Μπορεί η Γη μας να Επιζήση;
Είναι άσκοπη ερώτησις; Είναι απαισιόδοξη; Ή μήπως η γη βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής; Ποια είναι η πραγματικότης;
«ΤΑΞΙΔΕΥΑΜΕ σε νερό που ήταν γεμάτο από κηλίδες πετρελαίου 43 από τις 57 μέρες. Μεγάλες φάλαινες και πολλά ψάρια που κολυμπούν με το στόμα τους ανοικτό, φιλτράροντας την τροφή τους, καταπίνουν αυτή τη μόλυνσι. Μερικά απ’ αυτά τα ψάρια τα τρώμε.
«Υπάρχουν άνθρωποι που σας λέγουν ότι . . . η θάλασσα μπορεί ν’ απορροφήση και να ανακυκλώση όλη αυτή τη μόλυνσι. Τους ονομάζω «Αμμωρύχους»—θέλουν να σας αποκοιμήσουν με καθησυχαστικά λόγια. Μην τους ακούτε! Αν σεις κι εγώ—όλοι μας—δεν ενεργήσωμε τώρα για να σταματήσωμε να υπερφορτώνωμε τις θάλασσες με δηλητηριώδη απορρίμματα θα πεθάνουν από ασφυξία.»
Αυτή είναι η περιγραφή που έκανε ο εξερευνητής Θορ Χέγερνταλ για το δεύτερο ταξίδι του στον Ατλαντικό με μια καλαμένια λέμβο. Σε πολλούς, αυτό το γεγονός είναι τρομακτικό, και ο Χέγερνταλ δεν είναι ο μόνος που κρούει τον κώδωνα.
Μια επιστημονική έρευνα που δημοσιεύθηκε στη Βραζιλιάνικη εφημερίδα Ο Εστάδο δε Σ. Πάουλο τονίζει με την ίδια έμφασι: «Μπορεί να είναι πολύ αργά να αποκαταστήσωμε εκείνο που έχει καταστραφή. Από τα βασικά συστατικά της ζωής—αέρας, νερό, χώμα και φως—μόνο το τελευταίο δεν έχει μολυνθή.»
Οι άνθρωποι παντού παραπονούνται για τον καιρό. Γιατί υπάρχουν κλιματικές μεταβολές και περίεργος καιρός παγκοσμίως;
Ο κλιματολόγος ερευνητής Δρ Ράιντ Α. Μπρίσον ονομάζει το γενικό αποτέλεσμα των δραστηριοτήτων του ανθρώπου—τον καπνό του, τα καυσαέρια, την εκτόξευσι αερίων, το ‘σμογκ’ (καπνισμένη ομίχλη) των πόλεων—«ανθρώπινο ηφαίστειο.» «Αποτελούμε πράγματι έναν παράγοντα στην κλιματολογική εξίσωσι,» λέγει. «Ίσως αποτελούμε τον αποφασιστικό παράγοντα.»
Και ένα άρθρο στην Νάσιοναλ Τζηογκράφικ, κατέληγε στο εξής συμπέρασμα: Υπάρχει σταθερή αύξησις διοξειδίου του άνθρακος στην ατμόσφαιρα της γης από τα καιόμενα ορυκτά καύσιμα—άνθρακας και πετρέλαιο—από τότε που άρχισε η βιομηχανική επανάστασις. Τα ψηλότερα επίπεδα αυτού του άχρωμου, άοσμου αερίου τείνουν να θερμαίνουν τον πλανήτη με το λεγόμενο θερμοκηπικό αποτέλεσμα, διακρατώντας την υπέρυθρη ακτινοβολία—θερμότητα—που διαφορετικά θα διέφευγε στο διάστημα.»
Άλλοι ανησυχητικοί παράγοντες έχουν αναφερθή στις ειδήσεις τελευταία. Παραδείγματος χάριν, ο Παγκόσμιος Μετεωρολογικός Οργανισμός (WMO) ανέφερε ότι η μόλυνσις της ατμοσφαίρας εξαντλεί το στρώμα όζοντος της γης, το οποίο φιλτράρει μέρος των βλαβερών υπεριωδών ακτίνων από τον ήλιο. Εν τω μεταξύ, η ηυξημένη υπεριώδης ακτινοβολία έχει άμεση σχέσι με τον ηυξημένο καρκίνο του δέρματος, σύμφωνα με τον Ρώμεν Μπόικοβ, διευθυντή του ατμοσφαιρικού επιστημονικού τμήματος στο WMO.
