Θαρραλέοι εν Όψει του Αρμαγεδδώνος του Κόσμου

«Έλπιζε εις τον Ιεχωβά· έσο θαρραλέος και ας κραταιωθή η καρδία σου. Ναι, έλπιζε εις τον Ιεχωβά.»—Ψαλμ. 27:14, ΜΝΚ.

 1, 2. (α) Στην προτροπή να είμεθα θαρραλέοι, ποια ερωτήματα προβάλλουν πολλοί άνθρωποι χωρίς ελπίδα; (β) Γιατί έφθασαν σ’ αυτή τη νοοτροπία;

«ΕΣΟ θαρραλέος»—σ’ αυτές τις ημέρες; Γιατί; Ποια αιτία υπάρχει για να είμεθα θαρραλέοι; Ο κόσμος εισέρχεται σε θλίψι, στη χειρότερή του θλίψι, και αν οι πολιτικοί, οι στρατιωτικοί άνδρες, οι άνθρωποι των Μεγάλων Επιχειρήσεων και οι εργατικοί ηγέται, καθώς και οι θρησκευτικοί κληρικοί δεν μπορούν να κάμουν κάτι γι’ αυτό, τι μπορούμε να κάμωμε γι’ αυτό εμείς ο λαός; Όταν θα έλθη η χειρότερη θλίψις, θα πρέπει απλώς να τη δεχθούμε, είτε επιζήσωμε είτε πεθάνωμε. Γιατί, λοιπόν, να στενοχωρούμεθα γι’ αυτήν τώρα; Ας ζήσωμε για το παρόν—για σήμερα. Αφού δεν υπάρχει μέλλον για την ανθρωπότητα σ’ αυτόν τον διηρημένο κόσμο, με τα πυρηνικά του όπλα και στα δύο αντιτιθέμενα μέρη, γιατί να μην ακολουθήσωμε το παλαιό ρητό: «Ας φάγωμεν και ας πίωμεν· διότι αύριον θέλομεν αποθάνει»; Δεν είναι αυτή η πιο καλή πορεία;

² Σήμερα πολλά άτομα αναλαμβάνουν αυτή τη νοοτροπία. Αυτός ο κόσμος και η άποψίς του δεν τους προσφέρουν τίποτε το στερεό και πειστικό για να τους κάμουν να θέλουν ν’ αλλάξουν τη νοοτροπία των. Επάνω σε μια κοσμική βάσι, δεν έχουν καμμιά αιτία για να είναι θαρραλέοι για το μέλλον. Ο κόσμος δεν προσφέρει τίποτε άλλο παρά ψευδείς ελπίδες, και το γνωρίζουν. Οι πολλοί θεοί και είδωλα του κόσμου τούτου δεν φέρουν ανακούφισι, δεν απαντούν σε προσευχές, δεν προσφέρουν καμμιά λύσι και αποδεικνύεται ότι είναι απλώς ανύπαρκτοι θεοί· γι’ αυτό ο αθεϊσμός αυξάνει και οι κατά παράδοσιν θρησκείες βρίσκονται σε αδυναμία να συνεχίσουν την πορεία τους.

 3. Ποιος, λοιπόν, τολμά να μας προτρέψη να είμεθα θαρραλέοι, και πού;

³ Ποιος, λοιπόν, τολμά να πη: «Έσο θαρραλέος»; Ο μόνος ζων και αληθινός Θεός τολμά. Το ενθαρρυντικό του άγγελμα το διεφύλαξε για μας σε γραπτή μορφή σ’ ένα άφθαρτο Βιβλίο, διαθέσιμο σήμερα σε εκατοντάδες εκατομμυρίων αντίτυπα, στην Αγία Γραφή. Σ’ αυτήν ο Παντοδύναμος αυτός Θεός του σύμπαντος μας δίνει ισχυρούς λόγους για να είμεθα θαρραλέοι. Το βιβλίο του είναι βιβλίο που εμπνέει σ’ εμάς το θάρρος που χρειαζόμεθα γι’ αυτές τις ημέρες. Το θάρρος μάς δίνει χαρά στην καρδιά, μια χαρά που ακόμη και η άποψις ενός Αρμαγεδδώνος θλίψεως επάνω στον κόσμο δεν μπορεί ν’ αφαιρέση ή να ελαττώση.

 4. Γιατί ο Θεός αντιμετωπίζει τον Αρμαγεδδώνα με θάρρος, και σε τι θα μεταστρέψη αυτή την πιο μεγάλη συμφορά για ασεβείς ανθρώπους;

⁴ Είναι αλήθεια ότι ο ερχόμενος Αρμαγεδδών θ’ αποδειχθή ότι είναι κάτι περισσότερο από ό,τι ο κόσμος αυτός μπορεί να υποφέρη, αλλά υπάρχει χαρά στο να γνωρίζωμε ότι τίποτε δεν είναι πολύ μεγάλο για να το χειρισθή ο Παντοδύναμος Θεός. Δεν θα υπάρξη πρόβλημα γι’ αυτόν. Θ’ αντιμετωπίση τον Αρμαγεδδώνα με θάρρος. Σ’ αυτόν τον παγκόσμιο πόλεμο αυτός θα είναι ο Πρώτιστος Μαχητής. Θα εξέλθη Νικητής, μολονότι ο πόλεμος αυτός θα είναι μια σύγκρουσις μεταξύ αυτού και όλων των εχθρικών δυνάμεων παρατεταγμένων εναντίον του στον ουρανό και στη γη. Θα σημειώση μια μεγάλη ημέρα γι’ Αυτόν. Για την αιτία αυτή προφητικώς καλείται ο ‘πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’. (Αποκάλ. 16:14, 16) Αυτός δεν στενοχωρείται για τις συνέπειες του πολέμου αυτού, άσχετα με το γεγονός ότι τα εχθρικά έθνη έχουν υπερβολικά αποθέματα πυρηνικών όπλων και χημικών, μικροβιολογικών και ραδιολογικών όπλων, ικανών να φονεύσουν ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια. Αυτός θα καταστρέψη όλους εκείνους που τώρα καταστρέφουν τη γη. Μπορεί να διαφυλάξη και θα διαφυλάξη ένα μέρος της ανθρωπίνης οικογενείας ζωντανό μέσα από τον Αρμαγεδδώνα και θα το εισαγάγη σ’ ένα δίκαιο, ειρηνικό, υγιή νέο κόσμο παραδεισίας ωραιότητος. Έτσι, εκείνο που θα είναι η πιο μεγάλη μέχρι σήμερα συμφορά για τους ασεβείς ανθρώπους ο Θεός θα το μεταστρέψη στην πιο μεγάλη ωφέλεια και ανακούφισι για όλους όσοι αγαπούν αληθινή δικαιοσύνη. Με αυτή τη χαρούμενη προσδοκία ενώπιόν Του, κινείται προς τον Αρμαγεδδώνα με θάρρος.

 5. (α) Για να έχωμε ασφαλές θάρρος σ’ αυτές τις ημέρες, τι μας χρειάζεται; (β) Ως προς το θάρρος, τι είδους βιβλίο είναι η Γραφή;

⁵ Μ’ έναν τέτοιο Θεό όπως αυτός, γιατί δεν θα είχε κανείς κάθε λόγο να είναι θαρραλέος, υπακούοντας στην προτροπή που δίδεται στον γραπτό του λόγο; Αν θα θέλαμε να έχωμε ασφαλές θάρρος σ’ αυτές τις ημέρες που δοκιμάζουν την ίδια την ύπαρξι των ανθρώπων, πρέπει να γνωρίζωμε Αυτόν και τον λόγον Του. Άσχετα με την ψευδή εντύπωσι που δίδεται από τον «Χριστιανικό κόσμο», ο οποίος έχει ανθρώπους περιοδεύοντας που πωλούν αντίτυπα της Βίβλου, ο γραπτός λόγος του Θεού δεν είναι ένα βιβλίο δειλών και ηττοπαθών. Δεν είναι ένα βιβλίο θρησκευτικών ανθρώπων με ασθενή γόνατα, ασπόνδυλων, πλαδαρών χαρακτήρων, συμβιβαζομένων, οι οποίοι αρέσουν σε όλους και δεν δυσαρεστούν κανένα, φοβούμενοι να σταθούν υπέρ των θεοδότων αρχών και ακόμη να πεθάνουν γι’ αυτές. Ο γραπτός λόγος του Θεού παρήχθη υπό θείαν έμπνευσιν από ανθρώπους θάρρους. Προς ενθάρρυνσίν μας δίνει μια αδιάκοπη αφήγησι της πορείας ανθρώπων αδαμάστου θάρρους, ανθρώπων οι οποίοι, γι’ αυτόν τον λόγο, έχουν ένα ένδοξο μέλλον μπροστά τους στον νέο κόσμο του Θεού, που θα είναι κόσμος δικαίων αρχών.

