Είναι η Διεθνής Ενότης Δυνατή;

Η ΕΝΟΤΗΣ μεταξύ των εθνών είναι σήμερα πολύ επιθυμητή. Η εμφάνισις των πυρηνικών οπλών την κάνει να είναι περισσότερο από επιθυμητή. Πραγματικά πολλοί επιστήμονες και πολιτικοί άνδρες συνιστούν εντατικώτερες προσπάθειες για ενότητα από φόβο μήπως αλλιώς ο πολιτισμός, όπως τον γνωρίζομε, αφανισθή από τη γη.

Μήπως το πρόβλημα αυτό υπάρχει επειδή ο κόσμος δεν είναι αρκετά ικανός να φροντίση για τις ανάγκες του μ’ ένα τεχνικό η βιομηχανικά τρόπο; Όχι. Οι σημερινές επιστημονικές και τεχνικές γνώσεις θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την παραγωγή και τη διάθεσι τροφίμων για όλους. Κατοικίες, ρουχισμός και όλες οι άλλες ανάγκες θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν, αν όλοι οι κόποι και οι πόροι που δαπανώνται τώρα για πολεμικές και στρατιωτικές επιδιώξεις μετατρέπονταν σε δημιουργικές χρήσεις.

Τότε, ποιο είναι το πρόβλημα εκείνο που έκαμε την ενότητα του κόσμου μια αυταπάτη, που πάντοτε συζητείται αλλά ποτέ δεν πραγματοποιείται; Δεν είναι οι άνθρωποι—η στάσις των μεταξύ των; Ο Ανταγωνισμός βέβαια μεταξύ εθνών υφίσταται. Άλλα το πιο σοβαρό, απ’ εκεί ακριβώς ως το επίπεδο των σχέσεων προς τον πλησίον, βρίσκομε μίση μεταξύ φυλών και εθνικοτήτων, και πολύ συχνά, μια φανερή αντιπάθεια για τους άλλους. Οι άνθρωποι ερεθίζουν ο ένας τον άλλον. Το «χάσμα των γενεών» και άλλοι παράγοντες ακόμη διαιρούν τις οικογένειες.

Γι’ αυτό καμμιά ειρήνη και ενότης δεν μπορεί να έλθη στον κόσμο αν δεν γίνη μια αλλαγή στη στάσι των ανθρώπων. Οσεσδήποτε συνθήκες ειρήνης η νόμους και αν κάνουν τα έθνη, δεν θα έλθη διαρκής ενότης αν οι άνθρωποι δεν αγαπήσουν ο ένας τον άλλον, ώστε να εργάζωνται ο καθένας για τα καλύτερα συμφέροντα του άλλου. Κατά μέγα μέρος είναι ζήτημα εκπαιδεύσεως, με το να τεθή στις διάνοιες και στις καρδιές των ανθρώπων πραγματικός λόγος για ενότητα.

Οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να δώσουν αυτή τη βάσι, παρά τις πολιτικές υποσχέσεις και τα προγράμματα. Εν τούτοις, θα έλθη διεθνής ενότης. Αυτή θα γίνη μόνον απ’ εκείνον που μπορεί να φθάση στις καρδιές των ανθρώπων και ν’ αλλάξη στάσεις και προσωπικότητες. Αυτός είναι ο Δημιουργός. Αλλά δεν αλλάζει αυθαίρετα τις στάσεις. Μάλλον, έχει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που υποκινεί τους ανθρώπους ν’ αλλάξουν, διότι γνωρίζει τι χρειάζονται. Αυτός επιβλέπει το πρόγραμμα.

ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΣ

Μήπως αυτό φαίνεται απίστευτο; Αν θα βλέπατε μια τέτοια ενότητα στην πράξι μεταξύ ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων, θα πιστεύατε ότι αυτοί έλυσαν το πρόβλημα; Τέτοια ομάς ανθρώπων υπάρχει. Είναι η διεθνής κοινωνία που είναι γνωστή ως μάρτυρες του Ιεχωβά.