Επίσης, ο παθολόγος Λέων Σ. Ντότσινγκερ του Υπουργείου Γεωργίας των Η.Π., αναφέρει την «όξινη βροχή» ως έναν άλλο πιθανό φονέα. Αυτή η βροχή είναι αποτέλεσμα της καύσεως ορυκτών καυσίμων υλών με μεγάλη περιεκτικότητα θείου, ιδιαίτερα άνθρακος. Ωρισμένα μόρια και αέρια διαδίδονται με τον άνεμο και επιστρέφουν στη γη με τη βροχή, υπό μορφή θειικών και νιτρικών οξειδίων. Αυτά αποτελούν άμεσο κίνδυνο για τη ζωή των ψαριών, των ζώων και της βλαστήσεως. Εκτός απ’ αυτό, στο χώμα η «όξινη βροχή» μπορεί να ελευθερώση δηλητηριώδη μέταλλα. Αυτά τα μέταλλα μπορεί να εισέλθουν σε ποταμούς και λίμνες κι έτσι ν’ αποτελέσουν κίνδυνο για την υγεία.
Μια ιατρική έρευνα στο Σαν Πάουλο έδειξε ότι, μετά το κάπνισμα, η μόλυνσις του αέρα εκεί, ευθύνεται κυρίως για τις ασθένειες των αναπνευστικών οργάνων, οι οποίες αποτελούν τη δεύτερη αιτία θανάτου. Επί πλέον σύμφωνα με μια έκθεσι των Η.Ε., πολλοί καρκίνοι «έχουν σχέσι με τον αέρα που αναπνέουν οι άνθρωποι ή με το νερό που πίνουν, με το περιβάλλον στο οποίο εργάζονται ή ζουν, με το προσωπικό τους διαιτολόγιο ή τον τρόπο ζωής τους.»
Χωρίς νερό, δεν υπάρχει ανθρώπινη ζωή. Αλλά πόσο ακίνδυνο είναι το πόσιμο νερό μας; Πόσο ακίνδυνοι είναι οι ποταμοί και οι ωκεανοί;
Σε μια πρόσφατη επίσκεψι στη Βραζιλία, ο Ζακ Κουστώ διεπίστωσε ότι ο διάσημος Κόλπος Γκουαναμπάρα στο Ρίο Ιανέιρο, ήταν περισσότερο μολυσμένος από τη Μεσόγειο γύρω από τη Βενετία, τις Κάννες και τη Γένοβα. Εξέφρασε βαθειά ανησυχία για την καταστρεπτική μόλυνσι που προκαλείται από έκχυσι πετρελαίου, χημικών και πυρηνικών απορριμμάτων.
Και τι θα λεχθή για τους ποταμούς; Κάτω από τον τίτλο «Αγωνία για τα Νερά,» το Βραζιλιάνικο ειδησεογραφικό περιοδικό Βέχα αποδίδει την ευθύνη για το θάνατο των ποταμών της Βραζιλίας στα απόβλητα από μύλους ζαχαροκάλαμου και βιομηχανίες οινοπνευματωδών ποτών, στη σόδα από τα εργοστάσια κυτταρίνης, στα βρώμικα νερά που προέρχονται από τις υπό ανάπτυξιν πόλεις και βιομηχανίες και σε άλλα απορρίμματα. Παρόμοια κατάστασις επικρατεί και σ’ άλλες χώρες.
Και το σπουδαίο, η συνεχώς αυξανόμενη ζήτησις νερού θέτει τη διαθεσιμότητα του σε αμφιβολία. Ο Σύριος εκπρόσωπος Σάουμπ Κάουλε είπε στους ειδικούς στη συνδιάσκεψι των Ηνωμένων Εθνών για το νερό της Μαρ ντελ Πλάτα στην Αργεντινή: «Μια σταγόνα νερού θα στοιχίζη περισσότερο από μια σταγόνα πετρελαίου.»
Γιατί; Το περιοδικό Τάιμ σχολιάζει: «Τα 30% ως 40% της παγκοσμίου παραγωγής τροφίμων εξαρτώνται τώρα από το πότισμα. . . . Η βιομηχανία χρησιμοποιεί επίσης όλο και μεγαλύτερες ποσότητες νερού για να δημιουργή ηλεκτρισμό, να ψύχη πυρηνικούς αντιδραστήρες και να παρασκευάζη χημικά και μέταλλα. Ως αποτέλεσμα, πολλές λίμνες και ποταμοί έχουν τόσο άσχημα μολυνθή από τη γεωργία και βιομηχανία—καθώς επίσης και από τα απορρίμματα των ολοένα αυξανόμενων αριθμών ανθρώπων—ώστε έχουν καταστή άχρηστα χωρίς δαπανηρή επεξεργασία. Παρά τα μέτρα καθαρισμού, η ανάγκη λήψεως πόσιμου νερού από μολυσμένες πηγές έχει ως αποτέλεσμα τη διάδοσι ασθενειών. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας υπολογίζει ότι το 80% των παγκοσμίων περιπτώσεων ασθενείας, οφείλεται στο ακάθαρτο νερό.»
Αυτή είναι μια ψυχρή αποκάλυψις. Αλλά αυτό είναι όλο; Όχι ακριβώς.
