Η Βαβυλωνιακή Θρησκεία Φέρνει Βία και Εθνική Καταστροφή

 1. (α) Σε ποιες αιτίες αποδίδεται συνήθως η βία που υπάρχει σήμερα; (β) Ποιες ερωτήσεις εγείρονται, και πώς μπορούμε να εύρωμε τις απαντήσεις, με ποιο αποτέλεσμα;

ΣΕ ΚΑΘΕ έθνος η βία έχει φθάσει στο να γίνη ένας κίνδυνος πανταχού παρών. Η αυξανόμενη ανομία αποδίδεται σε διάφορες αιτίες, όπως ο εθνικισμός, ο φυλετισμός, η φτώχεια και η ανεργία. Ποια είναι, όμως, τα πρωταρχικά σπέρματα της ανωμαλίας; και υπάρχουν μήπως προστατευτικά μέτρα, που μπορούν να ληφθούν; Αν τιμίως και ειλικρινώς θέλωμε τις απαντήσεις σ’ αυτές τις ερωτήσεις και αν έχωμε το θάρρος ν’ αντιμετωπίσωμε την αλήθεια, μπορούμε να έχωμε τις απαντήσεις. Τότε, ως άτομα, μπορούμε, με τέτοιο θάρρος μαζί με γνώσι και ταχεία ανταπόκρισι, να σώσωμε τη ζωή τη δική μας και των οικογενειών μας.

 2. (α) Τι επρομήθευσε ο Θεός για μας ώστε να λάβωμε απαντήσεις στις ανωτέρω ερωτήσεις; (β) Ποια θλιβερή κατάστασι του Ιούδα απεκάλυψε ο Θεός;

² Βρίσκομε κάτι παράλληλο στις κακές συνθήκες που είχαν ωριμάσει στη χώρα του Ιούδα ακριβώς προ της καταστροφής εκείνου του έθνους. Πράγματι, ο Θεός επέβλεψε ώστε να καταγραφή μια περιγραφή της αξιοθρήνητου καταστάσεως του Ιούδα και της βασικής αιτίας της, ως ένα δείγμα του τι θα υφίστατο σήμερα σε μια πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Ο Θεός έθεσε καθαρά το ζήτημα ενώπιον του καθ’ ομολογίαν λαού του και δεν τον άφησε να προχωρήση χωρίς προειδοποίησι, αλλ’ απεκάλυψε με χτυπητή αντιπαραβολή το είδος του έθνους που είχε γίνει. Ο Ωσηέ, που προεφήτευσε τόσο στο βόρειο βασίλειο του Ισραήλ όσο και στον Ιούδα, είπε τολμηρά: «Επιορκία, και ψεύδος, και φόνος, και κλοπή και μοιχεία επλημμύρησαν, και αίματα εγγίζουσιν επί αίματα.» Ο Ιερεμίας περιέγραψε την Ιερουσαλήμ ως εξής: «Είναι όλη καταδυναστεία εν μέσω αυτής . . . Βία και αρπαγή ακούονται εν αυτή· ενώπιόν μου ακαταπαύστως, είναι πόνος και πληγαί.» Ο Ιεζεκιήλ είπε ότι η γη ήταν γεμάτη από καταδυναστεία.—Ωσηέ 4:2· Ιερεμ. 6:6, 7· Ιεζ. 8:17· 9:9.

Η ΒΑΣΙΚΗ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ

 3. (α) Τι επέφερε την κακή κατάστασι στις υποθέσεις του Ιούδα; (β) Ποια ερώτησι εγείρει αυτό;

³ Τι επέφερε αυτή την κατάστασι των πραγμάτων; Ο Ωσηέ εξηγεί: «Δεν υπάρχει αλήθεια, ουδέ έλεος, ουδέ γνώσις Θεού επί της γης.» (Ωσηέ 4:1) Επομένως, η βασική αιτία ήταν ότι ο λαός είχε εγκαταλείψει τον νόμο και τη γνώσι του Θεού. Αλλ’ αυτό δεν ήταν το όλο, διότι παράλληλα με την εγκατάλειψι του νόμου του Θεού είχαν έλθει κάτω από την επιρροή της ψευδούς Βαβυλωνιακής θρησκείας που επέφερε διαφθορά. Πώς η ψευδής θρησκεία μπορεί να επιφέρη ένα τέτοιο πράγμα; Ποιες θρησκευτικές συνήθειες προξενούν τέτοια κατάπτωσι, φέρνοντας ένα έθνος σε παρακμή και στο χείλος της καταστροφής; Αν εξετάσωμε την αφήγησι θα το ιδούμε.

