Γιατί Εμπιστευόμεθα στον Θεό;
Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ, ο Κυρίαρχος του Σύμπαντος, Ιεχωβά Θεός, θέλει ως δούλους του μόνον εκείνους που εμπιστεύονται πλήρως σ αυτόν. Όσοι ισχυρίζονται ότι είναι λαός του αλλ’ αποδεικνύονται ψεύσται σ’ αυτόν με τη στάσι των, με τα λόγια και τις πράξεις των, δεν μπορούν ν’ αναμένουν να λάβουν την επιδοκιμασία και την ευλογία του. Ο λόγος του Θεού λέγει: «Επικατάρατος ο άνθρωπος όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα τον βραχίονα αυτού, και του οποίου η καρδία απομακρύνεται, από του Ιεχωβά.»—Ιερεμ. 17:5, ΜΝΚ.
Ασφαλώς εμείς δεν πρέπει να είμεθα μεταξύ των κατηραμένων. Αφού ο Ιεχωβά Θεός δεν αλλάσσει, οτιδήποτε ωδήγησε τους ανθρώπους στο να είναι ευλογημένοι ή κατηραμένοι στο παρελθόν, θα οδηγήση στις ίδιες συνέπειες και σήμερα. (Μαλ. 3:6) Αποτελεί λοιπόν σοφία από μέρους μας να παίρνουμε στα σοβαρά τα μαθήματα του αρχαίου παρελθόντος που βρίσκονται στην Αγία Γραφή.
ΜΙΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ
Ένα τέτοιο μάθημα παρουσιάζεται ως αλληγορία στον Ιεζεκιήλ, κεφάλαιον 23. Η αλληγορία περιλαμβάνει δύο αδελφές που δεν εμπιστεύθηκαν στον Θεό κι απέβλεπαν αλλού για ευλογία και προστασία. Η μεγαλύτερη αδελφή ήταν η Οολά, και η μικρότερη η Οολιβά. Η Οολά χαρακτηρίζεται ως παριστάνουσα τη Σαμάρεια, την τελευταία πρωτεύουσα του βορείου ή δεκαφύλου βασιλείου του Ισραήλ, η δε Οολιβά ότι παριστάνει την Ιερουσαλήμ, την πρωτεύουσα του νοτίου βασιλείου του Ιούδα. Επειδή οι πρωτεύουσες αντιπροσώπευαν τα βασίλεια, οι αδελφές αυτές εκπροσωπούν δύο βασίλεια. Η «μητέρα» των λοιπών είναι η μία εθνική οργάνωσις του Ισραήλ που προήλθε από τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ και τους δώδεκα γυιους του τελευταίου.—Ιεζ. 23:2, 4.
Από την αρχή η ιστορία των δύο αδελφών δεν ήταν καλύτερη. Αυτές «εξεπορνεύθησαν εν Αιγύπτω· εξεπορνεύθησαν εν τη νεότητι αυτών.» (Ιεζ. 23:3) Πώς συνέβη αυτό; Οι απόγονοι του Ιακώβ, όταν κάποτε είχαν εγκατασταθή στην Αίγυπτο, δεν μπόρεσαν ν’ αντισταθούν στην παγίδα της ειδωλολατρίας που υπήρχε σ’ εκείνη τη χώρα. Προφανώς άρχισαν να πιστεύουν ότι κάτι επρόκειτο να κερδηθή με την απόδοσι σεβασμού στις Αιγυπτιακές Θεότητες. Έπαυσαν ν’ αποβλέπουν στον Ιεχωβά ως την πηγή της πραγματικής ευλογίας και προστασίας, κι έτσι έγιναν ένοχοι διαπράξεως πνευματικής πορνείας.
