Ιεχωβά, η Ελπίδα μας για να Εισέλθωμε σε μια Νέα Τάξι
1. Γιατί πολλοί άνθρωποι έχασαν σχεδόν την ελπίδα τους για τη δυνατότητα μιας νέας τάξεως;
ΠΟΙΟΣ ΔΕΝ θέλει μια νέα τάξι πραγμάτων εδώ στη γη; Πολλοί άνθρωποι θα ήθελαν να έχουν μια δίκαιη, υγιέστερη τάξι πραγμάτων, αλλά τώρα, η ελπίδα τους για τη δυνατότητα ενός τέτοιου πράγματος είναι μικρή. Η ηθική κατάστασις της ανθρωπότητας, που συνεχώς χειροτερεύει, δεν τους παρέχει καμμιά βάσι για να ελπίζουν σε βελτίωσι των πραγμάτων. Ουσιαστικά, έχουν χάσει την ελπίδα τους διότι δεν τους έχει γίνει γνωστή καμμιά αληθινή, αξιόπιστη ελπίδα. Δεν έχουν μάθει ακόμη ότι αυτήν την ποθητή νέα τάξι την υποσχέθηκε κάποιος πλήρως αρμόδιος και ότι πρόκειται τώρα να πραγματοποιηθή. Ο αρμόδιος που είπαμε παραπάνω αποτελεί την ελπίδα μας. Αυτός αποτελεί την Ελπίδα όλων εκείνων που επιθυμούν ειλικρινά να εισέλθουν σε μια δίκαιη νέα τάξι.
2. Σύμφωνα με τα εδάφια Ιερεμίας 14:8, 9, τι ήταν ο Ιεχωβά στο έθνος Ισραήλ, αλλά ποια εφαίνετο να είναι η περίπτωσις;
2 Τώρα, μέσα στο ολοένα πιο βαθύ σκοτάδι που βρίσκεται ο κόσμος, είναι ο κατάλληλος καιρός να στραφούμε σ’ αυτή τη μόνη Ελπίδα, όπως έκανε ακριβώς και ο προφήτης Ιερεμίας όταν τα πράγματα δεν εφαίνοντο λαμπρά για το δικό του έθνος. Ο Ιερεμίας, στην κραυγή του για βοήθεια, είπε: «Ελπίς του Ισραήλ, σωτήρ αυτού εν καιρώ θλίψεως, δια τι ήθελες είσθαι ως πάροικος εν τη γη και ως οδοιπόρος εκκλίνων εις κατάλυμα; Δια τι ήθελες είσθαι ως άνθρωπος εκστατικός, ως ισχυρός μη δυνάμενος να σώση; Αλλά συ, Κύριε, εν μέσω ημών είσαι, και το όνομά σου εκλήθη εφ’ ημάς· μη εγκαταλίπης ημάς.»—Ιερ. 14:8, 9.
3. Σύμφωνα με το εδάφιο Ιερεμίας 14:22, γιατί υπάρχει σοβαρός λόγος να απευθυνώμεθα στον Ιεχωβά ως τη μόνη Ελπίδα μας;
3 Υπάρχει σοβαρός λόγος να κάνωμε τον ίδιο αυτό Θεό Ελπίδα μας σήμερα. Γιατί αυτόν, και όχι κάτι άλλο; Διότι αυτός είναι ο Δημιουργός και έχει στην εξουσία του όλες τις φυσικές δυνάμεις και λειτουργίες επάνω και γύρω από τη γη μας. Είναι ακριβώς όπως τονίζει ο Ιερεμίας όταν απευθύνεται στον Θεό και λέει: «Υπάρχει μεταξύ των ματαιοτήτων των εθνών διδούς βροχήν; Ή οι ουρανοί [στους οποίους στηρίζονται οι αστρολόγοι] δίδουσιν υετούς; Δεν είσαι συ αυτός ο δοτήρ, Κύριε Θεέ ημών; Δια τούτο θέλομεν σε προσμένει· διότι συ έκαμες πάντα ταύτα.»—Ιερ. 14:22.
