Αίσθησις στον Άδη

 1. Τι δείχνει το ονειδιστικό άσμα ως προς την ύπαρξι του Σατανά στον Άδη;

ΟΙ θρησκευόμενοι του «Χριστιανισμού» νομίζουν ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι αθάνατη και ότι ο Σατανάς ή Διάβολος, που υπήρχε όλες αυτές τις χιλιάδες των ετών που πέρασαν, είναι ομοίως αθάνατος. Νομίζουν ότι η κατάστασις του θανάτου δεν θα προβάλη ποτέ αξίωσι γι’ αυτόν. Τη λέξι Σιεόλ των αρχικών Γραφών, που μεταφράζεται ελληνικά Άδης, την ερμηνεύουν πως σημαίνει έναν τόπο αιωνίου πυρίνου βασανισμού συνειδητών ανθρωπίνων ψυχών, και διδάσκουν ότι ο Σατανάς υπήρξε όλον τον καιρό στον Σιεόλ ή Άδη για να εποπτεύη τον διαβολικό αυτόν τόπο βασάνου. Αλλά το ονειδιστικό άσμα που απευθύνεται στον βασιλέα της Βαβυλώνος, δείχνει ότι ο Διάβολος δεν υπήρξε ποτέ εκεί, αλλά ότι, όταν επέλθη ο θάνατος του, το γεγονός αυτό προξενεί ταραχή και αίσθησι. Η «παροιμία» ή το ονειδιστικό άσμα λέγει στον βασιλέα της Βαβυλώνος καθώς κείται χαμηλά: «Ο Σιεόλ κάτωθεν εκινήθη δια σε, δια να υπαντήση την έλευσίν σου· εξήγειρε δια σε τους Ρεφαΐμ, πάντας τους ηγεμόνας της γης· εσήκωσεν εκ των θρόνων αυτών πάντας τους βασιλείς των εθνών. Πάντες ούτοι θέλουσιν αποκριθή και ειπεί προς σε, Και συ έγεινες αδύνατος, καθώς ημείς; κατεστάθης όμοιος ημών; Η μεγαλαυχία σου κατηνέχθη εις τον Σιεόλ, και ο θόρυβος των μουσικών σου οργάνων· ο σκώληξ είναι εστρωμένος υποκάτω σου, και οι σκώληκες σε σκεπάζουσι.»—Ησαΐας 14:9-11, Γιάγκ· Μία Αμερ. Μετ.· Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις.

 2. Τι δείχνει για τον άδη η έγερσις των Ρεφαΐμ;

² Το θεόπνευστο αυτό ονειδιστικό άσμα δεν ηχεί όπως η θεολογία του «Χριστιανισμού» που διδάσκει ότι ο άδης (Σιεόλ) είναι ένας τόπος βασανισμού αθανάτων ανθρωπίνων ψυχών, που είναι όλες σε κίνησι καθώς συστρέφονται με αγωνία, και που όλες κάνουν τον τόπο θορυβώδη με κραυγές πόνου. Η διδασκαλία αυτή είναι εμπνευσμένη από τον Διάβολο. Αλλά το ονειδιστικό άσμα είναι εμπνευσμένο από το πνεύμα του Θεού και περιγράφει τον άδη (Σιεόλ) ως τόπον ησυχίας, αδρανείας και ύπνου, όπου ελίσσονται και γλιστρούν μέσα εκεί διάφορα σκουλήκια. Ενώ είναι εντελώς ήσυχος έως τότε, η άφιξις μιας τέτοιας ασυνήθους προσωπικότητος όπως ο «βασιλεύς της Βαβυλώνος», είναι εκείνη που θέτει ολόκληρον τον άδη (Σιεόλ) σε κίνησι. Ο Άδης υπήρξε κρεββάτι ύπνου για όλους τους ηγεμόνας, τους ήρωας και τους εριφοειδείς ηγέτας της γης, αλλά τώρα, με το ανήκουστο συμβάν, ο άδης τους εγείρει από τον ύπνο τους για να παρατηρήσουν τι συμβαίνει. «Εξήγειρε δια σε τους Ρεφαΐμ.» Μερικές μεταφράσεις αποδίδουν την Εβραϊκή αυτή λέξι «Ρεφαΐμ» ως «τους νεκρούς». (Αγγλ. Εξουσ. Μετ.· Α.Σ.Μ.· Λουθήρου· Εβραϊκή Εκδ. Ετ.· Νεοελληνική Μετάφρασις) ή ως «τους απελθόντας» (Λήσερ). Είναι δανεισμένη από την ειδωλολατρική μυθολογία για να αποδώση τη λέξι «φαντάσματα» ή «σκιές». (Μόφφατ· Μία Αμερ. Μετ.· Ρόδερχαμ) Μια λέξις που γράφεται όμοια μ’ αυτή σημαίνει «γίγαντες». (Ντουαί· Ο΄) Αλλά σύμφωνα με το Εβραϊκό και Χαλδαϊκό Λεξικό του Βεν. Ντέηβις, η Εβραϊκή λέξις «Ρεφαΐμ» στον Ησαΐα 14:9 σημαίνει «οι αναπαυόμενοι ή αδύνατοι, οι απελθόντες ή νεκροί άνθρωποι». Στην ανάστασι η «γη θέλει εκρίψει» αυτούς, καθώς λέγει ο Ησαΐας 26:19. Αφού εκείνοι που βρίσκονται στον Σιεόλ είναι νεκροί, δεν είναι παράδοξο ότι η Αγγλική Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασις της Γραφής και η Νεοελληνική Μετάφρασις αποδίδουν τον Σιεόλ ως «τάφον» στο εδάφιον Ησαΐας 14:11, μολονότι αποδίδουν την ίδια ακριβώς λέξι «Σιεόλ» ως άδην στα εδάφια 9 και 15. Αυτό δείχνει ότι παντού η λέξις άδης (Σιεόλ) εννοεί τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους.