Φυσικά, όταν η μεγαλύτερη αδελφή Οολά και η μικρότερη αδελφή Οολιβά άρχισαν να πορνεύουν στην Αίγυπτο, το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ και το νότιο βασίλειο του Ιούδα δεν υπήρχαν ακόμη. Αλλ’ οι φυλές του Ισραήλ που τελικά απετέλεσαν αυτά τα βασίλεια, υπήρχαν. Οι φυλές που απετέλεσαν το βόρειο βασίλειο, ή την Οολά, περιελάμβαναν εκείνους που κατήγοντο από τους δύο πρεσβυτέρους γυιους του Ιακώβ, τον Ρουβήν και τον Συμεών, καθώς και τον πρωτότοκο γυιο του Ιακώβ από την Ραχήλ, δηλαδή τον Ιωσήφ, του οποίου οι δύο γυιοι Εφραΐμ και Μανασσής έγιναν δύο χωριστές φυλές. Γι’ αυτό η Οολά μπορούσε ορθώς να καλήται η «πρεσβυτέρα» αδελφή.
«Αύται έγιναν εμού,» είπε ο Ιεχωβά αφού περιέγραψε την Αιγυπτιακή πείρα των δύο συμβολικών αυτών γυναικών. Αυτό έγινε στο έτος 1513 π.Χ. όταν ο Ιεχωβά απελευθέρωσε τους Ισραηλίτας και τους έφερε τυπικώς σε μια διαθήκη στο Όρος Σινά. Το έθνος, αφού εισήλθε σε διαθήκη με τον Ιεχωβά, «ενυμφεύθη» με αυτόν όπως μια σύζυγος μ’ ένα σύζυγο. Τα κατ’ άτομα μέλη του έθνους έγιναν οργανωτικά τέκνα του Ιεχωβά κι επομένως η Οολά και η Οολιβά μπορεί να θεωρηθή ότι «εγέννησαν υιούς και θυγατέρες» απ’ εκείνο τον καιρό.—Ιεζ. 23:4.
Η ΠΑΡΑΛΕΙΨΙΣ ΤΗΣ ΟΟΛΑ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΗ ΣΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ
Αλλά μόνον το έτος 997 π.Χ. Οι συμβολικές Οολά και Οολιβά είχαν προσλάβει συγκεκριμένη μορφή. Εκείνο το έτος δέκα φυλές του Ισραήλ αρνήθηκαν περαιτέρω υποταγήν στον βασιλικό οίκο του Δαβίδ και ίδρυσαν δικό τους βασίλειο. Αυτή η εξέγερσις δεν ακύρωσε τη διαθήκη που είχε κάμει ολόκληρο το έθνος με τον Ιεχωβά στο Όρος Σινά. Και τα δύο νέα βασίλεια ήσαν ακόμη σ’ αυτή τη διαθήκη κι επομένως εξακολουθούσαν να ανήκουν στον Ιεχωβά. (1 Βασ. 11:29-39). Αλλά το δεκάφυλο βασίλειο, η Οολά, αρνήθηκε τη συζυγική υποταγή στον Ιεχωβά κι έγινε ειδωλολατρικό. Η Οολά (που σημαίνει «Η Σκηνή Της») έστησε τη δική της σκηνή για τη διεξαγωγή θρησκευτικής λατρείας. Ελησμόνησε τον Ιεχωβά, διότι το βόρειο βασίλειο εστράφη προς την ειδωλολατρίαν του χρυσού μόσχου και αργότερα υιοθέτησε τη λατρεία του Βάαλ. Η Οολά έχασε επίσης την εμπιστοσύνη της στον Ιεχωβά ως τον Προστάτη της και πολιτικολογούσε με τα ειδωλολατρικά έθνη, ιδιαίτερα με την Ασσυρία.—2 Βασ. 15:17-22· Ιεζ. 23:5-8· Ωσηέ 5:13· 12:1.