Μια ομάδα γεωπόνων συγκεντρώθηκαν στη Βραζιλία και καταδίκασαν την «αδιάκριτη και αυξανόμενη χρήσι των εντομοκτόνων, ζιζανιοκτόνων και. μυκητοκτόνων, τα οποία οδηγούν σε μια οικολογική κατάστασι που σύντομα θα θέση τη γεωργική παραγωγή σε κίνδυνο.» Και γιατί αυτή η υπερβολική χρήσις; Μόνο «για να αποκτήσουν χρηματικά και άμεσα οφέλη από τη γη,» λέγουν οι ειδικοί.
Ένας άλλος κρυφός εχθρός αποκαλύφθηκε σε μια συνδιάσκεψι στο Ναϊρόμπι της Αφρικής. Αναφέρθηκε ότι οι έρημοι εκτείνονται σε πολλά μέρη της γης. Το περιοδικό Τάιμ έλεγε: «Χάρις κυρίως στη ανοησία του ανθρώπου, η ερήμωσις τώρα απειλεί την ασθενική ύπαρξι των 630 περίπου εκατομμυρίων ανθρώπων που κατοικούν σ’ αυτές τις περιοχές.»
Καθόλου περίεργο που ο Γενικός Γραμματεύς των Η. Ε. Κουρτ Βάλντχαϊμ. υποκινήθηκε να κάνη τη δυσοίωνη παρατήρησι ότι «χώρες θα μπορούσαν να εξαφανισθούν από το χάρτη.»
Και ποιες μπορεί να είναι οι αιτίες; Οι ειδικοί για το περιβάλλον που συγκεντρώθηκαν στο Μεξικό, κατέληξαν στο εξής συμπέρασμα: «Η αδιάκριτη εκδάσωσις, η φωτιά, η διάβρωσις, οι ανεπαρκείς τρόποι καλλιέργειας και τα εντομοκτόνα, συνδυάζονται με τις φυσικές αιτίες και επιταχύνουν την πορεία ερημώσεως.» Η εφημερίδα Ο Εστάδο ντε Σ. Πάουλο ανέφερε ότι η Βραζιλία έχει «όλες τις προϋποθέσεις για να σχηματίση μια από τις μεγαλύτερες έρημους στον κόσμο μέσα στα επόμενα 25 ως 30 χρόνια, αν συνεχίση να χρησιμοποιή την περιοχή του Αμαζονίου με έναν αποδιοργανωτικό τρόπο.»
Πραγματικά, ο Βραζιλιάνος οικολόγος Χοζέ Λούτζενμπεργκερ είπε σε μια ομάδα ειδικών: «Τα πρότυπα εξελίξεως της σημερινής καταναλωτικής κοινωνίας . . . στηρίζονται στην οργιώδη σπατάλη των περιωρισμένων και αναντικατάστατων πόρων. Αυτό θα σημάνη την καταστροφή όλων των συστημάτων για τη διατήρησι της ζωής στη γη.»
Αυτός ο οικολόγος πρόσθεσε: «Έχομε κλονίσει όλα τα μεγάλα και μικρά ποτιστικά συστήματα, αυξάνοντας τις καταστρεπτικές ξηρασίες και καταστροφικές πλημμύρες· μέσω της ανεξέλεγκτης μολύνσεως, σύντομα θα χάσωμε τη δυνατότητα χρήσεως της τελευταίας πηγής νερών και θα επισπεύσωμε την εξάλειψι όλων των ειδών ζωής που βρίσκονται στο νερό, περιλαμβανομένων και των ωκεανών.»
Αυτή είναι μια σκοτεινή εικόνα. Αλλά μήπως δεν έχουν γίνει προσπάθειες για την αναχαίτισι της παλίρροιας; Ευτυχώς, έχουν γίνει. Εξετάστε μερικές απ’ αυτές.
Επιστήμονες και άλλοι υψώνουν ακόμα πιο δυνατά τις φωνές τους για τη λήψι δραστικών μέτρων για την προστασία της γης. Αποδίδουν τα σχέδιά τους θετικά αποτελέσματα; Μερικά, ναι.
Το περιοδικό Βέχα πήρε συνέντευξι από τον Χίντεο Ογκούρι, ο οποίος είναι υπεύθυνος της μάχης κατά της μολύνσεως στους ποταμούς του Τόκιο. Είπε: «Η αυστηρότερη νομοθεσία, ακόμη και το κλείσιμο βιομηχανιών έφερε μερικά αποτελέσματα. Αλλά εκείνο που φέρνει καλύτερα αποτελέσματα, είναι η διαρκής προσπάθεια εκατοντάδων οικολογικών ομάδων οι οποίοι έχουν αναλάβει την προστασία του περιβάλλοντος.»