 3. Ποια ερωτήματα εγείρονται σχετικά με τον Σατανά ή Διάβολο και τον άδη;

³ Μερικοί σπουδασταί της Γραφής θα παρατηρήσουν ότι πρόσωπα που βρίσκονται στον άδη (Σιεόλ) μπορούν να βγουν από κει με ανάστασι των νεκρών, και, εν τοιαύτη περιπτώσει, πώς συμβαίνει να πηγαίνη ο Διάβολος στον άδη (Σιεόλ); Πρόκειται αυτός να αναστηθή; Δεν δείχνει η Αποκάλυψις, 20:1-3, 10, 14, ότι πρόκειται να περιορισθή στην άβυσσο τα χίλια χρόνια της βασιλείας του Χριστού; Κατόπιν δεν λύνεται επί ένα μικρό χρονικό διάστημα για να ριφθή, τέλος, όχι στον άδη, αλλά στη λίμνη του πυρός και θείου, που συμβολίζει το ‘δεύτερο θάνατο’; Απαντούμε ότι η Γραφή δεν αντιφάσκει με τον εαυτό της στις διδασκαλίες της για την τελική τύχη του Διαβόλου.

 4. Τι θα του πουν οι βασιλείς στον άδη, και με ποιον τρόπο;

⁴ Πρέπει να ενθυμούμεθα ότι το ονειδιστικό αυτό άσμα του Ησαΐα, κεφάλαιο 14, είναι μια «παροιμία», παρομοίωσις ή παραβολή (εδάφιο 4). Απευθύνεται, όχι στον ίδιο το Σατανά ή Διάβολο, αλλά κατά άμεσο τρόπο στον δούλο του τον «βασιλέα της Βαβυλώνος», που ήταν άνθρωπος. Γι’ αυτό, το παραβολικό ονειδιστικό άσμα μιλεί με όρους που εφαρμόζονται στον ανθρώπινο βασιλέα της Βαβυλώνος. Στην πρώτη ή μικρογραφική εκπλήρωσι του άσματος, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος (ή οι άνθρωποι που διαδοχικά κατείχαν το αξίωμα αυτό) επήγαν στον άδη της Γραφής, τον τάφο του ανθρωπίνου γένους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Σατανάς ή Διάβολος θα πάη στον άδη ή Σιεόλ, δηλαδή σ’ ένα γήινο τάφο με σκουλήκια. Όχι· αλλά η προφητεία και η αρχαία της εκπλήρωσις στον κατά γράμμα ανθρώπινο βασιλέα της Βαβυλώνος, χρησιμοποιείται ως παροιμία, παρομοίωσις ή παραβολή που εξεικονίζει εκείνο που θα επέλθη στον αόρατο βασιλέα της Μεγαλυτέρας Βαβυλώνος, τον Σατανά ή Διάβολο. Και αυτός επίσης πρόκειται τελικά να φερθή στην κατάστασι του θανάτου, αν και όχι στον γήινο άδη μας, τον τάφο του ανθρωπίνου γένους, με ελισσόμενα σκουλήκια στρωμένα από κάτω του και με σκουλήκια που να σχηματίζουν ένα κλινοσκέπασμα γι’ αυτόν. Επειδή ακριβώς το ονειδιστικό άσμα είναι μια παραβολή, στην οποία μερικές φορές χρησιμοποιούνται σύμβολα αντί της πραγματικότητος, γι’ αυτό οι νεκροί βασιλείς των εθνών εξεικονίζονται ως καθισμένοι στους θρόνους των μέσα στους θολωτούς τάφους των και ωσάν να έρχωνται στη ζωή και να λέγουν στον Βασιλέα της Βαβυλώνος τη στιγμή που καταφθάνει: «Και συ έγεινες αδύνατος, καθώς ημείς; κατεστάθης όμοιος ημών;» Οι νεκροί στον άδη της Γραφής είναι αδύνατοι και δεν μπορούν να πάρουν μαζί τους τα βασίλειά τους. Έτσι επίσης και ο Σατανάς ή Διάβολος θα γίνη αδύνατος στο θάνατο και δεν θα μπορή να πάρη μαζί του την εξουσία της Βαβυλωνιακής του οργανώσεως. Ο Ιησούς Χριστός, για να φέρη τελικά το Σατανά στην καταστροφή, υπέστη θάνατο ως άνθρωπος: «δια να καταργήση δια του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον.»—Εβραίους 2:14.

ΤΙ ΠΤΩΣΙΣ!

 5, 6. Πώς και πότε ο βασιλεύς της Βαβυλώνος έγινε ο ‘λάμπων’;

⁵ Η παραβολή έπειτα ονειδίζει τον Βασιλέα της Βαβυλώνος εκθέτοντας την επαίσχυντη αποτυχία του προσφιλούς του σχεδίου, της υψηλής φιλοδοξίας του: «Πώς έπεσες εκ του ουρανού, ω Λάμπων, υιέ της αυγής! συνετρίφθης κατά γης, συ ο καταπατών τα έθνη! Συ δε έλεγες εν τη καρδία σου, “Θέλω αναβή εις τον ουρανόν, θέλω υψώσει τον θρόνον μου υπεράνω των άστρων του Θεού· και θέλω καθίσει επί το όρος της συνάξεως, προς τα μέρη του βορρά· θέλω αναβή επί τα ύψη των νεφελών· θέλω είσθαι όμοιος του Υψίστου”.»—Ησαΐας 14:12-14, Ρόδερχαμ· Γιάγκ.

