψαλή τώρα;

² Αυτοί που ψάλλουν το άσμα και έχουν το θάρρος να το κάνουν αυτό, είναι λίγοι. Οι περισσότεροι από το ανθρώπινο γένος βογγούν και παραπονούνται κάτω από τις αλλεπάλληλες ουαί που ο Σατανάς ή Διάβολος επιφέρει στη γη και στη θάλασσα. Μεγάλος αριθμός ανθρώπων δεν πιστεύει και γι’ αυτό χλευάζει την ιδέα ότι υπάρχει μια τέτοια προσωπικότης όπως ο Σατανάς ή Διάβολος. Με τον τρόπο αυτόν τυφλώνονται βλακωδώς ως προς εκείνον που είναι ο πραγματικά υπεύθυνος για τις θλίψεις τους. Έτσι δεν μπορούν να βρουν το πώς να απαλλαγούν από τις πλεκτάνες του. Αλλά ο Ιεχωβά Θεός παίρνει στα σοβαρά τον Διάβολο, ο δε γραπτός του λόγος εκθέτει σ’ εμάς τον πονηρόν αυτόν. Όχι μόνο τούτο, αλλά μας αποκαλύπτει και τον φιλόδοξο σκοπό που επεδίωξε κάποτε ο Διάβολος. Το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι μας βεβαιώνει πώς η τρομερή σταδιοδρομία του πλησιάζει τώρα στο τέλος της. Το ονειδιστικό άσμα ειδικώς πραγματεύεται αυτό. Λόγω της προφητικής του φύσεως, πρέπει να ψαλή δυνατά για ν’ ακούσουν δαίμονες και άνθρωποι. Η ίδια η προφητεία προείπε ότι το άσμα θα εψάλλετο σ’ ένα καιρό που θα είχε πραγματοποιηθή από τον Ιεχωβά μια μεγάλη απελευθέρωσις για το λαό του και θα είχε αποκτηθή μια αρκετά ευρεία απαλλαγή του από την παγκόσμια οργάνωσι του Σατανά. Η απελευθέρωσις και η απαλλαγή έχουν έλθει! Οι μάρτυρες του Ιεχωβά μπορούν να το πιστοποιήσουν αυτό. Το άσμα συνεχίζεται με εξακολουθητική έντασι, για να μπορέσουν διαρκώς περισσότεροι άνθρωποι ν’ ακούσουν το άγγελμα που μιλεί για την πληρέστερη και τελεία απελευθέρωσι και απαλλαγή που είναι πολύ κοντά, «επί θύραις», για όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως! Για να μπορέσωμε να ψάλωμε το άσμα με περισσότερη κατανόησι, ας εξετάσωμε τα λόγια του όπως εκτίθενται για μας στην προφητεία του Ιεχωβά μέσω του Ησαΐα, δέκατο τέταρτο κεφάλαιο.

 3. Ποια μεγάλη οργάνωσι καταστρέφει ο Θεός, και κυρίως γιατί;

³ Το προηγούμενο κεφάλαιο εξετάσθηκε στο αμέσως προηγούμενο τεύχος της Σκοπιάς. Προέλεγε την καταστροφή της αρχαίας παγκοσμίου δυνάμεως, της Βαβυλώνος, και την καταστροφή της αντιτυπικής Βαβυλώνος των νεωτέρων χρόνων, της παγκοσμίου οργανώσεως του Διαβόλου. Ο Παντοδύναμος Θεός, ο οποίος καταστρέφει την πονηρή αυτή οργάνωσι, μας λέγει γιατί το κάνει αυτό. Το κάνει αυτό διότι είναι αναμεμιγμένο το όνομά του, και είναι επίσης αναμεμιγμένος ο λαός που καλείται με το όνομά του και που είναι αφωσιωμένος στη λατρεία του. Επί πολλούς αιώνες πριν από τη λεγομένη «Χριστιανική εποχή», το λαό για το όνομά του τον αποτελούσαν οι δώδεκα φυλές που κατήγοντο από τον Ιακώβ. Η Βίβλος τους ωνόμαζε, όχι «Ιακωβίτας», αλλά Ισραηλίτας», διότι το όνομα του προπάτορός των το είχε μεταβάλει ο Θεός σε «Ισραήλ». Όμως στην προφητεία, η Βίβλος πολλές φορές αναφέρει ολόκληρο το έθνος και με τα δύο ονόματα του προπάτορός των, άλλοτε ως Ιακώβ και άλλοτε ως Ισραήλ, διότι και τα δύο ονόματα έχουν παράλληλη σημασία.

 4. Ποια αρχαία πόλι αγίασε ο Θεός, και πώς;

⁴ Σύμφωνα με τις υποσχέσεις της διαθήκης του στους πιστούς προπάτορας του έθνους, τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, ο Ιεχωβά Θεός εξέλεξε με έλεος το έθνος αυτό ως λαό του, για να καλείται με το άγιο όνομά του. Εκπληρώνοντας περαιτέρω τη διαθήκη του προς τους προπάτορας του λαού αυτού, έδωσε στους Ισραηλίτες τη Γη της Επαγγελίας, την Παλαιστίνη, και ίδρυσε το κέντρον της λατρείας του εκεί, στο ναό στην Ιερουσαλήμ. Το βασιλικό όρος στην πόλι ήταν το Όρος Σιών, όπου βρισκόταν το παλάτι του βασιλέως, και έτσι η πόλις εκαλείτο επίσης «Σιών» ή Όρος Σιών». Ο βασιλεύς της φυλής του Ιούδα ήταν μόνο ένας ορατός αντιπρόσωπος του πραγματικού Βασιλέως του Ισραήλ, του Ιεχωβά Θεού. Γι’ αυτό η πόλις εκαλείτο «πόλις του Βασιλέως του μεγάλου», που εσήμαινε τον μέγαν αόρατον άρχοντά της Ιεχωβά. Ο ναός της λατρείας του αγίαζε την πόλι και της έδινε ωραιότητα. Η καθαρή και αγία λατρεία του την εδόξαζε και την καθιστούσε χαρά όλων όσοι ελάτρευαν επάνω στη γη τον αληθινό και ζώντα Θεό. Με μεγάλη, λοιπόν, έκστασι οι Λευιτικοί υιοί του Κορέ έψαλλαν στο ναό αυτά τα λόγια: «Μέγας ο Ιεχωβά, και αινετός σφόδρα εν τη πόλει του Θεού ημών, τω όρει της αγιότητος αυτού. Ωραίον την θέσιν, χαρά πάσης της γης, είναι το όρος Σιών, προς τα πλάγια του βορρά· η πόλις του Βασιλέως του μεγάλου· ο Θεός εν τοις παλατίοις αυτής γνωρίζεται ως προπύργιον.» (Ψαλμός 48:1, 3, Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις) Το όνομα, λοιπόν, του Ιεχωβά ήταν επάνω σ’ αυτό το έθνος.

