έχων εν τη χειρί αυτού όπλον κατασυντριμμού· και εν τω μέσω αυτών εις άνθρωπος ενδεδυμένος λινά, με γραμματέως καλαμάριον εν τη οσφύι αυτού· και εισελθόντες εστάθησαν πλησίον του χαλκίνου θυσιαστηρίου.»—Ιεζ. 9:2.

Αυτοί οι άνδρες που ήσαν συνολικά επτά, αποτελούσαν μια πλήρη ομάδα για δράσι. Ήλθαν από την κατεύθυνσι που επρόκειτο να έλθη η Βαβυλώνα εναντίον της Ιερουσαλήμ, αλλά οι «εξ άνδρες» που είχαν τα όπλα κατασυντριμμού δεν αναφέρεται ότι ήσαν Βαβυλώνιοι στρατιώται. Εκπροσωπούσαν, εν τούτοις, μια ουράνια στρατιά, η οποία, στην πραγματικότητα, θα χρησιμοποιούσε τις Βαβυλωνιακές στρατιές ως επίγεια όργανα.

Ο έβδομος «ανήρ» ήταν και αυτός στρατιώτης; Όχι, ήταν γραμματεύς, με μια ειρηνική αποστολή. Ο Ιεζεκιήλ μάς λέγει εν συνεχεία:

«Και η δόξα του Θεού του Ισραήλ ανέβη επάνοθεν των χερουβείμ, επάνωθεν των οποίων ήτο, εις το κατώφλιον του οίκου· και εφώνησε προς τον άνδρα τον ενδεδυμένον τα λινά, τον έχοντα εν τη οσφύι αυτού το καλαμάριον του γραμματέως· και είπε ο Ιεχωβά προς αυτόν, Δίελθε δια της πόλεως, δια της Ιερουσαλήμ, και κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοώντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής.»—Ιεζ. 9:3, 4, ΜΝΚ.

Ώστε ο ‘άνθρωπος με τα λινά’ απεστέλλετο καταφανώς σε μια ειρηνική αποστολή για τη διάσωσι της ζωής. Προτού αναθέση στον γραμματέα την αποστολή του, η Θεία Παρουσία κινήθηκε από το ουράνιο άρμα, που είχε περιγραφή προηγουμένως στην όρασι, προς το ‘κατώφλιον του οίκου’ που σημαίνει προφανώς το κατώφλι που ήταν εμπρός στα Άγια των Αγίων στο εσωτερικό του ναού. Από εδώ ο Ιεχωβά έδωσε τη διαταγή του στον ‘άνδρα με τα λινά,’ ο οποίος ήταν εφωδιασμένος με πέννα και καλαμάριον για να κάμη το έργο της επιθέσεως του σημείου.

Ποιοι επρόκειτο να λάβουν το σημείο που θα τους διέκρινε από τους υπολοίπους κατοίκους της Ιερουσαλήμ; Εκείνοι οι οποίοι δεν συμφωνούσαν με την ειδωλολατρία, την ανηθικότητα καθώς και άλλα βδελυκτά πράγματα τα οποία προσβάλλουν τον Θεό και προκαλούν την οργή του. Ήσαν εκείνοι οι οποίοι ‘εστέναζαν και βοούσαν’ από την ασέβεια και την προσβολή της δικαιοσύνης και του ονόματος του Θεού.

Ο συμβολικός ‘άνδρας με τα λινά’ έπρεπε να μεταβή από οικία σε οικία, σε κάθε σπίτι στην πόλι της Ιερουσαλήμ, και να βρη όλους εκείνους που ήσαν άξιοι να λάβουν το σημείο. Έπρεπε να λάβουν το σημείο που εσήμαινε ότι ήσαν αληθινοί λάτρεις του Ιεχωβά.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΠΟΥ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΒΟΥΝ

Ποια αξία είχε το σημείο; Ο Ιεχωβά δίνει την απάντησι στην επομένη εντολή του προς τους «εξ άνδρας» τους ωπλισμένους με όπλα κατασυντριμμού:

«Διέλθετε κατόπιν αυτού δια της πόλεως και πατάξατε· ας μη φεισθή ο οφθαλμός σας και μη ελεήσητε· γέροντας, νέους και παρθένους και νήπια και γυναίκας, φονεύσατε μέχρις εξαλείψεως εις πάντα όμως άνθρωπον εφ’ ου είναι το σημείον, μη πλησιάσητε· και αρχίσατε από του αγιαστηρίου μου.»—Ιεζ. 9:5, 6.

Σημειώστε από που επρόκειτο ν’ αρχίση η συντριβή των κεφαλών: από το αγιαστήριον του Ιεχωβά! Οι ειδωλολάτραι Ισραηλίται πιθανόν να νόμιζαν ότι ήσαν ασφαλείς μέσα στο ναό, διότι σκέφθηκαν ότι φονευμένα νεκρά σώματα θα εμόλυναν το αγιαστήριο, αλλ’ ότι η ψευδής λατρεία των προς τα είδωλα δεν εμόλυνε αυτόν τον άγιο τόπο. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά είχε απομακρυνθή πολύ από το κατ’ όνομα αγιαστήριό του, και ως απόδειξι τούτου επιθυμούσε να μολυνθή αυτό με τα φονευμένα σώματα εκείνων που εμόλυναν το αγιαστήριο με τις ειδωλολατρίες των. Επομένως, «ήρχισαν από των ανδρών των πρεσβυτέρων των έμπροσθεν του οίκου. Και είπε [ο Ιεχωβά] προς αυτούς, Μιάνατε τον οίκον και γεμίσατε τας αυλάς από τραυματιών· εξέλθετε. Και εξήλθον, και επάταξαν εν τη πόλει.»—Ιεζ. 9:6, 7.

Επομένως, το να βρίσκεται ένα άτομο μέσα στο κτίριο μιας εκκλησίας ή ενός ναού, ή σε μια Αίθουσα Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά, δεν θα το προστατεύση από την οργή του Ιεχωβά, αν δεν ζη σε αρμονία με τους δικαίους νόμους του Θεού. Ακόμη και τέκνα που οι γονείς των δεν τα ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά,» στην καθαρή λατρεία, δεν θα προστατευθούν. Η ηλικία ή το φύλον δεν ήταν αιτία για να γλυτώση ένας παραβάτης τότε στην Ιερουσαλήμ από την οργή του Θείου Κυριάρχου που είχε εκσπάσει εναντίον της πόλεως. Γονείς οι οποίοι δεν φέρουν το σημείο θα είναι υπεύθυνοι για τον θάνατο των μικρών παιδιών τους.—Εφεσ. 6:4· Έξοδ. 20:5.

Η θέα εκείνων των ειδωλολατρών που είχαν φονευθή ακριβώς μέσα στο αγιαστήριο του Θεού πιθανόν να είχε εγείρει στη διάνοια του Ιεζεκιήλ ένα ερώτημα: Αν κανένας μέσα σ’ έναν τέτοιο ιερό τόπο, όπως ο ναός, δεν διαφυλάχθηκε ζωντανός, πώς οποιοσδήποτε έξω από την πόλι της Ιερουσαλήμ θα είχε ευκαιρία να διασωθή; Ο Ιεζεκιήλ είχε συγκινηθή τόσο απ’ αυτά που είδε ώστε ρώτησε: «Ενώ δε ούτοι επάτασσον αυτούς, εναπολειφθείς εγώ έπεσον επί πρόσωπόν μου και ανεβόησα και είπα, Οίμοι! Ιεχωβά Θεέ! συ εξαλείφεις άπαν το υπόλοιπον του Ισραήλ, εκχέων την οργήν σου επί την Ιερουσαλήμ;»—Ιεζ. 9:8, ΜΝΚ.

Ο Ιεχωβά απήντησε στο ερώτημα του Ιεζεκιήλ: «Η ανομία του οίκου Ισραήλ και Ιούδα υπερεμεγαλύνθη σφόδρα, και η γη είναι πλήρης αιμάτων, και η πόλις πλήρης διαφθοράς· διότι λέγουσιν, ο Ιεχωβά εγκατέλιπε την γην, και, ο Ιεχωβά δεν βλέπει. Και εγώ λοιπόν, δεν θέλει φεισθή ο οφθαλμός μου, και δεν θέλω ελεήσει· κατά της κεφαλής αυτών θέλω ανταποδώσει τας οδούς αυτών.»—Ιεζ. 9:9, 10, ΜΝΚ.

Ό, τι είπε εδώ ο Ιεχωβά επαληθεύθηκε πράγματι όταν οι Βαβυλώνιοι κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ ύστερ’ από πέντε χρόνια.

ΤΙ ΦΕΡΝΕΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ

Πρέπει να εξετάσωμε αυτά τα πράγματα υπό το φως της ορθότητος και της δικαιοσύνης, και να μην αφήσωμε να επηρεασθή η κρίσις μας από αισθηματισμό. Μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά κατέστρεψε εκείνους οι οποίοι εμίαιναν τη γη και έκαναν τις συνθήκες βίαιες και ανυπόφορες γι’ αυτούς οι οποίοι επιθυμούσαν να κάνουν το ορθό. (Ψαλμ. 89:14· 2 Πέτρ. 2:9) Επίσης, οι εκτελεσταί του θανάτωσαν εκείνους οι οποίοι δεν ενδιαφέροντο, και οι οποίοι συμβάδιζαν σιωπηρά με τα βδελυκτά πράγματα που ελάμβαναν χώρα. Διεσώθησαν μόνον εκείνοι οι οποίοι αισθάνονταν θλίψι, όχι απλώς διότι τα «δικαιώματά» των ή τα συμφέροντά των καταπατούνταν, αλλά κυρίως για την αδικία η οποία γινόταν εκεί και τη μομφή που αυτό έφερνε στο όνομα του Θεού.

Έτσι, κανένα άτομο δεν πρέπει να νομίζη ότι θα διαφυλαχθή λόγω της δικαιοσύνης ενός γονέως, αν βρίσκεται σε υπεύθυνη ηλικία. Ούτε το ν’ ανήκη σε μια εκκλησία, ή να συναθροίζεται μαζί με άλλους οι οποίοι λατρεύουν τον Θεό, ή έχουν κάποια γνώσι της Γραφής θα τους σώση. Ο Θεός δεν εμπαίζεται. (Γαλ. 6:7) Οι άγγελοί του θα διαφυλάξουν μόνον εκείνους οι οποίοι έχουν το ‘σημείον’ ως λάτρεις του Θεού «εν πνεύματι και αληθεία,» με έργον καθώς και με λόγον.—Ιωάν. 4:24.

Την εποχή εκείνη στην Ιερουσαλήμ κανένας κατά γράμμα άνθρωπος δεν πήγε σ’ όλα τα σπίτια για να κάμη ένα κατά γράμμα σημείο στα μέτωπα. Ήταν ένα συμβολικό έργο επιθέσεως του σημείου. Αλλά σύμφωνα με τη θεία υπόσχεσι και προστασία μερικοί διέφυγαν την εκτέλεσι, όπως ο Βαρούχ, ο γραμματεύς του Ιερεμία, και ο Αβδέ-μέλεχ, οι Ρηχαβίται και, χωρίς αμφιβολία, μερικοί άλλοι. Ο Ιεχωβά είχε θέσει σ’ αυτούς συμβολικά το σημείο τόσο σαφώς όσο μπορούσε να είναι και ένα κατά γράμμα σημείο στα μέτωπα, ώστε οι «εξ άνδρες,» οι αγγελικές δυνάμεις του, να μπορούν να διακρίνουν το «σημείον» και να μη τους πλησιάσουν.

Σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα, στον Χριστιανικό κόσμο, ο οποίος, όπως η Ιερουσαλήμ, ισχυρίζεται ότι είναι η επικράτεια της Χριστιανοσύνης, η βία έχει γεμίσει τη γη. Λόγια μομφής εναντίον του Θεού και του νόμου του αυξάνουν κάθε μέρα. Πού μπορεί να βρεθή προστασία; Διεξάγεται κάποιο έργο σήμερα που αντιστοιχεί με το έργο επιθέσεως του ‘σημείου’ της εποχής εκείνης; Αν ναι, ποιος κάνει αυτό το έργο; Ποιο είναι το «σημείον,» και ποιοι είναι άξιοι να το λάβουν σήμερα; Αυτά τα ερωτήματα δίνουν τη βάσι για συζήτησι στο επόμενο άρθρο.

Είσθε ένας Υποστηρικτής της Θείας Κυριαρχίας;

ΣΤΑ διάφορα έθνη του κόσμου συναντούμε πολλούς διισταμένους, ανθρώπους δυσαρεστημένους με την μορφή της κυβερνήσεως κάτω από την οποία βρίσκονται ή που έχουν αντίρρησι για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνησις αυτή διαχειρίζεται τα πράγματα. Πολλοί είναι δραστήριοι, στο να συνηγορούν για κάποια αλλαγή, αλλά προσφέρουν μόνον ιδέες ανθρώπων ως λύσι. Δεν προβάλλουν αξίωσι για πίστι στη θεία κυριαρχία.

Επίσης, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι λέγουν ότι αντιλαμβάνονται ότι καμμιά ανθρωποποίητη ιδεολογία ή μορφή διακυβερνήσεως δεν θα επιτύχη να λύση τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου. Αλλά έχουν καμμιά πραγματική ελπίδα; Μερικοί απ’ αυτούς αισθάνονται με αόριστο τρόπο ότι ο Θεός πιθανόν να κάμει κάτι κάποτε. Πιστεύουν ότι αν διάγουν μια καλή ζωή, αν δεν ψεύδωνται, δεν κλέβουν, δεν διαπράττουν μοιχεία ή όμοια αμαρτήματα, θα ‘σωθούν.’

Μπορεί, λοιπόν, να λεχθή πραγματικά ότι αυτά τα άτομα αναγνωρίζονται ως υποστηρικταί της Θείας Κυριαρχίας; Πιστεύουν πραγματικά στις υποσχέσεις του Θεού σχετικά με τη Μεσσιανική κυβέρνησι της Βασιλείας του και της μελλοντικής κυριαρχίας της σ’ ολόκληρη τη γη;

Ο απόστολος Παύλος είπε: «Με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» Αυτή η ομολογία απαιτεί ενεργό και δημοσία εμφάνισι ενός ανθρώπου ως υποστηρικτού της θείας κυριαρχίας.—Ρωμ. 10:10.

Πιστεύετε με την καρδιά σας στην κυριαρχία του Θεού και ότι θα την ασκήση με δίκαια διακυβέρνησι επάνω σ’ όλη τη γη; Πιστεύετε ότι πραγματικά θα κάνη αυτή τη γη ένα παράδεισο για πάντα; Επιθυμείτε να υποταχθήτε στην κυριαρχία του και να συνηγορήτε γι’ αυτήν;

Τι περιλαμβάνει το να είναι κανείς υποστηρικτής της Θείας Κυριαρχίας, και πώς μπορεί να αναγνωρίζεται ότι την υποστηρίζει;

Η όλη εικών που τονίζει πώς ένα άτομο γίνεται υποστηρικτής της Θείας κυριαρχίας, τι αυτό περιλαμβάνει, τι σημαίνει το να αναγνωρίζεται ως υποστηρικτής της και ποια η αξία του να ενεργή έτσι, μας δίδεται στο Γραφικό βιβλίο του Ιεζεκιήλ.

ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΛΑΒΕΤΕ ΤΟ ‘ΣΗΜΕΙΟΝ’ ΩΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΟΥ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ;

Όπως ανεφέρθη στο προηγούμενο άρθρο αυτού του περιοδικού, η θέσις ‘σημείου επί των μετώπων’ ήταν με συμβολικό τρόπο στην αρχαία Ιερουσαλήμ. Ο προφήτης Ιεζεκιήλ, είδε σε δράσι, «εξ άνδρας» με όπλα κατασυντριμμού και ένα άνδρα «ενδεδυμένον λινά, με γραμματέως καλαμάριον εν τη οσφύι αυτού.» Αυτός ο τελευταίος άνδρας έπρεπε να ερευνήση σε όλη την Ιερουσαλήμ για να βρη εκείνους που ‘εστέναζαν και βοούσαν’ λόγω των δυσφημιστικών για τον Θεό πραγμάτων που συνέβαιναν εκεί. Αυτοί ‘εσημειώνοντο’ στα μέτωπά τους για να διαφυλαχθούν ζώντες όταν οι «εξ άνδρες» θα διήρχοντο την πόλι συντρίβοντας τις κεφαλές εκείνων οι οποίοι δεν είχαν το σημείο.—Ιεζ. 9:1-7.

Στην πραγματικότητα κανένας δεν διήλθε την Ιερουσαλήμ για να βάλη σημείο στους ανθρώπους. Αυτό είχε γίνει μόνο στην όρασι που δόθηκε στον Ιεζεκιήλ. Και αυτό έδειχνε ότι η μεγαλύτερη εκπλήρωσις της προφητικής οράσεως επρόκειτο να γίνη στη διάρκεια του καιρού του τέλους, προτού η σύγχρονη «Ιερουσαλήμ,» δηλαδή, ο Χριστιανικός κόσμος, καταστραφή. Ποιοι, στη σύγχρονη εποχή, θέτουν αυτό το ‘σημείο’;—Ρωμ. 15:4· 1 Κορ. 10:11.

Ο ‘ανήρ ο ενδεδυμένος λινά’ είναι οι διωρισμένοι εκπρόσωποι του ενδοξασμένου Βασιλέως Ιησού Χριστού. Γιατί; Διότι τώρα «αι βασιλείαι του κόσμου» έγιναν του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού.» (Αποκάλ. 11:15) Ο Χριστός κατευθύνει τώρα όλα τα πράγματα που έχουν σχέσι με τη θεία κυριαρχία του Ιεχωβά στη γη. Όταν ήταν στη γη, ο Ιησούς χρησιμοποίησε ένα άλλο όρο για να περιγράψη τον ίδιο συμβολικό ‘άνδρα με τα λινά’ και τον ωνόμασε, ‘πιστόν και φρόνιμον δούλον, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού.’ (Ματθ. 24:45-47) Αυτός ο «δούλος» οποίος αναγνωρίζει τον Χριστό ως Κύριο δεν είναι ένα μοναδικό άτομο, αλλά είναι ένα σώμα ανθρώπων, είναι οι πνευματικοί αδελφοί του Χριστού στη γη. Έχουν χρισθή με το πνεύμα του Θεού για να διακηρύττουν το ευαγγέλιο της Βασιλείας. Το πνεύμα του Θεού ενεργεί επάνω τους και τους ωθεί, και έχουν ήδη σφραγισθή στα μέτωπά των από τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού. Έχουν αυτή τη σφραγίδα, το πνεύμα του Θεού, που τους επιβεβαιώνει για την κλήσι τους στο να είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό. Είναι ‘ο αρραβών’ της ουρανίας κληρονομιάς των. Εφόσον αυτοί αποτελούν τον συμβολικό ‘άνδρα τον ενδεδυμένον λινά’ είναι διωρισμένοι και αποστέλλονται με την εξουσία του Ιεχωβά από τον Χριστό.—Αποκάλ. 7:3, 4· Εφεσ. 1:13, 14· Ρωμ. 8:16, 17.

