Μάθετε Μέσω Αντιθέσεως να Εκτιμάτε Αληθινά Πλούτη
«Δια τι «ξοδεύετε αργύρια ουχί εις άρτον; και τον κόπον σας ουχί εις χορτασμόν; ακούσατέ μου μετά προσοχής, και θέλετε φάγει αγαθά, και η ψυχή σας θέλει ευφρανθή εις το πάχος.»—Ησ. 55:2.
1. Ποια οφέλη μπορούν να προκύψουν από το να κάνωμε αντιθέσεις;
ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ κάνουν τη ζωή ενδιαφέρουσα. Συχνά βοηθούν να βαθύνη η εκτίμησίς μας. Πώς υποδεχόμεθα την θερμή λιακάδα ύστερ’ από μια ψυχρή και υγρή χειμερινή περίοδο! Μια καλή κατάστασις υγείας, που συχνά θεωρείται ως κάτι δεδομένον, εκτιμάται πολύ όταν αναρρωνύη ένας από μια σοβαρή περίοδο ασθενείας. Και, οι αντιθέσεις εφιστούν την προσοχή μας στην αξία και την σπουδαιότητα πραγμάτων που διαφορετικά λίγη σημασία θα δίναμε.
2. (α) Τι μέρος παίζουν οι αντιθέσεις στον Λόγο του Θεού; (β) Ποια ελκυστική εικόνα περιγράφεται στην αφήγησι της δημιουργίας;
2 Ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, είναι γεμάτη από αντιθέσεις, που την κάνουν το πιο ενδιαφέρον και ζωντανό βιβλίο. Και ακόμη περισσότερο, αυτές οι αντιθέσεις εφιστούν την προσοχή μας σε πράγματα ζωτικής σπουδαιότητος και μας βοηθούν να τα εκτιμήσωμε με την πραγματική των αξία. Παραδείγματος χάριν, η έναρξις της αφηγήσεως της δημιουργίας στο βιβλίο της Γενέσεως γρήγορα οικοδομεί στους οφθαλμούς της διανοίας μας μια ελκυστική εικόνα των μεγάλων προετοιμασιών που έγιναν για μια ωραία κατοικία για τον άνθρωπο, περιλαμβανομένης της δημιουργίας αυτού του ιδίου του ανθρώπου ως ενός αριστουργήματος που επλάσθη κατ’ εικόνα Θεού. Η εικών συμπληρώνεται, καθώς και η ευτυχία του ανθρώπου, με την περιγραφή της δημιουργίας της πολύ ωραίας εκείνης γυναικός, η οποία εδόθη στον άνδρα ως ιδεώδης βοηθός, ‘βοηθός όμοιος με αυτόν,’ που έδινε μια ευχάριστη αντίθεσι, άρρενος και θήλεος.—Γέν. 2:18.
3. Πώς αυτό ακολουθήθηκε από μια οξεία αντίθεσι, που ωδήγησε σε ποιο αποτέλεσμα;
3 Κατόπιν ακολουθεί μια οξεία αντίθεσις. Μια απαισία σκιά διαπερνά την εικόνα. Μέσω του όφεως, ακούεται μια παράφωνη νότα. Τίθεται σε αμφισβήτησι ο λόγος του Θεού: «Τω όντι είπεν ο Θεός . . . ;» Γίνεται κατόπιν άρνησις του λόγου του Θεού: «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει,» αν φάτε τον απηγορευμένο καρπό. Πρώτα η γυναίκα και ύστερα ο άνδρας αποφασίζουν να φάγουν από εκείνο τον καρπό. Έτσι, αντί ν’ αφήσουν να είναι ο Θεός ο Διδάσκαλός των στο ζήτημα της ‘γνώσεως του καλού και του κακού’ σύμφωνα με τον δικό του τρόπο και χρόνο, παίρνουν τα ζητήματα στα χέρια των. Με οδυνηρή πείρα δοκιμάζουν την πικρή αντίθεσι μεταξύ ζωής και θανάτου. Με το ν’ αγνοήσουν την Πηγή της αληθινής γνώσεως, που οδηγεί στα πραγματικά πλούτη της αιωνίας ζωής, βυθίζουν τους εαυτούς των και τους απογόνους των σε άθλιες συνθήκες, και γίνονται υποκείμενοι σε κακή ηγεσία και ψευδείς πληροφορίες.—Γέν. 2:17· 3:1-6, 16-19.