 4. (α) Πότε απεκορυφώθη η κακή κατάστασις στην ιστορία του Ιούδα; (β) Έπρεπε ο Σεδεκίας και ο λαός να λάβουν μια στασιαστική πορεία απέναντι του Ναβουχοδονόσορ; Εξηγήστε.

⁴ Η βία είχε φθάσει στην Ιερουσαλήμ στο σημείον της διαποτίσεως κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Βασιλέως Σεδεκία του Ιούδα, που είχε γίνει υποτελής στον Ναβουχοδονόσορ, Βασιλέα της Βαβυλώνος, της Τρίτης Παγκοσμίου Δυνάμεως, το 617 π.Χ. Ο προφήτης Ιερεμίας προείπε την πλήρη ερήμωσι του Ιούδα ως επίσης και την πτώσι της Βαβυλώνος μεταγενεστέρως. Αλλ’ έγραψε σ’ εκείνους τους Ιουδαίους, που είχαν ληφθή σ’ αιχμαλωσία το 617 π.Χ. και που ήσαν στη Βαβυλώνα, ότι το έθνος των είχε προχωρήσει πάρα πολύ στην ανυπακοή προς τον Θεό, ότι δεν θα εφέροντο πάλι στην πατρώα γη πριν από μια περίοδο εβδομήντα ετών και ότι δεν έπρεπε να είναι στασιαστικοί έναντι της Βαβυλώνος.—Ιερεμ. 29:1-10· 27:1-15.

 5. Ποιον άλλον προφήτη εκτός του Ιερεμία ήγειρε τώρα ο Ιεχωβά, και τι δείχνουν οι προφητείες του;

⁵ Στην ίδια, όμως, τη Βαβυλώνα ήταν κι ένας άλλος προφήτης του Ιεχωβά. Τα συγγράμματά του, ειδικώς, μας δίνουν μια εικόνα του πως η ρίζα της ανωμαλίας του Ιούδα ήταν η ψευδής Βαβυλωνιακή θρησκεία. Αυτός ήταν ο Ιεζεκιήλ, που άρχισε να προφητεύη στη Βαβυλωνία το 613 π.Χ., εξακολουθητικά επί είκοσι δύο χρόνια.—Ιεζ. 1:1-3· 3:15· 29:17, 18.

 6. Ποια τρία παραδείγματα ειδωλολατρίας είδε ο Ιεζεκιήλ στον ναό της Ιερουσαλήμ, και πώς αυτό του απεκαλύφθη;

⁶ Ενώ ο Ιεζεκιήλ, αιχμάλωτος στη Βαβυλωνία, δεν ήταν στην Ιερουσαλήμ για να βλέπη πώς είχαν τα πράγματα εκεί, ο Θεός, με την εμπνευστική δύναμι του πνεύματός του, μετέφερε τον Ιεζεκιήλ με όραμα στον ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ. Εκεί, στην εσωτερική βορεία πύλη, είδε ένα βδελυκτό είδωλο που είχε τεθή κατά παράβασιν της αποκλειστικής αφοσιώσεως που απαιτούσε ο Ιεχωβά Θεός και εναντίον της Δευτέρας από τις Δέκα Εντολές. (Έξοδ. 20:4-6) Στο εσωτερικό, είχαν σκαλισθή επί του ναού, «παν ομοίωμα ερπετών, και βδελυκτών ζώων, και πάντα τα είδωλα του οίκου Ισραήλ.» Εβδομήντα πρεσβύτεροι του Ισραήλ προσέφεραν πράγματι θυμίαμα σ’ αυτά τα ειδωλολατρικά γλυπτά. Ενόμιζαν ότι ο Ιεχωβά δεν τους έβλεπε που τα έκαναν αυτά.—Ιεζ. 8:1, 3-12.

ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΝΕΒΡΩΔ

 7. (α) Ποιο τέταρτο μισητό πράγμα στον ναό εδείχθη στον Ιεζεκιήλ; (β) Με ποιο όνομα φαίνεται ο Θαμμούζ, και σχετικά με ποιους μύθους και τελετές;

⁷ Αυτό ήταν ψευδής Βαβυλωνιακή θρησκεία. Πώς το συνδέομε με τη Βαβυλώνα; Ο Ιεζεκιήλ μάς λέγει: «Και με έφερεν εις τα πρόθυρα της πύλης του οίκου του Ιεχωβά της προς βορράν, και ιδού, εκεί εκάθηντο γυναίκες θρηνούσαι τον θεόν Θαμμούζ.» (ΜΝΚ) Εδώ, στο Ιεζεκιήλ 8:13, 14, η Ρωμαιοκαθολική Μετάφρασις Ντουαί ονομάζει αυτόν τον θεόν «Άδωνι», διότι έτσι τον ονομάζει η επίσημη Λατινική Βουλγάτα. Ποιος ήταν αυτός;

Το όνομα Άδωνις, με το οποίον η θεότης αυτή ήταν γνωστή στους Έλληνας, δεν είναι άλλο παρά το Φοινικικό Αδών, που είναι το ίδιο στην Εβραϊκή. . . .

(1) Το όνομα μιας Φοινικικής θεότητας, ο Άδωνις των Ελλήνων. Αυτός ήταν αρχικώς ένας Σουμεριανός ή Βαβυλωνιακός θεός του ηλίου, ονομαζόμενος Δουμουζού, ο σύζυγος της Αστάρτης, που αντιστοιχεί προς την Αφροδίτην των Ελλήνων. Η λατρεία αυτών των θεοτήτων εισήχθη στη Συρία σε πολύ αρχαίους χρόνους υπό την ονομασία του Θαμμούζ και της Αστάρτης, και εμφανίζεται μεταξύ των Ελλήνων στον μύθο του Αδώνιδος και της Αφροδίτης, που ταυτίζονται με τον Όσιριν και την Ίσιδα του Αιγυπτιακού πανθέου, πράγμα που δείχνει το πόσον ευρέως διεδόθη το είδος αυτό της λατρείας. Ο Βαβυλωνιακός μύθος εξεικονίζει τον Δουμουζού, ή Θαμμούζ, ως έναν ωραίον ποιμένα που κατεσπαράχθη από άγριον κάπρο, το σύμβολον του χειμώνος. Η Αστάρτη τον εθρήνησε επί μακρόν και κατήλθε στον κάτω κόσμο για να τον απελευθερώση από τον εναγκαλισμό του θανάτου. . . . Ο θρήνος αυτός για τον Θαμμούζ εωρτάζετο στη Βαβυλωνία από γυναίκες την 2αν ημέραν του 4ου μηνός, που απέκτησε έτσι το όνομα του Θαμμούζ. . . . Οι γυναίκες του Γεβάλ [Συρία] μετέβαιναν στον ναό αυτόν στο μέσον του θέρους για να γιορτάσουν τον θάνατο του Αδώνιδος ή Θαμμούζ, και εκεί ανεφάνησαν, σχετικά με αυτόν του εορτασμό, εκείνες οι ακόλαστες τελετουργίες που έκαμαν τη λατρεία αυτή τόσο κακόφημη, ώστε να κατασταλή από τον Μέγαν Κωνσταντίνο.—Η Διεθνής Στερεότυπος Εγκυκλοπαιδεία της Γραφής, έκδοσις 1955, Τόμος 5ος, σελίς 2908α.

