Ανάστασις—‘Έκαστος . . . Κατά την Ιδίαν Αυτού Τάξιν’
«Πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ. Έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν.»—1 Κορ. 15:22, 23
1. Πώς έδειξε η Μάρθα ότι πίστευε πως ο Ιησούς μπορούσε να θεραπεύση τον αδελφό της Λάζαρο από τη μοιραία ασθένειά του;
ΗΤΑΝ μια πένθιμη χειμωνιάτικη μέρα στη Βηθανία όταν κυλίσθηκε ο λίθος μπροστά στην είσοδο του μνημείου του γνωστού Λαζάρου. Οι αδελφές του νεκρού, Μάρθα και Μαρία, καθώς και φίλοι της οικογενείας, νόμιζαν ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα έβλεπαν τον Λάζαρο στη διάρκεια αυτού του κόσμου. Προφανώς πολύ αργά, την τετάρτη ημέρα μετά τον θάνατο του Λαζάρου έφθασε ο αγαπητός του φίλος Ιησούς Χριστός. Η Μάρθα βγήκε να προϋπαντήση τον Ιησού και του είπε: «Κύριε, εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει.»
2, 3. (α) Ποια μέρα ανέμενε η Μάρθα να γίνη η ανάστασις του ενταφιασμένου αδελφού της; (β) Ως προς την ανάστασι, τίνος προγόνου της την πίστι επέδειξε η Μάρθα;
2 Ο Ιησούς είπε στη Μάρθα: «Ο αδελφός σου θέλει αναστηθή.» Η Μάρθα, αποκαλύπτοντας την πίστι της στην ανάστασι, είπε στον Ιησού: «Εξεύρω ότι θέλει αναστηθή εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα.»—Ιωάν. 11:1-24.
3 Η Μάρθα είχε κατά νου μια ανάστασι όλων των νεκρών σε ζωή εδώ στη γη, κάτω από τη βασιλεία του Θεού μέσω του Μεσσία του ή Χριστού. Πίστευε ότι αυτός ο Μεσσίας ήταν ο ίδιος ο Ιησούς, που είχε αναστήσει και άλλα άτομα, ακριβώς όπως είχαν κάνει ο Ηλίας και ο Ελισσαιέ πριν από αιώνες. (Ιωάν. 11:27) Η πίστι της στην ανάστασι ήταν ίδια με την πίστι του προγόνου της Αβραάμ, ο οποίος ωνομάσθηκε «φίλος Θεού.» (Ιακ. 2:21-23) Ο αδελφός της Μάρθας Λάζαρος ήταν ήδη νεκρός και είχε ταφή, αλλά στην περίπτωσι του Αβραάμ, ο γιος του Ισαάκ ήταν ακόμη ζωντανός, και ο Αβραάμ ήταν έτοιμος να τον προσφέρη ως ανθρώπινη θυσία. Ο Ισαάκ ήταν σαν νεκρός, διότι ο Αβραάμ ήταν αποφασισμένος να υπακούση στην εντολή του Ιεχωβά να τον θυσιάση. Σχετικά με την πίστι του Αβραάμ σ’ αυτή την κρίσιμη περίπτωσι, ο Παύλος, που ήταν απόγονος του Αβραάμ, έγραψε:
4. Πώς ο Αβραάμ έλαβε πίσω τον γιο του Ισαάκ από τους νεκρούς μ’ ένα παραβολικό τρόπο;
4 «Δια πίστεως ο Αβραάμ, ότε εδοκιμάζετο, προσέφερε τον Ισαάκ, και τον μονογενή αυτού προσέφερεν εκείνος όστις ανεδέχθη τας επαγγελίας, προς τον οποίον ελαλήθη ότι εν Ισαάκ θέλει κληθή εις σε σπέρμα, συλλογισθείς ότι ο Θεός δύναται και εκ νεκρών να ανεγείρη· εξ ων και έλαβεν αυτόν οπίσω παραβολικώς.»—Εβρ. 11:17-19· Γεν. 22:1-18· Ησ. 41:8· 2 Χρον. 20:7.
