Η Βαβυλών Θέτει Θρησκευτικά Θεμέλια για Παγκόσμια Απάτη

ΟΤΑΝ ένα άτομο ή έθνος απομακρύνεται από τον Θεό και την αληθινή λατρεία, όπως αυτή περιγράφεται στον Λόγο του, την Αγία Γραφή, τότε στρέφονται αναποφεύκτως στη λατρεία κάποιου άλλου. Λόγω της εκ γενετής φύσεως του ανθρώπου, αυτός θα λατρεύση ή θ’ αποβλέψη σε κάτι άλλο ως ανώτερο. Μπορεί να είναι η λατρεία ενός εθνικού ηγέτου ή του Κράτους· μπορεί να είναι η εξευτελιστική λατρεία ζώων ή αψύχων πραγμάτων. Η ιστορία δείχνει ότι αυτό δίνει αφορμή στη δημιουργία πληθώρας θεών, μερικά δε έθνη σήμερα έχουν τόσο πολυπληθείς θεούς, όσος σχεδόν είναι και ο πληθυσμός των.

Παράλληλα με την αύξησι θεών υπεισέρχεται και μια πληθώρα ψευδών διδασκαλιών, που όλο και περισσότερο δηλητηριάζουν τις διάνοιες των ανθρώπων και τους δεσμεύουν πιο σφιχτά δια του φόβου και της υποδουλώσεως στην ψευδή των θρησκεία. Το αποτέλεσμα είναι αυξανόμενη πονηρία και κατάπτωσις. Ο απόστολος Παύλος περιγράφει την κατάστασί των: «Και καθώς απεδοκίμασαν το να έχωσιν επίγνωσιν του Θεού, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ώστε να πράττωσι τα μη πρέποντα· πλήρεις όντες πάσης αδικίας, . . . πονηρίας, πλεονεξίας, κακίας· γέμοντες φθόνου, φόνου, έριδος.»​—Ρωμ. 1:28-32.

Εφόσον οι ειδωλολατρικοί θεοί είναι άψυχοι και δεν γνωρίζουν τίποτε, οι δε μεγαλύτεροι από τους ανθρώπους είναι απλώς θνητοί από σάρκα και αίμα καθώς οι λατρευταί των, σε ποιον απευθύνεται πραγματικά μια τέτοια λατρεία; Απευθύνεται και γίνεται δεκτή από τον μεγάλον εχθρό του Θεού, τον Σατανά τον Διάβολο. Εκείνοι, που αποδίδουν τέτοια λατρεία γίνονται στην πραγματικότητα δούλοι του Διαβόλου. Ο Παύλος έγραψε: «Δεν εξεύρετε ότι εις όντινα παριστάνετε εαυτούς δούλους προς υπακοήν, είσθε δούλοι εκείνου εις τον οποίον υπακούετε, ή της αμαρτίας προς θάνατον, ή της υπακοής προς δικαιοσύνην;» Γίνονται ολοένα περισσότερο σαν τον Θεό που λατρεύουν. Πραγματικά, μπορούν ακόμη να ονομασθούν τέκνα του Διαβόλου. Ο Ιησούς διετύπωσε αυτόν τον κανόνα των πνευματικών σχέσεων, όταν μίλησε σε μερικά θρησκευόμενα άτομα, που εκαυχώντο για την καταγωγή τους από τον πατριάρχη Αβραάμ. Είπε: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου, και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε.» Ο απόστολος Ιωάννης έγραψε αργότερα: «Εν τούτω γνωρίζονται τα τέκνα του Θεού και τα τέκνα του διαβόλου. Πας όστις δεν πράττει δικαιοσύνην, δεν είναι εκ του Θεού.»​—Ρωμ. 6:16· Ιωάν. 8:38-44· 1 Ιωάν. 3:10· Ψαλμ. 96:5· 1 Κορ. 10:20.

