Ο Θεός Ανέστησε ένα Έθνος
ΣΤΟ έτος 607 π.Χ. η Ιερουσαλήμ κατεστράφη και ένας μεγάλος αριθμός επιζώντων Ιουδαίων ωδηγήθηκε εξόριστος στη Βαβυλώνα. Το Ιουδαϊκό έθνος ήταν σχεδόν νεκρό. Οι περισσότεροι από τους εξορίστους δεν είχαν ελπίδα να ζήσουν πάλι σαν ένα ενωμένο έθνος στη θεόδοτη γη των. Η γη της Βαβυλώνος εφαίνετο ότι ήταν το νεκροταφείο του έθνους των. Θα ανάσταινε ο Ιεχωβά Θεός το νεκρό έθνος;
Μια τέτοια ανάστασις δεν ήταν πολύ δύσκολο να γίνη από τον Παντοδύναμο Θεό. Παλαιότερα ο Θεός είχε εξουσιοδοτήσει τους πιστούς προφήτας Ηλία και Ελισσαιέ να εγείρουν νεκρούς σε ζωή. (1 Βασ. 17:17-24· 2 Βασ. 4:32-37· 8:4, 5· Εβρ. 11:35) Δεν θα ήταν λοιπόν εκπληκτικό το ότι ο Ιεχωβά Θεός σ’ ένα όραμα απεκάλυψε στον προφήτη Ιεζεκιήλ ότι θα αναζωογονούσε το νεκρό έθνος.
Ο Ιεζεκιήλ κάτω από την ενέργεια του θείου πνεύματος βρέθηκε στο μέσον μιας πεδιάδος γεμάτης από ξηρά ανθρώπινα οστά. Τότε ο Ιεζεκιήλ άκουσε μια φωνή, «Υιέ ανθρώπου, δύνανται τα οστά ταύτα να αναζήσωσιν;» «Ιεχωβά Θεέ,» απήντησε ο Ιεζεκιήλ, «συ εξεύρεις.» Σε λίγο ο Ιεζεκιήλ εγνώρισε και την απάντησι σ’ αυτό το ερώτημα. Διετάχθη ν’ απευθυνθή σ’ εκείνα τα οστά με τα εξής λόγια: «Τα οστά τα ξηρά, ακούσατε τον λόγον του Ιεχωβά· ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός προς τα οστά ταύτα· Ιδού, εγώ θέλω εμβάλει εις εσάς πνεύμα και θέλετε αναζήσει· και θέλω βάλει εφ’ υμάς νεύρα, και αναγάγει σάρκα εφ’ υμάς, και περισκεπάσει υμάς με δέρμα, και θέλω εμβάλει εις εσάς πνεύμα, και θέλετε αναζήσει, και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά.»—Ιεζ. 37:1-6, ΜΝΚ.
Θαύμα! «Έγεινεν ήχος, . . . και τα οστά συνήλθον ομού, οστούν μετά του οστού αυτού.» Τα ξηρά οστά σκεπάσθηκαν με νεύρα, σάρκα και δέρμα. Αυτό είναι κάτι που οι επιστήμονες ακόμη και σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα δεν μπορούν να κάμουν. Μολονότι γνωρίζουν πώς να συναρμολογούν ανθρώπινους σκελετούς δεν μπορούν να βάλουν νεύρα και σάρκα στα συναρμολογημένα αυτά οστά καθώς και τα ζωτικά όργανα μέσα στο σκελετό. Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός σε όραμα έδειξε ότι μπορεί να κάμη το ανθρωπίνως αδύνατο.—Ιεζ. 37:7, 8.
Έπειτα έγινε το πιο καταπληκτικό απ’ όλα. Ο Ιεζεκιήλ, όπως ωδηγήθηκε από τον Θεό, εκάλεσε τον άνεμο να φυσήση πάνω στους συναρμολογημένους ανθρώπινους σκελετούς. Τότε, «το πνεύμα εισήλθεν εις αυτούς και ανέζησαν και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών στράτευμα μέγα σφόδρα σφόδρα.»—Ιεζ. 37:9, 10.