5, 6. (α) Σε ποιον καιρό ανέμενε ο Αβραάμ την ανάστασι των ανθρωπίνων νεκρών; (β) Μήπως ο θάνατος του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, χωρίς να λάβουν τις επαγγελίες, κατέστρεψε την πίστι τους στη Μεσσιανική κυβέρνησι του Θεού;
5 Ο Αβραάμ, λοιπόν, πίστευε στη μελλοντική ανάστασι των νεκρών κάτω από τη βασιλεία του Χριστού. Ο Ιησούς Χριστός, του οποίου η ανάστασις προσκιάσθηκε από τη συμβολική ανάστασι του Ισαάκ, είπε κάποτε στους Ιουδαίους απογόνους του Αβραάμ: «Ο Αβραάμ ο πατήρ σας είχε αγαλλίασιν να ίδη την ημέραν την εμήν· και είδε και εχάρη.» (Ιωάν. 8:56) Σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού για τον Αβραάμ, τον πατέρα του Ισαάκ και πάππο του Ιακώβ, διαβάζομε τα εξής:
6 «Εν πίστει απέθανον ούτοι πάντες, μη λαβόντες τας επαγγελίας, αλλά μακρόθεν ιδόντες αυτάς και πεισθέντες και εγκολπωθέντες και ομολογήσαντες ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι επί της γης. Διότι οι λέγοντες τοιαύτα δεικνύουσιν ότι ζητούσι πατρίδα . . . τώρα όμως επιθυμούσι καλητέραν, τουτέστιν επουράνιον [τη βασιλεία των ουρανών με τον Χριστό ενθρονισμένο σ’ αυτήν]. Δια τούτο ο Θεός δεν επαισχύνεται αυτούς να λέγηται Θεός αυτών, διότι ητοίμασε δι’ αυτούς πόλιν.»—Εβρ. 11:13-16.
7, 8. (α) Πώς τα λόγια του Ιησού στους Σαδδουκαίους για τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, απέδειξαν ότι η ανάστασις αυτών των ανδρών είναι βέβαιη; (β) Σύμφωνα με το εδάφιο Ψαλμός 45:16, τι θα κάνη ο Μεσσιανικός Άρχων στην ουράνια κυβέρνησι για τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ;
7 Αφού ο Θεός έχει κάνει προετοιμασίες για τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, που έχουν πεθάνει εδώ και πάρα πολύν καιρό, είναι βέβαιο ότι οι αρχαίοι εκείνοι άνδρες πίστεως θ’ αναστηθούν κάτω από την «πόλιν,» ή κυβέρνησι, στην οποία θα άρχη ο ενδοξασμένος Μεσσίας ή Χριστός. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός τόνισε αυτό το γεγονός σε μια συζήτησι που είχε με τους Ιουδαίους Σαδδουκαίους, που δεν πίστευαν σε ανάστασι του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Ο Ιησούς είπε: «Εν τη αναστάσει ούτε νυμφεύονται ούτε νυμφεύουσιν, αλλ’ είναι ως άγγελοι [όχι: είναι άγγελοι] του Θεού εν ουρανώ. Περί δε της αναστάσεως των νεκρών δεν ανεγνώσατε το ρηθέν προς εσάς υπό του Θεού, λέγοντος· Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ και ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ; δεν είναι ο Θεός Θεός νεκρών, αλλά ζώντων.»—Ματθ. 22:30-32.
8 Ο Ιεχωβά ήταν ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ προτού αυτοί πεθάνουν. Ο Θεός μπορεί να είναι Θεός ενός ζώντος Αβραάμ, ενός ζώντος Ισαάκ, ενός ζώντος Ιακώβ, μόνο αν τα άτομα αυτά αναστηθούν. Θα ζούνε στη γη κάτω από την «πόλιν,» ή ουράνια κυβέρνησι, που έχει ετοιμάσει γι’ αυτούς Ιεχωβά ο Θεός τους. Τότε θα εκπληρωθή το εδάφιο Ψαλμός 45:16, καθώς ο ενδοξασμένος Μεσσίας, ο Ιησούς, ως κυβερνήτης σ’ εκείνη την «πόλιν,» θα τους διορίση «άρχοντας επί πάσαν την γην.» Ο ουράνιος Μεσσίας θα εκπληρώση σ’ αυτούς όλους τους τίτλους του, όπως προελέχθη στο εδάφιο Ησαΐας 9:6, ακόμα και τον τίτλο του ως Πατρός του μέλλοντος αιώνος.