 5. Πώς ίδρυσε ο Σατανάς μια αντίπαλο πόλι και λατρεία;

⁵ Ο Σατανάς ή Διάβολος εφθόνησε τη φήμη του Ιεχωβά εν σχέσει με την Ιερουσαλήμ. Ως αντίπαλον της Ιερουσαλήμ με τη θεία λατρεία της, ο Σατανάς ανήγειρε την πόλι Βαβυλώνα ως παγκόσμια δύναμι, και την κατέστησε δόξα των ειδωλολατρικών βασιλείων των αρχαίων χρόνων. Ωργάνωσε εκεί τη λατρεία του εαυτού του ως θεού υπό το όνομα «Μερωδάχ». Ακριβώς όπως ο βασιλεύς της Ιερουσαλήμ έπρεπε να είναι ο προστάτης της λατρείας του Ιεχωβά, έτσι και ο αντίπαλος του Ιεχωβά κατέστησε τον ειδωλολάτρη βασιλέα της Βαβυλώνος κύριον προστάτην της λατρείας του Σατανά ή Διαβόλου. Αυτό ήταν ιδιαίτερα αληθινό για τον Ναβουχοδονόσορα, ο οποίος έφερε τη Βαβυλώνα στο κορύφωμα της παγκοσμίου κυριαρχίας της. Το μακρό του όνομα εσήμαινε «ο Νεβώ είναι προστάτης από τη δυστυχία». Αν και ο μεγάλος αυτός κατακτητής έφερε το όνομα του μικροτέρου θεού Νεβώ, όμως έκαμε τον Μερωδάχ σχεδόν αποκλειστικά το αντικείμενο της θρησκευτικής του λατρείας. Μίλησε και έγραψε για τον Μερωδάχ ως «κύριό του (Βηλ)», «μεγάλο του κύριο», «χαρά της καρδιάς του», «τον μεγάλο κύριο που τον διώρισε κοσμοκράτορα και εμπιστεύθηκε στη φροντίδα του τους εξαπλωμένους σε μεγάλες εκτάσεις λαούς της γης». Ενώ ανεγνώριζε κάποια θειότητα στους άλλους θεούς της Βαβυλωνίας, ο Ναβουχοδονόσορ επέμενε ότι η αυτοκρατορία του ήταν πράγματι η μοναρχία του Βηλ-Μερωδάχ. Συνεπώς, απηυθύνετο σ’ αυτόν ως τον «υπέρτατον αρχηγόν των θεών», τον «παλαιότατον», τον «βασιλέα των ουρανών και της γης», και θεωρούσε τον Ιεχωβά των Ισραηλιτών απλώς ως ένα κατώτερο ξένο θεό. Με τον τρόπον αυτόν ο βασιλεύς της Βαβυλώνος ελάτρευε τον μεγάλο αντίπαλο του Ιεχωβά, τον Σατανά ή Διάβολο. Υπηρετούσε τον Διάβολο και ήταν ο κύριος αντιπρόσωπός του στη γη. Ο τρόπος με τον οποίον χρησιμοποιήθηκε από τον Διάβολο, δείχνει ότι ο Διάβολος ήταν φιλόδοξος για παγκόσμια κυριαρχία σε προκλητική αντίθεσι προς τον αληθινό και ζώντα Θεό. Κατάλληλα ο λόγος του Θεού χρησιμοποιεί τον βασιλέα της Βαβυλώνος ως σύμβολο του ιδίου του Διαβόλου. Κάτω από το κάλυμμα αυτού του συμβόλου ο Θεός κατευθύνει το ονειδιστικό άσμα και άλλες προφητείες εναντίον του Διαβόλου.

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΜΑ

 6, 7. Πώς ο Θεός έδειξε έλεος στον Ισραήλ και τον εγκατέστησε στη γη του;

