Τα Παθήματα που Μπορούν να σας Ωφελήσουν
«Δια το οποίον αγαλλιάσθε, αν και τώρα ολίγον, εάν χρειασθή, λυπηθήτε εν διαφόροις πειρασμοίς, ίνα η δοκιμή της πίστεώς σας, πολύ τιμιωτέρα ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον δια πυρός δε δοκιμαζόμενον, ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός.»—1 Πέτρ. 1:6, 7.
1. Τι κακομεταχείρισι αντιμετώπισαν οι Χριστιανοί στις πρώτες ημέρες της εκκλησίας;
ΕΧΛΕΥΑΣΘΗΣΑΝ, εδάρησαν και εφυλακίσθηκαν. Τα σπίτια τους υπέστησαν εισβολή και τα αποκτήματά τους λεηλατήθηκαν. Μερικοί από τους πιστούς φίλους και συγγενείς τους πέθαναν στα χέρια εξαγριωμένων όχλων ή καταδικάσθηκαν σε θάνατο με δικαστικό διάταγμα. Δεν διέπραξαν αδικήματα για να δικαιολογήται αυτή η κτηνώδης μεταχείρισις. Ζούσαν με παραδειγματικό τρόπο και είχαν πραγματική αγάπη για τους συνανθρώπους των. Αλλά προκάλεσαν το μίσος πολλών. Γιατί; Διότι ήσαν μαθηταί του Ιησού Χριστού.—Πράξ. 8:1-3· Εβρ. 10:32-34.
ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΩΦΕΛΙΜΗΣ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΕΩΣ
2, 3. (α) Γιατί ωρισμένοι εκχριστιανισμένοι Ιουδαίοι είχαν κουρασθή στον αγώνα για ζωή; (β) Τι είχαν λησμονήσει;
2 Ήσαν ωφέλιμα τα φοβερά παθήματα που υπέστησαν οι Χριστιανοί; Ένας άνθρωπος θα μπορούσε να σπεύση ν’ απαντήση, Όχι. Η Γραφή, όμως, παρουσιάζει το ζήτημα του εξαναγκασμού ενός ατόμου να υποστή κακομεταχείρισι σαν κάτι πολύ επωφελές. Στους εκχριστιανισμένους Ιουδαίους τον πρώτον αιώνα ελέχθησαν τα εξής: «Δεν αντεστάθητε έτι μέχρις αίματος αγωνιζόμενοι κατά της αμαρτίας, και ελησμονήσατε την νουθεσίαν, ήτις λαλεί προς εσάς ως προς υιούς, λέγουσα· Υιέ μου, μη καταφρονής την παιδείαν του Κυρίου, μηδέ αθυμής ελεγχόμενος υπ’ αυτού. Διότι όντινα αγαπά Κύριος παιδεύει και μαστιγόνει πάντα υιόν, τον οποίον παραδέχεται.»—Εβρ. 12:4-6.
3 Η εναντίωσις που εξαπολύθηκε εναντίον των εκχριστιανισμένων Ιουδαίων ήταν πράγματι σκληρή. Αλλά ο αγώνας τους εναντίον της ευκόλως εμπεριπλεκούσης αμαρτίας—απωλείας της πίστεως—δεν είχε φθάσει στο σημείο της εκχύσεως του αίματός των. Πολλοί απ’ αυτούς αγωνίζοντο ίσως με μισή καρδιά για τη ζωή κι έτσι δεν διεξήγαν τον αγώνα εναντίον αυτής της αμαρτίας με τον τρόπο που θα έπρεπε για να κατορθώσουν ‘ν αντισταθούν μέχρις αίματος.’ Είχαν κουρασθή να αντιμετωπίζουν τις επικρίσεις των ασεβών ανθρώπων. (Εβρ. 12:3) Παρέλειψαν να κατανοήσουν ότι η σκληρή μεταχείρισις από τους εναντιουμένους εχρησίμευε ως εκπαίδευσις από τον Ιεχωβά και εβεβαίωνε το γεγονός ότι αυτός τους αγαπούσε βαθιά ως υιούς του. Είχαν λησμονήσει την προτροπή που υπάρχει στις Παροιμίες 3:11, 12. Η προς Εβραίους επιστολή, επεκτείνοντας την εφαρμογή αυτών των εδαφίων, συνεχίζει ως εξής:
«Εάν υπομένητε την παιδείαν, ο Θεός φέρεται προς εσάς ως προς υιούς· διότι τις υιός είναι, τον οποίον δεν παιδεύει ο πατήρ; Εάν όμως ήσθε χωρίς παιδείαν, της οποίας έγειναν μέτοχοι πάντες, άρα είσθε νόθοι και ουχί υιοί, έπειτα τους μεν κατά σάρκα πατέρας ημών είχομεν παιδευτάς και εσεβόμεθα αυτούς· δεν θέλομεν υποταχθή πολλώ μάλλον εις τον Πατέρα των πνευμάτων και ζήσει; Διότι εκείνοι μεν προς ολίγας ημέρας επαίδευον ημάς κατά την αρέσκειαν αυτών, ο δε προς το συμφέρον ημών, δια να γείνωμεν μέτοχοι της αγιότητος αυτού. Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι’ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.»—Εβρ. 12:7-11.
