Ακολουθώντας Πιστούς Ποιμένας με Ζωή εν Όψει

 1. Πώς και γιατί πρέπει ν’ αποδειχθή η πίστις για να λάβη ένας το δώρο της ζωής;

Ο ΣΚΟΠΟΣ του Ιεχωβά να προμηθεύση ελευθερία και αιώνιο ζωή στη γη για το ευπειθές ανθρώπινο γένος έχει ήδη προχωρήσει πολύ. Φθάνει σ’ ένα κρίσιμο σημείο αναπτύξεως στη γενεά μας με την επικείμενη καταστροφή αυτού του παρόντος συστήματος πραγμάτων και με την έναρξι της χιλιετούς ειρηνικής βασιλείας του Χριστού η οποία θα επακολουθήση αμέσως. Αλλά κανείς από εμάς δεν θα λάβη ζωή χωρίς να καταβάλη κάποια προσπάθεια. Όχι ότι η σωτηρία έρχεται μόνο με έργα. Ο Ιάκωβος, γράφοντας στη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνος, είπε: «Η πίστις, εάν δεν έχη έργα, νεκρά είναι καθ’ εαυτήν. Διότι καθώς το σώμα χωρίς πνεύματος είναι νεκρόν, ούτω και η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.» (Ιάκ. 2:17, 26) Αυτό σημαίνει ότι οφείλομε ν’ αποδείξωμε την πίστι μας με την πορεία ενεργείας μας, με ό,τι πράττομε. Σημαίνει ότι πρέπει ν’ ανταποκριθούμε στις δίκαιες απαιτήσεις του Βασιλέως Ιησού Χριστού.

 2. Ποια προσπάθεια βρίσκεται τώρα εν προόδω, και τι βεβαιώνει η αποτελεσματικότης της;

² Ακόμη και τώρα, μέσω της ορατής του θεοκρατικής οργανώσεως στη γη, ο Ιεχωβά προμηθεύει μια προσπάθεια πνευματικής εκπαιδεύσεως, η οποία αναζητεί μέσ’ από τη γενεά μας εκείνους, που έχουν έντιμη καρδιά προς τον Θεό και αλλάζουν τη ζωή των για να τη συμμορφώσουν με την ιδική του βασιλεία δικαιοσύνης υπό τον Βασιλέα του. Η αποτελεσματικότης αυτής της προσπαθείας με αυξανομένους αριθμούς και πνευματική πρόοδο είναι απόδειξις ότι οι παρούσες γεμάτες δυστυχία και φόβο συνθήκες θα λήξουν μαζί μ’ αυτό το παλαιό σύστημα και η δικαιοσύνη της βασιλείας του Χριστού θα καλύψη τη γη. Ποια θα είναι η θέσις σας όταν έλθη εκείνη η ώρα;

 3. Ποια συνεπή πορεία οφείλομε ν’ ακολουθούμε για να είμεθα πλήρεις στην από μέρους μας αποδοχή της ορατής οργανώσεως του Ιεχωβά;

³ Σπεύσατε να εξακριβώσετε την ταυτότητα της ορατής θεοκρατικής οργανώσεως του Θεού, η οποία εκπροσωπεί τον βασιλέα του, Ιησούν Χριστόν. Αυτό είναι ουσιώδες για ζωή. Καθώς ενεργείτε έτσι, να είσθε πλήρης στην αποδοχή κάθε μορφής της. Δεν μπορούμε να ισχυριζώμεθα ότι αγαπούμε τον Θεό, κι εν τούτοις ν’ αρνούμεθα τον Λόγο του και τον αγωγό του επικοινωνίας. Δεν μπορούμε να παραδεχώμεθα την αποστολική διδασκαλία, κι εν τούτοις ν’ απορρίπτωμε την αποστολή μας να διδάξωμε άλλους. Δεν μπορούμε να δεχώμεθα την από σπίτι σε σπίτι διακονία, κι εν τούτοις ν’ αγνοούμε τις ηθικές απαιτήσεις του Θεού στην καθημερινή ζωή. Δεν μπορούμε να ζούμε μια υποδειγματική ζωή, κι εν τούτοις να παραμένωμε απαθείς στο ζήτημα που πρόκειται σύντομα να τακτοποιηθή. Δεν μπορούμε να κηρύττουμε το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων, κι εν τούτοις να ζητούμε ν’ αποκτήσωμε όλα όσα έχει να προσφέρη αυτός ο κόσμος σε ασφάλεια και υλικά οφέλη. Η ορατή οργάνωσις του Ιεχωβά βασίζεται σταθερά στο δωδεκαμελές θεμέλιο των ‘αποστόλων του Αρνίου,’ με τον Ιησού Χριστό τον ίδιο ως τον θεμέλιο ακρογωνιαίο λίθο. (Αποκάλ. 21:14, 19, 20· Εφεσ. 2:20-22) Επομένως, όταν υποτασσώμεθα στην ορατή θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά, οφείλομε να είμεθα σε τελεία και πλήρη συμφωνία με κάθε μορφή του αποστολικού τρόπου ενεργείας της και των απαιτήσεών της.

ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΜΕ ΥΠΟΤΑΓΗ

 4. Γιατί δεν πρέπει να φοβάται ένας μήπως χάση την ατομικότητά του ή την ελευθερία του όταν υποταχθή στην κατεύθυνσι της οργανώσεως του Ιεχωβά;

⁴ Μη φοβηθήτε ότι είναι πιθανόν να χάσετε την ατομικότητά σας ή την ελευθερία σας με την υποταγή. Τα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας του πρώτου αιώνος προθύμως υπετάσσοντο στην κατεύθυνσι της οργανώσεως μέσω του κυβερνώντος σώματος. Ακόμη και οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος υπετάσσοντο. Όταν ανεφύοντο ζητήματα διαφωνίας, ανεφέροντο για την διευθέτησί των σ’ ολόκληρο το σώμα των δώδεκα αποστόλων και των πρεσβυτέρων επιρροής οι οποίοι υπηρετούσαν στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ. Μια τέτοια περίπτωσις παρουσιάσθη το 40 μ.Χ. περίπου. Ο Παύλος και ο Βαρνάβας, οι οποίοι είχαν ένα ιεραποστολικό διορισμό στις Ρωμαϊκές επαρχίες της Μικράς Ασίας, εβάπτιζαν απεριτμήτους Εθνικούς ως Χριστιανούς. Όταν αυτό έγινε γνωστό στην τοπική των εκκλησία στην Αντιόχεια της Συρίας, μερικοί από την Ιουδαία έφεραν αντίρρησι, λέγοντας: «Εάν δεν περιτέμνησθε κατά το έθος του Μωυσέως, δεν δύνασθε να σωθήτε.» (Πράξ. 15:1) Μια μεγάλη συζήτησις που διεξήχθη δεν μπόρεσε να διευθετήση το ζήτημα· έτσι ο Παύλος, αντί ν’ απαιτήση κάποια δικαιώματα ως απόστολος, έφερε το πρόβλημα στο κυβερνών σώμα στην Ιερουσαλήμ. Εκεί, ύστερ’ από την δέουσα εξέτασι κάτω από την κατεύθυνσι του αγίου πνεύματος του Θεού διευθετήθη το ζήτημα και εστάλη ανακοίνωσις της αποφάσεως στην εκκλησία της Αντιοχείας με επιστολή και με μια επιτροπή η οποία εκπροσωπούσε το κυβερνών σώμα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η εκκλησία απηλλάγη από αμφιβολίες και διαφωνίες.—Πράξ. 15:2-31.

 5. (α) Ποιο ήταν το αποτέλεσμα στην πρώτη εκκλησία με το να το κάμουν αυτό; (β) Πώς διατηρήται η ενιαία γραμμή ενεργείας στην οργάνωσι σήμερα;

⁵ Αυτή η ταχεία ενέργεια από μέρους του Παύλου και του κυβερνώντος σώματος είχε ένα ενοποιητικό, προστατευτικό αποτέλεσμα και υπήρξε παραγωγική σε αύξησι. Αργότερα, καθώς ο Παύλος και η συνοδεία του «διήρχοντο τας πόλεις, παρέδιδον εις αυτούς διαταγάς να φυλάττωσι τα δόγματα τα εγκεκριμένα υπό των αποστόλων και των πρεσβυτέρων των εν Ιερουσαλήμ. Αι μεν λοιπόν εκκλησίαι εστερεούντο εις την πίστιν, και ηυξάνοντο τον αριθμόν καθ’ ημέραν.» (Πράξ. 16:4, 5) Με τον ίδιο τρόπο και σήμερα, επίσης, το κυβερνών σώμα της Χριστιανικής εκκλησίας υπηρετεί ολόκληρη την οργάνωσι. Λύσεις προβλημάτων, που προέκυψαν σε μια περιοχή, κυκλοφορούν ευρέως ώστε να είναι δυνατόν να διατηρήται η ενότης και η ενιαία γραμμή ενεργείας ολοκλήρου της οργανώσεως.

