Υλισμός ή Πνευματικότης—Ποιο χρειαζόμεθα;
Τι έκαμε τον υλισμό να θέση λαβή στην ανθρωπότητα; Πώς μπορεί να ενισχυθή η πνευματικότης;
ΜΑΣ πιέζει η εκλογή, είτε μας αρέσει είτε όχι. Η πίεσις συνεχίζεται για να κάμη έναν να εκλέξη τον υλισμόν ως οδόν της ζωής. «Η τεράστια παραγωγική μας οικονομία,» είπε ο εμπορευτικός σύμβουλος Βίκτωρ Λεμπόου στη Τζόρναλ Ρηταίηλινγκ, «απαιτεί να κάμωμε την κατανάλωσι οδόν της ζωής μας, να μετατρέψωμε την αγορά και τη χρήσι των ειδών σε τυπικόν κανόνα, ν’ αναζητούμε τις πνευματικές μας ικανοποιήσεις, ή ικανοποιήσεις του εγώ, στην κατανάλωσι. . . . Τα πράγματα πρέπει να καταναλίσκωνται, να καίωνται, να φθείρωνται, ν’ αντικαθίστανται και ν’ αποβάλλωνται με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό.»
Είτε ζούμε στο μέρος εκείνο του κόσμου, όπου η τοπική οικονομία συχνά εξαρτάται από την υλιστική κατανάλωσι, είτε όχι, θ’ αντιμετωπίσωμε κατά πρόσωπον το ζωτικό αυτό ερώτημα: Υλισμός ή πνευματικότης; Η απλή παραμέλησις της πνευματικότητος από έναν τον θέτει στο πλευρόν του υλισμού, διότι υλιστής δεν είναι κατ’ ανάγκην ένας που έχει πολλά υλικά αποκτήματα. Μπορεί να είναι φτωχός κι ωστόσο να είναι υλιστής παραμελώντας την πνευματικότητα.
Όταν οι άνθρωποι αντιλαμβάνωνται τον θαυμασμό που αποδίδεται σ’ εκείνους που έχουν την πολυτέλεια του νεωτάτου τύπου, η επιθυμία για ίση φροντίδα συχνά αναπτύσσει έναν τόσο ισχυρό πόθο ώστε πράγματα, που άλλοτε εθεωρούντο ασήμαντα, γίνονται, με τη βοήθεια επιτηδείας διαφημίσεως, αναγκαιότητες. Πολλά άτομα, κατανοώντας ότι το εισόδημά των δεν θα επιτρέψη να τ’ αποκτήσουν, καταπραΰνουν τον πόνο της τιμής με το φάρμακο των μακροπροθέσμων πληρωμών. Ως τον καιρό που οι πληρωμές εξοφλούνται, συχνά συμβαίνει ώστε το είδος που ηγοράσθη, να καταστή εκτός μόδας, και γίνεται απαρχαιωμένο ή αχρηστεύεται, ο δε φαύλος κύκλος ξαναρχίζει.
Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Πόσο πρακτική είναι η οδός του υλισμού; Η απάντησις μπορεί να παρατηρηθή στον ολοένα αυξανόμενο βαθμό της ασθενείας και των νευρικών διαταραχών, των οποίων σχεδόν 800 νέα είδη ενεφανίσθησαν στα τελευταία είκοσι οκτώ έτη. Εν τούτοις, οι πρωτόγονες Ινδικές φυλές της βορείου Βραζιλίας, που δεν έχουν «ανώτερη εκπαίδευσι» ή σύγχρονες ανέσεις, μας εκπλήσσουν με το γεγονός ότι μεταξύ αυτών ασθένειες, όπως είναι η φυματίωσις, ο καρκίνος και οι καρδιακές διαταραχές, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες. Ο δρ Ουίλλιαμ Χωλ Χόλντεν, Αμερικανός εξερευνητής, αποδίδει την υγεία των σε απλή δίαιτα, όχι πολυφαγία, όχι υπερέντασι και υπερκόπωσι, όχι ανησυχία για χρήματα και όχι προσπάθεια εξισώσεως με τους πλουσίους. Η αρτηριακή πίεσις των γηραιοτέρων Ινδών μέσα στις φυλές ήταν περίπου ίση με την πίεσι ενός εικασιτριετούς ανδρός των Ηνωμένων Πολιτειών.