4. Με αντίστροφο διάταξι, ποιες καλές αντιθέσεις βρίσκονται στην Αποκάλυψι, που δίνουν ποια προοπτική;
4 Στο τελευταίο μέρος του Λόγου του Θεού βρίσκομε περισσότερες αντιθέσεις, αλλά με αντίθετη διάταξι. Διαβάζομε για την ήττα του ‘όφεως του αρχαίου, του καλουμένου Διαβόλου και Σατανά,’ σ’ ένα πόλεμο στον ουρανό, και κατόπιν αργότερα για το ότι εδέθη και ετέθη πλήρως εκτός δράσεως ‘ο όφις ο αρχαίος . . . χίλια έτη.’ Αυτό γίνεται «δια να μη πλανήση τα έθνη πλέον» με ψευδή γνώσι και κακή ηγεσία. (Αποκάλ. 12:7-9· 20:1-3) Μετά την περιγραφή της πτώσεως και καταστροφής της «Βαβυλώνος της Μεγάλης» και κατόπιν όλων των άλλων τμημάτων και υποστηρικτών της οργανώσεως του Σατανά στον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, ερχόμεθα σε μια ζωντανή και θαυμασία αντίθεσι. Διαβάζομε για την δημιουργία όχι μιας κατά γράμμα γης, αλλά του νέου συστήματος πραγμάτων του Θεού, ‘νέων ουρανών και νέας γης.’ Αντί ο θάνατος να έρχεται στην εικόνα, «θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον.» Στους οφθαλμούς της διανοίας μας οικοδομείται μία εικών, όχι του πρώτου ανδρός και της συζύγου του και μιας ανθρωπίνης ηγεσίας, αλλά μια περιγραφή της ουρανίας κυβερνήσεως που προμηθεύει πραγματική ηγεσία, η οποία αποτελείται από τον Ιησού Χριστό, τον Νυμφίο, μαζί με την Χριστιανική του εκκλησία, «την πόλιν την αγίαν, την νέαν Ιερουσαλήμ,» την αληθινή εκκλησία, «ητοιμασμένην ως νύμφην κεκοσμημένην δια τον άνδρα αυτής.» Κατόπιν διαβάζομε, όχι για ένα κατά γράμμα ‘ποταμόν όστις εξήρχετο εκ της Εδέμ,’ αλλά ένα «ποταμόν ύδατος της ζωής.» Στις δύο όχθες του υπάρχουν δένδρα κατάφορτα, όχι όμως με απηγορευμένο καρπό, αλλά «δένδρον της ζωής, φέρον καρπούς . . . καθ’ έκαστον μήνα,» που συμβολίζουν τις προμήθειες του Θεού για να δώση αιώνια ζωή με όλα τα πλούτη της στο πιστό, ευπειθές ανθρώπινο γένος σ’ ένα αποκαταστημένο Παράδεισο.—Γέν. 2:10· Αποκάλ. 21:1-4· 22:1, 2.
5. Ποια πρόσκλησις δίδεται σχετικά με το «ύδωρ της ζωής,» και ποιες υποχρεώσεις περιλαμβάνει αυτή;
5 Τελικά, διαβάζομε, όχι γι’ απώλεια της ευνοίας του Θεού και έξωσι από την κατοικία κήπο, αλλά μια πρόσκλησι ώστε «όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.» Αυτή η ίδια η ζωή με τελειότητα δεν μπορεί ωστόσο να κερδηθή, αλλά ο τρόπος με τον οποίο επιτυγχάνεται φαίνεται σαφώς. Ιδιαίτερα από το 1934, αυτό το περιοδικό, Η Σκοπιά, απέδειξε από τις Γραφές ότι όσοι επιθυμούν ν’ απολαύουν την εύνοια του Θεού, με την ελπίδα επιβιώσεως από τον Αρμαγεδδώνα, οφείλουν ν’ αφιερωθούν πλήρως σ’ αυτόν, και να συμβολίσουν τούτο με το εν ύδατι βάπτισμα. Οφείλουν να συνταυτισθούν μαζί με άλλους αφιερωμένους δούλους του Θεού, που είναι γνωστοί ως μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτό σημαίνει να συμμετέχουν μαζί τους στην επίδοσι της προσκλήσεως και σε άλλους ακόμη, σε ‘όντινα διψά,’ να έλθουν και ν’ αρχίσουν να σβήνουν τη δίψα των.—Αποκάλ. 22:17· βλέπε Η Σκοπιά 15ης Σεπτεμβρίου 1934, σελίδες 282, 283 παράγραφος 31-34.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΛΟΥΤΗ
6. Πώς μπορούμε να βρούμε την ‘οδόν την φέρουσαν εις την ζωήν’ για τον εαυτό μας, και πώς μπορούμε να βοηθήσωμε άλλους σ’ αυτή την κατεύθυνσι;
6 Πώς επιδίδεται αυτή η πρόσκλησις σε άλλους; Ο Ιησούς είπε στην προσευχή του: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.» Με την προσδοκία ζωής στην πραγματικότητα, μπορούμε και οφείλομε ν’ αρχίσωμε τώρα να λαμβάνωμε αυτή την ζωοπάροχη γνώσι με την απόκτησι κατανοήσεως της αληθείας της Γραφής. Όπως είπε αργότερα ο Ιησούς σ’ αυτή την ιδία προσευχή: «Ο λόγος ο ιδικός σου [του Θεού] είναι αλήθεια.» Είναι ο «λόγος της ζωής» και με το να συμμορφωνώμεθα μ’ αυτόν πιστά μαθαίνομε πώς ν’ απομακρυθούμε από την ‘οδόν την φέρουσαν εις την απώλειαν,’ και, με μια χαρούμενη αντίθεσι, να βρούμε την ‘οδόν την φέρουσαν εις την ζωήν.’ Μπορούμε, λοιπόν, να προσκαλέσωμε και να βοηθήσωμε άλλους για να διδαχθούν από τον Θεό ‘τας οδούς αυτού,’ και, μαζί με αληθινούς Χριστιανούς, να ‘περιπατήσωμεν εν ταις τρίβοις αυτού,’ που οδηγούν σε πραγματικά πλούτη.—Ιωάν. 17:3, 17· Φιλιππησ. 2:16· Ματθ. 7:13, 14· Ησ. 2:3.
7. Σε ποιες ευκαιρίες ωμίλησε ο Ιησούς για «ύδωρ ζων,» που οδηγεί σε ποια συμπεράσματα;
7 Στην αρχή της διακονίας του ο Ιησούς έκαμε έναρξι δίνοντας αυτή την πρόσκλησι, χρησιμοποιώντας την ιδία εξεικόνισι που συναντάται στο εδάφιο Αποκάλυψις 22:17. Δεν την περιώρισε στους Ιουδαίους, αλλά σε μια Σαμαρείτιδα ωμίλησε για «ύδωρ ζων» ως «την δωρεάν του Θεού.» Κατόπιν ως μια πρόσκλησι είπε: «Το ύδωρ το οποίον θέλω δώσει εις αυτόν, θέλει γείνει εν αυτώ πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον.» Αργότερα στην διακονία του έκραξε δυνατά: «Εάν τις διψά, ας έρχηται προς εμέ, καθώς είπεν η Γραφή, ποταμοί ύδατος ζώντος θέλουσι ρεύσει εκ της κοιλίας αυτού.» Αυτό υπονοεί βεβαίως ότι εκείνος ο οποίος ευλογείται μ’ αυτή την ζωοπάροχη προμήθεια δεν την κρατεί για τον εαυτό του, αλλά καλεί και άλλους, ‘όποιον διψά.’ ‘όποιον θέλει,’ να έλθη και να «λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.»—Ιωάν. 4:7-15· 7:37, 38· Αποκάλ. 22:17.
8. Ποιο μέρος παίζει το πνεύμα του Θεού στην απόκτησι και διάθεσι ζωοπαρόχου γνώσεως;
8 Ο Ιωάννης προσθέτει το σχόλιο ότι ο Ιησούς «(τούτο . . . είπε περί του πνεύματος, το οποίον έμελλον να λαμβάνωσιν οι πιστεύοντες εις αυτόν.)» (Ιωάν. 7:39) Αυτό καθιστά σαφές ότι η λήψις αυτής της ζωοπαρόχου γνώσεως, καθώς και η υποβοήθησις άλλων να πιουν, αποτελεί πράγματι λειτουργία του πνεύματος του Θεού. Δεν μπορεί να γίνη χωρίς την βοήθεια του αγίου πνεύματος. Αυτό οριστικά αποβάλλει κάθε ανθρωπίνη φιλοσοφία και θρησκευτική παράδοσι που ‘ακυρώνει την εντολήν του Θεού.’—Ματθ. 15:6.