9. Τι έγραψε ο προφήτης Ησαΐας σχετικά με την ανάστασι των νεκρών, και αυτό θα συμβή μετά από την ‘κατάκρισι’ του Θεού εναντίον τίνων;
9 Ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ, καθώς και άλλοι αρχαίοι άνδρες πίστεως, θ’ αναστηθούν σ’ εκείνη την ‘εσχάτη ημέρα’ για την οποία μίλησε η Μάρθα στον Ιησού, προτού εκείνος αναστήση τον αδελφό της Λάζαρο σε επίγεια ζωή. (Ιωάν. 11:24-44) Οι άνθρωποι που πρόκειται ν’ αναστηθούν λυτρώθηκαν με την απολυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού, και σχετικά μ’ αυτούς ο προφήτης Ησαΐας ενεπνεύσθη να γράψη τα εξής: «Εν εκείνη τη ημέρα το άσμα τούτο θέλει ψαλή εν γη Ιούδα· . . . Οι νεκροί σου θέλουσι ζήσει, μετά του νεκρού σώματός μου θέλουσιν αναστηθή· εξεγέρθητε και ψάλλετε, σεις οι κατοικούντες εν τω χώματι· διότι η δρόσος σου είναι ως η δρόσος των χόρτων [σε αντίθεσι με την ξηρασία των νεκρών σωμάτων], και η γη θέλει εκρίψει τους νεκρούς.» (Ησ. 26:1, 19) Θα γίνη, λοιπόν, μια αναγέννησις, μια αναβίωσις των επιγείων νεκρών. Αυτό θα γίνη αφού ο Ιεχωβά εκφράση την κατάκρισί του στον κόσμο, που είναι ένοχος αίματος, για όλους τους αθώους ανθρώπους που κατέβασε πρόωρα στον Σιεόλ, στον τάφο. Αυτό θα γίνη μετά «τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του παντοκράτορος» στην παγκόσμια κατάστασι που η Γραφή ονομάζει Αρμαγεδδώνα.—Αποκ. 16:14, 16· 19:11-21.
10. Σ’ αυτή την ‘εσχάτη ημέρα,’ λοιπόν, γιατί η γη δεν θα είναι πια ένα παγκόσμιο νεκροταφείο;
10 Σ’ αυτή, λοιπόν, την ‘εσχάτη ημέρα’ για την οποία μίλησε η Μάρθα, οι νεκροί θα εγερθούν πάλι σε ζωή αντί να είναι σκεπασμένοι με χώμα στη γη. (Ησ. 26:20, 21) Τι δροσερή ζωντάνια ανανεωμένης ανθρωπίνης ζωής θ’ αποκτήσουν οι λυτρωμένοι νεκροί του ανθρωπίνου γένους εκείνη την ‘εσχάτη ημέρα’! Η γη δεν θα είναι πια ένα παγκόσμιο νεκροταφείο.