Ο Λουίζ Ρομπέρτο Τομμάζι του Ωκεανογραφικού Ιδρύματος του Πανεπιστημίου του Σαν Πάουλο στη Βραζιλία, πιστεύει ότι οι ποταμοί μπορούν να σωθούν αν απομακρυνθούν οι σημερινοί μολυσματικοί παράγοντες, ή τουλάχιστον αν αναχαιτισθούν σ’ ένα επίπεδο που επιτρέπει τον αυτοκαθαρισμό. Αλλά είπε επίσης: «Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. . . . Στην Αγγλία οι αρχές άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον για τον Τάμεση εδώ και πενήντα χρόνια και μόνο τώρα ο σολομός επέστρεψε στον ποταμό.»
Μιλώντας στο Κουριτίμπα της Βραζιλίας, ο Ζακ Κουστώ είπε ότι επρόκειτο να προτείνη στα Ηνωμένα Έθνη μια παγκόσμια τακτική χρήσεως των ωκεανών, που θα επιβάλλεται μέσω διεθνών συμφωνιών ώστε να επιβραδυνθή η καταστροφή της θαλάσσιας ζωής.» Αλλά πρόσθεσε ότι «ακόμη και οι πιο αναπτυγμένες χώρες, στερούνται οποιασδήποτε τακτικής που θα βοηθούσε στη διατήρησι της θαλάσσιας οικολογίας.»
Ομοίως, ο Θορ Χέγερνταλ έγραψε: «Για αρχή, πρέπει να δημιουργήσωμε προστατευμένες, επιφυλασσόμενες περιοχές, όπου το τοπικό οικοσύστημα θα μπορούσε να αναδιοργανωθή και να διατηρηθή. Ωστόσο, εξ ίσου ουσιώδη είναι η θέσπισις και επιβολή νόμων σε περιοχές εκτός από τις επιφυλασσόμενες, όπου η οικολογική ισορροπία επηρεάζεται ήδη.»
Προφανώς, η απάντησις στη μόλυνσι του αέρα δεν βρίσκεται απλώς στις ψηλότερες καπνοδόχους. Πάρτε, παραδείγματος χάριν, την ύπαρξι του επικίνδυνου οξειδίου στις λίμνες του Εθνικού Πάρκου Αντιρόντακ στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης. Τα ψάρια πέθαιναν. Τελικά, η πηγή εντοπίσθηκε στην μεταλλουργική περιοχή στο Σούντμπερυ του Καναδά, εκατοντάδες μίλια μακρυά. Οι άνεμοι μετέφεραν τη μόλυνσι στη Νέα Υόρκη.
Στη Σκανδιναβία, όπου δίδεται μεγάλη προσοχή στα οικολογικά προβλήματα, διαπιστώθηκε ότι το ορεινό έδαφος ήταν μολυσμένο. Η «όξινη βροχή» είχε άμεση σχέσι με την αντιμολυσματική κίνησι της Μεγάλη Βρεταννίας. Υψηλές καπνοδόχοι εργοστασίων ωθούν τις μολυσματικές ουσίες ψηλά στην ατμόσφαιρα και οι άνεμοι τις μετέφεραν μέχρι τη Σκανδιναβία.
Το Υπουργείο Γεωργίας των Ηνωμένων Πολιτειών, έχει συνδυάσει τα στοιχεία από ένα εθνικό δίκτυο σταθμών στις Η. Π. και από σταθμούς ερεύνης στον Καναδά, στη Σκανδιναβία και σ’ άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Η άμεση σκέψις πίσω απ’ αυτό, είναι μια παγκόσμια εκστρατεία για την επαγρύπνησι όλων ως προς το πρόβλημα, ως ένα αρχικό βήμα για την τελική λύσι του. Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο, και πρέπει να τύχη χειρισμού επί παγκοσμίου κλίμακος.
Αξιέπαινες προσπάθειες γίνονται. Ήδη, οι Η.Π. και άλλες χώρες, είτε έχουν απαγορεύσει τη χρήσι δηλητηριωδών ουσιών όπως το DDT, οι φθοριοάνθρακες, και άλλα, ή αποδοκιμάζουν τη χρήσι τους.
Το Πακιστάν εισήγαγε ένα πρόγραμμα αναδασώσεως στον αγώνα κατά της διαβρώσεως του εδάφους σ’ αυτή τη χώρα. Η Σαουδική Αραβία φύτευσε 10 εκατομμύρια ακακίες, ευκαλύπτους και αρμυρίκια, για να διατηρήση υπό έλεγχο τους αμμολόφους κοντά στην όασι αλ-Χάζα. Η Βραζιλία φυτεύει ευκάλυπτους και πεύκα σε διάφορες περιοχές. Παρόμοιες προσπάθειες γίνονται για την πρόληψι ή αποκατάστασι ερημωμένων εκτάσεων στην έρημο Γκόμπι της Μογγολίας.
