ημέρα. «Παρά τω Ιεχωβά μία ημέρα είναι, ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία.» (2 Πέτρ. 3:8) Επειδή ο Θεός εκτελεί τα πάντα στον καιρό του, ο κοντόφθαλμος άνθρωπος αποκλίνει στο να το θεωρήση αυτό ως αδυναμία, σαν να υπήρχε κάτι πολύ μεγάλο για τον Θεό.

Λάβετε για παράδειγμα την αύξησι της ορατής οργανώσεως του Θεού, η οποία κάποτε εφαίνετο αδύνατη. Δεν ήταν αδύνατη, διότι, έπρεπε να γίνη στον ωρισμένο καιρό του Θεού. Και στο 1938 ακόμη, υπήρχαν μόνο 47.143 ευαγγελιζόμενοι που διεκήρυτταν σε όλο τον κόσμο τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας του Θεού, αλλά στο 1952 ο αριθμός έφθασε τα 456.265 άτομα! «Το ελάχιστον θέλει γείνει χίλια· και το ολιγοστόν, ισχυρόν έθνος· εγώ, ο Ιεχωβά, θέλω επιταχύνει τούτο κατά τον καιρόν αυτού.»—Ησ. 60:22, ΑΣ.

Εξ άλλου, πώς η ζωή του ανθρώπου εξέπεσε τόσο, ώστε η βελτίωσίς της να παρουσιάζη την ανάγκη ενός τόσο φοβερού έργου; Δεν οφείλεται αυτό στο ότι ο άνθρωπος απέτυχε να ζήση σύμφωνα με τις αρχές που εκτίθενται στον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή; Δεν θα προέκυπτε ένας κόσμος εκλελυμένος στα ήθη και γεμάτος άπληστα, απάνθρωπα και αιμοσταγή χέρια, αν ο άνθρωπος είχε ακολουθήσει την εξαίρετη συμβουλή του Διδασκάλου: «Πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς· διότι ούτος είναι ο νόμος και οι προφήται.» (Ματθ. 7:12) Μαστιζόμενοι από μια ελεεινή κατάστασι στον κόσμο, μερικοί άνθρωποι λέγουν τώρα, «Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο έργο για να το εκτελέση ο Θεός μόνος.» Πάλι ο άνθρωπος αστοχεί να προσέξη τον Γραφικό κανόνα: «Η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως.»—Εκκλησ. 8:11.

Πραγματικά, λοιπόν, το έργον δεν είναι πάρα πολύ μεγάλο για τον Θεό. Το ζήτημα είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι αρκετά μεγάλος για το έργον. Τα επιστημονικά κατορθώματα του ανθρώπου εξώγκωσαν το εγώ του· τώρα αυτός νομίζει ότι είναι ένα «μεγάλο κεφάλι». Αλλά δεν είναι μεγάλο για τον Θεό, δεν είναι μεγαλύτερο από το κεφάλι μιας ακρίδος, που ασφαλώς δεν είναι πολύ μεγάλο. «Δεν εγνωρίσατε · . . . . Αυτός [ο Ιεχωβά] είναι ο καθήμενος επί τον γύρον της γης, και οι κάτοικοι αυτής είναι ως ακρίδες.» (Ησ. 40:21, 22) Τι καταλαβαίνει μια ακρίδα για τη δύναμι του ανθρώπου; Και τι γνωρίζει ο άνθρωπος για τη δύναμι του Θεού; «Τον Παντοδύναμον δεν δυνάμεθα να εννοήσωμεν αυτόν· είναι υπέροχος κατά την δύναμιν, και κατά την κρίσιν.»—Ιώβ 37:23.

