από το να ενώνωνται σε υμνολογία αίνου. Μολονότι δε είναι πιθανόν να μην έχουν κατά καιρούς τη διάθεσι να ψάλλουν, ίσως επειδή είναι μάλλον κουρασμένοι, αναμφιβόλως, αν εισέλθουν σε υμνολογία με όλη τους την ικανότητα, τούτο θα τους βοηθήση να αναζωογονηθούν τόσο σωματικώς όσο και πνευματικώς.

Επίσης, είναι καλό να έχη ένας υπ’ όψιν ότι δεν είναι το μέγεθος της εκκλησίας ούτε η φυσική ή καλλιεργημένη ικανότης του να ψάλλη εκείνα που έχουν σημασία, αλλά το να ενώνεται σε υμνολογία από την καρδιά του, με τη διάνοιά του προσηλωμένη σ’ εκείνο που ψάλλει, όπως συμβαίνει και στην περίπτωσι της προσευχής. Μόνο τέτοια υμνολογία φέρει αίνο στον Ιεχωβά ως επίσης κι ευλογίες σ’ εκείνους που συμμετέχουν σ’ αυτή.

Ένα συνοδευτικό μουσικό όργανο αποτελεί μεγάλο βοήθημα σε τέτοια υμνολογία. Εν τούτοις, δεν είναι απαραίτητο να είναι πιάνο. Ένα βιολί, μια κιθάρα ή ακόμη ένα όργανο που παίζεται με το στόμα μπορούν κατάλληλα να εξυπηρετήσουν, σε πολλά δε μέρη χρησιμοποιούνται τέτοια όργανα.

Ας αινούν, λοιπόν, όλοι τον Ιεχωβά με ύμνους, κάνοντας το αυτό μ’ έναν τρόπο που θα φέρη τιμή σ’ Αυτόν κι ευλογία σ’ αυτούς που ψάλλουν!

Μετά Παρρησίας Ομιλώντας τον Λόγον του Θεού με το Πνεύμα Του

ΟΜΙΛΩΝΤΑΣ μετά παρρησίας σημαίνει ομιλώντας με θάρρος, ομιλώντας χωρίς φόβο, ομιλώντας με πεποίθησι. Σημαίνει να εκφραζώμεθα ελεύθερα, έχοντας ελευθερία λόγου.

Το να ομιλούν με παρρησία τον λόγον του Θεού ήταν βέβαια εκείνο που έπρατταν οι πρώτοι Χριστιανοί. Σημειώστε την παρρησία του Πέτρου, όταν ερωτήθηκε από τους άρχοντας με ποια εξουσία εθεραπεύθη ένας χωλός εκ γενετής: «Εάν ημείς ανακρινώμεθα σήμερον δια ευεργεσίαν προς άνθρωπον ασθενούντα, δια ποίας δυνάμεως ούτος ιατρεύθη, ας ήναι γνωστόν εις πάντας υμάς και εις πάντα τον λαόν του Ισραήλ, ότι δια του ονόματος του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, τον οποίον σεις εσταυρώσατε, τον οποίον ο Θεός ανέστησεν εκ νεκρών, δια τούτου παρίσταται ούτος ενώπιον υμών υγιής.» Και οι απόστολοι, όταν τους ελέχθη να μην ομιλούν πια εν τω ονόματι του Ιησού, απήντησαν: «Αν ήναι δίκαιον ενώπιον του Θεού, να ακούωμεν εσάς μάλλον παρά τον Θεόν, κρίνατε· διότι ημείς δεν δυνάμεθα να μη λαλώμεν όσα είδομεν και ηκούσαμεν.»—Πράξ. 4:7-20· 5:29.

Πού ωφείλετο η παρρησία των; Εν πρώτοις, στο ότι ήσαν με τον Ιησούν, όπως και οι εχθροί των υπεχρεώθησαν ν’ αναγνωρίσουν. (Πράξ. 4:13) Επίσης, στο ότι επλήσθησαν από το άγιον πνεύμα του Θεού: «Επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου, και ελάλουν τον λόγον του Θεού μετά παρρησίας». (Πράξ. 4:31a) Ούτε στο ελάχιστο δεν υστερούσε από τους άλλους αποστόλους ο Παύλος. Μόλις μετεστράφη άρχισε να ‘λαλή μετά παρρησίας’ τον λόγον του Θεού στους Ιουδαίους κι εξακολούθησε να λαλή μετά παρρησίας, όπως λέγει κατ’ επανάληψιν το θεόπνευστο υπόμνημα.—Πράξ. 9:28· 13:46· 14:3.

Ακριβώς, όπως η εναντίωσις των αρχόντων, θρησκευτικών και πολιτικών, δεν εσταμάτησε τους πρώτους Χριστιανούς, έτσι δεν σταματά σήμερα κι εκείνους, που ακολουθούν τα ίχνη των με ειλικρίνεια και σύνεσι. Εύγλωττος απόδειξις τούτου δίδεται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα και σε χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία. Έχομε ένα σπουδαίο άγγελμα να δώσωμε, προς τιμήν του Ιεχωβά και σωτηρίαν των ανθρώπων, και δεν υπολείπεται πολύς χρόνος για να το επιδώσωμε. Μερικοί από τους εχθρούς μας απειλούν με φυσική βία, άλλοι χλευάζουν, αλλ’ εμείς, μη φοβούμενοι τι μπορεί άνθρωποι να διανοηθούν ή να πράξουν, πρέπει να εξακολουθήσωμε να λαλούμε με παρρησία τον Λόγον του Θεού.—Ιερεμ. 1:17.

Αν έχωμε αυτή την παρρησία, δεν θ’ αναμένωμε να μας παρουσιασθούν ευκαιρίες για να λαλήσωμε τον λόγον του Θεού, αλλά θα τις δημιουργήσωμε εμείς μετέχοντας στη διακονία από σπίτι σε σπίτι και με συμπτωματική μαρτυρία. Έτσι, όλοι οι Χριστιανοί διάκονοι ας λαλούν με παρρησία τον λόγον του Θεού με πνεύμα άγιον, ιδιαίτερα τον μήνα Σεπτέμβριο, σύμφωνα με το θέμα του μηνός.