Έχουν πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι ενότητα μεταξύ των σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής και της δράσεως; Το ότι έχουν ενότητα είναι φανερό σε όλους όσοι έχουν παρακολουθήσει όταν διεξάγωνται οι μεγάλες συνελεύσεις των ή έχουν παρευρεθή στις Χριστιανικές των συναθροίσεις στις κατά τόπους Αίθουσες Βασιλείας. Πώς αποκτούν αυτή την ενότητα; Μελετώντας και ακολουθώντας τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Αυτό δεν οφείλεται στην δική τους «καλωσύνη», διότι έχουν πολύ διαφορετικές προσωπικότητες και ήσαν όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι προτού έλθουν σε επίγνωσι της αληθείας και των βουλών του Θεού.—Κολ. 3:5-8.

Ο σκοπός του Θεού είναι να υπάρχη πλήρης ενότης μεταξύ των λαών αυτής της γης. Ο Θεός έχει συναθροίσει εκείνους που έχουν ακούσει τον Λόγο του, και που θέλουν πραγματικά να τον υπηρετούν, και τους έδωσε το πνεύμα του, ένα πνεύμα αληθείας, ενότητος και ελευθερίας, (Ιωάν. 16:13· Εφεσ. 4:2, 3· 2 Κορ. 3:17) Προ πολλών αιώνων το έκαμε αυτό προσωρινά για ένα έθνος, σαν ένα υπόδειγμα του τι κάνει τώρα και τι θα πραγματοποιήσει πλήρως.

ΠΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΦΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Ο Ιεχωβά έκαμε αυτό το παράδειγμα ενοποιήσεως όταν συνεκέντρωσε δύο έθνη που ήσαν σκληροί αντίπαλοι επί τέσσερις αιώνες. Αυτά αποτελούσαν στην αρχή ένα έθνος, ήσαν απόγονοι των δώδεκα υιών ενός ανθρώπου, αλλά έφθασαν στο σημείο να μισούνται και να πολεμούν μεταξύ τους. Η Βιβλική παροιμία ίσχυε στην περίπτωσί των; «Αδελφός διχοστατήσας υποτάσσεται δυσκολώτερα παρά οχυρά πόλις· αι δε διαφοραί αυτών είναι ως μοχλοί φρουρίου.» (Παροιμ. 18:19) Δέκα από τις φυλές αυτές είχαν αποστατήσει και αποσπάσθηκαν επί βασιλείας του Βασιλέως Ιεροβοάμ, υιού του Σολομώντος, σχηματίζοντας ένα βόρειο βασίλειο, που εκαλείτο ενίοτε, σύμφωνα με την ηγετική φυλή, «Εφραΐμ» (ενός από τους υιούς του Ιωσήφ, υιού του Ιακώβ). Το νότιο δίφυλο βασίλειο εκαλείτο βασίλειον του Ιούδα. Αφότου έγινε η αιχμαλωσία του Εφραΐμ από τους Ασσυρίους, και η εξορία του Ιούδα στη Βαβυλώνα, όλες οι δώδεκα φυλές σκορπίσθηκαν μακρυά. Φαινόταν ότι όχι μόνον με πνευματική έννοια, αλλά και με γεωγραφική έννοια, η ενότης των ήταν αδύνατον να γίνη.

Αλλά στον Θεό τίποτα δεν είναι αδύνατον. (Ματθ. 19:26) Ενόσω οι Ισραηλίται ήσαν ακόμη εξόριστοι εκεί στη Βαβυλώνα, ο Ιεχωβά ήγειρε τον προφήτη του Ιεζεκιήλ. Ο Θεός για να τους βοηθήση και να κάμη το προφητικό υπόδειγμα ενότητος στην εποχή μας, είπε στον Ιεζεκιήλ τα εξής:

«Και συ, υιέ ανθρώπου, λάβε εις σεαυτόν ράβδον μίαν, και γράψον έπ’ αυτήν, περί του Ιούδα, και περί των υιών Ισραήλ των συνακολούθων αυτού· λαβε και άλλην ράβδον, και γράψον επ’ αυτήν,περί του Ιωσήφ, της ράβδου του Εφραΐμ. και παντός του οίκου Ισραήλ των συνακολούθων αυτού. Και σύναψον αυτάς εις σεαυτόν μίαν προς μίαν εις ράβδον μίαν, και θέλουσι γείνει μία εν τη χειρί σου.»—Ιεζ. 37:15-17.

