Ένθερμη Συμμετοχή στη Διακονία

ΟΤΑΝ μελετούμε τη ζωή ανδρών όπως ο Ιεζεκιήλ, ο Ιερεμίας, ο Ιηού και ο Ιησούς, αναγκαζόμεθα να συμπεράνωμε ότι αυτοί ήσαν άνδρες εξαιρετικού ζήλου για τον Ιεχωβά. Στους άνδρες αυτούς ήταν εμπιστευμένη μια υπηρεσία και δεν επέτρεπαν σε τίποτε να τους κάμη να οπισθοχωρήσουν από την πλήρη συμμετοχή των σ’ αυτήν.

Παραδείγματος χάριν, ο Ιεζεκιήλ είχε σταλή προς «υιούς σκληροπροσώπους και σκληροκαρδίους». Η εντολή που είχε ήταν να επαναλάβη τους λόγους του Ιεχωβά «εάν τε ακούσωσιν, εάν τε απειθήσωσι.» Αυτό δεν ήταν ένας εύκολος διορισμός, και όμως ο Ιεζεκιήλ τον εξεπλήρωσε με παραδειγματικόν ζήλο. Τον Ιερεμία η διακονία τον έκαμε ‘θέμα χλευασμού όλη την ημέρα’· «πάντες με εμπαίζουσι», είπεν ο προφήτης. Εν τούτοις, αυτός προωθούσε τη διακονία, όχι σιωπώντας, αλλά θαρραλέα και άφοβα διακηρύττοντας τις κρίσεις του Ιεχωβά. Ο Ιηού ήταν άνθρωπος δράσεως. Αυτός ήλαυνε μανιωδώς, εκπληρώνοντας τον ρόλο του ως εκτελεστής, καλώντας και άλλους να γίνουν μάρτυρες του ζήλου του υπέρ του Ιεχωβά. Και για τον Ιησού Χριστό είναι γραμμένο: «Ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγε.» Αυτοί οι άνδρες εξήγησαν με το παράδειγμά των την ουσιώδη αυτήν ιδιότητα του ζήλου στην υπηρεσία του Ιεχωβά.​—Ιεζ. 2:4, 5· Ιερεμ. 20:7-9· 2 Βασ. 10:1-19· Ψαλμ. 69:9.

Η λέξις «ζήλος» σημαίνει βράσιμο· και ο ζηλωτής, ένθερμος διάκονος του Θεού, για τούτο, περιγράφεται στις Γραφές ως ζεστός, ή φλογερός από ενθουσιασμό για την υπηρεσία του Ιεχωβά, ενώ οι άνευ πίστεως λέγονται χλιαροί. Από αυτή τη φλογερή ιδιότητα του ζήλου, εκινήθησαν άνθρωποι να διαδώσουν τ’ αγαθά νέα της Χριστιανοσύνης μέχρι των άκρων της γης. Ο Δρ Γκούντσπηντ μαρτυρεί περί τούτου, όταν λέγη: «Υπήρχαν άνδρες στην αρχέγονη εκκλησία πολύ ζωντανοί . . . Στον ζήλο τους να διαδώσουν το Χριστιανικό άγγελμα πάνω σ’ εκείνον τον [Ελληνο-Ρωμαϊκό] κόσμο, [αυτοί] χρησιμοποιούσαν όλες τις μεθόδους της δημοσιεύσεως.»

Η Χριστιανική διακονία σήμερα ζητάει μιαν όμοια ισχυρή και ένθερμη εκστρατεία. Και, ως επί το πλείστον, οι αφιερωμένοι Χριστιανοί ανταποκρίνονται με ζήλο στην ανάγκη της ώρας. Ο Κάρολος Μπραίηντεν, στο βιβλίο του Αυτοί Επίσης Πιστεύουν, γράφει: «Μπορεί να λεχθή αληθινά ότι κανένας χωριστός θρησκευτικός όμιλος στον κόσμο δεν έδειξε περισσότερο ζήλο και επιμονή στην προσπάθεια να διαδώση τα αγαθά νέα της Βασιλείας από τους Μάρτυρας του Ιεχωβά. Η περίπτωσίς των αποτελεί μια διακονία ένθερμης συμμετοχής, μια που λέγει περισσότερα παρά απλώς, «Εγώ πιστεύω».