Τι φοβερό πράγμα ήταν αυτό στον Ιεζεκιήλ! Σαν ένα «στράτευμα μέγα σφόδρα» η στρατός, οι αναζωγονημένοι εκείνοι δεν ήσαν ασθενή πλάσματα. Ήσαν άτομα με δυνατά σώματα, κατάλληλα για στρατιωτική υπηρεσία. Ο Ιεζεκιήλ είχε έτσι το προνόμιο να δη μ’ ένα οραματικό τρόπο την ανάστασι του Ιουδαϊκού έθνους. Αυτό επιβεβαιώνεται από την επεξήγησι που του δόθηκε ευθύς αμέσως. Διαβάζομε:
«Τα οστά ταύτα είναι πας ο οίκος Ισραήλ· ιδού, ούτοι λέγουσι, Τα οστά ημών εξηράνθησαν, και η ελπίς ημών εχάθη· ημείς ηφανίσθημεν. Διά τούτο προφήτευσον, και ειπέ προς αυτούς, Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Ιδού, λαέ μου, εγώ ανοίγω τους τάφους σας, και θέλω σας αναβιβάσει εκ των τάφων σας, θέλω σας φέρει εις την γην του Ισραήλ. Και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά, όταν, λαέ μου, ανοίξω τους τάφους σας, και σας αναβιβάσω εκ των τάφων σας. Και θέλω δώσει το πνεύμα μου εις εσάς, και θέλετε αναζήσει, θέλω σας θέσει εν τη γη υμών· και θέλετε γνωρίσει, ότι εγώ ο Ιεχωβά ελάλησα και εξετέλεσα, λέγει Ιεχωβά.»—Ιεζ. 37:11-14, ΜΝΚ.
Οι εξόριστοι Ιουδαίοι, που βρίσκονταν τότε σε απελπισία επρόκειτο ν’ αναζωογονηθούν με νέα ελπίδα βασισμένη στον βέβαιο λόγο του Ιεχωβά. Ο Ιεζεκιήλ ως εκπρόσωπος του Ιεχωβά, με την προφητεία του, επρόκειτο να έχη μέρος στην αναζωογόνησι των θλιμμένων εκείνων Ισραηλιτών με την ελπίδα της αποκαταστάσεώς των στην προσφιλή των πατρίδα, που απείχε εκατοντάδες μίλια. Αλλ’ ο Ιεχωβά ήταν εκείνος ο οποίος θέτοντας το άγιο πνεύμα του στους μετανοούντας Ισραηλίτας, θα τους ωργάνωνε πραγματικά και θα τους αναζωογονούσε με ζήλο και προθυμία για ν’ αποκατασταθούν στο δικό τους έδαφος. Αυτός ήταν εκείνος ο οποίος θα άνοιγε θαυματουργικά την οδό για να εγκαταλείψουν τα νεκροταφεία των στη γη της Βαβυλώνος και να επιστρέψουν στη ‘γη του Ισραήλ.’ «Πας ο οίκος Ισραήλ» επρόκειτο να μετάσχη σ’ αυτό, περιλαμβανομένων και των μελών των δέκα φυλών που είχαν εκτοπισθή προηγουμένως από τους Ασσυρίους.
Η προφητική όρασις εξεπληρώθη. Στο έτος 537 π.Χ. ο Βασιλεύς Κύρος, ο κατακτητής της Βαβυλώνος, εξέδωκε το διάταγμά του αφήνοντας ελευθέρους τους Ισραηλίτας να φύγουν από τη Βαβυλώνα όπου ήσαν εξόριστοι και να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ για ν’ ανοικοδομήσουν τον ναό του Θεού των. Ο Κύρος απέδωσε την ενέργεια αυτή στον Ιεχωβά. Το διάταγμα όπως εκτίθεται στο βιβλίο 2 Χρονικών 36:23 έχει ως εξής:
«Ούτω λέγει Κύρος ο Βασιλεύς της Περσίας· Πάντα τα βασίλεια της γης έδωκεν εις εμέ Ιεχωβά ο Θεός του ουρανού· και αυτός προσέταξεν εις εμέ να οικοδομήσω εις αυτόν οίκον εν Ιερουσαλήμ, ήτις είναι εν τη Ιουδαία· τις εξ υμών είναι εκ παντός του λαού αυτού; Ιεχωβά ο Θεός αυτού έστω μετ’ αυτού, και ας αναβή.»