⁶ Ο βασιλεύς της Βαβυλώνος δεν αποτελούσε ποτέ μέρος της οργανώσεως του Ιεχωβά, αλλά κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ., και όμως το ονειδιστικό άσμα τον αποκαλεί ‘Λάμποντα, υιόν της αυγής’. Ο βασιλεύς της Βαβυλώνος δεν ήταν ούτε έγινε τέτοιος στη Θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά. Πώς έγινε τέτοιος, και πού; Συντρίβοντας άλλα έθνη, και ιδιαίτερα τον Ισραήλ, το έθνος του Ιεχωβά. Επιδιώκοντας την ικανοποίησι της φιλοδοξίας του να αποκτήση παγκόσμια κυριαρχία, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, ιδιαίτερα στο πρόσωπο του Ναβουχοδονόσορος, εχρησιμοποίησε τη στρατιωτική του ισχύ για να συντρίψη το ένα έθνος κατόπιν του άλλου. Η προφητεία του Ιερεμία, κεφάλαιο 25, περιγράφει τα έθνη που συνέτριψε ο Ναβουχοδονόσορ στην κατακτητική του σταδιοδρομία. Ο Ιεχωβά εχρησιμοποιούσε τον Ναβουχοδονόσορα χωρίς αυτός να το ξέρη, και όμως ο βασιλεύς της Βαβυλώνος πραγματικά επεδίωκε τις κατακτήσεις αυτές για να υπηρετήση τον θεό του, τον Σατανά, του οποίου προήγε τη φιλοδοξία. Με την ύψωσί του έτσι στην δεσπόζουσα θέσι στη γη, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος έγινε σαν το πρωινό άστρο, την Αφροδίτη, η οποία έπειτα από τον ήλιο και τη σελήνη είναι το λαμπρότερο σώμα στους ουρανούς μας. Στα μάτια των εθνών του κόσμου ο βασιλεύς της Βαβυλώνος έγινε ‘Λάμπων, υιός της αυγής’. Εβασίλευε στη ‘χρυσή του πόλι’, τη Βαβυλώνα, που την κατέστησε ‘δόξαν των βασιλείων, ένδοξον καύχημα των Χαλδαίων’. (Ησαΐας 13:19) Αισθανόταν τον εαυτό του πάρα πολύ εξυψωμένον, στην κορυφή του κόσμου.

 7. Πώς το «Χεϋλέλ» μεταφράζεται κατά διαφόρους τρόπους; Σε ποιον εφαρμόζεται;

⁷ Στο Εβραϊκό πρωτότυπο της Βίβλου, η λέξις που μεταφράζεται ‘λάμπων’ είναι «Χεϋλέλ».a Στην αρχαιότερη μετάφρασι της Βίβλου, την Ελληνική Μετάφρασι των Εβδομήκοντα (Ο΄) του τρίτου αιώνος π.Χ., το «Χεϋλέλ» μεταφράζεται «Εωσφόρος», που σημαίνει «φορεύς της αυγής» (η «Φωσφόρος», που σημαίνει «φορεύς φωτός»), όνομα που απεδίδετο στον μεγαλύτερο πλανήτη, την Αφροδίτη. Χωρίς αμφιβολία, γι’ αυτή την αιτία μερικές μεταφράσεις του Ησαΐας 14:12 έχουν ως εξής: «Πώς έπεσες εκ του ουρανού, ω άστρον της ημέρας, υιέ της πρωίας!» «Πώς έπεσες εκ του ουρανού, ω πρωινόν άστρον, υιέ της αυγής!» (Α.Σ.Μ.· Λήσερ) Η Νεοελληνική μετάφρασις ακολουθεί τη μετάφρασι των Εβδομήκοντα αποδίδοντας το «Χεϋλέλ» «Εωσφόρος». Η Λατινική μετάφρασις Βουλγάτα απέδωσε την Εβραϊκή λέξι ως «Lucifer» (που σημαίνει «Φωτοφόρος»), από αυτήν δε επάρθηκε το όνομα αυτό και το βρίσκομε σε μερικές Αγγλικές μεταφράσεις. Στις ερμηνείες της Βίβλου από τον τρίτο αιώνα κι εμπρός, το όνομα αυτό «Lucifer» ή «Εωσφόρος» εφαρμόσθηκε στον Διάβολο. Εφαρμόζεται σ’ αυτόν επειδή συμβολίζεται από τον βασιλέα της Βαβυλώνος. Είδαμε παραπάνω πώς το όνομα αυτό έφθασε να εφαρμόζεται στον ανθρώπινο βασιλέα της Βαβυλώνος. Πώς, λοιπόν, έφθασε να εφαρμόζεται στον Σατανά ή Διάβολο;

 8, 9. Τι ήταν το «όρος της συνάξεως», επάνω στο οποίο ήθελε να καθήση; Γιατί;