4. Εφόσον το όνομα του Θεού ετέθη πάνω στο έθνος Ισραήλ, ποιες ήσαν οι φαινομενικές εμφανίσεις των πραγμάτων που ήγειραν ερωτήματα στον Ιερεμία;
4 Ο λαός του αρχαίου Ισραήλ είχε το όνομα του Θεού επάνω του, και γι’ αυτό, πρέπει να φαντασθούμε ότι θα είχαν τη θεία του παρουσία μαζί τους. Γιατί, λοιπόν, ο Θεός έγινε όπως ένας που δεν θα μπορούσε να είναι η «Ελπίς του Ισραήλ,» σαν ένας ξένος πάροικος που κατοικούσε προσωρινά μόνο ανάμεσά τους, ή σαν ένας ταξιδιώτης περαστικός μόνο μέσα από τη γη τους, που βρισκόταν εκεί σήμερα και αύριο θα έφευγε; Γιατί είχε γίνει όπως ένας άνθρωπος που περιπλέκεται στα προβλήματα που είναι μπροστά του, και δεν είναι σε θέσι να τα αντιμετωπίση; Ή σαν ένας ισχυρός άνθρωπος που ωστόσο είναι ανίκανος να βοηθήση ένα λαό που είχε ανάγκη σωτηρίας από τις συνέπειες της πορείας ενεργείας του; Ποια αιτία εξέθεσε ο Ιεχωβά στον Ιερεμία;
5. Ποιους λόγους έδωσε ο Ιεχωβά για την προφανή εγκατάλειψι του Ισραήλ, και γιατί κατέφυγε στη σύγκρισι του Αιθίοπα και της λεοπάρδαλης;
5 Η αιτία της αναταραχής στους Ισραηλίτες δεν ήταν επιφανειακή. Η παράβασις της διαθήκης τους με τον Βροχοποιό Ιεχωβά είχε ριζωθή βαθειά, καθώς επίσης και η περιφρόνησις του ονόματός του και η ανάμιξις από μέρους τους της αγνής μορφής λατρείας με τη θρησκεία των ειδωλολατρικών εθνών που ήσαν ολόγυρά τους. Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, που τους ελέχθησαν τα εξής: «Δύναται ο Αιθίοψ [ή, Νουβιανός] να αλλάξη το δέρμα αυτού ή η πάρδαλις τα ποικίλματα αυτής; Τότε δύνασθε και σεις να κάμητε καλόν, οι μαθόντες το κακόν. Δια τούτο θέλω σκορπίσει αυτούς ως άχυρον φερόμενον υπό ανέμου της ερήμου. Ούτος είναι παρ’ εμού ο κλήρος σου, το μερίδιον το μεμετρημένον εις σε, λέγει Κύριος· διότι με ελησμόνησας και ήλπισας επί το ψεύδος. . . . Είδον τας μοιχείας σου και τους χρεμετισμούς σου, την αισχρότητα της πορνείας σου, τα βδελύγματά σου επί λόφους, επί τας πεδιάδας. Ουαί εις σε, Ιερουσαλήμ· δεν θέλεις καθαρισθή; Μετά πότε έτι;»—Ιερ. 13:23-27.
6. Τι δείχνει αυτή η διαπίστωσις γεγονότων ως προς τα ζητήματα μεταξύ του Ιεχωβά και του Ισραήλ καθώς και του Χριστιανικού κόσμου;
6 Δείχνει αυτή η διαπίστωσις γεγονότων ότι ο Ιεχωβά είχε κάποια υπόθεσι εναντίον του Ισραήλ; Μήπως αυτό σημαίνει επίσης ότι ο Ιεχωβά έχει κάποια υπόθεσι εναντίον του Χριστιανικού κόσμου, ο οποίος ισχυρίζεται ότι είναι λαός του Θεού της Αγίας Γραφής; Βεβαιότατα Ναι! Γι’ αυτό και ο Θεός δηλώνει ότι θα κάνη μια κατάλληλη εκκαθάρισι της υποθέσεως, διότι αυτός είναι η Υπέρτατη Δικαιοσύνη.
