Η Ενότης Όλων των Ανθρώπων Καλής Θελήσεως Υποσχεμένη

 1. (α) Πώς εχαρακτηρίσθη ειδικά ο Μιχαίας ως προφήτης του Ιεχωβά; (β) Ποια προφητεία εξέφερε ο Μιχαίας όσον αφορά το ποίμνιον του Ιεχωβά και τον ποιμένα Του γι’ αυτό;

ΕΝΑΣ από τους προ Χριστού προφήτας του Ιεχωβά ήταν ο Μιχαίας από την Μωρασθέθ της φυλετικής επικρατείας του Ιούδα. Το όνομα του Μιχαία σημαίνει ακριβώς «Ποιος Είναι Όμοιος με τον Ιεχωβά;» Ο Μιχαίας χαρακτηρίζεται ειδικά από το ότι προείπε τη γέννησι του Ιησού Χριστού στη Βηθλεέμ-Ιούδα. (Μιχ. 5:2) Αφού προείπε τη γέννησι του Ιησού εκεί, ο Μιχαίας προσέθεσε: «Και θέλει σταθή, και ποιμάνει εν τη ισχύι του Ιεχωβά, εν τη μεγαλειότητι του ονόματος Ιεχωβά του Θεού αυτού· και θέλουσι κατοικήσει· διότι τώρα θέλει μεγαλυνθή έως των άκρων της γης. Και ούτος θέλει είσθαι ειρήνη.» (Μιχ. 5:4, 5, ΜΝΚ) Προλέγοντας τις πείρες του υπολοίπου του μικρού ποιμνίου των πνευματικών προβάτων του Ιησού ο Μιχαίας, ως εκπρόσωπος του Ιεχωβά, είπε: «Θέλω βεβαίως σε συνάξει όλον, Ιακώβ· θέλω βεβαίως συλλέξει το υπόλοιπον του Ισραήλ· θέλω θέσει αυτούς εις ενότητα ως πρόβατα εις την μάνδραν, ως ποίμνιον εν μέσω της βοσκής αυτών· μέγαν θόρυβον θέλουσι κάμει εκ του πλήθους των ανθρώπων.»​—Μιχ. 2:12, ΜΝΚ.

 2. (α) Από ποια ειδική άποψι επρόκειτο να συλλεγούν και να τεθούν σε ενότητα οι υπόλοιποι του Ιακώβ ή Ισραήλ; (β) Σε ποιον, λοιπόν, πρέπει πραγματικά να εφαρμοσθή αυτή η προφητεία του Μιχαία που αφορά ενότητα;

² Για να κατανοήσωμε αυτή την προφητεία, πρέπει να θυμώμαστε ότι Ιακώβ και Ισραήλ είναι τα ονόματα μιας και της αυτής οργανώσεως αφού ο Ιεχωβά Θεός επωνόμασε τον πατριάρχην Ιακώβ Ισραήλ. «Ισραήλ» σημαίνει «Αγωνιστής (Καρτερικός) με τον Θεό.» (Γέν. 32:28) Είναι σαφές ότι οι υπόλοιποι του Ιακώβ ή Ισραήλ, τους οποίους ο Ιεχωβά Θεός υπεσχέθη να συνάξη και να συλλέξη ως ποίμνιο προβάτων σε μια μάνδρα, επρόκειτο να τεθούν σε ενότητα χάριν του Άρχοντος, ο οποίος επρόκειτο να γεννηθή στη Βηθλεέμ-Ιούδα και ο οποίος επρόκειτο να γίνη «ηγούμενος εν τω Ισραήλ· του οποίου αι έξοδοι είναι απ’ αρχής, από ημερών αιώνος.» Προς χάριν όλου αυτού του υπολοίπου του Ιακώβ ή Ισραήλ πρέπει αυτός να «σταθή, και ποιμάνει εν τη ισχύι του Ιεχωβά, εν τη μεγαλειότητι του ονόματος Ιεχωβά του Θεού αυτού». Συνεπώς, αυτή η προφητεία του Μιχαία 2:12 που αφορά ενότητα πρέπει πραγματικά να εφαρμοσθή στη Χριστιανική εκκλησία του «Ισραήλ του Θεού», του πνευματικού Ισραήλ.​—Γαλ. 6:16.

 3. Ποια προφητεία του Ησαΐα προσδιορίζει σαφέστερα ποιος είναι αυτός ο «Ισραήλ του Θεού»;

³ Ένα άλλο γεγονός που προσδιορίζει σαφέστερα ποιος είναι πραγματικά αυτός ο «Ισραήλ του Θεού», το βρίσκομε στον Ησαΐα 43:1, 10, όπου ο Θεός απευθύνεται στον Ιακώβ ή Ισραήλ και λέγει: «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά, ο δημιουργός σου, Ιακώβ, και ο πλάστης σου, Ισραήλ· Μη φοβού· διότι εγώ σε ελύτρωσα, σε εκάλεσα με το όνομά σου· εμού είσαι. Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλος μου, τον οποίον έκλεξα.» Ο Θεός επαναλαμβάνει αυτόν τον προσδιορισμό τού ποιος είναι ο Ιακώβ ή Ισραήλ, λέγοντας, στο εδάφιο 12: «Δεν εστάθη εις εσάς ξένος θεός· σεις δε είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός.» (ΑΣ) Γι’ αυτό, επίσης, ο «Ισραήλ του Θεού» σημαίνει, όχι τον «Χριστιανικό κόσμο», αλλά την εκκλησία των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά Θεού. Αυτοί πρέπει να επιδείξουν ενότητα.

 4. Ποια παρατήρησις όσον αφορά το σύμπαν μας δίνει βεβαίωσι για την ενότητα της εκκλησίας των Χριστιανών μαρτύρων, και τι δείχνουν τα γεγονότα όσον αφορά μια απάντησι στην προσευχή του Ιησού;

⁴ Υπάρχει ενότης σε όλο το ορατό σύμπαν. Τώρα αν ο Ιεχωβά ο Ύψιστος και Παντοδύναμος Θεός μπορή να ενοποιή και θέτη σε λειτουργία ένα σύμπαν σε όλο το διάστημα δισεκατομμυρίων ετών φωτός, ασφαλώς μπορεί να ενοποιήση μια εκκλησία Χριστιανών μαρτύρων σ’ αυτή τη μικροσκοπική γη, έστω και αν οι τωρινοί μάρτυρές του επάνω στη γη αριθμούνται σε εκατοντάδες χιλιάδων. Στον προφητικό του λόγο υπεσχέθη να τους ενοποιήση και να τους τηρήση σε ενότητα. Τα σημερινά εκπληρωμένα γεγονότα αποδεικνύουν ότι το έκαμε αυτό, όπως ακριβώς προσηυχήθη ο Ιησούς.

5, 6. (α) Ποιας εκκλησίας μαρτύρων τον Ιεχωβά έγινε ο Ιησούς Χριστός η Κεφαλή; (β) Γιατί διαχωρισμός κατέθλιψε τον λαόν Ισραήλ μετά τον θάνατο του Σολομώντος, ποια ήταν πραγματικά η αιτία τούτου, και ποια ταραχή επροξένησε αυτό στον Ισραήλ;

⁵ Προτού υπάρξη η εκκλησία των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά, υπήρχε η εκκλησία των Ιουδαίων ή Ισραηλιτών μαρτύρων. Ο Ιησούς Χριστός εγεννήθη ως μέλος αυτής της αρχαιότερης εκκλησίας μαρτύρων του Ιεχωβά, αλλά έγινε η Κεφαλή της μεταγενέστερης εκκλησίας των Χριστιανών μαρτύρων. (Ιωάν. 18:37) Χρησιμοποιώντας την εκκλησία των Ιουδαίων μαρτύρων ως ιστορικό παράδειγμα, ο Ιεχωβά υπεσχέθη να ενοποιήση τους Χριστιανούς μάρτυράς του. Αφού απέθανε στο 997 π.Χ. ο βασιλεύς της Ιερουσαλήμ Σολομών, διαχωρισμός κατέθλιψε τον λαόν Ισραήλ επί 460 χρόνια. Όλο αυτό έγινε λόγω της αποστασίας του Βασιλέως Σολομώντος από την καθαρή λατρεία του Ιεχωβά Θεού. Στο έθνος Ισραήλ εστασίασαν οι δέκα από τις δώδεκα φυλές του, και δύο βασίλεια ηγέρθησαν, ένα του Ιούδα και ένα του Βορείου Ισραήλ. Το Βασίλειο του Βορείου Ισραήλ απεσπάσθη πολιτικώς από την Ιερουσαλήμ και τη βασιλική της γραμμή του Δαβίδ αλλά σύντομα απεσπάσθη και θρησκευτικώς. Ίδρυσε την ψευδή λατρεία ειδώλων, πρώτα χρυσών μόσχων και αργότερα εικόνων του ειδωλολατρικού θεού Βάαλ.

⁶ Ω τι ταραχή προξενεί η αποστασία από την καθαρή λατρεία του μόνου ζώντος και αληθινού Θεού! Στο 740 π.Χ. το Βασίλειο του Βορείου Ισραήλ κατεστράφη από την παγκόσμια δύναμι της Ασσυρίας, και πλείστοι από τους επιζώντας Ισραηλίτας απεστάλησαν σε αιχμαλωσία στη μακρινή γη της Ασσυρίας. Το αδελφικό Βασίλειο του Ιούδα δεν έλαβε προειδοποίησι από το γεγονός αυτό, αλλ’ απεστάτησε στην ψευδή λατρεία. Απεμακρύνθη από τον Ιεχωβά Θεό, και ο Θεός απεμακρύνθη απ’ αυτό. Άφησε την Ιερουσαλήμ και τον ναό της να καταστραφούν και τους επιζώντας Ιουδαίους να φερθούν αιχμάλωτοι στη γη των κατακτητών των, στη Βαβυλώνα.

 7. Τι εκδήλωσις από τον Θεό ήταν η εξορία του Ισραήλ στη Βαβυλώνα, αλλά μέσα στο έλεός του τι έκαμε αυτός για την ελπίδα και παρηγορία των;

⁷ Έτσι από το 607 π.Χ. και έπειτα, ο λαός και των δύο βασιλείων, του Ισραήλ και του Ιούδα, ήταν εξόριστος στην «γην του εχθρού». Αυτή η αιχμαλωσία και των δώδεκα φυλών στη Βαβυλώνα ήταν τιμωρία του Ιεχωβά σ’ αυτούς επειδή απειθώς απεστάτησαν από τη μία καθαρή, αμόλυντη θρησκεία. Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός είναι ελεήμων σ’ εκείνους που τον φοβούνται. (Ψαλμ. 103:13) Για να διατηρήση ζωντανές τις ελπίδες των και να τους παρηγορήση στη διάρκεια των εβδομήντα ετών που η Ιερουσαλήμ και η γη του Ιούδα έκειντο έρημες σε ερείπια, ο Ιεχωβά Θεός μέσω των προφητών του είχε προείπει την απελευθέρωσί των από τη Βαβυλώνα και την αποκατάστασί των στην Ιερουσαλήμ για ν’ ανανεώσουν την ενωμένη λατρεία του Ιεχωβά εκεί.

8-10. (α) Τι υπεκίνησε τον Θεό ν’ αποκαταστήση το υπόλοιπο τον Ισραήλ, και ποιο ήταν το κατάλληλο ελατήριο γι’ αυτούς σ’ αυτό το ζήτημα; (β) Σε ποια προφητεία προείπε ο Ιερεμίας το ελατήριό των για την επιστροφή στην πατρίδα των;

⁸ Ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία για τον Ισραήλ δεν ήσαν τα πράγματα που υπεκίνησαν τον Θεό ν’ απελευθερώση το πιστό υπόλοιπο των Ιουδαίων μαρτύρων του από τη Βαβυλώνα. Η αποκατάστασις της αληθινής του λατρείας στην πόλι όπου είχε θέσει το όνομά του​—αυτό ακριβώς υπεκίνησε τον Θεό να ‘συλλέξη το υπόλοιπον του Ισραήλ’ και με έλεος να το επαναφέρη στην πόλι του ονόματός του, για να ανοικοδομήση σ’ αυτήν τον ναό της λατρείας του. Η επιθυμία ανανεώσεως της λατρείας του αληθινού Θεού στην προσδιωρισμένη του θέσι ήταν εκείνη που έπρεπε να υποκινήση το «υπόλοιπον του Ισραήλ» να αναχωρήση από τη Βαβυλώνα, την «γην του βορρά», και να οδοιπορήση πάλι στην Ιερουσαλήμ και στον Ιούδα. Σημειώστε πώς ο προφήτης του Ιεχωβά Ιερεμίας προείπε και την αποκατάστασί των στην πατρίδα των και το ελατήριο που προ παντός τους υποκινούσε για να θέλουν να επιστρέψουν σ’ αυτήν:

⁹ «Εν εκείνω τω καιρώ θελουσιν ονομάσει την Ιερουσαλήμ θρόνον του Ιεχωβά· και πάντα τα έθνη θέλουσι συναχθή προς αυτήν, εν τω ονόματι του Ιεχωβά, προς την Ιερουσαλήμ· και δεν θέλουσι περιπατήσει πλέον οπίσω της ορέξεως της πονηράς αυτών καρδίας. Εν εκείναις ταις ημέραις ο οίκος Ιούδα θέλει περιπατήσει μετά του οίκου Ισραήλ, και θέλουσιν ελθεί ομού από της γης του βορρά, εις την γην την οποίαν εκληροδότησα εις τους πατέρας σας.»​—Ιερεμ. 3:17, 18, ΜΝΚ.

¹⁰ «Εν ταις ημέραις εκείναις, και εν τω καιρώ εκείνω, λέγει ο Ιεχωβά, θέλουσιν ελθεί οι υιοί Ισραήλ, αυτοί και οι υιοί Ιούδα ομού, βαδίζοντες και κλαίοντες· θέλουσιν υπάγει και ζητήσει Ιεχωβά τον Θεόν αυτών. Θέλουσιν ερωτήσει περί της οδού της Σιών με τα πρόσωπα αυτών προς εκεί, λέγοντες, Έλθετε, και ας ενωθώμεν μετά του Ιεχωβά εν διαθήκη αιωνίω, ήτις δεν θέλει λησμονηθή. Ο Λυτρωτής αυτών είναι ισχυρός· Ιεχωβά των δυνάμεων το όνομα αυτού· θέλει εξάπαντος διαδικάσει την δίκην αυτών, δια να αναπαύση την γην, και να ταράξη τους κατοίκους της Βαβυλώνος.»​—Ιερεμ. 50:4, 5, 34, ΜΝΚ.

ΕΝΟΠΟΙΗΣΙΣ​—ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ

11. (α) Πότε και πώς εξεπληρώθη η προφητεία του Ιερεμία σε μικρή κλίμακα; (β) Πότε έλαβε χώραν η εκπλήρωσις σε πλήρη κλίμακα, και με ποιο αποτέλεσμα μεταξύ των εθνών;

¹¹ Ασφαλώς η Δημοκρατία του Ισραήλ δεν ιδρύθη το 1948 με τον τρόπο που περιγράφει ο Ιερεμίας. Η επιστροφή των φυσικών Ιουδαίων στην Παλαιστίνη και στη Δημοκρατία του Ισραήλ δεν αποτελεί εκπλήρωσι της προφητείας του Ιερεμία. Η πρώτη πραγματική εκπλήρωσις αυτής της προφητείας έλαβε χώραν το 537 π.Χ., αφού είχε πέσει η Βαβυλών ενώπιον των κατακτητών Μήδων και Περσών. Το έτος εκείνο ο Βασιλεύς Κύρος ο Πέρσης εδημοσίευσε ένα διάταγμα και επέτρεψε σ’ ένα υπόλοιπο Ιουδαίων μαρτύρων του Ιεχωβά να αναχωρήση από τη Βαβυλώνα και να επιστρέψη στην ερημωμένη γη του Ιούδα και ν’ ανοικοδομήση τον ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ. Η Αγία Γραφή αναγράφει αυτήν την σε μικρή κλίμακα εκπλήρωσι της προφητείας του Ιερεμία. (2 Χρον. 36:20 -23· Έσδρας 1:1 έως 3:13) Αυτό το ιστορικό γεγονός ήταν καθ’ εαυτό μια προφητική εικόνα της τελείας, σε πλήρη κλίμακα εκπληρώσεως της προφητείας του Ιερεμία το 1919 μ.Χ., μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό έγινε στην περίπτωσι του υπολοίπου των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. Γι’ αυτό ακριβώς, πριν από το έτος 1919, κανένας όμιλος καθ’ ομολογίαν Χριστιανών δεν έστεκε τολμηρά ως μάρτυρες του Ιεχωβά. Από τότε, και ιδιαίτερα από το έτος 1931, το όνομα αυτών των αφιερωμένων, βαπτισμένων Χριστιανών έγινε γνωστό γύρω στην υδρόγειο. Το φοβούνται ακόμη και στην Κομμουνιστική Ρωσία και στις δορυφόρους της χώρες, όπου, επειδή οι Μάρτυρες πρέπει να ενεργούν συγκεκαλυμμένα, ο Σοβιετικός τύπος τους παρομοιάζει με «αράχνες».

12. Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά φέρθηκαν βιαίως σε αιχμαλωσία, πώς εζήτησαν την εύνοιά του, και σε ποιο βαθμό συνεκολλήθησαν;

¹² Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου του 1914-1918 οι θρησκευτικοί συνωμόται επωφελήθησαν της πολεμικής φρενίτιδος για να προσπαθήσουν να καταστρέψουν αυτούς τους μελετητές της Βίβλου Χριστιανούς. Έτσι οι μάρτυρες του Ιεχωβά φέρθηκαν σε αιχμαλωσία κάτω από τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου» όμοια μ’ εκείνην των Ιουδαίων μαρτύρων στη Βαβυλώνα το 607-537 π.Χ. Αλλά στο πρώτο μεταπολεμικό έτος (1919) ελευθερώθηκαν από αυτή τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Συνεκάλεσαν μια διεθνή συνέλευσι το έτος εκείνο, που ήταν σαν μια επανασύναξις χιλιάδων απ’ αυτούς, και έκαμαν ετοιμασία για το μέγιστο Χριστιανικό έργο μαρτυρίας για τον Ιεχωβά Θεό σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Με δάκρυα εζήτησαν το πρόσωπο της ευνοίας του. Απεφάσισαν να τηρήσουν τη διαθήκη των με αυτόν, την «μετ’ εμού [του Ιεχωβά] συνθήκην επί θυσίας», τη νέα διαθήκη που βασίζεται στην ανθρώπινη θυσία του Ιησού Χριστού. (Ψαλμ. 50:5) Μολονότι οι Μάρτυρες ήλθαν από τις πολλές εθνικότητες, φυλές, χρώματα και γλώσσες τον κόσμου, και ειδικά από τα πολλά θρησκευτικά συστήματα μέσα και έξω από τον «Χριστιανικό κόσμο», όμως συνεκολλήθησαν μαζί σε μια ενότητα που απεδείχθη αδιάσπαστη από Φασιστικούς, Εθνικοσασιαλιστικούς, Κομμουνιστικούς και θρησκευτικούς διώκτας.

13. Σε ποια πορεία οφείλεται η απαράμιλλη ενότης των;

¹³ Η απαράμιλλη ενότης των οφείλεται στο ότι απεχωρίσθησαν από την πολιτική του κόσμου τούτου και εζήτησαν πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού , όπως ο Ιησούς Χριστός εδίδαξε τους αληθινούς ακολούθους του να πράττουν. (Ματθ. 6:9, 10, 33) Είναι ενωμένοι στο να δίδουν την ολόκαρδη, αδιαίρετη υποταγή των στον ένα Βασιλέα που ο Ιεχωβά Θεός εξέλεξε και εγκατέστησε για να άρχη αντί Αυτού πάνω σε όλο το ανθρώπινο γένος, δηλαδή, τον Ιησού Χριστό. Ο καιρός για να έλθη στην ουράνια βασιλεία του στα δεξιά του Θεού ήταν το 1914. Η ενότης των Μαρτύρων με την υποταγή των σ’ αυτόν, τον «Υιόν του Δαβίδ», προελέχθη από τον προφήτη Ιεζεκιήλ.

14. Εν όψει ποιου επικειμένου γεγονότος επροφήτευσε ο Ιεζεκιήλ, και γιατί οι προφητείες του δεν άφησαν τους Ιουδαίους σε απόγνωσι;

¹⁴ Ο Ιεζεκιήλ ήταν σύγχρονος του προφήτου Ιερεμία. Εκατό χρόνια πριν από τον Ιεζεκιήλ το Βασίλειο του Βορείου Ισραήλ υπό την κυριαρχία της φυλής του Εφραΐμ του γυιού του Ιωσήφ είχε καταστραφή και οι επιζώντες Ισραηλίται είχαν φερθή μακριά σε εξορία. Τώρα το Βασίλειο του Ιούδα υπό την κυριαρχία του βασιλικού οίκου του Δαβίδ επρόκειτο να καταστραφή. Ο Ιεζεκιήλ επροφήτευσε γι’ αυτή την ερχόμενη ερήμωσι στο βασίλειο και την καταστροφή του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, και για το πώς οι επιζώντες Ιουδαίοι θα εσύροντο σε εξορία στη Βαβυλώνα. Οι προφητείες του, εν τούτοις, δεν άφησαν τους Ιουδαίους και τους Ισραηλίτας σε απόγνωσι, διότι προείπε την ενωμένη των επιστροφή από τη Βαβυλώνα για ν’ αποκαταστήσουν τη λατρεία του Ιεχωβά στην αγαπητή των πατρίδα. Προείπε ότι οι Ισραηλίται του βορρά και οι Ιουδαίοι του νότου επρόκειτο να συνενωθούν πάλι ως ένα έθνος υπό ένα ηγέτην, τον υιόν του Δαβίδ. Ακούστε, τώρα, τον Ιεζεκιήλ να λέγη πώς θα έβγαιναν από τους τάφους των μαραμένων ελπίδων των στη Βαβυλώνα και θα συνενώνοντο και πάλι στη Θεόδοτη πατρίδα των υπό τον ένα Δαβιδικόν άρχοντα!

15, 16. (α) Πώς ο Ιεζεκιήλ εξεικόνισε την εκ νέου συνένωσι του διηρημένου Ισραήλ; (β) Τι διετάχθη ο Ιεζεκιήλ να πη για να εξηγήση το σημείο;

¹⁵ Για να εξεικονίση την εκ νέου συνένωσι, ελέχθη στον Ιεζεκιήλ να λάβη δύο ράβδους, μία που θα εσημειώνετο «Περί του Ιωσήφ, της ράβδου του Εφραΐμ», και άλλη «Περί του Ιούδα», και που θ’ αντιπροσώπευαν τα προηγούμενα δύο βασίλεια του ενός λαού, του Ισραήλ. Μπροστά στα μάτια ανδρών των φυλών αυτών ο Ιεζεκιήλ επρόκειτο να θέση τη μία ράβδο επάνω στην άλλη, οπότε θαυματουργικά θα εγίνοντο μια μακρά ράβδος στο χέρι του. Για να εξηγήση αυτό το θαυματουργικό σημείο ο Ιεζεκιήλ διετάχθη να πη:

¹⁶ «Ούτω λέγει Κύριος Ιεχωβά· Ιδού, εγώ θέλω λάβει την ράβδον του Ιωσήφ, την εν τη χειρί του Εφραΐμ, και των φυλών του Ισραήλ των συνακολούθων αυτού, και θέλω βάλει εκείνας μετά ταύτης, της ράβδου του Ιούδα, και κάμει αυτάς μίαν ράβδον, και θέλουσιν είσθαι μία εν τη χειρί μου. . . . Ιδού, εγώ θέλω λάβει τους υιούς Ισραήλ εκ μέσου των εθνών όπου υπήγον, και θέλω συνάξει αυτούς πανταχόθεν, και φέρει αυτούς εις την γην αυτών. Και θέλω κάμει αυτούς έν έθνος εν τη γη, επί των ορέων του Ισραήλ· και είς βασιλεύς θέλει είσθαι βασιλεύς επί πάντας αυτούς· και δεν θέλουσιν είσθαι πλέον δύο έθνη, και δεν θέλουσιν είσθαι του λοιπού διηρημένοι πλέον εις δύο βασίλεια. Και Δαβίδ ο δούλός μου θέλει είσθαι βασιλεύς επ’ αυτούς· και θέλει είσθαι επί πάντας αυτούς είς ποιμήν· και θέλουσι περιπατεί εν ταις κρίσεσί μου, και θέλουσι φυλάττει τα διατάγματά μου, και εκτελεί αυτά. . . . και Δαβίδ ο δούλός μου θέλει είσθαι άρχων αυτών εις τον αιώνα. Και θέλω κάμει προς αυτούς διαθήκην ειρήνης· αύτη θέλει είσθαι διαθήκη αιώνιος προς αυτούς.»​—Ιεζ. 37:19, 21, 22, 24-26, ΜΝΚ.

Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΣΥΝΕΝΩΣΙΣ ΕΚ ΝΕΟΥ

17. Ποιοι σήμερα είναι ενωμένοι σε μια συμβολική ράβδο, και υπό ποιον ένα βασιλέα;

¹⁷ Οι φυσικοί Ιουδαίοι σήμερα δεν είναι ενωμένοι ούτε ακόμη στην υπόθεσι του πολιτικού Σιωνισμού. Ούτε η Δημοκρατία του Ισραήλ υπό ένα πρόεδρον μ’ ένα πρωθυπουργό, έχει τον Ιησού Χριστό τον Υιόν του Δαβίδ ως Βασιλέα και Ποιμένα. Αλλά τι θα πούμε για το υπόλοιπο του «Ισραήλ του Θεού», τους πνευματικούς Ισραηλίτας, τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά; Από την ελευθέρωσί τους από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία του πρώτου παγκοσμίου πολέμου αποκατεστάθησαν στη θέσι της ευνοίας και επιδοκιμασίας του Θεού. Σ’ αυτή την πνευματική κατάστασι έχουν ένα βασιλέα, τον κεχρισμένον Υιόν του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό τον Υιόν του Δαβίδ. Παρά τις διαφορές στην πολιτική, κοινωνική, φυλετική και θρησκευτική τους καταγωγή, ο Παντοδύναμος Θεός τούς έκαμε ένα άγιο πνευματικό έθνος υπό ένα Ποιμένα-Βασιλέα, τον ενθρονισμένον Ιησού Χριστό. Δεν είναι διηρημένοι, ωσάν να ήσαν δύο ράβδοι, όπως ο αρχαίος λαός του Ισραήλ μ’ έναν βασιλέα στο βορρά στη Σαμάρεια κι έναν άλλο βασιλέα στο νότο στην Ιερουσαλήμ. Αφού απεδέχθησαν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά τον Βασιλέα Του Ιησού Χριστό ως Άρχοντά των και Ποιμένα, δεν έχουν τίποτε να κάμουν με τις πολιτικές υποθέσεις του κόσμου τούτου. Δεν επιτρέπουν να τους διαιρούν πολιτικές κατευθύνσεις και εκλογές, επαναστάσεις και ανταρσίες. Η πανίσχυρη δύναμις του Ιεχωβά τους έκαμε «μίαν ράβδον», «έν έθνος» υπό τον «ένα βασιλέα» του. Αποτελούν μία ράβδο ή όργανον στο κραταιό του χέρι για την εκτέλεσι του έργου του.

18-20. (α) Παρά ποιους παράγοντας επιδεικνύουν ενότητα οι μάρτυρες του Ιεχωβά, και σε τι καταλήγει τούτο; (β) Πώς προελέχθη από τον Ωσηέ αυτή η ενότης και η αύξησις, και σε ποιους εφαρμόζει ο Πέτρος την προφητεία του Ωσηέ;

¹⁸ Οι εκθέσεις τώρα δείχνουν ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ενεργούν ως όργανόν του σε 176 ξεχωριστές χώρες και επικράτειες και έτσι βρίσκονται σε επαφή με πολλές εθνικότητες, φυλές, χρώματα, γλώσσες, κοινωνικές ομάδες και τοπικά έθιμα. Εν τούτοις, αυτοί οι ευρέως διασκορπισμένοι μάρτυρες πιστεύουν όλοι, ενεργούν και κηρύττουν όμοια και εμμένουν σταθερά στους δεσμούς της ενότητός των. Πολλά προβατοειδή άτομα σε όλες αυτές τις χώρες δέχονται το άγγελμα του Βασιλέως και της βασιλείας του Θεού, και έτσι ο αριθμός των μαρτύρων αυξάνει. Σ’ αυτή την αύξησι και την ενότητα εκπληρώνεται μ’ ένα θεαματικό τρόπο η προφητεία του Ωσηέ που εξηγγέλθη πριν από πολύν καιρό στις ημέρες ενός διηρημένου Ισραήλ:

¹⁹ «Ο αριθμός όμως των υιών Ισραήλ θέλει είσθαι ως η άμμος της θαλάσσης, ήτις δεν δύναται να μετρηθή, ουδέ να εξαριθμηθή· και εν τω τόπω όπου ελέχθη προς αυτούς, Δεν είσθε λαός μου, εκεί θέλει λεχθή προς αυτούς, Υιοί του Θεού του ζώντος. Τότε θέλουσι συναχθή ομού οι υιοί Ιούδα, και οι υιοί Ισραήλ, και θέλουσι καταστήσει εις εαυτούς αρχηγόν ένα, και θέλουσιν αναβή εκ της γης [της Βαβυλώνος]· διότι μεγάλη θέλει είσθαι η ημέρα του Ιεζραέλ.»​—Ωσηέ 1:10, 11.

²⁰ Ο Πέτρος εφαρμόζει την προφητεία του Ωσηέ στο ποίμνιο του πνευματικού Ισραήλ, έτσι ώστε γνωρίζομε ότι είναι ορθόν να αναζητήσωμε την εκπλήρωσί της σήμερα στους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά.​—1 Πέτρ. 2:9, 10.

21. Γιατί είναι τόσο θαυμαστό ότι αυτοί οι μάρτυρες έχουν συλλεγή σε ενότητα, και από ποια πορεία ενεργείας προέκυψε αυτό;

²¹ Πόσο θαυμαστό είναι ότι αυτοί οι μάρτυρες που ήσαν προηγουμένως τόσο διηρημένοι θρησκευτικώς, και πολιτικώς και κοινωνικώς, τόσο στον «Χριστιανικό», όσο και στον «ειδωλαλατρικό» κόσμο, έχουν τώρα συλλεγή εις ενότητα! Αυτό συμβαίνει επειδή εβγήκαν από αυτό το διηρημένο παγκόσμιο σύστημα πραγμάτων και έβαλαν έναν αρχηγό επάνω τους, δηλαδή, τον κεχρισμένο και ενθρονισμένο Βασιλέα του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό. Αυτή η ενωμένη αφοσίωσις στον εκλεκτόν Άρχοντα του Ιεχωβά για τον νέο κόσμο της δικαιοσύνης είχε την επιδοκιμασία Του και συνεπώς κατέληξε σε αύξησι, σε μια μεγάλη εξάπλωσι των μαρτύρων του Ιεχωβά, μια ευρεία σπορά απ’ αυτούς.

22. Πώς απεδείχθη ότι η ημέρα αυτή είναι η μεγάλη «ημέρα του Ιεζραέλ», και γίνεται μήπως στη μάνδρα της ενότητος μέγας θόρυβος εκ του πλήθους των ανθρώπων;

²² Από αυτή την άποψι η ημέρα αυτή είναι πράγματι μια «μεγάλη ημέρα», η «ημέρα του Ιεζραέλ». Το όνομα Ιεζραέλ σημαίνει «Ο Θεός [Ελ] Θα Σπείρη Σπόρον.» Ο σπόρος που σπέρνει ο Θεός σε όλη τη γη είναι οι αφιερωμένοι μάρτυρές του. Αυτός κάνει να αυξάνη ο συμβολικός αυτός σπόρος, έτσι ώστε παράγει περισσότερον σπόρο. (1 Κορ. 3:6-9) Γι’ αυτό το λόγο έρχεται αύξησις στον αριθμό των μαρτύρων Του γύρω στη γη. Γίνονται πολλοί και εφόσον ο αριθμός των δεν προελέχθη ούτε ακόμη από τον Θεό τον ίδιο, πρέπει να γίνουν σε αριθμό «ως η άμμος της θαλάσσης, ήτις δεν δύναται να μετρηθή, ουδέ να εξαριθμηθή». Γι’ αυτό ακριβώς, καθώς προελέχθη στον Μιχαία 2:12, κάνουν «μέγαν θόρυβον εκ του πλήθους των ανθρώπων» στη μάνδρα, στην οποίαν ο Ιεχωβά Θεός τους έθεσε σε ενότητα. Ο χαρούμενος θόρυβός των ακούεται ολοένα δυνατώτερα σε όλη τη γη.

23. Ποια προφητεία είπε ο Ιησούς όσον αφορά τη σύναξι προβάτων σε μια ποίμνη, και γιατί πρέπει τα πρόβατα αυτά να διατηρούν ενότητα παρ’ όλες τις αναταραχές του κόσμου;

²³ Ο ένας Ποιμήν-Βασιλεύς των, ο Ιησούς Χριστός, πριν από πολύν καιρό μίλησε για σύναξι ενός μεγάλου πλήθους «άλλων προβάτων» σε σύνδεσμο και συνεργασία με το «μικρόν ποίμνιον» του πνευματικού Ισραήλ. Σε μια προφητεία, που τώρα εκπληρώνεται αξιοσημείωτα, είπε: «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός, και γνωρίζω τα εμά, και γνωρίζομαι υπό των εμών, καθώς με γνωρίζει ο Πατήρ, και εγώ γνωρίζω τον Πατέρα· και την ψυχήν μου [ή ζωήν] βάλλω υπέρ των προβάτων. Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.» (Ιωάν. 10:14-16) Αυτός ο «είς ποιμήν» κατέθεσε την επίγεια ζωή του για όλα τα πρόβατα, είτε του μικρού ποιμνίου, είτε του μεγαλυτέρου ποιμνίου των άλλων προβάτων. Αυτά όλα οφείλουν τη ζωή τους και τη σωτηρία τους σ’ αυτόν, όχι σε κάποιον θρησκευτικό πάστορα ή πολιτικόν άρχοντα του «Χριστιανικού κόσμου». Αποτίνοντας χρέος ευγνωμοσύνης και με πλήρη εξάρτησι απ’ αυτόν για αιώνια ζωή στον νέο κόσμο του Θεού, πρέπει ν’ ακολουθούν τον καλό του Ποιμένα, Ιησού Χριστό. Ακολουθώντας μόνο τον Ένα Ποιμένα, πρέπει όλα να παραμένουν μαζί σε ενότητα, ως «μία ποίμνη», παρ’ όλες τις αναταραχές του κόσμου.

24. Ποια λυπηρή πείρα είχε ο «Χριστιανικός κόσμος» του εικοστού αιώνος ακολουθώντας ανθρωπίνους ηγέτας, αλλά γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά επέζησαν των ηγετών εκείνων;

²⁴ Ο Ιησούς, ο οποίος είναι ο μόνος καλός ποιμήν που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε, προειδοποίησε τους προβατοειδείς ακολούθους του να μην ακολουθούν ανθρώπινον ηγέτη. Επί έναν αξιοσημείωτο αριθμόν ετών ένα μεγάλο τμήμα του Ρωμαιοκαθολικού «Χριστιανικού κόσμου» ακολουθούσε έναν Ιταλό Ντούτσε («Ηγέτη»), ένα Μουσολίνι και ένα άλλο μεγάλο τμήμα του Ρωμαιοκαθολικού «Χριστιανικού κόσμου» ακολουθούσε έναν Γερμανό Φύρερ («Ηγέτη»), έναν Αδόλφο Χίτλερ, έναν «υιόν της Εκκλησίας». Αλλά οι μάρτυρες του Ιεχωβά αρνήθηκαν να το πράξουν αυτό, παρά τον διωγμό. Αυτοί επέζησαν, αλλ’ οι ανθρώπινοι εκείνοι πολιτικοί ηγέται, που υπεστηρίζοντο από Ρωμαιοκαθολικούς ιερείς, δεν επέζησαν, αφήνοντας τους ακολούθους των σε μια αξιοθρήνητη κατάστασι. Συνετά οι μάρτυρες του Ιεχωβά υπήκουσαν στην εντολή του ενός Ποιμένος των: «Και πατέρα σας [πνευματικόν] μη ονομάσητε επί της γης· διότι είς είναι ο Πατήρ σας, ο εν τοις ουρανοίς. Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί [ηγέται, ΜΝΚ]· διότι είς είναι ο καθηγητής σας [Ηγέτης σας, ΜΝΚ], ο Χριστός.»​—Ματθ. 23:9, 10.