4. Πώς πρέπει να θεωρούμε τη σκληρή μεταχείρισι που υφιστάμεθα από τους ανθρώπους;
4 Σε αρμονία μ’ αυτή τη θεόπνευστη συμβουλή, πώς πρέπει να θεωρούν οι Χριστιανοί τα παθήματα που επιτρέπει ο Ιεχωβά Θεός να υφίστανται; Πρέπει να τα θεωρούμε σαν ένα είδος παιδείας ή εκπαιδεύσεως που μας δίδεται από ένα Πατέρα ο οποίος έχει βαθειά αγάπη για μας και ενδιαφέρεται για την αιώνια ευημερία μας. Το γεγονός ότι λαμβάνομε αυτή την παιδεία αποδεικνύει αναντίρρητα ότι μας μεταχειρίζεται ως υιούς και όχι σαν ανεπιθύμητα και μη αγαπώμενα νόθα τέκνα. Εφόσον ο Ιεχωβά Θεός επιτρέπει στους Χριστιανούς να υφίστανται αυτή την αυστηρή μεταχείρισι, εμείς ταπεινά πρέπει να υποτασσώμεθα σ’ αυτήν. Αυτό συμφωνεί και με τη νουθεσία του αποστόλου Πέτρου: «Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, δια να σας υψώση εν καιρώ, και πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ’ αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών.»—1 Πέτρ. 5:6, 7.
5. Γιατί είναι σωστό να δεχώμεθα διαπαιδαγώγησι σε μορφή κακομεταχειρίσεως;
5 Είναι πολύ ορθό να δεχώμεθα αυτή τη διαπαιδαγώγησι χωρίς να στασιάζωμε κατ’ αυτής, χωρίς να επιζητούμε να ξεφύγωμε απ’ τη χείρα του Θεού. Ένας άνθρωπος που έχει αγάπη και ενδιαφέρον για τα παιδιά του, θα τα διαπαιδαγωγήση όταν αυτός κρίνη αναγκαίο να το πράξη. Επειδή είναι ατελής, μπορεί να μην κρίνη καλά τα πράγματα. Επομένως, ‘παιδεύων κατά την αρέσκειαν αυτού,’ μπορεί να μην κάνη πάντοτε το σωστό και το ωφέλιμο στη διάρκεια των σχετικά ‘ολίγων ημερών’ της παιδικής των ηλικίας. Ωστόσο, σ’ ένα τέτοιο πατέρα δείχνουν σεβασμό τα παιδιά που τον αγαπούν. Αυτό είναι πράγματι κατάλληλο, διότι τα παιδιά οφείλουν σ’ αυτόν τη ζωή τους. Εξ άλλου, ο Ιεχωβά Θεός ποτέ δεν κάνει λάθος, και του οφείλομε πολλά, όχι μόνο το ότι έχομε ζωή. Ο Ύψιστος ονομάζεται, σύμφωνα με τη φράσι στην προς Εβραίους επιστολή 12:9, «Πατήρ των πνευμάτων,» πράγμα που σημαίνει προφανώς ότι αυτός ευθύνεται για την πνευματική ζωή των Χριστιανών, καθώς και για την αιώνιο ζωή τους. Ασφαλώς, λοιπόν, υπάρχει ακόμη πιο ισχυρός λόγος να υποτασσώμεθα στη διαπαιδαγώγησι του ουρανίου Πατρός από το να σεβώμεθα έναν ατελή επίγειο πατέρα.