 6. Ποια βοήθεια έχει το κυβερνών σώμα στη διαχείρισι των ευθυνών του, και πώς αυτοί υπηρετούν;

⁶ Εν τούτοις, το κυβερνών σώμα δεν είναι μόνο του στη διαχείρισι των πνευματικών προμηθειών του Ιεχωβά για την ευλογία σας και για την προστασία και ενότητα των εκκλησιών. Όπως προελέχθη από τον Ησαΐα: «Και άρχοντες θέλουσιν άρχει εν κρίσει.» (Ησ. 32:1) Εδώ η λέξις άρχοντες δεν πρέπει να εννοηθή με μια πολιτική έννοια, διότι αυτοί οι οποίοι ονομάζονται «άρχοντες» (ή, Εβραϊκά, σαρείμ) δεν αποτελούν μέρος αυτού του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων, που πρόκειται σύντομα να καταστραφή. Σύμφωνα με τη σημασία της λέξεως στην Εβραϊκή, εκείνοι, οι οποίοι περιλαμβάνονται στην προφητεία του Ησαΐα, πρόκειται να υπηρετούν μέσα στην θεοκρατική οργάνωσι ως οι κυριώτεροι άνδρες στους οποίους ανετέθη φροντίδα σε ομίλους από χιλίους ή εκατό ή πενήντα ή ακόμη και δέκα. Έτσι, ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός έχει θέσει άνδρες από την τάξι του ‘πιστού και φρονίμου δούλου,’ ή ακόμη και από τον ‘πολύν όχλον,’ των οποίων η ελπίδα είναι να ζήσουν στη γη, να φροντίζουν στις εκκλησίες και ομάδες από αυτούς, ακόμη και σε ομίλους υπηρεσίας από δέκα άτομα, αναθέτοντάς τους ανάλογες ευθύνες. Μ’ αυτό τον τρόπο έχουν γίνει «ποιμένες» με την έννοια του εδαφίου Ιερεμίας 23:4.—Αποκάλ. 7:9-12.

ΜΙΜΗΤΑΙ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΟΧΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

 7. (α) Γιατί αυτοί οι «ποιμένες» λέγονται «υπηρέται»; (β) Ποια υποχρέωσι έχουν απέναντι στον Ιεχωβά, και ποια ευθύνη θέτει αυτό επάνω στα «πρόβατα»;

⁷ Εκείνοι, εν τούτοις, οι οποίοι διορίζονται έτσι δεν ονομάζονται «άρχοντες,» «ποιμένες,» ή «πάστορες,» αλλά λέγονται κοινώς «υπηρέται.» Αυτό τονίζει την σχέσι των με την οργάνωσι και την ευθύνη των απέναντι σ’ εκείνους που βρίσκονται κάτω από την φροντίδα των. Ο Ιησούς κατέστησε αυτή τη θέσι πολύ σαφή στους αποστόλους του. «Ο . . . Ιησούς προσκαλέσας αυτούς είπεν, Εξεύρετε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτά, και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτά· ούτως όμως δεν θέλει είσθαι εν υμίν· αλλ’ όστις θέλη να γείνη μέγας εν υμίν, ας ήναι υπηρέτης υμών· και όστις θέλη να ήναι πρώτος εν υμίν, ας ήναι δούλος υμών.» (Ματθ. 20:25-27) Εφόσον ένας δούλος ή υπηρέτης είναι ένας ο οποίος υπηρετεί τις ανάγκες ενός κυρίου ή εργοδότου, εκείνοι οι οποίοι έχουν θέσεις ευθύνης και οι οποίοι λέγονται «υπηρέται» δεν υπηρετούνται αλλά υπηρετούν εκουσίως αυτούς που έχουν ανάγκη στην εκκλησία. Σ’ αυτό ακολουθούν το παράδειγμα του Ιησού, ο οποίος είπε: «Καθώς ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση, και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» (Ματθ. 20:28) Αυτοί οι υπηρέται είναι υπεύθυνοι όχι μόνο απέναντι σ’ εκείνους των οποίων έχουν την φροντίδα αλλά και υποκείμενοι στον Ιεχωβά Θεό για την ευημερία αυτών των «προβάτων.» Είναι απλώς λογικό, λοιπόν, ότι ο Ιεχωβά θ’ απαιτούσε από τα «πρόβατα» να υποτάσσωνται προθύμως στους ποιμένας. «Πείθεσθε εις τους προεστώτας σας, και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· δια να κάμνωσι τούτο μετά χαράς, και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί.»—Εβρ. 13:17.

 8. Με ποιο τρόπο τα «πρόβατα» ακολουθούν τους «ποιμένας»;

⁸ Με το να υποτάσσεσθε, όμως, στην ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά όπως κυβερνάται από αυτούς τους υπηρέτας, δεν απαιτείται, ούτε αναμένεται από σας ν’ ακολουθήτε ανθρώπους. Αντιθέτως, ο Παύλος συνεβούλευσε: «Ενθυμείσθε τους προεστώτας σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.» (Εβρ. 13:7) Ώστε την «πίστιν» αυτών των ανθρώπων πρέπει να μιμούμεθα και να παρατηρούμε την πορεία της διαγωγής των.