25. Σε ποια διεθνή συνέλευσι στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου εξεφράσθησαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά όσον αφορά την ανθρώπινη ηγεσία, και ποιος ήγειρε το ζήτημα;

²⁵ Σε μια διεθνή συνέλευσι πολλών χιλιάδων μαρτύρων του Ιεχωβά στη Βόρειο Αμερική, αυτοί ενωμένοι εξεφράσθησαν μεγαλοφώνως εναντίον οποιουδήποτε ανθρωπίνου ηγέτου, ακόμη και θρησκευτικού ηγέτου. Αυτό έγινε στο θέρος του 1941, καθ’ ον χρόνον ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος εμαίνετο και καθ’ ον χρόνον το Ρωμαιοκαθολικό αίσθημα στην Αμερική ήταν έντονα υπέρ των ηγετών των Δυνάμεων του Άξονος, του Χίτλερ και του Μουσολίνι. Από 6-10 Αυγούστου του 1941 έγινε η διεθνής αυτή συνέλευσις στην Παλαίστρα του Σαιν Λούις της πολιτείας Μιζούρι. Την τελευταία ημέρα, Κυριακή, ο τότε πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορδ, παρά την γοργά καταρρέουσα υγεία του, εξεφώνησε ένα δημόσιο μήνυμα της Βασιλείας σ’ ένα μεγάλο ακροατήριο που υπελογίσθη σε 115.000. Έπειτα απ’ αυτό έδωσε την τελική ομιλία του στους συναθροισμένους Μάρτυρας, αυτή δε απεδείχθη ότι ήταν, επίσης, η τελευταία δημοσία του εμφάνισις προτού πεθάνη στις 8 Ιανουαρίου 1942. Όσα είπε ο Πρόεδρος Ρόδερφορδ σ’ αυτή την τελική ομιλία σε δεκάδες χιλιάδων μάρτυρας του Ιεχωβά όσον αφορά την ηγεσία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον εν σχέσει με ό,τι εξετάζομε. Αφήνομε ένα διεθνή παρατηρητή της περιπτώσεως εκείνης να μας δώση την έκθεσι, που εδημοσιεύθη στο τεύχος της Σκοπιάς της 15ης Σεπτεμβρίου 1941, σελίς 288, παράγραφος 6 (στην Αγγλική):

26. Πώς ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ παρουσίασε το ζήτημα στη Συνέλευσι, και με ποιες απαντήσεις;

²⁶ «Για να αναιρέση για πάντα όλες τις δημοσιευόμενες ψευδείς κατηγορίες και μομφές ότι αυτός [ο Ρόδερφορδ] είναι ο ηγέτης των μαρτύρων του Ιεχωβά, είπε: ‘Θέλω να κάμω όλους τους ξένους εδώ να μάθουν τι σκέπτεσθε για το αν ένας άνθρωπος είναι ο ΗΓΕΤΗΣ σας, ώστε να μην το λησμονήσουν. Κάθε φορά που κάτι προβάλλει και αρχίζει ν’ αυξάνη, λέγουν ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος, ένας ηγέτης που τον ακολουθούν πολλοί. Αν υπάρχη κάποιο άτομο σ’ αυτό το ακροατήριο που νομίζει ότι Εγώ, αυτός ο άνθρωπος που στέκει εδώ, είναι ο ηγέτης των μαρτύρων του Ιεχωβά, ας ειπή Ναι.’ Αλλ’ ακούσθηκε ένα ομόθυμο ‘Όχι!’ εμφατικά. ‘Αν σεις που είσθε εδώ πιστεύετε ότι Εγώ είμαι απλώς ένας από τους δούλους του Κυρίου και ότι εργαζόμεθα ώμος προς ώμον με ενότητα, υπηρετώντας τον Θεό και υπηρετώντας τον Χριστό, να ειπήτε Ναι.’ Το ομόθυμο ‘Ναί!’ ήταν ισχυρό και σαφές. ‘Λοιπόν, δεν με χρειάζεσθε εμένα ως επίγειον ηγέτην για να έχετε στο έργον ένα πλήθος σαν κι αυτό.’ Τώρα τους παρεκάλεσε να επιστρέψουν στα μέρη των και προσέθεσε: ‘Να βάλετε περισσότερον ατμό . . . να διαθέσετε όλον τον καιρό που μπορείτε.’ Κατόπιν έδωσε λόγους ευλογίας.»

27. Ποιον, λοιπόν, ακολουθούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά ως ηγέτην;

²⁷ Σε πλήρη συμφωνία με αυτή τη θεοκρατική στάσι που ελήφθη από εκείνες τις αντιπροσωπευτικές δεκάδες χιλιάδων σε συνέλευσι τότε το 1941, οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα δεν ακολουθούν κανένα Αμερικανόν ως ηγέτην, είτε είναι πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά είτε κάτι άλλο. Δεν ακολουθούν κανένα ανθρώπινον ηγέτην. Σε παγγήινη ενότητα ακολουθούν τον Ένα Ποιμένα Ιησού Χριστό που εθυσίασε τον εαυτό του και τώρα βασιλεύει στα δεξιά του Ιεχωβά στον ουρανό.​—1 Πέτρ. 3:22.

28. Ακόμη κάτω από ποιες δυσμενείς διεθνείς συνθήκες θα απείχαν από το ν’ ακολουθήσουν οποιονδήποτε δήθεν ανθρώπινον ηγέτη, και γιατί;

²⁸ Και δεν επρόκειτο ακόμη οι μάρτυρες του Ιεχωβά ν’ αποκοπούν από το να επικοινωνούν ο ένας με τον άλλον εξαιτίας ταραχών και εχθροπραξιών στις διάφορες χώρες όπου βρίσκονται, όμως θα εξακολουθούσαν ν’ ακολουθούν μόνο τον ένα Ηγέτην και Βασιλέα της εκλογής του Θεού. Κανείς από τους αληθινούς μάρτυρας του Ιεχωβά δεν θα επωφελείτο από τη διακοπή της διεθνούς επικοινωνίας, ώστε να προσπαθήση με ιδιοτελή φιλοδοξία να ορίση τον εαυτό του ως εθνικόν ηγέτην και να ιδρύση μια εθνική θρησκευτική οργάνωσι. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν όλοι τόσο καλά διδαχθή τη Γραφική πίστι και τόσο καλά εκπαιδευθή στο να κηρύττουν το άγγελμά της, ώστε όλοι θα εξακολουθούσαν να ασκούν τη θεοκρατική τους λατρεία και δράσι ακόμη και αν θα ήσαν χωρισμένοι από αδελφούς σε άλλες χώρες. Δεν θα επρόσεχαν τη φωνή οποιουδήποτε δήθεν ηγέτου, αλλά θ’ ανεγνώριζαν και θα επρόσεχαν τη φωνή μόνο του Ενός των Ποιμένος. Αυτός είναι υπεράνω όλων των επιγείων εθνών και ακόμη «μέλλει να ποιμάνη πάντα τα έθνη εν ράβω σιδηρά» και να τα κατασυντρίψη στην ερχόμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος, «τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος».​—Αποκάλ. 12:5· 16:14, 16· Ιωάν. 10:4, 5· Ψαλμ. 2:8, 9.

ΕΝΟΤΗΣ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

29, 30. (α) Ποιο αποτελεσματικό συνδετικό μέσον έχουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά για να κρατούν ενωμένη τη θεοκρατική οργάνωσι; (β) Τι αποδοκιμάζει ο Θεός στην οργάνωσί του, και επομένως, για ποιους ανθρώπους μας προειδοποιεί μέσω του Παύλου;

²⁹ Εκτός από την εναντίωσι στη βασιλεία του Θεού, το πνεύμα του κόσμου τούτου τον ωθεί σε διαχωρισμό. Το διαιρετικό πνεύμα του, εν τούτοις, δεν θα βλάψη το ποίμνιο των προβάτων του Ιεχωβά υπό τον Καλόν του Ποιμένα Ιησού Χριστό. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά εκτός του ότι έχουν τη μία υπερεθνική ηγεσία από τον ουρανό, έχουν και το μόνο αποτελεσματικό συνδετικό μέσον για να κρατούν τη θεοκρατική οργάνωσί των ενωμένη ανάμεσα σ’ αυτόν τον κόσμο. Το συνδετικό αυτό μέσον είναι το πνεύμα του Ιεχωβά Θεού· «ο δε καρπός του πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.» (Γαλ. 5:22) Τίποτε δεν είναι ανώτερο από τη Χριστοειδή αγάπη για να κρατή ενωμένο το ποίμνιο των προβάτων του Θεού, για το οποίο ο Υιός του στοργικά έχυσε το αίμα του. Κάνοντας έκκλησι για ενότητα του ποιμνίου του Θεού, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος. Και η ειρήνη του Θεού ας βασιλεύη εν ταις καρδίαις υμών, εις την οποίαν και προσεκλήθητε εις έν σώμα.» (Κολ. 3:14, 15) Καθώς αυτοί καλλιεργούν τούτον τον καρπόν του πνεύματος, η αγάπη, ο σύνδεσμος της τελειότητος, θα γίνη ισχυρότερη ώστε να είναι αδιάρρηκτη. Και όπου υπάρχει ενότης, εκεί υπάρχει ειρήνη, τάξις και αρμονία. Ο Θεός καλεί τον αφιερωμένο λαό του να είναι ένα σώμα, μια οργάνωσις. Αποδοκιμάζει κάθε έλλειψι ενότητος, αταξία και διαιρετικότητα. Μέσω του αποστόλου Παύλου μάς διέταξε:

³⁰ «Να προσέχητε τους ποιούντας τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα εναντίον της διδαχής την οποίαν σεις εμάθετε, και απομακρύνεσθε απ’ αυτών· διότι οι τοιούτοι δεν δουλεύουσι τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, αλλά την εαυτών κοιλίαν· και δια λόγων καλών και κολακευτικών εξαπατώσι τας καρδίας των ακάκων.»​—Ρωμ. 16:17, 18.

31. (α) Ως τι είδους προειδοποίησις πρέπει να χρησιμεύση ο μεταξύ των φυλών πόλεμος του αρχαίου Ισραήλ, και σε ποιους σήμερα; (β) Πώς πρέπει η ορατή οργάνωσις του Ιεχωβά να είναι όμοια με την Ιερουσαλήμ της εποχής του Δαβίδ, και έτσι τι καθιστά έξω τόπου κάθε πόλεμο μεταξύ φυλών;

³¹ Σε μερικές χώρες που απέκτησαν προσφάτως την εθνική ανεξαρτησία των και όπου δεν εξουσιάζουν πια ιμπεριαλιστικές αποικιακές δυνάμεις, η ιθαγενής κυβέρνησις αντιμετώπισε μεγάλες δυσκολίες λόγω ερίδων και πολέμου μεταξύ φυλών, με κίνδυνο της σταθερότητος της κυβερνήσεως. Ο μεταξύ φυλών πόλεμος του αρχαίου έθνους Ισραήλ χρησιμεύει ως βιβλική προειδοποίησις στο μικρό ποίμνιο του πνευματικού Ισραήλ και όλων των συντρόφων του, του μεγάλου ποιμνίου των «άλλων προβάτων» Ο Ιησούς προειδοποίησε: «Πάσα βασιλεία διαιρεθείσα καθ’ εαυτής, ερημούται· και πάσα πόλις ή οικία διαιρεθείσα καθ’ εαυτής, δεν θέλει σταθή.» (Ματθ. 12:25) Η ορατή οργάνωσις των μαρτύρων της Βασιλείας του Ιεχωβά πρέπει να είναι όμοια με την πόλι Ιερουσαλήμ στις ημέρες του πιστού Βασιλέως Δαβίδ, στερεά οικοδομημένη μαζί, και μ’ εκείνους που συναντώνται σ’ αυτήν ενωμένους και πιστούς στον κεχρισμένον βασιλέα που κάθεται επάνω στον θρόνο του Ιεχωβά. Ο Βασιλεύς Δαβίδ περιέγραψε αυτή την Ιερουσαλήμ στην οποία προσήρχοντο πιστά οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ για να λατρεύσουν στον οίκον του Ιεχωβά εκεί, λέγοντας: «Ιερουσαλήμ, η ωκοδομημένη ως πόλις συνηρμοσμένη ομού. Εκεί αναβαίνουσιν αι φυλαί, αι φυλαί του Γιαχ, κατά το διατεταγμένον εις τον Ισραήλ, δια να δοξολογήσωσι το όνομα του Ιεχωβά.» (Ψαλμ. 122:3, 4, ΜΝΚ) Η λατρεία του ενός ζώντος και αληθινού Θεού Ιεχωβά ήταν εκείνη που συνέδεε τις δώδεκα εκείνες φυλές και μ’ αυτήν ήταν ενωμένη μια θερμή πιστότης στον κεχρισμένον βασιλέα του Ιεχωβά. Τούτο καθιστούσε εκτός τόπου κάθε πόλεμο μεταξύ των φυλών. Συνέβαλλε σε ειρήνη.

32. Τι μαρτυρούν οι προσπάθειες των εχθρικών δυνάμεων για τον θεόν του αιώνος τούτου και πώς πρέπει οι μάρτυρες του Ιεχωβά ν’ αντιμετωπίσουν την επίθεσι του Γωγ;

³² Οι προσπάθειες των κομμουνιστικών εξουσιών και άλλων εχθρικών δυνάμεων μαρτυρούν ότι ο Σατανάς ή Διάβολος, «ο Θεός του αιώνος τούτου», τείνει ειδικώς τώρα να ραγίση και καταστρέψη την παραδειγματική ενότητα της κοινωνίας Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Η προφητεία του Ιεζεκιήλ (κεφάλαια 38, 39) μας προειδοποιεί ότι ο Σατανάς θα παίξη τον ρόλο του Γωγ του Μαγώγ. Ως τοιούτος, θα συναθροίση όλους τους συνωμότας του επάνω στη γη και θα τους ενώση σε μια τελική, ολοκληρωτική επίθεσι εναντίον του πνευματικού «Ισραήλ του Θεού» και όλων των πιστών του συντρόφων, των «άλλων προβάτων». Αφού ο Γωγ μάς επιτίθεται μ’ ένα συνδυασμένο, ενωμένο πλήθος, τότε ας αντιμετωπίσωμε κι εμείς μ’ ένα αλύγιστο ενωμένο μέτωπο τον Γωγ και το πλήθος του σε όλη τη γη. Πρέπει να ενεργήσωμε έτσι και αν ακόμη συμβή ν’ αποκοπούμε, από φυσική άποψι, από τους αδελφούς μας άλλων χωρών και να μην είναι παρών κανείς από το ορατό κυβερνών σώμα της εκκλησίας του Θεού για να μας επιτηρή άμεσα.

33. Πώς ο Παύλος εζήτησε ένα ενωμένο μέτωπο Χριστιανών, και τι θα συμβή μπροστά στο ενωμένο μας μέτωπο εναντίον του Γωγ;

³³ Ο απόστολος Παύλος εζήτησε ένα ενωμένο μέτωπο εναντίον του συνδυασμένου εχθρού όταν εξέφρασε την επιθυμία «δια να ακούσω, είτε όταν έλθω και σας ίδω, είτε ενώ είμαι απών, την κατάστασίν σας, ότι στέκεσθε εις έν πνεύμα, συναγωνιζόμενοι εν μια ψυχή δια την πίστιν του ευαγγελίου· και μη φοβιζόμενοι εις ουδέν από των εναντίων· το οποίον εις αυτούς μεν είναι ένδειξις απωλείας, εις εσάς δε σωτηρίας, και τούτο από Θεού· διότι εις εσάς εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το να πιστεύητε εις αυτόν, αλλά και το να πάσχητε υπέρ αυτού.» (Φιλιππησ. 1:27-29) Ο Χριστός δεν θα μας εγκαταλείψη αν πάσχωμε υπέρ αυτού. Ο Χριστός υπεσχέθη σ’ εμάς ως ευπειθείς ακολούθους του: «Ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος.» (Ματθ. 28:20) Έχοντας αυτόν μαζί μας σε όλα τα μέτωπα, είμεθα προωρισμένοι να βγούμε νικηταί. Η ενωμένη επίθεσις του πλήθους του Γωγ θα καταρρεύση μπροστά στο ενωμένο μας μέτωπο, όταν ο Παντοδύναμος Θεός θα εγερθή προς υπεράσπισίν μας, θα ρίξη τις δυνάμεις του Γωγ σε διαχωρισμό, αταξία, σύγχυσι και πανικό, και τελικά θα επιφέρη την τελεία τους καταστροφή.

34. Πώς πρόκειται να διατηρήσωμε τις γραμμές μας αδιάσπαστες, και τι απαιτεί το έργο που πρέπει να γίνη τώρα;

³⁴ Δεν πρέπει ποτέ ν’ αφήσωμε προσωπικές ζηλοτυπίες και φθόνους, ιδιοτελείς φιλοδοξίες, αντιζηλίες, ανταγωνισμούς, φιλονεικίες, εθνικές υπερηφάνειες, χρώμα, εκπαίδευσι ή κοινωνική μόρφωσι, και δυσαρέσκεια, να εισέλθουν μεταξύ μας και να μας διαιρέσουν. Σ’ έναν κόσμο διηρημένον σε όλα εκτός από την εχθρότητα στη βασιλεία του Θεού και τους κηρύττοντας μάρτυράς της, πρέπει να διατηρούμε τις γραμμές μας αδιάσπαστες, τα πρόσωπά μας στον εχθρό. Παρά τις σημερινές παγκόσμιες συνθήκες που χειροτερεύουν, έχομε ένα έργο να κάμωμε, και αυτό χρειάζεται ενωμένη προσπάθεια από μέρους όλων μας γύρω στη γη για να το κάμωμε με αποτέλεσμα, προς δόξαν Θεού. Η προσδοκία μας ότι θα εγερθή για να λάβη φροντίδα για τους εχθρούς μας και τους διώκτας μας δεν θα μας φέρη απογοήτευσι.

35. Στον Σοφονία 3:8, 9, τι λέγει ο Ιεχωβά όσον αφορά την έγερσί του, τι αποκατέστησε σ’ εμάς, και γιατί;

³⁵ Στον Σοφονία 3:8, 9 (ΜΝΚ) μας λέγει: «Δια τούτο προσμένετέ με, λέγει ο Ιεχωβά, μέχρι της ημέρας καθ’ ην εγείρομαι προς λεηλασίαν· διότι η απόφασίς μου είναι να συνάξω τα έθνη, να συναθροίσω τα βασίλεια, να εκχέω επ’ αυτά την αγανάκτησίν μου, όλην την έξαψιν της οργής μου· επειδή πάσα η γη θέλει καταναλωθή υπό του πυρός του ζήλου μου. Διότι τότε θέλω αποκαταστήσει εις τους λαούς γλώσσαν καθαράν, δια να επικαλώνται πάντες το όνομα του Ιεχωβά, να δουλεύωσιν αυτόν υπό ένα ζυγόν [κατά γράμμα, με ένα ώμον].» Άσχετα με τους πολλούς διαφορετικούς λαούς από τους οποίους εμείς οι Μάρτυρες όλοι προσήλθαμε σε αφιέρωσι στον Ιεχωβά, αυτός αποκατέστησε σ’ εμάς «γλώσσαν καθαράν» για έναν ωρισμένο σκοπό. Ο σκοπός αυτός είναι να υπηρετήσωμε τον Ιεχωβά ώμος προς ώμον, σε συμπαγή υπηρεσιακό σχηματισμό. Η ενότης της ‘καθαράς γλώσσης’ μας όσον αφορά τη βασιλεία του Θεού και τον νέο του κόσμο μας απαλλάττει από διαιρετική παρεξήγησι. Μας ενώνει ισχυρά σε λόγο και ενέργεια.

36. Πώς δείχνει ο Ψαλμός 102:18-22 ότι πρέπει να χρησιμοποιηθή η ελευθερία που δίνει ο Θεός στους καταδικασμένους σε θάνατο δεσμίους, και σε ποιους βρίσκει εκπλήρωσι αυτή η προφητεία;

³⁶ Ο «Θεός ο δίδων ειρήνην» μας ελευθέρωσε από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Μας έφερε στην αγία του πάλι, το σύγχρονο πανομοιότυπο της αρχαίας Σιών ή Ιερουσαλήμ, την εγκαθιδρυμένη βασιλεία του υπό τον Χριστόν. Σ’ εμάς, πρώην αιχμαλώτους, έδωσε θρησκευτική ελευθερία με τον σκοπό να χρησιμοποιούμε την ελευθερία μας ορθά, σε αρμονία με το εκπεφρασμένο θέλημά του. Ο αρχαίος Ισραήλ, όταν ελευθερώθηκε από την αρχαία Βαβυλώνα, αποτελούσε μια ιστορική εξεικόνισι τούτου και η προφητεία, που κάποτε εφηρμόσθη σ’ αυτή την αρχαία εξεικόνισι, τώρα εφαρμόζεται στη σύγχρονη πραγματικότητα που τότε εξεικονίζετο. «Τούτο εγράφη δια την γενεάν την επερχομένην· και ο λαός, όστις θέλει δημιουργηθή, θέλει αινεί τον Γιαχ. Διότι έκυψεν εκ του ύψους του αγιαστηρίου αυτού, εξ ουρανού επέβλεψεν ο Ιεχωβά επί την γην, δια να ακούση τον στεναγμόν των δεσμίων, δια να λύση τους καταδεδικασμένους [από την εχθρά Βαβυλώνα] εις θάνατον· δια να κηρύττωσιν εν Σιών το όνομα του Ιεχωβά, και την αίνεσιν αυτού εν Ιερουσαλήμ, όταν συναχθώσιν ομού οι λαοί και αι βασιλείαι, δια να δουλεύσωσι τον Ιεχωβά.» (Ψαλμ. 102:18-22, ΜΝΚ) Ο πολιτικός Σιωνισμός, όπως εκφράζεται στη Δημοκρατία του Ισραήλ, δεν εκπληρώνει αυτή την προφητεία, διότι δεν φέρει το όνομα του Ιεχωβά· δεν διακηρύττει το όνομά του ούτε στην παλαιά ούτε στη σύγχρονη πόλι της Ιερουσαλήμ, και ούτε αινεί ούτε υπηρετεί αυτόν. Αν μετρηθή με σημερινά γεγονότα η προφητεία βρίσκει την εκλήρωσί της στους μάρτυρας της Βασιλείας του Ιεχωβά, οι οποίοι συνελέγησαν από πολλούς λαούς και από πολλές πολιτικές βασιλείες της γης.

37. Σύμφωνα με το Ησαΐας 52:8-10, τι πρέπει να πράξουν εκείνοι που παρατηρούν προσεκτικά και διακρίνουν αυτό το Θείο έργο απελευθερώσεως και αποκαταστάσεως;

³⁷ Λόγω αυτής της απελευθερώσεως και αποκαταστάσεως των μαρτύρων του, είναι τώρα η ημερησία διαταγή για όλους, όσοι παρατηρούν προσεκτικά και διακρίνουν τούτο το έργο του Θεού, να αναγγείλουν τη σωτηρία αυτή που προέρχεται απ’ αυτόν. «Οι φύλακές σου θέλουσιν υψώσει φωνήν· εν φωναίς ομού θέλουσιν αλαλάζει· διότι θέλουσιν ιδεί οφθαλμός προς οφθαλμόν, όταν ο Ιεχωβά ανορθώση την Σιών. Αλαλάξατε, ευφράνθητε ομού, ηρημωμένοι τόποι της Ιερουσαλήμ· διότι ο Ιεχωβά παρηγόρησε τον λαόν αυτού, ελύτρωσε την Ιερουσαλήμ. Ο Ιεχωβά εγύμνωσε τον άγιον βραχίονα αυτού ενώπιον πάντων των εθνών· και πάντα τα πέρατα της γης θέλουσιν ιδεί την σωτηρίαν του Θεού ημών.»​—Ησ. 52:8-10, ΜΝΚ.

38. Σε εκπλήρωσι αυτής της προφητείας, τι πραγματικά βλέπει σήμερα ο κόσμος της ανθρωπότητος;

³⁸ Γι’ αυτό ακριβώς ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους βλέπει τους μάρτυρας του Ιεχωβά να πηγαίνουν και ως τα πέρατα ακόμη της γης με το άγγελμα της βασιλείας του Θεού και των ευλογιών της για όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως. Η ίδια η παρουσία και η δράσις αυτών των μαρτύρων σε όλη τη γη αποτελεί μια ζωντανή μαρτυρία της απελευθερώσεως που ο Παντοδύναμος Θεός έκαμε σ’ αυτούς από τον Βαβυλωνιακόν αυτόν κόσμο υπό τον Σατανά τον Διάβολο. Οπουδήποτε πηγαίνουν υψώνουν τη φωνή τους, εξαγγέλλοντας μαζί με χαρά τα αγαθά νέα. Δεν είναι πια σαν τους ερημωμένους τόπους της αρχαίας Ιερουσαλήμ, για να το πούμε με μια πνευματική έκφρασι, αλλ’ αφθονούν από τον καρπό της Βασιλείας του Θεού. Παντού αλαλάζουν χαρούμενα μαζί, διότι είναι όλοι σύμφωνοι και διατηρούν ενότητα.

39. (α) Από ποια άποψι είναι καλό και τερπνό το να συγκατοικούν αδελφοί με ενότητα; (β) Γιατί πρέπει μαζί να μεγαλύνωμε τον Ιεχωβά και να υψώνωμε το όνομά του; (γ) Πώς εδικαίωσε τον εαυτό του όσον αφορά την υπόσχεσί του για ενότητα;

³⁹ Για κείνους, που αγαπούν τον Θεό και μελετούν αυτό το σύγχρονο θαύμα της πολιτείας του Ιεχωβά προς τον αφιερωμένο λαό του, πόσο έξοχη είναι η πολιτεία αυτή και πόσο θερμαίνει την καρδιά! « Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί!» (Ψαλμ. 133:1) Δεν είναι μόνο τερπνό να τη βλέπη κανείς. Αυτή η συγκατοίκησις με ενότητα είναι ένα υπέρτατο αγαθό γι’ αυτούς τους πνευματικούς αδελφούς, και δημιουργεί μια κατάστασι τερπνή αναμεταξύ τους. Μαζί μπορούμε να εκτελούμε το σημερινό έργο του Θεού ενισχύοντας ο ένας τον άλλον και υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλον, και έτσι εξασφαλίζοντας επιτυχία. Το πνεύμα του ψαλμωδού Δαβίδ διογκώνεται μέσα στην ίδια την ύπαρξί μας και μας κάνει να κράζωμε: «Ω, μεγαλύνατε τον Ιεχωβά μετ’ εμού, και ας υψώσωμεν ομού το όνομα αυτού.» (Ψαλμ. 34:3, ΜΝΚ) Ναι, ας τον μεγαλύνωμε και ας υψώσωμε μαζί το άγιον όνομά του, διότι διέσπασε τον ζυγό του εχθρού και μας συνήγαγε μαζί και μας διώρισε ως μάρτυράς του μαζί με ενότητα, ως ποίμνιό του στη μάνδρα του, τη μάνδρα της ασφαλείας υπό τον Χριστόν. Έχει υποσχεθή την ενότητα όλων των ανθρώπων καλής θελήσεως σ’ αυτόν τον διηρημένο κόσμο, και προς δικαίωσίν του την κατέστησε μια ευλογητή πραγματικότητα και θα την διαφυλάξη στον ένδοξο νέο του κόσμο.

Οικοδομείτε για το Μέλλον

«Εν τω οίκω του δικαίου είναι θησαυρός πολύς· εις δε το εισόδημα του ασεβούς διασκορπισμός.»​—Παροιμ. 15:6

 1. (α) Ποια είναι μερικά από τα κατορθώματα του ανθρώπου στο πεδίον της οικοδομήσεως; (β) Μήπως τούτο σημαίνει ότι πραγματικά εκτιμά τα κατορθώματά του;

ΤΟ ΝΑ οικοδομή κανείς είναι ευχαρίστησις! Δια μέσου των αιώνων ο άνθρωπος έκαμε μεγάλη πρόοδο στο να οικοδομή, και ό,τι τώρα κάνει προς την κατεύθυνσι νέων πραγμάτων είναι αληθινά εκπληκτικό. Ο άνθρωπος έκτισε άνετες κατοικίες, τεράστια εργοστάσια, αυτόματες μηχανές, πελώριες γέφυρες, μοναδικούς ουρανοξύστες, αεριωθούμενα αεροπλάνα, και όμως αυτό δεν ικανοποιεί. Μερικοί θέλουν να ζουν στο έξω διάστημα! Αλλά εκτιμώνται όλα αυτά τα οικοδομικά κατορθώματα από τον άνθρωπο, ή μήπως ο άνθρωπος προτιμά να είναι ένας καταστροφεύς; Πόσο συχνά επιάσατε την καθημερινή εφημερίδα σας για να διαβάσετε στις επικεφαλίδες​—ΠΟΛΕΜΟΣ; Πόσες φωτογραφίες είδατε, πόσες αφηγήσεις εδιαβάσατε, πόσα ιστορικά βιβλία εμελετήσατε για τον πόλεμο; Ναι, είδατε την καταστροφή που ο άνθρωπος επέφερε στο έργο του. Άνθρωποι εδαπάνησαν δισεκατομμύρια δολλάρια και αναρίθμητες ώρες εργασίας οικοδομώντας για την τέρψι τους. Κατόπιν άλλοι άνθρωποι, ή ίσως ακόμη οι οικοδόμοι οι ίδιοι, επιφέρουν την καταστροφή των σχεδίων των. Είναι τούτο οικοδόμησις για το μέλλον;

 2. Δείξτε γιατί υπάρχει μεγάλη ανησυχία για την κατάστασι του κόσμου σήμερα.

² Μόνο στα τελευταία λίγα χρόνια ο πόλεμος κατεδάφισε πολλές μεγάλες πόλεις. Σήμερα κανείς δεν γνωρίζει αν η πόλις στην οποία ζη θα κατεδαφισθή αύριο. Πού έγκειται το σφάλμα του ανθρώπου, του οικοδόμου; Μήπως δεν έχει φρόνησι ή λογική; Μήπως έγινε όλος ο κόσμος παράφρων; Πού υπάρχει ασφάλεια; Πόσο ανησυχητικό είναι να παρατηρή κανείς τους μεγάλους πολιτικούς του κόσμου να συνέρχωνται στα Ηνωμένα Έθνη και να φιλονεικούν! Τώρα αυτός, έπειτα εκείνος, αμιλλάται για δύναμι και παγκόσμια κυριαρχία. Ακόμη και τα μεγάλα θρησκευτικά συστήματα του «Χριστιανικού κόσμου» δεν μπορούν να συμβαδίσουν. Οι ισχυρές πολιτικές οργανώσεις μέσα στα διάφορα έθνη δεν συμφωνούν μεταξύ τους. Το μεγάλο εμπόριο ιδιοτελώς επιζητεί δύναμι παντού. Είναι αλήθεια ότι όλοι οικοδομούν, αλλά μήπως οικοδομούν απλώς για καταστροφή; Μήπως ακολουθούν την πολιτική, Κυβέρνα ή ερήμωνε; Πόσο ανόητο είναι αυτό! Ο Σολομών συνετά έγραψε: «Αι σοφαί γυναίκες οικοδομούσι τον οίκον αυτών· η δε άφρων κατασκάπτει αυτόν δια των χειρών αυτής.»​—Παροιμ. 14:1.

 3. (α) Ποια λύσι για ειρήνη έδωσε ο Ιησούς; (β) Στρέφεται ο «Χριστιανικός κόσμος» σ’ αυτή τη λύσι;

³ Ο Ιησούς Χριστός, ο Ηγέτης της Χριστιανοσύνης, έδωσε την ορθή και μόνη λύσι για ειρήνη και ευημερία και είπε στους ακολούθους του να ζητούν πρώτα τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη του. Ζητεί ο «Χριστιανικός κόσμος» τη βασιλεία αυτή σήμερα; Ασφαλώς όχι! Η μεγάλη των ελπίδα είναι τα Ηνωμένα Έθνη. Ο Ιησούς, όμως, εδίδαξε τους πρώτους Χριστιανούς να προσεύχωνται, «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου», αλλά ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» προσεύχεται για τα Ηνωμένα Έθνη ως τη μόνη ελπίδα του ανθρώπου. Οι κυβερνητικοί και οι θρησκευτικοί ηγέται είναι τυφλοί οδηγοί, όπως ακριβώς είπε ο Ιησούς: «Πάσα φυτεία, την οποίαν δεν εφύτευσεν ο Πατήρ μου ο ουράνιος, θέλει εκριζωθή. Αφήσατε αυτούς· είναι οδηγοί τυφλοί τυφλών· τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει.» (Ματθ. 15:13, 14) Στον βόθρο ακριβώς θα βρεθούν όλοι οι άφρονες στη μάχη του Αρμαγεδδώνος.

 4. Τι χρειάζεται αυτός ο κόσμος για ένα ασφαλές μέλλον, και πώς ο λόγος του Θεού βεβαιώνει μια τέτοια προμήθεια;

⁴ Εκείνο που χρειάζεται αυτός ο κόσμος είναι κάποιος που μπορεί να οικοδομήση και να εξακολουθή να οικοδομή για το μέλλον. Όλοι οι επίγειοι άρχοντες στα περασμένα έξη χιλιάδες χρόνια δεν οικοδόμησαν τίποτε που να διαμένη. Πού είναι τα βασίλειά των τώρα; Κυττάξτε τι αλλαγές που έγιναν από το 1914! Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι ο άνθρωπος χρειάζεται ένα δίκαιον ηγέτην με σοφία, ο οποίος να θέλη να πράττη το θέλημα του Θεού, όχι του ανθρώπου. Με την πλειονότητα του ανθρωπίνου γένους πεινασμένη, φτωχικά στεγασμένη και όχι καλά εκπαιδευμένη, πρέπει να υπάρξη κάποιος καλύτερος από οποιονδήποτε που είχαμε, ο οποίος να μπορή να οδηγήση τον λαό. Ο λόγος του Θεού λέγει ότι υπάρχει, με τα εξής λόγια προσκλήσεως: «Κλίνατε το ωτίον σας, και έλθετε προς εμέ· ακούσατε, και η ψυχή σας θέλει ζήσει και θέλω κάμει προς εσάς αιώνιαν διαθήκην, τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά. Ιδού, έδωκα αυτόν μαρτύριον εις τους λαούς, άρχοντα και προστάττοντα εις τους λαούς.» (Ησ. 55:3, 4) Ο άρχων αυτός είναι ο Χριστός Ιησούς ο Υποσχεμένος που μπορεί να ευλογήση και θα ευλογήση όλες τις φυλές της γης.

ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 5. Ποιο οικοδομικό έργο άρχισε ο Ιησούς πριν από 1900 χρόνια;

⁵ Αυτός ο σοφώτατος από όλους τους ανθρώπους που περπάτησαν ποτέ επάνω σ’ αυτή τη γη είπε: «Τις εξ υμών, θέλων να οικοδομήση πύργον, δεν κάθηται πρώτον και λογαριάζει την δαπάνην, αν έχη τα αναγκαία δια να τελειώση αυτόν; μήποτε αφού βάλη θεμέλιον, και δεν δύνηται να τελειώση αυτόν, αρχίσωσι πάντες οι βλέποντες να εμπαίζωσιν αυτόν, λέγοντες, ότι ούτος ο άνθρωπος ήρχισε να οικοδομή, και δεν ηδυνήθη να τελειώση.» (Λουκ. 14:28-30) Ο Ιησούς άρχισε να οικοδομή την τάξι της βασιλείας του Θεού, τη Χριστιανική εκκλησία, πριν από 1.900 χρόνια. (Ματθ. 16:18) Σήμερα την εγκαθιστά στους ουρανούς για να κυβερνήση τον νέο κόσμο μαζί του. Για να τελειώση την οικοδόμησι του νέου κόσμου της δικαιοσύνης, πρέπει γρήγορα να καταστρέψη τον Διάβολο, τον Θεό του πονηρού αυτού κόσμιου, και το ασεβές του σύστημα πραγμάτων επάνω σ’ αυτή τη γη. Κατόπιν θα έλθη η παραδεισιακή νέα γη. Αλλά ποιο οικοδομικό έργο επροχώρησε υπό την διεύθυνσι του Χριστού προς απόδειξιν αυτής της δηλώσεως;

 6. (α) Πώς είχε προείπει ο Μωυσής την έλευσι του Ιησού; (β) Για να βοηθήση τον Ιησούν στο οικοδομικό του έργο, τι έκαμε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής;

⁶ Ο Μωυσής, ο προφήτης του Ισραήλ, ήταν ένας μεγάλος ηγέτης και οργανωτής ενός έθνους, του οποίου Θεός ήταν ο Ιεχωβά. Υπήρξε, όμως, ένας ακόμη μεγαλύτερος από τον Μωυσή. «Διότι ο Μωυσής είπε προς τους πατέρας, “Ότι Ιεχωβά ο Θεός σας θέλει αναστήσει εις εσάς προφήτην εκ των αδελφών σας, ως εμέ· αυτού θέλετε ακούει κατά πάντα όσα αν λαλήση προς εσάς. Και πάσα ψυχή, ήτις δεν ακούση του προφήτου εκείνου, θέλει εξολοθρευθή εκ του λαού”.» (Πράξ. 3:22, 23, ΜΝΚ) Αυτός ήταν ο Ιησούς Χριστός. Ο Μωυσής είχε οδηγήσει μια οργάνωσι εκατομμυρίων ανθρώπων έξω από τη γη της Αιγύπτου. Ο Θεός είχε προετοιμάσει αυτόν τον λαό και τους κατέστησε έθνος και κατόπιν διώρισε τον Μωυσή ως ηγέτην και μεσίτην των. Αλλά όταν ο Ιησούς ήλθε στη γη, είχε ν’ αρχίση να οικοδομή μια νέα οργάνωσι. Είχε σταλή στα απολωλότα πρόβατα του Ισραήλ. Εκήρυττε σ’ αυτά ότι η βασιλεία των ουρανών ήταν πλησίον. Πριν απ’ αυτόν, ο πρόδρομός του Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε ‘ετοιμάσει εις τον Ιεχωβά λαόν προδιατεθειμένον.’ (Λουκ. 1:17, ΜΝΚ) Ο Ιησούς Χριστός επρόκειτο να τους οδηγήση αυτούς για ν’ αρχίση να οικοδομή μια νέα οργάνωσι. Όταν άρχισε τη Χριστιανική διακονία του επήγε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Ο Ιωάννης κατηύθυνε τους ακολούθους του στον Ιησούν. Ο Ιησούς είχε να οικοδομήση κάτι νέο, επειδή το παλαιό ήταν απλώς μια εικόνα ή σκιά του νέου. Ο Ιησούς επρόκειτο να οικοδομήση έναν πνευματικόν οίκον μ’ εκείνους που είχαν πίστι στον αληθινό Θεό. Είχε ένα μεγάλο έργο. Θα επετύγχανε; Επιτυχία εσήμαινε ζωή για άνδρες και γυναίκες πίστεως.

 7. (α) Ποιες ενέργειες έκαμε ο Ιησούς για να συνάξη λαόν στον εαυτό του; (β) Πώς αυτό εξεπλήρωσε το Μιχαίας 2:12;

⁷ Η ζωή είναι ενδιαφέρουσα και άξια να την απολαμβάνη κανείς. Ζωή είναι εκείνο στο οποίο ο άνθρωπος χρειάζεται να είναι προσκολλημένος. Χωρίς ζωή ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάμη τίποτε. Τώρα η οδός της αιωνίου ζωής επρόκειτο να διανοιχθή στο ανθρώπινο γένος μέσω του Χριστού Ιησού, επειδή ο Θεός έδωσε τον Υιόν του «δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:16) Αυτός ο Υιός του Θεού ήταν εκείνος που είπε: «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού» (Ιωάν. 14:6) Ο Ιησούς πραγματικά άνοιξε το δρόμο της ζωής για όλους τους πιστούς ακολούθους. Εκάλεσε δώδεκα, τους εδίδαξε και τους απέστειλε να κηρύττουν όπως ακριβώς εκήρυττε κι αυτός. Εσύναξε γύρω του ανθρώπους που αγαπούσαν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, και μ’ αυτούς άρχισε να οικοδομή μια νέα οργάνωσι. Ήταν ένας μικρός αριθμός, ή ένα υπόλοιπο, των Ιουδαίων στις ημέρες του Ιησού, εκείνοι που αγαπούσαν δικαιοσύνη και που εδέχθησαν την οδόν του Θεού για απόκτησι αιωνίου ζωής. Πολύ πριν από τότε, ο Μιχαίας, ως εκπρόσωπος του Θεού, έγραψε: «Θέλω βεβαίως συλλέξει το υπόλοιπον του Ισραήλ· θέλω θέσει αυτούς εις ενότητα ως πρόβατα εις την μάνδραν, ως ποίμνιον εν μέσω της βοσκής αυτών· μέγαν θόρυβον θέλουσι κάμει εκ του πλήθους των ανθρώπων.» (Μιχ. 2:12, ΜΝΚ) Ο Ιησούς Χριστός, ένας καλός ποιμήν, εσύναξε τους ανθρώπους πίστεως και σοφίας και τους έφερε μαζί «ως πρόβατα εις την μάνδραν». Εκεί θα ήσαν ασφαλείς, υπό την καθοδηγία του Διδασκάλου, και ειδικά υπό την προστασία του Θεού των Ιεχωβά. Αφού τους έφερε μαζί, μπορούσε εκεί να τους διδάσκη και να τους τρέφη με πνευματική τροφή, εποικοδομώντας τους έτσι, ώστε και αυτοί, επίσης, θα μπορούσαν να εξέλθουν στον κόσμο και να είναι διάκονοι οι ίδιοι και να είναι ωστόσο σε ενότητα ή μαζί σαν ποίμνιο σε μια βοσκή ή σαν πρόβατα σε μια μάνδρα. Θα ήσαν πάντοτε μια ποίμνη αδιάφορο πού θα ήταν κάθε άτομο.

ΜΙΑ ΔΙΑΜΕΝΟΥΣΑ, ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ

8, 9. (α) Ποια ερωτήματα για το οικοδομικό έργο του Ιησού θα μπορούσαν να εγερθούν εξαιτίας του γεγονότος ότι αυτός απέθανε; (β) Τι έγινε το οικοδομικό του έργο;

⁸ Ο Ιησούς ετελείωσε το επίγειο έργο του. Απέθανε επάνω στο ξύλο του μαρτυρίου στα χέρια εκείνων που εναντιώνοντο στη βασιλεία του Θεού, των θρησκευτικών όσο και των πολιτικών αρχόντων. Την τρίτη ημέρα μετά τον θάνατό του ηγέρθη εκ νεκρών με τη δύναμι του Ιεχωβά ως αθάνατο ουράνιο πλάσμα. Τι θα συνέβαινε σ’ αυτή τη νέα οργάνωσι που είχε οικοδομήσει γύρω του; Αυτοί είχαν προσκληθή σε μια νέα διαθήκη. Θα ήσαν οι πρώτοι από ένα μικρό ποίμνιο, για το οποίο ο Ιησούς είπε: «Μη φοβού μικρόν ποίμνιον· διότι ο Πατήρ σας ευδόκησε να σας δώση την βασιλείαν.» (Λουκ. 12:32) Θα παρέμεναν τώρα μαζί σαν σε μια μάνδρα, νοιώθοντας την ίδια ασφάλεια όπως όταν ήταν μαζί τους ο Ιησούς Χριστός; Θα εξακολουθούσαν να οικοδομούν εκείνο που είχε αρχίσει ο Ιησούς;

⁹ Τα γεγονότα δείχνουν ότι στην Πεντηκοστή οι ίδιοι αυτοί πιστοί ακόλουθοι του Χριστού Ιησού ήσαν ακόμη μαζί, και τότε το άγιο πνεύμα του Θεού κατέβη επάνω τους και «ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας»· από τότε δε και έπειτα το κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού έλαβε μια νέα ορμή. Σ’ αυτή την περίστασι ο Πέτρος μίλησε σ’ ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων, ο δε ιστορικός λέγει: «Εκείνοι λοιπόν μετά χαράς δεχθέντες τον λόγον αυτού, εβαπτίσθησαν· και προσετέθησαν εν εκείνη τη ημέρα έως τρεις χιλιάδες ψυχαί.» (Πράξ. 2:41) Τώρα τι έκαμαν αυτοί οι Ιουδαίοι, που είχαν πρόσφατα μεταστραφή, όταν αφιερώθησαν σ’ αυτή τη Χριστιανική οδό λατρείας του Θεού; «Ενέμεναν εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία.» (Πράξ. 2:42) Εδώ βλέπομε την εκκλησία του Θεού, τον νέον πνευματικόν Ισραήλ, να οικοδομήται και να εκπαιδεύεται για μεγαλύτερο έργο.

10. Πώς ο Παύλος έδειξε ότι ακολουθούσε τον Ιησού συνεχίζοντας το οικοδομικό έργο, και σε ποιον έδιδε έπαινο για τους νέους που προσετίθεντο στην εκκλησία, στην οικοδομή του Θεού;

¹⁰ Ο Παύλος, ένας επιθετικός απόστολος του Ιησού Χριστού, ήταν επίσης ένας μεγάλος οικοδόμος, και ένας αληθινός, πιστός ακόλουθος του Διδασκάλου του. Συνήθροισε εκείνους που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην υπηρεσία του Ιεχωβά και τους οργάνωσε σε εκκλησίες. Αυτός ήταν που είπε: «Εγώ κατά την χάριν του Θεού την δοθείσαν εις εμέ, ως σοφός αρχιτέκτων θεμέλιον έθεσα· άλλος δε εποικοδομεί· έκαστος όμως ας βλέπη πώς εποικοδομεί. Διότι θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός.» (1 Κορ. 3:10, 11) Ο Παύλος οικοδομούσε για το μέλλον, αλλά πάντοτε επάνω στην αληθινή πέτρα τον Ιησού Χριστό. Εγνώριζε ότι οικοδομούσε νέους Χριστιανούς στην οικοδομή της Χριστιανικής οργανώσεως, της θεοκρατικής οργανώσεως του Ιεχωβά. Δεν προσπαθούσε να οικοδομήση ένα δόγμα με τον εαυτό του ως θεμέλιο. Τούτο θα προκαλούσε διαίρεσι και θα ήταν κακό παράδειγμα. Γι’ αυτό και εδήλωσε τόσο θετικά στους Κορινθίους: «Τις λοιπόν είναι ο Παύλος, και τις ο Απολλώς, παρά υπηρέται δια των οποίων επιστεύσατε, και όπως ο Κύριος έδωκεν εις έκαστον; Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξησεν. Ώστε ούτε ο φυτεύων είναί τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο Θεός ο αυξάνων. Ο φυτεύων δε και ο ποτίζων είναι έν· και έκαστος θέλει λάβει τον εαυτού μισθόν κατά τον κόπον αυτού. Διότι του Θεού είμεθα συνεργοί· σεις είσθε του Θεού αγρός, του Θεού οικοδομή»​—1 Κορ. 3:5-9.

11. Ποια ευθύνη εβάρυνε κάθε μέλος που προσετίθετο στην εκκλησία;

¹¹ Ο Παύλος είχε την αληθινή άποψι του τι εσήμαινε να είναι κανείς Χριστιανός στην εκκλησία του Θεού. Ολόκληρη η εκκλησία των πνευματικών Ισραηλιτών ήταν του Θεού. Το μεγάλο έργο συνάξεως, που ελάμβανε χώραν αφού απέθανε ο Ιησούς στο ξύλο του μαρτυρίου, επρόκειτο να είναι προς δόξαν Θεού. Οι πνευματικοί Ισραηλίται ελαμβάνοντο στη νέα διαθήκη και τους εδίδετο η εντολή να κηρύξουν τη βασιλεία του Θεού παντού. Για τούτο έκαναν μαθητάς από ανθρώπους όλων των εθνών, οι άνθρωποι δε αυτοί από όλες τις εθνικές ομάδες εβαπτίζοντο στο όνομα του Πατρός, του Υιού, και του αγίου πνεύματος. Ο Ιησούς ήταν κάποτε ειδικός πρέσβυς του Ιεχωβά εδώ επάνω στη γη, αλλά τώρα όλοι αυτοί οι νεοαφιερωμένοι Χριστιανοί έπρεπε να είναι πρέσβεις. Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος εμφατικά είπε στους Κορινθίους: «Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών· δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν.» (2 Κορ. 5:20) Το έργο της διαλλαγής έπρεπε να συνεχισθή! Αντί να κηρύττη ο Χριστός, όλοι οι πιστοί του ακόλουθοι έπρεπε να διακονούν και ο καθένας να είναι πρέσβυς. Κάθε άτομο «επρέσβευε υπέρ Χριστού». Όχι μόνο οι διωρισμένοι επίσκοποι των πολλών εκκλησιών, αλλά και όλοι οι άλλοι οι συνταυτισμένοι με τους αποστόλους και τους διακονικούς υπηρέτας ήσαν τέτοιοι «πρεσβεύοντες υπέρ Χριστού».

12. Ποιοι αποτελούν τον πνευματικόν οίκον του Θεού, και πώς παραμένουν μέρος της οικοδομής του Θεού;

¹² Ο Πέτρος συμφωνούσε με τον Παύλο ως προς την οργάνωσι. Μπορούσε να υπάρχη μόνο μια οργάνωσις, και αυτή έπρεπε να είναι οικοδομημένη στον Χριστό και να είναι «του Θεού οικοδομή». Κάθε πιστό άτομο αποκυημένο από το άγιο πνεύμα του Θεού έρχεται στην οργάνωσι του Ιεχωβά ως ζων λίθος. Ο καθένας γίνεται μέρος του «πνευματικού οίκου» του Θεού. Ο Παύλος τον απεκάλεσε «του Θεού οικοδομή». Ο Χριστός Ιησούς, φυσικά, ήταν ο πρώτος αληθινός «ζων λίθος» αυτής της νέας οικοδομής ή «πνευματικού οίκου». Ο Πέτρος είπε: «Εις τον οποίον προσερχόμενοι, ως εις λίθον ζώντα, υπό μεν των ανθρώπων αποδεδοκιμασμένον, παρά δε τω Θεώ εκλεκτόν, έντιμον, και σεις, ως λίθοι ζώντες οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού.» (1 Πέτρ. 2:4, 5) Ο Πέτρος, ο Παύλος και όλοι οι άλλοι απόστολοι μαζί με χιλιάδες άλλους που αποτελούσαν τη χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνος, εκήρυτταν έτσι ώστε ‘να προσφέρουν πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους εις τον Θεόν’, και πραγματικά απεδείχθησαν λίθοι ζώντες στην οικοδομή του Θεού, τη μία εκκλησία του. Όλοι αυτοί οι Χριστιανοί μαζί απετέλεσαν την οικοδομή του Θεού και εξακολούθησαν να οικοδομούν για το μέλλον. Η απόφασίς των ήταν να παραμείνουν σ’ αυτόν τον «πνευματικόν οίκον» και ποτέ να μην απορριφθούν. Υπάρχει ένας μόνο τρόπος, που μπορεί κανείς να παραμείνη σ’ αυτόν τον «πνευματικόν οίκον», και αυτός είναι το να μένη πιστός στην εκτέλεσι του θελήματος του Ιεχωβά. Ένας από τους τρόπους ν’ αποδειχθή πιστός είναι το ν’ ακολουθή τη νουθεσία του Ιησού: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, . . . διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.»​—Ματθ. 28:19, 20.

13. Τι εκράτησε σε ενότητα πάντοτε την οικοδομή του Θεού;

¹³ Η πρώτη εκκλησία εκρατείτο σε ενότητα επειδή ο καθένας είχε το πνεύμα του Ιεχωβά και έθετε την εμπιστοσύνη του στον γραπτό λόγο του Θεού. Το πνεύμα του Θεού και ο λόγος Του συγκολλούσαν στερεά αυτή τη Χριστιανική εκκλησία σ’ ένα, σε «οικοδομήν του Θεού» ή ‘πνευματικόν οίκον’. Ο Πέτρος όταν απηυθύνετο στους Χριστιανούς, έδειχνε τη σπουδαιότητα των Αγίων Γραφών. Έλεγε: «Εάν τις λαλή, ας λαλή ως λαλών λόγια Θεού· εάν τις υπηρετή, ας υπηρετή ως υπηρετών εκ της δυνάμεως την οποίαν χορηγεί ο Θεός, δια να δοξάζηται εν πάσιν ο Θεός δια Ιησού Χριστού.» (1 Πέτρ. 4:11) Από την ημέρα εκείνη ως τη σημερινή η Γραφική νουθεσία είναι η ίδια: χρησιμοποιείτε τις Άγιες Γραφές· λαλείτε «λόγια Θεού». Η τελική σύναξις εκείνων που αποτελούν τον «πνευματικόν οίκον» του Θεού προχωρεί τώρα σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες. Οι Γραφές δείχνουν ότι υπάρχει ακόμη ένα υπόλοιπο του «πνευματικού οίκου» επάνω στη γη και εκτελεί ακόμη το μεγάλο εκείνο έργο που άρχισε ο Χριστός Ιησούς. Αυτοί είναι σε ενότητα. Όπως στις ημέρες του Ιησού, έτσι και σήμερα ο Ιεχωβά λέγει μέσω του προφήτου του: «Θέλω θέσει αυτούς εις ενότητα ως πρόβατα εις την μάνδραν, ως ποίμνιον εν μέσω της βοσκής αυτών· μέγαν θόρυβον θέλουσι κάμει εκ του πλήθους των ανθρώπων.» (Μιχ. 2:12, ΜΝΚ) Παγκοσμίως, οι μάρτυρες του Ιεχωβά μπορούν ν’ ακουσθούν, σε όλα τα έθνη, αλλ’ όμως σαν μια φωνή, διακηρύττοντας τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού.

ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

14. Ποιοι τώρα ενώνονται σε μεγάλους αριθμούς στην πνευματική οικοδομή του Θεού, και γιατί;

¹⁴ Σήμερα βρίσκομε να συνάγεται μαζί με αυτό το «μικρόν ποίμνιον» ένα μεγάλο πλήθος Χριστιανών που κάνουν το ίδιο χαρούμενο έργο. Πώς συμβαίνει αυτό; Επειδή εκατοντάδες χιλιάδων ανθρώπων βρίσκουν σήμερα την αλήθεια στον λόγον του Θεού και αφιερώνουν τη ζωή τους στη Θεία υπηρεσία. Έρχονται στην οργάνωσι του Θεού μαζί με το υπόλοιπο του «μικρού ποιμνίου» για να βρουν μια θέσι ασφαλείας, «ως πρόβατα εις την μάνδραν». Εκεί βρίσκουν ειρήνη και ασφάλεια από κάθε τι που τους διετάρασσε έξω. Με τη μελέτη των Γραφών, βλέπουν ότι θα είναι ασφαλείς από την οργή του Ιεχωβά αν ζητήσουν τον Ιεχωβά και έλθουν κάτω από τη διακυβέρνησι της Βασιλείας. Έχουν ακροασθή τα λόγια του Ιεχωβά: «Ζητείτε τον Ιεχωβά, πάντες οι πραείς της γης, οι εκτελέσαντες τας κρίσεις αυτού· ζητείτε δικαιοσύνην, ζητείτε πραότητα, ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.» (Σοφον. 2:3, ΜΝΚ) Το μεγάλο αυτό πλήθος το πιστεύει αυτό και τώρα έχει μια αίσθησι ασφαλείας στην ισχυρή Χριστιανική οργάνωσι· και τούτο είναι πάρα πολύ ικανοποιητικό. Ευχαριστούνται να συνταυτίζωνται με την εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά, διότι αυτοί έχουν έλθει στην εκκλησία του Θεού.

15. Τι κάνουν, τόσο το «μικρόν ποίμνιον» της οικοδομής του Θεού, όσο και ο «πολύς όχλος», για να παραμείνουν κοντά στον Ιεχωβά και να εξακολουθήσουν να οικοδομούν επάνω στο ορθό θεμέλιο;

¹⁵ Στις πάνω από 20.000 εκκλησίες του λαού του Θεού σε όλο τον κόσμο βλέπομε το υπόλοιπο του «μικρού ποιμνίου» και αυτόν τον «πολύν όχλον» να πιστεύουν πλήρως στα λόγια του Παύλου για τις συναθροίσεις της εκκλησίας όταν είπε: «Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» (Εβρ. 10:24, 25) Οι Χριστιανοί αυτοί γνωρίζουν ότι οι συναθροίσεις της εκκλησίας είναι εποικοδομητικές. Σ’ αυτές ο Χριστιανός ενισχύεται. Βλέπει την οργάνωσι και πώς αυτή λειτουργεί. Βλέπει πώς κρατείται ενωμένη με αγάπη, αγάπη για τον Ιεχωβά Θεό και αγάπη για τους αδελφούς του. Επί πλέον, κάθε άτομο στην εκκλησία του Θεού έχει την ευκαιρία να εκφράζεται έτσι ώστε να παρακινή άλλους σε αγάπη και καλά έργα. Εκτός τούτου, ο καθένας στην εκκλησία μπορεί να παραμένη δραστήριος στο κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού. Αυτό το πνεύμα της εξαγγελίας των αγαθών νέων διαχύνεται σε όλη την οργάνωσι. Όλο μαζί αυτό το μεγάλο σώμα των μαρτύρων του Ιεχωβά οικοδομεί για το μέλλον. Στην καθημερινή τους ζωή δείχνουν ότι ζητούν πραότητα και δικαιοσύνη, και παραμένοντας μαζί στη Χριστιανική οργάνωσι θα σκεπασθούν στην ημέρα της οργής του Ιεχωβά στη διάρκεια της μάχης της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος.

16. Δείξτε τη σημασία του Ησαΐας 2:2-4 στην εποχή μας.

¹⁶ Ο «πολύς όχλος» βλέπει τον εαυτό του στην προφητεία του Ησαΐα: «Εν ταις εσχάταις ημέραις, το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων, και υψωθή υπεράνω των βουνών· και πάντα τα έθνη θέλουσι συρρέει εις αυτό, και πολλοί λαοί θέλουσιν υπάγει, και ειπεί, Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού. Διότι εκ Σιών θέλει εξέλθει νόμος, και λόγος Ιεχωβά εξ Ιερουσαλήμ. Και θέλει κρίνει αναμέσον των εθνών, και θέλει ελέγξει πολλούς λαούς και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.»​—Ησ. 2:2-4, ΜΝΚ.

17, 18. Πώς ο καθένας που σχετίζεται με την οικοδομή του Ιεχωβά διατηρεί την ασφάλειά του;

¹⁷ Εκείνοι που αναβαίνουν εις το όρος του Ιεχωβά πρέπει ν’ απομακρυνθούν από αυτόν τον παλαιό κόσμο και την αδικία του και να έλθουν στον οίκον του Ιεχωβά και να ζουν μαζί με ενότητα, «ως πρόβατα εις την μάνδραν». Θα χαίρουν τώρα επειδή απέρριψαν «οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν» από το στόμα των. (Κολ. 3:8, 9) Έχοντας οικοδομήσει για το μέλλον, θα είναι εκπαιδευμένοι εις τας οδούς αυτού και θα περιπατούν εν ταις τρίβοις αυτού, και έτσι θ’ απολαμβάνουν ασφάλεια.

¹⁸ Πώς μπορεί κανείς να διατηρήση την ασφάλειά του; Με το να είναι απλώς συνταυτισμένος με την οργάνωσι των μαρτύρων του Ιεχωβά; Όχι, κάθε άτομο πρέπει να οικοδομή μ’ ένα ειδικό τρόπο. Η δύναμις της οργανώσεως συμβαδίζει με τη δύναμι κάθε αφιερωμένου Χριστιανού. Η εκκλησία παραμένει ισχυρή και αφωσιωμένη στο έργο της καθ’ όσον αυτό συμβαίνει στα άτομα που αποτελούν αυτή την οργάνωσι ή οικοδομή. Η Χριστιανική εκκλησία του Θεού θα κατέρρεε αν δεν υπήρχε ενότης σκέψεως και ενεργείας από μέρους όλων των μελών της. Ατομικώς ο καθένας στην εκκλησία του Ιεχωβά πρέπει να δίνη επιμελή προσοχή στον εαυτό του και να οικοδομή κατάλληλα. Πρέπει να προσέξη τα λόγια του Παύλου όταν είπε: «Ο δε καρπός του πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.» (Γαλ. 5:22, 23) Ως Χριστιανός ενδιαφέρεσθε να έχετε αυτές τις ιδιότητες; Αν ναι, τότε όχι μόνο ως άτομο πρέπει να μένετε συνταυτισμένος με την εκκλησία του Ιεχωβά Θεού, αλλά πρέπει και να γίνεται εποικοδόμησις στην καρδιά σας και στη διάνοιά σας. Το να παράγετε αυτές τις ιδιότητες ή καρπούς είναι μια απόλυτη αναγκαιότης εκτός από το ν’ αποτελήτε μέρος της εκκλησίας του Θεού. Αποδείξτε ότι είσθε Χριστιανός φέροντας τον καρπόν του πνεύματος.

Εκδήλωσις του Καρπού του Πνεύματος

 1. (α) Κατονομάστε τα έργα της σαρκός. (β) Μ’ έναν κόσμο γεμάτον από τέτοια έργα, μπορεί ένας Χριστιανός να τα αποφύγη; Πώς;

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ του κόσμου τούτου παράγει τα «έργα της σαρκός». Αυτά είναι πολύ φανερά. Ο Παύλος λέγει ότι είναι «μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων.» «Περί των οποίων σας προλέγω, καθώς και προείπον, ότι οι τα ταιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.» (Γαλ. 5:19-21) Αυτά, λοιπόν, είναι μερικά από τα πράγματα, από τα οποία πρέπει ασφαλώς κανείς να απαλλαγή αν θέλη αιώνια ζωή. Η περιγραφή του Παύλου ταιριάζει βέβαια σ’ αυτόν τον κόσμο σήμερα όπως εταίριαζε και στον αρχαίο Ρωμαϊκό κόσμο, μέσα στον οποίο ζούσε. Αλλά μπορεί ένας Χριστιανός να ζη σήμερα σ’ έναν κόσμο σαν κι αυτόν και να μεταβληθή; Μάλιστα, και αν ακόμη περιβάλλεται από ανθρώπους που πράττουν «τα έργα της σαρκός». Ο Χριστιανός μπορεί να παραγάγη τον καρπόν του πνεύματος. Ασφαλώς ο Παύλος και όλοι οι άλλοι θεόπνευστοι συγγραφείς δεν θα μας έλεγαν να το πράξωμε αυτό αν δεν μπορούσε να γίνη μέσω του πνεύματος του Ιεχωβά.

ΕΞΑΣΚΗΣΙΣ ΑΓΑΠΗΣ

 2. Ποια είναι η πρώτη αγάπη που χρειάζεται για να παραχθή ο καρπός του πνεύματος; Η δευτέρα;

² Ο Χριστιανός, για να παραγάγη τον «καρπόν του πνεύματος», πρέπει πρώτα απ’ όλα να αγαπά τον Ιεχωβά Θεό, που θα εσήμαινε ν’ ακολουθή τη μεγάλη εντολή που ανέφερε ο Ιησούς, δηλαδή: «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου.» Ο Ιησούς προσέθεσε: «Δευτέρα δε ομοία αυτής, “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν”.» (Ματθ. 22:37, 39, ΜΝΚ) Αυτό σημαίνει πολλή αγάπη· αλλά σημαίνει και τη ζωή σας επίσης.

 3. Για τον απόστολο Παύλο τι εσήμαινε αγάπη, και έδειξε προσωπικώς ότι είχε αυτή την ιδιότητα;

³ Στην προς Γαλάτας επιστολή 5:22 η αγάπη περιγράφεται από τον Παύλο ως ο πρώτος καρπός που πρέπει να εκδηλωθή από μέρους ενός Χριστιανού. Αυτός που αγαπούσε πολύ τον Θεό και τον Υιό του Ιησού Χριστό, επολέμησε για τη Χριστιανοσύνη με την «μάχαιραν του πνεύματος». Την προσδιώρησε ως τον λόγον του Θεού (Εφεσ. 6:17) Ο Παύλος δεν μισούσε τους ανθρώπους· αγαπούσε τους ανθρώπους. Ήθελε να γνωρίσουν οι άνθρωποι την αλήθεια. Ο Παύλος, επειδή ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος αγάπη, είχε πολλά να πη γι’ αυτήν, αλλά βρήκε ότι ήταν μάλλον δύσκολο να δώση μια ακριβή περιγραφή της αγάπης. Στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο της Πρώτης προς Κορινθίους επιστολής μάς λέγει ότι και ‘αν λαλούσε τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, δεν είχε δε αγάπη, θα ήταν χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και αν είχε το χάρισμα της προφητείας και κατανοούσε όλα τα ιερά μυστικά του Θεού και είχε την πιο μεγάλη πίστι από κάθε άνθρωπο στον κόσμο, αρκετή για να μετατοπίζη όρη, αλλά δεν είχε αγάπη, θα εξισούτο με μηδέν’. Τι ταξιδιώτης και εργάτης ήταν ο Παύλος! Τι ενέργεια δαπανούσε στην υπηρεσία! Δεν εφείδετο της ζωής του. Την εξέχεε κηρύττοντας τα αγαθά νέα. Σ’ έναν Έλληνα ο Παύλος ήταν σαν Έλληνας, σ’ έναν Ιουδαίο σαν Ιουδαίος. Εν τούτοις, αν δεν είχε αγάπη, αγάπη για τον Ιεχωβά Θεό, για τον Υιό του, και για τους Χριστιανούς αδελφούς του, ο Παύλος είπε: «Είμαι ουδέν.» Η αγάπη, είπε, αγαθοποιεί. Ο Παύλος έκανε τα πάντα για τους ανθρώπους, μη θέλοντας ή αναμένοντας ανταπόδοσι. Όταν παρατηρούσε την επιτυχία ενός αδελφού δεν ήταν ζηλότυπος για ένα τέτοιο άτομο, διότι η αγάπη δεν φθονεί.

4, 5. (α) Ποιο είναι το πρώτο ενδιαφέρον ενός Χριστιανού; (β) Έτσι ποια πορεία ακολουθεί στη ζωή;

⁴ Ένας Χριστιανός πρέπει να ενδιαφέρεται για ένα μόνο πράγμα, και αυτό είναι η αληθινή λατρεία του Ιεχωβά. Ασκώντας αυτή τη λατρεία ο Χριστιανός δεν κομπάζει για ότι έκαμε. Η αγάπη δεν επαίρεται εξαιτίας των κατορθωμάτων της· και ασφαλώς η αγάπη δεν συμπεριφέρεται απρεπώς. Η αγάπη εκφράζεται με καλή διαγωγή. Ένας Χριστιανός που δείχνει αγάπη δεν εξακολουθεί να ζη σαν τον κόσμο, αν και βρίσκεται μέσα σ’ αυτόν. Η αγάπη τον κάνει ν’ αλλάξη την πορεία της ενεργείας του έτσι ώστε ν’ ακολουθή το σωστό δρόμο.

⁵ Ο Χριστιανός, παράγοντας αυτόν τον πρώτο καρπό του πνεύματος, την αγάπη, δεν θα φροντίζη πάντοτε για τα δικά του συμφέροντα, να είναι πάντοτε πρώτος και ανώτερος. Δεν θα παροξύνεται για κάθε μικρό πράγμα που κάποιος άλλος κάνει, διότι η αγάπη δεν παροξύνεται. Και όταν κάποιος κάνη κάτι εναντίον του Χριστιανού, ή φθάνη ακόμη και να τον βλάψη, αυτός, έχοντας τον καρπόν αυτόν του πνεύματος, την αγάπη, ούτε καν θα λάβη υπ’ όψι τη ζημία. Όταν κάτι συμβαίνη σ’ έναν Χριστιανό που δεν είναι ορθό ή δίκαιο, η αγάπη δεν θα χαρή για την αδικία. Υπάρχει ένα μόνο πράγμα για το οποίο η αγάπη μπορεί να χαίρη, και αυτό είναι η αλήθεια.

 6. Πώς οι άνθρωποι της εκκλησίας του Θεού γνωρίζουν ότι ανήκουν στον Χριστό;

⁶ Η αγάπη είναι μια ιδιότης που ο Ιεχωβά Θεός έθεσε στον τέλειον άνθρωπο Αδάμ. Γιατί να μην την εγκαταστήσωμε και πάλι; Επί πλέον, «ο Θεός είναι αγάπη», και είναι εκείνος τον οποίο λατρεύομε. Η αγάπη είναι μια αναγκαία ιδιότης για κάθε Χριστιανό. Δεν μπορούμε να προχωρήσωμε χωρίς αυτήν. Είναι επείγον κάθε Χριστιανός να στέκεται κάθε λίγο για να σκεφθή πόσο αγαπά τους άλλους ανθρώπους. Πόσο αγαπά τους αδελφούς του; Ο μετρικός κανών με τον οποίο μπορεί κανείς να προσδιορίση αν είναι Χριστιανός ή όχι είναι η αγάπη. Ο Ιησούς είπε: «Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.»​—Ιωάν. 13:35.

 7. (α) Τι λείπει αν φοβούμεθα να εκφρασθούμε; (β) Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει ελπίδα για μας;

⁷ Φοβάστε να μιλήσετε στους ανθρώπους για την πίστι σας στη Γραφή; Μήπως ισχυρίζεσθε ότι είσθε Χριστιανός και όμως έχετε φόβο να πάτε από σπίτι σε σπίτι και να κάμετε το ίδιο είδος έργου που έκανε ο Ιησούς και οι μαθηταί του; Φοβάστε να εκφρασθήτε ακόμη και στους αδελφούς σας σε μια συνάθροισι της εκκλησίας; Μήπως λέτε, «Ναι, φοβάμαι»; Τότε δεν έχετε τελεία αγάπη, και γνωρίζετε ότι υπάρχει έδαφος για βελτίωσι. Ο Ιωάννης, ο οποίος αληθινά αγαπούσε τον Διδάσκαλο, έγραψε τούτο: «Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον· διότι ο φόβος έχει περιορισμόν.» (1 Ιωάν. 4:18, ΜΝΚ) Υπάρχει περιορισμός σε σας που σας αναχαιτίζει από το να εκφράσετε τη Χριστιανιική σας πίστι; Αν υπάρχη αυτός ο φόβος, τότε πρέπει να γίνη κάποιος καθαρισμός στο κλήμα ώστε να καταστή δυνατόν να φέρη περισσότερον καρπό. Ο Ιησούς είπε: ‘Παν κλήμα φέρον καρπόν, καθαρίζει αυτό, δια να φέρη πλειότερον καρπόν’· και επίσης είπε: «Παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, εκκόπτει αυτό.» (Ιωάν. 15:2) Μήπως θέλετε να εποικοδομηθήτε με το να κλαδευθήτε, ή τελείως να εκκοπήτε από την άμπελο επειδή δεν παράγετε τον καρπόν του πνεύματος;

 8. Γιατί η αγάπη είναι ο κυριώτερος καρπός του πνεύματος;

⁸ «Η γνώσις όμως φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί.» (1 Κορ. 8:1) Οι Χριστιανοί πρέπει να δείχνουν αγάπη και να οικοδομούν. Η αγάπη δεν είναι απλώς μια λέξις που να χρησιμοποιήται χωρίς διάκρισι. Είναι μια λέξις γεμάτη από εκφραστική έννοια. Η αγάπη είναι ζωντανή, ενεργητική. Ένα άτομο που έχει αυτή την ιδιότητα, την αγάπη, θα την δείχνη κάθε μέρα και σε κάθε τι που πράττει. «Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι δια της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους.» (Ρωμ. 12:10) Η αγάπη, ενώ είναι ένας μόνο από τους καρπούς του πνεύματος, είναι ο κυριώτερος. Είναι βασικός, θεμελιώδης, επειδή όλοι οι άλλοι καρποί του πνεύματος είναι διάφορες απόψεις της εκφράσεως αγάπης. Όλοι κρατούν την αγάπη σε ενέργεια. Για τούτο καλλιεργείτε αυτές τις ιδιότητες και επιδεικνύετε περισσότερη αγάπη.

ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

 9. (α) Δώστε τον ορισμό της χαράς. (β) Περιγράψτε τη χαρά ενός Χριστιανού.

⁹ Η χαρά είναι κάτι που ένας Χριστιανός πρέπει να έχη, ή ν’ αποκτήση, επειδή είναι ο δεύτερος καρπός του πνεύματος που αναφέρεται από τον Παύλο. Τι σημαίνει να έχωμε χαρά; Η χαρά είναι «μια συγκίνησις ή οξεία ή ζωηρή ευχαρίστησις που πηγάζει από τωρινό ή αναμενόμενο αγαθό.» (Λεξικό του Αμερικανικού Κολλεγίου) Η πιο μεγάλη χαρά ενός Χριστιανού έρχεται λόγω του κηρύγματος, από το ν’ ακούη αγαθά νέα και πείρες εκείνων που τα εκήρυξαν. Έτσι ακριβώς συνέβαινε με τους πρώτους Χριστιανούς. Διαβάζομε στις Πράξεις 15:3: «Εκείνοι λοιπόν προπεμφθέντες υπό της εκκλησίας, διήρχοντο την Φοινίκην και Σαμάρειαν, εκδιηγούμενοι την επιστροφήν των εθνών· και επροξένουν χαράν μεγάλην εις πάντας τους αδελφούς.» Πώς επροξενείτο αυτή η ‘μεγάλη χαρά’; Με το ότι διηγούντο την επιστροφήν των εθνών. Είχαν ομιλήσει σε ανθρώπους για τη βασιλεία του Θεού. Είχαν να πουν στους άλλους θαυμάσιες πείρες από την υπηρεσία του αγρού. Αυτό έφερνε μεγάλη χαρά και σ’ εκείνους που άκουαν και σ’ εκείνους που διηγούντο. Το ν’ ακούη κανείς για άλλους ανθρώπους που προσέχουν την αλήθεια και έπειτα έρχονται στην αλήθεια φέρνει χαρά. Η αγάπη έκανε τους μαθητάς να κηρύττουν· χαρά ήταν το αποτέλεσμα.​—Πράξ. 13:45-52· 2 Κορ. 7:13.

10. (α) Τι είναι ειρήνη; (β) Πώς ένας Χριστιανός την επιδιώκει;

¹⁰ Η ειρήνη είναι ένας καρπός του πνεύματος. Ένας που είναι ειρηνικός είναι «απηλλαγμένος από διαμάχη ή ταραχή». Είναι γαλήνιος ή ήσυχος. Ο Πέτρος ενουθέτησε τους Χριστιανούς να ζητούν ειρήνην και να την ακολουθούν. Ο τρόπος με τον οποίο τους είπε να επιδιώκουν αυτή τη θαυμαστή κατεύθυνσι ζωής ήταν ο εξής: «Όστις θέλει να αγαπά την ζωήν, και ίδη ημέρας αγαθάς, ας παύση την γλώσσαν αυτού από κακού, και τα χείλη αυτού από του να λαλώσι δόλον. Ας εκκλίνη από κακού, και ας πράξη αγαθόν· ας ζητήση ειρήνην, και ας ακολουθήση αυτήν.» (1 Πέτρ. 3:10, 11) Για ν’ απολαμβάνη κανείς ειρήνη με τον συνάνθρωπό του πρέπει να επαγρυπνή στη γλώσσα του. Τα λόγια μπορούν να προκαλέσουν πολλή ταραχή, ιδιαίτερα τα προσβλητικά. Τα καλά λόγια δημιουργούν καλές σχέσεις. Αλλά όταν κανείς αρχίζη να μιλή απατηλά και προσβλητικά, η ειρήνη γρήγορα φεύγει. Ένα ειρηνικό άτομο, με ένα ειρηνικό άγγελμα μπορεί να μιλήση για τον Ιησού Χριστό και τη βασιλεία των ουρανών και το πώς ο Θεός θα φέρη ‘επί γης ειρήνην εν ανθρώποις ευδοκίας’. (Λουκ. 2:14, Κριτικόν Κείμενον) Ένας Χριστιανός θα χρησιμοποιήση τη γλώσσα του για ευλογία. Ο Παύλος είπε στους Χριστιανούς: «Ειρηνεύετε· και ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών.»​—2 Κορ. 13:11· Ματθ. 10:12-14.

ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ

11, 12. (α) Πώς θα εδίνατε τον ορισμό της μακροθυμίας; (β) Περιγράψτε τη μακροθυμία του Ιησού προς τον Σαούλ, ο οποίος έγινε ο απόστολος Παύλος. (γ) Ποια πρέπει να είναι η διάθεσίς μας για μακροθυμία που εκδηλώνεται σ’ εμάς;

¹¹ «Μακρά και ανεκτική υπομονή σε περιπτώσεις βλάβης ή προκλήσεως» είναι εκείνο που ορίζεται μακροθυμία. Αυτή είναι ένας καρπός του πνεύματος. Μερικών ανθρώπων η μακροθυμία φθάνει στο όριό της μέσα σε τριάντα περίπου δευτερόλεπτα, άλλων σε ένα ή δύο λεπτά αλλά μερικοί μπορούν να υποφέρουν τη βλάβη ή πρόκλησι επί πολύν καιρό. Θυμηθήτε ότι ο Παύλος είπε ότι «η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί». (1 Κορ. 13:4) Και εμνημόνευσε τη μακροθυμία του Θεού προς το ανθρώπινο γένος όταν έγραψε προς τους Ρωμαίους: «Ή καταφρονείς τον πλούτον της χρηστότητος αυτού και της υπομονής και της μακροθυμίας, αγνοών ότι η χρηστότης του Θεού σε φέρει εις μετάνοιαν;» (Ρωμ. 2:4) Ο Ιησούς ασφαλώς έδειξε μακροθυμία προς τον Σαούλ, ο οποίος τελικά μετεστράφη και ο οποίος είπε: «Αλλά δια τούτο ηλεήθην, δια να δείξη ο Ιησούς Χριστός εις εμέ πρώτον την πάσαν μακροθυμίαν, εις παράδειγμα των μελλόντων να πιστεύωσιν εις αυτόν εις ζωήν αιώνιον.» (1 Τιμ. 1:16) Ο Παύλος πρέπει συχνά να συλλογίσθηκε τις ημέρες που ήταν Φαρισαίος και εδίωκε τους Χριστιανούς, υπερήφανος για τη θέσι του και γεμάτος ικαναποίησι για την ερήμωσι της Χριστιανικής οργανώσεως. Ήταν τότε ένας καταστροφεύς, όχι ένας οικοδόμος. Αλλά ‘ενώ επλησίαζεν εις την Δαμασκόν, εξαίφνης ήστραψε περί αυτόν φως’ και άκουσε φωνή να λέγη: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;» Τα γεγονότα δείχνουν ότι ο Παύλος εξετίμησε τη μακροθυμία του Χριστού Ιησού που του επέτρεψε να έλθη σε γνώσι της αληθείας.

¹² Όλα τα άτομα επάνω στη γη σήμερα, και ειδικά οι Χριστιανοί, οφείλουν να δείξουν τέτοια ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά Θεό και στον Χριστό Ιησού για τη μακροθυμία τους που τους επέτρεψε να ζουν έως σήμερα. Τώρα και αυτοί, επίσης, μπορούν να είναι μακρόθυμοι στους άλλους, όταν οι ακροαταί δεν συμφωνούν μαζί τους. Κάνοντας τούτο, προσπαθούν να τους δείξουν το δρόμο της αιωνίου ζωής στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού. Δείξτε μακροθυμία και προς τους αδελφούς σας, επίσης.​—1 Θεσ. 5:14.

ΧΡΗΣΤΟΤΗΣ

13. (α) Περιγράψτε ένα χρηστό άτομο. (β) Πώς οι κάτοικοι της Μάλτας έδειξαν αυτή την ιδιότητα στον Παύλο και στους ναυαγούς που ήσαν μαζί του;

¹³ Η χρηστότης, ο πέμπτος καρπός του πνεύματος που αναγράφεται, είναι κάτι που μπορεί να εκδηλωθή με πάρα πολλούς τρόπους. Όταν είναι κανείς χρηστός, δείχνει μια αγαθή ή φιλάνθρωπη διάθεσι, είναι διακριτικός και υποβοηθητικός. Η χρηστότης δεν είναι κάτι που εκδηλώνομε μόνο σ’ εκείνους που μας είναι αρεστοί. Πρέπει να είμεθα χρηστοί και σε ανθρώπους που ούτε καν γνωρίζομε. Ο Παύλος έτυχε τέτοιας χρηστότητος ή φιλανθρωπίας και την εμνημόνευσε, λέγοντας: «Και αφού διεσώθησαν, τότε εγνώρισαν ότι η νήσος ονομάζεται Μελίτη. Οι δε βάρβαροι έδειξαν εις ημάς ου την τυχούσαν φιλανθρωπίαν· διότι ανάψαντες πυράν, υπεδέχθησαν πάντας ημάς δια την επικειμένην βροχήν, και δια το ψύχος.» (Πράξ. 28:1, 2) Αυτοί οι κάτοικοι της Μελίτης ή Μάλτας κατέβαλαν ασυνήθη προσπάθεια για να βοηθήσουν τους ναυαγούς. Δεν εγνώριζαν αυτούς τους εντελώς ξένους. Θα μπορούσαν να είναι επιδρομείς στη νήσο. Αλλ’ αυτοί οι ξενόγλωσσοι άνθρωποι δεν είδαν έτσι το ζήτημα. Μπροστά τους ήταν μια ευκαιρία να δείξουν όχι τη συνήθη φιλανθρωπία.

14, 15. Πώς εκδηλώνεται στους ανθρώπους η χρηστότης των μαρτύρων του Ιεχωβά;

¹⁴ Κάθε Χριστιανός έχει αυτή την ευκαιρία, μερικές φορές σε περισσοτέρους του ενός τρόπους. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά προσπαθούν να δείξουν ασυνήθη χρηστότητα ή φιλανθρωπία με το να φέρνουν το άγγελμα της ζωής απ’ ευθείας στους ανθρώπους στα σπίτια των, με το να κάνουν επανεπισκέψεις σε ενδιαφερομένους και να διεξάγουν Γραφικές μελέτες, και τούτο με μεγάλη δαπάνη του εαυτού των και με τη χρήσι πολλού χρόνου. Δεν ζητούν τίποτε σε ανταπόδοσι. Πολλοί άνθρωποι δεν εκτιμούν αυτή τη χρηστότητα που δείχνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Ωστόσο η χρηστότης πρέπει να συνεχισθή, επειδή αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Οι Γραφές διακηρύττουν ότι όλο το ανθρώπινο γένος πρέπει να γνωρίση ότι ο Ιησούς εξαγόρασε ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή καταθέτοντας τη ζωή του. Ενεργώντας έτσι, προσέφερε σε όλους τους ανθρώπους το δώρο της αιωνίου ζωής, αν και όλοι δεν θα το δεχθούν. Αυτό θ’ αποτελή ευθύνη κάθε ατόμου.

¹⁵ Αν ένας Χριστιανός πρόκειται να έχη αυτόν τον καρπόν του πνεύματος, τη χρηστότητα, τότε θα πρέπει να τον εκδηλώνη στην καθημερινή του δράσι προς όλους τους ανθρώπους, όχι απλώς προς ολίγους εκλεκτούς.

ΑΓΑΘΩΣΥΝΗ

16, 17. (α) Δώστε τον ορισμό της αγαθωσύνης, και με ποιες ιδιότητες αντιπαραβάλλεται; (β) Πόσο αναγκαία είναι αυτή η ιδιότης στη ζωή ενός Χριστιανού;

¹⁶ Η αγαθωσύνη είναι κάτι αξιοθαύμαστο. Σημαίνει «ηθική υπεροχή, αρετή». Για να τονίση ο Παύλος την αγαθωσύνη, την κάνει να εξέχη με αντιπαραβολή. Λέγει: «Πορνεία δε και πάσα ακαθαρσία, ή πλεονεξία, μηδέ ας ονομάζηται μεταξύ σας, . . . μηδέ αισχρότης και μωρολογία ή βωμολοχία. . . . Διότι τούτο εξεύρετε, ότι πας πόρνος, ή ακάθαρτος, ή πλεονέκτης, όστις είναι ειδωλολάτρης, δεν έχει κληρονομίαν εν τη βασιλεία του Χριστού και Θεού.» (Εφεσ. 5:3-5) Ο Παύλος κατόπιν νουθετεί τους Χριστιανούς ότι πρέπει να είναι χωρισμένοι από αυτόν τον τύπον ανθρώπων. Δεν υπάρχει χώρος στη ζωή των Χριστιανών για να είναι συνδεδεμένοι μαζί τους. Λέγει: «Μη γίνεσθε λοιπόν συμμέτοχοι αυτών. Διότι ήσθε ποτέ σκότος, τώρα όμως φως εν Κυρίω· περιπατείτε ως τέκνα φωτός· (διότι ο καρπός του πνεύματος είναι εν πάση αγαθωσύνη, και δικαιοσύνη, και αληθεία.)» (Εφεσ. 5:7-9) Δίκαιη, κόσμια, αξιοσέβαστη ζωή, αυτό είναι αγαθωσύνη. Ακόμη και σ’ αυτόν τον πονηρό εκφυλισμένο κόσμο, είναι αναγκαίος καρπός του πνεύματος, λέγει ο Παύλος.

¹⁷ Η αγαθωσύνη είναι μια ιδιότης που πρέπει να φυλάττεται, και ασφαλώς πρέπει ν’ αποτελή αντικειμενικό σκοπό ενός που αφιερώνει τη ζωή του στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Προτού κανείς μπορέση ν’ αποκληθή Χριστιανός, πρέπει αποβάλη την επαίσχυντη διαγωγή. Αν πρόκειται να παραγάγωμε μέσα μας τους καρπούς του πνεύματος και να γίνωμε κατάλληλοι για ζωή στον νέο κόσμο του Θεού, τότε πρέπει ασφαλώς να έχωμε αυτόν τον καρπό του πνεύματος, την αγαθωσύνη.

ΠΙΣΤΙΣ

18. Ποια είναι τα λόγια, με τα οποία ο Παύλος έδωσε τον ορισμό της πίστεως, και πόσο αναγκαία έδειξε ότι είναι η πίστις για ένα άτομο;

¹⁸ «Είναι δε η πίστις, ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων.» (Εβρ. 11:1) Αυτός είναι ο ορισμός της πίστεως που έδωσε ο Παύλος. Ένας Χριστιανός δεν μπορεί να είναι χωρίς πίστι, επειδή ‘χωρίς πίστεως αδύνατον είναι ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθοποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν’. (Εβρ. 11:6) Ο μαθητής Ιάκωβος έδειξε την πίστι του, και ετόνισε ότι η πίστις πρέπει να υποστηρίζεται με έργα. (Ιακ. 2:26) Αν κανείς πιστεύη στον Ιεχωβά Θεό, στον Χριστό Ιησού και στη βασιλεία του, τότε θ’ αποδείξη την πίστι του με ό,τι λέγει, με ό,τι πράττει, με τον τρόπο που ζη.

19. (α) Τι συνδέεται στενά με την πίστι; (β) Ποιοι αποτελούν παραδείγματα πίστεως και έργων σε δράσι;

¹⁹ Η πίστις ενός ανθρώπου μπορεί να πεθάνη, ή να εξασθενήση. Πολλά άτομα, που κάποτε επίστευαν στον Ιησού Χριστό ως τον Λυτρωτή και Σωτήρα του ανθρωπίνου γένους, απεστάτησαν. Εστράφησαν στην εξέλιξι. Απορρίπτουν τη Γραφή. Και όμως, οι άνθρωποι αυτοί αποκαλούνται Χριστιανοί και πηγαίνουν στις εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου». Ο Ιάκωβος θα τους έλεγε: «Ούτω και η πίστις, εάν δεν έχη έργα, νεκρά είναι καθ’ εαυτήν.» (Ιάκ. 2:17) Η πίστις είναι εκφραστική. Κάνει ομολογία. Ο Παύλος είπε: «Διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» (Ρωμ. 10:10) Η πίστις ενός ατόμου γίνεται ισχυρότερη όταν χρησιμοποιή την καρδιά του, τη διάνοιά του και το στόμα του για να κάμη δημοσία διακήρυξι της πίστεώς του στη βασιλεία του Θεού ως τη μόνη ελπίδα του ανθρώπου. Ο Ιησούς είπε: «Και θέλει κηρυχθή τούτο ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Αυτό γίνεται σήμερα όχι μόνο από ένα υπόλοιπο του «μικρού ποιμνίου», που έχει πίστι και που ο Ιησούς άρχισε να το συνάγη πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια, αλλά και από έναν «πολύν όχλον» ανθρώπων από όλα τα έθνη, που έχουν το ίδιο είδος πίστεως. Λόγω αυτής της πίστεως από μέρους των πολλών Χριστιανών, έγιναν μεγάλα έργα σ’ αυτές τις πολύ ταραχώδέις ημέρες.

ΠΡΑΟΤΗΣ

20. (α) Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι η πραότης δεν είναι αδυναμία; (β) Ποια ήσαν τα σχετικά λόγια του Παύλου;

²⁰ Η πραότης μερικές φορές παρεξηγείται ως αδυναμία. Όταν ένας διαβάζη τη ζωή του Χριστού, όπως εξιστορήθη από τους συγγραφείς των τεσσάρων Ευαγγελίων, βλέπει τον Ιησούν ως ένα πράον άνθρωπο. Αλλά διαβάστε θετικά το κεφάλαιο 23 του Ματθαίου και θα δήτε τον Ιησούν ως έναν που κατήγγειλε με δύναμι την πονηρία. Ήταν άφοβος. Είχε τελεία αγάπη, και μια τέτοια αγάπη διώχνει έξω τον φόβο. Μ’ εκείνους που ήθελαν να μάθουν ήταν φιλικά ευγενής, αβρός στα αισθήματά του και στη συμπεριφορά του προς όλους. Λόγω της πραότητός του ο Ιησούς μπορούσε να διδάσκη τον λαό. Τους έλεγε: «Μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών.» (Ματθ. 11:29) Αυτοί έθεταν την εμπιστοσύνη τους σ’ αυτόν. Δεν εφοβούντο όταν ο Ιησούς μιλούσε καθαρά την αλήθεια, διότι το έκανε αυτό με αγάπη. Ήσαν πρόθυμοι ν’ ακούσουν. Ο Παύλος εγνώριζε την αξία της πραότητος και είπε στον Τιμόθεο: «Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται.» Το να μάχεται κανείς δεν είναι ο τρόπος για να βοηθήσωμε κάποιον να κερδίση την αλήθεια. Ο Παύλος προχώρησε λέγοντας: Ο δούλος του Κυρίου πρέπει «να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας.» (2 Τιμ. 2:24, 25) Ο λόγος του Θεού που εκτίθεται κατάλληλα είναι εκείνο που κάνει ένα άτομο να μετανοήση, όχι η βία.

21. (α) Έδειξε η ιστορία της Καθολικής εκκλησίας ότι αυτή είναι μια πράη οργάνωσις, και γιατί απαντάτε έτσι; (β) Πώς η αληθινή Χριστιανοσύνη είναι διαφορετική από αυτή την άποψι;

²¹ Τι διαφορετική πορεία έλαβε στα χρόνια της Ιεράς Εξετάσεως η Ρωμαιοκαθολική Ιεραρχία, η οποία ακόμη ασκεί μεγάλη εξουσία στον κόσμο σήμερα. Αυτό το ψευδές θρησκευτικό σώμα δεν μπορεί ποτέ να κάμη να λησμονηθή η ιστορία του, που περιλαμβάνει βασανισμούς, υποβολή ανδρών και γυναικών σε μαρτύρια, απόσπασι μελών από τα σώματά των, κρέμασμα ατόμων από τους αντίχειράς των. Οι ιεροεξετασταί αυτοί που ισχυρίζοντο ότι ήσαν Χριστιανοί​—ναι, ιερείς, που έκαμαν διευθετήσεις να υποφέρουν αλγεινούς πόνους Ιουδαίοι, Μαυριτανοί και «αιρετικοί»—​ασφαλώς δεν είχαν ένα πράο πνεύμα. Οι θρησκευτικοί αυτοί ηγέται επολέμησαν για να ωθήσουν ανθρώπους στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Τι επετέλεσαν με τους πολέμους των και τα βασανιστήριά των; Έναν κόσμο ειρήνης και ενότητος; Όχι! Η ψευδής θρησκεία ώθησε τους ανθρώπους μακριά από τον Θεό με τους πολέμους της και τις σταυροφορίες της. Η Χριστιανοσύνη ποτέ δεν θα προαχθή με τη χρήσι σαρκικών όπλων. Αν κανείς δέχεται την αλήθεια, αυτό θα συμβή επειδή ο διάκονος είναι πράος και υπομονητικός απέναντι εκείνων που δεν είναι ευνοϊκά διατεθειμένοι προς το Βιβλικό άγγελμα. Ο Ιησούς εχρησιμοποίησε αυτή τη μέθοδο, το ίδιο δε έκαμαν και οι απόστολοι. Οι αληθινοί Χριστιανοί σήμερα πρέπει να χρησιμοποιούν την ίδια μέθοδο. Η πραότης είναι ένας καρπός του αγίου πνεύματος του Θεού, η δε χρήσις της φέρνει διαρκή αποτελέσματα στη διακήρυξι της βασιλείας του Θεού.

ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ

22. (α) Σε ποια έκτασι η εγκράτεια κυβερνά τη ζωή ενός Χριστιανού; (β) Με ποιο είδος ανθρώπων κατατάσσονται εκείνοι που έχουν έλλειψι εγκρατείας;

²² Η εγκράτεια δύσκολα εξασκείται από ατελείς ανθρώπους. Γιατί να προβάλλωμε δικαιολογίες; Προσπαθήστε να την εξασκήσετε. Είναι ένας από τους καρπούς του πνεύματος. Πρέπει, λοιπόν, να είναι εφικτή. Να έχωμε εγκράτεια σημαίνει να μπορούμε να εξουσιάζωμε τον εαυτό μας, τις πράξεις μας, τους λόγους μας, τις συνήθειές μας φαγητού και ποτού, ναι, τα αισθήματά μας. Στα μάτια του Παύλου ένας που δεν μπορεί να έχη κάποια εγκράτεια κατατάσσεται μ’ ένα μάλλον αξιοκαταφρόνητο πλήθος ανθρώπων. Εκείνους που δεν έχουν εγκράτεια ο Παύλος τους κατατάσσει με άτομα πολύ κακής υπολήψεως, που η Γραφή λέγει ότι θα επικρατούσαν στις έσχατες ημέρες. Γράφοντας στον Τιμόθεο, είπε: «Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι.» (2 Τιμ. 3:1-3) Γιατί να κατατάσσωνται με τέτοιους πταίστας λόγω ελλείψεως εγκρατείας; Ο Σολομών έγραψε: «Ο άφρων εκθέτει όλην αυτού την ψυχήν· ο δε σοφός αναχαιτίζει αυτήν εις τα οπίσω.» (Παροιμ. 29:11) Αν ένας Χριστιανός δεν έχη εγκράτεια, ή χάση εκείνην που έχει, πόσο εύκολο είναι να ολισθήση πάλι στις κατευθύνσεις της σαρκός και να γίνη ακατάλληλος, ώστε να μην κληρονομήση τις ευλογίες της βασιλείας του Θεού! Πόσο ανόητο είναι, λοιπόν, να μην αγωνίζεται κανείς για να παραγάγη και αυτόν τον καρπόν επίσης, δηλαδή, την εγκράτεια! Δείχνει κανείς αγάπη αν έχη εγκράτεια.

23. Για να εποικοδομήσωμε τον εαυτό μας και να παραμείνωμε στο οικοδομικό έργο τον Θεού, τι πρέπει να κάμωμε;

²³ Όλους αυτούς τους καρπούς του πνεύματος ο Παύλος τους αντιπαραβάλλει με τα έργα της σαρκός. Μια αλλαγή πρέπει να γίνη όταν ένας που πιστεύει αφιερώνεται να πράξη το θέλημα του Θεού. Δεν μπορεί πια να ενεργή όπως ενεργεί ο κόσμος, αλλά όσοι «είναι του Χριστού, εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας.» (Γαλ. 5:24) Πρέπει να γίνη αλλαγή, εποικοδόμησις του ατόμου. «Εάν ζώμεν κατά το πνεύμα, ας περιπατώμεν και κατά το πνεύμα. Μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους ερεθίζοντες, αλλήλους φθονούντες.» (Γαλ. 5:25, 26) Η παραγωγή του καρπού του πνεύματος καθιστά ένα άτομο αρμόδιο να είναι στην κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. Επομένως ‘το να προσέχης εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν’ κάνει κάτι για σε. «Και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.» (1 Τιμ. 4:16) Εποικοδομηθήτε με το να προσέχετε τον ιδικό σας καρπό του πνεύματος, και συγχρόνως βοηθήστε ώστε ν’ αυξηθή η κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. Οι Χριστιανοί πρέπει να είναι συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλον, δείχνοντας ενότητα «ως πρόβατα εις την μάνδραν, ως ποίμνιον εν μέσω της βοσκής αυτών.» Τρέφεσθε μαζί με τα πρόβατα του Ιεχωβά και μένετε σε ενότητα, διότι «εν τω οίκω του δικαίου είναι θησαυρός πολύς εις δε το εισόδημα του ασεβούς διασκορπισμός.»​—Παροιμ. 15:6.

Θέσατε τας Καρδίας Σας

 1. Τι προκύπτει από το να δίδωμε δωρεάν τον λόγον του Θεού, και ποια ανταμοιβή φέρνει αυτό;

ΟΤΑΝ τηρή κανείς τον λόγον του Θεού πρώτον στη διάνοιά του, τότε θα συνάξη έναν μεγάλο θησαυρό. Το να εργάζεται συνεχώς με τον λόγον του Θεού φέρνει μεγάλο κέρδος και αυξάνει τον θησαυρό του. Αδιάφορο πόσο μέρος του θησαυρού αυτού διαμοιράζει, με τον προφορικό λόγο ή με την έντυπη ύλη, ο θησαυρός ο ίδιος γίνεται μεγαλύτερος. Ο Μωυσής εγνώριζε καλά το γεγονός αυτό. Λίγο προτού διέλθουν τον Ιορδάνη οι υιοί Ισραήλ για να μπουν στη Γη της Επαγγελίας, ο Μωυσής είπε στους Ισραηλίτας υπό έμπνευσιν: «Θέσατε τας καρδίας σας εις πάντας τους λόγους, τους οποίους εγώ σήμερον διαμαρτύρομαι προς εσάς· . . . Διότι ούτος δεν είναι εις εσάς λόγος μάταιος· επειδή αύτη είναι η ζωή σας· και δια του λόγου τούτου θέλετε μακροημερεύσει επί της γης, προς την οποίαν διαβαίνετε τον Ιορδάνην δια να κληρονομήσητε αυτήν.»​—Δευτ. 32:45-47.

 2. Πού βρίσκονται σήμερα οι λόγοι της ζωής, και τι ρόλο παίζει η καρδιά ενός ατόμου στην παραγωγή ενός καλού θησαυρού;

² Οι λόγοι του Ιεχωβά μεταδίδουν πολύτιμη πληροφορία, και, πραγματικά, είναι λόγοι ζωής. Είναι μεγάλος πλούτος, ένας πραγματικός θησαυρός, το να τους ακούωμε. Το άτομο που βάλλει την καρδιά του σε όλους τους λόγους που λαλεί ο Ιεχωβά, είναι το άτομο που θα πράττη το θέλημα του Θεού. Είναι εκείνος που θα παραγάγη καλόν θησαυρό στη ζωή του και θα είναι ευλογία στους άλλους ανθρώπους. Ο Ιησούς είπε: «Ο αγαθός άνθρωπος εκ του αγαθού θησαυρού της καρδίας αυτού εκφέρει το αγαθόν· . . . διότι εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα αυτού.» (Λουκ. 6:45) Πόση ανάγκη, λοιπόν, είναι να βάλωμε την καρδιά μας στον λόγον του Θεού, ώστε να έχωμε αυτόν τον καλό θησαυρό! Ο καλός αυτός θησαυρός είναι ο λόγος του Θεού.

3, 4. (α) Ποιο θαύμα του Ιησού δείχνει το όφελος του να δίδωμε δωρεάν; (β) Με το να δίδωμε διαρκώς, ποια πιθανότης υπάρχει να χάσωμε τον θησαυρό μας;

³ Εκείνο που είναι θαυμαστό εν σχέσει με το να κάνωμε καλό στους άλλους είναι το γεγονός ότι η καλωσύνη πάντοτε αναπληρώνεται. Καθώς αφήνομε την αλήθεια από την καρδιά μας να υπερχειλίζη στους άλλους και κηρύττομε τον λόγον του Θεού, η αλήθεια ποτέ δεν ελαττώνεται. Ποτέ δεν εξαντλείται. Αλλά, μάλλον, αυξάνει έτσι ώστε μεγαλύτερα ακόμη πλούτη μπορούν να δοθούν δωρεάν. Αυτό μας κάνει να σκεφθούμε το θαύμα που έκαμε ο Ιησούς όταν διέθρεψε το μεγάλο πλήθος και είπε στους μαθητάς του: «Δότε εις αυτούς σεις να φάγωσιν. Οι δε λέγουσιν προς αυτόν, Δεν έχομεν εδώ ειμή πέντε άρτους και δύο οψάρια. Ο δε είπε, Φέρετέ μοι αυτά εδώ. Και προστάξας τους όχλους να καθίσωσιν επί τα χόρτα, και λαβών τους πέντε άρτους και τα δύο οψάρια, αναβλέψας εις τον ουρανόν ευλόγησε· και κόψας έδωκεν εις τους μαθητάς τους άρτους, οι δε μαθηταί εις τους όχλους. Και έφαγον πάντες, και εχορτάσθησαν· και εσήκωσαν το περίσσευμα των κλασμάτων, δώδεκα κοφίνους πλήρεις. Οι δε τρώγοντες ήσαν έως πεντακισχίλιοι άνδρες, εκτός γυναικών και παιδίων.» (Ματθ. 14:16-21) Ο Ιησούς ήταν πολύ γενναιόδωρος στο να δίδη. Άρχισε με πέντε άρτους και δύο ιχθύς μαζί με την ευλογία του Ιεχωβά. Έτσι μπόρεσε να εξακολουθήση να δίδη, και αφού τους έδωσε όλα όσα εχρειάζοντο, είχαν υπολειφθή περισσότερα από όσα είχε όταν άρχισε. Πράγματι, είχαν απομείνει δώδεκα κόφινοι γεμάτοι από τροφή!

⁴ Ο Ιεχωβά επρομήθευσε τις Άγιες Γραφές γεμάτες από γνώσι και σοφία και έδωσε στους δούλους του τον γραπτό αυτόν λόγο. Όσο περισσότερα δίνομε στους άλλους από εκείνα που μαθαίνομε από τον λόγον του Ιεχωβά, τόσο περισσότερα εναπομένουν σε μας για να εξακολουθήσωμε να δίνωμε. Όσο περισσότερο εργαζόμεθα με την αλήθεια, τόσο πιο πλούσιοι γινόμεθα. Ο λόγος του Θεού λέγει: «Ο καλός άνθρωπος εκ του καλού θησαυρού της καρδίας εκβάλλει τα καλά.» (Ματθ. 12:35) Τι μεγάλος, ανεξάντλητος θησαυρός είναι η αλήθεια! Για κείνους που είναι πιστοί και χρησιμοποιούν ό,τι έχουν, ο Ιησούς λέγει: «Εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή· από δε του μη έχοντος, και ό,τι έχει, θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού.»​—Λουκ. 19:26.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ

 5. Πόσα άτομα ενησχολήθησαν τακτικά στο να δίδουν σε άλλους από τον θησαυρό του Ιεχωβά κατά το υπηρεσιακό έτος 1960, και σε πόσες χώρες;

⁵ Ο προφήτης Μωυσής εγνώριζε ότι είναι ανάγκη να προσέχωμε τους λόγους του Ιεχωβά, και είπε: «Θέσατε τας καρδίας σας εις πάντας τους λόγους, τους οποίους εγώ σήμερον διαμαρτύρομαι. . . . Είναι η ζωή σας.» (Δευτ. 32:46, 47) Η ένθερμη προσπάθεια των μαρτύρων του Ιεχωβά υπήρξε να κάμουν αυτή την αλήθεια γνωστή ολόγυρα στον κόσμο. Στο περασμένο έτος, το 1960, έκαμαν την αλήθεια γνωστή σε 179 διάφορα έθνη, νήσους της θαλάσσης και προτεκτοράτα. Υπό την διεύθυνσι των ογδόντα πέντε γραφείων τμημάτων της Εταιρίας Σκοπιά 851.378 χειροτονημένοι διάκονοι εκήρυτταν την αλήθεια για τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού σε όλο τον κόσμο. Οι Χριστιανοί αυτοί έδωσαν δωρεάν από τον καλό θησαυρό της καρδίας των με καλά έργα. Λόγω της παγκοσμίας των δράσεως κηρύγματος σε πολλές γλώσσες, στις οποίες μιλούσαν σε κάθε είδους ανθρώπους, οι μάρτυρες του Ιεχωβά απολαμβάνουν τώρα την τακτική συνεργασία 47.896 περισσοτέρων ατόμων από το προηγούμενο έτος. Η έκθεσις του υπηρεσιακού των έτους δείχνει μια αύξησι 6 τοις εκατόν στον αριθμό ατόμων που κηρύττουν τακτικά με την οργάνωσι.

6-8. (α) Ποιο μεγαλειώδες νέο αποκορύφωμα σε διαγγελείς της Βασιλείας επετεύχθη; (β) Πόσοι εβαπτίσθησαν, και πόσοι συνηθροίσθησαν παγκοσμίως στις 10 Απριλίου, και γιατί; (γ) Πόσοι έχουν το προνόμιο να υπηρετούν σε οίκους Μπέθελ;

⁶ Ένα νέο αποκορύφωμα ευαγγελιζομένων επετεύχθη, επίσης, στο 1960. Υπήρξαν 916.332 διάφορα άτομα που έλαβαν μέρος στο κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού. Αυτό είναι μεγάλη αιτία χαράς. Όλα αυτά τα άτομα εχρησιμοποίησαν τον θησαυρό τους για να κάμουν καλό, και αν εξακολουθήσουν πιστά στη διακονία τους και βάλλουν την καρδιά τους στον λόγον του Θεού, ο καλός θησαυρός τους θα γίνη μεγαλύτερος. Αυτό το μεγάλο πλήθος ανθρώπων, που αριθμούνται σε 916.332, είναι ωργανωμένο σε 21.008 εκκλησίες. Σ’ αυτές τις εκκλησίες οι μάρτυρες του Ιεχωβά μελετούν τον λόγον του Θεού μαζί, και εξέρχονται στη διακονία του αγρού από σπίτι σε σπίτι, και ενεργώντας έτσι, θέτουν σε ενέργεια την πίστι των. Όλοι θέλουν να κάνουν το καλό με τη γνώσι που έχουν του λόγου του Θεού. Οι εκκλησίες αυτές, εξ άλλου, περιλαμβάνουν 1.561 περιοχές, οι δε περιοχές αυτές συναποτελούν 194 περιφέρειες που βρίσκονται σε όλο τον κόσμο.