ΟΦΕΛΗ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΠΑΘΗΜΑΤΑ
6. Πώς μπορούν τα παθήματα να μας βοηθήσουν να γίνωμε μέτοχοι της αγιότητος του Θεού;
6 Επίσης, η διαπαιδαγώγησις που έρχεται σε μορφή παθημάτων είναι πάντοτε ωφέλιμη ή επωφελής για τους δούλους του Θεού. Μπορεί να έχη μια εξαγνιστική επίδρασι, αποκαλύπτοντας προσωπικά ελαττώματα που πρέπει να διορθωθούν. Αυτά μπορεί να περιλαμβάνουν υπερηφάνεια, ισχυρογνωμοσύνη, ανυπομονησία, ιδιοτέλεια, κοσμικότητα και αγάπη για την άνεσι ή ευχαρίστησι. Όταν ο Χριστιανός κάνη τις απαιτούμενες βελτιώσεις, γίνεται πιο αγνός ή πιο άγιος στη διαγωγή του. Με το να ‘γίνη άγιος, όπως ο Ιεχωβά Θεός είναι άγιος,’ γίνεται ‘μέτοχος της αγιότητος του Θεού.’ (1 Πέτρ. 1:14-16) Έτσι, πραγματοποιείται ο σκοπός της διαπαιδαγωγήσεως.
7. Όπως φαίνεται στην περίπτωσι του Ιησού Χριστού, τι μπορούμε να μάθωμε από τα παθήματα: (Εβρ. 5:8)
7 Από τις θλίψεις, ένα άτομο μπορεί να μάθη πράγματα που θα το εξαρτίσουν καλύτερα για την υπηρεσία του Θεού. Αυτό φαίνεται στην περίπτωσι του Ιησού Χριστού. Με το να υποστή πολλά παθήματα στη σάρκα, απέκτησε την απαιτούμενη πείρα για να είναι ένας ελεήμων αρχιερεύς που δείχνει συμπάθεια. Αυτό κατέστησε δυνατόν για μας να πλησιάζωμε τον Θεό μέσω του Χριστού με τη μεγαλύτερη παρρησία, έχοντας πεποίθησι ότι ο Ιησούς κατανοεί την κατάστασί μας και θα συνηγορήση υπέρ ημών ως ελεήμων αρχιερεύς.—Εβρ. 4:15, 16.
8, 9. Όπως τονίζεται στην επιστολή προς Εβραίους 12:11, πώς μπορεί να μας επηρεάση μια περίοδος διαπαιδαγωγήσεως σε μορφή κακομεταχειρίσεως στη διάρκειά της και μετά το τέλος της;
8 Φυσικά, μπορεί να είναι πολύ δύσκολο να υποφέρωμε κακομεταχείρισι. Δεν μπορεί βέβαια να υπάρχη κανένα αίσθημα ευχαριστήσεως ή ευθυμίας, όταν πρόκειται να υποστήτε σοβαρό πόνο. Η πείρα αυτή είναι θλιβερή. Εν τούτοις, αν εμείς υποτασσώμεθα σ’ αυτήν και την αφήνωμε να μας βοηθήση να διακρίνωμε πού πρέπει να κάνωμε βελτιώσεις, η δοκιμασία μπορεί να είναι μια καλύτερη εκπαίδευσις για μας. Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της εκπαιδεύσεως, λοιπόν, θα είναι ‘καρπός ειρηνικός δικαιοσύνης.’ Ή, όπως ο Ιάκωβος Μόφφαττ αποδίδει τις λέξεις του εδαφίου προς Εβραίους 12:11: «Η παιδεία πάντοτε φαίνεται προς το παρόν ότι είναι πρόξενος λύπης, όχι χαράς· αλλά εκείνοι που εκπαιδεύονται μέσω αυτής θερίζουν τους καρπούς της με την ειρήνη μιας ευθείας ζωής.»