Η αλήθεια είναι ότι όταν ο άνθρωπος λέγη πώς ένα έργον είναι πολύ μεγάλο για τον Θεό, είναι επηρεασμένος από τη δική του σπουδαιότητα. Σήμερα έχομε πολιτικούς φωστήρας από εξήντα διάφορα έθνη που συνέρχονται στο μέγαρο των Ηνωμένων Εθνών, στη Νέα Υόρκη προσπαθώντας να κάμουν ν’ αφθονούν στη γη η ειρήνη και η ασφάλεια. Ο Πρόεδρος Τρούμαν είπε τα εξής λίγες ημέρες πριν από την εγκατάστασι του Στρατηγού Αϊζενχάουερ: «Αν μπορέσουμε να αποκτήσωμε ειρήνη ασφάλεια στον κόσμο με τον οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών, οι εξελίξεις θα έλθουν τόσο γοργά, ώστε δεν αναγνωρίσωμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε τώρα.» Στον εναρκτήριο λόγο του, ο Πρόεδρος Αϊζενχάουερ απεκάλεσε τα Ηνωμένα Έθνη «ζωντανό σημάδι της ελπίδος όλων των λαών για ειρήνη! Γρήγορα τώρα ο Ιεχωβά θα ματαιώση τις ενωμένες προσπάθειες των Εθνών: «Ο Κύριος [Ιεχωβά] ματαιόνει την βουλήν των εθνών, ανατρέπει τους διαλογισμούς των λαών.» «Όταν λέγωσιν, Ειρήνη και ασφάλεια, τότε επέρχεται επ’ αυτούς αιφνίδιος όλεθρος.» (Ψαλμ. 33:10· 1 Θεσ. 5:3) Η αιφνίδια καταστροφή του Αρμαγεδδώνος θα καταστήση τα Ηνωμένα Έθνη καπνίζοντα ερείπια και θα στρώση τη γη με πτώματα των «τεθανατωμένων παρά του Ιεχωβά.»—Ιερεμ. 25:33, 34, ΑΣ.

Τελικά, το μεγαλύτερο από όλα τα έργα, η εκμηδένησις του Σατανά ή Διαβόλου, θα εκπληρωθή με μεγάλη ευχέρεια από τον «Βασιλέα των βασιλέων» του Ιεχωβά, Χριστόν Ιησούν. Ο Χριστός απλώς συλλαμβάνει τον Διάβολο και τον ρίχνει μέσα στην άβυσσο. (Αποκάλ. 20:1-3) Με την απαράμιλλη αυτή επίδειξι της δυνάμεως του Ιεχωβά, που εμπνέει το δέος, θα εισαχθή ένας νέος κόσμος για την πλήρη βελτίωσι του ανθρωπίνου γένους. (Αποκάλ. 21:1-4) Τότε κανείς πια δεν θα ξαναπή ότι ένα έργον είναι πολύ μεγάλο για τον Θεό. Μάλλον, όλοι οι ζώντες θα καταλάβουν την πλούσια σημασία των λόγων τον Υψίστου προς τον Αβραάμ: «Είναι τι αδύνατον εις τον Ιεχωβά;»—Γέν. 18:14, ΑΣ.

δια να ανοίξη το στόμα επί σφαγήν, να υψώση την φωνήν μετά αλαλαγμού, να στήση κριούς εναντίον των πυλών, να κάμη προχώματα, να οικοδομήση προμαχώνας.» (Ιεζ. 21:20-22) Ωδηγημένος έτσι σε μια απόφασι όχι δική του, ο Ναβουχοδονόσορ κινήθηκε με εμπιστοσύνη εναντίον της Ιερουσαλήμ, βέβαιος ότι εκτελούσε το θέλημα του θεού του Μαρδώκ και ότι θα συναντούσε επιτυχία. Η Ιερουσαλήμ έπεσε μπροστά του το θέρος του 607 π.Χ., όχι με τη βοήθεια του Μαρδώκ, αλλά πράγματι επειδή ο Ιεχωβά, ο Θεός τον οποίον είχε εγκαταλείψει η άπιστη πόλις, είχε λάβει την απόφασι της καταστροφής εναντίον της πριν από σαράντα ήδη χρόνια.—Ιερεμ. 1:1-3, 13-16.