Η παράλειψις της Οολά να εμπιστευθή στον Ιεχωβά και να παραμείνη πιστή σ’ αυτόν αποδείχθηκε καταστρεπτική. Ο Ιεζεκιήλ 23:9, 10 λέγει: «Παρέδωκα αυτήν εις τας χείρας των εραστών αυτής, εις τας χείρας των Ασσυρίων, διά τους οποίους παρεφρόνησεν. Ούτοι ανεκάλυψαν την αισχύνην αυτής· έλαβον τους υιούς αυτής και τας θυγατέρας αυτής, και αυτήν εν ρομφαία απέκτειναν· και έγινε περιβόητος μεταξύ των γυναικών, και εξετέλεσαν κρίσιν επ’ αυτήν.» Ο Ιεχωβά εγκατέλειψε το βόρειο βασίλειο στους κτηνώδεις Ασσυρίους, οι οποίοι με πάθος επεδίωκαν να εκβιάσουν μια κοσμική συμμαχία μ’ αυτό. Οι Ασσύριοι ενήργησαν ως εκτελεσταί Θείας κρίσεως, δίνοντας στη συμβολική Οολά τη μεταχείρισι που αξίζει σε μια μοιχό σύζυγο. «Ανεκάλυψαν την αισχύνην αυτής» απογυμνώνοντας τη χώρα από τα Ισραηλιτικά της τέκνα, εξορίζοντάς τα μακρυά. Και με τη μάχαιρα του πολέμου την εφόνευσαν ως πολιτικό έθνος, καταστρέφοντας την εθνική της πρωτεύουσα, τη Σαμάρεια στο έτος 740 π.Χ. Η Οολά έγινε πραγματικά «περιβόητος μεταξύ των γυναικών,» δηλαδή, των ειδωλολατρικών βασιλείων της εποχής της. Την καταφρονούσαν σαν ένα έθνος που απέκτησε αισχρή δυσφήμησι για τον εαυτό της κι έφριτταν για την τύχη της.
Η ΟΟΛΙΒΑ ΔΕΝ ΕΠΩΦΕΛΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΟΟΛΑ
Η Οολιβά, που συνεβόλιζε το βασίλειο του Ιούδα, είχε σοβαρό λόγο ν’ αναμένη την τύχη του αδελφού της βασιλείου. Σύμφωνα με τη σημασία του ονόματός της («Η Σκηνή Μου Είναι σ’ Αυτήν»), η Οολιβά ευνοήθηκε με το να έχη τη σκηνή ή ναό του Ιεχωβά στην πρωτεύουσά της, την Ιερουσαλήμ. Αλλά δεν το εξετίμησε αυτό. Κατεφρόνησε το προειδοποιητικό παράδειγμα της Οολά και συνέχισε την πνευματική της πορνεία με χειρότερο ακόμη τρόπο.—Ιεζ. 23:11-17.
Η Οολιβά, το νότιο βασίλειο, λησμονώντας τον Ιεχωβά και την εν είδει γάμου διαθήκη της με αυτόν, πολιτικολογούσε επίσης με την Ασσυρία. Αυτό έγινε πασίγνωστο στις ημέρες του Ιουδαίου Βασιλέως Άχαζ. Ο Άχαζ, αντίθετα με τη συμβουλή του Ιεχωβά από τον προφήτη Ησαΐα, εκάλεσε τον Ασσύριο κατακτητή Θεγλάθ-φελασάρ να τον βοηθήση κατά των συμμάχων βασιλείων της Συρίας και του Ισραήλ. (Ησ. 7:1-20· 2 Βασ. 16:5-10, 17, 18) Ο Βασιλεύς Εζεκίας, διάδοχος του Άχαζ, είδε πόσο καταστρεπτικά ετελείωσε η ερωτοτροπία της Οολά με την πολιτική εύνοια της Ασσυρίας στο έτος 740 π.Χ. οπότε καταστράφηκε η Σαμάρεια και το βασίλειό της. Αλλ’ αυτός, μολονότι απηλλάγη από τον Ασσύριο βασιλέα Σενναχειρείμ, εδέχθη τις φιλικές εκδηλώσεις που έγιναν από τους Βαβυλωνίους.—Ησ. 37:36-39:7· 2 Βασ. 19:35-20:18.