 6. (α) Τι είδους ανθρώπους παράγει ο λόγος του Θεού; (β) Τι αποτέλεσμα έχει στους ακολούθους του Ιησού σήμερα το να προσέχουν τα λόγια του που αναγράφονται στο κατά Ιωάννην 16:33;

⁶ Ο λόγος του Θεού, όταν δεν παρερμηνεύεται και δεν εφαρμόζεται κακώς, παράγει ανθρώπους θάρρους, ικανούς να νικήσουν την επιρροή του κόσμου τούτου. Ο μέγιστος άνθρωπος, που αναφέρεται στις σελίδες του, είπε στον μικρό όμιλο των ακολούθων του: «Ταύτα ελάλησα προς εσάς, δια να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον.» (Ιωάν. 16:33) Ως την ημέρα αυτή οι αληθινοί του ακόλουθοι προσέχουν αυτά τα ισχυρά λόγια και αισθάνονται ενισχυμένοι. Παρά τις θλίψεις που σωρεύονται επάνω τους, αποκτούν ειρήνη απ’ αυτόν.

 7, 8. (α) Ποιο θάρρος επέδειξε ο ποιμενόπαις Δαβίδ; (β) Πώς απεκαλύφθη το μυστικό της αφοβίας του ποιμενόπαιδος;

⁷ Έχει κανείς από τους αναγνώστας μας το θάρρος ν’ αντιμετωπίση μόνος έναν άγριο λέοντα ή άρκτο που αναζητεί λεία και να φονεύση αυτό το πειναλέο θηρίο με μόνο τα εργαλεία ενός ποιμένος της Παλαιστίνης; Έχει κανείς από τους αναγνώστας μας το θάρρος ν’ αντισταθή, επίσης, σ’ έναν αριστοτέχνη μαχητή «ύψους έξη πηχών και σπιθαμής», περιβεβλημένον με πανοπλία και τελείως επιδέξιον σε μονομαχία, και να τον φονεύση με μια μόνο σφενδόνη; Λοιπόν, ο Δαβίδ ο γυιός του Ιεσσαί από τη μικρή πόλι της Βηθλεέμ είχε τέτοιο λαμπρό θάρρος, και γι’ αυτό εκέρδισε τη νίκη πάνω στο άγριο θηρίο και τον κτηνώδη γίγαντα. (1 Σαμ. 17:34-44, 48-51) Ποιο ήταν το μυστικό της αφοβίας αυτού του ποιμενόπαιδος σε αντίθεσι με τον παλληκαρισμό και την καμπορρημοσύνη του Φιλισταίου Γολιάθ; Ο ποιμήν Δαβίδ αποκαλύπτει το μυστικό στα λόγια του προς τον γίγαντα, ο οποίος κατηράτο τον Δαβίδ στο όνομα όλων των ψευδών θεών των Φιλισταίων:

⁸ «Συ έρχεσαι εναντίον μου με ρομφαίαν, και δόρυ, και ασπίδα· εγώ δε έρχομαι εναντίον σου εν τω ονόματι του Ιεχωβά των δυνάμεων, του Θεού των στρατευμάτων του Ισραήλ, τα οποία συ εξουθένησας· την ημέραν ταύτην θέλει σε παραδώσει ο Ιεχωβά εις την χείρα μου· και θέλω σε πατάξει, και αφαιρέσει από σου την κεφαλήν σου· και θέλω παραδώσει τα πτώματα του στρατοπέδου των Φιλισταίων την ημέραν ταύτην εις τα πετεινά του ουρανού, και εις τα θηρία της γης· δια να γνωρίση πάσα η γη ότι είναι Θεός εις τον Ισραήλ· και θέλει γνωρίσει παν το πλήθος τούτο ότι ο Ιεχωβά δεν σώζει με ρομφαίαν και δόρυ· διότι του Ιεχωβά είναι η μάχη, και αυτός θέλει σας παραδώσει εις την χείρα ημών.»—1 Σαμ. 17:45-47, ΜΝΚ.

 9. (α) Τι, λοιπόν, ενέπνεε στον Δαβίδ νικηφόρο θάρρος; (β) Γιατί ποτέ ο Δαβίδ δεν έχασε το θάρρος;

⁹ Φαινομενικά, αυτή ήταν μια μονομαχία μεταξύ των ανθρωπίνων πρωταθλητών των δύο αντιτιθεμένων στρατιών. Στην πραγματικότητα, όμως, ήταν μια μάχη μεταξύ θεών, των ψευδών θεών και του ενός ζώντος και αληθινού Θεού, του οποίου το όνομα ο ποιμενόπαις Δαβίδ δεν ησχύνετο να ομολογή, του Ιεχωβά. Ο Δαβίδ εγνώριζε τον Θεό του. Επειδή ακριβώς ήταν ένας πιστός λάτρης αυτού του Θεού και ένας που πλήρως επίστευε σ’ Αυτόν, ο Δαβίδ ήταν εμπνευσμένος με νικηφόρο θάρρος. Σε τούτο ήταν ένα ορθό παράδειγμα για μας. Ως το τέλος της ζωής του ποτέ δεν έχασε το θάρρος του. Γιατί; Επειδή ποτέ δεν απεμακρύνθη από τον Θεό του. Προς έπαινόν του ο Ιεχωβά μιλεί γι’ αυτόν με τον εξής χαρακτηρισμό: «Ο δούλός μου Δαβίδ, όστις εφύλαξε τας εντολάς μου, και όστις με ηκολούθησεν εξ όλης αυτού της καρδίας, εις το να κάμνη μόνον το ευθές ενώπιόν μου.»—1 Βασ. 14:8.

10. Γιατί μπορούσε ο Δαβίδ να πη τα θαρραλέα του λόγια του Ψαλμού 27:1;

¹⁰ Γι’ αυτόν τον λόγο ο Ιεχωβά υπεστήριξε τον Δαβίδ, και ο Δαβίδ εγνώριζε ότι μπορούσε να εμπιστεύεται στην υποστήριξι του Ιεχωβά του Θεού του. Αυτό απεμάκρυνε τον φόβο όλων των πλασμάτων από τον Δαβίδ, και μπορούσε να πη στο πρώτο εδάφιο του Ψαλμού 27 (ΜΝΚ): «Ο Ιεχωβά είναι φως μου και σωτηρία μου· τίνα θέλω φοβηθή; ο Ιεχωβά είναι φρούριον της ζωής μου· από τίνος θέλω δειλιάσει;» Ο Δαβίδ, λοιπόν, δεν εφοβείτο τον γίγαντα Γολιάθ ή τους θεούς του Γολιάθ. Ο Δαβίδ δεν απογοητεύθηκε από τον Θεό του, διότι ο Ιεχωβά εκέρδισε τη μάχη που διεξήγαγε με τους ψευδείς θεούς. Η επιστήριξις του Δαβίδ στον Θεό απέναντι υπερτέρων δυνάμεων ήταν το μυστικό του θάρρους του.

«ΦΩΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΟΥ»

11. Γιατί κανείς που αγαπά το φως της ζωής δεν χρειάζεται να εξακολουθή να περιπατή στο σκότος και να κατέλθη μαζί με τον κόσμο στο σκότος, στο οποίον ούτος θα πάη;

¹¹ Η σωτηρία οδηγεί στο φως· και τα μάτια βρίσκουν γλυκύ και ευάρεστο να βλέπουν το φως μιας ηλιόλουστης μέρας. (Εκκλησ. 11:7) Το σημερινό διεθνές σύστημα πραγμάτων βρίσκεται στην εξουσία ενός πονηρού θεού, του Σατανά ή Διαβόλου, και πλησιάζει στην καταστροφή του. Αλλά γιατί ένας που αγαπά το φως της ζωής να κατέλθη στο σκότος της καταστροφής του παλαιού αυτού κόσμου; Κανείς σήμερα δεν χρειάζεται να περιπατή στο σκότος της αβεβαιότητος και αμηχανίας αυτού του κόσμου, χωρίς να βλέπη καμμιά σωτηρία με ανθρώπινα μέσα. Το να βρίσκωνται οι άνθρωποι στο σκότος για το ποια θα είναι η έκβασις της επερχομένης παγκοσμίου συρράξεως του Αρμαγεδδώνος, τους κάνει να νοιώθουν έλλειψι ασφαλείας. Αυτό τους εμπνέει φόβον, και ο φόβος προκαλεί αδυναμία. Ω και να εστρέφοντο μόνον οι άνθρωποι στον Θεό του ψαλμωδού Δαβίδ, τον Ιεχωβά! Τότε ο Θεός θα εγίνετο σ’ αυτούς ό,τι ήταν και στον Δαβίδ, «φως» για να δείξη το δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσουν και ν’ απομακρύνη κάθε φόβο του μέλλοντος, ναι, «σωτηρία» που μας απελευθερώνει από καταστροφή μαζί με αυτόν τον κόσμο. Η σωτηρία αυτή έρχεται μέσω της βασιλείας του αγαπητού Υιού του Θεού, Ιησού Χριστού, ο οποίος προεσκιάσθη από τον Δαβίδ, αλλ’ ο οποίος έγινε ουράνιος Βασιλεύς μεγαλύτερος από τον Δαβίδ.

12. Σε ποιους μπορεί ο Ιεχωβά να είναι φρούριο, και πώς;

¹² Ο Ιεχωβά Θεός είναι παντοδύναμος και είναι η Πηγή κάθε ισχύος. Θα είναι το φρούριο της ζωής μας, όπως ακριβώς ήταν και για τον Δαβίδ, αν μόνο καταφύγωμε σ’ αυτόν και όχι στις καταδικασμένες οργανώσεις ανθρώπων. Με τον Παντοδύναμον Ιεχωβά ως υπεράσπισί μας και Σωτήρα, δεν μπορούμε να χάσωμε· δεν μπορούμε να κατέλθωμε στο σκότος της ήττης. Αυτός μπορεί να μας κρατήση σε μια κατάστασι σωτηρίας τώρα και μπορεί να μας δώση την τελική νίκη εναντίον όλων όσοι είναι εναντίον μας σ’ αυτόν τον κόσμο. Μ’ αυτόν ως φρούριόν μας, η ζωή μας στο μέλλον είναι ασφαλής και μπορούμε να υπομείνωμε ως το τέλος της δοκιμασίας της ακεραιότητός μας σ’ αυτόν τον κόσμο. Γνωρίζοντας την ακαταμάχητη και ακατανίκητη θέσι του θείου «φρουρίου» μας, δεν χρειάζεται να φοβηθούμε και δεν θα φοβηθούμε κανένα εχθρό, κανένα πονηρό άτομο, ούτε το καταστρεπτικό τέλος που αναμένει αυτόν τον πονηρό κόσμο.

13. (α) Γιατί απαιτείται θάρρος για να ομολογήση κανείς το όνομα του Θεού και να το λάβη επάνω του; (β) Πώς μερικοί Χριστιανοί επέδειξαν τέτοιο θάρρος στο 1931 και κατόπιν στη δράσι των κηρύγματος;

¹³ Οι αναγνώσται μας γνωρίζουν ήδη ότι ο θρησκευτικός κόσμος, ακόμη και ο «Χριστιανικός», και ο επιστημονικός κόσμος έκαμαν αντιδημοτικό το όνομα του μόνου «ζώντος και αληθινού Θεού», Ιεχωβά. Επομένως, απαιτείται θάρρος για να ομολογήση κανείς αυτό το ιερό όνομα και να το λάβη επάνω του ή να κληθή με αυτό. Απητήθη, λοιπόν, θάρρος για να εγκολπωθούν το όνομα μάρτυρες του Ιεχωβά ως κατάλληλο προσδιορισμό των, εκείνοι οι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι, μελετηταί της Γραφής Χριστιανοί, στη διάρκεια της διεθνούς των συνελεύσεως στο Κολόμπους, Οχάιο, 26 Ιουλίου 1931. Απητείτο θάρρος για να εξακολουθήσουν να κηρύττουν από σπίτι σε σπίτι και τώρα να συνιστούν τους εαυτούς των ως μάρτυρας του Ιεχωβά. Σε πολλές περιπτώσεις ενεχείριζαν στον οικοδεσπότη που επεσκέπτοντο, την τυπωμένη κάρτα που έλεγε:

ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΑΓΓΕΛΙΑ

ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ και απορείτε γιατί και τι πρόκειται να συμβή στο προσεχές μέλλον. Είναι προνόμιό μου, ως ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά και υπακούοντας στην εντολή του να μεταδώσω στους ανθρώπους ένα άγγελμα. Έτσι κηρύττω το ευαγγέλιο. Έχω εδώ ένα βιβλιάριο που περιέχει το άγγελμα. . . . Δεν θα έπρεπε να αγνοήτε τα περιεχόμενά του. . . .—Σεπτέμβριος 1931, για την παρουσίασι του βιβλιαρίου Η Βασιλεία, Η Ελπίς του Κόσμου.

14. (α) Τι δείχνει αν ο χλευασμός και ο διωγμός περιέκοψαν τους αριθμούς των; (β) Πώς ο Δαβίδ «εκραταιώθη εν Ιεχωβά τω Θεώ αυτού,» και τι αποτέλεσμα είχε η πορεία αυτή στους μάρτυρας του Ιεχωβά σήμερα;

¹⁴ Επειδή ενεκολπώθησαν το θείον όνομα και υπηρετούν ως μάρτυρες του ουρανίου Φορέως του, αυτοί υπέστησαν χλευασμό και διωγμό. Αλλά μήπως αυτό περιέκοψε τους αριθμούς των; Όχι! Ολιγώτεροι των πενήντα χιλιάδων ήσαν στο 1931, αλλά τώρα έχουν αυξηθή σε πάνω από εννεακόσιες χιλιάδες, που κηρύττουν δραστήρια σε 185 χώρες για τη βασιλεία του Θεού δια του Χριστού ως τη μόνη βέβαιη, πραγματοποιήσιμη ελπίδα για το ανθρώπινο γένος που τώρα απειλείται με καταστροφή. Οι μάρτυρες αυτοί απέβλεψαν στον Ιεχωβά ως Φως των, Σωτηρία των, Φρούριόν των. Έκαμαν ό,τι έκαμε και ο Δαβίδ όταν υβρίζετο και απειλείτο ακόμη και με λιθοβολισμό. Ο Δαβίδ εστράφη στον Θεό ως φρούριόν του. Πώς; «Ο Δαβίδ εκραταιώθη εν Ιεχωβά τω Θεώ αυτού.» (1 Σαμ. 30:6, ΜΝΚ) Το έκαμε αυτό ζητώντας και μαθαίνοντας ποιο ήταν το θείο θέλημα γι’ αυτόν, ώστε να το πράξη. Γνωρίζοντας τώρα άνωθεν τι να πράξη, αισθάνθηκε τον εαυτό του ισχυρό και προέβη στο να εκτελέση τις θείες διαταγές γι’ αυτόν. Για τούτο ευνοήθηκε με επιτυχία. Παρόμοια έγινε και με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Ευωδώθησαν παρά την περίοδο Μουσολίνι, παρά την περίοδο Χίτλερ, παρά τα έξη χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