9. Μέσω του Ησαΐα, ποια παρομοία πρόσκλησις είχε δοθή, κάνοντας ποια αντίθεσι, και γιατί αυτό ήταν κατάλληλο;
9 Εν τούτοις, ο Ιησούς δεν ήταν ο πρώτος ο οποίος απηύθυνε μια τέτοια πρόσκλησι με τέτοιους όρους. Επτακόσια και πλέον χρόνια πριν, ο Ιεχωβά, μέσω του προφήτου του, διετύπωσε αυτή την ελκυστική πρόσκλησι: «Ω πάντες οι διψώντες, έλθετε εις τα ύδατα· και οι μη έχοντες αργύριον, έλθετε, αγοράσατε, και φάγετε· ναι, έλθετε, αγοράσατε οίνον και γάλα, άνευ αργυρίου και άνευ τιμής. Δια τι εξοδεύετε αργύρια ουχί εις άρτον; και τον κόπον σας ουχί εις χορτασμόν; ακούσατέ μου μετά προσοχής, και θέλετε φάγει αγαθά, και η ψυχή σας θέλει ευφρανθή εις το πάχος.» (Ησ. 55:1, 2) Τι πρόσκλησις, και τι αντίθεσις! Την εποχή του Ησαΐα, κάτω από την ηγεσία των βασιλέων και αρχόντων του ο λαός του Ιεχωβά μοχθούσε και κατέβαλλε υψηλό τίμημα για ψευδή πλούτη τα οποία δεν προσέφεραν συντήρησι ή ασφάλεια. Εν πρώτοις απέβλεπαν στα Έθνη, όπως την Ασσυρία και την Αίγυπτο, για προστασία. (2 Βασ. 16:7· 18:21) Εκτός τούτου, κάτω από κακή ιερατική επιρροή, πολλοί εστράφησαν σε απροκάλυπτη ειδωλολατρία, ενώ άλλοι ήσαν ικανοποιημένοι μ’ ένα τυπικό και υποκριτικό τρόπο λατρείας του Ιεχωβά. Όπως ο Ιεχωβά τούς είπε: «Ο λαός ούτος με πλησιάζει δια του στόματος αυτού, και με τιμά δια των χειλέων αυτού, αλλ’ η καρδία αυτού απέχει μακράν απ’ εμού, και με σέβονται, διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων.»—Ησ. 29:13.
10. Ποια περαιτέρω έκκλησι έκαμε ο Ιεχωβά στον λαό του, προσφέροντας ποια προσδοκία;
10 Έτσι, σε αντίθεσι, ο Ιεχωβά προσεκάλεσε κι εζήτησε από τον λαό ν’ ακούση αυτόν μετά προσοχής και να πιη, όχι απλώς νερό, αλλά «οίνον και γάλα,» και τούτο «άνευ αργυρίου και άνευ τιμής.» Τους καλούσε να εισέλθουν στην «διαθήκην [του], τα ελέη του Δαβίδ τα πιστά,» δηλαδή στην αιωνία βασιλεία και κυβέρνησι υπό τον Μεγαλύτερο Δαβίδ, Χριστό Ιησού, τον δίκαιο και αληθινό «άρχοντα και προστάττοντα εις τους λαούς.» Τους καλούσε να επιστρέψουν από τις δικές των σκέψεις και οδούς και, αντί αυτού, να προσέξουν στον ‘λόγον μου τον εξερχόμενον εκ του στόματός μου.’ Εγγυάται ότι ο λόγος του «θέλει ευοδωθή,» και «θέλει εκτελέσει το θέλημά μου.» Το ν’ ανταποκριθή ένας σ’ αυτή την πρόσκλησι εσήμαινε να λάβη ορθή γνώσι, που οδηγεί με βεβαιότητα σε αληθινά πλούτη. Αυτό θα κατέληγε σε μια τερπνότατη αντίθεσι, διότι «αντί της ακάνθης . . . [και] της κνίδης,» θα υπήρχε κυπάρισσος και μυρσίνη, και όλη η κτίσις θα έχαιρε, «διότι θέλετε εξέλθει εν χαρά, και οδηγηθή εν ειρήνη.»—Ησ. 55:1-4, 8-13.
ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ
11. Γιατί το άγγελμα των εδαφίων Ησαΐας 55:6, 7 ήταν κατάλληλο στην εποχή του Ησαΐα, και ποιο παράλληλο βρίσκομε στην εποχή μας;
11 Στην εποχή του Ησαΐα ο λαός του Ιεχωβά ήταν στο μεγαλύτερο μέρος του δύστροπος και στασιαστικός. Αλλ’ αυτό δεν εμπόδισε τον Ιεχωβά από το ν’ αποστείλη μέσω του προφήτου του αυτή την πολύ συγκινητική πρόσκλησι: «Ζητείτε τον Ιεχωβά, ενόσω δύναται να ευρεθή· επικαλείσθε αυτόν, ενόσω είναι πλησίον. Ας εγκαταλείπη ο ασεβής την οδόν αυτού, και ο άδικος τας βουλάς αυτού· και ας επιστρέψη προς τον Ιεχωβά, και θέλει ελεήσει αυτόν· και προς τον Θεόν ημών, διότι αυτός θέλει συγχωρήσει αφθόνως.» (Ησ. 55:6, 7, ΜΝΚ) Μπορούμε να ιδούμε πόσο κατάλληλο ήταν εκείνο το άγγελμα τότε, αλλά τι μπορεί να λεχθή για την εποχή μας; Μήπως οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σήμερα δύστροποι και στασιαστικοί από την άποψι του Θεού, ειδικά αυτοί που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί; Μήπως το πνεύμα του εθνικισμού δεν είναι ισχυρότερο σήμερα παρά ποτέ προηγουμένως, και μάλιστα με την υποστήριξι της θρησκείας; Κάτω από την παρούσα πολιτική και θρησκευτική ηγεσία, διδάσκονται άρά γε οι άνθρωποι ν’ ακούσουν προσεκτικά το άγγελμα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού υπό τον Χριστόν Ιησού, ή, αντιθέτως, τους λέγουν ότι το Χριστιανικό των καθήκον είναι να υπηρετούν και να υποστηρίζουν την εθνική βασιλεία και κυβέρνησι κάτω από την οποία ζουν; Σ’ αυτά τα ζωτικά ερωτήματα έχουν οι άνθρωποι την αληθινή γνώσι που οδηγεί σε αληθινά πλούτη, ή μήπως ο αρχιαπατεών, «ο όφις ο αρχαίος,» «ο Θεός αυτού του συστήματος πραγμάτων,» ετύφλωσε τις διάνοιές των με ψευδείς πληροφορίες;—Αποκάλ. 12:9· 2 Κορ. 4:4, ΜΝΚ.
12. Με ποιον τρόπο δείχνουν οι προφητείες ότι το άγγελμα του Ησαΐα είναι κατάλληλο για την εποχή μας;
12 Όπως δείχνουν πολλές προφητείες, ο Θεός προείδε σαφώς και προείπε τις συνθήκες οι οποίες θα έκαναν το ανωτέρω άγγελμα κατάλληλο για την εποχή μας. Καθώς ο Παύλος ενεπνεύσθη να γράψη: «Εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι . . . αλαζόνες . . . προπετείς . . . έχοντες μεν μορφήν ευσέβειας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής.» (2 Τιμ. 3:1-5) Ακόμη και από τον καιρό του Δαβίδ, ο Θεός ωμίλησε προφητικά για την συνδυασμένη εναντίωσι των εθνών και αρχόντων «κατά του Ιεχωβά και κατά του χριστού αυτού,» του Χριστού Ιησού, μετά την εγκαθίδρυσί του ως Βασιλέως το 1914 στο ουράνιο Όρος Σιών. (Ψαλμ. 2:1-6, ΜΝΚ· Εβρ. 12:22) Αυτή η συνδυασμένη εναντίωσις, κάτω από δαιμονική ηγεσία, συγκεντρώνει τα έθνη και τους «Βασιλείς της οικουμένης όλης» στον Αρμαγεδδώνα, όπως προελέχθη στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής. (Αποκάλ. 16:13-16) Και ο Ιησούς, επίσης, ενεπνεύσθη να δώση μια λεπτομερή προφητεία που έλεγε για το ‘σημείον της παρουσίας του’ στην εποχή μας, όταν θα υπήρχαν «πολλοί ψευδοπροφήται» και ‘πλήθυνσις της ανομίας,’ και οι άνθρωποι ‘δεν ήθελον εννοήσει,’ και ότι αυτό θα κατέληγε στο να έλθη επάνω των η τελική κρίσις του Θεού «ως παγίς.»—Ματθ. 24:3, 11, 12, 39· Λουκ. 21:35.
13. Σε αρμονία με το εδάφιο Ησαΐας 55:6, 7, ποια χτυπητή αντίθεσι έκαμε ο Ιησούς στα εδάφια Ματθαίος 7:13, 14;
13 Ναι, το άγγελμα που βρίσκεται στα εδάφια Ησαΐας 55:6, 7 (ΜΝΚ), με την ισχυρή του έκκλησι, είναι ασφαλώς κατάλληλο για την εποχή μας, αλλά το ερώτημα είναι. Πώς ανταποκρινόμεθα σ’ αυτό; Βαδίζομε μαζί με τους πολλούς στην ‘ευρύχωρον οδόν την φέρουσαν εις την απώλειαν,’ με το ν’ αγνοούμε και ίσως και ν’ αντιστεκώμεθα σε κάθε έκκλησι να ‘ζητούμε τον Ιεχωβά, ενόσω δύναται να ευρεθή’; Ο Ιησούς είπε σαφώς ότι «στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.» Εν τούτοις, έκαμε την πρόσκλησι πολύ σαφή: «Εισέλθετε δια της στενής πύλης.» Δεν είναι αδύνατο. Δεν είναι ο Θεός ο οποίος το κατέστησε δύσκολο. Αντιθέτως, αυτός μας καλεί να εγκαταλείψωμε την πονηρή οδό και τις βλαβερές σκέψεις και να στραφούμε σ’ αυτόν. Αυτός είναι πρόθυμος να δείξη έλεος και να ‘συγχωρήση αφθόνως.’—Ησ. 55:6, 7, ΜΝΚ· Ματθ. 7:13, 14.