⁶ Για να εξυπηρετήση ακριβώς την υψηλή φιλοδοξία του Διαβόλου ο Ναβουχοδονόσορ κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ. και μετέφερε τους περισσοτέρους από τους επιζώντας Ιουδαίους σε μέρη της Βαβυλωνίας προς βορράν. Ο Ναβουχοδονόσορ έδωσε την τιμή γι’ αυτή την επέκτασι της Βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας στον θεό του Σατανά ή Διάβολο κάτω από το ένδυμα του Μερωδάχ. Στην πραγματικότητα, όμως, ο Ιεχωβά Θεός ήταν εκείνος που επέτρεψε στον δούλο του Διαβόλου να κάμη το βλάσφημο αυτό έργο. Όχι μόνο επέτρεψε στο Διάβολο να φανερώση την εγωιστική του φιλοδοξία εναντίον του Ιεχωβά, αλλά έδειξε επίσης στον εκλεκτό του λαό τα θλιβερά αποτελέσματα που προέρχονται από την εγκατάλειψι της λατρείας και της υπηρεσίας του ζώντος και αληθινού Θεού. Η αλαζονική μεγαλαυχία του βασιλέως της Βαβυλώνος ότι ο Σατανάς ή Διάβολος, αλλιώς Βηλ-Μερωδάχ, του είχε δώσει την κοσμοκρατορία, αποδείχθηκε ψευδής ισχυρισμός όταν ο Ιεχωβά Θεός εχρησιμοποίησε τους Μήδους και Πέρσας για να ανατρέψουν τη Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία και αποκατέστησε τον αιχμαλωτισμένο λαό του στο όρος Σιών, στη Γη της Επαγγελίας. Αυτή η απελευθέρωσις του λαού του από το κυρίαρχο μέρος της ορατής οργανώσεως του Διαβόλου ήταν θαυματουργική. Δυο αιώνες προτού συμβή, ο προφήτης του Ιεχωβά Ησαΐας αναφέρθηκε σ’ αυτή με τα ακόλουθα λόγια:

⁷ «Διότι ο Ιεχωβά θέλει ελεήσει τον Ιακώβ, και θέλει έτι εκλέξει τον Ισραήλ, και καταστήσει αυτούς εν τη γη αυτών· και οι ξένοι θέλουσιν ενωθή μετ’ αυτών, και θέλουσι προσκολληθή εις τον οίκον του Ιακώβ. Και οι λαοί θέλουσι λάβει αυτούς, και φέρει αυτούς εις τον τόπον αυτών· και ο οίκος του Ισραήλ θέλει κληρονομήσει αυτούς εν τη γη του Ιεχωβά δια δούλους και δούλας· και θέλουσιν είσθαι αιχμάλωτοι αυτών οι αιχμαλωτίσαντες αυτούς, και θέλουσι γείνει κύριοι των καταθλιβόντων αυτούς.»—Ησαΐας 14:1, 2, Α.Σ.Μ.

 8. Πώς προήλθε ο πνευματικός Ισραήλ και έφθασε να έχη ανάγκη τέτοιου ελέους;

⁸ Αλλά σε ποιούς και πώς είχε η προφητεία αυτή την τελική και πλήρη εκπλήρωσί της; Πώς η εκπλήρωσίς της από το 1914 μ.Χ. προμηθεύει τη σκηνική τοποθέτησι για να ψαλή το ονειδιστικό άσμα εδώ και στη σημερινή εποχή; Με τον εξής τρόπο: Ο Ιεχωβά είχε ένα λαό για το όνομά του στους αρχαίους καιρούς, τους φυσικούς Ισραηλίτες, και αυτοί είχαν την υποχρέωσι να είναι μάρτυρές Του. Στον πρώτον αιώνα της Χριστιανικής εποχής ο Ιεχωβά απέστειλε τον από πολύν καιρό υποσχεμένο Μεσσία, ο οποίος ήταν ο Ιησούς Χριστός, ο νόμιμος κληρονόμος του βασιλέως της Ιερουσαλήμ Δαβίδ. Ο Θεός έχρισε τον Ιησού με το άγιό του πνεύμα. Ομοίως έχρισε τους ακολούθους του Χριστού που τον υπεστήριζαν ως τον Μεσσία, τους κεχρισμένους δε αυτούς Χριστιανούς τους ανέλαβε ο Ιεχωβά ως Χριστιανικόν Ισραήλ, ως πνευματικόν Ισραήλ. Συγχρόνως απέρριψε τον φυσικόν Ισραήλ ως λαό για το όνομά του από τότε και στο εξής. Στα χρόνια αυτά από το 1914 υπάρχει στη γη μόνο ένα μικρό υπόλοιπο τέτοιων πνευματικών Ισραηλιτών, και αυτοί προσπαθούν να εκπληρώσουν πιστά την υποχρέωσι τους ως μάρτυρες του Ιεχωβά. Αλλά μια σοβαρή διακοπή του έργου των αυτού της μαρτυρίας συνέβη στη διάρκεια των ετών του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, από το 1914 έως το 1918. Η σύγχρονη ιστορία φανερώνει ότι τότε οι πνευματικοί αυτοί Ισραηλίτες επήγαν σε αιχμαλωσία στη μεγάλη αντιτυπική Βαβυλώνα, την παγκόσμια οργάνωσι του Σατανά, όχι εκούσια, αλλά κάτω από τις βαριές πιέσεις, τους φόβους, και τις συγκεχυμένες αντιλήψεις εκείνων των ετών. Οι θρησκευτικές, πολιτικές και στρατιωτικές εξουσίες του κόσμου τούτου επέβαλαν σ’ αυτούς με κακεντρέχεια μεγάλους περιορισμούς. Απηγόρευσαν και εδέσμευσαν τη δράσι τους για τη διακήρυξι του ονόματος και της βασιλείας του Ιεχωβά, και την απόδοσι της λατρείας τους σ’ αυτόν σύμφωνα με τη συνείδησί τους. Με τον τρόπο αυτόν εξετοπίσθησαν, διότι επάρθηκαν με βία από τη θέσι της υπηρεσίας τους στον Ιεχωβά και κρατήθηκαν μακριά από τη λατρεία και υπηρεσία του κάτω από την εχθρική οργάνωσι του κόσμου τούτου.