15. Τι τους ενθαρρύνει να αναφέρουν τον Ψαλμό 27:2, 3 όσον αφορά τους εαυτούς των;

¹⁵ Η περασμένη μας πείρα σχετικά με το πώς ο Ιεχωβά πολιτεύεται μ’ εκείνους που εναντιώνονται σ’ εμάς και μας μισούν, μας δίνει εμπιστοσύνη για το μέλλον. Ενθαρρυνόμεθα ν’ αναφέρωμε τον Ψαλμό 27:2, 3 και να πούμε: «Ότε επλησίασαν επ’ εμέ οι πονηρευόμενοι δια να καταφάγωσι την σάρκα μου, οι αντίδικοι και οι εχθροί μου, αυτοί προσέκρουσαν και έπεσαν. Και αν παραταχθή εναντίον μου στράτευμα, η καρδία μου δεν θέλει φοβηθή· και αν πόλεμος σηκωθή επ’ εμέ, και τότε θέλω ελπίζει.»

16. Πώς επέρασαν προσφάτως οι αρνηταί τών θεοδότων δικαιωμάτων στην προσπάθειά των να καταβροχθίσουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά;

¹⁶ Ένας προς ένα οι δικτάτορες και αρνηταί των θεοδότων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι οποίοι προσεπάθησαν να καταβροχθίσουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά, προσέκοψαν οι ίδιοι και έπεσαν έξω από την εξουσία και στον θάνατο, ναι, στην αιώνια καταστροφή επειδή επολέμησαν εναντίον του Θεού. Δεν επρόσεξαν τη συμβουλή των Πράξεων 5:38, 39: «Απέχετε από των ανθρώπων τούτων, και αφήσατε αυτούς· διότι εάν η βουλή αυτή ή το έργον τούτο ήναι εξ ανθρώπων, θέλει ματαιωθή· εάν όμως ήναι εκ Θεού, δεν δύνασθε να ματαιώσητε αυτό, και προσέχετε μήπως ευρεθήτε και θεομάχοι.» Δεν λησμονούμε την απάντησι του Αδόλφου Χίτλερ στον Υπουργό του των Εσωτερικών Φρικ στις 7 Οκτωβρίου 1934, όταν ο Δρ Φρικ έδειξε στον Χίτλερ τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας για τον θρησκευτικό διωγμό και είπε: «Αν οι Σπουδασταί της Γραφής δεν ευθυγραμμισθούν αμέσως, θα ενεργήσωμε εναντίον των μεταχειριζόμενοι τα ισχυρότερα μέσα.» Ο Χίτλερ ανεπήδησε και με σφιγμένες γροθιές ξεφώνησε: «Αυτό το γένος θα εξοντωθή στη Γερμανία.»a Προς τον σκοπόν αυτόν έθεσε μανιωδώς σε ενέργεια τις φυλακές του και τα μισητά στρατόπεδά του συγκεντρώσεως ως το 1945. Αλλά ποιος έχει εξοντωθή στη Γερμανία σήμερα—ο Χίτλερ ή οι μελετηταί της Γραφής μάρτυρες του Ιεχωβά;

17. (α) Παρά τον φόβο του κόσμου, ποιοι είναι οι πραγματικοί εκείνοι που σκοπεύει να καταβροχθίση ο Σατανάς ή Δράκων; (β) Αλλά πώς αυτοί εξακολούθησαν να δείχνουν θάρρος;

¹⁷ Σήμερα ολόκληρος ο πληροφορημένος κόσμος βρίσκεται σε φόβο ότι θα καταστραφή από έναν πυρηνικό παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά με τη μελέτη που κάνομε της Βιβλικής προφητείας, γνωρίζομε ποιοι είναι πραγματικά εκείνοι, τους οποίους αποβλέπει να καταστρέψη ο Σατανάς ή Διάβολος, ακόμη και αν αυτό σημαίνη ότι πρέπει να καταστρέψη επίσης ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή. Ποιοι είναι; Τα πνευματικά εκείνα τέκνα της αγίας οργανώσεως του Θεού που παραμένουν επάνω στη γη, αλλά που έχουν κληθή να συμβασιλεύσουν με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία του για τη διαφύλαξι και ευλογία του ανθρωπίνου γένους. Η Αποκάλυψις 12:17, εξεικονίζοντας τον Σατανά ή Διάβολο ως πυρρόχρωμον δράκοντα, λέγει: «Και ωργίσθη ο Δράκων κατά της γυναικός [της αγίας οργανώσεως του Θεού], και υπήγε να κάμη πόλεμον [με ποιους;] με τους λοιπούς του σπέρματος αυτής, τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού.» Αυτό το υπόλοιπο των μαρτύρων της Βασιλείας ακόμη υποφέρει τον πόλεμο που ο συμβολικός δράκων κατευθύνει εναντίον του μέσω όλων των ορατών πρακτόρων του, αλλά εξακολουθεί να τηρή τις εντολές του Θεού, ακόμη και αν τούτο σημαίνη παρακοή σε ανθρωπίνους δικτάτορας. Το υπόλοιπο εξακολουθεί να εκτελή το έργο του, έργο επιδόσεως της μαρτυρίας του Ιησού ως ουρανίου Βασιλέως, τον οποίον ο Ιεχωβά Θεός εγκατέστησε σε ενεργό υπούργημα στους ουρανούς το 1914.

18. Τι πρέπει να περιμένωμε από τον Δράκοντα επειδή τηρούμε τις εντολές του Θεού, και όμως τι έκαμαν εκατοντάδες χιλιάδων άτομα σ’ αυτόν τον καιρό;

¹⁸ Να είσθε βέβαιοι για ένα πράγμα: Το να τηρούμε τις εντολές του Θεού όπως εκτίθενται στη Γραφή σημαίνει για μας να γινώμεθα στόχος του πολέμου του Σατανά ή Διαβόλου. Δεν μπορούμε να τον διαφύγωμε· πρέπει να τον περιμένωμε. Εν τούτοις, εκατοντάδες χιλιάδων θεοσεβώς διακειμένων ατόμων βλέπουν πώς το μικρό υπόλοιπο κάνει μια απαράμιλλη επίδειξι θάρρους τηρώντας τις εντολές του Θεού και μαρτυρώντας τον Ιησού Χριστό ως τον ενθρονισμένο Βασιλέα του. Έτσι και αυτά επίσης λαμβάνουν το θάρρος να ευθυγραμμισθούν με το πιστό κεχρισμένο υπόλοιπο και να αψηφήσουν τον πόλεμο του Σατανά. Αυτό τα τοποθετεί στον πόλεμο με το μέρος του Θεού· και με ποιο μεγαλειωδέστερο μέρος θα μπορούσαν να είναι;

19, 20. (α) Σε τι θα φθάση ο πόλεμος του Δράκοντος στην πιο θερμή του φάσι; (β) Πώς στο 1953 προσδιωρίσθη η ταυτότης του Δράκοντος;

¹⁹ Αυτός ο πόλεμος του συμβολικού πυρροχρώμου δράκοντος πρόκειται να φθάση στην πιο θερμή φάσι του σε μια τελική, ολοκληρωτική επίθεσι του Σατανά ή Διαβόλου με όλες τις δυνάμεις του και τις εξουσίες στον ουρανό και στη γη.