⁸ Μετά τον παγγήινο κατακλυσμό των ημερών του Νώε, ο Διάβολος εχρησιμοποίησε τον ισχυρό κυνηγό Νεβρώδ, για να ιδρύση την πρώτη ανθρώπινη βασιλεία, με πρωτεύουσα τη Βαβέλ ή Βαβυλώνα. (Γένεσις 10:8-10) Πολλούς αιώνες αργότερα, ο Δαβίδ, ο βασιλεύς των Ισραηλιτών, εκυρίευσε την πόλι Ιερουσαλήμ στη Γη της Επαγγελίας και την έκαμε βασιλική πρωτεύουσα, και για τον εαυτό του, και για τον Ιεχωβά Θεό. Έκτισε το παλάτι του επάνω στο Όρος Σιών. Έφερε εκεί την αγία κιβωτό της διαθήκης του Ιεχωβά και εκανόνισε να οικοδομήση ναό γι’ αυτή ο γυιός του Σολομών, επάνω σ’ ένα ύψωμα προς βορράν του Όρους Σιών. Η φιλοδοξία του Σατανά ή Διαβόλου ήταν να γίνη ο θεός κάθε μέρους της γης. Φυσικά εζήλευε την Ιερουσαλήμ ή Σιών ως το κέντρον της λατρείας τον Ιεχωβά. Απεφάσισε, λοιπόν, να την εξαλείψη. Αφού ο Ιεχωβά είχε εκλέξει να θέση εκεί το όνομά Του, έπεται ότι, αν ο Σατανάς κατέστρεφε την πόλι του ονόματος και της λατρείας του Ιεχωβά, αυτό θα φαινόταν πώς τον ανεδείκνυε ίσον με τον Ιεχωβά Θεό ή, μάλλον, ισχυρότερον. Αυτό θα επέφερε επίσης απέραντο όνειδος στο όνομα του Ιεχωβά. Το όρος επάνω στο οποίο εκείτο ο ναός, ήταν το όρος της συναθροίσεως, ή η εξυψωμένη θέσις όπου ο Ιεχωβά ο Ύψιστος συνηντάτο με τον εκλεκτό του λαό, μέσω του μεσίτου του, του αρχιερέως του Ισραήλ. Οι ψαλτωδοί του ναού έψαλλαν για την πόλι, λέγοντας: «Ωραίον την θέσιν, χαρά πάσης της γης, είναι το όρος Σιών, προς τα πλάγια του βορρά· η πόλις του Βασιλέως του μεγάλου.» (Ψαλμός 48:2) Επομένως ο Σατανάς εννοούσε μια επίθεσι εναντίον της Ιερουσαλήμ με το ναό, όταν μιλούσε μέσω του φιλοδόξου βασιλέως της Βαβυλώνος, και έλεγε: «Θέλω αναβή εις τον ουρανόν, θέλω υψώσει τον θρόνον μου υπεράνω των άστρων του Θεού· και θέλω καθίσει επί το όρος της συνάξεως, προς τα μέρη του βορρά· θέλω αναβή επί τα ύψη των νεφελών· θέλω είσθαι όμοιος του Υψίστου.»—Ησαΐας 14:13, 14.

⁹ Βέβαια, η επίθεσις εναντίον της Ιερουσαλήμ και του ναού της και η ερήμωσίς των, ήταν απλώς ένα σύμβολο της υψηλότερης φιλοδοξίας του Σατανά που εστρέφετο εναντίον του Ιεχωβά και της ίδιας της ουράνιας διαμονής του. Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ ήταν ένα μεγάλο μέσον προόδου προς αυτή την κατεύθυνσι.

10. Πώς ο βασιλεύς της Βαβυλώνος εξύψωσε το θρόνο του πιο πάνω από τα άστρα του Θεού;

¹⁰ Στη Γραφή το «άστρον» είναι σύμβολο ενός ενδόξου άρχοντος, όπως όταν ο προφήτης Βαλαάμ είπε: «Θέλει ανατείλει άστρον εξ Ιακώβ, και θέλει αναστηθή σκήπτρον εκ του Ισραήλ.» (Αριθμοί 24:17) Οι βασιλείς της Ιερουσαλήμ, αρχίζοντας με τον Δαβίδ, εκάθηντο επάνω στο ‘θρόνο του Ιεχωβά’ ως αντιπρόσωποι του Υψίστου, και συνεπώς ήταν σαν «άστρα του Θεού». (1 Χρονικών 29:23) Αλλά οι βασιλείς αυτοί της γραμμής του Δαβίδ ήταν απλώς πρόδρομοι του μεγάλου Βασιλέως του Ιεχωβά, του Ιησού Χριστού, του Υιού του Δαβίδ. Όταν αναστήθηκε από τους νεκρούς και δοξάσθηκε στον ουρανό, ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι η ρίζα και το γένος του Δαβίδ, ο αστήρ ο λαμπρός και ορθρινός.» Υποσχέθηκε να κάμη τους πιστούς κεχρισμένους ακολούθους του σαν το πρωινό άστρο της βασιλείας του Θεού, λέγοντάς τους: «Όστις νικά, και όστις φυλάττει μέχρι τέλους τα έργα μου, θέλω δώσει εις αυτόν εξουσίαν επί των εθνών· . . . και θέλω δώσει εις αυτόν τον αστέρα τον πρωινόν.» (Αποκάλυψις 22:16· 2:26-28) Όταν, λοιπόν, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, ο οποίος εσυμβόλιζε τον θεό του Σατανά ή Διάβολο, συνέλαβε τον βασιλέα της γραμμής του Δαβίδ και κατέστρεψε την πρωτεύουσα πόλι Ιερουσαλήμ, αισθάνθηκε ότι είχε ανεβή στον ουρανό σε μια επίθεσι εναντίον του Ιεχωβά. Αισθάνθηκε ότι είχε υψώσει τον θρόνο του πιο πάνω από τα άστρα του Θεού. Αισθάνθηκε ότι είχε ματαιώσει το σκοπό του Ιεχωβά να παραγάγη τον Μεσσία, το πραγματικό «άστρον του Ιακώβ», και όλα τα συντροφικά του άστρα. Είχε επίσης κατακλύσει το όρος του ναού, το τυπικό ‘όρος της συνάξεως’ του Ιεχωβά στα πλάγια του βορρά. Είχε προκαλέσει τον Ιεχωβά Θεό και είχε παρουσιάσει τον εαυτό του ως όμοιόν του. Μ’ αυτό τον τρόπο, στο 607 π.Χ., η τυπική Θεοκρατία του Ιεχωβά επί των Ισραηλιτών, ανετράπη ως ανεξάρτητη βασιλεία, και τότε άρχισαν οι «επτά καιροί» της παγκοσμίου κυριαρχίας των Εθνών.