⁷ Είναι χαρά να αναφέρωμε ότι στο υπηρεσιακό έτος 1960 εβαπτίσθησαν στο νερό 69.027 άτομα για να συμβολίσουν την αφιέρωσί των στο να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά. Με το να εκφέρουν καλό θησαυρό από την καρδιά τους οι χιλιάδες αυτές νεοχειροτονημένων διακόνων, θα πλησιάσωμε πολλές, πολύ περισσότερες χιλιάδες ανθρώπων καλής θελήσεως με τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Στις 10 Απριλίου 1960 ήσαν συνηθροισμένα 1.519.821 άτομα στην τελετή της Αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού. Αυτοί ήσαν όσοι παρευρέθησαν σε όλο τον κόσμο, την εσπέρα δε εκείνη 13.911 άτομα έλαβαν μέρος στα εμβλήματα της Αναμνήσεως.a

⁸ Τα ογδόντα πέντε γραφεία τμημάτων στις κυριώτερες χώρες και νήσους της γης διευθύνουν τις υποθέσεις των περιφερειών, περιοχών και εκκλησιών των μαρτύρων του Ιεχωβά. Σ’ αυτά τα κύρια γραφεία επιβλέψεως που είναι γνωστά ως οίκοι Μπέθελ εργάζονται 1.299 χειροτονημένοι Χριστιανοί διάκονοι. Σε συσχέτισι με πολλά από αυτά τα γραφεία, η Εταιρία έχει τυπογραφικά εργοστάσια όπου εκτυπώνονται Γραφές, βιβλία, βιβλιάρια, περιοδικά, φυλλάδια και άλλα πληροφοριακής φύσεως έντυπα σε πάνω από 125 γλώσσες για τη διάθεσι των αγαθών νέων μέσω της εντύπου ύλης.

 9. Σε ποια έκτασι διενεμήθη ο θησαυρός του λόγου του Θεού σε μορφή βιβλίων και βιβλιαρίων;

⁹ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, για να βοηθήσουν εκείνους που στενάζουν και βοούν εξαιτίας των βδελυγμάτων που υπάρχουν στον κόσμο, χρησιμοποιούν πολλή έντυπη ύλη ώστε να βοηθήσουν τους ανθρώπους να γνωρίσουν τον λόγον του Θεού και να λάβουν σαφέστερη κατανόησι της Αγίας Γραφής. Προς τον σκοπόν αυτόν διενεμήθησαν στον αγρό, ο οποίος αγρός είναι ο κόσμος, 4.167.407 δεμένα βιβλία και 12.372.784 βιβλιάρια.

 10. Τι επετεύχθη με περιοδικά στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1960;

¹⁰ Το πιο μεγάλο βοήθημα, που έχει η Εταιρία για να βοηθήση εκείνους που πιστεύουν στον λόγον του Θεού να κατανοήσουν τις Άγιες Γραφές, είναι το περιοδικό Η Σκοπιά, και κάθε έτος καταβάλλεται ειδική προσπάθεια για να επιτευχθούν συνδρομές γι’ αυτό το περιοδικό μαζί με το συντροφικό του περιοδικό, το Ξύπνα! Στη διάρκεια του έτους οι διάκονοι, που εκήρυτταν από σπίτι σε σπίτι, μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν 1.317.009 νέες συνδρομές. Τούτο ήταν 70.035 περισσότερες συνδρομές από όσες απέκτησαν στο προηγούμενο έτος. Εκείνοι που δεν φροντίζουν να εγγραφούν συνδρομηταί στα περιοδικά, πολύ συχνά προμηθεύονται μεμονωμένα τεύχη, οι δε μάρτυρες του Ιεχωβά μπόρεσαν να διαθέσουν 97.082.433 μεμονωμένα τεύχη των περιοδικών Η Σκοπιά και Ξύπνα! στις πολλές των γλώσσες. Αυτή ήταν μια αύξησις 4.771.655 τευχών περισσοτέρων από το προηγούμενο έτος. Ενώ η διάθεσις βιβλίων, βιβλιαρίων και περιοδικών είναι πολύ αναγκαία για να κηρυχθούν αυτά τα αγαθά νέα της Βασιλείας, εκείνο που κάνει το περισσότερο καλό σ’ έναν που ενδιαφέρεται για την αλήθεια είναι να μελετά τη Γραφή μ’ έναν από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.

11, 12. (α) Ενδιαφέρονται οι μάρτυρες του Ιεχωβά μόνο να διαθέσουν έντυπα, και γιατί απαντάτε έτσι; (β) Ποια ήταν η ολική ποσότης χρόνου που εδαπανήθη πραγματικά στο κήρυγμα και στη διδασκαλία κατά το υπηρεσιακό έτος 1960;

¹¹ Χρειάζεται πολύς χρόνος για να επανεπισκεφθούν τους ανθρώπους οι μάρτυρες του Ιεχωβά και να μελετήσουν μαζί τους τη Γραφή ή μια από τις εκδόσεις της Εταιρίας. Εν τούτοις, είναι, αληθινά, χαρά να το πράττουν αυτό. Εκεί ακριβώς ο καλός θησαυρός της καρδιάς του Χριστιανού μπορεί να αφθονή και μπορεί να βοηθήση το άτομο, με το οποίο γίνεται μελέτη, να γεμίση την καρδιά του με καλό θησαυρό. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έκαμαν επανεπισκέψεις σε ενδιαφερομένους ανθρώπους και άρχισαν οικιακές Γραφικές μελέτες. Ο αριθμός των επανεπισκέψεων που έγιναν έφθασε σε 44.440.977, μια αύξησις από 200.759 περισσότερες από το περασμένο έτος. Ο λαός του Ιεχωβά διεξήγαγε επίσης ωριαίες Γραφικές μελέτες​—και ίσως μερικές απ’ αυτές ήσαν μεγαλυτέρας διαρκείας—​μέχρι του αριθμού 646.108 εβδομαδιαίως. Με άλλα λόγια, Χριστιανοί διδάσκαλοι κάθε εβδομάδα έκαναν επισκέψεις σε άτομα για να μελετήσουν τη Γραφή μαζί τους με σκοπό να τα βοηθήσουν να λάβουν σαφή κατανόησι των σκοπών του Ιεχωβά, για να μπορέσουν να βάλουν την καρδιά τους σε όλους τους λόγους, που ο Ιεχωβά Θεός εξέθεσε στις Άγιές του Γραφές. Αυτή είναι μια θαυμαστή δωρεάν υπηρεσία που οι μάρτυρες του Ιεχωβά παρέχουν σε οποιονδήποτε, οπουδήποτε στον κόσμο. Συνεχίζοντας αυτό το σπουδαιότατο έργο, έχουν αυξήσει τις προσπάθειές των ως το σημείο να διεξάγουν 41.033 περισσότερες εβδομαδιαίες οικιακές Γραφικές μελέτες αυτό το έτος από το προηγούμενο έτος.

¹² Για να διανείμουν αυτή την καταπληκτική ποσότητα συγγραμμάτων σε εκατομμύρια αντίτυπα και για να κάμουν όλες αυτές τις επανεπισκέψεις και να διεξαγάγουν αυτές τις οικιακές Γραφικές μελέτες, οι μάρτυρες του Ιεχωβά έπρεπε να δαπανήσουν εκατομμύρια ώρες στο κήρυγμα. Πράγματι, στη διάρκεια του έτους συνεζήτησαν τις Γραφικές αλήθειες με τους ανθρώπους του κόσμου επί 131.662.684 ώρες. Αυτό είναι 5.345.560 περισσότερες ώρες από όσες εδαπάνησαν κηρύττοντας στο προηγούμενο έτος.

13. (α) Ποιο είδος διακονίας πρέπει να εκτελούν οι μάρτυρες τον Ιεχωβά; (β) Πώς οικοδομούν φυσικώς και πνευματικώς;

¹³ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά οικοδομούν για το μέλλον. Ενδιαφέρονται για ένα μόνο πράγμα, την αιώνια ζωή. Με αυτή μπορούν να ασκούν την αληθινή λατρεία του Ιεχωβά Θεού για πάντα. Γνωρίζουν ότι η ζωή που είναι αξιόλογη θα είναι δική τους στον νέο κόσμο της δικαιοσύνης υπό την βασιλεία των ουρανών, για την οποία πιστοί άνθρωποι προσηύχοντο επί χίλια εννιακόσια χρόνια: «Ελθέτω η βασιλεία σου γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:10) Προτού έλθη ο καιρός αυτός, έχουν μια υποχρέωσι. Δεν μπορούν να κάθωνται αδρανείς και να αναπαύωνται και να είναι τόσο αμέριμνοι και ικανοποιημένοι με τη σκέψι ότι ο Θεός πρέπει να έχη μια θέσι στον νέο κόσμο γι’ αυτούς. Όχι, πρέπει να είναι ενεργητικοί διάκονοι. Πρέπει να εκτιμούν πλήρως ότι ο Θεός τούς έδωσε την μάχαιραν του πνεύματος, η οποία είναι ο λόγος του Θεού, για να την χειρίζωνται. Πρέπει να εκτελούν το θέλημα του διδασκάλου των και πρέπει να βαδίζουν στα ίχνη του Χριστού Ιησού. Συνεπώς, πρέπει να σκέπτωνται για το μέλλον. Οικοδομούν γι’ αυτό φυσικώς και πνευματικώς. Με την έκφρασι «οικοδομούν φυσικώς» εννοούμε ότι πρέπει να εργάζωνται για την οικοδόμησι πολλών νέων γραφείων τμημάτων σε όλο τον κόσμο, πολλών νέων Αιθουσών Βασιλείας, μεγαλυτέρων τυπογραφικών εργοστασίων, όπου μπορούν να παράγωνται περισσότερα συγγράμματα για μια μεγαλύτερη μαρτυρία περί της βασιλείας του Θεού. Πρέπει να εργάζωνται για την αύξησι της ορατής θεοκρατικής οργανώσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά. Συγχρόνως πρέπει να εποικοδομούν τον εαυτό τους πνευματικώς, ώστε να μπορή να εξέρχεται ένας αγαθός θησαυρός από την αγαθή καρδιά τους.

14. Ποιοι ήσαν οι αριθμοί παραγωγής για τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! στο περασμένο υπηρεσιακό έτος;

¹⁴ Ο λαός του Ιεχωβά, γνωρίζοντας ότι ο λόγος του Θεού περιέχει τους λόγους της ζωής, παρήγαγε, σ’ αυτές τις πολλές τυπογραφικές εγκαταστάσεις σε όλο τον κόσμο, 7.998.010 δεμένα βιβλία και 14.728.423 βιβλιάρια. Εξετύπωσαν το περιοδικό Η Σκοπιά σε πενήντα οκτώ γλώσσες στη διάρκεια του έτους στον ολικό αριθμό των 90.898.182 αντιτύπων. Το περιοδικό Ξύπνα! εξετυπώθη σε είκοσι τρεις διάφορες γλώσσες, και 78.947.503 αντίτυπα εβγήκαν από τα πιεστήρια της Εταιρίας. Ο ολικός αριθμός περιοδικών που εξετυπώθησαν στα διάφορα τυπογραφικά εργοστάσια των μαρτύρων του Ιεχωβά στο υπηρεσιακό έτος 1960 έφθασε τον αριθμό των 169.845.685, μια αύξησις 9.445.452 αντιτύπων περισσοτέρων από το προηγούμενο έτος. Η αλήθεια της βασιλείας του Θεού πρέπει να γίνη γνωστή σε όλη την οικουμένη προς μαρτυρίαν.

ΣΚΑΠΑΝΕΙΣ

15-17. (α) Ποια βοήθεια παρέχουν οι δημοσιεύσεις της Εταιρίας μαζί με τη Γραφή; (β) Αναφέρατε τους αριθμούς εκείνων που ασχολούνται στην υπηρεσία ειδικών και τακτικών σκαπανέων, και πόσον καιρό δαπανούν στη διακονία. (γ) Υπήρξε κάποια αύξησις στους αριθμούς των σκαπανέων στο υπηρεσιακό έτος 1960;

¹⁵ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά παντού είναι ευτυχείς διότι οι άνθρωποι διαβάζουν αυτά τα περιοδικά. Οι χρονολογημένες αυτές δημοσιεύσεις δίνουν πολλές πληροφορίες για την παρούσα παγκόσμια κατάστασι, για να προσέξουν οι άνθρωποι. Θαυματουργικά οι σημερινές παγκόσμιες συνθήκες εκπληρώνουν τη Βιβλική προφητεία. Με τη μελέτη αυτών των δημοσιεύσεων μαζί με τη Γραφή, μπορεί κανείς να ‘κρατή τον λόγον της ζωής’. (Φιλιππησ. 2:16) Όλοι οι δούλοι του Θεού στην κοινωνία Του Νέου κόσμου χαίρουν διότι τόσο πολλά άτομα έβαλαν την καρδιά τους σε όλους τους λόγους του Ιεχωβά, και, όπως ετονίσθη, 916.332 άτομα έκαμαν καλό έργο κηρύγματος στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1960. Από αυτόν τον μεγάλο αριθμό υπήρξαν 5.890 που ενησχολήθησαν σε ειδική δράσι σκαπανέως. Αυτοί οι ειδικοί αντιπρόσωποι της Εταιρίας εστάλησαν σε απομονωμένες εδαφικές περιοχές για να εργασθούν ή να οργανώσουν μικρές ομάδες λαού του Θεού για να οικοδομηθούν πνευματικώς. Το έργο τους ήταν σκληρό, αλλά οι Χριστιανικές των πείρες ήσαν άξιες όλου αυτού του μόχθου.

¹⁶ Εκτός της ειδικής αυτής ομάδος σκαπανέων, υπήρξαν 24.694 τακτικοί σκαπανείς που ειργάζοντο με τις εκκλησίες. Οι τακτικοί αυτοί σκαπανείς διέθεταν κατά μέσον όρον 95 ως 100 ώρες κάθε μήνα κηρύττοντας τα αγαθά νέα της Βασιλείας. Ενώ ο ευαγγελιζόμενος εκκλησίας αφιερώνει περίπου δέκα ώρες, ή κάτι περισσότερο κατά μέσον όρον, σε πραγματικό έργο από σπίτι σε σπίτι και στη διεξαγωγή Γραφικών μελετών στις κατοικίες των ανθρώπων, οι σκαπανείς αυτοί αφιερώνουν 100 ώρες ή σχεδόν τόσες, οι δε ειδικοί σκαπανείς διέθεσαν περίπου 150 ώρες στο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι και στη μελέτη της Γραφής στις κατοικίες των ανθρώπων. Βλέπομε, λοιπόν, ότι υπάρχει μια μικρή ομάδα 30.584 σκαπανέων και ειδικών σκαπανέων, που εκτελούν ένα μεγάλο έργο σε όλα τα μέρη της γης. Η Εταιρία ελπίζει ότι πολλοί από τους ευαγγελιζομένους εκκλησιών θα μπορέσουν να διευθετήσουν τις υποθέσεις των έτσι ώστε να ενωθούν με τις τάξεις των σκαπανέων και τελικά με τις τάξεις των ειδικών σκαπανέων.

¹⁷ Η αύξησις στην υπηρεσία σκαπανέων επί πλέον από το προηγούμενο έτος ήταν 1.896. Τούτο ήταν καλό, αλλά υπάρχει ακόμη πολύς χώρος στον κόσμο σήμερα για σκαπανείς διακόνους, και προτρέπομε όλους τους Χριστιανούς να σκεφθούν αυτό το ζήτημα με προσευχή και επιμέλεια. Ο αγρός είναι μεγάλος.

18, 19. Τι ήταν αναγκαίο από οικονομική άποψι για να εκτελεσθή το έργο του κηρύγματος στο υπηρεσιακό έτος 1960; (β) Ποιοι κατέστησαν δυνατή αυτή την οικονομική υποστήριξι;

¹⁸ Η Εταιρία εβοήθησε τους 5.148 ειδικούς σκαπανείς ευαγγελιζομένους και τους 742 ιεραποστόλους της για να παραμείνουν στις απομονωμένες των εδαφικές περιοχές. Τα κεφάλαια που η Εταιρία εδαπάνησε γι’ αυτούς στη διάρκεια του έτους ανέρχονται σε 2.089.648,86 δολλάρια. Η Εταιρία, επίσης απέστειλε υπηρέτας περιοχής, περιφερειακούς υπηρέτας και ειδικούς αντιπροσώπους για να υπηρετήσουν εκκλησίες και απομονωμένες Χριστιανικές ομάδες σε όλο το έτος, και εδαπάνησε 402.901,13 δολλάρια για τη δράσι αυτή. Για να βοηθήση, λοιπόν, το έργο επεκτάσεως στον αγρό του κηρύγματος των αγαθών νέων μόνο, η Εταιρία δαπάνησε κατά το υπηρεσιακό έτος 1960, 2.492.549,99 δολλάρια.

¹⁹ Θέλομε να επιληφθούμε αυτής της ευκαιρίας για να ευχαριστήσωμε όλους εκείνους τους Χριστιανούς που συνεισέφεραν χρήματα στη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά για να βοηθήσουν την Εταιρία αυτή στην επέκτασι του έργου κηρύγματος και διδασκαλίας. Αν δεν υπήρχαν οι συνεισφορές των προς την Εταιρία Σκοπιά, αυτό το μεγάλο έργο διαδόσεως των αγαθών νέων της Βασιλείας δεν θα μπορούσε να γίνη σε τέτοια μεγάλη έκτασι όπως γίνεται σήμερα.

20. Τι πρέπει να θέλουν να κάμουν τώρα όλοι όσοι αγαπούν την αλήθεια;

²⁰ Ο λόγος του Θεού είναι δυνατός. Είναι κοφτερώτερος από κάθε δίστομο μάχαιρα. Όταν άτομα διαθέτουν χρόνον για να διαβάσουν τον λόγον του Θεού, τον μελετούν μαζί μ’ έναν Χριστιανό και τον πιστεύουν, αποταμιεύουν ένα θησαυρό στην καρδιά τους. Όπως είπε ο Ιησούς: «Ο αγαθός άνθρωπος εκ του αγαθού θησαυρού της καρδίας αυτού εκφέρει το αγαθόν· . . . διότι εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα αυτού.» Όλοι όσοι αγαπούν την αλήθεια ας βάλουν την καρδιά τους στον λόγον του Θεού, «διότι ούτος δεν είναι εις εσάς λόγος μάταιος», αλλά είναι η ζωή σας.

[Υποσημειώσεις]

ΠΑΡΕΥΡΕΘΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΝΗΣΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ 1.283.603 1.519.821

ΕΛΑΒΑΝ ΜΕΡΟΣ ΣΤΑ ΕΜΒΛΗΜΑΤΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ 14.511 13.911

[Πίνακας στη σελίδα 42-44]

ΕΚΘΕΣΙΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΣΤΟ 1960

(Βλέπε τόμο)

Η Αγία Γραφή​—Το Βιβλίο των Μαρτύρων του Ιεχωβά

«Τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν.»​—2 Τιμ. 3:15.

 1. Τι καθιστά αυτό το μεγαλύτερο βιβλίο επάνω στη γη μοναδικό στην ηλικία του, στη μακρότητα του χρόνου της συγγραφής του και στην υπόστασι του συγγραφέως του;

ΠΟΙΟ είναι το μεγαλύτερο βιβλίο επάνω στη γη σ’ αυτόν τον πυρηνικόν αιώνα, τον αιώνα του διαστήματος; Είναι ένα βιβλίο που άρχισε να γράφεται πριν από τη Χριστιανική εποχή, πριν από τη Βουδδική εποχή (563 π.Χ.), πριν από την Ιαπωνική εποχή (660 π.Χ.), πριν από τη Ρωμαϊκή εποχή (753 π.Χ.) και πριν από την Ελληνική Ολυμπιακή εποχή (776 π.Χ.). Εν τούτοις, η μεγάλη του ηλικία δεν εμείωσε την αξία του. Πραγματικά, η ηλικία του προσέθεσε στην ανεκτίμητη αξία του. Εγράφη, επίσης, μέσα σε μακρύτατο χρονικό διάστημα. Αφότου εγράφη το πρώτο του κεφάλαιο, επέρασαν περίπου 1.610 χρόνια ώσπου να συμπληρωθή το τελευταίο του κεφάλαιο κατά το τέλος του πρώτου αιώνος της Χριστιανικής εποχής. Εν τούτοις, ο συγγραφεύς του βιβλίου ήταν ένα μόνο άτομο.

 2. Σε ποιο βαθμό απαντάται το όνομα του συγγραφέως στο βιβλίο, και σε τι κατέληξε το ότι έχει αυτόν τον ένα συγγραφέα;

² Από την αρχή ως το τέλος αυτό το βιβλίο εγράφη στο όνομα του ενός συγγραφέως του. Πράγματι, το όνομα του συγγραφέως απαντάται σε όλο το βιβλίο επτά χιλιάδες φορές περίπου. Αληθινά, επειδή ακριβώς έχει αυτόν τον ένα συγγραφέα, το βιβλίο υπερέχει από κάθε άλλο βιβλίο σε αξία και θα φθάση σε μεγαλύτερη ακόμη φήμη από εκείνην που απολαμβάνει τώρα.

 3. Πώς μπορούσε ένα τέτοιο βιβλίο, που χρειάσθηκε τόσον καιρό για να γραφή, να έχη ένα μόνο συγγραφέα;

³ Κανείς άνθρωπος δεν έζησε περισσότερο από χίλια εξακόσια χρόνια, και πώς, επομένως, θα μπορούσε ένα τέτοιο βιβλίο, που χρειάσθηκε τόσον καιρό για να γραφή, να έχη ένα μόνο συγγραφέα; Αυτό συμβαίνει επειδή ο συγγραφεύς του βιβλίου δεν είναι ένας θνητός άνθρωπος. Το όνομα του συγγραφέως δείχνει αυτό το γεγονός, επειδή το όνομά του είναι Ιεχωβά.

 4. Με ποιον τρόπο το όνομα του συγγραφέως απαντάται κοντά στο τέλος και πλησίον στην αρχή του βιβλίου;

⁴ Στο τέταρτο κεφάλαιο πριν από το τέλος αυτού του θαυμαστού βιβλίου διαβάζομε τέσσερες φορές την κραυγή αίνου στον συγγραφέα του, δηλαδή, Αλληλούια! Μεταφρασμένο στα Νεοελληνικά, αυτό σημαίνει «Αινείτε τον Ιεχωβά!»a (Αποκάλ. 19:1, 3, 4, 6) Αυτό το μοναδικό όνομα είναι το όνομα του μόνου ζώντος και αληθινού Θεού, του Δημιουργού του σύμπαντος και γι’ αυτό ακριβώς, στο δεύτερο κεφάλαιο, τέταρτο εδάφιο, αυτό το φημισμένο βιβλίο θέτει το όνομά του παράπλευρα στον τίτλο του, λέγοντας: «Αύτη είναι η γένεσις των ουρανών και της γης, ότε εκτίσθησαν αυτά, καθ’ ην ημέραν εποίησεν Ιεχωβά ο Θεός γην και ουρανόν.»​—ΑΣ.

 5. Πώς ονομάζεται αυτό το βιβλίο, γιατί θα μπορούσε Εκείνος τον οποίον κατονομάζει από την αρχή ως το τέλος να είναι ο μόνος συγγραφεύς του, και ποια ιδιότητα δίνει σ’ αυτό το βιβλίο το γεγονός ότι Αυτός είναι ο συγγραφεύς;

⁵ Το ένα ιερό βιβλίο, που έτσι από την αρχή ως το τέλος διακηρύττει ότι ο Συγγραφεύς του είναι ο Ιεχωβά Θεός, είναι η Αγία Γραφή ή Βίβλος. Διακηρύττει ότι αυτός είναι αθάνατος. Στο τριακοστό πέμπτο βιβλίο της, κεφάλαιο πρώτο, εδάφιο δωδέκατο, τον προσφωνεί με τα εξής λόγια: «Δεν είσαι συ απ’ αιώνος, Ιεχωβά; Συ, άγιε Θεέ μου, δεν αποθνήσκεις.»b Επίσης, το πεντηκοστό τέταρτο βιβλίο της, κεφάλαιο πρώτο, εδάφιο δέκατο έβδομο Τον ευλογεί, λέγοντας: «Εις δε τον βασιλέα των αιώνων, τον άφθαρτον, τον αόρατον, τον μόνον σοφόν Θεόν, είη τιμή και δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.» (Αββακ. 1:12· 1 Τιμ. 1:17) Επειδή είναι αιώνιος, άφθαρτος, αθάνατος, ο μόνος Θεός Ιεχωβά θα μπορούσε εύκολα να είναι ο μόνος Συγγραφεύς. Επειδή αυτός είναι ο συγγραφεύς, η Γραφή είναι αγία, ιερή.

 6. Τι δείχνει η σημασία του ονόματός της ότι είναι πραγματικά η Βίβλος, και γιατί ονομάζεται επίσης Γραφαί;

⁶ Η Αγία Γραφή είναι πραγματικά μια βιβλιοθήκη από πολλά βιβλία. Μολονότι κάθε βιβλίο σήμερα φέρει ένα διαφορετικό τίτλο, ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Συγγραφεύς όλων. Το ίδιο το όνομα Βίβλος επισύρει την προσοχή στο γεγονός αυτό, διότι το όνομα αυτό υποδηλοί μια συλλογή [μικρών] «βιβλίων» συγκεντρωμένων μαζί σ’ ένα τόμο. Η ίδια η Βίβλος μιλεί για τα βιβλία της ως «τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν». (2 Τιμ. 3:15) Γι’ αυτό ακριβώς ονομάζεται, επίσης, Γραφαί, διότι «γραφαί» σημαίνει «συγγράμματα».

 7. Πώς στο Όρος Σινά ο Ιεχωβά Θεός έθεσε τον δάκτυλό του άμεσα στο γράψιμο της Βίβλου;

⁷ Ο Θεός, εκτός από το ότι επρομήθευσε το ένα ενοποιητικό θέμα, που διατρέχει ολόκληρη τη βιβλιοθήκη των βιβλίων, μ’ ένα πολύ αξιοσημείωτο τρόπο έθεσε τον δάκτυλό του στο γράψιμο του Βιβλίου. Οι περίφημες Δέκα Εντολές βρίσκονται γραμμένες στο δεύτερο βιβλίο της Γραφής. Αυτές οι Δέκα Εντολές παρεδόθησαν στον προφήτη του Ιεχωβά τον Μωυσή επάνω στο Όρος Σινά στην Αραβία κατά τον δέκατον έκτον αιώνα πριν από τη Χριστιανική εποχή, και εγράφησαν αρχικά επάνω σε λίθινες πλάκες. Όσον αφορά το γράψιμο και την παράδοσι των λιθίνων πλακών το Βιβλικό υπόμνημα λέγει: «Και έδωκεν [ο Ιεχωβά Θεός] εις τον Μωυσήν, αφού ετελείωσε λαλών προς αυτόν επί του όρους Σινά, δύο πλάκας του μαρτυρίου, πλάκας λιθίνας, γεγραμμένας με τον δάκτυλον του Θεού.» «Και αι πλάκες ήσαν έργον Θεού, και η γραφή ήτο γραφή Θεού, εγκεχαραγμένη επί τας πλάκας.» Ο λαός στον οποίον είχαν δοθή οι Δέκα Εντολές απείθησε σ’ αυτές, και έτσι ο Μωυσής σε μια έξαψι οργής συνέτριψε τις δύο πλάκες. «Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Μωυσήν, Κόψον εις σεαυτόν δύο πλάκας λιθίνας, καθώς τας πρώτας· και θέλω γράψει επί των πλακών τους λόγους, οίτινες ήσαν επί των πρώτων πλακών, τας οποίας συνέτριψας.» Έτσι, όταν ο Μωυσής κατέβηκε από το Όρος Σινά αυτή τη φορά, οι δύο πλάκες με το γράψιμο του Θεού επάνω τους ήσαν στο χέρι του. (Έξοδ. 31:18· 32:16· 34:1, 29) Μετά ταύτα ο Μωυσής αντέγραψε τις Δέκα Εντολές επάνω σε άλλο υλικό για να τις διαβάζουν οι άνθρωποι.

 8. Πώς εγράφη το υπόλοιπο της Βίβλου, αλλά σε όλο το διάστημα της συγγραφής της, τι παρέμενε το ίδιο εν σχέσει μ’ αυτήν;

⁸ Παρεδόθη μήπως το υπόλοιπο της Αγίας Γραφής στον λαό του Θεού όπως και οι Δέκα Εντολές με το άμεσο γράψιμο του ίδιου του Θεού; Όχι! Άνθρωποι, ατελή ανθρώπινα πλάσματα, εχρησιμοποιήθησαν για να γράψουν το υπόλοιπο της Γραφής. Αλλ’ αυτό δεν αναιρεί το ότι ολόκληρη η Γραφή έχει ένα μόνο Συγγραφέα, τον Ιεχωβά Θεό, και ότι περιέχει τις σκέψεις και τις εκφράσεις μάλλον αυτού παρά εκείνων των πολλών ανθρωπίνων συγγραφέων που έγραψαν τα διάφορα μέρη της. Μια αόρατη, ενεργός δύναμις λειτουργούσε επάνω σ’ εκείνους τους ανθρωπίνους συγγραφείς. Αυτή η αόρατη, ενεργός δύναμις προήρχετο από τον ένα Συγγραφέα της Βίβλου και κατηυθύνετο επάνω στους συγγραφείς εκείνους απ’ Αυτόν. Αυτή η αόρατη, ενεργός δύναμις ονομάζεται πνεύμα, και επειδή η πηγή της είναι ο Θεός της αγιότητος, ονομάζεται «άγιον πνεύμα». Μολονότι στους συγγραφείς επάνω στη γη εγίνετο αλλαγή από καιρό σε καιρό, παρέμενε το ένα, αμετάβλητο άγιο πνεύμα, και η πηγή του παρέμενε η ίδια, δηλαδή, ο αθάνατος Θεός, ο Ιεχωβά.

ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΥΠΟ ΕΜΠΝΕΥΣΙΝ

 9. Πώς δείχνουν ο Δαβίδ και ο Πέτρος ότι οι αρχαίοι προφήται ελάλησαν ή έγραψαν κάτω από μια ωθούσα δύναμι όχι δική τους, και σε ποιου το όνομα έγραψαν;

⁹ Παραδείγματος χάριν, πάρτε τον Δαβίδ, ο οποίος έγινε ο πρώτος Ισραηλίτης βασιλεύς της Ιερουσαλήμ. Αυτός έγραψε πολλούς ψαλμούς στον ενδέκατον αιώνα πριν από τη Χριστιανική εποχή. Σε μια απ’ αυτές τις ιερές ωδές που περιέχονται στην Αγία Γραφή ο Δαβίδ εξήγησε ότι δεν έγραψε κάτω από τη δική του ωθούσα δύναμι. Είπε: «Ο Δαβίδ, ο υιός του Ιεσσαί, είπε, . . . Πνεύμα Ιεχωβά ελάλησε δι’ εμού, και ο λόγος αυτού ήλθεν επί της γλώσσης μου.» (2 Σαμ. 23:1, 2, ΜΝΚ) Ένδεκα αιώνες μετά τον θάνατο του Δαβίδ, ο Χριστιανός απόστολος που ωνομάζετο Πέτρος έγραψε δύο επιστολές που περιέχονται στην Αγία Γραφή. Ο Πέτρος υπενθύμισε στους Χριστιανούς ότι οι αρχαίοι προφήται όπως ο Δαβίδ εξέφεραν προφητείες που δεν προήρχοντο από δική τους ατομική σκέψι ή θέλησι, αλλά προήρχοντο από μια ουράνια πηγή. Ο Πέτρος είπε: «Τούτο πρώτον εξεύροντες ότι ουδεμία προφητεία της γραφής, γίνεται εξ ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως [ή, προέρχεται από αποκάλυψι ενός ατόμου]. Διότι δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του πνεύματος του αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.» (2 Πέτρ. 1:20, 21) Ο Πέτρος επίσης είπε: «Έπρεπε να πληρωθή η γραφή αύτη, την οποίαν προείπε το πνεύμα το άγιον δια στόματος του Δαβίδ. . . . Ελάλησεν ο Θεός απ’ αιώνος δια στόματος πάντων των αγίων αυτού προφητών.» (Πράξ. 1:16· 3:21) Ναι, πράγματι, οι Βιβλικοί συγγραφείς έγραψαν, αλλ’ έγραψαν κάτω από την υποκινούσα δύναμι του ενός αγίου πνεύματος του Ιεχωβά Θεού. Έγραψαν ως επίγεια όργανα του Θεού και έγραψαν στο άγιο όνομα του Θεού.

10. Θεραπεύοντας έναν άνθρωπο, πώς έδειξε ο Ιησούς ότι το πνεύμα του Θεού έχει αρκετή ωθούσα δύναμι για να υποκινήση έναν άνθρωπο να γράψη ένα βιβλίο;

¹⁰ Το άγιο πνεύμα του Θεού μπορεί να υποκινήση έναν προφήτη να γράψη εξίσου εύκολα όπως μπορεί να εκβάλη ένα δαιμόνιο από έναν δαιμονιζόμενο άνθρωπο. Ο Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, το κατέδειξε αυτό. Αυτός εκήρυττε τη βασιλεία του Θεού στους ανθρώπους και έκανε επίσης πολλά καταπληκτικά θαύματα. Κάποτε εξέβαλε το δαιμόνιο από έναν δαιμονιζόμενο άνθρωπο έτσι ώστε ο κωφάλαλος και τυφλός και μίλησε και είδε. Αλλ’ οι θρησκευτικοί εχθροί του Ιησού εβλασφήμησαν το μέσον με το οποίο είχε εκβάλει το δαιμόνιο. Σύμφωνα με τον απόστολο Ματθαίο, ο Ιησούς τούς είπε: «Εάν εγώ δια πνεύματος Θεού εκβάλλω τα δαιμόνια, άρα έφθασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.» (Ματθ. 12:28) Ο μαθητής Λουκάς αναφέρει ότι ο Ιησούς είπε τότε: «Εάν δια του δακτύλου του Θεού εκβάλλω τα δαιμόνια, άρα έφθασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.»​—Λουκ. 11:20.

11. Αν έχωμε υπ’ όψι τη χρήσι της λέξεως «δάκτυλος», πώς μπορεί να λεχθή ότι η Γραφή έγινε με τον δάκτυλον του Θεού, και έτσι τίνος ορατό, απτό αποτέλεσμα είναι η Γραφή;

¹¹ Ο Ιησούς έτσι μίλησε για το πνεύμα του Θεού ως «δάκτυλον» του Θεού. Μ’ έναν άμεσο τρόπο ο δάκτυλος του Θεού έγραψε τις Δέκα Εντολές επάνω στις δύο λίθινες πλάκες. Αλλά όταν ο Θεός εχρησιμοποίησε ανθρώπους για να γράψουν τα διάφορα βιβλία της Αγίας Γραφής, ο συμβολικός δάκτυλος του Θεού, το πνεύμα του, ώθησε το κοντύλι ή τη γραφίδα αυτών των ανθρώπων. (Δευτ. 9:10) Στον Ψαλμό 8:3 ο Δαβίδ λέγει στον Θεό: «Θεωρώ τους ουρανούς σου, το έργον των δακτύλων σου, την σελήνην και τους αστέρας, τα οποία συ εθεμελίωσας.» Πολύ πριν από τον Δαβίδ, ο προφήτης Μωυσής εχρησιμοποιήθη από τον Ιεχωβά Θεό για να επιφέρη την τρίτη από τις δέκα καταστρεπτικές πληγές επάνω στη γη της Αιγύπτου. Αυτή ήταν μια πληγή που οι ιερείς της Αιγύπτου, οι οποίοι ασκούσαν μαγεία, δεν μπόρεσαν να την μιμηθούν. Είπαν, λοιπόν, στον άρχοντά των Φαραώ: «Δάκτυλος Θεού είναι τούτο.» (Έξοδ. 8:18, 19) Σύμφωνα με αυτές τις χρήσεις της λέξεως «δάκτυλος», εμείς σήμερα μπορούμε να πούμε ότι η Αγία Γραφή εγράφη με τον δάκτυλον του Θεού, αφού η Αγία Γραφή εγράφη κάτω από την ενέργεια του αγίου πνεύματος ή αοράτου, ενεργού δυνάμεως του Θεού. Έτσι ο δάκτυλός του την έγραψε από την αρχή ως το τέλος, από τη Γένεσι ως την Αποκάλυψι. Το άγιο πνεύμα, ή ενεργός δύναμις του Θεού, είναι αόρατο, αλλά παράγει ορατά, απτά αποτελέσματα. Η Αγία Γραφή είναι το ορατό, απτό αποτέλεσμα που παρήχθη από το πνεύμα του Θεού, τον δάκτυλό του σε κίνησι. Αυτός είναι, λοιπόν, ο ουράνιος Συγγραφεύς της Βίβλου.

ΤΑΥΤΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙΓΕΙΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

12. Ποιος, λοιπόν, πραγματικά παρήγαγε τη Γραφή, αλλά τι ισχυρίζονται οι θρησκευόμενοι της Καθολικής εκκλησίας;

¹² Δεν χωρεί αντιλογία στο ότι ο Ιεχωβά Θεός παρήγαγε την Αγία Γραφή μέσω επιγείων δούλων, τους οποίους εχρησιμοποίησε ως γραμματείς ή γραφείς υπό τον έλεγχόν του. Επομένως μας εκπλήσσει ως εντελώς συνταρακτικό το να διαβάσωμε εκείνο που ανέφερε η εφημερίς Μπλαίηντ του Τολέντο (Οχάιο) στο φύλλον της τής 1ης Μαρτίου 1943. Ανέφερε τι ένας ιερεύς μιας θρησκευτικής οργανώσεως είπε τα ακόλουθα στην εκκλησία της Ασπίλου Συλλήψεως την προηγούμενη μέρα: «Δεν κατανοείται γενικώς, όπως θα έπρεπε να συμβαίνη, ότι η Βίβλος ανήκει αποκλειστικά στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Η Καθολική Εκκλησία παρήγαγε τη Γραφή την διεφύλαξε· και την ερμηνεύει. Άλλοι μπορεί να διαβάζουν την Αγία Γραφή​—και ενθαρρύνονται να το κάνουν αυτό—​αλλά πέρα από τούτο δεν έχουν οιοδήποτε δικαίωμα εν σχέσει μ’ αυτήν. Ο Παντοδύναμος Θεός έθεσε αυτή την πλούσια κληρονομία αποκλειστικά στα χέρια της Καθολικής του Εκκλησίας. Μπορεί να φαίνεται παράδοξο να πούμε ότι η Καθολική Εκκλησία παρήγαγε τη Γραφή, διότι γνωρίζομε ότι ο τόμος αυτός είναι ο λόγος του Θεού, κάθε λέξις σ’ αυτήν τελικά ετέθη με την εξουσιοδότησί του. Αλλά πρέπει να ενθυμούμεθα τον τρόπο με τον οποίον ο Θεός το έκαμε αυτό. . . . Η Καθολική Εκκλησία όχι μόνο παρήγαγε τη Γραφή· την διεφύλαξε επίσης. . . . Ο Παντοδύναμος Θεός. . . , επίσης, ίδρυσε ένα ανώτατο δικαστήριο​—την Καθολική Εκκλησία, για να καθορίζη τι ακριβώς σημαίνει ο καταστατικός του χάρτης—η Αγία Γραφή.» Σύμφωνα μ’ αυτά, πολλά φυλλάδια και πολλές διαφημίσεις περιοδικών και εφημερίδων έκαμαν την εμφάνισί τους με την τολμηρή επικεφαλίδα: «Η Γραφή είναι ένα Καθολικό Βιβλίο.»

13. Πώς πολλοί άνθρωποι εχρησιμοποιήθησαν στη διάρκεια των δεκαέξη αιώνων για να γράψουν την πλήρη Γραφή, και ποιοι περιλαμβάνονται μεταξύ των συγγραφέων αυτών;

¹³ Το κοινόν γενικά, στο οποίο κοινοποιούνται οι θρησκευτικές αυτές δηλώσεις και ισχυρισμοί, έχει δικαίωμα να γνωρίζη τα γεγονότα. Ποια είναι τα βασικά γεγονότα; Μερικά από τα βιβλία της Αγίας Γραφής σήμερα φέρουν τα ονόματα των συγγραφέων των. Καθ’ όσον μπορεί να προσδιορισθή, πάνω από τριάντα άνθρωποι εχρησιμοποιήθησαν στη διάρκεια των δεκαέξη αιώνων για τη συγγραφή της πλήρους Βίβλου. Στους συγγραφείς αυτούς περιλαμβάνονται οι Μωυσής, Ιησούς του Ναυή, Σαμουήλ, Γαδ, Νάθαν, Ιερεμίας, Έσδρας, Νεεμίας, Μαροδοχαίος, Δαβίδ, Σολομών, Αγούρ, Λεμουήλ, Ησαΐας, Ιεζεκιήλ, Δανιήλ, Ωσηέ, Ιωήλ, Αμώς, Αβδιού, Ιωνάς, Μιχαίας, Ναούμ, Αββακούμ, Σοφονίας, Αγγαίος, Ζαχαρίας, Μαλαχίας, Ματθαίος, Μάρκος, Λουκάς, Ιωάννης ο απόστολος, Παύλος, Ιάκωβος ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού, Πέτρος, Ιούδας ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού.

14. Ποιο γεγονός εξέχει έντονα όσον αφορά όλους εκείνους τους Βιβλικούς συγγραφείς, και, από πνευματική άποψι, πώς μπορούν να ονομασθούν όλοι όσοι ακολουθούν τα ίχνη του Ιησού;

¹⁴ Καθώς εξετάζομε την καταγωγή και το ιστορικό βάθος αυτών των ευυπολήπτων συγγραφέων της Βίβλου, εξέχει έντονα ένα εκπληκτικό γεγονός. Ήσαν όλοι από φυσική γέννησι Εβραίοι, Ισραηλίται ή Ιουδαίοι. Υπάρχουν, εν τούτοις, άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο Λουκάς ήταν Έλλην. Κανείς δεν ήταν Λατίνος. Κατήγοντο από τον Αβραάμ, εν τω Σπέρματι του οποίου ο Ιεχωβά Θεός υπεσχέθη να ευλογήση όλες τις φυλές της γης. Ο Αβραάμ ήταν Εβραίος. (Γέν. 12:1-3· 14:13) οι απόγονοί του μέσω του Ισαάκ και του Ιακώβ εκαλούντο Εβραίοι. (Γέν. 39:14, 17· 41:12· Έξοδ 1:15, 16, 19· Ιωνάς 1:9) Ο Θεός μετέβαλε το όνομα του Ιακώβ σε Ισραήλ, και συνεπώς οι δώδεκα φυλές των απογόνων του ωνομάζοντο, όχι Ιακωβίται, αλλά Ισραηλίται. (Έξοδ. 9:7) Ο Ιακώβ ή Ισραήλ, όταν πέθαινε, έδωσε την ευλογία μελλούσης βασιλείας στον γυιό του Ιούδα και επομένως οι Ισραηλίται, που ήσαν προσσκολλημένοι στη βασιλική φυλή του Ιούδα και στον βασιλέα αυτής της φυλής, ωνομάζοντο Ιουδαίοι. (Γέν. 49:10· 2 Βασ. 16:6· Ζαχ. 8:23) Ο Ιησούς Χριστός ήταν από τη φυλή του Ιούδα. Επομένως, όλοι όσοι ακολουθούν τα ίχνη του και προσκολλώνται σ’ αυτόν ως τον υποσχεμένο Βασιλέα του Θεού, είναι, με μια πνευματική έννοια, Ιουδαίοι, των οποίων οι καρδιές έχουν περιτμηθή από ακαθαρσία.​—Αποκάλ. 5:5· Εβρ. 7:13, 14.

15. Πώς ωνόμασε τον εαυτό του στις επιστολές του ο συγγραφεύς Παύλος;

¹⁵ Ο απόστολος Παύλος, ο οποίος έγραψε δεκατέσσερα από τα βιβλία της Γραφής, είπε: «Και εγώ Ισραηλίτης είμαι, εκ σπέρματος Αβραάμ.» (Ρωμ. 11:1) «Περιτετμημένος την ογδόην ημέραν, εκ γένους Ισραήλ, εκ φυλής Βενιαμίν, Εβραίος εξ Εβραίων.»​—Φιλιπησ. 3:5.

16. Τι είδους, λοιπόν, βιβλίο θα μπορούσε να ονομασθή η Γραφή, και τι έγραψε ο Παύλος όσον αφορά την υπεροχήν των Ιουδαίων ;

¹⁶ Από αυτή την άποψι η Γραφή θα μπορούσε να ονομασθή, όχι, όχι ένα Καθολικό βιβλίο, αλλά ένα Εβραϊκό βιβλίο, ένα Ισραηλιτικό βιβλίο, ένα Ιουδαϊκό βιβλίο. Σύμφωνα μ’ αυτό, ο εξ Ιουδαίων Χριστιανός Παύλος έγραψε στους Χριστιανούς στη Ρώμη: «Ιουδαίος δεν είναι ο εν τω φανερώ Ιουδαίος, ουδέ περιτομή η εν τω φανερώ, η γινομένη εν σαρκί· αλλ’ Ιουδαίος είναι ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος, και περιτομή η της καρδίας, κατά πνεύμα, ουχί κατά γράμμα, του οποίου ο έπαινος είναι ουχί εξ ανθρώπων, αλλ’ εκ του Θεού. Τις λοιπόν η υπεροχή του Ιουδαίου; ή τις ωφέλεια της περιτομής; Πολλή κατά πάντα τρόπον. Πρώτον μεν, διότι εις τους Ιουδαίους ενεπιστεύθησαν τα λόγια του Θεού.»​—Ρωμ. 2:28 έως 3:2.

17. (α) Ήσαν όλοι οι συγγραφείς των Αγίων Γραφών Χριστιανοί; (β) Τι συνέδεσε τα συγγράμματά των σε ενότητα και έδειξε την ενέργεια ενός πνεύματος επάνω τους;

¹⁷ Όλοι οι Ιουδαίοι προφήται υπέδειξαν τον Κεχρισμένον του Θεού, τον Μεσσίαν ή Χριστόν. Η ελπίδα των γι’ αυτόν συνέδεσε όλα τα αρχαία προφητικά συγγράμματα σε μια ενότητα. Αλλά δεν ήσαν όλοι οι συγγραφείς της Βίβλου Χριστιανοί, με την έννοια ότι ήσαν άνθρωποι που ακολουθούσαν τον Χριστό ως Βασιλέα. Οι συγγραφείς της Βίβλου που προηγήθησαν από τον Ιησού Χριστό δεν μπορούσαν, φυσικά, να είναι ακόλουθοί του. Όχι, λέγει ο απόστολος Πέτρος: «Ερευνώντες, εις τίνα ή ποίον καιρόν εφανέρονε το εν αυτοίς πνεύμα του Χριστού, ότε προεμαρτύρει τα πάθη του Χριστού, και τας μετά ταύτα δόξας.» (1 Πέτρ. 1:10, 11) Ο τελευταίος από τους προ Χριστού συγγραφείς ήταν ο Μαλαχίας, του οποίου το βιβλίο τερματίζει τον κανόνα ή επίσημο κατάλογο των Γραφών, που εγράφησαν στην Εβραϊκή και στην Αραμαϊκή γλώσσα. Μετά τον Μαλαχία οι οκτώ συγγραφείς, που έγραψαν τα υπόλοιπα βιβλία της Αγίας Γραφής, ήσαν όλοι εξ Ιουδαίων Χριστιανοί. Στα συγγράμματά των στην κοινή Ελληνική γλώσσα της εποχής των ετόνισαν πόσες από τις προφητείες των αρχαίων συγγραφέων του Ιεχωβά εξεπληρώθησαν στον Ιησού Χριστό τον υποσχεμένο Βασιλέα από τη φυλή Ιούδα· αυτοί οι ίδιοι επίσης προείπον πράγματα που θα συνέβαιναν εν σχέσει με αυτόν. Έτσι όλοι οι συγγραφείς είχαν πλήρη αρμονία και συμφωνία ο ένας με τον άλλον όσον αφορά τη βασιλεία του Θεού δια του Μεσσία ή Χριστού. Τούτο αποδεικνύει την ενέργεια επάνω σε όλους αυτούς του ενός πνεύματος του Θεού ως Συγγραφέως.

Η ΚΟΙΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΩΝ

18, 19. Εκτός από την Ιουδαϊκή εθνικότητα, τι συνέδεε όλους τους συγγραφείς της Βίβλου; (β) Για να μάθωμε τι διεκήρυξε ο Θεός απαντώντας στην ερώτησι, ποιος κύλινδρος γίνεται ειδικά ενδιαφέρων για μας;

¹⁸ Ενώ δεν ήσαν όλοι οι εμπνευσμένοι συγγραφείς της Βίβλου Χριστιανοί, υπήρχε κάτι εκτός από την Ιουδαϊκή εθνικότητα που τους συνέδεε όλους. Τι ήταν αυτό; Η κοινή αποστολή των. Ποια ήταν η αποστολή των; Ας προσέξωμε εκείνο που ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος διεκήρυξε ότι ήταν η αποστολή των. Στο έτος 1947, στο μέσον του Παλαιστινιακού πολέμου, διηγέρθη παγκόσμιο ενδιαφέρον για την Αγία Γραφή με την ανακάλυψι μερικών αρχαίων χειρογράφων, όχι, όχι στην πόλι της Ρώμης, αλλά κοντά στη βορειοδυτική άκρη της Νεκράς Θαλάσσης στην Παλαιστίνη. Τα χειρόγραφα αυτά έφθασαν να ονομάζωνται οι Κύλινδροι της Νεκράς Θαλάσσης. Δεν ήσαν, όχι, στη Λατινική γλώσσα. Ήσαν στην Εβραϊκή· και σύμφωνα με τα πορίσματα των αρχαιολόγων ένα αιώνα και πλέον προτού ιδρυθή η Χριστιανική εκκλησία στην Ιερουσαλήμ το έτος 33 μ.Χ. Ο πιο εξέχων από αυτούς τους κυλίνδρους ήταν εκείνος που περιείχε ένα σχεδόν πλήρες Εβραϊκό χειρόγραφο της προφητείας του Ησαΐα.

¹⁹ Το Βιβλικό Λεξικό του Χάρπερ (1952), στη σελίδα 654α, λέγει: «Οι Κύλινδροι ετέθησαν στο Σπήλαιο της Νεκράς Θαλάσσης προτού γεννηθή ο Ιησούς, και δεν ανεκαλύφθησαν όλοι παρά 2.000 σχεδόν έτη μετά τον θάνατό του. Ο κύλινδρος του Ησαΐα που βρέθηκε στο Σπήλαιο ομοιάζει πιθανώς μ’ εκείνον από τον οποίον ο Ιησούς εδιάβασε τα λόγια του Ησαΐα ως νεανίας στη Ναζαρέτ. (Λουκ. 4:16-19) Έχει ολίγες παραλλαγές από την προφητεία που διαβάζομε σήμερα, εκτός από μικρότερες διαφορές στην ορθογραφία και σφάλματα των αντιγραφέων.»

20, 21. (α) Στη σελίδα της στήλης 36, τι λέγει αυτός ο Κύλινδρος της Νεκράς Θαλάσσης ότι διακηρύττει ο Θεός για την αποστολή του εκλεκτού του λαού; (β) Πώς σχολιάζεται το Ησαΐας 43:10 στο σύγγραμμα Τα Σονσίνο Βιβλία της Γραφής (1949);

²⁰ Αυτός ο Κύλινδρος είναι ένας από πάρα πολλούς που δεν διεφυλάχθησαν από τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Στη σελίδα του της στήλης 36 ο Κύλινδρος δίνει το Εβραϊκό κείμενο του Ησαΐας 43:1, 10-12, το οποίο, μεταφρασμένο στα Νεοελληνικά, λέγει τα εξής: «Και τώρα ούτω λέγει ο Ιεχωβά, ο δημιουργός σου, Ιακώβ, και ο πλάστης σου, Ισραήλ· Μη φοβού· διότι εγώ σε ελύτρωσα, σε εκάλεσα με το όνομά σου· εμού είσαι.» «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλος μου, τον οποίον έκλεξα, δια να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ, και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι· προ εμού άλλος Θεός δεν υπήρξεν, ουδέ θέλει υπάρχει μετ’ εμέ. Εγώ, εγώ είμαι ο Ιεχωβά και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει. Εγώ ανήγγειλα, και έσωσα, και έδειξα και δεν εστάθη εις εσάς ξένος Θεός· σεις δε είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός.»

²¹ Με αυτά τα σαφή λόγια ο Ιεχωβά Θεός διεκήρυξε ότι η αποστολή του εκλεκτού του λαού Ιακώβ ή Ισραήλ επρόκειτο να είναι αποστολή «μαρτύρων». Ο Ιουδαίος Δρ Ισραήλ Β. Σλάτκι, σχολιάζοντας το Ησαΐας 43:10 στο σύγγραμμα Τα Σονσίνο Βιβλία της Γραφής (1949), λέγει, στη σελίδα 207: «Επειδή τα έθνη και οι θεοί των δεν μπορούν ν’ αποδείξουν τον ισχυρισμό των, ο Θεός καλεί τον Ισραήλ, ο οποίος περιγράφεται ως μάρτυρές Μου και ο δούλος Μου, να δώση μαρτυρία για τη μοναδικότητα της Θεότητός Του, ότι ούτε υπήρξε ούτε ποτέ θα υπάρξη Θεός όμοιος μ’ Αυτόν.»

22. (α) Ποιος ήταν ο Μωυσής, και από πότε έγινε ένας εξέχων μάρτυς; (β) Τι αποδεικνύει ότι ο Μωυσής ήταν ένας τέτοιος μάρτυς του Ιεχωβά;

²² Ο πρώτος από τους θεοπνεύστους συγγραφείς της Βίβλου ήταν ο προφήτης Μωυσής. Ήταν από τη φυλή του Λευί του έθνους Ισραήλ. Συνεπώς, αν έχωμε υπ’ όψι τη διακήρυξι του Ιεχωβά στην προφητεία του Ησαΐα 43:10-12, ο Μωυσής ήταν ένας από τους μάρτυράς Του. Μέσω του αγίου του αγγέλου στη θαυματουργικά καιόμενη βάτο «είπεν ο Θεός προς τον Μωυσήν, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΩΝ· και είπεν, Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ. Ο Ων με απέστειλε προς εσάς. Και είπεν έτι ο Θεός προς τον Μωυσήν, Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ·

Η Ηθική Ακεραιότης Αμείβεται

◀ Ο Έντγουιν Ρόζενμπεργκ, συνιδιοκτήτης της Αλεξάντερ Μπάιγκ εντ Μπάρρελ Κόμπανυ στο Ίνκστερ, Μίσιγκαν, έχασε το πορτοφόλι του, ενώ παρακολουθούσε έναν αγώνα μπέιζ-μπωλ στο Στάδιο Μπριγκς στο Ντητρόιτ. Ήταν βέβαιος ότι κάποιος του το είχε αφαιρέσει από την τσέπη του. Δύο μήνες αργότερα ένα συνεργείο από μάρτυρας του Ιεχωβά εκαθάριζαν το Στάδιο, ετοιμάζοντάς το για τη Συνέλευσί τους Περιφερείας «Επιδίωξις Ειρήνης». Το πορτοφόλι ανευρέθη σφηνωμένο στο μετάλλινο μέρος ενός καθίσματος. Περιείχε 195 δολλάρια σε χαρτονομίσματα και 616 σε επιταγές, και επί πλέον σημαντικά έγγραφα και πιστωτικά δελτία για ξενοδοχεία, καταστήματα, αεροπορικές εταιρίες και δελτία βενζίνης. Είναι περίεργο πώς η υπηρεσία καθαριότητας του σταδίου δεν είχε ανεύρει το πορτοφόλι, διότι συνήθως εκαθάριζαν το στάδιο ύστερ’ από κάθε αγώνα. Ειδοποιήθη ο Ρόζενμπεργκ. Ήλθε στο στάδιο να ζητήση το πορτοφόλι του, και πολύ εξεπλάγη όταν το είδε και πάλιν. Η ηθική ακεραιότης εκείνης, που ανεύρε το πορτοφόλι, του έκαμε καταφανώς μεγάλη εντύπωσι και ως αμοιβήν της έδωσε 100 δολλάρια, τα οποία η αδελφή αμέσως προσέφερε στο ταμείο της συνελεύσεως.

Γιατί Εορτάζουν 25 Δεκεμβρίου;

ΙΣΩΣ η πιο φυσική απάντησις σ’ αυτό το ερώτημα είναι: «Διότι είναι η μέρα που γεννήθηκε ο Ιησούς.» Αλλά κανείς δεν ισχυρίζεται σοβαρά ότι ο Ιησούς γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου. Πραγματικά, είναι πολύ πρόδηλον ότι δεν γεννήθηκε Δεκέμβριο. Μολονότι η πραγματική ημερομηνία της γεννήσεως του Ιησού δεν είναι γνωστή, το γεγονός ότι οι ποιμένες διενυκτέρευαν στους αγρούς θα απέκλειε τον Δεκέμβριο. Το φθινόπωρο θα ήταν μια πολύ πιο λογική εποχή.

Πολλοί άνθρωποι θα πουν: «Αφού δεν ξέρομε πότε γεννήθηκε, η μια μέρα είναι καλή όσο κι η άλλη, εφόσον οπωσδήποτε εορτάζομε τη γέννησί του.» Ωστόσο, ούτε αυτό δεν είναι αλήθεια, όπως θα ιδούμε.

Ο εορτασμός των Χριστουγέννων δεν είναι τόσο παλιός όσο μπορεί να νομίζετε. Δεν ανάγεται στην εποχή του Ιησού, των αποστόλων του και των μαθητών του. Οι συγγραφείς των ιερών Γραφών ποτέ δεν εμνημόνευσαν την ημερομηνία γεννήσεως του Ιησού, μολονότι προφανώς θα μπορούσαν να τη γνωρίζουν. Εκείνο που μνημονεύουν είναι η ημερομηνία του θανάτου του Ιησού. Αυτή η ημερομηνία είναι ειδική​—η δεκάτη τετάρτη μέρα του Ιουδαϊκού μηνός Νισάν. Ο Ιησούς παρήγγειλε στους μαθητάς του να εορτάζουν εκείνη τη μέρα, αλλ’ ούτε ο Ιησούς ούτε οι απόστολοί του ούτε οι μαθηταί του μνημονεύουν ποτέ ότι εώρτασαν τη μέρα της γεννήσεώς του. Ο Αύγουστος Χολλάρντ στο βιβλίο του Οι Προελεύσεις των Χριστιανικών Εορτών, λέγει με ειλικρίνεια τα εξής: «Οι πρώτοι Χριστιανοί ούτε καν είχαν την ιδέα για εορτασμό της επετείου της γεννήσεως του Ιησού: η επέτειος του θανάτου του τους ενδιέφερε πολύ περισσότερο, καθώς και η της αναστάσεώς του, δηλαδή της νίκης του εναντίον του θανάτου.»

Τόσο οι Καθολικές όσο και οι Προτεσταντικές αυθεντίες συμφωνούν σ’ αυτό. Ο Όσκαρ Κούλμαν, Διαμαρτυρόμενος, Διδάκτωρ της Θεολογίας, σχετιζόμενος με τα Πανεπιστήμια Στρασβούργου και Βασιλείας και με τη Σχολή Ανωτέρων Σπουδών των Παρισίων, έγραψε: «Η εορτή των Χριστουγέννων, που εορτάζεται την 25η Δεκεμβρίου, ήταν άγνωστη στους Χριστιανούς των τριών πρώτων αιώνων. Ως την αρχή του τετάρτου αιώνος, η μέρα αυτή, που θα εγίνετο αργότερα μια κεντρική μέρα στη Χριστιανική Εκκλησία, πέρασε άγνωστη στους Χριστιανούς.»a Ο Ρωμαιοκαθολικός ηγούμενος Λ. Ντουσέν εξήγησε στους σπουδαστάς του στο Καθολικό Ινστιτούτο Παρισίων ότι «δεν υπάρχει επισημοποιημένη παράδοσις για την ημέρα της γεννήσεως του Χριστού.» Κατόπιν διεξήλθε τις διάφορες ημερομηνίες, που είχαν προταθή από διάφορες εκκλησιαστικές αυθεντίες στη διάρκεια του τρίτου αιώνος, κι επρόσθεσε: «Εκείνοι που επρότειναν αυτούς τους συνδυασμούς προφανώς τίποτα δεν εγνώριζαν για την ύπαρξι του εορτασμού των Χριστουγέννων.»b

ΘΕΩΡΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ

Ενδιαφέρει να σημειωθή ότι στις αρχαίες εκείνες μέρες, και ελλείψει ειδικού σχολίου στις ιερές Γραφές, υπετίθετο γενικά ότι ο Ιησούς εγεννήθη την άνοιξι. Ο ηγούμενος Ντουσέν αναφέρει: «Όσο για τον μήνα και την ημέρα, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς [ο οποίος έζησε στον τρίτον αιώνα] ομιλεί για υπολογισμούς που κατέληξαν στη 18η, στη 19η Απριλίου ή πάλι στην 29η Μαΐου αλλ’ αυτοί ήσαν υπολογισμοί ενός ατόμου, που δεν εθέσπιζαν την τήρησι κανενός εορτασμού. Το βιβλίο με τίτλο ‘Υπολογισμοί του Πάσχα,’ που εξεδόθη στο έτος 243, στην Αφρική ή στην Ιταλία, λέγει ότι ο Κύριός μας εγεννήθη στις 28 Μαρτίου.»c

Θα εννοήσετε πόσο λίγα είναι πραγματικά γνωστά για την αληθινή ημερομηνία γεννήσεως του Χριστού, όταν γνωρίζετε τον παράξενο τρόπο με τον οποίον το τελευταίο αυτό βιβλίο καθώρισε την ημερομηνία της 28ης Μαρτίου. Ισχυρίσθη ότι όταν ο Θεός εδημιούργησε τον κόσμο πρώτα διήρεσε το φως από το σκότος. Ο Θεός είναι τέλειος, κι έτσι η διαίρεσις πρέπει να ήταν ίση. Η νύχτα και η μέρα είναι ίσες στην ισημερία, 25 Μαρτίου κατά το Ρωμαϊκό ημερολόγιο. Ο ήλιος εδημιουργήθη την τέταρτη μέρα, κι έτσι αυτή θα ήταν η 28η Μαρτίου. Το επόμενο βήμα σ’ αυτή την ομιχλώδη ταχυδακτυλουργία των ιδεών προχωρούσε στο να πη ότι, εφ’ όσον κατά το εδάφιον Μαλαχίας 4:2, ο Χριστός είναι ο «ήλιος της δικαιοσύνης», εγεννήθη την ημέρα που εδημιουργήθη ο ήλιος​—28 Μαρτίου.

Η άνοιξις ιδιαίτερα ευνοήθηκε σε όλους αυτούς τους υπολογισμούς, διότι, πλείστες εκκλησιαστικές αυθεντίες της παρούσης εποχής, έχοντας λησμονήσει τελείως την ειδική προφητεία του Δανιήλ που εφανέρωνε ότι ο Ιησούς θα εκήρυττε επί τρία και ήμισυ χρόνια μετά το βάπτισμά του σε ηλικία τριάντα ετών, επίστευαν ότι ο Ιησούς θα είχε ζήσει ένα στρογγυλό αριθμό ετών.d Τουλάχιστον ένας συγγραφεύς, Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, εχλεύασε εκείνους, οι οποίοι, με τέτοιες θεωρίες, προσπαθούσαν να προσδιορίσουν την ημερομηνία της γεννήσεως του Ιησού. Αλλά κι αυτός ο συγγραφεύς δεν ήταν εντελώς άμεμπτος, διότι αλλού φαίνεται να ευνοή μια ημερομηνία 17 Νοεμβρίου.

ΠΟΤΕ ΑΛΛΑΞΕ ΣΕ 25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Η 25η Δεκεμβρίου δεν ήταν η πρώτη ημερομηνία που εωρτάσθη η γέννησις του Χριστού. Ενώ οι διάφορες θεωρίες που εμνημονεύθησαν ανωτέρω δεν εχρησιμοποιήθησαν για να καθορίσουν ένα εορτασμό ή γιορτή προς τιμήν της γεννήσεως του Ιησού, εξελέγη κι άλλη ημερομηνία. Πάλι ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς είναι εκείνος, που αναφέρει ότι οι οπαδοί του Βασιλείδου εώρταζαν τη βάπτισι του Ιησού στις 6 ή 10 Ιανουαρίου. Ενόμιζαν ότι η «εμφάνισις» του Χριστού (Ελληνιστί: επιφάνεια) ήταν στον καιρό του βαπτίσματός του, και ωνόμασαν αυτόν τον εορτασμό Επιφάνεια. Η εκκλησία εθεώρησε αυτή τη διδασκαλία ως αίρεσι και την κατεπολέμησε προσθέτοντας έναν εορτασμό της γεννήσεως του Χριστού στον ήδη υπάρχοντα εορτασμό της βαπτίσεώς του την ίδια μέρα. Έτσι, ο Κούλμαν λέγει: «Βλέπομε ότι απ’ το πρώτο ήμισυ του τετάρτου αιώνος η Εκκλησία εώρταζε τα Επιφάνεια στις 6 Ιανουαρίου και ότι σ’ αυτόν τον εορτασμό ήνωσε τη βάπτισι με τη γέννησι του Χριστού. Τίποτα δεν αφηρέθη απ’ τον αρχικό εορτασμό της βαπτίσεως· ο εορτασμός της γεννήσεως απλώς προσετέθη σ’ αυτήν.»e

Μολονότι τα Επιφάνεια είναι ακόμη η ημερομηνία προσφοράς δώρων σε πολλές Λατινικές χώρες, δεν εορτάζεται πια ως ημέρα γεννήσεως του Ιησού. Πότε άλλαξε αυτή σε 25 Δεκεμβρίου; Ο Ηγούμενος Ντουσέν λέγει ότι η πιο αρχαία σχετική μαρτυρία είναι ένα ημερολόγιο που κατηρτίσθη στη Ρώμη το έτος 336.»f Ο Κούλμαν προσθέτει: «Η 25η Δεκεμβρίου, ως επέτειος της γεννήσεως του Χριστού, επιστοποιήθη στη Ρώμη από το έτος 336 και πρέπει να είχε ήδη εορτασθή ως τοιαύτη προγενέστερα, υπό τον Μέγαν Κωνσταντίνον.»g

Η ΕΘΝΙΚΗ ΗΛΙΟΛΑΤΡΙΑ

Γιατί από τον καιρό του Κωνσταντίνου; Ο Κούλμαν μας δίνει ένα πολύ σοβαρό λόγο «το γεγονός ότι στον ειδωλολατρικό κόσμο η 25η Δεκεμβρίου εωρτάζετο σαν μια ιδιαίτερα σπουδαία εορτή προς τιμήν του Ηλίου, και ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ο Μέγας σκοπίμως προετίθετο να ενώση την Ηλιολατρία με τη Χριστιανική λατρεία.h Ενώ η εκκλησία λέγει ότι αυτή εξέλεξε τις ημερομηνίες αυτών των ειδωλολατρικών εορτασμών «για να συναγωνισθή την εθνική λατρεία,» ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος, πεπροικισμένος με δυνατή πολιτική αίσθησι, ήθελε να έχη ενότητα μέσα στην αυτοκρατορία του, όχι διαίρεσι. Ήθελε, λοιπόν, έθιμα που έφερναν Χριστιανικά ονόματα, για να μη συναγωνίζωνται τα ειδωλολατρικά, αλλά να ενώνωνται με αυτά.

Αυτός ο αυτοκράτωρ, που είχε αρκετή επιρροή για να συγκαλέση προσωπικά την πρώτη από είκοσι γενικές (ή οικουμενικές) συνόδους που είναι στον κατάλογο της Καθολικής εκκλησίας​—εξουσία που στον παρόντα εικοστόν αιώνα επεφυλάχθη στον Ιωάννη ΚΓ΄ τον ίδιον!—​δεν ήταν ενάντιος στον ειδωλολατρικό εορτασμό, αλλά συμφωνούσε με αυτόν. «Σε όλη του τη ζωή,» λέγει ο Κούλμαν, «δεν έπαυσε να ευνοή την Ηλιολατρία.»i

Θα θυμηθήτε ότι ο αβάπτιστος ακόμη Κωνσταντίνος ήταν εκείνος, του οποίου η ηλιολατρία ήταν υπεύθυνη για την επισήμανσι των εκκλησιών του «Χριστιανικού κόσμου» απ’ τη δύσι ως την ανατολή, όπως εξητάσθη στο περιοδικό Ξύπνα! της 8ης Μαΐου 1960. Ο Κωνσταντίνος ήταν επίσης εκείνος, που στο έτος 321, ενομιμοποίησε τη συγχώνευσι μεταξύ της εβδομαδιαίας ημέρας αναπαύσεως των «Χριστιανών» και της ημέρας η οποία ήταν αφιερωμένη στη λατρεία του ηλίου​—που λέγεται ακόμη «Ημέρα του Ηλίου» στις Γερμανικές γλώσσες.

Ο Κούλμαν λέγει: «Η αναλογία που εδόθη με την Ημέρα του Ηλίου, η οποία έγινε υπό τον Κωνσταντίνον μια επίσημη εορτή, εξηγεί, κατά τη γνώμη μας, ότι, ήδη στη διάρκεια της ζωής του και αναμφιβόλως κάτω από την επιρροή του, ο εορτασμός της γεννήσεως του Χριστού άλλαξε κι έγινε στις 25 Δεκεμβρίου, μεγαλειώδη μέρα προς τιμήν του ηλίου.»j

Το ότι αυτός ο εορτασμός άρχισε στη Ρώμη του Κωνσταντίνου, και όχι σε καμμιά από τις άλλες έδρες της πρώτης εκκλησίας, όπως η Αντιόχεια, η Ιερουσαλήμ ή η Αλεξάνδρεια, καταδεικνύεται από ένα συγγραφέα του τετάρτου αιώνος. Ο ηγούμενος Ντουσέν εξηγεί: «Ο εορτασμός των Χριστουγέννων ήταν στην αρχή ένας εορτασμός χαρακτηριστικός της Λατινικής εκκλησίας. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος πιστοποιεί σε μια ομιλία που εξεφωνήθη το έτος 386 ότι είχε εισαχθή στην Αντιόχεια μόλις περίπου δέκα έτη ενωρίτερα, δηλαδή κατά το έτος 375. Τον καιρό που ωμίλησε, ο εορτασμός δεν ετηρείτο ακόμη στην Ιερουσαλήμ, ούτε στην Αλεξάνδρεια. Στην τελευταία αυτή μητρόπολι, υιοθετήθη κατά το έτος 430.»k

Στις ημέρες του Πάπα Λέοντος του Μεγάλου (440-461) υπήρχαν Καθολικοί, που εώρταζαν ακόμη, στην ειδωλαλατρική αυτή ημερομηνία, τη γέννησι του ηλίου αντί της γεννήσεως του Χριστού. Και τώρα ακόμη ο ειδωλολατρικός αυτός εορτασμός των «Γενεθλίων του Αηττήτου [ηλίου],» διαιωνίσθη σε πολλά έθιμα, όπως είναι το άναμμα πυρών, και λοιπά, το οποία τηρούν ακόμη αυτοί που εορτάζουν τα Χριστούγεννα.