Οι υλικές ανέσεις μπορούν να ελκύσουν τον θαυμασμό των άλλων, αλλά μπορούν εύκολα ν’ αποβάλουν την αληθινή πνευματικότητα. Ο σοφός Βασιλεύς Σολομών κατενόησε τούτο και είπε: «Υπάρχει άνθρωπος όστις κάμνει τον πλούσιον, και δεν έχει ουδέν.» (Παροιμ. 13:7) Ναι, ο εμπνευστικός σκοπός της ζωής, του να τύχη αναγνωρίσεως από τον Θεό, ελλείπει. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη και οι αληθινοί φίλοι ελλείπουν, διότι οι ίδιοι οι σύντροφοι ενός μεταστρέφονται στο να γίνουν οι κύριοι ανταγωνισταί του. Και το σπουδαιότερο απ’ όλα, η ειρήνη και η ασφάλεια, που προέρχονται από τη γνώσι τού ότι η ζωή ενός είναι η απόκτησις της θείας ευνοίας, ελλείπουν. «Έχω συναντήσει πολλούς πλουσιωτάτους ανθρώπους στη διάρκεια του μισού αιώνος της δημοσιογραφίας μου» λέγει ο Μάλκομ Γ. Μπίγκαιη, άλλοτε αρχισυντάκτης του Φρη Πρες του Ντητρόιτ, «και ποτέ δεν εγνώρισα έναν απ’ αυτούς, στον οποίον τα εκατομμύριά του να του φέρουν εσωτερική ειρήνη κι ευτυχία.»
Όταν εκείνοι, των οποίων η οδός της ζωής κατά πολύ εξαρτάται από την υλική ευημερία, φωνάζουν για περισσότερη πνευματικότητα, το βάρος του προβλήματος προσλαμβάνει πρόσθετη σπουδαιότητα. Ο βιομήχανος της πόλεως Νέας Υόρκης Ναύαρχος Μπεν Μόρηλ είπε: «Όταν ομιλούμε για ανώτερα επίπεδα διαβιώσεως, ας μην περιοριζώμεθα σε σκέψεις κοινών πραγμάτων ανέσεως και ευκολιών· διότι υπάρχει περισσότερο σ’ ένα επίπεδο ζωής από τα υλικά πράγματα. Χρειάζεται, επίσης, να φροντίσωμε και για ένα ολονέν υψούμενον επίπεδο πνευματικής ζωής.»
Η σύγκρουσις αυτή έπληξε σκληρά εκείνους ακριβώς που ευθύνονται για την πνευματική πρωτοπορία. Ο κληρικός Ε. Ρεξ Ταίυλορ, της Πρώτης Ηνωμένης Εκκλησίας της Οττάβας, Καναδά, εθρηνολόγησε: «Εκείνο που χρειαζόμεθα περισσότερο είναι δύναμις, το είδος της δυνάμεως, που εκινητοποίιησε την πρώτη εκκλησία και την έκαμε μια ζώσα, ζωτική δύναμι.»
ΑΜΕΛΕΙΣ ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΗΓΕΤΑΙ
Γιατί λείπει ακόμη η ζωτική αυτή δύναμις, ακόμη και σε χώρες όπου το ενδιαφέρον για τη θρησκεία είναι λαϊκό; Μια απάντησις βρίσκεται στην Αγία Γραφή, στον Ιερεμία 2:13: «Δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ.» Πολλοί από τους σημερινούς κληρικούς, αντί να κατευθύνουν τον λαό στην λόγον του Θεού, επικρίνουν τη Γραφή ως μη πρακτική και κατευθύνουν τους ανθρώπους σε ανθρώπινες οργανώσεις όπως είναι τα Ηνωμένα Έθνη. Οι κληρικοί, επίσης, πολύ συχνά αμαυρώνουν την καθαρή αλήθεια της Γραφής με φιλοσοφίες εξελίξεως, σύγχρονη ψυχιατρική και ανθρωποποίητες δοξασίες, που αντιβαίνουν στον λόγον του Θεού και στην υγιά λογική.