Η Βαβυλών είναι παράδειγμα αυτής της πορείας ενεργείας. Επί πλέον, αυτή ήταν η γήινη πηγή τοιούτων πραγμάτων, σαν ένα θεμέλιο πάνω στο οποίο πρόκειται να κτισθή ένα μεγάλο ψευδοθρησκευτικό οικοδόμημα. Οι κάτοικοι της Βαβυλώνος, μη θέλοντας να λατρεύσουν τον Ιεχωβά Θεό, εστράφησαν στη λατρεία του Νεβρώδ. Ο Νεβρώδ είχε το πνεύμα του πρώτου εκείνου μεγάλου στασιαστού κατά του Ιεχωβά Θεού, το πνεύμα του Διαβόλου. Ήταν στην πραγματικότητα ένας λάτρης και μιμητής του Διαβόλου, που έκαμε έναρξι ανταρσίας στον ουρανό και κατόπιν επεξέτεινε την ανταρσία στη γη, μάλιστα στον κήπο της Εδέμ. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίον οι Βαβυλώνιοι χρησιμοποιούσαν μάλλον το όνομα Μερωδάχ (Μαρδώκ), που σημαίνει «στασιαστής», παρά το όνομα Νεβρώδ, για να υποδηλώσουν τον θεμελιωτή της πόλεως των. Έτσι, ο Νεβρώδ μπορεί να προσδιορισθή ως ένας που ανήκει στο σπέρμα του Διαβόλου, για το οποίο ο Θεός μίλησε στη Γένεσι 3:15. Ήταν ένα ψευδές σπέρμα, ένας ψευδής Μεσσίας. Μετά τον θάνατο του ο Νεβρώδ εθεοποιήθη από τους Βαβυλωνίους. Οι οπαδοί του, συνεπώς, κατευθύνοντας τη λατρεία τους προς τον Νεβρώδ, ελάτρευαν χωρίς να το γνωρίζουν τον Διάβολο και έγιναν το «σπέρμα» του, φέροντας εις πέρας το έργο του εναντιούμενοι στον Θεό. Όταν ο φημισμένος Χαμμουραμπί έγινε βασιλεύς κι έκαμε τη Βαβυλώνα πρώτη πόλι ολοκλήρου της Βαβυλωνίας, αυξήθηκε η σπουδαιότης του Μερωδάχ ως πολιούχου Θεού. Το κύριον όνομά του αντικατεστάθη αργότερα από τον τίτλο Βηλού («Κύριος»). Τελικά, κοινώς εκλήθη Βηλ, η δε σύζυγος του Βηλίτις («Κυρία»).

ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΡΙΑΔΕΣ ΘΕΩΝ

Από την αρχή αυτή της λατρείας του Νεβρώδ, οι θεοί της πρώτης εκείνης Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας άρχισαν να πληθύνωνται. Μεταξύ αυτών ήταν ένας αριθμός τριάδων θεών ή θεοτήτων. Στη Βαβυλώνα ο ναός που είχε ανοικοδομηθή προς τιμήν του Θεού Βήλου, είχε ξεπερασθή, όπως αναφέρεται, από τρία αγάλματα, δηλαδή, του Βηλ (ή Βηλ-Μερωδάχ), της μητρός του Ρέας (Σεμιράμιδος), και της συζύγου του Βηλ-Μερωδάχ, της Ήρας ή Βηλίτιδος (Ζερ-πανίτου)​—σύμφωνα με τον αρχαίον Έλληνα ιστορικόν Κτησίαν. Σύμφωνα με τον μεταγενέστερον Έλληνα ιστορικόν Διόδωρον Σικελιώτην, σε κάποια περίοδο στη Βαβυλώνα, η θρησκευτική τριάς απετελείτο από δύο θέαινες και τον υιόν, δηλαδή, την Ήρα (την Γιούνο των Ρωμαίων), την Ρέα (ή Σεμίραμιν) και τον Δία (= Μερωδάχ, Νεβρώδ).

Σχετικά με τη θρησκεία της Βαβυλώνος και την τριαδική της λατρεία διαβάζομε: «Στην τελευταία Βαβυλωνιακή περίοδο η λατρεία φαίνεται να είναι αφιερωμένη κυρίως στον Μαρδώκ, Ναμπού [Νεβώ, που σημαίνει Εκφωνητής ή Αγγελιαφόρος], Σιν, Σαμάς και Ιστάρ. . . . Οι Βαβυλώνιοι, παρ’ όλα τους τα θαυμάσια προσόντα, ουδέποτε κατώρθωσαν να συλλάβουν την έννοια ενός Θεού, ενός μοναδικού Θεού, ενός Θεού του οποίου η ύπαρξις και μόνον κάνει λογικώς αδύνατη την ύπαρξι οποιασδήποτε άλλης θεότητος. Ο μονοθεϊσμός υπερβαίνει την πνευματική αντιληπτικότητα της Βαβυλωνιακής νοοτροπίας, . . . ούτε οι Βαβυλώνιοι ούτε οι Ασσύριοι ήρθησαν σε οιοδήποτε ύψος, τέτοιο, ώστε να διακρίνουν το Εβραϊκό βιβλίο των Ψαλμών.»​—Η Διεθνής Στερεότυπος Εγκυκλοπαιδεία της Γραφής, έκδοσις 1955, Τόμος 1, σελίς 370.