 9. Σε ποιον και πώς οφείλουν οι ίδιοι οι «ποιμένες» να υποτάσσωνται;

⁹ Και αυτοί οι ίδιοι, επίσης, μολονότι κατέχουν υπεύθυνες θέσεις επιβλέψεως, αναγνωρίζουν και υποτάσσονται στον ανώτερο διορισμό του ‘πιστού και φρονίμου δούλου.’ Ενεργώντας έτσι, είναι ταχείς στο να προσέξουν την συμβουλή του Πέτρου, ενός από τα πρώτα μέλη του σώματος εκείνου. Αυτός είπε: «Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, δια να σας υψώση εν καιρώ.» (1 Πέτρ. 5:6) Εφόσον ενεργούν για τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον,» αντιλαμβάνονται τη βαριά ευθύνη που έχει ανατεθή σ’ αυτούς ως αντιπροσώπους της ουρανίας κυβερνήσεως της Βασιλείας και ζητούν συνεχώς την κατεύθυνσι και το πνεύμα του Ιεχωβά για να τους καταστήση ικανούς να εκπληρώσουν τον διορισμό των «εν δικαιοσύνη» σε αρμονία με την δικαιοσύνη της βασιλείας του Ιησού Χριστού, χωρίς να παρεκκλίνουν ποτέ χάριν ωφελιμότητος ή αυτοεξυψώσεως. (Πράξ. 8:4-17) Αποκαλύπτει μήπως το υπόμνημα του συγχρόνου ‘πιστού και φρονίμου δούλου’ ότι αυτή υπήρξε η φροντίδα για τα «πρόβατα» του Ιεχωβά σ’ αυτόν τον έσχατον καιρό; Μία σύντομη ανασκόπησις μερικών γεγονότων θα μπορούσε να μας το επιβεβαιώση.

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΗΛΙΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΔΟΝ

10. (α) Ποιος ήταν ο Ηλίας; (β) Τι προείπε ο Μαλαχίας σχετικά με τον Ηλία, και τίνος τύπος ήταν ο Ηλίας;

¹⁰ Μεγάλα βήματα σε θεοκρατικό τρόπο ενεργείας έχουν γίνει από το 1919 μ.Χ. Αυτό περιγράφεται με γραφικότητα στο προφητικό δράμα των διακονιών των προφητών Ηλία και Ελισσαιέ στον αρχαίο Ισραήλ. Όπως προελέχθη από τον Μαλαχία: «Ιδού, εγώ θέλω αποστείλει προς εσάς Ηλίαν τον προφήτην, πριν έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και επιφανής· και αυτός θέλει επιστρέψει την καρδίαν των πατέρων προς τα τέκνα, και την καρδίαν των τέκνων προς τους πατέρας αυτών, μήποτε έλθω και πατάξω την γην με ανάθεμα.» (Μαλαχ. 4:5, 6, ΜΝΚ) Ο αρχικός Ηλίας υπήρξε ένας εξέχων μάρτυς του Ιεχωβά στον δέκατον αιώνα π.Χ., πέντε αιώνες προτού ο Μαλαχίας προφέρη την προφητεία του. Αυτός ο Ηλίας ο οποίος επρόκειτο να έλθη είχε μια μικρογραφική εκπλήρωσι στο πρόσωπο του Ιωάννου του Βαπτιστού, αλλά ο Ηλίας της προφητείας του Μαλαχία επρόκειτο να εμφανισθή στην δική μας κρίσιμη εποχή, ακριβώς πριν από τον καιρό του τέλους αυτού του παρόντος συστήματος πραγμάτων και στη διάρκεια του καιρού αυτού. Σύμφωνα με την προφητεία, στη σύγχρονη εποχή έχει εμφανισθή ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» για να εκτελέση το προειπωμένο έργο του Ηλία.

11. Ποια αλλαγή σε οργανωτική διακυβέρνησι έλαβε χώρα στη Χριστιανική εκκλησία όταν ενεθρονίσθη ο Ιησούς, και ποιό παράλληλο τούτου υπάρχει στον αρχαίο Ισραήλ; .