Οι καρποί των ιδίων των φιλοσοφιών τούς εκθέτουν ως αμελείς καθηκόντων πνευματικούς ηγέτας. Ο Ι. Έντγκαρ Χούβερ, διευθυντής του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών (F.B.I.), αναφέρει: «Στις Ηνωμένες Πολιτείες οι εγκληματίαι μάς αναγκάζουν να δαπανούμε κάθε χρόνο περισσότερο από τέσσερες και δύο τρίτα φορές γι’ αυτούς από όσον καιρό θα εδαπανούσαμε για όλες τις μορφές της εκπαιδεύσεως, δημοσίας και ιδιωτικής.» Διαφωτιστικό είναι να σημειωθή ότι 85 τοις εκατό των εγκληματιών αυτών ομολογούν ότι είναι μέλη Χριστιανικών θρησκειών.
Τι πρέπει να υποθέσωμε για τους θρησκευτικούς ηγέτας που εκλαϊκεύουν τη θρησκεία για να προσελκύσουν μεγαλύτερα πλήθη και να προκαλέσουν καλύτερη ανταπόκρισι στις συνεχώς εκκλήσεις για χρήματα; Λοιπόν, τι φρονούσε ο Θεός για τους ποιμένας του Ισραήλ που είχαν γίνει πνευματικά αμελείς καθηκόντων; Ο προφήτης του Θεού λέγει: «Ουαί εις τους ποιμένας του Ισραήλ, οίτινες βόσκουσιν εαυτούς! Οι ποιμένες δεν βόσκουσι τα ποίμνια; Σεις τρώγετε το πάχος, και ενδύεσθε το μαλλίον, σφάζετε τα παχέα· δεν βόσκετε τα ποίμνια. Δεν ενισχύσατε, το ασθενές, και δεν ιατρεύσατε το κακώς έχον, και δεν εκάμετε επίδεσμα εις το συντετριμμένον, και δεν επανεφέρατε το πεπλανημένον, και δεν εζητήσατε το απολωλός· αλλά εν βία και εν σκληρότητι εδεσπόζετε επ’ αυτά.»—Ιεζ. 34:2-4.
Όταν οι ποιμένες δίνουν στη θρησκεία εμπορικό χαρακτήρα, πώς μπορούν να επιφέρουν αληθινή πνευματικότητα; Σκεφθήτε τις πράξεις του Ιησού στη διάρκεια της εποχής του Πάσχα, του έτους 33 μ.Χ. Πλήθη Ιουδαίων από τις γύρω περιφέρειες της Ιουδαίας είχαν έλθει στην Ιερουσαλήμ για να εορτάσουν το Πάσχα. Ερχόμενοι στον ναό, θα πλήρωναν τον φόρον του ναού σε νόμισμα του τόπου, μαζί με τη θυσίασι διαφόρων ζώων και περιστερών. Εφόσον αυτό αποτελούσε μέρος της μορφής της λατρείας των, οι ιερείς επέτρεψαν να στηθούν πάγκοι και παραπήγματα στην Αυλή των Εθνών μέσα στον αυλόγυρο του ναού, όπου μπορούσε να γίνη ανταλλαγή ξένων νομισμάτων και ν’ αγορασθούν θυσιαστικά ζώα. Ανάμεσα σε τέτοιο ηγιασμένο περιβάλλον και με την έγκρισι αφιερωμένων ιερέων, ποιος θα τολμούσε ν’ αμφισβητήση την κοσμιότητα αυτών των ενεργειών; Όχι μόνο ήταν κατάλληλο αυτό, αλλά και μήπως δεν απέβλεπαν όλ’ αυτά σε θρησκευτικούς σκοπούς; Εξωτερικώς όλα εφαίνοντο πολύ έντιμα, αλλά ήλθε ο Ιησούς, ο οποίος ανέτρεψε τα τραπέζια των χρηματικών συναλλαγών των, εκθέτοντας τη φιλαργυρία των και τη μορφή λατρείας των ως τίποτα περισσότερο από μια επιφανειακή, τυπικιστική, εξωτερική επίδειξι αυτοδικαιώσεως.—Ματθ. 21:12.