11, 12. Πώς ο Βασιλιάς Ηρώδης ο Μέγας απέτυχε στις σκληρές προσπάθειές του να θανατώση τον νεογέννητο ‘βασιλιά των Ιουδαίων’;
11 Ακόμη και τα νεκρά βρέφη και τα ανεύθυνα μικρά παιδιά θα ευνοηθούν με επάνοδο σε νέες ευκαιρίες για ανάπτυξι σε αιώνια νεότητα πάνω σε μια παραδεισένια γη. Μ’ αυτό τον τρόπο, θ’ ανατραπούν τα αποτελέσματα του θανατηφόρου έργου του βασιλιά Ηρώδη του Μεγάλου. Αυτός είχε στείλει στη Βηθλεέμ τους αστρολόγους που έρχονταν από την Ανατολή και είχαν πάει να του ζητήσουν πληροφορίες, και τους είπε να βρουν τον νεογέννητο ‘βασιλιά των Ιουδαίων’ και να του πουν πού βρίσκεται. Σκοπός του ήταν να θανατώση τον Ιησούν, τον γιο της Ιουδαίας παρθένου Μαρίας. Αφού απέτυχε στις πονηρές προσπάθειές του να μάθη σχετικά με τον επίδοξο ‘βασιλιά των Ιουδαίων,’ ο Ηρώδης έστειλε τους στρατιώτες του και τους ανέθεσε να θανατώσουν όλα τα νήπια που ήσαν δύο ετών και κάτω. Το πένθος των θλιμμένων μητέρων μέσα και γύρω στη Βηθλεέμ είχε προλεχθή στη Βιβλική προφητεία, μαζί με λόγια παρηγοριάς για την ανάστασι.
12 Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μάς λέγει: «Τότε επληρώθη το ρηθέν υπό Ιερεμίου του προφήτου, λέγοντος· Φωνή ηκούσθη εν Ραμά, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς· η Ραχήλ έκλαιε τα τέκνα αυτής και δεν ήθελε να παρηγορηθή, διότι δεν υπάρχουσι.» (Ματθ. 2:1-18) Αλλά η Μαρία δεν ήταν μεταξύ των μητέρων που έκλαιαν και θρηνούσαν, διότι είχε φύγει με το παιδί Ιησού και είχε κατεβή στην Αίγυπτο για να μείνη εκεί ως τον θάνατο του Ηρώδη.
13. Σύμφωνα με την εφαρμογή της προφητείας του Ιερεμία από μέρους του Ματθαίου, ποια ήταν ‘η γη του εχθρού’ από την οποία θα επιστρέψουν τα αθώα μικρά παιδιά που θανατώθηκαν;
13 Εν τούτοις, για τις θλιμμένες εκείνες μητέρες, η περίπτωσις δεν ήταν εντελώς απελπιστική. Η προφητεία του Ιερεμία, από την οποία παρέθεσε ο Ματθαίος, έλεγε παρακάτω: «Ούτω λέγει Κύριος· Παύσον την φωνήν σου από κλαυθμού και τους οφθαλμούς σου από δακρύων διότι το έργον σου θέλει ανταμειφθή, λέγει Κύριος· και θελουσιν επιστρέψει εκ της γης του εχθρού.» (Ιερ. 31:15, 16) Σύμφωνα με τον τρόπο που εφήρμοσε ο Ματθαίος την προφητεία του Ησαΐα κάτω από έμπνευσι, η ‘γη του εχθρού’ δεν θα ήταν η αρχαία Βαβυλών των ημερών του Ιερεμία. Θα ήταν η γη στην οποία ο εχθρός, ο Ηρώδης ο Μέγας, είχε πρόωρα στείλει τα αθώα θύματά του, η γη του θανάτου. Και ο θάνατος, επίσης, χαρακτηρίζεται ως «εχθρός,» διότι το εδάφιο 1 Κορινθίους 15:26 λέγει: «Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.»
14. (α) Πώς η γη της Βαβυλώνας αποδείχθηκε τόπος θανάτου για τους Ισραηλίτες στις ημέρες του Ιερεμία; (β) Πώς θα ‘επιστρέψουν’ τα αθώα βρέφη της Βηθλεέμ, και ποια ημέρα;
14 Η γη της προχριστιανικής Βαβυλώνος αποδείχθηκε ότι ήταν η γη όπου οι εξόριστοι Ιουδαίοι ‘καταδικάζοντο εις θάνατον’ από τους αιχμαλωτιστές τους. Πολλοί απ’ αυτούς τους εξορίστους πέθαναν εκεί ως ξένοι. (Ψαλμ. 79:11· 102:20· Ησ. 14:17) Στη διάρκεια του έτους 537 π.Χ. και μετά, χιλιάδες Ιουδαίων ‘δεσμίων’ ‘επέστρεψαν’ πράγματι από τη γη της εχθράς Βαβυλώνος. Η επιστροφή, όμως, των αθώων βρεφών της Βηθλεέμ ήταν ακόμη μελλοντική. Θα γίνη μέσω αναστάσεως στην ‘εσχάτη ημέρα’ που ανέφερε η Μάρθα της Βηθανίας, και η οποία ‘εσχάτη ημέρα’ αρχίζει μετά «τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα και μετά τη δέσμευσι και τη ρίψι του Σατανά ή Διαβόλου και των δαιμονικών του αγγέλων στην άβυσσο.—Αποκ. 20:1-3, 11-15.
ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΡΙΣΕΩΣ
15. Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι η ‘εσχάτη ημέρα’ θα είναι ημέρα κρίσεως των νεκρών που θ’ αναστηθούν;
15 Η ίδια αυτή ‘εσχάτη ημέρα’ θα είναι μια ημέρα κρίσεως για το αναστημένο ανθρώπινο γένος στην οποία περιλαμβάνονται και εκείνοι που δεν έδωσαν σημασία στον Ιησού και δεν δέχθηκαν τα λόγια του. Ο Ιησούς το έδειξε αυτό όταν είπε: «Ο αθετών εμέ και μη δεχόμενος τους λόγους μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν· ο λόγος, τον οποίον ελάλησα, εκείνος θέλει κρίνει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.» (Ιωάν. 12:48) Ο Ιησούς συνέδεσε τον χρόνο κρίσεως του ανθρωπίνου γένους με την ανάστασι, όταν είπε: «[Ο Θεός] εξουσίαν έδωκεν εις αυτόν να κάμνη και κρίσιν, διότι είναι Υιός ανθρώπου. Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού, και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως.» (Ιωάν. 5:27-29· βλέπε Σκοπιά 1 Δεκεμβρίου 1978, κάτω από τον τίτλο «Ανάστασις Ζωής και Ανάστασις Κρίσεως», σελ. 20-24.) Φυσικά, αυτή η ‘εσχάτη ημέρα’ δεν θα είναι μια εικοσιτετράωρη ημέρα. Θα είναι μια χρονική περίοδος διαρκείας 1.000 ετών. Θα συμπέση με τα 1.000 χρόνια της βασιλείας του Χριστού.—2 Πέτρ. 3:8· Αποκ. 20:4, 6.
16. Για ποιον λόγο, όπως δείχνουν τα εδάφια 1 Κορινθίους 15:25, 26 θα είναι ένδοξη η επικείμενη ‘ημέρα’ κρίσεως;
16 Η ‘ημέρα’ εκείνη θα είναι μια ένδοξη ημέρα, διότι θα χαρακτηρίζεται από την εξάλειψι όλων των αποτελεσμάτων του θανάτου που κληρονομήσαμε όλοι από τον Αδάμ και την Εύα λόγω της θανατικής καταδίκης που απαγγέλθηκε εναντίον τους. Η 1.000-ετής, λοιπόν, βασιλεία του Χριστού είναι κάτι στο οποίο πρέπει όλοι ν’ αποβλέπωμε, διότι στα εδάφια 1 Κορινθίους 15:25, 26, αναγράφονται τα εξής: «Διότι πρέπει να βασιλεύη εωσού θέση πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού. Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος [που κληρονομήσαμε από τον Αδάμ].»
17. Αν πεθάνη κανείς μετά απ’ αυτή την ‘ημέρα’ κρίσεως, γιατί θα συμβή αυτό, και τι είδους θάνατος θα είναι αυτός;
17 Η εξάλειψις του Αδαμιαίου θανάτου που κληρονομήσαμε εξεικονίζεται από όσα ενέπνευσε ο Ιησούς τον απόστολο Ιωάννη να καταγράψη. Ο Ιωάννης, περιγράφοντας την ‘εσχάτη ημέρα’ της αναστάσεως του ανθρωπίνου γένους, όπως αναγράφεται στα εδάφια Αποκάλυψις 20:13, 14, λέγει: «Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς, και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών. Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος.» Οποιοσδήποτε, λοιπόν, άνθρωπος στη γη πεθάνει μετά απ’ αυτό, δεν θα πεθάνη λόγω του θανάτου που κληρονόμησε από τον Αδάμ. Θα πεθάνη επειδή εκουσίως παρέβη τον νόμο του Θεού και διέπραξε αμάρτημα. Ο θάνατός του τότε θα είναι ο «δεύτερος θάνατος,» από τον οποίο ποτέ δεν θ’ αναστηθή.