Αυτό το σύνθετο σώμα που αποτελεί τον συμβολικό γραμματέα προφανώς δεν θέτει μόνο του επάνω του το σημείο. Η «σφραγίς» στο μέτωπό του δείχνει ότι είναι δούλος του Θεού. Ποιος, λοιπόν, λαμβάνει τη θεία αποστολή;

ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΘΗΤΕ ΩΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΑΙ

Εκείνοι οι οποίοι σημειώνονται είναι διασκορπισμένοι σ’ όλη τη γη στην επικράτεια της «Βαβυλώνος της Μεγάλης,» της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας, ιδιαίτερα εκείνοι που βρίσκονται στην επικράτεια του κυριάρχου τμήματος αυτής της θρησκευτικής αυτοκρατορίας, δηλαδή, στον Χριστιανικό κόσμο. (Αποκάλ. 17:5) Βλέπουν με θλίψι και αηδία τις ανήθικες, άδικες, άσπλαχνες και ασεβείς πράξεις που γίνονται, ιδιαίτερα τα πράγματα τα οποία κακώς γίνονται κάτω από τον μανδύα της Χριστιανοσύνης εν ονόματι του Θεού. Βλέπουν ότι οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου κάνουν και συγχωρούν αυτά τα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν έντιμη καρδιά δεν λυπούνται με τον ίδιο τρόπο που λυπούνται άλλοι οι οποίοι κράζουν, διαμαρτύρονται και στασιάζουν απλώς διότι δεν αποκτούν κάτι που ιδιοτελώς επιθυμούν. Όχι, λυπούνται διότι αυτά που γίνονται είναι κακά.—Παράβαλε 2 Κορινθίους 7:10, 11.

Για να βρεθούν αυτοί οι διασκορπισμένοι πρέπει να γίνη μια από οικία σε οικία έρευνα. Το ‘να τεθή το σημείο’—είναι μήπως το να λάβουν γνώσι μέσα στην κεφαλή τους; Αυτό είναι και περισσότερο ακόμη. Η εγκεφαλική γνώσις δεν ωθεί πάντοτε ένα άνθρωπο ώστε όλοι να βλέπουν την αλλαγή στη ζωή του. Αυτό το «σημείον» που τίθεται στα μέτωπα των ανθρώπων σημαίνει ότι πρέπει να φαίνεται από όλους, όπως οι αρχαίοι κύριοι δούλων συχνά σημείωναν τους δούλους των στο μέτωπό τους, αν όχι επίσης και στο χέρι, έτσι ώστε να αναγνωρίζεται σαφώς η κυριότης των επάνω σ’ αυτούς. Έτσι, για ν’ αναγνωρισθούν εκείνοι οι οποίοι με συμβολικό τρόπο ‘σημαδεύονται,’ πολύ περισσότερο από γνώσι πρέπει να δοθή σ’ αυτούς. Διότι στο Χριστιανικό κόσμο πολλοί άνθρωποι έχουν διαβάσει και ξαναδιαβάσει τη Γραφή. Μερικοί έχουν πολλή γνώσι. Αλλά δεν ζουν ούτε ενεργούν ως Χριστιανοί. Δεν υποστηρίζουν τη Θεία Κυριαρχία. Μπορεί να έχουν εξωτερικώς «μορφήν ευσεβείας,» αλλ’ ούτε εσωτερικώς ούτε εξωτερικώς πιστεύουν στη δύναμί της. Δεν έχουν αληθινή πίστι που να συνοδεύεται από έργα που την αποδεικνύουν.—2 Τιμ. 3:5· Ιακ. 2:18-26.

Επομένως, αν επιθυμήτε να έχετε το «σημείον,» πρέπει η γνώσις να εγγίση την καρδιά σας για να μπορήτε να ‘πιστεύετε προς δικαιοσύνην.’ Ολόκληρη η ζωή σας πρέπει να κυβερνάται από Χριστιανικές αρχές που όλοι να τις βλέπουν και να τις αναγνωρίζουν.—Ρωμ. 10:10.

Έχετε αυτό το «σημείον»; Αν όχι, επιθυμείτε να το έχετε; Αν ναι, πρέπει ν’ ακούσετε το ευαγγέλιο της Βασιλείας που κηρύσσεται τώρα. Κατόπιν, όταν λάβετε τη Βιβλική αλήθεια μέσα στην καρδιά σας θ’ ακολουθήσετε την κατεύθυνσι του αποστόλου «να ανανεώνησθε εις το πνεύμα του νοός σας και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.»—Εφεσ. 4:23, 24.

Ώστε δεν σημαίνει αυτό ότι πρέπει μόνο να γίνη κήρυγμα από οικία σε οικία και να διατεθούν Γραφές και Γραφικές εκδόσεις στα χέρια εκείνων που επιθυμούν να γνωρίσουν τον Θεό. Επί πλέον, εκείνοι που κάνουν το έργο ‘επιθέσεως του σημείου,’ πρέπει να διαθέτουν πολύ χρόνο στη μελέτη της Γραφής μαζί μ’ εκείνους τους οποίους βοηθούν να λάβουν το «σημείον.» Οφείλουν να οικοδομήσουν ανθεκτικές στο πυρ Χριστιανικές ιδιότητες σ’ αυτούς τους ακροατάς με έντιμη καρδιά.—1 Κορ. 3:10-15.

Αν επιθυμήτε το «σημείον» σεις, και θέλετε να είσθε όπως ένας που έχει ήδη το «σημείον,» θα επιθυμήτε να συναναστρέφεστε τακτικά εκείνους οι οποίοι φέρνουν το ευαγγέλιο της κυριαρχίας του Θεού μέσω της Μεσσιανικής βασιλείας του. Θα είσθε επίσης ανυπόμονος να λέτε σε άλλους τα πράγματα που έχετε μάθει. Θα εκπλαγούν προφανώς από την παρρησία σας, την ειλικρίνεια και τον ενθουσιασμό σας καθώς επίσης από την αλλαγή της στάσεώς σας και από τις ενέργειές σας που έχει φέρει σε σας η Βιβλική γνώσις.

Θα φθάσετε στο σημείο να εκτιμάτε την ανάγκη ν’ ακολουθήσετε τη δίκαιη πορεία ν’ αφιερωθήτε τελείως στον Θεό και να βαπτισθήτε για συμβολισμό αυτής της αφιερώσεως. Καθώς πραγματοποιείτε την αφιέρωσί σας με αφοσιωμένη υπηρεσία στον Θεό, οι άνθρωποι θα μπορούν να βλέπουν σαφώς το «σημείον,» την απόδειξι της Χριστιανικής προσωπικότητας που προσδιορίζει την ταυτότητα σας ως δούλου του Θεού και του Χριστού.

Αν είσθε ένας που λαμβάνετε το «σημείον» στο μέτωπό σας, ποια ωφέλεια σας φέρνει αυτό; Πρωτίστως σας προσδιορίζει ως ένα άτομο που βρίσκεται στην υπηρεσία του Κυριάρχου Θεού, ένα υποστηρικτή της θείας Κυριαρχίας του. Έχετε την εύνοια και την προστασία του. «Γνωρίζει ο Ιεχωβά τους όντας αυτού,» και θα τους ελευθερώση. (2 Τιμ. 2:19, ΜΝΚ· Ψαλμ. 145:20) Έχετε την προσδοκία να επιζήσετε μέσα από την καταστροφή αυτού του παρόντος συστήματος πραγμάτων στη νέα τάξι του Θεού, για να ζήτε για πάντα κάτω από τη Θεία Κυριαρχία. Το «σημείον» πραγματικά προφυλάττει από την καταστροφή εκείνους που το έχουν, ώστε να μη συντριβούν από τους αγγελικούς εκτελεστάς του στη διάρκεια της «μεγάλης θλίψεως.» (Ματθ. 24:21) Αυτό είχε εξεικονισθή από την όρασι του Ιεζεκιήλ με τη διαφύλαξι εκείνων στην Ιερουσαλήμ οι οποίοι είχαν λάβει το ‘σημείον.’

Οφείλετε λοιπόν να διατηρήσετε αυτό το συμβολικό σημείο στο μέτωπο σας καθώς συμμετέχετε στο έργο της επιθέσεως «σημείου» κάτω από την κατεύθυνσι των κεχρισμένων του Θεού. Το έργο που πρέπει να γίνη είναι τόσο μεγάλο ώστε οι λίγοι κεχρισμένοι που έχουν παραμείνει στη γη δεν μπορούν προσωπικώς να κάμουν όλο το έργο της επιθέσεως του σημείου. Το ν’ αρνηθή κανείς να συνεργασθή σ’ αυτό το έργο της επιθέσεως του σημείου θα εσήμαινε ότι δεν υποστηρίζει τη Θεία Κυριαρχία. Εκατοντάδες χιλιάδες επωφελούνται της ευκαιρίας να διδαχθούν, να γίνουν μαθηταί του Ιησού Χριστού, να λάβουν οι ίδιοι το σημείον, και με τη σειρά τους να βοηθήσουν άλλους να λάβουν το σημείο για προστασία μέσα από τη ‘μεγάλη θλίψι’ η οποία θα σαρώση αυτό το σύστημα πραγμάτων.—Ματθ. 28:19, 20.

ΠΟΤΕ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΤΙΘΕΤΑΙ ΤΟ ‘ΣΗΜΕΙΟΝ’

Πότε άρχισε το σύγχρονο έργο του να σημειώνονται τα μέτωπα όπως προσκιάσθηκε από το έργο του ‘ανδρός του ενδεδυμένου λινά’; Το ενωρίτερο, μπορούμε να πούμε ότι άρχισε με το τεύχος της 15 Αυγούστου 1934 του περιοδικού η Σκοπιά που δημοσίευσε το άρθρο με τον τίτλο «Η Αγαθότης Του.» Πριν απ’ αυτό, το 1931, μέσω του Γραφικού βιβλίου Διεκδίκησις, που είχε εκδοθή από τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά, είχε υποδειχθή στους αφιερωμένους κεχρισμένους ακολούθους του Χριστού ότι είχαν να κάνουν ένα έργο επιθέσεως του ‘σημείου.’ Το ίδιο εκείνο έτος είχαν δεχθή το Γραφικό όνομα «Μάρτυρες του Ιεχωβά,» που υποδεικνύεται στη Γραφή στα εδάφια Ησαΐας 43:10-12. Ήταν σαν να τους διέτασσε ο Ιεχωβά: «Δίελθε δια της πόλεως, δια της Ιερουσαλήμ [που προσκιάζει τον Χριστιανικό κόσμο], και κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοώντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής.»—Ιεζ. 9:4.

Το 1934, στο ανωτέρω άρθρο «Η Αγαθότης Του,» εξετάσθηκαν τα λόγια του Ιησού στο εδάφιο Ιωάννης 10:16: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης [του «μικρού ποιμνίου» των ουρανίων κληρονόμων]· και εκείνα πρέπει να συνάξω, και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου και θέλουσι γείνει μία ποίμνη εις ποιμήν.» Για πρώτη φορά είχε τότε φανερωθή ότι τα «άλλα πρόβατα» της παρούσης εποχής πρέπει να είναι εκείνοι που έχουν αφιερωθή στον Θεό μέσω του Χριστού και έχουν συμβολίσει αυτή την ανεπιφύλακτη αφιέρωσί τους με το εν ύδατι βάπτισμα, όπως ο Ιησούς.

Γιατί, στη διάρκεια των τριών ετών από το 1931 ως το 1934, δεν γινόταν το έργο της θέσεως του ‘σημείου’; Διότι, πριν από το 1934, το έργο απέναντι σ’ αυτά τα άτομα συνίστατο απλώς στη μετάδοσι Βιβλικής γνώσεως σ’ αυτούς. Μόνο από το 1934 και μπρος είχε κατανοηθή σαφώς ότι το «σημείον» περιελάμβανε πολύ περισσότερα.

Την άνοιξι του επομένου έτους 1935, το έργο της θέσεως του ‘σημείου’ άρχισε πραγματικά σε μια ωργανωμένη βάσι. Σε μια, γενική συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ουάσιγκτων D.C., είχε διαφημισθή η κατανόησις του ‘πολλού όχλου’ που περιγράφεται στο έβδομο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως. Σε μια ομιλία με τον τίτλο «Ο Πολύς Όχλος» ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά εξήγησε ότι αυτοί δεν ήσαν μια ουράνια τάξις, όπως περιγράφεται στα οκτώ πρώτα εδάφια αυτού του κεφαλαίου, αλλά, μάλλον, ήσαν άτομα στα όποια ο Θεός επεκτείνει την ελπίδα της αιωνίου ζωής σε μια παραδεισιακή γη. Εκατοντάδες αισθάνθηκαν μια ισχυρή ώθησι την ημέρα εκείνη να παρουσιασθούν για το εν ύδατι βάπτισμα.—Αποκάλ. 7:9-17.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΗ ΕΠΙΤΥΧΩΣ

Στην όρασι του Ιεζεκιήλ το έργο της ‘σημάνσεως’ στα μέτωπα είχε φθάσει στο τέλος του. Είναι εξίσου βέβαιο, ότι η σύγχρονη ‘σήμανσις’ θα συμπληρωθή επιτυχώς προετοιμάζοντας όλους εκείνους οι οποίοι πιστεύουν για να θεωρηθούν δίκαιοι και οι οποίοι κάνουν δημοσία διακήρυξι με το στόμα για σωτηρία. Ο Ιεζεκιήλ μάς λέγει: «Και ιδού, ο ανήρ ο ενδεδυμένος τα λινά, ο έχων εν τη οσφύι αυτού το καλαμάριον, έφερεν απόκρισιν, λέγων, Έκαμον καθώς προσέταξας εις εμέ.»—Ιεζ. 9:11.

Τι θα συνέβαινε αν ο άνθρωπος της οράσεως, δηλαδή, ο σύγχρονος σύνθετος «άνθρωπος» απετύγχανε να φέρη σε πέρας την αποστολή του; Θα ήταν υπόλογος για το αίμα εκείνων οι οποίοι θα θανατωθούν στη «μεγάλη θλίψι.» Ο Ιεχωβά το κατέστησε αυτό σαφές στον Ιεζεκιήλ, ο οποίος είχε διορισθή ως φρουρός για να προειδοποιήση για την εκτέλεσι της κρίσεως του Θεού. Οι κεχρισμένοι όμως στη γη εξετέλεσαν το έργο που τους έχει ανατεθή. Επέμεναν να επισκέπτωνται τους ανθρώπους, για να τους βοηθήσουν ν’ αποκτήσουν τη Γραφική γνώσι που σώζει τη ζωή. Αυτό δεν υπήρξε εύκολο να γίνη, διότι η πιο αγρία εναντίωσις και διωγμός έχουν στραφή εναντίον τους. Αλλά θεωρούν ως εντολή τα προφητικά λόγια του Ιησού: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθή το τέλος.»—Ματθ. 24:14.

Επομένως, όταν έλθη αυτό το «τέλος» το έργο της θέσεως του ‘σημείου’ θα έχη συμπληρωθή. Οι κεχρισμένοι πνευματικοί αδελφοί του Ιησού Χριστού που βρίσκονται ακόμη στη γη αποβλέπουν στον καιρό που θα φέρουν στον ουράνιο αποστολέα τους Ιεχωβά Θεό την απόκρισι: «Έκαμον καθώς προσέταξας εις εμέ.»

Αν είσθε ένας από τον αναρίθμητο «πολύν οχλον» θα συνεργασθήτε στο πλευρό των κεχρισμένων. Θα συνηγορήτε πλήρως και θα υποστηρίζετε τη Θεία Κυριαρχία. Θα φροντίζετε να διατηρήτε το «σημείον» που αποτελεί την απόδειξι ότι είσθε ένας αφιερωμένος και βαπτισμένος μαθητής του Ιησού Χριστού και ότι έχετε μια Χριστοειδή προσωπικότητα η οποία σας διακρίνει απ’ όλους τους υποκριτάς «Χριστιανούς.» Θα βοηθήτε άλλους ν’ αποκτήσουν και να διατηρήσουν το «σημείον.» Αυτό θα σας κάμη ένα δούλο του Παντοκράτορος Θεού με ακεραιότητα και με βεβαία προοπτική να συνεχίσετε να υπηρετήτε τον Ιεχωβά στη νέα του τάξι πραγμάτων κάτω από το Αρνίον, τον Ιησού Χριστό.

Εμβρυϊκός Θάνατος από Εντομοκτόνο

◆ Σύμφωνα με την έκδοσι Ιατρικά Παγκόσμια Νέα της 12ης Μαΐου 1972, το ευρέως χρησιμοποιούμενο εντομοκτόνο, το γνωστό ως παραθείον, έχει προσδιορισθή σαν μια πιθανή αιτία θανάτου ή κακού σχηματισμού των βρεφών προτού γεννηθούν. Η διαπίστωσις αυτή ανακοινώθηκε από τον Δόκτορα Ρεϊμόντ Δ. Χάρμπισον, υφηγητή της φαρμακολογίας και της βιοχημείας.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Φεβρουάριο

16. Διέλθετε κατόπιν αυτού δια της πόλεως, και πατάξατε· ας μη φεισθή ο οφθαλμός σας.—Ιεζ. 9:5. Σ 15/7/72 10α

17. Δεύτε, ας προσκυνήσωμεν και ας προσπέσωμεν· ας γονατίσωμεν ενώπιον του Ιεχωβά, του Ποιητού ημών.—Ψαλμ. 95:6, ΜΝΚ, Σ 1/9/72 3, 4α

18. Η άνωθεν όμως σοφία, πρώτον μεν είναι καθαρά [αγνή].—Ιακ. 3:17. Σ1/4/72 4, 5

19. Όστις δύναται να δεχθή τούτο, ας δεχθή.—Ματθ. 19:12. Σ 15/5/72 14

20. Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημα σου.—Ψαλμ. 40:8. Σ 1/7/73 10, 11

21. Υπενθύμιζε αυτούς να υποτάσσωνται εις τας αρχάς και εξουσίας, να πειθαρχώσι.—Τίτον 3:1. Σ 1/8/72 18, 19

22. Έκαμον καθώς προσέταξας εις εμέ.—Ιεζ. 9:11. Σ 15/7/72 18α

23. Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι ας αξιόνωνται διπλής τιμής· μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν.—1 Τιμ. 5:17. Σ 1/11/72 3, 4

24. Ο Πατήρ μου εργάζεται έως τώρα, και εγώ εργάζομαι.—Ιωάν. 5:17. Σ 15/11/72 4, 5

25. Πρέπει πρώτον να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη.—Μάρκ. 13:10. Σ 1/9/72 14, 15

26. Ω τεθλιμμένη, τεταραγμένη, απαρηγόρητος.—Ησ. 54:11. Σ 1/5/72 11

27. Τοιούτοι υπήρχετε τινές· αλλά απελούσθητε.—1 Κορ. 6:11. Σ 15/8/72 6, 7

28. Κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοώντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής.—Ιεζ. 9:4. Σ 15/7/72 3α

Δείχνετε Ανωτερότητα Όταν Παραδέχεσθε ένα Σφάλμα

«ΕΙΣ πολλά πταίομεν άπαντες. Εάν τις δεν πταίη εις λόγον, ούτος είναι τέλειος ανήρ, δυνατός να χαλιναγωγήση και όλον το σώμα.» Έτσι έγραψε ένας σημαίνων Χριστιανός στην Ιερουσαλήμ πριν από δεκαεννέα και πλέον αιώνες. Μπορεί κανείς να διαψεύση τα λόγια του; Ασφαλώς όχι!—Ιακ. 3:2.