 9. Ποιους τώρα κληρονομούν ως δούλους και ως αιχμαλώτους επίσης;

⁹ Αλλά κυττάξτε τους μάρτυρας του Ιεχωβά σήμερα! Βέβαια ο Ιεχωβά πρέπει να έδειξε έλεος στον πνευματικό Ισραήλ, στον πνευματικό Ιακώβ, διότι από το τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το Νοέμβριο του 1918, το κεχρισμένο αυτό υπόλοιπο τον υπηρετεί ελεύθερα και τολμηρά, φανερά, σε όλο τον κόσμο. Βρίσκονται πάλι «εν τη γη αυτών», «εν τη γη του Ιεχωβά», διότι ωργανώθηκαν πάλι ως λαός του, πιο ισχυρά παρά ποτέ άλλοτε. Είναι πάλι δραστήριοι στην υπηρεσία ως μάρτυρες του και λάτρεις του. Ο δε αριθμός των «ξένων» καλής θελήσεως που έρχονται σ’ αυτή τη Θεοκρατική οργάνωσι και ενώνονται μ’ αυτήν ως την επιδοκιμασμένη οργάνωσι του Ιεχωβά, αυξάνει κατά χιλιάδες κάθε χρόνο σε όλη τη γη. Αυτοί βοηθούν το μικρό υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών στο εκπαιδευτικό τους έργο και θέτουν τους εαυτούς των στη διάθεσι της Θεοκρατικής οργανώσεως υπό τον Χριστό Ιησού, την πνευματική Κεφαλή. Μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο ο πνευματικός «οίκος του Ισραήλ» κληρονομεί αυτόν τον βοηθητικό λαό στη γη του Ιεχωβά ως δούλους και δούλας. Προηγουμένως, πολλοί απ’ αυτούς ανήκαν σε έθνη που επήραν αιχμάλωτο το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ στη διάρκεια του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά τώρα τα πράγματα έχουν αναστραφή. Εκείνοι που είχαν κάποτε αιχμαλωτίσει το υπόλοιπο σ’ αυτή την παγκόσμια Βαβυλωνιακή οργάνωσι παρεδόθησαν στον Βασιλέα Ιησού Χριστό. Έτσι έγιναν αιχμάλωτοι του και αιχμάλωτοι της οργανώσεώς του που την αποτελεί ο πνευματικός Ισραήλ. Δεν καταδυναστεύουν πλέον το πνευματικό υπόλοιπο, αλλά με χαρά υποτάσσονται στη Θεοκρατική διακυβέρνησι του Ιησού Χριστού και γίνονται τα «άλλα πρόβατα» του Καλού των Ποιμένος.—Ιωάννης 10:16.

10, 11. Από τι τους έδωσε ανάπαυσι ο Θεός; Με τι πρέπει να παραβληθή αυτό;

¹⁰ Σ’ αυτό, ακριβώς, το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ, που αποκαταστάθηκε από το 1918 στην κατάλληλη θέσι του στη ‘γη του Ιεχωβά’, απευθύνονται οι επόμενοι λόγοι του Ησαΐα. Μ’ αυτό τον τρόπο γνωρίζομε ποιοι είναι εκείνοι που διατάσσονται να αναλάβουν το ονειδιστικό άσμα εναντίον του Σατανά, ‘του θεού του κόσμου τούτου’, του βασιλέως της αντιτυπικής Βαβυλώνος. Οι προφητικοί λόγοι της θείας διαταγής είναι οι εξής: «Και καθ’ ην ημέραν ο Ιεχωβά θέλει σε αναπαύσει από της θλίψεώς σου, και από του φόβου σου, και από της σκληράς δουλείας εις την οποίαν ήσο καταδεδουλωμένος, θέλεις μεταχειρισθή την παροιμίαν ταύτην κατά του βασιλέως της Βαβυλώνος, λέγων, Πώς επαύθη ο καταδυνάστης! Πώς επαύθη η χρυσή πόλις!» (Ησαΐας 14:3, 4, Α.Σ.Μ.) Η μνεία που κάνει ο Ιεχωβά για θλίψι, φόβο και σκληρή δουλεία αναφέρεται στην αγωνία, την αθλιότητα, την ταραχή και τη σκλαβιά που οι πνευματικοί Ισραηλίτες είχαν να υποφέρουν όταν απεκλείσθησαν από τη χαρούμενη ελεύθερη υπηρεσία Του και εκρατούντο σε σκληρό περιορισμό κάτω από το μαστίγιο του φόβου των επισήμων εξουσιών της παγκοσμίου οργανώσεως του Σατανά,

¹¹ Διαβάστε τα τεύχη της Σκοπιάς ιδιαίτερα από το τέλος του 1916 έως την άνοιξι του 1919 για να λάβετε κάποια ιδέα της θλιβερής αυτής περιόδου του πνευματικού Ισραήλ. Πόσο καλά προσκιάσθηκε αυτή από την εβδομηκονταετή ερήμωσι της αρχαίας Ιερουσαλήμ και την πένθιμη αιχμαλωσία του φυσικού Ισραήλ στη Βαβυλώνα! Αλλά τώρα η κατάστασις έχει τελείως αντιστραφή, τόσο ακριβώς, όσο όταν η παλαιά Βαβυλών αποστερήθηκε το θρόνο της παγκοσμίου κυριαρχίας της από τους συμμάχους, Βασιλέα Δαρείον τον Μήδον και Βασιλέα Κύρον τον Πέρσην, το 539 π.Χ., και έπειτα το πιστό υπόλοιπο του Ισραήλ αποκαταστάθηκε στην Παλαιστίνη δύο χρόνια αργότερα, από τον Βασιλέα Κύρο. Έτσι ο Ιεχωβά έδωσε ανακούφισι από την πρόσφατη κατάστασι της καταδυναστεύσεως και αιχμαλωσίας των κεχρισμένων μαρτύρων του, των πνευματικών Ισραηλιτών.