7. Σύμφωνα με τα εδάφια Ιερεμίας 17:1-4, το υπόμνημα αποστασίας και κοσμικότητας του Χριστιανικού κόσμου, πόσο βαθιά περιγράφεται, και ποιες συνέπειες θα επακολουθήσουν ;
7 Επειδή ο Χριστιανικός κόσμος ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανικός, ώφειλε να αποτελή ένα καλό παράδειγμα σ’ όλο τον κόσμο. Εν τούτοις, δημιούργησε για τον εαυτό του ένα υπόμνημα θρησκευτικής αποστασίας και κοσμικότητας που είναι ανεξάλειπτη. Η ιστορία του είναι όπως εκείνη της αρχαίας Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα:
«Η αμαρτία του Ιούδα είναι γεγραμμένη με γραφίδα σιδηράν, με όνυχα αδαμάντινον, ενεχαράχθη επί της πλακός της καρδίας αυτών και επί των κεράτων των θυσιαστηρίων υμών· ώστε οι υιοί αυτών ενθυμούνται τα θυσιαστήρια αυτών και τα άλση αυτών [της ειδωλολατρίας], μετά πρασίνων δένδρων επί τους υψηλούς λόφους. Ω όρος μου εν τη πεδιάδι, θέλω δώσει την περιουσίαν σου και πάντας τους θησαυρούς σου εις διαρπαγήν [στους εκτελεστές της κρίσεώς μου] και τους υψηλούς σου τόπους κατά πάντα τα όριά σου, δια την αμαρτίαν. Και συ, μάλιστα αυτή συ, θέλεις εκβληθή από της κληρονομίας σου, την οποίαν έδωκα εις σε [στη Γη της Επαγγελίας], και θέλω σε καταδουλώσει εις τους εχθρούς σου, εν γη την οποίαν δεν εγνώρισας [δηλαδή, τη Βαβυλώνα] διότι πυρ εξήψατε εν τω θυμώ μου, το οποίον θέλει καίεσθαι εις τον αιώνα.»—Ιερ. 17:1-4.
ΚΑΜΜΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΙΣ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
8, 9. Μολονότι ο Χριστιανικός κόσμος φέρει το όνομα του Χριστού, γιατί αυτός δεν θα παρέμβη υπέρ του Χριστιανικού κόσμου, όπως έγινε στην περίπτωσι του αρχαίου Ισραήλ;
8 Ο Χριστιανικός κόσμος εμφανίζεται με το όνομα του Χριστού. Αλλά θα παρέμβη ο Χριστός υπέρ ενός τέτοιου θρησκευτικού συστήματος που ενέμεινε στην ανάμιξι των διδασκαλιών της Γραφής με την ειδωλολατρική θρησκεία επί 16 και πλέον αιώνες; Όχι βέβαια, διότι ο Χριστός βρίσκεται σε τέτοια αρμονία με τον Ουράνιο Πατέρα του, τον Ιεχωβά Θεό. Αυτός είπε: «Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ’ εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω κρίνω, και η κρίσις η εμή δικαία είναι· διότι δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός.» (Ιωάν. 5:30) Έξη αιώνες προ Χριστού, στις ημέρες του Ιερεμία, ο Ιεχωβά είπε σχετικά με το πρότυπο του Χριστιανικού κόσμου:
9 «Αν ο Μωυσής και ο Σαμουήλ ίσταντο ενώπιόν μου, η ψυχή μου δεν ήθελεν είσθαι υπέρ του λαού τούτου [του Ισραήλ]· αποδίωξον αυτούς απ’ έμπροσθεν μου και ας εξέλθωσι.»—Ιερ. 15:1.
10. Γιατί η μεσολάβησις του Μωυσέως και του Σαμουήλ θεωρήθηκαν αποτελεσματικές ενώπιον του Θεού, αλλά τώρα ποια ήταν η στάσις του Ιεχωβά προς τον αμετανόητο Ισραήλ;
10 Ο Μωυσής, που είχε χρησιμοποιηθή για να δώση τις Δέκα Εντολές στον Ισραήλ, είχε μεσολαβήσει με επιτυχία υπέρ αυτών. Όσο για τον Σαμουήλ, δηλαδή τέσσερις αιώνες αργότερα, αυτός άρχισε μια ιδιαίτερη γραμμή προφητών που περιελάμβανε τον Ιερεμία και συνεχίσθηκε ως τον προφήτη Μαλαχία. (Πράξ. 3:22-24) Ο Σαμουήλ επίσης μεσολάβησε υπέρ του έθνους Ισραήλ, ιδιαίτερα αφότου ο Ισραήλ εζήτησε ένα ορατό ανθρώπινο βασιλέα. Αλλά τώρα, τέσσερις αιώνες και πλέον μετά τον Σαμουήλ, ούτε η μεσολάβησις του Σαμουήλ ούτε του Μωυσέως θα ωφελούσε ενώπιον του Ιεχωβά. Μακρυά λοιπόν από τον αμετανόητο Ισραήλ!