«Πταίω» σημαίνει διαπράττω σφάλμα. Και μολονότι όλοι κάνομε σφάλματα, πόσο δύσκολο είναι να παραδεχθή κανείς ότι έσφαλε! Είναι αντίθετο στην υπερηφάνεια του ατόμου. Όταν κανείς κατηγορήται ότι διέπραξε ένα σφάλμα, έχει την τάσι να θέλη να δικαιολογηθή, να προβάλη προφάσεις, να μεταθέση τη μομφή σε άλλους ή ν’ αρνηθή ότι διέπραξε αυτό το σφάλμα. Χρειάζεται ανωτερότης για να παραδεχθή κανείς ένα σφάλμα, για να επωμισθή τη μομφή, να παραδεχθή ότι έσφαλε ή ότι δεν έκαμε καλή κρίσι.

Μερικές φορές νεαρά άτομα έχουν βάσιμα παράπονα εναντίον του πατρός των σχετικά μ’ αυτό. Έτσι κάποτε ένα απ’ αυτά είπε: «Αγαπούμε τον Μπαμπά· ασφαλώς τον αγαπούμε. Αλλ’ όταν συζητούμε μαζί, ποτέ, μα ποτέ δεν παραδέχεται ότι έχει σφάλει ή ότι έχει κάμει λάθος. Αλλ’ ο καθένας κάνει σφάλματα μερικές φορές!»

Αυτός ο Μπαμπάς πιθανόν να νόμιζε ότι για να υποστηρίξη την εξουσία του δεν έπρεπε ποτέ να παραδεχθή ότι έχει κάμει σφάλμα ή ότι είχε άδικο. Όποια κι’ αν ήταν η σκέψις του, η στάσις του δεν καλλιεργούσε επικοινωνία και αρμονία μέσα στην οικογένεια. Με το ν’ ακολουθή αυτή την απερίσκεπτη πορεία, αντί να ενισχύση την εξουσία του εμείωνε αντιθέτως τον εαυτό του στα μάτια των παιδιών του. Με το να παραδέχεται ότι μερικές φορές είχε άδικο θα έδειχνε ότι είναι αρκετά ανώτερος για ν’ αναγνωρίζη τα σφάλματά του!

Το ν’ αρνήται κανείς να παραδεχθή ότι έκαμε ένα σφάλμα είναι σαν να ισχυρίζεται ότι είναι αλάθητος. Οι αρχηγοί της μεγαλύτερης παγκοσμίου θρησκευτικής οργανώσεως επί ένα αιώνα αξιούσαν ότι ήσαν αλάθητοι, ότι δεν έκαμαν κανένα σφάλμα—ούτε ότι κάποιος πάπας έχει κάμει—όταν μιλούν επισήμως για ζητήματα δογματικά και ηθικής. Αλλά ολοένα περισσότερες φωνές υψώνονται ακριβώς μέσα στους κόλπους αυτής της θρησκευτικής οργανώσεως που αμφισβητούν αυτό τον ισχυρισμό. Έτσι ο Ρωμαιοκαθολικός επίσκοπος, Φ. Σίμονς, στην πόλι Ίντορ των Ινδιών είπε:

«Όταν, έστω και από καλή πίστι, μια θρησκεία υπερβαίνη την αποστολική μαρτυρία σχετικά με τον Χριστό, δεν έχει δικαίωμα να περιμένη ότι μπορεί να διδάσκη τέτοιες πρόσθετες απόψεις με αλάνθαστη βεβαιότητα. Οι απόστολοι, όταν ζητούσαν πίστι, έκαναν έκκλησι στις αποδείξεις των πραγμάτων που είχαν ακούσει ή δει. . . . Ούτε υπάρχει καμμιά θεία υπόσχεσις ή βεβαίωσις ότι η εκκλησία έλαβε ένα τέτοιο χάρισμα βάσει του οποίου να μπορή να εκφράζεται για τον Χριστό ανεξαρτήτως του βεβαίου περιεχομένου της αποστολικής μαρτυρίας. Μόλις εγκαταλείψη το βέβαιο θεμέλιο που είχαν θέσει οι απόστολοι, υπόκειται σε άγνοια και σε σφάλματα της εποχής της, τα οποία εκτείνονται, όπως έχει αποδείξει η πείρα, ακόμη και στην από μέρους της κατανόησι των Γραφών.

«Η αξίωσις του αλάθητου προξενεί αμέτρητη βλάβη στην αξιοπιστία της διδακτικής εξουσίας της εκκλησίας. Περιορίζει αδικαιολόγητα την ικανότητά της να δέχεται νέες απόψεις και γίνεται το θύμα και ο υποστηρικτής των σφαλμάτων του παρελθόντος.»—Περιοδικό Κόμμουνουηλ, 25 Σεπτεμβρίου 1970, σελίδες 480, 481.

Σε χτυπητή αντίθεσι στη θέσι που λαμβάνουν οι πάπαι είναι η θέσις των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. Είναι πρόθυμοι να παραδεχθούν ότι έχουν διαπράξει σφάλματα σε ζητήματα δογματικής και λατρείας. Έτσι κάποτε, από κοινού με τον Χριστιανικό κόσμο, εώρταζαν τα Χριστούγεννα ωσότου έμαθαν ότι αυτή η εορτή είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως. Κατόπιν πάλι, επειδή το εδάφιο Ρωμαίους 13:1 είχε ερμηνευθή ότι σημαίνει πως οι κυβερνήσεις του κόσμου πρέπει ν’ απολαμβάνουν ανεπιφύλακτη υπακοή, οι Μάρτυρες ερμήνευσαν την έκφρασι ‘ανώτερες εξουσίες’ ή «υπερέχουσες εξουσίες» που αναφέρονται εκεί ως να έχουν εφαρμογή στον Ιεχωβά Θεό και στον Ιησού Χριστό. Εν τούτοις, μια πιο προσεκτική εξέτασις των συμφραζομένων απεκάλυψε ότι το εδάφιο Ρωμαίους 13:1 αναφέρεται πραγματικά στις πολιτικές κυβερνήσεις του κόσμου. Αλλά παραβάλλοντας αυτό το εδάφιο με άλλα, όπως το Πράξεις 5:29 το οποίο λέγει, «πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους,» απεδείχθη ότι η «υποταγή» που αναφέρεται στο εδάφιο Ρωμαίους 13:1 πρέπει να είναι σχετική υπακοή, όχι μια ανεπιφύλακτη υπακοή. Δηλαδή, οι Χριστιανοί πρέπει να υποτάσσωνται στις κυβερνήσεις αυτού του κόσμου εφόσον αυτές δεν απαιτούν από τους Χριστιανούς να ενεργούν αντίθετα με τους νόμους του Θεού. Όταν αυτές οι κυβερνήσεις το κάνουν αυτό, τότε ο Χριστιανός πρέπει να υπακούση στον ανώτερο νόμο.—Πράξ. 4:19, 20.

Μήπως το ότι παρεδέχθησαν ότι έκαμαν σφάλματα τούς χαρακτηρίζει ως ψευδοπροφήτας; Καθόλου, διότι οι ψευδοπροφήται δεν παραδέχονται ότι έχουν κάμει λάθη. Πράγματι, το βιβλίο των Πράξεων παρέχει περισσότερα από ένα παραδείγματα σφαλμάτων που είχαν κάμει οι πρώτοι Χριστιανοί όσον αφορά τις πεποιθήσεις των και την ανάγκη που είχαν να διορθωθούν, αλλ’ αυτοί αναφέρονται με επιδοκιμασία στον Λόγο του Θεού. Όλ’ αυτά είναι σε αρμονία με τη Γραφική αρχή ότι «η οδός όμως των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως, το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.»—Παροιμ. 4:18.

Μ’ αυτά τα παραδείγματα υπ’ όψιν, γιατί θα ήταν τόσο δύσκολο τα άτομα να παραδεχθούν ότι έχουν κάμει λάθη; Κανένας άνθρωπος δεν τα γνωρίζει όλα· όλοι συνεχίζομε να μαθαίνωμε. Λόγω ελλιπούς γνώσεως επανειλημμένως κάνομε σφάλματα. Ή, ακόμη, μπορεί να κάμωμε σφάλματα λόγω των αισθημάτων μας που υπερισχύουν επάνω μας· μπορεί να έχωμε αφήσει μια προκατάληψι ή μια τραυματισμένη υπερηφάνεια να μας κάμη ν’ αποκριθούμε χωρίς να χρησιμοποιήσωμε προηγουμένως την ικανότητα της σκέψεώς μας και να σταθμίσωμε τις συνέπειες των λόγων ή των πράξεών μας.—Παροιμ. 5:1, 2.

Το να είμεθα πρόθυμοι να παραδεχθούμε ένα σφάλμα είναι η ορθή πορεία, διότι αυτό αφήνει στο άτομο καθαρή συνείδησι. Μας εμποδίζει από το να λαμβάνωμε πάντα στάσι αμύνης ή να δικαιολογήσωμε τα σφάλματά μας λέγοντας, «Κανένας δεν είναι τέλειος.»

Το να είμεθα αρκετά ανώτεροι για να παραδεχθούμε ένα σφάλμα είναι επίσης η συνετή πορεία. Όπως ακριβώς έχει αναφερθή για τα παιδιά που είχαν παράπονα εναντίον του Μπαμπά των επειδή δεν παραδεχόταν ένα σφάλμα, με το να παραδεχθούμε ότι έχομε κάμει ένα σφάλμα βελτιώνομε τις σχέσεις μας με τους άλλους, είτε αυτοί είναι φίλοι μας, είτε ανώτεροί μας ή κατώτεροι, δηλαδή μιλώντας από οργανωτικής απόψεως. Και με το να παραδεχώμεθα το σφάλμα μας το εντυπώνομε βαθιά στη διάνοια μας κι’ έτσι θα είναι λιγώτερο πιθανόν να το επαναλάβωμε, αν όχι για άλλους λόγους τουλάχιστον για την ταπείνωσι που μας προκάλεσε.

Ώστε να δείχνετε ανωτερότητα. Γίνεσθε αρκετά ανώτερος όταν παραδέχεσθε ένα σφάλμα. Να είσθε πρόθυμος να λέτε, «Ναι, αυτό είναι σωστό. Εγώ έκαμα λάθος και λυπούμαι.» Κατόπιν καταβάλετε σκληρή προσπάθεια να μη το επαναλάβετε.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις

Κάπνισμα και Ακρωτηριασμοί

◆ Στην εφημερίδα Τάιμς της Νέας Υόρκης αναγράφηκε ότι οι εκδότες του Μπρίτις Μέντικαλ Τζόρναλ παρετήρησαν πως, απ’ όλους τους άνδρες που πηγαίνουν σε κλινικές για τη θεραπεία των κυκλοφοριακών διαταραχών, το 95 τοις εκατό είναι καπνισταί. Είπαν στους ιατρούς να συμβουλεύσουν τους ασθενείς που πάσχουν από αρτηριοσκλήρωσι να σταματήσουν το κάπνισμα. Παρετήρησαν ότι, από τους 520 ασθενείς που ενοσηλεύοντο για έμφραγμα των αρτηριών (έναν τύπο της αρτηριοσκληρώσεως) και οι οποίοι υπέφεραν απ’ αυτό πάνω από 5 χρόνια, σ’ εκείνους που διέκοψαν το κάπνισμα δεν χρειάσθηκε να τους κόψουν τα δάκτυλα ή τα πόδια τους. Αλλά το 11 τοις εκατό εκείνων που συνέχισαν να καπνίζουν, χρειάσθηκαν ακρωτηριασμό.

Λιγώτεροι Σουηδοί Νυμφεύονται

◆ Ο Ηνωμένος Τύπος αναφέρει από τη Στοκχόλμη ότι έχη συμβή μια μείωσις 35% στον αριθμό των γάμων στην Σουηδία τα περασμένα πέντε χρόνια. Αυτό δεν οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν λιγώτεροι Σουηδοί, αλλά στο ότι οι περισσότεροι αποφασίζουν να συζούν χωρίς να παντρεύωνται. Κατά συνέπεια σχεδόν ένα πέμπτο των βρεφών των Σουηδών δηλώνονται τώρα ως νόθα. Τα διαζύγια βρίσκονται σε άνοδο με το εν τρίτον περίπου των γάμων να διαλύωνται μέσα σε δέκα χρόνια. Η ανάπτυξις αυτού του προβλήματος ενοχλεί πολλούς Σουηδούς, διότι, όπως εδήλωσε ένα μέλος του Κοινοβουλίου: «Τα παιδιά χρειάζονται προστασία» που μόνο η οικογένεια μπορεί να προσφέρη.

Είναι ένα Πύρινο Τέλος Πραγματικά Πλησίον;

ΕΧΟΥΜΕ ακούσει σ’ όλη τη ζωή μας ότι ‘κάποτε η γη θ’ αντιμετωπίση ένα πύρινο τέλος.’ Ωρισμένες θρησκείες πιστεύουν ότι αυτό θα προέλθη από τον Θεό. Μερικοί επιστήμονες λέγουν ότι αυτό τελικά θα προέλθη από τη διαστολή του ηλίου στην επιθανάτιο αγωνία του, πράγμα που θα έχη ως αποτέλεσμα τον καταποντισμό και την πυρπόλησι της γης.

Είναι καμμιά απ’ αυτές τις εκδοχές αληθινή;

Ο Χ. Β. Τσάτφηλντ, Βρεττανός επιστήμων, στο βιβλίο του Ένας Επιστήμων σε Αναζήτησι του Θεού, παρουσιάζει σωρεία αποδείξεων ότι μια ανωτέρα διάνοια ενός μεγάλου Δημιουργού εσχεδίασε τη γη και την ύπαρξι ζωής επάνω σ’ αυτήν, και έκανε εκ των προτέρων προμήθειες για μια συνεχή προμήθεια όλων των πραγμάτων που είναι αναγκαία για ζωή, ιδιαίτερα για το ανθρώπινο γένος. Κατόπιν, στο τελευταίο κεφάλαιο, δείχνει γιατί αυτό παρέχει αποδείξεις ότι το ενδιαφέρον του Θεού για τον άνθρωπο θα ήταν επίσης συνεχές:

«Η διαρκής και σε μεγάλη κλίμακα αυτοπαραγομένη δημιουργία δεν συμφωνεί μ’ ένα Σχεδιαστή που το ενδιαφέρον του ήταν περιωρισμένο αποκλειστικά στον χρόνο του μηχανισμού της λειτουργίας και ο οποίος κατόπιν δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τα όντα τα οποία τουλάχιστον σ’ ένα μικρό βαθμό έχουν δημιουργηθή καθ’ ομοίωσίν του.»

Μάλλον, εκείνος ο οποίος έχει σχεδιάσει και δημιουργήσει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα του δεν θα τον εγκατέλειπε όπως ένας στοργικός πατέρας δεν θ’ απομακρυνόταν ξαφνικά από τα παιδιά του. Ο Τσάτφηλντ προχωρεί και λέγει:

«Ο μηχανισμός των δημιουργικών πράξεων αποδεικνύεται από επιστημονικά γεγονότα ότι χρειάσθηκε να περάσουν αιώνες χρόνου βάσει του ανθρωπίνου υπολογισμού, και φαίνεται παράλογο ότι ύστερ’ από ένα τέτοιο εκτεταμένο ενδιαφέρον το ζωντανό αποτέλεσμα θα μπορούσε ν’ αφεθή πλήρως εγκαταλελειμμένο από τον αρχιτέκτονά του.»

Εξ άλλου, ο Δημιουργός, ο οποίος έκαμε τα πράγματα με τόσο έξοχο τρόπο και με τόση φροντίδα και δαπάνη χρόνου, λογικώς θα επικοινωνούσε επίσης με το νοήμον δημιούργημά του, τον άνθρωπο. Αυτό θα ήταν ιδιαιτέρως αναγκαίο όταν έχωμε υπ’ όψιν το γεγονός ότι ανέθεσε στον άνθρωπο τη φροντίδα να επιμελήται τη γήινη δημιουργία του. (Γεν. 1:26-28) Η Γραφή αποτελεί αυτή την επικοινωνία, τις οδηγίες του Θεού και τη δήλωσι του σκοπού του. Υποστηρίζει αυτό την ιδέα ότι η γη και η ζωή που υπάρχει επάνω σ’ αυτήν πρόκειται να παραμείνουν αιωνίως;

Η ΓΗ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΕΠΑΝΩ Σ’ ΑΥΤΗΝ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ

Ο Θεός απέδειξε ότι ενδιαφέρθηκε και ότι σκοπός του ήταν να έχη τη γη συνεχώς και μονίμως γεμάτη από ζωϊκή και ανθρώπινη δημιουργία όταν διεφύλαξε αντιπροσώπους και των ανθρώπων και των ζώων από τον παγγήινο κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Γιατί θα το έκανε αυτό αν δεν ενδιαφερόταν, ή αν σκοπός του ήταν να τα εξαφανίση όλα κάποια μέρα;—Γέν. 7:1-3· 8:1, 17.

Επίσης, ο Θεός φρόντισε να κρατή ο λαός του Ισραήλ ένα λεπτομερές γενεαλογικό υπόμνημα, ιδιαίτερα της γραμμής εκείνης από την οποία επρόκειτο να έλθη ο Μεσσίας. Γιατί να τηρήται ένα υπόμνημα αν η γραμμή της καταγωγής επρόκειτο να τελεώση στη λήθη; Και γιατί ο Μεσσίας, ο Υιός του Θεού, ήλθε στη γη; Για τη διαφύλαξι της ζωής και την αποκατάστασι τελείας ζωής που ο Αδάμ είχε χάσει για την οικογένειά του λόγω στασιασμού. Συνεπώς, με το να προμηθεύση ένα αντίλυτρο για το θνήσκον ανθρώπινο γένος, ο Χριστός γίνεται «ο έσχατος Αδάμ» και ο «Αιώνιος Πατήρ.» Έτσι ο Θεός εξεδήλωσε με τον πιο ισχυρό δυνατό τρόπο το ενδιαφέρον του για το ανθρώπινο γένος.—1 Κορ. 15:45· Ησ. 9:6.