 4. Σύμφωνα με τούτο, πώς προετοιμάζοντο οι πολεμισταί, και πώς συμπεριεφέροντο προς τους θεούς των;

⁴ Σύμφωνα με την ιερή φύσι του πολέμου στα μάτια των, οι πολεμισταί των ειδωλολατρικών εθνών ηγιάζοντο για τις στρατιωτικές των εκστρατείες. Προχωρούσαν εν ονόματι των θεών των, ωρκίζοντο στους θεούς των, προσηύχοντο σ’ αυτούς για θρίαμβο, τα εμβλήματα και τις σημαίες του στρατεύματος τα θεωρούσαν ιερά, ναι, ακόμη και τα εσέβοντο και τα ελάτρευαν.

 5. Σύμφωνα με τη Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία, πώς προσήφθη ιερότης στις στρατιωτικές σημαίες των κοσμικών εθνών, αρχαίων και νεωτέρων;

⁵ Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία λέγει: «Φαίνεται ότι πολλές ομάδες του Αιγυπτιακού στρατού είχαν τις ιδιαίτερές των σημαίες. Αυτές απετελούντο—υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύομε—από τέτοια αντικείμενα που μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων ήσαν συνδεδεμένα με αισθήματα σεβασμού και αφοσιώσεως. Ιερά ζώα, πλοία, εμβλήματα ή μορφές, μια πινακίς που έφερε το όνομα ενός βασιλέως, βεντάλιες και σύμβολα σχήματος φτερού, υψώνοντο στο άκρον μιας ράβδου ως σημαίες, και το υπούργημα του να τις φέρουν εθεωρείτο ως ένα ειδικό προνόμιο και τιμή. Κάπως όμοια φαίνεται να ήσαν τα έθιμα των Ασσυρίων. . . . Οι Πέρσαι εβάσταζαν έναν αετό προσηλωμένον στο άκρον μιας λόγχης, και ο ήλιος, ως η θεότης των, παριστάνετο επίσης επάνω στις σημαίες των, οι οποίες φαίνεται ότι απετελούντο από κάποιο είδος υφάσματος, και εφρουρούντο με τη μεγαλύτερη ζηλοτυπία από τους πιο γενναίους άνδρας του στρατεύματος. . . . Οι μορφές των σημαιών σε μεταγενεστέρους χρόνους ήσαν πολύ ποικίλες· ενίοτε ένας σταυρός από ξύλο ετίθετο στο άκρον ενός δόρατος και από πάνω του η εικόνα ενός χεριού από ασήμι, κάτω από στρογγυλούς ή ωοειδείς δίσκους, με εικόνες του Άρεως ή της Αθηνάς, ή σε μεταγενεστέρους χρόνους προσωπογραφίες αυτοκρατόρων ή εξεχόντων στρατηγών. . . . Οι Ρωμαϊκές σημαίες εφυλάττοντο με θρησκευτική ευλάβεια στους ναούς της Ρώμης· και ο σεβασμός του λαού αυτού προς τα εμβλήματά του ήταν ανάλογος με την υπεροχή του από τα άλλα έθνη σε κάθε τι που συμβάλλει σε επιτυχία στον πόλεμο. Δεν ήταν ασύνηθες για ένα στρατηγό να διατάσση να ριφθή η σημαία στις τάξεις του εχθρού, για να προσθέση ζήλο στην επίθεσι των στρατιωτών του διεγείρωντάς τους να ανακτήσουν ό,τι ήταν ίσως γι’ αυτούς το πιο ιερό πράγμα που κατείχε η γη. Ο Ρωμαίος στρατιώτης ωρκίζετο στο έμβλημά του. [Όταν η Ιερουσαλήμ κατεστράφη για δευτέρα φορά από τους Ρωμαίους το θέρος του 70 μ.Χ., αυτοί έφεραν, τις σημαίες των στην αυλή του ναού που ήταν αφιερωμένος στον Ιεχωβά Θεό και ελάτρευσαν τις στεφανωμένες με νίκη σημαίες των σαν είδωλα.] . . . Οι αρχικές σημαίες ήσαν σχεδόν καθαρώς θρησκευτικού χαρακτήρος. . . . πράγματι η βοήθεια της θρησκείας φαίνεται ότι πάντοτε επεζητήθη για να προσδώση αγιότητα στις εθνικές σημαίες, και η καταγωγή πολλών μπορεί να ανιχνευθή σ’ ένα ιερό λάβαρο, όπως είναι η περίπτωσις της αρχαίας βασιλικής σημαίας της Γαλλίας και του «Ντάννεμπροκ» της Δανίας. . . . Το λάβαρον του Γουλιέλμου του Κατακτητού είχε σταλή σ’ αυτόν από τον πάπα.»—Τόμος 10, ενδεκάτη έκδοσις (1910), σελίδες 454, 455.