 8. (α) Ποια είναι η σημασία του ονόματος Θαμμούζ σύμφωνα με την Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία; (β) Ποιες πληροφορίες δίδονται για το Θαμμούζ στο βιβλίο Οι Δύο Βαβυλώνες;

⁸ Σύμφωνα με την Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία (Τόμος 26 της εκδόσεως 1929, σελίς 238), το όνομα Δουμουζού στη Σουμεριανή γλώσσα σημαίνει «ο ήλιος της ζωής». Αλλά το βιβλίο Οι Δύο Βαβυλώνες, του Χίσλοπ, στη σελίδα 245, λέγει:

Το όνομα Θαμμούζ, όπως εφαρμόζεται στον Νεβρώδ ή στον Όσιριν, ήταν ισοδύναμο με το Άλορους, ή τον «θεόν του πυρός», και φαίνεται να είχε δοθή σ’ αυτόν ως τον μέγαν δια πυρός εξαγνιστήν. Το Θαμμούζ προέρχεται από το ταμ, «τελειοποιώ», και μουζ, «πυρ», και υποδηλοί «Πυρ, ο τελειωτής», ή «το πυρ που τελειοποιεί». Γι’ αυτή τη σημασία του ονόματος, ως επίσης και για τον χαρακτήρα του Νεβρώδ ως «Πατρός» των θεών, κάνει υπαινιγμό ο Ζωροαστρικός στίχος όταν λέγη: «Όλα τα πράγματα είναι οι απόγονοι του ΕΝΟΣ ΠΥΡΟΣ, Ο ΠΑΤΗΡ ετελειοποίησε όλα τα πράγματα, και τα παρέδωσε στον δεύτερον νουν, τον οποίον όλα τα έθνη των ανθρώπων ονομάζουν πρώτον.» . . . Ως εκ τούτου, επίσης, αναμφιβόλως, προήλθεν η ανάγκη του πυρός του Καθαρτηρίου για να «τελειοποιήση» τις ψυχές των ανθρώπων στο τέλος, και να καθαρίση όλες τις αμαρτίες που έφεραν μαζί τους στον αόρατο κόσμο.

Περαιτέρω, σχετικά με το Θαμμούζ, ο Χίσλοπ προσθέτει, στις σελίδες 21, 22:

Στη Γραφή αναφέρεται (Ιεζεκιήλ 8:14) κάτω από το όνομα Θαμμούζ, αλλ’ είναι κοινώς γνωστός μεταξύ των κλασσικών συγγραφέων υπό το όνομα Βάκχος, που σημαίνει «Ο Θρηνούμενος». Για τον συνήθη αναγνώστη το όνομα Βάκχος δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από όργιον και μέθη, αλλά τώρα είναι πασίγνωστο, ότι δια μέσου όλων των βδελυγμάτων, που συνόδευαν τα όργιά του, ο μεγάλος των σκοπός ήταν επισήμως «ο εξαγνισμός των ψυχών», και μάλιστα από την ενοχή και μόλυνσι της αμαρτίας. Ο θρηνούμενος αυτός, επεδεικνύετο και ελατρεύετο σαν ένα μικρό παίδι στον κόλπο της μητέρας του, . . .

 9. Γιατί η Βαβυλωνιακή θρησκεία είχε κακό αποτέλεσμα στον Ιουδαϊκό τρόπο ζωής;

⁹ Δεν είναι δύσκολο να δούμε πώς αυτή η διείσδυσις της Βαβυλωνιακής ψευδούς θρησκείας προεκάλεσε τη δυσαρέσκεια του Θεού κι επέφερε μια πολύ εξευτελιστική επιρροή επί του Ιουδαϊκού τρόπου ζωής. Η Βαβυλών υπήρξε η πηγή της συγχύσεως και η αρχή της βίας πάνω στη γη μετά τον Κατακλυσμό. (Γεν. 10:8-12· 11:8, 9) Η θρησκεία της προώθησε όλες τις μορφές της ανομίας και της κακίας, περιλαμβανομένων του δαιμονισμού, της προγνώσεως καιρών, της γοητείας και της μαγείας. Εξύψωσε τη λατρεία του φύλου και προήγαγε διεστραμμένες σεξουαλικές συνήθειες.a