Επί πλέον, ο θεόπνευστος ψαλμωδός ψάλλει στον Θεό: «Ο θεμελιών την γην επί την βάσιν αυτής, δια να μη σαλευθή εις τον αιώνα του αιώνος.» Κατόπιν, αφού περιγράφει το θαύμα των δημιουργικών έργων του Θεού, ιδιαίτερα τις προμήθειές του για το ζωϊκό βασίλειο, αυτός ο συγγραφεύς προσθέτει προφητικά: «Η δόξα του Ιεχωβά έστω εις τον αιώνα· ας ευφραίνεται ο Ιεχωβά εις τα έργα αυτού.» (Ψαλμ. 104:5, 31, ΜΝΚ) Πώς θα ευφραινόταν ο Δημιουργός σ’ αυτά τα έργα αν τα κατέκαιε;

ΕΝΑ ΠΥΡΙΝΟ ΤΕΛΟΣ ΠΡΟΦΗΤΕΥΘΗΚΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΙΑΣΘΗΚΕ

Τι εννοεί λοιπόν, η Γραφή όταν λέγη ότι ο Θεός χρησιμοποιεί καταστρεπτικό πυρ επάνω στη γη; Ας εξετάσωμε ένα παράδειγμα της Γραφής που δείχνει πολύ οριστικά τι σημαίνει αυτό και τι πρόκειται πολύ σύντομα να λάβη χώρα, δίνοντάς μας την ευκαιρία να διαφύγωμε από την πύρινη καταστροφή.

Παραδόξως, στο υπό συζήτησιν επεισόδιο, το πυρ έπεσε επάνω σ’ ένα λαό ο οποίος ισχυριζόταν ότι είναι το έθνος του Θεού. Αυτό αποκαλύπτει ότι ένας απλός ισχυρισμός ότι υπηρετεί κανείς τον Θεό, ή ακόμη και μόνο η συναναστροφή μ’ εκείνους οι οποίοι πραγματικά τον υπηρετούν δεν εξασφαλίζει σωτηρία.

Η περίπτωσις ήταν μια όρασις που είχε δοθή στον προφήτη Ιεζεκιήλ στη Βαβυλώνα το έτος 612 π.Χ., μαζί με την εκπλήρωσί της πέντε χρόνια αργότερα. Ένα άρμα τρομακτικού ύψους, ένα πολεμικό άρμα, εμφανίσθηκε στον Ιεζεκιήλ, και επάνω σ’ αυτό υπήρχε ένα πρόσωπο που εκπροσωπούσε τον Ιεχωβά Θεό ως αναβάτη του ουρανίου άρματος. Ο Ιεζεκιήλ είχε περιγράψει το άρμα της οράσεώς του στο πρώτο μέρος της αφηγήσεώς του (κεφάλαιον 1), λέγοντας για το ύψος των τροχών του και για τα ζωντανά πλάσματα που το συνώδευαν. Αργότερα το άρμα, που είχε δει ο Ιεζεκιήλ σαν να ήταν στην Ιερουσαλήμ, σταμάτησε έξω από τη βορεία πύλη που ωδηγούσε στην εσωτερική αυλή του ναού. Η δόξα του Ιεχωβά είχε μετακινηθή από το άρμα για να σταθή επάνω από το κατώφλιον του διαμερίσματος του ναού που λεγόταν Άγια των Αγίων.—Ιεζ. 8:3, 4· 9:3.

Λόγω του στασιασμού της Ιερουσαλήμ εναντίον του και των υπερβολικά βδελυκτών ακαθάρτων πράξεών της, ο Ιεχωβά έδειξε με εξεικονιστικό τρόπο στον Ιεζεκιήλ ότι επρόκειτο να καταστρέψη τους πονηρούς που υπήρχαν εκεί. Αλλά πρώτα διέταξε σ’ ένα πρόσωπο της οράσεως, ένα ‘άνδρα ενδεδυμένον λινά,’ να περιέλθη την πόλι και να θέση σημείον σε ανθρώπους με έντιμη καρδιά που ήσαν εκεί για να διαφυλαχθούν. Μαζί μ’ αυτόν τον άνδρα ο Ιεζεκιήλ είδε επίσης έξη άλλους άνδρες με ‘όπλα κατασυντριμμού’ στα χέρια των.—Ιεζ. 9:2-7.

ΠΥΡ ΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ

Ο Ιεζεκιήλ προχωρεί για να μας πη τι συνέβη κατόπιν:

«Έπειτα είδον, και ιδού, εν τω στερεώματι τω άνωθεν της κεφαλής των χερουβείμ, εφαίνετο υπεράνω αυτών ως λίθος σάπφειρος, κατά την θέαν ομοιώματος θρόνου. Και ελάλησε προς τον άνδρα τον ενδεδυμένον τα λινά, και, είπεν, Εισέλθετε μεταξύ των τροχών, υποκάτω των χερουβείμ, και γέμισον την χείρα σου άνθρακας πυρός εκ μέσου των χερουβείμ, και διασκόρπισον αυτούς επί την πόλιν. Και εισήλθεν ενώπιόν μου.»—Ιεζ. 10:1, 2.

Το υλικό που επρόκειτο να κατακαύση την πόλι της Ιερουσαλήμ επρόκειτο να προέλθη ανάμεσα από τους τροχούς του άρματος. Εφόσον η δόξα του Ιεχωβά εγέμιζε τον ναό, ήταν φανερό ότι αυτός ήταν παρών για να δη την εκτέλεσι της κρίσεώς του.—Ιεζ. 10:3-5.

Ο Ιεζεκιήλ προχωρεί τότε για να περιγράψη τις ενέργειες του ανθρώπου με τα λινά:

«Και ότε προσέταξε τον άνδρα τον ενδεδυμένον τα λινά, λέγων, Λάβε πυρ εκ μέσου των τροχών, εκ μέσου των χερουβείμ, τότε εισήλθε και εστάθη πλησίον των τροχών. Και εν χερούβ εξέτεινε την χείρα αυτού εκ μέσου των χερουβείμ, προς το πυρ το εν τω μέσω των χερουβείμ, και έλαβεν εκ τούτου και, έθεσεν εις τας χείρας του ενδεδυμένου τα λινά· ο δε έλαβεν αυτό και εξήλθεν. Εφαίνετο δε ομοίωμα χειρός ανθρώπου εις τα χερουβείμ υπό τας πτέρυγας αυτών.—Ιεζ. 10:6-8.

Δεν ήταν ένα ανθρωποποίητο πυρ εκείνο που κατέκαψε έτσι την Ιερουσαλήμ στην όρασι. Ήταν ένα θαυματουργικό πυρ από την ουράνια ομοία με άρμα οργάνωσί του. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής: ότι η ολοκληρωτική καταστροφή της Ιερουσαλήμ ΣΑΝ με φωτιά θα ήταν μια έκφρασις

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Μπορεί ένας Χριστιανός να πληρώνη φόρους σε μια κυβέρνησι η οποία ενασχολείται σε πράξεις αντίθετες με τις πεποιθήσεις του»;—Η.Π.Α.

Η Γραφή δείχνει οριστικά ότι είναι κατάλληλο να πληρώνουν οι Χριστιανοί φόρους. Ο Ιησούς, όταν τον ερώτησαν αν είναι νόμιμο να πληρώνουν φόρους στον Καίσαρα ή όχι, απήντησε: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα και τα του Θεού εις τον Θεόν.» (Ματθ. 22:17, 21) Ο απόστολος Παύλος συζητώντας την υποταγή στις κυβερνητικές εξουσίες, έγραψε: «Είναι ανάγκη να υποτάσσησθε ουχί μόνον δια την οργήν [που απευθύνεται, εναντίον των παρανόμων ανθρώπων], αλλά και δια την συνείδησιν. Επειδή δια τούτο πληρώνετε και φόρους· διότι υπηρέται του Θεού είναι εις αυτό τούτο ενασχολούμενοι. Απόδοτε λοιπόν εις πάντας τα οφειλόμενα, εις όντινα οφείλετε τον φόρον, τον φόρον.»—Ρωμ. 13:5-7.

Ούτε στα λόγια του Ιησού ούτε στα λόγια του αποστόλου Παύλου υπάρχει έστω και υπαινιγμός ότι, ο δούλος του Θεού έχει οποιαδήποτε ευθύνη όσον αφορά τη χρήσι που κάνουν οι κυβερνητικές εξουσίες με τα χρήματα των φόρων. Η κατάστασις αυτή παραβάλλεται με την πληρωμή ενός ηλεκτρολόγου, ή υδραυλικού ή άλλων εργατών οι οποίοι, προσφέρουν υπηρεσίες.

Οι κυβερνητικές εξουσίες είναι «υπηρέται του Θεού» με την έννοια ότι οι Χριστιανοί ωφελούνται από τις υπηρεσίες των, περιλαμβανομένων των υπηρεσιών του ταχυδρομείου, της προστασίας από πυρκαϊές, της προμηθείας νερού, της παιδείας, των μέσων μεταφοράς, της κατασκευής και συντηρήσεων οδών και λεωφόρων καθώς επίσης και της προστασίας με τα όργανα επιβολής του νόμου και με τα δικαστικά συστήματα. Ακόμη και όταν οι κυβερνήσεις ενασχολούνται σε πράξεις οι οποίες είναι αντίθετες με τις πεποιθήσεις ενός Χριστιανού, αυτός εξακολουθεί να ωφελήται απ’ αυτές τις υπηρεσίες.

Επίσης, όπως ετόνισε ο Ιησούς, το χρήμα ανήκει στον «Καίσαρα.» Αυτό οφείλεται στο ότι η κυβερνητική εξουσία εκδίδει τα χρήματα και καθορίζει μια ειδική αξία σ’ αυτά. Ώστε όταν η κυβέρνησις απαιτή μέρος αυτών των χρημάτων να επιστραφή για τις υπηρεσίες που αποδίδονται, ο Χριστιανός βρίσκεται κάτω από την υποχρέωσι να το κάμη αυτό.

Κυβερνήσεις που κάνουν κακή χρήσι της εξουσίας των θα δώσουν λογαριασμό στον Θεό.—Ρωμ. 12:19.

● Έγινε μήπως ο Ιησούς ακάθαρτος όταν ήγγισε μια νεκρή κόρη, όπως αναφέρεται στο εδάφιο Ματθαίος 9:25, για να την αναστήση;—Αγγλία.

Σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο, ένας Ισραηλίτης ο οποίος ήγγιζε ένα νεκρό ανθρώπινο σώμα γινόταν τελετουργικώς ακάθαρτος επί επτά ημέρες. Για να καθαρισθή και πάλι, ήταν ανάγκη να υποστή μια τελετή αγνισμού. Αυτό περιελάμβανε λούσιμο και πλύσιμο των φορεμάτων του την εβδόμη ημέρα.—Αριθ. 19:11-19.

Ο απόστολος Ματθαίος μάς λέγει ότι ένας Ιουδαίος άρχων, ονόματι Ιάειρος, ήλθε κάποτε στον Ιησού και του είπε για την θυγατέρα του η οποία ήταν άρρωστη και επρόκειτο να πεθάνη: «Η θυγάτηρ μου ετελεύτησε προ ολίγου· αλλά ελθέ και βάλε την χείρα σου επ’ αυτήν και θέλει ζήσει.» (Ματθ. 9:18) Οι αφηγήσεις των ευαγγελίων του Μάρκου και του Λουκά μας βεβαιώνουν ότι όταν έφθασε ο Ιησούς εκεί η κόρη ήταν νεκρή. «Ενώ αυτός ελάλει έτι, έρχονται από του αρχισυναγώγου, λέγοντες, Ότι η θυγάτηρ σου απέθανε τι πλέον ενοχλείς τον διδάσκαλον;» (Μάρκ. 5:35· Λουκ. 8:49) Ώστε αν ο Ιησούς ήγγιζε το νεκρό σώμα της, θα τον έκανε αυτό ακάθαρτον; Όχι, καθόλου.

Ο Ιησούς ανέστησε την κόρη, την επανέφερε στη ζωή. Ο Ματθαίος γράφει: «Εισελθών επίασε την χείρα αυτής· και εσηκώθη το κοράσιον.» (Ματθ. 9:25) Αντί να γίνη ο Ιησούς ακάθαρτος, απεμάκρυνε την πηγή της ακαθαρσίας, το νεκρό σώμα. Το έκαμε αυτό με το να επαναφέρη την κόρη στη ζωή. «Και ευθύς εσηκώθη το κοράσιον και περιεπάτει.» Έτσι, η κόρη δεν ήταν ακάθαρτη και δεν έκανε ακάθαρτο τον καθένα που την ήγγιζε, ο Ιησούς ήταν το μέσον με το οποίο έφερε την καθαρότητα, και δεν είχε ανάγκη να περάση από την τελετή της εξαγνίσεως.—Μάρκ. 5:41, 42· Λουκ. 8:54, 55.

Η Θεία Κυριαρχία Επάνω στο Ανθρώπινο Γένος στην Αρχή

«Ο Ιεχωβά ητοίμασε τον θρόνον αυτού εν τω ουρανώ, και η βασιλεία αυτού δεσπόζει τα πάντα.»—Ψαλμ. 103:19, ΜΝΚ.

 1. Σύμφωνα με την έννοια που δίνομε, τι είναι το «κατεστημένον» μέσα στο οποίο έχομε γεννηθή όλοι, και ποια εκτίμησι οφείλομε να κάνωμε γι’ αυτό;

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ όλοι μέσα σ’ ένα «κατεστημένο.» Μήπως με τη λέξι αυτή εννοούμε το σύστημα πραγμάτων εδώ επάνω στη γήινη σφαίρα μας; Όχι! Εννοούμε ένα κατεστημένο του οποίου η γη μας αποτελεί μόνο ένα ελάχιστο μέρος. Εννοούμε ένα κατεστημένο που εκτείνεται μακρυά στο εξωτερικό διάστημα. Περιλαμβάνει περισσότερα από τον Γαλαξία μας όπου ο ήλιος μας είναι, μόνο ένας από τους πολλούς όμοιους ήλιους. Περιλαμβάνει όλους τους γαλαξίες των άστρων που τα μεγαλύτερα ανθρωποποίητα τηλεσκόπια κατώρθωσαν να φέρουν στην όρασι του ανθρώπου. Τόσο τρομερά μεγάλο είναι αυτό το κατεστημένο ώστε χρειάζεται να μετράται με μονάδες μήκους που ονομάζονται «έτη φωτός.» Άσχετα με το μέγεθός του, όλοι πρέπει να παραδεχθούν ότι είναι ένα θαυμαστό κατεστημένο. Υπήρχε ήδη πριν παρουσιασθούν εδώ οι σημερινοί διαμαρτυρόμενοι νέοι, και μάλιστα πριν εμφανισθή στη γη το ανθρώπινο γένος. Όλοι μας γεννηθήκαμε μέσα σ’ αυτό το κατεστημένο, χωρίς να το θέλωμε ή να το διαλέξωμε. Είναι, λοιπόν, αυτό το κατεστημένο κάτι για το οποίον πρέπει να διαμαρτυρώμεθα;

 2. Γιατί δεν θα μπορούσε να λεχθή ότι ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τη λειτουργία αυτού του «κατεστημένου,» και τι υπαγορεύει η λογική μας όσον αφορά εκείνον που το διευθύνει;

² Ποιος διευθύνει αυτό το απίστευτα μεγάλο κατεστημένο; Αυτό ήδη λειτουργούσε πριν έλθωμε σε ύπαρξι εμείς οι άνθρωποι. Δεν μας χρειάζεται για να εξακολουθήση να λειτουργή για πάντα, αιωρούμενο εκεί στο διάστημα και λειτουργώντας τόσο αρμονικά. Είναι περιττό να πούμε, ότι είναι πάρα πολύ μεγάλο για μας, πολύ μακρυά για να το φθάσουν οι δυνάμεις μας επιρροής. Δεν μπορούμε να το ελέγξωμε απ’ αυτή τη γη με πυραύλους, διαστημόπλοια ή συστήματα ραντάρ. Αυτό δεν είναι τυχαίο κατεστημένο. Αν επρόκειτο να υπολογίσωμε επιστημονικώς, η πιθανότης ότι ένα τόσο αρμονικό, έξοχα ωργανωμένο, τέλεια λειτουργούν κατεστημένο δημιουργήθηκε συμπτωματικά ή τυχαία, θα ήταν τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων εναντίον και μια υπέρ. Δεν μπορούσε να προέλθη από το τίποτα, διότι ποτέ δεν προέρχεται κάτι από το τίποτα. Τέτοια ισχυρή συγκέντρωσις δυναμικής ενεργείας σαν κι’ αυτή που περικλείει μέσα του αυτό το κατεστημένο ποτέ δεν μπορούσε να προέλθη από ένα κούφιο κενόν, από το μηδέν. Σύμφωνα με τις δυνάμεις μας λογικεύσεως με τις οποίες έχομε προικισθή, έπρεπε να προέλθη από μια κεντρική και ανεξάντλητη πηγή δυνάμεως και ενεργείας. Και αυτή η «πηγή» θα έπρεπε να είναι νοήμων, να έχη γνωστικές μεθόδους εκτός από την παντοδύναμη ικανότητα. Θα πρέπει να διευθύνη το κατεστημένον.