Μια άλλη τριάς ήταν εκείνη του Σιν (ο Θεός-σελήνη), του Σαμάς (ο Θεός-ήλιος) και της Ιστάρ​—αρχόντων των ζωδίων. Από τη Βαβυλώνα οι τριάδες των θεοτήτων διεδόθησαν σε όλη τη γη, ακόμη και στη διάρκεια του χρόνου της Χριστιανικής Εποχής.

Η πίστις σε μια τριάδα προκαλεί την κυριαρχία, ακόμη και την υπεροχή του ενός αληθινού Παντοδυνάμου Θεού. Εξυπηρετώντας κατάλληλα τον σκοπό του Διαβόλου, είναι ένα δραστικό δηλητήριο, που έχει μολύνει τις θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» σε βαθμό που η τριάς, για την οποίαν ισχυρίζονται ότι αποτελείται από τρία πρόσωπα σ’ ένα Θεό, αποκαλείται σήμερα «η κεντρική διδασκαλία της Χριστιανικής θρησκείας.»

Ο ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΣ, Η ΜΑΓΕΙΑ ΕΧΟΥΝ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΒΑΒΥΛΩΝΑ

Τι αποτέλεσμα έχει μια τέτοια διδασκαλία επί των ακολούθων της; Εξασθενίζει την πίστι τους στον Θεό. Μειώνει το αίσθημα της ευθύνης των έναντι του Θεού να υπακούουν απεριόριστα σ’ αυτόν και να του προσφέρουν αποκλειστική αφοσίωσι. Τους θέτει εκτός ισορροπίας, επισκοτίζει τους οραματισμούς των, τους ναρκώνει θρησκευτικώς. Τους εμβάλλει φόβο και καθιστά εύκολο γι’ αυτούς ν’ αρχίσουν ν’ αποδέχωνται πολλούς θεούς, τους οποίους πρέπει να εξευμενίσουν ή να ευαρεστήσουν ή στους οποίους πρέπει ν’ απευθύνουν ικεσίες, λόγου χάριν, τους καλουμένους «αγίους». Απ’ αυτό το σημείο ως τον φόβο των δαιμόνων είναι ένα μικρό βήμα, έτσι δε αυτό, ανάμεσα σε μερικούς λαούς, ωδήγησε άτομα σε μια κατάστασι αθλίας υπάρξεως​—σε μια ζωή φόβου που έχουν οι οπαδοί αυτού του είδους θρησκείας. Οι λατρευταί της Βαβυλώνος είχαν δηλητηριασθή πνευματικώς μ’ αυτόν τον τρόπο. Ο σερ Ε. Α. Ουάλλις Μποτζ γράφει στο βιβλίο Βαβυλωνιακή Ζωή και Ιστορία:

Οι δαίμονες και οι διάβολοι, που έκαναν τη ζωή του Βαβυλωνίου να είναι μια αθλιότης γι’ αυτόν, ήσαν πολλοί, αλλά οι μορφές των περισσοτέρων απ’ αυτούς και οι πονηρές των δυνάμεις ήσαν καλώς γνωστές. Περισσότερο εξ όλων αυτός εφοβείτο τα Επτά Πονηρά Πνεύματα, που ήσαν οι δημιουργοί παντός κακού. . . . Όπως υπήρχαν τριάδες θεών, έτσι υπήρχαν και τριάδες διαβόλων λόγου χάριν, ο Λαμπαρτού, ο Λαμπασού και ο Ακαζού. Ο πρώτος έβλαπτε τα μικρά παιδιά, ο δεύτερος προξενούσε την ασθένεια του τρόμου, και ο τρίτος έκανε την όψι ενός ανθρώπου κίτρινη και μαύρη. Μια άλλη τριάς περιελάμβανε τους Λιλού, Λιλιτού και Αρδάτ Λιλί. . . . Οι Βαβυλώνιοι . . . πήγαιναν στον ιερέα, που συχνά ανελάμβανε τον χαρακτήρα ενός Θεού, και που εξώρκιζε τους διαβόλους απαγγέλλοντας μαγικά άσματα, . . .​—Σελίδες 146, 147 (έκδοσις 1925). Βλέπε, επίσης, Η Διεθνής Στερεότυπος Εγκυκλοπαιδεία της Γραφής, έκδοσις 1955, Τόμος 1, σελ. 373.