²⁰ Στο 1953 κατενοήθη ότι ο δράκων αυτός, ο Σατανάς ή Διάβολος, παίζει τώρα τον πονηρό ρόλο τού άλλοτε μυστηριώδους Γωγ του Μαγώγ. Σ’ εκείνο το έτος ήλθε σε φως το άγγελμα που είχε τίτλο «Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου Προσβάλλεται από τον Μακρινό Βορρά». Το άγγελμα αυτό εχρησιμοποίησε τις Άγιες Γραφές για τη διευκρίνισι του μυστηρίου και προσδιώρισε, την ταυτότητα του προειπωμένου Γωγ του Μαγώγ ως του Διαβόλου Σατανά αφότου εξεβλήθη από τους αγίους ουρανούς του Θεού και κατερρίφθη σ’ αυτή τη γη.—Αποκάλ. 12:7-13· Ιεζεκιήλ, κεφάλαια 38, 39.

21. Ποια προειδοποίησι δίνει αυτό το άγγελμα, και επομένως τι θα κάμουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά όταν εκείνο για το οποίο δίδεται προειδοποίησις θα εκδηλωθή εναντίον των;

²¹ Το άγγελμα προειδοποιούσε όλη την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά για την προσεγγίζουσα «επίθεσι του Γωγ του Μαγώγ», δηλαδή, του εκβληθέντος Δράκοντος, του Σατανά ή Διαβόλου, και οικοδομούσε το θάρρος των για να την αντιμετωπίσουν. Αυτή η σατανική επίθεσις εναντίον της κοινωνίας του Νέου Κόσμου θα επιφέρη στο σύστημα πραγμάτων του παλαιού κόσμου τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, που θα καταλήξη στην πλήρη καταστροφή αυτού του πονηρού συστήματος πραγμάτων και στο να ριφθούν στην άβυσσο ο Σατανάς ή Διάβολος και όλοι οι δαίμονές του που διαταράσσουν την ειρήνη. Ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος θα πολεμήση εναντίον αυτού του συμβολικού Γωγ του Μαγώγ και θα τον νικήση. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Ιεχωβά θα αγιάση το όνομά του και θ’ απελευθερώση την κοινωνία Νέου Κόσμου εκείνων που τηρούν τις εντολές του και που εκτελούν το έργο της μαρτυρίας του Ιησού ως του Λυτρωτού και Βασιλέως μας. Επομένως, όταν θα εκδηλωθή εναντίον των η τελική φάσις του πολέμου του δράκοντος, Σατανά ή Διαβόλου, το υπόλοιπο και οι θεοσεβείς σύντροφοί του θα ενεργήσουν όπως ο ψαλμωδός Δαβίδ, θα εμπιστευθούν στον Ιεχωβά το Φως των και τη Σωτηρία των.b

ΤΟ «ΕΝ» ΠΟΥ ΖΗΤΕΙΤΑΙ

22. Όπως διετυπώθη από τον ψαλμωδό Δαβίδ, ποιο είναι το ένα μεγάλο πράγμα που ζητούμε και επιδιώκομε και που πραγματικά βρίσκεται πίσω από την προσευχή μας για απελευθέρωσι από τον πονηρό;

²² Αν αναπέμπωμε την Κυριακή Προσευχή, όπως εδιδάχθη από τον Ιησού Χριστό, προσευχόμεθα: «Ελευθέρωσον ημάς από του πονηρού.» Είναι αλήθεια ότι όταν προσευχώμεθα έτσι, ζητούμε να σωθούμε από τους πειρασμούς και τον πόλεμο του Σατανά ή Διαβόλου. Αλλά υπάρχει κι ένα άλλο πράγμα, που ζητούμε και θέλομε να μας δοθή, το οποίο μας κάνει να παρακαλούμε για απελευθέρωσι από τον πονηρό Διάβολο. Αυτό το άλλο πράγμα, αυτό το πράγμα που απορροφά όλα τα άλλα, υποδηλούται στο πρώτο μέρος της Κυριακής Προσευχής, δηλαδή, «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου.» (Ματθ. 6:9, 13) Αυτό το ένα πράγμα που κυριαρχεί όλων των άλλων εκτίθεται καλά από τον ψαλμωδό Δαβίδ με τα εξής ωραία λόγια: «Έν εζήτησα παρά του Ιεχωβά, τούτο θέλω εκζητεί· το να κατοικώ εν τω οίκω του Ιεχωβά πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Ιεχωβά, και να προσβλέπω με εκτίμησιν εις τον ναόν αυτού.»—Ψαλμ. 27:4, ΜΝΚ.

23, 24. (α) Γιατί εκείνο που ήθελε ο Δαβίδ να βλέπη ωνομάζετο το «κάλλος του Ιεχωβά»; (β) Πώς ο Ιησούς περιέγραψε πόσο ακριβώς είναι το κάλλος του Ιεχωβά;

²³ Αυτό το «έν» ήταν η καρδιά η ουσία όλων των προσευχών του Δαβίδ. Δεν ήταν τίποτε το πολιτικό ή υλιστικό ή σαρκικό. Επιθυμούσε να έχη άμεση, προσωπτκή επαφή με τον ναό της λατρείας του Ιεχωβά. Αυτό ήταν επειδή εθαύμαζε τον Ιεχωβά ως τον ζώντα Θεό. Η προσωπική του γνωριμία με τον Ιεχωβά μέσω της αναγνώσεως των Αγίων Γραφών και μέσω της πείρας του με την πολιτεία του Ιεχωβά τον διήγειρε σε μια λατρευτική διάθεσι. Ειδικά στον ναό ο Δαβίδ ησθάνετο κοντά στον Θεό του, διότι εκεί ακριβώς οι ιερείς του Ιεχωβά και οι Λευίται προσέφεραν θυσίες και έψαλλαν ψαλμούς αίνου στον Ιεχωβά και ανέπεμπαν προσευχές σ’ Αυτόν και εδιάβαζαν μεγαλόφωνα μέρη του γραπτού του λόγου. Στον ναό ο Δαβίδ ησθάνετο την αδελφοσύνη με όλους τους ομοίους του λάτρεις.

²⁴ Εκεί, λοιπόν, έβλεπε το «κάλλος του Ιεχωβά». Σ’ αυτόν ο Ιεχωβά δεν ήταν άσχημος θεός σαν τα αλλόκοτα αγάλματα-κρήνες των Ρωμαιοκαθολικών καθεδρικών ναών ή σαν τα φρικαλέα, αγρίων μορφών είδωλα, που βλέπομε στις εισόδους των ειδωλολατρικών ναών ή μέσα σ’ αυτούς. Πόσο είναι το κάλλος του Ιεχωβά περιεγράφη για μας από τον Υιόν του Δαβίδ, δηλαδή, τον Ιησού Χριστό τον Υιόν του Θεού, ο οποίος είπε: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:16) Ένας Θεός που θα έδινε τον αγαπητό του Υιό ως θυσία για μας τους αμαρτωλούς πρέπει να έχη κάλλος πράγματι.

25. Με ποιον τρόπο ο Δαβίδ ‘προσέβλεπε με εκτίμησιν’ στον ναόν του Ιεχωβά;

²⁵ Ο Δαβίδ, επειδή προσέβλεπε στον Ιεχωβά ως τέτοιον Θεόν κάλλους, μπορούσε επίσης να ‘προσβλέπη με εκτιμήσιν εις τον ναόν αυτού’. Στα μάτια του ο ναός δεν ήταν μια απλή υλική οικοδομή ενός σχεδίου διαφορετικού από εκείνο των ειδωλολατρικών ναών. Τα διάφορα χαρακτηριστικά αυτού του ναού είχαν σημασία για τον Δαβίδ—το θυσιαστήριό του, η λεκάνη του, τα Άγιά του με τη λυχνία, η τράπεζα του ιερού άρτου και το χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος, καθώς και τα Άγια των Αγίων με τη χρυσή κιβωτό της διαθήκης, επάνω στο σκέπασμα της οποίας υπήρχαν δύο χερουβείμ που εξέτειναν τις πτέρυγές των. Οι προφητικές τελετουργίες, που εκτελούσαν οι ιερείς, είχαν επίσης κάποια σημασία για τον Δαβίδ. Όσο περισσότερο παρακολουθούσε τις συναθροίσεις λατρείας στον ναό, τόσο περισσότερο εβάθυνε η εκτίμησίς του για ό,τι έβλεπε.—Παραβάλετε με Ψαλμόν 84:1-4, 10.