 3. (α) Τι πρέπει να συμπεράνωμε όσον αφορά αυτόν που διευθύνει το ορατό «κατεστημένον,» και ποιο είναι ένα κατάλληλο όνομα γι’ αυτόν; (β) Ποιος είναι ο τίτλος όπως τον αναφέρει η Αγία Γραφή;

³ Δεν θέλομε να παριστάνωμε τους κουτούς, έτσι δεν είναι; Δηλαδή να παριστάνωμε τους ανόητους, τους άφρονες, τους παράλογους, που σημαίνει επίσης, αντιεπιστημονικούς. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο για να δεχθούν οι λογικευόμενοι και νοήμονες άνθρωποι, παρά ότι ο μεγάλος Ρυθμιστής αυτού του καταπληκτικού σε ομορφιά, σχεδίασι και δύναμι «κατεστημένου» είναι ένα νοήμον Πρόσωπο, αν και αόρατο στα ευπαθή φυσικά μας μάτια. Έχει κανείς από μας κανένα καλύτερο τίτλο με τον οποίον να ονομάσωμε αυτό το Πρόσωπο από τον τίτλο «Θεός»; Έτσι αποκαλεί το Πρόσωπο αυτό το Μεγαλύτερο Βιβλίο που υπάρχει στη γη. Και το κάνει αυτό στην πρώτη του φράσι, λέγοντας: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην.» Στην αρχική γλώσσα που εγράφη αυτό το μέρος του Βιβλίου, η λέξις για τη δική μας Ελληνική λέξι «Θεός» είναι Ελοχίμ. Η μετάφρασις Η Βίβλος του Αγίου Ονόματος, η οποία απορρίπτει, εντελώς τον τίτλο «Θεός» αποδίδει ως εξής τη φράσι στα Αγγλικά: «Εν αρχή εποίησεν ο Ελοχίμ τον ουρανόν και την γην.» (Γεν. 1:1) Αυτός ο ίδιος ο Δημιουργός του ουρανού και της γης λαμβάνει την ευθύνη αυτού του Βιβλίου των βιβλίων, της Αγίας Γραφής, και από την αρχή ως το τέλος αυτό το βιβλίο των χιλίων και πλέον σελίδων αποκαλύπτει ότι αυτός ο νοήμων Δημιουργός είναι ένας Θεός τελείας δράσεως, τελείας σοφίας, δικαιοσύνης, αγάπης και δυνάμεως. Είναι τέλεια ικανός να διευθύνη αυτό το ορατό «κατεστημένο.»

4, 5. (α) Σύμφωνα με τη Βίβλο, πού κρέμεται η γη, και πώς παραβάλλεται η γη μας με ολόκληρο το κατεστημένο σε μέγεθος; (β) Ποιες ερωτήσεις που είχαν τεθή στον Ιώβ αξίζει να τεθούν στους επιστήμονας;

⁴ Η γη μας αιωρείται στο κενό χωρίς να στηρίζεται σε κάτι το υλικό. Όπως είπε αυτό το Βιβλίο των βιβλίων στην αφήγησι του πατριάρχου Ιώβ πριν από τρισήμισυ χιλιάδες χρόνια, στο κεφάλαιο εικοσιέξη, εδάφιο επτά: «Εκτείνει τον βορέαν επί το κενόν· κρεμά την γην επί το μηδέν.» Σε σύγκρισι με τα αναρίθμητα σώματα στους ουρανούς, η γη μας είναι σαν μόριο σκόνης στο μέσον ενός τεραστίου νέφους σκόνης. Εφόσον ο Θεός της δημιουργίας διευθύνει ή κυβερνά το μέγα κατεστημένον ως σύνολον, θα πρέπει επίσης να είναι και ο άρχων της γης. Η δική του κυριαρχία, και όχι η κυριαρχία ανθρωπίνων πλασμάτων επάνω στη γη, είναι η αληθινή, αρχική, δικαιωματική κυριαρχία για τη γη. Ένας Δημιουργός θα πρέπει να διευθύνη τη δημιουργία του, ο άνθρωπος δεν είχε κανένα μέρος στη δημιουργία της γης ως αιώνιας κατοικίας του. Σ’ αυτό το ζωτικό σημείο αξίζει να τεθούν στους συγχρόνους επιστήμονας και οπαδούς της εξελίξεως τα ίδια ερωτήματα που είχαν τεθή στον πατριάρχη Ιώβ από τον Θεό σχετικά με τη δημιουργία της γης. Στον Ιώβ είπε:

⁵ «Ζώσον ήδη την οσφύν σου ως ανήρ· διότι θέλω σε ερωτήσει, και φανέρωσόν μοι. Πού ήσο ότε εθεμελίωνον την γην; ανάγγειλον εάν έχης σύνεσιν. Τις έθεσε τα μέτρα αυτής, εάν εξεύρης; Ή τις ήπλωσε στάθμην έπ’ αυτήν; Επί τίνος είναι εστηριγμένα τα θεμέλια αυτής; ή τις έθεσε τον ακρογωνιαίον λίθον αυτής, ότε τα άστρα της αυγής έψαλλον ομού, και πάντες οι υιοί του Θεού ηλάλαζον; . . . Προσέταξας συ την πρωίαν επί των ημερών σου; έδειξας εις την αυγήν τον τόπον αυτής, δια να πιάση τα έσχατα της γης, ώστε οι κακούργοι να εκτιναχθώσιν απ’ αυτής;»—Ιώβ 38:3-13.

 6. (α) Ποιοι είπε ο Θεός ότι παρέστησαν μάρτυρες της δημιουργίας της γης; (β) Γιατί δεν είμεθα καθόλου σε θέσι να κρίνωμε τη διακήρυξι του Θεού για το πριν από έξη χιλιάδες χρόνια δημιουργικό του έργο;

⁶ Σ’ απάντησι σ’ αυτές τις ερωτήσεις, όλοι εμείς σήμερα θα πρέπει να ομολογήσωμε ότι δεν βρισκόμασταν επί τόπου. Εκείνοι τους οποίους εδώ ο Θεός ονομάζει «τα άστρα της αυγής» και «πάντες οι υιοί του Θεού» παρέστησαν μάρτυρες στη δημιουργία της γης και ήσαν ενθουσιασμένοι από το μικροσκοπικό αυτό μέρος του ορατού «κατεστημένου.» Έχομε, επομένως, εμείς τα κατώτερα ανθρώπινα πλάσματα οποιοδήποτε λόγο να επικρίνωμε τον Θεό για τον τρόπο που δημιούργησε τη γήινη κατοικία μας; Όταν ο Θεός ετελείωσε την προετοιμασία της για κατοικία του ανθρώπου και έθεσε επάνω της τον άνθρωπο, τότε, όπως λέγει το τελευταίο εδάφιο του πρώτου κεφαλαίου της Αγίας Γραφής, «Είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε· και ιδού ήσαν καλά λίαν.» (Γεν. 1:31) Εφόσον ο ίδιος ο Δημιουργός παρετήρησε τη γήινη δημιουργία του και την εθεώρησε ‘καλή λίαν’ ποιοι είμεθα εμείς που ήλθαμε επί σκηνής περίπου έξη χιλιάδες χρόνια αργότερα, για να πούμε ότι δεν ήσαν «καλά λίαν» από τη δική μας ανθρώπινη άποψι; Ποιοι είμεθα εμείς σήμερα για να κρίνωμε ποια ήταν η κατάστασις της γης πριν από έξη χιλιάδες χρόνια, όταν ο Θεός εδημιούργησε τον πρώτο άνδρα και την πρώτη γυναίκα σε ανθρώπινη τελειότητα και τους έθεσε σ’ ένα Παράδεισο Τέρψεως; Η μολυσμένη κατάστασις της γης σήμερα δεν είναι βάσις για σωστή κρίσι.

 7. (α) Ποιο είδος κυριαρχίας είχε αρχικά ο άνθρωπος, αλλά με ποια στάσι έχουν κυβερνήσει οι άνθρωποι τη γη χιλιάδες χρόνια τώρα; (β) Σε ποια ερώτησι όσον αφορά την κυριαρχία είναι ανάγκη να λάβωμε τώρα απόφασι;

⁷ Βρισκόμεθα εδώ λόγω της ευνοίας του Δημιουργού. Ποιοι είμεθα, λοιπόν για να νομίζωμε ότι εμείς οι άνθρωποι έχομε το δικαίωμα να διευθύνωμε αυτή τη γη όπως μας αρέσει άσχετα με τον Δημιουργό, τον Θεό; Και όμως, όπως δείχνει η ανθρώπινη ιστορία, αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον οι άνθρωποι διηύθυναν τη γη επί χιλιάδες χρόνια. Αρχικά, κατά την δημιουργία του ανθρώπου, ο άνθρωπος απελάμβανε θεία κυριαρχία. Σήμερα ο άνθρωπος υποφέρει, κάτω από ανθρώπινη κυριαρχία που αγνοεί τον Θεό και περιφρονεί τη θεία κυριαρχία. Οι ατελείς ανθρώπινοι κυβερνήτες επιθυμούν όλοι οι λαοί ν’ αποβλέπουν μόνο στην ανθρώπινη κυριαρχία και να περιφρονούν τη θεία κυριαρχία, όπως ακριβώς κάνουν οι ίδιοι οι άρχοντες. Όπως ποτέ προηγουμένως, το ερώτημα επάνω στο οποίον είμεθα υποχρεωμένοι να λάβωμε απόφασι είναι, Θεία Κυριαρχία—Είμεθα υπέρ αυτής ή εναντίον της; Αν είμεθα υπέρ αυτής, τι σημαίνει αυτό για μας; Αν είμεθα εναντίον της, τι σημαίνει αυτό για μας και για κείνους που εξαρτώνται από μας; Ας δούμε, διότι επιθυμούμε να εκλέξωμε αυτό που θα σημάνη την ευτυχία μας και την ευτυχία των δικών μας.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΕΝΑΝΤΙΩΝΟΝΤΑΙ Σ’ ΑΥΤΗΝ

 8. (α) Ποιους πιθανώτατα έχουν στη συντροφιά τους εκείνοι, οι οποίοι σήμερα στη γη εναντιώνονται στη θεία κυριαρχία; (β) Τι είναι υποχρεωμένοι να παραδεχθούν όσον αφορά το αν η εχθρότης για τη θεία κυριαρχία υπήρχε πάντοτε;

⁸ Εκείνοι, σήμερα που είναι εναντίον της θείας κυριαρχίας, δηλαδή της κυριαρχίας της γης από τον Θεό, έχουν πολλούς συντρόφους. Ίσως έχουν πολύ περισσότερους συντρόφους απ’ όσους γνωρίζουν ή αντιλαμβάνονται. Πιθανώτατα έχουν στη συντροφιά τους εκείνους που δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι είναι με το μέρος τους και ότι συνδέονται μαζί τους. Τι εννοούμε μ’ αυτό; Επειδή είναι υλισταί στη φιλοσοφία τους, αρνούνται να παραδεχθούν ότι υπάρχει κάτι πνευματικό, φθάνοντας στο σημείο ν’ αρνηθούν ακόμη κι ότι υπάρχει ο Θεός, που είναι Πνεύμα. Τουλάχιστον, δεν παίρνουν στα σοβαρά τη σκέψι περί Θεού, ούτε την ύπαρξι οποιουδήποτε άλλου πνευματικού προσώπου με νοημοσύνη. Στην πραγματικότητα δεν έχουν καμμιά λογική βάσι για να έχουν αυτή τη διανοητική γνώμη και στάσι· εν τούτοις εμμένουν σ’ αυτήν εθελοτυφλούντες σε φανερά γεγονότα. Θα πρέπει, όμως, να παραδεχθούν ότι αυτή η εχθρότης στη θεία κυριαρχία είχε μια αρχή. Υπάρχει ιστορία που αποδεικνύει ότι είχε την αρχή της πριν από έξη χιλιάδες χρόνια. Δεν άρχισε από τον άνθρωπο, αλλ’ ο άνθρωπος ενεπλάκη σ’ αυτήν.

 9. (α) Με ποιον άρχισε η αντίστασις στη θεία κυριαρχία, και τίνος η οδυνηρή πείρα μ’ αυτόν απέδειξε την πραγματικότητα αυτού του πρωτουργού της εχθρότητος; (β) Υπέρ της κυριαρχίας τίνος ήταν ο Ιώβ και σχετικά με τι επιθυμούσε ο Σατανάς να δοκιμάση τον Ιώβ;

⁹ Με ποιον, λοιπόν, άρχισε η εχθρότης στη θεία κυριαρχία; Δεν άρχισε με κάποιο υπανθρώπινο πλάσμα, όπως ένα φίδι, αλλά με ένα υπερανθρώπινο πλάσμα, με έναν απ’ αυτούς για τους οποίους ο Θεός είπε στον πατριάρχη Ιώβ ότι ήσαν «υιοί του Θεού.» (Ιώβ 38:7) Ο Ιώβ είχε μια οδυνηρή πείρα μ’ αυτόν τον πρωτουργό της εχθρότητος στη θεία κυριαρχία. Ο Ιώβ πληροφορήθηκε ότι το όνομα αυτού του πρωτουργού ήταν Σατανάς. Στη γλώσσα του Ιώβ το όνομα Σατανάς ήταν το ίδιο σαν να λέγαμε «Ανθιστάμενος.» Αλλά «Ανθιστάμενος» σε ποιον; Ασφαλώς στον Θεό! Ο Ιώβ ευνοούσε τη θεία κυριαρχία. Ο Σατανάς απέδειξε ότι η αντίστασίς του ήταν εναντίον του Θεού με το να προσπαθήση να καταστρέψη τον Ιώβ επειδή συνηγορούσε υπέρ της κυριαρχίας του Θεού. Ο Σατανάς δεν ήταν κανένα φανταστικό πρόσωπο για τον Ιώβ όπως δεν ήταν φανταστικό πρόσωπο για τον ίδιο τον Θεό. Αφού πέρασε η σκληρή πείρα του Ιώβ, ο Θεός απεκάλυψε στον Ιώβ ποιος ήταν υπεύθυνος για τα παθήματά του και τις δοκιμασίες του. Ήταν αυτός ο Σατανάς. Σε μια συνάθροισι των «υιών του Θεού» στον ουρανό εμφανίσθηκε κι’ ο Σατανάς. Εκεί ζήτησε από τον Θεό ν’ αποσύρη την προστασία του από τον Ιώβ και να τον αφήση να δοκιμάση τον Ιώβ σχετικά με την πιστότητά του στη θεία κυριαρχία.

10. Τι ισχυρίσθηκε ο Σατανάς ότι μπορούσε να κάμη τον Ιώβ να πράξη αν αφινόταν να ενεργήση ελεύθερα, και τι δείχνει, το εδάφιο Ιακώβου 5:11 όσον αφορά το αν ο Ιώβ υπέκυψε;

¹⁰ Ο Σατανάς ισχυρίσθηκε ότι, αν του εδίδετο ελευθερία ενεργείας, θα μπορούσε να κάμη τον Ιώβ να καταρασθή τον Θεό κατά πρόσωπο. Αυτό συνέβη δεκαεπτά αιώνες προ Χριστού. Η δοκιμασία της υπομονής και της πιστότητος του Ιώβ κατεγράφη στο Γραφικό βιβλίο του Ιώβ για να τη διαβάζωμε εμείς. Επέτυχε ο Σατανάς να εξαναγκάση τον Ιώβ να εισέλθη στο στρατόπεδο των ανθισταμένων στον Θεό και εναντιουμένων στη θεία κυριαρχία; Περισσότερο από δεκαέξη αιώνες αργότερα ο Χριστιανός μαθητής Ιάκωβος, ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού Χριστού, γράφει σχετικά μ’ αυτό και λέγει: «Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ, και ειδέτε το τέλος του Ιεχωβά, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων.»—Ιακ. 5:11, ΜΝΚ.

11. Πώς δείχνει η αφήγησις ότι ο Θεός υπερίσχυσε του Σατανά με το ότι ο Ιώβ δεν καταράστηκε τον Θεό κατά πρόσωπο;

¹¹ Στην περίπτωσι του Ιώβ ο Ιεχωβά υπερίσχυσε του Σατανά, διότι ο Σατανάς απεδείχθη ότι ήταν ψεύτης. Πώς απεδείχθη αυτό; Καθώς ο Σατανάς επεσώρευε δοκιμασίες επάνω στον Ιώβ, διαβάζομε, «εν πάσι τούτοις δεν ημάρτησεν ο Ιώβ και δεν έδωκεν αφροσύνην εις τον Θεόν.» Όταν η κατάστασις του Ιώβ εφαίνετο απελπιστική και η γυναίκα του έχασε κάθε ελπίδα γι’ αυτόν» του είπε: «Έτι κρατείς την ακεραιότητά σου; βλασφήμησον τον Θεόν και απόθανε.» Αλλ’ ο Ιώβ είπε: «Ελάλησας ως λαλεί μία εκ των αφρόνων γυναικών· τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή;» Γι’ αυτό το υπόμνημα λέγει: «Εν πάσι τούτοις δεν ημάρτησεν ο Ιώβ με τα χείλη αυτού.» Τελικά, πριν ο Ιεχωβά αντιστρέψη την κατάστασι του Ιώβ, είπε σε τρεις υποκριτικούς επικριτάς του Ιώβ: «Ο θυμός μου εξήφθη κατά σου και κατά των δύο φίλων σου διότι δεν ελαλήσατε περί εμού το ορθόν, ως ο δούλος μου Ιώβ.» (Ιώβ 1:1-22· 2:9, 10· 42:7, 8) Αυτό στην πραγματικότητα ήταν μια επιτίμησις στον Σατανά, και εξετέθη ως συκοφάντης ή Διάβολος.

12. Πόσον καιρό πριν από την εποχή του Ιώβ και σε ποιο μέρος είχε εγερθή το ζήτημα της θείας κυριαρχίας, και με ποιο αποτέλεσμα για την έβδομη δημιουργική ημέρα του Θεού ή Σάββατο;

¹² Έτσι αυτό το ιστορικό πρόσωπο, ο Ιώβ από τη χώρα της Ουζ, παρέμεινε πιστό στον Ιεχωβά ως τον Παντοδύναμο Θεό. Ο Ιώβ ήταν υπέρ της θείας κυριαρχίας. Εν τούτοις ο Σατανάς ο Διάβολος ήγειρε το ζήτημα για την θεία κυριαρχία περισσότερο από δυο χιλιάδες τετρακόσια χρόνια πριν από τη δοκιμασία του Ιώβ. Αυτό έγινε λίγο αργότερα αφού ο Δημιουργός, ο Ιεχωβά Θεός, είχε φυτεύσει τον Κήπο της Εδέμ μερικές εκατοντάδες μίλια προς τα βορειοανατολικά της τοποθεσίας της γης Ουζ. Σ’ αυτόν τον παράδεισο της Τέρψεως ο Ιεχωβά είχε θέσει τον πρώτο άνδρα και την πρώτη γυναίκα για να ζουν και να υπηρετούν σε υποταγή στη θεία κυριαρχία. Ήταν τότε περίπου η αρχή της εβδόμης δημιουργικής ημέρας του Ιεχωβά, γύρω στο 4026 π.Χ. ή σχεδόν πριν από έξη χιλιάδες χρόνια. (Γεν. 1:28 έως 2:3) Συνεχίσθηκε αυτή η εβδόμη δημιουργική ημέρα, αυτή η μεγάλη Σαββατιαία Ημέρα του Ιεχωβά σχετικά με τη γήινη δημιουργία, ειρηνική με όλη τη δημιουργία στον ουρανό και τη γη σε πιστή υποταγή στη θεία κυριαρχία; Η ανθρώπινη πείρα μας σήμερα καθώς και η κοσμική ιστορία των έξη χιλιάδων περασμένων ετών απαντά, Όχι. Η ηρεμία αυτής της μεγάλης Σαββατιαίας Ημέρας του Ιεχωβά άρχισε να ταράσσεται σχεδόν απ’ αυτή την αρχή της.