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΤΟΝ ΝΕΒΡΩΔ

10. Δείξτε πώς η λατρεία του σταυρού είχε την αρχή της στην Βαβυλώνα και πού εξηπλώθη από εκεί;

¹⁰ Μεταξύ των Βαβυλωνίων, ένας όρθιος σταυρός ήταν ιερό σύμβολο. Όπως στο Εβραϊκό αλφάβητο, ένας τέτοιος σταυρός ήταν η αρχική μορφή του γράμματος των Τ και το ίδιο ήταν το αρχικό γράμμα του ονόματος του Θεού των Ταμμούζ [Θαμμούζ], ή Βάκχου. Ο σταυρός ελατρεύετο αιώνες πριν από τη λεγομένη Χριστιανική εποχή. Το ότι η λατρεία αυτή εξηπλώθη από τη Βαβυλώνα τονίζεται από τον αρχαιολόγο Β. Γκόρντον Τσάιλντ:

Μια ‘σφραγίδα’ από το Μοχεντζοντάρο απεικονίζει μια κερασφόρο θεότητα με τρεις μορφές καθήμενη σταυροπόδι σε στάσι τελετουργικού στοχασμού ανάμεσα σε διάφορα άγρια ζώα· είναι προφανώς το πρωτότυπον του Σίβα, που εθεωρείτο ‘τρίμορφος’, ‘κύριος των θηρίων’, ‘πρίγκιψ των γιόγκι’ . . . Μερικές πήλινες πινακίδες απεικονίζουν μια αρσενική θεότητα· μία δείχνει έναν ποταμό, που αναβλύζει από την μήτρα μιας θεάς . . . Η σβάστικα και ο σταυρός, που είναι κοινά στις σφραγίδες και στις πλάκες, ήσαν θρησκευτικά ή μαγικά σύμβολα, όπως στη Βαβυλωνία και στο Ελάμ στην αρχαιότερη προϊστορική περίοδο, αλλά διατηρούν αυτόν τον χαρακτήρα και στη σύγχρονη Ινδία, επίσης, όπως και οπουδήποτε αλλού.b

11. (α) Ποια μαρτυρία από το βιβλίο Οι Δύο Βαβυλώνες αποδεικνύει ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» υιοθέτησε τον σταυρόν από τη Βαβυλώνα; (β) (υποσημείωσις) Ποια περαιτέρω μαρτυρία δίδεται που δείχνει ότι η χρήσις του σταυρού στη λατρεία είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως;

¹¹ Το βιβλίο Οι Δύο Βαβυλώνες (Χίσλοπ) λέγει, στις σελίδες 199, 204, 205, σχετικά με τον σταυρό:

Ελατρεύετο στο Μεξικό επί αιώνες, προτού πατήσουν εκεί οι Ρωμαιοκαθολικοί ιεραπόστολοι, είχαν δε ανεγερθή μεγάλοι λίθινοι σταυροί, πιθανώς αφιερωμένοι στον «θεόν της βροχής». Έτσι ο σταυρός λατρευόμενος ευρέως, ή θεωρούμενος ως ιερόν έμβλημα, ήταν το σαφές σύμβολο του Βάκχου, του Βαβυλωνιακού Μεσσία, διότι απεικονίζετο μ’ έναν κεφαλόδεσμο διάστικτο από σταυρούς. . . . Αυτό το σύμβολο του Βαβυλωνιακού Θεού τυγχάνει σεβασμού σήμερα σε όλες τις άγριες στέππες της Ταταρικής χώρας [Ασιατική και Ευρωπαϊκή τοποθεσία των Τατάρων], όπου επικρατεί ο Βουδδισμός, ο δε τρόπος με τον οποίον απεικονίζεται μεταξύ αυτών δημιουργεί εντυπωσιακά σχόλια στη γλώσσα που χρησιμοποιείται από τη Ρώμη σχετικά με τον σταυρό. «Ο σταυρός», λέγει ο Κόλονελ Γουίλφορδ, στο βιβλίο Ασιατικές Έρευνες, «αν και δεν είναι αντικείμενον λατρείας μεταξύ των Βουδδιστών, είναι ένα ευνοούμενο έμβλημα και σήμα μεταξύ αυτών . . . [στον «Χριστιανικό κόσμο»] το Τ, το σημείο του σταυρού, το αναμφισβήτητο σημείο του Τ(Θ)αμμούζ, του ψευδούς Μεσσία, υποκατεστάθη παντού στη θέσι του [από το Ελληνικόν Γράμμα Χ, όπως στη λέξι “Χριστός”]. . . .»c