26. Με ποιον τρόπο μπορούσε ο Δαβίδ να κατοική στον οίκον του Ιεχωβά όλες τις ημέρες της ζωής του, και πώς έδειξε ότι εκζητούσε αυτό το προνόμιο;

²⁶ Στην περίπτωσί του, ο Δαβίδ δεν επιθυμούσε να κατοική στον οίκον του Ιεχωβά όλες τις ημέρες της ζωής του με το να γίνη ιερεύς. Εγνώριζε ότι δεν μπορούσε να το κάμη αυτό, επειδή δεν ήταν Λευίτης από τον οίκον Ααρών. Πώς, λοιπόν, ήθελε ο Δαβίδ να το κάμη αυτό; Πώς μπορούσε να το κάμη αυτό; Πώς το ‘εκζητούσε’ αυτό ή το επεδίωκε ως το «έν» που ζητούσε από τον Θεό; Ζητώντας και προσπαθώντας σε κάθε κατάλληλη περίστασι να βρίσκεται εκεί στον ναό για να ενώνεται με τους ομοεθνείς του Ισραηλίτας στη λατρεία του Ιεχωβά, που είναι Θεός κάλλους. Έτσι τον ελύπησε πολύ έντονα όταν ο Σαούλ, ο άπιστος βασιλεύς του Ισραήλ, τον έθεσε εκτός νόμου και εμπόδισε το να λαμβάνη μέρος στις τακτικές ετήσιες εορτές και σε άλλες ευκαιρίες λατρείας και θυσίας στον ναό.—1 Σαμ. 21:1-10.

27. Σε αρμονία με το να κατοική στον οίκον του Ιεχωβά, πώς έδειξε ο Δαβίδ ως βασιλεύς εκτίμησι για τον ναό;

²⁷ Πόσο χαρούμενος ήταν ο Δαβίδ όταν έγινε βασιλεύς ολοκλήρου του Ισραήλ και μπορούσε ελεύθερα να παρακολουθή όλους τους εορτασμούς και ν’ αποδίδη όλες τις υποχρεώσεις στον ναό του Ιεχωβά μαζί με τον λαό Του! Αφού έκαμε ο Δαβίδ την Ιερουσαλήμ βασιλική του πρωτεύουσα, ετοποθέτησε την κιβωτό της διαθήκης του Θεού, που ήταν απομονωμένη από τα Άγια των Αγίων, σε μια κατάλληλη σκηνή κοντά στη βασιλική του κατοικία επάνω στο Όρος Σιών. Αργότερα αισθάνθηκε ότι ήταν άνιση κατάστασις πραγμάτων το να κατοική αυτός ένα στερεό, μόνιμο ανάκτορο, ενώ το σύμβολο της παρουσίας του Ιεχωβά, η κιβωτός της διαθήκης του, δεν κατοικούσε εκεί που έπρεπε. Απεφάσισε να οικοδομήση γι’ αυτήν ένα τέτοιο ανάκτορο ή ναό, αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός είπε Όχι! Το προνόμιο του να οικοδομήση έναν τέτοιο ένδοξο ναό επρόκειτο να διαβιβασθή στον γυιό του και διάδοχο, ο οποίος απεδείχθη ότι ήταν ο Σολομών. Εν τούτοις, εκτιμώντας ένα τέτοιο ναό ο Βασιλεύς Δαβίδ συνεισέφερε πολλά χρήματα και συνέλεξε και ετοίμασε πολλά υλικά για να τα χρησιμοποιήση ο γυιός του Σολομών στην οικοδομή του ναού. Ο Ιεχωβά ακόμη ενέπνευσε τον Δαβίδ να κάμη τα οικοδομικά σχέδια του ναού, για τον οποίον είχε δοθή εξουσιοδότησις.

28. Ποια ενισχυτικά λόγια έδωσε ο Δαβίδ στον Σολομώντα όσον αφορά τον ναό, και εν καιρώ τι προέκυψε;

²⁸ Προς το τέλος της βασιλείας του παρέδωσε στον διάδοχό του Σολομώντα αυτά τα υλικά. Ο Σολομών ήταν ακόμη νέος και απαλός, και το έργο του ναού ήταν ένα μεγάλο σχέδιο. Απητείτο θάρρος και ευσέβεια για να το αναλάβη. Ο Βασιλεύς Δαβίδ, λοιπόν, είπε σ’ αυτόν: «Και συ, Σολομών υιέ μου, γνώρισον τον Θεόν του πατρός σου, και δούλευε αυτόν εν καρδία τελεία και εν ψυχή θελούση· διότι ο Ιεχωβά εξετάζει πάσας τας καρδίας, και εξεύρει πάντας τους λογισμούς των διανοιών· εάν εκζητής αυτόν, θέλει ευρίσκεσθαι υπό σου· εάν όμως εγκαταλίπης αυτόν, θέλει σε απορρίψει δια παντός. Ιδέ τώρα ότι ο Ιεχωβά σε εξέλεξε, δια να οικοδομήσης οίκον εις αγιαστήριον· έσο θαρραλέος, και εκτέλει.» (1 Χρον. 28:9, 10, ΜΝΚ) Ο Βασιλεύς Σολομών, έχοντας αυτή τη βεβαίωσι ότι ο Παντοδύναμος Θεός τον είχε εκλέξει για να οικοδομήση, μπορούσε να λάβη θάρρος και έλαβε. Ενήργησε, και προέκυψε ο πιο μεγαλοπρεπής ναός που οικοδομήθηκε ποτέ από άνθρωπο για τη λατρεία του Ιεχωβά Θεού.

29. (α) Γιατί απαιτείται τώρα θάρρος για να ενασχοληθούμε στην καθαρή μορφή θρησκείας; (β) Μέσω ποιας αντιπροσωπείας πρέπει ν’ αποδίδεται τώρα η καθαρά λατρεία;

²⁹ Σ’ αυτές τις ημέρες της δημοφιλούς αλλά ψευδούς θρησκείας (δημοφιλούς επειδή είναι ψευδής), οπότε είναι παρούσα η προειπωμένη θρησκευτική κατάστασις, στην οποίαν οι άνθρωποι αποδεικνύονται «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής», είναι ανάγκη να έχωμε θάρρος, τρομακτικό θάρρος για να ενασχοληθούμε σε ‘θρησκείαν καθαράν και αμίαντον ενώπιον του Θεού και Πατρός’. (2 Τιμ. 3:1-5· Ιάκ. 1:27) Δεν μπορούμε πια να πηγαίνωμε σ’ έναν υλικό ναό του Ιεχωβά επάνω στο Όρος Μοριά στην Ιερουσαλήμ, επειδή αυτός κατεστράφη από τους Ρωμαίους στρατιώτας στο έτος 70 της Χριστιανικής εποχής. Και όμως η καθαρά λατρεία του Ιεχωβά συνεχίζεται εν πνεύματι και αληθεία, όπως προείπε ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος. (Ιωάν. 4:21-24) Ο Ιεχωβά έχει κάτι πολύ καλύτερο από έναν τέτοιο φθαρτό, υποκείμενο σε καταστροφή ναό στην Ιερουσαλήμ. Έχει τον πνευματικό του ναό, που θα είναι παντοτινός στους ουρανούς. Του ναού αυτού ο αυτοθυσιασθείς Υιός του Ιησούς Χριστός είναι ο Ακρογωνιαίος Λίθος, όλοι δε οι αληθινοί ακόλουθοι οι κεχρισμένοι με το πνεύμα του Θεού είναι η υπερκείμενη οικοδομή που οικοδομείται επάνω του για ν’ αποτελέση ένα ζώντα οίκον, στον οποίον ο Θεός μπορεί να κατοική με το πνεύμα Του. (Εφεσ. 2:20-22) Μέσω ακριβώς της αντιπροσωπείας αυτού του ζώντος πνευματικού ναού πρέπει στο εξής ολόκληρο το ανθρώπινο γένος ν’ αποδίδη ευπρόσδεκτη λατρεία στον Θεό. Ο οικοδόμος αυτού του ναού που αποτελείται από «ζώντας λίθους» είναι κάποιος μεγαλύτερος από τον Βασιλέα Σολομώντα. Είναι ο Κύριος των κυρίων και Βασιλεύς των βασιλέων, Ιησούς Χριστός.—1 Πέτρ. 2:5· Αποκάλ. 17:14· 1 Τιμ. 6:14, 15.