13. Πώς ένας ουράνιος «υιός του Θεού» άφησε τον πειρασμό να τον κυριεύση, και σε ποια πορεία τον παρέσυρε;

¹³ Σ’ εκείνον τον κρίσιμο καιρό ένας απ’ εκείνους τους ‘υιούς του Θεού’ στον ουρανό που ήταν μάρτυς της δημιουργίας του ανδρός και της γυναικός από τον Ιεχωβά στον κήπο της Εδέμ επέτρεψε να εισχωρήση στην καρδιά του ιδιοτελής επιθυμία και την άφησε να τον δελεάση και να τον παρασύρη μακρυά από τη θεία κυριαρχία. Άρχισε να φθονή τη δικαιωματική κυριαρχία του Θεού επάνω στο ανθρώπινο ζεύγος στο οποίο είχε δώσει την εντολή να δημιουργήση μια μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια και να γεμίση ολόκληρη τη γη, επεκτείνοντας συγχρόνως τον Παράδεισο της Εδέμ ώς τα άκρα της γης. (Γεν. 1:26-28) Αυτός ο ουράνιος «υιός του Θεού» ήλθε τώρα κάτω από πειρασμό που τον εδημιούργησε μόνος του με το να επιθυμήση να έχη αυτός την κυριαρχία σ’ εκείνο το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι και την οικογένειά τους με την οποία θα γέμιζαν τη γη. Εκαλλιέργησε αυτή την ιδιοτελή επιθυμία εωσότου έγινε γόνιμη και παρήγαγε την αμαρτία. Η αμαρτία του ήταν η εκδήλωσις αντιστάσεως στον Θείον Άρχοντα των πάντων, τον Ύψιστο και Παντοδύναμο Θεό Ιεχωβά. Μ’ αυτόν τον τρόπο αυτός ο ουράνιος «υιός του Θεού» μετεστράφη σε Σατανά ή Ανθιστάμενο. Κανείς δεν μπορούσε να κατηγορήση τον Θεό γι’ αυτό, ότι δήθεν πειράζει, δηλαδή παρασύρει οποιονδήποτε στον ουρανό ή στη γη στην κακία και την πονηρία.—Ιακ. 1:13-15.

14. Πώς συνέβη ώστε ο Σατανάς στην Εδέμ να φερθή διαφορετικά από τον τρόπο που φέρθηκε στη σύναξι των «υιών του Θεού» ενώπιον του Ιεχωβά, και πώς έκαμε την Εύα να τον ακούση;

¹⁴ Στον κήπο της Εδέμ δεν αναφέρεται καμμιά συνάθροισις των ουρανίων υιών του Θεού να έλαβε χώραν ενώπιον του Ιεχωβά Θεού εκείνο τον καιρό. Ούτε απεκάλυψε ο Σατανάς τι υπήρχε στη καρδιά του και, όπως στην περίπτωσι του Ιώβ, να ζητήση από τον Υπέρτατο Άρχοντα Ιεχωβά να αποσύρη την προστασία του γύρω από τον Αδάμ και την Εύα στον Κήπο της Εδέμ. Επειδή τότε δεν υπήρχε καθόλου πονηρία σ’ όλο το υπαρκτό βασίλειο, δεν υπήρχε τίποτα από το οποίο να χρειάζεται προστασία το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος. Έτσι ο Σατανάς δεν χρειαζόταν να ζητήση από τον Ιεχωβά να του ανοίξη την οδό για να φθάση στον Αδάμ και την Εύα και να τους δοκιμάση και να κάμη αυτούς τους γήινους υπηκόους της θείας κυριαρχίας να αμαρτήσουν εναντίον του Θεού. Αφού υπέκυψε στον πειρασμό του, προχώρησε για να γίνη ο Μεγάλος Πειραστής θέτοντας τον πειρασμό στον δρόμο του Αδάμ και της Εύας. Χωρίς ν’ αποκαλύψη τον ιδιοτελή σκοπό του στους άλλους υιούς του Θεού, μεταμφιέσθηκε ύπουλα και χρησιμοποίησε απατηλά ένα όφι στον Κήπο της Εδέμ ως το αβλαβές φαινομενικά όργανό του για να στήση την παγίδα. Η γυναίκα Εύα, παρά την ανθρώπινη τελειότητά της, δεν αντελήφθη ότι το αόρατο πνευματικό πλάσμα, ο Σατανάς χρησιμοποιούσε εγγαστριμυθία μέσω του όφεως για να την πειράση. Έτσι αντί ν’ αρνηθή να δώση προσοχή, η Εύα έδωσε προσοχή.

15. Πώς ο Σατανάς μεταμορφώθηκε σε Διάβολο, και ποια πορεία επηρέασε την Εύα ν’ ακολουθήση;

¹⁵ Μέσω του όφεως, ο προδοτικός υιός του Θεού, ο Σατανάς, προσέβαλε τον νόμο του Θεού σχετικά με το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού, ωσάν ο Θεός να έκανε κακή χρήσι της θείας του κυριαρχίας. Ο Σατανάς μεταμορφώθηκε τώρα σε Διάβολο, που σημαίνει Συκοφάντης, αποκαλώντας τον Θεό ψεύστη και ανίκανο να επιβάλη την ποινή για παράβασι του νόμου του εναντίον της βρώσεως του απαγορευμένου καρπού. Θα πέθαινε η Εύα λόγω απορρίψεως της θείας κυριαρχίας και ασκήσεως ανθρώπινης αυτοκυριαρχίας; Όχι! είπε ο Σατανάς ο Διάβολος μέσω του όφεως. «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει· αλλ’ εξεύρει ο Θεός, ότι καθ’ ην ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν.» Η Εύα δεν μπορούσε να δη τον Σατανά τον Διάβολο όπως ακριβώς δεν μπορούμε να τον δούμε κι’ εμείς σήμερα με τα φυσικά μας μάτια. Αφήνοντας τώρα τη νεοδημιουργηθείσα ιδιοτελή επιθυμία για ένα απαγορευμένο πράγμα να την παρασύρη και να την δελεάση, έφερε στον κόσμο την ανθρώπινη αμαρτία αμφισβητώντας τη θεία κυριαρχία και παραβαίνοντας τον θείο νόμο. Ο Σατανάς ο Διάβολος εγνώριζε ότι η παραβάτις Εύα θα προσπαθούσε να πείση την συζυγική κεφαλή της, τον Αδάμ, να φάγη μαζί της τον απαγορευμένο καρπό.—Γέν. 3:1-6.

16. Πώς ο Αδάμ απέκτησε τον απηγορευμένο καρπό, και για ποιο θεμελιώδες ζήτημα έλαβε απόφασι, με επίδρασι επάνω σε ποιους;

¹⁶ Η Εύα ήθελε συντροφιά στην παράβασί της. Επιθυμούσε να ενωθή μαζί της και ο σύζυγός της. Αυτός δεν έκοψε κανένα καρπό από το απαγορευμένο δέντρο καθ’ υπόδειξιν της συζύγου του, αλλ’ η σύζυγός του τού προσέφερε τον καρπόν. Η φωνή της έγινε πολύ ικετευτική, κάνοντάς τον να φάγη μαζί της τον απαγορευμένο καρπό. Κάτω από την επίδρασι της εξαπατήσεως η Εύα δεν σκέφθηκε ότι αυτό θα τον εφόνευε αν το έκανε. Τώρα ο Αδάμ έπρεπε να λάβη μια απόφασι που θα επηρέαζε ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια. Έπρεπε να λάβη μια απόφασι, όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και τους αγέννητους απογόνους του που βρίσκονταν στους μηρούς του. Αντιμετώπιζε το μεγάλο ζήτημα, Θεία κυριαρχία—είμαι υπέρ αυτής ή εναντίον της; Αντί να προσέξη στη φωνή του ουρανίου Πατέρα του που τον προειδοποίησε για τις θανατηφόρες συνέπειες της βρώσεως του απαγορευμένου καρπού, ο Αδάμ άκουσε την πειστική φωνή της συζύγου του. Δεν προτίμησε ν’ αποδείξη εκείνον τον όφι «ψεύστη» και τον Θεό αληθινό. Αντιθέτως, προτίμησε να ευχαριστήση τη σύζυγό του. Δέχθηκε από το χέρι της τον απαγορευμένο καρπό.—Γεν. 3:6, 12, 17.

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

17, 18. (α) Υπέρ της κυριαρχίας τίνος απεφάσισε ο Αδάμ, και τίνος το μέρος έλαβε; (β) Πώς ο απόστολος Ιωάννης αναλύει κάτω από τίνος την κυριαρχία ήταν ο πρωτότοκος γυιος του Αδάμ;

¹⁷ Εδώ άρχισε τότε στη γη η αντίστασις στη θεία κυριαρχία. Ο Αδάμ, η επίγεια κεφαλή της ανθρώπινης οικογενείας, απεφάσισε υπέρ της ανθρώπινης αυτοκυριαρχίας. Επίσης πήρε απόφασι και για κάτι άλλο, μολονότι ίσως δεν το αντελαμβάνετο τότε. Όπως και η γυναίκα του Εύα, δεν έβλεπε με τα φυσικά του μάτια Σατανά τον Διάβολο ως την υποκινούσα δύναμι πίσω από τον «όφι» που μιλούσε, αλλά, παρ’ όλα αυτά, ο Αδάμ απεφάσιζε υπέρ της κυριαρχίας του Σατανά όπως και εναντίον της θείας κυριαρχίας. Ο Αδάμ και η Εύα ήσαν τώρα με το μέρος Σατανά του Διαβόλου—εναντίον της θείας κυριαρχίας, εναντίον της Θεοκρατικής διακυβερνήσεως. Αυτός είναι ο λόγος που ο Αδάμ και η Εύα εξεδιώχθησαν από τον Παράδεισο της Τέρψεως για να γεννήσουν την οικογένειά τους έξω στη γη που έπεσε η κατάρα του Θεού. Ο πρωτότοκος υιός τους, ο Κάιν, έδειξε κάτω από τίνος την κυριαρχία βρισκόταν όταν εδολοφόνησε τον θεοφοβούμενο αδελφό του Άβελ. (Γεν. 3:17 έως 4:16) Τονίζοντας αυτό ο απόστολος Ιωάννης γράφει:

¹⁸ «Διότι αύτη είναι η παραγγελία την οποίαν ηκούσατε απ’ αρχής, να αγαπώμεν αλλήλους· ουχί καθώς ο Κάιν ήτο εκ του πονηρού, και έσφαξε τον αδελφόν αυτού. Και δια τι έσφαξεν αυτόν; διότι τα έργα αυτού ήσαν πονηρά, τα δε του αδελφού αυτού δίκαια.»—1 Ιωάν. 3:11, 12.

19. Όπως στην περίπτωσι του Κάιν, πώς το ανθρώπινο γένος σήμερα αποδεικνύει ότι δεν βρίσκεται κάτω από τη θεία κυριαρχία;

¹⁹ Όλα αυτά δείχνουν τις σοβαρές συνέπειες που προέρχονται από την εναντίωσι στη θεία κυριαρχία. Έχομε σήμερα αδελφοκτονίες, δηλαδή φόνους μεταξύ αδελφών; Κανένας δεν μπορεί ν’ αρνηθή ότι έχομε αδελφοκτονίες σε κολοσσιαία κλίμακα, ειδικά όταν ξέσπασαν οι παγκόσμιοι πόλεμοι. Άνθρωποι σοφοί με τη σοφία αυτού του συγχρόνου κόσμου ίσως να λέγουν ότι ο Σατανάς ο Διάβολος δεν αναμιγνύεται σ’ αυτά. Αλλ’ έχομε καλύτερη πληροφορία από έγκυρες πηγές μάλλον παρά απ’ αυτά τα ισχυρογνώμονα άτομα. Οι αδελφοί που μισούν και οι αδελφοί που σκοτώνουν, στη σημερινή εποχή προέρχονται τώρα από τον ίδιο πονηρό όπως και στις ημέρες του Κάιν και του Άβελ, μόνο που υπάρχουν πολύ περισσότεροι απ’ αυτούς τώρα απ’ όσους υπήρχαν επάνω στη γη στον πρώτον αιώνα της ανθρωπίνης οικογενείας. Ναι, και περισσότεροι απ’ όσους υπήρχαν τον πρώτον αιώνα της Χριστιανοσύνης όταν ο απόστολος Ιωάννης έγραψε τους προαναφερθέντας λόγους για την αδελφική αγάπη και το αδελφικό μίσος. Η απόδειξις, επομένως, είναι συντριπτική ότι το ανθρώπινο γένος σήμερα δεν βρίσκεται μόνον κάτω από ανθρώπινη κυριαρχία, αλλ’ εν αγνοία του βρίσκεται, επίσης, κάτω από Σατανική κυριαρχία. «Ο Θεός είναι αγάπη,» διαβάζαμε στην 1 Ιωάν. 4:8, 16.

20. Στην εποχή τίνος επήλθε μια διακοπή της κυριαρχίας του Σατανά επάνω στο ανθρώπινο γένος, και ποιοι άνθρωποι πριν απ’ αυτόν ήσαν υπέρ της θείας κυριαρχίας;

²⁰ Από την ημέρα που ο Αδάμ και η Εύα ετάχθησαν εναντίον της θείας κυριαρχίας μέχρι σήμερα, υπήρξε μόνο μια προσωρινή διακοπή της Σατανικής κυριαρχίας επάνω στο ανθρώπινο γένος. Αυτό συνέβη στις ημέρες του πατριάρχου Νώε, του δεκάτου ανθρώπου στη γενεαλογική γραμμή καταγωγής από τον Αδάμ. Πριν από τον Νώε, ο πιστός μάρτυς Άβελ ετάχθη υπέρ της κυριαρχίας του Θείου Όντος που ελάτρευε. Επίσης ο προφήτης Ενώχ, ο έβδομος άνθρωπος στη γενεαλογική γραμμή από τον Αδάμ, ετάχθη υπέρ της θείας κυριαρχίας. Προφανώς, για να μη δολοφονηθή ο Ενώχ από ασεβείς εναντιουμένους, ο Ιεχωβά Θεός τον απεμάκρυνε θαυματουργικά από τη γήινη σκηνή όταν ήταν μόνον 365 ετών. (Γεν. 5:18-24· Εβρ. 11:4, 5· Ιούδ. 14, 15) Υπέρ της κυριαρχίας τίνος ήταν ο Νώε, καταφαίνεται από την αφήγησι στη Γένεσι 6:9, που λέγει: «Αύτη είναι η γενεαλογία (η ιστορία, ΜΝΚ) του Νώε. Ο Νώε ήτο άνθρωπος δίκαιος, τέλειος μεταξύ των συγχρόνων αυτού· μετά του Θεού περιεπάτησεν ο Νώε.»

21. (α) Υπό το φως ποιας προφητείας του Ιησού θα κάνωμε καλά να προσέξωμε την κατάστασι που υπήρχε την εποχή του Νώε; (β) Πώς η αφήγησις στη Γένεσι δείχνει ότι η θεία κυριαρχία δεν αναγνωριζόταν στην προκατακλυσμιαία εποχή του Νώε;

²¹ Εμείς σήμερα θα κάμωμε καλά να σημειώσωμε την παγκόσμια κατάστασι στις ημέρες του Νώε ως το εξακοσιοστόν έτος της ηλικίας του. Γιατί; Διότι ο Ιησούς Χριστός, στην προφητεία του σχετικά με τις παγκόσμιες συνθήκες κατά την «συντέλειαν του αιώνος,» έκαμε την εξής σημαντική δήλωσι: «Και καθώς αι ημέραι του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου. Διότι καθώς εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυσμού, . . δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός και εσήκωσε πάντας· ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.» (Ματθ. 24:3, 37-39) Εκτός του ότι έτρωγαν, έπιναν και ενυμφεύοντο στις προκατακλυσμιαίες εκείνες ημέρες, υπήρχε μια κατάστασις που απαιτούσε να φέρη ο Δημιουργός εκείνον τον παγγήινο, σαρωτικό κατακλυσμό. Ήταν όπως περιγράφεται στη Γένεσι 6:11, 13, όπου διαβάζομε: «Διεφθάρη δε η γη ενώπιον του Θεού, και ενεπλήσθη η γη αδικίας. Και είπεν ο Θεός προς τον Νώε, Το τέλος πάσης σαρκός ήλθεν ενώπιόν μου, διότι η γη ενεπλήσθη αδικίας απ’ αυτών· και ιδού εγώ θέλω εξολοθρεύσει αυτούς και την γην.» Ασφαλώς, τότε η θεία κυριαρχία δεν ανεγνωρίζετο.

22, 23. (α) Την προκατακλυσμιαία εποχή πώς η κυριαρχία του Σατανά απέκτησε περισσότερη δύναμι σχετικά με τις γυναίκες οι οποίες ‘ενυμφεύοντο’; (β) Πώς ήταν φανερό ότι οι Νεφιλείμ, οι απόγονοι των γάμων μεταξύ αγγέλων και ανθρώπων δεν προσέφεραν καμμιά ηθική βοήθεια στο ανθρώπινο γένος;

²² Σ’ εκείνες τις προκατακλυσμιαίες ημέρες η Σατανική κυριαρχία επάνω στην ανθρώπινη οικογένεια απέκτησε μεγαλύτερη δύναμι. Πώς συνέβη αυτό; Στη μνεία που έκαμεν ο Ιησούς για τις ημέρες του Νώε μίλησε ότι ήσαν «νυμφεύοντες» έδιναν γυναίκες σε γάμο. (Ματθ. 24:38) Μεταξύ εκείνων των γυναικών που ενυμφεύοντο ήσαν πολλές που τις πήραν άτομα τα οποία η Γένεσις 6:4 ονομάζει «υιούς του Θεού.» Αυτοί ήσαν ουράνιοι «υιοί του Θεού,» όπως ακριβώς ήταν κάποτε ο Σατανάς ο Διάβολος, αλλά πειράσθηκαν, δηλαδή παρασύρθηκαν να κατέλθουν και να ζήσουν στη γη ένεκα των «ωραίων θυγατέρων» των ανθρώπων, που ήσαν διαθέσιμες για γάμο.