¹¹ Αυτό εσημείωσε την έναρξι μιας περιόδου που οι απαιτήσεις του Ιεχωβά για δικαιοσύνη έγιναν ισχυρότερες μέσα στη σύγχρονη εκκλησία ώστε να παρομοιάζωνται με τον Ισραήλ στον πρώτο του καιρό στη Γη της Επαγγελίας. Εν πρώτοις, μολονότι το έθνος ήταν ενωμένο κάτω από τον θεοκρατικό νόμο και κυβερνούσαν κριταί, «έκαστος έπραττε το αρεστόν εις τους οφθαλμούς αυτού.» Γιατί υπήρχε αυτή η χαλαρή οργάνωσις; Η αφήγησις λέγει: «Κατ’ εκείνας τας ημέρας δεν ήτο βασιλεύς εν τω Ισραήλ.» (Κριτ. 21:25) Αυτό συνέβαινε και στις αρχές της συγχρόνου θεοκρατικής οργανώσεως. Η κυβέρνησις δικαιοσύνης του Ιεχωβά ανέλαβε ένα έντονο βήμα προς τα εμπρός με την επιστροφή της Χριστιανικής εκκλησίας σε αποστολικές διδασκαλίες. Αλλά προτού ο Βασιλεύς, Ιησούς Χριστός, ενθρονισθή το 1914 μ.Χ. η οργάνωσις εκυβερνάτο με χαλαρό τρόπο. Κάθε εκκλησία αυτοδιοικείτο από κατ’ εκλογήν «πρεσβυτέρους» και «διακόνους.» Αλλά το 1914 ο Ιεχωβά ενεθρόνισε τον Βασιλέα του Ιησού Χριστό, και από το 1919 κι εμπρός είχε έλθει ο κατάλληλος καιρός για να εκπληρωθή η προφητεία του Ιερεμία: «Και εγώ θέλω συνάξει το υπόλοιπον των προβάτων μου εκ πάντων των τόπων όπου εδίωξα αυτά, και θέλω επιστρέψει αυτά πάλιν εις τας βοσκάς αυτών, και θέλουσι καρποφορήσει και πληθυνθή· και θέλω καταστήσει ποιμένας επ’ αυτά, και θέλουσι ποιμαίνει αυτά· και δεν θέλουσι φοβηθή πλέον, ουδέ τρομάξει, ουδέ εκλείψει, λέγει Ιεχωβά.»—Ιερεμ. 23:3, 4, ΜΝΚ.

12. (α) Με ποια προοδευτικά βήματα αποκατεστάθη η θεοκρατική τάξις στη διάρκεια του έργου του Ηλία; (β) Ποια επιβεβαίωσι παρέσχε αυτό για τα «πρόβατα»;

¹² Αυτή η ωφέλεια της θεοκρατικής διαχειρίσεως δεν ήλθε όλη αμέσως. Το 1932 οι «κατ’ εκλογήν πρεσβύτεροι» αντικατεστάθησαν στην εκκλησία από ένα διορισμένο «διευθυντή υπηρεσίας,» τον οποίο βοηθούσε ένας όμιλος ωρίμων μελών της εκκλησίας που εξελέγοντο στις θέσεις των με δημοκρατικό τρόπο. Αλλά μόλις το 1938 έλαβε χώραν η τελική αλλαγή σε αυστηρώς θεοκρατική τάξι. Το έτος εκείνο, μέσω των στηλών του περιοδικού Η Σκοπιά, απεκαλύφθη από τις Γραφές ότι η εξουσία διορισμού υπηρετών στις εκκλησίες δικαιωματικά βαρύνει το κυβερνών σώμα του ‘πιστού και φρονίμου δούλου,’ όπως αυτό κατευθύνεται μέσω του Ιησού Χριστού από τον ναό του Ιεχωβά.a Αυτό το σπουδαίο βήμα για την αποκατάστασι της θεοκρατικής τάξεως εβεβαίωσε τα «πρόβατα» του Ιεχωβά ότι δεν θα εχωρίζοντο πια σε ανεξάρτητα «ποίμνια» από ασυνειδήτους «ποιμένας.» Οι ποιμένες που υπεσχέθη ο Ιεχωβά μέσω του Ιερεμία θα ήσαν εκείνοι οι οποίοι θα τελούσαν σε πλήρη συμφωνία με τα λόγια του Ιησού ότι «θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.»—Ιωάν. 10:16.

ΕΠΕΚΤΑΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΟΥ ΕΛΙΣΣΑΙΕ

13. Γιατί ήλθε εγκαίρως η αποκατάστασις της θεοκρατικής τάξεως;

¹³ Έτσι επήλθε μια ενίσχυσις της Χριστιανικής εκκλησίας και μια προφύλαξις από τις γεμάτες έντασι ημέρες που επρόκειτο να έλθουν. Αυτοί οι με θεοκρατικό τρόπο διωρισμένοι ποιμένες, τους οποίους είχε εγείρει ο Ιεχωβά μέσα στην εκκλησία, ήθελον «είσθαι ως σκέπη από του ανέμου, και ως καταφύγιον από της τρικυμίας.» Η ορατή οργάνωσις του Θεού επρόκειτο να λάβη πείρα όχι μόνο μιας σκληρής περιόδου δοκιμής μέσω διωγμού, αλλά επρόκειτο, επίσης, να ‘αυξηθή και να πληθυνθή’ ως αποτέλεσμα του εντατικού προγράμματος εκπαιδεύσεως που υπήρχε εμπρός.