11. Για την αντιμετώπισι ποιων θανατηφόρων μέσων έπρεπε να εξέλθουν οι αμετανόητοι Ισραηλίτες από προσώπου του Ιεχωβά;
11 Μακρυά και πού; μπορεί να ρωτήση κάποιος που συμπαθεί τον Χριστιανικό κόσμο. Έχομε μια προφητική ένδειξι για το πού, απ’ αυτά που είπε ο Ιεχωβά στον Ιερεμία: «Και εάν είπωσι προς σε, Πού θέλομεν εξέλθει; Τότε θέλεις ειπεί προς αυτούς, Ούτω λέγει Κύριος· Όσοι είναι δια τον θάνατον, εις θάνατον· και όσοι δια την μάχαιραν, εις μάχαιραν και όσοι δια την πείναν, εις πείναν και όσοι δια την αιχμαλωσίαν, εις αιχμαλωσίαν. Και θέλω επιφέρει επ’ αυτούς τέσσαρα είδη, λέγει Κύριος· [1] την μάχαιραν δια σφαγήν, και [2] τους κύνας δια σπαραγμόν, και [3] τα πετεινά του ουρανού, και [4] τα θηρία της γης, δια να καταφάγωσι και να αφανίσωσι. Και θέλω παραδώσει αυτούς εις διασποράν εν πάσι τοις βασιλείοις της γης· εξ αιτίας Μανασσή, υιού Εζεκίου βασιλέως του Ιούδα, δι’ όσα έπραξεν εν Ιερουσαλήμ. Διότι τις θέλει σε οικτείρει Ιερουσαλήμ; Ή τις θέλει σε συλλυπηθή; Ή τις θέλει στραφή δια να ερωτήση, Πώς έχεις; Συ με εγκατέλιπες, λέγει Κύριος, υπήγες εις τα οπίσω· δια τούτο θέλω εκτείνει την χείρα μου επί σε και θέλω σε αφανίσει· απέκαμον ελεών.»—Ιερ. 15:2-6· επίσης 16:4.
12. Πότε και από ποιους αναφέρθηκαν παρόμοια θανατηφόρα πράγματα σχετικά με την Ιερουσαλήμ του πρώτου αιώνος και το παρόν σύστημα πραγμάτων;
12 Θανατηφόρος πληγή (δηλαδή, λοιμός), μάχαιρα (δηλαδή, πόλεμος), πείνα (δηλαδή, έλλειψις τροφίμων) και αιχμαλωσία! Αυτά τα λόγια που ελέχθησαν στον Ιερεμία σχετικά με την Ιερουσαλήμ στη διάρκεια του καιρού του τέλους (647-607 π.Χ.) στις ημέρες του, ήσαν επίσης λόγια που χρησιμοποίησε ο Ιησούς Χριστός στην προφητεία του σχετικά με τον ‘έσχατο καιρό’ της Ιερουσαλήμ τον πρώτο αιώνα μετά Χριστόν. (Ματθ. 24:3-7, 21, 22· Λουκ. 21:10, 11, 20-24) Επίσης, στην προφητεία του που αναγράφεται στο τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής εφιστάται η προσοχή μας στα ίδια πράγματα με την χρήσι συμβολικών παραστάσεων, περιλαμβανομένων και των θηρίων του αγρού. (Αποκ. 6:1-8) Η τελευταία αυτή προφητεία περιέχει την εκπλήρωσι των καταστρεπτικών εκείνων προρρήσεων μετά από τη συγγραφή της Αποκαλύψεως στο έτος 96 μ.Χ. ως τον δικό μας ‘έσχατο καιρό,’ από το έτος 1914 μ.Χ. και εμπρός. (Δαν. 12:4) Η προφητεία λοιπόν, στην τελική της εκπλήρωσι, εφαρμόζεται στο παρόν καταδικασμένο σύστημα πραγμάτων, περιλαμβανομένου και του αποστάτου Χριστιανικού κόσμου.