11. Πότε και πώς κατέστησε ο Σατανάς τον εαυτό του ‘θεόν του κόσμου τούτου’;

¹¹ Η ανατροπή του βασιλέως της Ιερουσαλήμ και η καταστροφή της πόλεως αυτής και του ναού της, ηύξησε το γόητρο του βασιλέως της Βαβυλώνος στα μάτια όλων των ειδωλολατρικών εθνών. Ήταν σαν να είχε εξυψώσει τον εαυτό του στον ουρανό «επί τα ύψη των νεφελών». Αλλά το έκαμε αυτό μόνο για να ταπεινωθή κάτω στον άδη (Σιεόλ) για την φαύλη αυτή πορεία. Ακριβώς όπως είπε ο Ιησούς για την πόλι της Γαλιλαίας που είχε τόσο πολύ ευνοηθή από αυτόν στο έργο του: «Και συ, Καπερναούμ, η υψωθείσα έως του ουρανού, θέλεις καταβιβασθή έως άδου.» (Ματθαίος 11:23) Σ’ αυτή την πολύ εξυψωμένη θέσι ο βασιλεύς της Βαβυλώνος έλαμπε με κοσμική δόξα σαν το πρωινό άστρο, τον ‘Λάμποντα, υιόν της αυγής’. Αλλά σε όλα αυτά ο επίγειος βασιλεύς αντανακλούσε τον θεό του Σατανά, τον αόρατο βασιλέα της Μεγαλυτέρας Βαβυλώνος. Αφήνοντας την Ιερουσαλήμ να καταστραφή, ο Ιεχωβά Θεός πραγματικά εκτελούσε την κρίσι του στον άπιστο Ισραήλ· αλλά ο Διάβολος έλαβε ο ίδιος την τιμή για την καταστροφή και εκόμπαζε εναντίον του Ιεχωβά Θεού με μεγάλη ευθυμία. Σε ποιο βαθμό ακριβώς η φαινομενική νίκη του Σατανά εναντίον της τυπικής Θεοκρατικής οργανώσεως του Ιεχωβά επηρέασε τους αγίους αγγέλους του ουρανού, δεν ξέρομε, αλλά έτσι φανέρωσε αυτός τον εαυτό του ως ένα ισχυρό θεό, στη δική του οργάνωσι, ορατή και αόρατη. Χρησιμοποιώντας το Ναβουχοδονόσορα για να ανατρέψη την Ιερουσαλήμ και τον βασιλέα της, ο Σατανάς ή Διάβολος κατέστησε τον εαυτό του ‘θεόν του κόσμου τούτου’. Ο Ιησούς τον απεκάλεσε επίσης ‘άρχοντα του κόσμου τούτου’. (2 Κορινθίους 4:4· Ιωάννης 12:31) Πώς λάμπει σαν άστρο στον κόσμο του!

12. Για να φθάση το όριον της φιλοδοξίας του, τι έπρεπε να κάμη, και τι έκαμε;

¹² Ο θρίαμβος αυτός κατά της Θεοκρατικής βασιλείας του Ισραήλ ήταν μια μεγαλύτερη εξύψωσις για το Σατανά, αλλά δεν ήταν το όριον της φιλοδοξίας του. Για να φέρη σε πραγματοποίησι το πλήρες νόημα της φιλοδοξίας της καρδιάς του όπως εκφράζεται στον Ησαΐα 14:12-14, θα έπρεπε να προχωρήση πέρα από την ανατροπή της τυπικής επιγείου Θεοκρατίας του Ιεχωβά. Γιατί; Διότι έπειτα από εβδομήντα χρόνων ερήμωσι, η Ιερουσαλήμ και ο ναός της ανοικοδομήθηκαν, και η λατρεία του Ιεχωβά ανέζησε εκεί. Επίσης, εξακόσια χρόνια αργότερα, ο Ιησούς εμφανίσθηκε και διεκήρυξε την μέλλουσα ίδρυσι της πραγματικής Θεοκρατίας, της βασιλείας του Θεού δια του Μεσσίου του. Ο Σατανάς ο Όφις εκέντησε την «πτέρναν» του Ιησού, του Σπέρματος της γυναικός, θανατώνοντάς τον. Ο Θεός εθεράπευσε την πληγή εγείροντας τον Ιησού σε αθάνατη ζωή ‘εν πνεύματι’ και ο Ιησούς ανελήφθη στους ουρανούς για να λάβη τη Βασιλεία. Για να εκπληρώση, λοιπόν, τελείως τη φιλοδοξία του, ο Σατανάς θα έπρεπε να καταβροχθίση τη βασιλεία του Ιησού Χριστού ‘του λαμπρού και ορθρινού αστέρος’ μόλις θα είχε γεννηθή η κυβέρνησις αυτή. Ύστερα από «επτά καιρούς», ή 2.520 χρόνια, αφότου ο αντιπρόσωπος του Σατανά βασιλεύς της Βαβυλώνος ερήμωσε την Ιερουσαλήμ και την Ιουδαία, ήλθε ο καιρός για τη γέννησι της Βασιλείας. Το 1914 μ.Χ. ο Ιεχωβά Θεός ενεθρόνισε τον Ιησού Χριστό επάνω στο ουράνιον Όρος Σιών, την ουράνια θέσι του θρόνου. Μέσω αυτού του Βασιλέως και Αρχιερέως επάνω στο Όρος Σιών ο Ιεχωβά Θεός θα έχη συνάντησι με το ανθρώπινο γένος για να το αποκαταστήση στην εύνοιά του και να το ευλογήση στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού. Αμέσως ο άγρυπνος Σατανάς προσπάθησε να αναρριχηθή σ’ αυτό το ουράνιον Όρος Σιών και, σαν ένας δράκων, να καταβροχθίση τη νεογέννητη Κυβέρνησι. Μ’ αυτό θα εξύψωνε το θρόνο του πιο πάνω από τα ‘άστρα του Θεού’ και θα γινόταν όμοιος με τον Ιεχωβά Θεό. Ο Σατανάς θα διατηρούσε έτσι την κυριαρχία του ως «θεός του κόσμου τούτου».

ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ!

13. Συνεπώς, ύστερα από ποιο συμβάν ανελάβαμε το ονειδιστικό άσμα;

¹³ «Πόλεμος εν τω ουρανώ» ακολούθησε, καθώς η νέα Θεοκρατική Κυβέρνησις του Ιεχωβά υπό τον Χριστό Ιησού προέβη σε ενέργειες εναντίον του Σατανά ή Διαβόλου και των πονηρών του αγγέλων. Θα ήταν τώρα αυτό για την ανύψωσι ή για την ταπείνωσι του Σατανά; Μόνο για την ταπείνωσι, φυσικά! Ο Βασιλεύς, λοιπόν, του Ιεχωβά και οι άγγελοί του ώθησαν τον στασιαστή και τους αγγέλους του κάτω στη γη, για να μην επιστρέψουν επάνω, στα ουράνια ύψη ξανά. Η θριαμβευτική κραυγή αντήχησε: «Τώρα έγεινεν η σωτηρία και η δύναμις και η βασιλεία του Θεού ημών, και η εξουσία του Χριστού αυτού· διότι κατερρίφθη ο κατήγορος των αδελφών ημών, ο κατηγορών αυτούς ενώπιον του Θεού ημών ημέραν και νύκτα. Και αυτοί ενίκησαν αυτόν δια το αίμα του Αρνίου, και δια τον λόγον της μαρτυρίας αυτών· και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου.» (Αποκάλυψις 12:1-11) Με την έξωσι αυτή του Σατανά και των δυνάμεών του από τον ουρανό, ήλθε ο καιρός για τους κατηγορημένους αλλά νικηφόρους αδελφούς τού Χριστού στη γη ν’ αναλάβουν το ονειδιστικό άσμα εναντίον του βασιλέως της Μεγαλυτέρας Βαβυλώνος και να πουν: «Πώς έπεσες εκ του ουρανού, ω Λάμπων, υιέ της αυγής.» (Ησαΐας 14:12, Γιάγκ) Από το 1919 κι εμπρός, μετά την ελευθέρωσί τους από την εξουσία της Βαβυλώνος, το έκαμαν αυτό.

14. Έχει ήδη φθάσει ο Σατανάς το πλήρες βάθος της πτώσεώς του; Γιατί;

¹⁴ Η προσπάθεια του Σατανά ν’ αναρριχηθή ακόμη ψηλότερα σε ουράνια εξουσία και κυριαρχία κατά το τέλος των «επτά καιρών» της κυριαρχίας των Εθνών το 1914 μ.Χ. ετελείωσε με αποτυχία. Είχε φθάσει τόσο ψηλά στο σύμπαν, όσο του είχε επιτραπή να φθάση. Η βιαία κατάρριψίς του στη γη δεν ήταν το πλήρες όριον της πτώσεώς του. Στη γη αυτή είναι ακόμη πολύ δραστήριος στην αόρατη και στην ορατή οργάνωσι του. Δεν κατεκόπη ακόμη τελείως σαν ένα δυνατό ψηλό δέντρο. Θέλει ακόμη να κάμη τα επίγεια έθνη να ερημωθούν, να εξασθενήσουν και να συντριβούν σε μια τελευταία—που θα είναι αυτοκτονία—προσπάθεια να πραγματοποιήση τη φιλοδοξία της καρδιάς του. Απαντώντας στη φανερή φιλοδοξία του το ονειδιστικό άσμα του μιλεί για το πλήρες βάθος της πτώσεώς του, στο οποίο πρόκειται να φθάση ακόμη, λέγοντας: «Εις τον άδην όμως θέλεις καταβή, εις τα βάθη του λάκκου. Οι βλέποντές σε θέλουσιν ενατενίσει προς σε, θέλουσι σε παρατηρεί, λέγοντες, “Ούτος είναι ο άνθρωπος, ο ποιών την γην να τρέμη, ο σείων τα βασίλεια; Ο ερημόνων την οικουμένην, και καταστρέφων τας πόλεις αυτής; ο μη απολύων εις τας οικίας αυτών τους δεσμίους αυτού;” Πάντες οι βασιλείς των εθνών, πάντες αναπαύονται εν δόξη [στον Σιεόλ, στον άδη], έκαστος εν τη οικία αυτού [στον θολωτό τάφο του]· συ δε απερρίφθης του τάφου σου ως κλάδος βδελυκτός, ιμάτιον κεκεντημένων, πεφονευμένων εν μαχαίρα, καταβαινόντων εις τας πέτρας του λάκκου· ως πτώμα καταπατούμενον· Δεν θέλεις ενωθή μετ’ αυτών εις ενταφιασμόν, διότι ηφάνισας την γην σου, εφόνευσας τον λαόν σου· το σπέρμα των κακοποιών ουδέποτε θέλει ονομασθή.»—Ησαΐας 14:15-20.