Αφού η λαϊκή θρησκεία απέτυχε να θέση ένα στερεό θεμέλιο για την αληθινή πνευματικότητα, η νεότης εστράφη σήμερα σε υλικές ηδονές. Ένας νεανίας δεκαεννέα ετών, ομιλώντας για τις ομάδες των νεαρών στο Λονδίνον της Αγγλίας, είπε: «Υποθέτω ότι οι νεαροί δεν έχουν την αντοχή να παν στην εκκλησία. Ίσως από οκνηρία. Τι πρόκειται, όμως, ν’ αποδείξη οπωσδήποτε αυτό; Στρέφεσθε προς τη θρησκεία αν είσθε μονήρης ή υστερήτε σε κάτι. Οι νεαροί δεν υστερούν σε τίποτα . . . Διάγομε πολύ υλιστική ζωή. Ένας νεαρός δεν χρειάζεται Θεό! Έχει τον δικό του Θεό.» Αλλά για τους νεαρούς όσο και τους ενήλικας, η λατρεία στον ναΐσκο του υλισμού δεν έφερε την ευτυχία που εκζητούν και δεν τους παρέσχε βέβαιη ελπίδα για το μέλλον. Μόνο η αληθινή πνευματικότης μπορεί να το κάμη αυτό.
ΕΠΙΤΕΥΞΙΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ
Η αληθινή πνευματικότης είναι το αντίθετο της φιληδονίας ή κοσμικότητος. Είναι η ειλικρινής επιθυμία για την επιδοκιμασία του Θεού, η επιθυμία της εκτελέσεως του θελήματος του Θεού. Για να φθάση ένας στην αληθινή πνευματικότητα, πρέπει να κατανικήση την ιδιοτελή επιθυμία για γόητρο και τιμές μεταξύ των ανθρώπων. Ο Ιησούς είπε στους Ιουδαίους: «Δόξαν παρά ανθρώπων δεν λαμβάνω· αλλά σας εγνώρισα, ότι την αγάπην του Θεού δεν έχετε εν εαυτοίς. Εγώ ήλθον εν τω ονόματι του Πατρός μου, και δεν με δέχεσθε· εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι εαυτού, εκείνον θέλετε δεχθή. Πώς δύνασθε σεις να πιστεύσητε, οίτινες λαμβάνετε δόξαν ο είς παρά του άλλου, και δεν ζητείτε την δόξαν την παρά του μόνου Θεού;» (Ιωάν. 5:41-44) Το να επιζητούμε δόξα για τον εαυτό μας είναι κοσμικότης· το να επιζητούμε δόξα, που προέρχεται από τον μόνον αληθινό Θεό, δείχνει πνευματικότητα.
Η αληθινή πνευματικότης, λοιπόν, είναι μια δυναμική ενέργεια, βασισμένη στην ακριβή γνώσι του λόγου του Θεού, η οποία μεταβάλλει και δίνει ένα εμπνευστικό σκοπό στη ζωή του ανθρώπου. Μεταβάλλει την όλη προσωπικότητα ενός ανθρώπου, ακριβώς όπως είπε ο απόστολος Παύλος: «Απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν.»—Κολ. 3:9, 10.
Μια επίδειξις αληθινής πνευματικότητος σε παγκόσμια κλίμακα μπορεί να παρατηρηθή μεταξύ εκείνων, οι οποίοι σας επρομήθευσαν αυτό το περιοδικό, δηλαδή, των μαρτύρων του Ιεχωβά. Στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά δεν υπάρχουν φυλετικές, εθνικές ή θρησκευτικές διαιρέσεις. Οι ηθικοί κανόνες της κοινωνίας του Νέου Κόσμου είναι εκείνοι που απαιτεί η Αγ. Γραφή για όλους όσοι θ’ αποκτήσουν ζωή στον νέο κόσμο του Θεού. Η αληθινή πνευματικότης, λοιπόν, απαιτεί όχι μόνον ορθές πεποιθήσεις αλλά και ορθή ενέργεια, διαγωγή σε αρμονία με τον λόγον του Θεού.
Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν αποστερούν τον εαυτό τους από ό,τι υλικές ευκολίες χρειάζεται ο άνθρωπος. Έμφασις, όμως, τίθεται στη μελέτη και στην εφαρμογή του λόγου του Θεού στην καθημερινή τους ζωή. Για να διατηρήσουν αληθινή πνευματικότητα γνωρίζουν ότι πρέπει να είναι εκλεκτικοί σε ό,τι αναγινώσκουν, διότι η αναγνώσιμη ύλη του κόσμου έχει διαφθαρή· αντί ν’ αποτελή βοήθεια για πνευματικότητα, καταστρέφει την πνευματικότητα. Τα λαϊκά μυθιστορήματα, λόγου χάριν, παρουσιάζουν τα φύλα ή τη βία ή και τα δύο. «Η φιλολογική ιδιότης που εκζητούν περισσότερο οι οίκοι ανατυπώσεων [βιβλίων],» λέγει κάποιος που θεωρείται αυθεντία, «είναι η ηδονιστική περιγραφή σεξουαλικών επεισοδίων.»
Όχι, η προς ανάγνωσιν ύλη του κόσμου τούτου, η οποία πνευματικώς απονεκρώνει, δεν είναι για κείνους που επιθυμούν την αληθινή πνευματικότητα. Εκείνοι, που θέλουν πνευματικότητα, χρησιμοποιούν τον λόγον του Θεού ως οδηγόν για ό,τι θέτουν μέσα στη διάνοιά τους: «Όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε.»—Φιλιππησ. 4:8.
ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ Ν’ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Το να βοηθούμε τους άλλους να διακρίνουν την ανάγκη του να έχουν αληθινή πνενματικότητα, βοηθεί, αντιστοίχως, και μας στο να κατέχωμε πνευματικότητα. Σχετικά με τούτο, ο Τζέραλδ Γκντόβιν, γράφοντας στο τεύχος Αυγούστου 1959 του Καθολικού περιοδικού Ινφορμέσιον, εσχολίασε ως εξής τη δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά: «Οι Καθολικοί λαϊκοί μπορούν να μάθουν ένα σπουδαίο μάθημα από τα μέλη των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Δηλαδή να κάμουν τη θρησκεία τους ένα τόσο σπουδαίο στοιχείο στη ζωή τους, ώστε να θέλουν να δαπανούν πολύ περισσότερες ώρες απ’ όσες δαπανούν τώρα για να κάμουν πιο βαθιά τη γνώσι τους περί αυτής· και να τη διαδώσουν—σαν να επρόκειτο για ένα ‘ζήτημα ζωής και θανάτου.»
Πέρυσι οι μάρτυρες του Ιεχωβά εδαπάνησαν πάνω από 131 εκατομμύρια ώρες πλουτίζοντας τη ζωή περισσοτέρων από μισό εκατομμύριο οικογενειών σε 179 έθνη, διεξάγοντας οικιακές Γραφικές μελέτες και ομιλώντας στους άλλους για τις ευλογίες της βασιλείας του Θεού. Η δράσις αυτή είναι η απάντησίς των στη διδασκαλία του Ιησού να ‘ζητούν πρώτον την βασιλείαν’ και στην προφητεία του ότι «θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.»—Ματθ. 6:33· 24:14.
Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πρόθυμοι να σας βοηθήσουν ν’ αποκτήσετε αληθινή πνευματικότητα. Θα χαρούν να εξετάσουν την Αγ. Γραφή μαζί σας στο δικό σας σπίτι. Επιπρόσθετα, σχεδόν κάθε Κυριακή δίδονται πνευματικώς ενισχυτικές ομιλίες πάνω σε θέματα της Αγ. Γραφής στις Αίθουσες Βασιλείας. Είσθε ευπρόσδεκτοι να παρευρεθήτε.
Επιδιώκετε πνευματικότητα. Γιατί να θυσιάσετε τη ζωή σας στην επιδίωξι προσκαίρου γοήτρου; Επιζητείτε τη δόξα που προέρχεται από τον αληθινό Θεό. Ποιο θα είναι εκείνο που θα επιδιώκετε: ο υλισμός ή η πνευματικότης; Η ζωή και η ευτυχία σας εξαρτάται από την ορθή εκλογή.