13. Από πότε είχαμε παρόμοια πράγματα σε υπέρμετρο βαθμό;
13 Μήπως κλείνει κανείς από μας τα μάτια του στο γεγονός ότι από το τέλος των Καιρών των Εθνών, στο έτος 1914, είχαμε πόλεμο (την μάχαιρα), πείνα, λοιμούς, καθώς και σεισμούς σε απεριόριστο βαθμό; Έγινε ακριβώς όπως προελέχθη, όπως παρεστάθη στην περίπτωσι της Ιερουσαλήμ των ημέρων του Ιερεμία και στην περίπτωσι της Ιερουσαλήμ στις ημέρες των αποστόλων του Ιησού.
14. Γιατί ο Χριστιανικός κόσμος δεν απετέλεσε εξαίρεσι στα παθήματά του από τα ολέθρια αυτά πράγματα ;
14 Ο Χριστιανικός κόσμος, το σύγχρονο αντίτυπο της αποστάτιδος Ιερουσαλήμ και του Ιούδα, δεν απετέλεσε εξαίρεσι από τα παθήματα αυτών των ολέθριων πραγμάτων. Οι προσευχές των κληρικών δεν ωφέλησαν τον Χριστιανικό κόσμο. Η αιτία γι’ αυτό είναι η ίδια με κείνη στην περίπτωσι των Ισραηλιτών των ημερών του Ιερεμία: «Αφήρεσα την ειρήνην μου από του λαού τούτου, λέγει Κύριος, το έλεος και τους οικτιρμούς. Διότι ούτω λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, ο Θεός του Ισραήλ· Ιδού, εγώ θέλω παύσει από του τόπου τούτου, ενώπιον των οφθαλμών υμών και εν ταις ημέραις υμών, την φωνήν της χαράς και την φωνήν της ευφροσύνης, την φωνήν του νυμφίου και την φωνήν της νύμφης.»—Ιερ. 16:5, 9.
ΜΑΤΑΙΗ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ!
15. Για ποιο πράγμα είχε ελπίδα ο Ισραήλ των ημέρων του Ιερεμία, και τι διαβεβαιώσεις έδιναν οι άλλοι προφήτες στους Ισραηλίτες;
15 Η κατάστασις για τον Χριστιανικό κόσμο στη διάρκεια αυτού του ‘εσχάτου καιρού,’ υπήρξε όπως κι εκείνη των Ισραηλιτών στη διάρκεια των ημέρων που διεκήρυξε ο Ιερεμίας το μήνυμα κρίσεως του Ιεχωβά προς αυτούς: «Επροσμένομεν ειρήνην, αλλ’ ουδέν αγαθόν και τον καιρόν της θεραπείας, και ιδού, ταραχή.» (Ιερ. 14:19) Παρ’ όλα αυτά, οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου επιμένουν να αντιλέγουν στα όσα η τάξις του Ιερεμία, η τάξις του ‘πιστού και φρονίμου δούλου,’ διεκήρυξε ως προειδοποίησι σε όλους τους λαούς. Αυτοί οι κεχρισμένοι Μάρτυρες του Ιεχωβά συναντούν την ίδια κατάστασι που συνάντησε και ο Ιερεμίας και την οποίαν περιέγραψε, λέγοντας: «Ω, Κύριε Θεέ, ιδού, οι προφήται λεγουσι προς αυτούς, Δεν θέλετε ιδεί μάχαιραν [στο χέρι του εκτελεστού του Ιεχωβά] ουδέ θέλει είσθαι πείνα εις εσάς, αλλά θέλω σας δώσει ειρήνην ασφαλή εν τω τόπω τούτω.»—Ιερ. 14:13· Ματθ. 24:45-47.