14. Πότε και με ποια δραστηριότητα άρχισε το έργο του Ελισσαιέ;

¹⁴ Το 1942 ήλθε η αλλαγή. Στη διάρκεια των θλίψεων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, με τις αλλαγές που επέφεραν στη διοίκησι ο δεύτερος και τρίτος πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, το έργο του Ηλία παρήλθε, εφόσον είχε εκπληρώσει τον σκοπό του προς αίνον του Ιεχωβά. Είχε κατευθυνθή δραστηρίως προς την έναρξι του έργου της ‘διαιρέσεως των υδάτων’ του συμβολικού Ιορδάνου Ποταμού, δηλαδή, της διαιρέσεως των συμβολικών υδάτων των λαών, συνάγοντας τα «άλλα πρόβατα» ή ‘πολύν όχλον’ στα δεξιά του ανάσσοντος Βασιλέως Ιησού Χριστού. (2 Βασ. 2:8· Ματθ. 25:31-46) Καθώς η τάξις του Ελισσαιέ ανέλαβε σθεναρά την «μηλωτήν του Ηλία» ή την θείαν αποστολή που είχε τόσο δραστηρίως εκπληρώσει ο Ηλίας, είχε αρχίσει ο καιρός της άνευ προηγουμένου επεκτάσεως. Τα έτη από το 1942 έχουν πει την ιστορία τους για τα επιτεύγματα της κεχρισμένης τάξεως του Ελισσαιέ που συνοδεύεται από ένα ολοένα αυξανόμενο αριθμό του ‘πολλού όχλου.’—Αποκάλ. 7:9-17.

15, 16. Ποιες μεγάλης εκτάσεως πρόοδοι σε θεοκρατική δραστηριότητα έγιναν από την τάξι του Ελισσαιέ όπως εξεικονίσθησαν από τα θαύματα του Ελισσαιέ;

¹⁵ Για παραλληλισμό των πολλών θαυμάτων που εξετέλεσε ο αρχικός Ελισσαιέ, δεκαέξη σε σύγκρισι με τα οκτώ του Ηλία, η σύγχρονη τάξις του Ελισσαιέ άρχισε αμέσως διευθετήσεις για την παραγωγή καλυτέρων κηρύκων του ευαγγελίου της Βασιλείας σ’ εκπλήρωσι της προφητείας του εδαφίου Ματθαίος 24:14. Την 1η Φεβρουαρίου 1943, ιδρύθηκε η Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς, Γαλαάδ, για την εκπαίδευσι ιεραποστόλων και ειδικών εκπροσώπων της Εταιρίας Σκοπιά για να υπηρετούν σε όλα τα μέρη της γης. Το ίδιο έτος, 1943, άρχισε στις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά ένα νέο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, η Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Στην αρχή μόνο άρρενες σπουδασταί ενεγράφοντο σ’ αυτές τις σχολές, αλλά το 1958 έγινε προμήθεια για να εγγράφωνται και να συμμετέχουν και οι γυναίκες της εκκλησίας.

¹⁶ Καθώς εγίνετο επέκτασις του έργου, νέες εκκλησίες εσχηματίζοντο, και αυτό απαιτούσε περισσοτέρους υπηρέτας για να επιβλέπουν το κήρυγμα των αγαθών νέων της Βασιλείας. Για τη βελτίωσι της υπηρεσίας των, μια νέα μορφή άρχισε το 1959, μια Σχολή Διακονίας της Βασιλείας με μια περίοδο μελέτης τεσσάρων εβδομάδων, δωρεάν για όλους τους επισκόπους οι οποίοι προσεκαλούντο να γίνουν σπουδασταί. Ως το επόμενο έτος η σχολή είχε εγκαθιδρυθή στις διάφορες χώρες και αυτό κατέληξε σε καλύτερη επίβλεψι των εκκλησιών παγκοσμίως.—1 Τιμ. 3:1-7· Τίτον 1:5-9.