18. Από ποιον θάνατο και τα αποτελέσματά του ελευθέρωσε ο Ιησούς Χριστός το ανθρώπινο γένος, και γι’ αυτό τι είναι ο Ιησούς για το ανθρώπινο γένος;
18 Ο Ιησούς Χριστός απάλλαξε το ανθρώπινο γένος μόνο από τον Αδαμιαίο θάνατο και τον κοινό μας τάφο, τον Άδη. Μας διαβεβαίωσε γι’ αυτό όταν είπε: «Εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζων, . . . και έχω τα κλειδία του άδου και του θανάτου.» (Αποκ. 1:17, 18) Πολύ σωστά, λοιπόν, ο Ιησούς είπε στη Μάρθα: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή.»—Ιωάν. 11:25.
19. Ποιος άνθρωπος φημισμένος για την υπομονή του θα είναι μεταξύ αυτών που θ’ αναστηθούν, και έως πότε ήθελε αυτός να είναι θαμμένος στον Σιεόλ;
19 Μεταξύ εκείνων, για τους οποίους ο ανάσσων Βασιλεύς Ιησούς Χριστός θα χρησιμοποιήση το κλειδί του Άδου (ή Σιεόλ, στην Εβραϊκή), είναι ένας άνθρωπος φημισμένος για την υπομονή του. Είναι ο Ιώβ από τη γη Ουζ της αρχαίας Μέσης Ανατολής. Λόγω του ότι οι διάφορες ‘ουαί’ αυξάνονται εναντίον μας σήμερα, μερικοί αρχίζομε να αισθανώμεθα όπως ο Ιώβ και να ευχώμεθα να είμεθα νεκροί και θαμμένοι στον Άδη ή Σιεόλ. Αλλά πρέπει να έχωμε εκείνο που είχε και ο Ιώβ, δηλαδή πίστι στην ανάστασι. Ο Ιώβ γνώριζε ότι όταν θα γινόταν αυτό στην ‘εσχάτη ημέρα,’ εκείνος θ’ απαλλάσσετο από όλες τις παρούσες αναταραχές της ανθρωπότητος. Αν πέθαινε και εθάπτετο, θ’ ανεπαύετο ώσπου να περάσουν οι «ουρανοί,» δηλαδή οι υπερανθρώπινες δυνάμεις που εξουσιάζουν τώρα την ανθρωπότητα. Όταν αυτοί παρέλθουν, θ’ αρχίση μια θαυμάσια αλλαγή των επιγείων συνθηκών που επικρατούν τώρα. Γι’ αυτό, ο Ιώβ προσευχήθηκε στον Ιεχωβά Θεό:
20. Σύμφωνα με τα εδάφια Ιώβ 14:12-15, για ποιο πράγμα προσευχήθηκε ο Ιώβ στον Θεό;
20 «Ούτως ο άνθρωπος, αφού κοιμηθή, δεν ανίσταται· . . . δεν θέλουσιν εξυπνήσει, και δεν θέλουσιν εγερθή εκ του ύπνου αυτών. Είθε να με έκρυπτες εν τω τάφω, να με εσκέπαζες εωσού παρέλθη η οργή σου, να προσδιώριζες εις εμέ προθεσμίαν, και τότε να με ενθυμηθής! Εάν αποθάνη ο άνθρωπος, θέλει αναζήσει; Πάσας τας ημέρας της εκστρατείας μου [της αναγκαστικής μου υπηρεσίας, ΜΝΚ (λόγω της ανοχής της πονηρίας από μέρους του Θεού)] θέλω περιμένει, εωσού έλθη η απαλλαγή μου. Θέλεις καλέσει, και εγώ θέλω σοι αποκριθή· θέλεις επιβλέψει εις το έργον των χειρών σου.»—Ιώβ 14:12-15.