16. Ποια λόγια και έργα των κληρικών κάνουν τα εκκλησιαστικά μέλη του Χριστιανικού κόσμου πιο απρόσεκτα στην προειδοποίησι που δίδουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά;
16 Αυτή η πρόρρησις ότι δεν υπάρχει καμμιά πιθανότης συμφοράς από τα χέρια του Θεού αποσκοπεί στο να καθησυχάση τους φόβους των ανθρώπων. Εγείρει ψευδείς ελπίδες στους κόλπους των εκκλησιαστικών μελών του Χριστιανικού κόσμου. Τους κάνει αμέριμνους ως προς την ξαφνική έκρηξι της ‘μεγάλης θλίψεως.’ Συνεπώς, θα επέλθη σ’ αυτούς η ημέρα εκείνη ως κλέπτης εν νυκτί, και θα υποστούν αιώνια απώλεια. Εφ’ όσον ο κλήρος δυσπιστεί στην τάξι του Ιερεμία και απορρίπτει το επίκαιρο άγγελμά της, κάνει τα αυτάρεσκα εκκλησιαστικά μέλη πιο απρόσεκτα στην προειδοποίησι που δίνει ο Ιεχωβά μέσω των μαρτύρων του.
17, 18. (α) Ένεκα των κληρικών του Χριστιανικού κόσμου, τι έγινε σαν μια χρόνια, αθεράπευτη κατάστασις στην τάξι του Ιερεμία; (β) Ποια στάσι υποχρεώθηκε να τήρηση η τάξις του Ιερεμία απέναντι της οικειότητας με τους κληρικούς;
17 Οι θρησκευτικοί ηγέτες για να μεγαλώσουν την εντύπωσι που δημιουργούν με τις εγγυήσεις τους για ειρήνη, καταδιώκουν την τάξι του Ιερεμία και τους υποστηρικτάς της. Εξεγείρουν εναντίον τους τις πολιτικές εξουσίες. Ο διωγμός και η μομφή στην οποία η τάξις του Ιερεμία συνεχώς εγκαρτερεί έχει γίνει κάτι το χρόνιο σ’ αυτούς, σαν μια αθεράπευτη μόλυνσι που υπάρχει επάνω τους κατ’ ανοχήν του Ιεχωβά, σαν αυτός να τους κατακρίνη. Αυτοί δεν μπορούν να συμβιβασθούν με την τάξι των κληρικών και να εισέλθουν στο στενό τους κύκλο. Ο Ιεχωβά είναι ο Μόνος στον οποίο παρουσιάζουν την υπόθεσί τους, κι αυτοί χαίρουν με την πρόνοιά του, όπως είπε ο Ιερεμίας:
18 «Συ, Κύριε, γνωρίζεις· ενθυμήθητί με και επίσκεψαί με και εκδίκησόν με από των καταδιωκόντων με· μη με αρπάσης εν τη μακροθυμία σου· γνώρισον ότι δια σε υπέφερα ονειδισμόν. Καθώς ευρέθησαν οι λόγοι σου, κατέφαγον αυτούς· και ο λόγος σου ήτο εν εμοί χαρά και αγαλλίασις της καρδίας μου· διότι το όνομά σου εκλήθη επ’ εμέ, Κύριε Θεέ των δυνάμεων. Δεν εκάθησα εν συνεδρίω χλευαστών και συνευφράνθην [με κείνους τους χλευαστές που νομίζουν ότι η ειρήνη είναι βεβαία]· εκάθησα μόνος εξ αιτίας της χειρός σου· διότι συ με ενέπλησας αδημονίας [πικρία, Ο΄· μελαγχολία JP].»—Ιερ. 15:15-17.
19. Παρά τον διωγμό κατά της τάξεως του Ιερεμία, γιατί οι διωκόμενοι μπορούν να αγάλλωνται και να καυχώνται;
19 Ο διωγμός που εισχωρεί στην τάξι του Ιερεμία σαν ένα χρόνιο νόσημα δεν είναι κάτι ευχάριστο. (Ιερ. 15:18) Αλλά οι διωκόμενοι μπορούν να αγάλλωνται που ο Λόγος του Ιεχωβά, οι Άγιες Γραφές, διαφυλάχθηκαν για την παρηγοριά μας. (Ρωμ. 15:4) Μπορούμε να χαίρωμε επειδή βρίσκομε σ’ αυτές τις Γραφές τα προφητικά λόγια που εξηγούν τους δύσκολους καιρούς μας και που μας δίνουν μια λαμπρή ελπίδα για μια νέα τάξι μετά τον Αρμαγεδδώνα. Γι’ αυτό, μπορούμε να καυχώμεθα στον Ιεχωβά.—Ιερ. 9:23, 24.