9 Μπορεί κάλλιστα να έχετε κατανοήσει την αγαθή επίδρασι που μπορεί να έχη αυτή η διαπαιδαγώγησις, από τη συναναστροφή με πιστούς Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές. Αυτοί μπορεί να έχουν υποστή επί πολλά χρόνια δοκιμασίες κάτω από καταδυναστευτικούς δικτάτορες ή σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως και σε φυλακές. Συχνά, όμως, η ακεραιότης τους λάμπει μέσα από την όλη προσωπικότητά τους. Καταλαβαίνει κανείς ότι βρίσκεται μαζί μ’ εκείνους των οποίων η πίστις διαμορφώθηκε από τη διαπαιδαγώγηση και η ήρεμη, χαρωπή εκδήλωσις αυτής της πίστεως μπορεί να εμπνέη τους άλλους για να βαδίζουν ομοίως με ακεραιότητα.
10. Ποια άποψι πρέπει να λαμβάνωμε για κάθε είδος δοκιμασίας, και γι’ αυτό ποιο ερώτημα μπορεί ν’ ανακύψη;
10 Έτσι, όταν υφιστάμεθα οποιουδήποτε είδους δοκιμασία—ασθένεια, απογοήτευσι, αδικία, τραγωδία ή διωγμό—πρέπει να τη θεωρούμε σαν μια διαπαιδαγώγησι από τον στοργικό μας ουράνιο Πατέρα και να αφήνωμε τη δοκιμασία να έχη μια αγαθή επίδρασι σ’ εμάς, για να μας κάνη πιο καλούς δούλους του. Αλλά πώς μπορούμε να μείνωμε πιστοί ενόσω υπομένομε τις θλίψεις, ώστε κατόπιν να ωφελούμεθα από την παιδεία αυτήν;
ΠΩΣ ΝΑ ΥΠΟΜΕΝΩΜΕ
11. Ποια συμβουλή του μαθητού Ιακώβου πρέπει ν’ ακολουθούμε όταν υφιστάμεθα πείρες δοκιμασίας;
11 Είναι ιδιαίτερα ουσιώδες να αποβλέπωμε στον Ιεχωβά Θεό να μας δώση τη σοφία που απαιτείται για ν’ αντιμετωπίσωμε θλιβερές καταστάσεις. Πρέπει να τον επικαλούμεθα για βοήθεια, χωρίς να αμφιβάλλωμε ποτέ ότι αυτός θα μας βοηθήση με το άγιο πνεύμα του. Σημειώστε την καλή συμβουλή που μας δίνει γι’ αυτό ο μαθητής Ιάκωβος:
«Πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου, όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς, γνωρίζοντες ότι η δοκιμασία της πίστεώς σας εργάζεται υπομονήν. Η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον, δια να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλιπείς. Εάν δε τις από σας ήναι ελλιπής σοφίας, ας ζητή παρά του Θεού του δίδοντος εις πάντας πλουσίως και μη ονειδίζοντος, και θέλει δοθή εις αυτόν. Ας ζητή όμως μετά πίστεως, χωρίς να διστάζη παντελώς· διότι ο διστάζων ομοιάζει με κύμα θαλάσσης κινούμενον υπό ανέμων και συνταραττόμενον. Διότι ας μη νομίζει ο άνθρωπος εκείνος ότι θέλει λάβει τι παρά του Κυρίου. Άνθρωπος δίγνωμος είναι ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού.»—Ιακ. 1:2-8.
12. Τι μαθαίνομε από το εδάφιο Εβραίους 5:7;
12 Ο Ιησούς Χριστός έδωσε βέβαια ένα εξαίρετο παράδειγμα εμπιστευόμενος στον ουράνιο Πατέρα του. Ο Ιησούς, αν και ήταν τέλειος, προσηύχετο με μεγάλη έντασι όταν υφίστατο παθήματα. Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Εν ταις ημέρες της σαρκός αυτού, αφού μετά κραυγής δυνατής και δακρύων προσέφερε δεήσεις και ικεσίας προς τον δυνάμενον να σώζη αυτόν εκ του θανάτου, και εισηκούσθη δια την ευλάβειαν αυτού.» (Εβρ. 5:7) Επειδή ο Ιησούς είχε ευλάβεια, ο Πατέρας του εισήκουσε ευμενώς τις επικλήσεις του για βοήθεια. Ο Υιός του Θεού, με τη βοήθεια του αγίου πνεύματος, διετήρησε ακεραιότητα και, επομένως, πέθανε ως επιδοκιμασμένος από τον Πατέρα του. Κατόπιν απηλλάγη από τα δεσμά του θανάτου μέσω αναστάσεως.