12. Γιατί ψάλλομε ήδη, «Πώς επαύθη ο καταδυνάστης!»;

¹² Άλλα πώς είναι δυνατόν να συμβαίνη αυτό; Ο τρομερός βασιλεύς της αντιτυπικής Βαβυλώνος, Σατανάς ή Διάβολος, ζη ακόμη. Ο άκαρδος αυτός καταδυνάστης δεν επαύθη ακόμη. Παντού οι ενέργειές του είναι ορατές στη γη. Η οργάνωσίς του λειτουργεί ακόμη, εκείνη η «χρυσή πόλις», ή, όπως μερικοί μεταφρασταί από τα Εβραϊκά την ονομάζουν, «η φορολόγος του χρυσίου», «η ζητούσα χρυσόν.» (Νεοελληνική Μετάφρασις· Φέντον· σε Ησαΐα 14:4) Πώς μπορούν, λοιπόν, οι μάρτυρες του Ιεχωβά να αναλάβουν την «παροιμίαν» ή το ‘ονειδιστικό άσμα’ για να δημιουργήσουν την εντύπωσι ότι ο τυραννικός καταδυνάστης επαύθη και ότι η παγκόσμια οργάνωσις, που είναι άπληστη για χρήμα, επαύθη μαζί του; Αυτό συμβαίνει διότι βρισκόμαστε στην αρχή της τελείας εκπληρώσεως αυτών των πραγμάτων και από το 1914 μ.Χ. έχουν ήδη πολλά εκπληρωθή προς αυτή την κατεύθυνσι. Ο παγκόσμιος πόλεμος που άρχισε το έτος εκείνο, ακολουθήθηκε από πείνα, λοιμό, σεισμούς, καταδίωξι και αιχμαλωσία των μαρτύρων του Ιεχωβά, και από συνεχείς ουαί και στενοχωρία και φόβο των εθνών. Αυτό ήταν μια ορατή απόδειξις ότι οι «επτά καιροί» της κυριαρχίας των Εθνών είχαν τελειώσει και η βασιλεία του Θεού είχε γεννηθή στους ουρανούς. Αυτοί οι χωρίς διακοπή «επτά καιροί» της Εθνικής διακυβερνήσεως της γης άρχισαν με την ερήμωσι της Ιερουσαλήμ και της Ιουδαίας από την Βαβυλώνα το 607 π.Χ. και τελείωσαν με τη γέννησι της βασιλείας του Θεού το 1914 μ.Χ. Τότε ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος Ιεχωβά Θεός ανέλαβε τη μεγάλη του δύναμι για να βασιλεύση και εγκατέστησε τον Υιό του Ιησού Χριστό ως τον νόμιμο βασιλέα της γης στο ουράνιον Όρος Σιών. Με την ενέργεια αυτή ο Παντοδύναμος Θεός εγκαθίδρυσε την πρωτεύουσα οργάνωσί του για τη διακυβέρνησι του νέου κόσμου της δικαιοσύνης. Η γέννησις της βασιλείας αυτής εξεικονίζεται στην Αποκάλυψι 12:1-5.

13. Πότε και γιατί έγινε «πόλεμος εν τω ουρανώ»; Με ποιο αποτέλεσμα;

¹³ Δύο χιλιάδες πεντακόσια είκοσι χρόνια πρωτύτερα, επετράπη στο Ναβουχοδονόσορα να εκθρονίση τον Βασιλέα Σεδεκία και να καταστρέψη την πρωτεύουσα πόλι Ιερουσαλήμ. Αλλά το 1914 ο Διάβολος, ο βασιλεύς της μεγαλυτέρας Βαβυλώνος, ήταν ανίσχυρος να εμποδίση την εγκατάστασι του Βασιλέως του Ιεχωβά στον ουράνιο θρόνο και την εγκαθίδρυσι της νέας πρωτευούσης οργανώσεως του σύμπαντος. Έως τότε είχε επιτραπή στον Διάβολο και τους δαιμονικούς του αγγέλους η πρόσοδος σ’ αυτούς τους ανωτέρους ουρανούς, αλλά δεν ήταν ικανοί να εμποδίσουν την ενθρόνισι του Άρχοντος του νέου κόσμου ή να καταβροχθίσουν την κυβέρνησί του που είχε μόλις αρχίσει. Μιλούμε για τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στη γη, των ετών 1914-1918 μ.Χ.! Ωστόσο, έγινε συγχρόνως «πόλεμος εν τω ουρανώ» μεταξύ της νεογέννητης Βασιλείας και της αόρατης οργανώσεως του Σατανά. Η Βασιλεία που την υπεστήριζε ο Παντοδύναμος Θεός, ενίκησε. Ο αντίπαλος, ο βασιλεύς της Μεγαλυτέρας Βαβυλώνος, ηττήθηκε. Αυτός και οι αόρατες δαιμονικές του δυνάμεις ερρίφθησαν βιαίως κάτω στη γη, όπου αυτός είχε αρχίσει την ανταρσία του εναντίον του Θεού και είχε γίνει Σατανάς ή Διάβολος. Δεν θα βρεθή πια τόπος στην αγία έκτασι του ουρανού για τον πονηρό καταδυνάστη και τους αγγέλους του. Έρχεται, επίσης, καιρός που δεν θα βρεθή πια τόπος γι’ αυτόν και το πλήθος του ούτε στη γη. Η απελευθέρωσις των μαρτύρων του Ιεχωβά το 1919 για να δράσουν στο έργο της μαρτυρίας φανερώνει ότι από τότε, τουλάχιστον, είχε συντελεσθή η έξωσις του Σατανά και των αγγέλων του από τον ουρανό και ο περιορισμός τους στη γη. Η ενέργεια που άρχισε τότε για την ‘παύσι’ του καταδυνάστου Σατανά και της άπληστης για χρυσάφι πόλεώς του, δεν θα σταματήση ώσπου και οι δύο τους να κείτωνται κατασιωπημένοι και αδρανείς στην καταστροφή μετά τη μάχη του Αρμαγεδδώνος.