Ένθερμη συμμετοχή σημαίνει ότι οι Χριστιανοί πρέπει να συνταυτισθούν με την οργάνωσι του Ιεχωβά με δραστήρια συναναστροφή με αυτήν, όχι μόνον κατά περιστάσεις, αλλά με τακτική παρακολούθησι των συναθροίσεων. Ο απόστολος Παύλος τονίζει το σημείο τούτο, όταν λέγη: «Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον· διότι πιστός ο υποσχεθείς· και ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» Ο Παύλος ενθαρρύνει για δραστήρια συμμετοχή στη διακονία με τακτικές συναθροίσεις και παρακίνησι μεταξύ των Χριστιανών προς την αγάπη και τα καλά έργα.​—Εβρ. 10:23-25.

Ακόμη περισσότερα απαιτούνται σε μια ένθερμη διακονία, τα οποία ο απόστολος αποκαλύπτει με αυτά τα λόγια: «Με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία [δημοσία διακήρυξις] προς σωτηρίαν». Ο Παύλος μάς εξάγει από την απατηλή ιδέα ότι μπορεί κανείς να λάβη σωτηρία με το να πιστεύη απλώς, χωρίς να εκφράζη την πίστι του. Ο Χριστιανός πρέπει να διακηρύττη τ’ αγαθά νέα περί του Χριστού όχι μόνον προς τους πιστούς αλλά και προς τους απίστους εξίσου. Η πίστις ενός Χριστιανού πρέπει να τον οδηγή από σπίτι σε σπίτι ενώ κηρύττει τις αλήθειες αναφορικά με τη Βασιλεία του Θεού, ακριβώς καθώς η πίστις ωδηγούσε τους πρώτους Χριστιανούς στις θύρες των ανθρώπων. (Ρωμ. 10:10· Πράξ. 5:42· 20:20) Ο Παύλος διεκήρυξε ότι ανάγκη ήταν γι’ αυτόν. «Ουαί δε είναι εις εμέ,» είπε ο απόστολος, «εάν δεν κηρύττω [τ’ αγαθά νέα!]»​—1 Κορ. 9:16.

Η Χριστιανική διακονία από σπίτι σε σπίτι πρέπει να διεξάγεται μ’ ενθουσιασμό και δύναμι ανάλογη με το παράδειγμα που ετέθη από τον Ιησούν και τους αποστόλους. Η συμπεριφορά ενός στην υπηρεσία αυτή δεν πρέπει να είναι ακατάστατη, άτονη ή αδιάφορη, αλλά ζωντανή, με ζήλο. Οι ομιλίες ενός Χριστιανού πρέπει να μεταδίδουν πίστι· οι λόγοι του, αγάπη· ο ζήλος του, πεποίθησι. Καθώς η θερμότης γενικά κάνει μια ουσία να διαστέλλεται, έτσι και ο ζήλος ενός Χριστιανού πρέπει να δημιουργή μέσα του και σε άλλους την επιθυμία να πλατυνθή στη γνώσι του Θεού και στη διακονία.

Η ένθερμη συμμετοχή στη διακονία απαιτεί μεγάλη διανοητική και φυσική δύναμι. Για να εξακολουθήση κανείς να προχωρή με ζήλο, η ζωτική του δύναμις πρέπει να αναπληρώνεται με αλήθειες από τον λόγο του Θεού, τη Βίβλο. Ο Παύλος μάς βεβαιώνει: «Ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός.» «Δεν είναι ο λόγος μου ως πυρ;» ρωτά ο Ιεχωβά. Με καθημερινή μελέτη και σκέψι επί του λόγου του Θεού, τα εφόδιά μας σε «καύσιμα» δεν θα σπαταληθούν. Θα έχωμε καύσιμα για να εξακολουθούμε «κατά το πνεύμα ζέοντες», όπως μας νουθετεί ο απόστολος.​—Εβρ. 4:12· Ιερεμ. 23:29· Ρωμ. 12:11.