13. Σύμφωνα με το εδάφιο Εβραίους 12:2, τι βοήθησε τον Ιησού Χριστό να μείνη πιστός κάτω από παθήματα;
13 Άλλος ένας παράγων που βοήθησε τον Ιησού Χριστό να μείνη πιστός είναι το ότι είχε πάντοτε ενώπιόν του τη μεγαλειώδη αμοιβή που του επεφύλασσε ο Πατήρ του. Στην επιστολή προς Εβραίους 12:2 αυτή η αμοιβή προφανώς αναφέρεται ως ‘χαρά.’ Διαβάζομε: «Υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού.» Κι εμείς, επίσης, αποβλέποντας στην αμοιβή της αιωνίου ζωής και στις ευλογίες που θα φέρη, μπορούμε να διατηρήσωμε πιστότητα κάτω από δοκιμασία. Αυτή η αμοιβή, σαν το βραβείο που περιμένει τον αθλητή μετά το τέρμα του αγώνος, μπορεί να μας υποκινήση να τρέχωμε τον δρόμο για τη ζωή με εγκαρτέρησι, αποβάλλοντας οποιεσδήποτε κακές επιθυμίες που θα μπορούσαν να καταπνίξουν την πίστι μας.—Εβρ. 12:1.
14. Όταν αντιμετωπίζομε μια κατάστασι θλίψεως, πώς μπορούν να μας ενθαρρύνουν τα λόγια του βιβλίου Θρήνοι 3:20, 21;
14 Οσοδήποτε απελπιστική κι αν είναι η κατάστασίς μας, δεν πρέπει να αφήνωμε τον εαυτό μας ν’ αρχίση να σκέπτεται ότι ο Ύψιστος δεν ενδιαφέρεται για μας. Όταν αντιμετωπίζωμε μεγάλες στενοχώριες, τα λόγια των εδαφίων Θρήνοι 3:20, 21 μπορούν να μας δώσουν πραγματική παρηγοριά: «Η ψυχή μου ενθυμείται ταύτα ακαταπαύστως και είναι ταπεινωμένη εν εμοί. Τούτο ανακαλώ εις την καρδίαν μου, όθεν έχω ελπίδα.» Ή, όπως αποδίδει η Μ.Ν.Κ. τα εδάφια: «Οπωσδήποτε η ψυχή σου [Ιεχωβά] θα ενθυμηθή και θα κύψη προς εμέ. Τούτο θέλω επαναφέρει εις την καρδίαν μου. Γι’ αυτό εξακολουθώ να προσμένω.» Ο Ιεχωβά Θεός, εκφράζοντας τη δική του ταπεινοφροσύνη, θα ‘κύψη’ για να μας προσέξη με ευμένεια. Θα μας ανυψώση από τη θλιμμένη κατάστασί μας, όπως έκαμε και στους μετανοημένους Ιουδαίους τον έκτο αιώνα π.Χ. Εν τούτοις, ενώ συνεχίζεται η περίοδος της θλίψεως, πρέπει με υπομονή και με ακλόνητη πίστι να αναμένωμε τον Ιεχωβά Θεό να ενεργήση προς όφελός μας.
15. Σύμφωνα με τα εδάφια Θρήνοι 3:22, 23, τι καταδεικνύεται από το γεγονός ότι είμεθα ακόμη στη ζωή;
15 Το γεγονός και μόνον ότι είμεθα ακόμη ζώντες αποτελεί ένδειξι του ελέους του Θεού, του ενεργού στοργικού ενδιαφέροντός του. Αυτό είναι σαν μια εγγύησις ότι ο Ύψιστος θα δείξη έλεος στον θλιμμένο λαό του. Στους Θρήνους 3:22, 23, διαβάζομε τα εξής: «Έλεος του Κυρίου είναι, ότι δεν συνετελέσθημεν, επειδή δεν εξέλιπον οι οικτιρμοί αυτού. Ανανεόνονται εν ταις πρωίαις· μεγάλη είναι, η πιστότης σου.»