ΕΧΟΥΝ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΨΑΛΛΟΥΝ;

14. Πώς επαύθη η ‘χρυσή πόλις’ για τους μάρτυρας του Ιεχωβά;

¹⁴ Αλλά είχε το αποκαταστημένο υπόλοιπο των μαρτύρων του Ιεχωβά το θάρρος να αναλάβη το ονειδιστικό άσμα εναντίον του βασιλέως της μεγαλυτέρας Βαβυλώνος; Αντελήφθησαν την ελευθερία τους να το ψάλλουν; Αψήφησαν την καταδίωξι που αυτό θα επέφερε σ’ αυτούς μέσα στην καταρρέουσα ‘χρυσή πόλι’; Μάλιστα, και με την πορεία αυτή έδειξαν σε τι βαθμό ο καταδυνάστης και η χρυσή πόλις ‘επαύθησαν’ ήδη γι’ αυτούς. Δεν ομολογούν πια τους εαυτούς των αιχμαλώτους του βασιλέως της μεγαλυτέρας Βαβυλώνος. Ενεργούν τολμηρά ως δούλοι του Βασιλέως του Ιεχωβά που ετέθη στο Όρος Σιών, του Χριστού Ιησού. Δεν ενεργούν πια με αναγνώρισι της Βαβυλωνιακής αξιώσεως ότι η ‘χρυσή πόλις’ αποτελεί ‘τας υπερεχούσας εξουσίας’ που έχουν ταχθή από τον Θεό και στις οποίες πρέπει να υποτάσσεται κάθε Χριστιανική ψυχή χωρίς αντίρρησι της συνειδήσεως. Όχι, αλλά τώρα φανερά ομολογούν και αναγνωρίζουν τον Ιεχωβά Θεό και τον Βασιλέα του Ιησού Χριστό ως τας «Υπερεχούσας Εξουσίας», στις οποίες πρέπει να υποτάσσωνται. Γι’ αυτούς, λοιπόν, η ‘χρυσή πόλις’ έπαυσε να υπάρχη ως ‘υπερέχουσαι εξουσίαι’, και αρνούνται να κλίνουν μπροστά της με φόβο και να εκτελούν τις διαταγές της που συγκρούονται με τους δικαίους νόμους του Θεού. (Ρωμαίους 13:1-4) Τώρα άφοβα κινούνται προς τα εμπρός εκτελώντας τις διαταγές Του, και μια απ’ αυτές είναι να κηρύττουν «ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών». (Ησαΐας 61:2) Η εκδίκησις αυτή είναι εναντίον του βασιλέως της Μεγαλυτέρας Βαβυλώνος και όλης της πονηράς του οργανώσεως. Θα εκτελεσθή πλήρως στη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Το έτος 1925 διευκρινίσθηκε στη διάνοιά τους η Γραφική περικοπή του δωδεκάτου κεφαλαίου της Αποκαλύψεως, αποκαλύπτοντας ότι η Βασιλεία εγεννήθη το 1914 μ.Χ. και ότι αμέσως κατόπιν ο Σατανάς και οι δαιμονικές του δυνάμεις απωθήθηκαν με τον «πόλεμον εν τω ουρανώ» και ερρίφθησαν κάτω στη γη. (Βλέπε Η Σκοπιά, 15 Μαρτίου 1925, κάτω από τον τίτλο «Η Γέννησις Του Έθνους».) Έκτοτε οι μάρτυρες του Ιεχωβά εγνωστοποίησαν τα νέα αυτά σε όλα τα έθνη.

15, 16. Τι αποδεικνύει, κατά το 1928 και το 1929, ότι αυτοί ανέλαβαν το ονειδιστικό άσμα;

¹⁵ Τρία χρόνια αργότερα, το 1928, έκαμαν μια άμεση διακήρυξι εναντίον του πονηρού καταδυνάστου και της ‘χρυσής’ του ‘πόλεως’. Αυτό άρχισε στο Ντητρόιτ του Μίσιγκαν των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, όπου 12.000 συγκεντρώθηκαν σε συνέλευσι στο μέγα Κολοσσαίον από τις 30 Ιουλίου έως τις 6 Αυγούστου περιλαμβανομένης. Την Κυριακή, 5 Αυγούστου 1928, μπροστά σ’ αυτό το μεγάλο ορατό ακροατήριο και επίσης, μ’ ένα ραδιοφωνικό δίκτυο από εκατό και πλέον ραδιοσταθμούς, σ’ ένα ακόμη μεγαλύτερο αόρατο ακροατήριο, ο τότε πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, απηύθυνε μια δημοσία ομιλία με θέμα «Άρχων για τους λαούς». Αλλά προτού εκφωνήση το λόγο του, ο πρόεδρος της Σκοπιάς ανέγνωσε στους ακροατάς του μια απόφασι με τίτλο «Προκήρυξις Κατά του Σατανά και Υπέρ του Ιεχωβά». Επρότεινε την αποδοχή της αποφάσεως αυτής και έπειτα εξεφώνησε την ομιλία του για να επεξηγήση και υποστηρίξη την απόφασι. Η ομιλία ετελείωσε, η απόφασις έγινε ομόθυμα δεκτή από τη συνέλευσι. Αμέσως ετυπώθηκαν στην Αγγλική πέντε εκατομμύρια αντίτυπα της ομιλίας και της Προκηρύξεως εναντίον του Σατανά και υπέρ του Ιεχωβά, εκτός από άλλα εκατομμύρια αντίτυπα σε ξένες γλώσσες. Αυτά διενεμήθησαν δωρεάν από τους μάρτυρας του Ιεχωβά ανάμεσα στον «Χριστιανισμό» ως επίσης και έξω απ’ αυτόν. Λόγω του ζωτικού περιεχομένου της Προκηρύξεως αυτής και ως μια από τις αναμφισβήτητες αποδείξεις ότι το αποκαταστημένο Του υπόλοιπο υπήκουσε σ’ αυτόν και ανέλαβε το ονειδιστικό άσμα εναντίον του βασιλέως της Μεγαλυτέρας Βαβυλώνος δημοσιεύομε την Προκήρυξι σε υποσημείωσι.a