17. Πώς το έργο του Ελισσαιέ είχε ως αποτέλεσμα μια μεγάλη πνευματική θεραπεία;

¹⁷ Όπως ακριβώς ο Ελισσαιέ της αρχαίας εποχής ανέστησε από τους νεκρούς τον γυιό της Σουναμίτιδος, η οποία τον εβοήθησε, έτσι και το έργο της τάξεως του συγχρόνου Ελισσαιέ έδωσε πνευματική ζωή εκ νεκρών σε αναρίθμητα πλήθη. (2 Βασ. 4:17-37) Εκατοντάδες χιλιάδων ατόμων, τα οποία ευρίσκοντο σε κατάστασι θανάτου στ’ αμαρτήματά των και κάτω από θεία καταδίκη, ηγέρθησαν σε μια ευτυχισμένη ζωή στην υπηρεσία του Ιεχωβά, με την λαμπρή προοπτική αιωνίου ζωής κάτω από την Βασιλεία, όταν αυτό το παρόν σύστημα θα έχη καταστραφή στον Αρμαγεδδώνα. Αυτό το έργο της συνάξεως ενετάθη από το 1942. Στη διάρκεια του κρισίμου εκείνου έτους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ατελείς εκθέσεις έδειχναν ότι 106.000 και πλέον άτομα εκήρυτταν τ’ αγαθά νέα. Χάρις στην στοργική διακυβέρνησι του ανάσσοντος Βασιλέως και τις ακούραστες προσπάθειες του ‘πιστού και φρονίμου δούλου’ του, και του ‘πολλού όχλου’ και των διωρισμένων «ποιμένων,» η αύξησις υπήρξε συνεχής μέχρις ότου, το έτος 1967, ακριβώς 25 έτη αργότερα, 1.150.000 ενησχολούντο δραστηρίως στη διακήρυξι του αγγέλματος της Βασιλείας.

ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΔΙΑΓΩΓΗΣ

18, 19. Πώς έχουν ενισχυθή οι απαιτήσεις όσον αφορά τη Χριστιανική διαγωγή;

¹⁸ Αυτή η ενίσχυσις της θεοκρατικής διαρθρώσεως επέφερε μια στενότερη επίβλεψι της οργανώσεως όσον αφορά τις Γραφικές απαιτήσεις διαγωγής εκείνων οι οποίοι είναι συνταυτισμένοι μαζί της. Οι Χριστιανικοί κανόνες ανεγνωρίζοντο πάντοτε από τον σύγχρονο «πιστόν και φρόνιμον δούλον» και ετίθεντο πάντοτε ενώπιον της εκκλησίας ως απαιτήσεις του Χριστιανικού τρόπου ζωής. Ενωρίς ακόμη από το 1904, ο πρώτος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, στο βιβλίο του Η Νέα Κτίσις, ετόνισε ένα Γραφικό τρόπο ενεργείας για την μεταχείρισι των παραβατών, ακόμη και ως το σημείο ν’ αφαιρήται από αυτούς η «επικοινωνία καθώς και οποιοδήποτε και όλα τα σημεία ή εκδηλώσεις αδελφότητος»b με την εκκλησία. Αλλά αυτό το έσχατο μέτρον της αποκοπής από την επικοινωνία δεν εφηρμόζετο ευρέως μεταξύ των εκκλησιών και δεν είχε καταστή απαίτησις από τις εκκλησίες ως το 1952.c Η Χριστιανική διαγωγή δεν μπορούσε πια να θεωρήται απλώς ως ένα ζήτημα που επηρεάζει το άτομο ή τα άτομα τα οποία έχουν αναμιχθή. Ο Παύλος έγραψε στην εκκλησία της Κορίνθου σχετικά με μια περίπτωσι αποκοπής από την επικοινωνία στην εκκλησία του πρώτου αιώνος: «Δεν εξεύρετε ότι ολίγη ζύμη κάμνει όλον το φύραμα ένζυμον;» (1 Κορ. 5:1-6) Δεν μπορούσε να επιτραπή να γίνωνται δεκτοί μέσα στην εκκλησία όσοι ακολουθούσαν τις συνήθειες των εθνών ούτε μπορούσε να επιτρέπεται να παραμένουν σ’ αυτήν εκείνοι οι οποίοι περιέπιπταν σε τέτοιες πράξεις.

¹⁹ Έτσι μπορεί ν’ αποδειχθή ότι η σύγχρονη θεοκρατική οργάνωσις ποιμένων του ποιμνίου του Θεού έχει μόνο τα συμφέροντα της Βασιλείας και των «προβάτων» του Θεού στην καρδιά. Διότι εκείνοι, οι οποίοι «αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας,» γνωρίζουν ότι ‘μέλλουσι να αποδώσωσι λόγον.’ Είναι ζωτικό προς απαλλαγήν των από τις ευθύνες των της Βασιλείας ‘να μη απολεσθή ουδέν.’ Για να επιτευχθή αυτό, πρέπει να διδαχθήτε: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.»—Ματθ. 6:33.