12. Ποια άμεση και έμμεση λατρεία του ηλίου ετελείτο προς βεβήλωσιν στον ναό του Ιεχωβά;

¹² Αναμφιβόλως, ο σταυρός ήταν ιερός ως σύμβολο μεταξύ εκείνων των Ιουδαίων γυναικών, που ήσαν αποστάτιδες και εμόλυναν τον ναόν του Ιεχωβά με το να κάθηνται εκεί και να θρηνούν τον Βαβυλώνιο Βάκχο,d τον θεό Θαμμούζ. Αυτές οι γυναίκες θρηνούσαν, στην πραγματικότητα, για τον θάνατο του ισχυρού κυνηγού Νεβρώδ, του ιδρυτού της Βαβυλώνος, ο οποίος, αναμφιβόλως, εύρε βίαιον θάνατο, διότι ήταν ένοχος βίας έναντι ανθρώπων και ζώων. (Γέν. 10:8-10· 9:6) Ενώ εκείνες οι Ιουδαίες γυναίκες ελάτρευαν εμμέσως τον θεόν-ήλιο με τον ίδιο τρόπο όπως και οι Βαβυλώνιες γυναίκες, ο προφήτης Ιεζεκιήλ είδε άνδρες να τελούν άμεση λατρεία του ηλίου στον ναό του Σολομώντος στην Ιερουσαλήμ.—Ιεζ. 8:16.

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΝΕΒΡΩΔ ΕΚΤΡΕΦΕΙ ΒΙΑ

13. Γιατί η λατρεία του Νεβρώδ προεκάλεσε βία και διαφθορά σ’ ένα έθνος;

¹³ Ο Νεβρώδ υπήρξε ο πατήρ της βίας μετά τον Κατακλυσμό. Όχι μόνον εφόνευε ζώα σε αχαλίνωτη σφαγή, αλλ’, επίσης, κυνηγούσε ανθρώπους και εδίδαξε άλλους να κυνηγούν και να σφάζουν ανθρώπους. Συνεπώς, η λατρεία του Νεβρώδ ως Θεού Θαμμούζ ή Βάκχου θα έκανε, φυσικά, αυτούς τους ανθρώπους να ενεργούν σαν τον Νεβρώδ, εφόσον αποτελεί αρχήν το ότι ένα άτομο μιμείται τον Θεό που λατρεύει, και παίρνει τις ιδιότητες, καλές ή κακές, που αποδίδονται σ’ αυτόν τον Θεό. (Ρωμ. 1:22-28· Ιωάν. 8:44· 1 Κορ. 11:1· Ρωμ. 12:2· Εφεσ. 4:22-24· Γαλ. 5:22, 23) Οι Βαβυλώνιοι υπεστήριζαν, επίσης, τη βία την όμοια με του Νεβρώδ, με το να πιστεύουν ότι η ζωή στην όμοια με σπήλαιο Αραλού, την υποτιθεμένη διαμονή των νεκρών, ήταν περισσότερο ανεκτή για στρατιώτας παρά για τους λοιπούς από το ανθρώπινο γένος.e Και ο θεός Βάκχος είναι ακόμη και σήμερα σύμβολον ακολάστων οργίων. Η από τον σταυρό εξεικονιζομένη λατρεία του Νεβρώδ δεν μπορούσε να παραγάγη τίποτ’ άλλο παρά βία και ακολασία σε όλη τη χώρα.

