έπειτα φθάνω κατ’ ευθείαν στον συσκευαστή. Τώρα είμαι έτοιμο για διανομή. Εκατόν είκοσι πέντε διαφορετικές κατεργασίες εφαρμόσθηκαν επάνω μου για να γίνω αυτό που είμαι, το μολύβι σας.

Πράγματι, είμαι στην υπηρεσία σας πολύν καιρό. Την επόμενη φορά που θα με χρησιμοποιήσετε, θυμηθήτε ότι «Καλύτερα να έχετε έναν υπηρέτη σαν εμένα, παρά μια αδύνατη μνήμη.»

Ως Πού Πρέπει να Φθάνη το Χριστιανικό Πένθος;

ΜΙΑ ΑΠΟ τις πιο θλιβερές εμπειρίες που αντιμετωπίζομε εμείς οι άνθρωποι είναι ο θάνατος ενός αγαπημένου συγγενούς ή φίλου. Συνοδεύεται από ένα βαθύ αίσθημα απωλείας που προκαλεί θλίψι. Ο θρήνος είναι απλώς η φυσιολογική έκφρασις αυτής της μεγάλης λύπης.

Αλλά, δεν αποθαρρύνει η Αγία Γραφή τον θρήνο; Δεν ελέχθη συγκεκριμένα στους ανθρώπους να μην πενθούν; Ας εξετάσωμε τι ακριβώς λέγει η Αγία Γραφή σχετικά μ’ αυτό το θέμα και γιατί.

Μια περίπτωσις αφορά τον θάνατο των γυιων του Ααρών, του Ναδάβ και του Αβιούδ. Αυτοί οι άνδρες παρέβησαν τις απαιτήσεις του Θεού για αγνή λατρεία με το να προσφέρουν «πυρ ξένον,» ίσως επειδή ευρίσκοντο κάτω από την επίδρασι του αλκοόλ. Λόγω αυτής της ανευλαβούς ενεργείας, ο Ιεχωβά τους θανάτωσε. (Λευιτ. 10:1, 2, 8-11) Σ’ αυτή την περίπτωσι ο Ααρών και οι άλλοι γυιοι του διετάχθησαν να μην προβούν σε καμμιά εξωτερική εκδήλωσι πένθους. Υπακούοντας σ’ αυτή την εντολή, έδειξαν ότι συμφωνούσαν πλήρως με την κρίσι του Θεού εναντίον των συγγενών τους. (Εδάφια 6, 7) Επομένως, αυτό που έκαμε ο Ααρών και οι επιζώντες γυιοι του δεν έχει καμμιά σχέσι με τον τρόπο που θ’ αριθμούσε φυσιολογικά ένας Χριστιανός όταν πέθαινε κάποιος προσφιλής του.

Αιώνες αργότερα ο προφήτης Ιεζεκιήλ διετάχθη να μη θρηνήση τον θάνατο της συζύγου του. Ο Ιεχωβά του είπε τα εξής: «Μη πενθήσης και μη κλαύσης και ας μη ρεύσωσι τα δάκρυά σου· κρατήθητι από στεναγμών.» (Ιεζ. 24:15-17) Η αποχή του Ιεζεκιήλ από οποιαδήποτε εξωτερική εκδήλωσι πένθους είχε ένα σκοπό. Ήταν μια προφητική ένδειξις στους Ισραηλίτες που ήσαν εξόριστοι στη Βαβυλώνα και τόνιζε ότι ο Ιεχωβά Θεός θα βεβήλωνε τον ναό του, που ήταν τόσο πολύτιμος σ’ αυτούς όσο πολύτιμη ήταν στον Ιεζεκιήλ η σύζυγός του. Αντίθετα με τις προσδοκίες των, η Ιερουσαλήμ θα καταστρεφόταν κι εκεί στην εξορία αυτοί οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν να εκφράσουν πλήρως τη θλίψι των—Ιεζ. 24:20-24.

Σε μια προγενέστερη περίπτωσι, ο Ιεχωβά είπε τα εξής μέσω του προφήτου του Ιερεμία: «Μη κλαίετε τον αποθανόντα [τον Ιωσία] και μη θρηνείτε αυτόν· κλαύσατε πικρώς τον εξερχόμενον [τους ζώντες στην εξορία], διότι δεν θέλει επιστρέψει πλέον και ιδεί την γην της γεννήσεως αυτού. Διότι ούτω λέγει Κύριος περί του Σαλλούμ [Ιωάχαζ], υιού του Ιωσίου, βασιλέως του Ιούδα, του βασιλεύοντος αντί Ιωσίου του πατρός αυτού, όστις εξήλθεν εκ του τόπου τούτου· Δεν θέλει επιστρέψει εκεί πλέον, αλλά θέλει αποθάνει εν τω τόπω, όπου έφεραν αυτόν αιχμάλωτον, και δεν θέλει ιδεί πλέον την γην ταύτην.»—Ιερεμ. 22:10-12.

Μήπως αυτά τα λόγια εσήμαιναν ότι ήταν εσφαλμένο και αντίθετο με τον σκοπό του Θεού να θρηνήσουν τον θάνατο του καλού Βασιλέως Ιωσία; Όχι, Ο θάνατος του Ιωσία στη μάχη ήταν ένα τρομερό πλήγμα για τους Ισραηλίτες. Ήταν μια εθνική συμφορά και δικαίως προκαλούσε θλίψι. Ακόμη κι ο Ιερεμίας εθρήνησε τον θάνατο του Ιωσία. Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Πας ο Ιούδας και η Ιερουσαλήμ επένθησαν επί τον Ιωσίαν. Και εθρήνησεν ο Ιερεμίας δια τον Ιωσίαν και πάντες οι ψάλται και οι ψάλτριαι αναφέρουσιν έως της σήμερον