Όποιος είναι κατατοπισμένος στις Ιερές Γραφές γνωρίζει την καταδικασμένη θέσι που κατέχει η ηλιολατρία στα όμματα του Θεού. Η ηλιολατρία, γενικευμένη σχεδόν μεταξύ των ειδωλολατρών, είτε Ρωμαίοι ήσαν αυτοί, είτε Αφρικανοί, είτε Ασιάται, είτε και Ινδο-Αμερικανοί ακόμη, κατηγορηματικά απηγορεύετο για τον λαόν του Θεού. Κάθε φορά που μνημονεύεται στις Θεόπνευστες Γραφές καταδικάζεται ως μία από τις μεθόδους, με τις οποίες ο Σατανάς απομακρύνει τη λατρεία των ανθρώπων από τον Δημιουργό και την κατευθύνει προς ένα δημιουργημένο πράγμα.

Στο Δευτερονόμιο 4:19, λόγου χάριν, ‘ο ήλιος, η σελήνη και τα άστρα’ τίθενται στην ίδια κατακρινόμενη κατηγορία που είναι κι η ειδωλολατρία. Τόσο αξιοκατάκριτο είναι στο όμματα του Θεού, κατά το Δευτερονόμιον 17:3-5, το άτομο που λατρεύει «τον ήλιον, ή την σελήνην, ή οποιονδήποτε εκ της στρατιάς του ουρανού», ώστε λέγεται ότι διέπραξε ένα τέτοιο «βδέλυγμα» που το καθιστά άξιον θανάτου! Περαιτέρω, μεταξύ των ακαθαρσιών που απεβλήθησαν από τον αγαθόν Βασιλέα Ιωσία, στον έβδομον αιώνα προ Χριστού, ήσαν κι οι ‘ειδωλολάτραι ιερείς’ κι οι ‘θυμιάζοντες εις τον Βάαλ, εις τον ήλιον και εις την σελήνην.’ Ωστόσο, παρόμοια ηλιολατρία στη Ρώμη παρέσχε βάσι για τον σημερινό εορτασμό των Χριστουγέννων!​—2 Βασ. 23:5.

Η βεβήλωσις του ναού του Ιεχωβά, που περιγράφεται στον Ιεζεκιήλ, κεφάλαιον 8, ομιλεί για «βδελύγματα» εκτός από τις μισητές εικόνες που ήσαν ζωγραφισμένες στους τοίχους του ναού, και στις οποίες οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ εθυμίαζαν. Ομιλεί για «βδελύγματα» χειρότερα ακόμη απ’ εκείνα που διεπράττοντο από τις γυναίκες, οι οποίες θρηνούσαν τον Βαβυλωνιακόν θεόν Θαμμούζ στον ναό που ήταν αφιερωμένος στον αληθινό Θεό. Τι «βδελύγματα»; Είκοσι πέντε άνδρες γονυπετείς «προσεκύνουν τον ήλιον κατά ανατολάς.» Ωστόσο, αυτή η ηλιολατρία, που περιήλθε στους ειδωλολάτρας Ρωμαίους του τρίτου και τετάρτου αιώνων της Χριστιανικής Εποχής μας, αποτελεί τη βάσι του σημερινού εορτασμού των Χριστουγέννων!

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΜΗ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ

Το γεγονός ότι η ημερομηνία της γεννήσεως του Ιησού δεν μνημονεύεται στις Γραφές, μολονότι αυτές μακρολογούν για την ημερομηνία του θανάτου του, πρέπει ν’ αποτελή προειδοποίησι στους Χριστιανούς. Η παράλειψις δεν έγινε διότι η ημερομηνία αυτή ήταν άγνωστη στους συγγραφείς της Βίβλου. Αντιθέτως, ήταν σαν να ηγνοήθη εσκεμμένα, σχεδόν σαν ν’ απεκρύβη σκοπίμως. Τίποτα μέσα στις Ιερές Γραφές​—ούτε ακόμη μια λέξις—​δεν δείχνει ότι πρέπει να εορτάζωμε τα γενέθλια του Χριστού. Πραγματικά, αν επρόκειτο να το πράττωμε αυτό, το Θείον Υπόμνημα θα έδινε τουλάχιστον την ημερομηνία. Ούτε οφείλεται σε κάποια παράλειψι η έλλειψις της ημερομηνίας εκείνης. Αυτοί οι συγγραφείς της Βίβλου είχαν το άγιον πνεύμα που είχε υποσχεθή ο Χριστός, αυτό δε το πνεύμα τους υπενθύμισε όλα όσα εχρειάζοντο. Ο Ιησούς τούς είχε πει: «Ο δε παράκλητος, το πνεύμα το άγιον, το οποίον θέλει πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα, και θέλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπον προς εσάς.»​—Ιωαν. 14:26.

Ακριβώς αντίθετα προς την ημέρα αυτή, που οφείλει τόσο πολλά στον ειδωλολατρισμό, βρίσκεται ο ένας εορτασμός που παραγγέλλονται οι Χριστιανοί να τηρούν. Ο εορτασμός αυτός δεν είναι ο της γεννήσεως του Ιησού, αλλ’ είναι ο εορτασμός του θανάτου του. Η ημερομηνία του είναι ακριβής​—είναι η ημέρα του Πάσχα, 14 Νισάν σύμφωνα με το Ιουδαϊκό ημερολόγιο. Συμπίπτει, όχι τον χειμώνα, αλλά την άνοιξι. Σχετικά με τον νέον αυτόν εορτασμό που εγκαινίασε ο Ιησούς, είπε: «Τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησιν.» (Λουκ. 22:19) Τέτοια δήλωσις ποτέ δεν έγινε για τη γέννησι του Ιησού. Η ανάμνησις του θανάτου του, την άνοιξι, αποτελεί τη μόνη τελετουργία που παραγγέλλει η Γραφή στους Χριστιανούς να τηρούν.

Μολονότι τα έγκυρα συγγράμματα που παρετέθησαν σ’ αυτό το άρθρο δεν συμφωνούν, οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων είχαν δίκαιο απορρίπτοντας τον ειδωλολατρικό εορτασμό, στον οποίον ενεκεντρίσθη το όνομα του Χριστού. Οι αληθινοί Χριστιανοί, επίσης, θα τον απορρίψουν, εορτάζοντας, όχι την αναγέννησι του ηλίου, οπωσδήποτε κι αν έχη μετονομασθή αυτή, αλλά μόνο τον θάνατο του Χριστού. Θα το πράττουν αυτό διότι συμφωνούν με τον απόστολο Πέτρο ότι «αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών.»​—1 Πέτρ. 4:3.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστες

● Τι εννοείται με τη φράσι «παρετήρησε το ήπαρ», όπως μνημονεύεται στο εδάφ. Ιεζεκιήλ 21:21;

Στο εδάφιον Ιεζεκιήλ 21:21 αναγινώσκομε σχετικά με τον Ναβουχοδονόσορ: «Διότι ο βασιλεύς της Βαβυλώνος εστάθη εις τον δυόδρομον, εν τη αρχή των δύο οδών, δια να ερωτήση τους μάντεις· ανεκάτωσε τα μαντικά βέλη, ηρώτησε τα γλυπτά, παρετήρησε το ήπαρ.» Η συνήθεια αυτή της παρατηρήσεως ή εξετάσεως του ήπατος σε αναζήτησι οιωνών, γνωστή ως ηπατοσκοπία, εβασίζετο στην αρχαία ιδέα ότι το ήπαρ ήταν το κέντρον κάθε ζωτικότητος, δραστηριότητος, συγκινήσεως και στοργής. Ασφαλώς του εδόθη η προεξέχουσα αυτή βάσις λόγω της αιματώδους του φύσεως, αφού στον άνθρωπο το έν έκτον της ποσότητος του αίματός του βρίσκεται στο ήπαρ.

Στην αρχαία Ασσυρία το όνομα των ιερέων ήταν μπαρού, που σημαίνει «εξεταστής,» λόγω της εξοχότητος του ρόλου που έπαιζε στη ζωή του ιερέως η εξέτασις του ήπατος. Επειδή το ήπαρ ήταν ένα πολύ διάφορο όργανο, αποτελούμενο από λοβούς, σωληνίσκους, αποφύσεις, και το οποίο έχει φλέβες, λοφώσεις και άλλα διακριτικά, επέτρεπε μια ευρύτατη ποικιλία ερμηνειών. Αν, λόγου χάριν, κάποια εντομή ήταν ασυνήθως μακρά, ελέγετο ότι προεμήνυε μια μακρά βασιλεία για τον βασιλέα. Αν υπήρχε αντιστροφή στο συγκριτικό μέγεθος ωρισμένων μερών, αυτό εθεωρείτο ως προγνωστικό του ότι θα επήρχετο κάποια αντιστροφή, όπως το ότι ένας δούλος θ’ αποκτούσε εξουσία πάνω στον κύριό του. Αν πάλι ένα ωρισμένο σημείο ή χαρακτηριστικό ήταν στη δεξιά πλευρά, εθεωρείτο ευνοϊκός οιωνός, αν ήταν στην αριστερή πλευρά, εθεωρείτο δυσμενής οιωνός. Το προηγούμενον, επίσης, έπαιζε ρόλο. Έτσι, αν κάποια κατάστασις του ήπατος ηκολουθείτο από μια ευνοϊκή στροφή των πραγμάτων, επιστεύετο ότι μια ομοία κατάστασις σ’ ένα ζώο που εσφάγη προσφάτως θα προοιώνιζε μια όμοια ευνοϊκή στροφή των γεγονότων. Την ηπατοσκοπίαν ασκούσαν ή εχρησιμοποιούσαν αρχικά οι Ασσύριοι και Βαβυλώνιοι, αργότερα δε υιοθετήθη αυτή από τους Έλληνας και τους Ρωμαίους. Στους νεωτέρους χρόνους βρίσκονται ίχνη αυτής σε ωρισμένες πρωτόγονες χώρες της Αφρικής και της Ασίας.

● Θα υπάρχουν σεισμοί στον νέο κόσμο;​—Ντ. Σ., Η.Π.Α.

Σήμερα υποστηρίζεται ότι οι πιο πολλοί σεισμοί προξενούνται από ολίσθησι μεγάλων τμημάτων γης σε ρήγματα ή ρωγμές μέσα στη γη, ενώ άλλοι σεισμοί οφείλονται σε ηφαιστειακή δράσι ή σε καταρρεύσεις σπηλαίων ασβεστολίθου. Μεταξύ των θεωριών, που προβάλλονται για να δικαιολογηθή η κατολίσθησις σε ρήγματα, είναι κι η έντασις που προξενείται από συστολή οφειλόμενη σε ψύξι της γης. Λόγω της φυσικής αυτής αιτίας δεν πρέπει να νομίσωμε ότι ή ο Ιεχωβά Θεός ή ο Σατανάς, ο Διάβολος, προξενεί σήμερα τους σεισμούς.

Σεισμοί κατ’ επανάληψιν μνημονεύονται στις Γραφές. Προφανές είναι ότι μερικοί απ’ αυτούς επροξενήθησαν από τον Ιεχωβά, ή έγινε διευθέτησις απ’ αυτόν να συμβούν σε ωρισμένο χρόνον. Μεταξύ αυτών μπορεί να συγκαταριθμηθή εκείνος που κατάπιε τους οίκους των Κορέ, Δαθάν και Αβειρών, κι εκείνοι που συνέβησαν στον καιρό του θανάτου και της αναστάσεως του Ιησού.​—Αριθμ. 16:31-33· Ματθ. 27:51-54· 28:2.

Ο Ιησούς, ο οποίος μετέσχε στη δημιουργία, ασφαλώς προέβλεψε την ρίκνωσι του φλοιού της γης και τη δημιουργία εσωτερικών πιέσεων, οι οποίες θα επιζητούσαν διαφυγή. Ως ένας Αριστοτέχνης μπορεί, βέβαια, να εγνώριζε ότι αυτός ο έσχατος καιρός θα ήταν ο καιρός της αυξήσεως των διαταραχών αυτών.​—Ματθ. 24:7.

Εν τούτοις, δεν υπάρχει λόγος να φοβούμεθα την πιθανότητα ενός τέτοιου συμβάντος στον νέο κόσμο. Ο Ιησούς Χριστός, ο Αριστοτέχνης του Ιεχωβά, που είναι, επίσης, εκείνος, για τον οποίον λέγεται ότι «πάντα δι’ αυτού έγειναν,» ενεθρονίσθη στον ουρανό ως ο αθάνατος βασιλεύς του νέου κόσμου. (Παροιμ. 8:30· Ιωάν. 1:3) Με στοργικό ενδιαφέρον αυτός θα φροντίση να μην επέλθη βλάβη στους υπηκόους του τού νέου κόσμου από τις δυνάμεις της φύσεως, όπως και άλλοτε έκαμε να ηρεμήσουν τα ταραγμένα ύδατα της θαλάσσης της Γαλιλαίας, όταν ένα πλοίον «ήδη εγεμίζετο.» (Μάρκ. 4:37-41) Γνωρίζοντας καλά τη διαμόρφωσι της γης, μπορεί να φροντίση, ώστε οι εσωτερικές πιέσεις να βρουν διέξοδο σε ακατοίκητα μέρη της γης ή κάτω από τον ωκεανό ώστε να μη προξενηθή βλάβη σε άνθρωπο, ή μπορεί να καταστήση δυνατόν στους ανθρώπους να μετακινηθούν από τέτοιες περιφέρειες προτού συμβή οποιαδήποτε αναταραχή. Περί αυτού μπορούμε να είμεβα βέβαιοι: κανείς δεν θα υποστή βλάβην από τέτοια φαινόμενα στον νέο κόσμο. Και, αναμφιβόλως, όταν ολόκληρη η γη καταστή παράδεισος, οι σεισμοί θα παύσουν.

● Είναι κατάλληλο για ένα Χριστιανό να κάμη ασφάλεια ζωής; Δεν είναι αυτό ένα είδος χαρτοπαιγνίου;​—Σ. Π., Η.Π.Α.

Η ασφάλεια ζωής και οι άλλες μορφές ασφαλείας δεν μπορούν να κατακριθούν ως τυχερά παιγνίδια, αλλά μάλλον σαν μια μορφή επενδύσεως. Δεν προσπαθεί ένας να εξασφαλίση το να μην του συμβή ατύχημα ή να μην πεθάνη, αλλά μόνο επιζητεί να προβλέψη για την περίπτωσι μιας κρισίμου ανάγκης. Είναι Γραφικώς ορθό να φροντίζη κανείς για κείνους που είναι δικοί του, και αν επιθυμή να λάβη αυτή τη φροντίδα μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτό είναι εντελώς δική του υπόθεσις.​—Γαλ. 6:5· 1 Τιμ. 5:8.

Σε μερικά μέρη η ασφάλισις αυτοκινήτου είναι υποχρεωτική· σε άλλα μέρη υποχρεωτική είναι η ασφάλισις της υγείας. Η συμμόρφωσις προς τους νόμους αυτούς είναι απλή απόδοσις των του Καίσαρος στον Καίσαρα. (Ματθ. 22:21) Εκεί όπου ο νόμος δεν απαιτεί ασφάλισιν, στον κάθε Χριστιανό απόκειται ν’ αποφασίση για τον εαυτό του τι να κάμη σχετικά με την ασφάλεια.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Φεβρουάριο

1 Προτιμότερον όνομα καλόν παρά πλούτη μεγάλα.​—Παροιμ. 22:1. Σ 1/10/60 1-3

2 Φύλαττε πρακτικήν σοφίαν και ικανότητα να σκέπτεσαι.​—Παροιμ. 3:21, ΜΝΚ. Σ 1/6/60 3

3 Μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς.​—Ματθ. 28:19. Σ 15/1/60 7, 8

4 Η συμβουλή εν τη καρδία του ανθρώπου είναι ως ύδατα βαθέα· αλλ’ ο συνετός άνθρωπος θέλει ανασύρει αυτήν.​—Παροιμ. 20:5, ΜΝΚ. Σ 15/8/60 1 9, 18α

5 Υπενθύμιζε [όλους] αυτούς . . . να ήναι έτοιμοι εις παν έργον αγαθόν, να μη βλασφημώσι μηδένα, να ήναι άμαχοι, συμβιβαστικοί, να δεικνύωσι προς πάντας ανθρώπους πάσαν πραότητα.​—Τίτον 3:1, 2. Σ 15/5/60 4, 5α

6 Εάν τις μεταξύ σας νομίζη ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινόνη την γλώσσαν αυτού, αλλ’ απατά την καρδίαν αυτού, τούτου η θρησκεία είναι ματαία.​—Ιάκ. 1:26. Σ 15/6/60 3, 4

7 Δεν δύναται δένδρον καλόν να κάμνη καρπούς κακούς, ουδέ δένδρον σαπρόν να κάμνη καρπούς καλούς. Άρα από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς.​—Ματθ. 7:18, 20. Σ 1/8/60 20

8 Του οποίου αντίτυπον ον το βάπτισμα σώζει και ημάς την σήμερον, (ουχί αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός, αλλά μαρτυρία της αγαθής συνειδήσεως εις Θεόν).​—1 Πέτρ. 3:21. Σ 15/8/60 2, 3

9 Θέλω προσέχει εις τας οδούς μου, δια να μη αμαρτάνω δια της γλώσσης μου· θέλω φυλάττει το στόμα μου με χαλινόν, ενώ είναι ο ασεβής εμπροσθέν μου.​—Ψαλμ. 39:1. Σ 1/9/60 10,11

10 Δίδε αφορμήν εις τον σοφόν, και θέλει γείνει σοφώτερος· δίδασκε τον δίκαιον, και θέλει αυξηνθή εις μάθησιν.​—Παροιμ. 9:9. Σ 1/6/60 11

11 Διήνοιξεν αυτών τον νουν, δια να καταλάβωσι τας γραφάς.​—Λουκ. 24:45. Σ 1/9/60 4α

1 2 Παν ό,τι αν πράττητε εν λόγω. . . , πάντα εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού πράττετε.​—Κολ. 3:17. Σ 15/1/60 25-27

13 Αφήσαντες την αρχικήν διδασκαλίαν του Χριστού ας φερώμεθα προς την τελειότητα.​—Εβρ. 6:1. Σ 1/5/60 19, 20

14 Απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.​—Κολ. 3:9, 10. Σ 15/6/60 6α

15 Ούτω και ο Πατήρ μου ο επουράνιος θέλει κάμε εις εσάς, εάν δεν συγχωρήσητε εκ καρδίας σας έκαστος εις τον αδελφόν αυτού.​—Ματθ. 18:35. Σ 15/7/60 7

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο Ιανουάριος είναι ο πρώτος μήνας μιας ειδικής τετραμήνου προσπαθείας που θα καταβάλλουν παντού οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά για περισσότερες συνδρομές στο δεκαπενθήμερο περιοδικό τους Η Σκοπιά. Στον παράδοξο αυτόν αιώνα του διαστήματος, των πυραύλων και του φόβου, που συνέχει ολόκληρη την ανθρωπότητα, το περιοδικόν «Η Σκοπιά» διασαλπίζει το παρήγορο άγγελμα της Βασιλείας του Θεού και αποδεικνύει με επιχειρήματα από την πηγή πάσης αληθείας, την Αγία Γραφή, ότι η λύσις των προβλημάτων, που αντιμετωπίζει το ανθρώπινο γένος, θα προέλθη από την εν δυνάμει εγκαθίδρυσι της Βασιλείας του Θεού επί της γης. Η Σκοπιά είναι το μεγαλύτερο θρησκευτικό περιοδικό σε όλο τον κόσμο. Εκδίδεται σε 58 γλώσσες και έχει μια παγκόσμιο κυκλοφορία από 3.800.000 αντίτυπα σε κάθε έκδοσι. Η ετησία συνδρομή μαζί με τρία βιβλιάρια, που περιέχουν πολύ επίκαιρα Γραφικά θέματα, στοιχίζει δρχ. 30. Λάβετε και σεις μέρος στην τετράμηνη προσπάθεια για τη Σκοπιά, που αρχίζει τον μήνα αυτόν. Γράψτε μας για περισσότερες πληροφορίες.

«ΝΕΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΚΑΙ ΝΕΑ ΓΗ»

Αυτός είναι ο τίτλος του Γραφικού βοηθήματος που έχει εκδοθή για να βοηθήση τους μελετητάς της Βίβλου να δουν και να εκτιμήσουν το ότι ένας νέος κόσμος είναι τώρα εγγύς, επί θύραις, ένας κόσμος τον οποίον θα «κτίση» ο Μέγας Δημιουργός του Σύμπαντος, ένας κόσμος που θα παραμένη σε τελειότητα αιωνίως. Το έξοχο αυτό βιβλίο εκθέτει πώς είναι δυνατή η είσοδος στον νέον αυτόν κόσμο που υπόσχεται ο Θεός και η απόκτησις αιωνίου ζωής από άτομα που ζουν σήμερα στη γη. Διαβάστε για την κοινωνία Νέου Κόσμου που τώρα διαμορφώνεται και μάθετε πώς θα μπορέσετε να αποτελέσετε μέρος της μεγάλης αυτής συνάξεως για επιβίωσι.

Το βιβλίο «Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη» περιέχει 400 σελίδες, ενδιαφέρουσες εικόνες και πίνακες των πιο σημαντικών ιστορικών χρονολογιών καθώς και πίνακες θεμάτων και Γραφικών εδαφίων. Θεμελιώνει ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο. Η τιμή του μαζί μ’ ένα βιβλιάριο 32 σελίδων είναι δρχ. 10. Γράψτε μας για το αντίτυπό σας ή προμηθευθήτε το από την τοπική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

ΑΥΞΗΣΙΣ ΤΩΝ ΣΕΛΙΔΩΝ ΤΗΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ»

Ευχαρίστως κάνομε γνωστόν ότι από το τεύχος της 1ης Φεβρουαρίου 1961 το περιοδικό Η Σκοπιά θα έχη 32 σελίδες σε κάθε έκδοσι. Η ετησία συνδρομή και η τιμή κάθε τεύχους παραμένουν οι ίδιες.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

5 Φεβρουαρίου: Μια Επίδειξις Ενότητος σ’ ένα Διηρημένο Κόσμο, και Η Ενότης Όλων των Ανθρώπων Καλής Θελήσεως Υποσχεμένη, §1-13. Σελ. 5.

12 Φεβρουαρίου: Η Ενότης Όλων των Ανθρώπων Καλής Θελήσεως Υποσχεμένη, §14-39. Σελ. 12.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Φεβρουάριο

16 Εάν η σοφία εισέλθη εις την καρδίαν σου, και η γνώσις ηδύνη την ψυχήν σου, η ικανότης του σκέπτεσθαι θέλει σε φυλάττει.​—Παροιμ. 2:10, 11, ΜΝΚ. Σ 1/6/60 2

17 Μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν, δια να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν· αλλ’ εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, . . . εν καθαρότητι, εν γνώσει, εν μακροθυμία, εν χρηστότητι.​—2 Κορ. 6:3-6. Σ 15/9/60 3-5α

18 Όπου δεν είναι ξύλα, το πυρ σβύνεται· και όπου δεν είναι ψιθυριστής, η έρις ησυχάζει.​—Παροιμ. 26:20. Σ 1/10/60 12

19 Μετ’ εύνοιας δουλεύοντες ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους· εξεύροντες ότι έκαστος ό,τι καλόν πράξη, τούτο θέλει λάβει παρά του Ιεχωβά.​—Εφεσ. 6:7, 8, ΜΝΚ. Σ 1/8/60 23

20 Μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν.​—Φιλιππησ. 2:12. Σ 15/8/60 15

21 Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον.​—Εβρ. 10:23. Σ 1/9/60 8α

22 Καλόν είναι το να μη φάγης κρέας, μηδέ να πίης οίνον, μηδέ να πράξης τι εις το οποίον ο αδελφός σου προσκόπτει.​—Ρωμ. 14:21. Σ 15/1/60 21-23

23 Συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.​—Εβρ. 12:3. Σ 1/6/60 15

24 Ο σοφός ακούων θέλει γείνει σοφώτερος, και ο νοήμων θέλει αποκτήσει επιστήμην κυβερνήσεως.​—Παροιμ. 1:5. Σ 15/6/60 6

25 Του Θεού είμεθα συνεργοί.​—1 Κορ. 3:9. Σ 1/7/60 1, 2α

26 Εις τούτο δε εγώ σπουδάζω, εις το να έχω άπταιστσν συνείδησιν προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους διαπαντός.​—Πράξ. 24:16. Σ 15/1/60 4α

27 Πάντων δε το τέλος επλησίασε· φρονίμως λοιπόν διάγετε, και αγρυπνείτε εις τας πρσσευχάς.​—1 Πέτρ. 4:7. Σ 1/6/60 16, 17

28 Πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.​—Εβρ. 2:1. Σ 15/6/60 7, 8

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο Ιανουάριος είναι ο πρώτος μήνας μιας ειδικής τετραμήνου προσπαθείας που θα καταβάλλουν παντού οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά για περισσότερες συνδρομές στο δεκαπενθήμερο περιοδικό τους Η Σκοπιά. Στον παράδοξο αυτόν αιώνα του διαστήματος, των πυραύλων και του φόβου, που συνέχει ολόκληρη την ανθρωπότητα, το περιοδικόν Η Σκοπιά διασαλπίζει το παρήγορο άγγελμα της Βασιλείας του Θεού και αποδεικνύει με επιχειρήματα από την πηγή πάσης αληθείας, την Αγία Γραφή, ότι η λύσις των προβλημάτων, που αντιμετωπίζει το ανθρώπινο γένος, θα προέλθη από την εν δυνάμει εγκαθίδρυσι της Βασιλείας του Θεού επί της γης. Η Σκοπιά είναι το μεγαλύτερο θρησκευτικό περιοδικό σε όλο τον κόσμο. Εκδίδεται σε 58 γλώσσες και έχει μια παγκόσμιο κυκλοφορία από 3.800.000 αντίτυπα σε κάθε έκδοσι. Η ετησία συνδρομή μαζί με τρία βιβλιάρια, που περιέχουν πολύ επίκαιρα Γραφικά θέματα, στοιχίζει δρχ. 30. Λάβετε και σεις μέρος στην τετράμηνη προσπάθεια για τη Σκοπιά, που αρχίζει τον μήνα αυτόν. Γράψτε μας για περισσότερες πληροφορίες.

«ΝΕΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΚΑΙ ΝΕΑ ΓΗ»

Αυτός είναι ο τίτλος του Γραφικού βοηθήματος που έχει εκδοθή για να βοηθήση τους μελετητάς της Βίβλου να δουν και να εκτιμήσουν το ότι ένας νέος κόσμος είναι τώρα εγγύς, επί θύραις, ένας κόσμος τον οποίον θα «κτίση» ο Μέγας Δημιουργός του Σύμπαντος, ένας κόσμος που θα παραμένη σε τελειότητα αιωνίως. Το έξοχο αυτό βιβλίο εκθέτει πώς είναι δυνατή η είσοδος στον νέον αυτόν κόσμο που υπόσχεται ο Θεός και η απόκτησις αιωνίου ζωής από άτομα που ζουν σήμερα στη γη. Διαβάστε για την κοινωνία Νέου Κόσμου που τώρα διαμορφώνεται και μάθετε πώς θα μπορέσετε να αποτελέσετε μέρος της μεγάλης αυτής συνάξεως για επιβίωσι.

Το βιβλίο «Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη» περιέχει 400 σελίδες, ενδιαφέρουσες εικόνες και πίνακες των πιο σημαντικών ιστορικών χρονολογιών καθώς και πίνακες θεμάτων και Γραφικών εδαφίων. Θεμελιώνει ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο. Η τιμή του μαζί μ’ ένα βιβλιάριο 32 σελίδων είναι δρχ. 10. Γράψτε μας για το αντίτυπό σας ή προμηθευθείτε το από την τοπική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ 1961

Μια σειρά συνελεύσεων έχει προγραμματισθή για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και την Ευρώπη στη διάρκεια του έτους 1961. Ενταύθα γίνεται μια ανακοίνωσις σχετικώς με τις ημερομηνίες και τα μέρη, ώστε να κάμετε τα σχέδιά σας εγκαίρως για να μπορέσετε να παρευρεθήτε σ’ εκείνες που ταιριάζουν σε σας. Ιουνίου 20-25 στη Νέα Υόρκη· Ιουνίου 27 έως Ιουλίου 2 στο Χούστον, Τέξας· Ιουλίου 4-9 στο Βανκούβερ της Μπρίτις Κολόμπια· Ιουλίου 11-16 στην Κοπεγχάγη της Δανίας· Ιουλίου 18-23 στο Αμβούργον της Γερμανίας και στο Τουρίνον της Ιταλίας· Ιουλίου 25-30 στο Λονδίνον της Αγγλίας· Αυγούστου 1-6 στο Παρίσι της Γαλλίας και στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας. Πιθανόν να γίνουν συνελεύσεις και σε μια ή δύο ακόμη πόλεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν δε οι διευθετήσεις συμπληρωθούν θα δημοσιευθή σχετική ανακοίνωσις.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

19 Φεβρουαρίου: Οικοδομείτε για το Μέλλον. Σελ. 27.

26 Φεβρουαρίου: Εκδήλωσις του Καρπού του Πνεύματος, §1-19. Σελ. 33.

5 Μαρτίου: Εκδήλωσις του Καρπού του Πνεύματος, §20-23, και Θέσατε τας Καρδίας Σας. Σελ. 37.

Οι Αριθμοί Δεν Είναι Αρκετοί

Βουδισταί . . . . . 500.000.000

Ρωμαιοκαθολικοί . . 464.000.000

Μουσουλμάνοι . . . . . . . 300.000.000

Ινδουισταί . . . . . . . 300.000.000

Διαμαρτυρόμενοι . . . . . 225.000.000

Ορθόδ. Καθολ. . 200.000.000

Ιουδαίοι . . . . . . . . 12.000.000

ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ δεν αποτελούν μια υγιά βάσι για να οικοδομηθή πάνω σ’ αυτή πίστις. Αν η Χριστιανοσύνη είχε θεμελιωθή πάνω σε αριθμούς, θα είχε αποτύχει. Στην πιο σκοτεινή ώρα της Χριστιανοσύνης, δηλαδή, όταν ο Ιησούς ήταν πάνω στο ξύλο του μαρτυρίου, δεν υπήρχε ούτ’ ένας από τους αποστόλους του που να εστάθη παρά το πλευρόν του. Ωστόσο, η Χριστιανοσύνη εθριάμβευσε, όχι εξαιτίας των αριθμών της, αλλά μάλλον επειδή είναι παρά Θεού.

Οι μεγάλοι αριθμοί τείνουν να δημιουργήσουν μια ψευδή αίσθησι ασφαλείας. Για να διαλυθή κάθε τέτοια αυταπάτη, ο Μωυσής είπε στους Ισραηλίτας: «Δεν προετίμησεν εσάς ο Ιεχωβά, ουδέ έκλεξεν εσάς, διότι είσθε πολυπληθέστεροι παρά πάντα τα έθνη· επειδή σεις είσθε οι πλέον ολιγάριθμοι παρά πάντα τα έθνη· αλλ’ επειδή ο Ιεχωβά σας ηγάπησε και δια να φυλάξη τον όρκον τον οποίον ώμοσε προς τους πατέρας σας.» Οι αριθμοί δεν αποτελούν επηρεαστικόν παράγοντα πλησίον του Θεού.​—Δευτ. 7:7, 8, ΜΝΚ.

Ένας που είναι με τον Θεό αποτελεί φοβερώτερη δύναμι παρά ένα πυκνοκατωκημένο σύμπαν χωρίς αυτόν. Ο Θεός μπορεί να σώση με πολλούς ή με λίγους. Πάρτε ως παράδειγμα την περίπτωσι του Κριτού Γεδεών. Αυτός ξεκίνησε μ’ ένα στράτευμα 32.000 ανδρών για ν’ αντιμετωπίση τον καλά εφωδιασμένο στρατό του Μαδιάμ, που απετελείτο τουλάχιστον από 135.000 επιλέκτους ξιφοφόρους. Ο Θεός είπε στον Γεδεών να περικόψη τις δυνάμεις του. Ο Γεδεών το έπραξε μέχρι του αριθμού των τριακοσίων ανδρών μόνο. Μ’ αυτή τη δράκα ανδρών εξήλθε σε μάχη εναντίον των Μαδιανιτών κι εκέρδισε μια συντριπτική νίκη. Η διαφορά ήταν ο Θεός. «Δεν είναι εις τον Ιεχωβά εμπόδιον, να σώση δια πολλών ή δι’ ολίγων.»​—1 Σαμ. 14:6, ΜΝΚ· Κριτ. 7:1-14.

Κατά πάσαν πιθανότητα ο Βασιλεύς Δαβίδ υπέκυψε σε πειρασμό, όταν έκαμε να καταμετρηθούν οι νεανίαι του Ισραήλ για να εξακριβωθή η πολεμική δύναμις του έθνους. Προφανώς εσχεδίαζε μια στρατιωτική περιπέτεια χωρίς τη συμβουλή και τη βοήθεια του Θεού. Επρόκειτο να εμπιστευθή σε αριθμούς. Αργότερα, ο Δαβίδ ωμολόγησε ότι εμωράνθη σφόδρα.​—1 Χρον. 21:1-8.

Στις δημοκρατικές χώρες η πλειοψηφία κυβερνά, αλλ’ αυτό δεν αποτελεί βάσιν για να πιστεύωμε ότι οι πλειοψηφίες σκέπτονται πάντοτε ορθά ή ότι η δύναμις των αριθμών δημιουργεί το ορθόν. Λόγου χάριν, η μεγίστη πλειονότης του ανθρωπίνου γένους αντετίθετο στην πορεία που είχε λάβει ο Νώε κι η οικογένειά του. Ωστόσο, η πλειονότης έσφαλλε. Ο Νώε κι οικογένειά του με το να επιζήσουν από τον κατακλυσμό απεδείχθη ότι ενήργησαν ορθά. Στην εποχή του Ιησού, σχεδόν όλος ο λαός δεν επίστευε ότι αυτός ήταν ο Χριστός. Έσφαλλαν. Η εκ νεκρών ανάστασις του Ιησού από τον Θεό εθεμελίωσε την ιδιότητά του ως Μεσσίου πέρα από κάθε αμφιβολία. Ο Θεός θέτει τους κανόνες του ορθού και του εσφαλμένου, όχι άνθρωπος. «Τις είναι σοφός, και θέλει εννοήσει ταύτα; συνετός, και θέλει γνωρίσει αυτά; διότι ευθείαι είναι αι οδοί του Ιεχωβά, και οι δίκαιοι θέλουσι περιπατεί εν αυταίς· οι δε παραβάται θέλουσι πέσει εν αυταίς.»​—Ωσηέ 14:9, ΜΝΚ.

Σήμερα, οι θρησκευτικές οργανώσεις συνηθίζουν να επιδεικνύουν τους μεγάλους αριθμούς των και τον πλούτον των ως απόδειξιν του ότι ευνοούνται από τον Θεό. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία καυχάται ότι έχει πληθυσμό 464.000.000, σχεδόν το έν πέμπτον του όλου πληθυσμού της γης. Οι ακόλουθοι του Βούδδα κομπάζουν ότι έχουν έναν ακόμη μεγαλύτερο αριθμό, περίπου 500.000.000. Ο Ινδουισμός ισχυρίζεται ότι έχει 300.000.000 οπαδούς· οι Μουσουλμάνοι, 300.000.000, επίσης· κι ο Ιουδαϊσμός, σχεδόν 12.000.000. Οι Διαμαρτυρόμενοι σε όλο τον κόσμο αριθμούν περίπου 225.000.000, τα δε Ορθόδοξα δόγματα, άλλα 200.000.000. Μήπως οι μεγάλοι αυτοί αριθμοί αποδεικνύουν ευλογίαν του Θεού; Πολλοί καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί λέγουν, Ναι. Θεωρούν τις αυξήσεις του αριθμού των μελών των ως ένδειξιν Χριστιανικής καρποφορίας.