Αλλά είναι οι ομογενείς φυτεύσεις δένδρων, δηλαδή, τα δάση μ’ ένα μόνο είδος δένδρων, η απάντησις; Ο καθηγητής Κέλιο Βάλε του Ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου της Μίνας Τζεράις στη Βραζιλία, είναι εναντίον της αντικαταστάσεως των φυσικών δασών με ομογενείς φυτείες. Λέγει ότι οι συνέπειες είναι, «πρώτα, η καταστροφή του εδάφους μέσω διαβρώσεως. Έπειτα [η καταστροφή] της τυπικής άγριας ζωής των δασών, διότι τα ζώα δεν μπορούν να επιζήσουν σ’ ένα ομογενές δάσος. Και τέλος, δραστικές μεταβολές στη μικροκλιματική κατάστασι της εκδασωμένης περιοχής, όπως η σημαντική αύξησις της ηλιακής ακτινοβολίας, λόγω της ελλείψεως προστασίας του περιβάλλοντος.»
Ποια συμπεράσματα μπορούμε να βγάλωμε από την εξέτασι της συνιστώμενης διεθνούς νομοθεσίας και των προσπαθειών που έχουν γίνει μέχρι τώρα; Αποσπασματικές ή αδύναμες, οι περισσότερες προσπάθειες εξακολουθούν να είναι μόνο τοπικές. Σύμφωνα με το περιοδικό Τάιμ, τα Η.Ε. «προειδοποιούν ότι αυτές οι μονόπλευρες κινήσεις, δεν είναι αρκετές για ν’ απομακρύνουν τις απειλές κατά της ευημερίας του ανθρώπου και κάνουν έκκλησι για διεθνή συνεργασία ‘σε μια κλίμακα που δεν έχει γίνει στην ιστορία της ανθρωπότητος’ μέχρι τώρα για να σωθή το περιβάλλον από ανεπανόρθωτη καταστροφή.»
Ωστόσο, υπάρχουν σχεδόν ανυπέρβλητα εμπόδια για την επιτυχία. Το Τάιμ παραδέχεται ότι: «Υπάρχουν ακόμη, πολλά εμπόδια για να υπερπηδηθούν. Ως αρχή, οι παραδοσιακοί τρόποι ζωής θα πρέπει ν’ αλλάξουν. . . . Ίσως το μεγαλύτερο εμπόδιο απ’ όλα είναι το πολιτικό ζήτημα που εξακολουθεί να διαιρή τα πλούσια και φτωχά έθνη του κόσμου.»
Κατά γενική ομολογία, λοιπόν, η εθνική και φυλετική υπερηφάνεια και προκατάληψις, οι ανοιχτές εχθροπραξίες, οι κοινωνικές αδικίες, στέκονται σαφώς στο δρόμο για την ενοποίησι. Η απληστία και συχνά η άγνοια του ανθρώπου, η μυωπική του όρασι και συχνά η απροκάλυπτη κακεντρέχειά του, αντιτάσσονται στην πρόοδό του. Ο Ζακ Κουστώ είπε: «Είναι αλήθεια ότι η σμίκρυνσις όλων των αξιών σ’ ένα κοινό παρονομαστή—τα χρήματα—δεν επιτυγχάνει. Είναι ακριβώς εκείνο που ωδήγησε τον πολιτισμό μας στα σημερινά προβλήματα.»
Ο ίδιος ο άνθρωπος δημιούργησε την κατάστασι, και δεν έχει τη δυνατότητα να την επανορθώση. Μπροστά μας διακρίνεται καταστροφή. Πού πρέπει να στραφούμε για διέξοδο; Σας προσκαλούμε να εξετάσετε μια ενδιαφέρουσα απάντησι.
Η Αγία Γραφή συμβουλεύει: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιόν ανθρώπου, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία. Μακάριος εκείνος . . . του οποίου η ελπίς είναι επί Κύριον τον Θεόν αυτού· τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην, την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς· τον φυλάττοντα αλήθειαν εις τον αιώνα· τον ποιούντα κρίσιν εις τους αδικουμένους· τον διδόντα τροφήν εις τους πεινώντας.»—Ψαλμ. 146:3, 5-7.
Αυτός είναι πραγματικά ένας ωραίος τρόπος για να δη κανείς τα σημερινά προβλήματα και τη λύσι τους. Στην πραγματικότητα, δεν είναι λογικό ν’ αποβλέπωμε για διέξοδο σ’ Εκείνον ο οποίος έφτιαξε τη γη μας και το ανθρώπινο γένος;
Ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Δημιουργός-Κάτοχος της γης. Οι πολλαπλές προμήθειες για τη διατήρησι της ζωής πάνω σ’ αυτή είναι εκπληκτικές. Μόνο ένας στοργικός Πατέρας-Προμηθευτής θα εξέχεε τέτοιες ευλογίες στα παιδιά του. Η φυτική και ζωική κτίσις, τα ποτάμια, οι λίμνες και οι θάλασσες, προσθέτουν πάρα πολύ στην απόλαυσι της ζωής. Δεν είναι καθόλου παράξενο το γεγονός ότι το πρώτο σχέδιο του σκοπού του Θεού για τη γη έγινε γνωστό ως παράδεισος της Εδέμ ή «κήπος τέρψεως.»