¹⁶ Λιγώτερο από ένα χρόνο αργότερα, στα τεύχη της Σκοπιάς της 15ης Ιουνίου και της 1ης Ιουλίου 1929, δημοσιεύθηκε μια ακόμη διακήρυξις ανεξαρτησίας από το Σατανά, στο άρθρο «Αι Υπερέχουσαι Εξουσίαι», που απετελείτο από δύο μέρη και ηρνείτο ότι η ορατή του οργάνωσις αποτελεί τις εξουσίες αυτές, αποδεικνύοντας από τις Γραφές ότι ο Ιεχωβά Θεός και ο ανάσσων Βασιλεύς Ιησούς Χριστός είναι πράγματι αι ‘υπερέχουσαι εξουσίαι’.

17, 18. Ποιους κυβέρνησε ο Σατανάς; Πώς, και καταδιώκοντας ποιούς;

¹⁷ Έχοντας υπ’ όψι τι επήλθε ήδη στο Σατανά και την οργάνωσί του και τι πρόκειται να επέλθη τελικά, βλέπομε ότι η παροιμία ή παρομοίωσις προχωρεί μ’ ένα ονειδιστικό τρόπο: «Πώς επαύθη ο καταδυνάστης! Πώς επαύθη η φορολόγος του χρυσίου! Ο Ιεχωβά συνέτριψε την ράβδον των ασεβών, το σκήπτρον των δυναστών. Ο πατάσσων εν θυμώ τον λαόν με ακατάπαυστον κτύπημα, ο δεσπόζων εν οργή επί τα έθνη, καταδιώκεται, και ουδείς ο κωλύων. Πάσα η γη αναπαύεται, ησυχάζει· εκφωνούσιν άσματα αγαλλιάσεως. Χαίρουσιν επί σε και αι έλατοι, αι κέδροι του Λιβάνου, λέγουσαι, Αφού συ εκοιμήθης, δενδροτόμος δεν ανέβη εφ’ ημάς.»—Ησαΐας 14:4-8.

¹⁸ Η Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία είχε μεγάλη έκτασι στους αρχαίους καιρούς. Οι ονειδιστικοί, λοιπόν, αυτοί στίχοι περιγράφουν καλά τη σταδιοδρομία του αυτοκράτορός της και των θρησκευτικών, πολιτικών, εμπορικών και στρατιωτικών αξιωματούχων του. Αλλά περιγράφουν από μια πλήρη παγκόσμια άποψι τη σκληρή και άπληστη πορεία του Σατανά και του καταδυναστευτικού του συστήματος στις χιλιάδες των ετών που πέρασαν. Η πορεία τους ιδιαίτερα από τον «πόλεμον εν τω ουρανώ» και την απώθησί τους στη γη, αποτελεί μόνο μια πρόσθετη επιβεβαίωσι της ακριβείας της προφητείας. Όλα τα έθνη και οι λαοί, αρχαίοι και σύγχρονοι, έχουν αισθανθή το συντριπτικό φορτίο και την κτηνώδη διακυβέρνησι του τυραννικού ‘θεού του κόσμου τούτου’ και της φαύλης οργανώσεώς του, αοράτου και ορατής. Περισσότερο από οποιουσδήποτε άλλους οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν αισθανθή την καταδίωξι που συνεχίσθηκε ακράτητη και που έχει ενταθή στις τελευταίες αυτές ημέρες. Έως την ημέρα αυτή ποτέ δεν σταμάτησε. Για το ανθρώπινο γένος που στενάζει δεν θα μπορούσε να βρεθή τρόπος απαλλαγής, αν δεν υπήρχε ο ζων και αληθινός Θεός Ιεχωβά, ο οποίος έδειξε ήδη την τελεία του δύναμι εναντίον του Σατανά και της οργανώσεώς του, καταρρίπτοντας αυτόν και τους δαίμονάς του από τον ουρανό.

19. Πώς διήγον τα «δένδρα της δικαιοσύνης»; Πώς θα διάγουν;

¹⁹ Δεν αναπαύεται ακόμη όλη η γη και δεν είναι ήσυχη από εκείνους που διαταράσσουν την ειρήνη. Δεν ξεσπούν ακόμη ακράτητα σε άσμα αίνου προς τον Δημιουργό και τον δικό του «Άρχοντα της Ειρήνης» όλοι εκείνοι που τους επιτρέπεται να κατοικήσουν τη γη. Ο Σατανάς συμπεριφέρεται ακόμη προς τους αρίστους εκπροσώπους του ανθρωπίνου γένους με τον τρόπο που ενήργησε και ο αρχαίος βασιλεύς της Βαβυλώνος, ο οποίος κατέλαβε τις εκτάσεις του Λιβάνου και κατέκοψε αχαλίνωτα τα μεγαλοπρεπή του έλατα, τα κυπαρίσσια και τα κέδρα για τα οικοδομικά του έργα στη Βαβυλώνα. Ο Σατανάς επέτυχε να αποκόψη πολλούς που ήταν «δένδρα δικαιοσύνης» στην αγνή οργάνωσι του Ιεχωβά Θεού και τους μετέφερε από την κατάλληλη θέσι τους εκεί, για να κοσμούν τη δική του οργάνωσι και να εξυπηρετούν τους αλαζονικούς σκοπούς του. (Ησαΐας 37:24· 61:3) Αλλά ο Αρμαγεδδών θα τον στρώση χάμω με τα κτυπήματα του πολεμικού πελέκεως του Ιεχωβά, του Ιησού Χριστού, του Μεγαλυτέρου Κύρου. Κατόπιν, στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού που ακολουθεί, όλοι όσοι θα προσπαθούν να αναπτυχθούν ως δένδρα δικαιοσύνης στο νέο κόσμο δεν θα υποστούν την επίθεσι του Σατανά ή Διαβόλου και των ασεβών του δενδροτόμων προτού φθάσουν στο πλήρες ύψος της τελειότητος. (Ιερεμίας 51:20-24) Όλοι όσοι αγαπούν τη δικαιοσύνη θα ψάλλουν τότε με ανακούφισι.