30. Γιατί ο Οικοδόμος αυτού του πνευματικού ναού έπρεπε να έχη θάρρος μεγαλύτερο από εκείνο του Σολομώντος όταν οικοδομούσε τον ναό;

³⁰ Ένας ναός συνδέεται με θυσία· και για να θέση ο Ιησούς Χριστός το θεμέλιο αυτού του ζώντος πνευματικού ναού, έπρεπε να προμηθεύση κάτι αμέτρητα πιο πολύτιμο από όλα τα πολύτιμα μέταλλα, λίθους και ξύλα που ο Βασιλεύς Δαβίδ συνέλεξε και συνεισέφερε για την οικοδομή του ναού του Σολομώντος. Αυτό ήταν η θυσία της αναμάρτητης, τελείας ανθρωπίνης ζωής του. Για να το κάμη αυτό ο Ιησούς έπρεπε να νικήση όλο τον κόσμο, διότι ο «άρχων του κόσμου τούτου», ο Σατανάς ή Διάβολος, ήταν εναντίον του και εναντίον της τελείας θυσίας επάνω στο αληθινό θυσιαστήριο του Θεού. Αυτό απαιτούσε μεγαλύτερο θάρρος από εκείνο του νεαρού Βασιλέως Σολομώντος.

31. Πώς, τελικά, ο Ιησούς επέδειξε τέτοιο θάρρος, και σχετικά με τούτο τι είπε στους αποστόλους του προτού πεθάνη;

³¹ Ο Ιησούς αρνήθηκε να παρακαλέση τον ουράνιο Πατέρα του ν’ αποστείλη περισσότερες από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων για να τον απελευθερώσουν. Εκουσίως παρεδόθη σε θάνατο στα χέρια των εμπίστων ακολούθων του Διαβόλου. Αυτό απέδειξε ότι εκείνα που είχε ειπεί στους πιστούς αποστόλους του τη νύχτα πριν από τον βίαιο θάνατό του ήσαν αληθινά, ότι είχε νικήσει τον κόσμο του Διαβόλου. Σε μια εκδήλωσι του παραδειγματικού του θάρρους ο Ιησούς τούς είπε: «Δεν είμαι μόνος, διότι ο Πατήρ είναι μετ’ εμού· ταύτα ελάλησα προς εσάς, δια να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον.»—Ιωάν. 16:32, 33· Ματθ. 26:53.

32. Πώς μπορεί ένας Χριστιανός ν’ ανταποκριθή στην απαίτησι του θάρρους, και ποια νίκη πρέπει να πραγματοποιήση;

³² Για να είμεθα αληθινοί Χριστιανοί χρειάζεται θάρρος. Αλλ’ ατενίζοντας τον Ακρογωνιαίον Λίθον του πνευματικού ναού, τον Ιησού Χριστό, μπορούμε να είμεθα θαρραλέοι και ομοίως να νικήσωμε αυτόν τον κόσμο και τον διαβολικό θεό του. Επομένως, για να γίνη κανείς «ζων λίθος» στον πνευματικό ναό του Ιεχωβά πρέπει να μιμηθή τον Οικοδόμον του Ναού τον μεγαλύτερον από τον Σολομώντα και να ενεργήση όπως Εκείνος ενήργησε και είπε στους αποστόλους του να ενεργούν, «θαρσείτε.» Ως Νικητής του Κόσμου, Αυτός ο μεγαλύτερος από τον Σολομώντα μπορεί να βοηθήση τους ακολούθους του να νικήσουν και να γίνουν άξιοι να είναι «ζώντες λίθοι» στον ουράνιο ναό. Οι ουράνιες επαγγελίες του επιφυλάσσονται σ’ αυτούς τους νικητάς. (Αποκάλ. 2:7, 11, 17, 26· 3:5, 12, 21) Αυτή η νίκη πρέπει να γίνη με πίστι που βασίζεται στον γραπτόν λόγον του Θεού, τη Γραφή. «Αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών. Τις είναι ο νικών τον κόσμον, ειμή ο πιστεύων, ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού;» (1 Ιωάν. 5:4, 5) Στον πνευματικό ναό, όπου ο Ιησούς υπηρετεί ως Αρχιερεύς του Θεού, ένας αληθινός Χριστιανός πρέπει να εξασκή πίστι. Μια τέτοια πίστις θεμελιωμένη στη Γραφή μάς κάνει θαρραλέους για να πράξωμε το θέλημα του Θεού και να νικήσωμε τον ψευδή θεό του κόσμου.

33. Ποιο μέρος του ναού δεν μπορούν ν’ απολαύσουν εκατοντάδες χιλιάδων που εξέρχονται τώρα από όλα τα έθνη, και όμως πού πρέπει επίσης να κατοικούν αυτοί;

³³ Όπως ο Δαβίδ, που ως Ιουδαίος δεν μπορούσε να γίνη Λευίτης ιερεύς στον ναό του Ιεχωβά, εκατοντάδες χιλιάδων που εξέρχονται από όλα τα έθνη, τις φυλές και τους λαούς και προσέρχονται στον πνευματικό ναό για να λατρεύσουν τον Ιεχωβά Θεό, δεν μπορούν να γίνουν «ζώντες λίθοι» στον ουράνιο εκείνο ναό. Για πάντα θα λατρεύουν τον Ιεχωβά επάνω στη γη, την οποίαν η βασιλεία του Θεού θα μεταμορφώση σε αιώνιο παράδεισο. (Ησ. 2:2-4) Όπως και ο Δαβίδ, θα πρέπει ν’ αποδείξουν ότι το «έν» που εζήτησαν από τον Ιεχωβά είναι να κατοικούν στον οίκον του όλες τις ημέρες της ζωής των τώρα πριν από τον Αρμαγεδδώνα και για πάντα επάνω στη γη μετά τον Αρμαγεδδώνα.

34. Πώς, καθώς εκτίθεται στην περίπτωσι του Δαβίδ στον Ψαλμό 40:7-9, πρέπει αυτοί να δείξουν ότι αυτό είναι το «έν», στο οποίο αποβλέπουν;

³⁴ Πώς θ’ αποδείξουν ότι αυτό είναι το «έν» στο οποίο αποβλέπουν ή το οποίο ζητούν; Πώς θα εξασφαλίσουν το προνόμιο να θεωρούν το κάλλος του Ιεχωβά και να προσβλέπουν με εκτίμησι στον ναό Του; Ο Δαβίδ κάποτε είπε προφητικά: «Ιδού, έρχομαι· εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού· χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου. Εκήρυξα δικαιοσύνην εν συνάξει μεγάλη· ιδού, δεν εμπόδισα τα χείλη μου, ω Ιεχωβά, συ εξεύρεις.» (Ψαλμ. 40:7-9, ΜΝΚ) Ο Ιησούς ο Υιός του Θεού επήρε αυτά τα λόγια του Δαβίδ στην καρδιά του και θαρραλέα τα εξεπλήρωσε. (Εβρ. 10:5-10) Όλοι όσοι γίνονται «ζώντες λίθοι» μαζί του στον πνευματικό ναό πρέπει να κάμουν το ίδιο. Όλοι οι άλλοι πρέπει να κάμουν το ίδιο, αν θα ήθελαν τώρα να λατρεύουν στον ναό, έστω και αν δεν έχουν ελπίδα να γίνουν οι ίδιοι «ζώντες λίθοι» σ’ αυτόν. Πρέπει ν’ αφιερωθούν στον Ιεχωβά, προσερχόμενοι σ’ αυτόν μέσω του Αρχιερέως του Ιησού Χριστού για να πράξουν το θέλημα του Ιεχωβά, όπως αυτό το θέλημα είναι γραμμένο στον ‘τόμον του βιβλίου’, στην Αγία Γραφή.