Ο σκοπός αυτής της αναβάσεως στην Ιερουσαλήμ παρουσιάζεται και στις πρόσθετες λεπτομέρειες που παρέχονται μέσα στο βιβλίο του Έσδρα:
«Ας αναβή εις Ιερουσαλήμ, ήτις είναι εν τη Ιουδαία, και ας οικοδομήση τον οίκον Ιεχωβά του Θεού του Ισραήλ· αυτός είναι ο Θεός ο εν Ιερουσαλήμ· πάντα δε απολειπόμενον, εκ πάντων των τόπων, όπου παροικεί, ας βοηθήσωσιν αυτόν οι άνδρες του τόπου αυτού με αργύριον, και με χρυσίον, και με κτήνη, εκτός της προαιρετικής προσφοράς διά τον οίκον του Θεού, τον εν Ιερουσαλήμ.»—Έσδρας 1:3, 4, ΜΝΚ.
Όταν ο Κύρος ο Μέγας συνεργάσθηκε έτσι με τον Ιεχωβά σ’ αυτό το απροσδόκητο γεγονός, οι Ισραηλίται εγνώρισαν ότι ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που άνοιξε τους τάφους των στη Βαβυλώνα και τους έβγαλε ζωντανούς για περαιτέρω δράσι στην υπηρεσία του και στη λατρεία του μέσα στην ερημωμένη πατρίδα των. 42.360 Ισραηλίται που βοηθήθηκαν από Ισραηλίτας και που έδειξαν συμπάθεια οι οποίοι δεν μπορούσαν τότε εύκολα ν’ αναχωρήσουν από τη Βαβυλώνα, ανταποκρίθηκαν στην έκχυσι του πνεύματος του Ιεχωβά και αναζωογονήθηκαν με την ευκαιρία να ξανακατοικήσουν στους λόφους, στα όρη και στις κοιλάδες της γης του Ισραήλ, ν’ ανοικοδομήσουν την Ιερουσαλήμ και το ναό της και ν’ αποκαταστήσουν εκεί τη λατρεία του Ιεχωβά. Πάνω από 7.500 μη Ισραηλίται δούλοι και επαγγελματίαι ψαλτωδοί δέχθηκαν να πάνε μαζί τους για μια ενωμένη υπηρεσία στον Ιεχωβά. (Έσδρας 2:64-67) Αυτό ήταν πραγματικά σαν ένα ‘πολύ μεγάλο στράτευμα.—Ιεζ. 37:10.
ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ
Η ιστορική εκπλήρωσις του οράματος του Ιεζεκιήλ στην πεδιάδα των ξηρών οστών ήταν τόσο προφητική όσο και το ίδιο το όραμα. Η μελλοντική αυτή εκπλήρωσις τονίζεται στο βιβλίο της Αποκαλύψεως που γράφθηκε πάνω από επτά αιώνες μετά το όραμα του Ιεζεκιήλ. Εκεί περιγράφεται ως εξής η αναζωογόνησις του πνευματικού Ισραήλ:
«Και όταν τελειώσωσι την μαρτυρίαν αυτών, το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου θέλει κάμει πόλεμον με αυτούς, και θέλει νικήσει αυτούς και θανατώσει αυτούς. Και τα πτώματα αυτών θέλουσι κείσθαι επί της πλατείας της πόλεως της μεγάλης, ήτις καλείται πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος, όπου και ο Κύριος ημών εσταυρώθη. Και οι άνθρωποι εκ των λαών και φυλών και γλωσσών και εθνών θέλουσι βλέπει τα πτώματα αυτών ημέρας τρεις και ήμισυ, και δεν θέλουσιν αφήσει τα πτώματα αυτών να τεθώσιν εις μνήματα. Και οι κατοικούντες επί της γης θέλουσι χαρή δι’ αυτούς, και ευφρανθή· και θέλουσι πέμψει δώρα προς αλλήλους, διότι ούτοι οι δύο προφήται εβασάνισαν τους κατοικούντας επί της γης.