20, 21. Πώς μπορούμε να δείχνωμε κατάλληλη υποταγή κάτω από καταστάσεις δοκιμασίας;

²⁰ Μία τέτοια θεοκρατική άποψις των ζητημάτων θα σας καταστήση ικανούς να συμβαδίζετε πάντοτε με την οργάνωσι, ούτε να προτρέχετε αλλά ούτε να μένετε πίσω μ’ επικίνδυνο τρόπο. Θα αντιμετωπίσετε περιστάσεις δοκιμασίας. Μη αφήσετε να καταβληθήτε από αυτές. Προσμένετε τον Ιεχωβά και ελπίζετε σ’ αυτόν. (Ψαλμ. 37:34· 27:14, ΜΝΚ) Μπορεί ακόμη να παραστή ανάγκη έλεγχου κάποτε. Μη προσβάλλεσθε. Αν αισθάνεσθε ότι έχετε προσβληθή, τότε χωρίς αμφιβολία παίρνετε πολύ σοβαρά τον εαυτό σας, και αποτυγχάνετε ν’ αντιληφθήτε το σημείο του ελέγχου. Ούτε και θα έπρεπε να πείσετε τον εαυτό σας ότι δεν είσθε χρήσιμος στην οργάνωσι και να σταματήσετε απλώς επειδή μπορεί να επεστήθη η προσοχή σας σε κάποιο λάθος. Μάλλον, «υιέ μου, μη καταφρονής την παιδείαν του Ιεχωβά· μηδέ αθύμης ελεγχόμενος υπ’ αυτού. Διότι όντινα αγαπά Ιεχωβά, παιδεύει· και μαστιγόνει πάντα υιόν τον οποίον παραδέχεται.—Εβρ. 12:5, 6, ΜΝΚ.

²¹ Εξ άλλου, πιθανόν η πρόοδός σας να είναι ταχεία. Φυλαχθήτε από μια στάσι υπέρ-πιστότητος. Αυτό μπορεί να σας παγιδεύση. Μη έχετε την εντύπωσι ότι άλλοι μέσα στην εκκλησία είναι βραδείς και καθυστερημένοι. Είναι, επίσης, πιθανόν να γίνετε ανυπόμονος με την οργάνωσι. Αντιθέτως λάβετε υπ’ όψιν το παράδειγμα του Μωυσέως, ο οποίος ικέτευε τον Ιεχωβά να φεισθή του τυπικού του θεοκρατικού έθνους όταν μερικοί που δεν είχαν πίστι στην οργάνωσι αμάρταναν εναντίον του Ιεχωβά και επέφεραν την οργή του επάνω σε ολόκληρη την εκκλησία. (Έξοδ. 32:1-14) Ούτε και θα έπρεπε ν’ αναμένετε συνεχώς να σας κατευθύνουν όσον αφορά την καθωρισμένη θεοκρατική δράσι. Αναλαμβάνετε ευθύνη και ζητείτε τρόπους προωθήσεως των συμφερόντων της Βασιλείας σε αρμονία με το πρόγραμμα που τακτικά καταρτίζεται από τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον.»

22. Γιατί, λοιπόν, πρέπει να παραμένωμε πιστά προσκολλημένοι στην ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά;

²² Η Αγία Γραφή παραθέτει κάθε παρότρυνσι και ενθάρρυνσι στο να θέτη ένας την θεοκρατική οργάνωσι πριν από τον εαυτό του, να την παραδέχεται σε όλες τις μορφές της και να παραμένη προσκολλημένος με νομιμοφροσύνη σ’ αυτήν. Ο θεοκρατικός ρυθμός δραστηριότητος εξακολουθεί ν’ αυξάνη. Ο Ιεχωβά στον ωρισμένο καιρό θ’ αποκαλύψη τι θ’ απαιτήση ακόμη από τους πιστούς του δούλους στη γη πριν από τον Αρμαγεδδώνα. Η παραμονή κοντά στην ορατή θεοκρατική του οργάνωσι είναι η μόνη διέξοδος. Όταν έχετε εξακριβώσει την ταυτότητα αυτής της οργανώσεως και τις δίκαιες απαιτήσεις του Θεού που διατυπώνονται μέσω του αγωγού του, ποτέ μη την αφήσετε. Ακολουθείτε τους πιστούς ποιμένας του Ιεχωβά ώστε «καθώς εβασίλευσεν η αμαρτία δια του θανάτου, ούτω και η χάρις βασιλεύση δια της δικαιοσύνης εις ζωήν αιώνιον, δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.»—Ρωμ. 5:21.

[Υποσημειώσεις]