14. Εκτός από αντιθέσεις, ποια ενδιαφέροντα παράλληλα βρίσκονται στη Βιβλική προφητεία;
14 Η εξεύρεσις αυτής της ‘στενής πύλης’ και η ώθησις ν’ ακολουθηθή η «τεθλιμμένη οδός» απαιτούν όχι μόνο ακριβή γνώσι αλλά επίσης και οξεία εκτίμησι. Όπως ανεφέρθη ήδη, οι αντιθέσεις μπορούν να προσφέρουν μεγάλη βοήθεια γι’ αυτό τον σκοπό. Ο Ιησούς εγνώριζε ότι αυτό αποτελεί μια καλή μέθοδο διδασκαλίας και συχνά την χρησιμοποιούσε, τόσο με τους μαθητάς του όσο και όταν ωμιλούσε στα πλήθη. Αλλά προτού να εξετάσωμε μερικές από αυτές τις αντιθέσεις, υπάρχει κάτι άλλο που αξίζει να σημειωθή· όχι μια αντίθεσις, αλλά ένα παράλληλο. Ο Ιησούς «γνώριζε ότι οι συνθήκες στον Ισραήλ στις ημέρες του αποτελούσαν, από πολλές απόψεις, ένα καλό παράλληλο με τις συνθήκες των ημερών του Ησαΐα, και συχνά παρέθετε από την προφητεία του Ησαΐα η οποία εξεπληρώνετο στην εποχή του. Παραδείγματος χάριν, είπε κάποτε στους Φαρισαίους: «Καλώς προεφήτευσε περί υμών ο Ησαΐας, λέγων, “Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών, και με τα χείλη με τιμά· η δε καρδία αυτών, μακράν απέχει απ’ εμού.”» (Ματθ. 15:7-9· Βλέπε Ησαΐας 29:13) Ο Ιησούς εγνώριζε, επίσης, ότι οι συνθήκες στην εποχή μας, ειδικά στον «Χριστιανικό κόσμο,» θ’ αποτελούσαν ένα όμοιο παράλληλο με τις συνθήκες της εποχής του, επίσης, φυσικά, και με τις συνθήκες των ημερών του Ησαΐα. Ας έχωμε αυτό στο νου καθώς ακούομε τον Ιησού να κάνη μερικές οξείες αντιθέσεις, που μας βοηθούν να εκτιμήσωμε πραγματικά πλούτη.
ΔΥΟ ΤΑΞΕΙΣ ΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΙ
15. Στα εδάφια Λουκάς 6:20, 21, ποιες αντιθέσεις έκαμε ο Ιησούς σχετικά με τους μαθητάς του, και με ποια βάσι;
15 Ύστερ’ από το Πάσχα του 31 μ.Χ. ο Ιησούς έδωσε την γνωστή επί του Όρους Ομιλία. Αυτή εδόθη εις επήκοον ενός μεγάλου πλήθους, αλλά κυρίως απηυθύνετο στους μαθητάς του που ήσαν συνηγμένοι κοντά του. (Ματθ. 5:1, 2) Ο Ματθαίος δίνει μια πλήρη αφήγησι αυτής της ομιλίας στα κεφάλαια 5 έως 7, αλλά ο Λουκάς, στη βραχύτερη αφήγησί του, αναφέρει το εναρκτήριο μέρος μιας σειράς, ή, μάλλον, μιας διπλής σειράς, από εκπληκτικές αντιθέσεις. Πρώτα, ο Ιησούς ομιλεί στους μαθητάς του, οι οποίοι είχαν υποφέρει κάτω από σκληρές συνθήκες ως την εποχή εκείνη. Τους λέγει: «Μακάριοι σεις οι πτωχοί, διότι υμετέρα είναι η βασιλεία του Θεού. Μακάριοι οι πεινώντες τώρα, διότι θέλετε χορτασθή. Μακάριοι οι κλαίοντες τώρα, διότι θέλετε γελάσει.» (Λουκ. 6:20, 21) Σημειώστε ότι κάθε δήλωσις είναι μια αντίθεσις, αλλά, αντί να προσφέρη συμπάθεια, λέγει κάθε φορά: «Μακάριοι σεις.» Γιατί; Διότι είχε έλθει γι’ αυτούς, ο καιρός να λάβουν πείραν μιας μεγάλης αλλαγής. Πτωχοί και πεινώντες και κλαίοντες ως τότε θα εγίνοντο πλούσιοι με την κληρονομία της βασιλείας του Θεού, και τους εδίδετο η υπόσχεσις ότι ήθελαν χορτασθή και ήθελαν γελάσει.