Η μαγεία, η γοητεία και η αστρολογία ανεπτύχθησαν και όλοι εντρυφούσαν σ’ αυτές, από τον βασιλέα ως τον πιο ταπεινόν υπήκοόν του. Επίστευαν ακόμη και σε μια μάγισσα, που επιστεύετο ότι «κατείχε τη δύναμι της πτήσεως στον αέρα επάνω σε μια ράβδο.»​—Αρχαία Ιστορία, Μέρος Ι—Π. Β. Ν. Μάυερς, σελ. 72.

Η Γραφή ομιλεί για τις ειδωλολατρικές εικόνες του Βηλ και του Μερωδάχ και τις αποκαλεί «βδελύγματα» [«κοπρώδη είδωλα», ΜΝΚ] δηλαδή, ρυπαρά είδωλα. (Ιερεμ. 50:1, 2) Απευθυνόμενη προς τη Βαβυλώνα ως προς μια γυναίκα, η προφητεία του Ησαΐα 47:12, 13 λέγει: «Στήθι τώρα με τας γοητείας σου, και με το πλήθος των μαγειών σου, εις τας οποίας ηγωνίσθης εκ νεότητός σου [ως προς πόλιν]· . . . Ας σηκωθώσι τώρα οι ουρανοσκόποι, οι αστρολόγοι, οι μηνολόγοι προγνωστικοί, και ας σε σώσωσιν εκ των επερχομένων επί σε.»

Μαγικές τέχνες επενοήθησαν από τους Χαλδαίους της Βαβυλωνίας. Πόσο ισχυρή ήταν η λαβή της μαγείας και της γοητείας πάνω στη Βαβυλώνα μπορεί να φανή από το ότι, αιώνες μετά τον Νεβρώδ, αναφέρεται για τον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορα ότι κατέφυγε σ’ αυτές για να αποφασίση αν θα επετίθετο ή όχι κατά της Ιερουσαλήμ. Παραθέτομε αυτό που είπε ο Ιεχωβά Θεός σχετικά μ’ αυτό στον Ιεζεκιήλ:

«Ο βασιλεύς της Βαβυλώνος εστάθη εις το δυόδρομον, εν τη αρχή των δύο οδών, δια να ερωτήση τους μάντεις· ανεκάτωσε τα μαντικά βέλη, ηρώτησε τα γλυπτά, παρετήρησε το ήπαρ. Προς την δεξιάν αυτού έγεινεν ο χρησμός δια την Ιερουσαλήμ, δια να στήση τους κριούς, δια να ανοίξη το στόμα επί σφαγήν, να υψώση την φωνήν μετά αλαλαγμού, να στήση κριούς εναντίον των πυλών, να κάμη προχώματα, να οικοδομήση προμαχώνας.»​—Ιεζ. 21:20-22.

Με τον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορα 2 η πόλις της Βαβυλώνος έφθασε στο αποκορύφωμα της δόξης της και ετέθη στη θέσι της Τρίτης Παγκοσμίου Δυνάμεως της Βιβλικής ιστορίας. Συνεπώς έφθασε στο μεγαλύτερο ύψος της λίγο πριν από την πτώσι της. Επειδή, και ο μεγαλύτερος ακόμη βασιλεύς της προσεκολλήθη στις μαγικές τέχνες, ο προφήτης του Ιεχωβά Ησαΐας μπορούσε, προλέγοντας την καταδίκη της, να της πη να καταφύγη στις μαγικές της τέχνες και στους αστρολόγους, γόητας και μηνολόγους της να προσπαθήσουν να την σώσουν από τον όλεθρο, αν μπορούσαν. Αλλά τούτο θα ήταν μάταιο, επειδή ο Ιεχωβά την είχε καταδικάσει.