21. Ποια αλλαγή προσώπου ζήτησε να δη ο Ιώβ, και τι περίμενε να κάνη ο «λυτρωτής» του υπέρ αυτού;
21 Στον καιρό της θλίψεώς του, ο Ιώβ δεν διέκρινε εύνοια γι’ αυτόν στο πρόσωπο του Θεού. Μήπως και μείς σήμερα, εξ αιτίας της ανωμαλίας που επιτρέπει ο Θεός να επέλθη σ’ εμάς, πιστεύομε μερικές φορές ότι, Εκείνος μας βλέπει με αποδοκιμασία, και θα θέλαμε να δούμε μια αλλαγή εκφράσεως του προσώπου του απέναντι μας; Στην επικείμενη ‘εσχάτη ημέρα,’ θα γίνη ανάστασις των νεκρών από τον Σιεόλ ή Άδη, και αυτό ακριβώς το γεγονός θα δείξη ότι ο Ιεχωβά Θεός προσβλέπει με εύνοια τη λυτρωμένη ανθρωπότητα. Ο Ιώβ πίστευε ότι θα γινόταν ανάστασις του ιδίου και των άλλων ανθρώπων, διότι υπήρχε ένας «λυτρωτής,» κάποιος που θα παρείχε το λυτρωτικό τίμημα για την εξαγορά του από ‘την αναγκαστική υπηρεσία’ στην οποία είχε πουληθή.
22, 23. (α) Λόγω πεποιθήσεως σε τι, πίστευε ο Ιώβ ότι θα υπήρχε κάποιος που θα παρείχε βάσι για την ανάστασί του; (β) Ποτέ ο Ιώβ ανέμενε να έλθη αυτός ο «λυτρωτής,» και τίνος την εύνοια περίμενε ο Ιώβ να δη;
22 Ο Ιώβ είχε πεποίθησι στην προσωπική του ακεραιότητα ενώπιον του Ιεχωβά, παρά το γεγονός ότι μερικοί τον κατηγορούσαν ψευδώς. Γι’ αυτό, ήταν βέβαιος ότι θα υπήρχε ένας «λυτρωτής» γι’ αυτόν. Αυτός ο «λυτρωτής» θα παρουσιαζόταν μετά τον θάνατο του Ιώβ, αλλά ο Ιώβ θ’ άφηνε πίσω του ένα καλό υπόμνημα, το οποίο ο «λυτρωτής» του θα ελάμβανε υπ’ όψιν. Με την πεποίθησι ότι ο επερχόμενος «λυτρωτής» θα παρείχε τη βάσι για ανάστασι, ο Ιώβ ανεφώνησε:
23 «Εξεύρω ότι ζη ο Λυτρωτής μου, και θέλει εγερθή εν τοις εσχάτοις καιροίς επί της γης· και αφού μετά το δέρμα μου το σώμα τούτο φθαρή, πάλιν με την σάρκα μου θέλω ιδεί τον Θεόν· τον οποίον αυτός εγώ θέλω ιδεί, και θέλουσι θεωρήσει οι οφθαλμοί μου, και ουχί άλλος· οι νεφροί μου κατατήκονται εν τω κόλπω μου,» λόγω της φοβερότητος της προσδοκίας που είχε.—Ιώβ 19:25-27.
24. Πώς ο «λυτρωτής,» τον οποίον προμήθευσε ο Θεός, σχετίσθηκε με το ανθρώπινο γένος, και τι έδωσε αυτός ως «λύτρον αντί πολλών»;
24 Ο Σατανάς, λοιπόν, ή Διάβολος, ας εξακολουθήση να δυσφημή το ανθρώπινο γένος, λέγοντας ότι είναι ακατάλληλο για ανάστασι λόγω της ανικανότητός του να παραγάγη άνδρες και γυναίκες που θα τηρούσαν την ακεραιότητά τους προς τον Θεό. Η ανάστασις του νεκρού ανθρωπίνου γένους θα λάβη χώρα στην ‘εσχάτη ημέρα’ που ανέφερε η Μάρθα στη Βηθανία. Γιατί; Διότι ο Θεός, στον οποίον τίποτα δεν είναι αδύνατον, παρήγαγε έναν ‘λυτρωτή,’ τον μονογενή του Υιό, που σχετίσθηκε με το ανθρώπινο γένος με το να γεννηθή ως ένας τέλειος άνθρωπος. Ήλθε προσωρινά στη γη, όχι για να υπηρετηθή, «αλλά δια να υπηρετήση και να δώση την [ανθρώπινη] ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» (Ματθ. 20:28· Μάρκ. 10:45) Αυτό προελείανε την οδό για να επιτρέψη ο Θεός την ανάστασι εκείνων που λυτρώθηκαν ή εξαγοράσθηκαν από το θυσιαστικό θάνατο του Ιησού Χριστού.