16. Ποια άλλη τάξι ανέφερε τότε ο Ιησούς, δίνοντας ποια γνωρίσματα;
16 Κατόπιν έρχεται μια πολύ ενδιαφέρουσα αντίθεσις. Ο Ιησούς λέγει: «Μακάριοι είσθε όταν σας μισήσωσιν οι άνθρωποι, και όταν σας αφορίσωσι, και ονειδίσωσι, και εκβάλωσι το όνομά σας ως κακόν, ένεκεν του Υιού του ανθρώπου. Χαίρετε εν εκείνη τη ημέρα και σκιρτήσατε· διότι ιδού, ο μισθός σας είναι πολύς εν τω ουρανώ· επειδή ούτως έπραττον εις τους προφήτας οι πατέρες αυτών.» (Λουκ. 6:22, 23) Ο Ιησούς εδώ όχι μόνο λέγει στους μαθητάς του για μια περαιτέρω αιτία ευτυχίας, αλλά αναφέρει μια άλλη τάξι ανθρώπων, δηλαδή, εκείνους οι οποίοι ήσαν υπεύθυνοι για την υπερβολικά κακή μεταχείρισι που υπέστησαν οι μαθηταί του. Τονίζει τον τρόπο αναγνωρίσεως της πονηρής αυτής τάξεως των διωκτών όταν λέγη ότι «ούτως έπραττον εις τους προφήτας» (τους αληθινούς προφήτας), περιλαμβανομένου και του Ησαΐα, «οι πατέρες αυτών.» Ποιοι ήσαν αυτοί οι πατέρες; Ο Ησαΐας αναφέρεται στους άρχοντας του Ισραήλ, ‘τους πρεσβυτέρους του λαού αυτού [του Θεού] και . . . τους άρχοντας αυτού,’ ειδικώς τους θρησκευτικούς ηγέτας, ‘τον ιερέα και τον προφήτην’ (τον ψευδοπροφήτην), οι οποίοι «επλανήθησαν υπό σίκερα . . . πλανώνται εν τη οράσει, προσκόπτουσιν εν τη κρίσει.»—Ησ. 3:14· 28:7.
17, 18. (α) Σε ποιους απευθύνεται η σειρά των αντιθέσεων των εδαφίων Λουκάς 6:24-26; (β) Ποια σημεία ετόνισε τότε ο Ιησούς;
17 Ο Ιησούς ομιλεί τώρα απ’ ευθείας σ’ αυτή την τάξι με μια περαιτέρω σειρά αντιθέσεων, αλλά με αντίστροφο σειρά από την προηγουμένη. Μπορούμε, επίσης, να φαντασθούμε, ότι, αντί να βλέπη με άμεσο τρόπο στους μαθητάς του, υψώνει τώρα το βλέμμα του για να περιλάβη ολόκληρο το πλήθος, βλέποντας ανάμεσά τους μερικούς απ’ αυτούς στους οποίους εφαρμόζεται αυτή η δευτέρα σειρά. Αυτό το κτύπημα φαίνεται από την επόμενη έκφρασι: «Αλλά προς εσάς τους ακούοντας λέγω,» δηλαδή, στον καθένα ο οποίος θα προσέξη και θα επωφεληθή από τη διδασκαλία του.—Λουκ. 6:27· 7:1.
18 Σημειώστε τώρα τις σαφείς αντιθέσεις σ’ αυτή τη δευτέρα σειρά, όταν ο Ιησούς λέγη: «Πλην ουαί εις εσάς τους πλουσίους, διότι απηλαύσατε την παρηγορίαν σας. Ουαί εις εσάς οι κεχορτασμένοι, διότι θέλετε πεινάσει. Ουαί εις εσάς οι γελώντες τώρα, διότι θέλετε πενθήσει και κλαύσει. Ουαί εις εσάς, όταν πάντες οι άνθρωποι σας ευφημήσωσι· διότι ούτως έπραττον εις τους ψευδοπροφήτας οι πατέρες αυτών,» δηλαδή, με κολακεία και για ιδιοτελές όφελος.—Λουκ. 6:24-26.