Ιδιαίτερα προς το τέλος του εβδόμου αιώνος π.Χ., όταν ο Ιωακείμ και ο Σεδεκίας εβασίλευαν ως υποτελείς στη Βαβυλώνα, η Οολιβά «διεφθάρη εν τη παραφροσύνη αυτής» περισσότερο από την αδελφή της Οολά, ερωτοτροπώντας με την πολιτική εύνοια της Βαβυλωνιακής Παγκοσμίου Δυνάμεως. (Ιεζ. 23:11-16) Η διεθνής αυτή σχέσις συνεχίσθηκε ως τη διάρκεια της βασιλείας και των δύο βασιλέων, ώσπου η Οολιβά απέκαμε από την Κυριαρχία της Βαβυλώνος. Γι’ αυτό «η ψυχή αυτής απεξενώθη» από τους Βαβυλωνίους κι εστασίασε εναντίον του βασιλέως της Βαβυλώνος. (Ιεζ. 23:17) Τότε η Οολιβά άρχισε ‘να ανακαλή εις μνήμην τας ημέρας της νεότητος αυτής, ότε επορνεύετο εν γη Αιγύπτου,’ δηλαδή, άρχισε να βλέπη προς νότον, προς την Αίγυπτο για στρατιωτική βοήθεια για την υποστήριξι της ανταρσίας της.—Ιεζ. 23:19.
Η πορεία της Οολιβά, όπως κι εκείνη της αδελφής της, προωρίζετο να οδηγήση σε καταστροφή. Ο Ιεχωβά είχε αηδιάσει με το βασίλειο του Ιούδα. Αυτό εσήμαινε ότι, όπως στην περίπτωσι του βορείου βασιλείου, ο Ιεχωβά θα εγκατέλειπε τη συμβολική Οολιβά στα χέρια των εμπαθών εραστών της. (Ιεζ. 23:18-23) Τόσο ασεβής ήταν η Οολιβά ώστε ο Ιεχωβά μπορούσε να χαρακτηρίση τον προηγούμενο εραστή της, τους Βαβυλωνίους, ως «δικαίους,» δηλαδή, συγκριτικά «δικαίους.» Αυτοί ήσαν επίσης «δίκαιοι» με την έννοια ότι θα εκτελούσαν τη δίκαιη κρίσι του Ιεχωβά. (Ιεζ. 23:43-49) Ο Ιεχωβά, προείπε διά του προφήτου του Ιεζεκιήλ τι θα έκαναν αυτοί οι ερασταί στην Οολιβά:
«Και θέλουσιν έλθει εναντίον σου μετά αρμάτων, μετά αμαξών και τροχών, και μετά πλήθους λαών, και θέλουσι θέσει κύκλω εναντίον σου θυρεούς και ασπίδας και περικεφαλαίας· και θέλω θέσει ενώπιον αυτών κρίσιν, και θέλουσι σε κρίνει κατά τας κρίσεις αυτών. Και θέλω στήσει τον ζήλον μου εναντίον σου, και θέλουσι φερθή προς σε μετ’ οργής· θέλουσιν εκκόψει την μύτην σου και τα ώτα σου· και το υπόλοιπόν σου θέλει πέσει εν μαχαίρα· ούτοι θέλουσι λάβει τους υιούς σου και τας θυγατέρας σου· το δε υπόλοιπόν σου θέλει καταφαγωθή υπό πυρός. Θέλουσιν έτι σε εκδύσει τα ιμάτιά σου, και αφαιρέσει τους στολισμούς της λαμπρότητας σου. Και θέλω παύσει από σου την ακολασίαν σου, και την πορνείαν σου, την εκ γης Αιγύπτου· και δεν θέλεις σηκώσει τους οφθαλμούς σου προς αυτούς, και δεν θέλεις ενθυμηθή πλέον την Αίγυπτον»—Ιεζ. 23:24-27.