16. Γιατί μπορούμε να βασιζώμεθα στο έλεος του Ιεχωβά;
16 Επειδή η πιστότης του Ιεχωβά, η αξιοπιστία του είναι μεγάλη, μπορούμε να βασιζώμεθα στο έλεός του. Οι εκδηλώσεις του θείου ελέους ή συμπαθείας προς εμάς ποτέ δεν θα ατονίσουν ούτε θα ασθενήσουν. Τα ελέη του Ιεχωβά «ανανεόνονται εν ταις πρωίαις,» είναι πάντοτε διαθέσιμα σε πλήρη ισχύ προς τους πιστούς δούλους του. Γι’ αυτό τον λόγο, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ο Παντοδύναμος βλέπει τις θλίψεις μας και ότι με συμπάθεια θα μας δώση την απαιτούμενη βοήθεια.
17. Πώς πρέπει ν’ αντιδρούμε όταν τίθεται επάνω μας ένας ζυγός διαπαιδαγωγήσεως;
17 Εν τούτοις, αν επιτρέπη να τεθή πάνω μας ένας ζυγός διαπαιδαγωγήσεως, πρέπει να τον δεχώμεθα χωρίς παράπονα και να μη κοινολογούμε τις θλίψεις μας. Οι Θρήνοι 3:28, 29 συνιστούν τα εξής: «Θέλει κάθησθαι κατά μόνας και σιωπά, επειδή ο Θεός επέβαλε φορτίον επ’ αυτόν. Θέλει βάλει το στόμα αυτού εις το χώμα,» και θα κείται στο έδαφος σε μια στάσι πλήρους υποταγής.
18. Πώς θεωρεί ο Ιεχωβά τις θλίψεις που πρέπει να υποστούν οι δούλοι του;
18 Εν τω μεταξύ, μπορούμε να παρηγορηθούμε με το γεγονός ότι η δοκιμασία είναι πρόσκαιρη και ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν ευαρεστείται με τη θλίψι που υφιστάμεθα. «Ο Κύριος δεν απορρίπτει εις τον αιώνα,» λέγει η Αγία Γραφή. «Εάν και θλίψη, θέλει όμως και οικτειρήσει κατά το πλήθος του ελέους αυτού. Διότι δεν θλίβει εκ καρδίας αυτού ουδέ καταθλίβει τους υιούς των ανθρώπων.» (Θρήνοι 3:31, 32) Αντιθέτως, σκοπός του Ιεχωβά είναι να εξασφαλισθή η αιώνια ευημερία μας με την εκπαίδευσι που λαμβάνομε μέσω παθημάτων.
19. Γιατί η ανοχή της αδικίας και των παθημάτων από τον Ιεχωβά δεν αντανακλούν δυσμενώς σ’ αυτόν;
19 Εκείνοι όμως που επιφέρουν δυσχέρειες στη ζωή των δούλων του Θεού, δεν δικαιολογούνται για τη μισητή πορεία τους. Επίσης, το να επιτρέπη ο Ιεχωβά αυτή τη σκληρή μεταχείρισι δεν αντανακλά δυσμενώς σ’ αυτόν. Γιατί; Διότι, αν και επιτρέπει την κακομεταχείρισι, η οποία μπορεί να έχη μια ευεργετική επίδρασι στον λαό του, δεν ενθαρρύνει την απάνθρωπη μεταχείρισι του ενός προς τον άλλον. Ο Λόγος του καταδικάζει μια τέτοια κακομεταχείρισι. Η Αγία Γραφή μάς λέγει: «Το να καταπατή τις υπό τους πόδας αυτού πάντας τους δεσμίους της γης· το να διαστρέφη κρίσιν ανθρώπου κατέναντι του προσώπου του Υψίστου· το να αδική άνθρωπον εν τη δίκη αυτού· ο Κύριος δεν βλέπει [με επιδοκιμασία] ταύτα.» (Θρήνοι 3:34-36) Άνθρωποι που κακομεταχειρίζονται συνανθρώπους των πρέπει να αποδώσουν λόγο στον Ιεχωβά Θεό. «Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει Κύριος.» (Ρωμ. 12:19) Πρέπει, λοιπόν, να προσέχωμε να μην αρχίσωμε να τρέφωμε πικρά αισθήματα προς τον Παντοδύναμο για το κακό που πράττουν άνθρωποι οι οποίοι περιφρονούν τον θείο νόμο.