²³ Έτσι αυτοί οι ουράνιοι «υιοί του αληθινού Θεού» υλοποιήθηκαν ως άνδρες και «έλαβον εις εαυτούς γυναίκας εκ πασών όσας έκλεξαν.» Πιθανόν να πήραν περισσότερες από μια γυναίκα ο καθένας. Ανάμεσα στους απογόνους αυτών των γάμων μεταξύ αγγέλων και ανθρώπων ήσαν εκείνοι που η Γραφή ονομάζει Νεφιλείμ, που σημαίνει «Επιπίπτοντες,» «Καταρρίπτοντες,» δηλαδή εκείνοι που κάνουν κάποιον ή κάτι να πέση βίαια. «Εκείνοι ήσαν οι δυνατοί, οι έκπαλαι άνδρες ονομαστοί.» (Γέν. 6:1-4) Εκείνοι οι μιξογενείς Νεφιλείμ ή Καταρρίπτοντες δεν προσέφεραν καμμιά ηθική βοήθεια στη γνήσια ανθρώπινη οικογένεια, διότι ύστερα απ’ αυτό η Γραφή αναφέρει ότι η γη διεφθάρη και εγέμισε από βία. Αυτό αποδεικνύει οριστικά ότι εκείνοι οι αγγελικοί «υιοί του αληθινού Θεού» ενήργησαν αμαρτωλά με το να νυμφευθούν «τας θυγατέρας των ανθρώπων» για σεξουαλική ικανοποίησι.

24. (α) Αμάρτησαν εκείνοι οι «υιοί του Θεού» που νυμφεύθηκαν, και με το πλευρό τίνος ετέθησαν; (β) Στον Κατακλυσμό τι έγιναν οι Νεφιλείμ, και τι υποχρεώθηκαν να κάμουν οι νυμφευμένοι «υιοί του Θεού»;

²⁴ Το ότι εκείνοι οι ουράνιοι υιοί του Θεού αμάρτησαν πραγματικά εγκαταλείποντας την αόρατη κατάστασί τους και το κατάλληλο κατοικητήριό τους στην ουράνια υπηρεσία του Θεού, αναφέρεται θετικά στη Γραφή. (1 Πέτρ. 3:19, 20· 2 Πέτρ. 2:4, 5· Ιούδ. 6) Αυτό τους έθεσε οριστικά σε αντίθεσι με τη θεία κυριαρχία τόσο στον ουρανό όσο και στη γη. Αυτό τους έθεσε με το μέρος της Σατανικής κυριαρχίας και κάτω απ’ αυτήν. Οι μιξογενείς απόγονοί τους, οι Νεφιλείμ δεν διεφυλάχθησαν στον παγγήινο κατακλυσμό· κανένας απ’ αυτούς δεν μπήκε στη μεγάλη κιβωτό που κατασκεύασαν ο Νώε και οι τρεις γυιοι του. Επειδή ήσαν άνθρωποι, λόγω των ανθρωπίνων μητέρων τους, πνίγηκαν στον κατακλυσμό μαζί με τους επίγειους συγγενείς τους. Οι αγγελικοί πατέρες τους διέλυσαν την υλική τους υπόστασι και απρόθυμα, αναγκαστικά, εξαφανίσθηκαν στο πνευματικό βασίλειο. Εκεί υποχρεώθηκαν να ενωθούν με τον Σατανά τον Διάβολο ως άρχοντά τους.

25. Πώς επήλθε έτσι μια διακοπή της κυριαρχίας του Σατανά, και κάτω από ποια κυριαρχία το ανθρώπινο γένος έλαβε ένα νέο ξεκίνημα;

²⁵ Ο παγγήινος κατακλυσμός διέκοψε τη Σατανική κυριαρχία επάνω στην ανθρώπινη οικογένεια. Ο Νώε και η σύζυγός του και οι τρεις γυιοι τους και οι τρεις νύφες τους, μέσα στην κιβωτό στη διάρκεια του Κατακλυσμού, ήσαν όλοι υπέρ της θείας κυριαρχίας. Επέζησαν από εκείνον τον παγγήινο κατακλυσμό, αλλά όλοι εκείνοι που ήσαν εναντίον της θείας κυριαρχίας επνίγησαν στα νερά του κατακλυσμού. Επομένως, όταν ο Νώε και οι επιζήσαντες μαζί του εξήλθαν από την κιβωτό στην καθαρισμένη γη, η ανθρώπινη οικογένεια ήταν και πάλι κάτω από θεία κυριαρχία. Προς απόδειξιν του γεγονότος αυτού ο Ιεχωβά Θεός ως ο Θείος Κυρίαρχος είπε στον Νώε και στην οικογένειά του να κάμουν αυτό που είχε πη να κάμουν ο Αδάμ και η Εύα, να γεμίσουν τη γη με τους απογόνους των, που θα υπέκειντο σε μερικούς θείους νόμους που είχαν καθορισθή. (Γέν. 6:13 έως 9:7) Έτσι το ανθρώπινο γένος είχε ένα δεύτερο ξεκίνημα κάτω από θεία κυριαρχία.

26. Επομένως, γιατί ο Θεός δεν πρέπει να ενδιαφέρεται λιγώτερο για τις συνθήκες της γης σήμερα, και πώς γνωρίζομε αν θα κάμη κάτι γι’ αυτό όπως την εποχή του Νώε;

²⁶ Αν η διαφθορά της γης και η πλήρης βία που επικρατούσε στις προκατακλυσμιαίες ημέρες του Νώε άξιζε να μνημονευθούν στην Αγία Γραφή, ασφαλώς η μεγαλύτερη διαφθορά της γης και η βία που επικρατεί σε πιο μεγάλη έκτασι σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα θα πρέπει να αναφερθούν. Ενδιαφέρεται ο Θεός ο Δημιουργός λιγώτερο για τις σημερινές πολύ χειρότερες συνθήκες απ’ ό,τι ενδιαφερόταν για τις συνθήκες των ημερών του Νώε; Ο κανών της λογικής μας λέγει ότι θα πρέπει να ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για τις σημερινές συνθήκες και επομένως είναι υποχρεωμένος να κάμη κάτι γι’ αυτό ως Δημιουργός του ουρανού και της γης. Ο Ιησούς Χριστός, ο πιστός Υιός του Θεού, προφήτευσε ότι ο Θεός θα ενεργήση έτσι.

[Εικόνα στη σελίδα 75]

Οι προκατακλυσμιαίοι άνθρωποι έτρωγαν, έπιναν και ενυμφεύοντο, και δεν επρόσεξαν ωσότου «ήλθεν ο κατακλυσμός» και κατέστρεψε όλους εκείνους οι οποίοι αγνόησαν την θεία κυριαρχία. «Ούτω θέλει είσθαι και εν ταις ημέραις του Υιού του ανθρώπου.»—Λουκ. 17:26, 27

Θεία Κυριαρχία—Είμεθα Υπέρ Αυτής ή Εναντίον Της;

 1. (α) Ύστερ’ από τον Κατακλυσμό πώς άρχισε να οργανώνεται η ανθρώπινη κυριαρχία; (β) Πώς ενισχύθηκε η δύναμις του Σατανά για κυριαρχία επάνω στο ανθρώπινο γένος, και ποια απόδειξι έχομε για την ύπαρξι δαιμόνων στην ιστορία από τότε;

ΟΛΑ τα γεγονότα σήμερα τείνουν ν’ αποδείξουν ότι το ανθρώπινο γένος δεν είναι υπέρ της θείας κυριαρχίας. Αυτό συμβαίνει διότι μέσα σε λιγώτερο από δύο αιώνες μετά τον Κατακλυσμό η ανθρώπινη κυριαρχία άρχισε να οργανώνεται από ανθρώπινους ηγέτες σε εναντίωσι προς τον Ιεχωβά Θεό. Διαβόητα εξέχων σ’ αυτό ήταν ο Νεβρώδ, ο οικοδόμος της Βαβυλώνας και του Πύργου της Βαβέλ. (Γέν. 10:8-12· 11:1-9) Ενεργώντας έτσι, αυτοί έφεραν την πλειονότητα του ανθρωπίνου γένους, όχι απλώς κάτω από καταπιεστική και ατελή κυριαρχία, αλλά επίσης κάτω από Σατανική κυριαρχία. Η δύναμις Σατανά του Διαβόλου τώρα ενισχύθηκε μ’ αυτούς τους άλλους «υιούς του Θεού» που εστράφησαν εναντίον της κυριαρχίας του Θεού και είχαν νυμφευθή με τις θυγατέρες των ανθρώπων. Αυτοί, όπως κι’ ο Σατανάς ο Διάβολος, έγιναν μόνοι τους δαίμονες. Οι υλιστικά σκεπτόμενοι σημερινοί άνθρωποι, που ειρωνεύονται λέγοντας ότι ο Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονές του είναι δήθεν φανταστικά πρόσωπα και αποκυήματα της φαντασίας, δεν μπορούν να εξαλείψουν την αναγραφή όλης της αρχαίας ιστορίας. Οι αρχαίες αφηγήσεις σε γραπτά έργα και σε ναούς και σε άλλα θρησκευτικά ερείπια, όλα βεβαιώνουν ότι τα αρχαία έθνη ελάτρευαν δαίμονες και επηρεάζοντο απ’ αυτούς. Οι δαίμονες υπάρχουν! Υφίστανται πραγματικά!

2, 3. (α) Η πληροφορία από ποια αξιόπιστη πηγή είναι πιο σπουδαία απ’ αυτές τις ιστορικές αποδείξεις, και πώς αυτή ομιλεί για τους δαίμονας; (β) Ποια συμβουλή έγραψε ο Παύλος στους Εφεσίους εναντίον των δαιμόνων;

² Πιο σπουδαίο απ’ αυτό είναι ότι το Βιβλίο της ιερής αληθείας, η θεόπνευστη Γραφή, μας δίνει συγκεκριμένες πληροφορίες σχετικά μ’ αυτούς τους δαίμονες και τον αρχηγό τους, Σατανά τον Διάβολο. Το Βιβλίο αυτό μας προειδοποιεί εναντίον των μεθοδειών, των πονηρών ραδιουργιών και των υπούλων σχεδίων αυτών των κακεντρεχών, αοράτων πνευματικών προσώπων, που δεν είναι από σάρκα και αίμα. Οι άνθρωποι σήμερα, ακόμη και μέσα στον Χριστιανικό κόσμο, δεν παίρνουν στα σοβαρά τη συμβουλή που έγραψε ο Χριστιανός απόστολος Παύλος για όλους τους Χριστιανούς στην επιστολή του προς την εκκλησία της Εφέσου, λέγοντας:

³ «Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του Διαβόλου διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.»—Εφεσ. 6:11, 12.

 4. (α) Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια όσον αφορά τη διοργανωτική δραστηριότητα του Σατανά, και γι’ αυτό πώς απεκάλεσαν τον Σατανά ο Ιησούς και ο Παύλος; (β) Πώς αντιδρούν οι ανθρώπινοι άρχοντες όταν τους κατατάσσουν σε τέτοια συντροφιά, και όμως ποιος τους έθεσε εκεί;

⁴ Συλλαμβάνομε την έννοια αυτών των λόγων; Αυτό σημαίνει ότι Σατανάς ο Διάβολος έχει μια αόρατη, υπερανθρώπινη οργάνωσι. Σημαίνει ότι έχει οργανώσει τις πονηρές πνευματικές δυνάμεις στα επουράνια σε «αρχές,» σε «εξουσίες,» σε «κοσμοκράτορες του σκότους.» Αυτή η αόρατη ωργανωμένη δύναμις είναι ισχυρότερη από την κομμουνιστική ομάδα εθνών με την τεράστια στρατιωτική τους δύναμι. Είναι ισχυρότερη από την πλούσια δημοκρατική ομάδα εθνών με όλη τους τη στρατιωτική ισχύ. Ο Ιησούς Χριστός, που πρέπει να γνωρίζη καλύτερα, ωνόμασε τον Διάβολο, τον Σατανά, «άρχοντα του κόσμου τούτου.» Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος ωνόμασε τον Σατανά «θεόν του αιώνος τούτου.» (Ιωάν. 12:31·14:30· 16:11· 2 Κορ. 4:4) Οι επίγειες κυβερνήσεις θα ήθελαν να μας φιμώσουν επειδή το λέμε αυτό διότι το θεωρούν υποτιμητικό γι’ αυτές, αλλ’ εμείς απλώς παραθέτομε αυτά που ο Ιησούς Χριστός και ο απόστολός του Παύλος λέγουν στις σελίδες της Αγίας Γραφής. Δεν τους αρέσει να δείχνεται από τον Λόγο του Θεού ότι έχουν τέτοια συντροφιά, αλλά δεν τους θέσαμε εμείς εκεί. Εξ άλλου, αν δεν τάσσωνται υπέρ της θείας κυριαρχίας από τον Ιεχωβά Θεό, πού αλλού μπορούν να βρουν τους εαυτούς των;

ΠΩΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙΤΑΙ ΤΩΡΑ Η ΘΕΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

 5. (α) Μέσω τίνος εκδηλώνεται η θεία κυριαρχία σήμερα; (β) Την εποχή που ήταν ο Ιησούς στη γη ποιο ζήτημα αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι, και ποιο πρόβλημα έπρεπε να λύσουν;

⁵ Πώς εκδηλώνεται σήμερα η θεία κυριαρχία, ώστε να γνωρίζωμε αν είμεθα υπέρ αυτής ή εναντίον της; Η θεία κυριαρχία ασκείται σήμερα μέσω της βασιλείας του πιστού, ουρανίου Υιού του, του Ιησού Χριστού. Όπως ο αρχαίος Ιώβ στη χώρα της Ουζ, ο Ιησούς Χριστός ως τέλειος άνθρωπος από αίμα και σάρκα στη γη, υπέμεινε τις μεγαλύτερες δοκιμασίες στα χέρια του Διαβόλου και των ανθρωπίνων οργάνων του στη γη. Έτσι απέδειξε την απόλυτα αδιάρρηκτη ακεραιότητά του στον Ιεχωβά Θεό ως τον Θείον Άρχοντα. Ο Ιώβ δεν πέθανε στα χέρια Σατανά του Διαβόλου. Αλλ’ ο Ιησούς Χριστός πέθανε με σκληρό θάνατο στα χέρια του όχλου του Διαβόλου στη γη. Αυτό έλαβε χώραν έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ. Οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ και των Ρωμαϊκών επαρχιών της Ιουδαίας και της Γαλιλαίας συμμετέσχον σ’ αυτό, διότι το ζήτημα που αντιμετώπιζαν τότε αυτοί οι θρησκευόμενοι άνθρωποι ήταν η Θεία κυριαρχία μέσω του Μεσσία του Ιεχωβά Θεού. Το μεγάλο πρόβλημα που είχαν να λύσουν αυτοί οι άνθρωποι που περίμεναν τον Μεσσία του Ιεχωβά ήταν αυτό: Είναι ο Ιησούς, ο απόγονος του Δαβίδ, ο προ πολλού υποσχεμένος Μεσσίας ή όχι;

 6. (α) Πώς παραβάλλονται αυτά που είπε και έκαμε ο Ιησούς με αυτά που οι άνθρωποι περίμεναν να κάμη ο Μεσαίας; (β) Σε ποιον απέβλεπαν οι άνθρωποι για τη λύσι του Μεσσιανικού προβλήματος, και με ποια κατηγορία παρέδωσαν τον Ιησού σ’ ένα ειδωλολάτρη κυβερνήτη;

⁶ Τα πράγματα που ο Ιησούς είπε και τα θαύματα που έκαμε από τον καιρό του βαπτίσματός του στον Ιορδάνη ποταμό από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ως τον θάνατό του τριάμισυ χρόνια αργότερα, δεν ήσαν τα πράγματα που οι άνθρωποι, που έτρεφαν τη Μεσσιανική ελπίδα, περίμεναν να πη και να κάνη ο Μεσσίας. Αυτοί περίμεναν απλώς ότι ο Μεσσίας θα τους απελευθέρωνε από την Εθνική ή μη Ιουδαϊκή κυριαρχία και θα έκανε τη γη τους μια ευημερούσα χώρα και το έθνος τους το πρώτο έθνος στη γη στο οποίο θα συνέρρεαν τα έθνη· το πρόβλημα δεν ήταν απλώς κυβερνητικό, αλλά κυρίως θρησκευτικό. Ο λαός απέβλεπε στους θρησκευτικούς του ηγέτας να τον κατευθύνουν στη λύσι του προβλήματος. Αυτοί οι ηγέται έλαβαν την απόφασι για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Εθεώρησαν τον Ιησού ως ένα βλάσφημο εναντίον του Θεού, ένα ψευδόχριστο. Εν τούτοις, για να μη παρεμποδισθούν στο να επιτύχουν να τον φονεύσουν, τον παρέδωσαν στον Ρωμαίο κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο. Με ποια κατηγορία; Με την κατηγορία ότι ήταν ένας στασιαστής, που ισχυριζόταν ότι ήταν βασιλεύς, όχι ο βασιλεύς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αλλά ο δικός τους βασιλεύς, ο Βασιλεύς του Ιουδαϊκού έθνους. Έτσι προσποιήθησαν ότι υποστήριζαν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ότι προστάτευαν τα συμφέροντά της, έστω κι’ αν αυτή ήταν ειδωλολατρική.

 7. (α) Ποιον ισχυρίζονταν οι άνθρωποι μπροστά στον Πιλάτο ότι υποστηρίζουν, υποτιμώντας τον Πιλάτο; (β) Ενεργώντας έτσι, ποια στάσι, έπαιρναν οι άνθρωποι όσον αφορά τη θεία κυριαρχία, σύμφωνα με το εδάφιο Ιακώβου 4:4;

⁷ Όταν ο Κυβερνήτης Πιλάτος εκδηλώθηκε υπέρ της απελευθερώσεως του Ιησού διότι δεν ήταν άξιος θανάτου, ο λαός οδηγούμενος από τους αρχιερείς του παρίσταναν ότι ήσαν φίλοι του Τιβερίου Καίσαρος και ότι ο Πιλάτος δεν ήταν φίλος του. Το Βιβλικό υπόμνημα μάς λέγει: «Έκτοτε εζήτει ο Πιλάτος να απολύση αυτόν οι Ιουδαίοι όμως έκραζον λέγοντες, Εάν τούτον απολύσης δεν είσαι φίλος του Καίσαρος· πας όστις κάμνει εαυτόν βασιλέα, αντιλέγει εις τον Καίσαρα.» (Ιωάν. 19:12) Έτσι το ζήτημα μετεβλήθη σε πολιτικό, και εκείνοι οι άνθρωποι μιλούσαν κι’ ενεργούσαν ως φίλοι—του Θεού ή του ειδωλολάτρου Καίσαρος, ενός θείου άρχοντος ή ενός ανθρωπίνου άρχοντος; Δεν μπορούσαν να είναι φίλοι του Θεού και του Καίσαρος συγχρόνως, έστω κι’ αν ισχυρίζονταν ότι ο Ιησούς ήταν ένας ψευδομεσσίας ή Ψευδόχριστος. Πρέπει να εμμείνωμε στον θεόπνευστο κανόνα, όπως εγράφη στην Ιερουσαλήμ μερικά χρόνια αργότερα: «Δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; Όστις λοιπόν θελήση να είναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιακ. 4:4) Έτσι προσπαθώντας να υποστηρίζουν τον ειδωλολάτρη Καίσαρα σ’ αυτό το ζήτημα του Μεσσία ή Χριστού, έδειχναν εκείνοι οι θρησκευόμενοι άνθρωποι ότι ήσαν φίλοι της θείας κυριαρχίας;

 8. Πώς έδειξαν τότε οι άνθρωποι ότι ήσαν υπέρ της ειδωλολατρικής ανθρώπινης κυριαρχίας και εναντίον της θείας κυριαρχίας;

⁸ Τελικά ο λαός εζήτησε την τακτοποίησι του ζητήματος, όταν εκραύγασαν να σταυρωθή ο Ιησούς, και ο Πιλάτος αντέκρουσε λέγοντας: «Τον βασιλέα σας να σταυρώσω;» Εδώ απέρριψαν οριστικά τον Ιησού ως τον Μεσσιανικό βασιλέα, διότι, σύμφωνα με το υπόμνημα, «απεκρίθησαν οι αρχιερείς, Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» (Ιωάν. 19:15) Κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθή ότι εδώ εξέλεξαν μια ειδωλολατρική ανθρώπινη κυριαρχία. Αναπόφευκτα αυτό τους έθεσε εναντίον της θείας κυριαρχίας.