35. (α) Τι απαιτείται για να κάμωμε τέτοια αφιέρωσι και να την εκπληρώσωμε σ’ αυτόν τον κόσμο, και γιατί; (β) Επομένως, για ποιους είναι ο νέος κόσμος του Θεού;

³⁵ Σύμφωνα με αυτή την αφιέρωσι, πρέπει να πληροφορηθούν για τον νόμον του Ιεχωβά και να τον δεχθούν στην καρδιά τους, χαίροντας να τον εκτελούν. Σήμερα, που όλος ο κόσμος, περιλαμβανομένου ακόμη και του «Χριστιανικού κόσμου», δεν είναι παραδεδομένος ή αφιερωμένος στο να πράττη το θέλημα του Θεού, αλλά υπάρχει αύξησις της ανομίας όπως προελέχθη (Ματθ. 24:12), απαιτείται θάρρος για να κάμη κανείς μια τέτοια αφιέρωσι και να πράξη το θέλημα του Ιεχωβά. Ολόκληρος ο κόσμος είναι εναντίον ενός ατόμου όταν λαμβάνη μια τέτοια πορεία, και έτσι αυτό σημαίνει ότι στον κόσμο θα έχη θλίψι. Τούτο θ’ απαιτήση από μέρους του να νικήση τον κόσμο, αλλά μπορεί να το πράξη αυτό με τον νικητήν του κόσμου Ηγέτη μας, Ιησού Χριστό. Δεν υπάρχει αιτία ν’ αποθαρρυνθούμε για τη βέβαιη προσδοκία θλίψεως και να διστάσωμε. «Θαρσείτε», αν επιθυμήτε να περιπατήσετε στο μονοπάτι που οδηγεί σε αιώνια ζωή στον νέο κόσμο του Θεού. Ο νέος του κόσμος της δικαιοσύνης δεν είναι για τους δειλούς· ουδέποτε θα τον αποκτήσουν «δειλοί και άπιστοι».—Αποκάλ. 21:7, 8.

36. (α) Πώς ο Δαβίδ ήταν ένας ομιλών διάκονος υπέρ του Ιεχωβά; (β) Πώς και ο Ιησούς Χριστός ήταν επίσης τέτοιος, και επομένως τι πρέπει να είναι οι ακόλουθοί του;

³⁶ Σ’ αυτούς τους καιρούς, που το όνομα του Ιεχωβά δεν είναι δημοφιλές, χρειάζεται θάρρος για να είναι κανείς ένας ομιλών διάκονος του λόγου του Θεού, τέτοιος που ήταν ο Δαβίδ αν και δεν ήταν Λευίτης ιερεύς. Ο Δαβίδ είπε ότι ‘εκήρυξε δικαιοσύνην εν συνάξει μεγάλη’. Ο Ιεχωβά ο ίδιος εγνώριζε ότι ο Δαβίδ δεν εμπόδισε τα χείλη του από το να πη τα αγαθά νέα της δικαιοσύνης του Θεού. Έτσι ο Δαβίδ μπορούσε να πη στον Ιεχωβά Θεό τον ίδιο: «Την δικαιοσύνην σου δεν έκρυψα εντός της καρδίας μου· την αλήθειάν σου και την σωτηρίαν σου ανήγγειλα· δεν έκρυψα το έλεός σου και την αλήθειάν σου από συνάξεως μεγάλης.» (Ψαλμ. 40:9, 10) Ο Ιησούς Χριστός, ως ο Υιός του Δαβίδ, δεν ήταν ολιγώτερο διάκονος του λόγου του Ιεχωβά από όσο ήταν ο βασιλικός του πρόγονος. Είπε τα αγαθά νέα της δικαιοσύνης και της σωτηρίας του Ιεχωβά σε όλη την ‘μεγάλη σύναξι’ ολοκλήρου του έθνους σε όλη την επικράτεια του Ισραήλ. Ποτέ δεν παρέλειψε να μεταβή στις συναθροίσεις του ναού του Ιεχωβά, ακόμη και όταν η ζωή του ήταν σε κίνδυνο. (Λουκ. 8:1· Πράξ. 10:38, 39· Ιωάν. 7:1-10) Όπως ο Ιησούς, έτσι και όλοι οι αφιερωμένοι ακόλουθοί του πρέπει να κάμουν το ίδιο πράγμα. Κάθε αληθινά αφιερωμένος Χριστιανός πρέπει να είναι ένας ομιλών διάκονος του λόγου του Θεού και να μην κρατή τον λόγο του Θεού για τον εαυτό του, κρυμμένον μέσα στην καρδιά του. Πρέπει να παρακολουθή τις συναθροίσεις της εκκλησίας.

37. (α) Για να δείξη ο αληθινά αφιερωμένος Χριστιανός ότι εζήτησε αυτό το ένα μεγάλο πράγμα, τι θα κάμη; (β) Σε αρμονία με την εκπλήρωσι ποιας προφητείας θα ενεργή έτσι;

³⁷ Για να δείξη ότι εζήτησε από τον Ιεχωβά το ένα μεγάλο πράγμα, να κατοική στον οίκον του Ιεχωβά όλες τις ημέρες της ζωής του, θ’ αποβλέπη σε όλες τις ευκαιρίες να συνδεθή μ’ εκείνους που αποτελούν την εκκλησία του Ιεχωβά στη λατρεία των στον πνευματικό Του ναό. Θα κάμη διευθετήσεις για να παρευρίσκεται σε όλες τις συναθροίσεις της εκκλησίας που έχουν προγραμματισθή και στις οποίες προσκαλείται εγκάρδια. Θα ζητή να φέρη και άλλους στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις. Επομένως θα πηγαίνη από θύρα σε θύρα και από σπίτι σε σπίτι, διακονώντας τον λόγον του Θεού στους ανθρώπους στα σπίτια των όπως έκανε και ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοί του. (Ματθ. 10:5-13· Πράξ. 20:20) Έτσι θα ενεργή σε εκπλήρωσι της προφητείας του Ησαΐα 2:3 (ΜΝΚ): «Πολλοί λαοί θέλουσιν υπάγει, και ειπεί, Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού.» Είναι ανάγκη να το κάμωμε αυτό τώρα εν όψει του Αρμαγεδδώνος.

38. Για να το πράττη αυτό, τι θα βλέπη, και πώς θα αντιμετωπίση τον Αρμαγεδδώνα;

³⁸ Εξαιτίας όλων αυτών, ένας τέτοιος διάκονος των αγαθών νέων του λόγου του Θεού θα βλέπη το «κάλλος του Ιεχωβά»· θα γνωρίζη και θα αισθάνεται ότι είναι ένας Θεός κάλλους, ένας Θεός καλής θελήσεως. Σ’ αυτές τις ημέρες της θείας οργής εναντίον των ασεβών εθνών θα λάβη πείραν της καλής θελήσεως του Θεού και θα αριθμηθή μεταξύ των ‘ανθρώπων καλής θελήσεως’ του Θεού. Συνεπώς θ’ απολαμβάνη ειρήνη με τον Θεό και τον Υιό του Ιησού Χριστό. (Λουκ. 2:13, 14) Με διαρκώς περισσότερη εκτίμησι της σημασίας των πραγμάτων στην οργάνωσι του ναού του Θεού θα προσβλέπη στον πνευματικό Του ναό με πίστι και θ’ αγωνίζεται να είναι με την εκκλησία Του σε όλες τις δυνατές περιστάσεις. Αυτό θα τον γεμίση με περισσότερο θάρρος για να εξακολουθήση να είναι διάκονος του Θεού ακόμη και εν όψει τον Αρμαγεδδώνος.

[Υποσημειώσεις]