Με το να δείχνη στοργική υπακοή στους παγκόσμιους κανόνες διαβιώσεως που έθεσε ο Δημιουργός, ο άνθρωπος θα μπορούσε πάντοτε ν’ απολαμβάνη την παραγωγικότητα της γης. «Εάν περιπατήτε εις τα προστάγματά μου και φυλάττητε τας εντολάς μου και εκτελήτε αυτάς,» είπε ο Δημιουργός στον αρχαίο λαό του, «τότε θέλω δώσει τα γεννήματα αυτής, και τα δένδρα του αγρού θέλουσι δώσει τον καρπόν αυτών. Και το αλώνισμά σας θέλει σας φθάσει μέχρι του τρυγητού, και ο τρυγητός θέλει φθάσει μέχρι του σπορητού· και θέλετε τρώγει τον άρτον σας εις χορτασμόν· και θέλετε κατοικεί ασφαλώς εν τη γη υμών.»—Λευιτ. 26:3-5.
Μήπως λέτε «Πολύ όμορφο για να είναι αληθινό;» Αλλά γιατί να είναι έτσι; Σταθήτε και σκεφθήτε.
Γιατί να μην υπάρχη αφθονία τροφής και φυσικών πόρων; Ο Θεός ασφαλώς γνωρίζει τι να κάνη και μπορεί να το εκτελέση. Δεν γνωρίζει, κάθε εφευρέτης καλύτερα πώς πρέπει να λειτουργήση η εφεύρεσίς του; Έτσι, ευλογία Θεού σημαίνει ορθή κατανομή της βροχής, κατάλληλο κλίμα. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην αρχή, αυτός δημιούργησε ένα τέλειο οικολογικό σύστημα.
Μήπως δεν παραδέχονται οι επιστήμονες ότι η απερισκεψία του ανθρώπου και η εκ μέρους του ιδιοτελής χρήσις αυτού του λεπτεπίλεπτου συστήματος έχουν επιφέρει καταστροφικές πλημμύρες και ξηρασίες, μόλυνσι, ανείπωτη αθλιότητα και θάνατο; Αλλά πώς μπορούν να φτιάξουν τα πράγματα αν συνεργασθή ο άνθρωπος με τα φυσικά συστήματα της γης που ο Θεός έχει τοποθετήσει σ’ αυτήν;
Στον αρχαίο Ισραήλ, ο Σχεδιαστής της γης διαχώρισε περιόδους αναπαύσεως για την ίδια τη γη. Ο Ισραήλ κατείχε τη γη, την ιδιοκτησία του Θεού, ως καταπίστευμα. (Ψαλμ. 24:1· 89:11· 115:16) Γνωρίζοντας την ανάγκη αναζωογονήσεως της γης, ο αόρατος Κυβερνήτης του Ισραήλ έλαβε μέτρα. Κάθε έβδομο έτος, η γη είχε πλήρη ανάπαυσι. Δεν γινόταν καμμιά καλλιέργεια, σπορά ή θερισμός, υπό την απειλή της ποινής του θανάτου για τους παραβάτες.—Έξοδ. 23:11· Λευιτ. 25:4.
Μήπως ρωτάτε «Πώς ζούσε ο λαός;» Η ευλογία του Ιεχωβά στο έκτο έτος παρήγαγε πλούσια σοδιά που διαρκούσε μέχρι το «έβδομον έτος» και ως την επόμενη συγκομιδή. (Λευιτ. 25:20-22) Εξ άλλου, ό,τι βλάστανε από την ίδια τη γη μπορούσε επίσης να καταναλωθή, αλλά να μην αποθηκευθή. Έτσι, το Σαββατιαίο έτος η γη έμενε ακαλλιέργητη. Η βροχή, η φυσική ανάπτυξις και το μαυρόχωμα, μπορούσαν να ενεργήσουν ως φυσικά λιπάσματα. Η γη είχε την ευκαιρία να αναζωογονηθή.
Τόσο σοβαρή ήταν η απαίτησις αφέσεως της γης στην ανάπαυσί της, ώστε μια αιτία για την 70-ετή αιχμαλωσία του Ισραήλ στη Βαβυλώνα ήταν η παράβασις των Σαββατιαίων νόμων του Θεού. Ο βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ «τους εκφυγόντας την μάχαιραν μετώκισεν εις Βαβυλώνα . . . δια να πληρωθή ο λόγος του Κυρίου δια στόματος Ιερεμίου, εωσού η γη χαρή τα σάββατα αυτής· διότι πάντα τον καιρόν της ερημώσεως αυτής εφύλαττε σάββατον.» (2 Χρον. 36:20, 21· επίσης Λευιτ. 26:34, 35, 43) Για ιδιοτελείς αιτίες είχαν εξαντλήσει τη γη.