14. (α) Πώς η Βαβυλωνιακή θρησκεία άλλαξε την κατάστασι στη γη του Ιούδα; (β) Πώς αυτή η ψευδής λατρεία επηρέασε τις σχέσεις των με τον Ιεχωβά;

¹⁴ Η εξευτελιστική και ηθικώς ακάθαρτη Βαβυλωνιακή λατρεία, στην οποία εξέπεσαν οι Ιουδαίοι, εισήγαγε πολλές αηδιαστικές ασθένειες. Εκεί, όπου είχαν κατοικήσει η δικαιοσύνη και η νομιμοφροσύνη, ο φόνος έγινε κοινό πράγμα. (Ησ. 1:15, 21· Ιερεμ. 7:9· Δευτ. 28:58-61) Το μίσος και η βία κατηυθύνοντο ειδικώς εναντίον εκείνων που αντιπροσώπευαν τη λατρεία του Ιεχωβά και τον νόμο του. (2 Βασ. 24:3, 4· Ιερεμ. 26:8· 32:2, 3· 37:15, 16· 38:4) Τα είδε μήπως αυτά ο Θεός και ενδιεφέρθη αρκετά, ώστε ν’ αναλάβη δράσι; Είπε στον Ιεζεκιήλ: «Είδες, υιέ ανθρώπου; Μικρόν είναι τούτο εις τον οίκον Ιούδα, να κάμνωσι τα βδελύγματα τα οποία ούτοι κάμνουσιν ενταύθα; ώστε εγέμισαν την γην από καταδυναστείας, και εξέκλιναν δια να με παροργίσωσι· και ιδού, βάλλουσι τον κλάδον εις τους μυκτήρας αυτών.f Και εγώ λοιπόν θέλω φερθή μετ’ οργής· ο οφθαλμός μου δεν θέλει φεισθή, ουδέ θέλω ελεήσει· και όταν κράξωσιν εις τα ωτά μου μετά φωνής μεγάλης, δεν θέλω εισακούσει αυτούς.»—Ιεζ. 8:17, 18.

ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΙΣ Ή ΕΙΡΗΝΗ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ

15. Ποιο έργο θανατικής εκτελέσεως είδε κατόπιν ο Ιεζεκιήλ, και τίνος αυτό ήταν μια πρόβλεψις;

¹⁵ Στο όραμα του Ιεζεκιήλ οι εκτελεσταί των κρίσεων του Ιεχωβά έκαμαν αρχή φονεύοντας πρώτον εκείνους τους είκοσι πέντε λατρευτάς του ηλίου, έπειτα τους εβδομήντα άνδρες, που ελάτρευαν ειδωλολατρικά γλυπτά επάνω στους τοίχους και εκείνες τις γυναίκες που θρηνούσαν τον διάστικτο με σταυρούς θεό Θαμμούζ. (Ιεζ. 8:17 έως 9:8) Αυτό ήταν μόνον μια προοπτική του τι επρόκειτο να συμβή στην Ιερουσαλήμ, που θα εξετασθή σε μεταγενέστερες εκδόσεις του περιοδικού αυτού.—Ιερεμ. 25:9, 15-18.

16. (α) Τι μαθαίνομε από αυτή τη σελίδα της ιστορίας του Ιούδα; (β) Ποιο αποτέλεσμα είχε η Βαβυλωνιακή θρησκεία στα σύγχρονα έθνη και ποιο τέλος προβλέπεται γι’ αυτά;

¹⁶ Η σελίς αυτή της ιστορίας του Ιούδα δείχνει καθαρά ότι η Βαβυλωνιακή ψευδής θρησκεία ήταν αληθινά η αιτία των ταραχών του Ιούδα, ενός έθνους που είχε τον Ιεχωβά ως Θεόν του, με τον νόμο του να είναι εθνικός του νόμος, και το οποίον είχε λάβει πείραν της προστασίας και της ειρήνης του, της ευημερίας, της ηθικής και φυσικής καθαρότητος, όταν υπήκουε σ’ αυτόν. Μας βοηθεί να δούμε ότι η Βαβυλωνιακή ψευδής θρησκεία είναι στη ρίζα των κακών και της ανομίας και της βίας στον κόσμο. Οι κακές της πράξεις εν ονόματι του Θεού έχουν εντελώς απομακρύνει πολλούς, ακόμη και στον «Χριστιανικό κόσμο», από το να πιστεύουν στον Θεό και τους κατέστησαν λεία ιδεολογιών όπως είναι ο αθεϊστικός κομμουνισμός, που με τη σειρά του ασκεί περισσότερη βία. Κανένα έθνος σήμερα δεν μπορεί να παραμείνη, περισσότερο απ’ ό,τι παρέμεινε ο Ιούδας, αν τα θρησκευτικά του συστήματα ακολουθούν τα χαρακτηριστικά της Βαβυλωνιακής λατρείας.