Ο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ

Η ψευδής θρησκεία της Βαβυλώνος, που ιστορικώς απεκαλύφθη για πρώτη φορά με τον αρχικό της Πύργο της Βαβέλ, την κατεδίκασε εξ αρχής σε τελική καταστροφή. Στις ημέρες του πιο ενδόξου βασιλέως της, του Ναβουχοδονόσορος του Β΄, είχε τον θρησκευτικό της πύργο, οικοδομημένο αναμφιβόλως επάνω στα θεμέλια του ιδίου ακριβώς πύργου όπου ο Ιεχωβά Θεός επέφερε σύγχυσι στη γλώσσα των οικοδόμων. Η τοποθεσία της ήταν στο νότιο μέρος της πόλεως, όχι πολύ μακριά από την ανατολική ή δεξιά όχθη του Ευφράτου Ποταμού. Από τον Ναβουχοδονόσορα και τον βασιλικόν πατέρα του ωνομάζετο «Ζιγκουράτ Βαβίλι», που σημαίνει «Ο Πύργος της Βαβυλώνος». Ήταν αφιερωμένος στον κυριώτερο θεό της Βαβυλώνος, τον Μερωδάχ, και στη σύζυγο του Ζερ-πανίτουμ.

Ο πύργος είχε ένα μεγάλο θεμέλιο πάνω στο οποίο, ως εξέδρα, είχαν κτισθή έξη τετραγωνικά πατώματα, είχε δε επί της κορυφής του ένα αγιαστήριο, που ήταν αφιερωμένο στον Θεό Βηλ-Μερωδάχ, για τον οποίον η αρχαιολογική απόδειξις δείχνει ότι ήταν ο ισχυρός κυνηγός Νεβρώδ θεοποιημένος. Γύρω από τη βάσι του πύργου ήσαν μικροί ναοί ή παρεκκλήσια αφιερωμένα σε διαφόρους άλλους θεούς των Βαβυλωνίων.

Η ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΕΞΑΣΘΕΝΙΖΕΙ ΤΑ ΕΘΝΗ

Ένα άλλο εξέχον χαρακτηριστικό της θρησκείας της Βαβυλώνος είναι ότι εδίδαξε την αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής. Εννοείται, όταν η Βαβυλών εθεοποίησε τον πρώτον βασιλέα Νεβρώδ, κατά τον θάνατο του, που δεν περιγράφεται στη Γραφή, έπρεπε να προσδώση αθανασία ψυχής στον Νεβρώδ, ή Μερωδάχ. Στον Βαβυλωνιακό μύθο περί του Γιλγαμές, τον οποίον μερικοί ερευνηταί προσπαθούν να ταυτίσουν με τον Νεβρώδ, αυτός ο ημι-άνθρωπος και ημίθεος Γιλγαμές επιζητούσε αθανασία του ανθρωπίνου σώματος του, δηλαδή, ακατάστρεπτη ζωή πάνω στη γη. Στο δωδέκατο βιβλίο του έπους του Γιλγαμές του παραχωρείται μια συνέντευξις με τον νεκρόν άλλοτε φίλον του, ο οποίος «περιγράφει την μελαγχολική διαμονή του υπερπέραν, και αφηγείται τα διάφορα είδη του μέλλοντος που αναμένουν τους νεκρούς, σύμφωνα με τον τρόπο της τελευτής των.»​—Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, έκδοσις 1929, Τόμος 12, σελ. 654.

Στη Βαβυλωνιακή θρησκεία ο Νεργκάλ ήταν ο Θεός του κάτω κόσμου και η σύζυγος του Ερές-κιγκάλ ήταν η κυρίαρχος Κυρία τούτου. Δείχνοντας ότι οι Βαβυλώνιοι δεν επίστευαν στην αθανασία του ανθρωπίνου σώματος, αλλ’ επίστευαν στην αθανασία εκείνου που οι Έλληνες ωνόμαζαν «ψυχή», διαβάζομε τα ακόλουθα σχετικά με τα «έσχατα», όπως τα αντελαμβάνοντο οι Βαβυλώνιοι:

Μετά τον θάνατο, οι ψυχές των ανθρώπων υπετίθετο ότι συνέχιζαν την ύπαρξί τους. Τούτο δύσκολα μπορεί ν’ αποκληθή ζωή. Ο τόπος, στον οποίον έχουν μεταβή, ονομάζεται «η χώρα από την οποία δεν υπάρχει επιστροφή.» Εκεί ζούσαν σε σκοτεινούς χώρους ανάμεσα σε σκόνη και νυχτερίδες, καλυμμένες με ένα ένδυμα από πτερά, και κάτω από την κυριαρχία του Νεργκάλ και της Ερές-κιγκάλ. Όταν η ψυχή έφθανε ανάμεσα στους νεκρούς, έπρεπε να περάση από κρίσι ενώπιον των κριτών των νεκρών, των Αννουνάκι, αλλά λίγα πράγματα διεσώθησαν για μας όσον αφορά στον τρόπο αυτής της κρίσεως. Κατά καιρούς φαίνεται ότι υπήρξε μια ιδέα ότι θα ήταν δυνατόν για τους νεκρούς να επανέλθουν πάλι στη ζωή, διότι σ’ αυτόν τον κάτω κόσμο υπήρχε το νερό της ζωής, που εχρησιμοποιείτο όταν ο θεός Θαμμούζ επέστρεψε πάλι στη γη [ως φυτόν]. Οι Βαβυλώνιοι . . . τοποθετούσαν συχνά μαζί με τον νεκρό αντικείμενα, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στη μελλοντική του ύπαρξι. . . . Στον μέλλοντα κόσμο φαίνεται ότι υπήρχαν διακρίσεις που είχαν γίνει μεταξύ των νεκρών. Εκείνοι που έπεσαν σε μάχη φαίνεται ότι ετύγχαναν ειδικής εύνοιας. Τους εδίδετο φρέσκο νερό να πιούν, ενώ όσοι δεν είχαν απογόνους, για να τοποθετήσουν προσφορές στους τάφους των, υπέφεραν πόνους και πολλές στερήσεις. . . . Η Βαβυλωνιακή διδασκαλία ήταν ότι ο άνθρωπος, αν και ήταν Θείας προελεύσεως, δεν μετείχε της Θείας ιδιότητος της αθανασίας [δηλαδή, αθανασίας του σώματός του].​—Η Διεθνής Στερεότυπος Εγκυκλοπαιδεία της Γραφής, Τόμος Ι, σελ. 373.

Παράλληλα με την αστρολογία, τον φόβο των δαιμόνων και την τριάδα, η διδασκαλία αυτή, όπως έλαβε αρχή από την Βαβυλώνα κι επροπαγανδίσθη μεταξύ των λαών της γης, ωδήγησε στις αντιγραφικές διδασκαλίες του πυρός του άδου, του καθαρτηρίου, της μετενσαρκώσεως, της μετεμψυχώσεως και του πνευματισμού, με τις οποίες όλα τα έθνη και η πλειονότης των θρησκευόμενων τους εξασθενούν πνευματικώς μέχρι θανάτου. Αν η θρησκεία σας διακρατή οποιαδήποτε απ’ αυτές τις διδασκαλίες, μπορείτε να είσθε βέβαιος ότι είναι μολυσμένη από τη Βαβυλώνα και αποτελεί ένα από τα ψευδή θρησκευτικά οχυρά που αναπηδούν από τη στασιαστική Βαβυλωνιακή πηγή.

Αυτές είναι λίγες μόνο από τις απάτες που έχουν τα θεμέλια τους στην αρχαία δαιμονοκρατουμένη Βαβυλώνα, ως βάσι πάνω στην οποία ο αόρατος απατεών, Σατανάς ο Διάβολος, εγείρει ένα θρησκευτικό οικοδόμημα για παγκόσμια απάτη. Η Βαβυλών υπέστη μια πτώσι, όταν ο Ιεχωβά Θεός επέφερε σύγχυσι στη γλώσσα των οικοδόμων της στον Πύργο της Βαβέλ, αλλά δεν κατεστράφη εκείνο τον καιρό. Αργότερα πέρασε από τα χέρια των Χαμιτικών αρχόντων στους Σημιτικούς άρχοντες, αλλά τούτο δεν απεμάκρυνε την καταδίκη που της είχε επιβληθή από τον Θεό. Η καταστροφή που είχε προλεχθή επήλθε στη φημισμένη πόλι, και τελικά η ίδια η τοποθεσία της έγινε άγνωστη. Αλλά ποιά είναι η Μεγαλύτερη Βαβυλών, για την οποίαν έχει προλεχθή στη Γραφή ότι θα πέση με μια τρομακτική συντριβή; Περαιτέρω Γραφική έρευνα θα το αποκαλύψη.