20, 21. (α) Γιατί η ανθρώπινη καρδιά αποδεικνύεται σήμερα πολύ «απατηλή» και «διεφθαρμένη»; (β) Σύμφωνα με τα εδάφια Ιερεμίας 17:5-8, ποια πορεία ενεργείας οδηγεί στην κατάρα του Θεού και ποια στην ευλογία του;
20 Στη διάρκεια αυτού ‘του τέλους του συστήματος πραγμάτων,’ οπότε η ανομία αυξάνει και ο Ιεχωβά αναμένει τον καιρό του για να τιμωρήση την αχαλίνωτη ανομία, η ανθρώπινη καρδιά αποδεικνύεται πολύ «απατηλή,» ναι «διεφθαρμένη,» καθώς η ανθρωπότης βρίσκεται σε σκληρή πίεσι. Αν προσπαθούμε να ικανοποιούμε την καρδία με τρόπους αντίθετους στις συμβουλές του Θεού και στους κανόνες της δικαιοσύνης, αυτό επιφέρει επάνω μας την κατάκρισί του. (Ιερ. 17:9-11) Κάτω από τις σημερινές πιέσεις για να λάβωμε μια εσφαλμένη πορεία ενεργείας, ας μην μας απατούν οι καρδιές μας και ας μην μας υποκινούν να κάνωμε πράγματα που είναι αντιγραφικά και ανόητα. Μη ξεχνάτε: η πορεία ενεργείας που λαμβάνομε θα καθορίση αν είμεθα άξιοι να λάβωμε κατάρα ή ευλογία. Ο Ιεχωβά εκθέτει την πορεία που οδηγεί στην κατάρα του και την πορεία που οδηγεί στην ευλογία του, όταν λέγη:
21 «Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από του Κυρίου. Διότι θέλει είσθαι ως η αγριομυρίκη εν ερήμω, και δεν θέλει ιδεί όταν έλθη το αγαθόν· αλλά θέλει κατοικεί τόπους ξηρούς εν ερήμω, γην αλμυράν και ακατοίκητον. Ευλογημένος ο άνθρωπος ο ελπίζων επί Κύριον και του οποίου ο Κύριος είναι η ελπίς. Διότι θέλει είσθαι ως δένδρον πεφυτευμένον πλησίον των υδάτων, το οποίον εξαπλόνει τας ρίζας αυτού πλησίον του ποταμού, και δεν θέλει ιδεί όταν έρχηται το καύμα αλλά το φύλλον αυτού θέλει θάλλει· και δεν θέλει μεριμνήσει εν τω έτει της ανομβρίας ουδέ θέλει παύσει από του να κάμνη καρπόν.»—Ιερ. 17:5-8.
22. Πώς οι Ισραηλίτες των ημερών του Ιερεμία έδειξαν ότι έκαναν ‘σάρκα βραχίονα τους’;
22 Άνθρωποι που είναι αρτιμελείς οι ίδιοι, έχουν την τάσι να εμπιστεύονται σε κοινούς ανθρώπους και να εξαρτώνται από ένα βραχίονα σαρκός για να τους ελευθερώση. Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι αυτοί γίνονται σαν ένα μεμονωμένο δένδρο σε μια αποξηραμένη, αλατοβριθή έρημο. Κάνουν όπως οι Ισραηλίτες των ημερών του Ιερεμία: Όταν εχθρικές δυνάμεις, βρυχώμενες σαν λιοντάρια, απειλούσαν εκείνους τους Ισραηλίτες, αυτοί δεν προσέφευγαν στον Υπέρτατο Κύριο, τον Ιεχωβά. Εστρέφοντο σε κοινούς ανθρώπους με ισχυρούς βραχίονες, εκπαιδευμένους σε βίαιους πολέμους, για στρατιωτική βοήθεια. Δεν πλησίαζαν λοιπόν τον Ιεχωβά για να πιούν το νερό της σωτηρίας απ’ αυτόν ως την Πηγή ελευθερώσεως. Αντιθέτως, κατέβαιναν στην Αίγυπτο για να πιούν το νερό της σωτηρίας από τον Νείλο Ποταμό. Ή έτρεχαν προς την Ασσυρία, για να πιούν το νερό σωτηρίας από τον Ευφράτη Ποταμό, που ήταν επί ένα χρονικό διάστημα υπό την κυριαρχία της Ασσυρίας.