17. (α) Μπορεί ένα άτομο να διαφύγη από το κακό τέλος, που αντιμετωπίζουν τα έθνη; (β) Ποια είναι η διαφορά στ’ αποτελέσματα της αληθινής λατρείας και της Βαβυλωνιακής ψευδούς λατρείας;

¹⁷ Εν τούτοις, ο Ιησούς Χριστός έδωσε ενθαρρυντική κατεύθυνσι στα ειλικρινή άτομα μεταξύ των εθνών με τους λόγους του: «Αύτη . . . είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.» (Ιωάν. 17:3) Η απόκτησις της αληθινής γνώσεως του Ιεχωβά Θεού και του Υιού του και η συνταύτισις μ’ εκείνους, που λατρεύουν τον Θεόν «εν πνεύματι και αληθεία», δεν θα δημιουργήση σύγχυσιν ή δεισιδαιμονικό φόβο καθαρτηρίου ή πυρός του άδου. Ούτε θα υποδαυλίση ανωμάλους σεξουαλικές ορέξεις ή την επιθυμία προς άσκησιν βίας έναντι περιουσίας ή έναντι του συνανθρώπου μας. Θα μας εμποδίση από το να κατέλθωμε στον εξευτελιστικό δρόμο της καταστροφής στον οποίον βαδίζουν τα έθνη. Θα μας καταστήση καθαρούς και θα μας φέρη ειρήνη και την εύνοια του Θεού, με τη διαβεβαίωσι ζωής στη νέα του τάξι της δικαιοσύνης.—Ιωάν. 4:23, 24.

[Υποσημειώσεις]

Ο σταυρός ως σύμβολο ανάγεται χρονολογικώς πίσω σε άγνωστη αρχαιότητα. Ανεγνωρίζετο σε όλες τις χώρες του κόσμου καθ’ όλους τους καιρούς. Πριν από την παρούσα εποχή, οι Βουδδισταί, οι Βραχμάνοι και οι Δρυίδαι χρησιμοποιούσαν το έμβλημα. Ο Σέυμουρ μάς λέγει: «Οι Δρυίδαι ενόμιζαν ότι ο μακρός βραχίων του σταυρού εσυμβόλιζε την οδόν της ζωής, οι βραχείς βραχίονες τις τρεις καταστάσεις του πνευματικού κόσμου, που ισοδυναμούσαν με τον ουρανό, το καθαρτήριο και τον άδη.» Στους αρχαίους Αιγυπτίους ο σταυρός ήταν ένα αξιοσέβαστο σύμβολο. Ο φορητός των σταυρός (crux ansata) εξεικόνιζε τη ζωή, κι ένα κατακόρυφο κοντάρι με μερικούς βραχίονες σε ορθή γωνία (σταυρός του Νείλου), φαίνεται να έχη κάποια συσχέτισι με την ευφορία της συγκομιδής. Πέντε από τα πλανητικά τους σύμβολα . . . εξεικονίζοντο από ένα σταυρό που προσηρτάτο σ’ έναν κύκλο ή μέρος του κύκλου. Ο Πρέσκοτ λέγει ότι, όταν οι πρώτοι Ευρωπαίοι έφθασαν στο Μεξικό, βρήκαν, προς έκπληξίν των, «τον σταυρό, το ιερόν έμβλημα της δικής των πίστεως, να έχη υψωθή ως αντικείμενο λατρείας στους ναούς του Αναχουάκ.»