[Υποσημειώσεις]

ΟΙ Σπουδασταί της Γραφής, συνελθόντες εις διεθνή συνέλευσιν διακηρύττουν εαυτούς κατά του Σατανά και ολοκλήρως υπέρ του Ιεχωβά των δυνάμεων, εμφαντικώς δε εξαγγέλλουν τας εξής ζωτικάς αληθείας, ήτοι:

Πρώτον: Ότι οι λαοί της γης ωργανωμένοι εις μορφάς κυβερνήσεως και υπό την εποπτείαν ανωτέρου και αοράτου άρχοντος, αποτελούν τον κόσμον.

Δεύτερον: Ότι ο Ιεχωβά είναι ο μόνος αληθής και Παντοδύναμος Θεός και η πηγή πάσης δικαίας εξουσίας· ότι είναι ο αιώνιος Βασιλεύς, ο Θεός της δικαιοσύνης, σοφίας, αγάπης και δυνάμεως, και ο αληθής φίλος και ευεργέτης πάσης της κτίσεως.

Τρίτον: Ότι ο Ιεχωβά έδωκεν εις τον υιόν του Εωσφόρον την εξουσίαν του επόπτου του ανθρώπου· ότι ο Εωσφόρος ηπίστησε και εστασίασε κατά του Θεού και ωδήγησε τον άνθρωπον ν’ αποστατήση από της δικαιοσύνης, από του καιρού δε της αποστασίας αυτής ο Εωσφόρος απέβη γνωστός υπό τους τίτλους Δράκων, Όφις, Σατανάς και Διάβολος· ότι ο Σατανάς επροξένησε διαμάχας μεταξύ των εθνών και είναι υπεύθυνος δι’ όλους τους σκληρούς πολέμους, τους αγρίους φόνους, και δι’ όλα τα μισητά εγκλήματα και τας λοιπάς διαπραχθείσας φαυλότητας· ότι μέχρι σήμερον ο Ιεχωβά δεν περιώρισε τον Σατανάν από του να εξασκήση την δύναμιν και την επιρροήν του επί του ανθρώπου· ότι επί πολλούς αιώνας ο Σατανάς υπήρξεν ο αόρατος κυβερνήτης του κόσμου, δυσφημών διηνεκώς το όνομα του Ιεχωβά Θεού και προξενών μεγάλην βλάβην εις τους ανθρώπους και τα έθνη.

Τέταρτον: Ότι ο Ιεχωβά υπεσχέθη, ότι κατά τον ωρισμένον του καιρόν θα περιώριζε τον Σατανάν και θα εγκαθίστα δικαίαν κυβέρνησιν επί της γης, όπως ο άνθρωπος δυνηθή να λάβη την ευκαιρίαν προς αιώνιον ζωήν εν ευτυχία, και ότι προς τον σκοπόν αυτόν έχρισε τον αγαπητόν του Υιόν Ιησούν, δια να γίνη ο Λυτρωτής και αόρατος Άρχων του κόσμου.

Πέμπτον: Ότι επέστη ο ωρισμένος καιρός του Ιεχωβά προς εκπλήρωσιν της υποσχέσεως του και αποκατάστασιν της τιμής του ονόματος του εις την διάνοιαν παντός πλάσματος· ότι ο Χριστός Ιησούς ανέλαβε το υψηλόν του αξίωμα ως εκτελεστικός άρχων του Ιεχωβά και ότι το μέγα ζήτημα σήμερον είναι, Τις είναι ο Θεός και ποίος θα κυβερνήση τους λαούς και τα έθνη;

Έκτον: Ότι, επειδή ο Σατανάς δεν θ’ απόσχη της επί των εθνών και των λαών της γης εξουσίας του, ο Ιεχωβά των δυνάμεων, δια του κεχρισμένου του εκτελεστικού αξιωματούχου Χριστού Ιησού, θα εντείνη τον αγώνα κατά του Σατανά και όλων των πονηρών του δυνάμεων, και ότι εις το εξής η πολεμική ημών κραυγή θα είναι, ΡΟΜΦΑΙΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΧΡΙΣΜΕΝΟΥ ΤΟΥ· ότι η επικειμένη μεγάλη μάχη του Αρμαγεδδών, θα έχη ως αποτέλεσμα τον πλήρη περιορισμόν του Σατανά και την τελείαν ανατροπήν της πονηράς του οργανώσεως, και ότι ο Ιεχωβά θα εγκαταστήση δικαιοσύνην επί της γης δια του Χριστού του νέου άρχοντος, και θ’ απελευθερώση το ανθρώπινον γένος από το κακόν, και θα χορηγήση εις όλα τα έθνη της γης αιωνίους ευλογίας.

Έβδομον: Επέστη, όθεν, ο προσήκων καιρός, όπως πάντες οι αγαπώντες την δικαιοσύνην ταχθώσι με το μέρος του Ιεχωβά και υπακούσουν εις αυτόν και τον υπηρετήσουν εκ καθαράς καρδίας, δια να λάβουν τας απεριόριστους ευλογίας, τας οποίας ο Παντοδύναμος Θεός επιφυλάσσει δι’ αυτούς.