23. Πώς οι Ισραηλίτες «έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, συντετριμμένους οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ,» και ποιο ήταν το αποτέλεσμα;
23 Μ’ αυτό τον τρόπο, μεταφορικά, οι άπιστοι Ισραηλίτες έσκαψαν «εις εαυτούς λάκκους, συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ.» Εγκατέλειψαν τον Ιεχωβά, «την πηγήν των ζώντων υδάτων.» Συνεπώς, δεν προήλθε σωτηρία απ’ αυτόν. Δυστυχώς, οι βαριά στρατιωτικοποιημένες παγκόσμιες δυνάμεις της Αιγύπτου και της Ασσυρίας δεν γέμισαν τους ‘συντετριμμένους λάκκους’ των Ισραηλιτών με το νερό της σωτηρίας από τους πολιτικούς εχθρούς τους. Έτσι λοιπόν δεν έλαβαν ζωοπάροχο νερό από τον Σιώρ, τον Νείλο Ποταμό, ή από τον Ευφράτη Ποταμό όταν ήσαν κάτω από την Ασσυριακή κυριαρχία. Επειδή εγκατέλειψαν τον Ιεχωβά τον Θεό τους ως Πηγή απελευθερώσεως, οι αποστάτες Ισραηλίτες υποβλήθηκαν σε φθοροποιό κατάρα.—Ιερ. 2:13-18.
24. Πού, όμως, η τάξις του Ιερεμία και του ‘πολλού όχλου’ κατευθύνουν τον σεβασμό και την ελπίδα τους, και που λατρεύουν την αληθινή πηγή των ζώντων υδάτων;
24 Αντίθετα προς εκείνους τους Ισραηλίτες, όσοι ανήκουν στη σημερινή τάξι του Ιερεμία έχουν κάνει τον Ιεχωβά Ελπίδα τους. Σέβονται τον θρόνο της παγκοσμίου κυριαρχίας του. Τον λατρεύουν ως Θεόν τους στον πνευματικό του ναό, ή αγιαστήριο. Ελπίζουν σ’ αυτόν, και όχι σε κανέναν άνθρωπο ούτε σε καμμιά ανθρώπινη παγκόσμια δύναμι με πυρηνικά όπλα. Οδηγούν ένα ‘πολύ όχλο’ σήμερα να θέτη την εμπιστοσύνη και πεποίθησί του στον Ιεχωβά. Αποφεύγοντας την οδό του αποστάτου Χριστιανικού κόσμου, λέγουν με σύνεσι: «Θρόνος δόξης υψωμένος εξ αρχής είναι ο τόπος του αγιαστηρίου ημών. Κύριε, η ελπίς του Ισραήλ, πάντες οι εγκαταλείποντές σε θέλουσι καταισχυνθή [απογοητευθή] και οι αποστάται εμού θέλουσι γραφθή εν τη γη· διότι εγκατέλιπον τον Κύριον, την πηγήν των ζώντων υδάτων.»—Ιερ. 17:12, 13.
25. Με ποια πορεία, λοιπόν, θα φθάσωμε στη Νέα Τάξι κάτω από τον Ιησού τον Μεσσία;
25 Ας αφήσωμε, λοιπόν, τους ανθρωποποίητους ‘συντετριμμένους λάκκους’ που δεν περιέχουν ύδωρ σωτηρίας από την παγκόσμια καταστροφή. Ας στραφούμε προς τον Ιεχωβά. Αυτός μπορεί να μας προστατεύση στη διάρκεια της ‘μεγάλης θλίψεως’ και να μας φέρη ασφαλώς στη νέα του τάξι κάτω από τον Ιησού τον Μεσσία.