Συνεπώς, ο Ιεχωβά Θεός θα επέτρεπε στους εραστάς της Οολιβά να εφαρμόσουν τις δικαστικές αποφάσεις του σύμφωνα με τον δικό τους σκληρό τρόπο. Αυτοί θα κατέστρεφαν το ωραίο πρόσωπο τής Οολιβά, δηλαδή την εθνική της εμφάνισι. Θα αποσπούσαν τον κεχρισμένο βασιλέα της και τους άλλους επιφανείς αξιωματούχους που ήσαν σαν την ‘πνοήν των μυκτήρων (της).’ (Θρήνοι 4:20) Θ’ αποσπούσαν επίσης με βιαιότητα τους ιερείς της, τους κριτάς και τους διανοουμένους της που ήσαν σαν αυτιά για ν’ ακούουν και να κάνουν σταθερή την ηγεσία του έθνους. Ό,τι θ’ απέμενε από τη μοιχαλίδα Οολιβά, θα έπεφτε από την εκτελεστική μάχαιρα των νικηφόρων Βαβυλωνίων. Όσοι από τους γυιους και τις θυγατέρες της θα επιζούσαν, θα ηχμαλωτίζοντο και θα υπεδουλώνοντο. Το υπόλοιπό της, ως προς τα ακίνητα υλικά υπάρχοντα, θα ‘κατετρώγετο υπό του πυρός.’ Η Οολιβά θ’ απεγυμνώνετο έτσι από τα ενδύματά της και τους στολισμούς της με τους οποίους έκανε τα δελεάσματά της ως έθνος.
Η Οολιβά ίσως να σκέφθηκε ότι θα μπορούσε να διαφύγη αυτή την καταστροφή επειδή μετενόησε για τη συναναστροφή της με τη Βαβυλώνα και απομακρύνθηκε με αηδία. Οι Βαβυλώνιοι, όμως, δεν ήθελαν να λησμονήσουν τις υποχρεώσεις της προς αυτούς. Και η απομάκρυνσίς της από τους Βαβυλωνίους και το μίσος της προς αυτούς δεν ξεκαθάρισε τους λογαριασμούς της με τον Ιεχωβά Θεό. Η Οολιβά δεν μετανοούσε για την πνευματική της μοιχεία. Ήταν ακόμη διατεθειμένη να παραβή τη διαθήκη της με τον Ιεχωβά και να συνάψη μοιχευτικές συμμαχίες με τα ειδωλολατρικά έθνη, όπως ήταν η Αίγυπτος, για να επιτύχη την ασφάλειά της. Γι’ αυτό ο Ιεχωβά θα εξέθετε τη γυμνότητά της, αφήνοντας γυμνές τις πράξεις της ως αναισχύντου πόρνης. Αυτή, σαν την αδελφή της την Οολά, θα ηναγκάζετο να πιη ένα ποτήριον εθνικής καταστροφής κι εκτοπίσεως από τη χώρα της. Η Οολιβά θα ηναγκάζετο να πληρώση στο άρτιον τη Θεία ποινή για την απιστία της στον Θεό, σαν να επρόκειτο να τρώγη και να δαγκώνη ‘πήλινα συντρίμματα’ του ποτηριού της για να ρουφήξη και την τελευταία σταγόνα υγρού που τα είχε διαποτίσει. Στα κακόβουλα έθνη που ήσαν γύρω, η Οολιβά θα εγίνετο «γέλως και παίγνιον.» Όλα αυτά ήλθαν επάνω της το έτος 607 π.Χ. όταν η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε σ’ εκπλήρωσι της κρίσεως του Ιεχωβά.—Ιεζ. 23:28-35.
Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»
Προδήλως, η Οολά και η Οολιβά, το βόρειο και το νότιο Ισραηλιτικό βασίλειο, επλήρωσαν φοβερό τίμημα επειδή δεν εμπιστεύθηκαν στον Θεό κι απεδείχθηκαν άπιστα στη σχέσι διαθήκης με αυτόν. Αυτό πρέπει να χρησιμεύση ως ένα προειδοποιητικό παράδειγμα στον «Χριστιανικό κόσμο» και σε όλους τους οπαδούς του. Γιατί; Διότι, όπως η Οολά και η Οολιβά, έτσι κι ο «Χριστιανικός κόσμος» ισχυρίζεται ότι είναι σε σχέσι διαθήκης με τον Θεό. Αλλ’ εμπιστεύεται πραγματικά στον Θεό ο «Χριστιανικός κόσμος»; Μήπως δεν συνεμάχησε, μάλλον, με τα πολιτικά συστήματα αυτού του κόσμου και δεν εμπιστεύθηκε στη στρατιωτική δύναμι για προστασία; Βεβαίως! Γι’ αυτό, ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι ένοχος πνευματικής πορνείας. Ο λόγος του Θεού διακηρύττει: «Μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; Όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιακ. 4:4) Υπάρχει τεραστία έκθεσις ενοχής εναντίον του «Χριστιανικού κόσμου.» Είναι μια έκθεσις που είναι παράλληλη με τις κακές ιστορίες της Οολά και της Οολιβά, για τις οποίες έγινε το επόμενο κατηγορητήριο:
«Ότι εμοιχεύοντο, και είναι αίμα εν ταις χερσίν αυτών, και εμοιχεύοντο μετά των ειδώλων αυτών, και έτι διεβίβαζον, χάριν αυτών, τα τέκνα αυτών, τα οποία εγέννησαν εις εμέ, διά του πυρός, εις κατανάλωσιν. Έπραξαν έτι τούτο εις εμέ· εμίαναν τα άγιά μου εν τη αυτή ημέρα, και εβεβήλωσαν τα σάββατά μου. Διότι, ότε έσφαξαν τα τέκνα αυτών εις τα είδωλα αυτών, τότε εισήρχοντο την αυτήν ημέραν εις τα άγιά μου, διά να βεβηλόνωσιν αυτά· και ιδού, ούτως έπραττον εν μέσω του οίκου μου»—Ιεζ. 23:37-39.
Η πνευματική μοιχεία της οποίας ο «Χριστιανικός κόσμος» έγινε ένοχος δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθή. Η διαρκής φιλία του με τους πολιτικούς, με τις στρατιωτικές δυνάμεις και τους αισχροκερδείς εμπορευομένους αποτελεί ένα δημόσιο σκάνδαλο. Τα θρησκευτικά δόγματα του Χριστιανικού κόσμου διέπραξαν πνευματική μοιχεία και με τα «βδελυκτά είδωλα.» Αντί να τονίσουν στην ανθρωπότητα τη βασιλεία του Θεού ως τη μόνη ελπίδα για τους κατοίκους της γης, οι λειτουργοί του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα ειδωλοποιούν τα Ηνωμένα Έθνη ως την καλύτερη και μόνη ελπίδα για ειρήνη. Ο «Χριστιανικός κόσμος» εθυσίασε τους γυιους και τις θυγατέρες του στον Θεόν του πολέμου. Τα χέρια του είναι αιματοβαφή. Έχυσε αίμα σε θρησκευτικές σταυροφορίες, σε πολέμους μεταξύ Καθολικών και Διαμαρτυρομένων, σε ιερές εξετάσεις και σε δύο τρομερούς παγκοσμίους πολέμους που έγιναν αυτόν τον αιώνα, στους οποίους Καθολικοί επολέμησαν εναντίον Καθολικών και Διαμαρτυρόμενοι εναντίον Διαμαρτυρομένων. Μολονότι έχουν αιματοβαμμένα χέρια, οι οπαδοί του «Χριστιανικού κόσμου» εισέρχονται σ’ αυτό που ονομάζουν αγιαστήριον του Θεού την λεγομένην «ημέραν του σαββάτου» των.