15. Αποδεικνύει τάχα το Ησαΐας 14:16 ότι ο Σατανάς θα υλοποιηθή; Γιατί;

¹⁵ Μερικοί αναγνώσται της Γραφής ενόμισαν ανόητα ότι αυτό σημαίνει πώς ο Σατανάς θα υλοποιηθή με σάρκα ως άνθρωπος πριν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος ή κατ’ αυτήν, και, ενώ θα είναι έτσι υλοποιημένος, θα φονευθή και θα κείται εκτεθειμένος σαν ανθρώπινο πτώμα. Έχετε, όμως, υπ’ οψι ότι το ονειδιστικό άσμα είναι μια παραβολή και ότι απευθύνεται πρώτα στον βασιλέα της Βαβυλώνος, χρησιμοποιώντας τον ως σύμβολο του Σατανά. Έπειτα θα δήτε ότι η εκπλήρωσις αυτής της προφητείας καθόλου δεν απαιτεί να είναι υλοποιημένος ο Σατανάς ή κάποιος από τους δαίμονάς του. Όταν ο Δαρείος ο Μήδος και ο σύμμαχος του Κύρος ο Πέρσης ανέτρεψαν τη Βαβυλώνα στο 539 π.Χ. και εφόνευσαν το βασιλέα της Βαλτάσαρ, τα λόγια του ονειδιστικού άσματος μπορούσαν κάλλιστα να είχαν ψαλή για τον Βαλτάσαρ ή το αξίωμα του βασιλέως της Βαβυλώνος που άλλοτε κατείχε.

16. (α) Πού φθάνει το πλήρες βάθος της πτώσεώς του; (β) Ποια εγκλήματα διαπράττει ακόμη; Ποιους αιχμαλώτους δεν απέλυσε;

¹⁶ Αλλά η έντονη διατύπωσις του ονειδιστικού άσματος σ’ αυτά τα εδάφια χρησιμοποιείται για να δείξη ότι η πτώσις του Σατανά από την υψηλή του θέσι στον ουρανό δεν θα είναι πλήρης ώσπου να φθάση στα βάθη της καταστάσεως που αντιστοιχεί με τον Σιεόλ, δηλαδή, της καταστάσεως του θανάτου, της ασθενούς, αβοήθητης αδυναμίας και αδρανείας. Αυτή αντιστοιχεί με την «άβυσσον» της Αποκαλύψεως 20:3. Ω, ποια αισχύνη θα επισωρευθή επάνω του σ’ αυτή την κατάστασι για την πορεία του σε όλη την ιστορία του παρελθόντος! Ο Ιησούς είπε ότι ο Σατανάς «ήτο απ’ αρχής ανθρωποκτόνος», διότι ωδήγησε τον άνθρωπο να απειθήση στον Θεό—πράγμα που επέφερε θάνατο—και παρεκίνησε τον Κάιν να φονεύση τον Άβελ, (Ιωάννης 8:44) Πρέπει όμως τάχα να κυττάξωμε πίσω στην ιστορία της αρχαίας Βαβυλώνος; Κυττάξτε τις ουαί που ο Σατανάς ή Διάβολος επέφερε στη γη και στη θάλασσα αφότου εξώσθηκε από τον ουρανό! Από αυτό γνωρίζομε και αισθανόμεθα πώς αυτός έκαμε την επίγεια κοινωνία να τρέμη, πώς έσεισε βασίλεια, πώς κατέστησε εκτεταμένα μέρη της οικουμένης σαν μια έρημο, πώς ανέτρεψε τις πόλεις της με πλείστα διαβολικά μέσα περιλαμβανομένου και του ατομικού πολέμου. Ο βασιλεύς της αρχαίας Βαβυλώνος δεν απέλυε τους Ισραηλίτες αιχμαλώτους του, για να επιστρέψουν στις εστίες των· ο Βασιλεύς Κύρος ο κατακτητής ήταν εκείνος που τους άφησε να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ. Όχι ο Σατανάς, ο βασιλεύς της Μεγαλυτέρας Βαβυλώνος, αλλά ο Χριστός Ιησούς ο Μεγαλύτερος Κύρος είναι εκείνος που άφησε ελεύθερο το πιστό υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών το 1919, αλλά μόνο αφού κατέρριψε το Σατανά και τη Βαβυλωνιακή του οργάνωσι από τον ουρανό.