25.Γιατί η ‘εσχάτη ημέρα’ δεν θα είναι η τελική ημέρα υπάρξεως του ανθρωπίνου γένους και, αυτή την ‘ημέρα,’ τι θα κάνη ο Θεός προς όφελος του ανθρωπίνου γένους;
25 Συνεπώς, η ‘εσχάτη ημέρα’ δεν σημαίνει την τελική ημέρα υπάρξεως του ανθρωπίνου γένους εφόσον η ανάστασις του λυτρωμένου ανθρωπίνου γένους λαμβάνει χώραν εκείνη την ‘ημέρα’ κάτω από τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού. Αυτή θα είναι η ‘εσχάτη ημέρα,’ μετά από όλες τις προηγούμενες ημέρες, στις οποίες ο Θεός άφησε την αμαρτία και τον θάνατο να επικρατή στην ανθρωπότητα και αναρίθμητα εκατομμύρια ανθρώπων κατήλθαν στον Σιεόλ ή Άδη. Αυτή θα είναι η ‘ημέρα’ στην οποία ο Θεός θα θεωρήση το λυτρωμένο ανθρώπινο γένος απαλλαγμένο από όλα τα περασμένα αμαρτήματα και θα διδάξη στους ανθρώπους τις δίκαιες απαιτήσεις του ώστε ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή σ’ ένα αποκαταστημένο παράδεισο στη γη.—Ησ. 26:9· Ρωμ. 6:7.
26. (α) Ποια ήταν η ιδία ‘τάξις’ του Χριστού σχετικά με την ανάστασι; (β) Πώς το εδάφιο 1 Θεσσαλονικείς 4:16 δείχνει ότι θα υπάρξη ανάστασις και άλλων σε σειρά τάξεως ή θέσεως ή σπουδαιότητος;
26 Έπρεπε, λοιπόν, να συμβή ένας θάνατος και μια ανάστασις του ‘λυτρωτού’ προτού υπάρξη ανάστασις του ανθρωπίνου γένους που είχε ανάγκη απολυτρώσεως. Έτσι, η ανάστασις του Λυτρωτού Ιησού Χριστού αποδείχθηκε πρώτη σε βαθμό. Αναστήθηκε «κατά την ιδίαν αυτού τάξιν» όσον αφορά την τάξι σπουδαιότητος. Επίσης, θα υπάρξη ανάστασις και άλλων ως προς τη σειρά τάξεως ή θέσεως ή σπουδαιότητος, πριν από την ανάστασι του Ιώβ, των σφαγιασθέντων βρεφών της Βηθλεέμ και άλλων νεκρών της ανθρωπότητος. Σ’ αυτό εφιστάται η προσοχή μας από τα θεόπνευστα λόγια που αναγράφονται στο εδάφιο 1 Θεσσαλονικείς 4:16, που λέγουν τα εξής: «Και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον.» Ποιοι είναι εκείνοι που θα είναι οι πρώτοι που θ’ αναστηθούν, και πότε και πώς θα γίνη αυτό;
[Εικόνα στη σελίδα 17]
Φαντασθήτε τη χαρά του να υποδεχθούμε στη ζωή πιστούς άνδρες του παρελθόντος, και την ευτυχία των μητέρων που θα έχουν και πάλι τα μικρά τους παιδιά που φόνευσε ο Ηρώδης!