19. Ποιες όμοιες αντιθέσεις βρίσκονται στα εδάφια Ησαΐας 65:13, 14, που οδηγούν σε ποια ερωτήματα;
19 Εδώ μπορούμε να παρατηρήσωμε ένα άλλο στενό σύνδεσμο μεταξύ του προφήτου Ησαΐα και του μεγαλυτέρου προφήτου, Χριστού Ιησού. Βλέπομε ομοιότητα εκφράσεως, όχι μόνο στην πρόσκλησι να έλθουν και να πιουν (βλέπε παραγράφους 7 έως 9), αλλά επίσης στις αντιθέσεις που μόλις ανεφέρθησαν. Προσέξτε αυτό που ενεπνεύσθη ο Ησαΐας να καταχωρήση: «Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Ιδού, οι δούλοι μου θέλουσι φάγει, σεις δε θέλετε πεινάσει· Ιδού, οι δούλοι μου θέλουσι πίει, σεις δε θέλετε διψήσει· Ιδού, οι δούλοι μου θέλουσιν ευφρανθή, σεις δε θέλετε αισχυνθή· Ιδού, οι δούλοι μου θέλουσιν αλαλάζει εν ευθυμία, σεις δε θέλετε βοά εν πόνω καρδίας, και ολολύζει υπό καταθλίψεως πνεύματος.» (Ησ. 65:13, 14, ΜΝΚ) Μήπως αυτές οι αντιθέσεις που εκφράζουν και οι δύο αυτοί προφήται έχουν μια παράλληλη εκπλήρωσι στην εποχή μας; Μας βοηθούν μήπως ν’ αναγνωρίσουμε με πιο σαφή τρόπο τις δύο τάξεις που περιλαμβάνονται; Μήπως τονώνουν την εκτίμησί μας για τα πραγματικά πλούτη; Και είναι, άρα γε, δυνατόν να μεταπηδήση ένα άτομο από μια τάξι στην άλλη, μολονότι, ως τάξεις, χωρίζονται από ένα μεγάλο χάσμα;
20. Ποιες διάφορες μεθόδους εκπαιδεύσεως υιοθέτησε ο Ιησούς;
20 Για να ληφθούν κατάλληλα υπ’ όψιν αυτά τα ερωτήματα, θα εξετάσωμε σε μια επομένη μελέτη κάτι ειδικού ενδιαφέροντος που είπε ο Ιησούς αργότερα επάνω στο ίδιο θέμα. Αυτός όχι μόνο εδίδαξε με σαφή γλώσσα και απ’ ευθείας εξήγησι, όπως έκαμε σε μεγάλο μέρος της επί του Όρους Ομιλίας, αλλά εδίδαξε επίσης εκτενώς με τη χρήσι εξεικονίσεων, ή παραβολών, ειδικά όταν απηυθύνετο στα πλήθη. «Χωρίς παραβολής δεν ελάλει προς αυτούς,» αναγράφει ο Ματθαίος. (Ματθ. 13:34· βλέπε επίσης εδάφια 10-15) Μία απ’ αυτές τις παραβολές περιστρέφεται γύρω από τις δύο τάξεις που αναφέρονται στα εδάφια Λουκάς 6:20-26 και. αξίζει να την προσέξωμε ιδιαιτέρως.
21. Γιατί οι δύο τάξεις που αναφέρονται στα εδάφια Λουκάς 6:20-26 είχαν εξέχουσα θέσι στις σκέψεις και τους λόγους του Ιησού;
21 Ένα πράγμα είναι σαφές. Αυτές οι δύο τάξεις που αναφέρονται από τον Ιησού στην αρχή της διακονίας του ευρίσκοντο πολύ συχνά στο νου και στα χείλη του, διότι (1) σαφώς σκιαγραφούνται στις Εβραϊκές Γραφές, (2) είχαν ήδη εκδηλωθή προτού ακόμη αυτός αρχίση τη διακονία του, και (3) εγνώριζε ότι αυτές οι ίδιες οι Γραφές, κι επί πλέον η δική του διδασκαλία, θα ήσαν μια πηγή διαφωτίσεως και μια ‘νουθεσία ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.’ Είθε ν’ αποδειχθούμε ότι είμεθα ανάμεσα στους «ακούοντας.»—1 Κορ. 10:11· Λουκ. 6:27.