 6. Πώς η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία δείχνει ότι τα θρησκευτικά αυτά αισθήματα έχουν μεταφερθή και ως τις σημερινές ακόμη εθνικές σημαίες;

⁶ Ότι τα θρησκευτικά αυτά αισθήματα έχουν μεταφερθή και ως την εποχή μας ακόμη, εξαίρεται από τη δήλωσι της Αμερικανικής Εγκυκλοπαιδείας κάτω από τον υπότιτλο «Σεβασμός ή Ευλάβεια για τη Σημαία.» Η δήλωσις λέγει: «Η σημαία, όπως και ο σταυρός, είναι ιερή. Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν τις λέξεις ή τον όρον ‘Εθιμοτυπία της Σημαίας.’ Η έκφρασις αυτή είναι πολύ ασθενής, πολύ επιπόλαιη και έχει τη γεύσι ευγενείας του σαλονιού. Οι κανόνες και οι κανονισμοί οι σχετικοί με την ανθρώπινη στάσι απέναντι των εθνικών σημαιών χρησιμοποιούν ισχυρές, εκφραστικές λέξεις, όπως, ‘Υπηρεσία της Σημαίας’, ‘Σεβασμός για τη Σημαία’, ‘Ευλάβεια για τη Σημαία’ ‘Αφοσίωσις στη Σημαία’, ‘Συμπεριφορά προς τη Σημαία’. . . . Υποσχέσεις υποταγής παρεχόμενες στις σημαίες είναι γνωστές από την αρχαιότητα . . . » (Τόμος 11, έκδοσις 1942, σελίς 316) Ανάμεσα σε άλλους λόγους για τους οποίους οι πρώτοι Χριστιανοί ηρνούντο να ενωθούν με το στρατό του Καίσαρος ήταν και η ειδωλολατρία που εσχετίζετο μ’ αυτόν.

 7. Λόγω του ότι περιέβαλλαν τον πόλεμο με αγία εμφάνισι, τι έκαναν τα έθνη όσον αφορά τους επιθετικούς των πολέμους, και πώς ο Ιερεμίας, ο Ησαΐας και ο Ιωήλ δείχνουν το γεγονός αυτό;

⁷ Λόγω του ότι περιέβαλλαν έτσι τον πόλεμο με μια αγία εμφάνισι, τα ειδωλολατρικά έθνη κατά γράμμα ηγίαζαν αυτή τη μορφή της βίας, κατάλληλα δε η Γραφή χρησιμοποιεί αυτή την έκφρασι όσον αφορά την προετοιμασία των ειδωλολατρικών εθνών για τους επιθετικούς των πολέμους. Ιδού τα λόγια της προφητείας του Ιεχωβά εναντίον της καταδικασμένης πόλεως Βαβυλώνος, όπου η στρατιωτική επίθεσις είχε λάβει αρχή υπό τον Νεβρώδ μετά τον παγγήινο κατακλυσμό της εποχής του Νώε: «Αγιάσατε έθνη κατ’ αυτής, παραγγείλατε κατ’ αυτής