17. Ποια μεταχείρισις θα γίνη στο δίχως ζωή λείψανό του;

¹⁷ Ούτε έντιμη κηδεία, ούτε αναμνηστικές τελετές, ούτε αξιοπρεπής τάφος, δεν περιμένουν αυτόν τον βασιλέα της Μεγαλυτέρας Βαβυλώνος αφού ο Βασιλεύς του Ιεχωβά εκτελέση τον βδελυκτόν αυτόν στη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Πολλοί βασιλείς των εθνών του κόσμου του Σατανά μπορεί να αναπαύωνται σε κοσμική δόξα μέσα στους οίκους της ταφής των, αλλά ο Σατανάς δεν θα ενωθή μαζί τους σε μια ένδοξη κατάστασι θανάτου. Θα παρουσιάζη τόσο αηδιαστικό θέαμα, ώστε θα μοιάζη όχι σαν άνθρωπος που τον θέτουν στον λάκκο του τάφου, επάνω στον οποίον επισωρεύουν πέτρες, αλλά σαν ένα ανεπιθύμητο παιδί που γεννήθηκε άκαιρα. Θα πεταχθή άταφος, σαν στολή νεκρών στρατιωτών κηλιδωμένη με αίμα, σαν πτώμα κάτω από ένα σωρό νεκρών σωμάτων θανατωμένων με σπαθί, σαν ένα αξιοκαταφρόνητο πτώμα που ποδοπατείται στο χώμα. Το Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, θα συντρίψη την κεφαλή του μισητού αυτού Όφεως. Ο Σατανάς δεν θα μνημονεύεται πια με κάποια τιμή, αλλά όλοι όσοι θα πληροφορούνται το επαίσχυντο τέλος του, θα σχολιάζουν τη μεγάλη πτώσι του και θα μιλούν με μομφή γι’ αυτόν καθώς προλέγει το ονειδιστικό άσμα.

18. Ποια, όπως δείχνει το ονειδιστικό άσμα, θα είναι η τύχη του σπέρματος του Όφεως;

¹⁸ Στον κήπο της Εδέμ ο Θεός διεκήρυξε ότι θα έθετε έχθρα μεταξύ της «γυναικός» του και του Όφεως και μεταξύ του Σπέρματός της και του σπέρματος του Όφεως. (Γένεσις 3:15) Δεν θα είναι δε καλύτερο από το τέλος του Όφεως το τέλος του σπέρματός του, των τέκνων που παρήγαγε ο βασιλεύς της Μεγαλυτέρας Βαβυλώνος. Το θεόπνευστο ονειδιστικό άσμα, αναφερόμενο σ’ αυτό το σπέρμα και τη ‘χρυσή πόλι’ της οργανώσεως του Σατανά, τελειώνει με τα εξής λόγια: «Ετοιμάσατε σφαγήν εις τα τέκνα αυτού δια την ανομίαν των πατέρων αυτών, δια να μη σηκωθώσι και κληρονομήσωσι την γην, και γεμίσωσι το πρόσωπον της οικουμένης από πόλεων.» (Ησαΐας 14:21) Αυτή η ‘χρυσή πόλις’ και οι εξαρτώμενες από αυτήν οργανώσεις δεν θα αποκατασταθούν ποτέ επάνω στη γη. Οι έκγονοι του Σατανά που τις διετήρησαν και τις έθεσαν σε λειτουργία, θα σφαγούν όλοι και θα είναι ανίκανοι να προάγουν τις παραδόσεις και τους τυπικισμούς του πατέρα των Σατανά και των προκατόχων των στην υπηρεσία του. Ποτέ δεν θα μνημονευθούν με κάποια τιμή στον δίκαιο νέο κόσμο!

19. Πώς ο Ιεχωβά θα εξαλείψη από τη Βαβυλώνα όνομα, υπόλοιπον, έκγονον;

¹⁹ Η εκπλήρωσις του ονειδιστικού άσματος είναι βεβαία. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά μπορούν να το ψάλλουν τώρα με πλήρη πεποίθησι. Ο Παντοδύναμος Θεός, ο οποίος ενέπνευσε το άσμα, εγγυάται την εκπλήρωσί του εναντίον της Μεγαλυτέρας Βαβυλώνος και του βασιλέως της και όλου του σπέρματος του, έως την ελάχιστη λεπτομέρεια. «Διότι θέλω σηκωθή εναντίον αυτών, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων· και θέλω εξαλείψει από της Βαβυλώνος το όνομα, και το υπόλοιπον, και υιόν, και έκγονον, λέγει ο Ιεχωβά. Και θέλω καταστήσει αυτήν κληρονομίαν εχίνων, και λίμνας υδάτων· και θέλω σαρώσει αυτήν με το σάρωτρον της απωλείας, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων.» (Ησαΐας 14:21-23, Α.Σ.Μ.) Με το σάρωθρο της καταστροφής του Αρμαγεδδώνος ο Ιεχωβά Θεός θα σαρώση το σύμπαν και θα το αποκαθάρη από τη Μεγαλύτερη Βαβυλώνα, την οργάνωσι του Διαβόλου αόρατη και ορατή. Τι σφαγή θα είναι αυτή! Στο νέο κόσμο δεν θα υπάρχη τίποτε που να φέρη Βαβυλωνιακά ονόματα. Ούτε ένα υπόλοιπο από το πονηρό της σπέρμα δεν θα επιζήση από τον Αρμαγεδδώνα σ’ αυτόν το νέο κόσμο. Κανείς δεν θα παράγη το γένος της, ούτε θα γεννηθή κανείς από αυτό το γένος. Ολοσχερής εξάλειψις την περιμένει, και η τελική της τύχη θα είναι αιώνια ερήμωσις. Τότε το ονειδιστικό άσμα θα αντηχήση σε μια μεγαλειώδη κατακλείδα όταν θα εκπληρωθή τελείως για την ένδοξη διεκδίκησι του Ιεχωβά Θεού και για την αιώνια ευλογία των καλής θελήσεως ανθρώπων μέσω της βασιλείας Του υπό τον Χριστόν Ιησούν.

[Υποσημειώσεις]