Η περιγραφή της ενεργείας της Οολά και της Οολιβά ως επαγγελματιών πορνών εφαρμόζεται και στον «Χριστιανικό κόσμο.» Αυτή η περιγραφή λέγει:
«Επέμψατε προς άνδρας, διά να έλθωσι μακρόθεν, προς τους οποίους εστάλη πρέσβης, και ιδού, ήλθον διά τους οποίους ελούσθης, έβαψας τους οφθαλμούς σου, και εστολίσθης με στολισμούς. Και εκάθησας επί, κλίνης μεγαλόπρεπους, και έμπροσθεν αυτής ήτο τράπεζα ητοιμασμένη, εφ’ ης έθεσας το θυμίαμά μου και το έλαιόν μου. Και ήσαν εν αυτή φωναί πλήθους αγαλλομένου· και μετά των ανδρών του όχλου εισήχθησαν μέθυσοι . . . και εφόρεσαν βραχιόλια επί τας χείρας των γυναικών και ωραίους στεφάνους επί τας κεφαλάς αυτών».—Ιεζ. 23:40-42, ΜΝΚ.
Ο «Χριστιανικός κόσμος,» σαν μια επαγγελματίας πόρνη, προσεπάθησε να γίνη όσο το δυνατόν πιο ελκυστικός στον κόσμο, και μάλιστα και στα πιο ευτελή πρόσωπα, σαν τους ‘μεθύοντας εκ της ερήμου.’ Τα δόγματά της έχουν κάμει τη θρησκεία εύκολη γι’ αυτούς τους κοσμικούς. Μπορούν να ενωθούν μαζί της ως μέλη εκκλησιών και συγχρόνως να εξακολουθούν ν’ αποτελούν μέρος αυτού του ιδιοτελούς, ειδωλολατρικού, αιματοσταγούς κόσμου. Αυτοί εξυψώνουν τον «Χριστιανικό κόσμο» σε ανταπόδοσι για οποιεσδήποτε θρησκευτικές εύνοιες που τους φέρνουν αισθησιακές απολαύσεις. Κατά ένα τρόπον, για να εξωραΐσουν τα αιματοβαφή του χέρια του φορούν βραχιόλια στα χέρια του και βάζουν στέμματα στα κεφάλια των αιρέσεών του, δίνοντας στον κλήρο θρησκευτική ηγεσία επάνω τους.
Επειδή η ιστορία του «Χριστιανικού κόσμου» ομοιάζει με την ιστορία της αρχαίας Οολά και Οολιβά, δεν μπορεί ο «Χριστιανικός κόσμος» να διαφύγη την καταστροφή. Όπως ακριβώς οι αρχαίοι ερασταί της Οολά και της Οολιβά τις έφεραν σε καταστροφή, έτσι κι ο «Χριστιανικός κόσμος» θα υποστή καταστροφή από τα χέρια των πρώην εραστών του. Ο Ιεχωβά Θεός θα φροντίση γι’ αυτό. Αυτό επιβεβαιώνεται στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, όπου η παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, η «Βαβυλών η Μεγάλη,» παριστάνεται σαν μια πόρνη, (Αποκάλ. 17:3-6) Σχετικά με το τι θα κάμουν οι άλλοτε πολιτικοί ερασταί της στη «Βαβυλώνα τη Μεγάλη,» η Αποκάλυψις 17:16, λέγει: «Ούτοι θέλουσι μισήσει την πόρνην, και θέλουσιν κάμει αυτήν ηρημωμένην και γυμνήν, και τας σάρκας αυτής θέλουσι φάγει, και αυτήν θέλουσι κατακαύσει εν πυρί.»
Αν επιθυμήτε να διαφύγετε τα παθήματα της «Βαβυλώνος της Μεγάλης,» εμπιστευθήτε στον Ιεχωβά Θεό και δώστε σ’ αυτόν αποκλειστική αφοσίωσι. Αυτό δεν μπορείτε να το κάμετε παραμένοντας σε οποιεσδήποτε θρησκευτικές οργανώσεις του «Χριστιανικού κόσμου,» που αποτελούν ένα κυρίαρχο μέρος της «Βαβυλώνος της Μεγάλης.» Ο λόγος του Θεού προστάζει: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, διά να μη συγκοινωνήσετε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής.» (Αποκάλ. 18:4) Αφού χωρισθήτε απ’ αυτήν, ενωθητε μ’ εκείνους που εμπιστεύονται αληθινά στον Θεό και μένουν πιστοί σ’ αυτόν.