Μια από τις πιο δραματικές αυξήσεις της τελευταίας εικοσαετίας υπήρξε η ανάπτυξις της κατ’ όνομα Χριστιανοσύνης στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Από τις αρχές του 1955,» λέγει ένα δημοσίευμα του περιοδικού Ρήντερς Ντάιτζεστ, «τα μέλη εκκλησιών ανήλθαν από 50 εκατομμύρια το 1929 σε 95 εκατομμύρια και πλέον​—ένα κέρδος 90 τοις εκατό, ενώ ο πληθυσμός ηυξήθη μόνο κατά 31,4 τοις εκατό. Στη διάρκεια της ιδίας περιόδου εκτίσθησαν άλλοι 58.000 τόποι λατρείας, αναβιβάζοντας το σύνολον σε 295.000 εκκλησίες και συναγωγές.» Ο αριθμός μελών των Νοτίων Βαπτιστών ηυξήθη από 5.100.000, που ήσαν στο 1940, σε 9.206.758 το 1958· οι Μεθοδισταί από 7.400.000 ηυξήθησαν σε 9.691.916 οι δε Επισκοπελιανοί, από 2.200.000 έγιναν 3.274.678. Ο αριθμός των μελών εκκλησιών και συναγωγών στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1958 υπελογίσθη σε 104.189.678 άτομα, δηλαδή 61 τοις εκατό του πληθυσμού, ο οποίος ανέρχεται σε 170.500.000. Από κάθε 100 Αμερικανούς, οι 62 τώρα ισχυρίζονται ότι συνδέονται με κάποια εκκλησία, ενώ 20 στους 100 προέβαλλαν αυτόν τον ισχυρισμό πριν από έναν αιώνα. Το σύνολο των εισπράξεων για όλους τους σκοπούς από τα πενήντα τρία Προτεσταντικά και Ανατολικά Ορθόδοξα σώματα, όπως ανεφέρθη για το έτος 1958, υπερέβη τα 2.000.000.000 δολλάρια, που αντιπροσωπεύουν ένα ποσοστόν αυξήσεως πάνω από το τριπλάσιο του αριθμού των μελών.

Οι Ρωμαιοκαθολικοί στις Ηνωμένες Πολιτείες ομιλούν για μια αύξησι 47,8 τοις εκατό από το έτος 1949. Το σύνολο των Ρωμαιοκαθολικών στο 1959 ωρίσθη σε 39.505.475, ο δε αριθμός αυτός δείχνει μια άνοδο κατά 3.481.498 στη διάρκεια του 1958. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν δημοσιεύει τις εισπράξεις της.

Ο αριθμός των μελών και οι γνωστές εισπράξεις παρουσιάζουν απότομη αύξησι. Η ανέγερσις ναών βρίσκεται σε συνεχή ύψωσι. Οι σημερινοί οίκοι λατρείας έχουν εφαρμοστά στασίδια, επιστημονικό φωτισμό, σχέδια με ζωηρά χρώματα, ηχητική ρύθμισι και πολλοί είναι εφωδιασμένοι μ’ εγκατάστασι κλιματισμού. Αλλ’ είναι μήπως όλ’ αυτά​—οι αριθμοί αυτοί, τα δολλάρια και οι ανέσεις—​αντιπροσωπευτικά Χριστιανοσύνης; Δεν είναι έτσι κατ’ ανάγκην. Ο Δρ Ρόζουελ Π. Μπάρνες, Έκτακτος γενικός γραμματεύς του Εθνικού Συμβουλίου των Εκκλησιών του Χριστού στην Αμερική, παρετήρησε ότι, ενώ η θρησκεία στην Αμερική ηύξανε σε ευημερία, η έκτασις του εγκλήματος έφθασε σε νέο αποκορύφωμα. Αυτό το «ανησυχητικό γεγονός,» είπε, αποτελεί σύμπτωμα μιας «χαμηλής καταστάσεως ηθικής πειθαρχίας, μιας βαθύτερης ανησυχίας και εντάσεως. Ο πλούτος και η άνεσις δεν έκαμαν το έθνος μας δίκαιο και ευτυχισμένο,» είπε.

Οι καρποί του πνεύματος του Θεού, που μνημονεύονται στην επιστολή προς Γαλάτας 5:22, 23, δεν καταφαίνονται σε όλο τον «Χριστιανικό κόσμο». Βλέπει κανείς ανθρώπους στις εκκλησίες, αλλά δεν βλέπει να εφαρμόζωνται Χριστιανικοί κανόνες στη δημοσία ζωή. Το ποσοστόν των διαζυγίων είναι στον ύψιστο βαθμό του, η εγκληματικότης των ενηλίκων και ανηλίκων είναι στο χειρότερο σημείο της, η ανηθικότης είναι ακράτητη, η ακεραιότης και η αρετή χλευάζονται. Μολονότι γίνονται ηχηρές επαγγελίες περί ειρήνης, ολίγοι ασκούν ειρήνη. Οι κραυγές για ενότητα και «απαγόρευσι της βόμβας» πηγάζουν από φόβο κι όχι από την αρχή της αγάπης.

Οι αριθμοί μελών θρησκειών είναι άφθονοι, αλλά μόνοι οι αριθμοί δεν είναι αρκετοί. Δικαιοσύνη, αγαθότης, αγάπη, πίστις και ακεραιότης​—αυτά είναι εκείνα που υπολογίζονται αληθινά.

«Εξέλθετε εξ Αυτής, ο Λαός Μου»!

Τι είναι αυτό, από το οποίον πρέπει να φύγωμε χάριν της ιδίας μας ζωής; Γιατί είναι τόσο επείγον;

ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ της αρχαίας Βαβυλώνος στο έτος 539 π.Χ. αντανακλούσαν την εμπιστοσύνη των αρχόντων των. Πόσο ασφαλείς ησθάνοντο ότι ήσαν λόγω της στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής των δυνάμεως! Μήπως δεν ήταν η Βαβυλών βασίλισσα των βασιλείων, το καύχημα ολοκλήρου του κόσμου; Ήταν κανένα έθνος σαν αυτή σε δύναμι; Δεν ήταν αυτή εξαιρετικά θρησκευτική και προστατευμένη από τους θεούς της;

Η Βαβυλών με τα φρούριά της εφαίνετο απόρθητη. Παράδοξοι, λοιπόν, ήσαν οι λόγοι του Ιερεμία, ενός λάτρεως του Ιεχωβά. Αυτός είχε προειδοποιήσει: «Φύγετε εκ μέσου της Βαβυλώνος, και διασώσατε έκαστος την ψυχήν αυτού· μη απολεσθήτε εν τη ανομία αυτής· διότι είναι καιρός εκδικήσεως του Ιεχωβά· ανταπόδομα αυτός ανταποδίδει εις αυτήν.» Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα της συνταρακτικής αυτής προρρήσεως; Ο Ιερεμίας συνέχισε: «Και η Βαβυλών θέλει είσθαι εις σωρούς, κατοικητήριον θώων, θάμβος και συριγμός, άνευ κατοίκου.»​—Ιερεμ. 51:6, 37, ΜΝΚ.

Στο μοιραίο εκείνο έτος, 539 π.Χ., αυτοί οι λόγοι που είχαν λεχθή πριν από πολύν καιρό εξεπληρώθησαν καθώς ο Θεοσεβής Δανιήλ ερμήνευσε την επί του τοίχου γραφή, για τον βασιλέα της Βαβυλώνος, λέγοντας: «Εμέτρησεν ο Θεός την βασιλείαν σου, και ετελείωσεν αυτήν.» (Δαν. 5:26) Ενώ εξεφωνείτο αυτή η προφανώς απίστευτη αγγελία μέσα στο ανάκτορο, εξεπληρώνετο εξωτερικώς, διότι οι Μηδο-Περσικές ορδές εξέτρεψαν τα ύδατα του ποταμού Ευφράτου, ο οποίος διέτρεχε τη Βαβυλώνα και τώρα εισέδυσαν μέσα στην πόλι έχοντας διαβή την αποξηραμένη κοίτη του ποταμού. «Την αυτήν νύκτα εφονεύθη ο Βαλτάσαρ ο βασιλεύς των Χαλδαίων [Βαβυλωνίων]. Και Δαρείος ο Μήδος έλαβε την βασιλείαν.»​—Δαν. 5:30, 31.

Τι συγκλονισμός του παλαιού εκείνου κόσμου! Η υπερήφανη, ισχυρή Βαβυλών έπεσε απροσδόκητα μέσα σε μια νύχτα! Ποιος ποτέ εφαντάσθη ένα τέτοιο πράγμα; Όχι οι Βαβυλώνιοι. Αλλ’ άνθρωποι, όπως ο Ιερεμίας κι ο Δανιήλ, ήσαν εκείνοι που το εγνώριζαν.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Όλα αυτά δεν στερούνται τρομερής σημασίας για την εποχή μας. Η αρχαία Βαβυλών ήταν το καύχημα και η χαρά του αντιδίκου του Θεού, του Σατανά ή Διαβόλου. Ήταν η οργάνωσίς του. Τόσο πλήρως εκπροσωπούσε τα ρυπαρά του έργα, ώστε στην Αγία Γραφή, ειδικά στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, κατέστη ένα σύμβολο της πονηρής του παγκοσμίας οργανώσεως. Ο Σατανάς ή Διάβολος, «ο Θεός του κόσμου τούτου,» ίδρυσε μια Βαβυλωνιακή οργάνωσι που εκτείνεται σε όλο τον κόσμο. Η επιστολή 1 Ιωάν. 5:19 λέγει: «Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» Το εδάφιον Αποκαλύψεως 17:5 λέγει για την πονηρή επιρροή του μ’ αυτά τα λόγια: «Βαβυλών η μεγάλη, η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης»

Ο Βαβυλωνιακός αυτός κόσμος καυχάται για τη στρατιωτική του δύναμι, τις πολιτικές ιδεολογίες του, την οικονομική του ευημερία και τις μεγάλες θρησκείες του. Εν τούτοις, ο Θεός καθώρισε την ίδια τύχη για τη σύγχρονη Βαβυλώνα που επήλθε και στο αρχαίο της αντίστοιχο, προειδοποιώντας: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής· διότι αι αμαρτίαι αυτής έφθασαν έως του ουρανού, και ενεθυμήθη ο Θεός τα αδικήματα αυτής.» Η δυσοίωνη προειδοποίησις προσθέτει: «Εν μια ημέρα θέλουσιν ελθεί αι πληγαί αυτής, θάνατος και πένθος και πείνα· και θέλει κατακαυθή εν πυρί, διότι ισχυρός είναι Ιεχωβά ο Θεός ο κρίνων αυτήν.»​—Αποκάλ. 18:4, 5, 8.

ΑΣΥΝΕΤΟ Ν’ ΑΓΝΟΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

Ο λαός της αρχαίας Βαβυλώνος πολύ αργά κατενόησε την ορθότητα της προειδοποιήσεως. Η περίπτωσίς των, όμως, δεν ήταν ασυνήθης. Σε όλη την ιστορία, οι άνθρωποι και τα έθνη κατ’ επανάληψιν αγνόησαν προειδοποιήσεις, έχοντας το αίσθημα ασφαλείας και ικανοποιήσεως με τη δική τους σοφία και δύναμι. Σημειώστε τ’ αποτελέσματα της στάσεως αυτής στο Τζόνσταουν της Πενσυλβανίας.

Στις 31 Μαΐου 1889, η πόλις αυτή επλήγη από μια από τις πιο τρομερές καταστροφές που εσημειώθησαν ποτέ. Μια πλήμμυρα, που προεκλήθη από μια διάρρηξι δεξαμενής, εξεμηδένισε την πόλι και τις γειτονικές πόλεις· χιλιάδες άνθρωποι απωλέσθησαν. Οι κάτοικοι, που είχαν επανειλημμένως προειδοποιηθή στη διάρκεια της ημέρας, δεν αφυπνίσθησαν! Στο μέσον του απογεύματος ένας μηχανικός κατέβη τρέχοντας στην κοιλάδα κι εφώναζε να φύγουν όλοι για να σωθούν, αλλ’ ήταν πολύ αργά. Αμέσως πίσω του ένα γιγάντειο υδάτινο τείχος ύψους τριάντα ποδών και πλάτους μισού μιλίου επέπεσε κατά της πόλεως με ταχύτητα 150 μιλίων την ώρα. Το Τζόνσταουν κατέρρευσε. Είχε αγνοήσει την προειδοποίησι!

Πόσο μοιάζει αυτό με τους κατοίκους της γης στην εποχή του Νώε! Αυτοί, όταν προειδοποιήθησαν για τον επικείμενο κατακλυσμό και προσεκλήθησαν σ’ έναν τόπο ασφαλείας, αρνήθηκαν. Αλλ’ ο Θεός είχε απαγγείλει καταστροφή. Τα εδάφια Γένεσις 6:5, 11 τονίζουν την αιτία: «Και είδεν ο Ιεχωβά ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας. Διεφθάρη δε η γη ενώπιον του Θεού, και ενεπλήσθη η γη αδικίας.» Μεγάλος θα πρέπει να ήταν ο συγκλονισμός των, όταν τους κατεπλημμύρησε ο κατακλυσμός! Όπως ο λαός της Βαβυλώνος και του Τζόνσταουν, πολύ αργά κατενόησαν ότι έπρεπε να είχαν δώσει προσοχή στην προειδοποίησι.

Η ΕΠΙ ΤΟΥ ΤΟΙΧΟΥ ΓΡΑΦΗ ΣΗΜΕΡΑ

Τώρα, στο έτος αυτό, η επί του τοίχου γραφή για τη σύγχρονη Βαβυλώνα, τον κόσμο του Σατανά, είναι σαφής. Απ’ την αρχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στο έτος 1914 ο κόσμος αυτός εισήλθε στον προειπωμένο «έσχατον καιρόν,» για τον οποίον η προειδοποίησις είχε διασαλπισθή πιστά από τους συγχρόνους μάρτυρας του Ιεχωβά επί ογδόντα χρόνια και πλέον. Λεπτομερείς Γραφικές προφητείες εκπληρώνονται εμπρός στα μάτια μας. Πολλοί επιφανείς άνδρες είναι γεμάτοι προμηνύματα για το μέλλον.

Ο Ντην Άτσεσον, πρώην υπουργός των εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, εδήλωσε ότι η εποχή μας είναι «μια περίοδος αφθάστου ασταθείας, αφθάστου βίας κι επαναστατικών μεταβολών.» Είπε: «Γνωρίζω αρκετά απ’ όσα συμβαίνουν, για να σας βεβαιώσω ότι, σε 15 χρόνια από σήμερα, ο κόσμος αυτός θα γίνη πολύ επικίνδυνος για τη ζωή του ανθρώπου.» Εσχολίασε επίσης την απάθεια του λαού σ’ αυτές τις προειδοποιήσεις, λέγοντας: «Μπορεί να μας λεχθούν κάθε είδους πράγματα που πρόκειται να συμβούν. Ποτέ δεν τα πιστεύομε ώσπου να γίνουν. Τότε είναι πολύ αργά για να προσέξωμε.»

Ο αρθογράφος εφημερίδων Ντέιβιντ Λώρενς είπε: «Πότε ο κόσμος ανησύχησε περισσότερο σε καιρό λεγομένης ‘ειρήνης’ απ’ όσο ανησυχεί σήμερα; Σχεδόν από κάθε μέρος της υδρογείου έρχονται μηνύματα που αναγγέλλουν την ανθρώπινη βία.» Αυτό υπήρξε τόσο χαρακτηριστικό του αιώνος από το έτος 1914, ώστε ο συγγραφεύς της Συγχρόνου Ιστορίας του Νέου Καίμπριτζ προσέδωσε στον Ι 2 Τόμον του, συνοψίζοντας την εποχή μας, τον τίτλο «Η Εποχή της Βίας.» Η εφημερίς του Λονδίνου Ημερήσιος Τηλέγραφος και Πρωινός Ταχυδρόμος, 27^ης Μαΐου 1960, σχολιάζοντας το ανωτέρω, είπε: «Τι φρικτός αιών είναι ο 20ος αυτός αιών, σε σύγκρισι με την πολιτισμένη ανθρωπότητα, τις ελπίδες αορίστου φιλελευθέρας προόδου του 19ου αιώνος. Έχομε ζήσει ανάμεσα στον βαρβαρισμό δύο παγκοσμίων πολέμων, στην ερήμωσι και καταστροφή, στην απώλεια εκατομμυρίων πολυτίμων ψυχών· την έγερσι κτηνωδών δυνάμεων, όπως ο Ρωσικός κομμουνισμός και ο Γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός με τους εσκεμμένους φόνους κι άλλων εκατομμυρίων ανθρώπων· την ουσιαστική εξόντωσι τον Ιουδαίων στην Ευρώπη· την ανακάλυψι της πυρηνικής διασπάσεως που έθεσε τέρμα στο όλον ζήτημα, χωρίς αντίστοιχη αύξησι ανθρωπίνης σοφίας ή πολιτικής αισθήσεως προς πρόληψιν αυτής. Πρωτίστως, μολονότι θέλομε ν’ ανταποδώσωμε τα όμοια, υπάρχει το αηδές αίσθημα ότι όλα έφθασαν στο χείλος των.»

Ο Ήλιος του Κληρουώτερ, Φλώριντας, 6ης Ιουνίου 1960, είπε: «Επί 30 χρόνια η έναρξις μιας νέας δεκαετίας υπήρξε σαν το άνοιγμα ενός κουτιού με διαβόλους.» Αυτή είναι ακριβώς η κατάστασις που προελέχθη από την Αποκάλυψι 12:12 ότι θα επήρχετο από το έτος 1914 κι εμπρός: «Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.»

Προσθέστε σ’ αυτό τη γενική ηθική κατάπτωσι της εποχής μας. Ένας εξέχων κρατικός λειτουργός είπε: «Όποιος λαμβάνει υπό σημείωσιν την ταχύτητα με την οποία γεμίζουν τα κρατητήρια κι οι φυλακές μας, μπορεί να διακρίνη ότι κάτι το εσφαλμένον υπάρχει.» Μια Νοτιοαφρικανική εφημερίς, ο Κήρυξ των Ανατολικών Επαρχιών, ανέγραψε: «Η παρούσα ηθική έκλυσις πρέπει να θεωρήται σαν μια επικίνδυνη προειδοποίησις. Σε όλη την ιστορία του κόσμου, κατ’ εξοχήν χαμηλά ηθικά επίπεδα προηγήθησαν πάντοτε από την κατάρρευσι αυτοκρατοριών και πολιτισμών.»

Μια βαριά ευθύνη ανήκει και σε ένα άλλο μέρος του Βαβυλωνιακού κόσμου, στο ψευδές θρησκευτικό στοιχείο, το οποίον διήρεσε τους λαούς και εσύγχυσε τη γνώσι των περί Θεού. Προσέξτε αυτές τις δηλώσεις που έγιναν στον τύπο: «Οι Εκκλησίες εχρεωκόπησαν.» «Οι εκκλησίες μας ασκούν μια Χριστιανοσύνη χωρίς Χριστό· οι λειτουργοί μας αφήνουν τον εαυτό τους να ταλαντεύεται όσον αφορά τον αληθινό τους σκοπό.» Ένας λειτουργός ωμολόγησε: «Υπήρξαμε ανέντιμοι προς τον Θεό, ανέντιμοι προς τους πλησίον μας, καθώς και ανέντιμοι προς τον εαυτό μας. Από τον Θεό έχομε σφετερισθή δόξα . . . έχομε σβήσει το φως της αληθείας.»

Ένα σχόλιο, που ανεγράφη στην εφημερίδα Δη Σκότσμαν της 23ης Νοεμβρίου 1959, συνώψιζε τις εξής απόψεις: «Κατά τη γνώμη μου, στις υπάρχουσες Εκκλησίες . . . ολίγη μόνο δύναμις απέμεινε για να συγκρατήσουν τις ασυνείδητες ροπές που προξενούν τους τρομερούς πολέμους μας και τους ανταγωνισμούς των σεληνιακών όπλων.» Ο γράφων είπε ότι δεν μπορούσε παρά να πιστέψη «ότι ολόκληρος ο πολιτισμός μας πλησιάζει σε μια επικίνδυνη κρίσι.»

ΕΞΕΛΘΕΤΕ ΑΠ’ ΑΥΤΗΝ ΤΩΡΑ!

Όλα αυτά τα πράγματα αποτελούν μέρη του μεγάλου σημείου των καιρών που έδωσε ο Ιησούς, και που δείχνουν το προσεχές τέλος του κόσμου τούτου. Η πλήρης κατάρρευσις της συγχρόνου Βαβυλώνος με την επιβλαβή πολιτική της, το εμπόριο και τις ψευδείς θρησκείες πλησιάζει γοργά, ναι, εντός του χρονικού διαστήματος της ζωής μας!

Ο Θεός κρίνει τα έθνη σήμερα. Το προειδοποιητικό έργον των μαρτύρων του Ιεχωβά αυξάνει από μέρα σε μέρα. Προσέξτε το για την ίδια σας ασφάλεια στη διάρκεια του επικειμένου παγκοσμίου πολέμου του Αρμαγεδδώνος. Τι πρέπει να κάμετε; Μελετάτε τον λόγον του Θεού για να εξακριβώσετε το θέλημά του και τους σκοπούς του. Κατόπιν, καθώς ανακαινίζετε τη διάνοιά σας για να συμμορφωθήτε με το θέλημά του, χωρισθήτε από τις πονηρές συνήθειες και τα σχέδια του κόσμου τούτου. Εναποθέστε την ελπίδα κι εμπιστοσύνη σας στην εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού.

Σε λίγο, οι εκτελεστικές δυνάμεις του Θεού θα δράσουν για να εκπληρώσουν το εδάφιον της Αποκαλύψεως 18:21, το οποίον προλέγει: «Και εσήκωσεν εις άγγελος ισχυρός λίθον ως μυλόπετραν μεγάλην, και έρριψεν εις την θάλασσαν, λέγων, Ούτω με ορμήν θέλει ριφθή η Βαβυλών η μεγάλη πόλις, και δεν θέλει ευρεθή πλέον.» Ενόσω είναι ακόμη καιρός, φύγετε για να σώσετε τη ζωή σας από τη σύγχρονη Βαβυλώνα!

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Στον Ησαΐα 66:8 αναγράφεται: «Τις ήκουσε τοιούτον πράγμα; τις είδε τοιαύτα; ήθελε γεννήσει η γη εν μια ημέρα; ή έθνος ήθελε γεννηθή ενταυτώ; αλλ’ η Σιών άμα εκοιλοπόνησεν, εγέννησε τα τέκνα αυτής.» Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της «γης» και του «έθνους,» και πώς αυτό σχετίζεται με το θεμέλιον της «νέας γης» στο 1919;

Τα θεμέλια τίθενται για ό,τι πρόκειται να κτισθή επάνω σ’ αυτά, για κάτι νέο που θ’ ανεγερθή υπεράνω αυτών. Στον Ησαΐα 51:16 ο Θεός λέγει τι θα κάμη σχετικά με τους νέους ουρανούς που πρόκειται να στερεωθούν και τη νέα γη που πρόκειται να θεμελιωθή. Λέγει στον λαό του: «Και έθεσα τους λόγους μου εις το στόμα σου, και σε εσκέπασα με την σκιάν της χειρός μου, δια να στερεώσω τους ουρανούς και να θεμελιώσω την γην· και δια να είπω προς την Σιών, Λαός μου είσαι.» Αυτοί οι λόγοι προς τη Σιών καταδεικνύουν ότι ο Θεός αναγνωρίζει ένα λαό σ’ ένα ωρισμένο καιρό, ότι κάνει να γενηθή ένα έθνος, ένας λαός κάτω από μια κυβέρνησι. Η Σιών, όταν ήταν επάνω στη γη, συνηθίζετο να είναι το όρος όπου ήταν ο «θρόνος του Ιεχωβά,» όπου εκάθητο ο βασιλεύς του έθνους του Ιεχωβά.

Στο έτος 1914 ο Ιεχωβά Θεός έφερε στο είναι την ουράνια κυβέρνησι του κεχρισμένου Υιού του, Ιησού Χριστού, του Κληρονόμου της Βασιλείας. Εν τούτοις, στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος άρχισε το έτος εκείνο, οι κεχρισμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά επάνω στη γη περιήλθαν σε Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία στα εμπόλεμα έθνη, λόγω φόβου και παρεξηγήσεως. Η οργάνωσίς των υπέστη εισβολή και διεσπάσθη εντελώς. Δεν ενεργούσαν ως έθνος με μια ανεξάρτητη κυβέρνησι, σ’ αυτή δε την περίπτωσι την εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού στους ουρανούς. Έγιναν όπως οι Ιουδαίοι στη γη της Βαβυλώνος στη διάρκεια των εβδομήντα ετών που η πρωτεύουσά των πόλις Σιών ή Ιερουσαλήμ και ο ναός της έκειντο ερημωμένοι και δεν είχαν ένα ανάσσοντα βασιλέα.

Στο 1919, λίγο μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ιεχωβά φιλαγάθως άρχισε να συνάγη και πάλιν τον διασκορπισμένο, αποδιωργανωμένο λαό του απ’ όλα τα μέρη της γης και ν’ αυξάνη τον αριθμό των. Έθεσε το κεχρισμένο υπόλοιπό του σε μια καλά ωργανωμένη διάταξι και τους έθεσε πάλι σε ενέργεια. Έκαμε πιο βαθιά την εκτίμησί των στο γεγονός ότι η Βασιλεία είχε ιδρυθή κι ετέθη σε λειτουργία στους ουρανούς. Εφόσον υπήρχε ακόμη ένα υπόλοιπο κληρονόμων της Βασιλείας επάνω στη γη, όλοι, όσοι επρόκειτο να είναι συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού στη Βασιλεία, δεν ήσαν μαζί του στους ουρανούς, συμβασιλεύοντας με αυτόν ως νέες ουράνιες εξουσίες της γης, ανάμεσα στους εχθρούς του Χριστού. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά Θεός, φέροντας σε γέννησι τη Βασιλεία δι’ ενθρονίσεως και στέψεως του Υιού του Ιησού Χριστού, εγκατέστησε τους συμβολικούς ουρανούς της υποσχεμένης νέας τάξεως.

Ο Ιεχωβά έθεσε τους λόγους του σχετικά με την εγκατάστασι των νέων ουρανών στα στόματα του απολυτρωμένου, απελευθερωμένου λαού του επάνω στη γη. Γι’ αυτό ο λαός του ανέλαβε την κήρυξι των αγαθών νέων της εγκαθιδρυμένης ουρανίας κυβερνήσεως, στην οποία οφείλουν υπέρτατη υποταγή, της βασιλείας του Θεού. Ο Ιεχωβά, με τις σχέσεις αυτές με τον τότε λαόν του, έκαμε ένα έθνος, το υπόλοιπον τον πνευματικού του Ισραήλ, να‘γεννηθή ενταυτώ’. Στο πνευματικό αυτό έθνος ένας «πολύς όχλος» προβατοειδών ανθρώπων έχει προσέλθει κι ενωθή μαζί του.

Τώρα, ποια είναι η διαφορά μεταξύ αυτού του πρόσφατα γεννημένου «έθνους» και της «γης», η οποία «ήθελε γεννήσει εν μια ημέρα»; Για να υπάρξη ένα έθνος πρέπει να έχη μια δική του γη. Λόγου χάριν, εφόσον οι αρχαίοι Ισραηλίται ήσαν εξόριστοι σε ξένο έδαφος, στη γη της Βαβυλώνος, δεν ήσαν ένα έθνος με αναγνωρισμένη υπόστασι μεταξύ των εθνών της γης. Όσο για την πατρίδα των, την περιοχή της Ιουδαίας και της Ιερουσαλήμ, ήταν γη αυτή; Όχι! Έκειτο ερημωμένη χωρίς άνθρωπο και κατοικίδιο ζώο. Οι διερχόμενοι την απέφευγαν με φόβο εξαιτίας όλων των πληγών που είχαν επέλθει σ’ αυτήν από τον Ιεχωβά. Δεν είχε πρωτεύουσα· δεν είχε πόλεις γεμάτες κατοίκους. Ήταν όλο ερείπια που κατοικούντο από άγρια ζώα. Ήταν μια έρημος με φυτά ζούγκλας. Αλλ’ όταν το απελευθερωμένο υπόλοιπο των πιστών Ιουδαίων έφθασε σ’ αυτόν τον έρημο τόπο το θέρος του 537 π.Χ. κι εγκατεστάθη πάλι στα μέρη των προγενεστέρων πόλεων, εκαλλιέργησαν τη γη και ανοικοδόμησαν το θυσιαστήριον του Ιεχωβά στο Όρος Μοριά, α, τότε ανεφάνη μια γη, που κατελήφθη από ένα νεογέννητο έθνος, «εν μια ημέρα,» δηλαδή, σε μια βραχεία περίοδο χρόνου, με μια ξαφνικότητα που εξέπληξε τους εχθρούς. Αυτή η ανοικοδόμησις εκ νέου της χώρας των εξεικόνιζε το πώς θ’ ανεφαίνετο μια γη «νέας τάξεως» το 1919 (μ.Χ.).

Η γη αυτή των μελών του αποκαταστημένου υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ είναι η επίγεια θέσις που κατέχουν επάνω στη γη, σε μια ανανεωμένη και επιδοκιμασμένη στάσι ενώπιον του Ιεχωβά ως μαρτύρων του. Η Σκοπιά (στην Αγγλική) 15ης Οκτωβρίου 1919 έγραψε: «Οι καιροί των Εθνών Έληξαν. Ο παλαιός κόσμος παρήλθε και βαίνει προς διάλυσιν. Ποτέ δεν μπορεί να επανέλθη, και κανείς, ο οποίος έχει κάποια αντίληψι του μεγαλείου που θα φέρη στην ανθρωπότητα και στον τόπο της κατοικίας της, στη γη, η αρχομένη βασιλεία του Χριστού, δεν μπορεί να έχη καμμιά επιθυμία να ιδή την παλαιά τάξι αποκαταστημένη όπως ήταν.» (Σελίς 308, στήλη 2α) Τον Σεπτέμβριο έγινε η πρώτη γενική συνέλευσις του Σήνταρ Πόιντ (Οχάιο), και σχετικά με τούτο Η Σκοπιά της 15ης Δεκεμβρίου 1919 (στην Αγγλική) είπε: «Όταν οι παρόντες ήσαν στον ανώτερο αριθμό της συγκεντρώσεώς των έφθασαν πλήρως τα 7.000 άτομα. Ποτέ δεν είχε παρατηρηθή μια τέτοια συνέλευσις από κανένα που είναι στην παρούσα αλήθεια· ποτέ δεν παρετηρήθη ένα τόσο αρμονικό πνεύμα και ζωηρή επιθυμία να είναι ευλογία ο ένας στον άλλον. . . . Πραγματικά, ήταν καλό να είναι κανείς εκεί, γιατί εδημιουργείτο η σκέψις ότι αυτή η συναναστροφή αποτελεί πρόγευσιν του επαναπατρισμού του λαού του Κυρίου, την οποία λαχταρούν κι αναμένουν.»

Σ’ εκείνη τη συνέλευσι ανηγγέλθη η έκδοσις ενός νέου περιοδικού, του Χρυσού Αιώνος, και προεκάλεσε μεγάλες επευφημίες· ελήφθησαν αμέσως συνδρομές γι’ αυτό, κι εξεδόθη τον Οκτώβριο του έτους εκείνου. Η αναζωογονημένη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά εξαπέστειλε ογδόντα έξη περιοδεύοντας ομιλητάς (ή «πίλγκριμς») στη διάρκεια του έτους. Αυτοί οι τακτικοί περιοδεύοντες εκπρόσωποι επεσκέπτοντο τις εκκλησίες· επεσκέφθησαν 6.330 πόλεις μικρές και μεγάλες, και διήνυσαν συνολικά 506.860 μίλια. Ωμίλησαν σε 687 δημόσιες συναθροίσεις, με σύνολον ακροατών 107.893. Διηύθυναν, επίσης, 10.398 συναθροίσεις σε αίθουσες με σύνολο παρόντων 479.311. (Σελίς 373) Στον παγκόσμιο εορτασμό του δείπνου τον Κυρίου στις 13 Απριλίου 1919, εώρτασαν πάνω από 17.961 άτομα.

Ως ένα περαιτέρω σύμβολον ότι το υπόλοιπον των μαρτύρων τον Ιεχωβά αποκατεστάθη κι εγκατεστάθη εκ νέου στη «γη» του πνευματικού Ισραήλ, ως μάρτυρες της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού, αποκατεστάθη ο οίκος Μπέθελ στη διεύθυνσι 124 Κολόμπια Χάιτς, Μπρούκλυν, Νέας Υόρκης, και επανεπιπλώθη, και τα γραφεία μετεφέρθησαν εκεί. Εκεί εξακολούθησε να είναι το διεθνές κέντρον των μαρτύρων του Ιεχωβά ως τη σημερινή ένδοξη μέρα το 1960. Το παρόν κτιριακόν συγκρότημα των εργοστασίων είναι απλώς διάδοχον του πρώτου εργαστασίου της Εταιρίας, που ήταν ένα μικρό εργοστάσιο, το οποίον είχε ανεγερθή στη διεύθυνσι 35 Μυρτλ Άβενιου, Μπρούκλυν, το 1920. Σήμερα όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι ένα πνευματικό έθνος εγεννήθη και ακμάζει στη Θεόδοτη γη του που τόσο γρήγορα παρήχθη στην παρούσα ημέρα του Ιεχωβά.

Αυτή η αποκατάστασις του κεχρισμένου υπολοίπου ήταν η τοποθέτησις του θεμελίου μιας νέας γης, όπως προελέχθη στον Ησαΐα 51:16. Τελεί υπό τον Καλόν Ποιμένα-Βασιλέα του Ιεχωβά, Ιησούν Χριστόν. Κατά αξιοσημείωτο τρόπον αυτός συνήγαγε από το έτος 1931 τα «άλλα πρόβατά» του σ’ αυτήν, για να τα κάμη «μίαν ποίμνην» με το κεχρισμένο υπόλοιπον των κληρονόμων της Βασιλείας κάτω από τον «ένα Ποιμένα.» Μ’ αυτόν τον τρόπο η αποκατάστασις του κεχρισμένου υπολοίπου στη Θεόδοτη συμβολική των «γη» επί της γης παρέσχε το θεμέλιο για να οικοδομηθούν επάνω σ’ αυτό οι εκατοντάδες αυτές χιλιάδων «άλλων προβάτων.»

Σ’ αυτή τη συμβολική «γη» των πνευματικών Ισραηλιτών, αυτά τα «άλλα πρόβατα» είναι τώρα οι ξένοι κάτοικοι. Ήδη αυτοί υπερτερούν αριθμητικώς το υπόλοιπον των πνευματικών Ισραηλιτών σε αναλογία πενήντα και πλέον προς ένα. Η συμβολική αυτή «γη», η επίγεια αυτή ποίμνη του Καλού Ποιμένος-Βασιλέως, δεν θα ερημωθή από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Θα εξακολουθήση να παραμένη σαν ένα σταθερό θεμέλιο στην επερχόμενη διάταξι των «νέων ουρανών και νέας γης.» Όταν και ο τελευταίος από το επιζών πνευματικόν υπόλοιπον θα τελειώση την επίγεια πορεία του και προσληφθή στην ουράνια κυβέρνησι, τότε η συμβολική «γη», που ιδρύθη στο έτος 1919, θα καταληφθή πλήρως απ’ αυτούς τους «ξένους κατοίκους,» τα άλλα πρόβατα.

Απ’ αυτό μπορούμε να διακρίνωμε τη σχέσι μεταξύ της γεννήσεως του αποκαταστημένου έθνους των υιών της Σιών, του πνευματικού Ισραήλ, στο έτος 1919, και της τοποθετήσεως του «θεμελίου της γης,» μιας νέας γης, για την αιώνια κατοχή της από τα λυτρωμένα και τελειοποιημένα «άλλα πρόβατα.»