20. Τι δεν πρέπει να μας υποκινήση να κάνωμε ακόμη και οι πιο συγκινητικές περιπτώσεις ανθρωπίνων παθημάτων, και γιατί;
20 Κατά καιρούς, οι περιστάσεις στις οποίες περιέρχονται οι δούλοι του Θεού ως αποτέλεσμα ασθενείας, ατυχήματος ή κακομεταχειρίσεως, είναι αληθινά συγκινητικές. Η καρδιά μας μπορεί να γεμίση από βαθειά συγκίνησι προς τους τυφλούς, τους ακρωτηριασμένους, τους χωλούς και τους παραμορφωμένους. Αυτό είναι πολύ κατάλληλο. Ποτέ, όμως, δεν πρέπει και το χειρότερο ακόμη από τα ανθρώπινα προβλήματα να μας κάνη να στρέψωμε τα νώτα στον Ιεχωβά Θεό. Αυτός μόνο μπορεί να αποβάλη όλη τη βλάβη που επήλθε στην ανθρωπότητα μέσω της αμαρτίας και της ατέλειας. Σημειώστε τι είπε ο Ιησούς Χριστός σχετικά μ’ έναν άνθρωπο που γεννήθηκε τυφλός: «Δια να φανερωθώσι τα έργα του Θεού εν αυτώ.» (Ιωάν. 9:3) Τι δόξα θα φέρη στον Ύψιστο όταν ανοίξουν τα μάτια των τυφλών, τα αυτιά των κωφών, και όταν οι χωλοί θα περιπατούν, θα πηδούν και θα τρέχουν! (Αποκ. 21:3-5) Αν αυτές οι παθήσεις δεν υπήρχαν, ποτέ δεν θα γνωρίζαμε τα μεγαλειώδη πράγματα που μπορεί να κάνη ο Ιεχωβά Θεός για την ανθρωπότητα. Και, έχοντας υπ’ όψιν την αμοιβή της αιωνίου ζωής, τα ανθρώπινα παθήματα σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων δεν θα σημαίνουν απλώς τίποτα, θα είναι σαν να μην υπήρχε ποτέ καμμιά πάθησις.
21. (α) Πότε θα μας ωφελήσουν τα παθήματα; (β) Σε τι θα μας ωφελήσουν οι δυσχέρειες;
21 Αν τα παθήματα που μπορεί ακόμη να υφιστάμεθα μας κάνουν πιο αγαθούς, πιο συμπαθητικούς και στοργικούς προς τους συνανθρώπους μας και συντελούν σε μια στενώτερη συμμόρφωσί μας με τις δίκαιες απαιτήσεις που εκτίθενται στην Αγία Γραφή, αυτή η μορφή διαπαιδαγωγήσεως θα έχη πράγματι επωφελή αποτελέσματα. Για να γίνη αυτό, πρέπει να έχωμε απεριόριστη εμπιστοσύνη στον ουράνιο Πατέρα μας όπως ακριβώς ένα μικρό παιδί έχει εμπιστοσύνη στον επίγειο πατέρα του. Πρέπει να πιστεύωμε ακλόνητα ότι, οτιδήποτε κι αν επιτρέψη ο Ιεχωβά Θεός να επέλθη σ’ εμάς, θ’ αποβή τελικά προς την αιώνια ευημερία και ευτυχία μας. Ας έχωμε, λοιπόν, πάντοτε ενώπιόν μας τα λόγια της επιστολής προς Ρωμαίους 8:28: «Ο Θεός κάνει τα πάντα να συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας αυτόν.»
[Εικόνα στη σελίδα 21]
«Πάσα δε παιδεία προς με το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς.»