Αλλά τι συνέβη όταν οι Ισραηλίτες επέστρεψαν στην πατρίδα τους ύστερα από 70 χρόνια; Ο Ιεχωβά τους ευλόγησε και η γη έγινε καρποφόρα πάλι, ακριβώς όπως είχε προείπει ο προφήτης Ιεζεκιήλ λίγο μετά την απομάκρυνσι των Ισραηλιτών από τη γη τους: «Και θέλω καταβιβάζει την βροχήν εν τω καιρώ αυτής· βροχή ευλογίας θέλει είσθαι. Και τα δένδρα του αγρού θέλουσιν αποδίδει τον καρπόν αυτών και η γη θέλει δίδει το προϊόν αυτής και θέλουσιν είσθαι ασφαλείς εν τη γη αυτών.»—Ιεζ. 34:26, 27.
Πριν από χρόνια, ο Ησαΐας διακήρυξε με συγκίνησι: «Η ερημία θέλει αγαλλιασθή και ανθήσει ως ρόδον. . . . Εν τη ερήμω θέλουσιν αναβλύσει ύδατα και ρεύματα εν τη ερημία. Και η ξηρά γη θέλει κατασταθή λίμνη και η διψώσα γη πηγαί ύδατος.»—Ησ. 35:1, 6, 7.
Συνέβη αυτό; Βεβαίως συνέβη. Οι Ισραηλίτες που επέστρεψαν είχαν αυτή ακριβώς την πείρα και συνέχισαν να είναι ένα ακμάζον έθνος όταν οι Ρωμαίοι κατέλαβαν τη γη εκατοντάδες χρόνια αργότερα.
Αλλά έχομε εμείς σύγχρονη απόδειξι της υπάρξεως ενός αυτοθεραπευτικού συστήματος στη γη;
Ένα εκπληκτικό παράδειγμα αυτοθεραπείας της γης έχει επιτευχθή στο σύγχρονο Ισραήλ. Μια είδησις έλεγε: «Οι Ισραηλινοί έχουν αποκαταστήσει μερικά από τα υδροσυλλεκτικά συστήματα που άφησαν οι αρχαίοι Ναβαταίοι στην έρημο Νεγκέβ, και χρησιμοποιούν την εκροή για να καλλιεργούν τους ανθηρούς κήπους με αμυγδαλιές και φυστικιές. Άλλες μέθοδοι που κάνουν τη Νεγκέβ ανθηρή είναι: ποτιστικά αρδευτικά συστήματα, τα οποία τροφοδοτούν με μικρές ποσότητες νερού κατ’ ευθείαν τις ρίζες των φυτών με τη βοήθεια ελέγχου από υπολογιστές, θερμοκήπια για λαχανικά και λουλούδια στα οποία ακόμη και η κυκλοφορία του νερού γίνεται με ηλιακή ενέργεια· καλλιέργεια των πλουσίων σε πρωτεΐνες φυκιών σε γλυφά στάσιμα νερά για τροφή ζώων.»
Αυτή είναι μια αξιοσημείωτη αναζωογόνησις μιας άλλοτε ερημωμένης χώρας. Παρόμοιες αναζωογονήσεις έχουν λάβει χώρα και σ’ άλλες περιοχές, όπως στις ερήμους της Κίνας. Αλλά τι θα λεχθή για τη γη που έχει καταστροφή από πολεμικές ενέργειες; Μπορεί η γη ν’ αντιμετωπίση ένα τόσο βαρύ φορτίο;
Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το λιμάνι της Νήσου Τρουκ έγινε ένα απέραντο υποβρύχιο νεκροταφείο Γιαπωνέζικων πολεμικών πλοίων. «Μελετώντας αυτόν τον βυθισμένο στόλο ένα τέταρτο και πλέον του αιώνα αργότερα,» λέγει το Νάσιοναλ Τζηογκράφικ, «η βιολόγος Σύλβια Α. Ήρλ και ο φωτογράφος Αλ Γκίντινγκς, διαπίστωσαν μια μοναδική εκδήλωσι της δυνάμεως της φύσεως να θεραπεύη.»
Ένας ντόπιος δύτης που θυμάται τη μάχη είπε: «Για δυο και πλέον χρόνια μετά απ’ αυτό, το πετρέλαιο από τα πλοία και τα αεροπλάνα, κάλυπτε τις παραλίες και τους σκοπέλους. Αλλά η θάλασσα έχει θεραπευθή τώρα.»