 9. (α) Ως απόδειξι ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας, τι έκαμε ο Θεός την τρίτη ημέρα; (β) Τώρα στον κατάλληλο καιρό, ποιος παρουσιάζεται σ’ όλο τον κόσμο ως Μεσσιανικός Βασιλεύς, και τι είδους είναι, η κυριαρχία του;

⁹ Όλα τα καταγραφέντα γεγονότα δείχνουν ότι ο Ιησούς εξεπλήρωσε τις Βιβλικές προφητείες σχετικά με τον υποσχεμένο Μεσσία ή Χριστό. Γι’ αυτό ο Παντοδύναμος Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς την τρίτη μέρα και τον εξύψωσε στα δεξιά Του στον ουρανό. Τώρα είναι ο ουράνιος Μεσσίας ή Χριστός. (Πράξ. 1:1 έως 2:36· 13:26-39· 1 Πέτρ. 3:18-22) Και τώρα, δεκαεννέα αιώνες αργότερα, όπως ακριβώς ο Κυβερνήτης Πιλάτος παρουσίασε τον Μεσσία στους εορταστάς του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ το έτος 33 μ.Χ. έτσι και σήμερα ο Ύψιστος Θεός Ιεχωβά παρουσιάζει τον Μεσσία του ή Χριστό σ’ όλο τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους. Είναι καιρός γι’ αυτό. Η μακρά χρονική περίοδος που αναφέρεται ως «οι καιροί των Εθνών» ή «οι προσδιωρισμένοι καιροί των Εθνών» έληξαν το δέκατο τέταρτο έτος του εικοστού αιώνος μας, το έτος που σημειώθηκε με την έκκρηξι του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. (Λουκ. 21:24· Δαν. 4:16, 23, 25) Η βασιλεία του βασιλικού οίκου του Βασιλέως Δαβίδ που είχε ανατραπή από τις ειδωλολατρικές στρατιές της Βαβυλώνος το 607 π.Χ. αποκαταστάθηκε, όχι στη γη ως ανθρώπινη κυριαρχία, αλλά στους ουρανούς στα χέρια του αληθινού Μεσσία, του Χριστού του Κυρίου Παντοδυνάμου Θεού Ιεχωβά.

10. (α) Από το 1914 μ.Χ. ποια λόγια ακούμε δια πίστεως να ηχούν από τον ουρανό σχετικά με τις βασιλείες του κόσμου; (β) Πώς έδειξε ο Χριστιανικός κόσμος με τους παγκοσμίους πολέμους και με το να είναι μέλος στα Ηνωμένα Έθνη ότι είναι υπέρ της ανθρωπίνης κυριαρχίας;

¹⁰ Δια πίστεως τ’ αυτιά μας μπορούν να ακούνε, από το 1914 μ.Χ., τις φωνές στον ουρανό να λέγουν δυνατά τους λόγους που αναγράφονται στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής: «Αι βασιλείαι του κόσμου έγιναν του Κυρίου ημών, και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.» (Αποκάλ. 11:15) Αυτή η «βασιλεία του Κυρίου ημών και του Χριστού του» δεν εννοεί τον Χριστιανικό κόσμο—απολύτως όχι! Εννοεί την ουράνια βασιλική κυβέρνησι του Μεσσία ή Χριστού που εχρίσθη από τον Κύριο Ιεχωβά Θεό να ενεργή εκ μέρους Του στη διακυβέρνησι όλων των λαών της γης. Σύμφωνα με το θρησκευτικό του όνομα ο Χριστιανικός κόσμος θα έπρεπε να είναι υπέρ αυτής της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού, είναι όμως; Μετά το τέλος των καιρών των εθνών το 1914, αγωνίσθηκε ο Χριστιανικός κόσμος υπέρ αυτής της Μεσσιανικής βασιλείας των ουρανών, ή υπεστήριξε την ιδέα της κοσμοκρατορίας με ανθρώπινη κυριαρχία; Κυττάξτε την Κοινωνία των Εθνών και τα σημερινά Ηνωμένα Έθνη, και τα δυο τα δημιούργησε, τα προήγαγε και τα υποστηρίζει σήμερα ο Χριστιανικός κόσμος. Τάσσονται αυτές οι οργανώσεις υπέρ της θείας κυριαρχίας μέσω της Μεσσιανικής βασιλείας των ουρανών ή τάσσονται υπέρ της ανθρώπινης κυριαρχίας; Τι λέγουν σε απάντησι τα μισά και πλέον από τα μέλη των Ηνωμένων Εθνών που δεν ομολογούν ότι είναι Χριστιανικά έθνη; Λέγουν, ‘Όχι! Η οργάνωσις των Ηνωμένων Εθνών δεν υποστηρίζει τη θεία κυριαρχία μέσω της ουράνιας Μεσσιανικής βασιλείας! Υποστηρίζει την ανθρώπινη κυριαρχία όλης της γης. Εμείς οι άνθρωποι πρόκειται να την κυβερνήσωμε με μορφές κυβερνήσεων της δικής μας εκλογής.’ Λογικά, επομένως, ο Χριστιανικός κόσμος, με το να ανήκη στα Ηνωμένα Έθνη, υποστηρίζει την ανθρώπινη (όχι τη θεία) κυριαρχία.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

11. Όσον αφορά την πορεία του από το τέλος του 1 Παγκοσμίου Πολέμου το 1918, γιατί ο Χριστιανικός κόσμος δεν δικαιολογείται να έχη άγνοια, και επομένως πρέπει οι άνθρωποι ν’ αποβλέπουν σ’ αυτόν για ορθή καθοδήγησι όσον αφορά την εκλογή της κυριαρχίας;

¹¹ Ο Χριστιανικός κόσμος διέψευσε το όνομά του και δεν υπάρχει δικαιολογία γι’ αυτό. Ήδη από το κρίσιμο εκείνο έτος 1914, και ιδιαίτερα από το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1918, έχει διακηρυχθή η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού ως κυβέρνησις εγκαθιδρυμένη στους ουρανούς. Αυτό έγινε ως εκπλήρωσις των λόγων του Ιησού Χριστού για το σημείο με το οποίον θα αναγνωριζόταν η «συντέλεια του αιώνος,» δηλαδή: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Το ότι ο Χριστιανικός κόσμος είναι ενήμερος του κηρύγματος αυτού του «ευαγγελίου» αποδεικνύεται από το γεγονός ότι αντετάχθη σ’ αυτό ως το σημείο να καταδιώξη και να προγράψη τους κήρυκες αυτού του «ευαγγελίου.» Συνεπώς, η εκ μέρους του Χριστιανικού κόσμου εκλογή της ανθρώπινης κυριαρχίας μαζί με τις μη Χριστιανικές κυβερνήσεις της γης δεν έγινε εν αγνοία και χωρίς να έχουν την Αγία Γραφή. Ένεκα τούτου, το ανθρώπινο γένος δεν μπορεί ν’ αποβλέπη ασφαλώς στον Χριστιανικό κόσμο για να τους οδηγήση να κάμουν την ορθή εκλογή, απ’ όσο μπορούσαν οι Ιουδαίοι ν’ αποβλέπουν στους ιερείς των και τους ραββίνους των πριν από δεκαεννέα αιώνες.

12. Ποιο είναι το πιο σπουδαίο ζήτημα σήμερα, και γιατί είναι πολύ επείγον να κάμωμε εκλογή σήμερα;

¹² Το πιο σπουδαίο επίμαχο ζήτημα σήμερα δεν είναι, ο Κομμουνισμός ή η καπιταλιστική δημοκρατία—πιο θα κυριαρχήση; διότι αυτές οι παρατάξεις είναι και οι δυο απλώς μορφές ανθρώπινης κυριαρχίας. Μάλλον το ζήτημα είναι: Ανθρώπινη κυριαρχία με ανθρώπους που είναι ατελείς, αμαρτωλοί, θνητοί και σε διαφωνία με τον Ιεχωβά Θεό, ή θεία κυριαρχία με τη Μεσσιανική Βασιλεία του αναστημένου Ιησού, του Αμνού του Θεού που πέθανε θυσιαστικά για όλο το ανθρώπινο γένος; Σήμερα η εκλογή που πρέπει να γίνη είναι πιο επείγουσα απ’ όσο ήταν πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια, όταν ο Ιησούς Χριστός παρουσιάσθηκε από τον Πόντιο Πιλάτο στο πλήθος των εορταστών του Πάσχα στην Ιερουσαλήμ. Σήμερα εμείς είμεθα πολύ κοντά στο τέλος της συντελείας του αιώνος.» Η ανθρώπινη κυριαρχία από ατελείς, αμαρτωλούς και θνητούς ανθρώπους πλησιάζει ν’ απομακρυνθή από το πρόσωπο της γης στη μεγαλύτερη «θλίψη» της ανθρωπότητος που προελέχθη στην προφητική Βίβλο.

13. Γιατί δεν κάνει κανένα καλό στον άνθρωπο το να συνεχίση να εναντιώνεται στη θεία κυριαρχία, και τι είναι, εκείνο που κάνει το ζήτημα σήμερα πολύ πιο σοβαρό για τους εναντιουμένους;

¹³ Δεν μας ωφελεί και δεν θα καταλήξη σε επιτυχία, το να εναντιωνώμεθα και να είμεθα εναντίον της θείας κυριαρχίας. Η κυριαρχία από τον Παντοδύναμο ρυθμιστή του τεραστίου «κατεστημένου,» του οποίου η γη αποτελεί ένα ελάχιστο μόριο, θα έλθη οπωσδήποτε και θα επικρατήση σ’ ολόκληρη τη γη. Αυτό που κάνει το ζήτημα τόσο σοβαρό είναι ότι εκείνοι σήμερα που εξακολουθούν να είναι όχι υπέρ, αλλ’ εναντίον της θείας κυριαρχίας θα καταστραφούν ως εχθροί στη θλίψι με την οποία τελειώνει αυτό το σύστημα πραγμάτων.—Ματθ. 24:21, 22· Δαν. 2:44.

14. (α) Η εκλογή της ανθρωπίνης κυριαρχίας σημαίνει εκλογή ποιας άλλης κυριαρχίας επίσης, και τι θα συμβή σ’ αυτή την τελευταία κυριαρχία; (β) Τι δεν σημαίνει η εκλογή της αιωνίας θείας κυριαρχίας όσον αφορά την στάσι μας απέναντι στις παρούσες ανθρώπινες κυβερνήσεις και άλλους θεσμούς;

¹⁴ Ας μη παραβλέπωμε αυτό το δυσάρεστο γεγονός. Η εκλογή υπέρ της ανθρωπίνης κυριαρχίας σημαίνει συγχρόνως και εκλογή υπέρ της Σατανικής κυριαρχίας, της συνεχίσεως της διακυβερνήσεως του ανθρωπίνου γένους από τον ‘θεόν του αιώνος τούτου.’ Μετά την καταστροφή αυτού του ανθρωπίνου συστήματος πραγμάτων, ο Ιεχωβά Θεός μέσω του Μεσσία του θ’ απομακρύνη τον Σατανά και τις λεγεώνες των δαιμόνων του από την αόρατη κυριαρχία τους στο ανθρώπινο γένος της γης. (Αποκάλ. 20:1-3) Έτσι, μήπως πρόκειται να εκλέξωμε αυτό που θα καταστραφή ύστερ’ από πολύ λίγο χρονικό διάστημα; Πόσο πιο συνετό είναι σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα να εκλέξωμε αυτό που θα είναι αιώνιο—τη θεία κυριαρχία! Το να ταχθούμε υπέρ της θείας κυριαρχίας τώρα πριν έλθη η «μεγάλη θλίψις» δεν σημαίνει ότι θα γίνωμε βίαιοι επαναστάται και θα προσπαθήσωμε να ανατρέψωμε δυναμικά τις σημερινές πολιτικές κυβερνήσεις και άλλους ανθρώπινους θεσμούς. Όχι, διότι ο Ιεχωβά Θεός απαγορεύει αυστηρά στους Χριστιανούς μάρτυρές του στη γη να το κάμουν αυτό. (Ρωμ. 12:17 έως 13:7) Αντί να εκλέξουν να σηκώσουν βίαιο χέρι εναντίον των ανθρωπίνων κυβερνήσεων που ο Θεός επέτρεψε να υπάρχουν έως τώρα, θα συνεχίσουν με πραότητα να υποφέρουν άγριο διωγμό στα χέρια των ανθρωπίνων πολιτικών αρχόντων.

15. (α) Με το να υπομένουν άδικα παθήματα χωρίς μνησικακία τι θα διακρατήσουν όπως διεκράτησαν ο Ιώβ και ο Ιησούς; (β) Τι ζητούν πρώτα, και τι πρέπει να κηρύττουν και για πόσον καιρό;

¹⁵ Με το να υπομένουν τέτοια άδικα παθήματα χωρίς να αισθάνωνται μνησικακία εναντίον του Παντοδυνάμου Θεού που τα επιτρέπει, τηρούν την ακεραιότητά τους προς Αυτόν, ακριβώς όπως έκαμαν ο υπομονετικός Ιώβ και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, απολαμβάνοντας πάντοτε καθαρή συνείδησι απέναντι του Θεού και των ανθρώπων. (Πράξ. 23:1· 1 Πέτρ. 2:19, 20) Για να δείξουν με ποια πλευρά στέκονται και ποια εκλογή έχουν κάμει, ζητούν πρώτα τη βασιλεία του ουρανίου Πατέρα τους και τη δικαιοσύνη Του μάλλον παρά να αναμιγνύωνται στην ανθρώπινη πολιτική και να την υποστηρίζουν. Ο Θείος Κυρίαρχος τους ανέθεσε να κηρύττουν παντού το «ευαγγέλιον της Βασιλείας.» Αυτό ακριβώς κάνουν εωσότου ο ίδιος ο Θεός μέσω του Ιησού του Μεσσία επιβάλη αυτή την ουράνια κυβέρνησι με πλήρη και αναμφισβήτητη δύναμι και έλεγχο επάνω σ’ ολόκληρη τη γη.—Ματθ. 6:33· 24:14.

16, 17. (α) Τι θα κάμη ο Ιεχωβά για κείνους οι οποίοι λαμβάνουν μια τέτοια πιστή πορεία; (β) Ο Ιεχωβά εξετάζει σήμερα τις ανθρώπινες καρδιές για να διαπιστώση τι, και σε ποια λόγια του Δαβίδ θ’ ανταποκριθούν εκείνοι που εκλέγουν ζωή στη Μεσσιανική Του τάξι;

¹⁶ Αυτοί που λαμβάνουν αυτή την πορεία είναι εκείνοι τους οποίους ο Παγκόσμιος Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά θα διαφυλάξη μέσα από τη «μεγάλη θλίψι» που πλησιάζει και θα τους φέρη στη δίκαιη νέα Του τάξι με την Παραδεισιακή γη της. Καθώς ο Θεός εξετάζει τώρα τις ανθρώπινες καρδιές, αναμένει από μας τώρα ν’ αποδείξωμε με τους λόγους του στόματος και με ανυπόκριτη ενέργεια ποια εκλογή έχομε κάμει σχετικά με την κυριαρχία. Είμεθα υπέρ της θείας κυριαρχίας σ’ ολόκληρη τη γη καθώς και στον ουρανό, ή είμεθα εναντίον της; Ο Θείος Κυρίαρχος εκλέγει για ζωή στη Μεσσιανική του νέα τάξι εκείνους που ανταποκρίνονται στους θεόπνευστους λόγους του Βασιλέως Δαβίδ, ο οποίος εκάθησε στον «θρόνον του Ιεχωβά» στην Ιερουσαλήμ:

¹⁷ «Ο Ιεχωβά ητοίμασε τον θρόνον αυτού εν τω ουρανώ, και η βασιλεία αυτού δεσπόζει τα πάντα. Ευλογείτε τον Ιεχωβά, άγγελοι αυτού, δυνατοί εν ισχύι, οι εκτελούντες τον Λόγον αυτού, οι ακούοντες της φωνής του λόγου αυτού. Ευλογείτε τον Ιεχωβά, πάσαι αι δυνάμεις αυτού· λειτουργοί αυτού, οι εκτελούντες το θέλημα αυτού. Ευλογείτε τον Ιεχωβά, πάντα τα έργα αυτού, εν παντί τόπω της δεσποτείας αυτού. Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Ιεχωβά.»—Ψαλμ. 103:19-22, ΜΝΚ.

18. Υπό το φως αυτών των λόγων του ψαλμωδού, πώς απαντούμε στο ερώτημα όσον αφορά το ζήτημα της κυριαρχίας;

¹⁸ Θεία κυριαρχία από τον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού—Είμεθα υπέρ αυτής ή εναντίον της; Μαζί με όλους τους αγγέλους του Ιεχωβά τους δυνατούς εν ισχύι, μαζί με όλες τις ουράνιες δυνάμεις του, μαζί με όλους τους λειτουργούς του, που εκτελούν το θέλημά του, απαντούμε σταθερά, Είμεθα υπέρ της Θείας Κυριαρχίας και τώρα και για πάντα!

[Εικόνα στη σελίδα 79]

Όταν οι Ιουδαίοι απέρριψαν τον Ιησού ως βασιλέα των υπέρ του Καίσαρος, εξέλεξαν ανθρώπινη κυριαρχία. Σήμερα ο Ιεχωβά παρουσιάζει τον Μεσσία του σ’ όλο το ανθρώπινο γένος· ποια εκλογή θα κάνετε;