Αυτό το σύμβολο της ενότητος που έγινε από τον Ιεζεκιήλ, είτε απλώς κρατούσε τις δύο ράβδους μαζί στο χέρι του είτε οι ράβδοι θαυματουργικά ενώθηκαν, ασφαλώς θα έτυχαν της αμέσου προσοχής των Ιουδαίων. Μ’ αυτή την πρόβλεψι ο Ιεχωβά είπε:

«Και όταν οι υιοί του λαού σου είπωσι προς σε, λέγοντες, Δεν θέλεις απαγγείλει εις ημάς τι δηλούσιν εις σε ταύτα; είπε προς αυτούς. Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Ιδού, εγώ θέλω λάβει την ράβδον του Ιωσήφ, την εν τη χειρί του Εφραΐμ, και των φυλών του Ισραήλ των συνακολούθων αυτού, και θέλω βάλει εκείνας μετά ταύτης, της ράβδου του Ιούδα, και κάμει αυτάς μίαν ράβδον, και θέλουσιν είσθαι μία εν τη χειρί μου. Και αι ράβδοι, επί τας οποίας έγραψας, θέλουσιν είσθαι εν τη χειρί σου ενώπιον αυτών.»—Ιεζ. 37:18-20, ΜΝΚ.

Ο «ΕΝΑΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ» ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΕΝΟΤΗΤΑ

Τι είχε υπ’ όψιν μ’ αυτό ο Ιεχωβά; Κάτι που θα ήταν πραγματικά ένα θαύμα για να γίνη ενώνοντας τους ως ένα έθνος, μ’ ένα μεγάλο όφελος υπ’ όψιν. Ταυτόχρονα ο Θεός έθεσε ένα θεμέλιο για να είμεθα βέβαιοι για μια αιώνια ενότητα στην εποχή μας, τον καιρό της πλήρους εκτελέσεως των βουλών του. Εξήγησε τα εξής:

«Ιδού, εγώ θέλω λάβει τους υιούς Ισραήλ εκ μέσου των εθνών όπου υπήγον, και θέλω συνάξει αυτούς πανταχόθεν, και φέρει αυτούς εις την γην αυτών. Και θέλω κάμει αυτούς εν έθνος εν τη γη, επί των ορέων του Ισραήλ και εις βασιλεύς θέλει είσθαι βασιλεύς επί πάντας αυτούς και δεν θέλουσιν είσθαι πλέον δύο έθνη, και δεν θέλουσιν είσθαι του λοιπού διηρημένοι πλέον εις δύο βασίλεια.»—Ιεζ. 37:21, 22.

Η θαυμαστή ενότης δεν θα ήταν απλώς μια ειρηνική συνύπαρξις, μ’ αυτούς τους θρησκευτικά και πολιτικά διηρημένους ανθρώπους που ανέχονται ο ένας τον άλλον. Θα ήταν πραγματική, από την καρδιά, διότι ο Ιεχωβά συνεχίζει:

«Και δεν θέλουσι μιαίνεσθαι πλέον εν τοις ειδώλοις αυτών, ουδέ εν τοις βδελύγμασιν αυτών, ουδέ εν πάσαις ταίς παραβάσεσιν αυτών αλλά θέλω σώσει αυτούς εκ πασών των κατοικήσεων αυτών εν αις ημάρτησαν, και θέλω καθαρίσει αυτούς· και θέλουσιν είσθαι λαός μου, και εγώ θέλω είσθαι Θεός αυτών».—Ιεζ. 37:23.