Για να φυλάξωμε τον ζήλο μας ζωντανό, είναι επιτακτικό να είμεθα ενήμεροι για τους χρόνους και τους καιρούς που ζούμε, ώστε να διατηρούμε στερεά στη διάνοια την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά». (2 Πέτρ. 3:11, 12, ΜΝΚ ) Η ενημερότης μας για την εγγύτητα του Αρμαγεδδώνος πρέπει να μας διεγείρη σε μεγαλύτερη υπηρεσία και στο να προσφέρωμε εγκαρδίως τον εαυτό μας. Δεν μας συμφέρει να είμεθα απλώς ευχαριστημένοι επειδή έχομε κάποιο μέρος στη διακονία. Η διακονία μας πρέπει να είναι εξ όλης ψυχής· η αφοσίωσίς μας, αποκλειστική· η αγάπη μας, πλήρης. Δεν θέλομε να εμποδίσωμε τις ζωτικές μας ενέργειες. Καθώς ο Παύλος είπε στους Θεσσαλονικείς: «Ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.» Ο Ιησούς επίσης δεν ημποδίσθη, αλλά «παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον» προς όφελος των προβάτων του Πατρός του.​—1 Θεσ. 2:8· Ησ. 53:12.

Πώς είναι η αγάπη σας για τον Ιεχωβά και τα πρόβατά του; Είναι ακόμη θερμή καθώς ήταν τον πρώτο καιρό, ή την αφήσατε να κρυώση; Αν η αγάπη αφεθή να κρυώση, και ο ζήλος σας θα κρυώση. Αυτό μπορεί να φέρη έναν που υπηρετεί σε θανάσιμο σταμάτημα. Η εκκλησία στην Έφεσο είχε επιπληχθή γιατί επέτρεψε να ψυχρανθή η αρχική της αγάπη. Για ν’ αποφύγωμε να συμβή σ’ εμάς μια τέτοια τραγωδία, πρέπει ‘ν’ αναζωσθούμε τις διάνοιές μας για δράσι και να τηρηθούμε πλήρως ισορροπημένοι’. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμεθα ζωντανοί στα προνόμιά μας των συναθροίσεων και στο να παρακινούμε άλλους σε αγάπη και καλά έργα.​—Αποκάλ. 2:4· 1 Πέτρ. 1:13.

Το να διακρατούμε τη θερμή αγάπη περιλαμβάνει τη σκέψι του να φροντίζωμε για τα πρόβατα του Ιεχωβά. Όταν βρίσκωμε προβατοειδή άτομα, δεν θα τα μεταχειριζώμεθα σαν μια συνηθισμένη περίπτωσι, αλλά θα δείχνωμε οξύ ενδιαφέρον και βαθειά ανησυχία, γνωρίζοντας ότι η αιώνια ευημερία των διακυβεύεται. Θα θέλωμε να κάμωμε μια επανεπίσκεψι ευθύς αφού τα βρήκαμε, για να εγκαταστήσωμε αλήθειες στην καρδιά και τη διάνοιά τους και να ζωογονήσωμε μέσα τους την αγάπη για τον Ιεχωβά. Γι’ αυτόν τον σκοπό θα μιλούμε μ’ ενθουσιασμό για τη Βασιλεία του Θεού και τις ευλογίες της. Οι πύρινοι λόγοι του Ιεχωβά θα μεταδώσουν μια φλόγα που θα τα κάμη να ζέουν με τη δύναμι του πνεύματός του. Όσο περισσότερο δαπανούμε τον εαυτό μας, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η χαρά μας και βεβαιότερη η σωτηρία μας.

Εξ άλλου, κι εμείς, επίσης, δεν πρέπει ν’ αφήσωμε την κοσμική αδιαφορία να σβήση το πνεύμα μας ή να κρυώση τον ζήλο μας. Ούτε μπορούμε να αισθανώμαστε ότι η ανάγκη δεν είναι μεγάλη επειδή τα πρόβατα είναι λίγα φαινομενικώς στην περιοχή μας. Ας είναι η αγάπη το κίνητρο στο να προειδοποιούμε και να διδάσκωμε. Ο Θεός είναι πιστός που υπεσχέθη, συνεπώς προχωρείτε προς τα εμπρός με ζήλο. «Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν· διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ.»​—Γαλ. 6:9.