«Και μετά τας τρεις ημέρας και ήμισυ, εισήλθεν εις αυτούς πνεύμα ζωής εκ του Θεού· και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών, και φόβος μέγας έπεσεν επί τους θεωρούντας αυτούς. Και ήκουσαν φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού λέγουσαν προς αυτούς, Ανάβητε εδώ. Και ανέβησαν εις τον ουρανόν εν τη νεφέλη· και είδον αυτούς οι εχθροί αυτών.»—Αποκάλ. 11:7-12.
Στη σύγχρονη εκπλήρωσι της προφητικής αυτής εικόνος το υπόλοιπο των Χριστιανών πνευματικών Ισραηλιτών θανατώθηκε ως προς το έργον της προφητεύσεως και της ελευθέρας δημοσίας μαρτυρίας των. Αυτό αποκορυφώθηκε στον διεθνή διωγμό εναντίον των στο τελευταίο έτος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτοί περιήλθαν σε μια πνευματική κατάστασι όμοια μ’ εκείνη των ξηρών οστών που είχε ιδεί ο Ιεζεκιήλ εκεί στην πεδιάδα, στη Βαβυλώνα. (Γέν. 11:2-9) Η παραμονή των σ’ αυτή την κατάστασι εξεικονίσθηκε σαν να ήταν για τρεισήμιση μέρες, αρκετό χρονικό διάστημα που χρειάζεται για να καταληφθή ένα πτώμα από θανατική ακαμψία. Εν τούτοις, την άνοιξι του επομένου έτους 1919 μ.Χ., «πνεύμα ζωής εκ του Θεού» εισήλθε σ’ αυτούς και τους ανέστησε σε μια σθεναρή δημοσία δράσι και πάλι για να κηρύξουν τ’ αγαθά νέα της βασιλείας διεθνώς. (Ματθ. 24:14) Η ‘άνοδός των στον ουρανό εν τη νεφέλη’ εφανέρωσε ότι αυτοί ήσαν θρησκευτικώς χωρισμένοι από τη μεγάλη πόλι που καλείται με μια πνευματική έννοια Σόδομα και Αίγυπτος (αντιτυπική Ιερουσαλήμ η Χριστιανικός κόσμος, το προεξέχον θρησκευτικό μέλος της Βαβυλώνος της Μεγάλης, της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας). Εγνώρισαν θετικά ότι ο Ιεχωβά άνοιξε τους τάφους των στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και τους επανέφερε πνευματικώς ζωντανούς αποκαθιστώντας τους στην κατάλληλη πνευματική των κατάστασι.
Εκείνο που έκαμε ο Ιεχωβά Θεός ανασταίνοντας και τον φυσικό και τον πνευματικό Ισραήλ αποδεικνύει έντονα ότι οι υποσχέσεις του είναι αξιόπιστες. Είναι επίσης αξιοπαρατήρητο ότι οι αρχαίοι Εβραίοι, περιλαμβανομένου και του Αβραάμ του προπάτορος των Ισραηλιτών, επίστευαν στην ανάστασι των νεκρών. Σχετικά με την πίστι του Αβραάμ στη δύναμι του Θεού να επαναφέρη τους νεκρούς σε ζωή διαβάζομε: «[Ο Αβραάμ] είναι πατήρ πάντων ημών, (καθώς είναι γεγραμμένον, Ότι πατέρα πολλών εθνών σε κατέστησα,) ενώπιον του Θεού εις τον οποίον επίστευσε, του ζωοποιούντος τους νεκρούς, και καλούντος τα μη όντα ως όντα.» (Ρωμ. 4:16, 17) Το όραμα του Ιεζεκιήλ μιας πεδιάδος γεμάτης από ξηρά οστά συμφωνεί με την πίστι σε ανάστασι, μολονότι δεν πρέπει να θεωρήται ότι εξεικονίζει την ανάστασι των ανθρωπίνων νεκρών. Η εκπλήρωσις λοιπόν του οράματος παρέχει πρόσθετη επιβεβαίωσι της ελπίδος περί αναστάσεως.