Ο Θεός έφερε ενότητα τότε όταν επανέφερε αυτούς τους αιχμαλώτους στην Ιερουσαλήμ για ν’ αποκαταστήση την αληθινή λατρεία. Αυτοί ήλθαν απ’ όλα τα έθνη, άνθρωποι απ’ όλες τις φυλές. Μετά από αιώνες, όταν γεννήθηκε ο Ιησούς, βρίσκομε εκπροσώπους των δώδεκα φυλών στην Παλαιστίνη. (Πράξ. 26:7) Αλλά η πραγματική, μόνιμος ενότης με τον ένα ’βασιλέα’ ήταν μέλλουσα ακόμη.

Αλλά πότε επρόκειτο να έλθη ο καιρός που θα επετυγχάνετο μια διεθνής ενότης; Άρχισε μικρογραφικά μετά το χρίσμα του Ιησού με άγιο πνεύμα για να είναι βασιλεύς. (Πράξ. 10:38) Αυτός προσευχήθηκε στον Θεό για κείνους που θα γίνονταν πνευματικοί αδελφοί του από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ και από τα άλλα έθνη: «Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ διά του λόγου αυτών διά να ήναι πάντες εν καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι να ήναι και αυτοί εν ημίν εν.»—Ιωάν. 17:20, 21.

Τώρα είμεθα στον καιρό που η ενότης είναι ουσιώδης, και δεν είναι μόνον για τον πνευματικό Ισραήλ. (Γαλ. 6:16) Αυτός ο κόσμος, για να επιζήση πρέπει να επιτύχη μια πραγματική ενότητα, αλλά δεν μπορεί. Ούτε οι διηρημένες θρησκευτικές αποχρώσεις του Χριστιανικού κόσμου, ούτε οι πολιτικοί, ούτε η επιστήμη έχουν τη συνταγή της ενότητος. Εν τούτοις, οι ακόλουθοι του Χριστού την έχουν, όχι από δική τους σοφία, αλλά από τον Λόγο του Θεού. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά κηρύττουν τον Χριστό, την παρουσία του ’ενός βασιλέως’ στη βασιλική εξουσία επί εξήντα χρόνια σχεδόν. Διεκήρυξαν την ανάγκη να τεθούν όλοι στην υπηρεσία και να έχουν την εύνοια του ’ενός βασιλέως’ τον οποίον διώρισε ο Θεός, όπως έγραψε ο ψαλμωδός: «Τώρα λοιπόν, βασιλείς, συνετίσθητε· διδάχθητε, κριταί της γης. Δουλεύετε τον Ιεχωβά εν φόβω . .. φιλείτε τον Υιόν, μήποτε οργισθή και απολεσθήτε από της οδού, όταν εξαφθή ταχέως ο θυμός αυτού.»—Ψαλμ. 2:10-12 ΜΝΚ.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να έλθουν σε ενότητα υπό τον ’ένα βασιλέα’ αν το επιθυμούν. Από το έτος 1945 μ.Χ. ένας «πολύς όχλος» ανθρώπων έχουν υπερνικήσει τους πολιτικούς, εθνικούς και γλωσσικούς φραγμούς και διακρίσεις. Αυτοί ελπίζουν να επιζήσουν από την καταστροφή του διηρημένου κόσμου. Αυτοί, με το να έχουν την ενότητα που είναι ζωτική για μια διεθνώς ενωμένη ανθρώπινη φυλή, αποτελούν ένα παράδειγμα και μια ένδειξι ότι μια τέτοια ανθρώπινη φυλή είναι δυνατόν να υπάρξη. Ναι. Είναι περισσότερο από δυνατόν. Είναι βέβαιον, διότι ο Θεός την θέλει.