Ποιος τη θεράπευσε; Κανένα ανθρώπινο χέρι δεν χρειάσθηκε. Το «σύστημα θεραπείας» που περιέκλεισε στη γη και στις θάλασσες ο Δημιουργός τους το έκανε αυτό, σε λίγο περισσότερο από 30 χρόνια. Η υπεραφθονία, κοραλλιών, των φυτών και των ζώων που καλύπτουν το βυθισμένο ναυάγιο είναι μια θαυμάσια μαρτυρία για τη σοφία και τη δύναμι του Δημιουργού.
Μήπως αυτό είναι το μόνο παράδειγμα ικανότητας θεραπείας που έχει η γη; Σκεφθείτε τι συνέβη στην Ατόλλη Ενιγουήτοκ στον Ειρηνικό Ωκεανό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προτίμησαν αυτή την τοποθεσία ως έδαφος για πυρηνικές δοκιμές. Το 1977 οι κάτοικοι της νήσου άρχισαν να επιστρέφουν στα άλλοτε σπίτια τους. Τι βρήκαν μετά από 20 χρόνια χωρίς βόμβες;
Ένας βιολόγος της θαλάσσης γράφει: «Σήμερα ψάρια και κοράλλια αφθονούν στους [ατομικούς] κρατήρες, πράγμα που επιβεβαιώνει την ικανότητα της φύσεως να αναλαμβάνη από κάθε σχεδόν είδος διαταράξεως.» Οι επιστήμονες εκπλήσσονται με την καταπληκτική προσαρμοστικότητα της γης.
Αυτά είναι συναρπαστικά νέα! Είναι φανερό ότι η γη περικλείει ένα αξιοσημείωτο εσωτερικό σύστημα για αναζωογόνησι. Θα άφηνε ο Δημιουργός τον άνθρωπο να καταστρέψη το έργο των χειρών του; Προφανώς όχι. Ο προφήτης Ησαΐας έγραψε: «Ούτω λέγει Κύριος, ο ποιήσας τους ουρανούς· αυτός ο Θεός, ο πλάσας την γην και ποιήσας αυτήν· όστις αυτός εστερέωσεν αυτήν, έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως, αλλ’ έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται.»—Ησ. 45:18.
Φυσικά, θα χρειασθή μια παγκόσμια αλλαγή στις υποθέσεις. Αυτό θα σημάνη το τέλος του παρόντος συστήματος με τις αδικίες του, την άγνοια και την ατέλειά του. Αλλά πώς θα επιτευχθή αυτό;
Η απλή απάντησις περιέχεται στο Γραφικό βιβλίο της Αποκαλύψεως: «Αι βασιλείαι του κόσμου έγειναν του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύει εις τους αιώνας των αιώνων. . . Ήλθεν η οργή σου και ο καιρός . . . να διαφθείρης τους διαφθείροντας την γην.»—Αποκ. 11:15, 18.
Ναι, μέσω της διακυβερνήσεως της ουράνιας Βασιλείας του Θεού υπό τον Χριστό Ιησού, μια μεγάλη μεταμόρφωσις θα λάβη χώρα σύντομα. Ο Θεός έχει αποδειχθή Ελευθερωτής και Αποκαταστάτης της γης στο παρελθόν. Παραδείγματα στη διάρκεια της ζωής μας αποδεικνύουν ότι περιέκλεισε στη γη ένα αξιοσημείωτο σύστημα αυτοαποκαταστάσεως. Συνεπώς, μπορούμε να είμεθα πεπεισμένοι ότι η γη θα επιζήση. Ο Θεός θα εκπληρώση το σκοπό του να κάνη τη γη παράδεισο, μια ευχάριστη κατοικία για τον άνθρωπο.
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 4]
«Εξαντλεί το στρώμα όζοντος της γης . . . η ηυξημένη υπεριώδης ακτινοβολία»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 5]
«Η ‘όξινη βροχή’ . . . ένας άλλος πιθανός φονέας»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 5]
«Μια σταγόνα νερού θα στοιχίζη περισσότερο από μια σταγόνα πετρελαίου.»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 6]
«Το 80% των παγκοσμίων περιπτώσεων ασθενείας, οφείλεται στο ακάθαρτο νερό.»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 6]
«Οι έρημοι εκτείνονται . . . ‘χάρις κυρίως στη ανοησία του ανθρώπου’»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 7]
«Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο, και πρέπει να τύχη χειρισμού επί παγκοσμίου κλίμακος»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 7]
«Η γη θέλει δώσει τα γεννήματα αυτής, και τα δένδρα του αγρού θέλουσι δώσει τον καρπόν αυτών»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 9]
«Κάθε έβδομο έτος, η γη είχε πλήρη ανάπαυσι»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 9]
«Η ερημία θέλει αγαλλιασθή και ανθήσει ως ρόδον»
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 10]
«Ο καιρός . . . να διαφθείρης τους διαφθείροντας την γην»