Τώρα ακριβώς υπάρχει ένας πνευματικός ’παράδεισος,’ ένας «κήπος της Εδέμ» μεταξύ εκείνων που υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό, μολονότι ο κατά γράμμα παράδεισος με πλήρη υγεία και εξωραϊσμένη γη δεν ήλθε ακόμη. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο «καλός ποιμήν» που συνάγει όλους σε μια ποίμνη. (Ιωάν. 10:11, 16) Αυτός κυβερνά ως ο Μεγαλύτερος Δαβίδ, ο κληρονόμος της αιωνίου διαθήκης της Βασιλείας. Ο Ιεχωβά κατέδειξε γιατί υπάρχει τέτοια ειρήνη, στους προφητικούς του λόγους προς τον Ιεζεκιήλ:

«Και Δαβίδ ο δούλος μου θέλει είσθαι βασιλεύς επ αυτούς· και θέλει είσθαι επί πάντας αυτούς εις ποιμήν και θέλουσι περιπατεί εν ταίς κρίσεσί μου, και θέλουσι φυλάττει τα διατάγματα μου, και εκτελεί αυτά. Και θέλουσι κατοικεί εν τη γη, την οποίαν έδωκα εις τον δούλον μου τον Ιακώβ, όπου κατώκησαν οι πατέρες σας και εν αυτή θέλουσι κατοικεί, αυτοί και τα τέκνα αυτών, και τα τέκνα των τέκνων αυτών, έως αιώνος· και Δαβίδ ο δούλος μου θέλει είσθαι άρχων αυτών εις τον αιώνα.»—Ιεζ. 37:24, 25.

Ο Ιεχωβά έχει δώσει ως «διαθήκην,» δηλαδή ιεροπρεπή υποσχετική εγγύησι, τον Βασιλέα Ιησού Χριστό, ο οποίος έδειξε αληθινό ενδιαφέρον για την ανθρωπότητα όταν ήταν στη γη, θυσιάζοντας και τη ζωή του ακόμη. (Ησ. 42:6) Αυτό εξασφαλίζει ειρήνη για κείνους που υπακούουν σ’ αυτόν. Η ενότης με τον Δημιουργό την οποία φέρνει η εξουσία αυτού του Βασιλέως περιγράφεται από τον Θεό:

«Και θέλω κάμει προς αυτούς διαθήκην ειρήνης· αυτή θέλει είσθαι διαθήκη αιώνιος προς αυτούς· και θέλω στηρίξει αυτούς, και πληθύνει αυτούς, και θέλω θέσει το αγιαστήριόν μου εν μέσω αυτών εις τον αιώνα. Και η σκηνή μου θέλει είσθαι εν μέσω αυτών και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου. Και θέλουσι γνωρίσει τα έθνη ότι εγώ ο Ιεχωβά είμαι ο αγιάζων τον Ισραήλ, όταν το αγιαστήριόν μου ήναι εν μέσω αυτών εις τον αιώνα.»—Ιεζ. 37:26-28, ΜΝΚ.

Η αγνή Χριστιανική λατρεία του Ιεχωβά, το αγιαστήριό του είναι μεταξύ εκείνων οι οποίοι συμμορφώνονται με τον γραπτό του Λόγο, την Αγία Γραφή. Η σκηνή της θείας προστασίας και της οικογενειακής σχέσεως είναι πάνω σ’ αυτούς. Εργάζονται σκληρά για ν’ ανακαινίσουν τις προσωπικότητες των αναπτύσσοντας τους καρπούς του πνεύματος του, την αγάπη, τη χαρά, την ειρήνη, τη μακροθυμία, τη χρηστότητα, την αγαθωσύνη, την πίστι, την πραότητα και τη εγκράτεια. (Γαλ. 5:22, 23) Αυτό τους φέρνει ενότητα. Σήμερα είναι δυνατόν να ενωθούν όλοι οι άνθρωποι με αυτούς και ν’ αποβλέπουν στην αιώνια ζωή σε ενότητα με τον Θεό και τους συνανθρώπους των.